lo_ulb/10-2SA.usfm

1389 lines
387 KiB
Plaintext
Raw Blame History

This file contains invisible Unicode characters

This file contains invisible Unicode characters that are indistinguishable to humans but may be processed differently by a computer. If you think that this is intentional, you can safely ignore this warning. Use the Escape button to reveal them.

\id 2SA
\ide UTF-8
\h 2 ຊາ​ມູ​ເອນ
\toc1 2 ຊາ​ມູ​ເອນ
\toc2 2 ຊາ​ມູ​ເອນ
\toc3 2sa
\mt 2 ຊາ​ມູ​ເອນ
\s5
\c 1
\cl ​ບົດ​ທີ 1
\p
\v 1 ຫລັງ​ຈາກ​ການ​ຕາຍ​ຂອງ​ກະສັດໂຊນ​ແລ້ວ, ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ມາ​ຈາກ​ການ​ໂຈມ​ຕີ​ຄົນ​ອາ​ມາ​ເຫລັກ ​ແລະ​ໄດ້​ພັກ​ຢູ່​ທີ່​ຊິກລັກໄດ້​ສອງ​ວັນ.
\v 2 ວັນ​ທີ​ສາມ, ​ຊາຍ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ໄດ້​ມາ​ຈາກ​ຄ້າຍຂອງກະສັດໂຊນ​ໃສ່​ເສື້ອ​ຜ້າ​ຂາດ ​ແລະ ​ມີ​ດິນ​ເປື້ອນ​ທີ່​ຫົວ​ຂອງ​ຂົາ. ເມື່ອ​ເຂົາ​ໄດ້​ມາ​ຮອດ​ດາ​ວິດ ກໍ​ໄດ້​ຫມອບຫນ້າ​ລົງ​​ຮອດ​ພື້ນດິນ ​ແລະ​ ໄດ້​ຫມົດ​ແຮງ​ຢູ່​ບ່ອນນັ້ນ.
\s5
\v 3 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຖາ​ມ​ເຂົາ​ວ່າ, "ເຈົ້າ​ມາ​ຈາກ​ໃສ?" ເຂົາ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ມາ​ຈາກ​ຄ້າຍ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ."
\v 4 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຖາມ​ເຂົາ​ວ່າ, "ຂໍ​ບອກ​ຂ້ອຍ​ວ່າ ເຫດ​ຜົນ​ເປັນ​ແນວ​ໃດ​ແນ່." ເຂົາ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ພວກ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ໄດ້​ຫນີ​ຈາກ​ການ​ສູ້​ຮົບ. ມີ​ຫລາຍ​ຄົນ​ໄດ້​ລົ້ມລົງ ​ແລະ​ ມີ​ຫລາຍ​ຄົນ​ໄດ້​ຕາຍ​ແລ້ວ​. ກະສັດໂຊນ ​ແລະ​ ໂຢ​ນາ​ທານ​ລູກຊາຍຂອງເພ​ິ່ນກໍ​ຕາຍເຊັ່ນກັນ."
\v 5 ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຖາມ​ຊາຍ​ຫນຸ່ມ​ຄົນ​ນັ້ນ​ວ່າ, "ເຈົ້າ​ຮູ້​ໄດ້​ຢ່າງ​ໃດ​ວ່າໂຊນ ແລະ ​ໂຢ​ນາ​ທານ​ລູກຂອງເພິ່ນໄດ້ຕາຍແລ້ວ?"
\s5
\v 6 ຊາຍ​ຫມຸ່ນນັ້ນ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ບັງ​ເອີນ​ທີ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ມາ​ທີ່​ພູ​ເຂົາ​ກິນ​ໂບ​ອາ, ແລະ​ ທີ່ນັ້ນ​ກະສັດໂຊນ​ໄດ້​ຊົງ​ຢືນ​ຄຳ​ຫອກ​ຂອງ​ຕົນ​ຢູ່, ແລະ​ ລົດ​ມ້າ ແລະ ຄົນຂີ່ທັງຫລາຍ​ກໍ​ກຳ​ລັງ​ມາ​ໃກ້​ເພິ່ນ.
\v 7 ກະສັດໂຊນໄດ້​ຫລຽວ​ມາ​ ແລະ ເລີຍ​ເຫັນ​ຂ້າ​ນ້ອຍ ​ແລະ​ ກໍ​ໄດ້​ເອີ້ນ​ຂ້າ​ນ້ອຍ. ຂ້​າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ຂ້າ​ນ້ອຍຢູ່​ທີ່​ນີ້."
\s5
\v 8 ເພິ່ນ​ໄດ້​ຖາມ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ວ່າ, "ເຈົ້າ​ແມ່ນ​ໃຜ?" ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຕອບ​ວ່າ, ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເປັນ​ຄົນ​ອາ​ມາ​ເຫລັກ."
\v 9 ເພິ່ນກໍໄດ້ບອກຂ້ານ້ອຍວ່າ, "ຈົ່ງ​ມາ​ຢືນ​ເຫນືອ​ເຮົາ ແລະ​ ຂ້າ​ເຮົາ​ສະ, ເພາະ​ເຮົາ​ກ​ຳ​ລັງ​ເຈັບ​ປວດ​ຢ່າງ​ແສນ​ສາ​ຫັດ, ແຕ່​ເຮົາ​ຍັງ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່."
\v 10 ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ໄປ​ຢືນ​ເຫນືອ​ເພິ່ນ ​​ແລະ​ ໄດ້ຂ້າເພິ່ນ​ເລີຍ, ເພາະ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຮູ້​ວ່​າ​ເພິ່ນ​ຈະ​ບໍ່​ສາ​ມາດ​ດຳ​ລົງ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່​ໄດ້​ອີກ​ຫລັງ​ຈາກ​ທີ່​ເພິ່ນໄດ້ລົ້ມໄປ​. ເເລ້ວເພິ່ນ​ກໍ​ໄດ້​ຖອດ​ມົງ​ກຸດ​ຢູ່​ຫົວ​ຂອງ​ເພິ່ນ ​ແລະ ​ປະ​ລັກ​ແຂນ​ຂອງເພິ່ນ ເເລະ ​ໄດ້​ນຳ​ສິ່ງ​ເຫລົ່າ​ນັ້ນ​ມາ​ໃຫ້​ທ່ານ, ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ."
\s5
\v 11 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຈີກ​ເສື້ອ​ຂອງ​ເຂົາ, ​ແລະ​ຄົນ​ທັງ​ປວງ​​ທີ່​ຢູ່​ກັບ​ເຂົາກໍ​ໄດ້​ເຮັດ​ຄື​ກັນ.
\v 12 ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຄ່ຳ​ຄວນ​ຫາ​, ​ຮ້ອງ​ໄຫ້ ​ແລະ​ ໄດ້​ອົດ​ອາ​ຫານ​ຈົນ​ຮອດ​ແລງ, ​ເພື່ອ​ໂຊນ, ​ເພື່ອ​ໂຢ​ນາ​ທານ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເພິ່ນ, ແລະ​ ເພື່ອ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຢາ​ເວ, ເ​ເລະ ​ເພື່ອເຊື້້ອສາຍ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ ເພາະ​ວ່າ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ລົ້ມ​ຕາຍ​ດ້ວຍ​ດາບ.
\v 13 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຖາມ​ຊາຍ​ຫນຸ່ມ​ວ່າ," ເຈົ້າ​ມາ​ຈາກ​ໃສ?" ເຂົາ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເປັນ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຄົນ​ຕ່າງ​ດ້າວໃນ​ດິນ​ແດນ, ​ຂອງ​ຄົນ​ອາ​ມາ​ເຫລັກ."
\s5
\v 14 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຖາມ​ເຂົາ​ວ່າ, "ເປັນ​ຫຍັງ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ຢ້ານ​ກົວ​​ທີ່ຈະຂ້າ​ກະ​ສັດ​ຜູ້​ທີ່​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ເຈີມແລ້ວນັ້ນ​ດ້ວຍ​ມື​ຂອງ​ເຈົ້າ​ເອງ?"
\v 15 ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ເອີ້ນ​ຊາຍ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ ​​ແລະ ​ໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ໄປ​ ແລະ​ ຂ້າ​ເຂົາ​ເສຍ." ​ແລ້ວ​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ນັ້ນກໍ​ໄດ້​ໄປ ​​ແລະ ​ໄດ້​ຂ້າ​ເຂົາ, ເເລະ ​ຄົນ​ອາ​ມາ​ເຫລັກ​ນັ້ນ​ກໍ​ຕາຍ.
\v 16 ເເລ້ວ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ກ່າວ​​ແກ່​ສົບ​ຂອງ​ຄົນ​ອາ​ມາ​ເຫລັກ​ວ່າ, "ເລືອດ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ກໍ​ຕົກ​ຢູ່​ຫົວ​ຂອງ​ເຈົ້າ ເພາະ​ວ່າ​ປາກ​ຂ​ອງ​ເຈົ້າໄດ້ເປັນພະຍານປັກ​ປຳ​ໂຕ​ເຈົ້າ ​ເເລະ​ ໄດ້​ເວົ້າວ່າ, "ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ຂ້າ​ກະ​ສັດ​ຜູ້​ທີ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ເຈີມ​ໄວ້.""
\s5
\v 17 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ກໍໄດ້​ຮ້ອງ​ເພງໄວ້ອາໄລໃຫ້ກະສັດໂຊນ ​ແລະ ​ໂຢ​ນາ​ທານ​ລູກ​ຂອງ​ເພິ່ນ.
\v 18 ​ເຂົາ​ໄດ້​ອອກ​ຄຳ​ສັ່ງ​ໃຫ້​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ສອນ​ເພງ​ໄວ້ອາໄລນີ້ໃຫ້​ແກ່​ເຊື້ອຊາດ​ຢູ​ດາ​, ຊຶ່ງ​ໄດ້​ບັນ​ທຶກ​ໄວ້​ໃນ​ຫນັງ​ສື​ຂອງຢາ​ຊາ​.
\v 19 " ສັກ​ສີ​ຂອງ​ທ່ານ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ເອີຍ, ໄດ້​ຖືກ​ຂ້າ​ເສີຍ​ແລ້ວ! ​ຢູ່​ທີ່​ສູງ​ຂອງ​ທ່ານ​ວິ​ລະ​ບູ​ລຸດ​ລົ້ມ​ລົງ​ໄດ້​ຢ່າງ​ໃດ!
\v 20 ຢ່າບອ​ກ​ເລື່ອງນີ້​ໃນ​ເມືອງ​ກັດ, ຢ່າ​ປະ​ກາດ​ເລື່ອງ​ນີ້​, ໃນ​ຫົນ​ທາງ​ເມືອງ​ອາຊະເກໂລນ​, ເພາະ​ເຫດ​ວ່າ​ພວກ​ບຸດສາວຂອງຄົນ​ຟີ​ລິດສະ​ຕີນຈະບໍ່​ປິຕິຍິນດີ, ເພ​າະ​ພວກ​ລູກ​ສາວຂອງ​ພວກ​ເຂົາ​ບໍ່​ໄດ້​ບໍ່ໄດ້ຮັບພິທີຕັດ,​ຈະ​ບໍ່​ສະ​ເຫລີມ​ສະ​ຫລອງ.
\s5
\v 21 ເທິງ​ພູ​ກິນໂບ​ອາ​ເອີຍ, ຂໍ​ຢ່າ​ມີ​ນ້ຳ​ຄ້າງ​ ຫລື​ນ້ຳ​ຝົນ​ເທິງ​ເຈົ້າ, ​ຢ່າ​ໃຫ້​ທົ່ງນາ​ອອກ​ຮວງ, ເພາະ​ວ່​າ​ທີ່​ນັ້ນ​ໂລ່​ຂອງວິ​ລະ​ບູ​ລຸດ​ໄດ້​ມີ​ມົນ​ທິນ​ແລ້ວ, ​ໂລ່​ຂອງ​ໂຊນ​ບໍ່​ໄດ້​ຖືກ​ເຈີມ​ດ້ວຍ​ນ້ຳ​ມັນ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ.
\v 22 ຈາກ​ເລືອດ​ຂອງ​ຄົນ​ເຫລົ່າ​ນັ້ນໄດ້ຖືກຂ້າ, ຈາກຮ່າງກາຍຂອງນັກ​ຮົບ, ຄັນ​ທະ​ນູ​ຂອງໂຢ​ນາ​ທານບໍ່​ໄດ້​ຫັນ​ກັບ​ມາ, ແລະ ​ດາບ​ຂອງ​ກະສັດໂຊນ​ກໍ​ບໍ່​ໄດ້​ກັບ​ມາ​ວ່າງ​ເປົ່າ.
\s5
\v 23 ໂຊນ ເ​ເລະ ​ໂຢ​ນາ​ທານ​ໄດ້​ເປັນ​ທີ່​ຮັກ ​ເເລະ​ ຫນ້າ​ຍິນ​ດີ​ໃນ​ຊີ​ວິດ, ແລະ ​ໃນ​ຄວາມ​ຕາຍ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ບໍ່​ແຍກ​ຈາກ​ກັນ. ພວກ​ເຂົາ​ວ່ອງ​ໄວ​ກວ່າ​ອິນ​ຊີ​ທັງ​ຫລາຍ, ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​​ແຂງ​ແຮງກວ່າ​​ສິງໂຕທັງຝູງ.
\v 24 ລູກ​ສາວຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາເອນ​ເອີຍ, ຈົ່ງ​ຮ້ອງ​ໄຫ້​ເພື່ອ​ກະສັດໂຊນ, ຜູ້​ຊົງ​ປະ​ດັບ​ພວກ​ເຈົ້າ​ຢ່າງ​ອົງອາດ​ດ້ວຍ​ຜ້າ​ສີ​ແດງ​ເຂັ້ມ ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັບ​ເພັດ​ພອຍນາໆຊະຫນິດ, ເເລະ ​ຊົງ​ປະ​ດັບ​​ທອງ​ຄຳ​ເທິງ​ເຄື່ອງ​ແຕ່ງ​ກາຍ​ຂອງ​ພວກ​ເຈົ້າ.
\s5
\v 25 ວິ​ລະ​ບູ​ລຸດ​ໄດ້​ລົ້ມ​ລົງ​ແລ້ວ​ໃນ​ທ່າມ​ກາງ​ສົງ​ຄາມ! ໂຢ​ນາ​ທານ​ກໍ​ໄດ້​ຖືກ​ສັງ​ຫານ​ຢູ່​ເທິງ​ເນີນພູ​ຂອງ​ທ່ານ.
\v 26 ໂຢ​ນາ​ທານ​ອ້າຍ​ຂອງ​ຂ້ອຍເອີຍ, ຂ້ອຍເປັນ​ທຸກ​ເພື່ອ​ທ່ານ, ທ່ານ​ເປັນ​ທີ່​ຊື່ນ​ໃຈ​ຂອງ​ຂ້ອຍຫລາຍ​. ຄວາມ​ຮັກ​ຂອງ​ທ່ານ​ມີ​ຕໍ່​ຂ້ອຍນັ້ນ​ກໍອັດ​ສະ​ຈັນ, ເຫນືອກວ່າ​ຄວາມ​ຮັກ​ໃດໆທີ່ມີຕໍ່​ສະ​ຕ​ຣີ.
\v 27 ວິ​ລະ​ບູ​ລຸດ​ລົ້ມ​ລົງ​ໄດ້​ຢ່າງ​ໃດ, ​ແລະ​ ອາວຸດສົງຄາມ​ກໍ​ໃຊ້ການບໍ່ໄດ້ອີກແລ້ວ!"
\s5
\c 2
\cl ບົດ​ທີ 2
\p
\v 1 ຫລັງ​ຈາກ​ເຫດ​ການ​ນີ້ ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຖາມ​ພຣະ​ຢາ​ເວ ​ແລະ ​ໄດ້ກ່າວ​ວ່າ, "ຂ້ານ້ອຍ​ຄວນ​ຂຶ້ນ​ໄປ​ຍັງ​ເມືອງ​ຫນຶ່ງ​ໃນ​ຈຳ​ນວນ​ເມືອງ​​ຕ່າງໆຂອງ​ຢູ​ດາ​ຫລືບໍ່?" ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຕອ​ບ​ເຂົາ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ຂຶ້ນ​ໄປ​ເຖີດ." ດາ​ວິດ​ໄດ້​ເວົ້າວ່າ, "ຂ້າ​ນ້ອຍຄວນ​ຂຶ້ນ​ໄປ​ຢູ່​ໃສ?" ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ກ່າວ​ວ່າ, "ທີ່​ເມືອງ​ເຮັບ​ໂຣນ."
\v 2 ດັ່ງນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຂຶ້ນ​ໄປ​ທີ່ນັ້ນ​ພ້ອມ​ກັບ​ເມຍ​ທັງ​ສອງ​ຂອງ​ເຂົາ​, ດ້ວຍ​ຄື​ອາ​ຮີ​ໂນ​ອາມ​ຊາວ​ຢິດ​ຊະ​ເຣນ, ​ແລະ​ ອາ​ບີ​ກາຍ​ເມຍ​ຫມ້າຍ​ຂອງ​ນາ​ບານ​ຊາວ​ກາ​ເມນ.
\v 3 ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ນຳ​ຄົນ​ທີ່​ຢູ່​ນຳ​ເຂົາ​ຂຶ້ນ​ໄປ​ທຸກ​ຄົນ, ຊຶ່ງ​ເເຕ່​ລະ​ຄົນ​ກໍ​ໄດ້​ພາ​ຄອບ​ຄົວ​ໄປ​ນຳ, ໄປ​ຍັງ​ເມືອງ​ຕ່າງໆ ຂອງ​ເຮັບ​ໂຣນ, ໃນສະ​ຖານ​ທີ່​ຊຶ່ງ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ເລີ່ມ​ອາ​ໄສ​ຢູ່.
\s5
\v 4 ແລ້ວ​ຜູ້​ຄົນ​ຈາກ​ຢູ​ດາ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ ເ​ເລະ ໄດ້​ເຈີມ​ດາ​ວິດໃຫ້​ເປັນ​ກະ​ສັດ​ເຫນືອ​ເຊື້ອຊາດຂອງ​ຢູ​ດາ. ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ມາ​ບອກ​ດາ​ວິດ​ວ່າ, "ຊາວ​ຢາ​ເບັດ​ກີ​ເລ​ອາດ​ໄດ້​ເປັນ​ຜູ້​ຝັງ​ຊາກສົບຂອງໂຊນ."
\v 5 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິ​ດ​ໄດ້​ສົ່ງ​ພວກ​ສົ່ງສານ​ໄປ​ຫາ​ຊາວ​ຢາ​ເບັດ​ກິີເລ​ອາດນັ້ນ ໄດ້​ບອກ​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ວ່າ, "ຂໍ​ພວກ​ທ່ານ​ຮັບ​ພ​ຣະ​ພອນ​ຈາກ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ, ທີ່​ທ່ານ​ສະ​ເເດງ​ຄວາມ​ຈົງ​ຮັກ​ພັກ​ດີ​ຕໍໍ່​ໂຊນ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ພວກ​ທ່ານ ​ແລະ ​ໄດ້​ຝັງ​ສົບ​ຂ​ອງ​ເພິ່ນ.
\s5
\v 6 ບັດ​ນີ້​ຂໍ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ສຳ​ແດງ​ຄວາມ​ຮັກ​ອັນຫມັ້ນ​ຄົງ ​ເເລະ​ ຄວາມ​ຊື່​ສັດ​ຕໍ່​ພວກ​ທ່ານ. ເຮົາ​ຈະ​ເຮັດ​ຄວາມ​ດີນີ້​ຕໍ່​ພວກ​ທ່ານ​ເພາະ​ສິ່ງນີ້​ທີ່​ທ່ານ​ໄດ້​ເຮັດ.
\v 7 ບັດ​ນີ້, ເພາະ​ສະ​ນັ້ນ ຂໍ​ໃຫ້​ມື​ຂອງ​ພວກ​ທ່ານ​ເຂັ້ມ​ແຂງ; ແລະ ​ຂໍ​ໃຫ້​ພວກ​ທ່ານ​ກ້າ​ຫານ​ເຖີດ ເພາະ​ວ່າ​ໂຊນ​ເຈ​ົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ພວກ​ທ່ານ​ໄດ້​ຕາຍໄປແລ້ວ, ​ເເລະ ປະຊາຊົນ​ຢູ​ດາ​ກໍ​ໄດ້​ເຈີມ​​ຕັ້ງ​ເຮົາ​ໄວ້ເປັນ​ກະ​ສັດ​ຂອງພວກ​ເຂົາແລ້ວ."
\s5
\v 8 ເ​ເຕ່​ອັບ​ເນ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເນຣະ, ຜູ້ບັນຊາການກອງ​ທັບ​ຂອງກະສັດໂຊນ​, ກໍ​ໄດ້​ພາ​ອີ​ຊະ​ໂບ​ເຊັດ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ໂຊນ ແລະ ໄດ້ນໍາ​ໄປ​ທີ່​ເມືອງ​ມະ​​ຫາ​ນາ​ອິມ.
\v 9 ເຂົາ​ໄດ້​ສະ​ຖາ​ປະ​ນາ​ອີ​ຊະ​ໂບ​ເຊັດ ​ໃຫ້​ເປັນ​ກະ​ສັດ​ປົກ​ຄອງ​ເຂດ​ແດນ​ກີ​ເລ​ອາດ, ອາ​ເຊ, ຢິດ​ຊະ​ເຣນ, ຄົນ​ເອ​ຟ​ຣາ​ອິມ, ຄົນ​ເບັນ​ຢາ​ມິນ, ເເລະ​ ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ.
\s5
\v 10 ເມື່ອ​ອີ​ຊະ​ໂບ​ເຊັດ​ລູກ​ຂອງ​ໂຊນ, ໄດ້​ເລີ່ມ​ປົກຄອງຊົນຊາດ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນນັ້ນ, ມີອາຍຸສີ່ສິບປີ, ເເລະ ​ໄດ້​ຊົງ​ປົກຄອງດິນແດນ​ຢູ່​ສອງ​ປີ. ເເຕ່​ເຊື້້ອສາຍຂອງ​ຢູ​ດາ​ໄດ້​ຕິດ​ຕາມ​ດາ​ວິດ.
\v 11 ເວ​ລາ​ທີ່​ດາ​ວິດ​ຊົງ​ເປັນ​ກະ​ສັດ​ປົກຄອງ​ເຊື້ອສາຍຂອງ​ຢູ​ດາ​ໃນ​ເຮັບ​ໂຣນນັ້ນ​ເປັນ​ເວ​ລາ​ເຈັດ​ປີ​ກັບ​ຫົກ​ເດືອນ.
\s5
\v 12 ອັບ​ເນ​ລູກ​ຂອງ​ເນ​ຣະ​, ແລະ ​ທະ​ຫານ​ອີ​ຊະ​ໂບ​ເຊັດ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ໂຊນ​, ໄດ້​ອອກ​ຈາກ​ເມືອງ​ມະ​ຫາ​ນາ​ອິມ​ໄປ​ຍັງ​ເມືອງ​ກີ​ເບ​ໂອນ.
\v 13 ໂຢ​ອາບ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ນາງ​ເຊ​ຣູ​ອີ​ຢາ ​ເ​ເລະ​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ດາ​ວິດ ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ພົບ​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ທີ່​ເມືອງ​ກີ​ເບໂອນ. ພ​ວກ​​ເຂົາ​ໄດ້​ນັ່ງ​ທີ່​ຂອບ​ສ​ະນ້ຳ, ພວກ​ຫນຶ່ງ​ຢູ່​ຝັ່ງ​ຫນຶ່ງ​ຂອງ​ສະ​ ແລະ​ອີກ​ພວກ​ຫນຶ່ງ​ກໍຢູ່​ອີກ​ດ້ານ​ຫນຶ່ງ.
\s5
\v 14 ອັບ​ເນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ໂຢ​ອາບ​ວ່າ, "ຂໍ​ໃຫ້​ຄົນ​ຫນຸ່ມ​ລຸກ​ຂຶ້ນ ​ແລະ ໄດ້​ແຂ່ງ​ຂັນ​ກັນ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ພວກ​ເຮົາ​ເບິ່ງດຸ. "ແລ້ວ​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ໃຫ້​ພວກ​ເຂົາ​ລຸກ​ຂຶ້ນ."
\v 15 ເເລ້ວ​ພວກ​ຄົນ​ຫນຸ່ມ​ກໍ​ໄດ້​ລຸກ​ຂຶ້ນ ​​ແລະ​ ໄດ້​ຮ່ວມ​ກັນ, ສິບ​ສອງ​ຄົນ​ສຳ​ລັບ​ຝ່າຍ​​ເບັນ​ຢາ​ມິນ ​ເເລະ​ຝ່າຍອີ​ຊະ​ໂບ​ເຊັດ​ລູກ​ຂອງ​ໂຊນ, ເເລະ ​ຝ່າຍ​ພວກທະຫານສິບສອງ​ຄົນ​​ຂອງ​ດາ​ວິດ.
\s5
\v 16 ແຕ່ລະຄົນຕ່າງ​ກໍ​ໄດ້​ຈັບ​ຫົວ​ຂອງ​ຄູ່​ຕໍ່​ສູ້ ເເລະ ​ໄດ້​ເເທງ​ດາບ​ທີ່​​ຂ້າງ​ຂອງ​ຄູ່​ຕໍ່​ສູ້, ເ​ເລະ​ພວກ​ເຂົາ​ຕ່າງ​ກໍ​ໄດ້​ລົ້ມ​ລົງ​ດ້ວຍ​ກັນ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ເອີ້ນ​ທີ່​ນັ​້ນ​ເປັນ​ພາ​ສາ​ຮິ​ບບ​ຣູ​ວ່າ, "ທົ່ງ​ດາບ" ຫລື "ສະ​ຫນາມ​ແຫ່ງ​ດາບ," ຊຶ່ງ​ຢູ່​ໃນ​ກິີເບ​ໂອນ.
\v 17 ການ​ສູ້​ຮົບ​ໃນ​ວັນ​ນັ້ນ​ດຸ​ເດືອດ​ຫລາຍ ເເລະ ​ອັບ​ເນ​ ເເລະ ​ພວກ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ກໍພ່າຍ​ແພ້​ທະຫານຂອງຝ່າຍ​ດາ​ວິດ.
\s5
\v 18 ລູກ​ຊາຍ​ທັງ​ສາມ​ຂອງ​ນາງ​ເຊ​ຣູ​ອີ​ຢາ​ກໍ​ໄດ້​ຢູ່​ທີ່ນັ້ນ​ຄື: ໂຢ​ອາບ, ແລະ ​ອາ​ບີ​ໄຊ, ແລະ ​ອາ​ສາ​ເຮນ. ອາ​ສາ​ເຣນ​ຜູ້​ແລ່ນ​ໄວ​ເຫມືອນ​ຟານ​ປ່າ.
\v 19 ອາ​ສາ​ເຣນໄດ້ໄລ່​ຕາມ​ອັບເນ​ຢ່າງ​ບໍ່​ລົດລະ ເເລະ​ ໄດ້​ນຳ​ເຂົາ​ໄປໂດຍ​ບໍ່​ໄດ້​ລ້ຽວ​ໄປ​ທາງ​ໃດ​ເລີຍ.
\s5
\v 20 ​ອັບ​ເນ​ໄດ້​ຫລຽວ​ຫລັງ​ມາ​ ແລະ ​ໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ," ນັ້ນ​ເມ່ນອ​າ​ສາ​ເຮນ​ບໍ?" ເຂົາ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ເເມ່ນ​ເລ້ວ."
\v 21 ອັບ​ເນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ບອກ​ເຂົາ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ລ້ຽວ​ໄປ​ທາງ​ຂວາ​ຂອງ​​ເຈົ້າ ​ຫລື​ທາງ​ຊ້າຍ​ຂອງເຈົ້າ, ແລະ​ ຈັບ​ເອົາ​ຄົນ​ຫນຸ່ມ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​​ແລ້ວ​ກໍ​ຮີບເອົາ​​ອາ​ວຸດຂອງ​ເຂົາ​ໄປ." ແຕ່ອາ​ສາ​ເຮນບໍ່​ຍອມ​ຢຸດຈາກ​ການ​ໄລ່​ຕາມ.
\s5
\v 22 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ອັບ​ເນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ບອກ​ອາ​ສາ​ເຮນ​ອີກ​ເທືື່ອ​ຫນຶ່ງວ່າ, "ຈົ່ງ​ຢຸດ​ໄລ່ນຳຂ້ອຍສາ. ຈະ​ໃຫ້​ຂ້ອຍ​ຟາດ​ເຈົ້າ​ລົງ​ດິນ​ເຮັດ​ຫຍັງ​? ເເລ້ວ​ຂ້ອຍ​ຈະ​ເງີຍ​ຫນ້າ​ເບິ່ງ​ໂຢ​ອາບ, ​ພີ່​ນ້ອງ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ໄດ​້​ແນວ​ໃດ?"
\v 23 ແຕ່ອາສາເຮນບໍ່ຢຸດໄລ່, ແລະ​ ດັ່ງ​ນັ້ນ ອັບ​ເນກໍ​ໄດ້​ແທງ​ເຂົ້າ​ໂຕ​ດ້ວຍ​ດ້າມ​ຫອກ​ຂອງ​ເຂົາ, ດັ່ງ​ນັ້ນ ຫອ​ກ​ກໍ​ທະ​ລຸ​ອອກ​ອີກ​ດ້ານ​ຫນຶ່ງ. ອາ​ສາ​ເຮນ​ກໍ​ໄດ້​ລົ້ມ​ລ​ົງ​ຕາຍ​ຢູ່​ທີ່ນັ້ນ. ດັ່ງ​ນັ້ນ ເລື່ອງ​ນີ້​ກໍ​ໄດ້​ເກີດຂຶ້ນ ທີ່​ໃຜ​ກໍ​ຕາມ​ທີ່​ມາ​ເຖິງ​ສະ​ຖານ​ທີ່​ເ​ເຫ່ງນັ້ນທ​ີ່ອາ​ສາ​ເຮນ​ລົ້ມ​ລົງ ​ເ​ເລະ ​ຕາຍ, ເຂົາ​ຈະ​ຢຸດ​ຢູ່​ບ່ອນນັ້ນ ​ເ​ເລະ​ ກໍ​ຢືນ​ຢູ່​ຊື່ໆ.
\s5
\v 24 ​ແຕ່​ໂຢ​ອາບ​ກັບ​ອາ​ບີ​ໄຊ​ກໍ​ໄດ້​ໄລ່​ຕິດ​ຕາມ​ອັບ​ເນ​ໄປ. ເມື່ອດວງ​ຕາ​ເວັນ​ກຳ​ລັງ​ຈະ​ຕົກ​, ພວກເຂົາ​ທັງ​ສອງ​ໄດ້​ມາ​ຮອດເນີນ​ພູ​ອຳ​ມາ, ຊຶ່ງ​ໃກ້​ກີ​ອາ​ ຕາມ​ທາງ​ຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງ​ທຸ​ລະ​ກັນ​ດານ​ເມືອງ​ກິີເບ​ໂອນ.
\v 25 ຄົນ​ເບັນ​ຢາ​ມິນ​ກໍ​ໄດ້​ລວມ​ຕົວ​ກັນ​ຫລັງ​ອັບ​ເນ ​ເ​ເລະ​ ໄດ້​ຢືນ​ຢູ່​ເທິງຍອດຂ​ອງ​ເນີນ​ພູ.
\s5
\v 26 ເເລ້ວ​ອັບ​ເນ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ຖາມ​ໂຢ​ອາບ ແລະໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ຈະ​ໃຫ້​ດາບ​ທຳ​ລາຍ​ທ່ານ​ຕະ​ຫລອດ​ໄປ​ບໍ? ອີກ​ດົນ​ປານ​ໃດ​ທ່ານ​ຈຶ່ງ​ຈະ​ສັ່ງ​ພວກ​ທະ​ຫານ​ໃຫ້​ຫັນ​ກັບ​ຈາກ​ກາ​ນ​ໄລ່​ຕາມ​ພີ່​ນ້ອງ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ?"
\v 27 ໂຢ​ອາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ," ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຊົງ​ພ​ຣະ​ຊົນ​ຢູ່​​ສັນ​ໃດ, ຖ້າ​ທ່ານ​ບ​ໍ່​ເວົ້າ​ຂຶ້ນ, ພ​ວກ​ທະ​ຫານ​ກໍ​ຈະ​ໄລ່​ຕາມ​ພວກ​ພີ່​ນ້ອງ​ຂອງ​ເຂົາ​ຈົນ​ຮອດ​ມື້​ອື່ນ​ເຊົ້າ!"
\s5
\v 28 ດັ່ງ​ນັ້ນ ໂຢ​ອາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ເປົ່າ​ແກ, ແລະ​ພວກ​ທະ​ຫານ​ທັງ​ປວງ​ກໍ​ໄດ້​ຢຸດ ​ແລະ​ ບໍ່​ໄດ້​ໄລ່​ຕິດ​ຕາມ​ອິດ​ສະ​ຣາເອນອີກ, ​ເເລະ​ ບໍ່​ໄດ້​ສູ້​ຮົບກັນ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ
\v 29 ອັບ​ເນ ​ເເລະ​ ຄົນຂອງ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ເດີນ​ທາງ​ຕະ​ຫລອດ​ກາງ​ຄືນ​ຜ່ານ​ອາ​ຣາ​ບາ. ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ, ໄດ້​ເດີນ​ທັບ​ຕະ​ຫລອດ​ຊ່ວງ​ເຊົ້າ ແລະ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ຮອດ​ມາ​ຫານາ​ອິມ.
\s5
\v 30 ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ມາ​ຈາກ​ການ​ໄລ່​ຕິດ​ຕາມ​ອັບ​ເນ. ເຂົາ​ໄດ້​ລວບລວມ​ທະ​ຫານ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ເຂົາ, ທີ່​ຂາດ​ຫາຍ​ໄປ​ຄື ​ອາ​ສາ​ເຮນ ແລະ​ ທະ​ຫານ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ສິບ​ເກົ້າ​ຄົນ.
\v 31 ແຕ່​ຄົນ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຂ້າ​ຄົນ​ເບັນ​ຢາ​ມິນ ​​ເເລະ​ຄົນຂອງ​ອັບ​ເນ​ຕາຍ​ໄປ​ສາມ​ລ້ອຍ​ຫົກ​ສິບ​ຄົນ​.
\v 32 ແລ້ວພວກເຂົາກໍໄດ້ນຳເອົາຊາກສົບຂອງອາສາເຮນໄປຝັງຢູ່ໃນອຸບມຸງພໍ່ຂອງ​​ເຂົາ, ຊຶ່ງ​ຢູ່​ເມືອງ​ເບັດ​ເລ​ເຮັມ. ໂຢ​ອາບ ແລະ ພວກ​ຄົນ​ຂອງ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ເດີນ​ທາງ​ຕະ​ຫລອດ​ຄືນ, ​ແລະ​ໃນ​ ຕອນ​ເຊົ້າ​ມືດ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ຮອດ​ເມືອງ​ເຮັບໂຮນ.
\s5
\c 3
\cl ບົດ​ທີ 3
\p
\v 1 ບັດ​ນີ້​ກໍ​ໄດ້​ມີ​ສົງ​ຄາມ​ອັນ​ຍາວ​ນານ​ລະ​ຫວ່າງ​ເຊື້ອສາຍຂອງ​ໂຊນ​ແລະເຊື້ອສາຍຂອງ​​ດາ​ວິດ. ຝ່າຍ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ຫລາຍ​ຂຶ້ນ, ເເຕ່​ຝ່າຍ​ຂອງ​ໂຊນໄດ້​ອ່​ອນ​ກຳ​ລັງ​ລົງ​ເລື້້ອຍໆ.
\s5
\v 2 ມີ​ລູກຊາຍຫລາຍຄົນຂອງ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ເກີດ​ທີ່​ເມືອງ​ເຮັບ​ໂຣນ. ລູກ​ຫົວ​ປີ​ຂອງ​ເຂົາຄື​ອຳ​ໂນນ, ລູກຂອງອາຮີໂນອາມຊາວ​ຢິດ​ຊະ​ເຣນ.
\v 3 ລູກຊາຍຜູ້ທີ່ສອງຂອງເຂົາ, ກິ​ເລ​ອາບ, ຜູ້​ທີ່​ເປັນ​ແມ່ແມ່ນ​ນາງ​ອາ​ບີ​ກາຍ, ​​ເເມ່​ຫມ້າຍ​ຂອງ​ນາ​ບານຈາກຄາເມລ. ແລະ ​ຜູ້​ທີ່​ສາມ​ຄື, ອັບ​ຊາ​ໂລມ, ລູກ​ຊາຍ​ນາງ​ມາ​ອາ​ກາ, ລູກ​ສາວ​ກະ​ສັດ​ຕານ​ໄມ, ​ເເຫ່ງ​ເກ​ຊູ.
\s5
\v 4 ລູກຊາຍຜູ້ທີ່ສີ່ຂອງດາວິດ, ອາໂດນີຢາ, ຜູ້ເປັນລູກຊາຍຂອງນາງ​ຮັກ​ກິດ. ລູກ​ຊາຍ​ຄົນ​ທີ່​ຫ້າ​ຂອງ​ເຂົາຄື​ ເຊ​ຟາ​ຕີ​ຢາ, ຜູ້ທີ່ເປັນລູກຊາຍຂອງ​ນາງ​ອາ​ບີ​ຕານ,
\v 5 ແລະ ​ລູກ​ຊາຍຄົນ​ທີ​ຫົກ​ຄື, ​ອິດ​ທະ​ເລ​ອາມ, ຜູ້ທີ່ເປັນລູກຊາຍຂອງນາງເອັກລາ ເມຍຂອງດາວິດ. ​ພວກ​ລູກ​ຊາຍ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ຂອງດາວິດໄດ້​ເກີດ​ຢູ່​ໃນ​ເມືອງ​ເຮັບ​ໂຣນ.
\s5
\v 6 ສິ່ງນີ້​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ຊ່ວງ​ສົງ​ຄາມ​ລະ​ຫວ່າງ​ຝ່າຍ​ຂອງ​ໂຊນ ​ກັບ​ຝ່າຍ​ຂອງ​ດາ​ວິດ ທີ່​ອັບ​ເນໄດ້​ເຮັດ​ໂຕ​ໃຫ້​ເຂັ້ມ​ເເຂງ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ຝ່າຍກະສັດໂຊນ.
\v 7 ໂຊນໄດ້ມີເມຍນ້ອຍຄົນຫນຶ່ງຊື່ວ່ານາງ​ຣິຊະປາ​, ລູກສາວ​ຂອງ​ອາອີຢາ. ອິຊະ​ໂບ​ເຊັດ​ລູກຊາຍຂອງກະສັດໂຊນຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວຫາ​ອັບເນວ່າ, "ເປັນ​ຫຍັງ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ໄປນອນກັບເມຍນ້ອຍ​ພໍ່​ຂອງ​ເຮົາ?
\s5
\v 8 ອັບ​ເນ​ໄດ້​ໃຈ​ຮ້າຍ​ຫລາຍ​ໃນ​ຄຳ​ເວົ້າ​ຂອງ​ອີຊະ​ໂບ​ເຊັດ ​ແລະ​ ໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ," ຂ້າ​ນ້ອຍເປັນ​ຄົນ​ຮັບ​ໃຊ້​ຢູ​ດາ​ຊ​ັ້ນ​ຫວ​າ? ທຸກ​ມື້​ນີ້​ຂ້​ານ້ອຍກຳລັງ​ສຳ​ເ​ເດງ​ຄວາມ​ຈົງ​ຮັກ​ພັ​ກ​ດີຕໍ່​ເຊື້ອສາຍຂອງ​ໂຊນ, ພໍ່ຂອງ​ທ່ານ, ແລະ ​ຕໍ່​ພີ່ນ​້ອງຂອງທ່ານ, ແລະ​ ຕໍ່​ມິດ​ສະ​ຫາຍ​ຂອງ​ພໍ່​ທ່ານ, ບໍ່​ໄດ້​ມອບ​ທ່ານໄວ້​ໃນ​ມື​ຂອງ​ດາ​ວິດ. ແຕ່​ບັດ​ນີ້​ທ່ານ​ຍັງ​ກ່າວ​ຫາ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ດ້ວຍ​ເລື່ອງ​ຜູ້​ຍິງ​ຄົນ​ນີ້​ບໍ?
\s5
\v 9 ຂໍ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ລົງ​ໂທດ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ຄື​ ອັບ​ເນ​, ແລະ​ຂໍ​ຊົງ​ເພີ່ມ​ໂທດນັ້ນ​ດ້ວຍ, ຖ້າ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ບໍ່​ເຮັດ​ເພື່ອ​ດາ​ວິດ ດັ່ງ​ທີ່​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ສາບານແກ່ເຂົາວ່າ,
\v 10 ຄື​ຍ້າຍ​ຣາຊອາ​ນາ​ຈັກ​ຈາກເຊື້ອຊາດຂອງ​ກະສັດໂຊນ ​ເເລະ​ ສະ​ຖາ​ປາ​ນາ​ບັນ​ລັງ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ເຫນືອ​ອິດ​​ສະ​ຣາ​ເອນ​ ແລະ ​ເຫນືອ​ຢູ​ດາ, ຕັ້ງ​ແຕ່​ດານ​ຮອດ​ເບ​ເອ​ນເຊ​ບາ."
\v 11 ອີຊະ​ໂບເຊັດ​ກໍ​ບໍ່​ສາ​ມາດ​ຕອບ​ກັບ​ອັບ​ເນ​ໄດ້ເ​ເມ່ນ​ແຕ່​ຄຳ​ດຽວ, ເພາະ​ພະ​ອົງ​ຊົງ​ເກງ​ຢ້ານ​ເຂົາ.
\s5
\v 12 ​ເເລ້ວ​ອັບ​ເນ​ກໍ​ໄດ້​ສົ່ງ​ພວກ​ສົ່ງສານ​ໄປ​ຍັງ​ດາ​ວິດ​ເພື່ອ​ເວົ້າ​ແທນ​ໂຕ​ເອງວ່າ, "ແຜ່ນ​ດິ​ນນີ້​ເປັນ​ຂອງ​ໃຜ? ຂໍ​ຊົງ​ເຮັດ​ພັນ​ທະ​ສັນ​ຍາ​ກັບ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ, ແລະ​ ທ່ານ​ຈະ​ຊົງ​ເຫັນ​ວ່າ​ມື​ຂອງ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ຢູ່​ຝ່າຍ​ທ່ານ​, ເພື່ອ​ນຳ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ​ມາ​ຢູ່​ຝ່າຍ​ທ່ານ."
\v 13 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ດີ​ແລ້ວ, ເຮົາ​ຈະ​ເຮັດ​ພັນ​ທະ​ສັນ​ຍາ​ກັບ​ເຈົ້າ. ແຕ່​ມີ​ສິ່ງຫນຶ່ງ​ທີ່​ເຮົາ​ຈະ​ໃຫ້​ເຈົ້າ​ເຮັດ ​ຄື​ວ່າ ເຈົ້າ​ບໍ່​ສາ​ມາດ​ມາ​ພົບ​ຫນ້າ​ເຮົາ​ໄດ້ ເວັ້ນແຕ່​ວ່າ​ເຈົ້າ​ຈະ​ນຳ​ມີ​ການ​, ລູກສາວຂອງກະສັດໂຊນ​ມາ​ດ້ວຍ, ເມື່ອ​ເຈົ້າ​ຈະ​ມາ​ພົບ​ເຮົາ."
\s5
\v 14 ເເລ້ວ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ສົ່ງ​ພວກ​ສົ່ງ​ສານ​ໄປ​ຍັງ​ອີ​ຊະ​ໂບ​ເຊັດ​, ລູກຊາຍຂອງໂຊນກ່າວວ່າ, "ຈົ່ງ​ມອບ​ເມຍ​ຂ້າ​ພະເຈົ້າມີການ ໃຫ້ແກ່ເຮົາ, ຜູ້​ຊຶ່ງ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຫມັ້ນ​ໄວ້​ດ້ວຍ​ຫນ​ັງ​ປາຍ​ອົງ​ຄະ​ຊາດ​ຂອງ​ພວກ​ຟິ​ລິດ​ ຫນຶ່ງ​ຮ້ອຍ​ຄົນ."
\v 15 ດັ່ງ​ນັ້ນ ອີ​ຊະ​ໂບເຊັດຈຶ່ງ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ​ພາ​ມີ​ກາ​ນແລະ ໄດ້ເອົານາງ ຈາກ​ຜົວ​ຂອງ​ນາງຄື, ປານ​ຕີ​ເອນ, ​ລູກ​ຊາຍ​ລາອິດ.
\v 16 ຜົວ​ຂອງ​ລາວ​ໄດ້​ໄປ​ກັບ​ລ​າວ, ຮ້ອງ​ໄຫ້​ຕາມ​ລາວ​ໄປ​ຈົນ​ຮອດ​ບາ​ຮູ​ຣິມ​. ແຕ່​ເມື່ອ​ອັບ​ເນບອກກ​ລາວ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ກັບ​ໄປ​ບ້ານ​ດຽວນີ້​ເລີຍ." ແລ້ວ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ໄປ.
\s5
\v 17 ອັບ​ເນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ພວກ​ຜູ້​ອາ​ວຸ​ໂສ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ວ່າ, "ໃນ​ອາ​ດີດ​ພວກ​ທ່ານ​ໄດ້​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ໃຫ້​ດາ​ວິດ​ເປັນ​ກະ​ສັດ​ເຫນືອ​ພວກ​ທ່ານ.
\v 18 ບັດ​ນີ້ຈົ່ງ​ເຮັດ​ດັ່ງ​ນັ້ນ. ເພາະ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ກ່າວເຖິງດາວິດ​ວ່າ, 'ດ້ວຍ​ມື​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ເຮົາ ເຮົາ​ຈະ​ຊ່ວຍ​ກູ້​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ເຮົາ​ຈ​າກ​ພວກ​ຟິ​ລິດສະຕິນ ​ເເລະ​ ຈາກ​ມື​ສັດ​ຕູ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ.""
\s5
\v 19 ອັບ​ເນ​ກໍ​ໄດ້​ເວົ້າ​ເປັນ​ສ່ວນ​ໂຕ​ກັບ​ຄົນ​ເບັນ​ຢາ​ມິນ​ເຊັ່ນດຽວກັນ. ເເລ້ວ​ອັບ​ເນກໍ​ໄດ້​ໄປ​ບອກດາ​ວິດ​ທີ່​ເມືອງ​ເຮັບ​ໂຣນ​ດ້ວຍ​ເຊັ່ນ​ກັນ ເພື່ອ​ອະ​ທິ​ບາຍ​ເຖິງ​ທຸກ​ສິ່ງ​ທີ່​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ ​ແລະ​ ເຊື້ອສາຍ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ເບັນ​ຢາ​ມິນ​ໄດ້​ຕົກ​ລົງ​ກັນ​ທີ່​ຈະ​ດຳ​ເນີນ​ການໃຫ້ສຳເລັດ.
\v 20 ເມື່ອ​ອັບ​ເນ​ພ້ອມ​ກັບ​ຄົນ​ຂອງ​ເຂົາ​ຈຳ​ນວນ​ຊາວ​ຄົນ​ໄດ້​ມາ​ຮອດ​ເຮັບ​ໂຣນ ​ເພື່ອ​ເຂົ້າ​ເຝົ້າ​ດາ​ວິດ, ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຈັດ​ຕຽມ​ງານ​ລ້ຽງ​ສຳ​ລັບ​ພວກ​ເຂົາ.
\s5
\v 21 ອັບ​ເນ​ໄດ້​ອະທິບາຍໃຫ້​ດາ​ວິດ​ວ່າ, "ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ລຸກ​ຂຶ້ນ ​ແລະ​ ຈະ​ລວມ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດມາ​ຍັງ​ທ່ານ, ກະ​ສັດ​ຜູ້​ເປັນ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ດັ່ງ​ນັ້ນເພື່ອ​ທີ່​ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ເຮັດ​ພັນ​ທະ​ສັນ​ຍາ​ກັບ​ທ່ານ, ເ​ເລະ ​ເພື່ອ​ທີ່​ທ່ານຈະ​ຊົງ​ຄອບ​ຄອງ​ທຸກ​ຢ່າງ​ຕາມ​ໃຈ​ມັກ​ຂອງ​ທ່ານ." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ສົ່ງ​ອັບ​ເນ​ກັບ​ໄປ, ແລະ​ ອັບ​ເນ​ກໍ​ໄດ້​ຈາ​ກ​ໄປ​ໂດຍ​ສັນ​ຕິ.
\s5
\v 22 ​ແລ້ວ​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ດາ​ວິດ ເ​ເລະ ​ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ກັບ​ມາ​ຈາກ​ການ​ໄປ​ປຸ້ນ ເເລະ​ ໄດ້​ນຳ​ສິ່ງ​ຂອງ​ທີ່​ຍຶດ​ໄດ້​ຫລາຍ​ມາ​ນຳ​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ. ແຕ່​ອັບ​ເນບໍ່​ໄດ້​ຢູ່​ກັບ​ດາ​ວິດ​ທີ່​ເຮັບ​ໂຣນເເລ້ວ. ດາ​ວິດ​ໄດ້​ສົ່ງ​ເຂົາ​ກັບ​ໄປ​ແລ້ວ, ​ເເລະ ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້ຈາກ​ໄປ​ໂດຍ​ສັນ​ຕິ.
\v 23 ເມື່ອ​ໂຢ​ອາບ​ກັບ​ກອງ​ທັບ​ທັງ​ຫລາຍ​ທີ່​ເຂົາ​ໄດ້​ມາ​ຮອດ, ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ບອກ​ໂຢ​ອາບ​ວ່າ, "ອັບ​ເນລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເນ​ຣະໄດ້​ມາ​ເຝົ້າ​ກະ​ສັດ, ແລະ​ ເພິ່ນ​ໄດ້​ສົ່ງ​ເຂົ​າ​ກັບ​ໄປ, ແລະ ​ອັບ​ເນ​ກ​ໍໄດ້​ກັບ​ໄປ​ໂດຍ​ສັນ​ຕິ."
\s5
\v 24 ​ເເລ້ວ​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ໄປ​ເຝົ້າ​ກະ​ສັດ ​ແລະ ​ໄດ້ບອກ​ວ່າ,"ທ່ານຊົງ​ເຮັດ​ຫຍັງ​ໄປ​ແລ້ວ? ເບິ່ງ​ສາ, ອັບ​ເນ​ໄດ້​ມາ​ເຂົ້າ​ເຝົ້າ​ທ່ານ! ເປັນ​ຫຍັງ​ທ່ານຈຶ່ງ​ໄດ້​ສົ່ງ​ເຂົາ​ໄປ​ແບບນີ້, ແລະ ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຈາກ​ໄປ​ແລ້ວ?
\v 25 ທ່ານ​ບໍ່​ຮູ້​ບໍ​ວ່າ​ອັບ​ເນ​ລູກ​ຊາຍຂອງ​ເນຣະ​ ໄດ້​ມາ​ເພື່ອ​ລໍ່້ລວງ​ທ່ານ ແລະ​ ເພື່ອລ່ວງ​ຮູ້​ທຸກ​ຢ່າງ​ທີ່​ທ່ານກຳ​ລັງ​ເຮັດ?"
\v 26 ເມື່ອ​ໂຢ​ອາບ​ໄດ​້​ເຝົ້າ​ດາ​ວິດ​ແລ້ວໆ, ເຂົາ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຜູ້​ສົ່ງ​ສານນຳ​ອັບ​ເນ​ໄປ, ເ​ເລະ ​ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ນຳ​ອັບ​ເນ​ກັບ​ມາ​ຈາກບໍ່​ນ້ຳ​ສ້າງທີ່ຊີຣາ, ແຕ່​ດາ​ວິດບໍ່​ໄດ້​ຮູ້​ເລື່ອງນີ້.
\s5
\v 27 ເມື່ອ​ອັບ​ເນ​​ໄດ້​ກັບ​ມາ​ຮອດ​ເຮັບ​ໂຣນ​ແລ້ວ, ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ນຳ​ເຂົາ​ຫລົບ​ເຂ​ົ້າ​ທາງ​ປະ​ຕູ​ເມືອງ​ເພື່ອ​ຈະ​ເວົ້າ​ກັບ​ເຂົາ​ຕາມ​ລຳ​ພັງ. ທີ່​ນັ້ນ​ເອງ​ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​​ເເທງ​ທ້ອງ​ເຂົາ ເ​ເລະ ​ຂ້າ​ເຂົາ​ຕາຍ, ໂຢອ​າບ​ກໍ​ແກ​້​ແຄ້ນ​ເລືອດ​ຂອງ​ອາ​ສາ​ເຮນ​ນ້ອງ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຂົາ.
\s5
\v 28 ​ເມື່ອ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຮູ້​ເລື່ອງ​ນີ້ ທ່ານໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ, "ຕົວ​ເຮົາ ​ເເລະ​ ຣາ​ຊາ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ຂອງ​ເຮົາ ປາ​ສະ​ຈາກ​ຄວາມ​ຜິດ​ສືບ​ໄປ​ເປັນ​ນິດ ​ເພາະ​ຕໍ່ຫນ້າ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ດ້ວຍ​ເລື່ອງ​ໂລ​ຫິດ​ຂອງ​ອັບເນລູກຊາຍ​ຂອງ​ເນຣະ.
\v 29 ຂໍ​ໃຫ້​ຄວາມ​ຜິດ​​ການ​ຕາຍ​ຂອງ​ອັບ​ເນ​ຕົກ​ເຫນືອ​ຫົວ​ຂອງ​ໂຢ​ອາບ ແລະ​ ເຫນືອເຊື້ອສາຍ​ທັງ​ຫລາຍ​ຂອງ​ພໍ່​ເຂົາ. ຂໍ​ໃຫ້​ການ​ລົງໂທດ​ຕົກ​ຖືກ​ຄອບຄົວ​ຂອງໂຢອາບໃຫ້​ຄົນ​ມີ​ບາດແຜ ຫລື ໂລກ​ຜິວ​ຫນັງ ຫລື ​ຄົນ​ທີ່​ພິ​ການ ​ເເລະ ຕ້ອງ​ຍ່າງ​ດ້ວຍ​ໄມ້​ເທົ້າ ຫລື​ ຖືກ​ຂ້າ​ດ້ວຍຄົມ​ດາບ​ ຫລື ຄົນ​ຂາດ​ອາ​ຫານ."
