See in Reader
1.6 KiB
1.6 KiB
موآب از طفولیت خود مستریح بوده و بر دُردهای خود نشسته است و از ظرف به ظرف ریخته نشده و به اسیری نرفته است. از این سبب طعمش در او مانده است و خوشبویی او تغییر نیافته است
اینجا خداوند[یهوه] موآب را به مرد تشبیه می‌کند. او نماینده مردم موآب است. تمامی مظاهر «او» و «از آن او» می‌تواند «ایشان» و «از آن ایشان» بیان شود. ترجمه جایگزین: «حتی از نخستین زمان خود، مردم موآب احساس امنیت کرده است... آنها هستند... شراب ایشان... ایشان هرگز نرفته‌اند... آنها مزه می‌کنند... طعم ایشان»
(See: rc://*/ta/man/translate/figs-personification)
بر دُردهای خود نشسته است و از ظرف به ظرف ریخته نشده
برای این که طعم شراب خوب شود، باید مدت طولانی در یک جا بماند و از ظرفی به ظرف دیگر ریخته نشود. خداوند[یهوه] قوم موآب را که مرفه هستند، این چنین توصیف می‌کند، زیرا هیچ کس تاکنون ایشان را فتح نکرده و آنها را به اسارت نگرفته است، شرابی که دست نخورده باشد و عطر و طعم خوبی دارد.
(See: [[rc:///ta/man/translate/figs-explicit]] and [[rc:///ta/man/translate/figs-simile]])