See in Reader
792 B
792 B
که ... دست خود را از آن پر نمی‌کند و نه دسته بند آغوش خود را
این واژه‌ها آن تشبیهی را که در (مزمور ۶:۱۲۹) شروع شده است پایان می‌بخشند. مزمورنویس دربارۀ مردن دشمنان خود و کم بودن شمار آنها صحبت می‌کند. او آنها را با دسته‌ای علف که بر پشت‌بام یک خانه می‌رویند مقایسه می‌کند که خشک می‌شوند و آن قدر نیستند که بریده یا دسته شوند. «باشد که مانند علفی باشند که ... دست خود را از آن پر نمی‌کند و نه دسته‌بند آغوش خود را»