\v 30 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ໂຢ​ອາບ ​ເ​ເລະ ​ອາ​ບີ​ໄຊ​ນ້ອງ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຂົາ​ໄດ້​ຂ້າ​ອັບ​ເນ, ເພາະ​ອັບ​ເນ​ໄດ້​ຂ້າ​ອາ​ສາ​ເຮນ​ນ້ອງ​ຊາຍ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ​ໃນ​ສະຫນາມຮົບ​ທີ່​ກີ​ເບ​ໂອນ.
\s5
\v 31 ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ໂຢ​ອາບ ແລະ​ ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທຸກ​ຄົນ​ທີ່​ຢູ່​ກັບ​ທ່ານ​ວ​່າ, "​ຈົ່ງ​ຈີກ​ເສື້ອ​ຜ້າ​ຂອງ​ພວກ​ທ່ານ, ເອົາ​ຜ້າ​ກະ​ສອບ​ມັດ​ແອວ​ໄວ້, ເ​ເລະ​ ຈົ່ງ​ໄວ້​ທຸກ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ຮ່າງກາຍ​ຂອງ​ອັບ​ເນ." ບັດ​ນີ້​ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ໄດ້ຍ່າງ​​ຕາມ​ຂະ​ບວນ​ສົບ​ໄປ.
\v 32 ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຝັງ​ສົບ​ອັບ​ເນ​ໄວ້​ທີ່​ເຮັບ​ໂຣນ. ກະ​ສັດ​ກໍ​ໄດ້​ຮ້ອງໄຫ້ ​​ແລະ​​ ຊົງ​ຮ້ອງ​ສຽງ​ດັງ​ທີ່​ອຸບ​ໂມງ​ຝັງ​ສົບ​ຂອງ​ອັບ​ເນ, ເ​ເລະ ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ປວງກໍ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ໄຫ້​ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນ.
\s5
\v 33 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຄ່ຳ​ຄວນ​ຫາ​ອັບ​ເນ ເ​ເລະ ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ເພງວ່າ, "ຄວນບໍ່​ທີ່​ອັບ​ເນ​ຈະ​ຕາຍ ​ຄື​ຄົນ​ເຂົາ​ວ່າ?
\v 34 ມື​ຂອງ​ເຈົ້າ​ກໍ​ບໍ່​ໄດ້​ຖື​ກ​ມັດ. ​ຕີນ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ກໍ​ບໍ່​ໄດ້​ຕິດ​ໂສ້​ຕວນ. ຄື​ຄົນ​ລົ້ມ​ລົງ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ເນາະ. ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຄວາມບໍ່​ຍຸດ​ຕິ​ທຳ, ດັ່ງ​ນັ້ນ​ເຈົ້າ​ກໍ​ໄດ້​ລົ້ມ​ລົງ." ອີກ​ຄັ້ງ​ຫນຶ່ງ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ປວງ​ກໍ​ຮ້ອງ​ໄຫ້​ຫາ​ເຂົາ​ອີກ.
\s5
\v 35 ແລ້ວ​ປະ​ຊ​າ​ຊົນ​ທັງ​ປວງ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ບອກ​ດາ​ວິດ​ໃຫ້​ກິນ​ອາ​ຫານ​ເມື່ອ​ເວ​ລາ​ຍັງເ​ວັນ​ຢູ່, ແຕ່​ດາ​ວິດ​ປາ​ຖະ​ຫນາ​ວ່າ, "ຂໍ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຊົງ​ລົ​ງໂທ​ດ​ເຮົາ, ​ແລະ​ ຊົງ​ເພີ່ມ​ໂທດນັ້ນ​ດ້ວຍ, ຖ້າ​ເຮົາ​ໄດ້​ຊິມ​ເຂົ້າຈີ່ ​ຫລື ​ສິ່ງ​ອື່ນ​ໃດ​ກ່ອນດວງ​ອາ​ທິດ​ຕົກ."
\v 36 ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ປວງ​ໄດ້​ສັງ​ເກດ​ເຫັນ​ການ​ໂສກ​ເສົ້າ​ຂອງ​ດາ​ວິດ, ແລະ ​ກໍ​ໄດ້​ພໍ​ໃຈພວກເຂົາ, ບໍ່​ວ່າ​ສິ່ງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ​ທີ່​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ເຮັດ​ແລ້ວ​ສ້າງ​ຄວາມ​ພໍ​ໃຈ​ໃຫ້​ພວກ​ເຂົາ.
\s5
\v 37 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ຫລ​າຍ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ປວງ​ກໍ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ໃຈ​ໃນ​ວັນ​ນັ້ນ​ວ່າ ກະ​ສັ​ດ​ບໍ​່ໄດ້​ມີ​ຄວາມ​ປາ​ຖະ​ຫນາ​ໃນ​ການ​ຂ້າ​ອັບ​ເນ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເນຣະ.
\v 38 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ພວກ​ຂ້າຣາຊການຂອງ​ຕົນວ່າ,"ພວກ​ທ່ານບໍ່​ຮູ້​ບໍວ່າ ວັນ​ນີ້​ເຈົ້າ​ຊາຍ ​ເເລະ ​ຄົນ​ທີ່​ຍິ່ງ​ໃຫ​ຍ່​ຄົ​ນ​ຫນຶ່ງ​ໄດ້​ລົ້ມ​ລົງ​ໃນອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ?
\v 39 ບາດນີ້ ເຮົາ​ກໍ​ອ່​ອນ​ກຳ​ລັ​ງ​ໃນ​ວັນ​ນີ້, ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ເຮົາ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ເຈີ​ມ​ເປັນ​ກະ​ສັດ​ແລ້ວ. ຜູ້​ຊາຍ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ຊຶ່ງ​ເປັນ​ລູກຊາຍ, ​ຂອງ​ນາງ​ເຊ​ຣູ​ອີ​ຢາ​ນີ, ​ກໍ​ໂຫດຮ້າຍ​ເກີນ​ໄປສຳ​ລັບ​ເຮົາ. ຂໍ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ຕ​ອບ​ສະ​ຫນອ​ງ​ຜູ້​ເຮັດ​ຊົ່ວ​ໂດຍ​ການ​ລົງ​ໂທ​ດ​ເຂົາ​ຕາມ​ຄວາມ​ຊົ່ວ, ທີ່​ເຂົາ​ສົມ​ຄວນ​ໄດ້​ຮັບ​ເຖີດ."
\s5
\c 4
\cl ບົດ​ທີ 4
\p
\v 1 ເມື່ອ​ອີ​ຊະ​ໂບເຊັດ, ລູກ​ຂອງ​ກະສັດໂຊນ, ໄດ້​ຮັບ​ຮູ້​ວ່າ​ອັບ​ເນ​ໄດ້​ຕາຍ​ທີ່ເມືອງເຮັບ​ໂຣນ, ມື​ຂອງເຂົາກໍໄດ້​ອ່​ອນ​ແຮງລົງ, ແລະ​ ອິດສະ​ຣາ​ເອນ​ທັ​ງ​ຫລາຍ​ກໍ​ທໍ້​ໃຈ.
\v 2 ບັດ​ນີ້​ລູກຊາຍຂອງກະສັດໂຊນໄດ້​ມີ​ຜູ້​ຊ​າຍ​ສອງ​ຄົນ​ເປັນ​ຫົວ​ຫນ້າ​ຫນ່ວຍ​ທະ​ຫານ. ຊື່​ຂອງ​ເຂົາ​ແມ່ນ​ບາ​ອາ​ນາ ແລະ ອີກ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຊ​ື່​ເຣ​ກາບ, ທັງ​ສອງນີ້​ເປັນ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຣິມ​ໂມນ ຊາວ​ເມືອງ​ເບ​ເອ​ໂຣດ ຄົນ​ເຜົ່າ​ເບັນ​ຢາ​ມິນ (ເພາະ​ວ່າ​ເບ​ເອ​ໂຣ​ດຖືກ​ນັບ​ເຂົ້າ​ເປັນ​ສ່ວນ​ຫນຶ່ງ​ຂອງ​ເຜົ່າ​ເບັນ​ຢາ​ມິນ​ພ້ອມ,
\v 3 ແລະ​ ຊາວ​ເບ​ເອ​ໂຣດ​ໄດ້​ຫນີ​ໄປ​ຍັງ​ກິດ​ຕາ​ອິມ ເເລະ​ ໄດ້​ອາ​ໄສ​ຢູ່​ທີ່ນັ້ນ​ຈົນ​ເຖິງ​ທຸກວັນ​ນີ້).
\s5
\v 4 ​ບັດ​ນີ້ ໂຢ​ນາ​ທານ, ລູກຊາຍຂອງກະສັດໂຊນ, ມີ​ລູກ​ຊາ​ຍ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ທີ່​​ຕີນ​ຂອງ​ເຂົາ​ເປັນ​ງ່ອຍ. ເມື່ອ​ເດັກ​ຄົນ​ນີ້​ມີ​ອາ​ຍຸ​ຫ້າ​ປີ ໄດ້​ມີ​ຂ່າ​ວ​ເລື່ອງ​ຂອງໂຊນ ​ກັບ​ໂຢ​ນາ​ທານ​ມາ​ຈາກ​ຢິດ​ຊະ​ເຣນ. ພະຍາບານຂອງເຂົາ​ໄດ້​ອຸ້ມ​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ຫນີ. ​ເເຕ່​ເມື່ອລາວ​ກຳ​ລັງແລ່ນ​ຫນີນັ້ນ, ລູກຊາຍຂອງ​ໂຢ​ນາ​ທານ​ໄດ້​ຕົກ​ລົງ​ ແລະ​ ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ງ່ອຍຂາເປັ້ຍ. ເຂົາ​ຊ​ື່​ເມ​ຟີ​ໂບ​ເຊັດ.
\s5
\v 5 ​ດັ່ງ​ນັ້ນ​ລູກ​ຊາຍ​ທັງ​ສອງ​ຂອງ​ຣິມ​ໂມນ​ຊາວ​ເບ​ເອ​ໂຣດ, ທີ່​ຊື່​ເຣ​ກາບ ​ແລະ ບາ​ອາ​ນາ, ນັ້ນ​ໄດ້​ເດີນ​ທາງ​ໃນ​ຊ່ວງ​ທີ່​ຮ້ອນ​ຂອງ​ກາງ​ເວັນ ໄປ​ຮອດ​ວັງ​ຂອງ​ອີ​ຊະ​ໂບ​ເຊັດ, ໃນຂະ​ນະ​ທີ່​ເພິ່ນກ​ຳ​ລັງ​ພັກ​ທ່ຽງ.
\v 6 ຜູ້​ຍິງ​ທີ່​ເຝົ້າ​ຍາມ​ປະ​ຕູ​ກໍ​ໄດ້ເພີ​ຫລ​ັບໄປ ​ຂະ​ນະ​ຝັດ​ຫ່ອນ​ເຂົ້າ​ສາ​ລີ, ແລະ ເຣ​ກາບ ເ​ເລະ​ ບາ​ອາ​ນາກໍ​ໄດ້​ຍ່າງ​ຍ່ອງ​ເຂົ້າ​ໄປຢ່າງ​ງຽບໆ ແລະ ​ໄດ້​ຜ່ານ​ນາງ​ໄປ​ໄດ້.
\v 7 ດັ່ງ​ນັ້ນ ຫລັງ​ຈາກ​ທີ່​ພວກ​ເຂົາ​ທັງ​ສອງ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ວັງ​ນັ້ນ, ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຈູ່​ໂຈມອີ​ຊະ​ໂບ​ເຊັດ ແລະ​ ໄດ້​ຂ້າ​ເຂົາໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ເຂົາກຳ​ລັງ​ນອນ​ຫລັບ​ຢູ່​ເທິງ​ບ່ອນນອນ​ໃນ​ຫ້ອງນອນ​ຂອງເຂົາ. ແລ້ວ​ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຕັດ​ຫົວ​ຂອງ​ເຂົາ ​ແລະ ​ໄດ້​ນຳ​ຫົວ​ນັ້ນ​ໄປ, ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ເດີນ​ທາງ​ໄປ​ຕາມ​ຫົນ​ທາງ​ຕະ​ຫລອດ​ຄືນ​ຈົນ​ຮອດ​ຮ່ອມ​ພູ​ອາຣາບາ.
\s5
\v 8 ພວກເຂົານຳເອົາຫົວຂອງອີຊະໂບເຊັດມາໃຫ້ດາວິດຢູ່ທີ່ເມືອງເຮັບໂຣນ, ແລະ ພວກເຂົາເວົ້າວ່າ, "ຂໍ​ໄດ້​ຊົງ​ເບິ່ງ​ເຖີດ, ນີ້​ຄື​ຫົວ​ຂອງ​ອີ​ຊະ​ໂບ​ເຊັດລູກຊາຍຂອງກະສັດ​ໂຊນ, ສັດ​ຕູ​ຂອງ​ທ່ານ, ຜູ້​ທີ່​ຕ້ອງ​ການ​ພ​ະ​ຍາ​ຍາມ​ຂ້າ​ທ່ານ. ໃນ​ວັນ​ນີ້​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ແກ້​ແຄ້ນ​ແທນ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຕໍ່​ຕ້ານໂຊນ ​ແລະ ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ແລ້ວ"
\v 9 ດ​າ​ວິດ​ໄດ້​ກ່າວ​ຕອບ​ເຣ​ກາບ​ ແລະ ​ບາ​ອາ​ນາ​ອ້າຍ​ຂອງ​ເຂົາ, ລູກ​ຊາຍ​ຣິມ​ໂມນ​ຊາວ​ເບ​ເອ​ໂຣດ; ທ່ານໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ວ່າ, "ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ຊົງດຳລົງ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່, ຜູ້​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ກູ້​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ເຮົາ​ຈາກ​ຄວາມ​ທຸກ​ຍາກ​ທັງ​ປ່ວງ,
\v 10 ເມື່ອ​ມີ​ຜູ້​ໃດໄດ້​ບອກ​ເຮົາ​ວ່າ, "ເບິ່ງ​ແມ, ກະ​ສັດໂຊນ​​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ແລ້ວ," ແລ້ວ​ຄິດ​ວ່າ​ເຂົາ​ເປັນ​ຜູ້​ນຳ​ຂ່າວ​ດີ​ມາ, ເຮົາ​ກໍ​ໄດ້​ຈັບ​ເຂົາ ​ແລະ​ ໄດ້​ຂ້າ​ເສຍ​ທີ່ເມືອງ​ຊິກລັກ. ນັ້ນ​ເປັນ​ລາງວັນ​ທີ່​ເຮົາ​ໄດ້​ໃຫ້​ແກ່​ເຂົາ​ສຳ​ລັບ​ຂ່າວ​ຂອງ​ທ່ານ​ນັ້ນ.
\s5
\v 11 ຍິ່ງກວ່າ​ນັ້ນ​ເທົ່າ​ໃດ, ເມື່ອ​ເຫລົ່າ​ຄົນ​ຊົ່ວ​ໄດ້​ຂ້າ​ຄົນ​ອະ​ທຳ​ທີ່​ໃນ​ບ້ານ​ ແລະ ​ເທິງ​ບ່ອນນອນ​ຂອງ​ເຂົາ​ນັ້ນ, ຄວນບໍ​ທີ່​ເຮົາ​ຈະ​ບໍ່​ຮ້ອງ​ເອົາ​ເລືອດ​ຂອງ​ເຂົາ​ຈາກ​ມື​ຂອງ​ພວກ​ເຈົ້າ, ແລະ​ທຳ​ລາຍ​ພວກ​ເຈົ້າ​ເສຍ​ຈາກ​ແຜ່ນ​ດິນ​?"
\v 12 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ອອກ​ຄຳ​ສັ່ງ​ພວກ​ຄົນ​ຫນຸ່ມ, ແລະ​ ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຂ້າ​ພວກ​ເຂົາ​ທັງ​ສອງ ແລະ​ ໄດ້​ຕັດ​ມື​ ແລະ​ຕັດ​ຕີນ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ ແລະ​ ໄດ້​ແຂວນ​ສົບ​ພວກ​ເຂົາ​ໄວ້​ທີ່​ຂ້າງ​ສະ​ນ້ຳ​ທີ່​ເມືອງ​ເຮັບ​ໂ​ຣນ. ແຕ່​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ນຳ​​ຫົວ​ຂອງ​ອີ​ຊະ​ໂບ​ເຊັດ​ໄປ​ຝັງ​ໄວ້​ທີ່​ຝັງ​ສົບ​ຂອງ​ອັບ​ເນ​ທີ່​ເມືອງ​ເຮັບ​ໂຣນ.
\s5
\c 5
\cl ບົດທີ 5
\p
\v 1 ​ແລ້ວທຸກ​ເຜົ່າ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ຫາ​ດາ​ວິດ​ທີ່​ເມືອງ​ເຮັບ​ໂຣນ ແລະ​ ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ,"ເບິ່ງ​ເທີນ, ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເປັນ​ກະ​ດູກ ​ແລະ​ ເນື້ອຫນັງ​ຂອງ​ທ່ານ.
\v 2 ໃນ​ອາ​ດີດ​ເມື່ອ​ບໍ່​ດົນ​ມາ​ນີ້, ​ເມື່​ອກະ​ສັດ​ໂຊນ​ຊົງ​ໄດ້​ເປັນ​ກະ​ສັດ​ຂອງພວກຂ້ານ້ອຍ, ກໍ​ເປັນ​ທ່ານ​ນັ້ນ ​ທີ່​ຊົງ​ເປັນ​ຜູ້​ນຳ​ກອງ​ທັບ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ. ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ກ່າວ​ແກ່​ເພິ່ນ​ວ່າ, "ເຈົ້າ​ຈະ​ນຳ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ອິດ​ສາະຣາ​ເອນ​ຂອງ​ເຮົາ​, ແລະ​ ເຈົ້າ​ຈະ​ເປັນ​ຜູ້​ປົກ​ຄອງ​ເຫນືອ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ."
\s5
\v 3 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພວກ​ຜູ້​ອາ​ວຸ​ໂສ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ເຝົ້າ​ກະ​ສັດ​ທີ່​ເມືອງ​ເຮັບ​ໂຣນ, ແລະ ​ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ພັນ​ທະ​ສັນ​ຍາກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ ສ​ະ​ເພາະ​ຫນ້າ​ພຣະ​​ຢາ​ເວ. ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ເຈີມ​ດາ​ວິດ​ໃຫ້​ເປັນ​ກະ​ສັດ​ເຫນືອ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ.
\v 4 ດາ​ວິດ​ຊົງ​ມີ​ອາ​ຍຸ​ໄດ້​ສາມ​ສິບ​ປີ​ ​ເມື່ອ​ຊົງ​ເລີ່ມ​ຄອງ​ຣາດ, ແລະ ​ທ່ານໄດ້​ຊົງ​ຄອງ​ຣາດ​ຢູ່​ສີ່​ສິບ​ປີ.
\v 5 ຊົງ​ຄອງ​ຣາດ​ເຫນືອ​ຢູ​ດາຍ ທີ່​ເມືອງ​ເຮັບ​ໂຣນ​ເປັນ​ເວ​ລາ ເຈັດ​ປີ​ຫົກ​ເດືອນ, ແລະ ​ທີ່​ນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ ທ່ານ​ໄດ້​ຊົງ​ຄອງ​ຣາດ​ສາມ​ສິບ​ປີ​ເຫນືອ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ ແລະ ​ຢູ​ດາຍ​ທັງ​ຫມົດ.
\s5
\v 6 ກະ​ສັດ ​ແລະ ​ພວກ​ຄົນ​ຂອ​ງ​ເພິ່ນ​ໄດ້​ໄປ​ນະຄອນເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມຕໍ່​ສູ້​ກັບ​ຄົນ​ເຢ​ບຸດ​, ພວກ​ທີ່​ອາ​ໄສ​ໃນ​ແຜ່ນ​ດິນ​ນັ້ນ. ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ດາ​ວິດ​ວ່າ, "ເຈົ້າ​ຈະ​ບໍ່​ເຂົ້າ​ມາ​ທີ່​ນີ້ ເວັ້ນ​ແຕ່​ວ່າ​ຄົນ​ຕາ​ບອດ ​ແລະ​ ຄົນ​​ພິ​ການ​ຈະ​ຫັນ​ຫລັງ​ໃຫ້. ດາ​ວິດ​ບໍ່​ສາ​ມາດ​ເຂົ້າ​ມາ​ທີ່​ນີ້​ໄດ້."
\v 7 ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ, ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ຢຶດ​ທີ່​ກຳ​ບັງ​ເຂັ້ມ​ແຂງ​​ຂອງ​ຊີ​ໂອນ​ໄດ້, ຊຶ່ງ​ບັດ​ນີ້​ກໍ​ຄື​ເມືອງ​ຂອງ​ດາ​ວິດ.
\s5
\v 8 ໃນເວລານັ້ນກະສັດດາວິດໄດ້ກ່າວວ່າ, "ໃຜ​ຈະ​ໂຈມ​ຕີ​ຄົນ​ເຢ​ບຸດ ກໍ​ໃຫ້​ຜູ້​ນັ້ນ​ໄປ​ຕາມ​ທາງ​ນ້ຳ ໄປ​ສູ່ 'ຄົນ​ພິ​ການ ​ແລະ​ ຄົນ​ຕາ​ບອດ' ຜູ້​ເປັນ​ພວກ​ສັດ​ຕູ​ຂອງ​ດາ​ວິດ." ນັ້ນ​ຄື​ເປັນຫຍັງພວກ​ເຂົາຈຶ່ງໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ, "ຢ່າ​ໃຫ້ 'ຄົນ​ຕາ​ບອດ ​ແລະ​ຄົນ​ພິ​ການ' ເຂົ້າ​ມາ​ໃນ​​ຣາຊວັງ."
\v 9 ດັ່ງ​ນັ້ນ ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ປະ​ທັບ​ຢູ່​ໃນ​ທີ່​ກຳ​ບັງ​ເຂັ້ມ​ແຂ້ງ ​ແລະ​ ກໍ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ທີ່​ນັ້ນ​ວ່າ​ເມືອງ​ດາ​ວິດ. ເພິ່ນໄດ້​ຊົງ​ເສີມ​ສ້າງ​ຮອບ​ເມືອງ, ຈາກ​ດ້ານ​ຫນ້າ​ໄປ​ຈົນ​ຮອດ​ດ້ານ​ໃນ.
\v 10 ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ມີກຳ​ລັງ​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ຫລາຍ​ຂຶ້ນ ເພາະ​ວ່າ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ, ພຣະ​ເຈົ້າ​ແຫ່ງຈອມ​ໂຢທາ​, ໄດ້​ສະ​ຖິດ​ກັບ​ເພິ່ນ.
\s5
\v 11 ​ແລ້ວ​ຮີ​ຣາມ​ກະ​ສັດ​ເມືອງ​ຕີ​ເຮ​ໄດ້​ຊົງ​ສົ່ງ​ພວກ​ຄະ​ນະຜູ້ສົ່ງຂ່າວສານ​ມາ​ຫາ​ດາ​ວິດ, ແລະ​ໄດ້​ຊົງ​ສົ່ງ​ໄມ້​ແປກ, ພວກ​ຊ່າງ​ໄມ້, ແລະ ​ພວກ​ຊ່າງ​ກໍ່​ສ້າງ. ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ມາ​ສ້າງວັງສຳ​ລັບດາ​ວິດ.
\v 12 ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ຮູ້​ວ່າ ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ແຕ່ງ​ຕັ້ງ​ເພິ່ນ​ໃຫ້​ເປັນ​ກະ​ສັດ​ເຫນືອ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ, ແລະ​ເພິ່ນ​ໄດ​້​ຊົງ​ຍົກ​ຍ້ອງຣາ​ຊ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ຂອງເພິ່ນ ດ້ວຍ​ເຫັນ​ແກ່​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ເພິ່ນ.
\s5
\v 13 ​ພາຍ​ຫລັງ​ທີ່​ດາວິດໄດ້​ອອກ​ຈາກ​ເຮັບ​ໂຣນ​ ແລະ ​ໄດ້​ລົງ​ມາ​ທີ່​ນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ, ດາ​ວິດ​ຊົງ​ໄດ້​ມີ​ເຫລົ່ານາງສະຫນົມເມຍ​ນ້ອຍ​ ແລະ ເມຍຫລາຍເພີ່ມ​ຂຶ້​ນ​ອີກ​ໃນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ​, ແລະ​ ມີ​ລູກຊາຍ ​ແລະ​ ລູກສາວໄດ້​ເກີດ​ກັບ​ເພິ່ນຕື່ມ​ອີກ.
\v 14 ຕໍ່​ໄປ​ນີ້​ເປັນ​ລາຍ​ຊື່ ທີ່​ໄດ້​ເກີດ​ລູກ​ໃນ​ຢ​ເຣູ​ຊາ​ເລັມ​ຄື: ຊາມ​ມູ​ອາ, ໂຊ​ບັບ, ນາ​ທານ, ໂຊ​ໂລ​ໂມນ,
\v 15 ອິບ​ຮາ, ເອ​ລີຊູ​ອາ​, ເນ​ເຟັກ, ຢາ​ເຟຍ,
\v 16 ເອ​ລີ​ຊາ​ມາ, ເອ​ລີ​ອາດາ, ​ແລະ​ເອ​ລີ​ເຟ​ເລັດ.
\s5
\v 17 ບັດ​ນີ້ ເມື່ອ​ຄົນ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ໄດ້​ຍິນ​ວ່າ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ຮັບ​ການ​ເຈີມ​ເປັນ​ກະ​ສັດ​ເຫນືອ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ, ພວກ​ເຂົາ​ທັງ​ປວງ​ກໍ​ໄດ້​ຂຶ້ນ​ໄປຊອກຫາ​ດາ​ວິດ. ແຕ່​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ຮູ້​ເລື່ອງ​ນີ້​ ແລະ​ ໄດ້​ລົງ​ໄປ​ຍັງ​ທີ່​ກຳ​ບັງ​ເຂັ້ມ​ແຂງ.
\v 18 ບັດ​ນີ້ ​ຄົນ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ກໍ​ໄດ້​ມາ ​ແລະ​ ໄດ້​ຂະຫ​ຍາຍ​​ອອກ​ໄປທີ່​ຫຸບ​ເຂົາ​ເຣ​ຟາ​ອິມ.
\s5
\v 19 ​ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ກ່າວ​ຂໍ​ການ​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ເຫລືອ​ຈາກ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ. ເພິ່ນ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ຄວນ​ທີ່​ຂ້າ​ນ້ອຍຈະ​ຍົກ​ຂຶ້ນ​ໄປ​ສູ້​ຮົບ​ກັບ​ຄົນ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ຫ​ລື​ບໍ່?" ພ​ຣະ​ອົງ​ຈະ​ຊົງ​ມອບ​ໄຊ​ຊະ​ນະ​ເຫນືອ​ພວກ​ເຂົາ​ຫ​ລື​ບໍ່?" ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ດາ​ວິດ​ວ່າ, "ຈົ່ງໄປໂຈມຕີພວກເຂົາ, ເຮົາຈະໃຫ້ເຈົ້າສູ້ຮົບຊະນະ."
\v 20 ດັ່ງ​ນັ້ນດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຊົງ​ໂຈມ​ຕີ​ທີ່ບາ​ອານ​ເປ​ຣາ​ຊິມ, ແລະ​ ທີ່​ນັ້ນ​ເອງ​ເພິ່ນໄດ້​ຊົງ​ຊະ​ນະ​ພວກ​ເຂົາ. ເພິ່ນ​ໄດ້​ກ່າວວ່າ, ” ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ໄດ້ຕີ​ເຫລົ່າ​ຂ້າ​ສຶກ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ຂ້ານ້ອຍ​ດັ່ງ​ກະ​ແສ​ນ້ຳ​ໄຫລຖ້ວມທີ່​ພຸ້ງ​ໃສ່." ດັ່ງ​ນັ້ນ ຊື່​ຂອງ​ສະ​ຖານ​ທີ່​ນັ້ນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ປ່ຽນເປັນ ບາ​ອານ​ເປ​ຣາ​ຊິມ.
\v 21 ຄົນ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ໄດ້​ຖິ້ມ​ຮູບ​ເຄົາ​ລົບ​ທີ່​ນັ້ນ, ແລະ​ ດາ​ວິດ​ແລະ​ຄົນ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ກໍ​ຂົນ​ເອົາ​ໄປ.
\s5
\v 22 ແລ້ວ​ຄົນ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ໄດ້​ຍົກ​ຂຶ້ນ​ມາ​ອີກ ແລະ ​ໄດ້​ຂະ​ຫຍາຍ​ແນວ​ອີກ​ຄັ້ງ​ຫນຶ່ງໃນ​ພູ​ເຂົາ​ເຣ​ຟາ​ອິມ.
\v 23 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ຊົງ​ໄດ້​​ສະ​ແຫວງ​ຫາ​ການ​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ຈາກ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ ອີກ​ຄັ້ງ, ແລະ ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ເພິ່ນ​ວ່າ, "ເຈົ້າ​ຢ່າ​ຂື້ນ​ໄປ​ໂຈມ​ຕີ​ດ້ານ​ຫນ້າ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ, ແຕ່​ຈົ່ງ​ອ້ອມ​ໄປ​ຂ້າງ​ຫລັງ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ ແລະ ​ເຂົ້າ​ເຖິງ​ພວກ​ເຂົາ​ທາງ​ຫນ້າ​ຫມູ່​ຕົ້ນ​ມອນ.
\s5
\v 24 ​ເມື່ອ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ຢ່າງ​ຢູ່​ເທິງ​ຕົ້ນ​ໄມ້​ໃນ​ສາຍ​ລົມ​ພັດ​ຜ່ານຍອດ​ຕົ້ນ​ມອນ​ແລ້ວ, ຈົ່ງ​ໂຈມຕີ​ເຂົ້າ​ໄປ​ດ້ວຍກອງ​ກຳ​ລັງ. ຈົ່ງ​ເຮັດ​ຢ່າງ​ນີ້​ເພາະ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ຈະ​ລົງ​ໄປ​ຂ້າງ​ຫນ້າ​ເຈົ້າ ເພື່ອ​ໂຈມ​ຕີ​ກອງ​ທັບ​ຂອງ​ຄົນ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ."
\v 25 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິ​ດ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ຕາມ​ທີ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ບັນ​ຊາ​ໄວ້. ​ເພິ່ນ​ໄດ້​ຊົງ​ສັງ​ຫານ​ຄົ​ນ​ຟີ​​ລິດສະ​ຕິນ​ຈາກ​ເມືອງ​ເກ​ບາ​ຈົນ​ເຖິງ​ເມືອງ​ເກ​ເຊ.
\s5
\c 6
\cl ບົດ​ທີ 6
\p
\v 1 ບັດ​ນີ້ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງລວບ​ລວມ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​​ໄດ້ເລືອກເອົາ​ຜູ້​ເກັ່ງ​ກ້າ​ໃນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​​ທັງ​ຫມົດ​ອີກ​ຄັ້ງ​ຫນຶ່ງ, ​ໄດ້​ສາມ​ຫມື່ນ​ຄົນ.
\v 2 ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ ແລະ ໄດ້ໄປ​ກັບ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ຫມົດຂອງ​ເພິ່ນ ຜູ້ທີ່​ໄດ້​ຢູ່​ກັບ​ເພິ່ນທີ່​ໄດ້​ມາ​ຈາກ​ບາ​ອາ​ລາ​ໃນ​ຢູ​ດາຍ ເພື່ອ​ນຳ​ຫີບພັນທະສັນຍາຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຂຶ້ນ​ມາ​ຈາກ​ທີ່​ນັ້ນ, ຊຶ່ງ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ຕາມ​ພ​ຣະ​ນາມຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາເ​ວ​ຈອມ​ໂຢທາ, ຜູ້​ປະ​ທັບ​ເຫນືອ​ພວກ​ເຄ​ຣຸບ.
\s5
\v 3 ​ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ເອົາ​ລໍ້​​ຄັນໃຫມ່​ບັນ​ຈຸ​ຫີບພັນທະສັນຍາຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ. ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ນຳ​ອອກ​ມາ​ຈາກ​ບ້ານ​ຂອງ​ອາ​ບີ​ນາ​ດາບ​, ຊຶ່ງ​ຢູ່​ເທິງ​ເນີນ​ພູ. ອຸດ​ຊາ ​ແລະ​ ອາ​ຮີໂອ, ​ພວກ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຂົາ, ກໍ​ໄດ້​ຂັບ​ລໍ້​ຄັນ​ໃຫມ່​ນັ້ນ.
\v 4 ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ນຳ​ລໍ້​ທີ່​ໄດ້​ບັນ​ທຸກ​ຫີບພັນທະສັນຍາຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ອອກ​ຈາກ​ບ້ານ​ຂອງ​ອາ​ບີ​ນາ​ດາບ​ຊຶ່ງ​ຢູ່​ເທິງ​ເນີນ​ພູ. ອາ​ຮີ​ໂອ​ໄດ້​ຍ່າງທາງ​ຫນ້າ​ຫີບ.
\v 5 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ ແລະ​ທຸກ​ຄົນ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ກໍ​ໄດ້​ເລີ່ມ​ມ່ວນ​ຊື່ນ​ກັນ​ສະ​ເພາະ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ, ໄດ້​ສະ​ເຫລີມ​ສະ​ຫລອງ​ກັນ​ດ້ວຍ​ເຄື່ອງ​ດົນ​ຕີ​ໄມ້, ດ້ວຍ​ພິນ, ດ້ວຍ​ພິນ​ໃຫຍ່, ດ້ວຍ​ສັນ​ກະ​ລໍ, ດ້ວຍກອງ, ແລະ ​​ກະຈັບປີ່.
\s5
\v 6 ເມື່ອ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ມາ​ຮອດ​ລານ​ຟາດ​ເຂົ້າ​ນາ​ໂກນ, ເຫລົ່າ​ງົວ​ນັ້ນ​ກໍ​ໄດ້​ສະ​ດຸດ, ແລະ​ອຸດ​ຊາ​ກໍ​ໄດ້​ເດ່​ມີ​ື​ຂອງ​ເຂົາ​ອອກ​ໄປ​ຈັບ​ຫີບພັນທະສັນຍາຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ໄວ້, ແລະ ​ເຂົາ​ໄດ້​ຈັບ​ທັງ​ຫີບ​ໄວ້.
\v 7 ແລ້ວ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ກໍ​ໄດ້​ໂກດ​ຮ້າຍ​ອຸດ​ຊາ. ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຊົງ​ປະ​ຫານ​ເຂົາ​ທີ່​ນັ້ນ​ເພາະ​ຄວາມ​ຜິດ​ຂອງ​ເຂົາ. ອຸດ​ຊາ​ໄດ້​ຕາຍ​ທີ່​ຂ້າງຫີບພັນທະສັນຍາ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ.
\s5
\v 8 ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ໃຈ​ຮ້າຍ ເພາະ​ພ​ຣະ​ເຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ປະ​ຫານ​ອຸດ​ຊາ, ແລະ ​ເພິ່ນໄດ້​ຮ້ອງ​ທີ່​ບ່ອນ​ນັ້ນ​ວ່າ ເປ​ເຣັດ​ອຸດ​ຊາ ສະ​ຖານ​ທີ່​ນັ້ນ​ກໍ​ໄດ້​ຊື່​ວ່າ ເປ​ເຣັດ​ອຸດ​ຊາມາ​ຈົນ​ເຖິງ​ທຸກວັນ​ນີ້.
\v 9 ໃນ​ວັນ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຢ້ານ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ. ເພິ່ນໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ເຮົາຈະນຳເອົາຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະຢາເວນີ້ໄປໄດ້ຢ່າງໃດ?"
\s5
\v 10 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ບໍ່​ໄດ້​ຊົງ​ຍອມ​ນຳ​ຫີບພັນທະສັນຍາ​ຂອງ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ເຂົ້າ​ໄປ​ກັບ​ເພິ່ນ​ໃນ​ເມືອງ​ຂອງ​ດາ​ວິດ. ແຕ່​ເພິ່ນໄດ້​ຊົງ​ໃຫ້​ລ້ຽວ​ໄປ​ທີ່​ບ້ານ​ຂອງ​ໂອ​ເບັດ​ເອ​ໂດມ​ຊາວ​ເມືອງ​ກາດ.
\v 11 ຫີບ​ຂອງ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ກໍ​ໄດ້​ຢູ່​ທີ່​ບ້ານ​ຂອງ​ໂອ​ເບັດ​ເອ​ໂດມ​ຊາວ​ເມືອງ​ກາດ​ເປັນ​ເວ​ລາ​ສາມ​ເດືອນ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ອວຍ​ພອນ​ເຂົາ​ ແລະ​ ຄອບ​ຄົວ​ຂອງເຂົາ​ທຸກ​ຄົນ.
\s5
\v 12 ມີ​ຄົນ​ໄດ້​ໄປ​ບອກກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ວ່າ, "ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ອວຍ​ພອນ​ຄອບ​ຄົວ​ຂອງ​ໂອ​ເບັດ​ເອ​ໂດມ ແລະ​ ທຸກ​ສິ່ງ​ທີ່​ເປັນ​ຂອງ​ເຂົາ​ເນື່ອງ​ດ້ວຍ​ຫີບພັນທະສັນຍາຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ. "ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຂຶ້ນ​ໄປ​ນຳ​ຫີບພັນທະສັນຍາຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້​ຈາກບ​້ານ​ຂອງ​ໂອ​ເບັດ​ເອ​ໂດມ​ເຖິງ​ເມືອງ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຊື່ນ​ຊົມ​ຍິນ​ດີ.
\v 13 ເມື່ອ​ພວກ​ເຂົາ​ເຫລົ່າ​ນັ້ນ​ທີ່​ກຳ​ລັງ​ຫາມ​ຫີບ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຍ່າງ​ໄປ​ໄດ້​ຫົກ​ກ້​າວ, ເພິ່ນ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຖວາຍ​ງົວ​ໂຕ​ຫນຶ່ງ​ ກັບ​ລູກ​ງົວ​ຕຸ້ຍ​ໂຕຫນຶ່ງ.
\s5
\v 14 ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ເຕັ້ນ​ລຳ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ ດ້ວ​ຍ​ສຸດ​ກຳ​ລັງ​ຂອງ​ເພິ່ນ; ເພິ່ນ​ໄດ້​​ສວມ​ພຽງ​ເສື້ອ​ປ່ານ​ເທົ່າ​ນັ້ນ.
\v 15 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ ແລະ​ ທຸກ​ຄົນ​ທັງ​ຫມົດ​ໃນເຮືອນຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ ກໍ​ໄດ້​ນຳຫີບພັນທະສັນຍາຂອງ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ຂຶ້ນ​ມາ ດ້ວຍ​ສຽງ​ໂຮ່​ຮ້ອ​ງ ແລະ​ ດ້ວຍ​ສຽງ​ແກ​ທັງ​ຫລາຍ.
\s5
\v 16 ບັດ​ນີ້ຂະ​ນະ​ທີ່​ຫີບພັນທະສັນຍາຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ມາ​ຮອດ​ເມືອງ​ຂອງ​ດາ​ວິດ, ​ນາງມີ​ການ, ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ໂຊນ​, ກໍ​ໄດ້​ເບິ່ງ​ອອກ​ໄປ​ທີ່​ປ່ອງ​ຢ້ຽ​ມ. ນາງ​ໄດ້​ຊົງ​ເຫັນ​ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ຊົງ​ກຳ​ລັງ​​ໂດດ​ ແລະ ​​ກຳ​ລັງ​ເຕັ້ນ​ລຳ ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ພ​ຣະຢາ​ເວ​. ແລ້ວ​ນາງ​ກໍ​ໄດ້​ດູ​ຖູກ​ດາ​ວິດ​ໃນ​ໃຈ.
\v 17 ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ນຳ​ຫີບພັນທະສັນຍາ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ເຂົ້າ​ມາ​ຕັ້ງ​ໄວ້​ໃນ​ທີ່​ກຳ​ຫນົດ, ບ່ອນ​ກາງ​ເຕັ້ນ​ຊຶ່ງ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ກຳ​ນົດ​ໄວ້ ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຖ​ວາຍ​ເຄື່ອງ​ເຜົາ​ບູ​ຊາ. ​ແລະ ​ເຄື່​ອງ​ສັນ​ຕິ​ບູ​ຊາ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ.
\s5
\v 18 ເມື່ອ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ສຳ​ເລັດ​ການ​ຖ​ວາຍ​ເຄື່ອງ​ເຜົາ​ບູ​ຊາ​ ແລະ​ ເຄື່ອງ​ຖວາຍສາມັກຄີທຳແລ້ວ, ເພິ່ນ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ອວຍ​ພອນ​ປະ​ຊ​າ​ຊົນ​ໃນ​ພ​ຣະ​ນາມ​ຂອງ​ພຣະ​ຢາ​ເວ​ຈອມ​ໂຢທາ.
\v 19 ແລ້ວ​ເພິ່ນໄດ້​ຊົງ​ແຈກ​ເຂົ້າຈີ່ ໃຫ້​ແກ່​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທຸກ​ຄົນ, ຄື​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​​ທັງ​ຜູ້​ຊາຍ ​ແລະ​ ຜູ້​ຍິງ, ໃຫ້​​ເຂົ້າຈີ່ຄົນ​ລະ​ກ້ອນ, ຊີ້ນປີ້ງຜູ້ລະຕ່ອນ, ແລະ​​ເຄັກຫມາກລະແຊ້ງ​ຄົນ​ລະ​ກ້ອນ. ແລ້ວ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ປວງ​ຕ່າງ​ກໍ​ກັບ​ໄປ​ຍັງ​ບ້ານ​ຂອງ​ຕົນ.
\s5
\v 20 ​ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ​້​ຊົງ​ກັບ​ໄປ​ອວຍ​ພອນ​ແກ່​​ຄອບ​ຄົວ​ຂອງ​ເພິ່ນ. ແຕ່ນາງ​ມີ​ການ, ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ກະສັດໂຊນ ໄດ້​ອອກ​ມາ​ພົບ​ດາ​ວິດ ​ແລະ​ ເວົ້າວ່າ, "ວັນ​ນີ້​ກະ​ສັດ​ແຫ່ງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ໄດ້​ກຽດ​ຕິ​ຍົດ​ອັນ​ຍິ່ງ​ໃຫຍ່​ເລີຍ, ຜູ້ໄດ້​ຊົງ​ແກ້​ເຄື່ອງ​ຂອງ​ທ່ານໃນວັນນີ້ຕໍ່ຫນ້າພວກສາວໃຊ້ຂອງລາວ, ຄືຄົນບ້າໃຫ້ກັບ​ຄົນ​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງຕົນເບິ່ງຢ່າ​ງ​ບໍ່​ອາຍ!"
\s5
\v 21 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ກ່າວ​ຕອບ​ນາງມີ​ການ​ວ່າ, "ເຮົາ​ໄດ້​ເຮັດ​ສິ່ງ​ນັ້ນ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ, ຜູ້​ໄດ້​ຊົງ​ເລືອກ​ເຮົາ​ໄວ້​ເຫນືອ​ພໍ່​ຂອງ​ເຈົ້າ ແລະ ເຫນືອ​ຣາຊວົງ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ເພິ່ນ, ຜູ້​ໄດ້​ຊົງ​ແຕ່ງ​ຕັ້ງ​ໃຫ້​ເຮົາ​ເປັນ​ຜ​ູ້​ນຳ​ເຫນືອ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ, ເຫນືອ​ອິດ​ສ​ະ​ຣາ​ເອນ. ຕໍ່​ຫນ້າ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ເຮົາ​ຈຶ່ງ​ຈະ​ຟ້ອ​ນ​ຢ່າງ​ນີ້​ຕໍ່​ໄປ!
\v 22 ເຮົາ​ຈະ​ຍອມ​ຖືກ​ດູ​ຖູກ​ຍິ່ງ​ກວ່າ​ນີ້, ແລະ ​ເຮົາ​ຈະ​ເປັນ​ຄົນ​ຕ່ຳ​ຕ້ອຍ​ໃນ​ສາຍ​ຕາ​ເຮົາເອງ. ແຕ່​ພວກ​ສາວ​ໃຊ້​ທີ່​ເຈົ້າ​ໄດ້​ເວົ້າ​ເຖິງ​ນັ້​ນ ສຳ​ລັບ​ພວກ​ເຂົາ, ເຮົາຈະ​ເປັນ​ຜູ້​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ກຽດ."
\v 23 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ນາງມີ​ການ​, ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ກະສັດໂຊນ​, ກໍ​ບໍ່​ມີ​ລູກ​ຈົນ​ເຖິງ​ມື້ຕາຍຂອງນາງ.
\s5
\c 7
\cl ​ບົດ​ທີ 7
\p
\v 1 ສິ່ງ​ນີ້​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ ຫລັງ​ຈາກ​ທີ່​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຢູ່​ໃນ​ວັງ​ຂອງ​ເພິ່ນ, ແລະ ​ຫລັງ​ຈາກ​ທີ່​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ໃຫ້​ເພິ່ນ​ສະ​ງົບ​ຈາກ​ເຫລົ່າ​ສັດ​ຕູ​ຮອບ​ດ້ານ​ຂອງ​ເພິ່ນ,
\v 2 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ຜູ້​ທຳ​ນ​ວາຍ​ນາ​ທານ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ເບິ່ງ​ເທີນ, ເຮົາ​ຢູ່​ໃນ​ວັງ​ທີ່​ເຮັດ​ດ້ວຍ​ໄມ້​ແປກ, ແຕ່​ຫີບພັນທະສັນຍາ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຊົງ​ຢູ່​ໃນ​ເຕັ້ນ."
\s5
\v 3 ແລ້ວ​ນາ​ທານ​ໄດ້​ຕອບ​ກະ​ສັດ​ວ່າ, "ຈົ່ງໄປ, ​ຊົງ​ເຮັດ​ທຸກ​ສິ່ງ​ຕາມ​ໃຈ​ຂອງ​ທ່ານ, ​ເພາະ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ສ​ະ​ຖິດ​ກັບ​ທ່ານ."
\v 4 ແຕ່​ໃນ​ຄືນ​ດຽວ​ກັນ​ນັ້ນ ​ຄຳ​ສັ່ງ​ຂອງພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ມາ​ເຖິງ​ນາ​ທານ, ກ່າວ​ວ່າ,
\v 5 "ຈົ່ງ​ໄປ ​ແລະ​ ບອກດາ​ວິດ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ເຮົາ​ວ່າ, 'ນີ້ແມ່ນ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ກ່າວ​ດັ່ງ​ນີ້​ວ່າ: ເຈົ້າ​ຈະ​ສ້າງວິ​ຫານ​ໃຫ້​ເຮົາ​ຢູ່​ບໍ?
\s5
\v 6 ເພາະ​ເຮົາ​ບໍ່​ເຄີຍ​ຢູ່​ໃນ​ວິ​ຫານ​ນັບ​ແຕ່​ວັນ​ທີ່​ເຮົາ​ໄດ້​ນຳ​ຄອບ​ຄົວ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ຂຶ້ນ​ມາ​ຈາກ​ເອ​ຢິບ​ຈົນ​ເຖິງວັນ​ນີ້, ແຕ່​ເຮົາ​ເອງ​ກໍ​ໄປ​ອາໄສຢູ່ຫໍ​ເຕັ້ນ​, ແລະ ​ຫໍ​​ສັກ​ສິດ.
\v 7 ໃນ​ທີ່​ຕ່າງໆທີ່​ເຮົາ​ໄດ້​ໄປ​ກັບ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ, ເຮົາ​ເຄີຍ​ເວົ້າ​ກັບ​ຜູ້​ນຳ​ຄົນ​ໃດ​ຂອງ​ຄົ​ນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ, ຜູ້​ທີ່​ເຮົາ​ໄດ້​ແຕ່ງ​ຕັ້ງ​ໃຫ້​ເຂົາ​ລ້ຽງ​ດູ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ເຮົາ, ​ເວົ້າ​ວ່າ,"ເປັນ​ຫຍັງ​ພວກ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ສ້າງວິ​ຫານ​ໄມ້​ແປກ​ໃຫ້​ເຮົາ​?'""
\s5
\v 8 ສ​ະ​ນັ້ນບັດ​ນີ້, ຈົ່ງ​ໄປ​ບອກ​ດາ​ວິດ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ເຮົາ​ວ່າ, "ນີ້​ຄື​ທີ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຈອມ​ໂຢທາໄດ້​ກ່າວ​ດັ່ງ​ນີ້​ວ່າ: 'ເຮົາ​ໄດ້​ນຳ​ເຈົ້າ​ມາ​ຈາກ​ທົ່ງຫ​ຍ້າ, ຈາກ​ການ​ຕາມ​ຝູງ​ແກະ, ເພື່ອ​ໃຫ້​ເຈົ້າ​ເປັນ​ຜູ້​ນຳ​ເຫນືອ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ເຮົາ.
\v 9 ເຮົາ​ໄດ້​ຢູ່​ກັບ​ເຈົ້າ​ທຸກ​ແຫ່ງ​ທີ່​ເຈົ້າ​ໄປ. ເຮົາ​ໄດ້​ກຳ​ຈັດ​ສັດ​ຕູ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ທັງ​ຫມົດ​ໃຫ​້​ພົ້ນ​ຫນ້າ​ເຈົ້າ. ແລະ​ ເຮົາ​ຈະ​ເຮັດ​ໃຫ້​ເຈົ້າ​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ໂດ່ງ​ດັງ, ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັບ​ຊື່​ສຽງ​ພວກ​ຜູ້​ຍິ່ງ​ໃຫຍ່​ໃນ​ໂລກ.
\s5
\v 10 ເຮົາ​ຈະແຕ່ງຕັ້ງ​ສະຖານທີ່​ຫນຶ່ງ​ໃຫ້​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ເຮົາ ແລະ ​ເຮົາ​ຈະ​ກໍ່​ຕັ້ງ​ພວກ​ເຂົາ​ໄວ້, ເພື່ອ​ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ໄດ້​ຢູ່​ໃນ​ທີ່​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ​ເອງ​ ແລະ​ ບໍ່​ຖືກ​ລົບ​ກວນ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ. ພວກ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຈະ​ຢູ່​ຢ່າງ​ບໍ່​ມີ​ການ​ກົດ​ຂີ່​ຂົ່ມ​ເຫັງ​ພວ​ກ​ເຂົາ​ອີກ, ​ດັ່ງ​ທີ່​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃນ​ເວ​ລາ​ທີ່​ຜ່ານ​ມາ,
\v 11 ດັ່ງ​ທີ່​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ເຮັດ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ສະ​ໄຫມ​ເມື່ອ​ເຮົາ​ໄດ້​ບັນ​ຊາ​ໃຫ້​ຜູ້ປົກຄອງໄດ້​ເຮັດ​ເຫນືອ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ເຮົາ. ບັດ​ນີ້ເຮົາ​ຈະ​ໃຫ້​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຢຸດ​ພັກ​ສະ​ງົບ​ຈາກ​ບັນ​ດາ​ສັດ​ຕູ​ຂອງ​ເຈົ້າ. ຍິ່ງ​ໄປ​ກວ່າ​ນັ້ນ, ເຮົາ​ເອງ, ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ປະ​ກາດ​ກັບ​ພວກ​ເຈົ້າ​ວ່າ​ເຮົາ​ຈະ​ສ້າງ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ໃຫ້​ເຈົ້າ.
\s5
\v 12 ເມື່ອ​ວັນ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ຄົບ​ສົມ​ບູນ​ແລ້ວ ແລະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຕາຍ​ໄປ​ຢູ່​ນຳ​ບັນ​ພະ​ບູ​ລຸດ​ຂອງ​ເຈົ້າ, ເຮົາ​ຈະ​ຍົກ​ຄອບ​ຄົວ​ຂອ​ງ​ເຈົ້າ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ສືບ​ຕໍ່​ຈາກ​ເຈົ້າ, ຜູ້​ຊຶ່ງ​ເກີດ​ມາ​ຈາກ​ຕົວ​ເຈົ້າ​ເອງ, ແລະ ​ເຮົາ​ຈະ​ສ້າງ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ຂອ​ງ​ເຂົາ.
\v 13 ເຂົາ​ຈະ​ເປັນ​ຜູ້​ສ້າງວິ​ຫານ​ເພື່ອ​ນາມ​ຂອງ​ເຮົາ, ແລະ ​ເຮົາ​ຈະ​ໃຫ​້​ບັງ​ລັງ​ແຫ່ງ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ຂອງ​ເຂົາ​ໃຫ້​ຢູ່​ປົກ​ຄອງ​ຕະ​ຫລອດ​ໄປ.
\v 14 ເຮົາ​ຈະ​ເປັນ​ພໍ່​ເຂົາ, ແລະ ​ເຂົາ​ຈະ​ເປັນ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຮົາ. ຖ້າ​ເຂົາ​ເຮັດ​ບາບ, ເຮົາຈະ​ຕີ​ສອ​ນ​ເຂົາ​ດ້ວຍ​ໄມ້​ຂອງ​ມະ​ນຸດ​ ແລະ ດ້ວຍ​ການ​ຂ້ຽນຕີ​ຢ່າງ​ລູກ​ຂອງ​ມະ​ນຸດ​ທັງ​ຫລາຍ.
\s5
\v 15 ແຕ່​ຄຳ​ສັນ​ຍາ​ຄວາມ​ສັດ​ຊື່​ຫມັ້ນ​ຄົງ​ຂອງ​ເຮົາ​ຈະ​ບໍ່​ຫນີ​ໄປ​ຈາກ​ເຂົາ​, ດັ່ງ​ທີ່​ເຮົາ​ໄດ້​ເຮັດ​ຕໍ່​​ໂຊນ, ຜູ້​ຊຶ່ງ​ເຮົາ​ໄດ້​ເຮັດ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ເຈົ້າ.
\v 16 ເຊື້ອ​ສາຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ ແລະ​ ອາ​ນາ​ຈັກ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ຈະ​ຕັ້ງ​ຫມັ້ນ​ຢູ່​ຕໍ່​ຫນ້າ​ເຈົ້າ​ຕະຫລອດໄປ ແລະ​ ບັນ​ລັງ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ຈະ​ຫມັ້ນ​ຄົງ​ຕະຫລອດໄປ."
\v 17 ນາ​ທານ​ກໍ​ໄດ້​ບອກດາ​ວິດ​ຕາມ​ຖ້ອຍ​ຄຳ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ທັງ​ຫມົດ​, ແລະ ​ເຂົາ​ໄດ້​ບອກ​ດາ​ວິດ​ຕາມ​​ທີ່​ພ​ຣະ​ເຈົ້​າສຳ​ແດງນີ້​ທັງ​ຫມົດ.
\s5
\v 18 ​ແລ້​ວ​ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ໄປ​ຢູ່​ຕໍ່​ຫນ້າພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ ແລະ​ ໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ “ຂ້າ​ແດ່ພ​ຣະ​ເຈົ້າ, ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຢາ​ເວ, ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເປັນ​ໃຜ​, ແລະ ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເປັນ​ໃຜທີ່ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ນຳ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ມາ​ຮອດ​ຈຸດ​ນີ້?
\v 19 ບັດ​ນີ້​ສິ່ງ​ນີ້​ກໍ​ຍັງ​ເປັນ​ສິ່ງ​ເລັກ​ນ້ອຍ​, ໃນ​ສາຍ​ຕາ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ, ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຢາ​ເວ​. ທ່ານກ່າວ​ເຖິງ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ຂອງ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໃນ​ອາ​ນາ​ຄົດ, ແລະ ​ໄດ້​ໃຫ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ຮັບ​ຮູ້​ເຖິງ​ຊົນ​ໃນ​ຮຸ້ນ​ຕໍ່​ໄປ​ໃນ​ອາ​ນາ​ຄົດ ຂ້​າ​ແຕ່​ອົງ​ພ​ຣະ​ຜູ້​ເປັນ​ເຈົ້າ, ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ!
\v 20 ຂ້າ​ພນ້ອຍ, ດາ​ວິດ​, ຈະ​ທູນ​ຂໍສິ່ງ​ໃດ​ອີກ​ຕໍ່​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ອີກ? ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ຍົກ​ຍ້ອງ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ, ຂ້າ​ແຕ່​ພ​ຣ​ະຢາ​ເວ​ອົງ​ພ​ຣະ​ຜູ້​ເປັນ​ເຈົ້າ.
\s5
\v 21 ເພື່ອ​ເຫັນ​ແກ່​ຄຳ​ສັ່ງ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ, ​ແລະ​ເພື່ອ​ໃຫ​້​ສຳ​ເລັດຕາມ​ປະ​​ສົງ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງເອງ, ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ເຮັດ​ສິ່ງ​ໃຫຍ່​ນີ້​ທັງ​ຫມົດ ແລະ ​ໄດ້​ຊົງ​ເປີດ​ເຜີຍ​ໃຫ​້​ແກ່​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ.
\v 22 ສະ​ນັ້ນ ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ຍິ່ງ​ໃຫຍ່, ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຢາ​ເວ​, ພ​ຣະ​ຜູ້​ເປັນ​ເຈົ້າບໍ​່ມ​ີ​ໃຜ​ສະ​ເຫມີ​​ເຫມືອນ​ພ​ຣະ​ອົງ, ແລະ​ ບໍ່​ມີ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ໃດອີກນອກ​ເຫນືອ​ພ​ຣະ​ອົງ, ຕາມ​ທີ່​ຫູ​ຂອງ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍໄດ້​ຍິນ​ມາ.
\v 23 ຊົນ​ຊາດ​ໃດ​ຈະ​ຄື​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​, ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ? ຊົນ​ຊາດ​ດຽວ​ໃນ​ໂລກ​ທີ່​ພ​ຣະ​ອົງຊົງໄຖ່ເອົາມາຈາກການເປັນທາດຮັບໃຊ້, ເພື່ອ​ໃຫ້​ພ​ຣະ​ນາມ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຮັບ​ກຽດ, ເພື່ອ​ຊົງ​ເຮັດ​ສິ່ງ​ຍິ່ງ​ໃຫຍ່​ ແລະ ​ການ​ກະທຳທີ່ເປັນຫນ້າຢຳເກງ​ນັ້ນ​ສຳ​ລັບ​ແຜ່ນ​ດິນ​ຂອງ​ພ​ຣ​ະ​ອົງ. ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ຂັບ​ໄລ່​ຊົນ​ຊາດ​ຕ່າງໆ ແລະ ​ບັນ​ດາ​ພ​ະ​ຕ່າງໆຂອງ​ພວກ​ເຂົາ​ໃຫ້​ພົ​້ນ​ຫນ້າ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ, ຊຶ່ງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ກູ້​ອອກ​ຈາກ​ເອ​ຢິບ.
\s5
\v 24 ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ຕັ້ງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ໃຫ້​ເປັນ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຕະ​ຫລອດ​ນິ​ລັນ​ດອ​ນ, ແລະ ພຣະອົງ, ​ພ​ຣ​ະ​ຢາ​ເວ, ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ເປັນ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ.
\v 25 ບັດ​ນີ້, ຂ້າ​ແຕ່​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ, ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ, ຂໍ​ໃຫ້​ຄຳ​ສັນ​ຍາ​ທີ່​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ກ່າວ​ໄວ້​ກ່ຽວ​ກັບ​ຜູ້​ຮັ​ບ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ ແລະ​ ຄອບຄົວຂອງ​ເຂົາ​ນັ້ນ​ຫມັ້ນ​ຄົງ​ຢູ່ຕະຫລອດໄປ. ຂໍ​ຊົງ​ເຮັດ​ດັງ​ທີ່​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ກ່າວ​ໄວ້​ນັ້ນ.
\v 26 ຂໍ​ພ​ຣະ​ນາມ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຍິ່ງ​ໃຫຍ່​ຕະ​ຫລອດ​ນິ​ລັນ​ດອນ, ເພື່ອ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຈະ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຢາ​ເວ​ຈອມ​ໂຢທາ ເປັນ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ" ຂະ​ນະ​ທີ່​ເຊື້ອ​ສາຍ​ຂອງ​ດາ​ວິດ, ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຈະ​ຕັ້ງ​ຫມັ້ນ​ຄົງ​ຢູ່​ຕໍ່​ຫນ້າ​ພ​ຣະ​ອົງ.
\s5
\v 27 ເພາະ​ພ​ຣະ​ອົງ, ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຢາ​ເວ​ຈອມ​ໂຢທາ, ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ, ໄດ້​ຊົງ​ສຳ​ແດງ​ແກ່​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​. ວ່າ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຈະ​ສ້າງ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ໃຫ້​ເຂົາ​ນັ້ນ​ເປັນ​ເຫດ​ວ່າ, ຂ້າ​ນ້ອຍ, ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຈຶ່ງ​ມີ​ໃຈ​ກ້າ​ຫານ​ຕໍ່​ພ​ຣະ​ອົງ.
\v 28 ບັດ​ນີ້, ຂ້າ​ແຕ່​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​, ອົງ​ພ​ຣະ​ຜູ້​ເປັນ​ເຈົ້າ, ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ເປັນ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ, ແລະ ​ຖ້ອຍຄຳຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົ​ງວາງ​ໃຈ​ໄດ້, ແລະ ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ສັນ​ຍາ​ທີ່​ດີ​ນີ້​ແກ່​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ.
\v 29 ສະ​ນັ້ນ, ບັດ​ນີ້ ຂໍ​ຊົງ​ອວຍ​ພອນ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ຂອງ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ, ເພື່ອ​ໃຫ້​ດຳ​ເນີ​ນ​ຢູ່​ຕໍ່​ຫນ້າ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຕະຫລອດໄປ. ເພາະ​ຂ້າ​ແຕ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ, ພ​ຣະ​ຜູ້​ເປັນ​ເຈົ້າ ໄດ້​ກ່າວ​ສິ່ງ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ແລ້ວ, ແລະ​ ດ້ວຍ​ພ​ຣະ​ພອນ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ ກໍ​ຂໍ​ໃຫ້​ເຊື້ອ​ສາຍ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຮັບ​ພ​ຣະ​ພອນ​ຕະຫລອດໄປເປັນ​ນິດ."
\s5
\c 8
\cl ບົດ​ທີ 8
\p
\v 1 ຕໍ່​ມາ​ເຫດ​ການນີ້​ກໍ​ໄດ​້​ເກີດ​ຂຶ້ນ ດາ​ວິດ​ໄດ້​ໂຈມ​ຕີ​ຄົນ​ຟີ​​ລິດ​ສະ​ຕີນ ແລະ​ ໄດ້​ເອົາຊະນະ​ພວກ​ເຂົາ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຍຶດ​ເມືອງ​ກັນ ​ແລະ ​ຫມູ່​ບ້ານ​ຕ່າງໆຈາກ​ການ​ຄວບ​ຄຸມ​ຂອງ​ຄົນ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ.
\s5
\v 2 ​ແລ້ວເພິ່ນ​ຊົງ​ເອົາຊະນະ​ຄົນ​ໂມ​ອາບ ​ແລະ ​ໄດ້​ບັງຄັບຄົນ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົ​າ ​ໃຫ້ລຽນ​​ເປັນ​ແຖວຫນຶ່ງ ​ໂດຍໃຫ້​ພວກ​ເຂົາ​ນອນ​ລົງ​ພື້ນ​ດິນ. ເພິ່ນໄດ້​ແບ່ງ​ພວກ​ເຂົາ​ອອກ​ເປ​ັນ​ສອງ​ແຖວ​ເພື່ອ​ຂ້າ​, ແລະ ​ອີກ​ແຖວ​ຫນຶ່ງ​ໃຫ້ໄວ້​ຊີ​ວິດ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຄົນ​ໂມ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ຂ້າ​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ດາ​ວິດ ແລະ ໄດ້​ເລີ່ມ​ນຳ​ເຄື່ອງ​ມາ​ຖວາຍ​ເພິ່ນ.
\s5
\v 3 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ໂຈມ​ຕີ​ຮາ​ດາເດ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຣ​ໂຮບ, ກະ​ສັດ​ເມືອງ​ໂຊບາ, ທີ່​ກະ​ສັດ​ຮາ​ດາເດ​ໄດ້​ເດີນທາງໄປ​ຟື້ນ​ຟູ​ອຳ​ນາດ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ທີ່ແຄມ​ແມ່​ນ້ຳ​ເອີຟຣັດ.
\v 4 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຍຶດ​ລົດ​ມ້າ ຫນຶ່ງ​ພັນ​ເຈັດ​ຮ້ອຍ​ຄັນ ແລະ​ ທະ​ຫານ​ສອງ​ຫມື່ນ​ຄົນ​ຈາກ​ເຂົາ. ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຕັດ​ເອັນ​ມ້າ​ລົດ​ເສິກ​ທັງ​ຫມົດ, ແຕ່ໃຫ້​ເຫລື​ອພຽງ​ພໍ​​ໄວ້ ແກ່​ລົດ​ມ້າ​ຕີ​ເສິກ​ແຕ່​ຫນຶ່ງ​ຮ້ອຍ​ຄັນ.
\s5
\v 5 ເມື່ອ​ຄົນ​ອາ​ຣາມ ຊາວ​ເມືອງ​ດາ​ມັສ​ກັດ​ໄດ້​ມາ​ຊ່ວຍ​​ຮາ​ດາ​ເດ​ເຊແຫ່ງ​ໂຊ​ບາ, ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຂ້າ​ຄົນ​ອາ​ຣາມ​ຊາວ​ສອງ​ພັນ​ຄົນ.
\v 6 ແລ້ວກະສັດດາວິດກໍໄດ້ຕັ້ງຄ້າຍທະຫານໄວ້ໃນດິນແດນຂອງ​ອາ​ຣາມ ຊາວ​ເມືອງ​ດາ​ມັສ​ກັດ​, ແລະ ພວກເຂົາຈຶ່ງ​ຕົກ​ລົງ​ຢູ່​ໃຕ້​ອຳ​ນາດ​ກາຍເປັນຂ້າທາດ ແລະ ຍອມເສຍສວຍໃຫ້ເພິ່ນ. ພຣະຢາເວໄດ້ໃຫ້ດາວິດໄດ້​ຮັບ​ໄຊ​ຊະ​ນະ​ທຸກ​ບ່ອນ​ທີ່​ເພິ່ນ​ໄປ​ສູ້​ຮົບ.
\s5
\v 7 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຢຶດເອົາໂລ້​ປ້ອງກັນທ​ອງ​ຄຳ ​ທີ່​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ຮາ​ດາເດ​ເຊ​ຖືນັ້ນ ​ແລະ ​ໄດ້​ນຳ​ທາງພວກເຂົາ​ໄປ​ນະຄອນເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ.
\v 8 ຈາກ​ເມືອງ​ເບຕາ ​ແລະ​ ​ເມືອງ​ເບໂຣໄທ, ເມືອງ​ຕ່າງໆຂອງ​ຮາ​ດາເດ​ເອ​ເຊ, ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຢຶດ​ເອົາ​ທອງ​ສຳ​ຣິດ​ຈຳ​ນວນ​ຫລາຍ.
\s5
\v 9 ເມື່ອ​ໂຕ​ອີ​, ກະສັດແຫ່ງ​ຮາ​ມັດ​, ໄດ້​ຍິນວ່າດາ​ວິດ​ໄດ້​ຕີ​ເສິກ​ຊະ​ນະ​ກອງ​ທັບ​ທັງ​ຫລາຍ​ຂອງ​ຮາ​ດາ​ເດ​ເຊ,
\v 10 ໂຕ​ອີ​ໄດ້​ສົ່ງ​ໂຢຣາມ​ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນ​​ໄປ​ເຝົ້າ​ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ ເພື່ອ​ຖວາຍ​ຄຳ​ນັບ ​ແລະ​ ຖວາຍ​ພ​ະ​ພ​ອນ​ຂອງເພິ່ນ, ​ເພາະດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ຕີ​ເສິ​ກ​ກັບ​ຮາ​ດາ​ເດ​ເຊ, ແລະ​ ໄດ້​ປາບ​ປາມ​ເຂົາ​ລົງ​ໄດ້, ແລະ ​ເພາະ​ວ່າ​​ຮາ​ດາ​ເດ​ເຊ​ໄດ້​ເຮັດ​ສົງ​ຄາມ ​ກັບໂຕ​ອີ. ​ຮາ​ກີ​ໂດ​ຣັມ​ກໍ​ໄດ້​ນຳ​ຊັບສິນ​ເງິ​ນ, ​ຄຳ, ແລະ ​ທອງ​ສຳ​ຣິດ​ໄປ​ຖວາຍ​ເພິ່ນ​ດ້ວຍ.
\s5
\v 11 ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ມອບ​ຖວາຍ​ສິ່ງ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ແດ່​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ, ພ້ອມ​ກັບ​ເງິນ​ ແລະ​ ທອງ​ຄຳ​ຈາກ​ປະຊາຊາດ​ທັງ​ຫລາຍ​ທີ່​ເພິ່ນໄດ້ຮັບ​ໄຊ​ຊະ​ນະ -
\v 12 ນັບ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ເອໂດມ, ໂມ​ອາບ, ພວກ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ອຳ​ໂມນ, ຄົນ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ, ແລະ ​ອາ​ມາ​ເຫລັກ, ແລະ​ ດ້ວຍສິນຄ້າທັງຫມົດ​ທັງ​ຫມົດ​ທີ່ໄດ້​ຢຶດ​ມາ​ຈາກ​ຮາ​ດາເດ​ເຊ ລູກຊາຍ​ຂອງ​ເຣ​ໂຮບ, ກະ​ສັດ​ແຫ່ງ​ໂຊບານັ້ນດ້ວຍ.
\s5
\v 13 ຊື່​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊ່າ​ລື​​ກັນ​ໄປ​ເມື່ອ​ເພິ່ນຊົງ​ມີ​ໄຊ​ຊະ​ນະ​ເຫນືອ​ພວກ​ອາ​ຣາມ ​ໃນ​ພູ​ເຂົາ​ແຫ່ງ​ເກືອ, ທີ່​ມີ​ຈຳ​ນວນ​ເຖິງ​ຫນຶ່ງ​ຫມື່ນ​ແປດ​ພ​ັນ​ຄົນ.
\v 14 ເພິ່ນ​ໄດ້ຕັ້ງ​ກອງ​ທັບ​ທະ​ຫານ​ຮັກ​ສາ​ ຢູ່​ທົ່ວ​ເມືອງ​ເອ​ໂດມ​, ແລະ ​ຄົນ​ເອ​ໂດມ​ທັງ​ຫລາຍ​ກໍ​ເປັນ​ຂ້າ​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ດາ​ວິດ. ພຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ປຣະ​ທານ​ໄຊ​ຊະ​ນະ​ໃຫ​້​ແກ່​ດາ​ວິດ​ໃນ​ທຸກ​ແຫ່ງ​ທີ່​ເພິ່ນ​ໄດ້​ໄປ.
\s5
\v 15 ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ປົກ​ຄອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທ​ັງ​ຫລາຍ, ແລະເພິ່ນ​ໄດ້​ເຮັດ​ຄວາມ​ຍຸດ​ຕິ​ທຳ​ແກ່​ຊົນ​ຊາດ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ທັງ​ຫລາຍ.
\v 16 ໂຢ​ອາບ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ ​ນາງ​ເຊ​ຣູ​ອີ​ຢາ​ໄດ​້​ເປັນ​ແມ່​ທັບ, ແລະ​ເຢ​ໂຮ​ຊາ​ຟັດ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ອາ​ຮີລຸດ​ໄດ້​ເປັນ​ເຈົ້າ​ຫນ້າ​ທີ່​ຜູ້​ຈົດ​ບັນ​ທຶກ.
\v 17 ຊ​າ​ດົກ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ອາຮີລຸດ ແລະ ອາ​ຮິ​ເມ​ເຫລັກ​ລ​ູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ອາ​ບີ​ອາ​ທາໄດ້​ເປັນ​ປະ​ໂຣ​ຫິດ, ແລະ​ເສ​ຣາອີຢ​າ​ເປັນ​ເລຂາທິການ.
\v 18 ເບ​ເນ​ອີຢາລູກຊາຍ​ຂອງ​ເຢ​ໂຮຍ​ອາ​ດາ​ເປັນ​ຜູ້​ບັງ​ຄັບ​ບັນ​ຊາ​ຄົນ​ເລວີ ​ແລະ​ຄົນ​ເປ​ເລັດ, ແລະ​ບັນ​ດາ​ລູກຊາຍ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ເປັນ​ບັນ​ດາ​ຫົວ​ຫນ້າ​ທີ່​ປຶກ​ສາ​ຂອງ​ກະ​ສັດ.
\s5
\c 9
\cl ບົດ​ທີ 9
\p
\v 1 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ເວົ້​າ​ວ່າ​, "ຍັງ​ມີເຊື້້ອສາຍຜູ້ໃດຂອງ​ໂຊນ​ເຫລືອ​ຢູ່​ເພື່ອ​ທີ່​ເຮົາ​ຈະ​ສະ​ແດງ​ຄວາມ​ຮັກ​ຫມັ້ນ​ຄົງ​ແກ່​ຜູ້ນັ້ນ​ໂດຍ​ເຫັນ​ແກ່​ໂຢ​ນາ​ທານ​?"
\v 2 ມີຄົນ​ຮັບ​ໃຊ້​ໃນ​ເຊື້້ອສາຍຂອງ​ໂຊນ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ ທີ່ຊື່ວ່າ​ຊີ​ບາ, ແລະ ​ພວ​ກເຂົາ​ໄດ້​ເອີ້ນ​ເຂົາ​ມາ​ພົບ​ດາ​ວິດ. ກະ​ສັດ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ເຂົາ​ວ່າ, "ເຈົ້າ​ຄື​ຊີບາ​ບໍ?" ເຂົ​າ​ໄດ້​​ຕອບ​ວ່າ, "ແມ່ນ. ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຄື​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານ." ດັ່ງ​ນັ້ນ
\s5
\v 3 ດັ່ງນັ້ນກະ​ສັດ​ຈຶ່ງ​ເວົ້າ​ວ່າ, "ບໍ່​ມີ​ໃຜ​ໃນ​ເຊື້ອສາຍຂອງໂຊນ​ເຫລືອ​ຢູ່​ແລ້ວບໍ ​ຜູ້​ທີ່​ເຮົາອາດ​ຈະສະ​ແດງ​ຄວາມ​ຮັກ​ຫມັ້ນ​ຄົງ​ຂອງ​ພຣະ​ເຈົ້າ​ຕໍ່​ເຂົາ?" ຊີ​ບາ​ໄດ້​ຕອບກະ​ສັດ​ວ່າ, "ໂຢ​ນາ​ທານ​ຍັງ​ມີ​ລູກຊາຍເຫລືອ​ຢູ່​ອົງ​ຫນ​ຶ່ງ, ຜູ້ທີ່​ຕີນ​ຂອງ​ລາວ​ພິ​ການ."
\v 4 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຖາມ​ເຂົາ​ວ່າ, "ເຂົາ​ຢູ່​ໃສ?" ຊີ​ບາ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຕອບ​ກະ​ສັດ​ວ່າ, "ເຂົາ​ຢູ່​ໃນ​ບ້ານ​ຂອງ​ມາ​ກີລູກຊາຍ​ຂ​ອງ​ອຳ​ມີ​ເອນ ໃນ​ເມືອງ​ໂລ​ເດ​ບາ."
\s5
\v 5 ແລ້ວ​ກະ​ສັດ​ດາ​ວິ​ດ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ​ນຳ​ເຂົາ​ມາ​ຈາກ​ບ້ານ​ຂອງ​ມາ​ກີ​​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ອຳ​ມີ​ເອນ ທີ່​ໂລ​ເດ​ບາ.
\v 6 ດັ່ງ​ນັ້ນເມ​ຟີ​ໂບ​ເຊັດ​ລູກຊາຍ​ຂອງ​ໂຢ​ນາ​ທານ ​ລູກຊາຍຂອງ​ກະສັດໂຊນ, ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ເຝົ້າ​ດາ​ວິດ​ ແລະ ​ຄຸກ​ເຂົ່າ​ກົ້​ມ​ຫນ້າ​ລົງ​ພື້ນ​ເພື່ອ​ນົບ​ດາ​ວິດ ດາ​ວິດ​ຕອບ​ວ່າ, "ນີ້​ແມ່ນເມ​ຟີ​ໂບ​ເຊັດຫວ່າ​​ນິ." ເຂົາ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ. "ໂອເບິ່ງ​ແມ​, ພ​ຣ​ະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ຂ້ານ້ອຍ, ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເປັນ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງທ່ານ!"
\s5
\v 7 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຕ​ອບ​ວ່າ, "ຢ່າ​ຢ້ານ​ເລີຍ, ເພາະ​ເຮົາ​​ຈະ​ສະ​ແດງ​ຄວາມ​ຮັກ​ຫມັ້ັ້​ນ​ຄົງ​ຕໍ່​ເຈົ້າ​ແນ່ນອນ ເພື່ອ​ເຫັນ​ແກ່​ໂຢ​ນາ​ທານ​ພໍ່​ຂອງ​ເຈົ້າ, ແລະ​ເຮົາ​ຈະ​ຄືນ​ທີ່​ດິນ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ໂຊນ​ປູ່​ຂອງ​ເຈົ້າ​ແກ່​ເຈົ້າ, ແລະ​ເຈົ້າ​ຈະ​ຮັບ​ປະ​ທານ​ອາ​ຫານ​ຢູ່​ທີ່​ໂຕະ​ຂອງ​ເຮົາ​ສະ​ເຫມີ​ໄປ."
\v 8 ເມ​ຟີ​ໂບ​ເຊັດ​ກໍ​ໄດ້​ຄຸກ​ເຂົ່າ​ລົງ​ຄຳ​ນັບ ​ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານ​ແມ່ນ​ຜູ້​ໃດ,? ຊຶ່ງທ່ານຈະ​ຊົງ​ເຫັນ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຊື່ນ​ຊົມ​ກັບ​ຫມາ​ທີ່​ຕາຍ​ແລ້ວ​ຢ້າງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ນີ້?"
\s5
\v 9 ແລ້ວ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ເອີ້ນ​ຊີບາ, ​ຄົນ​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງໂຊນ, ແລະ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ເຂົາ​ວ່າ, "ສິ່ງ​ຂອງ​ທັງ​ຫມົດ​ທີ່​ເປັນ​ຂອງ​ໂຊນ ​ແລ​ະ​ຂອງ​ພົງ​​ພັນ​ຂອງ​​ເພິ່ນ​ເຮົາ​ໄດ້​ມອບ​ໃຫ້​ແກ່​ຫລານ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ແລ້ວ.
\v 10 ໂຕ​ເຈົາ​. ແລະ​ບັນ​ດາ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຈົ້​າ, ແລະ​ຄົນ​ໃຊ້​ຂອງ​ເຈົ້າ​ຈະ​ຕ​້ອງ​ໄຖນາ​ໃຫ້​ເຂົາ ແລະ​ເຈົ້າ​ຈະ​ຕ້​້ອງ​ເກັບ​ກ່ຽວ​ຜົນ​ນັ້ນ​ມາ​ເພ​ື່ອ​ລູກຊາຍ​ແຫ່ງ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ເຈົ້າ​ຈະ​ໄດ້​ມີ​ອາ​ຫານ​ກິນ. ສຳ​ລັບ​ເມ​ຟີ​ໂບ​ເຊັດ​ຫລານ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ເຈົ້າ, ຈະ​ຕ້ອງ​ກິນ​ອາ​ຫານ​ທີ່​ໂຕະ​ຂອງ​ເຮົາ​ສະ​ເຫ​ມີ​ໄປ." ບາດນີ້ຊີບາ​ມີ​ລູກ​ຊາຍ​ສິບ​ຫ້າ​ຄົນ ແລະຄົນ​ຮັບ​ໃຊ້​ຊາວ​ຄົນ.
\s5
\v 11 ແລ້ວຊີ​ບາ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ວ່າ, "ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງທ່ານ​ຈະ​ເຮັ​ດ​ທຸກ​ສິ່ງ​ກະ​ສ​ັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້ານ້ອຍໄດ້​ຊົງ​ມີ​ຄຳ​ສັ່ງ​ແກ່​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້ເພິ່ນ." ກະ​ສັດ​ໄດ້​ເວົ້າ​ຕໍ່​ອີກວ່າ, "ສຳ​ລັບ​ເມ​ຟ​ີ​ໂບ​ເຊັດ ເຂົາ​ຈະ​ຮັບ​ປະ​ທານ​ທີ່​ໂຕະ​ກິນ​ເຂົ້າ​ຂອງ​ເຮົາ, ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນ​ກັບ​ລູກຊາຍ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ຫນຶ່ງ."
\v 12 ເມ​ຟີ​ໂບ​ເຊ​ັດໄດ້​ມີ​ລູ​ກ​ຊາຍ​ນ້ອນຍຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຊື່​ວ່າ​ມີ​ກາ. ທຸກ​ຄົນ​ໄດ້​ອາ​ໄສ​ຢູ່​ໃນ​ບ້ານ​ຂອງ​ຊີ​ບາ​ກໍ​ໄດ້​ເປັນ​ຄົນ​ຮ​ັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ເມ​ຟ​ີ​ໂບ​ເຊັດ.
\v 13 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ເມ​ຟີ​ໂບ​ເຊັດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ອາ​ໄສ​ຢູ່​ໃນນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ, ແລະ​ເຂົາ​ໄດ້​ກິນ​ອາ​ຫານ​ທີ​່​ໂຕະ​ເກົ່າ​ສະ​ເຫມີ, ເຖິງແມ່ນ​ວ່າ​ຕີນ​ຂອງ​ເຂົາ​ຈະ​ພິ​ການ.
\s5
\c 10
\cl ບົດ​ທີ 10
\p
\v 1 ສິ່ງ​ນີ້​ກໍ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ຫລັງ​ຈາກ​ທີ່​ກະ​ສັດ​ແຫ່ງ​ຄົນ​ອຳ​ໂມນ, ​ໄດ້​ຮາ​ນູນ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງເພິ່ນ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຂຶ້ນ​ເປັນ​ກະ​ສັດ​ແທນ​ເພິ່ນ.
\v 2 ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ເຮົາ​ຈະ​ສະ​ແດງ​ນ້ຳ​ໃຈ​ຕໍ່​ຮາ​ນູນ​ລູກ​ຊາຍ​ນາ​ຮາດ, ດັ່ງ​ທີ່​ພ​ໍ່​ຂອງ​ເຂົາ​ໄດ້​ຊົງ​ສະ​ແດງ​ຄວາມ​ກະລຸ​ນາ​ຕໍ່​ເຮົາ." ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ສົ່ງ​ພວກ​ຂ້າ​ຣາຊ​ການ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ໄປ​ສະ​ແດງ​ຄວາມ​ເສຍ​ໃຈ​ຕໍ່​ຮາ​ນູນ ກ່ຽວ​ດ້ວຍ​ເລື່ອງ​ພໍ່​ຂອງ​ເຂົາ. ພວກ​ຄົນ​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ເຂົ້າ​ມາ​ໃນ​ແຜ່​ນ​ດິ​ນ​ຂອງ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ອຳ​ໂມນ.
\v 3 ແຕ່​ພ​ວກ​ຜູ້​ນຳ​ຂອງ​ຄົນ​ອຳ​ໂມນ​ໄດ້​ບອກ​ຮາ​ນູນ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ​ວ່າ, "ທ່ານ​ຊົງ​ຄິດ​ວ່າ​ດາ​ວິດ​ຊົງ​ໃຫ້​ກຽດ​ພໍ່​ຂອງ​ທ່ານແທ້ໆ ຫ​ລື ທີ່​ເຂົາ​ໄດ້​ສົ່ງ​ພວກ​ຄົນ​ເຫລົ່າ​ນັ້ນ​ມາ​ເພື່ອ​ຊົງ​ສະ​ແດງ​ຄວາມ​ເສຍ​ໃຈ​ຕໍ່​ທ່ານ​? ດາ​ວິດ​ບໍ່​ໄດ້​ສົ່ງ​ພວກ​ຂ້າ​ຣາ​ຊ​ການ​ຂອງ​ເຂົາ​ມາ​ຫາ​ທ່ານເພື່ອ​ກວດ​ສອບ​ເມືອງ ເພື່ອ​ສອດ​ແນມ, ແລະ​ເພື່ອ​ຈະ​ເອົາ​ເມືອງ​ນີ້​ບໍ່?"
\s5
\v 4 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຮາ​ນູນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຈັບ​ພວກ​ຄົນ​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ມາ​ແຖ​ຫນວດເ​ຄິ່ງ​ຫນຶ່ງ, ແລະ ​ໄດ້​ຕັດ​ເຄື່ອງ​ແຕ່ງ​ກາຍ​ພວກ​ເຂົາ​ອອກ​ຈົນ​ເຖິງ​ສະ​ໂພກ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ, ແລະ​ ໄດ້​ປ່ອຍ​ໄປ.
\v 5 ເມື່ອ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ອະທິບາຍ​ເລື່ອງ​ນີ້​ໃຫ້​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ຮູ້, ພ​ະ​ອົງ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ​ພົບ​ເຂົາ​ເຫລົ່າ​ນັ້ນ, ເພາະ​ວ​່າ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຮັບ​ຄວາມ​ອັບ​ອາຍ​ຫລາຍ. ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, “ຈົ່ງ​ພັກ​ທີ່​ເມືອງ​ເຢ​ຣິ​ໂກ​ ຈົນ​ກວ່າ​ຫນວດ​ຂອງ​ພວກ​ເຈົ້າ​ໄດ້ປົ່ງ​ຂຶ້ນຄືນ, ​ແລ້ວຈຶ່ງ​ຄ່ອຍ​ກັບ​ມາ.”
\s5
\v 6 ເມື່ອ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ອຳ​ໂມນ​ໄດ້​ເຫັນ​ວ່າ ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ສ້າງ​ສັດ​ຕູ​ກັບ​ດາ​ວິດ, ປະ​ຊາ​ຊົນ​ອຳ​ໂມນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຜູ້​ສື່​ສານ​ໄປ​ຈ້າງ​ຄົນອາຣາມ ​ເມືອງ​ເບັດ​ເຣ​ໂຮບ ແລະ​ໂຊ​ບາ, ເປັນ​ທະ​ຫານ​ຈຳ​ນວນ​ສອງ​ຫມື່ນ​ຄົນ, ແລະ ​ກະ​ສັດ​ເມືອງ​ມາ​ອາ​ກາ​ພ້ອມ​ດ້ວຍ​ກຳ​ລັງ​ຄົນ ​ຫນຶ່ງ​ພັນ​ຄົນ, ແລະ​ກຳ​ລັງ​ຄົນ​ເມືອງ​ໂຕບ​ຫນຶ່ງ​ຫມື່ນ​ສອງ​ພັນ​ຄົນ.
\v 7 ເມື່ອ​ດາ​ວິດ​ໄດ້ຍິນເລື່ອງ​ນີ້, ​ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ສົ່ງ​ໂຢ​ອາບ ​ແລະ​ກອງ​ທັບ​ເຫລົ່າ​ນັກ​ລົບ​ທັງ​ຫມົດ​ໄປ.
\v 8 ພວກ​ຄົນ​ອຳ​ໂມນ​ກໍ​ໄດ້​ຍົກ​ທັບ​ອອກ​ມາ ແລະ ​ໄດ້​ຈັດ​ແນວ​ຮົບ​ໄວ້​ທີ່​ທາງ​ເຂົ້າ​ປະ​ຕູ​ເມືອງ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ, ໃນຂະ​ນະ​ທີ່​ຄົນ​ອາຣາມ​ຈາກ​ໂຊ​ບາ ​ແລະ ​ຈາກ​ເມືອງ​ເຣ​ໂຮບ, ແລະ​ຊາວ​ເມືອງ​ໂຕບ ​ແລະ​ຊາວ​ເມືອງ​ມາ​ອາ​ກາ, ຢູ່​ທີ່​ພື້ນ​ທີ່​ໂລ່ງ​ສະ​ເພາະ​ພວກ​ເຂົາ.
\s5
\v 9 ​ເມື່ອ​ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ເຫັນ​ວ່າ ການ​ສູ້​​ຮົບ​ນັ້ນປະເຊີນຫນ້າເຂົາ ຢູ່​ທັງ​ຂ້າງ​ຫນ້າ​ ແລະ​ຂ້າງ​ຫລັງ, ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ເລືອກ​ຈາກ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ​ ທີ່​ເກັ່ງ​ທີ່ສຸດໃນ​ການ​ສູ້​ຮົບ ​ແລະ​ໄດ້​ຈັດ​ພວກ​ເຂົາ​ໄວ້ ​ແລ້ວ​ເພື່ອ​ຕໍ່​ສູ້​ຄົນ​ອາຣາມ.
\v 10 ສຳ​ລັບ​ພວກ​ທະ​ຫານ​ທີ່​ເຫລືອ​ຢູ່​ໃນ​ກອງ​ທັບ, ເຂົາ​ໄດ້​ຈັດ​ໄວ້​ໃຫ້​ຢູ່​ໃນ​ບັງ​ຄັບ​ບັນ​ຊາ​ຂອງ​ອາ​ບີ​ໄຊ​ ນ້ອງ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຂົາ​ເອງ, ແລະ ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຈັດ​ຄົນ​ເຫລົ່າ​ນັ້ນ ​ເຂົ້າ​ຕໍ່​ສູ້​ກັບ​ກອງ​ທັບ​ຂອງ​ຄົນ​ອຳ​ໂມນ.
\s5
\v 11 ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ອາ​ບີ​ໄຊ, ຖ້າ​ຄົນ​ອາຣາມ​ແຂງແຮງກວ່າ​ກຳ​ລັງ​ຂອງ​ເຮົາ​, ກໍ​ໃຫ້ເຈົ້າ​ໄປ​ຊ່ວຍ​ເຮົາ. ແຕ່​ຖ້າ​ກຳ​ລັງ​ຄົນ​ອຳ​ໂມ​ນ​ແຂງແຮງກວ່າ​ກຳ​ລັງ​ຂອງ​ເຈົ້າ​, ແລ້ວເຮົາຈະ​ມາ ແລະ​ຊ່ວຍ​ເຈົ້າ.
\v 12 ຈົ່ງ​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ໄວ້, ແລະ​ ຈົ່ງ​ໃຫ້​ເຮົາ​ສະ​ແດງ​ຄວາມ​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ຂອງພວກເຮົາ ​ເພື່ອ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ເຮົາ ແລະ ​ເພື່ອ​ບັນ​ດາ​ເມືອງ​​ຕ່າງໆ ຂອງພ​ຣ​ະ​​ເຈົ້າ​ຂອງ​ເຮົາ, ເພື່ອ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຈະ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ຕາມ​ທີ່​ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງເຫັນ​ຊອບ ​ຕາມພຣະ​ປະ​ສົງ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ."
\s5
\v 13 ດັ່ງນັ້ນໂຢ​ອາບ​ ກັບ​ພວກ​ທະ​ຫານ​ຂອງກອງ​ທັບ​ຂອງ​ເຂົາ​ ກໍ​ໄດ້​ບຸກ​ເຂົ້າ​ໄປ​ສູ້​ຮົບ​ຕ້ານກັບຄົນອາຣາມ, ທີ່​ໄດ້​ຖືກ​ກົດ​ດັນ​ໃຫ້​ຫນີ​ໄປ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ກອງ​ທັບ​ຂອງ​ອິດ​ສະຣາ​ເອນ.
\v 14 ເມື່ອກອງ​ທັບ​ຂອງ​ຄົນ​ອຳ​ໂມນ​ໄດ້​ເຫັນ​ວ່າ​ ຄົນ​ອາຣາມ​ໄດ້​ຫນີ​ໄປ​ແລ້ວ, ພວ​ກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຫນີ​ໄປ​ຈາກ​ອາ​ບີ​ໄຊ​ດ້ວຍ ແລະ​ ໄດ້​ກັບ​ເຂົ​້າ​ໄປ​ໃນ​ເມືອງ. ແລ້ວ​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ຈາກ​ການ​ສູ້​ຮົບ​ກັບ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ອຳ​ໂມນ ​ແລະ​ໄດ້​ກັບ​ໄປ​ຍັງ​ກຸງ​ເຢຣູ​ຊາ​ເລັມ.
\s5
\v 15 ເມື່ອ​ຄົນອາຣາມໄດ້​ເຫັນ​ວ່າ ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ພ່າຍ​ແພ້​ຕໍ່​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ແລ້​ວ, ພວກ​ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ລວມ​ຕົວ​ເຂົ້າ​ດ້ວຍ​ກັນ​ອີກ​ຄັ້ງ​ຫນຶ່ງ.
\v 16 ແລ້ວ​ຮາ​ດາ​ເດ​ເຊ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ​ນຳ​ກອງ​ທະ​ຫານອາຣາມຈາກ​ອີກ​ຟາກ​ຫນຶ່ງ​ຂອງ​ແມ່​ນ້ຳ​ເອີ​ຟ​ຣັດ. ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ມາ​ຍັງ​ເມືອງ​ເຮ​ລາມ ໂດຍ​ມີ​ໂຊ​ບັກ, ​ແມ່​ທັບ​ຂອງ​ຮ​າ​ດາ​ເດ​ເຊ​ນຳ​ຫນ້າ​ພວກ​ເຂົາໄປ.
\s5
\v 17 ເມື່ອ​​ດາ​ວິດ​ໄດ້ຮັບ​ຮູ້ໃນເລື່ອງນີ້, ພ​ະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ຮວບ​ຮວມ​ຊາວອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ, ໄດ້​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ, ແລະ​ໄດ້​ມາ​ເຖິງ​ເຮ​ລາມ. ຄົນ​ອາຣາມ​ກໍ​ໄດ້​ຈັດ​ແນວ​ຮົບ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ ​ເຂົ້າ​ຕໍ່​ສູ້​ດາ​ວິດ​ ແລະ​ ໄດ້​ສູ້​ຮົບ​ກັບ​ພ​ະ​ອົງ.
\v 18 ຄົນອາຣາມໄດ້​ຫນີ​ຈາກ​​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ. ດາ​ວິດ​ໄດ້​ປະ​ຫານ​ຄົນ​ອາຣາມ ​ຊຶ່ງ​ເປັນ​ທະ​ຫານ​ລົດ​ມ້າເ​ສິກ​ເຈັດ​ຮ້ອຍ​ຄົນ ແລະ​ ທະ​ຫານ​ມ້າ​ສີ່​ຫມື່ນ​ຄົນ. ໂຊ​ບັກ​ແມ່​ທັບ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຮັບ​ບາດ​ເຈັບ ​ແລະ​ຕາຍຢູ່ທີ່​ນັ້ນ.
\v 19 ເມື່ອ​ບັນ​ດາ​ກະ​ສັດ​ພວກ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ອາ​ດາ​ເດ​ເຊ​ເຫັນ​ວ່າ ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ພ່າຍ​ແພ້​ຕໍ່​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ, ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ເຮັດ​ສັນ​ຍາ​ສະ​ຫງົບ​ເສິກ​ກັບ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ ແລະ ​ໄດ​້ຍອມ​ຮັບ​ໃຊ້​ພວກ​ເຂົາ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຄົນ​ອາຣາມ​ຈຶ່ງ​ຢ້ານ​ທີ່​ຈະ​ຊ່ວຍ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ຄົນ​ອຳ​ໂມນ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ.
\s5
\c 11
\cl ບົດ​ທີ 11
\p
\v 1 ແລ້ວ​ສິ່ງ​ນີ້​ກໍ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ລະ​ດູ​ໃບ​ໄມ້​ປົ່ງ, ໃນ​ເວ​ລາ​ທີ່​ບັນ​ດາ​ກະ​ສັດ​ໂດຍ​ປົກ​ກະ​ຕິ​ກໍ​ໄດ​້​ອອກ​ໄປ​ຮົບ, ດາ​ວິດ​ໄດ​້​ຊົງ​ສົ່ງ​ໂຢ​ອາບ,​ພ້ອມ​ກັບ​ພວກ​ທະ​ຫານ, ​ແລະ​ກອງ​ທັບ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ. ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ໄປ​ທຳ​ລາຍ​ກອງ​ທັບ​ຂອງ​ຄົນ​ອຳ​ໂມນ ​ແລ້ວ​ລ້ອມ​ເມືອງ​ຣັບ​ບາ​ໄວ້. ແຕ່​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຢູ່​ທີ່​ນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊ​ເລັມ.
\s5
\v 2 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ມັນ​ກໍ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ເວ​ລາ​ບ່າຍ​ວັນ​ຫນຶ່ງ ເມື່ອ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ຈາກ​ທີ​່ນອນ​ຂອງ​ເພິ່ນ ແລະ​ໄດ້​ຍ່າງ​ຢູ່​ເທິງ​ດາດ​ຟ້າ​ຫລັງ​ຄາ ຂອງ​ຣາ​ຊວັງ​ຂອງ​ເພິ່ນ. ຈາກ​ທີ່​ນັ້ນ​ເພິ່ນໄດ້​ເຫັນ​ຜູ້​ຍິງ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ໄດ້​ກຳ​ລັງ​ອາບ​ນ້ຳ​ຢູ່, ແລະ​ຜູ້​ຍິງ​ຄົນ​ນັ້ນ​ງົດ​ງາມ​ຫລາຍ.
\v 3 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ ​ແລະ​ໄດ້​ຖາມ​ຄົນ​ທັງ​ຫລາຍ ​ທີ່​ຮູ້​ເລື່ອງ​ກ່ຽວ​ກັບ​ຜູ້​ຍິງ​ຄົນ​ນັ້​ນ. ບາງ​ຄົນ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ອາຣາຜູ້​ຍິງ​ນີ້​ຄື​ບັດ​ເຊ​ບາ, ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ເອ​ລີ​ອາມ, ແລະ​ນາງ​ເປັນ​ເມຍ​ຂອງ​ອູ​ຣິ​ຢາ​ຄົນ​ຮິດ​ຕີ​ບໍ່​ແມ່ນ​ບໍ?"
\s5
\v 4 ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ສົ່ງ​ພວກ​ຜູ້​ສື່​ສານ​ໄປ ແລະ​ກໍ​ໄດ້​ນຳ​ນາງ​ມາ, ນາງ​ໄດ້​ມາ​ເຝົ້າ​ເພິ່ນ, ແລ້ວເພິ່ນ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຫລັບ​ນອນ​ກັບ​ນາງ (ເພາະ​ວ່າ​ນາງ​​ຫາ​ກໍ​ເສັດ​ສີ້ນ​ພິ​ທີ​ຊຳ​ລະ​ຕົວ ຫລັງ​ຈາກ​ເຊົາ​ເປັນ​ປະ​ຈຳ​ເດືອນ​ແລ້ວ). ແລ້ວ​ນາງກ​ໍ​ໄດ້​ກັບ​ໄປ​ບ້ານ​ຂອງ​ນາງ.
\v 5 ຜູ້​ຍິງ​ນັ້ນ​ກໍ​ໄດ້​ຖື​ພາ, ແລະ​ນາງ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ​ ແລະ​ໄດ້​ບອກ​ດາ​ວິດ, ນາງ​ໄດ້​ບອກ​ວ່າ, "ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຖື​ພາ​ແລ້ວ."
\s5
\v 6 ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ​ຫາ​ໂຢ​ອາບບອກວ່າ, "​ຈົ່ງ​ສົ່ງ​ອູ​ຣິ​ຢາຄົນ​ຮິດ​ຕີ​ມາ​ໃຫ້​ເຮົາ." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ສົ່ງ​ອູ​ຣິ​ຢາ​ໄປ​ໃຫ້​ດາ​ວິດ.
\v 7 ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຮັບ​ສັ່ງ​ວ່າ​ໂຢ​ອາບ​ເປັນ​ຢ່າງ​ໃດ, ກອງ​ທັບ​ເປັນ​ຢ່າງ​ໃດ​ແດ່, ແລະ​ສົງ​ຄາມ​ເປັນ​ຢ່າງ​ໃດ.
\v 8 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຮັບ​ສັ່ງ​ກັບ​ອູ​ຣິ​ຢາ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ລົງ​ໄປ​ບ້ານ​ຂອງ​ເຈົ້າ, ແລະ​ໃຫ້​ລ້າງ​ຕີ​ນຂອງ​ເຈົ້າ​ເຖີດ." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ອູ​ຣີ​ຢາ​ກໍ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ຈາກ​ຣາ​ຊ​ວັງ​ຂອງ​ກະ​ສັດ, ແລະ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ສົ່ງ​ຂອງ​ປະ​ທານ​ໄປ​ໃຫ້​ອູ​ຣິ​ຢາ​ຫລັງ​ຈາກ​ທີ່​ເຂົາ​ໄດ​້ຈາກ​ໄປ​ແລ້ວ.
\s5
\v 9 ແຕ່​ອູ​ຣິ​ຢາ​ໄດ້​ນອນ​ທີ່​ປະ​ຕູ​ຣາ​ຊວັງ​ຂອງ​ກະ​ສັດ ພ້ອມ​ກັບ​ມະ​ຫາ​ເລັກ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ນາຍ​ຂອງ​ເຂົາ, ແລະ​ເຂົາ​ບໍ່​ໄດ້​ລົງ​ໄປ​ທີ່​ບ້ານ​ຂອງ​ເຂົາ.
\v 10 ເມື່ອ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ທູນ​ດາ​ວິດ​ວ່າ, "ອູ​ຣິຢາ​ບໍ່​ໄດ້​ລົງ​ໄປ​ທີ່​ບ້ານ​ຂອງ​ເຂົາ," ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຮັບ​ສັ່ງ​ແກ່​ອູ​ຣິ​ຢາ​ວ່າ, "ເຈົ້າ​ເດີນ​ທາງ​ມາ​ບໍ່​ແມ່ນ​ບໍ? ເປັນ​ຫຍັງ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ລົງ​ໄປ​ບ້ານ​ຂອງ​ເຈົ້າ?"
\v 11 ອູ​ຣິ​ຢາ​ໄດ້​ທ​ູນ​ຕອບ​ດາ​ວິດ​ວ່າ, "ຫີບ​ພັນ​ທະ​ສັນ​ຍາ, ແລະ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ ​ແລະ​ຢູ​ດາ​ຢູ່​ໃນ​ເຕັ້ນ ແລະ​ໂຢ​ອາບ​ຂອງ​ຂ້າ​​ນ້ອຍ, ກັບ​ບັນ​ດາ​ຂ້າ​ຣາ​ຊ​ການ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​​ນ້ອຍ​ໄດ້​ຕັ້ງ​ຄ້າຍ​ຢູ່​ທີ່​ພື້ນ​ທີ່​ໂລ່ງ ແລ້ວ​ຂ້​າ​​ນ້ອຍ​ເອງ​ຈະ​ໄປ​ທີ່​ບ້ານ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເພື່ອ​ກິນ, ດື່ມ​ ແລະ​ນອນ​ກັບ​ເມຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ຢ່າງ​ໃດ? ຕາບ​ໃດທ່ານຍັງ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່, ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ບໍ່​ເຮັດ​ຢ່າງ​ນີ້​ເລີຍ."
\s5
\v 12 ​ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຮັບ​ສັ່ງ​ແກ່​ອູ​ຣິຢາ​ວ່າ, "ມື້​ນີ້​ກໍ​ໃຫ້​ພັກ​ຢູ່​ທີ່​ນີ້​ເຖີດ, ​ແລະ​ມື້​ອື່ນ​ເຮົາ​ຈະ​ໃຫ້​ເຈົ້າ​ໄປ." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ອູ​ຣິ​ຢາ​ກໍ​ໄດ້​ພັກ​ຢູ່​ໃນ​ນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ​ໃນ​ມື້​ນັ້ນ​ ແລະ​ມື້​ຕໍ່​ມາ.
\v 13 ເມື່ອ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ຮ້ອງ​ເຂົາ​ມາ ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ຮັບ​ປະ​ທານ, ແລະ​ດື່ມ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ເພິ່ນ, ແລະ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ເຂົາ​ມືນ​ເມົາ. ໃນ​ຕອນ​ບ່າຍ​ອູ​ຣິ​ຢາ​ກໍ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ນອນ​ໃນ​ທີ​່ນອນ​ກັບ​ພວກ​ຂ້າ​ຣາຊ​ການ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ເຂົາ, ເຂົາ​ບໍ່​ໄດ້​ລົງ​ໄປ​ບ້ານ​ຂອງ​ເຂົາ.
\s5
\v 14 ​ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພໍ​ເຊົ້າ​ວັນ​ໃຫມ່ ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ຂຽນ​ສານ​ເຖິງ​ໂຢ​ອາບ, ແລະ​ໄດ້​ສົ່ງ​ໄປ​ກັບ​ມື​ອູ​ຣິ​ຢາ.
\v 15 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ຂຽນ​ໃນ​ສານ​ນັ້ນ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ຕັ້ງ​ອູ​ຣິ​ຢາ​ໃຫ້​ຢູ່​ແນວ​ຫນ້າ​ຂອງ​ກາ​ນ​ຮົບ​ທີ່​ດຸ​ເດືອດ​ທີ່​ສຸດ, ແລ້ວ​ໃຫ​້​ພວກ​ເຈົ້າ​ຖອຍ​ໄປ​ຈາກ​ເຂົາ, ເພື່ອ​ໃຫ້​ເຂົາ​ຖືກ​ຕີ ​ແລະ​ຖືກ​ຂ້າ​ຕາຍ."
\s5
\v 16 ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກຳ​ນົດ​ໃຫ້​ອູ​ຣິຢາ​ໄປ​ທີ່ ທີ່​ເຂົາ​ໄດ້​ຮູ້​ວ່າ​ມີ​ພວກ​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ພວກ​ສັດ​ຕູ​ທີ່​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ທີ່​ສຸດ​ທີ່​ກຳ​ລັງ​ສູ້​ຮົບ​ຢູ່.
\v 17 ເມື່ອ​ຄົນ​ຂອງ​ເມືອງ​ນັ້ນ​ໄດ້​ອອກ​ມາ​ສູ້​ຮົບ​ກັບ​ກອງ​ທັບ​ຂອງ​ໂຢ​ອາບ, ມີ​ທະ​ຫານບ​າງ​ຄົນ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ລົ້ມ​ຕາຍ, ແລະ​ອູ​ຣິຢາ​ກໍ​ໄດ້​ຖືກ​ຂ້າ​ຕາຍ​ທີ່​ນັ້ນ​ດ້ວຍ.
\s5
\v 18 ເມື່ອ​ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຖ້ອຍ​ຄຳ​ໄປ​ທູນ​ດາ​ວິດ​ເລື່ອງ​ລາວ​ການ​ຮົບ​ທັງ​ຫມົດ​ໃຫ້​ຊົງ​ຮູ້​ກ່ຽວ​ກັບ​ສົງ​ຄາມ,
\v 19 ເຂົາ​ໄດ້​ສັ່ງ​ຜູ້​ສື່​ສານ​ນັ້ນ​ວ່າ, "ເມື່ອ​ເຈົ້າ​ທູນ​ເລື່ອງ​ລາວ​ການ​ຮົບ​ທັ້ງ​​ຫມົດ​ຕໍ່​ກະ​ສັດ​ແລ້ວ,
\v 20 ອາດ​ຈະ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໄດ້​ວ່າ ກະ​ສັດ​ໄດ້​ໃຈ​ຮ້າຍ​ຂຶ້ນ​ມາ, ແລະ​ພ​ະ​ອົງ​ໄດ້​ຖາມ​ເຈົ້າ​ວ່າ, "ເປັນ​ຫຍັງ​ພວກ​ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ສູ້​ຮົບ​ໃກ້​ເມືອງ​ນັ້ນ? ພວກ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ຮູ້​ຫ​ລື​ວ່າ​ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ຍິງ​ຈາກ​ກຳ​ແພງ?
\s5
\v 21 ​ໃຜ​ຂ້າ​ອາ​ບີ​ເມ​ເຫລັກ​ລູກ​ຊາຍ​ຂ​ອງ​ກີ​ເດ​ໂອນ? ບໍ່​ແມ່ນ​ຜູ້​ຍິງ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ເອົາ​ຫິນ​ໂມ້​ທຸ້ມ​ເຂົາ​ຈາກ​ກຳ​ແພງ​ເມືອງ, ດັ່ງ​ນັ້ນ​ເຂົາ​ໄດ້​ຕາຍ​ທີ່​ເມືອງ​ເທ​ເບັດ​ບໍ? ເປັນ​ຫຍັງ​ພວກ​ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃກ້​ກຳ​ແພງ?" ແລ້ວ​ໃຫ້​ເຈົ້າ​ທູນ​ວ່າ, "ອູ​ຣິ​ຢາ​ຄົນ​ຮິດ​ຕີ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານ​ກໍ​ໄດ້​ຕາຍ​ດ້ວຍ.""
\s5
\v 22 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຜູ້​ສື່​ສານ​ກໍ​ໄດ້​ຈາກ​ໄປ ເຂົາ​ໄດ້​ມາ​ເຝົ້າ​ດາ​ວິ​ດ​ ແລະ​ໄດ​້​ບອກເພິ່ນ​ໃຫ້​ຊົງ​ຮູ້​ທຸກ​ຢ່າງ​ຕາມ​ທີ່​ໂຢ​ອາ​ບ​ໄດ້​ສັ່ງ​ເຂົາ​ມາ.
\v 23 ແລ້ວ​ຜູ້​ສື່​ສານ​ນັ້ນ​ກໍ​ໄດ້​ທູນ​ດາ​ວິດ​ວ່າ, "ພວກ​ສັດ​ຕູ​ມີ​ກຳ​ລັງ​ເຫນືອ​ເຮົາ​ໃນ​ຕອນ​ແລກ, ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ອອກ​ມາ​ສູ້​ກັບ​ເຮົາ​ທີ່​ກາງ​ທົ່ງ​ນາ, ແຕ່​ເຮົາ​ໄດ້​ໄລ່​ພວກ​ເຂົາ​ໃຫ້​ກັບ​ໄປ​ເຖິງ​ທາ​ງ​ເຂົ້າ​ປະ​ຕູ​ເມືອງ.
\s5
\v 24 ແລ້ວ​ຍິງ​ທະ​ນູ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຍິງ​ເຫລົ່າ​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ທ່ານ​ຈາກ​ກຳ​ແພງ, ແລະ​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ບາງ​ຄົນ​ກໍ​ໄດ້​ຕາຍ, ແລະ​ອູ​ຣິ​ຢາ​ຄົນ​ຮິດ​ຕີ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອ​ງທ່ານກໍ​ໄດ້ຕາຍ​ດ້ວຍ."
\v 25 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຮັບ​ສັ່ງ​ຜູ້​ສື່​ສານ​ນັ້ນ​ວ່າ“ຈົ່ງ​ກ່າວ​ກັບ​ໂຢ​ອາບ​ວ່າ, "ຢ່າ​ໃຫ້​ເລື່ອງ​ນີ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ເຈົ້າ​ທຸກ​ໃຈ, ເພາະ​ດາບ​ສັງ​ຫານ​ບໍ່​ວ່າ​ຄົນ​ນັ້ນ​ຫ​ລືຄົນ​ນີ້. ຈົ່ງ​ສູ້​ຮົບ​ໃຫ້​ເຂັ້ມ​ແຂງ, ​ແລະ​ໃຫ້​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ຍິ່ງ​ຂຶ້ນ​ເພື່ອ​ຕໍ່​ສູ້​ເມືອງ​ນັ້ນ, ແລະ​ທຳ​ລາຍ​ໃຫ້​ໄດ້’ ແລະ​ໄດ້​ໃຫ​້​ກຳ​ລັງ​ໃຈ​ເຂົາ."
\s5
\v 26 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ເມື່ອ​ເມຍ​ຂອງ​ອູ​ຣິ​ຢາ​ໄດ້​ຮູ້​ວ່າ ອູ​ຣິ​ຢາ​ຜົວ​ຂອງ​ນາງ​ໄດ້​ຕາຍ​ແລ້ວ, ນາງ​ກໍ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ໄຫ້​ຢ່າງ​ຫນັກ​ເລື່ອງ​ຜົວ​ຂອງ​ນາງ.
\v 27 ເມື່ອ​ການ​ໄວ້​ທຸກ​ຂອງ​ນາງ​ໄດ້​ຜ່ານ​ໄປ​ແລ້ວ, ດາ​ວິດ​ກໍ​​ໄດ້​ສົ່ງ​ຄົນ​ໃຫ້ໄປ​ຮັບ​ນາງ​ມາ​ທີ່​​ຣາ​ຊວັງ​ຂອງ​ເພິ່ນ, ແລະ​ໄດ້​ເກີດ​ລູກ​ຊາຍ​​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ໃຫ້ເພິ່ນ. ແຕ່​ສິ່ງ​ຊຶ່ງ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ນັ້ນ​ບໍ່​ເປັນ​ທີ່​ພໍ​ໃຈ​ຂອງ​ພ​ຣະຢາ​ເວ.
\s5
\c 12
\cl ບົດ​ທີ 12
\p
\v 1 ແລ້ວ​ພຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ໃຊ້​ນາ​ທານ​ໄປ​ຫາ​ດາ​ວິດ. ນາ​ທານ​ກໍ​ໄດ້​ໄປ​ເຝົ້າ ​ແລະ​ທູນເພິ່ນ​ວ່າ, "ຍັງ​ມີ​ຜູ້​ຊາຍ​ສອງ​ຄົນ, ອາ​ໄສ​ຢູ່​ໃນ​ເມືອງ​ຫນຶ່ງ​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​​ຮັ່ງ​ມີ ແລະ​ອີກ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຍາກ​ຈົນ.
\v 2 ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ຮັ່ງ​ມີ​ນັ້ນ​ມີ​ແພະ​ແກະ ​ແລະ​ງົວ​ຫລວງ​ຫລາຍ,
\v 3 ແຕ່​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ຍ​າກ​ຈົນ​ນັ້ນ​ບໍ່​ມີ​ຫຍັງ​ເລີຍ ເວັ້ນ​ແຕ່​ແກະ​ໂຕ​ເເມ່ໂຕ​ນ້ອຍໆ ໂຕ​ດຽວ​ທີ່​ເຂົາ​ໄດ້​ຊື້​ມາ, ຊຶ່ງ​ເຂົາ​ໄດ້​ລ້ຽງ​ໄວ້​ມັນ​ໄດ້​ເຕີບ​ໂຕ​ມາ​ກັບ​ເຂົາ ​ແລະ​ບັນ​ດາ​ລູກ​ທັງ​ຫລາຍ​ຂອງ​ເຂົາ ມັນ​ໄດ້​ກິນ​ອາ​ຫານ​ຮ່ວມ​ກັບ​ເຂົາ​ດ້ວຍ. ແລະ​ໄດ້​ດື່ມ​ຈາກ​ຖ້ວຍ​ດຽວ​ກັ​ບ​ເຂົາ, ແລະ​ມັນ​ໄດ້​ນອນ​ໃນ​ອົກ​ຂອງ​ເຂົາ ແລະ​ເປັນ​ເຫມືອ​ນ​ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ເຂົາ.
\s5
\v 4 ມື້​ຫນຶ່ງ​ມີ​ແຂກ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ ໄດ້​ເດີນ​ທາງ​ມາ​ຫາ​ຄົນ​ຮັ່ງ​ມີ, ແຕ່​ຄົນ​ຮັ່ງມີ​ບໍ່​ເຕັມ​ໃຈ​ທີ່​ຈະ​ເອົາ​ສັດ​ຈາກ​ຝູງ​ງົວ​ ແລະ​ແກະ​ຂອງ​ເຂົາ​ມາ​ເຮັດ​ອາ​ຫານ ​ສຳ​ຫລັບ​ລ້ຽງ​ແຂກ ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ເອົາ​ລູກ​ແກະ​ໂຕ​ເເມ່​ຂອງ​ຄົນ​ຈົນ ​ແລະ​ຕຽມ​ເປັນ​ອາ​ຫານ​ໃຫ້​ແກ່​ແຂກ​ຂອງ​ເຂົາ."
\v 5 ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ໃຈ​ຮ້າຍ​ຜູ້​ຊາຍ​ທີ່​ຮັ່ງ​ມີ​ຄົນ​ນັ້ນ​ຫລາຍ​, ແລະ​ໄດ້​ຮັບ​ສັ່ງ​ແກ​່​ນາ​ທານ​ວ່າ, "ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ມີ​ຊີ​ວິດ, ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ທີ່​ເຮັດ​ເຊັ່ນ​ນັ້ນ​ສົມ​ຄວາມ​ຕາຍ.
\v 6 ເຂົາ​ຈະ​ຕ້ອງ​ຊົດ​ໃຊ້​ຄືນ​ລູກ​ແກະ​ໃຫ້​ສີ່​ເທົ່າ​ເພາະ​ເຂົາ​ໄດ້​ເຮັດ​ສິ່ງ​ນີ້, ແລະ​ເພາະ​ວ່າ​ເຂົາ​ບໍ່​ມີ​ຄວາມ​ເມດ​ຕາ​ຕໍ່​ຜູ້​ຊາຍ​ທີ່​ຍາກ​ຈົນ."
\s5
\v 7 ​ນາ​ທານ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ທູນ​ດາ​ວິດ​ວ່າ, "ທ່ານ​ນັ້ນ​ແຫລະ​ຄື​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ນັ້ນ, ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ແຫ່ງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ເຮົາ​ໄດ້​ແຕ່ງ​ຕັ້ງ​ເຈົ້າ​ໄວ້​ໃຫ້​ປັນ​ກະ​ສັດ​ເຫນືອ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ, ແລະ​ເຮົາ​ໄດ້​ຊ່ວຍ​ກູ້​ເຈົ້າ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ຈາກ​ມື​ຂອງ​ໂຊນ.
\v 8 ເຮົາ​ໄດ້​ມອບ​ຣາ​ຊວົງ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ໃຫ້​ເຈົ້າ, ແລະ​ໄດ້​ມອບ​ເຫລົ່າ​ເມຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ໄວ້​ໃນ​ອ້ອມ​ແຂນ​ຂອງ​ເຈົ້າ. ເຮົາ​ໄດ້​ມອບ​ວົງ​ວານ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ ​ແລະ​ຢູ​ດາຍ,​ໃຫ້​ແກ່​ເຈົ້າ​ດ້ວ​ຍເ​ຊັ່ນ​ກັນ, ແຕ່​ຖ້າ​ເທົ່າ​ນີ້​ຍັງ​ນ້ອຍ​ເກີນ​ໄປ ​ເຮົາ​ຈະ​ເພີ່ມ​ໃຫ້​ຫລ​ວງ​ຫລາຍ​ກ່ອນ​ນີ້.
\s5
\v 9 ​ດັ່ງ​ນັ້ນ​ເປັນ​ຫຍັງ​ເຈົ້າ​ເຖິງ​ໄດ້​ດູ​ຫມິ່ນ​ ພ​ຣະ​ບັນ​ຊາ​ຂອງ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ, ໄດ້​ເຮັດ​ສິ່ງ​ທີ່​ຊົ່ວ​ໃນ​ສາຍ​ຕາ​ພ​ຣະ​ອົງ? ເຈົ້າ​ໄດ້​ປະ​ຫານ​ອູ​ຣິ​ຢາ​ຄົນ​ຮິດ​ຕີ​ດ້ວຍ​ດາບ ແລະ​ໄດ້​ເອົາ​ເມຍ​ຂອງ​ເຂົາ​ມາ​ເປັນ​ເມຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ. ເຈົ້າ​ໄດ້​ຂ້າ​ເຂົາ​ດ້ວຍ​ດາບ​ຂອງກອງ​ທັບ​ຂອງ​ຄົນ​ອຳ​ໂມນ.
\v 10 ດັ່ງ​ນັ້ນ ບັດ​ນີ້​ດາບ​ນັ້ນ​ຈະ​ບໍ່​ຄາດ​ໄປ​ຈາກ​ຣາ​ຊວົງ​ຂອງ​ເຈົ້າ, ເພາະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ດູ​ຫມິ່ນ​ເຮົາ​ ແລະ​ໄດ້​ເອົາ​ເມຍ​ຂອງ​ອູ​ຣິ​ຢາ​ຄົນ​ຮິດ​ຕີ​ມາ​ເປັນ​ເມຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ."
\s5
\v 11 ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ກ່າວ​ວ່າ, 'ນີ້​ແຫລະ, ເຮົາ​ຈະ​ໃຫ້​ເຫດ​ຮ້າຍ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ກັບ​ເຈົ້າ​ຈາກ​ຄອບ​ຄົວ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ເອງ. ຕໍ່​ຫນ້າ​ຕໍ່​ຕາ​ເຈົ້າ, ເຮົາ​ຈະ​ເອົາ​ບັນ​ດາ​ເມຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ໄປ​ໃຫ້​ເພື່ອນ​ຂອງ​ເຈົ້າ, ແລະ​ເຂົາ​ຈະ​ນອນ​ຮ່ວມ​ກັ​ບ​ບັນ​ດາ​ເມຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ຢ່າງ​ເປີດ​ເຜີຍ.
\v 12 ເພາະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ເຮັດ​ບາບ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ນັ້ນ​ຢ່າງ​ລັບໆ, ແຕ່​ເຮົາ​ຈະ​ເຮັດ​ການ​ນີ້,​ຕໍ່​ຫນ້າ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັ້ງ​ຫມົດ​ຢ່າງ​ເປີດ​ເຜີຍ. ""
\v 13 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ນາ​ທານ​ວ່າ, "ເຮົາ​ໄດ້​ກະ​ທຳ​ບາບ​ຕໍ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ແລ້ວ." ນາ​ທານ​ໄດ້​ທູນ​ດາ​ວິ​ດ​ວ່າ, "ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ໃຫ້​ອະ​ໄພ​ບາບ​ຂອງ​ທ່ານ​ແລ້ວ​ເຊັ່ນ​ກັນ. ທ່ານ​ເອງ​ຈະ​ບໍ່​ຖືກ​ຂ້າ.
\s5
\v 14 ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ, ເພາະ​ທ່ານ​ໄດ້​ຊົງ​ຫມິ່ນ​ປະ​ຫມາດ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ແລ້ວ, ດ້ວຍ​ການ​ກະ​ທຳ​ຄັ້ງ​ນີ້ ລູກ​ຊາຍ​ທີ່​ເກີດ​ມາ​ນັ້ນ​ຈະ​ຕາຍ​ແນ່ນອນ."
\v 15 ແລ້ວ​ນາ​ທານ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ໄປ​ຍັງ​ບ້ານ​ຂອງ​ເຂົາ. ແລະ​ພ​ຣະ​​ຢາ​ເວ​ໄດ​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ລູກ​ຊາຍ ຊຶ່ງ​ເມຍ​ຂອງ​ອູ​ຣິ​ຢາ​ເກີດ​ກັບ​ດາ​ວິດ​ນັ້ນ, ໄດ້​ປ່ວຍ​ຫນັກ.
\s5
\v 16 ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ອ້ອນວອນ​ຕໍ່​ພ​ຣະ​ເຈົ້າເພື່ອ​ລູກ​ຊາຍ​ນັ້ນ. ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ອົດ​ອາ​ຫານ ​ແລະ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ໄປ​ຂ້າງ​ໃນ​ ແລະ​ໄດ້​ນອນ​ເທິງ​ພື້ນ​ຕະ​ຫລອດ​ຄືນ.
\v 17 ພວກ​ຜູ້​ອາ​ວຸ​ໂສໃນ​ວັງ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ກໍ​ໄດ້​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ ແລະ​ໄດ້​ມາ​ຢືນ​ຢູ່​ຂ້າງ​ເພິ່ນ, ເພື່ອ​ຈະ​ຍົກ​ເພິ່ນ​ຂຶ້ນ​ຈາກ​ພຶ້ນ, ແຕ່​ເພິ່ນບໍ່​ຊົງ​ຍອມ​ລຸກ​ຂຶ້ນ, ​ແລະ​ເພິ່ນ​ບໍ່​ກິນ​ຫຍັງ​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ.
\v 18 ແລ້ວ​ເຫດ​ການ​ນີ້​ກໍ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ ພໍ​ມື້​ທີເຈັດ​ລູກ​ຊາຍ​ກໍ​ໄດ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດ. ສ່ວນ​ຂ້າ​ຣາຊ​ການ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຢ້ານ ບໍ່​ກ້າ​ທູນ​ເພິ່ນວ່າ​, ລູກ​ຊາຍ​ນັ້ນ​ຕາຍ​ແລ້ວ ເພາະ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັນ​ວ່າ, "ເບິ່ງ​ເຖີດ ຂະ​ນະ​ທີ່​ລູກ​ຊາຍ​ຍັງ​ຕາຍ​ຢູ່ ພວກ​ເຮົາ​ໄດ້​ທູນ​ຕໍ່​ເພິ່ນ, ແຕ່​ເພິ່ນ​ກໍ​ບໍ່​ໄດ້​ຊົງ​ຟັງ​ສຽງ​ຂອງ​ພວກ​ເຮົາ​ເລີຍ. ເພິ່ນ​ກໍ​ອາດ​ເຮັດ​ຫຍັງ​ຕໍ່​ຕົວ​ເພິ່ນ​ເອງ​ຫ​ລື​ບໍ່? ຖ້າ​ພວກ​ເຮົາ​ທູນ​ເພິ່ນວ່າ ລູກ​ຊາຍ​ໄດ້​​ເສຍ​ຊີ​ວິດແລ້ວ?!"
\s5
\v 19 ແຕ່​ເມື່ອ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ແນມ​ເບິ່​ງ​ເຫລົ່າ​ຂ້າ​ຣາ​ຊ​ການ​ກຳ​ລັງ​ຊື່ມ​​ກັນ​ຢູ່, ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ໃຈ​ວ່າ​ລູກ​ຊາຍ​ນັ້ນ​ໄດ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດແລ້ວ. ເພິ່ນຈຶ່ງ​ໄດ້​ຊົງ​ຮັບ​ສັ່ງ​ກັບ​ຂ້າ​ຣາ​ຊ​ການ​ຂອງ​ເພິ່ນວ່າ, "ເດັກ​ນັ້ນ​ໄດ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ແລ້ວ​ບໍ?" ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ທູນ​ຕອບວ່າ,"ໄດ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ແລ້ວ"
\v 20 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ຈາກ​ພື້ນ​ ແລະ​ໄດ້ຊຳ​ລະ​ລ້າງ​ຮ່າງ​ກາຍ​ຂອງ​ເພິ່ນ, ​ເຊັດ​ໂຕ​ເພິ່ນ, ປ່ຽນ​ເຄື່ອງ​ເພິ່ນ. ເພິ່ນ​ໄດ້​ດຳ​ເນີນ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ພ​ຣະ​ວິ​ຫານ​ຂອງ​ພ​ຣະຢາ​ເວ ​ແລະ​ໄດ້​ນະ​ມັດ​ສະ​ການ​ທີ່​ນັ້ນ, ແລະ​ຫລັງ​ຈາກ​ນັ້ນ​ແລ້ວ​ເພິ່ນ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ຣາຊວັງ​ຂອງ​ເພິ່ນ. ເມື່ອເພິ່ນ​ໄດ້​ຊົງ​ຮັບ​ສັ່ງ​, ໃຫ້​ຈັດ​ອາ​ຫານ​ມາ​ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຈັດ​ຂອງ​ກິນ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ເພິ່ນ, ແລະ​ເພິ່ນກໍ​ໄດ້​ກິນ.
\s5
\v 21 ແລ້ວ​ເຫລົ່າ​ຂ້າ​ຣາ​ຊ​ການ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ທູນ​ຖາມ​ເພິ່ນ​ວ່າ, "ເປັນ​ຫຍັງ​ທ່ານເຮັດ​ເຊັ່ນ​ນີ້? ທ່ານໄດ້​ອົດ​ອາ​ຫານ ​ແລະ​ຊົງ​ຮ້ອງໄຫ້​ເພື່ອ​ລູກ​ຊາຍ​ນັ້ນ​ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ເຂົາ​ຊົງ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່, ແຕ່​ເມື່ອ​ລູກ​ຊາຍ​ນັ້ນ​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ແລ້ວ, ທ່ານ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ກິນ​ອາ​ຫານ."
\v 22 ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ,"ເມື່ອ​ເດັກ​ນັ້ນ​ມີ​ຊີ​ວິດຢ​ູ່ ເຮົາ​ໄດ້​ອົດ​ອາ​ຫານ ​ແລະ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ໄຫ້. ເພາະ​ເຮົາ​ວ່າ, ໃຜ​ຈະ​ຮູ້​ໄດ້​ວ່າ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຈະ​ຊົງ​ເມດ​ຕາ​ເຮົາ​ຫລື​ບໍ່, ທີ່​ຈະ​ຊົງ​ໃຫ້​ເດັກ​ນັ້ນ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຕໍ່​ໄດ້?
\v 23 ແຕ່​ດຽວ​ນີ້​ເຂົາ​ໄດ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ແລ້ວ, ເຮົາ​ຈະ​ອົດ​ອາ​ຫານ​ເຮັດ​ຫຍັງ? ເຮົາ​ຈະ​ເຮັດ​ເດັກ​ໃຫ້​ຟື້ນ​ຂຶ້ນ​ມາ​ໄດ້​ບໍ່? ເຮົາ​ຈະ​ຕາມ​ເດັກ​ນັ້ນ​ໄປ, ແຕ່​ເຂົາ​ຈະ​ບໍ່​ກັບ​ມາ​ຫາ​ເຮົາ."
\s5
\v 24 ຕໍ່ມາ ດາວິດຊົງ​ໄປ​ຫາ​ນາງບັດເຊບາເມຍຂອງຕົນ, ແລະ​ໄດ້​ຊົງ​ຫລັບ​ນອນ​ກັບ​ນາງ, ນາງ​ກໍ​ໄດ້​ເກີດລູກ​ຊາຍ​​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຊື່ວ່າ ໂຊ​ໂລ​ໂມ​ນ ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ຮັກ​ເຂົາ.
\v 25 ແລະ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ໃຊ້ນາ​ທານ​ຜູ້​ທຳ​ນວຍ​​ໄປ ຕັ້ງ​ຊື່​ລູກ​ຊາຍ​ນັ້​ນ​ວ່າ ເຢ​ດີ​ດີ​ຢາ, ເພາ​ະ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ຮັກ​ເພິ່ນ.
\s5
\v 26 ​ບັດ​ນີ້​ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ສູ້ຮົບ​ກັບ​ຣັບບາ, ເມືອງ​ຫລວງ​ຂອງ​ຄົນ​ອຳ​ໂມນ ​ແລະ​ເຂົາ​ໄດ້​ຢຶດ​ປ້ອມ​ປາ​ການ​ຂອງ​ເມືອງ​ນັ້ນ​ໄດ້.
\v 27 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ໂຢ​ອາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຜູ້​ສື່​ສານ​ໄປ​ເຝົ້າ​ດາ​ວິດ ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ສູ້​ຮົບ​ກັບ​ນະຄອນ​ຣັບ​ບາ, ແລະ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ຢຶດ​ແຫລ່ງນ້ຳ​ຂອງ​ເມືອງ​ໄດ້​ແລ້ວ.
\v 28 ບັດ​ນີ້​ຂໍ​ທ່ານ​ໄດ້​ຊົງ​ຮວບຮວມ​ທະ​ຫານ​ທີ່​ເຫລືອ ແລະ​ຕັ້ງ​​ຄ້າຍ​ຕີ​ເມືອງ​ນັ້ນ ​ແລະ​​ຢຶດ​ໃຫ້​ໄດ້, ເພາະ​ຢ້ານ​ວ່າ​ຖ້າ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຕີ​ໄດ້, ກໍ​​ຈະ​ຮ້ອງ​ຊື່​ເມືອງ​ນັ້ນ​ຕາມ​ຊື່​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ."
\s5
\v 29 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງໄດ້​ຊົງ​ຮວບຮວມ​ທ​ະ​ທານ​ທັ້ງ​ຫມົດ ​ແລະ​ໄດ້​ຍົກ​ໄປ​ຍັງ​ເມືອງ​ຣັບ​ບາ, ເພິ່ນ​ໄດ້​ຊົງ​ຕໍ່​ສູ້ ​ແລະ​ໄດ້​ຢຶດ​ເມືອງ​ນັ້ນ​ໄດ້.
\v 30 ດາ​ວິດ​ຊົງ​ຢຶດມົງ​ກຸດ​ຈາກ​​ຫົວ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ. ມົງ​ກຸ​ດ​ນັ້ນ​ເປັນ​ທອງ​ຄຳ​ຫນັກ​ປະ​ມານ​ສາມ​ສິບ​ຫ້າ​ກິ​ໂລ​. ປະ​ດັບ​ດ້ວຍ​ເພັດ​ພອຍ ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ໃສ່​ເທິງ​ຫົວ​ຂອງ​ດາ​ວິດ. ແລ້ວ​ເພິ່ນ​ໄດ້​ຊົງຢຶດ​ຊັບ​ສົມ​ບັດ​ຂອງ​ເມືອງ​ນັ້ນ​ອອກ​ໄປ​ຢ່າງ​ຫລວງ​ຫລາຍ.
\s5
\v 31 ເພິ່ນໄດ້​ຊົງ​ນຳ​ປະ​ຊາ​ຊົນ ​ທີ່​ຢູ່​ໃນ​ເມືອງ​ນັ້ນ​ອອກ​ມາ ແລະ​ໄດ້​ຊົງ​ບັງ​ຄັບ​ໃຫ​້​ເຮັດວຽກ​ງານ​ດ້ວຍ​ເລື່ອຍ​ຕ່າງໆ, ແລະ​ຂວານ​ເຫລັກ​ຕ່າງໆ ເພິ່ນໄດ້​ຊົງ​ໃຫ້​ພວກ​ເຂົາ​ເຮັດ​ງານ​ທີ່​ເຕົາ​ເຜົາ​ດິນ​ຈີ່. ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ໃຫ້​ເມືອງ​ທັງ​ຫມົດ​ ຂອງ​ຄົນ​ອຳ​ໂມນ​ໄດ້​ເຮັດ​ງານ​ໃຊ້​ແຮງ​ງານ​ນີ້. ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ໄປ ​ນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ​ພ້ອມ​ກັບ​ທະ​ຫານ​ທັງ​ຫມົດ.
\s5
\c 13
\cl ບົດ​ທີ 13
\p
\v 1 ເຫດ​ການ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ຫລັງ​ຈາກ​ທີ່ ອຳ​ໂນນ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ດາ​ວິດ, ໄດ້​ຊົງ​ຫລົງ​ຮັກ​ຕາ​ມາ​ລູກຊາຍຕ່າງ​ແມ່​ຂອງເພິ່ນ​ທີ່​ງົດ​ງາມ, ຕາມາ ຜູ້​ຊຶ່ງ​ເປັນ​ນ້ອງ​ສາວ​ແທ້ໆ ຂອງ​ອັບຊາ​ໂລມ, ລູກ​ຊາຍ​ອີກ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຂອງ​ດາ​ວິດ.
\v 2 ອຳ​ໂນນ​ໄດ​້​ຊົງ​ຄັບ​ອົກ​ຄັບ​ໃຈ​ຈົນ​ລົ້ມ​ປ່ວຍ​ເນື່ອງ​ດ້ວຍ​ລູກ​ສາວ​ຕາ​ມາ. ນາງ​ເປັນ​ສາວ​ພົມ​ມະ​ຈາ​ລີ, ແລະ​ເບິ່ງ​ຄື​ວ່າ​ຈະ​ເປັນ​ໄປ​ບໍ່​ໄດ້​ສຳ​ຫລັບ​ອຳ​ໂນນ​ທີ່​ຈະ​ເຮັດ​ຫ​ຍັງ​ກັບ​ນາງ​ໄດ້.
\s5
\v 3 ແຕ່​ອຳ​ໂນນ​ໄດ້​ມີ​ຫມູ່​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຊື່​ໂຢ​ນາ​ດາບ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຊາມ​ມາ​ເປັນ​ອ້າຍ​ຂອງ​ດາ​ວິດ, ໂຢ​ນາ​ດາບ​ນັ້ນ​ເປັນ​ຄົນ​ເຈົ້າ​ປັນ​ຍາ.
\v 4 ​ໂຢ​ນາ​ດາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ທູນ​ອຳ​ໂນນ​ວ່າ, "ເປັນ​ຫ​ຍັງ,​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​, ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຊົງ​ຊຶມ​ເສົ້າ​ເຊັ່ນ​ນີ້​ທຸກ​ເຊົ້າ? ທ່ານຈະ​ບໍ່​ຊົງ​ບອກ​ໃຫ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຮູ້​ແດ່​ບໍ?" ດັ່ງ​ນັ້ນ​ອຳ​ໂນນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຕອບ​ເຂົາ​ວ່າ, "ເຮົາ​ຮັກ​ຕາ​ມາ​ນ້ອງ​ສາວ​ຂອງ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ,​ນ້ອງ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຮົາ."
\s5
\v 5 ແລ້ວ ໂຢ​ນາ​ດາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ບອກເພິ່ນ​ວ່າ, "ຂໍ​ເຊີນນອນ​ເທິງ​ບ່ອນນອນ ແລະ​ທຳ​ທ່າ​ເປັນ​ໄຂ້. ເມື່ອ​ພໍ່​ຂອງ​ທ່ານ​ມາ​ຢ້ຽມ, ກໍ​ໃຫ້​ທູນ​ວ່າ, "ຂໍ​ກະ​ລຸ​ນາ​ໃຫ້​ຕາ​ມາ​ນ້ອງ​ສາວ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ມາ​ໃຫ້​ອາ​ຫານ​ແກ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ ແລະ​ມາ​ຕຽມ​ອາ​ຫານ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ຂ້າ​ນ້ອຍ ເພື່ອ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ໄດ້​ເຫັນ, ແລະ​ກິນ​ຈາກ​ມື​ຂອງ​ນາງ?""
\v 6 ດັ່ງ​ນັ້ນ ອຳ​ໂນນ​ຈຶ່ງນອນ ແລະ​ໄດ້​ທຳ​ທ່າ​ເປັນ​ໄຂ້ ເມື່ອ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ມາ​ຢ້ຽມ. ອຳ​ໂນນ​ກໍ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ວ່າ,"ຂໍ​ກາ​ລຸ​ນາ​ໃຫ້​ຕາ​ມາ​ນ້ອງ​ສາວ​ມາ​ເຮັດ​ອາ​ຫານ​ຕໍ່​ຫນ້​າຂ້າ​ນ້ອຍ ເພື່ອ​ທີ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ໄດ້​ກິນ​ຈາກ​ມື​ຂອງ​ນາງ."
\s5
\v 7 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ຊົງ​ໃຊ້​ຄົນ​ໄປ​ແຈ້ງ​ຕາ​ມາ​ທີ່​ວັງ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ວ່​າ, "ຈົ່ງ​ໄປ​ທີ່​ວັງ​ຂອງ​ອຳ​ໂນນ​ອ້າຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ ແລະ​ເຮັດ​ອາ​ຫານ​ໃຫ​້​ເຂົາ."
\v 8 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຕາ​ມາ​ກໍ​ໄດ້​ໄປ​ຍັງ​ວັງ​ຂອງ​ອຳ​ໂນນ​ອ້າຍ​ຂອງ​ນາງ ທີ່​ເຂົາ​ກຳ​ລັງ​​ນອນ​ຢູ່. ນາງ​ໄດ້​ຈັບ​ແປ້ງ​ມາ ​ແລະ​ໄດ້​ນວດ, ແລະ​ໄດ້​ເຮັດ​ຂະ​ຫນົມ​ຕໍ່​ຫນ້າເພິ່ນ.
\v 9 ນາງ​ກໍ​ໄດ້​ປີ້ງ​ຂະ​ຫນົມ ນາງ​ກໍ​ໄດ້​ຍົກ​ຫມໍ້​ມາ​ ແລະ​ໃຫ້​ຂະ​ຫນົມ​ຕໍ່​ອ້າຍ, ແຕ່​ອຳ​ໂນນ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ປະ​ຕິ​ເສດ​ທີ່​ຈະ​ບໍ່​ກິນ. ແລ້ວ​ອຳ​ໂນນ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ຄົນ​ອື່ນໆ ທີ່​ຢູ່​ໃນ​ນັ້ນ​ວ່າ, "ໃຫ້​ທຸກ​ຄົນ​ອອກ​ໄປ, ອອກ​ໄປ​ຈາກ​ເຮົາ" ດັ່ງ​ນັ້ນ​ທຸກ​ຄົນ​ກໍ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ຈາກ​ເພິ່ນ.
\s5
\v 10 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ອຳ​ໂນນ​ກໍ​ໄດ້​ສັ່ງ​ກັບ​ຕາ​ມາ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ເອົາ​ອາ​ຫານ​ເຂົ້າ​ມາ​ໃນ​ຫ້​ອງ​ຂອງ​ອ້າຍ ເພື່ອ​ອ້າຍ​ຈະ​ໄດ້​ກິນ​ຈາ​ກມື​ຂອງ​ນ້ອງ." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຕາ​ມາ​ກໍ​ໄດ້​ນຳ​ຂະ​ຫມົນ​ທີ່​ນາງ​ໄດ້​ເຮັດ​ນັ້ນ​, ແລະ​ໄດ້​ນຳ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ຫ້ອງ​ໃຫ້​ອຳ​ໂນນ​ອ້າຍ​ຂອງ​ນາງ.
\v 11 ເມື່ອ​ນາງ​ໄດ້​ນຳ​ຂະ​ຫນົມ​ມາ​ໃກ້​ເພິ່ນ, ອຳ​ໂນນ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຈັບ​ນາງ​ໄວ້ ແລະ​ໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ,"ມາ​ເຖີດ, ເຂົ້າ​ມາ​ນອນ​ກັບ​ອ້າຍ."
\v 12 ນາງ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຕອບ​ເພິ່ນ​ວ່າ, "ຢ່າ​ເລີຍ, ອ້າຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ຢ່າ​ໄດ້​ບັງ​ຄັບ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເລີຍ, ສິ່ງ​ຢ່າງ​ນີ້​ເຂົາ​ບໍ່​ເຮັດ​ກັນ​ໃນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ. ຢ່າ​ເຮັດ​ເລື່ອງ​ທີ່​​ຊົ່ວ​ຊ້າ​ຢ່າງ​ນີ້​ເລີຍ!
\s5
\v 13 ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ກຳ​ຈັດ​ຄ​ວາມ​ອາຍ​ນີ້​ໄປ​ໄດ້​ຢ່າງ​ໃດ? ສ່ວນ​ອ້າຍ​ເດ່? ອ້າຍ​ກໍ​ຈະ​ເປັນ​ຄົນ​ເສຍ​ຫນ້າ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ໃນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ! ບັດ​ນີ້, ​ຂໍ​ທູນ​ກະ​ສັດ​ເຖີດ, ເພິ່ນຈະ​ບໍ່​ຫວງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄວ້​ຈາກ​ເພິ່ນ."
\v 14 ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ​ອຳ​ໂນນ​ບໍ່​ຍອມ​ຟັງ​ສຽງ​ນາງ. ເພາະ​ເພິ່ນ​ຊົງ​ມີ​ກຳ​ລັງ​ຫລາຍກວ່າ​ຕາ​ມາ, ເພິ່ນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຊົງ​ບັງ​ຄັບ​ນາງ ​ແລະ​ນອນ​ກັບ​ນາງ.
\s5
\v 15 ແລ້ວ​ອຳ​ໂນນ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ເບື່ອ​ຫນ່າຍ​ນາງ​ ດ້ວຍ​ຄວາມ​ກຽດ​ຊັງ​ທີ່​ສຸດ. ເພິ່ນ​ຊົງ​ກຽດ​ຊັງ​ນາງ​ຫລາຍ ​ຍິ່ງກວ່າ​ຄວາມ​ປາຖະ​ຫນາ​ຊຶ່ງ​ເພິ່ນຊົງ​ເຄີຍ​ມີ​ຕໍ່​ນາງ. ອຳ​ໂນນ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ນາງວ່າ, "ຈົ່ງ​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ໄປ​ໃຫ​້​ພົ້ນ."
\v 16 ແຕ່​ນາ​ງ​ໄດ້​ຕອບເພິ່ນ​ວ່າ, "ບໍ່! ເພາະ​ຄວາມ​ຜິດ​ໃຫຍ່​ຫລວງ​ນີ້ ທີ່​ຈະ​ຊົງ​ຂັບ​ໄລ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄປ​ກໍ​ຫລາຍ​ກວ່າ ​ສິ່ງ​ທີ່​ທ່ານ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ກັບ​ຂ້າ​ນ້ອຍ!" ​ແຕ່​ອຳ​ໂນນ​ບໍ່​ຍອມ​ຟັງ​ນາງ.
\v 17 ແຕ່​ໄດ້​ຊົງ​ຮ້ອງ​ມະ​ຫາດ​ເລັກ​ສ່ວນ​ພ​ະ​ອົງ ​ແລະ​ໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ເອົາ​ຜູ້​ຍິງ​ຄົນ​ນີ້​ອອກ​ໄປ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ເຮົາ, ແລ້ວ​ປິດ​ປະ​ຕູ​ໃສ່​​ໄລຫລັງ​ຈາກ​ນາງ​ອອກ​ໄປ."
\s5
\v 18 ແລະ​ມະ​ຫາດ​ເລັກ​ຂອງ​ພ​ະ​ອົງ​ ກໍ​ໄດ້​ນຳ​ນາງ​ອອກ​ໄປ ​ແລະ​ໄດ້​ປິດ​ປະ​ຕູ​ໃສ່​​ໄລຫລັງ​ຈາກນາງອອກໄປ. ຕາ​ມາ​ໄດ້​ນຸ່ງ​ເສື້ອ​ຄຸມຍ​າວ​ທີ່​ໄດ້​ປະ​ດັບ​ປະ​ດາ ເພາະ​ເຫລົ່າ​ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ທີ່​ຍັງ​ເປັນ​ຍິງ​ພົມ​ມະ​ຈາ​ລີ​ນຸ່ງ​ກັນ​ເຊັ່ນ​ນັ້ນ.
\v 19 ຕາ​ມາ​ກໍ​ໄດ້​ເອົາ​ຂີ້​ເທົາ​ໃສ່ທີ່​ຫົວ​ຂອງ​ນາງ ​ແລະ​ໄດ້​ຈີກ​ເສື້ອ​ຄຸມ​ຢາວ​ຂອງ​ນາງ. ນາງ​ໄດ້​ເອົາ​ມື​ທັງ​ສອງ​ຂ້າງ​ຂອງ​ນາງ​ຄຸມ​ຫົວ ​ແລະ​ໄດ້​ຢ່າງ​ໄປ, ຮ້ອງ​ໄຫ້​ສຽງ​ດັງ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ນາງ​ໄດ້​ຢ່າງ​ໄປ.
\s5
\v 20 ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ອ້າຍ​ຂອງ​ນາງ​ກໍ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ນາງວ່າ, "ອຳ​ໂນນ​ອ້າຍ​ຂອງ​ນ້ອງ​ໄດ້​ຢູ່​ກັບ​ນ້ອງ​ບໍ່? ແຕ່ ບັດ​ນີ້ ຈົ່ງ​ມິດ​ສາ, ນ້ອງ​ຂອງ​ອ້າຍ. ເຂົາ​ເປັນ​ອ້າຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ. ຢ່າ​ທຸກ​ໃຈ​ເພາະ​ເລື່ອງ​ນີ້​ເລີຍ," ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຕາມາ​ກໍ​ໄດ້​ຢູ່​ດຽວ​ດາຍ​ໃນ​ວັງ​ຂອງ​ອ້າຍ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ.
\v 21 ແຕ່​ເມື່ອ​ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ຮູ້​ເລື່ອງ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ທັງ​ຫມົດ, ເພິ່ນກໍ​ໄດ້​ໃຈ​ຮ້າຍ​ຫລາຍ.
\v 22 ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ບໍ່​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ອຳ​ໂນນ​ເລີຍ, ເພາະ​ອັບ​ຊາ​ໂລ​ມໄດ້​ກຽດ​ຊັງ​ເພິ່ນ​ຫລາຍ​ໃນ​ສິ່ງ​ທີ່​ເພິ່ນ​ໄດ້​ເຮັດ​ກັບ​ຕາ​ມາ​ນ້ອງ​ສາວ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ໄດ້​ອັບ​ອາຍ.
\s5
\v 23 ​ແລ້ວ​ສິ່ງ​ນີ້​ກໍ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ ຕໍ່​ມາ​ອີກ​ສອງ​ປີ​ເຕັມ ທີ່​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ຈັດ​ງານ​ຕັດ​ຂົນ​ແກະ​ທີ່​ບາ​ອານ​ຮາ​ໂຊ, ຊຶ່ງ​ຢູ່​ໃກ້​ເອ​ຟ​ຣາ​ອິມ, ແລະ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ເຊີນ​ລູກ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ໄປ​ໃນ​ງານ​ນັ້ນ.
\v 24 ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ໄປ​ເຝົ້າ​ກະ​ສັດ ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ,"ເບິ່ງ​ເຖີດ, ຜ​ູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານມີ​ງານ​ຕັດ​ຂົນ​ແກະ. ຂໍ​ທູນ​ເຊີນ,​ກະ​ສັດ​ພ້ອມ​ດ້ວຍ​ມະ​ຫາດ​ເລັກ​ຂອງ​ທ່ານ​ໄປ​ໃນ​ງານ​ນັ້ນ​ໄປ​ກັບ​ຂ້າ​ນ້ອຍ,​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງທ່ານ."
\s5
\v 25 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ວ່າ, "ບໍ່, ລູກ​ເອີຍ, ຢ່າ​ເລີຍ ພວກ​ເຮົາ​ທຸກ​ຄົນ​ບໍ່​ຄວນ​ໄປ​ກັນ​ຫມົດ​ເລີຍ ເພາະ​ວ່າ​ພວກ​ເຮົາ​ຈະ​ເປັນ​ພາ​ລະ​ແກ່​ເຈົ້າ." ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ເກ້ຍ​ກ່ອມ​ກະ​ສັດ, ແຕ່ເພິ່ນ​ກໍ​ບໍ່​ຍອມ​ໄປ, ແຕ່​ເພິ່ນໄດ້​ຊົງ​ອວຍ​ພອນ​ໃຫ້​ອັບ​ຊາ​ໂລມ.
\v 26 ແລ້ວ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ຖ້າ​ບໍ່​ກະ​ລຸ​ນາ​ໄປ ກໍ​ຂໍ​ຊົງ​ກະ​ລຸ​ນາ​ໃຫ້​ອຳ​ໂນນ​ອ້າຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄປ​ດ້ວຍ​ກັນ​ກັບ​ພວກ​ເຮົາ​ເຖີດ." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ,"ເປັນ​ຫຍັງ​ຈະ​ໃຫ້​ອຳ​ໂນນ​ໄປ​ກັບ​ເຈົ້າ​ດ້ວຍ?"
\s5
\v 27 ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ທູນ​ເກ້ຍ​ກ່ອມ​ດາ​ວິດ, ແລະ​ດັ່ງ​ນັ້ນ​ເພິ່ນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຊົງ​ໃຫ້​ອຳ​ໂນນ​ ແລະ​ລູກ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ທັງ​ຫມົດ​ໄປ​ດ້ວຍ​ກັນ​ກັບ​ອັບຊາໂລມ.
\v 28 ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ຊົງ​ບັນ​ຊາ​ພວກ​ມະ​ຫາດ​ເລັກ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ວ່າ,"ຈົ່ງ​ຖ້າ​ເບິ່ງ​ຢ່າງ​ໃກ້​ຊິດ. ເມື່ອ​ອຳ​ໂນນ​ໄດ້​ເລີ່ມ​ເມົາ​ເຫລົ້າ​ອະ​ງຸ່ນ​ເມື່ອ​ໃດ, ແລະ​ເມື່ອ​ເຮົາ​ສັ່ງ​ພວກ​ເຈົ້າ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ປະ​ຫານ​ອຳ​ໂນນ," ແລ້ວ​ຈົ່ງ​ຂ້າ​ເຂົາ​ ຢ່າ​ຢ້ານ​ເລີຍ. ເຮົາ​ເອງ​ສັ່ງ​ພວກ​ເຈົ້າ​ແລ້ວ​ບໍ່​ແມ່ນ​ບໍ່? ຈົ່ງ​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ ແລະ​ກ້າ​ຫານ​ເຖີດ."
\v 29 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພວກ​ມະ​ຫາດ​ເລັກ​ຂອງ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ເຮັດ​ກັບ​ອຳ​ໂນນ​ຕາມ​ທີ່​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ຊົງ​ບັນ​ຊາ​ໄວ້. ແລ້ວ​ລູກ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ກໍ​ໄດ້​ລຸກ​ຂຶ້ນ, ແລະ​ທຸກ​ຄົນ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຂີ່​ລໍ​ແຕ່​ລະ​ຄົນ ​ແລະ​ຫນີ​ໄປ ດັ່ງ​ນັ້ນ.
\s5
\v 30 ສິ່ງ​ນີ້​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ, ຂະ​ນະ​ເມື່ອ​ເຫລົ່າ,​ລູກ​ຊາຍ​ໄດ້​ຊົງ​ດຳ​ເນີນ​ຢູ່​ຕາມ​ທາງ​ໄດ້​ມີ​ຂ່າວ​ໄປ​ເຖິງ​ດາ​ວິດ​ວ່າ, "ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ຊົງ​ຂ້າ​ລູກ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ທັງ​ຫມົດ​ແລ້ວ, ແລະ​ບໍ່​ເຫລືອ​ລອດ​ຢູ່​ຈັກ​ຄົນ​ດຽວ."
\v 31 ກະສັດຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນຈີກເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມຂອງຕົນດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າ, ແລະ​ນອນ​ລົງ​ພື້ນ, ຄົນ​ຮັ​ບ​ໃຊ້​ທັງ​ຫມົດ​ກໍ​ໄດ້​ນຸ່ງ​ເສື້ອ​ຜ້າ​ຈີກ​ຂາດ​ຢືນ​ເຝົ້າ​ຢູ່.
\s5
\v 32 ​ໂຢ​ນາ​ດາບ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຊາມ​ມາ, ​ຫລານ​ຊາຍ​ຂອງ​ດາ​ວິດ, ໄດ້​ຊົງ​ຕອບ​ ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ຂໍ​ຢ່າ​ໃຫ້​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ສຳ​ຄັນ​ຜິດ​ໄປ​ວ່າ ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຂ້າ​ຄົນ​ຫນຸ່ມ​ແຫນ້ນ​ທັງ​ຫມົດ​ທີ່​ເປັນ​ລູກ​ຂອງ​ກະ​ສັດ, ເພາະ​ວ່າ​ອຳ​ໂນນ​ຕາຍ​ແຕ່​ຜູ້​ດຽວ. ອັບ​ຊາ​ໂລ​ມ​ຊົງ​ວາງ​ແຜນ​ການ​ນີ້​ຕັ້ງ​ແຕ່​ມື້​ທີ່​ອຳ​ໂນນ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ຮຸ່ນ​ແຮງ​ຕໍ່​ຕາ​ມາ​ນ້ອງ​ສາວ​ຂອງ​ທ່ານ.
\v 33 ເພາະ​ສະ​ນັ້ນ ຂໍ​ກະ​ສັດ​ເຈົ​້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຢ່າ​ທຸກ​ໃຈ, ດ້ວຍ​ຊົງຢ່າ​ເຊື່ອ​ວ່າ ລູກ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ທ່ານ​ໄດ້​ຕາຍ,​ເພາະ​ອຳ​ໂນນ​ໄດ້​ຕາຍ​ແຕ່​ຄົນດຽວ."
\s5
\v 34 ອັ​ບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ຫນີ​ໄປ. ທະ​ຫານ​ຍາມ​ໄດ້​ແງນ​ຫນ້າ​ຂຶ້ນ​ເບິ່ງ​ ແລະ​ໄດ້​ເຫັນ​ຄົນ​ຈຳ​ນວນ​ຫລາຍ​ກຳ​ລັງ​ມາ ​ຈາກ​ທາງ​ຕາມ​ຫລັງ​ເນີນ​ພູທາງ​ດ້ານ​ຕາເ​ວັນ​ຕົກ​ຂອງ​ເຂົາ.
\v 35 ແລ້ວ​ໂຢ​ນາ​ດາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ວ່າ, "ເບິ່ງ​ເຖີດ, ບັນ​ດາ​ລູກ​ຊາຍ​ກຳ​ລັງ​ມາ​ແລ້ວ. ສິ່ງ​ນີ້​ເປັນ​ຈິງ​ຕາມ​ຖ້ອຍ​ຄຳ​ທີ່​ຜູ້​ຮັ​ບ​ໃຊ້ ​ຂ​ອງ​ທ່ານໄດ້​ທູນ​ແລ້​ວ."
\v 36 ດັ່ງ​ນັ້ນ ສິ່ງນ​ີ້​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ ເມື່ອ​ເຂົາ​ໄດ້​ເວົ້​າ​ຈົບ​ລົງ​ບັນ​ດາ​ລູກ​ຂອງ​ກະ​ສັດ,​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ເຖິງ ແລະ​ຊົງ​ຮ້ອງ​ໃຫ້​ສຽງ​ດັງ​ແລະ​ຊົງ​ຂ​ົມ​ຂື່ນ. ກະ​ສັດ​ກໍ​ຊົງ​ຂົມ​ຂື່ນ ແລະ​ບັນ​ດາ​ຄົນ​ຮັ​ບ​ໃຊ້​ກໍ​ຮ້ອງ​ໄຫ້​ສະ​ອຶກ​ສະ​ອື້ນ​ດ້ວຍ​ເຊັ່ນ​ກັນ.
\s5
\v 37 ແຕ່​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ຫນີ​ໄປ​ ແລະ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ເຝົ້າ​ຕານ​ໄມ ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ອາມ​ມີ​ຮຸດ, ກ​ະ​ສັດ​ເມືອງ​ເກ​ຊູ. ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ໄວ້​ທຸກ​ໃຫ້​ລູກ​ຂອງເພິ່ນ​ທຸກ​ມື້.
\v 38 ດັ່ງ​ນັ້ນ ອັ​ບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ຫນີ​ໄປ​ຍັງ​ເມືອງ​ເກ​ຊູ, ແລະ​ໄດ້​ຊົງ​ຢູ່​ທີ່​ນັ້ນ​ສາມ​ປີ.
\v 39 ໃຈ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ຊົງ​ອາ​ໄລ​ເຖິງ​ອັ​ບຊາ​ໂລມ, ເພາະ​ເພິ່ນໄດ້​ຊົງ​ຮັບ​ການ​ເລົ້າ​ໂລມ​ເລື່ອງ​ຂອງ​ອຳ​ໂນນ ​ແລະ​ການ​ຕາຍ​ຂອງ​ເຂົາ.
\s5
\c 14
\cl ບົ​ດ​ທີ 14
\p
\v 1 ບັດ​ນີ້​ໂຢ​ອາບ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ນາງ​ເຊ​ຣູ​ອີ​ຢາ​ ໄດ້​ຮູ້​ວ່າ​ຈິດ​ໃຈ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ປາຖະຫນາ​ຈະ​ໄດ້​ພົບ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ.
\v 2 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ໂຢ​ອາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ໃຊ້​ຄົນ​ໄປ​ຍັງເມືອງ​ເຕ​ກົວ ແລະ​ໄດ້​ພາ​ຜູ້​ຍິງ​ສະ​ຫລາດ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ມາ​ພົບ​ເຂົາ. ເຂົາ​ໄດ້​ບອກ​ນາງວ່າ,"ຈົ່ງ​ທຳ​ທ່າ​ເປັນ​ຄົ​ນ​ໄວ້​ທຸກ ແລະ​ນຸ່ງ​ເສື້ອ​ຂອງ​ຄົນ​ໄວ​້ທຸກ. ກະ​ລຸ​ນາ​ຢ່າ​ທາ​ນ້ຳ​ມັນ, ແຕ່​ທຳ​ທ່າ​ຄື​ຜູ້​ຍິງ​ໄວ້​ທຸກ​ໃຫ້​ຜູ້​ຕາຍ​ມາ​ຫລາຍ​ມື້.
\v 3 ແລ້ວ​ຈົ່ງ​ເຂົ້າ​ໄປ​ເຝົ້າ​ກະ​ສັດ ແລະ​ທູນ​ຂໍ້​ຄວາມ​ແກ່​ທ່ານກ່ຽວ​ກັບ​ສິ່ງ​ທີ່​ເຮົາ​ຈະ​ອະ​ທິ​ບາຍ​ໃຫ້​ເຈົ້າ."ດັ່ງ​ນັ້ນ​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ບອກ​ຖ້ອຍ​ຄຳ​ໃຫ້​ຍິງ​ນັ້ນ​ທີ່​ຈະ​ໄປ​ທູນ​ແກ່​ກະ​ສັດ.
\s5
\v 4 ​ເມື່ອ​ຜູ້​ຍິງ​ຊາວ​ເຕ​ກົວ​ໄດ້​ມາ​ທູນ​ຕໍ່​ກະ​ສັດ, ນາງ​ກໍ​ໄດ້​ນອນ​ຊົບ​ຫນ້າ​ລົງ​ເຖິງ​ພື້ນດິນ ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ,"ຂ້າ​ແຕ່​ກະ​ສັດ, ຂໍ​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ດ້ວຍ​ເຖີດ."
\v 5 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ຜູ້​ຍິງ​ນັ້ນ​ວ່​າ, "ເຈົ້າ​ມີ​ເລື່ອງ​ຫ​ຍັງ​ບໍ?" ນາງ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ,"ຄວາມ​ຈິງ​ເປັນ​ດັ່ງ​ນີ້ ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເປັນ​ຍິງ​ຫມ້າຍ, ຜົວ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ຕາຍ​ແລ້ວ.
\v 6 ຂ້າ​ນ້ອຍ,​ສາວ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານ​ມີ​ລູກ​ຊາຍ​ສອງ​ຄົນ, ແລະ​ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ແຕ່​ງ​ງານ​ກັນ​ທີ່​ທົ່ງ​ນາ, ແລະ​ບໍ່​ມີ​ໃຜ​ແຍກ​ພວກ​ເຂົາ​ອອກ. ລູກ​ຊາຍ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຂ້າ​ອີກ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຕາ​ຍ.
\s5
\v 7 ບັດ​ນີ້ ບັນ​ດາ​ຍາ​ດ​ພີ​ນ້ອງທັງ​ຫມົດ,​ກໍ​ໄດ້​​ຫັນ​ກັນ​ມາ​ຫາ​ສາວ​ໃຊ້​ຂອງ​ເພິ່ນ​ບອກວ່າ,"ຈົ່ງ​ມອບ​ຜູ້​ຂ້າ​ອ້າຍ​ຂອງ​ເຂົາ​ເພື່ອ​ເຮົາ​ຈະ​ຂ້າ​ເຂົາ​ໃຫ້​ຕາຍ, ເພື່ອ​ຊົດ​ໃຊ້​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ອ້າຍ​ເຂົາ​ທີ່​ຖືກ​ຂ້າ​ນັ້ນ.' ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ທຳ​ລາຍ​ຜູ້​ຮັບ​ມໍ​ລະ​ດົກ​ດ້ວຍ." ດັ່ງ​ນີ້​ຂ​້າ​ນ້ອຍ​ກໍ​ຈະ​ບໍ່​ມີ​ລູກ​ເຫລືອ​ຢູ່​ເລີຍ, ແລະ​ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ບໍ່​ເຫລືອ​ໃຫ້ ​ແມ່ນ​ແຕ່​ຊື່​ຫ​ລື​ເຊື້ອ​ສາຍ ​ຂອງ​ຜົວ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເທິງ​ພື້ນ​ແຜ່ນ​ດິນ​ໂລກ​ນີ້​ເລີຍ."
\s5
\v 8 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ກະ​ສັດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ຍິງ​ຄົນ​ນັ້ນ​ວ່າ, "ໄປ​ບ້ານ​ເຈົ້າ​ເຖີດ, ​ແລະ​ເຮົາ​ເອງ​ຈະ​ສັ່ງ​ການ​ບາງ​ສິ່ງ​ເພື່ອ​ເຈົ້າ."
\v 9 ຜູ້​ຍິງ​ຊາວ​ເຕ​ກົວ ຈຶ່ງ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ວ່າ,"ຂ້​າ​ແຕ່​ກະ​ສັດ,​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ຂໍ​ໃຫ​້​ໂທດ​ຕົກ​ຢູ່​ກັບ​ຂ້າ​ນ້ອຍ ແລະ​ກັບ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ພໍ່​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເຖີດ. ກະ​ສັດ​ ແລະ​ຄົ​ນ​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ເພິ່ນ​ຢ່າ​ໃຫ້​ມິີໂທ​ດ​ເລີຍ."
\s5
\v 10 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ຖ້າ​ມີ​ໃຜ​ກ່າວ​ຫ​ຍັງ​ແກ່​ເຈົ້າ, ຈົ່ງ​ພາ​ເຂົາ​ມາ​ຫາ​ເຮົາ, ແລະ​ເຂົາ​ຈະ​ບໍ່​ແຕະ​ຕ້ອງ​ເຈົ້າ​ອີກ​ເລີຍ."
\v 11 ແລ້ວ​ນາງ​ກໍ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ຂໍ​ກະ​ສັດ​ຊົງ​ກ່າວ,​ໃນ​ພ​ຣະ​ນາມ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ທ່ານ, ເພື່ອ​ຜູ້​ຮັ​ບ​ຜິດ​ຊອບ​ແຫ່ງ​ໂລ​ຫິດ​ຈະ​ບໍ່​ທຳ​ລາຍ​ຜ​ູ້​ໃດ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ, ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ບໍ່​ທຳ​ຮ້າຍ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ." ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່​, ເສັ້ນ​ຜົມ​ຂອງ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຈົ້າເສັ້ນ​ດຽວ​ຈະ​ບໍ່​ຕົກ​ລົງ​ເຖິງ​ດິນ."
\s5
\v 12 ແລ້ວ​ຜູ້​ຍິງ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ຂໍ​ສາວ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານໄດ້​ທູນ​ອີກ​ຈັກ​ຄຳ​ຫນຶ່ງ​ແກ່​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ." ເພິ່ນ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ເວົ້າ​ມາ."
\v 13 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຜູ້​ຍິງ​ນັ້ນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ທ​ູນ​ວ່າ, "ເຫດ​ໃດ​ທ່ານ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ຜິດ​ຕໍ່​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ? ສຳ​ຫລັບ​ໃນ​ການ​ກ່າ​ວ​ເຊັ່ນ​ນີ້, ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ເປັນ​ຄື​ບາງ​ຄົນ​ທີ່​ມີ​ຄວາມ​ຜິດ, ເພາະ​ວ່າ​ກະ​ສັດ​ຍັງ​ບໍ່​ໄດ້​ນຳ​ລູກ​ຊາຍ​ຜູ້​ຖືກ​ເນ​ລະ​ເທດ​ກັບ​ມາ​ວັງ​ເລີຍ.
\v 14 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພວກ​ເຮົາ​ຈະ​ຕ້ອງ​ຕາຍ, ແລະ​ພວກ​ເຮົາ​ເປັນ​ຄື​ນ້ຳ​ທີ່​ເຫີຍ​ເທິງ​ພື້ນ​ດິນ, ທີ່​ບໍ່​ສາ​ມາດຈະ​ເກັບ​ລວມ​ກັບ​ຄືນ​ມາ​ອີກ​ບໍ່​ໄດ້. ແຕ່​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ຊົງ​ທຳ​ລາຍຊີ​ວິດ, ແຕ່​ຊົງ​​ເຮັດ​ຜິດ​ສຳ​ຫລັບ​ຄົນ​ເຫລົ່າ​ນັ້​ນ​ທີ່​ຖືກ​ເນ​ລະ​ເທດ​ໄດ້​ກັບ​ຄືນ​ມາ​ອີກ.
\s5
\v 15 ບັດ​ນີ້, ແລ້ວທີ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ທູນ​ເລື່ອງ​ນີ້​ຕໍ່​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ກໍ​ເພາະ​ວ່າ​ພວກ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຢ້ານ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ສາວ​ໃຊ້​ຂອງເພິ່ນ​ໄດ້​ຄິດ​ວ່າ,"ບັດ​ນີ້​ຂ້ອຍ​ຈະ​ທູນ​ກະ​ສັດ. ບາງ​ທີ​ກະ​ສັດ​ຈະ​ຊົງ​ເຮັດ​ຕາມ​ຄຳ​ຂໍ​ຂອງ​ສາວ​ໃຊ້​ເພິ່ນ.
\v 16 ເພາະ​ວ່າ​ກະ​ສັດ​ຈະ​ຊົງ​ຟັງ​ເຮົາ, ເພື່ອ​ທີ່​ຈະ​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ກູ້​ສາວ​ໃຊ້​ຂອງ​ເພິ່ນຈາກ​ມື​ຂ​ອງ​ຜູ້​ຈະ​ທຳ​ລາຍ​ທັງ​ຕົວ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ແລະ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍຈາກ​ມໍ​ລະ​ດົກ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ."
\v 17 ແລ້ວ​ສາວ​ໃຊ້​ຂອງ​ເພິ່ນໄດ້​ອະ​ທິ​ຖານ​ວ່າ, "ຂ້າ​ແຕ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ, ຂໍ​ໃຫ້​​ສັນ​ຍາ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້ານ້ອຍເປັນ​ທີ່​ພັກ​ພິງ​ປຽບ​ດັ່ງ​ເທວະ​ດາ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ, ເພາະ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້​ານ້ອຍ​ຜູ້​ຊົງ​ຮູ້​ຄວາມ​ດີ​ ແລະ​ຊົ່ວ.' ຂໍ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ທ່ານ​ສະ​ຖິດ​ກັບ​ທ່ານ​ເຖີດ."
\s5
\v 18 ແລ້ວ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ກ່າວ​ກັບ​ຍິງ​ນັ້ນ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ຢ່າ​ປິດ​ບັງ​ສິ່ງ​ໃດ​ຈາກ​ເຮົາ​ທີ່​ເຮົ​າ​ເອງ​ຈະ​ຖາມ​ເຈົ້າ." ຜູ້​ຍິງ​ນັ້ນ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ຂໍ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ກ່າວ​ເຖີດ."
\v 19 ກະ​ສັດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ມື​ຂອງ​ໂຢ​ອາບ​ກ່ຽວ​ຂ້ອງ​ກັບ​ເຈົ້າ​ດ້ວຍ​ໃນ​ເລື່ອງ​ທັງ​ຫມົດ​ນີ້​ແມ່ນ​ບໍ່?" ຜູ້​ຍິງ​ນັ້ນ​ໄດ້​ທູນ​ຕອບ ແລະ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ຂ້າ​ແດ່​ກະ​ສັດ, ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ທ່ານ​ຊົງ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່ ບໍ​່​ມີ​ໃຜ​ຫນີ​ໄປ​ທາງ​ຂວາ​ມື​ຫລື​ທາງ​ຊ້າຍ​ມື​ໄດ້​ຈາກ​ທຸກ​ສ​ິ່ງ​ທີ່​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ກ່າວ​ໄວ້​ນັ້ນ​ແລ້ວ.
\v 20 ເຂົາ​ນັ້ນ​ແຫລະ​ໂຢ​ອາບ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ທ່ານທີ່​ໄດ້​ເຮັດ​ສິ່ງ​ນີ້​ກໍ​ເພື່ອ​ຈະ​ແກ້​ໄຂ​ສະ​ຖາ​ນະ​ການ​ທີ່​ກຳ​ລັງ​ເປັນ​ຢູ່​ນີ້. ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ​້າ​ນ້ອຍ​ຊົງ​ມີ​ສະ​ຕິ​ປັນ​ຍາ, ເຫມືອນ​ດັ່ງ​ສະ​ຕິ​ປັນ​ຍາ​ຂອງ​ເທວະ​ດາ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ, ແລະ​ຊົງ​ຮູ້​ທຸກ​ສິ່ງ​ທີ່​ກຳ​ລັງ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ແຜ່ນ​ດິນ."
\s5
\v 21 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ກະ​ສັດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ສັ່ງ​ໂຢ​ອາບ​ວ່າ, "ເບິ່ງ​ເຖີດ ເຮົາ​ຈະເຮັດ​ສິ່ງ​ນີ້. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຈົ່ງ​ໄປ, ແລະ​ນຳ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ຊາຍ​ຫນຸ່ມ​ຄົນ​ນັ້ນ​ກັບ​ມາ."
\v 22 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ນອນ​ລົງ​ກົ້ມ​ຫນ້າ​ລົງ​ພື້ນດິນ ແລະ​ຖ​ວາຍ​ຄວາມ​ຈົ່ງ​ຮັກ​ພັກ​ດີ​ຕໍ່​ກະ​ສັດ. ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ມື້​ນີ້​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານຮູ້​ວ່າ, ຂ້າ​ນ້ອຍ,​ໄດ້​ຮັບ​ຄວາມ​ໂປດ​ປານ​ຈາກ​ກະ​ສັດ,​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໃນ​ການ​ທີ່​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ພໍ​ໃຈ ຕາມ​ຄຳ​ທູນ​ຂໍ​ຂອງ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງທ່ານ."
\s5
\v 23 ດັ່ງ​ນັ້ນ​, ໂຢ​ອາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ໄປ​ຍັງ​ເມືອງ​ເກ​ຊູ, ແລະ​ໄດ້​ພາ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ມາ​ຍັງ​ນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ.
\v 24 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ໃຫ້ເຂົາ​ກັບ​ໄປ​ວັງ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຖີດ, ແຕ່​ຢ່າ​ໃຫ້​ເຂົ້າ​ເຝົ້າ​ເຮົາ." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ໄປ​ຢູ່​ວັງ​ຂອງ​ເພິ່ນ, ແຕ່​ບໍ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ເຝົ້າ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ກະ​ສັດ.
\s5
\v 25 ​ບັດ​ນີ້ ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ບໍ່​ມີ​ຜູ້​ໃດ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຍົກ​ຍ້ອງ​ໃນ​ເລື່ອງ​ຄວາມ​ສະ​ງ່າ​ງາມ​ຫລາຍ​ເທົ່າ​ກັບ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ. ນັບ​ແຕ່ປາຍຕີນ​ຈົນ​ຮອດ​ຫົວ​ຂ​ອງ​ເພິ່ນ ເພິ່ນບໍ່​ຊົງ​ມີ​ຕຳ​ນິ​ເລີຍ.
\v 26 ເມື່ອ​ເພິ່ນ​ຊົງ​ຕັດ​ຜົມ​ໃນທ້າຍ​ປີ​ຂອງ​ທຸກ​ປີ, ເພາະ​ວ່າ​ຜົມ​ເທິງ​ຫົວ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ມີ​ນ້ຳ​ຫນັກ​ຫລາຍ, ເພິ່ນ​ໄດ້​ຊົງ​ຊັ່ງ​ຜົມ ໄດ້​ຫນັກ​ປະ​ມານ​ເຖິງ​ສອງ​ກິ​ໂລ ຊຶ່ງ​ໄດ້​ຊັ່ງ​ຕາມ​ນ້ຳ​ມາດ​ຕະ​ຖານ​ຂອງ​ກະ​ສັດ.
\v 27 ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ມີ​ລູກ​ຊາຍ​ສາມ​ຄົນ, ແລະ​ລູກ​ສາວ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຊື່​ຕາ​ມາ, ນາງ​ເປັນ​ຍິງ​ທີ່​ງາມ.
\s5
\v 28 ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ຢູ່​ໃນນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັ​ມ​ເຖິງ​ສອງ​ປີ​ເຕັມ, ໂດຍ​ບໍ່​ໄດ້​ເຂົ້າ​ເຝົ​້າ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ກະ​ສັດ.
\v 29 ແລ້ວ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ​ນຳຫາໂຢ​ອາບ​ໃຫ້​ນຳ​ເພິ່ນ​ເຂົ້າ​ໄປ​ເຝົ້າ​ກະສັດ, ແຕ່​ໂຢ​ອາບ​ບໍ່​ໄດ້​ມາ​ຫາ​ເພິ່ນ. ​ດັ່ງ​ນັ້ນເພິ່ນກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ​ຄັ້ງ​ທີ່​ສອງ, ແຕ່​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ບໍ່​ໄດ້​ມາ​ອີກ.
\s5
\v 30 1 ​ດັ່ງ​ນັ້ນ ອັບຊາໂລມ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຊົງ​ສັ່ງ​ ພວກຄົນຮັບໃຊ້​ຂອງ​ເພິ່ນ​ວ່າ, "ເບິ່ງ​ແມ, ນາ​ຂອງ​ໂຢ​ອາບ​ຢູ່​ຕໍ່​ຈາກ​ນາ​ຂອງ​ເຮົາ. ເຂົາ​ມີ​ເຂົ້າ​ບາ​ເລ​ທີ່​ນັ້ນ ຈົ່ງ​ໄປ​ເອົາ​ໄຟ​ເຜົາ." ພວກ​ຄົນຮັບໃຊ້​ຂອງ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ເອົາ​ໄຟ​ເຜົາ​ນາ.
\v 31 ແລ້ວ​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ໄປ​ຫາ​ອັບ​ຊາ​ໂລມທີ່​ວັງ​ຂອງ​ເພິ່ນ, ແລະ​ໄດ​້​ທູນ​ຖາມ​ເພິ່ນວ່າ, "ເປັນ​ຫຍັງ​ພວກຄົນຮັບໃຊ້ຂອງ​ທ່ານ​ຈຶ່ງ​ເອົາ​ໄຟ​ເຜົາ​ນາ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ?"
\s5
\v 32 ​ອັ​ບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ຕອບ​ໂຢ​ອາບ​ວ່າ, "ເບິ່ງ​ເຖີດ, ເຮົາ​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ​ບອກ​ທ່ານ​ວ່າ,"ມາ​ນີ້​ເຖີດ ເຮົາ​ຈະ​ສົ່ງ​ທ່ານ​ໄປ​ຫາ​ກະ​ສັດ​ທູນ​ວ່າ, "ໃຫ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ມາ​ຈາກ​ເກ​ຊູ​ເຮັດ​ຫຍັງ? ຂ້າ​ນ້​ອຍ​ຢູ່​ທີ່​ນັ້ນ​ກໍ​ດີກວ່າ” ດັ່ງ​ນັ້ນ​. ບັດ​ນີ້​ຂໍ​ໃຫ້​ເຮົາ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ເຝົ້າ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ກະ​ສັດ, ແລະ​ຖ້າ​ເຮົາ​ມີ​ຄວາມ​ຜິດ ກ​ໍ​ໃຫ້​ເພິ່ນ​ຊົງຂ້າເຮົາ.""
\v 33 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ໂຢ​ອາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ເຝົ້າ​ກະ​ສັດ. ​ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ເພິ່ນ​ໃຫ້​ຊົງ​ຮ​ູ້ ເມື່ອ​ກະ​ສັດ​ຊົງ​ຮ້ອງ​ຫາ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ, ເພິ່ນຈຶ່ງ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ໄປ​ເຝົ້າ​ກະ​ສັດ ກົ້ມ​ຫນ້າ​ລົງ​ພື້ນ​ດິນ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ກະ​ສັດ, ແລ​ະ​ກະ​ສັດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຈູບ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ.
\s5
\c 15
\cl ບົດ​ທີ 15
\p
\v 1 ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ຈັດ​ຕຽມ​ລົດ​ເສິກ ​ແລະ​ມ້າ​ຫລາຍ​ໂຕ​ສຳ​ຫລັບ​ເພິ່ນ​ເອງ, ກັບ​ທະ​ຫານ​ແລ່ນ​ນຳ​ຫນ້າ​ເພິ່ນ ຈຳ​ນວນ​ຫ້າ​ສິບ​ຄົນ.
\v 2 ອັ​ບຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ຊົງ​ຕື່​ນ​ແຕ່​ເຊົ້າ. ຊົງ​ຢືນ​ຢູ່​ທີ່​ທາງ​ເຂົ້າ​ປະ​ຕູ ຖ້າ​ໃຜ​ມີ​ເລື່ອງ​ຖ​ວາຍ​ກະ​ສັດ,​ໃຫ້​ຊົງ​ຕັດ​ສິນ ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ຜູ້​ນັ້​ນ ​ແລະ​ໄດ້​ຖາມ​ວ່າ, "ເຈົ້າ​ມາ​ຈາກ​ເມືອງ​ໃດ?" ແລ້ວ​ເມື່ອ​ເຂົາ​ໄດ້​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, "ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານ​ເປັນ​ຄົນ​ເຜົ່າ​ຫນຶ່ງ​ໃນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ."
\s5
\v 3 ​ດັ່ງ​ນັ້ນ ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ບອກ​ເຂົາ​ວ່າ, "ເບິ່ງ​ເຖີດ, ຄຳ​ຮ້ອງ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ກໍ​ດີ ​ແລະ​ຖືກ​ຕ້ອງ, ແຕ່​ກະ​ສັດ​ບໍ່​ໄດ້​ຊົງ​ຕັ້ງ​ໃຜ​ໄວ້​ໃຫ້​ຟັງ​ເຈົ້າ."
\v 4 ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ກ່າວ​ເຕີມ​ວ່າ, "ຂ້າ​ນ້ອຍປາ​ຖະ​ຫນາ​ວ່າ​ຂ້າ​ນ້ອຍໄດ້​ຮັບ​ແຕ່ງ​ຕັ້ງ​ເປັນ​ຜູ້​ພິ​ພາກ​ສາ​ ໃນ​ແຜ່ນ​ດິນ​ນີ້ ດັ່ງ​ນັ້ນ, ເມື່ອ​ໃຜ​ມີ​ຂໍ້​ຂັດ​ແຍ່ງ​ຫລື​ຕ້ອງ​ການ​ຄຳ​ຕັດ​ສິ​ນ​ ຈະ​ໄດ້​ມາ​ຫາ​ຂ້ານ້ອຍ, ແລະ​ຂ້າ​ນ້ອຍຈະ​ໃຫ້​ຄວາມ​ຢຸດ​ຕິ​ທຳ​ແກ່​ເຂົາ!"
\s5
\v 5 ດັ່ງ​ນັ້ນ ເລື່ອງ​ນີ້​ກໍ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ເມື່ອ​ມີ​ໃຜ​ເຂົ້າ​ມາ​ຫາ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ເພື່ອ​ກົມ​ກາບ​ອັບຊາໂລມ, ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ຍື່ນ​ມື​ອອກກອດ​ ແລະ​ຈູບ​ເຂົາ.
\v 6 ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ເຮັດ​ແບບ​ນີ້​ແກ່​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ ທີ່​ມາ​ເຝົ້າ​ກະ​ສັດ​ເພື່ອ​ຂໍ​ຄຳ​ຕັດ​ສິນ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ຊະ​ນະ​ໃຈ​ຂອງ​ບັນ​ດາຊາວ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ.
\s5
\v 7 ​ເມື່ອ​ລ່ວງ​ມາ​ຈົນຮອດທ້າຍ​ປີ​ທີ​ສີ່​ທີ່​ອັບ​ຊາ​ໂລມ ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ວ່າ,"ຂໍ​ຊົງ​ອະ​ນຸຍາດ​ໃຫ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄປ​ ແລະ​ແກ້​ບະ ຊຶ່ງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ສັນຍາໄວ້​ຕໍ່​ພ​ຣະ​ຢ​ເວ​ທີ່​ເມືອງ​ເຮັບ​ໂຣນ.
\v 8 ເພາະ​ວ່າ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງພຣະອົງ​ໄດ້​ສັນຍາ​ໄວ້​ເມື່ອ​ຕອນ​ຍັງ​ຢູ່​ໃນ​ເມືອງ​ເກ​ຊູ​ໃນ​ຊີ​ເຣຍ​ວ່າ, "ຖ້າ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ນຳ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ກັບ​ມາ​ຍັງ​ນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ​ອີກເທື່ອ​ຫນຶ່ງ​​ແລ້ວ, ຂ້ານ້ອຍ​ຈະ​ຖ​ວາຍ​ນະ​ມັດ​ສະ​ການ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ.""
\s5
\v 9 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ຕອບ​ເຂົາ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ໄປ​ເປັນ​ສຸກ​ເຖີດ" ດັ່ງ​ນັ້ນ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ແລະ​ໄດ້​ໄປ​ຍັງ​ເມືອງ​ເຮັບ​ໂຣນ.
\v 10 ແຕ່​ແລ້ວ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຜູ້​ຊອດ​ແນມ​ໄປ​ທົ່ວ​ອິດ​ສະ​ເອນ​ທຸກ​ເຜົ່າ, ກ່າວ​ວ່າ, "ທັນ​ທີ​ທີ່​ພວກ​ທ່ານ​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ແກ​ດັງ​ຂຶ້ນ​ເມື່ອ​ໃດ, ແລ້ວ​ພວກ​ທ່ານ​ຈົ່ງ​ກ່າວ​ວ່າ,"ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ເປັນ​ກະ​ສັດ​ທີ່​ເຮັບ​ໂຣນ.""
\s5
\v 11 ອັບຊາໂລມ ໄດ້ເຊີນເອົາສອງຮ້ອຍຄົນ ຈາກນະຄອນເຢຣູຊາເລັມໄປກັບຕົນ, ຄົນ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ໄດ້​ໄປ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ບໍ​ລິ​ສຸດ​ໃຈ​ຂອງ​ພ​ວກ​ເຂົາ. ບໍ່​ຮູ້​ເລື່ອງ​ທັ້ງ​ຫມົດ​ທີ່​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ວາງ​ແຜນ​ໄວ້.
\v 12 ຂະ​ນະ​ເມື່ອ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ຖ​ວາຍ​ເຄື່ອງ​ບູ​ຊາ​ຢູ່​ນັ້ນ, ລາວໄດ້​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ​ເຊີນອາຮີໂຕ​ເຟນ​ຈາກ​ກີ​ໂລ​ເມືອງ​ຂອງ​ເຂົາ. ເຂົາ​ເປັນ​ທີ່​ປຶກ​ສາ​ຂອງ​ດາ​ວິດ. ການ​ຄົບ​ຄິດ​ກັນ​ຂອງ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ເຂັ້ມ​ແຂ້ງ​ຂຶ້ນ, ເພາະ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທີ່​ມາ​ຕິດ​ຕາມ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ເພີ່ມ​ຫລາຍ​ຂຶ້ນ​ຢ່າງ​ຕໍ່​ເນື່ອງ.
\s5
\v 13 ​ຜູ້​ສື່​ສານ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ໄດ້​ມາ​ເຝົ້າ​ດາ​ວິດ ທູນ​ວ່າ, "ໃຈ​ຂອງ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ຄ້ອຍ​ຕາມ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄປ​ແລ້ວ."
\v 14 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ຮັບ​ສັ່ງ​ແກ່​ບັນດາ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ທີ່​ຢູ່​ກັບເພິ່ນ​ທີ່ນະຄອນເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ລຸກ​ຂຶ້ນ ແລະ​ໃຫ້​ເຮົາ​ຫນີ​ໄປ​ເຖີດ, ບໍ່ເຊັ່ນ​ນັ້ນ​ຈະ​ບໍ່​ມີ​ໃຜ​ໃນ​ພວກ​ເຮົາ​ໄດ້​ຫນີ​ຈາກ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ.​ຈົ່ງ​ຕຽມ​ຫນີ​ໄປ​ທັນ​ທີ, ບໍ່​ເຊັ່ນ​ນັ້ນ ເຂົາ​ຈະ​ນຳ​ພວກ​ເຮົາ​ທັນ, ແລະ​ນຳ​ເຫດ​ຮ້າຍ​ມາ​ເຖິງ​ພວກ​ເຮົາ ແລະ​ເຂົາ​ຈະ​ທຳ​ລາຍ​ເມືອງ​ນີ້​ດ້ວຍ​ຄົມ​ດາບ."
\v 15 ເຫລົ່າ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ກະ​ສັດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ວ່າ,"ເບິງ​ເຖີດ, ບັນ​ດາ​ຜູ້​ຮັ​ບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານພ້ອມ​ຈະ​ເຮັດ​ຕາມ​ຊຶ່ງ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍຕັດ​ສິນ​ໃຈ​ທຸກ​ປະ​ການ."
\s5
\v 16 ກະ​ສັດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຈາກ​ໄປ ​ແລະ​ຄົນ​ທັງ​ຫມົດ,​ໃນ​ຣາຊ​ສຳ​ນັກ​ຂອງ​ເພິ່ນ,​ກໍ​ໄປ​ພ້ອມ​ກັບເພິ່ນ.
\v 17 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ຖິ້ມ​ຜູ້​ຍິງ​ທີ່​ເປັນ​ສາວ​ໃຊ້​ໄວ້​ສິບ​ຄົນ ໃຫ້​ເຝົ້າ​ຣາຊວັງ, ຫລັງ​ຈາກ​ນັ້ນ​ກະ​ສັດ​ກໍ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ຫມົດ​ກໍ​ໄດ້​ຕາມ​ເພິ່ນ​ໄປ ແລະ​ໄດ້​ຢູ່​ທີ່​ບ້ານຢູ່​ຫລັງ​ສຸດ​ທ້າຍ.
\v 18 ກອງ​ທັບ​ທັງຫມົດ​ກໍ​ໄດ້​ເດີນ​ທັບ​ໄປ​ກັບ​ເພິ່ນ, ແລະ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ຂອງເພິ່ນ ບັນ​ດາ​ຄົນ​ເກ​ເຣັດ​ທັງ​ຫມົດ,​ແລະຄົນ​ເປ​ເລັດ​ທັງ​ຫມົດ​, ກັບ​ຄົນ​ກາດ​ທັງ​ຫມົດ ຫົກ​ຮ້ອຍ​ຄົນ​ທີ່​ໄດ້​ຕິດ​ຕາມ​ເພິ່ນ ກໍໄດ້ຍ່າງຜ່ານເພິ່ນໄປເຫມືອນກັນ.
\s5
\v 19 ແລ້ວ​ກະ​ສັດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ອິດ​ໄຕວ່າ, "ເປັນ​ຫຍັງ​ເຈົ້າ​ຈະ​ໄປ​ກັບ​ພວກ​ເຮົາ​ດ້ວຍ? ຈົ່ງ​ກັບ​ໄປ ​ແລະ​ຢູ່​ກັບ​ກະ​ສັດ,​ເພາະ​ພວກ​ເຈົ້າ​ເປັນ​ຄົນ​ຕ່າງ​ດ້າວ ​ແລະ​ຖືກ​ເນ​ລະ​ເທດ​ມາ​ດ້ວຍ. ຈົ່ງ​ກັບ​ໄປ​ບ້ານ​ເມືອງ​ຂອງ​ພວກ​ເຈົ້າ​ເຖີດ.
\v 20 ເນື່ອງ​ຈາກ​ພວກ​ເຈົ້າ​ຫາກໍ່ມາ​ຮອດ​ມື້​ວານ​ນີ້, ເປັນ​ຫຍັງ​ເຮົາ​ຈະ​ໃຫ້​ພວກ​ເຈົ້າ​ເດີນ​ທາງ​ໄປ​ກັບ​ພວກ​ເຮົາ​ດ້ວຍ? ເຮົາ​ເອງ​ກໍ​ຍັງ​ບໍ່​ຮູ້​ວ່າ​ເຮົາ​ກຳ​ລັງ​ຈະ​ໄປ​ທີ່​ໃດ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຈົ່ງ​ກັບ​ໄປ​ເຖີດ ແລະ​ພາ​ພວກ​ພີ່​ນ້ອງ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ກັບ​ໄປ​ດ້ວຍ. ຂໍ​ຄວາມ​ຮັກ​ຫມັ່ນ​ຄົງ​ ແລະ​ຄວາມ​ຈິງ​ຈົ່ງ​ຢ​ູ່​ກັບ​ເຈ​ົ້າ​ເຖີດ."
\s5
\v 21 ແຕ່​ອິດ​ໄຕ​ໄດ້​ທູນ​ຕອບ​ກະ​ສັດ​ວ່າ, "ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່, ແລະ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຊົງ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່​, ແນ່ນອນ​ທີດຽວ ບໍ່​ວ່າ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄປ​ທີ່​ໃດ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງທ່ານ, ກໍ​ຂໍ​ໄປ​ຢູ່​ທີ່​ນັ້ນ​ດ້ວຍ, ບໍ່​ວ່າ​ຈະ​ເປັນ​ເຫດ​ໃຫ້​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່​ຫລື​ຕາຍ​ກໍ​ຕາມ."
\v 22 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິ​ດ​ກໍ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ອິດ​ໄຕວ່າ, "ຈົ່ງ​ໄປ​ ແລະ​ຢູ່​ກັບ​ພວກ​ເຮົາ​ຕໍ່​ໄປ." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ອິດໄຕພ້ອມ​ກັບ​ຄົນ​ຂອງ​ເຂົາ ​ແລະ​ຄອບ​ຄົວ​ຂອງ​ເຂົາ​ທັງ​ຫມົດ​ທີ່​ໄດ້​ຢູ່​ກັບ​ເຂົາຈຶ່ງເດີນທາງຕໍ່ໄປ.
\v 23 ຊາວ​ເມືອງ​ທັງ​ຫມົດ​ກໍ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ໄຫ້​ສຽງ​ດັງ ​ເມື່ອ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ຫມົດ​ໄດ້​ຜ່ານ​ຂ້າມ​ໄປ​ຫ້ວຍ​ກິດ​ໂຣນ, ແລະ​ທີ່​ກະ​ສັດ​ເອງ​ກໍ​ໄດ້​ຂ່າມ​ຜ່ານ​ໄປ​ເຊັ່ນ​ກັນ. ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ຫມົດ​ໄດ້​ເດີນ​ທາງ​ຕາມ​ເສັ້ນ​ທາງ​ໄປ​ຍັງ​ຖິ່ນ​ແຫ້ງ​ແລ້ງ​ກັນ​ດານ.
\s5
\v 24 ແມ່ນ​ແຕ່​ຊາ​ດົກ​ພ້ອມ​ຄົນ​ເລ​ວີ​ທັງ​ຫມົດ, ທີ່​ຫາມ​ຫີບພັນທະ​ສັນ​ຍາ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ກໍ​ມາ​ດ້ວຍ. ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ວາງ​ຫີບ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ລົງ, ແລະ​ແລ້ວ​ອາ​ບີ​ອາ​ທາ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ຮ່ວມ​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ດ້ວຍ. ພວ​ກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຖ້າ​ຈົນ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ຫມົດ​ໄດ້​ຜ່ານ​ອອກ​ຈາກ​ເມື​ອງ​ໄປ.
\v 25 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ຊາ​ດົກ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ຫາມ​ຫີບ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ກັບ​ເຂົ​້າ​ໄປ​ໃນ​ເມືອງ​ເຖ​ີດ ຫາກວ່າ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ພໍ​ໃຈ​ເຮົາ, ພ​ຣະ​ອົງ​ຈະ​ຊົງ​ນຳ​ເຮົາ​ກັບ ແລະ​ໃຫ້​ເຮົາ​ເຫັນ​ທັງ​ຫີບ​ນັ້​ນ​ກັບ​ທີ່​ຢູ່​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ.
\v 26 ແຕ່ຖ້າ​ພ​ຣະ​ອົງ​ກ່າວ​ວ່າ,"ເຮົາ​ບໍ່​ພໍ​ໃຈ​ເຈົ້າ" ເບິ່ງ​ເຖີດ, ເຮົາ​ຢູ່​ທີ່​ນີ້, ຂໍ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ເຮັດ​ກັບ​ເຮົາ​ຕາມ​ທີ່​ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ເຫັນ​ຊ​ອບ​ເຖີດ."
\s5
\v 27 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ຊາ​ດົກ​ປະໂຣ​ຫິດ​ວ່າ, "ທ່ານ​ເປັນ​ຜູ້​ທຳ​ນວຍ​ບໍ່​ແມ່ນ​ບໍ? ຈົ່ງ​ກັບ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ເມືອງ​ຢ່າງ​ສະ​ຫງົບ, ພ້ອມ​ກັບ​ລູກ​ຊາຍທັງ​ສອງ​ຂອງ​ທ່ານ, ຄື​ໂຢ​ນາ​ທານ​ລູກ​​ຂອງ​ອາ​ບີ​ອາ​ທາ.
\v 28 ເບິ່ງ​ເຖີດ, ເຮົາ​ຈະ​ລໍ​ຖ້າ​ຢູ່​ທີ່​ທ່າ​ຂ້າມ​ຂອງ​ອາ​ຣາ​ບາ​ຈົນ​ກວ່າ​ຈະ​ມີ​ຂ່າວ​ມາ​ຈາກ​ພວກ​ທ່ານ​ໃຫ້​ເຮົາ​ຮູ້."
\v 29 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຊາ​ດົກ​ກັບ​ອາ​ບີ​ອາ​ທາ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຫາມ​ຫີບພັນທະສັນຍາ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ກັ​ບ​ໄປ​ນະຄອນເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ​, ແລະ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ພັກ​ຢູ່​ທີ່​ນັ້ນ.
\s5
\v 30 ແຕ່​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ປະ​ຕີນ​ເປົ່າ​ ແລະ​ໂສກ​ເສົ້າ​ໄປ​ເທິງ​ພູ​ເຂົາ​ຫມາກກອກ​ເທດ, ແລະເພິ່ນຊົງ​ມີ​ຜ້າ​ຄຸມ​ຫົວ. ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ຫມົດ​ທີ່​ຢູ່​ກັບ​ເພິ່ນຊົງ​ມີ​ຜ້າ​ຄຸມ​ຫົວ, ແລະ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຍ່າງ​ຂຶ້ນ​ໄປ​ໂດຍ​ຮ້ອງ​ໄຫ້.
\v 31 ມີ​ຄົນ​ໄດ້​ທູນ​ດາ​ວິດ​ວ່າ, "ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ຢູ່​ໃນ​ພວກ​ສົມ​ຄົບ​ຄິດ​ກັບ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ດ້ວຍ." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ອະ​ທິ​ຖານ, "ຂ້າ​ແຕ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ, ຂໍ​ຊົງ​ປ່ຽນ​ໃຫ້​ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ຂອງ​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ໃຊ້​ກາ​ນ​ບໍ່​ໄດ້​ເຖີດ."
\s5
\v 32 ເລື່ອງ​ນີ້​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ເມື່ອ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ມາ​ຮອດ​ສຸດ​ຫົນ​ທາງ​ຊຶ່ງ​ທີ່​ນະ​ມັດ​ສະ​ການ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ, ຮູ​ຊາຍ​ຊາວ​ເມືອງ​ອາກ​ກິດ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ມາ​ເຝົ້າ​ເພິ່ນ, ດ້ວຍ​ເສື້ອ​ຄຸມ​ທີ່​ຈີກ​ຂາດ​ ແລະ​ດິນ​ຢູ່​ເທິງ​ຫົວ​ຂອງ​ເຂົາ.
\v 33 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ເຂົາ​ວ່າ, "ຖ້າ​ເຈົ້າ​ຂ້າມ​ໄປ​ກັບ​ເຮົາ, ເຈົ້າ​ຈະ​ເປ​ັນ​ພາ​ລະ​ແກ່​ເຮົາ.
\v 34 ແລະ​ກ່າວ​ກັບ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ວ່າ, "ຂ້າ​ແຕ່​ກະ​ສັດ, ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຂໍ​ຖ​ວາຍ​ຕົວ​ເປັນ​ຂ້າ​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານ, ດັ່ງ​ທີ່​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເປັນ​ຂ້າ​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ພໍ່​ຂອງ​ທ່ານ​ມາ​ແຕ່​ກ່ອນ​ໃດ, ຂ້າ​ນ້ອຍ​ກໍ​ຂໍ​ເປັນ​ຂ້າ​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງທ່ານ​ເຊັ່ນ​ນັ້ນ," ແລ້ວ​ເຈົ້າ​ຈະ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ຂອງ​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ສັບ​ສົນ​ເພື່ອ​ເຮົາ.
\s5
\v 35 ​ຊາ​ດົກ​ກັບ​ອາ​ບີ​ອາ​ທາ​ພວກ​ປະໂຣ​ຫິດ​ກໍ​ຢູ່​ກັບ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ແມ່ນ​ບໍ? ດັ່ງ​ນັ້ນ​ສິ່ງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ ທີ່​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຍິນ​ໃນ​​ຣາ​ຊວັງ, ເຈົ້າ​ຈະ​ຕ້ອງບອກ​ໃຫ້​ຊາ​ດົກ​ກັບ​ອາ​ບີ​ອາ​ທາ​ພວກ​ປະ​ໂຣ​ຫິດຮູ້.
\v 36 ດູ​ເຖີດ ພວກ​ເຂົາ​ມີ​ລູກ​ຊາຍ​ສອງ​ຄົນ​ຂອງ​ເຂົາ​ຢູ່​ດ້ວຍ, ຄື: ​ອາ​ຮີ​ມາອາດ,​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຊາ​ດົກ, ແລະ​ໂຢ​ນາ​ທານ​, ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ອາ​ບີ​ອາ​ທາ, ທ່ານ​ຈົ່ງ​ໃຊ້​ໃຫ້​ພວກ​ເຂົາ​ມາ​ບອກ​ເຮົາ​ທຸກ​ເລື້ອງ​ທີ່​ທ່ານ​ໄດ​້​ຍິນ."
\v 37 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຮູ​ຊາຍ, ເພື່ອນສະຫນິດ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກັບ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ເມືອງ​, ພໍ​ດີ​ກັບ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ມາ​ຮອດ ແລະ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ສູ່​ນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັ​ມ.
\s5
\c 16
\cl ບົດ​ທີ 16
\p
\v 1 ເມື່ອ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ກາຍ​ເນີນ​ພູ​ໄປ​ຫນ້ອຍ​ຫນຶ່ງ, ຊີ​ບາຄົນຮັບໃຊ້​ຂອງ​ເມ​ຟີ​ໂບ​ເຊັດ​ກໍ​ໄດ້​ເຂົ​້າ​ມາ​ເຝົ້າ​ເພິ່ນ ຊີ​ບາ​ມີລໍຄູ່ຫນຶ່ງ​ພ້ອມ​ບັນ​ທຸກ​ເຂົ້າ​ຈີ່ສອງ​ຮ້ອຍ​ກ້ອນ ລູກ​ເກດ​ຫນຶ່ງ​ຮ້ອຍ​ພວງ, ແລະ ຫມາກ​ໄມ້​ສົດ​ອີກ​ຫນຶ່ງ​ຮ້ອຍ​ພວງ, ​ກັບ​ເຫລົ້າ​ອະ​ງຸ່ນ​​ເຕັມຫນຶ່ງ​ຖົງ.
\v 2 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ຊີ​ບາ​ວ່າ, "ເຈົ້າ​ນຳ​ສິ່ງ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ມາ​ເຮັດ​ຫຍັງ?" ຊີ​ບາ​ໄດ້​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ,"ລໍ​ຄູ່​ນັ້​ນ​ເພື່ອ​ຣາຊວົງ​ຈະ​ໄດ້​ຊົງຂີ່ ສ່ວນເຂົ້າຈີ່ ​ແລະ​ຫມາກ​ໄມ້​ແຫ້ງ​ສຳ​ຫລັບ​ພວກ​ຄົນ​ຫນຸ່ມ​ຈະ​ໄດ້​ກິນ, ແລະ​ເຫລົ້າ​ອະ​ງຸ່ນ​ເພື່ອ​ຜູ້​ທີ່​ອິດ​ເມື່ອຍ​ໃນ​ຖິ່ນ​ແຫ້ງ​ແລ້ງ​ກັນ​ດານ​ຈະ​ໄດ້​ດື່ມ​ກິນ."
\s5
\v 3 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ຫລານ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ຢູ່​ທີ​່ໃດ?" ຊີ​ບາ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ວ່າ, "ເບິ່ງ​ເຖີດ, ທ່ານ​ຊົງ​ຢູ່​ໃນນະຄອນເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ, ເພາະ​ທ່ານ​ກ່າວ​ວ່າ, "ມື້​ນີ້​ເຊື້ອ​ສາຍ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ຈະ​ຄື​ນ​ຣາ​ຊ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ຂອງ​ພ​ໍ່​ຂອງ​ເຮົາ​ໃຫ້​ແກ່​ເຮົາ.""
\v 4 ແລ້ວ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ຊີ​ບາ​ວ່າ, "ແນະ​ນຳ ບັດ​ນີ້, ຊັບສົມ​ບັດ​ຂອງ​ເມ​ຟີ​ໂບ​ເຊັດ​ກໍ​ຕົກ​ເປັນ​ຂອງ​ເຈົ້າ." ຊີ​ບາ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ຂ້າ​ແຕ່​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ຂ້າ​ນ້ອຍຂໍ​ຖວາຍ​ດ້ວຍ​ໃຈ​ຖ່ອມ. ຂໍ​ໃຫ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເປັນ​ທີ່​ພໍ​ໃຈ​ໃນ​ສາຍ​ຕາ​ຂອງ​ທ່ານ."
\s5
\v 5 ເມື່ອ​ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ມາ​ຍັງ​ເມືອງ​ບາ​ຮູ​ຣິມ, ມີ​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຢູ່​ໃນ​ຕະ​ກູນຂອງ​ໂຊນ, ເຂົາ​ໄດ້​ອອກ​ມາ​ທີ່​ນັ້ນ. ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ນີ້​ມີ​ຊື່​ວ່າ ຊີ​ເມ​ອີ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເກ​ຣາ ເຂົາ​ໄດ້​ຢ່າງ​ໄປ​ປ້ອຍ​ດ່າ​ໄປ.
\v 6 ເຂົາ​ໄດ້​ເອົາ​ຫິນ​ແກວ່ງ​ໃສ່​ດາ​ວິດແລະ​​ແກວ່ງ​ໃສ່​ບັນດາຂ້າລາດສະການຂອງກະສັດ​, ຮ້າຍດ່າທະ​ຫານ​ແລະອົງຂະລັກ​ທີ່ຢູ່​ຂ້າງ​ຂວາ​ແລະ​ຂ້າງ​ຊ້າຍ​ຂອງ​ກະ​ສັດ.
\s5
\v 7 ​ຊີ​ບາ​ອີ​ໄດ້​ປ້ອຍ​ດ່າ​ສຽງ​ດັງ​ວ່າ, "ໄປ​ໃຫ້​ພົ້ນ ອອກ​ໄປ​ຈາກ​ທີ່​ນີ້, ຜູ້​ຮ້າຍ​ຂ້າ​ຄົນ, ອາດ​ຊະ​ຍາ​ກອນ!
\v 8 ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​​ຊົງ​ຕອບ​ສະ​ຫນອງ​ພວກ​ເຈົ້າ​ທຸກ​ຄົນ​ໃນ​ເລື່ອງ​ທີ່​ເຈົ້າ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ໂຣຫິດຫ​ລັ່ງ​ໃນ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ຂອງ​ໂຊນ, ຜູ້​ຊຶ່ງ​ເຈົ້າ​ປົກ​ຄອງ​ແທນ​ຢູ່​ນັ້ນ. ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ມອບ​ຣາ​ຊ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ໄວ້​ໃນ​ມື​ຂອງ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ. ເຈົ້າ​ໄດ້​ມາ​ເຖິງ​ຄວາມ​ຈິບ​ຫາຍ​ເພາະ​ເຈົ້າ​ເປັນ​ຜູ້​ຮ້າຍ​ຂ້າ​ຄົນ ອາດ​ຊະ​ຍາ​ກອນ."
\s5
\v 9 ​ແລ້ວ​ອາ​ບີ​ໄຊ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ນາງ​ເຊ​ຣູ​ອີ​ຢາ,​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດວ່າ, "ເປັນ​ຫຍັງ​ໃຫ້​ຫມາ​ຕາຍ​ໂຕ​ນີ້​ມາ​ປ້ອຍ​ດ່າ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ? ຂໍ​ໃຫ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຂ້າມ​ໄປ​ ແລະ​ຕັດ​ຫົວ​ມັນ."
\v 10 ແຕ່​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ,"ພວກ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ນາງ​ເຊ​ຣູ​ອີ​ຢາ​ເອີຍ, ບໍ່​ແມ່ນ​ເລື່ອງ​ຂອງ​ພວກ​ເຈົ້າ? ບາງ​ທີ​ເຂົາ​ກຳ​ລັງ​ປ້ອຍ​ດ່າ​ເຮົາ​ເພາະ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ກ່າວ​ສັ່ງ​ເຂົາ​ວ່າ,"ຈົ່ງ​ປ້ອຍ​ດ່າ​ດາ​ວິດ" ແລ້ວ​ໃຜ​ຈະ​ສາ​ມາດ​ເວົ້າ​ກັບ​ເຂົາ​ວ່າ, "ເປັນ​ຫຍັງ​ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ກຳ​ລັງ​ປ້ອຍ​ດ່າ​ກະ​ສັດ?""
\s5
\v 11 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ອາ​ບີ​ໄຊ ​ແລະ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ວ່າ, "ເບິ່ງ​ເຖີ​ດ, ລູກຊາຍ​ຂອງ​ເຮົາ, ຜ​ູ້​ທີ່​ໄດ້​ເກີດ​ຈາກ​ກາຍ​ຂອງ​ເຮົາ ຍັງ​ສະ​ແຫວງ​ຫາ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ເຮົາ. ຍິ່ງກວ່າ​ນັ້ນ ເປັນ​ຫຍັງ​ຄົນ​ເບັນ​ຢາ​ມິນ​ຄົນ​ນີ້​ຈະ​ບໍ່​ປາ​ຖະ​ຫນາ​ໃຫ້​ເຮົາ​ຈິບ​ຫາຍ​ບໍ? ປ່ອຍ​ເຂົາ​ເຖີດ ໃຫ້​ເຂົາ​ປ້ອຍ​ດ່າ​ໄປ, ເພາະ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ສັ່ງ​ໃຫ້​ເຂົາ​ເຮັດ.
\v 12 ບາງ​ທີ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຈະ​ຊົງ​ເຫັນ​ຄວາມ​ທຸກ​ໃຈ​ຂອງ​ເຮົາ, ແລະ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຈະ​ຊົງ​ປົດ​ປ່ອຍ​ເຮົາ ​ແລະ​ຊົດ​ເຊີຍ​ເຮົາ​ດ້ວຍ​ການ​ດີ​ແທນ​ຄຳ​ປ້ອຍ​ດ່າ​ຂອງ​ເຂົາ​ໃນ​ວັນ​ນີ້."
\s5
\v 13 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຊົງ​​ໄປ​ຕາມ​ທາງ​ພ້ອມ​ກັບ​ຄົນ​ຂອງ​ເພິ່ນ, ຂະ​ນະ​ທີ່​ຊີ​ເມ​ອີ​ກໍ​ໄດ​້​ຢ່າງ​ຂ້າງ​ເພິ່ນໄປ​ຕາມ​ເນີນ​ພູ​ເຂົາ, ປ້ອຍ​ດ່າ ​ແລະ​ເອົາ​ຝຸ່ນ​​ຫວ່ານ​ໃສ່ ​ແລະ​ເອົາ​ຫິນ​ແກວ່ງ​ໃສ່​ເພິ່ນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ຢ່າງ​ໄປ.
\v 14 ແລ້ວ​ກະ​ສັດ​ກັບ​ທະ​ຫານ​ທັງ​ປວງ​ທີ່​ຢູ່​ກັບ​ເພິ່ນກໍ​ເມື່ອຍ​ລ້າ, ແລະເພິ່ນໄດ້​ຊົງ​ພັກ​ຜ່ອ​ນ​ເມື່ອ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຢຸດ​ພັກ​ໃນ​ຄືນ​ນັ້ນ.
\s5
\v 15 ​ຂະ​ນະ​ທີ່ ອັ​ບ​ຊາ​ໂລມ ​ແລະ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ ​ທີ່​ໄດ້​ຢູ່​ກັບ​ພ​ຣະ​ອົງ,​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ຮອດນະຄອນເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ, ແລະ​ມີ​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ກັບ​ເພິ່ນ​ດ້ວຍ.
\v 16 ເລື່ອງ​ນີ້​ກໍ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ເມື່ອ​ຮູ​ຊາຍ​ຊາວ​ອາກ​ກິດ, ເພືອນ​ຂອງ​ດາ​ວິດ,​ໄດ້​ເຂົ້າ​ເຝົ້າ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ວ່າ, "ຂໍ​ກະ​ສັດ​ຈົ່ງຫມັ້ນ​ຍືນ ຂໍກະສັດຈົ່ງຫມັ້ນ​ຍືນ!"
\s5
\v 17 ແລະ​ ອັ​ບຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ຮູ​ຊາຍ​ວ່າ, "ນີ້​ຄື​ຄວາມ​ຈົງ​ຮັກ​ພັກ​ດີ​ຕໍ່​ເພືອນ​ຂອງ​ທ່ານ​ບໍ່? ເປັນ​ຫຍັງ​ທ່ານ​ບໍ່​ໄປ​ກັບ​ເຂົາ?"
\v 18 ຮູ​ຊາຍ​ໄດ້​ທູນ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ວ່າ, "ບໍ່! ຜູ້​ທີ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ກັບ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ເຫລົ່ນ​ນີ້,​ກັບ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ​ໄດ້​ເລືອກ​ຕັ້ງ​ໃຜ​ໄວ້, ຂ້​າ​ນ້ອຍ​ກໍ​ຈະ​ຢູ່​ກັບ​ຜູ້​ນັ້ນ.
\s5
\v 19 ຍິ່ງ​ໄປ​ກວ່າ​ນັ້ນ, ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຄວນ​ຈະ​ຮັບ​ໃຊ້​ໃຜ? ຂ້າ​ນ້ອຍ​ບໍ່​ຄວນ​ຮັບ​ໃຊ້​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງທ່ານ​ບໍ? ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ຮັບ​ໃຊ້​ພໍ່​ຂອງ​ທ່ານ​ມາ​ແລ້ວ​, ແບບ​ໃດ ກໍ​ຈະ​ຮັບ​ໃຊ້ທ່ານແບບ​ນັ້ນ."
\s5
\v 20 ແລ້ວ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ເວ​​ົ້າກັບອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ໃຫ້​ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ແກ່​ເຮົາ​ວ່າ​ພວກ​ເຮົາ​ຈະ​ເຮັດ​ຈັ່ງ​ໃດ​ດີ."
\v 21 ອາ​ຮ​ີ​ໂຕ​ເຟນ​ໄດ້​ຕອບ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ຫລັບ​ນອນ​ກັບ​ພວກ​ສາວ​ໃຊ້​ຂອງ​ພໍ່​ຂອງ​ທ່ານ ຊຶ່ງ​ທ່ານ​ໄດ້​ຊົງ​ຖິ້ມ​ໄວ້​ໃຫ້​ເຝົ້າ​ຣາ​ຊວັງ, ແລະ​ ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ​ຈະ​ໄດ້​ຍິນ​ວ່າ​ທ່ານໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ຕົນ​ເປັນ​ທີ່​ກຽດ​ຊັງ​ຂອງ​ພ​ໍ່​ຂອງ​ທ່ານແລ້ວ. ແລ້ວ​ບັນ​ດາ​ມື​ຂອງ​ຄົນ​ທັງ​ຫມົດ​ທີ່​ຢູ່​ຝ່າຍ​ທ່ານ​ກໍ​ຈະ​ເຂັ້ມ​ແຂ້ງ​ຂຶ້ນ."
\s5
\v 22 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພວກ​ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກາງ​ເຕ້ນ​ໃຫ້​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄວ້​ເທິງ​ດາດ​ຟ້າ​ຫລັງ​ຄາ​ຂອງ​​ຣາຊວັງ, ແລະ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຫລັບ​ນອນ​ກັບ​ພວກ​ສາວ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ໍ່ ຂອງ​ທ່ານ ຕໍ່​ຫນ້າ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ.
\v 23 ບັດ​ນີ້ ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ຂອງ​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ທີ່​ໄດ້​ທູນ​ຖ​ວາຍ​ໃນ​ແຕ່​ກ່ອນ​ນັ້ນ ເຫມືອນ​ກັບ​ວ່າ​ເຂົາ​ໄດ້​ຮັບ​ຄຳ​ສັ່ງ​ຂ​ອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ດ້ວຍ​ເຂົາ​ເອງ. ນັ້ນ​ຄື​ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ໄດ້​ຮັບ​ພ​ິ​ຈາ​ລະ​ນາ​ທັງ​ດາ​ວິດ ​ແລະ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ.
\s5
\c 17
\cl ບົດ​ທີ 17
\p
\v 1 ແລ້ວ​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ໄດ້​ທູນ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ວ່າ, "ບັດ​ນີ້​ຂໍ​ໃຫ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເລືອກ​ທະ​ຫານ​ຫນຶ່ງ​ຫມື່ນ​ສອງ​ພັນ​ຄົນ, ແລະ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ຍົກ​ໄປ​ໄລ່​ຕາມ​ດາ​ວິດ​ໃນ​ຄືນ​ນີ້.
\v 2 ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ໄປ​ທັນເພິ່ນ ເມື່ອເພິ່ນ​​ຍັງ​ເມື່ອຍ ​ແລະ​ອ່ອນ​ກຳ​ລັງ ແລະ​ຈະ​ເຮັດ​ໃຫ້​ເພິ່ນ​ປະ​ຫລາດ​ໃຈ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຢ້ານ. ທະ​ຫານ​ທັງ​ປວງ​ທີ່​ຢູ່​ກັບ​ເພິ່ນ​ກໍ​ຈະ​ຫນີ​ໄປ, ຂ້າ​ນ້ອຍ​ກໍ​ຈະ​ຂ້າ​ຟັນ​ກະ​ສັດ​ເທົ່າ​ນັ້ນ.
\v 3 ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ນຳ​ທະ​ຫານ​ທັງ​ປວງ​ກັບ​ມ​າ​ເຂົ້າ​ຝ່າຍ​ທ່ານ, ເຫມືອນ​ກັບ​ເຈົ້າ​ສາວ​ກຳ​ລັງ​ມາ​ຫາ​ຜົວ​ຂອງ​ນາງ, ແລະ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ປວງ​ກໍ​ຈະ​ສະຫ​ງົບ​ສຸກ​ພາຍ​ໃຕ້​ການ​ປົກ​ຄອງ​ຂອງ​ທ່ານ."
\v 4 ສິ່ງ​ທີ່​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ໄດ້​ທູນ​ໄດ້​ເປັນ​ທີ່​ພໍ​ໃຈອັ​ບ​ຊາ​ໂລມ ​ແລະ​ເປັນ​ທີ​ພໍ​ໃຈ​ແກ່​ບັນ​ດາ​ຜູ້​ໃຫຍ່​ແຫ່ງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ.
\s5
\v 5 ​ແລ້ວ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ບັດ​ນີ້​ຈົ່ງ​ຮ້ອງ​ຮູ​ຊາຍ​ຄົນ​ອາກ​ກິດ,​ເຂົ້າ​ມາ, ແລະ​ໃຫ​້​ເຮົາ​ຟັງ​ວ່າ​ເຂົາ​ຈະ​ເວົ້າ​ຢ່າງ​ໃດ."
\v 6 ເມື່ອ​ຮູ​ຊາຍ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ມາ​ເຝົ້າ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ແລ້ວ, ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຊົງ​ອະ​ທິ​ບາຍ​ໃຫ້​ເຂົາ​ຟັງ​ວ່າ​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ໄດ້​ກ່າວ​ ແລະ​ໄດ້​ຖາມ​ຮູ​ຊາຍ​ວ່າ,"ຄວນ​ທີ່​ເຮົາ​ຈະ​ເຮັດ​ຕາມ​ຄຳ​ແນະ​ນຳ​ຂອງ​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ຫລື​ບໍ່? ຖ້າ​ບໍ່, ທ່ານ​ຈົ່ງ​ບອກ​ເຮົາ​ວ່າ​ທ່ານ​ແນະ​ນຳ​ຢ່າງ​ໃດ."
\v 7 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຮູ​ຊາຍ​ໄດ້​ທູນ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ວ່າ, "ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ຊຶ່ງ​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ແນະ​ນຳ​ໃນ​ຄັ້ງ​ນີ້​ບໍ່​ດີ."
\s5
\v 8 ຮູ​ຊາຍ​ໄດ້​ທູນ​ຕໍ່​ໄປ​ວ່າ, "ທ່ານ​ເອງ​ຊົງ​ຮູ້​ແລ້ວ​ວ່າ ພ​ໍ່​ຂອງ​ທ່ານ ​ແລະ​ພວກ​ຂອງ​ທ່ານເປັນ​ເຫລົ່າ​ນັກ​ຮົບ, ແລະ​ຈິດ​ໃຈ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ​ກຳ​ລັງ​ໂຫດ​ຮ້າຍ, ແລະ​ພວກ​ເຂົາ​ເປັນ​ເຫມືອນ​ຫມີ​ທີ່​ລູກ​ຖືກ​ລັກ​ເອົາ​ໄປ​ໃນ​ທົ່ງ. ພ​ໍ່​ຂອງ​ທ່ານ​ຊົງ​ຊຳ​ນານເ​ສິກ, ທ່ານ​ຈະ​ບໍ່​ຊົງ​ພັກ​ຢູ່​ກັບ​ກອງ​ທັບ​ໃນ​ຄືນ​ນີ້.
\v 9 ເບິ່ງ​ເຖີດ, ເຖິງ​ຂະ​ນະ​ນີ້​ເພິ່ນກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ລີ້​ຢູ່​ໃນ​ຖ້ຳ​ບາງ​ແຫ່ງ​ຫລື​ໃນ​ອີກ​ທີ່​ຫນຶ່ງ. ແລ້ວ​ສິ່ງ​ນີ້​ຈະ​ເກີດ​ຂຶ້ນ ​ເມື່ອ​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ເພິ່ນ ໄດ້​ລົ້ມ​ຕາຍ​ໃນ​ການ​ເລ​ີ່ມ​ຈູ່​ໂຈມ ໃຜ​ກໍ​ຕາມ​ທີ່​ໄດ້​ຍິ​ນ​ເລື່ອງ​ນີ້ ​ກໍ​ຈະ​ກ່າວ​ວ່າ, "ພວກ​ທະ​ຫານ​ທີ່​ຕິດ​ຕາມ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ຖືກ​ຂ້າ​ຕາຍ."
\v 10 ຈາກ​ນັ້ນ ແມ່ນ​ແຕ່​ທະ​ຫານ​ທີ່​ກ້າ​ຫານ​ທີ່​ສຸດ ທີ່​ຈິດ​ໃຈ​ເຫມືອນ​ຢ່າງ​ໃຈ​ສິງ​ກໍ​ຈະ​ຢ້ານ ເພາະ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ​ຮູ້​ວ່າ ພໍ່​ຊົງ​ເປັນ​ທະ​ຫານ​ທີ່​ກ້າ​ຫານ, ແລະ​ເຫລົ່າ​ທະ​ຫານ​ທີ່​ຢູ່​ກັບເພິ່ນ​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ຫລາຍ.
\s5
\v 11 ດັ່ງ​ນັ້ນ ຂ້າ​ນ້ອຍຂໍ​ທູນ​ໃຫ້​ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ວ່າ ທ່ານ, ​ຄວນ​ທີ່​ຈະ​ຊົງ​ລວບລວມ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ ຕັ້ງ​ແຕ່ເມືອງ​ດານ​ຮອດເມືອງເບ​ເອນ​ເຊ​ບາ, ໃຫ້​ຫລ​ວງ​ຫລາຍດັ່ງ​ຊາຍ​ທີ່​ທະ​ເລ, ແລະ​ທ່ານ​ກໍ​ໄປ​ຮົບ​ດ້ວຍ​ທ່ານເອງ.
\v 12 ແລ້​ວ​ພວກ​ເຮົາຈະ​ເຂົ້າ​ຮົບ​ກັບ​ເຂົາ​ໃນ​ທີ​ທີ່​ພວກ​ເຮົາ​ພົບ​ເຂົາ, ແລະ​ພວກ​ເຮົາ​ຈະ​ເຂົ້າ​ໂຈມ​ຕີ​ເຫມືອນ​ນ້ຳ​ຄ້າງ​ຕົກ​ເຫນືອ​ພື້ນ​ດິນ. ເຮົາ​ຈະ​ບໍ່​ໃຫ້​ມີ​ໃຜ​ເຫລືອ​ລອດ​ແມ່ນ​ແຕ່​ຄົນ​ດຽວ, ຫລື​ແມ່ນ​ແຕ່​ຕົວ​ດາ​ວິດ​ເອງ.
\s5
\v 13 ​ຖ​້າ​ເຂົາ​ຖອຍ​ໄປ​ລວມ​ກັນ​ໃນ​ເມືອງ, ແລ້ວ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ​ກໍ​ຈະ​ເອົາ​ເຊືອກ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ເມືອງ​ ແລະ​ເຮົາ​ຈະ​ລາກ​ມັນ​ລົງ​ໄປ​ໃນ​ແມ່​ນ້ຳ, ຈົນ​ກະ​ທັ້ງ​ບໍ່​ມີ​ໃຜ​ຫາ​ກ້ອນ​ຫີນ​ຈັກ​ກ້ອນ​ຫນຶ່ງ​ພົບ​ເຫັນ​ທີ່​ນັ້ນ."
\v 14 ແລ້ວ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ ​ແລະ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ປວງ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ຂອງ​ຮູ​ຊາຍ​ຄົນ​ອາກ​ກິດ​ດີກວ່າ​ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ຂອງ​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ." ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ຫນູນ​ນຳ​ຄຳ​ປະ​ຕິ​ເສດ​ຕໍ່​ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ອັນ​ດີ​ຂອງອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ ເພື່ອ​ຈະ​ຊົງ​ນຳ​ຄວາມຫ​ລົ້ມ​ຈົມ​ມາ​ຍັງ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ.
\s5
\v 15 ​ແລ້ວ​ຮູ​ຊາຍ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ຊາ​ດົກ ​ແລະ​ອາ​ບີ​ອາ​ທາ​ປະໂຣຫິດ​ທັງ​ສອງວ່າ,"ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ໄດ້​ໃຫ້​ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ຢ່າງ​ນັ້ນ​ຢ່າງ​ນີ້​ແກ່​ອັບ​ຊາ​ໂລມ ​ແລະ​ພວກ​ຜູ້​ໃຫຍ່​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ, ແຕ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ໃຫ​້​ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ຢ່າງ​ອື່ນ.
\v 16 ບັດ​ນີ້​ຈົ່ງ​ຮີບ​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ​ທູນ​ດາ​ວິດ​ໃຫ້​ຊົງ​ຮູ້​ວ່າ,"ຄືນ​ນີ້​ຢ່າ​ຊົງ​ພັກ​ໃນ​ທ່າ​ຂ້າມ​ຂອງ​ແມ່​ນ້ຳ​ອາ​ຣາ​ບາ, ແຕ່​ໃຫ້​ຂ້າມ​ໄປ​ໃຫ້​ໄດ້ ບໍ່​ເຊັ່ນ​ນັ້ນ​ກະ​ສັດ​ຈະ​ຊົງ​ຖືກ​ຈັບໄປ​ພ້ອມ​ກັບ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ຫມົດ​ທີ່​ຢູ່​ກັບເພິ່ນ.'"
\s5
\v 17 ມີ​ສາວ​ໃຊ້​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ໄດ້​ເຄີຍ​ໄປ​ ແລະ​ບອກ​ໃຫ້​ທັງ​ສອງ​ຮູ້ ເພາະ​ເຂົາ​ທັງ​ສອງ​ບໍ່​ສາ​ມາດ​ຈະ​ສ່ຽງ​ມີ​ຄົນ​ເຫັນ​ໃນ​ເມືອງ. ເມື່ອ​ຜ​ູ້​ສື່​ສານ​ມາ​ຮອດ ແລ້ວ​ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ໄປ​, ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ໃຫ້​ຊົງ​ຮູ້.
\v 18 ແຕ່​ມີ​ເດັກ​ຫນຸ່ມ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ໄດ້​ເຫັນ​ພວກ​ເຂົາ​ໃນ​ຄັ້ງ​ນີ້ ແລະ​ໄດ້​ໄປ​ທູ​ນ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​. ໃຫ້​ຊົງ​ຮູ້​ດັ່ງ​ນັ້ນ​ໂຢ​ນາ​ທານ​ ແລະ​ອາ​ຮີ​ມາ​ອາດ​ກໍ​ໄດ້​ຮີບ​ໄປ​ຢ່າງ​ໄວ ແລະ​ໄດ້​ມາ​ເຖິງ​ບ້ານ​ຂອງ​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ທີ່​ບາ​ຮູ​ຣິມ, ທີ່​ມີ​​ນ້ຳ​ສ້າງ​ຢູ່​ທີ່​ຂ້າງ​ບ້ານ ທີ່​ພວກ​ເຂົາ​, ໄດ້​ລົງ​ໄປ​ຢູ່​ໃນ​ນ້ຳ​ສ້າງນັ້ນ.
\s5
\v 19 ເມຍ​ຂອງ​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ນັ້ນ​ ກໍ​ໄດ້​ເອົາ​ຜ້າ​ມາ​ປູ​ປິດ​ປາກ​ນ້ຳ​ສ້າງ, ແລະ​ກໍ​ໄດ້​ຍ້າຍ​ເມັດ​ເຂົ້າ​ຕາກ​ຢູ່​ເທິງ​ນັ້ນ ດັ່ງ​ນັ້ນ​ບໍ່​ມີ​ໃຜ​ຮູ້​ວ່າ​ໂຢ​ນາ​ທານ​, ແລະ​ອາ​ຮີ​ມາ​ອາດ​ຢູ່​ໃນ​ນ້ຳ​ສ້າງ​.
\v 20 ທະ​ຫານ​ຂອງ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ຫາ​ຜູ້​ຍິງ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ບ້ານ ແລະ​ໄດ້​ຖາມວ່າ, ອາຮີມາອາດ ແລະໂຢນາທານຢູ່ໃສ?" ນາງຕອບວ່າ,"ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ໄປ​ແລ້ວ.” ດັ່ງ​ນັ້ນ​ເມື່ອ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຫາ​ເບິ່ງ​ຮອບໆ ແລະ​ຄົ້ນ​ຫາ​ບໍ່​ພົບ​, ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ໄປ​ຍັງ​ກຸງ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ.
\s5
\v 21 ເລື່ອງ​ນີ້​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ມາ​ຈາກ​ທີ່​ພວກ​ເຂົາ​ເຫລົ່າ​ນັ້ນ​ໄປ​ແລ້ວ ໂຢ​ນາ​ທານ ​ແລະ​ອາ​ຮີ​ມາ​ອາດ​ໄດ້​ຂຶ້ນ​ມາ​ຈາກ​ນ້ຳ​ສ້າງ. ພວກ​ເຂົາ​ໄດ​້ໄປ​ທູນ​ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ໃຫ້​ຊົງ​ຮູ້; ເຂົາ​ທັງ​ສອງ​ໄດ້​ທູນ​ດາ​ວິດ​ວ່າ, "ຂໍ​ຊົງ​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ ແລະ​ຮີບ​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ໄປ ເພາະ​ວ່າ​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ໃຫ້​ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ຢ່າງ​ນັ້ນ​ຢ່າງ​ນີ້​ກ່ຽວ​ກັບ​ທ່ານ."
\v 22 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ລຸກ​ຂຶ້ນ ແລະ​ທະ​ຫານ​ທັງ​ຫມົດ​ທີ່​ຢູ່​ກັບ​ເພິ່ນ, ແລະ​ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ. ພໍ​ມື້​ເຊົ້າ​ກໍ​ບໍ່​ມີ​ເຫລືອ​ຈັກ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ທີ່​ຍັງ​ບໍ່​ໄດ້​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ.
\s5
\v 23 ​ເມື່ອ​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ໄດ້​ເຫັນ​ວ່າ​ບໍ່​ມີ​ໃຜ​ເຮັດ​ຕາມ​ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ຂອງ​ເຂົາ, ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຂີ່​ລໍ​ ແລະ​ຈາກ​ໄປ​ຍັງ​ເມືອງ​ຂອງ​ເຂົາ. ຈັດ​ການ​ເລື່ອງ​ຄອບ​ຄົວ​ຂອງ​ເຂົາ,​ເຂົ້າທີ່ເຂົ້າ​ທາງ ​ແລະ​ໄດ້​ແຂວນ​ຄໍ​ຕົວ​ເອງ. ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຕາຍ​ ແລະ​ໄດ້​ຝັງ​ໄວ້​ທີ່​ອຸບ​ມ​ຸງ​ພໍ່​ຂອງ​ເຂົາ.
\s5
\v 24 ​ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ມາ​ຍັງ​ເມືອງ​ມະ​ຫາ​ນາ​ອິມ. ສ່ວນ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ເອງ​, ກໍ​ໄດ້​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ, ເພິ່ນ​ລວມ​ທັງ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ​ທີ່​ຢູ່​ກັບ​ເພິ່ນ​ດ້ວຍ.
\v 25 ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ຊົງ​ຕັ້ງ​ອາ​ມາ​ສາ​ເປັນ​ຜູ້​ບັນ​ສາ​ການ​ແທນ​ໂຢ​ອາບ. ອາ​ມາ​ສາ​ເປັນ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຢ​ເທີ​ຄົນ​ອິດ​ຊະ​ມາ​ເອນ​ທີ່​ໄດ້​ນອນ​ກັບ​ອາ​ບີ​ການ, ຜູ້​ທີ​ເປັນ​ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ນາ​ຮາດ, ນ້ອງ​ສາວ​ຂອງ​ນາງ​ເຊຣູ​ອີ​ຢາ​ແມ່​ຂອງ​ໂຢ​ອາບ.
\v 26 ແລ້ວ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ ​ແລະ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ ໄດ້​ຕັ້ງ​ຄ້າຍ​ຢູ່​ໃນ​ແຜ່ນ​ດິນ​ກີ​ເລ​ອາດ.
\s5
\v 27 ເລື່ອງ​ນີ້​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ເມື່ອ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ມາ​ເຖິງ​ມາ​ຫະ​ນາ​ອິມ, ທີ່​ໂຊ​ບີ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ນາ​ຮາດ​ຈາກ​ເມືອງ​ຣັບ​ບາ​ໃນ​ອຳ​ໂມນ, ແລະ​ມາ​ກີ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ອຳ​ມີ​ເອນ​ຈາກ​ໂລ​ເດ​ບາ, ແລະ​ບາກ​ຊິນ​ໄລ​ຊາວ​​ກິ​ເລ​ອາດຊາວ​ໂຣ​ເກ​ລິມ,
\v 28 ໄດ້​ຂົນ​ທີ່ນອນ ແລະ​ຜ້າ​ຫົ່ມ, ຊາມ​ ແລະ​ຫມໍ້, ແລະ​ເຂົ້າ​ສາ​ລີ, ​ແລະ​ແປ້ງ​ບາ​ເລ, ເຂົ້າ​ຂົ້ວ, ຖົ່ວ, ຖົ່ວ​ແດງ, ແລະ​ເມັດ​ຖົ່ວ,
\v 29 ນ້ຳເ​ຜິ້ງ, ເນຍ, ແກະ, ແລະ​ເນຍ​ແຂງ​ທີ່​ໄດ້​ມາ​ຈາກ​ຝູງ​ສັດ, ດັ່ງ​ນ​ັ້ນ​ດາ​ວິດ ແລະ​ໃຫ້​ພວກ​ທະ​ຫານ​ທີ່​ຢູ່​ກັບ​ເພິ່ນ​ກໍ​ໄດ້​ກິນ. ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ, "ພວກ​ທະ​ຫານ​ຫິວ ​ແລະ​ອ່ອນ​ເພຍ ແລະ​ກະ​ຫາຍ​ຢູ່​ໃນ​ຖິ່ນ​ແຫ້ງ​ແລ້ງ​ກັນ​ດານ."
\s5
\c 18
\cl ບົດ​ທີ 18
\p
\v 1 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ກວດ​ນັບ​ເຫລົ່າ​ທະ​ຫານ​ທີ່​ໄດ້​ຢູ່​ກັບເພິ່ນ ແລະ​ໄດ້​ຊົງ​ແຕ່ງ​​ຕັ້ງ​ຜູ້​ບັງ​ຄັບ​ບັນ​ຊາ​ລະ​ດັບ​ນາຍ​ພັນ ແລະ​ນາຍ​ຮ້ອຍ​ໃຫ້​ພວກ​ເຂົາ.
\v 2 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ສົ່ງ​ກອງ​ທັບ​ອອກ​ໄປ, ຫນຶ່ງ​ໃນ​ສາມ​ໃຫ້​ຢູ່​ພາຍ​ໃຕ້​ບັງ​ຄັບ​ບັນ​ຊາ​ຂອງ​ໂຢ​ອາບ, ແລະ​ອີກ​ຫນຶ່ງ​ໃນ​ສາມ​ໃຫ້​ຢູ່​ພາຍ​ໃຕ​ບັນ​ຊາ​ຂອງ​ອາ​ບີ​ໄຊ ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ນາງ​ເຊ​ຣູ​ອີ​ຢາ, ນ້ອງ​ຊາຍ​ຂອງ​ໂຢ​ອາບ, ແລະ​ອີກ​ຫນຶ່ງ​ໃນ​ສາມ​ໃຫ້​ຢູ່​ພາຍ​ໃຕ​ບັງ​ຄັບ​ບັນ​ຊາ​ຂອງ​ອິດ​ໄຕ​ຄົນ​ກາກ. ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ກອງ​ທັບ​ວ່າ, "ເຮົາ​ເອງ​ຈະ​ອອກ​ໄປ​ກັບ​ພວກ​ທ່ານ​ແນ່ນອນ​ດ້ວຍ​ຕົວ​ເຮົາ​ເອງ​ເຊັ່ນ​ກັນ."
\s5
\v 3 ແຕ່​ພວກ​ທະ​ຫານ​ເຫລົ່າ​ນັ້ນ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ຂໍ​ທ່ານ​ຢ່າ​ໄດ້​ໄປ​ໃນ​ການ​ຕໍ່​ສູ້​ເລີຍ, ເພາະ​ວ່າ​ຖ້າ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ຫນີ​ໄປ, ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ບໍ່​ສົນ​ໃຈ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ. ຫລື​ຖ​້າ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຕາຍ​ສັກ​ເຄິ່ງ​ຫນຶ່ງ ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ບໍ່​ສົນ​ໃຈ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ! ແຕ່​ທ່ານ​ຊົງ​ມີ​ຄ່າ​ເທົ່າ​ກັບ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຫນຶ່ງ​ຫມື່ນ​ຄົນ ເພາະ​ສະ​ນັ້ນ​ຂໍ​ທ່ານຊົງ​ຕຽມ​ພ້ອມ​ທີ່​ຈະ​ຊ່ວຍ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈາກ​ໃນ​ເມືອງ​ຈະ​ດີກວ່າ."
\v 4 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ກະ​ສັດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ວ່າ, "ເຮົາ​ຈະ​ເຮັດ​ຫຍັງ​ກໍ​ຕາມ​ທີ່​ພວກ​ທ່ານ​ເຫັນ​ວ່າ​ດີ​ທີ່​ສຸດ." ກະ​ສັດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຊົງ​ຢືນ​ທີ່​ຂ້າງ​ປະ​ຕູ​ເມືອງ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ທະ​ຫານ​ທັງ​ຫມົດ​ໄດ້​ຢ່າງ​ອອກ​ໄປ​ເປັນ​ກອງ​ຮ້ອຍ ​ແລະ​ເປັນ​ກອງ​ທ​ັບ.
\s5
\v 5 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ບັນ​ຊາ​ໂຢ​ອາບ, ອາ​ບີ​ໄຊ, ແລະ​ອິດ​ໄຕ​ກ່າວ​ວ່າ, "ຈົ່​ງ​ເບົາ​ມື​ກັບ​ຊາຍ​ຫນຸ່ມ​ນັ້ນ, ກັບ​ອັບ​ຊາ​ໂລມເພື່ອ​ເຫັນ​ແກ່​ເຮົາ​ເຖີດ." ເຫລົ່າ​ຄົນ​ທັງ​ປວງ​ກໍ​ໄດ້​ຍິນ​ຄຳ​ບັນ​ຊາ​ຊຶ່ງ​ກະ​ສັດ​ສັ່ງ​ແກ່​ຜູ້​ບັງ​ຄັບ​ບັນ​ຊາ​ທັງ​ຫລາຍ​ດ້ວຍ​ເລື່ອງ​ກ່ຽວ​ກັບ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ.
\s5
\v 6 ​ດັ່ງ​ນັ້ນ ກອງ​ທັບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ທົ່ວ​ປະ​ເທດ​ເພື່ອ​ສູ້​ຮົບ​ກັບ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ;​ການ​ສົງ​ຄາມ​ນັ້ນ​ໄດ້​ຂະຫ​ຍາຍ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ປ່າ​ເອ​ຟ​ຣາ​ອິມ.
\v 7 ກອງ​ທັບ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ກໍ​ໄດ້​ພ່າຍ​ແພ້​ແກ່​ພວກ​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ທີ່​ນັ້ນ; ໄດ້​ມີ​ການ​ຂ້າ​ຟັນ​ກັນ​ຢ່າງ​ຫນັກ​ທີ່​ນັ້ນ ໃນ​ມື້​ນັ້ນ​ມີ​ທະ​ຫານ​ຕາຍ​ສອງ​ຫມື່ນ​ຄົນ.
\v 8 ສົງ​ຄາມ​ກໍ​ໄດ້​ກະ​ຈາຍ​ໄປ​ທົ່ວ​ປະ​ເທດ, ແລະ​ໄດ້​ມີ​ຄົນ​ທີ່​ຖືກ​ຂ້າໃນ​ປ່າ​ຫລາຍ​ກ່າວ​ຖືກ​ຂ້າ​ໃນ​ສະ​ຫມາມ​ຮົບ.
\s5
\v 9 ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ໄປ​ພົບ​ພວກ​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ເຂົ້າ. ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ກຳ​ລັງ​ຊົງ​ຂີ່​ລ​້​ຢູ່, ແລະລໍ​ນັ້ນ​ໄດ້​ແລ່ນ​ເຂົ້າ​ໄປ​ ໃຕ້​ຕົ້ນ​ໄມ້​ໃຫ​ຍ່​ຂອງ​ຕົ້ນ​ໂອກ ຫົວ​ຂອງ​ເພິ່ນກໍ​ຊັງ​ຕິດ​ກິ່ງ​ຕົ້ນ​ໂອກ​ແຫນ້ນ. ທ່ານກໍ​ໄດ້​ຖືກ​ແຂວນ​ຢູ່​ລະ​ວ່າງ​ຟ້າ​, ແລະ​ດິນ ຂະ​ນະ​ທີ່​ລໍ​ທີ່​ທ່ານໄດ້​ຂີ່​ມາ​ນັ້ນ​ໄດ້​ແລ່ນ​ກາຍ​ໄປ.
\v 10 ມີ​ບາງ​ຄົນ​ໄດ້​ມາ​ເຫັນ​ສິ່ງ​ນີ້ ​ແລະ​ໄດ້​ໄປ​ແຈ້ງ​ໃຫ້​ໂຢ​ອາບ​ຮູ້​ວ່າ, "ແນະ​ນຳ, ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ເຫັນ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ແຂວນ​ຢູ່​ທີ່​ຕົ້ນ​ໂອກ!"
\v 11 ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ຜູ້​ຊາຍ​ ທີ່​ແຈ້ງ​ໃຫ້​ເຂົາ​ກ່ຽວ​ກັບ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ,"ເບິ່ງ​ເຖີດ! ເຈົ​້າ​ເຫັນ​ພ​ະ​ອົງ​ແລ້ວ! ເປັນ​ຫຍັງ​ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ບໍ່​ໄດ້​ຟັງເພິ່ນໃຫ້​ຕົກ​ພື້ນ​ດິນ? ເຮົາ​ກໍ​ຈະ​ໄດ້​ໃຫ້​ເງິນ​ສິບ​ຫລຽນ​ກັບ​ສາຍ​ແອວ​ແກ່​ເຈົ້າ."
\s5
\v 12 ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ນັ້ນ​ໄດ້​ຕອບ​ໂຢ​ອາບ​ວ່າ, "ເຖິງ​ແມ່ນວ່າ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​​ໄດ້​ຮັບ​ເງິນ​ຫນຶ່ງ​ພັນ​ຫລຽນ, ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ບໍ່​ເດ​່ມື​ອອກ​ທຳ​ຮ້າຍ​ລູກ​ຂອງ​ກະ​ສັດ, ເພາະ​ວ່າ​ພວກ​ເຮົາ​ໄດ້​ຍິນ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ບັນ​ຊາ​ທ່ານ, ອາ​ບີ​ໄຊ, ​ແລະ​ ອິດ​ໄຕວ່າ, "ຈະ​ບໍ່​ມີ​ໃຜ​ແຕະ​ຕ້ອງ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ຊາຍ​ຫນຸ່ມ​ນັ້ນ."
\v 13 ຖ້າ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ສ່ຽງ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໂດຍ​ບໍ່​ຖືກ​ຕ້ອງ (ແລະ​ບໍ່​ມີ​ຫຍັງ​ປິດ​ບັງ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ກະ​ສັດ), ທ່ານ​ເອງ​ກໍ​ຈະ​ຖິ້ມ​ຂ້າ​ນ້ອຍ."
\s5
\v 14 ແລ້ວ​ໂຢ​ອາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ເຮົາ​ບໍ່​ຄວນ​ເສຍ​ເວ​ລາ​ກັບ​ເຈົ້າ​ເຊັ່ນ​ນີ້." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຈັບ​ຫ​ອກ​ສາມ​ແງ່ມ​ແທງ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ຫົວ​ໃຈ​ຂອງ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​, ຂະ​ນະ​ທີ່ເພິ່ນ​ຍັງ​ຊົງ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່ ​ແລະ​ກຳ​ລັງ​ແຂວນ​ຕິດ​ຢູ່​ເທິງ​ຕົ້ນ​ໂອກ.
\v 15 ແລ້ວ​ທະ​ຫານ​ຫນຸ່ມ​ສິບ​ຄົນ​ທີ່​ຖື​ເຄື່ອງ​ສູ້​ຮົບ​ຂອງ​ໂຢ​ອາບ ກໍ​ໄດ້​ລ້ອມ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄວ້, ໄດ້​ຈູ່​ໂຈມເພິ່ນ​, ແລະ​ໄດ້​ປະ​ຫານ​ເພິ່ນ.
\s5
\v 16 ​ແລ້ວ​ໂຢອ​າບ​ກໍ​ໄດ້​ເປົ່າ​ແກ, ແລະ​ກອງ​ທັບ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ຈາກ​ການ​ໄລ່​ຕາມ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ, ເພາະ​ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ຢຸດກອງ​ທັບ​ໄວ້.
\v 17 ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ນຳ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ມາ ​ແລະ​ໄດ້​ໂຍນ​ລົງ​ໄປ​ໃນ​ຂຸມ​ໃຫຍ່​ໃນ​ປ່າ; ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຝັງ​ຮ່າງ​ຂອງອັບຊາໂລມພາຍ​ໃຕ​້ຫີນ​ຫ້ອງ​ໃຫຍ່, ຂະ​ນະ​ທີ່​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ​ຕ່າງ​ກໍ​ຫນີ​ກັບ​ໄປ​ທີ່​ຢູ່​ຂອງ​ຕົນ.
\s5
\v 18 ບັດ​ນີ້​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​, ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ຍັງ​ຊົງ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່​ນັ້ນ, ໄດ້​ຊົງ​ຕັ້ງ​ເສົາ​ໄວ້​ສຳ​ຫລັບ​ເພິ່ນ​ເອງ​ທີ່​ພູ​ເຂົາ​ຂອງ​ກະ​ສັດ, ເພາະເພິ່ນໄດ​້​ຊົງ​ກ່າວ​ວ່າ, "ເຮົາ​ບໍ່​ມີ​ລູກ​ຊາຍ​ທີ່​ຈະ​ສືບ​ຄວາ​ມ​ຊົງ​ຈຳ​ຂອງ​ຊື່​ຂອງ​ເຮົາ." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ກໍ​ໄດ້​ມີ​ການ​ຮ້ອງ​ເສົາ​ນັ້ນ​ຕາມ​ຊື່​ຂອງເພິ່ນ, ເຂົາ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ກັນ​ວ່າ ອາ​ນຸ​ສາ​ວະ​ລີ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ ຈົນ​ທຸກ​ມື້ນ​ີ້.
\s5
\v 19 ແລ​້ວ​ອາ​ຮີ​ມາ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຊາ​ດົກ​ກ່າວ​ວ່າ, "ຂໍ​ໃຫ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ແລ່ນ​ນຳ​ຂ່າວ​ດີ​ໄປ​ທູນ​ກະ​ສັດ, ເຖິງ​ການ​ທີ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ກູ້​ທ່ານໃຫ້​ພົ້ນ​ຈາກ​ມື​ສັດ​ຕູ​ຂອງ​ທ່ານ."
\v 20 ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັບ​ເຂົາ​ວ່າ, "ທ່ານ​ຢ່າ​ເປັນ​ຄົນ​ນຳ​ຂ່າວ​ໄປ​ໃນ​ມື້​ນີ້​ເລີຍ; ທ່ານ​ຈົ່ງ​ນຳ​ຂ່າວ​ໃນ​ມື້​ຫນ້າ​ເຖີດ. ມື້​ນີ້​ທ່ານ​ຢ່າ​ນຳ​ຂ່າວ​ເລີຍ ເພາະ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່​ແລ້ວ."
\s5
\v 21 ແລ້ວ​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ສັ່ງ​ ຊາວ​ເອ​ທີ​ໂອ​ເປຍ​ຄົນ​ຫນຶ່ງວ່າ, "ຈົ່ງ​ໄປທູນ​ກະ​ສັດ​ໃຫ້​ຊົງ​ຮູ້ ຕາມ​ຕາມ​ສິ່ງ​ທີ່​ເຈົ້າ​ເຫັນ." ຊາວ​ເອ​ທີ​ໂອ​ເປຍ​ນັ້ນ​ກໍ​ໄດ້​ກົ້ມ​ກາບ​ໂຢ​ອາບ. ແລ້ວ​ກໍ​ໄດ້​ແລ່ນ​ໄປ
\v 22 ແລ້ວ​ອາ​ຮີ​ມາ​​ອາດລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຊາ​ດົກ ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ໂຢ​ອາບ​ອີກວ່າ, "ຂໍ​ຢ່າ​ໄດ້​ຄຳ​ນຶງ​ເຖິງ​ສິ່ງ​ທີ່​ຈະ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ເລີຍ, ຂໍ​ໃຫ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ແລ່ນ​ຕາມ​ຊາວ​ເອ​ທີ​ໂອ​ເປຍ​ຄົນ​ນັ້ນ​ໄປ​ດ້ວຍ." ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ເປັນ​ຫຍັງ​ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ຢາກ​ແລ່ນ, ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຮົາ​ເອີຍ, ເພາະ​ວ່າ​ເຈົ້າ​ຈະ​ບໍ່​ໄດ້​ຮັບ​ຮາງວັນ​ຫຍັງ​ເລີຍ​ ຈາກ​ການ​ສົ່ງ​ຂ່າວ​ນີ້​ບໍ່​ແມ່ນ​ບໍ?"ອາ​ຮີ​ມາອາດ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ,
\v 23 "ບໍ່​ວ່າ​ຈະ​ມີ​ຫຍັງ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ກໍ​ຕາມ ຂ້າ​ນ້ອຍ​ກໍ​ຈະ​ຂໍ​ແລ່ນ​ໄປ," ດັ່ງ​ນັ້ນ​ໂຢ​ອາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ບອກ​ເຂົາ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ແລ່ນ​ໄປ​ເຖີດ" ແລ້ວ​ອາ​ຮີ​ມາ​ອາດກໍ​ໄດ້​ແລ່ນ​ໄປ​ຕາມ​ທາງ​ຮ້ອມ​ພູ​ຈໍ​ແດ​ນ, ແລະ​ໄດ້​ແລ່ນ​ກາຍ​ຊາວ​ເອ​ທີ​ໂອ​ເປຍ​ໄປ.
\s5
\v 24 ຂະ​ນະ​ນັ້ນ​ດາ​ວິ​ດ​ ໄດ້​ຢູ່​ລະຫ​ວ່າງທາງໃນ ​ແລະ​ທາງນອກ​ປະ​ຕູ​ເມືອງ. ມີ​ທະ​ຫານ​ຍາມ​ໄດ້​ຂຶ້ນ​ໄປ​ຢູ່​ເທິງ​ຫລັງ​ຄາ ​ປະ​ຕູ​ກຳ​​ແພງ​ເມືອງ. ເມື່ອ​ເຂົາ​ໄດ້​ແນມ​ເບິ່ງ, ເຂົາ​ໄດ້​ເຫັນ​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ,​ກຳ​ລັງ​ແລ່ນ​ໃກ້​ເຂົ້າ​ມາ​ຄົນ​ດຽວ.
\v 25 ທະ​ຫານ​ຍາມ​ຄົນ​ນັ້ນ​ກໍ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ສຽງ​ດັງ ​ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ.​ແລະ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ."ຖ້າ​ເຂົາ​ມາ​ຄົນ​ດຽວ, ກໍ​ມີ​ຂ່າວ​ໃນ​ປາກ​ຂອງ​ເຂົາ." ຜູ້​ຊາຍ​ກໍ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ມາ​ໃກ້​ ແລະ​ໃກ້​ກັບ​ເມືອງ.
\s5
\v 26 ແລ​້ວ​ທະ​ຫານ​ຍາມ​ກໍ​ໄດ້​ສັງ​ເກດ​ເຫັນ ​ຊາຍ​ອີກ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ກຳ​ລັງ​ແລ່ນ​ມາ, ແລະ​ ທະ​ຫານ​ຍາມ​ກໍ​ໄດ້​ຮ້ອງບອກ ​ໄປ​ທີ່​ນາຍ​ປະ​ຕູ​ເມືອງ; ເຂົາ​ໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ, "ເບິ່ງ​ແມ, ມີ​ຜູ້​ຊາຍ​ອີກ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ແລ່ນ​ມາ​ຄົນ​ດຽວ." ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ເຂົາ​ກໍ​ເປັນ​ຄົນ​ນຳ​ຂ່າວ​ມາ​ດ້ວຍ."
\v 27 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ທະ​ຫານ​ຍາມ​ນັ້ນ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ຂ້ານ້ອຍ​ຄິດ​ວ່າ​ຄົນ​ທີ່​ແລ່ນ​ມາ​ກ່ອນຄື​ ອາ​ຮິ​ມາ​ອາດ​ລູກ​ຊາຍ​ຊາ​ດົກ." ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ເຂົາ​ເປັນ​ຄົນ​ດີ ເຂົາ​ກຳ​ລັງ​ມາ​ພ້ອມ​ກັບ​ຂ່າວ​ດີ."
\s5
\v 28 ແລ້ວ​ອາ​ຮີ​ມາ​ອາດ​ໄດ້​ຮ້ອງ ​ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ວ່າ, "ຂໍ​ຄວາມ​ໂຊກ​ດີ​ມີ​ແດ່​ທຸກ​ຄົນ." ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ກົ້ມ​ລົງ​ກາບ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ກະ​ສັດ ກົ້ມ​ຫນ້າ​ລົງ​ພື້​ນ ​ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ສັນ​ລະ​ເສີນ​ແດ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ! ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ມອບ​ ບັນ​ດາ​ຜູ້​ທີ່​ຍົກ​ມື​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ ​ຕໍ່​ສູ້​ກັບ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ແລ້ວ."
\v 29 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ຖາມ​ວ່າ, "ອັບ​ຊາ​ໂລມ ຊາຍ​ຫນຸ່ມ​ຄົນ​ນັ້ນ​ສະ​ບາຍ​ດີ​ບໍ່?" ອາ​ຮີ​ມາ​ອາດ​ໄດ້​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ,"ຂ້າ​ແຕ່​ກະ​ສັດ, ເມື່ອ​ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ໃຊ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ມາ​, ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ເຫັນ​ການ​ສັບ​ສົນ​ຢ່າງ​ຫລາຍ, ແຕ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ບໍ່​ຮູ້​ເລື່ອງ​ນັ້ນ​ເລີຍ."
\v 30 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ຍ່າງ​ມາ​ຂ້າງໆ ແລະ​ມາ​ຢືນ​ບ່ອນ​ນີ້." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ອາ​ຮີ​ມາ​ອາດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຍ່າງ​ມາ, ແລະ​ໄດ້​ຢືນ​ຢູ່.
\s5
\v 31 ຊາວ​ເອ​ທີ​ໂອ​ເປຍ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ຮອດ ​ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ມີ​ຂ່າວ​ດີ​​ຖ​ວາຍ​ແດ່​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ເພາະ​ໃນ​ມື້​ນີ້​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ ​ໄດ້​ຊົງ​ແກ້​ແຄ້ນ​ໃຫ້​ທ່ານ​ ໄດ້​ຊົງ​ພົ້ນ​ຈາກ​ມື​ຂອງ​ບັນ​ດາ​ຜູ້​ທີ່​ໄດ້​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ຕໍ່​ສູ້ທ່ານ."
\v 32 ແລ້ວ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ຖາມ ​ຊາວ​ເອ​ທີ​ໂອ​ເປຍ​ນັ້ນ​ວ່າ, "ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ຊາຍ​ຫນຸ່ມ​ນັ້ນ​ສະ​ບາຍ​ດີ​ບໍ່?" ຊາວ​ເອ​ທີ​ໂອ​ເປຍ​ນັ້ນ​ໄດ້​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, "ຂໍ​ໃຫ້​ບັນ​ດາ​ສັດ​ຕູ​ຂອງ​ກະ​ສັດ ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​, ແລະ​ຄົນ​ທັງ​ປວງ​ທີ່​ໄດ້​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ທຳ​ຮ້າຍທ່ານ ໃຫ້​ເປັນ​ຄື​ຊາຍ​ຫນຸ່ມ​ຄົນ​ນັ້ນ​ເຖີດ."
\v 33 ແລ້ວ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ທຸກ​ໃຈ​ຫລາຍ, ແລະເພິ່ນ​ໄດ້​ຂຶ້ນ​ໄປ​ ເທິງ​ຫ້ອງ​ທີ່​ຢູ່​ເຫນືອ​ປະ​ຕູ ແລະ​ຊົງ​ໂສກ​ເສົ້າ. ຂະ​ນະ​ທີ່​ເພິ່ນໄປ​ເພິ່ນ​ຊົງ​ເສຍ​ໃຈ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ໂອ ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ລູກ​ພໍ່, ລູກ​ພໍ່, ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ເອີຍ, ພໍ່​ເອງ​ຢາກ​ຈະ​ຕາຍ​ແທນ​ເຈົ້າ, ໂອ ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ລູກ​ພໍ່, ລູກ​ພໍ່!"
\s5
\c 19
\cl ບົດ​ທີ 19
\p
\v 1 ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ຮັບ​ການບອກ​ກ່າວ​ວ່າ, "ເບິ່ງ​ເຖີດ ກະ​ສັດ​ໄດ​້​ຊົງ​ໂ​ສກ​ເສົ້າ ​ແລະ​ໄດ້​ໄວ້​ທຸກ​ເພື່ອ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ."
\v 2 ເພາະ​ສະ​ນັ້ນ ໄຊ​ຊະ​ນະ​ໃນ​ມື້​ນັ້ນ​ກໍ​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ການ​ໄວ້​ທຸກ​ຂອງ​ທະ​ຫານ​ທັງ​ປວງ, ເພາະ​ໃນ​ມື້​ນັ້ນ​ພວກ​ທະ​ຫານ​ໄດ້​ຍິນ​ວ່າ, "ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ທຸກ​ໃຈ​ເພາະ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເພິ່ນ."
\s5
\v 3 ໃນ​ມື້​ນັ້ນ​ພວກ​ທະ​ຫານ​ ໄດ້​ລັກ​ເຂົ້າ​ມາ​ໃນ​ເມືອງ​ຢ່າງ​ງຽບໆ, ຄື​ກັບ​ພວກ​ທະ​ຫານ​ທີ່​ລັກ​ຫນີ​ມາ​ຢ່າງ​ຫນ້າ​ລະ​ອາຍ ເມື່ອ​ພວ​ກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຫນີເ​ສິກ​ກັບ​ມາ.
\v 4 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ຄຸມ​ຫນ້າ ​ແລະ​ໄດ້​ຊົງ​ໂສກ​ເສົ້າ​ ແລະ​ຊົງ​ຈົ່ມ​ສຽງ​ດັງ​ວ່າ, "ໂອ ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ລູກ​ເອີຍ, ໂອ ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ລູກ​ຂອງ​ພໍ່, ລູກ​ຂອງ​ພໍ່”
\s5
\v 5 ໂຢອາບໄດ້ເຂົ້າໄປ ໃນທີ່ພັກຂອງກະສັດ ແລະເວົ້າຕໍ່ເພິ່ນວ່າ, "ມື້​ນີ້ທ່ານ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້ ​ທະ​ຫານ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ທ່ານ ໄດ້​ຮັບ​ຄວາມ​ລະ​ອາຍ ພວກ​ເຂົາ​ໄດ​້​ຊ່ວຍ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ທ່ານໃນ​ມື້​ນີ້, ທັງ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ບັນ​ດາ​ລູກ​ຊາຍ, ແລະ​ລູກ​ສາວ, ​ແລະ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ບັນ​ດາ​ເມຍ, ແລະ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ບັນ​ດາ​ສາວ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານ,
\v 6 ເພາະ​ວ່າ​ທ່ານ​ໄດ້​ຊົງ​ຮັກ​ຜູ້​ທີ່​ກຽດ​ຊັງ​ທ່ານ, ແລະ​ໄດ້​ຊົ​ງ​ກຽດ​ຊັງ​ຜູ້​ຮັກ​ທ່ານ. ເພາະ​ໃນ​ມື້​ນີ້ທ່ານໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ເປັນ​ທີ່​ຮູ້​ແລ້ວ​ວ່າ ບັນ​ດາ​ນາຍ​ທະ​ຫານ ​ແລະ​ທະ​ຫານ​ທັງ​ຫລາຍ​ ບໍ່​ມີ​ຄ່າ​ສຳ​ຫລັບທ່ານ. ໃນ​ມື້​ນີ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເຊື່ອ​ວ່າ​ຖ້າ ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ ຍັງ​ມີ​ຊີ​ວິ​ດຢູ່, ແລະ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ທັງ​ຫລາຍ​ໄດ້​ຕາຍ​ຫມົດ​ນັ້ນ​, ທ່ານກໍຄົງ​ຈະ​ພໍ​ໃຈ.
\s5
\v 7 ບັດ​ນີ້​ຂໍ​ທ່ານຊົງ​ລຸກ​ຂຶ້ນ ​ແລະ​ຂໍ​ອອກ​ໄປ​ກ່າວ​ໃຫ້​ກຳ​ລັງ​ໃຈ ​ແກ່​ເຫລົ່າ​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ທ່ານ, ເພາະ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ສາ​ບານ ​ໃນ​ພ​ຣະ​ນາມ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ວ່າ, ຖ້າ​ທ່ານ​ບໍ່​ມາ, ຈະ​ບໍ່​ມີ​ຊາຍ​ຈັກ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ ​ຄ້າງ​ຢູ່​ກັບ​ທ່ານ​ໃນ​ຄືນ​ນີ້. ນັ້ນ​ກໍ​ຈະ​ຮ້າຍ​ແຮງ​ຍິ່ງກວ່າ​ເຫດ​ຮ້າຍ​ອື່ນໆ ທັງຫມົດ ຊຶ່ງ​ໄດ້​ບັງ​ເກີດ​ແກ່​ທ່ານຕັ້ງ​ແຕ່​ຍັງ​ນ້ອຍ​ ມາ​ຈົນ​ເຖິງ​ບັດ​ນີ້."
\v 8 ດັ່ງ​ນັ້​ນ​ກະ​ສັດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ລຸກ​ຂຶ້ນ, ແລະ​ປະ​ທັບ​ທີ່​ປະ​ຕູ​ເມືອງ, ແລະ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ປວງ​ ກໍ​ໄດ້​ຮັບ​ການບອກ​ເລົ່າ​ວ່າ, "ເບິ່ງ​ເຖີດ, ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຢູ່​ທີ່​ປະ​ຕູ​ເມືອງ," ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ຫລາຍ​ກໍ​ໄດ້​ມາ ​ເຂົ້າ​ເຝົ້າ​ຕໍ່ຫນ້າ​ຂອງ​ກະ​ສັດ. ຝ່າຍ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ນັ້ນ,​ຕ່າງ​ກໍ​ຫນີ​ໄປ​ຍັງ​ທີ່​ອາ​ໄສ​ຂອງ​ຕົນ​ຫມົດ​ແລ້ວ.
\s5
\v 9 ພວກເຂົາຖົກຖຽງກັນທົ່ວໄປໃນປະເທດ​ວ່າ, "ກະ​ສັດ​ເຄີຍ​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ກູ້​ເຮົາ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ຈາກ​ມື​ບັນ​ດາ​ສັດ​ຕູ​ຂອງ​ເຮົາ, ແລະ​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ພວກ​ເຮົາ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ ຈາກ​ມື​ພວກ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ, ແຕ່​ບັດ​ນີ້​ທ່ານ​ຊົງ​ຫນີ​ອອກ​ຈາກ​ແຜ່ນ​ດິນ​ ເພາະ​ເຫດ​ແຫ່ງ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ.
\v 10 ອັບ​ຊາ​ໂລມ​, ຜູ້​ທີ່​ເຮົາ​ໄດ້​ແຕ່ງ​ຕັ້ງ​ໄວ້​ ໃຫ້ເປັນກະສັດປົກຄອງ​ເຮົາ​ນັ້ນ​ ກໍ​ໄດ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ແລ້ວ​ໃນ​ສົງ​ຄາມ, ດັ່ງ​ນັ້ນ​ເປັນ​ຫຍັງ​ພວກ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ໄດ້​ເວົ້າ​ຫຍັງ​ເລີຍ​ ໃນ​ເລື່ອງ​ທີ່​ຈະ​ທູນ​ເຊີນ​ກະ​ສັດ​ໃຫ້​ກັບຄືນມາປົກຄອງ?"
\s5
\v 11 ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ​ຫາ​ຊາ​ດົກ​ ແລະ​ອາ​ບີ​ອາ​ທາ​ປະ​ໂຣຫິດ​ທັງ​ສອງ ຮັບ​ສັ່ງ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ເວົ້າ​ກັບ​ພວກ​ຜູ້​ອາ​ວຸ​ໂສ ​ຂອງ​ຄົນ​ຢູ​ດາຍ​ວ່າ, "ເປັນ​ຫຍັງ​ພວກ​ທ່ານ​ຈຶ່ງ​ເປັນ​ຄົນ​ສຸດ​ທ້າຍ​ທີ່​ຈະ​ທູນ​ເຊີນ ​ກະ​ສັດ​ກັບ​ຣາ​ຊວັງ​ຂອງ​ເພິ່ນ, ໃນ​ເມື່ອ​ມີ​ຖ້ອຍ​ຄຳ​ມາ​ຈາກ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ ທັງ​ປວງ​ຊື່ນ​ຊົມ​ເຖິງ​ກະ​ສັດ,​ໃຫ້​ກັບ​ຣາຊວັງ​ຂອງເພິ່ນ?
\v 12 ພວກ​ທ່ານ​ເປັນ​ພີ່​ນ້ອງ​ຂອ​ງ​ເຮົາ, ເປັນ​ກະ​ດູກ ​ແລະ​ເນື້ອ​ຂອງ​ເຮົາ. ເປັນ​ຫຍັງ​ພວກ​ທ່ານ​ຈຶ່ງ​ຈະ​ເປັນ​ຄົນ​ສຸດ​ທ້າຍ ​ທີ່​ຈະ​ທູນເ​ຊີນ​ກະ​ສັດ​ກັບ?"
\s5
\v 13 ​ແລ້ວ​ຈົ່ງ​ບອກ​ອາ​ສາ​ມາ​ວ່າ, "ທ່ານ​ບໍ່​ໄດ້​ເປັນ​ກະ​ດູກ ​ແລະ​ເນື້ອ​ຂອງ​ເຮົາ​ບໍ່? ຂໍ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຊົງ​ລົງ​ໂທດ​ເຮົາ ແລະ​ຊົງ​ເພີ່ມ​ໂທດ​ນັ້ນ, ຖ້າ​ທ່ານ​ບໍ່​ໄດ້​ເປັນ​ຜູ້​ບັງ​ຄັບ​ບັນ​ຊາ ​ກອງ​ທັບ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ເຮົາ​ແທນ​ໂຢ​ອາບ ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ບັດ​ນີ້​ໄປ.""
\v 14 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ທ່ານກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຊະ​ນະ​ໃຈ​ຂອງ​ຄົນ​ຢູ​ດາ ​ທັງ​ປວງ​ລາວ​ກັບ​ຈິດ​ໃຈ​ຂອງ​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ດຽວ. ພວກ​ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຄົນ​ໄປ​ທູນ​ກະ​ສັດ​ວ່າ, "ຂໍ​ທ່ານກັບ​ພ້ອມ​ກັບ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ທັງ​ຫມົດ."
\v 15 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ກະ​ສັດ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ ​ແລະ​ມາ​ຍັງ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ. ບັດ​ນີ້​ຄົນ​ຢູ​ດາ​ກໍ​ໄດ້​ພາ​ກັນ​ມາ​ ທີ່​ກິນ​ການ​ເພື່ອ​ຮັບ​ກະ​ສັດ​ ແລະ​ນຳ​ກະ​ສັດ​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ.
\s5
\v 16 ຊີ​ເມ​ອີ ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເກ​ຣາ, ຄົນ​ເບັນ​ຢາ​ມິນ, ​ຜູ້​ມາ​ຈາກ​ບາ​ຮູ​ຣິມ, ກໍ​ໄດ້​ຮີບ​ລົງ​ມາ​ພ້ອມ​ກັບ​ຄົນ ​ຢູ​ດາ ​ເພື່ອ​ຈະ​ຮັບ​ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ.
\v 17 ມີ​ຄົນ​ຈາກ​ເຜົ່າ​ເບັນ​ຢາ​ມິນ​ພ້ອມ​ກັບ​ເຂົາ​ຫນຶ່ງ​ພັນ​ຄົນ, ແລະ​ຊີ​ບາ​ຜູ້ຮັບໃຊ້​ຂອງ​ໂຊນ, ພ້ອມ​ກັບ​ລູກ​ຊາຍ​ສິບ​ຫ້າ​ຄົນ. ແລະ​ຄົນ​ໃຊ້​ອີກ​ຊາວຄົນ​ ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຮີບ​ຂ້າມ​ແມ່​ນຳ​ຈໍ​ແດນ​ ຕໍ່​ຫນ້າ​ກະ​ສັດ.
\v 18 ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຂ້າມ​ມາ​ເພື່ອ ​ນຳ​ຣາ​ຊວົງ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ ແລະ​ລໍຄອຍ​ເຮັດ​ສິ່ງ​ທີ່​ເພິ່ນເຫັນດີ. ຊີ​ເມ​ອີ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເກ​ຣາ ໄດ້​ໂນ້ມ​ຕົວ​ລົງ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ກະ​ສັດ ​ກ່ອນ​ທີ່​ເພິ່ນຈະ​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ.
\s5
\v 19 ຊີ​ເມ​ອີ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ວ່າ, "ຂໍ​ຢ່າງ​ຊົງ​ຖື​ໂທດ​, ການ​ລ່ວງ​ລະ​ເມີດ​ຂອງ​ຂ້ານ້ອຍ, ແລະ​ຂໍ​ຢ່າ​ຊົງ​ຈົດ​ຈຳ​ຄວາມ​ຜິດ ​ທີ່​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານໄດ້​ເຮັດ ​ລືມ​ໃນ​ມື້​ທີ່​ກະ​ສັດ​ເຈົ​້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ ​ອອກ​ຈາກນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ. ຂໍ​ກະ​ສັດ, ​ຢ່າ​ຊົງ​ຈົດ​ຈຳ​ໄວ້​ໃນ​​ໃຈ.
\v 20 ດ້ວຍ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານ ຮູ້​ແລ້ວ​ວ່າ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເອງ​ໄດ້​ເຮັດ​ບາບ, ເບິ່ງ​ເຖີດ ນີ້​ເຫັນ​ເຫດ​ວ່າ​ເປັນ​ຫຍັງ​ໃນ​ມື້​ນີ້​ ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ມາ​ເປັນ​ຄົນ​ແລກ​ໃນ​ເຊື້ອສາຍ​ ໂຢ​ເຊັບ ​ທັງ​ຫມົດ ທີ່​ລົງ​ມາ​ຮັບ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ."
\s5
\v 21 ​ແຕ່​ອາ​ບີ​ໄຊ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ນາງ​ເຊ​ຣູ​ອີ​ຢາ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ຊີ​ເມ​ອີ​ບໍ່​ສົມ​ຄວນ​ຕາຍ​ເພາະ​ສິ່ງ​ນີ້, ເພາະ​ເຂົາ​ໄດ້​ປ້ອຍ​ດ່າ ​ຜູ້​ທີ່​ຮັບ​ການ​ແຕ່ງ​ຕັ້ງ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ?"
\v 22 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ລູກ​ຊາຍ​ທັງ​ສອງ​ຂອງ​ນາງ​ເຊ​ຣູ​ອີ​ຢາເອີຍ, ເຮົາ​ມີ​ວຽກ​ຫຍັງ​ກັບ​ທ່ານ, ຊຶ່ງ​ໃນ​ມື້​ນີ້​ທ່ານ​ຈະ​ມາ​ເດືອດ​ຮ້ອນ​ກັບ​ເຮົາ? ໃນ​ມື້​ນີ້​ຄວນ​ທີ່​ຈະ​ໃຫ້​ໃຜ​ໃນ​ອິດ​ສະ​ເອນ​ມີ​ໂທດ​ເຖິງ​ຕາຍ​ບໍ?"
\v 23 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ຊີ​ເມ​ອີ​ວ່າ, "ເຈົ້າ​ຈະ​ບໍ່​ຕາຍ." ແລ້ວ​ກະ​ສັດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ໃຫ້​ຄຳ​ສັນ​ຍາວ່າ ລາວຊິບໍ່ຖືກປະຫານຊີວິດ.
\s5
\v 24 ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ກະສັັດໂຊນ​ ກໍ​ໄດ້​ລົງ​ມາ​ຮັບ​ກະ​ສັດ. ເພິ່ນ​ບໍ່​ໄດ້​ຊົງ​ລ້າງ​ຕີນ​ຫລື ​ແຖ​ຫນວດ​ຂອງ​ເ​ພິ່ນຫລື​, ຊົງ​ຊັກ​ເຄື່ອງ​​ຂອງເພິ່ນ​ຕັ້ງ​ແຕ່ມື້​ທີ່​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຈາກ​ໄປ, ຈົນ​ວັນ​ທີ່​ທ່ານ​ໄດ້​ກັບ​ມາ​ໂດຍ​ຢ່າງ​ມີ​ໄຊ.
\v 25 ​ດັ່ງ​ນັ້ນ​ເມື່ອເພິ່ນ​ໄດ້​ມາ​ ຍັງ​ນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ ​ເພື່ອ​ຈະ​ຮັບ​ມາກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ ​ຖາມ​ວ່າ, "ເມ​ຟີ​ໂບ​ເຊັດ ເປັ​ນ​ຫຍັງ​ທ່ານ​ບໍ່​ໄດ້​ໄປ​ກັບ​ເຮົາ?"
\s5
\v 26 ລາວຕອບວ່າ, "ຂ້າ​ແດ່ກະ​ສັດ, ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ຜູ້ຮັບໃຊ້​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ຕວະ​ຂ້າ​ນ້ອຍ ເພາະ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານ​ໄດ້​ບອກ​ເຂົາ​ວ່າ, "ຂ້ອຍ​ຈະ​ອານ​ລໍໂຕຫນຶ່ງ​ເພື່ອ​ຂ້ອຍ​ຈະ​ໄດ້​ຂີ່​ໄປ​ຕາມ​ກະ​ສັດ, ​ເພາະ​ວ່າ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອ​ງ​ທ່ານພິ​ການ."
\v 27 ເຂົາ​ກັບ​ໄປ​ທູນ​ກະ​ສັດ ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ໃສ່​ຮ້າຍ​ຜ​ູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ ດັ່ງ​ນັ້ນຂໍ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ໃນ​ສິ່ງ​ທີ່​ທ່ານຊົງ​ເຫັນ​ວ່າ​ດີ ​ໃນ​ສາຍ​ຕາ​ຂອງ​ທ່ານເຖີດ.
\v 28 ເພາະ​ວ່າ​ທຸກ​ຄົນ​ໃນ​ຄອບ​ຄົວ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ທັງ​ຫມົດ ​ນັ້ນ​ເປັນ​ແຕ່​ຄົນ​ທີ່​ສົມ​ຄວນ​ຕາຍ ຕໍ່​ຫນ້າ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ແຕ່​ທ່ານ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ແຕ່​ຕັ້ງ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ ຂ​ອງ​ທ່ານໄວ້​ໃນ​ຫມູ່​ຜູ້​ທີ່​ກິນ​ຮ່ວມ​ໂຕະ​ທ່ານ. ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ມີ​ຄວາມ​ເມດ​ຕາ​ປະ​ການ​ໃດ ​ທີ່​ຈະ​ຮ້ອງ​ທູນ​ຕໍ່​ກະ​ສັດ?"
\s5
\v 29 ​ແລ້ວ​ກະ​ສັດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ເຂົາ​ວ່າ,"ທ່ານ​ຈະ​ເວົ້າ​ເລື່ອງ​ລາວ​ຂອງ​ທ່ານ​ຕໍ່​ໄປ​ເຮັດ​ຫຍັງ? ເຮົາ​ໄດ້​ຕັດ​ສິນ​ໃຈ​ແລ້ວ​ວ່າ ເມື່ອ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ ​ໄດ້​ກັບ​ສູ່​​ຣາ​ຊວັງ​ໂດ​ຍ​ມີ​ໄຊ​ເຊັ່ນ​ນີ້​ແລ້ວ ກໍ​ໃຫ້​ຊີ​ບາ​ຮັບ​ໄປ​ຫມົດ​ເຖີດ."
\v 30 ເມຟີໂບເຊັດຕອບວ່າ, "ໃຫ້ມໍຣະດົກຕົກເປັນຂອງຊີບາຫມົດເສຍ, ການທີ່ທ່ານກັບມາຢ່າງປອດໄພກໍພຽງພໍແລ້ວສຳລັບຂ້ານ້ອຍ."
\s5
\v 31 ແລ້ວ​ບາກ​ຊິນ​ໄລ ຊາວ​​ກີ​ເລ​ອາດ​ກໍ​ໄດ້​ລົງ​ມາ​ຈາກໂຣ​ເກ​ລິມ ເພື່ອ​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ​ໄປ​ສົ່ງກະ​ສັດ, ແລະ​ເຂົາ​ໄດ້​ສົ່ງ​ກະ​ສັດ​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ​ໄປ.
\v 32 ບັດ​ນີ້​ ບາກ​ຊິນ​ໄລ​ເປັນ​ຄົນ​ເຖົ້າ​ແກ່​ຫລາຍ​ແລ້ວ, ອາ​ຍຸ​ແປດ​ສິບ​ປີ.​ເຂົາ​ໄດ້​ນຳ​ສະ​ບຽງ​ອາ​ຫານ​ ມາ​ຖ​ວາຍ​ກະ​ສັດ​ຂະ​ນະ​ເພິ່ນ​ຢູ່​ທີ່​ມະ​ຫາ​ນາ​ອິມ, ​ເພາະ​ເຂົາ​ເປັນ​ຄົນ​ຮັ່ງ​ມີ​ຫລາຍ.
\v 33 ກະ​ສັດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ບາກ​ຊິນ​ໄລ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ຂ້າມ​ມາ​ຢູ່​ກັບ​ເຮົາ, ແລະ​ເຮົາ​ຈະ​ລ້ຽງ​ເບິ່ງ​ເຈົ້າ​ໃຫ້​ຢູ່​ກັບ​ເຮົາ​ທີ່​ນະຄອນເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັ​ມ."
\s5
\v 34 ບາກ​ຊີ​ໄລ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ວ່າ, "ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ຢູ່​ຕໍ່​ໄປ​ໄດ້​ອີກ​ຈັກ​ປີ ທີ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ຂຶ້ນ​ໄປ​ຢູ່​ກັບ​ກະ​ສັດທີ່ນະຄອນເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ?
\v 35 ຂ້າ​ນ້ອຍ​ມີ​ອາ​ຍຸ​ແປດ​ສິບ​ປີ​ແລ້ວ. ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ສາ​ມາດ ​ແຍກວ່າ​ແມ່ນ​ຫຍັງ​ດີ​ ແມ່ນ​ຫຍັງ​ຊົ່ວ​ໄດ້​ບໍ່? ຜ​ູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງທ່ານ​ຈະ​ຮູ້​ລົດ​ຊາດ​ຂອງ​ສິ່ງ​ທີ່​ກິນ ​ແລະ​ດື່ມ​ໄດ້​ບໍ່? ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ຟັງ​ສຽງ​ນັກ​ຮ້ອງ​ຊາຍ​ ແລະ​ຍິງ​ຮ້ອງ​ເພງ​ໄດ້​ອີກ​ບໍ່? ເປັນ​ຫຍັງ​ຈະ​ໃຫ້​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານ ​ເປັນ​ພາ​ລະ​ເພີ່ມ​ແກ່​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ?
\v 36 ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານ​ປະ​ສົງ​ຈະ​ຕາມ ​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ​ກັບ​ກະ​ສັດ​ເທົ່າ​ນັ້ນ. ສະ​ນັ້ນ​ກະ​ສັດ​ຈະ​ຊົງ​ຕອບ​ແທນ​ດ້ວຍ​ລາງວັນ​ເຊັ່ນ​ນີ້?
\s5
\v 37 ຂໍ​ໃຫ້​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງທ່ານ ໄດ້​ກັບ​ໄປ​ເພື່ອ​ຈະ​ຕາຍ​ໃນ​ເມືອງ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ໃກ້​ທີ່​ຝັງ​ສົບ​ພໍ່​ແມ່​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ. ແຕ່​ຂໍ​ຈົ່ງ​ຊົງ​ແນມ​ເຫັນ​ເຖີດ, ນີ້​ຄື​ກິມ​ຮາມ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ະ​ອົງ. ຂໍ​ໃຫ້​ເຂົາ​ຕາມ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄປ, ຂໍ​ຊົງ​ເຮັດ​ຕໍ່​ເຂົາ​ຕາມ​ທີ່​ຊົງ​ເຫັນ​ຄວນ."
\s5
\v 38 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ກິມ​ຮາມ​ຈະ​ຂ້າມ​ໄປ​ກັບ​ເຮົາ, ເຮົາ​ຈະ​ເຮັດ​ຄຸນ​ແກ່​ເຂົາ​ຕາມ​ທີ່​ເຈົ້າ​ເຫັນ​ຄວນ, ສິ່ງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ​ທີ່​ເຈົ້າ​ປາ​ຖະ​ຫນາ​ຈາກ​ເຮົາ, ເຮົາ​ຍິນ​ດີ​ເຮັດ​ໃຫ້​ເຈົ້າ."
\v 39 ແລ້ວ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ຫມົດ ​ກໍ​ໄດ​້​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ, ແລະ​ກະ​ສັດ​ກໍ​ໄດ້​ຂ້າມ​ໄປ ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ຈູບ​ບາກ​ຊີ​ໄລ, ແລະ​ໄດ້​ອວຍ​ພອນ​ເຂົາ. ແລ້ວ​ບາກ​ຊີ​ໄລ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ໄປ​ຍັງ​ທີ່​ຢູ່​ຂອງ​ເຂົາ.
\s5
\v 40 ​ດັ່ງ​ນັ້ນ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຂ​້າມ​ໄປ​ຍັງ​ກິນ​ການ, ແລະ​ກິມ​ຮາມ​ກໍ​ໄດ້​ຂ້າມ​ຕາມ​ເພິ່ນໄປ. ກອງ​ທັບ​ຂອງ​ຢູ​ດາຍ​ທັງ​ຫມົດ ​ກໍ​ໄດ​້​ນຳ​ກະ​ສັດ​ຂ້າມ​ມາ, ​ແລະ​ເຄິ່ງ​ຫນຶ່ງ​ຂອງກອງ​ທັບ​ດ້ວຍ.
\v 41 ໃນ​ບໍ່​ຊ້າ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ຫມົດ ​ກໍ​ໄດ້​ເລີ່ມ​ມາ​ເຝົ້າ​ກະ​ສັດ ​ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ວ່າ, "ພີ່​ນ້ອງ​ຂອງ​ເຮົາ​ຄົນ​ຢູ​ດາຍ ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ລັກ​ພາທ່ານໄປ, ແລະ​ໄດ້​ນຳ​ກະ​ສັດ​ ແລະ​ຣາ​ຊວົງ​ຂອງ​ເພິ່ນຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ​ໄປ, ແລະ​ພ້ອມ​ກັບ​ຄົນ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ທັງ​ຫມົດ?"
\s5
\v 42 ດັ່ງ​ນັ້ນ ຄົນ​ຢູ​ດາ​ທັງ​ປວງ ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຕອບ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ວ່າ, "ເພາະ​ວ່າ​ກະ​ສັດ​ຊົງ​ເປັນ​ພີ່​ນ້ອງ​ກັບ​ເຮົາ. ທ່ານ​ທັງ​ຫລາຍ​ຈະ​ຄຽດ ​ດ້ວຍ​ເລື່ອງ​ນີ້​ເຮັດ​ຫຍັງ? ພວກ​ເຮົາ​ໄດ້​ກິນ​ສິ່ງ​ໃດ​ທີ່​ກະ​ສັດ​ຕ້ອງ​ຈ່າຍ​ໃຫ້​ຫລື​ບໍ່? ເພິ່ນໃຫ້​ລາງ​ວັນ​ຫຍັງ​ແກ່​ເຮົາ​ບໍ່?"
\v 43 ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ກໍ​ໄດ້​ຕອບ​ຄົນ​ຢູ​ດາວ່າ, "ເຮົາ​ມີ​ສິບ​ເຜົ່າ​ທີ່​ມີ​ຄວາມ​ກ່ຽວ​ຂ້ອງ ​ສຳ​ພັນ​ກັບ​ກະ​ສັດ, ດັ່ງ​ນັ້ນ​ເຮົາ​ມີສິດ​ທິ​ໃນ​ດາ​ວິດ​ຫລາຍກວ່າ​ພວກ​ທ່ານ. ເປັນ​ຫຍັງ​ພວກ​ທ່ານ​ຈຶ່ງ​ດູ​ຖູກ​ເຮົາ​ເຊັ່ນ​ນີ້? ບໍ່​ແມ່ນ​ພວກ​ເຮົາ​ທີ່​ເປັນ​ພວກ​ທຳອິດບໍ ທີ່​ສະ​ເຫນີ​ໃຫ້​ນຳ​ກະ​ສັດ​ຂອງ​ພວກ​ເຮົາ​ກັບ​ມາ?" ແຕ່​ຖ້ອຍ​ຄຳ​ຂອງ​ຄົນ ​ຢູ​ດາ ​ກໍ​ຮຸນ​ແຮງກວ່າ​ຖ້ອຍ​ຄຳ​ຂອງ​ຄົນ ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ.
\s5
\c 20
\cl ບົດ​ທີ 20
\p
\v 1 ທີ່​ດຽວ​ກັນ​ນັ້ນ​ໄດ້​ມີ​ຄົນ​ກໍ່​ກວນ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຊື່​ເຊ​ບາ ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ບີກ​ຣີ, ​ຄົນ​ເບັນ​ຢາ​ມິນ. ເຂົາ​ໄດ້​ເປົ່າ​ແກ​ ແລະ ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ພວກເຮົາບໍ່ມີສ່ວນໃນດາວິດ, ທັງກໍ​ບໍ່​ໄດ​້​ມີ​ມໍ​ຣະ​ດົກ​ໃນ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຢ​ຊີ. ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ເອີຍ, ໃຫ້​ທຸກ​ຄົນ​ກັບ​ບ້ານ​ຂອງ​ຕົນ​ເອງ."
\v 2 ດັ່ງ​ນັ້ນ ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທັງ​ປວງ​ກໍ​ໄດ້​ໄປ​ຈາກ​ດາ​ວິດ ​ແລະ​ ໄດ້​ຕິດ​ຕາມ​ເຊ​ບາ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ບີກຣີ. ແຕ່​ຄົນ​ຢູ​ດາຍ​ຍັງ​ໄດ້​ຕິດ​ຕາມ​ກະ​ສັດ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ​ຢ່າງ​ໃກ້​ຊິດ, ຈາກ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ​ຕ​ະຫລອດ​ທາງ​ໄປຮອດນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັ​ມ.
\s5
\v 3 ເມື່ອ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ກັບ​ມາ​ທີ່​ຣາຊວັງ​ທີ່​ນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ, ເພິ່ນ​ໄດ້​ນຳ​ສາວ​ໃຊ້​ທັງ​ສິບ​ຄົນ ທີ່​ເພິ່ນ​ໄດ້​ຊົງ​ໄປ​ໄວ້​ໃຫ້​ເຝົ້າ​​ຣາ​ຊ​ວັງ​ນັ້ນ, ແລະເອົາພວກເຂົາ​ໄປ​ໄວ້​ໃນ​ບ້ານ​ຫລັງ​ຫນຶ່ງ​ທີ່​ມີ​ຍາມ​ເຝົ້າ, ເພິ່ນ​ໄດ້​ຊົງ​ລ້ຽງ​ດູພວກເຂົາໃນຄວາມຕ້ອງການຕ່າງໆຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່​ເພິ່ນ​ບໍ​ໍ່​ໄດ້​ຊົງ​ຫລັບ​ນອນ​ກັບ​ພວກ​ນາງ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພວກ​ນາງ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຖືກ​ກັກ​ໄວ້, ໃຫ້​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່​ຢ່າງ​ແມ່​ຫມ້າຍ​ຈົນ​ເຖິງ​ມື້​ຕາຍ.
\s5
\v 4 ແລ້ວ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ອາ​ມາ​ສາ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ລະ​ດົມ​ຄົນ​ຢູ​ດາຍ​ໃຫ້​ພ້ອມ​ພາຍ​ໃນ​ສາມ​ວັນ; ຕົວ​ທ່ານ​ຈົ່ງ​ມາ​ທີ່​ນີ້, ​ດ້ວຍເຊັ່ນກັນ."
\v 5 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ອາ​ມາ​ສາ​ກໍ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ລະ​ດົມ​ຄົນ​ຢູ​ດາຍ, ແຕ່​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ​້​ເຮັດ​ງານ​ຊ້າ​ເກີນ​ເວ​ລາ​ທີ່​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກຳ​ນົດ​ໃຫ້​ເຂົາ​ເຮັດ.
\s5
\v 6 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ອາ​ບີ​ໄຊວ່າ, "ບັດ​ນີ້​ເຊ​ບາ ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ບີກຣີ​ຈະ​ສ້າງ​ຄວາມ​ເດືອດ​ຮ້ອນໃຫ້​ເຮົາ​ຫລາຍກວ່າ​ອັບ​ຊາ​ໂລມ​ໄດ້​ເຮັດ. ທ່ານ​ຈົ່ງ​ນຳ​ບັນ​ດາ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ທ່ານ, ເຫລົ່າ​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ເຮົາ, ແລະ ໄລ່​ຕາມ​ເຂົາ​ໄປ, ຫລື ບໍ່​ເຊັ່ນ​ນັ້ນ​ເຂົາ​ຈະ​ຫາ​ບັນ​ດາ​ເມືອງ​ທີ່​ມີ​ປ້ອມ​ປາການໄດ້ ແລະ ​ຫນີ​ພົ​້ນ​ສາຍ​ຕາ​ເຮົາ."
\v 7 ແລ້ວ​ພວກ​ຄົນຂອງ​ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ໄລ່​ຕາມ​ເຂົາ, ພ້ອມ​ກັບ​ຄົນ​ເກ​ເຣັດ ​ກັບ​ຄົນ​ເປ​ເລັດ​ກັບ​ນັກ​ຮົບ​ທັງ​ຫມົດ. ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ອອກ​ຈາກ​ນະຄອນເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ​ເພື່ອ​ໄລ່​ຕາມ​ເຊ​ບາ​ ບຸດ​ຊາຍ​ຂອງ​ບີກຣີ.
\s5
\v 8 ​ເມື່ອ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ມາ​ເຖິງ​ໂງ່ນ​ຫີນ​ໃຫຍ່​ທີ່​ຢູ່​ໃນ​ເມືອງ​ກີ​ເບ​ໂອ, ອາ​ມາ​ສາ​ ກໍ​ໄດ້​ມາ​ພົບ​ພວກ​ເຂົາ. ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ສວມ​ໃສ່ເຄື່ອງ​ແຕ່ງ​ກາຍ​ທະ​ຫານ​ຢ່າງ​ທີ່​ເຂົາ​ໄດ້​ເຄີຍ​ໃສ່, ໂດຍ​ມີ​ດາບ​ຢູ່​ໃນ​ຝັກ​ຄັດ​ແອວ​ໄວ້. ເມື່ອ​ເຂົາ​ໄດ້​ຍ່າງ​ໄປ, ​ດາບ​ກ​ໍໄດ້​ຫລຸດ​ຕົກ​ລົງ.
\s5
\v 9 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ໂຢ​ອາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຖາມ​ອາ​ສາ​ມາ​ວ່າ, "ພີ່​ນ້ອງ​ຂອງ​ຂ້ອຍ, ສະ​ບາຍ​ດີ​ບໍ່?" ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ເອົາ​ມື​ຂວາ​ຈັບ​ຫນວດ​ຂອງ​ອາ​ສາ​ມາ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຮັກ ​ແລະ​ ຈູບ​ເຂົາ.
\v 10 ອາ​ມາ​ສາ​ບໍ່​ໄດ້​ສັງ​ເກດ​ດາບ​ທີ່​ຢູ່​ໃນ​ມື​ຊ້າຍ​ຂອງ​ໂຢ​ອາ​ບ. ໂຢ​ອາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ແທງ​ທ້ອງ​ອາ​ມາ​ສາ​ຈົນ​ໄສ້​ໂລ່​ລົງພື້ນ​ດິນ. ໂຢ​ອາບ​ບໍ່​ໄດ້​ແທງ​ເຂົາ​ອີກ​ຄັ້ງ, ແລະ​ ອາ​ມາ​ສາ​ກໍ​ໄດ້​ຕາຍ. ດັ່ງ​ນັ້​ນ​ໂຢ​ອາບ​ ແລະ​ ອາ​ບີ​ໄຊ​ນ້ອງ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ໄລ່​ຕາມ​ເຊ​ບາ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ບີກຣີ​ໄປ.
\s5
\v 11 ແລ້ວ​ທະ​ຫານ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຂອງ​ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ຢືນ​ຢູ່​ໃກ້​ອາ​ມາ​ສ​າ, ແລະ ໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ, "ໃຜ​ເຫັນ​ດ້ວຍ​ກັບ​ໂຢ​ອາບ, ​ແລະ​ ໃຜ​ຢູ່​ຝ່າຍ​ດາ​ວິດ,​ໃຫ້​ຜູ້​ນັ້ນ​ຕິດ​ຕາມ​ໂຢ​ອາບ​ໄປ."
\v 12 ອາ​ມາ​ສາ​ກໍ​ນອນ​ຈົມ​ກອງ​ເລືອດ​ຂອງ​ຕົນ​ເອງ​ຢູ່​ທີ່​ໃນ​ຫົນ​ທາງ. ເມື່ອ​ຊາຍ​ຄົນ​ນັ້ນ​ເຫັນ​ພວກ​ທະ​ຫານ​ທົງ​ຫມົດ​ໄດ້​ຢືນ​ຢູ່, ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຍ້າຍ​ອາ​ມາ​ສາ​ຈາກ​ຫົນ​ທາງ​ໄປ​ຖິ້ມ​ໃນ​ທົ່ງ​ນາ ເຂົາ​ໄດ້​ໂຍ​ນ​ເສື້ອ​ຜ້າ​ປິດ​ຮ່າງກາຍ​ເຂົາ​ໄວ້. ເພາະ​ວ່າ​ເຂົາ​ໄດ້​ເຫັນ​ວ່າ​ທຸກ​ຄົນ​ທີ່​ຜ່ານ​ມາ​ກໍ​ໄດ້​ຢືນ​ຢູ່.
\v 13 ຫລັງ​ຈາກ​ທີ່​ສົບ​ຂອງ​ອາ​ມາ​ສາ​ໄດ້​ຖືກ​ນຳ​ອອກ​ຈາກ​ຫົນ​ທາງ​ແລ້ວ, ທະ​ຫານ​ທັງ​ປວງ​ກໍ​ໄດ້​ຕາມ​ໂຢ​ອາ​ບ​ເພື່ອ​ໄລ່​ຕາມ​ເຊ​ບາ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ບີກຣີ.
\s5
\v 14 ​ເຊ​ບາ​ກໍ​ໄດ້​ຜ່ານເຂດແດນຕ່າງໆຂອງ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທຸກ​ເຜົ່າ​ຈົນ​ເຖິງອາເບັນ ແຫ່ງ​ເບັດ​ມາອາກາ​ໄປ​ຈົນ​ເຖິງ, ແລະ ​ຜ່ານ​ທະ​ລຸ​ໄປ​ທຸກ​ດິນ​ແດນ​ຂອງ​ຄົນ​ບີກ​ຣີ​ທັງ​ຫມົດ.
\v 15 ທີ່​ໄດ້​ມາ​ຮ່ວມ​ກັນ ​ແລະ​ ໄດ​້​ໄລ່​ຕິດ​ຕາມ​ເຊ​ບາ​ໄປ ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ​້​ຕາມ​ມາ​ທັນ​ເຂົາ​ ແລະ​ ໄດ້​ລ້ອມ​ເຂົາ​ໄວ້​ໃນ​ເມືອງ​ອາ​ເບັນ​ແຂວງ​ເບັດ​ມາ​ອາ​ກາ. ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ກໍ່​ທາງ​ເນີນ​ຂຶ້ນ​ບ່ອນ​ກຳ​ແພງ. ທະ​ຫານ​ທັງ​ຫມົດ​ທີ່​ຢູ່​ກັບ​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ຕຳ​ກຳ​ແພງ​ເພື່ອ​ໃຫ້​ກຳ​ແພງ​ພັງ​ລົງ.
\v 16 ແລ້ວ​ມີ​ຜູ້​ຍິງ​ສະ​ຫລາດ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ອອກ​ມາ​ຈາກ​ໃນ​ເມືອງວ່າ, "ຈົ່ງ​ຟັງ, ຂໍ​ຟັງ​ແດ່, ໂຢ​ອາບ! ເຂົ້າ​ມາ​ໃກ້​ຂ້າ​ນ້ອຍແດ່ ເພື່ອ​ຂ​້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ເວົ້າ​ກັບ​ທ່ານ."
\s5
\v 17 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ມາ​ໃກ້​ນາງ, ແລະ​ຜູ້​ຍິງ​ນັ້ນ​ກໍ​ໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ, "ທ່ານ​ຄື​ໂຢ​ອາບ​ແມ່ນ​ບໍ?" ເຂົາ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ແມ່ນ​ແລ້ວ."​ເຮົາ​ຄື​ໂຢ​ອາບ," ນາງ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ເຂົາ​ວ່າ, "ຂໍ​ທ່ານ​ຟັງ​ຖ້ອຍ​ຄຳ​ຂອງ​ສາວ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານ​ຈັກ​ຫນ່ອຍ." ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, ເຮົາ​ກຳ​ລັງ​ຟັງ​ຢູ່​ແລ້ວ."
\v 18 ແລ້ວ​ນາງ​ກໍ​ໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ, "ສະ​ໄຫມ​ໂບ​ຮານ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ເວົ້າ​ກັນ​ວ່າ, "ໃຫ້​ຂໍ​ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ທີ່​ອາ​ເບັນ​ໃຫ້​ແນ່ນອນ​ເທີດ" ແລະ​ ຄຳ​ປຶກ​ສາ​ນັ້ນ​ຈະ​ເຮັດ​ໃຫ້​ເລື່ອງ​ນັ້ນ​ຈົບ​ລົງ​ໄດ້.
\v 19 ພວກ​ເຮົາ​ເປັນ​ເມືອງ​ຫນຶ່ງ​ທີ່​ເຕັມ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ງຽບ​ສະ​ງົບ​ທີ່​ສຸດ ​ແລະ​ ສັດ​ຊື່​ໃນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ. ທ່ານ​ກຳ​ລັງ​ຈະ​ທຳ​ລາຍ​ເມືອງ ອັນ​ເປັນ​ເມືອງ​ແມ່​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ. ​ເປັນຫ​ຍັງ​ທ່ານ​ຈຶ່ງ​ຕ້ອງການຈະ​ມ້າງ​ເພ​ມໍ​ຣະ​ດົກ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ?"
\s5
\v 20 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ໂຢ​ອາບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຕອບ​ວ່າ, "ຂໍ​ໃຫ້​ຫ່າງ​ໄກ, ຂໍ​ໃຫ້​ຫ່າງ​ໄກ​ຈາກ​ເຮົາ, ຊຶ່ງ​ເຮົາ​ຈະ​ມ້າງ​ເພ​ຫລື​ທຳ​ລາຍ​ນັ້ນ.
\v 21 ເລື່ອງ​ນີ້​ບໍ່​ເປັນ​ຄວາມ​ຈິງ. ແຕ່​ມີ​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຈາກ​ເຂດ​ເນີນ​ພູ​ເອ​ຟ​ຣາ​ອິມ​, ຊື່​ເຊ​ບາ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ບີກຣີ, ໄດ້​ຍົກ​ມື​ຂອງ​ເຂົາ​ຂຶ້ນ​ຕໍ່​ສູ້​ກະ​ສັດ, ຕໍ່​ສູ້​ດາ​ວິດ. ຈົ່ງ​ມອບ​ເຂົາ​ມາ​ຄົນ​ດຽວ​, ແລະ ​ເຮົາ​ຈະ​ຖອນ​ທັບ​ຈາກ​ເມືອງ​ນີ້." ຜູ້​ຍິງ​ນັ້ນ​ຈຶ່ງ​ກ່າວ​ກັບ​ໂຢ​ອາບ​ວ່າ, "ຫົວ​ຂອງ​ເຂົາ​ຈະ​ຖືກ​ໂຍນ​ຂ້າມ​ກຳ​ແພງ​ມາ​ໃຫ້​ທ່ານ."
\v 22 ແລ້ວ​ຜູ້​ຍິງ​ນັ້ນ​ກໍ​ໄປ​ຫາ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທັງ​ຫມົດ​ດ້ວຍ​ປັນ​ຍາ​ຂອງ​ນາງ. ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຕັດ​ຫົວ​ຂອງ​ເຊ​ບາ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ບີິກຣີ, ແລະ ​ໄດ້​ໂຍນ​ໃຫ້​ໂຢ​ອາບ. ແລ້ວ​ເຂົາ​ກໍ​ເປົ່າ​ແກ​ ແລະ​ ທະ​ຫານ​ຂອງ​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ແຍກ​ໄປ​ຈາກ​ເມືອງ, ທຸກ​ຄົນ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ໄປ​ຍັງ​ທີ່​ຢູ່​ຂອງ​ຕົນ. ແລ້ວໂຢອາບກໍໄດ້ກັບຄືນເຢຣູຊາເລັມໄປຫາກະສັດ.
\s5
\v 23 ​ແລ້ວ​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ໄປ​ເຝົ້າ​ກະ​ສັດ​ທີ່​ນະຄອນ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ, ແລະ ບັດ​ນີ້​ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ເປັນ​ຜູ້​ບັງ​ຄັບ​ບັນ​ຊາ​ກອງ​ທັບ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ ແລະ​ ເບ​ນາ​ອີ​ຢາ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຢ​ໂຮຍ​ອາ​ດາ​ໄດ້​ເປັນ​ຜູ້​ບັງ​ຄັບ​ບັນ​ຊາ​ຂອງ​ຄົນ​ເກ​ເຣັດ ​ແລະ​ ຄົນ​ເປ​ເລັ​ດ.
\v 24 ອາ​ໂດ​ນີ​ຣາມ​ໄດ້​ດູ​ແລ​ບັນດາຄົນ​ງານ​ທັງຫລາຍ, ແລະ ​ເຢ​ໂຮ​ຊາ​ຟັດ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ອາ​ຮີ​ລຸດ​ໄດ້​ເປັນ​ຜູ້​ດູ​ແລ​ກ່ຽວ​ກັບ​ແຮງ​ງານ.
\v 25 ເຊວາ​ເປັນ​ເລ​ຂາ​ທິ​ການ​ຂອງ​ສານຊາ​ດົກ​ ແລະ​ ອາ​ບີ​ອາ​ທາ​ເປັນ​ປະ​ໂຣຫິດ.
\v 26 ອີ​ຣາ​ຕະ​ກູນ​ຢາ​ອີ​ເປັນ​ຫົວ​ຫນ້າ​ຂ້າ​ຣາ​ຊ​ການ​ຊັ້ນ​ຜູ້​ໃຫຍ່​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ດ້ວຍ.
\s5
\c 21
\cl ບົດ​ທີ 21
\p
\v 1 ໄດ້​ມີການອຶດ​ຢາກ​ອາ​ຫານ​ໃນ​ສະ​ໄຫມ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ຢູ່ເປັນເວລາ​ສາມ​ປີ​ຕິດ​ຕໍ່​ກັນ, ແລະ ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ສະ​ແຫວງ​ຫາ​ຫນ້າຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ການ​ອຶດ​ຢາກ​ອາ​ຫານ​ທີ່​ເກ​ີດ​ຂຶ້ນ​ກັບ​ພວກ​ເຈົ້າ​ນີ້ເປັນ​ເພາະ​ວ່າ​ໂຊນ​ ແລະ​ຄອບ​ຄົວ​ຂອງ​ເຂົາ, ໄດ້​ມີ​ຄວາມ​ຜິດ​ໃນ​ການ​ຂ້າ​ຄົນ ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຂ້າ​ຄົນ​ກີ​ເບ​ໂອນ."
\s5
\v 2 ບັດ​ນີ້​ຄົນ​ກີ​ເບ​ໂອນ​ນັ້ນ​ບໍ່​ແມ່ນ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ; ພວກ​ເຂົາ​ເປັນ​ຄົນ​ອາ​ໂມ​ຣິດທີ່​ຍັງ​ເຫລືອ​ຢູ່. ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ໄດ້​ສັນ​ຍາ​ຕໍ່​ພວກ​ເຂົາ​ວ່າ​ຈະ​ບໍ່​ຂ້າ​ພວກ​ເຂົາ, ແຕ່​ໂຊນ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ທີ່​ຈະ​ສັງ​ຫານ​ພວກ​ເຂົາ​ທັງ​ຫມົດ ເພາະ​ຄວາມ​ກະ​ຕື​ລື​ລົ້ນ​ເພື່ອ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ ແລະ ​ຢູ​ດາຍ.
\v 3 ດັ່ງ​ນັ້ນ ກະ​ສັດ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ຮ້ອງ​ປະ​ຊຸມ​ພວກ​ກີ​ເບ​ໂອນ ​ແລະ ​ໄດ້​ຖາມ​ພວກ​ເຂົາ​ວ່າ, "ເຮົາຄວນ​ຈະ​ເຮັດ​ຫຍັງ​ໃຫ້​ແກ່​ພວກ​ທ່ານ​ໄດ້? ເຮົາ​ຈະ​ເຮັດ​ຢ່າງ​ໃດ​ຈຶ່ງ​ຈະ​ແກ້​ຄວາມ​ຜິດ​ທີ່​ໄດ້​ເຮັດ​ຕໍ່​ພວກ​ເຈົ້າ​ໄດ້, ເພື່ອ​ພວກ​ທ່ານ​ຈະ​ໄດ້​ອວຍ​ພອນ​ແກ່​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ, ຜູ້​ໄດ​້​ຮັບ​ມໍ​ຣະ​ດົກ​ຂອງ​ຄວາມ​ດີ ​ແລະ​ ຄຳສັນ​ຍາ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ?"
\s5
\v 4 ຄົນ​ກິ​ເບ​ໂອ​ໄດ້​ທູນ​ຕອບ​ເພິ່ນວ່າ, "ມັນ​ບໍ່​ແມ່ນ​ເລື່ອງ​ເງິນ ​ຫລື​ ທອງ​ລະຫ​ວ່າງ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ທ່ານ​ກັບ​ໂຊນ ​ຫລື​ ເຊື້ອ​ສາຍ​ຂອງ​ທ່ານ. ໃນ​ທຳ​ນອງ​ດຽວ​ກັນ ມັນ​ບໍ​່​ແມ່ນ​ເລື່ອງ​ຂອງ​ພວກ​ຂ້ານ້ອຍທີ່​ຈະ​ປະ​ຫານ​ຊີ​ວິດ​ໃຜ​ໃນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ." ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ພວກ​ທ່າ​ນ​ເວົ້າ​ວ່າ​ຢ່າງ​ໃດ ທີ່​ເຮົາ​ຄວນ​ຈະ​ເຮັດ​ໃຫ້​ພວກ​ທ່ານ?"
\s5
\v 5 ພວກເຂົາໄດ້ຕອບກະສັດວ່າ, "ສຳ​ລັບ​ຜູ້​ຊາຍ​ຜູ້​ທີ່​ໄດ້​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ຂ້າ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ແລະ​ ຜູ້ທີ່ໄດ້ວາງ​ແຜນ​ທຳ​ລາຍ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ຖືກ​ທຳ​ລາຍ ​ແລະ ​ບໍ່​ມີ​ທີ່​ຢູ່​ໃນ​ເຂດ​ແດນ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອ​ນ -
\v 6 ຂໍ​ໃຫ້​ມ​ອບ​ເຈັດ​ຄົນ​ຈາກ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ຂອງ​ເຂົາ​ໃຫ້​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ແລະ​ ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ໄດ້​ແຂວນ​ຄໍ​ພວກ​ເຂົາ ຕໍ່​ຫນ້າ​ພ​ຣະ​ຢ​າ​ເວ ທີ່​ກິ​ເບ​ອາ​ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງ​ໂຊນ, ຜູ້​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ເລືອກ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ເຮົາ​ຈະ​ມອບ​ພວກ​ເຂົາ​ໃຫ້​ແກ່​ເຈົ້າ."
\s5
\v 7 ແຕ່​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ໄວ້​ຊີ​ວິດ​ເມ​ຟີ​ໂບ​ເຊັດ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ໂຢ​ນາ​ທານ​ ແລະ ​ຫລານ​ຊາຍ​ຂອງ​ໂຊນ, ເພາະ​ຄຳ​ສັນ​ຍາ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ທີ່​ທັງ​ສອງ​ໄດ້​ເຮັດ, ຄື​ລະຫ​ວ່າງ​ດາ​ວິດ ​ກັບ​ໂຢ​ນາ​ທານ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ໂຊນ.
\v 8 ແຕ່​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ນຳ​ເອົາ​ລູກ​ຊາຍ​ສອງ​ຄົນ​ຂອງ​ນາງ​ຣິ​ຊະ​ປາ​ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ອາ​ອີ​ຢາ, ລູກ​ຊາຍ​ທັງ​ສອງ​ຄົນ​ຂອງ​ນາງ​ທີ່​ໄດ້​ເກີດ​ກັບ​ໂຊນ - ຊື່​ຂອງ​ລູກ​ຊາຍ​ທັງ​ສອງ​ຄົນ​ຄື​ ອາກ​ໂມ​ນີ​ ແລະ ​ເມ​ຟີ​ໂບ​ເຊັດ; ແລະ​ ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ນຳ​ລູກ​ຊາຍ​ທັງ​ຫ້າ​ຄົນ​ຂອງ​ເມ​ຣາບ​ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ໂຊນ, ຊຶ່ງ​ພວກ​ນາງ​ໄດ້​ມີ​ກັບ​ອັດ​ຣີ​ເອນ ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ບາກ​ຊິນ​ໄລ​ຊາວ​ເມືອງ​ເມ​ໂຮ​ລາ.
\v 9 ເພິ່ນ​ໄດ້​ຊົງ​ມອບ​ຄົນ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ໄວ້​ໃນ​ມື​ຂອງ​ຄົນ​ກີ​ເບ​ໂອນ. ພວກ​ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ແຂວນ​ຄໍ​ພວກ​ເຂົາ​ເທິງ​ພູ​ເຂົາ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ, ແລະ ​ພວກ​ເຂົາ​ທັງ​ເຈັດ​ຄົນ​ກໍ​ໄດ້​ຕາຍ​ໄປ​ດ້ວຍ​ກັນ. ພວກ​ເຂົ​າ​ຖືກ​ຂ້າ​ຕາຍ​ໃນ​ຊ່ວງ​ລະ​ດູ​ກ່ຽວ​ເຂົ້າ, ລະຫ​ວ່າງ​ມື້​ທຳອິດຂອງ​ມື້​ເລີ່ມ​ຕົນ​ກ່ຽວ​ເຂົ້າ​ບາ​ເລ.
\s5
\v 10 ​ແລ້ວ​ນາງ​ຣິ​ຊະ​ປາ, ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ອາ​ອີ​ຢາ,​ກໍ​ໄດ້​ເອົາ​ຜ້າ​ກະ​ສອບ​ປູ​ໄວ້​ເທິງ​ກ້ອນ​ຫີນ​ສຳ​ລັບ​ຕົນ​ເອງເທິງ​ພູ​ເຂົາ​ຂ້າງໆ ຮ່າງ​ກາຍທັງ​ຫລາຍ​ຂອງ​ຄົນ​ຕາຍ, ຕັ້ງ​ແຕ່​ຕົ້ນ​ລະ​ດູ​ກ່ຽວ​ຈົນ​ເຖິງ​ເວ​ລາ​ທີ່​ຝົນ​ຈາກ​ທ້ອງ​ຟ້າ​ຕົກ​ຈາກ​ທ້ອງ​ຟ້າ​ຕົກ​ລົງ​ພວກ​ເຂົາ. ນາງ​ບໍ່​ຍ​ອມ​ໃຫ້​ເຫລົ່າ​ຝູງ​ນົກ​ແຫ່ງ​ທ້ອງ​ຟ້າ​ມາ​ລົບ​ກວນ​ຮ່າງ​ທັງ​ຫລາຍ​ໃນ​ເວ​ລາ​ກາງ​ເວັນ ​ຫລື​ ບໍ​່​ໃຫ້​ສັດ​ປ່າ​ມາ​ລົບ​ກວນ​ໃນ​ເວ​ລາ​ກາງ​ຄືນ.
\v 11 ເມື່ອ​ເຂົາ​ໄດ້​ທູນ​ດາ​ວິ​ດ, ໃຫ້​ຊົງ​ຮູ້​ໃນ​ສິ່ງ​ທີ່​ນາງ​ຣິ​ຊະ​ປາ​, ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ອາ​ອີ​ຢາ​ເມຍ​ນ້ອຍ​ຂອງ​ໂຊນ​, ໄດ້​ເຮັດ​ແລ້ວ.
\s5
\v 12 ​ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ໄປ​ນຳ​ກະ​ສັດ​ໂຊນ​ ແລະ​ກະ​ສັດ​ໂຢ​ນາ​ທານ​ລູກ​ຊາຍເພິ່ນມາ​ຈາກ​ພວກ​ຄົນ​ຂອງ​ເມືອງ​ຢາ​ເບັດ​ກີ​ເລ​ອາດ​, ຜູ້​ທີ່​ໄດ້​ລັກ​ລອບ​ເອົາ​ໄປ​ຈາກ​ເມືອງ​ເບັດ​ຊານ, ທີ່​ພວກ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ແຂວນ​ທັງ​ສອງທ່ານ​ໄວ້, ຫລັງ​ຈາກ​ທີ່​ພວກ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ປະ​ຫານ​ໂຊນ​ໃນ​ກິນ​ໂບ​ອາ.
\v 13 ດາ​ວິດ​ໄດ​້​ຊົງ​ນຳ​ກະ​ສັດ​ໂຊນ ​ແລະ​ກະ​ສັດ​ໂຢ​ນາ​ທານ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງເພິ່ນ​ຂຶ້ນ​ມາ​ຈາກ​ທີ່​ນັ້ນ ແລະ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ລວບ​ລວມ​ກະ​ດູກ​ຂອງ​ຄົນ​ທັງ​ເຈັດ​ຄົນ​ທີ່​ຖືກ​ແຂວນ​ຄໍ​ຕາຍ​ດ້ວຍ​ເຊັ່ນ​ກັນ ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ຝັງ​ກະ​ສັດ​ຂອງ​ໂຊນ​, ແລະ​ຂອງ​ໂຢ​ນາ​ທານ​ລູກ​ຊາຍ​ຂ​ອງ​ເພິ່ນ​ໄວ້​ໃນ​ແຜ່ນ​ດິນ​ຂອງ​ເບັນ​ຢາ​ມິນ​ໃນ​ເມືອງ​ເຊ​ລາ, ໃນ​ອຸບ​ມຸງ​ຂອງ​ກີ​ເຊ​ພໍ່​ຂອງ​ກະສັດໂຊນ.
\s5
\v 14 ພວກເຂົາໄດ້ຝັ່ງກະດູກຂອງໂຊນ ແລະ ໂຢນາທານລູກຊາຍຂອງເຂົາໃນປະເທດເບັນຢາມິນໃນເມືອງເຊລາ, ​ໃນອຸບມຸງຂອງຶກີເຊພໍ່ຂອງເຂົາ. ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ເຮັດ​ຕາມ​ທຸກ​ຢ່າງ​ທີ່​ກະ​ສັດ​ໄດ້​ຊົງ​ບັນ​ຊາ​ໄວ້. ຫລັງ​ຈາກ​ນັ້ນ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຕອບ​ຄ​ຳ​ອະ​ທິ​ຖານຂອງພວກເຂົາ​ເພື່ອ​ແຜ່ນ​ດິນ​ນັ້ນ.
\s5
\v 15 ​ແລ້ວ​ພວກ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ໄດ້​ລົງ​ມາ​ເຮັດ​ສົງ​ຄາມ​ກັບ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ອີກ​ຄັ້ງ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ລົງ​ໄປ​ພ້ອມ​ກັບ​ກອງ​ທັບ​ຂອງ​ເພິ່ນ ແລະ​ ໄດ້​ຊົງ​ສູ້​ຮົບ​ກັບ​ຄົນ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ. ດາ​ວິດ​ກໍ​ຊົງ​ໄດ້​ຮັບ​ໄຊ​ຊະ​ນະ​ດ້ວຍ​ການ​ເມື່ອຍ​ລ້າ​ຈາກ​ສົງ​ຄາມ.
\v 16 ອີ​ສະ​ບີ​ເບ​ໂນບ, ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ໃນ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ຍັກ, ຜູ້​ທີ່​ຫອກ​ເປັນທອງ​ສຳ​ຣິດ​ຫນັກ​ປະ​ມານ​ສາມ​ກິ​ໂລ, ແລະ ​ເປັນ​ຜູ້​ທີ່​ມີ​ດາບ​ໃຫມ່​ຄາດ​ເເອວ, ໄດ້ຄິດ​ຈະ​ຂ້າ​ດາ​ວິດ.
\v 17 ແຕ່​ອາ​ບີ​ໄຊ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ນາງ​ເຊ​ຣູ​ອີ​ຢາ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ມາ​ຊ່ວຍ​ດາ​ວິດ​ໄວ້, ແລະ​ ສູ້​ຮົບ​ກັບ​ຄົນ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ, ແລະ ​ໄດ້​ຂ້າ​ເຂົາ. ແລ້ວ​ເຫລົ່າ​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ສັນ​ຍາ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ເພິ່ນວ່າ, "ຂໍ​ທ່ານ​ຢ່າ​ໄປ​ເຮັດ​ສຶກ​ພ້ອມ​ກັບ​ພວກ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ​ເລີຍ, ເພື່ອພວກຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ສູນເສຍທ່ານໄປ."
\s5
\v 18 ເລື່ອງ​ນີ້​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ພາຍ​ຫລັງ​ທີ່​ມີ​ການ​ຮົບ​ກັບ​ພວກ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ອີກ​ທີ່​ເມືອງ​ໂກບ​, ຄາວ​ນັ້ນ​ສິບ​ເບ​ກາຍ​ຊາວ​ເມືອງ​ຮູ​ຊາ​ໄດ້​ຂ້າ​ຄົນ​ຮ່າງ​ໃຫຍ່​ຜູ້​ຫນຶ່ງ​ຊື່ວ່າສາເຟ, ຜູ້ຊຶ່ງເປັນລູກຫລານຂອງເຣຟາອິມ.
\v 19 ເລື່ອງ​ນີ້​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ອີກ​ຄັ້ງ​ໃນ​ການ​ຮົບ​ກັບ​ພວກ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ທີ່​ເມືອງ​ໂກບ​ອີກ, ທີ່​ເອນ​ຮາ​ນານ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຢາ​ອີ ຊາວ​ເບັດ​ເລ​ເຮັມ, ໄດ້​ຂ້າ​ໂກ​ລີ​ອາດ​ຊາວ​ກາດ, ​ຜູ້​ມີ​ຫອກ​ເທົ່າ​ກັບ​ໄມ້​ກຳ​ພັ້ນ​ຫູກ.
\s5
\v 20 ​ເລື່ອງ​ນີ້​ກໍ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ມີ​ການ​ຮົບ​ກັນ​ອີກ​ທີ່​ເມືອງ​ກາດ ອັນ​ເປັນ​ເມືອງ​ທີ່​ມີ​ຊາຍ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ຮູບ​ຮ່າງ​ໃຫຍ່ ຜ​ູ້​ທີ່​ມີ​ນິ້ວ​ມື​ຂ້າງ​ລະ​ຫົກ​ນິ້ວ ແລະ​ ນິ້ວ​ຕີນ​ຂ້າງ​ລະ​ຫົກ​ນິ້ວ ລວມ​ກັນ​ຊາວ​ສີ່​ນິ້ວ. ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ສືບ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ມາ​ຈາກ​ພວກ​ເອຟາ​ອິມ​ດ້ວຍ.
\v 21 ເມື່ອ​ເຂົາ​ທ້າ​ທ້າຍ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ, ໂຢ​ນາ​ທານ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຊາມ​ມາ​, ແລະ​ຫລານ​ຊາຍ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຂ້າ​ເຂົາ.
\v 22 ຄົນ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ສືບ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ຄົນ​ເອ​ຟາ​ອິມ​ຂອງ​ເມືອງ​ກາດ, ແລະ ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຖືກ​ຂ້າ​ຕາຍ​ດ້ວຍ​ມື​ຂອງ​ດາ​ວິດ ແລະ​ດ້ວຍ​ມື​ຂອງ​ເຫລົ່າ​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ເພິ່ນ.
\s5
\c 22
\cl ບົດ​ທີ 22
\p
\v 1 ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ຮ້ອງ​ບົດ​ເພງ​ນີ້​ແກ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ ໃນ​ວັນ​ທີ່​ພ​ຣະ​ເຢ​ເວ​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ກູ້​ເພິ່ນ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ຈາກ​ມື​ເຫລົ່າ​ສັດ​ຕູ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ເພິ່ນ, ແລະ​ຈາກ​ເງື້ອມ​ມື​ຂອງ​ໂຊນ.
\v 2 ເພິ່ນ​ໄດ້​ຊົງ​ອະທິຖານ​ວ່າ, "ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ເປັນ​ຜູ້​ຄຸມ​ຄອງ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ ເປັນ​ປ້ອມ​ປາ​ການ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ແລະ​ເປັນ​ຜູ້​ຊ່ວຍ​ກູ້​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\s5
\v 3 ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຊົງ​ເປັນຜູ້​ຄຸ້ມ​ຄອງ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ. ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເຂົ້າ​ລີ້​ໄພ​ຢູ່​ໃນ​ພ​ຣະ​ອົງ, ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ເປັນ​ໂລ້​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ຊົງ​ເປັນ​ພະ​ລັງ​ແຫ່ງ​ຄ​ວາມ​ລອດ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ຊົງ​ເປັນ​ທີ່​ກຳ​ບັງ​ອັນ​ແຂງ​ແກ່ງ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໃຫ້​ລອດ​ຈາກ​ຄວາມ​ຮຸ​ນ​ແຮງ.
\v 4 ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຮ້ອງ​ທູນ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​, ຜ​ູ້​ຊົງ​ສົມ​ຄວນ​ແກ່​ການ​ສັນ​ລະ​ເສີນ, ແລະ​ ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ຈາກ​ບັນ​ດາ​ສັດ​ຕູ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\s5
\v 5 ເພາະ​ເຫລົ່າ​ຄື້ນ​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ຕາຍ​ໄດ້​ລ້ອມ​ຮອບ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ກະ​ແສ​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ທຳ​ລາຍ​ກໍ​ໄດ້​ໄຫລ​ຖ້ວມ​ເຫນືອ​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\v 6 ສາຍ​ໃຍ​ຂອງ​ແດນ​ຄົນ​ຕາຍ​ພັນ​ຕົວ​ຂ້າ​ນ້ອຍ; ບ່ວງ​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ຕາຍ​ໄດ້​ພັນ​ຮອບ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຢູ່.
\s5
\v 7 ​ໃນ​ຄວາມ​ທຸກ​ລຳ​ບາກ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ທູນ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ; ຂ້ານ້ອຍ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ທູນ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ; ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈາກ​ພ​ຣະ​ວິ​ຫານ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ, ແລະ​ສຽງ​ຮ້ອງ​ທູນ​ຂໍ​ຄວາມ​ຊ່ວຍ​ເຫລືອ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ໄປ​ເຖິງພຣະວິຫານ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ.
\s5
\v 8 ​ແລ້ວ​ແຜ່ນ​ດິນ​ກໍ​ໄດ້​ສັ່ນ​ສະ​ເທືອນ​ ແລະ​ໄດ້​ຫວັ່ນ​ໄຫວ ຮາກ​ຖານ​ຂອງ​ຟ້າ​ກໍ​ໄດ້​ຫວັ່ນ​ໄຫວ ແລະ​ໄດ້​ສັ່ນ​ສະ​ເທືອນ, ເພາະ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຊົງພຣະພິໂຣດ.
\v 9 ຄວັນ​ໄຟ​ກໍ​ໄດ້​ຂຶ້ນ​ໄປ​ຕາມ​ຊ່ອງ​ຮູ​ດັງ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ, ແລະ ​ຖ່ານ​ໄຟ​ກໍ​ໄດ້​ອອກ​ມາ​ຈາກ​ປາກ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ. ຖ່ານ​ເຫລົ່າ​ນັ້ນ​ກໍ​ຕິດ​ເປວ​ໄຟ.
\s5
\v 10 ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ເປີດ​ທ້ອງ​ຟ້າ, ​ແລະ​ໄດ້​ລົງ​ມາ ແລະ​ຄວາມ​ມືດ​ກໍ​ໄດ້​ຢູ່​ໃຕ້​ຕີນ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ.
\v 11 ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ຂີ່ຫລັງເຄ​ຣຸບ​ຕົນ​ຫນຶ່ງ ແລະຊົງ​ບິນ​ໄປ. ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ປະ​ກົດ​ເທິງ​ປີກ​ຂອງ​ລົມ.
\v 12 ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຄວາມ​ມືດ​ປົກ​ຄຸມ​ຢູ່​ຮອບ​ພ​ຣະ​ອົງ, ລວມ​ເຫລົ່າ​ເມກ​ຝົນ​ຫນາ​ທຶບ​ໃນ​ທ້ອງ​ຟ້າ​ທັງ​ປວງ.
\s5
\v 13 ​ຈາກ​ຄວາມ​ສະ​ຫວ່າງ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຖ່ານ​ໄຟ​ໄດ້​ຕົກ​ລົງ​ມາ.
\v 14 ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ສົ່ງ​ສຽງ​ດັງ​ຮ້າຍ​ຟ້າ​ຮ້ອງ​ຈາກ​ທ້ອງ​ຟ້າ. ອົງ​ຜູ້​ສູງ​ສຸດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຮ້ອງ​ສຽງ​ອັນ​ສຸດ​ຣິດ.
\v 15 ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ຍິງ​ລູກ​ທະ​ນູ ແລະ​ ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ພວກ​ສັດ​ຕູກະ​ຈາຍ ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ເກີດ​ຟ້າ​ແມບ​ເຫລື້ອມ​ ແລະ​ ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ພວກ​ເຂົາ​ແຕກ​ຫນີ​ໄປ.
\s5
\v 16 ແລ້ວຊ່ອງທາງນໍ້າກໍໄດ້ປາກົດຂຶ້ນ; ​ຮາກ​ຖານ​ໂລກ​ກໍໄດ້ຖືກເປີດເຜີຍ​ໄວ້ເວລາທີ່ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຢາ​ເວຮ້ອງ​ນາບ​ຂູ່​ເຫລົ່າ​ສັດ​ຕູ, ທີ່ລົມຫາຍໃຈອອກຈາກດັງຂອງພຣະອົງ.
\s5
\v 17 ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ເດ່​ມື​ລົງ​ມາ​ຈາກ​ເທິງ​ຟ້າ; ຊົງ​ຈັບ​ຂ້າ​ນ້ອຍ! ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ດຶງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ອອກ​ມາ​ຈາກ​ນ້ຳ​ທີ່​ຊັດ​ໄປ​ມາ.
\v 18 ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ກູ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈາກ​ສັດ​ຕູ​ເຂັ​້ມ​ແຂງ, ຈາກ​ບັນ​ດາ​ຜູ້​ທີ່​ຊັງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ເພາະ​ພວກ​ເຂົາ​ແຂ​ງ​ແຮງກວ່າ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຫລາຍ.
\s5
\v 19 ​ພວ​ກ​ເຂົາ​ໄດ້​ມາ​ຕໍ່​ສູ້​ກັບ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໃນ​ມື້​ທີ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ປະ​ສົບ​ໄພ​ພິ​ບັດ, ແຕ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ເປັນ​ທີ່​ເພິ່ງພາ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\v 20 ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ນຳ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ອອກ​ມາ​ຍັງ​ທີ່ກວ້າງ​ໃຫ​ຍ່. ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ກູ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄວ້​ເພາະ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ພໍ​ໃຈ​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\v 21 ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ມອບລາງວັນ​ແກ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຕາມ​ຄວາມ​ເປັນ​ທຳ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ; ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ຟື້ນ​ຟູ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຕາມ​ຄວາມ​ສະ​ອາດ​ຂອງ​ມື​ທັງ​ສອງ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\s5
\v 22 ​ເພາະ​ຂ້າ​ນ້ອຍໄດ້​ຮັກ​ສາ​ທາງ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ ​ແລ ະ​ບໍ່​ໄດ້​ເຮັດໃນ​ສິ່ງ​ທີ່​ຊົ່ວ​ຮ້າຍ​ໂດຍ​ການ​ຫັນ​ຈາກ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\v 23 ເພາະ​ກົດ​ຫ​ມາຍ​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ເປັນ​ທຳ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຢູ່​ຕໍ່​ຫນ້າ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ຂ້າ​ນ້ອຍ​ບໍ​່​ໄດ​້​ຫັນ​ໄປ​ຈາກ​ສິ່ງ​ເຫລົ່າ​ນັ້ນ.
\s5
\v 24 ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ບໍ່​ມີ​ຕຳ​ຫນິ​ຕໍ່​ພ​ຣະ​ອົງ, ແລະ ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ຮັກ​ສາ​ຕົວ​ໄວ້​ຈາກ​ຄວາມບ​າບ.
\v 25 ເພາະ​ສະ​ນັ້ນ ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ຕອບ​ແທນ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຕາມ​ຄວາມ​ເປັນ​ທຳ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ຕາມ​ອັດ​ຕາ​ຄວາມ​ສະ​ອາດ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໃນ​ສາຍ​ຕາ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ.
\s5
\v 26 ​​ຕໍ່​ຜູ້​ທີ່​ສັດຊື່​, ທ່ານ​ໄດ້​ສຳ​ແດງທ່ານເອງວ່າ​​ສັດຊື່​; ຕໍ່​ຜູ້​ບໍ່​ມີ​ຕຳຫ​ນິ, ທ່ານ​ໄດ້​ສຳ​ແດງທ່ານເອງວ່າ​​​ບໍ່​ມີ​ຕຳ​ຫນິ​.
\v 27 ຕໍ່​ຜ​ູ້​ທີ່​ບໍ​ຣິສຸດ, ທ່ານ​ໄດ້​ສຳ​ແດງທ່ານເອງວ່າ​​​ວ່າ​ບໍ​ຣິ​ສຸດ​, ແຕ່​ທ່ານ​ຊົງເປັນສັດຕູ​ຕໍ່​ຜູ້​ທີ່​ໄດ້​ຄົດ​ໂກງ.
\s5
\v 28 ​​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທີ່​ທຸກ​ຍາກ​ລຳ​ບາກ​ໃຫ້​ລອດ, ແຕ່​ສາຍ​ຕາ​ຂອງ​​ພ​ຣະ​ອົງ​ທ່ານ​ຕໍ່​ສູ້​ກັບ​ດວງ​ຕາ​ທີ່​ຍິ່ງຈອງຫອງ, ແລະ ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຄົນ​ເຫລົ່າ​ນັ້ນ​ຕ່ຳ​ລົງ.
\v 29 ຂ້າ​ແຕ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ, ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ເປັນ​ແສງ​ແຈ້ງ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ເກີດ​ຄວາມ​ສະຫ​ວ່າງ​ໃນ​ຄວາມ​ມືດ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\s5
\v 30 ​ເພາະ​ໂດຍ​ພ​ຣະ​ອົງ ຂ້າ​ນ້ອຍ​ສາ​ມາດ​ຜ່ານ​ສິ່ງ​ກີດ​ຂວາງ​ໄດ້; ​ໂດຍ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ຂ້ານ້ອຍ ຂ້າ​ນ້ອຍສາ​ມາດ​ໂດດ​ຂ້າມ​ກຳ​ແພງ​ໄດ້.
\v 31 ສຳ​ລັບ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ, ທາງຂອງພຣະອົງ​ຄືຄວາມສົມບູນ​ແບບ. ຖ້ອຍຄຳ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວແມ່ນ​ບໍ່​ມີ​ຕ​ຳ​ຫນິ. ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ເປັນ​ໂລ່ກຳບັງຂອງ​ທຸກ​ຄົນ​ທີ່​ລີ້​ໄພ​ຢູ່​ໃນ​ພ​ຣະ​ອົງ.
\s5
\v 32 ​ເພາະ​ຜູ້​ໃດ​ຈະ​ເປັນ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ອີກ ນອກ​ຈາກ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ, ແລະ​ຜູ້​ໃດ​ເປັນ​ຜູ້​ປົກ​ປ້ອງ​ເວັ້ນ​ແຕ່​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ເຮົາ?
\v 33 ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຜູ້​ຊົງ​ເປັນ​ທີ່​ລີ້​ໄພ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ແລະ​ ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ນຳຂ້ານ້ອຍ​ໂດຍບໍ່​ມີ​ຕໍາຫນິ​ໃນ​ທາງ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ.
\s5
\v 34 ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຕີນ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເປັນ​ຄື​ຢ່າງ​ຕີນກວາງ​ໂຕ​ເມຍ​ ແລະ​ຊົງ​ວາງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄວ້​ເທິງພູ​ເຂົາ​ທີ່​ສູງ.
\v 35 ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ຝຶກ​ມື​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໃຫ້​ເຮັດ​ສົງ​ຄາມ, ແຂນ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໃຫ້​ໂກ່ງ​ຄັນ​ທະ​ນູ​ທອງ.
\s5
\v 36 ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ປະ​ທານ​ໂລ່​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ລອດ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ແກ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ​, ແລະ ​ຄວາມ​ພໍ​ໃຈ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ກໍ​ເຮົດ​ໃຫ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເປັນ​ໃຫຍ່​ຂຶ້ນ.
\v 37 ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ປະ​ທານສະຖານ​ທີ່ກວ້າງ​ຂວາງ​ສຳ​ລັບ​​ຕີນ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍໄດ້ເດີນໄປ, ​ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຕີນ​ຂອງ​ຂ້ານ້ອຍ​ຈຶ່ງ​ບໍ່​ພາດລົ້ມລົງຈັກເທື່ອ.
\s5
\v 38 ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ໄລ່​ຕາມ​ພວກ​ສັດ​ຕູ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ ​ແລະ​ໄດ້​ທຳ​ລາຍ​ພວກ​ເຂົາ. ຂ້າ​ນ້ອຍ​ບໍ່​ໄດ້​ຫັນ​ກັບ​ຈົນ​ກວ່າ ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຖືກ​ທຳ​ລາຍ​ຈົນ​ຫມົດ.
\v 39 ຂ້າ​ນ້ອຍ​ທຳ​ລາຍ​ພວກ​ເຂົາ​ ແລະ​ໄດ້​ແທງ​ພວກ​ເຂົາ​ທະ​ລຸ; ພວກ​ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ບໍ່​ສາມ​າດ​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ອີກ. ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ລົ້ມ​ລົງ​ໃຕ້​ຕີນ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\s5
\v 40 ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ປະ​ທານ​ກຳ​ລັງ​ແກ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຄື​ສາຍ​ແອວ​ເພື່ອ​ສູ້​ໃນ​ສົງ​ຄາມ; ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ບັນ​ດາ​ຜູ້​ທີ່​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ສູ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຢຸດ​ລົງ.
\v 41 ພຣະອົງຊົງເຮັດໃຫ້ເຫລົ່າສັດຕູຫນີໄປ; ບັນ​ດາ​ຜູ້​ທີ່​ຊັງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ ຂ້າ​ນ້ອຍ​ກໍ​ທຳ​ລາຍ​ທັງ​ຫມົດ.
\s5
\v 42 ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ຫາ​ຄວາມ​ຊ່ວຍ​ເຫລືອ, ແຕ່​ບໍ່​ມີ​ໃຜ​ຊ່ວຍ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້; ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ຮ້ອງ​ທູນ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ, ແຕ່​ພ​ຣະ​ອົງ​ບໍ່​ໄດ້​ຊົງ​ຕອບ​ພວກ​ເຂົາ.
\v 43 ຂ້າ​ນ້ອຍຈຶ່ງ​ໄດ້​ທຸບ​ເຂົາ​ແຫລກ​ລະ​ອຽດ​ເປັນຄື​ຝຸ່ນ​ດິນ, ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້ຫ​ຍ້ຳ​ພວກ​ເຂົາ​ຄື​ຂີ້​ຕົມ​ຕາມ​ຫົນ​ທາງ.
\s5
\v 44 ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ຊ່ວຍ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ຈາກ​ການ​ຜິດ​ຖຽງ​ກັນ​ກັບ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ. ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ຮັກ​ສາ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄວ້​ໃຫ້​ເປັນ​ຫົວ​ຫນ້າ​ຂອງ​ບັນ​ດາ​ປະ​ຊາ​ຊົນ. ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທີ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ບໍ່​ໄດ້​ຮູ້​ຈັກ​ກໍ​ຈະ​ຮັບ​ໃຊ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\v 45 ພວກ​ຄົນ​ຕ່າງ​ດ້າວ​ຈະ​ຖືກ​ບັງ​ຄັບ​ໃຫ້ກົ້ມກາບ​ຕໍ່​ຂ້າ​ນ້ອຍ. ພໍ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຍິນ​ເຖິງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ຈະ​ເຊື່ອ​ຟັງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\v 46 ພວກ​ຄົນ​ຕ່າງ​ດ້າວ​ກໍ​ໄດ້​ເສຍ​ຂວັນ​ຕົວ​ສັ່ນ​ອອກ​ມາ​ຈາກ​ທີ່​ກຳ​ບັງ​ແຂງ​ແກ່ງ​ຂອງ​ເຂົາ.
\s5
\v 47 ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່! ຂໍ​ໃຫ້​ຫີນ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເປັນ​ທີ່​ຄວນ​ສັນ​ລະ​ເສີນ. ຂໍ​ໃຫ້​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຍ້ອງ​ຍໍ, ຫີນ​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ລອດ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\v 48 ນີ້​ຄື​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຜູ້​ຊົງ​ແກ້​ແຄ້ນ​ໃຫ້​ຂ້າ​ນ້ອ​ຍ, ພ​ຣະ​ອົງ​ເປັນ​ຜູ້​ທີ່​ນຳ​ຊົນ​ຊາດ​ທັງ​ຫລາຍ​ລົງ​ໃຫ້​ຢູ່​ໃຕ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\v 49 ຜູ້​ຊົງ​ນຳ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​​ອອກ​ມາ​ຈາກ​ບັນ​ດາ​ສັດ​ຕູ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ. ແທ້​ທີ່​ຈິງ, ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ຍົກ​ຂ້ານ້ອຍ​ຈາກ​ຄົນທີ່ຕໍ່ສູ້ຂ້ານ້ອຍ. ພຣະອົງໄດ້​ຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍຈາກຜູ້ທີ່ໂຫດ​ຮ້າຍ.
\s5
\v 50 ເພາະ​ສະ​ນັ້ນ, ຂ້າ​ແຕ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ, ຂ້າ​ນ້ອຍຈຶ່ງ​ຂອບ​ພ​ຣະ​ຄຸນ​ພ​ຣະ​ອົງ​ທ່າມ​ກາງ​ບັນ​ດາ​ປະ​ຊາ​ຊົນ; ຂ້າ​ນ້ອຍ​ຈະ​ຮ້ອງ​ເພງ​ສັນລະເສີນ​ພ​ຣະ​ນາມ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ.
\v 51 ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ປະ​ທານ​ໄຊ​ຊະ​ນະ​ຍິ່ງ​ໃຫຍ່​ແກ່​ກະ​ສັດ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​, ແລະພຣະອົງໄດ້​ຊົງ​ອວຍ​ພອນ, ແກ່​ດາ​ວິດ ​ແລະ ​ບັນ​ດາ​ລູກ​ຫລານ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ເປັນ​ນິ​ລັນ."
\s5
\c 23
\cl ບົດທີ 23
\p
\v 1 ບັດ​ນີ້ ນີ້​ເປັນ​ຖ້ອຍ​ຄຳ​ສຸດ​ທ້າຍ​ຂອງ​ດາ​ວິດ-ດາ​ວິດລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຢ​ຊີ, ຜູ້​ຊາຍ​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ກຽດ​ຢ່າງ​ສູງ, ຜູ້​ຮັບ​ການອວຍ​ພອນ​ໂດຍ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ຢາ​ໂຄບ​, ນັກ​ແຕ່ງ​ບົດ​ເພງ​ອັນ​ອອນ​ຊອນ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ. ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ,
\v 2 "ພ​ຣະ​ວິນ​ຍານ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ກ່າວຜ່ານຂ້າ​ນ້ອຍ, ແລະ​ສັ່ງ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຢູ່​ທີ່​ລິ້ນ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ.
\s5
\v 3 ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ແຫ່ງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ຊົງ​ໄດ້​ກ່າວ ​ກັບ​ຂ້າ​ນ້ອຍ ຜູ້ຄຸມຊາດອິດສະຣາເອນໄດ້ກ່າວດັ່ງນີ້​ວ່າ, 'ເມື່ອ​ຜູ້​ຫນຶ່ງ​ປົກ​ຄອງ​ມະ​ນຸດ​ໂດຍ​ຍຸດ​ຕິ​ທຳ, ຜູ້​ປົກ​ຄອງ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຢຳ​ເກງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ.
\v 4 ເຂົາ​ຈະ​ເປັນ​ຄື​ແສງ​ເມື່ອດວງ​ຕາ​ເວັນ​ຂຶ້ນ, ໃນ​ເວ​ລາ​ມື້​ເຊົ້າ​ທີ່​ບໍ່​ມີ​ເມກ, ເມື່ອ​ຫຍ້າ​ອ່ອນງອກ​ອອກ​ຈາກ​ດິນ​ເມື່ອ​ມີ​ແສງ​ຈ້າ​ຂອງດວງ​ຕາ​ເວັນ​ພາຍ​ຫລັງ​ຝົນ.
\s5
\v 5 ເຊື້ອ​ສາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ,​ບໍ່​ເປັນ​ເຊັ່ນ​ນັ້ນ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ບໍ່? ເພາະ​ພ​ຣະ​ອົງ​ບໍ່​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ພັນ​ທະ​ສັນ​ຍາ​ນິ​ລັນ​ກັບ​ຂ້າ​ນ້ອຍ, ອັນ​ເປັນ​ລະ​ບຽບ​ທຸກ​ຢ່າງ ​ແລະ​ຫມັ່ນ​ຄົງ​ຢ່າງ​ນັ້ນ​ບໍ່? ພ​ຣະ​ອົງ​ຈະ​ບໍ່​ຊົງ​ໃຫ້​ຄວາມ​ລອດ​ທຸກ​ດ້ານ ແລະ​ຄວາມ​ປາຖະ​ນາ​ທຸກ​ຢ່າງ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໃນ​ທຸກໆ​ສະ​ພາບ​ການ​ບໍ່?
\s5
\v 6 ແຕ່​ຄົນ​ບໍ່​ນັບ​ຖື​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ທັງ​ຫມົດ​ກໍ​ຄື​ຫນາມ​ທີ່​ຖືກ​ຖອນ​ຖິ້ມ​ໄປ, ເພາະ​ວ່າ​ພວກ​ເຂົາ​ບໍ່​ສາ​ມາດ​ຈະ​ເອົາ​ມື​ຢິບ​ດ້ວຍ​ມື​ຂອງ​ໃຜ​ໄດ້.
\v 7 ຄົນ​ທີ່​ແຕະ​ຕ້ອງ​ພວກ​ມັນ ຈະ​ຕ້ອງ​ຖື​ອາ​ວຸດ​ທີ່​ເຮັດ​ດ້ວຍ​ເຫລັກ​ຫລື​ດ້າມ​ຂອງ​ຫອກ. ພວກ​ມັນ​ຈະ​ຕ້ອງ​ຖືກ​ເຜົາ​ໃຫ້​ທັງ​ຫ​ມົດ​ໄວ້​ທີ່​ນັ້ນ."
\s5
\v 8 ຕໍ່​ໄປ​ນີ້​ເປັນ​ລາຍ​ຊື່​ຂອງ​ນັກ​​ຮົບ​ຜູ້​ເກັ່ງ​ກ້າ​ຂອງ​ດາ​ວິດ ຄື: ​ໂຢ​ເຊບ​ບັດ​ເຊ​ເບັດ​ ຊາວ​ຕາ​ເກ​ໂມ ເປັນ​ຜູ້​ນຳ​ຂອງ​ເຫລົ່າ​ນັກ​ຮົບ​ຜູ້​ເກັ່ງ​ກ້າ. ເຂົາ​ໄດ​້​ຂ້າ​ຄົນ​ແປດ​ຮ້ອຍ​ຄົນ​ໃນ​ຄັ້ງ​ດຽວ.
\s5
\v 9 ​ຄົນ​ທີ່​ຮອງ​ລົງ​ມາ​ຄື: ​ເອ​ເລ​ອາ​ຊາ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ໂດ​ໂດ, ຜູ້​ເປັນ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ອາ​ໂຮ​ອານ ​ຜູ້​ທີ່​ເປັນ​ຫນຶ່ງ​ໃນ​ສາມ​ຂອງ​ນັກ​ຮົບ​ຜູ້​ເກັ່ງ​ກ້າ​ຂອງ​ດາ​ວິດ. ເຂົາ​ໄດ້​ຢູ່​ເມື່ອ​ພວກ​ເຂົາ​ເວົ້າ​ທ້າ​ທາຍ​ພວກ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ຊຶ່ງ​ເຕົ້າ​ໂຮມ​ກັນ​ທີ່​ນັ້ນ​ເພື່ອ​ເຮັດ​ສົງ​ຄາມ, ແລະ​ເມື່ອ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ໄດ້​ຖອຍ​ທັບ.
\v 10 ເອ​ເລ​ຊາ​ໄດ້​ລຸກ​ຂຶ້ນ ​ແລະ​ໄດ້​ຕໍ່​ສູ້​ພວກ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ ຈົນ​ກະ​ທັ້ງ​ມື​ຂອງ​ເຂົາ​ອ່ອນ​ລ້າ​ ແລະ​ມື​ຂອງ​ເຂົາ​ເປັນ​ຈັງ​ແຂງ​ຕິດ​ທີ່​ດາບ​ຂອງ​ເຂົາ. ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ໄດ​້ໄຊ​ຊະ​ນະ​ຢ່າງ​ໃຫຍ່​ຫລວງ​ໃນ​ມື້​ນັ້ນ. ກອງ​ທັບ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ຕາມ​ເອ​ເລ​ຊາ​, ເພື່ອ​ປົດ​ເອົາ​ອາ​ວຸດ​ຈາກ​ຜູ້​ທີ່​ຖືກ​ຂ້າ​ຕາຍ​ເທົ່າ​ນັ້ນ.
\s5
\v 11 ຮອງ​ຈາກ​ເຂົາ​ລົງ​ມາ​ຄື: ​ຊາມ​ມາ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ອາ​ກີ, ຊາວ​ຮາ​ຣາ​ເຣ. ພວກ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ ໄດ້​ເຕົ້າ​ໂຮມ​ກັນ​ທີ່​ທົ່ງ​ຫຍ້າ​ເລ​ຮີ ເປັນ​ທີ່​ມີ​ພື້ນ​ດິນ​ຜືນ​ຫນຶ່ງ​ມີ​ຖົ່ວ​ແດງ​ເຕັມ​ໄປ​ຫມົດ, ແລະ​ກອງ​ທັບ​ກໍ​ຫນີ​ໄປ​ຈາກ​ພວກ​ເຂົາ.
\v 12 ແຕ່​ຊາມ​ມາ​ໄດ້​ຢືນ​ຢູ່​ທ່າມ​ກາງ​ຜືນ​ດິນ​ນັ້ນ ແລະ​ປ້ອງ​ກັນ​ຜືນ​ດິນ​ນັ້ນ​ໄວ້ ເຂົາ​ໄດ້​ຂ້າ​ພວກ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ, ແລ​ະ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ມີ​ໄຊ​ຊະ​ນະ​ຢ່າງ​ໃຫຍ່​ຫລວງ.
\s5
\v 13 ທະ​ຫາ​ນ​ສາມ​ນາຍ​ໃນ​ພວກ​ທະ​ຫານ​ສາມ​ສິບ​ຄົນ​ນັ້ນ, ໄດ້​ລົງ​ມາ​ຫາ​ດາ​ວິດ​ໃນ​ລະ​ດູ​ກ່ຽວ​ເຂົ້າ​ທີ່​ຖ້ຳ​ອາ​ດຸນ​ລຳ. ກອງ​ທັບ​ຂອງ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ໄດ້​ຕັ້ງ​ຄ້າຍ​ຢູ່​ໃນ​ຮ່ອມ​ພູ​ເຣ​ຟາ​ອິມ.
\v 14 ໃນ​ເວ​ລາ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຢູ່​ໃນ​ທີ່​ກຳ​ບັງ​ເຂັ້ມ​ແຂງ, ທີ່​ຖ້ຳ, ຂະ​ນະ​ທີ່​ພ​ວກ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ກໍ​ໄດ້​ຕັ້ງ​ຫລັກ​ແຫລ່ງ​ຢູ່​ທີ່​ເບັດ​ເລ​ເຮັມ.
\s5
\v 15 ​ດາ​ວິ່ດ​ໄດ້​ຊົງ​ກະ​ຫາຍ​ນ້ຳ​ ແລະ​ກ່າວ​ວ່າ, "ຖ້າ​ພຽງ​ບາງ​ຄົນ​ຈະ​ໃຫ້​ນ້ຳ​ແກ່​ເຮົາ​ດື່ມ​ຈາກ​ນ້ຳ​ສ້າງ​ທີ່​ເບັດ​ເລ​ເຮັມ, ນ້ຳ​ສ້າງ​ທີ່​ຢູ່​ຂ້າງ​ປະ​ຕູ​ເມືອງ!"
\v 16 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຈອມ​ທະ​ຫານ​ສາມ​ຄົນ​ທີ່​ໄດ້​ກ່າວ​ເຖິງ​ນັ້ນ​ກໍ​ໄດ້​ແຫກ​ຄ້າຍ​ຂອງກອງ​ທັບ​ຂອງ​ຄົນ​ຟີ​ລິດ​ສະ​ຕິນ​ເຂົ້າ​ໄປ ແລະ​ໄດ້​ຕັກ​ນ້ຳ​ຈາກ​ນ້ຳ​ສ້າງ​ເບັດ​ເລ​ເຮັມ, ນ້ຳ​ສ້າງ​ທີ່​ຢູ່​ຫນ້າ​ປະ​ຕູ​ເມືອງ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ນຳ​ນ້ຳ​ມາ​ແລະ​ໄດ້​ມາ​ຖະ​ວາຍ​ແກ່​ດາ​ວິດ, ແຕ່​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ປະ​ຕິ​ເສດ​ທີ່​ຈະ​ຊົງ​ດື່ມ​ນ້ຳ​ນັ້ນ. ແຕ່​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ເທ​ນ້ຳ​ນັ້ນ​ຖະ​ວາຍ​ແດ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ.
\v 17 ແລ້ວ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ຂ້າ​ແຕ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ, ຂ້າ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຄວນ​ຈະ​ດື່ມ​ໂລ​ຫິດ​ຂອງ​ບັນ​ດາ​ຜູ້​ໄດ້​ໄປ​ສ່ຽງ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ​ຫລື?" ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຈຶ່ງ​ບໍໍ່​ຊົງ​ຍອມ​ດື່ມ. ນັກ​ຮົບ​ທັງ​ສາມ​ໄດ້​ເຮັດ​ສິ່ງ​ເຫລົ່າ​ນີ້.
\s5
\v 18 ອາ​ບີ​ໄຊ​ນ້ອງ​ຊາຍ​ຂອງ​ໂຢ​ອາບ​ແລະ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ນາງ​ເຊ​ຣູ​ອີ​ຢາ, ໄດ້​ເປັນ​ຫົວ​ຫນ້າ​ຂອງ​ທັງ​ສາມ​ຄົ​ນ​ນັ​້ນ. ຄັ້ງ​ຫນຶ່ງ​ເຂົາ​ໄດ້​ຕໍ່​ສູ້​ດ້ວຍ​ຫອກ​ຕໍ່​ທະ​ຫານ​ສາມ​ຮ້ອຍ​ຄົນ. ແລະ​ໄດ້​ຂ້າ​ພວກ​ເຂົາ ເຂົ​າ​ກໍ​ໄດ້​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ຮ່ວມ​ກັບ​ທະ​ຫານ​ເອກ​ສາມ​ຄົນ​ນັ້ນ.
\v 19 ເຂົາ​ໄດ້​ເປັນ​ຜູ້​ບັງ​ຄັບ​ບັນ​ຊາ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ​ຊື່​ສຽງ​ຂອງ​ເຂົາ​ບໍ່​ເທົ່າ​ກັບ​ຊື່​ສຽງ​ຂອງ​ທະ​ຫານ​ທີ່​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ໂດ່ງ​ດັງ​ທີ່​ສຸດ​ສາມ​ຄົນ​ນັ້ນ.
\s5
\v 20 ​ເບ​ນາ​ອີ​ຢາ​ແຫ່ງ​ເມືອງ​ກັບ​ເຊ​ເອນ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຢ​ໂຮຍ​ອາ​ດາ; ເຂົາ​ເປັນ​ຜູ້​ຊາຍ​ແຂງ​ແຮງ ທີ່​ໄດ້​ເຮັດ​ຄວາ​ມ​ສຳ​ເລັດ​ທີ່​ຍິ່ງ​ໃຫຍ່​ຫລາຍ​ຢ່າງ. ເຂົາ​ໄດ້​ຂ້າ​ລູກ​ຊາຍ​ທັງ​ສອງ​ຂອງ​ອາ​ຮີ​ເອວ​ແຫ່ງ​ໂມ​ອາບ. ເຂົາ​ໄດ້​ລົງ​ໄປ​ຂ້າ​ສິງ​ໂຕ​ໃນ​ນ້ຳ​ສ້າງ​ໃນ​ມື້​ທີ່​ຫິ​ມະ​ຕົກ​ດ້ວຍ.
\v 21 ແລ້ວ​ເຂົາ​ໄດ້​ຂ້າ​ຄົນ​ອີ​ຢິບ​ຄົນ​ຫນຶ່ງ​ເປັນ​ຜູ້​ຊາຍ​ຮູບ​ຮ່າງ​ສູງ​ໃຫຍ່. ຄົນ​ອີ​ຢິບ​ນັ້ນ​ຖື​ຫອກ​ຢູ່​ໃນ​ມື, ແຕ່​ເບ​ນາ​ອີຢ​າ​ໄດ້​ຕໍ່​ສູ້​ກັບ​ເຂົາ​ດ້ວຍ​ພຽງ​ໄມ້​ຄ​້ອນ. ເຂົາ​ໄດ້​ຢຶດ​ເອົາ​ຫອກ​ມາ​ຈາກ​ມື​ຂອງ​ຄົນ​ອີ​ຢິບ​ຄົນ​ນັ້ນ​ ແລະ​ໄດ້​ຂ້າ​ເຂົາ​ຕາຍ​ດ້ວຍ​ຫອກ​ຂອງ​ເຂົາ​ເອງ.
\s5
\v 22 ເບ​ນາ​ອີ​ຢາ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຢ​ໂຮຍ​ອາ​ດາ​ເຮັດ​ວິ​ລະ​ກິດ​ເຫລົ່ນ​ນີ້​ຈຶ່ງ​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ດັ່ງ​ນັກ​ຮົບ​ສາມ​ຄົນ​ນັ້ນ.
\v 23 ເຂົາ​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ໂດ່ງ​ດັງ​ກວ່າ​ທະ​ຫານ​ສາມ​ສິບ​ຄົນ​ນັ້ນ​ໂດຍ​ທົ່ວ​ໄປ, ແຕ່​ເຂົາ​ບໍ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ນັບ​ຖື​ຫລາຍ​ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນ​ກັບ​ທະ​ຫານ​ເອກ​ສາມ​ຄົ​ນ​ນັ້ນ. ສະ​ນັ້​ນ ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ຕັ້ງ​ເຂົາ​ໃຫ້​ເປັນ​ທະ​ຫານ​ຮັກ​ຊາ​ພ​ຣະ​ອົງ.
\s5
\v 24 ໃນ​ສາມ​ສິບ​ຄົນ​ນັ້ນ​ຮວມ​ຜູ້​ຊາຍ​ຕໍ່​ໄປ​ນີ້ ຄື ອາ​ສາ​ເຮນ​ນ້ອງ​ຊາຍ​ຂອງ​ໂຢ​ອາບ, ເອນ​ຮາ​ນານ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ໂດ​ໂດ​ຊາວ​ເບັດ​ເລ​ເຮັມ,
\v 25 ຊາມ​ມາ​​ຊາວ​ເມືອງ​ຮາ​ໂຣດ, ​ເອ​ລີ​ກາຊາ​ວ​ເມືອງ​ຮາ​ໂຣດ,
\v 26 ເຮ​ເລັດ, ຊາວ​ເປ​ເລັດ, ອີ​ຣາ, ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ອິກ​ເກັດ​ຊາວ​ເຕ​ກົວ,
\v 27 ອາ​ບີ​ເອ​ເຊ​ຊາວ​ເມືອງ​ອາ​ນາ​ທົດ, ເມ​ບຸນ​ນາຍ​ຊາວ​ຮູ​ຊາ,
\v 28 ຊານ​ໂມນ​ຊາວ​ອາ​ໂຮ, ມະ​ຫາ​ໄຣ​ຊາວ​ເນ​ໂຕ​ຟາ.
\s5
\v 29 ເຮ​ເລັບ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ບາ​ອາ​ນາ,​ຊາວ​ເນ​ໂຕ​ຟາ, ອິດ​ໄຕ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຊາວ​ກີ​ເບ​ອາ​ເຜົ່າ​ເບັນ​ຢາ​ມິນ,
\v 30 ເບ​ນາ​ອີ​ຢາ​ຊາວ​ປີ​ຣາ​ໂທນ, ຮິດ​ໄຕ​ຊາວ​ຮ່ອມ​ພູ​ໃກ້​ເມືອງ​ກາ​ອາດ.
\v 31 ອາ​ບີ​ອານ​ໂບນ​ຊາວ​ອາ​ຣະ​ບາ ອາ​ຊະ​ມາ​ເວດ​ຊາວ​ບາ​ຮູ​ຣິມ,
\v 32 ເອ​ລີ​ອາ​ຢາ, ຊາວ​ຊາ​ອານ​ໂບນ, ບັນ​ດາ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຢາ​ເຊນ ໂຢ​ນາ​ທານ.
\s5
\v 33 ອາ​ຮີ​ອາມ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຊາ​ຮາກ​ຊາວ​ຮາ​ຣາ​ເຮ,
\v 34 ເອ​ລີ​ເຟ​ເລດ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ອາ​ຮາ​ສະ​ໄຍ​ຊາວ​ມາ​ອາ​ກາ, ເອ​ລີ​ອາມ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ອາ​ຮີ​ໂຕ​ເຟນ​ຊາວ​ກີ​ໂລ,
\v 35 ເຮ​ຊະ​ໂຮຊາວ​ກາ​ເມນ, ປາ​ອາ​ໄຣ​ຊາວ​ອາ​ຣັບ,
\v 36 ອີ​ການ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ນາ​ທານ​ຊາວ​ໂຊ​ບາ, ບາ​ນີ​ຄົນ​ເຜົ່າ​ກາດ.
\s5
\v 37 ​ເຊ​ເລັກ​ຄົນ​ອຳ​ໂມນ, ນາ​ຮາ​ໄຮ​ຊາວ​ເບ​ເອ​ໂຣດ, ຄົນ​ຖື​ເຄື່ອງ​ອາ​ວຸດ​ຂອງ​ໂຢ​ອາບ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຊ​ຣູ​ອີ​ຢາ,
\v 38 ອີ​ຣາ​ຊາວ​ອິດ​ໄຮ, ກ​ຄາ​ເຮັບ​ຊາວ​ອິດ​ໄຮ,
\v 39 ອູ​ຣິ​ຢາ​ຄົນ​ຮິດ​ຕີ ລວມ​ທັງ​ຫມົດ​ສາມ​ສິບ​ເຈັດ​ຄົນ.
\s5
\c 24
\cl ບົດ​ທີ 24
\p
\v 1 ອີກ​ຄັ້ງ​ຫນຶ່ງ​ທີ່​ຄວາມ​ໂກດ​ຮ້າຍ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ຕໍ່ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ, ແລະ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ດາ​ວິດ​ຕໍ່​ສູ້​ພວກ​ເຂົາ ກ່າວ​ວ່າ, "ຈົ່ງ​ໄປ,​ນັບ​ຄົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ ​ແລ​ະ​ຄົນ​ຢູ​ດາ."
\v 2 ກະ​ສັດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຊົງ​ຮັບ​ສັ່ງ​ກັບ​ໂຢ​ອາບ, ຜູ້​ບັນ​ຊາ​ການ​ທະ​ຫານ​ຊຶ່ງ​ຢູ່​ກັບ​ພ​ະ​ອົງ​ວ່າ, "ຈົ່ງໄປ​ໃຫ້​ທົ່ວ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ທຸກ​ເຜົ່າ, ຕັ້ງ​ແຕ່​ເມືອງ​ດານ​ເຖິງ​ເບ​ເອນ​ເຊ​ບາ, ແລະ​ຈົ່ງ​ນັບ​ຈຳ​ນວນ​ປະ​ຊາ​ຊົນ, ເພື່ອ​ເຮົາ​ຈະ​ໄດ້​ຮູ້​ຈຳ​ນວນ​ລວມ​ຂອງ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ເພື່ອ​ເຮັດ​ສົງ​ຄາມ."
\s5
\v 3 ໂຢ​ອາບ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ວ່າ, "ຂໍ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ພ​ຣະ​ເຈົ​້າ​ຂອງ​ທ່ານ​ຊົງ​ເພີ່ມ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທີ່​ມີ​ຢູ່​ອີກ​ຮ້ອ​ຍເທົ່າ, ຂໍ​​ແນມ​ເຫັນ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້ານາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ ໄດ້​ຊົງ​ເຫັນ​ສິ່ງ​ທີ່​ເກີດ​ຂຶ້ນ. ແຕ່​ເຫດ​ການ​ໃດ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ ຈຶ່ງ​ຊົງ​ປະ​ສົງ​ສິ່ງ​ນີ້?"
\v 4 ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ​ຄຳ​ສັ່ງ​ຂອງ​ກະ​ສັດ ​ກໍ​ໄດ້​ກົດ​ດັນ​ເຖິງ​ທີ່​ສຸດ​ຕໍ່​ໂຢ​ອາບ​ ແລະ​ກົດ​ດັນ​ບັນ​ດາ​ຜູ້​ບັງ​ຄັບ​ບັນ​ຊາ​ຂອງກອງ​ທັບ. ດັ່ງ​ນັ້ນໂຢ​ອາບ​ກັບ​ບັນ​ດາ​ຜູ້​ບັງ​ຄັບ​ບັນ​ຊາ​ ຂອງກອງ​ທັບ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ຈາກ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ກະ​ສັດ ​ເພື່ອ​ນັບ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ.
\s5
\v 5 ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ຈໍ​ແດນ​ໄປ ​ແລະ​ໄດ້​ຕັ້ງ​ຄ້າຍ​ໃນ​ເມືອງ​ອາ​ໂຣ​ເອ,​ທາງ​ທິດ​ໃຕ້​ຂອງ​ເມືອງ​ໃນ​ກາງ​ຮ່ອມ​ພ​ູ ແລ້ວ​ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ເດີນ​ທາງ​ໄປ​ຜ່ານ​ກາດ​ໄປ​ຈົນ​ເຖິງ​ເມືອງ​ຢາ​ເຊ.
\v 6 ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ຍັງ​ກີ​ເລ​ອາດ ​ແລະ​ມາ​ຮອດ​ໃນ​ດິນ​ແດນ​ຂອງ​ຮິດ​ຕີ, ແລ້ວ​ຕໍ່​ໄປ​ຮອດ​ເມືອງ​ດານ ອ້ອມ​ໄປ​ຮອດ​ຊີ​ໂດນ.
\v 7 ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ມາ​ຮອດ​ປ້ອມ​ຂອງ​ຮິດຕີ ແລະ​ເມືອງ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ຄົນ​ຮີ​ວີ​ ແລະ​ຂອງ​ຄົນ​ກາ​ນາ​ອານ. ແລ້ວ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ຍັງ​ໃນ​ຢູ​ດາຍ ​ທີ່ເນ​ເກບ​ເມືອງເບຍ​ເອເ​ຊ​ບາ​.
\s5
\v 8 ​ເມື່ອ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ໄປ​ທົ່ວ​ແຜ່ນ​ດິນ​ນັ້ນ​ແລ້ວ, ພວກ​ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກັບ​ມາ​ຍັງ​ກຸງ​ເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ​ເມື່ອ​ສີ້ນ​ເກົ້າ​ເດືອນ​ແລະ​ຊາວ​ມື້.
\v 9 ແລ້ວ​ໂຢ​ອາບ​ກໍ​ໄດ້​ຖ​ວາຍ​ຈຳ​ນ​ວນ​ທະ​ຫານ​ທີ່​ນັບ​ໄດ້​ທັງ​ຫມົດ​ແກ່​ກະ​ສັດ. ມີ​ທະ​ຫານ​ໃນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ຈຳ​ນວນ 800,000ຄົນ ຜູ້​ພ້ອມ​ເຮັດ​ເສິກ, ແລະ​ຄົນ​ຢູ​ດາ​ມີ 500,000ຄົນ.
\s5
\v 10 ແລ້ວ​ໃຈ​ຂອງ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ສຳ​ນຶກ​ຜິດ​ຫລັງ​ຈາກ​ທີ່​ເພິ່ນ​ໄດ້​ຊົງ​ນັບ​ຈຳ​ນວນ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ສຳ​ເລັດ​ແລ້ວ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ທູນ​ຕໍ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ວ່າ, "ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ເຮັດ​ບາບ​ໃຫຍ່​ຫລວງ​ໃນ​ການ​ທີ່​ໄດ້​ເຮັດ​ສິ່ງ​ນີ້. ​ບັດ​ນີ້, ຂ້າ​ແດ່ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ, ຂໍ​ພ​ຣະ​ອົງ​ຊົງ​ລົບ​ຄວາມ​ບາບ​ຊົ່ວ​ຂອງ​ຜູ້​ຮັບ ​ໃຊ້​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ອອກ​ໄປ, ເພາະ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເຮັດ​ຢ່າງ​ໂງ່​ຈ້າ​ທີ່​ສຸດ."
\s5
\v 11 ເມື່ອ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ຊົງ​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ຕອນ​ເຊົ້າ, ຖ້ອຍຄຳ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ກໍ​ໄດ້​ມາ​ຍັງກາດ, ​ຜູ້​ທຳ​ນວຍ​ຂອງ​ ດາ​ວິດ​ວ່າ,
\v 12 "ຈົ່ງ​ໄປ​ບອກ​ດາ​ວິດ​ວ່າ: 'ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ກ່າວ​ດັ່ງ​ນີ້​ວ່າ: "ເຮົາ​ຈະ​ໃຫ້​ເຈົ້າ​ມີ​ທາງ​ເລືອກ​ສາມ​ຢ່າງ. ຈົງ​ເລືອກ​ເອົາ​ຫນຶ່ງ​ຢ່າງ."'"
\s5
\v 13 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ກາດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ເຝົ້າ​ດາ​ວິດ ​ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ເພິ່ນ​ວ່າ, "ຈະ​ໃຫ້​ເກີດ​ອຶດ​ຢາກ​ອາ​ຫານ​ເປັນ​ເວ​ລາ​ສາມ​ປີ ​ໃນ​ແຜ່ນ​ດິນ​ຂອງ​ທ່ານຫລື​ບໍ່? ຫລື​ທ່ານຈະ​ຍອມ​ຫນີ​ຕໍ່​ຫນ້າ​ສັດ​ຕູ​ຂອງ​ທ່ານ ​ເປັນ​ເວ​ລາ​ສາມ​ເດືອນ​ ຂະ​ນະ​ທີ່​ພ​ວກ​ເຂົາ​ໄລ່​ຕາມທ່ານ​ຫລື​ບໍ່? ຫລື​ຈະ​ໃຫ້​ໂຣກ​ລະ​ບາດ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ແຜ່ນ​ດິນ ​ຂອງທ່ານເປັນ​ເວ​ລາ​ສາມ​ມື້​ຫລື​ບໍ່? ບັດ​ນີ້​ຂໍ​ທ່ານໄດ້​ຊົງ​ຄິດ​ເບິ່ງວ່າ​ຈະ​ໃຫ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ ​ກັບ​ໄປ​ທູນ​ສິ່ງ​ໃດ​ຕໍ່​ພ​ຣະ​ອົງ​ຜູ້​ຊົງ​ໃຊ້​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ມາ."
\v 14 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ກາດ​ວ່າ, "ເຮົາ​ເປັນ​ທຸກ​ຫລາຍ. ຂໍ​ໃຫ້​ພວກ​ເຮົາ​ຕົກ​ເຂົ້າ​ໄປ​ຢູ່​ໃນມື​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຫລາຍ​ກວ່​າ ໃຫ້​ເຮົາ​ຕົກ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ມື​ຂອງ​ມະ​ນຸດ, ເພາະ​ພ​ຣະ​ອົງ​ມີ​ໃຈ​ເມດ​ຕາ​ໃຫຍ່​ຫລາຍ."
\s5
\v 15 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຊົງ​ໃຫ້​ໂຣກ​ລະ​ບາດ​ເກີດ​ຂຶ້ນ ​ໃນ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ເວ​ລາ​ເຊົ້າ​ຈົນ​ຫມົດ​ເວ​ລາ​ກຳ​ນົດ, ແລະ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ທີ່​ໄດ້​ຕາຍ​ຈຳ​ນວນ​ເຈັດ​ຫມື່ນ​ຄົນ​ນັບ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ເມືອງ​ດານ​ເຖິງ​ເບ​ເອນ​ເຊ​ບາ.
\v 16 ເມື່ອ​​ເທວະ​ດາ​ເດ່​ມື​ອອກ​ເຫນືອ​ນະຄອນເຢ​ຣູ​ຊາ​ເລັມ​ ເພື່ອ​ທຳ​ລາຍ​ເມືອງ​ນັ້ນ, ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ປ່ຽນ​ໃຈ​ເພາະ​ເລື່ອງ​ເຫດ​ຮ້າຍ ​ທີ່​ຈະ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ນັ້ນ, ແລະ​ພ​ຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ບັນ​ຊາ​​ເທວະ​ດາ ​ຜູ້​ກຳ​ລັງ​ທຳ​ລາຍ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ວ່າ, "ພໍ​ແລ້ວ! ບັດ​ນີ້​ຈົ່ງ​ຢຸດ​ມື​ຂອງ​ເຈົ້າ." ໃນ​ເວ​ລາ​ນັ້ນ​ທູດ​ຂອງ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ກໍ​ຢູ່​ທີ່​ລານ​ຟາດ​ເຂົ້າ​ຂອງ​ອາ​ໂຣ​ນາ​ຄົນ​ເຢ​ບຸດ.
\s5
\v 17 ແລ້ວ​ດາ​ວິດ​ໄດ້​ທູນ​ຕໍ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ພ​ຣະ​ອົງ​ເຫັນ​ຝູງ​ເທວະ​ດາ​ຜູ້​ທີ່​ໄດ້​ປະ​ຫານ​ປະ​ຊ​າ​ຊົນ​ນັ້ນ, ແລະ​ໄດ້​ຊົງ​ທູນ​ວ່າ, "ຂ້າ​ນ້ອຍ​ເອງ​ໄດ້​ເຮັດ​ບາບ, ແລະ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ໄດ້​ເຮັດ​ທີ່​ເອົາ​ແຕ່​ໃຈ​ຕົນ​ເອງ. ແຕ່​ບັນ​ດາ​ແກະ​ເຫລົ່າ​ນີ້, ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ເຮັດ​ຫຍັງ? ຂໍ​ມື​ຂອງ​ພ​ຣະ​ອົງ​ທຳ​ໂທດ​ຂ້າ​ນ້ອຍ​ພ​ຣະ​ອົງ ​ແລະ​ເຊື້ອ​ສາຍ​ພໍ່​ຂອງ​ຂ້​າ​ນ້ອຍ​ເຖີດ!"
\s5
\v 18 ແລ້ວ​ກາດ​ກໍ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ມາ​ເຝົ້າ​ດາ​ວິດ ແລະ​ໄດ້​ທູນ​ເພິ່ນວ່າ, "ຂໍ​ຂຶ້ນ​ໄປ​ສ້າງ​ແທ່ນ​ບູ​ຊາ​ຖ​ວາຍ​ແດ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ເທິງ​ລານ​ຟາດ​ເຂົ້າ​ຂອງ​ອາ​ໂຣ​ນາ​ຄົນ​ເຢ​ບຸດ​ເຖີດ."
\v 19 ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຂຶ້ນ​ໄປ,​ຕາມ​ຄຳ​ຂອງ​ກາດ​ຕາມ​ທີ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໄດ້​ຊົງ​ບັນ​ຊາ.
\v 20 ເມື່ອ​ອາ​ໂຣ​ນາ​ໄດ້​ຫັນ​ອອກ​ໄປ​ ແລະ​ໄດ້​ເຫັນ​ກະ​ສັດ​ ແລະ​ບັນ​ດາ​ຂ້າຣາ​ຊ​ການ​ກຳ​ລັງ​ເຂົ້າ​ມາ​ຫາ​ເຂົາ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ອາ​ໂຣ​ນາ​ກໍ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ ​ແລະ​ໄດ້​ກົ້ມ​ຕົວ​ລົງ​ກາບ​ລົງ​ດິນ​ຕໍ່​ກະ​ສັດ.
\s5
\v 21 ​ແລ້ວ​ອາ​ໂຣ​ນາ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, "ເຫດ​ໃດ​ກະ​ສັດ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ,​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ມາ​ຫາ​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ທ່ານ?" ດາ​ວິດ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ, "ມາ​ຊື້​ລານ​ຟາດ​ເຂົ້າ​ຂອງ​ເຈົ້າ, ເພື່ອ​ເຮົາ​ຈະ​ສ້າງ​ແທ່ນ​ບູ​ຊາ​ຖ​ວາຍ​ແດ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ, ເພື່ອ​ທີ່​ເລື່ອງໂຫດ​ຮ້າຍ​ຈະ​ຫມົດ​ໄປ​ຈາກ​ປະ​ຊາ​ຊົນ."
\v 22 ນາ​ໂຣ​ນາ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ທູນ​ດາ​ວິດ​ວ່າ, "ຂໍ​ກະ​ສັດ​ເຈ​ົ້າ​ນາຍ​ຂອງ​ຂ້າ​ນ້ອຍ. ຂໍ​ຊົງ​ໄດ້​ເຮັດ​ຕາມ​ທີ່​ສາຍ​ຕາຍ ​ຂອງ​ທ່ານເຫັນ​ດີ​ເຖີດ. ເບິ່ງ​ເຖີດ, ທີ່​ນີ່​ມີ​ງົວ​ສຳ​ຫລັບ​ເຄືຶ່ອງ​ບູ​ຊາ​ເຜົາ​ທັງ​ຕົວ ແລະ​ໄມ້​ຟາດ​ເຂົ້າ​ກັບ​ແອກ​ສຳ​ລັບ​​ເປັນ​ຟືນ ຂ້າ​ແດ່​ກະ​ສັດ.
\v 23 ຂອງ​ທັງ​ຫມົດ​ນີ້ຂ້າ​ນ້ອຍ ອາ​ໂຣ​ນາ​ຂໍ​ຖ​ວາຍ​ແດ່ທ່ານ," ແລ້ວ​ເຂົາ​ໄດ້​ທູນ​ກະ​ສັດ​ອີກວ່າ, "ຂໍ​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ທ່ານ​​ຊົງ​ໂປດ​ປານ​ທ່ານ."
\s5
\v 24 ກະ​ສັດ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ອາ​ໂຣ​ນາ​ວ່າ, "ບໍ​່​ໄດ້, ເຮົາ​ຢືນ​ຢັນ​ທີ່​ຈະ​ຊື້​ຈາກ​ເຈົ້າ​ຕາມ​ລາ​ຄາ​ນັ້ນ. ເຮົາ​ຈະ​ບໍ່​ຖ​ວາຍ​ເຄື່ອງ​ບູ​ຊາ​ເຜົາ​ທ​ັງ​ຕົວ​ແດ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ ໂດຍ​ທີ່​ເຮົາ​ບໍ່​ເສຍ​ຫຍັງ​ເລີຍ." ດັ່ງ​ນັ້ນ​ດາ​ວິດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຊົງ​ຊື້​ລານ​ຟາດ​ເຂົ້າ ​ແລະ​ງົວ​ເປັນ​ເງິນ​ຫ້າ​ສິບ​ຫລຽນ.
\v 25 ດາ​ວິດ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ສ້າງ​ແທ່ນ​ບູ​ຊາ​ຖວາຍ​ແດ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ທີ່​ນັ້ນ ແລະ​ຊົງ​ໄດ້​ຖ​ວາຍ​ເຄື່ອງ​ເຜົາບູ​ຊາ​ທັງ​ຕົວ​ກັບ​ເຄື່ອງ​​ບູ​ຊາ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພວກ​ເຂົາ​ໄດ້​ທູນ​ອ້ອນວອນ​ຕໍ່​ພ​ຣະ​ຢາ​ເວ​ໃນ​ນາມ​ຂອງ​ແຜ່ນ​ດິນ ແລະ​ພ​ຣະ​ອົງ​ກໍ​ໄດ້​ຊົງ​ລະ​ງັບ​ໂກດ​ຮ້າຍ​ທົ່ວ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ.