PRO, ECC, SNG udpates

21-ECC.usfm

@@ -1,428 +1,573 @@
 \id ECC
 \ide UTF-8
-\sts Book of Ecclesiastes
 \h উপদেশক
 \toc1 উপদেশক
 \toc2 উপদেশক
 \toc3 ecc
 \mt1 উপদেশক
 
-
 \s5
 \c 1
 \p
-\v 1 যিৰূচালেমত থকা ৰজা দায়ুদৰ পুত্ৰ উপদেশকৰ বাক্য।
-\s সকলোৰে অসাৰতা
+\v 1 যিৰূচালেমৰ ৰজা, দায়ুদৰ পুত্ৰ উপদেশকজনৰ কথা।
+\s5
 \p
-\v 2 উপদেশকে কৈছে, অসাৰৰ অসাৰ, অসাৰৰ অসাৰ, অসাৰৰ অসাৰ, সকলোৱেই অসাৰ।
-\v 3 মানুহে সুৰ্য্যৰ তলত যি যি পৰিশ্ৰমত পৰিশ্ৰান্ত হয়, তাৰ সেই সকলো পৰিশ্ৰমত তাৰ কি লাভ ?
+\v 2 উপদেশকে কৈছে,
+\q1 “অসাৰৰ অসাৰ  \f + \ft হিব্ৰু শব্দ ‘হেভেল’ৰ অনুবাদ। যাৰ অৰ্থ ‘ভাপ’ বা ‘উশাহ’।  \f* ! অসাৰৰ অসাৰ!
+\q1 সকলোৱেই অসাৰ।
+\q1
+\v 3 সূৰ্যৰ তলত মানুহে যি যি পৰিশ্ৰম কৰে, সেই সকলো পৰিশ্ৰমত তেওঁৰ কি লাভ?
 \s5
-\v 4 এক পুৰুষ যায় আৰু এক পুৰুষ আহে; কিন্তু পৃথিবী সদায় থাকে।
-\v 5 সুৰ্য্য উদয় হৈ আকৌ অস্ত যায়, আৰু যি ঠাইৰ পৰা উদয় হয়, পুনৰায় সেই ঠাইলৈকে বেগেৰে গমণ কৰে।
-\v 6 বতাহে দক্ষিণ দিশলৈ বলায়, আৰু উত্তৰ দিশলৈ ঘুৰে; সেয়ে নিজ গতিত সদায় ঘুৰি থাকে; আৰু বতাহে নিজ চক্ৰলৈ আকৌ উলটি আহে।
+\q1
+\v 4 এক পুৰুষ গুছি যায় আৰু এক পুৰুষ আহে; কিন্তু পৃথিৱী চিৰস্থায়ী।
+\q1
+\v 5 সূৰ্য উদয় হয় আৰু সূর্য অস্ত যায়; পুণৰ নিজৰ উদয় স্থানলৈ ঘূৰি যায়।
+\q1
+\v 6 বতাহ দক্ষিণৰ দিশে বলে আৰু উত্তৰলৈ ঘূৰি যায়। ই নিৰন্তৰে ঘূৰি ঘূৰি নিজ পথতে বলে, আৰু নিজৰ চক্ৰপথলৈ বতাহ পুণৰ উলটি আহে।
 \s5
-\v 7 সকলো নদী সমুদ্ৰত পৰেগৈ; তথাপি সমুদ্ৰ পুৰ নহয়; নদীবোৰ যি ঠাইলৈ যায়, সেই ঠাইলৈকে পুনৰায় গৈ থাকে।
-\v 8 সকলো বিষয় পৰিশ্ৰমেৰে পৰপুৰ্ণ, তাৰ বৰ্ণনা কৰা মানুহৰ অসাধ্য। দৰ্শনত চকু আৰু শ্ৰৱনত কাণ তৃপ্ত নহয়।
+\q1
+\v 7 সকলো নদী গৈ সমুদ্ৰত পৰে; তথাপি সমুদ্ৰ পূর্ণ নহয়;
+\q1 নদীবোৰ যি ঠাইৰ পৰা আহে, পুনৰায় সেই ঠাইলৈকে  উলটি যায়।
+\q1
+\v 8 সকলোবোৰ কথাই বৰ্ণনাতীতভাৱে বিৰক্তিজনক। মানুহৰ বাবে ইয়াৰ বৰ্ণনা দিয়া অসাধ্য।
+\q1 চকুৱে দৰ্শন কৰি কৰি তৃপ্ত নহয় বা
+\q1 কাণে শ্ৰৱণ কৰি কৰি পূৰ্ণ নহয়।
+\s5
+\q1
+\v 9 যি বিষয় হৈ গ’ল, সেয়াই হ'ব। যি কৰা হ’ল, তাক পুনৰ কৰা হ’ব; আৰু সূৰ্যৰ তলত  নতুন একো বিষয়েই নাই।
+\q1
+\v 10 এনে কিবা আছে নেকি যাৰ বিষয়ে ক'ব পাৰে "চাওক, এইটো নতুন"? এইটো ইতিমধ্যে পুৰণি সময়ৰ পৰাই আছিল, আমাৰ কালৰ আগেয়েও আছিল।
+\q1
+\v 11 পূৰ্বকালত ঘটি যোৱা বিষয়বোৰৰ কথা কাৰো মনত নাই; ভৱিষ্যতে যিবোৰ হ’ব, পিছত আহিবলগীয়াসকলেও তাক সোঁৱৰণ নকৰিব।
 \s5
-\v 9 যি হ’ল, সেয়ে হব; আৰু যি কৰা গ’ল, তাকে কৰা যাব; সুৰ্য্যৰ তলত নতুন একোৱেই নাই।
-\v 10 এনে বস্তু আছেনে, যাৰ বিষয়ে মানুহে কব পাৰে, যে, চোৱা এয়ে নতুন? সেয়ে অৱশ্যে আমাৰ পুৰ্ব্ব যুগবোৰতো আছিল।
-\v 11 পুৰ্ব্ব-কালৰ বংশবিলাকৰ বিষয়ে কাৰো সোঁৱৰণ নাই, আৰু আগলৈ যিবিলাক জন্মিব, তেওঁবিলাকৰ বিষয়েও তাৰ পাছৰ বংশবিলাকৰ কাৰো সোঁৱৰণ নাথাকিব।
 \p
+\v 12 মই উপদেশক; মই যিৰূচালেমত ইস্ৰায়েলৰ ওপৰত ৰজা আছিলোঁ।
+\v 13 আকাশৰ তলত কৰা সকলোবোৰ কাৰ্যৰ বিষয়ে জ্ঞানৰ দ্বাৰা বিচাৰিবলৈ আৰু অনুসন্ধান কৰিবলৈ মই মোৰ হৃদয় স্থিৰ কৰিলোঁ; ঈশ্বৰে মানুহৰ সন্তানসকলক এই দুৰ্বহ কাৰ্যভাৰ দিছে,  যাৰ দ্বাৰা মানুহক ব্যস্ত ৰাখিব পৰা যায়।
+\v 14 সূর্যৰ তলত যি যি কৰা হয়, সেই সকলোকে মই চালোঁ; দেখিলোঁ, এই সকলো অসাৰ আৰু কেৱল বতাহক ধৰিবলৈ  \f + \ft অর্থাৎ বতাহ খোৱাৰ দৰে  \f* চেষ্টা কৰাৰ নিচিনা।
+\q1
+\v 15 যি বেঁকা তাক পোন কৰিব নোৱাৰি!
+\q1 যি নাই, তাক গণনা কৰিব নোৱাৰি।
 \s5
-\v 12 উপদেশক যি মই, মই যিৰূচালেমত ইস্ৰায়েলৰ ওপৰত ৰজা আছিলোঁ।
-\v 13 আৰু আকাশৰ তলত যি যি কৰা যায়, মই প্ৰজ্ঞাৰ দ্বাৰা সেই সকলো বিষয়ৰ বুজ-বিচাৰ লবলৈ আৰু অনুসন্ধান কৰিবলৈ মনোযোগ কৰিছিলোঁ; মনুষ্য সন্তানবিলাকৰ ব্যস্ত হবৰ নিমিত্তে ঈশ্বৰে তেওঁবিলাকক ক্লেশজনক ব্যৱসায়কেহে দিছে।
-\v 14 সুৰ্য্যৰ তলত যি যি কাৰ্য্য কৰা যায়, সেই সকলোকে মই চালো; চোৱা, এই সকলো অসাৰ, আৰু বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ।
-\v 15 যি বেঁকা তাক পোন কৰিব নোৱাৰি; আৰু যি নাই, তাক লেখ কৰা অসাধ্য।
-\s5
-\v 16 মই মোৰ হৃদয়েৰে সৈতে আলাপ কৰি ক’লো, চোৱা, মোৰ আগেয়ে যিৰূচালেমত যিবিলাক আছিল, সেই সকলোতকৈ মই অধিক প্ৰজ্ঞা আৰ্জিলোঁ; এনেকি, মোৰ মন প্ৰজ্ঞাত আৰু বিদ্যাত পাৰদৰ্শী হৈছে।
-\v 17 মই প্ৰজ্ঞা জানিবলৈ, পাগলামী আৰু মুৰ্খতা জানিবলৈ মনোযোগ কৰিলোঁ; তাতে মই বুজিলো, যে, ইও বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ।
-\v 18 কিয়নো প্ৰজ্ঞাৰ বাহুল্যত মনৰ তাপ অধিক হয়; আৰু যিজনে জ্ঞান বৃদ্ধি কৰে, তেওঁ দুখো বৃদ্ধি কৰে।
-\s সুখ বিচৰা ব্যৰ্থ
+\p
+\v 16 মই মনতে ক’লো, “মোৰ আগেয়ে যিসকল যিৰূচালেমত আছিল, সেইসকল লোকতকৈ মই অধিক প্ৰজ্ঞা অর্জন কৰিলোঁ; মোৰ হৃদয়ে মহান প্ৰজ্ঞা আৰু জ্ঞান-বুদ্ধি বুজি পাইছে।”
+\v 17 তাৰ পাছত মই জ্ঞান জানিবলৈ আৰু, উন্মাদনা আৰু মূৰ্খতা জানিবলৈ মোৰ হৃদয় স্থিৰ কৰিলো; তাতে মই বুজিলো যে, ইও বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ।
+\v 18 কিয়নো প্ৰজ্ঞা বাঢ়িলে অধিক নৈৰাশ্যতাও বাঢ়ে আৰু যিজনে জ্ঞান বৃদ্ধি কৰে, তেওঁৰ দুখো বৃদ্ধি কৰে।
 
 \s5
 \c 2
 \p
-\v 1 মই মোৰ মনতে ক’লোঁ, আহাঁ, মই আনন্দৰ দ্বাৰাই তোমাক পৰীক্ষা কৰি চাওঁ; এই হেতুকে তুমি আনন্দত আসক্ত হোৱা; কিন্তু চোৱা, ইও অসাৰ।
-\v 2 মই হাঁহিৰ বিষয়ে ক’লো, ই বলিয়া; আৰু আনন্দৰ বিষয়ে ই কি কৰিব পাৰে?
+\v 1 মই মোৰ হৃদয়ক ক’লোঁ, “এতিয়া আহাঁ, মই আমোদ-প্রমোদৰ দ্বাৰাই তোমাক পৰীক্ষা কৰি চাওঁ; সেয়ে, আনন্দ উপভোগ কৰা।” কিন্তু দেখিলোঁ, ইও অসাৰ আছিল।
+\v 2 মই হাঁহিৰ বিষয়ে ক’লো, “এয়া উন্মাদনা,” আৰু আনন্দৰ বিষয়েও ক’লো “ই কি সম্পন্ন কৰে?
 \s5
-\v 3 আকাশৰ তলত, মনুষ্যৰ সন্তান বিলাকে তেওঁবিলাকৰ জীৱনৰ সকলো কালত কি কি কৰা তেওঁবিলাকৰ নিমিত্তে ভাল, তাক মই দেখা নাপাওঁ মানে, মোৰ মনে মোক প্ৰজ্ঞাৰ দ্বাৰাই চলাওঁতে কেনেকৈ দ্ৰাক্ষাৰসেৰে শৰীৰ ভালে ৰাখিম, আৰু কেনেকৈ অজ্ঞানতা অৱলম্বন কৰিম, তাক মই নিজ মনতে বিচাৰ কৰিলোঁ।
+\v 3 মানুহৰ সন্তানসকলে তেওঁলোকৰ গোটেই জীৱনকালত আকাশৰ তলত কি কৰা উচিত, তাক দেখা নোপোৱা পৰ্যন্ত মই মোৰ হৃদয়ত অনুসন্ধান কৰিলো, কেনেকৈ মোৰ শৰীৰক দ্ৰাক্ষাৰসেৰে পৰিতৃপ্ত কৰিম - তেতিয়াও মোৰ হৃদয়ক প্ৰজ্ঞাই নিয়ন্ত্ৰণ কৰি আছিল,  আৰু কেনেকৈ অজ্ঞানতাক আধাৰ কৰি ৰাখিম।
 \s5
-\v 4 মই নিজৰ নিমিত্তে মহৎ মহৎ কাৰ্য্য কৰিলোঁ, মই নিজৰ নিমিত্তে ঠায়ে ঠায়ে ঘৰ সাজিলোঁ, আৰু নিজৰ নিমিত্তে দ্ৰাক্ষাবাৰী পাতিলো;
-\v 5 মই নিজৰ নিমিত্তে ঠায়ে ঠায়ে উদ্যান আৰু উপবন কৰি, সেই বোৰৰ মাজত সকলোবিধৰ গুটি লগা গছ ৰুলোঁ;
-\v 6 আৰু গছ উৎপন্ন হোৱা বাৰীত পানী দিবলৈ মই ঠায়ে ঠায়ে পুখুৰী খানিলো;
+\v 4 মই মোৰ কাৰ্যবোৰ মহান কৰি তুলিলো, মই মোৰ ঘৰবোৰ নিৰ্মাণ কৰিলো, আৰু মোৰ দ্ৰাক্ষাবাৰীবোৰ প্ৰস্তুত কৰিলো।
+\v 5 মই অনেক উদ্যান আৰু বাগিছাবোৰ নিৰ্মাণ কৰি তাত সকলো ধৰণৰ ফলবৃক্ষ ৰোপণ কৰিলো;
+\v 6 বাঢ়ি অহা গছবোৰৰ বাগিছাত পানী যোগানৰ বাবে মই পুখুৰী খান্দিলোঁ;
 \s5
-\v 7 মই অনেক বন্দী-বেটী কিনি ল’লো, আৰু মোৰ ঘৰত ওপজা দাস আছিল; মোৰ আগেয়ে যিৰূচালেমত যিবিলাক আছিল, সেই সকলো বিলাকতকৈ মোৰ গৰু ভেড়া আদিৰ পশুৰ জাকো অধিক আছিল;
-\v 8 মই নিজৰ নিমিত্তে ৰূপ, সোণ, আৰু ৰজাবিলাকৰ ও নানা প্ৰদেশৰ বিশেষ বিশেষ বহুমুল্য বস্তু গোটলোঁ, আৰু মই মোৰ নিমিত্তে গায়ক, গায়িকা, মানুহৰ সন্তানবিলাকক সন্তোষ দিওঁতা অনেক অনেক উপপত্নী পালোঁ।
+\v 7 মই অনেক দাস আৰু দাসীক কিনি ল’লো; মোৰ গৃহতো দাস-দাসীৰ জন্ম হৈছিল; যিৰূচালেমত মোৰ আগেয়ে যিসকল  আছিল, সেই সকলতকৈ মোৰ ডাঙৰ আৰু সৰু গৰু-ছাগলী, মেৰ-ছাগ আদি পশুধনৰ বহুতো সম্পত্তি আছিল;
+\v 8 মই ৰূপ-সোণ আৰু, অন্যান্য ৰজাসকলৰ আৰু বিভিন্ন প্ৰদেশৰ বিশেষ বিশেষ সম্পদবোৰো সঞ্চয় কৰিছিলো। মই অনেক গায়ক-গায়িকা আৰু সকলো ধৰণৰ বাদ্য-যন্ত্ৰৰ দৰে মানুহৰ সন্তানসকলক সুখী কৰা সকলোকে লাভ কৰিলো।
 \s5
-\v 9 এইদৰে মই মহান হ’লো, আৰু মোৰ আগেয়ে যিবিলাক যিৰূচালেমত আছিল, সেই সকলোবিলাকতকৈ মই অতি ঐশ্চৰ্য্যশালী হ’লো; আৰু প্ৰজ্ঞাও মোৰ লগত থাকিল।
-\v 10 আৰু মোৰ চকুৱে যিহলৈ ইচ্ছা কৰিলে মই তাক আৰু তাৰ পৰা আতৰাই নাৰাখিলোঁ; মই মোৰ মনক কোনো আনন্দৰ পৰা আটক নকৰিলোঁ, কিয়নো মোৰ সকলো পৰিশ্ৰমৰ কাৰণে মোৰ মনে আনন্দ সাভ কৰিলে; আৰু মোৰ সকলো পৰিশ্ৰমত পোৱা এইয়ো মোৰ অংশ হ’ল।
+\v 9 এইদৰে যিৰূচালেমত মোৰ আগেয়ে যিসকল  আছিল, তেওঁলোকতকৈ মই অনেক বেচি মহান আৰু উতকৃষ্ট হ’লো। তেতিয়াও প্রজ্ঞাই মোক নিয়ন্ত্ৰণ  কৰিছিল।
+\q1
+\v 10 মোৰ চকুৱে যি বিচাৰে, মই সেইবোৰৰ পৰা আঁতৰি নাথাকিলোঁ;
+\q1 মই মোৰ মনক কোনো আমোদ-প্রমোদৰ পৰা আটক কৰা নাছিলোঁ, কিয়নো মোৰ হৃদয় মোৰ সকলো শ্ৰমত আনন্দিত হৈছিল; আৰু  এয়াই মোৰ সকলো শ্ৰমৰ পৰা পোৱা মোৰ পুৰস্কাৰ আছিল।
+\s5
+\q1
+\v 11 তাৰ পাছত মই মোৰ হাতে কৰা সকলো কাৰ্য
+\q2 আৰু মই কৰা পৰিশ্ৰমৰ ওপৰত দৃষ্টিপাত কৰিলো।
+\q2 আৰু চাওঁক, এই সকলোবোৰ অসাৰ আছিল আৰু বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ।  সূৰ্যৰ তলত একোতে লাভ নাই।
+\q1
+\v 12 পাছত মই নিজে প্রজ্ঞা, উন্মাদনা আৰু মূৰ্খতাৰ কথা চিন্তা কৰিলোঁ;
+\q2 ৰজাৰ পাছত পৰৱর্তী  যিজন ৰজা আহিব, তেওঁ কি কৰিব পাৰে?
+\q2 পূৰ্বে যি যি কৰা হৈছে, তাকেই কৰিব।
+\s5
+\q1
+\v 13 মই দেখিলোঁ, যেনেকৈ অন্ধকাৰতকৈ পোহৰ উত্তম, তেনেকৈ অজ্ঞানতকৈ প্রজ্ঞা উত্তম।
+\q1
+\v 14 জ্ঞানী মানুহৰ মূৰত চকু থাকে;
+\q2 কিন্তু বুদ্ধিহীনে অন্ধকাৰত ভ্ৰমণ কৰে;
+\q2 তথাপিও মই নিজে এটা কথা বুজি পালো যে, সকলোলৈকে শেষত একেৰূপ দশা হয়।
+\s5
+\q1
+\v 15 তেতিয়া মই মনতে ক’লোঁ, মূৰ্খলৈ যি ঘটে, মোলৈও তাকে ঘটে;
+\q2 তেন্তে মই কিহৰ বাবে অধিক জ্ঞানী হলো?
+\q2 মই নিজৰ মনতে ক’লোঁ, “এয়াও অসাৰ।”
+\q1
+\v 16 কিয়নো মানুহে অজ্ঞানীক যেনেদৰে মনত নাৰাখে
+\q2 তেনেদৰে জ্ঞানীকো চিৰকাল মনত নাৰাখে;
+\q2 ভবিষ্যত কালত সকলো পাহৰা যাব।
+\q2 জ্ঞানীজন কেনেকৈ মৰে? মূৰ্খৰ দৰেই মৰে।
 \s5
-\v 11 তেতিয়া, মোৰ হাতে যি যি কাৰ্য্য কৰিলে, আৰু যি যি কাৰ্য্য কৰিবলৈ মই পৰিশ্ৰম কৰিলো, তাকে চাই দেখিলো, যে, সেই সকলো অসাৰ, আৰু বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ; সুৰ্য্যৰ তলত একোৱেই লাভ নাই।
 \p
-\v 12 পাছে মই প্ৰজ্ঞা, আৰু পাগলামী ও অজ্ঞানতা চাবলৈ মন কৰিলো; কিয়নো ৰজাৰ পাছত যি মানুহ আহিব, তেওঁ কি কৰিব? আগেয়ে যি কৰা গৈছিল, তাকেহে মাত্ৰ কৰিব।
+\v 17 এই হেতুকে জীৱনলৈ মোৰ বিৰক্তি জন্মিল। কাৰণ সূৰ্যৰ তলত যি কৰা হয়, সেই সকলো কাৰ্য মোৰ বাবে দুখজনক বোধ হ’ল; কিয়নো সকলোৱেই অসাৰ আৰু বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ।
 \s5
-\v 13 তাকে মই দেখিলো, যে, অন্ধকাৰতকৈ পোহৰ যিমান উত্তম, অজ্ঞানতকৈ প্ৰজ্ঞা উত্তম।
-\v 14 জ্ঞানী মানুহৰ মুৰত চকু থাকে কিন্তু অজ্ঞান লোকে হ’লে অন্ধকাৰত ভ্ৰমণ কৰে; তথাপি সকলোলৈকে একে ঘটনা ঘটে, ইয়াকে মই বুজিলোঁ।
-\s5
-\v 15 তেতিয়া মই মনতে ক’লোঁ, অজ্ঞানলৈ যেনে ঘটে মোলৈকো তেনে ঘটিব, তেনেহ’লে মই কি কাৰণে অধিক জ্ঞানী হ’লো? পাছে মই মনতে ক’লোঁ, ইও অসাৰ।
-\v 16 কিয়নো অজ্ঞানৰ দৰে জ্ঞানীৰো সোঁৱৰণ চিৰকাললৈকো নাথাকে; কাৰণ ভবিষ্যৎ কালত কেতিয়াবাৰ পৰা সকলোকে পাহৰা যাব।
-\s5
-\v 17 জ্ঞানী কেনেকৈ মৰে? অজ্ঞানৰ দৰে। এই হেতুকে জীৱনত মোৰ ঘিণ লাগিল, কাৰণ সুৰ্য্যৰ তলত যি কৰা যায়, সেই কাৰ্য্য মোৰ পক্ষে দুখজনক; কিয়নো সকলোৱেই অসাৰ; আৰু বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ।
 \p
-\v 18 সুৰ্য্যৰ তলত মই যি যি পৰিশ্ৰম কৰিলোঁ, সেই সকলো পৰিশ্ৰমত মোৰ ঘিণ লাগিল; কিয়নো তাৰ ফল মোৰ পাছৰ লোকৰ নিমিত্তে থৈ যাব লাগিব।
+\v 18 সূৰ্যৰ তলত মই যি যি পৰিশ্ৰমত পৰিশ্ৰান্ত হলো, সেই সকলো পৰিশ্ৰমত মোৰ এতিয়া ঘিণ লাগিছে; কিয়নো মোৰ পাছত যিজন আহিব, তেওঁৰ বাবেইতো তাক থৈ যাব লাগিব।
 \s5
-\v 19 সেই জন জ্ঞানী হব, বা অজ্ঞানী হব, তাক কোনে জানে? তথাপি, মই সুৰ্য্যৰ তলত যিহত পৰিশ্ৰম কৰি জ্ঞান দেখুৱালো, সেইবোৰ পৰিশ্ৰমৰ ফলৰ গৰাকী সেইজনেই হব, ইও অসাৰ।
-\v 20 এই হেতুকে, মই সুৰ্য্যৰ তলত যি যি পৰিশ্ৰম কৰিলোঁ, মই ঘুৰি সেই সকলো পৰিশ্ৰমৰ বিষয়ে মোৰ মনক নিৰাশ হবলৈ দিলোঁ।
+\v 19 সেই লোক জ্ঞানী নে অজ্ঞানী হ’ব, তাক কোনে জানে? তথাপি সূৰ্যৰ তলত পৰিশ্ৰম কৰি মই যি জ্ঞানৰ পৰিচয় দিলোঁ, তেৱেঁই মোৰ সকলো পৰিশ্ৰমৰ ফল ভোগ কৰিব । ইও অসাৰ।
+\v 20 এই হেতুকে সূৰ্যৰ তলত মই যি যি পৰিশ্ৰম কৰিলোঁ, সেই সকলো শ্ৰমৰ বাবে মোৰ মনত নিৰাশ হৈ পৰিলো।
 \s5
-\v 21 কিয়নো কোনো মানুহে প্ৰজ্ঞা, জ্ঞান, আৰু নিপুণতাৰে পৰিশ্ৰম কৰে; তথাপি, যি মানুহে তাত কোনো পৰিশ্ৰম কৰা নাই সেই জনকে তাৰ অধিকাৰ বুলি তাক শোধাই দিবলগীয়া হয়।
-\v 22 ইও অসাৰ আৰু মহা-আপদ। কাৰণ সুৰ্য্যৰ তলত মানুহে যি যি পৰিশ্ৰম কৰে, সেই সকলো পৰিশ্ৰমত আৰু মনৰ আগ্ৰহত সি কি লাভ পায় ?
-\v 23 কিয়নো তাৰ সকলো দিন কেৱল ক্লেশযুক্ত, আৰু তাৰ ব্যৱসায় বেজাৰ দিওঁতা; এনেকি ৰাতিও তাৰ মনে শান্তি নাপায়। ইও অসাৰ।
+\v 21 কিয়নো কোনো ব্যক্তিয়ে প্ৰজ্ঞা, জ্ঞান, আৰু দক্ষতাৰে পৰিশ্ৰম কৰে; কিন্তু পাছত তেওঁৰ সকলোখিনি এনে এজনৰ অধিকাৰত এৰি থৈ যাব লগা হয়, যি জনে তাৰ বাবে কোনো পৰিশ্ৰমেই কৰা নাই। ইও অসাৰ আৰু এক অতি দুখৰ কথা।
+\v 22 সূৰ্যৰ তলত মানুহে যি কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰে আৰু মনৰ চাপত পৰিশ্ৰান্ত হয়, তাত তেওঁৰ কি লাভ হয়?
+\v 23 কিয়নো তেওঁৰ দিনবোৰ দুখজনক আৰু তেওঁৰ কাৰ্য দুঃসহ হয়; এনেকি ৰাতিও তেওঁৰ মনে বিশ্রাম নাপায়। ইও অসাৰ।
 \s5
-\v 24 ভোজন-পান কৰাতকৈ আৰু নিজ পৰিশ্ৰমত নিজৰ মনক সুখভোগ কৰোৱাতকৈ মানুহৰ পক্ষে কোনো উত্তম নাই। মই দেখিলো, যে, ইও ঈশ্বৰৰ হাতৰ পৰাহে হয়।
-\v 25 কিয়নো মোতকৈ কোনে অধিক ভোজন আৰু অধিক সুখভোগ কৰিব পাৰে ?
-\s5
-\v 26 কাৰণ যি মানুহ ঈশ্বৰৰ দৃষ্টিত উত্তম, তাক তেওঁ প্ৰজ্ঞা, জ্ঞান, আৰু আনন্দ দিয়ে; কিন্তু তেওঁ পাপীক হ’লে, ঈশ্বৰৰ দৃষ্টিত যি মানুহ উত্তম তাক দিবৰ নিমিত্তে ধন সাঁচিবৰ আৰু গোটাবৰ ব্যৱসায় দিছে। ইও অসাৰ আৰু বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ।
-\s সকলোৱেই ঈশ্বৰৰ ইচ্ছাৰ অধীন। মানুহ আৰু পশু উভয় সমান।
+\p
+\v 24 তেন্তে মানুহৰ বাবে ভোজন-পান কৰা আৰু নিজ পৰিশ্ৰমত প্ৰাণক সন্তুষ্ট কৰাৰ বাহিৰে উত্তম একোৱে নাই। এয়াও মই দেখিলোঁ যে ঈশ্বৰৰ হাতৰ পৰাহে হয়।
+\v 25 কাৰণ মোতকৈ কোনে অধিক ভোজন বা অধিক আনন্দ উপভোগ কৰিব পাৰে?
+\v 26 যি মানুহ  ঈশ্বৰৰ দৃষ্টিত উত্তম, ঈশ্বৰে তেওঁক প্ৰজ্ঞা, জ্ঞান, আৰু আনন্দ দান কৰে; কিন্তু তেওঁ পাপীক হ’লে কষ্টৰ কাৰ্য দিয়ে যাতে তেওঁ ঈশ্বৰৰ উত্তম লোকক দিবৰ কাৰণে, ধন-সম্পদ সংগ্ৰহ আৰু সঞ্চয় কৰে।  ইও অসাৰ আৰু বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ।
 
 \s5
 \c 3
 \p
-\v 1 প্ৰত্যেক বিষয়ৰেই এক এক সময় আছে, আকাশৰ তলত প্ৰত্যেক অভিপ্ৰায়ৰ বিশেষ বিশেষ সময় আছে।
-\v 2 জন্মিবৰ সময় আৰু মৰিবৰ সময়, ৰুবৰ সময় আৰু ৰোৱা উঘালিবৰ সময়,
-\v 3 বধ কৰিবৰ সময় আৰু সুস্থ কৰিবৰ সময়, ভাঙিবৰ সময় আৰু সাজিবৰ সময়,
+\v 1 সকলো বিষয়ৰ কাৰণে এক এক সময় আছে; আকাশৰ তলত প্ৰত্যেকটো বিষয়ৰ একোটা নির্দিষ্ট সময় আছে।
 \s5
-\v 4 কান্দিবৰ সময় আৰু হাঁহিবৰ সময়, বিলাপ কৰিবৰ সময় আৰু নাচিবৰ সময়,
-\v 5 শিল দলিয়াই পেলাবৰ সময় আৰু শিল গোটাবৰ সময়, আঁকোলি ধৰিবৰ সময় আৰু আঁকোলি ধৰাৰ পৰা আতৰি থাকিবৰ সময়,
-\s5
-\v 6 বিচাৰিবৰ সময় আৰু হেৰুৱাবৰ সময়, ৰাখিবৰ সময় আৰু পেলাবৰ সময়,
-\v 7 ফালিবৰ সময় আৰু সিয়াবৰ সময়, নিমাতে থাকিবৰ সময় আৰু কথা কবৰ সময়,
-\s5
-\v 8 প্ৰেম কৰিবৰ সময় আৰু ঘিণ কৰিবৰ সময়, ৰণৰ সময় আৰু শান্তিৰ সময় আছে।
-\v 9 কাম কৰা মানুহে যি পৰিশ্ৰম কৰে, তাতে তাৰ কি লাভ ?
-\v 10 মনুষ্য সন্তানবিলাক পৰিশ্ৰমী হবৰ অৰ্থে, ঈশ্বৰে যি ব্য়ৱসায় সিবিলাকক দিছে, তাক মই দেখিলোঁ।
-\s5
-\v 11 তেওঁ সকলোকেই নিজ নিজ কালত সুন্দৰ কৰিছে, আৰু তেওঁবিলাকৰ হৃদয়ত অনন্ত কালে ৰাখিছে তথাপি এনেকৈ ৰাখিছে যে আদিৰ পৰা অন্তলৈকে ঈশ্বৰে কৰা কাৰ্য্যৰ তত্ত্ব কোনেও উলিয়াব নোৱাৰে।
-\s5
-\v 12 মই জানো, যে, মানুহ জীয়াই থকা কাললৈকে আনন্দ আৰু সৎকৰ্ম্ম কৰাতকৈ তাৰ পক্ষে আৰু কোনো উত্তম নাই।
-\v 13 আৰু প্ৰত্যেক মানুহ যে ভোজন পান আৰু তেওঁৰ সকলো পৰিশ্ৰমত সুখ ভোগ কৰে, ইও ঈশ্বৰৰ দান।
-\s5
-\v 14 মই জানো, যে, ঈশ্বৰে যি যি কৰে, সেই সকলো চিৰস্থায়ী; তাক বঢ়াবও নোৱাৰি; কমাবও নোৱাৰি; আৰু তেওঁৰ সাক্ষাতে যেন মানুহবিলাকে ভয় কৰে, সেই নিমিত্তেই ঈশ্বৰে তাক তেনে কৰে।
-\v 15 যি আছে, সেয়ে পুৰ্বেও আছিল, আৰু যি আগলৈ হব লগা, সিও পুৰ্ব্বে আছিল; আৰু যি হৈ গ’ল, ঈশ্বৰে আকৌ তাকেই বিচাৰে।।
 \p
+\v 2 জন্মৰ সময় আৰু মৃত্যুৰ সময়; ৰোপণ কৰাৰ সময় আৰু ৰোৱা উঘালি পেলাবৰ সময়;
 \s5
-\v 16 তাত বাজে মই সুৰ্য্যৰ তলত বিচাৰ স্থানত দেখিলোঁ, যে, তাতো দুষ্টতা আছে।
-\v 17 মই মনতে ক’লো, ঈশ্বৰেই ধাৰ্ম্মিকৰ আৰু দুষ্টৰ বিচাৰ কৰিব; কিয়নো তাত প্ৰত্যেক অভিপ্ৰায়ৰ নিমিত্তে আৰু প্ৰত্যেক কৰ্ম্মৰ নিমিত্তে এক এক সময় আছে।
+\p
+\v 3 বধ কৰাৰ সময় আৰু সুস্থ কৰাৰ সময়; ভাঙি পেলোৱাৰ সময় আৰু গঢ়িবৰ সময়;
 \s5
-\v 18 মই মনতে ক’লো, যে, ঈশ্বৰে যেন মনুষ্য সন্তানবিলাকক পৰীক্ষা কৰে, আৰু তেওঁবিলাক যে, নিজেই পশুতুল্য, ইয়াক যেন তেওঁবিলাকে বুজিব পাৰে, এই কাৰণে, সেয়ে তেওঁবিলাকৰ নিমিত্তে হৈছে।
+\p
+\v 4 কান্দিবৰ সময় আৰু হাঁহিবৰ সময়; শোক কৰাৰ সময় আৰু নাচিবৰ সময়;
 \s5
-\v 19 কিয়নো মনুষ্য সন্তাবিলাকলৈ যি ঘটে সেয়ে পশুলৈকো ঘটে, সকলোলৈকে একে ৰূপ ঘটনাই ঘটে; ই যেনেকৈ মৰে, সিও তেনেকৈ মৰে; এনেকি, সিহঁত সকলোৰে এক নিশ্বাস-প্ৰশ্বাস মাথোন; এই হেতুকে পশুতকৈ মানুহৰ কোনো প্ৰাধান্য নাই; কিয়নো সকলোৱেই অসাৰ।
-\v 20 সকলোৱেই একে ঠাইলৈ গমণ কৰে; সকলোৱেই ধুলিৰ পৰা উপন্ন হৈছে, আৰু সকলোৱেই ধুলিলৈ উলটি যায়।
+\p
+\v 5 শিল দলিয়াবৰ সময় আৰু সেইবোৰ একেলগে গোটাবৰ সময়; আঁকোৱালি ধৰাৰ সময় আৰু আঁকোৱালি নধৰাৰ সময়;
 \s5
-\v 21 মনুষ্য সন্তানবিলাকৰ জীৱাত্মাৰ বিষয়ে কোনে জানে, যে, সি উৰ্দ্ধগামী হয়? আৰু পশুৰ জীৱাত্মাৰ বিষয়ে কোনে জানে, যে, সি পৃথিবীৰ তললৈ অধোগামী হয়?
-\v 22 এই হেতুকে মই দেখিলো, যে, মানুহে নিজৰ কাৰ্য্যত আনন্দ কৰাতকৈ কোনো উত্তম নাই; কিয়নো এয়েই তাৰ ভাগ। কাৰণ মনুষ্যৰ মৰণৰ পাছত যি ঘটিব, তাক দেখিবলৈ কোনে তাক ওলোটাই আনিব ?
-\s নানা উপদ্ৰৱ আৰু অকলে থকাৰ অনিষ্টতা আদিৰ বিষয়।
+\p
+\v 6 লাভৰ সময় আৰু লোকচানৰ সময়; সাঁচি থোৱাৰ সময় আৰু পেলাই দিয়াৰ সময়;
+\s5
+\p
+\v 7 ফালিবৰ সময় আৰু চিলাই কৰাৰ সময়; মনে মনে থকাৰ সময় আৰু কথা কোৱাৰ সময়;
+\s5
+\p
+\v 8 ভালপোৱাৰ সময় আৰু ঘৃণা কৰাৰ সময়; যুদ্ধৰ সময় আৰু সন্ধিৰ সময়;
+\s5
+\p
+\v 9 শ্রমিকে তেওঁৰ পৰিশ্রমৰ পৰা কি লাভ কৰে?
+\v 10 ঈশ্বৰে মনুষ্যক ব্যস্ত ৰাখিবলৈ যি কাম দিছে, তাক মই দেখিলোঁ।
+\s5
+\p
+\v 11 তেওঁ  নিজ নিজ সময়ত সকলোবোৰ সুন্দৰ  কৰি তুলিছে; তদুপৰি তেওঁ তেওঁলোকৰ হৃদয়ত অনন্তকালো ৰাখিছে, তথাপি ঈশ্বৰে আৰম্ভণিৰ পৰা শেষলৈকে কৰা কামবোৰৰ তত্ত্ব কোনেও বিচাৰি উলিয়াব নোৱাৰে।
+\v 12 মই জানো যে, জীৱন কালত আনন্দ কৰা আৰু সৎকৰ্ম কৰাতকৈ উত্তম মানুহৰ বাবে একো নাই।
+\v 13 সকলো মানুহে ভোজন পান আদি কৰি নিজৰ শ্ৰমৰ ফল ভোগ কৰা উচিত। ইও ঈশ্বৰৰ দান।
+\s5
+\p
+\v 14 মই জানো যে, ঈশ্বৰে যি কৰে, সেয়া চিৰস্থায়ী; তাত একো যোগ কৰিবও নোৱাৰি, আৰু তাৰ পৰা একো কমাবও নোৱাৰি; ঈশ্বৰে এনে কৰে যাতে মানুহে তেওঁক ভয় কৰে।
+\q1
+\v 15 যি আছে, সেয়া পূর্বেও আছিল;
+\q2 যি হব, সেয়াও পূর্বে আছিল;
+\q1 যি পাৰ হৈ গৈছে, ঈশ্বৰে পুণৰ তাকে বিচাৰে।
+\s5
+\p
+\v 16 মই সূৰ্যৰ তলত সোধবিচাৰৰ স্থান দেখিলোঁ, তাত দুষ্টতা আছে আৰু ধার্মিকর্তাৰ স্থানত দেখিলো, তাত অতিশয় অনৈতিকতা আছে।
+\v 17 মই মনতে ক’লো, “ঈশ্বৰেই ধাৰ্মিক আৰু দুষ্টৰ বিচাৰ কৰিব; কাৰণ সকলো বিষয় আৰু সকলো কৰ্মৰ বাবে এক সময় আছে।”
+\s5
+\p
+\v 18 মই মোৰ মনতে ক’লো, “মানুহৰ সন্তানসকলৰ এই অৱস্থাৰ বিষয়ে ঈশ্বৰে যেন তেওঁলোকক পৰীক্ষা কৰে আৰু যেন তেওঁলোকে দেখা পাব পাৰে যে তেওঁলোক নিজেই পশুৰ নিচিনা।”
+\s5
+\p
+\v 19 কাৰণ মানুহলৈ যি ঘটে সেয়ে পশুলৈকো ঘটে; সকলোৰে প্ৰতি একেৰূপ ঘটনা ঘটে।পশু মৰে, মানুহো মৰে আৰু সকলোৰে এক উশাহ আছে; সেয়ে পশুতকৈ মানুহৰ কোনো প্রাধান্যতা নাই; কিয়নো সকলোৱেই অসাৰ।
+\v 20 সকলোৱেই একে ঠাইলৈকে গতি কৰে; সকলোৱেই ধুলিৰ পৰা আহিছে আৰু ধুলিলৈকে উলটি যায়।
+\s5
+\p
+\v 21 মানুহৰ সন্তানসকলৰ আত্মা যে উৰ্দ্ধগামী হয় আৰু পশুৰ আত্মা যে ভূ-তললৈ অধোগামী হয়, তাক কোনে জানে?
+\v 22 সেয়েহে মই উপলব্ধি কৰিলোঁ যে, এজন মানুহে নিজৰ কামত আনন্দ কৰাতকৈ ভাল একো নাই, কিয়নো সেয়াই পৰম্পৰা। কাৰণ মানুহৰ মৃত্যুৰ পাছত যি ঘটিব, কোনে তেওঁক আনি তাক দেখুৱাব পাৰে? সস
 
 \s5
 \c 4
 \p
-\v 1 পাছে মই ঘুৰি, সুৰ্য্যৰ তলত যি সকলো অত্যাচাৰ কৰা হয়, সেই সকলো চালোঁ; চোৱা অত্যাচাৰ পোৱা লোকবিলাকৰ চকুলো বৈছে, কিন্তু তেওঁবিলাকক শান্তনা কৰোঁতা কোনো নাই; আৰু তেওঁবিলাকক অত্যাচাৰ কৰোঁতাবিলাকৰ ফালে বল আছে; কিন্তু তেওঁবিলাকক শান্তানা কৰোঁতা কোনো নাই।
+\v 1 তাৰপাছত মই ঘূৰি সূৰ্যৰ তলত যি সকলো উপদ্রৱ হয়, সেইবোৰ নিৰীক্ষণ কৰিলোঁ।
+\q1 চোৱা, উপদ্রৱ পোৱা লোকসকলে চকুলো টুকিছে,
+\q2 কিন্তু তেওঁলোকক শান্তনা দিওঁতা কোনো নাই;
+\q1 উপদ্রৱকাৰীসকলৰ হাতত ক্ষমতা আছে;
+\q2 কিন্তু উপদ্রৱ পোৱাসকলক শান্তনা দিওঁতা কোনো নাই।
+\s5
+\q1
+\v 2 সেয়ে যিসকল বৰ্ত্তমান জীয়াই আছে,
+\q2 সেইসকলতকৈ যিসকলৰ ইতিমধ্যে মৃত্যু হৈছে, মই তেওঁলোকৰ অধিক প্ৰশংসা কৰিলোঁ।
+\q1
+\v 3 কিন্তু যিজনৰ এতিয়াও জন্ম হোৱা নাই আৰু
+\q1 সূৰ্যৰ তলত কৰা দুষ্টতাৰ কাৰ্য দেখা নাই, তেওঁৰ অৱস্থা এই দুয়োজনতকৈ ভাল।
+\s5
+\q2
+\v 4 তাৰ পাছত মই সকলো পৰিশ্রম আৰু সকলো দক্ষতাপূৰ্ণ কাৰ্য-কৌশল চাই বিবেচনা কৰিলোঁ, ইয়াৰ বাবেই এজন মানুহক তেওঁৰ চুবুৰীয়াই ঈৰ্ষা কৰে। ইয়ো অসাৰ; কেৱল বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ।
+\s5
+\q1
+\v 5 অজ্ঞান লোকে হাত সাৱটি থাকি নিজৰেই মঙহ ভোজন কৰে  \f + \ft নিজৰ ধ্বংস আনে ।  \f* ।
+\q1
+\v 6 পৰিশ্রমেৰে সৈতে বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰি দুই মুঠি লাভ কৰাতকৈ শান্তিৰে সৈতে এমুঠি পোৱাই অনেক ভাল।
 \s5
-\v 2 এই হেতুকে, বৰ্ত্তমানে জীয়াই থকা জীৱিতবিলাকতকৈ, আগেয়ে মৰা মৃতবিলাকৰ মই প্ৰশংসা কৰিলোঁ।
-\v 3 এনেকি যিজনে আজিলৈকে জন্ম পোৱা নাই, আৰু সুৰ্য্যৰ তলত কৰা বেয়া কাৰ্য্য দেখা নাই, তাক মই সেই উভয়তকৈয়ো সুখী জ্ঞান কৰিলোঁ।
 \p
+\v 7 তেতিয়া মই ঘূৰি সূৰ্যৰ তলত অসাৰতা দেখা পালোঁ।
+\q1
+\v 8 কোনো এজন মানুহ অকলশৰীয়াকৈ থাকে,সঙ্গী অবিহনে। তেওঁৰ কোনো পুত্ৰ বা ভাই-ককাই নাই।তথাপিও তেওঁৰ সকলো শ্ৰমৰ অন্ত নাই, বা তেওঁৰ চকু ধন-সম্পত্তিত সন্তুষ্ট নহয়।
+\q2 কিন্তু তেওঁ কেতিয়াও প্ৰশ্ন নকৰে, "মই কাৰ বাবে পৰিশ্ৰম কৰিম আৰু মোৰ প্ৰাণক সুখ ভোগৰ পৰা বঞ্চিত কৰিম?" এইটোও অসাৰ আৰু এক অতি কষ্টদায়ক।
 \s5
-\v 4 পাছে সকলো পৰিশ্ৰম আৰু নিপুণতাৰে কৰা প্ৰত্যেক কাৰ্য্য চাই বুজিলো, যে, ইয়াৰ কাৰণে মানুহ ওচৰ চুবুৰীয়াৰ পৰা ঈৰ্ষাপ্ৰাপ্ত হয়; ইয়ো অসাৰ, আৰু বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ।
+\q1
+\v 9 এজনতকৈ দুজন ভাল, কিয়নো তেওঁলোকৰ পৰিশ্ৰমৰ দ্বাৰাই সুফল হয়।
+\q1
+\v 10 কাৰণ তেওঁলোক পৰিলে, এজনে তেওঁৰ সঙ্গীক তুলিব পাৰে।
+\q1 কিন্তু হায় সেই অকলশৰীয়া লোক!
+\q2 কিয়নো তেওঁ পৰিলে তেওঁক তুলি সহায় কৰিবলৈ দ্বিতীয় কোনো নাই।
+\q1
+\v 11 তদুপৰি দুজনে একেলগে শুলে উম পায়;
+\q2 কিন্তু এজনে অকলে কেনেকৈ উম পাব?
+\s5
+\q1
+\v 12 অকলশৰীয়াজন যদিও কোনো এজনৰ দ্বাৰা পৰাজয় হ’ব পাৰে,
+\q2 কিন্তু দুজনে তেওঁক প্ৰতিৰোধ কৰিব পাৰে।
+\q2 তিনিগুণা ৰছী এডাল সোনকালে নিছিগে।
 \s5
-\v 5 অজ্ঞান মানুহে হাত সাৱটি থাকি নিজকে নিজে খায়।
-\v 6 পৰিশ্ৰম, আৰু বতাহক ধৰিবলৈ কৰা চেষ্টাৰে সৈতে দুই মুঠিতকৈ শান্তিৰে সৈতে এমুঠিয়েই ভাল।
 \p
+\v 13 এজন বৃদ্ধ অজ্ঞানী ৰজা, যিজনে কোনো পৰামৰ্শ গ্ৰহণ কৰিব নোৱাৰে তেনে ৰজাতকৈ বৰং দৰিদ্র অথচ জ্ঞানী যুবকেই শ্রেয়।
+\v 14 কিয়নো সেই যুবক যদিও তেওঁ নিজৰ ৰাজ্যত এক দৰিদ্র পৰিয়ালত জন্ম গ্রহণ কৰিছিল, কিন্তু তেওঁ দেশৰ ৰজা হ’বলৈ কাৰাগাৰৰ পৰাও ওলাই আহিছে ।
 \s5
-\v 7 পাছে মই ঘুৰি সুৰ্য্যৰ তলত অসাৰতা দেখিলোঁ।
-\v 8 কোনো মানুহ অকলশৰে থাকে, তাৰ দ্বিতীয় কোনো নাই; এনেকি তাৰ পুতেক কি ভায়েক ককায়েক কোনো নাই; তথাপি তাৰ পৰিশ্ৰমৰ সীমা নাই, তাৰ চকুও ধন সম্পত্তিত তৃপ্ত নহয়। সি “কয় তেন্তে মই কাৰ নিমিত্তে পৰিশ্ৰম কৰিছোঁ, আৰু নিজ প্ৰাণক সুখভোগৰ পৰা বঞ্চিত কৰিছোঁ?” ইও অসাৰ, এনেকি অতি দুখজনক ব্যৱসায়।
-\s5
-\v 9 এজনতকৈ দুজন ভাল, কিয়নো তেওঁবিলাকৰ পৰিশ্ৰমৰ দ্বাৰাই সুফল হয়।
-\v 10 কাৰণ তেওঁবিলাক পৰিলে, এজনে নিজৰ সঙ্গীক তুলিব পাৰে। কিন্তু যি জন অকলশৰীয়া, সি পৰিলে তাৰ সন্তাপ হব; কিয়নো তাক তুলিবলৈ দ্বিতীয় নাই।
-\v 11 আকৌ দুজনে একেলগে শুলে উম পায়; কিন্তু এজনে অকলে কেনেকৈ উম পাব ?
-\s5
-\v 12 আৰু যি অকলশৰীয়া তাক যদিও কোনোৱে পৰাজয় কৰে, তথাপি দুজনে তাৰ প্ৰতিৰোধ কৰিব; াৰু তিনিগুণীয়া ৰছা বেগাই নিছিগে।
 \p
-\s5
-\v 13 যি অজ্ঞান বৃদ্ধ ৰজাই কোনো পৰামৰ্শ লবলৈ আৰু নুবুজে, এনে ৰজাতকৈ বলৱান দুখীয়া ডেকাই ভাল।
-\v 14 কিয়নো তেওঁ ৰজা হবৰ নিমিত্তে বন্দীশালৰ পৰা ওলাইছিল; এনেকি এওঁ নিজৰ ৰাজ্যত দৰিদ্ৰ অৱস্থাত জন্ম গ্ৰহণ কৰিছিল।
-\s5
-\v 15 মই দেখিলোঁ যে, যি ডেকাই অৰ্থাৎ দ্বিতীয় জনেতেওঁৰ পদত ৰাজত্ব পালে, সুৰ্য্যৰ তলত অহা-যোৱা কৰা সকলো জীয়া প্ৰাণী সেই জনৰ ফলীয়া হ’ল।
-\v 16 যি লোকবিলাকৰ ওপৰত তেওঁ ৰজা হ’ল, সেই লোকবিলাকৰ সীমা নাই; তথাপি ভাবী কালৰ লোকবিলাকে তেওঁত আনন্দ নকৰিব। অৱশ্যে ইও অসাৰ, আৰু বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ।
-\s ঈশ্বৰৰ আৰাধনা, ধনৰ অস্থিৰতা, আৰু ধন ভোগ কৰাৰ বিষয়।
+\v 15 মই সূৰ্যৰ তলত খোজ কাঢ়ি থকা সকলো জীৱিত লোকক দেখিলো, তেওঁলোকে সেই যুবক, যি দ্বিতীয় ব্যক্তি নিজৰ ৰজা পদত উঠিল, তেওঁৰ সঙ্গী হল।
+\v 16 যি লোকসমূহৰ ওপৰত তেওঁ ৰজা হৈছিল,  তেওঁলোকৰ সীমা নাছিল। তথাপি যিসকল পাছত আহে, তেওঁলোকে সেই ব্যক্তিত আনন্দ নকৰিব। বাস্তৱিক ইও অসাৰ, আৰু কেৱল বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ।
 
 \s5
 \c 5
 \p
-\v 1 তুমি ঈশ্বৰৰ গৃহলৈ যোৱা কালত তোমাৰ ভৰি সাৱধানে ৰাখিবা; কাৰণ অজ্ঞানবোৰৰ দৰে বলিদান কৰাতকৈ, শুনিবলৈ ওচৰ চপাই ভাল; কিয়নো সিহঁতে যে বেয়া কাম কৰিছে, তাক সিহঁতে নাজানে।
+\v 1 ঈশ্বৰৰ গৃহলৈ যোৱা কালত তোমাৰ ভৰি সাৱধানে ৰাখিবা। অজ্ঞানীৰ দৰে বলিদান আগবঢ়োৱাৰ সলনি শুনিবলৈ ওচৰ চপা ভাল। কাৰণ তেওঁলোকে নিজে যি দুষ্ট কাম কৰে, তাক বিবেচনা নকৰে।
+\q1
+\v 2 তোমাৰ মুখক বেগা-বেগীকৈ কথা কবলৈ নিদিবা।
+\q2 ঈশ্বৰৰ ওচৰত  তোমাৰ হৃদয়ক খৰ-খেদাকৈ কোনো কথা উচ্চাৰণ কৰিবলৈ নিদিবা;
+\q1 কিয়নো ঈশ্বৰ স্বৰ্গত আছে আৰু তুমি পৃথিবীত আছা;
+\q2 এই হেতুকে তোমাৰ কথাবোৰ যেন কম হয়।
+\q2
+\v 3 কিয়নো বহুতো কাৰ্যকলাপৰ মাজেদি এটা সপোন দেখা হয়, আৰু বহুতো শব্দৰ দ্বাৰাই অজ্ঞানৰ কণ্ঠস্বৰ বুজা যায়।
 \s5
-\v 2 তোমাৰ মুখেৰে অবিবেচনাৰূপে কথা নকবা, আৰু ঈশ্বৰৰ আগত কথা উচ্চাৰণ কৰিবলৈ তোমাৰ মনক বেগী হব নিদিবা; কিয়নো ঈশ্বৰ স্বৰ্গত আৰু তুমি পৃথিবীত আছা; এই হেতুকে তোমাৰ কথা অলপ হওক।
-\v 3 কিয়নো অধিক কাৰ্য্যৰ দ্বাৰাই সপোন দেখা যায়, আৰু অধিক বাক্যৰ দ্বাৰাই অজঞানৰ মাত বুজা যায়।
-\s5
-\v 4 ঈশ্বৰৰ আগত সংকল্প কৰিলে, তাক সিদ্ধ কৰিবলৈ পলম নকৰিবা; কিয়নো তেওঁ অজ্ঞান বোৰত সন্তোষ নাপায়; তুমি যি সংকল্প কৰা, তাক সিদ্ধ কৰা।।
-\v 5 সংকল্প কৰি সিদ্ধ নকৰাতকৈ সংকল্প নকৰাই ভাল।
-\s5
-\v 6 তুমি শৰীৰৰ অধীনে থাকি পাপ কৰিবলৈ তোমাৰ মুখক নিদিবা; আৰু সেইটো ভুল হ’ল; এনে কথা দূতৰ আগত নকবা; ঈশ্বৰে কিয় তোমাৰ বাক্যত ক্ৰোধ কৰি তোমাৰ হাতৰ কাৰ্য্য নষ্ট কৰিব?
-\v 7 কিয়নো অধিক সপোন আৰু অসাৰতাত, আৰু বাক্যৰ বাহুল্যত এনে ঘটে। কিন্তু তুমি ঈশ্বৰক ভয় কৰা।
 \p
+\v 4 ঈশ্বৰৰ ওচৰত কিবা সংকল্প কৰিলে, তাক পৰিশোধ কৰিবলৈ পলম নকৰিবা; কিয়নো অজ্ঞান লোকসকলত তেওঁ কোনো সন্তোষ নাপায়।  তুমি যি প্ৰতিজ্ঞা কৰা, তাক সিদ্ধ কৰা।
+\v 5 সেয়ে সংকল্প কৰি সিদ্ধ নকৰাতকৈ বৰং সংকল্প নকৰাই ভাল।
+\v 6 তোমাৰ শৰীৰক তোমাৰ মুখৰ দ্বাৰা পাপ কৰিবলৈ নিদিবা।  ঈশ্বৰৰ দূতৰ  \f + \ft প্ৰাৰ্থনা গৃহৰ পুৰোহিত  \f* আগত “সেইটো ভুল আছিল” (সংকল্প কৰা) এনে কথা নকবা; তোমাৰ কথাত ঈশ্বৰে কিয় ক্ৰোধ কৰি তোমাৰ হাতৰ কাৰ্য নষ্ট কৰিব লাগে?
+\v 7 কিয়নো অধিক সপোন দেখা আৰু অধিক কথা ক’লে অসাৰতা থাকে; কিন্তু তুমি ঈশ্বৰক ভয় কৰিবা।
 \s5
-\v 8 তুমি প্ৰদেশত দৰিদ্ৰক অত্যাচাৰ কৰা, বলেৰে বিচাৰ আৰু ন্যায় দুৰ কৰা দেখিলে, সেই কথাত আচৰিত নামানিবা; কিয়নো ওখ পদত থাকোঁতা লোকতকৈয়ো ওখ পদত থাকোঁতা আন এজনে চকু দিয়ে; আকৌ তেওঁবিলাকতকৈয়ো আৰু ওখ পদত থকা লোক আছে।
-\v 9 কিন্তু খেতি নিৰ্ভৰ কৰা ৰজা সকলোভাবে দেশৰ মঙ্গলস্বৰূপ।
 \p
+\v 8 যদি তুমি এখন দেশত দৰিদ্ৰলোকৰ ওপৰত হোৱা অত্যাচাৰ অথবা, ন্যায় আৰু ধাৰ্ম্মিকতাৰ অত্যধিক দুৰ্নীতি দেখিছা, তেন্তে এই বিষয়টোত আচৰিত নহ'বা; কিয়নো উচ্চ পদৰ বিষয়াৰ ওপৰত থকা উচ্চতৰ বিষয়াজনে দৃষ্টি ৰাখে; আকৌ তেওঁলোকৰ ওপৰতো উচ্চতম পদত বিষয়া এজন আছে।
+\v 9 তাৰ উপৰিও দেশত উৎপাদিত ফল সকলো লোকৰ কাৰণে; এনেকি ৰজাও খেতিৰ দ্বাৰাই লাভৱান হয়।
+\q1
+\v 10 যি মানুহে ৰূপ ভাল পায়, তেওঁ ৰূপত তৃপ্ত নহয়;
+\q2 যি মানুহে প্ৰচুৰ ধন-সম্পদ ভাল পায়,
+\q2 তেওঁ আয়ত তৃপ্ত নহয়।
+\q2 ইও অসাৰ।
 \s5
-\v 10 যি মানুহে ৰূপ ভাল পায়, তেওঁ ৰূপত তৃপ্ত নহয়; নাইবা যি মানুহে অধিক ধন-সম্পত্তি ভাল পায়, সি আয়ত তৃপ্ত নহয়। ইও অসাৰ।
-\v 11 ধন-সম্পত্তি বাঢ়িলে তাক খাওঁতাও বাঢ়ে; এতেকে তাক চকুৰে দেখাৰ বাহিৰে তাৰ গৰাকীবিলাকৰ কি লাভ ?
-\s5
-\v 12 বনুৱা লোকে সৰহ বা অলপ আহাৰ কৰিলেও, তাৰ টোপনি সন্তোষজনক; কিন্তু ধনৱানৰ অধিক ধন-সম্পত্তিয়ে তাক টোপনি যাব নিদিয়ে।
 \p
+\v 11 ধন-সম্পত্তি বাঢ়িলে খাওঁতাও বাঢ়ে; এতেকে চকুৰ তৃপ্তিৰ বাহিৰে সেই সম্পত্তিত গৰাকীৰ কি লাভ?
+\v 12 পৰিশ্রম কৰা লোকে কম খাওঁক বা বেচি খাওঁক, তেওঁৰ টোপনি ভাল হয়। কিন্তু অধিক ধন-সম্পত্তিয়ে ধনৱানক টোপনি যাব নিদিয়ে।
 \s5
-\v 13 মই সুৰ্য্যৰ তলত যন্ত্ৰণাদায়ক এই অনিষ্ট দেখিলোঁ, যে, ধনৰ গৰাকীৰ অপকাৰলৈহে ধন ৰখা হয়।
-\v 14 সেই ধন দুৰ্ঘটনাত নষ্ট হয়; আৰু পুত্ৰ এটি জন্মিলে তাৰ হাতত একোৱেই নাথাকে।
-\s5
-\v 15 মাকৰ গৰ্ভৰ পৰা যেনেকৈ সি বিবস্ত্ৰে আহে, তেনেকৈ পুনৰায় সেই অহাৰ দৰে বিবস্ত্ৰে যায়, আৰু সি নিজ পৰিশ্ৰমৰ মাজত হাতত লৈ যাব পৰাখিনিও লগত লৈ যাব নোৱাৰে।
-\v 16 সি যেনেকৈ আহে, সকলোভাবে তেনেকৈয়ে যায়; ইও যন্ত্ৰণাদায়ক অনিষ্ট। তেন্তে বতাহক ধৰিবলৈ পৰিশ্ৰম কৰাত তাৰ কি লাভ?
-\v 17 সি জীৱন সকলো কালতেই অন্ধকাৰত আহাৰ কৰে, আৰু তাৰ অধিক বেজাৰ, নৰিয়া, আৰু ক্ৰোধ হয়।
 \p
+\v 13 সূৰ্যৰ তলত মই এক অতি দুখৰ ক্ষতিকৰ বিষয় দেখিলোঁ যে গৰাকীয়ে নিজৰ দুর্দশাৰ কাৰণেহে ধন জমা কৰে।
+\q1
+\v 14 দুৰ্দশাত সেই ধন ধ্বংস হয়। তাতে তেওঁৰ পুত্ৰ এটি জন্মিলে তাৰ হাতত একোৱেই নাথাকে।
+\q1
+\v 15 কিয়নো মাকৰ গৰ্ভৰ পৰা তেওঁ উদঙে আহে আৰু
+\q2 যেনেকৈ আহে, তেনেকৈয়ে তেওঁ উদঙে পুণৰ গুছি যায়।
+\q2 নিজে পৰিশ্ৰম কৰিলেও, তেওঁ লগত লৈ যাব পৰা একোৱেই নাই।
 \s5
-\v 18 চোৱা, ঈশ্বৰে মানুহক জীৱনৰ যি কেইটো দিন দিছে, সেই সমস্ত দিন সুৰ্য্যৰ তলত কৰা সকলো পৰিশ্ৰমৰ ভিতৰত ভোজন-পান আৰু সুখভোগ কৰাকেই মই উত্তম আৰু সুন্দৰ দেখিলো, কিয়নো এয়েই তাৰ পাবলগীয়া ভাগ।
+\p
+\v 16 ইও এক অতি দুখৰ বিষয় যে, তেওঁ যেনেকৈ আহে, তেনেকৈয়ে গুছি যায়; যি জনে বতাহক ধৰিবলৈ পৰিশ্ৰম কৰে, তেওঁ পাছত কি ফল দেখিব?
+\v 17 তেওঁ গোটেই জীৱনকাল অন্ধকাৰত আহাৰ কৰে আৰু ৰোগ-ব্যাধিৰে অতিশয় পীড়িত হৈ খঙৰ জীৱন কটায়।
 \s5
-\v 19 ঈশ্বৰে যি যি লোকক ধন-সম্পত্তি আৰু বহুমুল্য বস্তু দান কৰি তাক ভোগ কৰিবলৈ, আৰু নিজ ভাগ লবলৈ, আৰু নিজৰ পৰিশ্ৰমত আনন্দ কৰিবলৈ ক্ষমতা দিয়ে, সেই সকলো লোকলৈ ইও ঈশ্বৰৰ দান।
-\v 20 কিয়নো ঈশ্বৰে তাৰ মনত আনন্দ জন্মায় তাক উত্তৰ দিয়াত, সি নিজৰ আয়ুসৰ দিন কেইটা বিস্তৰ সোঁৱৰণ নকৰে।
-\s ধনীৰ প্ৰকৃত সুখ নাই।
+\p
+\v 18 তাৰ পাছত মই ইয়াকে দেখিলোঁ যে ঈশ্বৰে মানুহক যি কেইটা দিনৰ আয়ুস দিছে, সেই সকলো দিনত সূৰ্যৰ তলত কৰা সকলো পৰিশ্ৰমৰ উত্তম ফল  তেওঁ ভোজন-পান আদি কৰি সুখভোগ কৰাই উত্তম আৰু উপযুক্ত। কিয়নো এইটোৱেই তেওঁৰ অংশ।
+\v 19 ঈশ্বৰে যেতিয়া কোনো মানুহক ধন-সম্পত্তি দিয়ে, তেওঁক সেইবোৰ ভোগ কৰিবলৈ, নিজৰ অংশ লবলৈ আৰু নিজৰ পৰিশ্রমত আনন্দ কৰিবলৈ সামৰ্থ্য কৰে; ই ঈশ্বৰৰে দান।
+\v 20 তেওঁ নিজৰ জীৱনৰ দিনবোৰৰ কথা ঘনাই মনলৈ নানিব। কিয়নো তেওঁৰ হৃদয়ৰ আনন্দেৰে সৈতে ঈশ্বৰে তেওঁক ব্যস্ত ৰাখে।
 
 \s5
 \c 6
 \p
-\v 1 মই সুৰ্য্যৰ তলত আৰু এক অনিষ্ট দেখিলো; সেয়ে মানুহবিলাকৰ পক্ষে অতি ভাৰস্বৰূপ।
-\v 2 ঈশ্বৰে কোনো কোনোক ইমান ধন-সম্পত্তি, বহুমুল্য বস্তু, আৰু গৌৰৱ দিয়ে, যে, তাৰ অভিলষিত বস্তুবোৰৰ ভিতৰৰ এটিৰো অভাৱ নাই; তথাপি ঈশ্বৰে তাক ভোগ কৰিবৰ ক্ষমতা নিদিয়ে, কিন্তু কোনো অসম্পৰ্কীয় লোকে তাক ভোগ কৰে। ইও অসাৰ, আৰু বিষম ৰোগ স্বৰূপ।
+\v 1 মই সূর্যৰ তলত এক দুখৰ বিষয় দেখিলো আৰু ই  মানুহৰ ওপৰত অতি গধুৰ বোজা হৈ আছে।
+\v 2 কোনো কোনো ব্যক্তিক ঈশ্বৰে ইমান ধন,সম্পত্তি আৰু সন্মান দিয়ে যে, তেওঁৰ অভিলাষ পূৰণৰ একো বস্তুৰে অভাৱ নাথাকে; তথাপিও ঈশ্বৰে তেওঁক এই সকলো ভোগ কৰিবলৈ ক্ষমতা নিদিয়ে, কিন্তু আনে সেইবোৰ ভোগ কৰে। ই অসাৰ আৰু এক দুঃখজনক ব্যাধিস্বৰূপ।
 \s5
-\v 3 যদি কোনো মানুহে এশ পুত্ৰ জন্ম দি অনেক বছৰ জীয়াই থাকি দীৰ্ঘজীৱি হয় কিন্তু তাৰ প্ৰাণ যি সুখত তৃপ্ত নহয়, আৰু তাক মৰ্য্যদাও যদি দিয়া নহয়, তেন্তে মই কওঁ, সেই মানুহতকৈ অসময়ত জন্মাটোৱেই ভাল।
-\v 4 কিয়নো ই বৃথাই আহে, আৰু আন্ধাৰতেই যায়, আৰু ইয়াৰ নাম আন্ধাৰেৰেই ঢকা থাকে;
+\v 3 কোনো এজন মানুহে এশটা সন্তান জন্ম দি বহু বছৰ জীয়াই থাকিব পাৰে; কিন্তু তেওঁৰ বছৰবোৰৰ দিন যিমানেই অধিক নহওঁক কিয়, যদি তেওঁৰ প্ৰাণে জীৱনৰ সুখ ভোগত তৃপ্ত নহয়, বা তেওঁৰ সমাধিস্থও যদি নহয়, মই কওঁ যে তেওঁতকৈ মৃত সন্তানেই ভাল। 
+\v 4 কিয়নো সি বৃথাই আহে আৰু অন্ধকাৰলৈ গুছি যায়; অন্ধকাৰতে তাৰ নাম ঢাক খাই যায়। 
+\s5
+\v 5 সি সূৰ্যক দেখা নাই আৰু একোকে নাজানে। তথাপি বৰং সেই মানুহতকৈ সিয়ে অধিক জিৰণি পালে। 
+\v 6 তেওঁ যদি দুই হাজাৰ বছৰো জীয়াই থাকি কোনো সুখ নাপায়, (তাতে কি) সকলোৱেই জানো একে ঠাইলৈকে নাযায়?
 \s5
-\v 5 ই সুৰ্য্যক নেদেখে, আৰু নাজানে; এতেকে সেই মানুহতকৈ ইয়েই ভাল।
-\v 6 এনেকি, সি কোনো সুখভোগ নকৰাকৈ যদি দুই হাজাৰ বছৰো জীয়াই থাকে তথাপি তাৰ কি লাভ? সকলোৱেই একে ঠাইলৈকে জানো নাযায়?
 \p
+\v 7 মানুহৰ সকলো পৰিশ্ৰমেই তেওঁৰ মুখৰ কাৰণে, তথাপিও ভোক পূৰণ নহয় ।
+\v 8 অজ্ঞানীতকৈ জ্ঞানী লোকৰ  অধিক কি আছে? দৰিদ্ৰজনে আন লোকসকলৰ আগত কেনে আচৰণ কৰিব লাগে তাক জানিলেইবা তেওঁৰ কি লাভ হয়?
+\v 9 অধিক পোৱাৰ বাসনাৰে মন ভ্ৰমি ফুৰাতকৈ বৰং দৃষ্টিসুখত সন্তুষ্ট থকা ভাল। ইও অসাৰ, কেৱল বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা হয়।
 \s5
-\v 7 মানুহৰ সকলো পৰিশ্ৰম তাৰ মুখৰ নিমিত্তে, তথাপি তাৰ হেঁপাহ নপলায়; কিয়নো অজ্ঞানতকৈ জ্ঞানৱানৰ কি লাভ?
-\v 8 আৰু জীয়াই থকা লোকবিলাকৰ আগত ব্যৱসায় কৰিব জনা দুখীয়া মানুহৰ বা কি লাভ?
-\s5
-\v 9 মন ভ্ৰমি ফুৰাতকৈ চকুৱে দেখাটোৱেই ভাল। ইও অসাৰ, আৰু বতাহক ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা মাত্ৰ।
 \p
-\v 10 যি হ’ল, তাৰ নাম বহুকালৰ আগেয়ে দিয়া হ’ল, তাক মানুহ বুলি জনা গৈছে; আৰু নিজতকৈ যি জনা পৰাক্ৰমী, তেওঁৰ লগত সি যুঁজ কৰা অসাধ্য।
-\v 11 কিয়নো অসাৰতা বঢ়াওতা অনেক কথা আছে; তাৰ দ্বাৰাই মানুহৰ কি লাভ?
-\v 12 কাৰণ, মানুহে অসাৰ জীৱনৰ যি কেইটা দিন ছাঁৰ দৰে নিয়াই তাৰ জীৱনৰ সেই সকলো দিনত তাৰ মঙ্গল কি, তাক কোনো জানে? আৰু মানুহৰ পাছে, সুৰ্য্যৰ তলত কি ঘটিব, ইয়াকে তাক কোনে কব পাৰে?
-\s জগতক তুচ্ছজ্ঞান কৰা, ধৈৰ্য্য, আৰু ঈশ্বৰভয়েই প্ৰকৃত জ্ঞান।
+\v 10 যি যি বৰ্তমান আছে, তাৰ নামাকৰণ দিয়া অনেক দিন হল; সকলোৱে জানে যে মানুহনো।  নিজতকৈ যি জন শক্তিশালী, তেওঁৰ সৈতে বিবাদ কৰা মানুহৰ পক্ষে অসাধ্য।
+\v 11 যিমানে বেছি কথা কোৱা হয়, সিমানেই অসাৰতা বাঢ়ে; তাৰ দ্বাৰাই মানুহৰ কি লাভ হয়?
+\s5
+\p
+\v 12 অসাৰ জীৱনৰ কেইটামান দিন জীয়াই থকা কালত মৰ্ত্য লোকসকলৰ বাবে কি ভাল তাক কোনে জানে?  তেওঁলোকে  ছাঁৰ দৰে এই দিন পাৰ কৰে।   কিয়নো কোনে তেওঁলোকক ক'ব পাৰে যে তেওঁলোকৰ পিছত সূৰ্যৰ তলত কি হ'ব?
 
 \s5
 \c 7
+\q1
+\v 1 মূল্যৱান তেলতকৈ সুনাম উত্তম,
+\q2 জন্মৰ দিনতকৈ মৰণৰ দিন ভাল।
+\q1
+\v 2 ভোজৰ ঘৰলৈ যোৱাতকৈ শোকৰ ঘৰলৈ যোৱা ভাল;
+\q2 কিয়নো সেয়া সকলো মানুহৰে শেষগতি,
+\q2 জীৱিত লোকে এই কথা তাক মনত ৰাখিব।
+\s5
+\q1
+\v 3 হাঁহিতকৈ মনোদুখ ভাল।
+\q2 কাৰণ বিষন্ন মুখৰ দ্বাৰাই মন প্ৰফুল্লিত হয়।
+\q1
+\v 4 জ্ঞানৱানৰ হৃদয় শোকৰ ঘৰত থাকে;
+\q2 কিন্তু অজ্ঞান লোকৰ হৃদয় আমোদ-প্রমোদৰ ঘৰত থাকে।
+\s5
+\q1
+\v 5 অজ্ঞানীৰ গুণগান শুনাতকৈ জ্ঞানৱানৰ সমালোচনা শুনাই ভাল।
+\q1
+\v 6 কেৰাহীৰ তলত কাঁইট খৰিৰ ফুটফুটনিৰ শব্দ যেনেকুৱা,
+\q2 মূৰ্খৰ হাঁহিও তেনেকুৱা;
+\q1 এয়াও অসাৰ।
+\s5
+\q1
+\v 7 নিশ্চয়কৈ উপদ্ৰৱ কাৰ্যই জ্ঞানীজনক মূর্খ সাজে;
+\q2 ভেঁটি লোৱা কাৰ্যই বিবেচনা-শক্তি নষ্ট কৰে।
+\s5
 \p
-\v 1 সুগন্ধি তেলতকৈ সুনাম উত্তম, আৰু জন্মৰ দিনতকৈ মৰণৰ দিন ভাল।
-\v 2 ভোজনৰ ঘৰলৈ যোৱাতকৈ বিলাপৰ ঘৰলৈ যোৱা ভাল; কিয়নো সেয়ে সকলো মানুহৰ শেষ গতি, আৰু জীয়াই থকা লোকে তাক মনত ৰাখিব।
+\v 8 কাৰ্যৰ আৰম্ভণতকৈ তাৰ অন্ত ভাল, আৰু অহংকাৰী আত্মাতকৈ ধৈর্যশীল আত্মা ভাল।
+\q1
+\v 9 তোমাৰ আত্মাক হঠাৎ খং উঠিবলৈ নিদিবা;
+\q2 কিয়নো অজ্ঞানীবোৰৰ অন্তৰহে খঙৰ আশ্ৰয়স্থান।
 \s5
-\v 3 হাঁহিতকৈ শোক ভাল? কাৰণ মুখৰ বিবৰ্ণৰ দ্বাৰাই মনক আনন্দিত কৰা হয়।
-\v 4 জ্ঞানৱান বিলাকৰ মন বিলাপৰ ঘৰত থাকে; কিন্তু অজ্ঞানবোৰৰ মন আমোদৰ ঘৰত থাকে।
+\q1
+\v 10 তুমি এনে কথা নকবা, “বৰ্ত্তমান কালতকৈ আগৰ কাল কিয় ভাল আছিল?”
+\q2 কিয়নো এই জিজ্ঞাসা প্রজ্ঞাৰ পৰা নহয়।
 \s5
-\v 5 মানুহে অজ্ঞানবোৰৰ গীত শুনাতকৈ জ্ঞানৱানৰ অনুযোগ শুনা ভাল।
-\v 6 কিয়নো কেৰাহীৰ তলত কাঁইট খৰিৰ ফুটফুটনিৰ শব্দ যেনে অজ্ঞান মানুহৰ হাঁহি তেনে; ইও অসাৰ।
+\q1
+\v 11 প্রজ্ঞা পৈত্ৰিক সম্পত্তি  লাভ কৰাৰ দৰে  উত্তম আৰু
+\q2 সূৰ্যৰ দৰ্শন পোৱা লোকৰ বাবে বেচি উপকাৰী।
+\q1
+\v 12 কিয়নো প্ৰজ্ঞায়ে সুৰক্ষা দিয়ে আৰু ধনেও সুৰক্ষা দিয়ে।
+\q2 কিন্তু জ্ঞানৰ উৎকৃষ্টতা হৈছে যে,
+\q2 যিসকলৰ ওচৰত জ্ঞান আছে,  সেইসকলক জ্ঞানে জীৱন প্ৰদান কৰে।
 \s5
-\v 7 স্বৰূপতে অত্যাচাৰে জ্ঞানৱানক বলিয়া কৰে আৰু ভেঁটিয়ে বিবেচনা-শক্তি নষ্ট কৰে।
 \p
+\v 13 ঈশ্বৰৰ কাৰ্যবোৰ নিৰীক্ষণ কৰা;
+\q1 কিয়নো তেওঁ যিহক বেঁকা কৰিছে, তাক পোন কৰাৰ কাৰ সাধ্য আছে?
+\q1
+\v 14 সমৃদ্ধিৰ দিনত, আনন্দিত হোৱা আৰু প্ৰতিকূল দিনত, বিবেচনা কৰা।
+\q2 ঈশ্বৰে ইটো আৰু সিটো, ওচৰা-ওচৰিকৈ নিৰূপণ কৰি ৰাখিছে যাতে মৰ্ত্যলোকে ভৱিষ্যতৰ একো কথাকে জানিব নোৱাৰে।
 \s5
-\v 8 কাৰ্য্যৰ আৰম্ভণতকৈ তাৰ শেষ ভাল আৰু অহঙ্কাৰী মনৰ লোকতকৈ ধীৰ মনৰ লোক ভাল।
-\v 9 তোমাৰ মনক হঠাৎ খং উঠিবলৈ নিদিবা; কিয়নো অজ্ঞানবোৰ বুকুৱেই খঙৰ আশ্ৰয়।
-\s5
-\v 10 বৰ্ত্তমান কলতকৈ আগৰ কাল কিয় ভাল আছিল? এনে কথা নকবা; কিয়নো এই বিষয়ে তুমি এনে প্ৰশ্ন কৰা জ্ঞান মুলক নহয়।
 \p
+\v 15 মোৰ এই অসাৰ জীৱনকালত মই এই সকলো বিষয় দেখিলোঁ।
+\q1 কিছুমান ধাৰ্ম্মিক লোক আছে যিসকলে তেওঁলোকৰ ধাৰ্ম্মিকতাত ধ্বংস হয় আৰু কিছুমান দুষ্ট লোক আছে যিয়ে তেওঁলোকৰ দুষ্ট কাৰ্য্যত দীৰ্ঘকাল যাপন কৰে।
+\q1
+\v 16 অতি ধাৰ্মিক নহবা বা
+\q2 নিজকে অতিশয় জ্ঞানী নেদেখুৱাবা;
+\q2 তুমি নিজকে কিয় ধ্বংস কৰিব লাগে?
 \s5
-\v 11 পৈত্ৰিক ধন-সম্পত্তি যিমান ভাল, প্ৰজ্ঞাও সিমান ভাল; এনেকি, সুৰ্য্যক দেখোঁতাবিলাকৰ নিমিত্তে তাতকৈ প্ৰজ্ঞা বেছি উপকাৰী।
-\v 12 কিয়নো ধন যেনে ৰক্ষক, প্ৰজ্ঞাও তেনে ৰক্ষক; কিন্তু জ্ঞানৰ উপকাৰ এই, যে, প্ৰজ্ঞাই নিজৰ গৰাকীৰ জীৱন ৰক্ষা কৰে। ঈশ্বৰৰ কাৰ্য্য চোৱা;
+\q2
+\v 17 অত্যাধিক দুষ্ট নহবা আৰু মূৰ্খও নহবা। তোমাৰ সময়ৰ আগতে তুমি কিয় মৃত্যুবৰণ কৰিব লাগে?
+\q2
+\v 18 তুমি যদি এটাক ধৰি ৰাখা আৰু  আনটোৰ পৰাও তোমাৰ হাত প্ৰত্যাহাৰ নকৰা, তেন্তে ভাল। কিয়নো যিজনে ঈশ্বৰক ভয় কৰে, তেওঁ সকলোৰে পৰা পৰিত্ৰাণ পাব।
 \s5
-\v 13 কিয়নো তেওঁ যিহক বেঁকা কৰে, তাক কোনে পোনাব পাৰে?
+\q2
+\v 19 দহজন পৰাক্ৰমী লোকে এখন নগৰক যিমান শক্তিশালী কৰে, প্রজ্ঞাই জ্ঞানৱানক তাতোকৈ অধিক পৰিমাণে শক্তিশালী কৰে।
 \s5
-\v 14 সুখৰ দিনত আনন্দ কৰা, আৰু দুখৰ দিনত বিবেচনা কৰা; মানুহৰ পাছত কি ঘটিব, তাৰ একোকে যেন মানুহে জানিব নোৱাৰে, এই নিমিত্তে ঈশ্বৰে সেই দুয়োকো ওচৰা-ওচৰি কৰি থৈছে।
 \p
+\v 20 বাস্তৱিক পৃথিৱীত এনে কোনো ধাৰ্ম্মিক ব্যক্তি নাই যিয়ে কেতিয়াও পাপ নকৰাকৈ সৎ কৰ্ম কৰিব।
+\v 21 মানুহে কোৱা সকলো কথাৰ প্ৰতি মনোযোগ নিদিবা, নহ'লে তুমি তোমাৰ সেৱকে তোমাক অভিশাপ দিয়াহে শুনিবা।
 \s5
-\v 15 মই মোৰ অসাৰ জীৱনৰ দিন কেইটাত এই সকলো দেখিলো, যে, কোনো কোনো ধাৰ্ম্মিক লোক নিজ নিজ ধাৰ্ম্মিকতাত বিনষ্ট হয়, আৰু কোনো কোনো দুষ্ট লোকে নিজ নিজ দুষ্টতাত দীৰ্ঘকাল নিয়াই।
-\v 16 অতিৰিক্ত ধাৰ্ম্মিক নহবা, আৰু নিজকে অতিৰিক্ত জ্ঞানী নেদেখুৱাবা; কিয় নিজকে নষ্ট কৰিবা?
+\v 22 কাৰণ তোমাৰ হৃদয়ে জানে যে তুমি নিজেও বহুবাৰ আনক অভিশাপ দিছা।
+\s5
+\v 23 মই প্ৰজ্ঞাৰ দ্বাৰাই এই সকলো পৰীক্ষা কৰিলো; মই ক’লোঁ,
+\q1 “মই জ্ঞানী হ’ম,”
+\q2 কিন্তু জ্ঞান মোৰ পৰা দূৰৈত আছিল।
+\q1
+\v 24 যি আছে, সেয়া বহু দূৰত আৰু দ, অত্যাধিক গভীৰ; কোনে ইয়াক বিচাৰি পাব পাৰে?
+\q2
+\v 25 মই অনুসন্ধান কৰি জানিবলৈ, প্ৰজ্ঞা আৰু বিষয়বোৰৰ যুক্তি বিচাৰ কৰি চাবলৈ, দুষ্টতা যে মূৰ্খতা মাত্ৰ  আৰু সেই মূৰ্খতাই যে উন্মাদনা মাত্ৰ, তাক জানিবলৈ মন ঘূৰাই মনোনিৱেশ কৰিলোঁ।
+\q1
+\v 26 মই মৃত্যুতকৈ অধিক তিক্ত সেই মহিলাগৰাকীক পালোঁ, যাৰ হৃদয় ফান্দ আৰু জালেৰে পৰিপূর্ণ,  যাৰ হাত দুখন শিকলিৰ বান্ধস্বৰূপ।
+\q2 যিজনে ঈশ্বৰক সন্তুষ্ট কৰে তেওঁ তাইৰ পৰা ৰক্ষা পাব,  কিন্তু পাপীসকল তাইৰ ফান্দত পৰিব।
 \s5
-\v 17 অতি দুষ্ট নহবা, আৰু অজ্ঞানো নহবা; তোমাৰ কাল নৌহওঁতেই কিয় মৰিবা?
-\v 18 তুমি ইয়াক ধৰি ৰখা ভাল; এনেকি, সিটোৰ পৰাও হাত নুগুচাবা; কিয়নো ঈশ্বৰলৈ ভয় কৰোঁতা লোকে সেই সকলোৰে পৰা সাৰিব।
-\s পৰস্ত্ৰী-গমণ, বিদ্ৰূপ, আৰু অধিপতিৰ উপদ্ৰৱৰ বিৰুদ্ধৰ কথা
 \p
+\v 27 উপদেশকে কৈছে, “চোৱা, যুক্তি বিচাৰিবলৈ এটাৰ পাছত আনটো বিবেচনা কৰি মই ইয়াকে পালোঁ।”
+\v 28 মোৰ মনে এতিয়াও যি অন্বেষণ কৰি আছে, তাক মই পোৱা নাই; হাজাৰজনৰ মাজত এজনহে পুৰুষ পালোঁ, কিন্তু তেওঁলোকৰ মাজত এগৰাকী স্ত্রীক মই নাপালোঁ।
 \s5
-\v 19 নগৰত থকা দহজন পৰাক্ৰমীয়ে যি পৰিমাণে নগৰ দৃঢ় কৰে, তাতকৈ প্ৰজ্ঞাই জ্ঞানৱানক অধিক পৰিমাণে বলৱান কৰে।
-\v 20 বাস্তৱিকে পাপ নকৰি সৎকৰ্ম্ম কৰা ধাৰ্ম্মিক মানুহ পৃথিবীত নাই।
-\s5
-\v 21 লোকে কথা পতা আটাই কথালৈ মন নিদিবা; কিয়নো দিলে, কিজানি তোমাৰ দাসে তোমাক শাও দিয়াহে শুনিবা।
-\v 22 কাৰণ তুমিও যে আনবিলাকক সেইদৰে শাও দিয়া, তাক তোমাৰ মনে অনেক বাৰ জানিবলৈ পাইছে।
 \p
-\s5
-\v 23 মই প্ৰজ্ঞাৰ দ্বাৰাই সেই সকলোকে পৰীক্ষা কৰি চালোঁ; মই ক’লোঁ, মই জ্ঞানৱান কিন্তু জ্ঞান মোৰ পৰা দুৰত আছিল।
-\v 24 যি আছে, সেয়ে অতি দুৰ, আৰু অতি গভীৰ, তাক কোনো পাব পাৰে?
-\v 25 মই ঘুৰি, জানিবলৈ আৰু অনুসন্ধান কৰিবলৈ, প্ৰজ্ঞা আৰু কথাৰ হেতু বিচাৰ কৰিবলৈ, আৰু দুষ্টতা যে অজ্ঞান, আৰু মুৰ্খতা যে পাগলামী, তাক জানিবলৈ মনোযোগ কৰিলো।
-\s5
-\v 26 তাতে মই মৃত্যুতকৈয়ো এক বিষম বস্তু দেখিলোঁ, অৰ্থাৎ যি তিৰোতাৰ মন ফান্দ আৰু জাল, হাত বান্ধ স্বৰূপ, এনে তিৰোতাক; যি মানুহ ঈশ্বৰৰ দৃষ্টিত উত্তম সি তাইৰ পৰা সাৰিব, কিন্তু পাপী তাইৰ দ্বাৰাই ধৰা পৰিব।
-\s5
-\v 27 উপদেশকে কৈছে, চোৱা, মই কথাৰ কাৰণ উলিয়াবলৈ এটাৰ পাছত এটা বিচাৰ কৰি চাই তাকে পালোঁ।
-\v 28 মোৰ প্ৰাণে এতিয়াও যিহক বিচাৰিছে, মই তাক পোৱা নাই; হাজাৰৰ মাজত এজনহে নৰ পালোঁ, কিন্তু সেই সকলোৰ মাজত এজনী নাৰী নাপালো।
-\s5
-\v 29 চোৱা, মই ইয়াকেহে পালোঁ, যে, ঈশ্বৰে মানুহক সৰল কৰি স্ৰজন কৰিছিল; কিন্তু অবাটে যাবৰ নিমিত্তে তেওঁবিলাকে নানা উপায় বিচাৰিলে।
+\v 29 চোৱা, মই কেৱল ইয়াকেহে জানিব পাৰিলোঁ যে, ঈশ্বৰে মানুহক সৎ কৰি স্ৰজন কৰিছিল, কিন্তু মানুহে দুষ্টতাৰ বাবে নানা কৌশল তৈয়াৰ কৰিলে।
 
 \s5
 \c 8
+\q1
+\v 1 জ্ঞানৱানৰ তুল্য কোন আছে?
+\q1 কোনে বিষয়বোৰৰ ভাৱাৰ্থ জানে?
+\q2 মানুহৰ প্রজ্ঞাই  তেওঁৰ মুখ উজ্জ্বল কৰে,
+\q2 আৰু তেওঁৰ মুখৰ কঠিনতা সলনি কৰে।
+\s5
+\v 2 মোৰ পৰামৰ্শ এই যে তুমি ৰজাৰ আজ্ঞা পালন কৰা; ঈশ্বৰৰ আগত তুমি কৰা শপতৰ কাৰণেই তাক কৰা।
+\v 3 আতংকিত নহ’বা; তেওঁৰ দৃষ্টিৰ পৰা  আতৰি যাবলৈ খৰখেদা নকৰিবা। মন্দ বিষয়ত লিপ্ত নহ’বা; কাৰণ ৰজাই যিহত সন্তোষ পায়, তাকে কৰে।
+\v 4 কিয়নো ৰজাৰ কথাত ক্ষমতা আছে, আৰু “আপুনি কি কৰিছে” এনে কথা ৰজাক কোনে ক’ব পাৰে?
+\s5
+\v 5 যিজনে আজ্ঞা পালন কৰে, তেওঁৰ কোনো ক্ষতি নহ’ব; এজন জ্ঞানী ব্যক্তিৰ হৃদয়ে সময় আৰু বিচাৰ দুয়োটা বুজি বিবেচনা কৰে।e
+\v 6 বাস্তৱিক প্ৰতিটো উদ্দেশ্যৰ বাবে সময় আৰু বিচাৰ আছে, সেয়ে মানুহৰ দুখ-দুৰ্দশা তেওঁলোকৰ কাৰণে  অধিক হৈ থাকে।
+\s5
 \p
-\v 1 জ্ঞানৱানৰ তুল্য কোন আছে? কথাৰ অৰ্থ কোনে বুজাব পাৰে ? মানুহৰ প্ৰজ্ঞাই তাৰ মুখ উজ্জল কৰে, আৰু তাৰ মুখৰ কঠিনতাৰ পৰিৱৰ্ত্তন হয়।
+\v 7 কিয়নো কি ঘটিব তাক যদি কোনেও নাজানে, তেন্তে কিদৰেনো ঘটিব সেয়া তেওঁক কোনে জনাব পাৰে?
 \s5
-\v 2 মই তোমাক পৰামৰ্শ দিওঁ, তুমি ৰজাৰ আজ্ঞা পালন কৰা; ঈশ্বৰৰ শপতৰ কাৰণে তাক কৰা।
-\v 3 তেওঁ আগৰ পৰা গুচি যাবলৈ লৰালৰি নকৰিবা, মন্দ বিষয়ত লাগি নাথাকিবা; কিয়নো তেওঁ নিজ ইচ্ছাৰ দৰে সকলোকে কৰে।
-\v 4 কাৰণ ৰজাৰ বাক্য প্ৰবল; আৰু আপুনি কি কৰিছে, বুলি তেওঁক কোনো কব পাৰে?
+\v 8 বতাহক বাধা দি ৰাখিবলৈ কাৰো ক্ষমতা নাই, অথবা মৃত্যুৰ দিনৰ ওপৰতো কাৰো ক্ষমতা নাই।  যেনেকৈ যুদ্ধৰ সময়ত (সৈনিকে) কোনো ধৰণৰ অব্যাহতি নাপায়, তেনেকৈ  দুষ্টতাৰ আচৰণ কৰাজনক দুষ্ট কাৰ্যই বচাব  নোৱাৰে।
+\v 9 মই এই সকলোকে পৰ্যবেক্ষণ কৰিলোঁ, আৰু সূৰ্যৰ তলত যি সকলো কাৰ্য কৰা হয়, তালৈ মনোযোগ কৰিলোঁ। কোনো কোনো সময়ত এজন লোকে আনজনৰ হানি কৰিবৰ কাৰণে তেওঁৰ ওপৰত কৰ্তৃত্ব চলায়।
 \s5
-\v 5 যি মানুহে আজ্ঞা পালন কৰে, তালৈ অমঙ্গল নঘটে; কিন্তু জ্ঞানৱানৰ মনে হলে, সময় আৰু সোধ-বিচাৰ হব বুলি জানে।
-\v 6 কিয়নো প্ৰত্যেক বিষয়ৰে সময় আৰু সোধ-বিচাৰ আছে; কাৰণ মানুহ দুষ্টতা অতিশয় অধিক হৈ পৰে।
-\v 7 কিয়নো কি ঘটিব, তাক তেওঁ নাজানে, কাৰণ প্ৰকাৰে সেয়ে ঘটিব, ইয়াকে তেওঁক কোনে জনাব পাৰে ?
+\v 10 তাৰ পাছত মই দেখিলোঁ, দুষ্টবোৰক কবৰ দিয়া হ’ল। এই দুষ্ট লোকে পবিত্ৰ স্থানৰ ভিতৰলৈ আৰু বাহিৰলৈ অহা-যোৱা কৰিছিল আৰু যি নগৰত তেওঁলোকে দুষ্টতাৰ কাৰ্য কৰিলে, নগৰৰ লোকে তেওঁৰ প্ৰশংসা কৰিলে। ইও অসাৰ।
+\v 11 কিয়নো যদি এক দুষ্ট কাৰ্য্যৰ বিৰুদ্ধে শাস্তি দ্ৰুতগতিত কাৰ্যকৰী কৰা নহয়, মানুহৰ হৃদয়ত সম্পূৰ্ণৰূপে দুষ্কৰ্মৰ প্ৰতি প্ৰৱণতা বাঢ়ে।
+\s5
+\v 12 এজন পাপীয়ে এশবাৰ কুকৰ্ম কৰি দীৰ্ঘকাল জীৱিত থাকিলেও, তথাপি মই হ’লে নিশ্চিতভাৱে জানো যে ঈশ্বৰ-ভয়কাৰী লোকসকলৰ মঙ্গল হয়; কাৰণ তেওঁলোকে ঈশ্বৰৰ সাক্ষাতে ভয়েৰে থিয় হয়।
+\v 13 কিন্তু দুষ্ট লোকৰ হ’লে মঙ্গল নহ’ব। তেওঁলোকে নিজৰ ছাঁস্বৰূপ আয়ুস বৃদ্ধি নকৰিব। কাৰণ তেওঁলোকে ঈশ্বৰৰ সাক্ষাতে ভয় নাৰাখে।
+\s5
+\v 14 পৃথিৱীত এনে এক অসাৰতা আছে, যে কিছুমান ধাৰ্ম্মিক লোক আছে যাক দুষ্টলোকৰ আচৰণ অনুসাৰে ব্যৱহাৰ কৰা হয় আৰু এনে কিছুমান দুষ্ট লোক আছে যিসকলক ধাৰ্ম্মিকলোকৰ আচৰণ অনুসাৰে ব্যৱহাৰ কৰা হয়। মই ক’লো যে এইটোও অসাৰ।
+\v 15 সেয়ে মই  আমোদ-প্রমোদ ভোগৰ প্ৰশংসা কৰিলোঁ; কিয়নো সূর্যৰ তলত থকা লোকসকলৰ বাবে খোৱা-বোৱা, পান কৰা আৰু আনন্দ উপভোগ কৰাতকৈ আন একোৱেই ভাল নাই। কিয়নো সূর্যৰ তলত ঈশ্বৰে দিয়া জীৱনৰ দিনবোৰত এয়াই তেওঁলোকৰ পৰিশ্রমত তেওঁলোকৰ সৈতে যাব।
 \s5
-\v 8 বতাহক বন্ধ কৰিবলৈ বতাহক ওপৰত কোনো মানুহৰ ক্ষমতা নাই, আৰু মৰণৰ দিনৰ ওপৰতো ক্ষমতা নাই, আৰু সেই যুঁজৰ পৰা এৰণ নাপায়, আৰু দুষ্টতাই নিজত আসক্ত হোৱাটোক নসৰুৱাই।
 \p
-\v 9 মই সেই সকলোকে দেখিলোঁ, আৰু সুৰ্য্যৰ তলত কৰা সকলো কৰ্ম্মলৈ মনোযোগ কৰি বুজিলো, যে, কোনো কোনো সময়ত এজনে আন জনৰ ওপৰত তাৰ অপকাৰলৈ ক্ষমতা পায়।
-\s5
-\v 10 তাত বাজে মই দেখিলো, যে, দুষ্টবোৰে মৈদাম পাই পৰলোকলৈ গ’ল; কিন্তু সদাচাৰী বিলাকৰ পবিত্ৰস্থানৰ পৰা যোৱাত, নগৰত তেওঁবিলাকৰ সোঁৱৰণ লুপ্ত হ’ল। ইও অসাৰ।
-\v 11 কুকৰ্ম্মৰ দণ্ডাজ্ঞা বেগাই সিদ্ধ নোহোৱাত, মনুষ্য-সন্তানবিলাকৰ মন কুকৰ্ম্মত সম্পুৰ্ণকৈ আসক্ত হয়।
-\s5
-\v 12 পাপীয়ে এশবাৰ কুকৰ্ম্ম কৰিও যদি দীৰ্ঘকাল জীয়াই থাকে, তথাপি মই হ’লে নিশ্চয়ে জানো যে, ঈশ্বৰৰ যি ভয়কাৰী লোকবিলাকে তেওঁৰ সক্ষাতে ভয় ৰাখে, তেওঁবিলাকৰ মঙ্গল হব;
-\v 13 কিন্তু দুষ্টলোকৰ মঙ্গল নহব, আৰু সি নিজৰ ছাঁৰূপ আয়ুস বৃদ্ধি নকৰিব, কাৰণ সি ঈশ্বৰৰ সাক্ষাতে ভয় নাৰাখে।
-\p
-\s5
-\v 14 পৃথিবীত এই অসাৰতা চলি আছে, যে, কোনো কোনো ধাৰ্ম্মিক লোকলৈ দুষ্টবোৰৰ কৰ্ম্ম অনুসাৰে ঘটনা ঘটে, আৰু কোনো কোনো দুষ্ট লোকলৈ ধাৰ্ম্মিকবিলাকৰ কৰ্ম্ম অনুসাৰে ঘটে; মই ক’লো, ইও অসাৰ।
-\v 15 তেতিয়া মই আনন্দৰ প্ৰশংসা কৰিলোঁ; কিয়নো ভোজন-পান আৰু আনন্দ কৰাতকৈ সুৰ্য্যৰ তলত মনুষ্যৰ আৰু ভাল নাই; কাৰণ সুৰ্য্যৰ তলত ঈশ্বৰে দিয়া তাৰ আয়ুসৰ সকলো কালত নিজৰ পৰিশ্ৰমত তাৰে সৈতে এয়েহে থাকিব।
-\s ঈশ্বৰৰ কাৰ্য্যৰ বোধগম্যতা আৰু বৰ্ত্তমান সুখভোগ আদিৰ বিষয়।
-\p
-\s5
-\v 16 মই যেতিয়া প্ৰজ্ঞাৰ তত্ব জানিবলৈ আৰু পৃথিবীত প্ৰচলিত ব্যৱসায় (কিয়নো কোনো কোনো লোকৰ দিন কি ৰাতি চকুত টোপনি নাহে; ) চাবলৈ মন দিলোঁ,
-\v 17 তেতিয়া মই ঈশ্বৰৰ সকলো কাৰ্য্য দেখি বুজিলোঁ, যে, সুৰ্য্যৰ তলত যি কাৰ্য্য কৰা যায়, মানুহে তাৰ তত্ব উলিয়াব নোৱাৰে। কিয়নো মানুহে তাক অনুসন্ধান কৰিবলৈ যিমান কি পৰিশ্ৰম কৰক, তথাপি তাৰ তত্ব উলিয়াব নোৱাৰে; এনে কি, জ্ঞানৱান লোকেও তাক জানিবলৈ স্থিৰ কৰিলে তাৰ তত্ব উলিয়াব নোৱাৰে।
+\v 16 যেতিয়া মই জ্ঞান জানিবলৈ আৰু পৃথিৱীত কৰা কাৰবাৰ চাবলৈ - কেনেকৈ দিন-ৰাতি মানুহৰ চকুৱে নিদ্ৰা দেখা নাপায়, তাক বুজিবৰ কাৰণে মনোযোগ দিলোঁ,
+\v 17 তেতিয়া মই ঈশ্বৰৰ সকলো কাম দেখিলো যে, কোনেও সূৰ্যৰ তলত কি ঘটি আছে তাক জানিব নোৱাৰে। তেওঁলোকে যিমানেই পৰিশ্ৰম নকৰক, কিন্তু ইয়াক বিচাৰি নাপাব; এনেকি জ্ঞানী লোকেও যদি জানিবলৈ দাবী কৰে, তেওঁলোকে ইয়াক বিচাৰি পাব নোৱাৰে।
 
 \s5
 \c 9
 \p
-\v 1 কিয়নো মই এই সকলো বিষয় অনুসন্ধান কৰিবলৈ এই সকলো বিষয়লৈ মন দিলোঁ, যে, ধাৰ্ম্মিক আৰু জ্ঞানী লোকবিলাক আৰু তেওঁবিলাকৰ কৰ্ম্ম ঈশ্বৰৰ হাতত আছে, প্ৰেমেই হয় নে ঘিণেই হয়, তাক মানুহে নাজানে। সকলো তেওঁবিলাকৰ আগলৈ আছে।
+\v 1 সেয়ে মই এই সকলো বিষয়ে পৰীক্ষা কৰিবৰ কাৰণে মনোনিৱেশ কৰিলোঁ; কেনেকৈ ধাৰ্মিক আৰু জ্ঞানী লোকসকল, আৰু তেওঁলোকৰ সকলো কৰ্ম ঈশ্বৰৰ হাতত আছে। কোনেও নাজানে তেওঁৰ বাবে সন্মুখত কি আছে -  প্ৰেম নে ঘৃণা।
+\s5
 \p
+\v 2 সকলোৰে শেষ পৰিণতি একেই। ধাৰ্মিক হওঁক বা দুষ্ট হওঁক, সৎ বা বেয়া, শুচি আৰু অশুচি, বলি উৎসর্গ কৰক বা নকৰক সকলোলৈকে একেৰূপ ঘটনা ঘটে; যেনেদৰে সৎ লোকলৈ যি হয়, তেনেদৰে পাপীলোকলৈকো হয়; যিসকলে শপত খায়, তেওঁলোক শপত পৰিহাৰ কৰাজনৰ দৰে একে।
 \s5
-\v 2 সকলোলৈকে সকলো একেদৰে ঘটে; ধাৰ্ম্মিক কি দুষ্ট, সৎলোক, কি শুচি, কি অশুচি, বলি দান কৰোঁতা কি বলিদান নকৰোঁতা, সকলোলৈকে একে ঘটনা ঘটে; সৎলোক যেনে পাপীও তেনে, শপতকাৰী যেনে শপতলৈ ভয়কাৰীও তেনে।
-\s5
-\v 3 সুৰ্য্যৰ তলত কৰা সকলো কাৰ্য্যৰ ভিতৰত এইয়ে অতি দুখৰ বিষয় যে সকলোলৈকে সমান ঘটনা ঘটে; এনেকি মনুষ্য সন্তানবিলাকৰ মন দুষ্টতাৰে পুৰ, আৰু জীয়াই থাকে মানে সিহঁতৰ হৃদয়ৰ মাজত পাগলামী থাকে, পাছে মৃতবিলাকৰ মাজলৈ যাব লগা হয়।
-\s5
-\v 4 কিয়নো সকলো জীৱিত লোকৰ মাজত প্ৰত্যাশা আছে; কাৰণ মৰা সিংহতকৈ জীয়া কুকুৰেই ভাল।
-\v 5 কিয়নো জীৱিত লোকবিলাকে মৰিম বুলি জানে; কিন্তু মৃতলোকবিলাকে একোকেই নাজানে, আৰু সিহঁতে সিবিলাকৰ শ্ৰমৰ ফল আৰু নাপায় কিয়নো সিহঁতৰ স্মৃতি লুপ্ত হয়।
-\s5
-\v 6 সিহঁতৰ প্ৰেম, সিহঁতৰ ঘিণ, আৰু সিহঁতৰ অসুয়া নষ্ট হৈ গ’ল, আৰু সুৰ্য্যৰ তলত কৰা সকলো কাৰ্য্যত সিহঁতেকোনো কালেও আৰু ভাগ নাপাব।
 \p
-\v 7 তুমি যোৱা, আনন্দেৰে নিজৰ আহাৰ ভোজন আৰু হৰ্ষিত মনেৰে নিজৰ দ্ৰাক্ষাৰস পান কৰাগৈ; কিয়নো ঈশ্বৰে তোমাৰ কৰ্ম্ম পুৰ্ব্বৰে পৰা গ্ৰহণ কৰিলে।
-\v 8 তোমাৰ বস্ত্ৰ সৰ্বদায় শুক্লবৰ্ণ হওক, আৰু তোমাৰ মুৰত তেলৰ অভাব নহওক।
+\v 3 সূৰ্যৰ তলত যি সকলো কাৰ্য কৰা হয়, তাৰ ভিতৰত ইও অতি দুখৰ বিষয় যে, সকলোৰে প্ৰতি একেৰূপ দশা ঘটে; মানুহৰ হৃদয়বোৰ দুষ্টতাৰে পৰিপূর্ণ আৰু জীয়াই থাকে মানে উন্মত্ত অৱস্থা তেওঁলোকৰ হৃদয়ত থাকে। পাছত তেওঁলোক মৃতবোৰৰ ওচৰলৈ যায়।
+\v 4 কিন্তু যিয়ে সকলো জীৱিত লোকৰ সৈতে সংযুক্ত হয়,  তেওঁলোকৰ আশা আছে, কিয়নো “জীৱিত কুকুৰ এটা মৃত সিংহতকৈ ভাল”।
+\v 5 জীৱিত লোকে জানে যে তেওঁলোকৰ মৃত্যু হ’ব; কিন্তু মৃতসকলে একোকে নাজানে, তেওঁলোকৰ আৰু কোনো পুৰস্কাৰ নাই; কাৰণ  মানুহে তেওঁলোকৰ কথা পাহৰি গ’ল।
+\v 6 তেওঁলোকৰ প্ৰেম, ঘৃণা আৰু হিংসা সকলো বিলুপ্ত হৈ গ’ল।সূৰ্যৰ তলত কৰা যি কোনো কাৰ্যত তেওঁলোকৰ কোনো কালেও কোনো অধিকাৰ নাথাকিব।
 \s5
-\v 9 সুৰ্য্যৰ তলত ঈশ্বৰে তোমাক অসাৰ আয়ুস যিমান দিন দিয়ে, তোমাৰ সেই সকলো অসাৰ দিনত তুমি নিজ প্ৰিয়া ভাৰ্য্যাৰ লগত আনন্দ কৰা, কিয়নো জীৱনৰ কালত, আৰু তুমি সুৰ্য্যৰ তলত যি পৰিশ্ৰম কৰা, সেই পৰিশ্ৰমত এয়ে তোমাৰ পাবলগা ভাগ।
-\v 10 যি যি কাৰ্য্য তোমাৰ হাতত পৰে, তাক যত্নেৰে কৰিবা। কিয়নো তুমি যি ঠাইলৈ যাব লাগিছা, সেই চিয়োলত কোনো কাৰ্য্য, কি কল্পনা, কি বিদ্যা, কি জ্ঞান একোৱেই নাই।
 \p
+\v 7 সেয়ে যোৱা, তোমাৰ পিঠা ভোজন কৰা, আৰু হৰ্ষিত মনেৰে তোমাৰ দ্ৰাক্ষাৰস পান কৰাগৈ; কিয়নো ঈশ্বৰে বহু আগতে তোমাৰ কামক অনুমোদন জনাই আহিছে।
+\v 8 সকলো সময়তে তোমাৰ বস্ত্ৰ বগা থাকক আৰু তোমাৰ মূৰত তেলৰ অভাৱ নহওঁক।
 \s5
-\v 11 মই ঘুৰি আকৌ সুৰ্য্যৰ তলত চাই দেখিলো, যে, লৰ মৰামৰি খেলত বেগীবিলাক, ৰণত বীৰ বিলাক যে জয় হয়, আৰু জ্ঞানীবিলাকে অন্ন, বুদ্ধিয়ক বিলাকে ধন, আৰু নিপুণ লোকবিলাকে যে অনুগ্ৰহ পায় এনে নহয়; কিন্তু সকলোলৈকে সময় আৰু দৈব্যক্ৰমেহে ঘটে।
-\v 12 কিয়নো মানুহে নিজৰ সময় নাজানে; যেনেকৈ মাছবোৰ অনিষ্টকাৰী জালত, আৰু যেনেকৈ চৰাইবোৰ ফান্দত ধৰা পৰে, তেনেকে মনুষ্য সন্তানবিলাকো অকস্মাৎ হোৱা আপদৰ কালত ধৰা পৰে।
 \p
+\v 9 সূৰ্যৰ তলত ঈশ্বৰে তোমাক অসাৰ জীৱনৰ যিমান দিন আয়ুসৰ কাল দিছে, সেই সকলো অসাৰ দিনত তুমি তোমাৰ ভার্যা, যাক তুমি ভালপোৱা, তেওঁৰে সৈতে আনন্দেৰে জীৱন কটোৱা। কিয়নো সূর্যৰ তলত জীৱনকালত তুমি যি পৰিশ্ৰমত পৰিশ্ৰান্ত হৈছা, তাৰ মাজত এয়াই তোমাৰ অধিকাৰ।
+\v 10 যি যি কার্য তোমাৰ হাতত আহে, তাক তুমি শক্তিৰে সৈতে কৰিবা; কিয়নো তুমি যি ঠাইলৈ গৈ আছা, সেই চিয়োলতa কোনো কাৰ্য কি পৰিকল্পনা বা বুদ্ধিজ্ঞান কি প্ৰজ্ঞা একোৱেই নাই।
 \s5
-\v 13 মই সুৰ্য্যৰ তলত প্ৰজ্ঞা আৰু এক উদাহৰণ দেখিলো; সেয়ে মোলৈ মহৎ বোধ হ’ল।
-\v 14 তাকৰ মানুহ থকা এখন সৰু নগৰ আছিল; পাছে কোনো মহান ৰজাই তাৰ বিৰুদ্ধে আহি তাক অৱৰোধ কৰি, তাৰ বিৰুদ্ধে বৰ বৰ কোঁঠ সাজিলে।
-\v 15 এনেতে সেই নগৰত এজন জ্ঞানৱান দৰিদ্ৰ মানুহ পোৱা গ’ল; তেওঁ নিজৰ প্ৰজ্ঞাৰ দ্বাৰাই নগৰখন ৰক্ষা কৰিলে; কিন্তু সেই দৰিদ্ৰ মানুহক কোনেও নুসুঁৱৰিলে।
-\s5
-\v 16 তেতিয়া মই ক’লোঁ, পৰাক্ৰমতকৈ প্ৰজ্ঞা উত্তম হয়; তথাপি প্ৰজ্ঞাক হেয়জ্ঞান কৰা যায় তাৰ কথা কোনেও নুশুনে।
-\s জ্ঞানীৰে সৈতে অজ্ঞানক তুলনা কৰা।
 \p
+\v 11 মই ঘূৰি পুনৰ সূর্যৰ তলত দেখিলোঁ যে,
+\q1 লৰ মৰা প্ৰতিযোগিতাত দ্ৰুতবেগীসকল বা যুদ্ধত বীৰসকলেই যে জয়ী হয়, এনে নহয়, নাইবা জ্ঞানীসকলেই আহাৰ, বুদ্ধিমানে ধন-সম্পদ  আৰু বিদ্যাত নিপুণ সকলেই যে সাহাৰ্য্য পায়, এনে নহয়।
+\q1 কিন্তু সময় আৰু সুযোগ তেওঁলোক সকলোলৈকে ঘটে।
 \s5
-\v 17 অজ্ঞানবোৰৰ মাজত শাসন কৰোঁতাৰ চিঞঁৰতকৈ ধীৰে ধীৰে কোৱা জ্ঞানীবিলাকৰ বাক্য অধিক শুনা যায়।
-\v 18 যুদ্ধৰ অস্ত্ৰতকৈয়ো প্ৰজ্ঞা উত্তম; কিন্তু এজন পাপীয়ে অনেক মঙ্গল নষ্ট কৰে।
+\p
+\v 12 কোনেও দুৰ্যোগৰ সময় অনুমান কৰিব নোৱাৰে। নিষ্ঠুৰ জালত পৰা মাছৰ দৰে, আৰু ফান্দত ধৰা পৰা চৰাইৰ দৰে, হঠাতে মানুহৰ ওপৰলৈ অহা দুৰ্যোগৰ সময়ত মানুহৰ সন্তানবোৰ ফান্দত ধৰা পৰে।
+\s5
+\p
+\v 13 মই সূৰ্যৰ তলত প্রজ্ঞা সম্বন্ধে এই উদাহৰণ দেখিলোঁ আৰু সেয়ে মোৰ দৃষ্টিত অতি মহৎ বোধ হ’ল।
+\v 14 এখন সৰু নগৰ আছিল আৰু তাত অতি তাকৰ সংখ্যক মানুহ আছিল; পাছত এজন শক্তিশালী ৰজাই নগৰখনৰ বিৰুদ্ধে আহি তাক অৱৰোধ কৰি বৰ বৰ কোঁঠ সাজিলে।
+\v 15 সেই নগৰত এজন জ্ঞানী দৰিদ্ৰ মানুহ পোৱা গ’ল; তেওঁ নিজৰ প্ৰজ্ঞাৰ দ্বাৰাই নগৰখন মুক্ত কৰিলে; কিন্তু কোনেও সেই দৰিদ্ৰ মানুহজনক সোঁৱৰণ নকৰিলে।
+\s5
+\p
+\v 16 তেতিয়া মই ক’লোঁ, “শক্তিতকৈ প্রজ্ঞা উত্তম”; কিন্তু দৰিদ্র লোকৰ প্ৰজ্ঞাক হেয়জ্ঞান কৰা হয় আৰু তেওঁৰ কথা কোনেও নুশুনে।
+\q1
+\v 17 অজ্ঞানীসকলৰ মাজত এজন শাসনকর্তাই কৰা চিঞৰ-বাখৰতকৈ ধীৰে ধীৰে কোৱা জ্ঞানৱানৰ কথা অধিক শুনা যায়।
+\q1
+\v 18 যুদ্ধৰ অস্ত্ৰ-শস্ত্রতকৈ প্রজ্ঞা উত্তম; কিন্তু এজন পাপীয়ে অনেক ভাল বিষয় নষ্ট কৰে।
 
 \s5
 \c 10
 \p
-\v 1 যেনেকৈ মৰা মাখিৰ দ্বাৰাই সুগন্ধি দ্ৰব্য-ব্যৱসায়ীৰ সুগন্ধি তেল দুৰ্গন্ধ হয়, তেনেকৈ অলপ অজ্ঞানতাই প্ৰজ্ঞা আৰু সন্মানতকৈ জোখত চৰে।
-\v 2 জ্ঞানৱানৰ হৃদয় তাৰ সোঁহাতে; কিন্তু অজ্ঞানৰ হৃদয় তাৰ বাওঁ হাতে থাকে।
-\v 3 এনে কি, অজ্ঞানে বাটত ফুৰোঁতেও বুদ্ধিহীন হৈ সকলোৰে আগত নিজৰ অজ্ঞানতা প্ৰকাশ কৰে।
+\v 1 যেনেকৈ মৰা মাখিয়ে সুগন্ধি তেল দুৰ্গন্ধময় কৰে, তেনেকৈ প্রজ্ঞা আৰু সন্মানতকৈ  অলপ অজ্ঞানতাৰ প্ৰভাৱ অধিক হয়।
+\v 2 জ্ঞানৱানৰ হৃদয় তেওঁৰ সোঁফালে থাকে, কিন্তু অজ্ঞানীৰ হৃদয় তেওঁৰ বাওঁফালে থাকে ।
+\v 3 এনেকি যেতিয়া মূৰ্খসকলে ৰাস্তাত খোজ কাঢ়ে, তেওঁলোকৰ জ্ঞানৰ অভাৱ হয়, আৰু তেওঁলোক যে মূৰ্খ তাক সকলোৰে আগত প্ৰকাশ কৰে।
+\v 4 যদি তোমাৰ বিৰুদ্ধে অধিপতিৰ খং উঠে, তথাপিও তুমি তোমাৰ পদ ত্যাগ নকৰিবা; কিয়নো শান্ত অৱস্থাই ডাঙৰ ডাঙৰ দায়-দোষকো ক্ষান্ত কৰে।
 \s5
-\v 4 যদি তোমালৈ শাসনকৰ্ত্তাৰ ক্ৰোধ হয়, তথাপি তোমাৰ ঠাই ত্যাগ নকৰিবা; কিয়নো ধৈৰ্য্যই বৰ বৰ পাপ থমায়।
 \p
+\v 5 মই সূৰ্যৰ তলত অধিপতিয়ে চলাই যোৱা এক ডাঙৰ ত্ৰুটি যেন এটা দুষ্টতাৰ বিষয়  দেখিলোঁ।
+\v 6 অজ্ঞানীসকলক উচ্চস্থানত স্থাপন কৰা হয় আৰু ধনৱান নিম্ন স্থানত বহে।
+\v 7 মই দাসক ঘোঁৰাত উঠি যোৱা, আৰু অধিপতিসকলক দাসৰ দৰে মাটিত খোজ কাঢ়ি যোৱা দেখিছোঁ।
 \s5
-\v 5 মই সুৰ্য্যৰ তলত অধিপতিৰ পৰা উৎপন্ন হোৱা ভ্ৰান্তি যেন এক বিষম বিষয় দেখিলোঁ,
-\v 6 যে, অজ্ঞানক অতি ওখ পদত স্থাপন কৰা হয়, আৰু ধনৱন্তবিলাকৰ নীহ ঠাইত বহে।
-\v 7 মই দাসক ঘোঁৰাত উঠি যোৱা, আৰু অধিপতিক দাসৰ দৰে মাটিত খোজ কাঢ়ি যোৱা দেখিলোঁ।
 \p
+\v 8 যি মানুহে গাত খান্দে, তেওঁ তাৰ ভিতৰত পৰিব পাৰে; যি মানুহে দেৱাল ভাঙি পেলায়, তেওঁক সাপে খুঁটিব।
+\v 9 যি মানুহে কুৱেঁৰীৰ শিলবোৰ আতৰ কৰে, তেওঁ সেইবোৰৰ দ্বাৰাই আঘাত প্ৰাপ্ত হ’ব, আৰু যি মানুহে কাঠ ফালে, তেওঁ তাৰ দ্বাৰাই বিপদগ্ৰস্ত হ’ব।
+\v 10 কুঠাৰ যদি ভোঁতা হয় আৰু তাক ধাৰ দিয়া নহয়, তেন্তে তাক ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ অধিক বল লাগে; কিন্তু জ্ঞানে সফল হোৱাত সহায় কৰে।
+\v 11 মন্ত্ৰৰে মুগ্ধ কৰাৰ আগেয়েই যদি সাপে দংশন কৰে, তেন্তে মন্ত্ৰ গাওঁতাজনৰ দ্বাৰা একো লাভ নাই।
 \s5
-\v 8 যি মানুহে খাল খানে সি তাত পৰিব; আৰু যি মানুহে শিলৰ গড় ভাঙে তাক সাপে দংশিব।
-\v 9 যি মানুহে শিলবোৰ আতৰাই, সি সেইবোৰতেই দুখ পাব; আৰু যি মানুহে কাঠ ফালে, তাত তালৈ আপদ ঘটিবৰ ভয় থাকে।
-\s5
-\v 10 লোহ ভোটা হ’লে, আৰু তাক নধৰালে, তাক চলাবলৈ অধিক বল লাগে; কিন্তু কাৰ্য্য সাম্ফল কৰিবলৈ জ্ঞান উপকাৰী।
-\v 11 মন্ত্ৰৰ গুণ নৌ ধৰোতেই যদি সাপে দংশে তেন্তে মন্ত্ৰ গাওঁতাত কোনো লাভ নাই।
 \p
+\v 12 জ্ঞানৱানৰ মুখৰ কথাবোৰে তেওঁলোকলৈ অনুগ্ৰহ আনে; কিন্তু অজ্ঞানীৰ ওঁঠে  ধ্বংস আনে।
+\v 13 তেওঁলোকৰ মুখৰ বাক্যবোৰ মূৰ্খতাত আৰম্ভ হয় আৰু তেওঁলোকৰ কথা দুঃখদায়ক উন্মাদনাত শেষ হয়।
+\v 14 তথাপিও অজ্ঞানীসকলে অনেক কথা কয়; কোনেও নাজানে  কি হ'ব; ভৱিষ্যতে কি ঘটিব, সেয়া কোনে কাক জনাব পাৰে?
+\v 15 মূৰ্খসকলৰ পৰিশ্ৰমে তেওঁলোকক ক্লান্ত কৰে, কিয়নো তেওঁলোকে চহৰলৈ যোৱাৰ পথও নাজানে।
 \s5
-\v 12 জ্ঞানৱান লোকৰ মুখৰ বাক্য সন্তোষজনক; কিন্তু অজ্ঞান ওঁঠে নিজকে গ্ৰাস কৰে।
-\s5
-\v 13 তাৰ মুখৰ কথাৰ আৰম্ভণতেই অজ্ঞানতা, আৰু তাৰ কথাৰ শেষ-ফল অনিষ্টকাৰী বলিয়ালি।
-\v 14 অজ্ঞান লোকে অনেক কথা কয়; কিন্তু আগলৈ কি হব, তাক মানুহে নাজানে; আৰু তাৰ পাছৰ কালত কি ঘটিব, ইয়াকে তাক কোনে জনাব পাৰে?
-\s5
-\v 15 অজ্ঞান লোকৰ পৰিশ্ৰমেই সিহঁতৰ প্ৰতিজনকে ক্লান্ত কৰে, কিয়নো নগৰলৈ যোৱা বাটকো তেওঁ চিনি নাপায়।
 \p
+\v 16 হায়, হে দেশ তুমি, যদি তোমাৰ ৰজা এজন শিশু সন্তান হয় আৰু তোমাৰ মন্ত্ৰীসকলে ৰাতিপুৱাতেই ভোজ খায়!
+\v 17 ধন্য, হে দেশ তুমি, যদি তোমাৰ ৰজা এজন অভিজাত ব্যক্তি হয়, আৰু তোমাৰ মন্ত্ৰীসকলে  সঠিক সময়ত ভোজ খায় – শক্তি বৃদ্ধিৰ বাবে, কিন্তু মাতাল হোৱাৰ বাবে নহয়!
 \s5
-\v 16 হে দেশ, যেতিয়া তোমাৰ ৰজা ল’ৰা মানুহ হয়, আৰু তোমাৰ অধ্যক্ষবিলাকে ৰাতিপুৱাতে ভোজ খায়, তেতিয়া তোমাৰ সন্তাপ হব।
-\v 17 হে দেশ, যেতিয়া ভদ্ৰ বংশীয় পুত্ৰ তোমাৰ ৰজা হয়, আৰু তোমাৰ অধ্যক্ষবিলাকে মতলীয়া হবৰ নিমিত্তে নহয়, কিন্তু বল বৃদ্ধিৰ নিমিত্তে উচিত সময়ত ভোজন পান কৰে, তেতিয়া তুমি ধন্য।
+\v 18 এলাহুৱাৰ কাৰণে ঘৰৰ চাল তল যায়; সোৰোপালি হাতৰ কাৰণে ঘৰত পানী পৰে।
+\v 19 হাঁহি-স্ফূৰ্তিৰ কাৰণেই ভোজ-মেল পতা হয়; দ্ৰাক্ষাৰসে জীৱনলৈ আনন্দ আনে আৰু ধনে সকলো পূর্ণ কৰে।
 \s5
-\v 18 এলাহৰ দ্বাৰাই ছাল সোৰোপা পৰে, আৰু সোৰোপালিত ঘৰ উৰুখে।
-\v 19 আমোদৰ কাৰণে ভোজ পতা হয়, আৰু দ্ৰাক্ষাৰসে জীৱনক হৰ্ষিত কৰে, আৰু ধন সৰ্ব্বসাধক।
-\s5
-\v 20 ৰজাক শাও নিদিবা, মনে মনেও নিদিবা; আৰু তোমাৰ শোৱা কোঠালিটো ধনীক শাও নিদিবা; কিয়নো আকাশৰ এটি চৰায়ে সেই শব্দ লৈ যাব, ডেউকা লগা জীৱই সেই কথা জনাব।
-\s ব্যৱসায়ত লাগি থকা, আয়ুসত আনন্দ কৰা আদিৰ বিষয়।
+\v 20 ৰজাক শাও নিদিবা, এনেকি মনে মনেও নিদিবা; তোমাৰ শোৱা কোঁঠালিত ধনীক শাও নিদিবা; কিয়নো আকাশৰ এটি  চৰায়ে তোমাৰ সেই কথা বৈ নিব; ডেউকাযুক্ত জীৱই সেই বিষয়ে জনাই দিব।
 
 \s5
 \c 11
+\q1
+\v 1 তুমি তোমাৰ আহাৰ পানীৰ ওপৰত পেলাই দিয়া  \f + \ft আহাৰ বিতৰণ কৰা বা সলনি কৰা প্ৰসংগত কোৱা হৈছে। - পানীত  পেলাই দিয়া মানে জাহাজত বস্তু পঠাই দি বেলেগ দেশত ব্যৱসায় কৰা।  \f* ;
+\q2 কিয়নো অনেক দিনৰ পাছত তাক পুনৰ ঘূৰাই পাবা।
+\q1
+\v 2 তুমি এটা অংশ সাতজন বা আঠজনক ভাগ বাঁটি দিয়া;
+\q2 কিয়নো পৃথিবীত কি দুর্যোগ ঘটিব পাৰে, তাক তুমি নাজানা।
+\q1
+\v 3 যেতিয়া ডাৱৰবোৰ বৰষুণেৰে ভৰি থাকে,
+\q2 তেতিয়া পৃথিবীৰ ওপৰত পৰি নিজক খালী কৰে;
+\q2 গছ উত্তৰ বা দক্ষিণ যি দিশতেই পৰক,
+\q2 কিন্তু যি ঠাইত পৰে, সেই একে ঠাইতেই থাকে।
+\s5
+\q1
+\v 4 যি কোনোৱে বতাহক নিৰীক্ষণ কৰে,
+\q2 তেওঁ বীজ ৰোপন নকৰিব,
+\q1 যি কোনোৱে ডাৱৰলৈ নিৰীক্ষণ কৰে,
+\q2 তেওঁ শস্য নাদাব।
+\q1
+\v 5 যিদৰে বতাহ কোন পথেদি বয়, বা মাতৃৰ সৈতে থকা শিশুটিৰ হাড়বোৰ গৰ্ভত কেনেকৈ বৃদ্ধি পায়, তাক তোমাৰ বোধৰ অগম্য,
+\q1 সেইদৰে যিজন সকলো বস্তুৰে সৃষ্টিকর্তা, সেই ঈশ্বৰৰ কার্যও তোমাৰ বোধৰ অগম্য।
+\s5
+\q2
+\v 6 ৰাতিপুৱা তোমাৰ বীজ ৰোপণ কৰিবা, আৰু সন্ধিয়াপৰতো তোমাৰ হাত নিষ্ক্ৰিয় হ'বলৈ নিদিবা; কিয়নো তুমি নাজানা যে পুৱা বা সন্ধিয়া কৰা কোনটো কাৰ্য সমৃদ্ধ হ'ব, নে   দুয়োটাই সমানে ভাল হ'ব।
+\q1
+\q1
+\v 7 স্বৰূপেই পোহৰ সুন্দৰ আৰু চকুৰ বাবে সূৰ্যক দেখা পোৱা এক সন্তোষজনক বিষয়
+\q1
+\v 8 যদিও এজন মানুহ বহু বছৰ জীয়াই থাকে আৰু
+\q2 তেওঁ সেই দিনবোৰত আনন্দ উপভোগ কৰে, তথাপিও অন্ধকাৰৰ দিনবোৰো তেওঁ মনত ৰাখক; কিয়নো সেই সকলো দিন অধিক হ’ব। যি যি ঘটে, সেই সকলোৱেই অসাৰ।
+\s5
 \p
-\v 1 তোমাৰ আহাৰ পানীৰ ওপৰত পেলাই দিয়া; কিয়নো অনেক দিনৰ পাছত তাক আকৌ পাবা।
-\v 2 সাত জনক, এনে কি, আঠ জনক ভাগ বাঁটি দিয়া; কিয়নো পৃথিবীত কি কি আপদ ঘটিব, তাক তুমি নাজানা।
-\v 3 মেঘবোৰে বৃষ্টিৰে পৰিপুৰ্ণ হলে, সেইবোৰে পৃথিবীত বৰষুণ বৰষায়; আৰু গছ দক্ষিণ বা উত্তৰ ফালে পৰিলে যি ঠাইত পৰে, সেই ঠাইতেই থাকে।
+\v 9 হে ডেকা, তুমি তোমাৰ যৌৱনকালত আনন্দ কৰা; যৌৱনৰ দিনবোৰত তোমাৰ হৃদয়ে তোমাক আনন্দিত কৰক; তুমি তোমাৰ হৃদয়ৰ  আৰু  চকুৰ অভিলাষৰ পথত খোজ কাঢ়া, কিন্তু জানিবা যে  এই সকলোবোৰ বিষয়ৰ বাবে ঈশ্বৰে তোমাক সোধবিচাৰলৈ আনিব।
 \s5
-\v 4 যিজনে বতাহলৈ ঠাই তেওঁ কঠিয়া নিসিচিঁব; আৰু যিকোনোৱে মেঘলৈ দৃষ্টি কৰে তেওঁ শস্য নাদাব।
-\v 5 বতাহৰ গতি আৰু গৰ্ভৱতীৰ গৰ্ভত থকা হাড়বোৰৰ বৃদ্ধি যেনেকৈ তোমাৰ বোধৰ অগম্য, তেনেতৈ সৰ্ব্বসাধক ঈশ্বৰৰ কাৰ্য্যও তোমাৰ বোধৰ অগম্য।
-\s5
-\v 6 তুমি ৰাতিপুৱা তোমাৰ কঠিয়া সিচাঁ আৰু গধুলি পৰতো তোমাৰ হাত কোচাই নাৰাখিবা; কিয়নো ইটো বা সিটো কোনটো সফল হব, নাইবা দুয়ো একে সমানে উত্তম হব, তাক তুমি নাজানা।
-\v 7 বাস্তৱিকতে পোহৰ সন্তোষ দিওঁতা, আৰু চকুৰ পক্ষে সুৰ্য্য দৰ্শন ভাল।
-\v 8 এনেকি, কোনো মানুহ অনেক বছৰ জীয়াই থাকিলে, তেওঁ সেই সকলোতে আনন্দ কৰক, কিন্তু অন্ধাৰ দিনো মনত ৰাখক; কিয়নো সেই দিন অনেক হব। যি যি ঘটে সেই সকলোৱেই অসাৰ।
 \p
-\s5
-\v 9 হে ডেকা, তুমি তোমাৰ যৌৱন-অৱস্থাত আনন্দ কৰা, আৰু ডেকা কালত তোমাৰ মনে তোমাক হৰ্ষিত কৰক, আৰু তুমি তোমাৰ হৃদয়ৰ পথত আৰু নিজ চকুৰ দৃষ্টিত চলি থাকা; কিন্তু তুমি জানিবা যে, ঈশ্বৰে এই সকলোৰে নিমিত্তে তোমাক বিচাৰৰ ঠাইলৈ আনিব।
-\v 10 এই হেতুকে তোমাৰ মনৰ পৰা বেজাৰ দুৰ কৰা, আৰু গাৰ পৰা দুখ গুচুৱা; কিয়নো যৌৱন আৰু ডেকা কাল ভাপ-স্বৰূপ।
+\v 10 এই হেতুকে তোমাৰ মনৰ পৰা উদ্বেগ দূৰ কৰা আৰু তোমাৰ মাংসৰ পৰা দুষ্টতা আঁতৰ কৰা, কিয়নো শৈশৱ আৰু যৌৱন কাল ভাপস্বৰূপ।
 
 \s5
 \c 12
 \p
-\v 1 যি দুখৰ দিন আৰু বছৰ কেইটাৰ বিষয়ে তুমি ক’বা, “এইবোৰত মোৰ সন্তোষ নাই”,
-\v 2 এইবোৰ নৌ আহোঁতেই, বা যি কালত ঘৰ-ৰখীয়াবিলাক কঁপিব, বলৱন্ত মানুহবিলাক দোঁ খাব, জাঁত পিহা তিৰোতাবোৰ তাকৰ হোৱাত সিহঁতে পিহিবলৈ এৰিব, খিৰিকী দুৱাৰেদি চাওঁতাবিলাক অন্ধকাৰময় হব,
+\v 1 দুঃসময়বোৰ অহাৰ আগেয়ে তুমি যৌৱন কালতেই তোমাৰ সৃষ্টিকর্তাক সোঁৱৰণ কৰা; আৰু যেতিয়া সেই বছৰবোৰ ওচৰ চাপে, তুমি ক'বা "মই এইবোৰত আৰু সন্তোষ নাপাওঁ।”
+\v 2 সূৰ্য আৰু তাৰ দীপ্তি, চন্দ্ৰ আৰু তৰাবোৰ আন্ধাৰময় হোৱাৰ আৰু বৰষুণৰ সৈতে ডাৱৰ উলটি অহাৰ আগেয়ে;
+\v 3 যেতিয়া ঘৰৰ ৰক্ষকসকল কঁপিব, শক্তিশালী মানুহবোৰ তললৈ দোঁ খাব, মুখৰ আলুৰ দাঁতবোৰ  \f + \ft পিহনা, খুন্দনা  \f* তাকৰ হোৱাৰ বাবে পিহিবলৈ এৰিব আৰু খিড়িকিয়েদি চোৱাজনে অস্পষ্টকৈ দেখা পাব। 
+\v 4 সেইসময়ত বাটৰ দুৱাৰবোৰ বন্ধ হ’ব  \f + \ft বৃদ্ধকালত কাণেৰে কম শুনিব।  \f* , জাঁত পিহাৰ শব্দও অতি ক্ষীণ হ’ব, চৰাইৰ মাতত সাৰ পাই উঠিব  \f + \ft বৃদ্ধকালত টোপনি কম হ’ব  \f* , গান গোৱা ছোৱালীৰ কণ্ঠৰ সুৰ কমি যাব।
 \s5
-\v 3 বাটৰ ফালৰ দুৱাৰ বন্ধ হব, যি কালত জাঁতৰ শব্দ অতি সৰু হব, এটি চৰাইৰ মাততে মানুহ উঠিব, গায়িকাবিলাকে সৰু মাতেৰে গাব,
-\s5
-\v 4 যি কালত ওখ ঠাই পালেই মানুহে ভয় খাব, বাটত নানা ত্ৰাসজনক বস্তু পাব, বাদাম গছ ফুলিব, ফৰিঙেই ভাৰ যেন বোধ হব, আৰু অবিয়োনা গছৰ গুটিৰ গুণ নধৰিব, (কিয়নো মানুহ তেওঁৰ অনন্ত ঘৰলৈ যাব লগা হয়, আৰু বিলাপ কৰোঁতাবিলাকে বাটত ফুৰে;)
-\s5
-\v 5 সুৰ্য্য আৰু তাৰ দীপ্তি, চন্দ্ৰ আৰু তৰাবোৰ অন্ধকাৰময় হোৱা, আৰু বৰষুণৰ পাছত পুনৰায় ডাৱৰ কৰা এনে কাল নৌ আহোঁতেই,
-\s5
-\v 6 বাৰূপৰ গুণা নৌ ছিগোতেই, দীপাধাৰৰ সোণৰ তেল পাত্ৰ, ভুমুকৰ পাৰত থকা কলহ, আৰু নাদত চক্ৰ নৌ ভাগোতেই,
-\v 7 আৰু ধুলি আগৰ দৰেই মাটিত লীণ নৌ হওঁতেই, আৰু ঈশ্বৰে দিয়া আত্মা তেওঁলৈ উলটি নৌ যাওঁতেই তুমি যৌৱন কালত তোমাৰ সৃষ্টিকৰ্ত্তাক সোঁৱৰা।
+\v 5 তেওঁলোকে ওখ ঠাইলৈ ভয় পাব আৰু বাটৰ বিঘিনিবোৰলৈ ভয় কৰিব। বাদাম গছ বিকশিত হ’ব  \f + \ft চুলি পকিবলৈ ধৰিব  \f* , ফৰিঙও এক ভাৰ যেন বোধ হ’ব, কামনা-বাসনা নিস্তেজ হ’ব। কিয়নো মানুহজন নিজৰ অনন্তকালৰ ঘৰলৈ যায় আৰু শোকপ্ৰকাশকাৰীসকলে পথলৈ শোভাযাত্রা কৰি ওলায়।
+\v 6 সেয়ে ৰূপালী তাঁৰ ছিঙি যোৱা বা সোনালী পাত্র  \f + \ft জীৱনৰ ভঙ্গুৰ অৱস্থা  \f* ভাঙি যোৱাৰ পূর্বেই, নিজৰাৰ কাষত কলহ আৰু কুঁৱাত চক্ৰ ভাঙি যোৱাৰ পূর্বেই তোমাৰ সৃষ্টিকর্তাক সোঁৱৰণ কৰা।
+\v 7 পাছত মাটিৰ পৰা অহা ধুলি মাটিলৈকে ঘূৰি যাব আৰু ঈশ্বৰে দিয়া আত্মা তেওঁলৈকে উলটি যাব।
 \s5
+\p
 \v 8 উপদেশকে কৈছে, অসাৰৰ অসাৰ, সকলোৱেই অসাৰ।
-\s উপসংহাৰ
-\p
-\v 9 তদুপৰি উপদেশক জ্ঞানৱান হোৱাত, তেতিয়াও তেওঁ লোকবিলাকক জ্ঞান শিক্ষা দিছিল। এনে কি, তেওঁ বিবেচনা কৰি মনতে বিচাৰি বিচাৰি অনেক নীতি বাক্য ৰচনা কৰিছিল।
 \s5
-\v 10 উপদেশকে মনোহৰ বাক্য আৰু সৰলভাবে লিখা কথা অৰ্থাৎ সত্য বচন পাবলৈ অনুসন্ধান কৰিছিল।
 \p
-\v 11 জ্ঞানীবিলাকৰ বাক্য কাঁটিস্বৰূপ, আৰু সভাপতিবিলাকৰ বাক্য ভালকৈ মৰা গজাল স্বৰূপ; সেইবোৰ একেজনা ৰখীয়াৰ দ্বাৰাই দিয়া হৈছে।
+\v 9 তদুপৰি উপদেশক নিজে যিহেতু জ্ঞানী আছিল, সেয়ে তেওঁ লোকসকলকো জ্ঞানৰ শিক্ষা দিছিল। তেওঁ চিন্তা কৰিছিল আৰু বিবেচনা কৰি অনেক নীতিবচন ৰচনা কৰিছিল।
 \s5
-\v 12 তদুপৰি, হে মোৰ বোপা, তুমি সতৰ্ক হোৱা; বহু পুথিৰ ৰচনাৰ শেষ, নহয়, আৰু অধিক অধ্যয়ণে শৰীৰ ক্লান্ত কৰে।
 \p
+\v 10 উপদেশকে মনোগ্ৰাহী বাক্যৰ অনুসন্ধান কৰিছিল আৰ সৰলভাৱে সত্যৰ বাক্যবোৰ লিখিছিল
 \s5
-\v 13 আহাঁ, আমি সকলোৱে সাৰ কথা শুনো। ঈশ্বৰলৈ ভয় ৰাখা, আৰু তেওঁৰ আজ্ঞাবিলাক পালন কৰা; কিয়নো এইয়ে মানুহৰ সকলো কৰ্তব্য কৰ্ম্ম।
-\v 14 কাৰণ ঈশ্বৰে ভাল কি বেয়া আটাইবোৰ গুপুত বিষয়ে সৈতে সকলো কৰ্ম্ম বিচাৰ স্থানলৈ আনিব।
+\p
+\v 11 জ্ঞানী লোকসকলৰ কথাবোৰ ৰখীয়াৰ আগজোঙা লাঠিস্বৰূপ আৰু সংগ্ৰহ কৰা কথাবোৰ  দৃঢ়ভাৱে গভীৰলৈকে হানি যোৱা গজালৰ নিচিনা। সেই সকলো এজন ৰখীয়া  \f + \ft ‘এজন ৰখীয়া’ মানে ‘চলোমনৰ ঈশ্বৰ’  \f* ৰ দ্বাৰাই দিয়া হৈছে।
+\s5
+\p
+\v 12 ইয়াৰোপৰি হে মোৰ বোপা, তুমি সতৰ্ক হোৱা; অনেক পুথি লিখাৰ শেষ নাই। অধিক অধ্যয়নে শৰীৰক ক্লান্ত কৰে।
+\s5
+\p
+\v 13 এতিয়া আহাঁ, আমি সকলো বিষয়ৰ শেষ কথা শুনো। ঈশ্বৰলৈ ভয় ৰাখা, আৰু তেওঁৰ আজ্ঞা সমূহ পালন কৰা; কিয়নো সকলো মানুহৰ কৰ্তব্য এয়ে।
+\v 14 কিয়নো ঈশ্বৰে ভাল কি বেয়া আটাইবোৰ গুপুত বিষয়ৰে সৈতে সকলো কৰ্মকে সোধবিচাৰলৈ আনিব।

22-SNG.usfm

@@ -1,290 +1,576 @@
 \id SNG
 \ide UTF-8
-\h পরম গীত
-\toc1 পরম গীত
-\toc2 পরম গীত
+\h চলোমনৰ পৰমগীত
+\toc1 চলোমনৰ পৰমগীত
+\toc2 চলোমনৰ পৰমগীত
 \toc3 sng
-\mt1 পরম গীত
-
+\mt1 চলোমনৰ পৰমগীত
 
 \s5
 \c 1
-\s চলোমনৰ পৰমগীত।
 \p
-\v 1 চূলম্মীৎ আৰু যিৰুচালেমৰ জীয়াৰী-বিলাকৰ বাক্য ।
-\v 2 তেওঁ নিজৰ মুখৰ চুমা কেইটামানেৰে মোক চুমা খাওঁক; কিয়নো তোমাৰ প্ৰেম দ্ৰাক্ষাৰসতকৈও উত্তম |
-\v 3 তোমাৰ সুগন্ধি তেলৰ গন্ধ অতি উত্তম, তোমাৰ নাম, বাকি দিয়া সুগন্ধি তেলস্বৰুপ; সেই নিমিত্তে যুৱতীবিলাকে তোমাক প্ৰেম কৰে ।
-\v 4 মোক লৈ যোৱাহি, আমি তোমাৰ পাছে পাছে লৰি যাম । ৰজাই নিজৰ অন্ত:পুৰলৈ মোক আনিলে; আমি তোমাত আনন্দিত হৈ ৰং কৰো, দ্ৰাক্ষাৰসতকৈয়ো তোমাৰ প্ৰেমৰ অধিক প্ৰসংসা কৰোঁ । লোকে তোমাক সৰলভাৱে প্ৰেম কৰে ।
-\s চুলম্মীতৰ বাক্য ।
+\v 1 চলোমনৰ পৰমগীত -
+\q1
+\v 2 তেওঁ নিজৰ মুখৰ চুম্বনবোৰেৰে মোক চুমা খাওঁক,
+\q1 কাৰণ তোমাৰ ভালপোৱা দ্রাক্ষাৰসতকৈও উত্তম।
+\q1
+\v 3 তোমাৰ সুগন্ধ তেলে সৌৰভ আনে;
+\q1 বাকি দিয়া সুগন্ধৰ দৰেই তোমাৰ নাম;
+\q1 সেই বাবেই যুৱতীসকলে তোমাক ভাল পায়।
+\q1
+\v 4 মোক তোমাৰ লগত লৈ ব’লা; আমি সোনকালে লৰি যাম।
+\q1 ৰজাই মোক তেওঁৰ কক্ষৰ ভিতৰলৈ লৈ আনিলে;
+\q1 আমি তোমাক লৈ উল্লাসিত হম, আনন্দ কৰিম;
+\q1 আমি দ্রাক্ষাৰসতকৈও অধিককৈ তোমাৰ প্রেমৰ প্ৰশংসা কৰিম;
+\q1 বাস্তৱিক সিহঁতে তোমাক ভাল পায়।
+\s5
+\v 5 হে যিৰূচালেমৰ
+\q1 ৰমণীসকল, মই ক’লা বৰণীয়া হ’লেও সুন্দৰী;
+\q1 মই কেদৰৰ তম্বুৰ নিচিনা ক’লা আৰু চলোমনৰ পর্দাবোৰৰ দৰে সুন্দৰী ।
+\s5
+\v 6 মই ক’লা, কাৰণ সূর্যৰ তাপে মোক ডেই নিলে; তাৰবাবে তোমালোকে মোলৈ এনেদৰে চাই নাথাকিবা।
+\q1 মোৰ ভাই-ককাইসকলে
+\q1 মোৰ ওপৰত খং কৰি মোক
+\q1 দ্ৰাক্ষাবাৰীবোৰৰ দেখা-শুনা কৰিবলৈ দিছিল;
+\q1 কিন্তু মই মোৰ নিজৰ  \f + \ft নিজৰ সৌন্দর্য  \f* দ্ৰাক্ষাবাৰীৰ ৰক্ষা কৰা নাই।
+\q1
+\v 7 হে মোৰ প্ৰাণৰ প্রিয়তম!
+\q1 মোক কোৱা, তুমি তোমাৰ মেৰ-ছাগৰ জাকক কোন ঠাইত চৰোৱা?
+\q1 তুমি তোমাৰ জাকবোৰক দুপৰীয়া ক’ত বিশ্রাম কৰোঁৱা?
+\q1 তোমাৰ লগৰীয়াৰ জাকবোৰৰ কাষত,
+\q1 মই কিয় ওৰণি লোৱা জনীৰ নিচিনাকৈ ফুৰিম?
+\q1
+\v 8 হে নাৰীসকলৰ মাজত পৰম সুন্দৰী,
+\q1 তুমি যদি তাক নাজানা,
+\q1 তেন্তে মোৰ জাকৰ খোজৰ চিনবোৰৰ পাছে পাছে আহাঁ আৰু
+\q1 মেৰ-ছাগ ৰখীয়াসকলৰ তম্বুৰ ওচৰতে তোমাৰ ছাগলী পোৱালিবোৰক চৰোৱা।
+\s5
 \p
+\v 9 হে মোৰ প্ৰিয়তমা,
+\q1 ফৰৌণৰ ৰথৰ এজনী ঘোঁৰাৰে সৈতে,
+\q1 মই তোমাক তুলনা কৰিছোঁ।
+\q1
+\v 10 গালৰ দুইপাশৰ গহণাৰে সৈতে তোমাৰ গাল দুখন সুন্দৰ দেখাইছে,
+\q1 আৰু মুকুতাৰ কণ্ঠহাৰে তোমাৰ ডিঙি শোভিত কৰিছে।
 \s5
-\v 5 হে যিৰুচালেমৰ জীয়াৰীবিলাক, মই ক’লা বৰণীয়া কিন্তু সুন্দৰী, কেদৰৰ তম্বুৰ নিচিনা, চলোমনৰ আঁৰ-কাপোৰৰ সদৃশ ।
-\v 6 মই ঈষদ কলী, সূয্যই মোক বিবৰ্ণ কৰিলে, এই দেখি মোলৈ তোমালোকে কুদৃষ্টি নকৰিবা । মোৰ আইৰ পুতেকহঁতে মোক খং কৰিলে, সিহঁতে মোক দ্ৰাক্ষাবাৰীবোৰৰ ৰখীয়ানী কৰিছিল; কিন্তু মোৰ নিজৰ দ্ৰাক্ষা-বাৰী মই ৰক্ষা কৰা নাই |
-\s5
-\v 7 হে মোৰ প্ৰাণপ্ৰিয়, তুমি নিজৰ জাক ক’ত চৰাইছা? আৰু দুপৰ বেলা নিজৰ জাকক ক’ত জিৰোৱাইছা? তাক মোক কোৱা; কিয়নো তোমাৰ লগৰীয়াবিলাকৰ জাকবোৰৰ মাজত, ওৰণি লোৱা জনীৰ নিচিনা মই কিয় হম?
-\s যিৰুচালেমৰ জীয়াৰীবিলাকৰ বাক্য ।
 \p
+\v 11 আমি তোমাৰ কাৰণে ঠায়ে ঠায়ে ৰূপ খচিত
+\q1 সোণৰ অলঙ্কাৰ নির্মাণ কৰিম।
 \s5
-\v 8 হে নাৰীবিলাকৰ মাজত পৰম সুন্দৰী, তুমি যদি তাক নাজানা, তেন্তে জাকৰ খোজৰ চিন ধৰি ধৰি যোৱা, আৰু ৰখিয়াবিলাকৰ তম্বুবোৰৰ ওচৰত তোমাৰ ছাগলী পোৱালীবোৰক চৰোৱাগৈ|
-\s চলোমন আৰু চূলম্মীতৰ কথোপকথন ।
 \p
+\v 12 ৰজাই যেতিয়া ভোজনৰ সভাত বহিছিল,
+\q1 তেতিয়া মোৰ সুগন্ধৰ সুঘ্রাণ বিয়পি পৰিল।
+\q1
+\v 13 মোৰ ওচৰত মোৰ প্রিয় গন্ধৰস থোৱা এটি মোনাৰ দৰে,
+\q1 যি মোৰ স্তনযুগলৰ মাজত গোটেই ৰাতি থাকে।
+\q1
+\v 14 মোৰ প্রিয় মোৰ ওচৰত যেন এথোপা জেতুকা ফুল,
+\q1 যি অয়িন-গদীৰ দ্ৰাক্ষাবাৰীত উৎপন্ন হয়।
 \s5
-\v 9 হে মোৰ প্ৰিয়া, ফৰৌণৰ ৰথৰ এজনী ঘোঁৰাৰে সৈতে, মই তোমাক তুলনা কৰিছো |
-\v 10 বেনীৰ দাৰাই তোমাৰ গাল দুখন, আৰু মুকুতাৰ হাৰেৰে তোমাৰ ডিঙি শোভিত হৈছে|
-\v 11 ঠায়ে ঠায়ে ৰুপ খটোৱা সোনৰ বেণী তোমাৰ নিমিত্তে আমি যুগুত কৰিম|
+\q1
+\v 15 চোৱা, কি সুন্দৰী তুমি! মোৰ প্রিয়া;
+\q1 তুমি কিমান যে সুন্দৰী! তোমাৰ দুচকু কপৌৰ নিচিনা।
 \s5
-\v 12 যেতিয়া ৰজা ভোজনৰ সভাত বহি আছিল, তেতিয়া মোৰ জটামাংসীয়ে সুগন্ধ প্ৰদান কৰিছিল|
-\v 13 যি গন্ধৰসৰ টুপলি মোৰ দুই স্তনৰ মাজত থাকে, মোৰ আগত মোৰ প্ৰিয় সেই টুপলিৰ নিচিনা|
-\v 14 অয়িন-গদীৰ দ্ৰাক্ষা-বাৰীত থকা জেতুকা ফুলৰ থোপা যেনে, মোৰ প্ৰিয় মোৰ আগত তেনে|
-\s5
-\v 15 হে মোৰ প্ৰিয়া, চোৱা, তুমি সুন্দৰী, হয়, তুমি সুন্দৰী; তোমাৰ চকু যোৰি দুটি কপৌৰ নিচিনা|
-\s5
-\v 16 হে মোৰ প্ৰিয়, চোৱা, তুমি সুন্দৰ, এনে কি, তুমি মনোহৰ; আমাৰ শয্যা কেঁচাপতীয়া|
-\v 17 আমাৰ ঘৰৰ চতি এৰচ গছৰ, আৰু আমাৰ ঘৰৰ বৰগা দেবদাৰুৰ ।
+\q1
+\v 16 চোৱা, কি সুন্দৰ তুমি! মোৰ প্রিয়;
+\q1 তুমি কিমান যে সুন্দৰ!
+\q1 আমাৰ শয্যা সেউজীয়া ঘাহেঁৰে ভৰা।
+\q1
+\v 17 এৰচ গছ আমাৰ ঘৰৰ চতি,
+\q1 দেবদাৰু আমাৰ ঘৰৰ বাটাম।
 
 \s5
 \c 2
 \p
-\v 1 মই চাৰোণৰ এটি গোলাপ, উপত্যকাৰ এটি কনাৰি ফুল|
-\s চলোমনৰ বাক্য|
-\p
-\v 2 কাঁইটবোৰৰ মাজত এটি কনাৰি ফুল যেনে, জীয়াৰীবিলাকৰ মাজত মোৰ প্ৰিয়া তেনে|
-\s চূলম্মীতৰ বাক্য |
-\p
+\v 1 মই চাৰোণৰ এটি গোলাপ, উপত্যকাৰ এটি লিলি ফুল।
 \s5
-\v 3 কাঠনিৰ গছবোৰৰ মাজত সুমথিৰা টেঙাৰ গছ যেনে, ডেকাবিলাকৰ মাজত মোৰ প্ৰিয় তেনে | মই বৰ আনন্দেৰে তেওঁৰ ছাঁ বহোঁ, আৰু তেওঁৰ ফল মোৰ মুখত সোৱাদ লাগে|
-\v 4 তেওঁ মোক দ্ৰাক্ষাৰস পান কৰা ঘৰলৈ লৈ গল, আৰু মোৰ ওপৰত প্ৰেমেই তেওঁৰ নিচান হল|
+\v 2 কাঁইটবোৰৰ মাজত এটি লিলি  \f + \ft লিলি কনাৰি  \f* ফুল যেনে
+\q1 ছোৱালীবোৰৰ মাজত মোৰ প্রিয়া তেনে।
 \s5
-\v 5 তোমালোকে শুকান দ্ৰাক্ষাগুটিৰে মোক সবল কৰা, আৰু সুমথিৰা টেঙাৰে মোৰ প্ৰাণ জুৰুঊৱা ; কিয়নো মই প্ৰেমতে পীড়িতা আছো|
-\v 6 তেওঁৰ বাওঁহাত মোৰ মুৰৰ তলত আছে, আৰু তেওঁৰ সোঁহাতে মোক আকোঁৱালি ধৰিছে|
+\v 3 বননিৰ গছবোৰৰ মাজত সুমথিৰা টেঙাৰ গছ যেনে, যুৱকসকলৰ মাজত মোৰ প্ৰিয় তেনে।
+\q1 মই তেওঁৰ ছাঁয়াত বহি আনন্দ পাওঁ,
+\q1 মোৰ মুখত তাৰ ফল মিঠা লাগে।
+\q1
+\v 4 তেওঁ মোক ভোজৰ গৃহলৈ লৈ গ’ল,
+\q1 আৰু প্রেমেই হ’ল মোৰ ওপৰত তেওঁৰ নিচান।
 \s5
-\v 7 হে যিৰুচালেমৰ জীয়াৰীবিলাক, মই পথাৰৰ মৃগী আৰু হৰিণীবোৰৰ শপত দি কৈছো, প্ৰেমে নিজে ইচ্ছা নকৰে মানলৈকে তোমালোকে প্ৰেমক সাৰ নোপোৱাবা, নজগাবা|
-\s চূলম্মীতৰ বাক্য|
-\p
+\q1
+\v 5 কিচমিচৰ মোক শক্তিশালী কৰা,
+\q1 আৰু সুমথিৰা টেঙাৰে মোৰ প্ৰাণ জুৰুউৱা;
+\q1 কিয়নো মই প্ৰেম-পীড়িতা হৈছোঁ।
+\q1
+\v 6 মোৰ মূৰৰ তলত তেওঁৰ বাওঁহাত আছে,
+\q1 আৰু তেওঁৰ সোঁহাতে মোক আকোঁৱালি ধৰিছে।
 \s5
-\v 8 সেইয়া মোৰ প্ৰিয়ৰ মাত, চোৱা, তেওঁ আহিছে, পৰ্ব্বতৰ ওপৰত ডেও দি, আৰু গিৰিবোৰৰ ওপৰত জাঁপ দি আহিছে|
-\v 9 মোৰ প্ৰিয় মৃগ বা যুবা হৰিণৰ নিচিনা | সৌৱা চোৱা, তেওঁ আমাৰ বেৰৰ পাছফালে থিয় হৈ আছে, খিড়িকীবোৰেদি চাই পঠাইছে, সেইবোৰৰ চিলিঙিয়েদি দেখা দিছে |
+\q1
+\v 7 হে যিৰূচালেমৰ যুৱতীসকল,
+\q1 মই তোমালোকক কাতৰ অনুৰোধ কৰিছো,
+\q1 কৃষ্ণসাৰ আৰু বনৰ হৰিণীবোৰৰ নামেৰে শপত দি কৈছো,
+\q1 তোমালোকে প্ৰেমক  \f + \ft মোৰ প্ৰিয়াক  \f* উত্তেজিত নকৰিবা বা নজগাবা ,
+\q1 যেতিয়ালৈকে প্ৰেমে নিজে ইচ্ছা নকৰে।
 \s5
-\v 10 মোৰ প্ৰিয়ই কথা কবলৈ ধৰি মোক কলে, ‘হে মোৰ প্ৰিয়া, উঠা; হে মোৰ সুন্দৰী, আহাঁ|
-\v 11 কিয়নো চোৱা, জাৰ-কাল গল, আৰু বৰষুণৰ সময় শেষ হল;
+\v 8 সেয়া শুনা, মোৰ প্ৰিয়ৰ শব্দ!
+\q1 সেয়া চোৱা, তেওঁ আহিছে,
+\q1 তেওঁ পাহাৰ-পৰ্ব্বতৰ ওপৰেদি
+\q1 ডেও দি জপিয়াই আহিছে।
+\q1
+\v 9 মোৰ প্ৰিয় কৃষ্ণসাৰ বা যুৱা হৰিণৰ নিচিনা;
+\q1 সৌৱা চোৱা, তেওঁ আমাৰ দেৱালৰ পাছফালে থিয় হৈ আছে,
+\q1 তেওঁ খিড়িকিবোৰৰ মাজেদি চাইছে,
+\q1 চিলিঙৰ মাজেদি উকি মাৰিছে,
 \s5
-\v 12 পৃথিবীত ফুলবোৰে দেখা দিছে; পক্ষীবোৰৰ গানৰ সময় আহিল; আৰু আমাৰ দেশত কপৌৰ মাত শুনা গৈছে|
-\v 13 ডিমৰু গছৰ কেঁচা গুটি পকিবলৈ ধৰিছে, আৰু দ্ৰাক্ষালতাবোৰ ফুলিছে; সেইবোৰে সুঘ্ৰাণ প্ৰদান কৰিছে| হে মোৰ প্ৰিয়া, উঠা; হে মোৰ সুন্দৰী, আহা|
+\q1
+\v 10 মোৰ প্ৰিয়ই কথা ক’লে, মোক ক’লে,
+\q1 “হে মোৰ প্ৰিয়া, উঠা;
+\q1 হে মোৰ সুন্দৰী, আহাঁ।
+\q1
+\v 11 কিয়নো চোৱা, শীতকাল গ’ল,
+\q1 বর্ষাও শেষ হৈ গুছি গ’ল।
 \s5
-\v 14 শিলৰ ফাটত, আৰু গড়াৰ গুপুত ঠাইত থকা হে মোৰ কপোতী, মোক তোমাৰ মুখ দেখিবলৈ আৰু তোমাৰ মাত শুনিবলৈ দিয়া; কিয়নো তোমাৰ মাত সুৱলা, আৰু তোমাৰ মুখ সুৱনী|’
+\q1
+\v 12 ভূমিত ফুলবোৰ ফুলি উঠিছে;
+\q1 (পক্ষীবোৰে) গান গোৱাৰ সময় আহিছে;
+\q1 আমাৰ দেশত কপৌৰ মাত শুনা গৈছে।
+\q1
+\v 13 ডিমৰু গছৰ কেঁচা গুটি পকিবলৈ ধৰিছে,
+\q1 দ্ৰাক্ষালতাই ফুল ধৰি সুঘ্ৰাণ বিতৰণ কৰিছে।
+\q1 হে মোৰ প্ৰিয়া, উঠা; হে মোৰ সুন্দৰী, আহাঁ।
 \s5
-\v 15 তোমালোকে আমাৰ নিমিত্তে শিয়ালবোৰ, দ্ৰাক্ষাবাৰীবোৰ নষ্ট কৰোঁতা সৰু শিয়ালবোৰ ধৰা; কিয়নো আমাৰ বাৰীত দ্ৰাক্ষালতাবোৰ ফুলিছে |
+\q1
+\v 14 শিলৰ ফাটত আৰু পাহাৰৰ গড়াৰ গুপুত ঠাইত লুকাই থকা, হে মোৰ কপৌজনী,
+\q1 মোক তোমাৰ মুখ চাবলৈ দিয়া;
+\q1 তোমাৰ কণ্ঠৰ স্বৰ শুনিবলৈ দিয়া;
+\q1 কিয়নো তোমাৰ মাত মধুৰ আৰু
+\q1 তোমাৰ ৰূপ শুৱনি।”
 \s5
-\v 16 মোৰ প্ৰিয় মোৰেই, আৰু মইও তেওঁৰেই, তেওঁ কনাৰি ফুলনিৰ মাজত নিজৰ জাক চৰায়|
-\v 17 হে মোৰ প্ৰিয় দিন জুৰ নপৰে মানে, আৰু ছাঁবোৰ নুগুছেমানে, তুমি ঘূৰি গৈ বেথৰ পব্বতত মৃগ নাইবা যুবা হৰিণৰ সদৃশ হোৱা|
+\q1
+\v 15 তোমালোকে আমাৰ কাৰণে সেই শিয়ালবোৰক,
+\q1 সৰু সৰু শিয়ালবোৰক ধৰা,
+\q1 যিবিলাকে দ্ৰাক্ষাবাৰীবোৰ নষ্ট কৰে।
+\q1 কিয়নো আমাৰ দ্রাক্ষাবাৰীত ফুল ফুলিছে।
+\s5
+\q1
+\v 16 মোৰ প্ৰিয় মোৰেই আৰু মই তেওঁৰেই;
+\q1 তেওঁ লিলি ফুলৰ মাজত নিজৰ জাক চৰায়।
+\q1
+\v 17 ভোৰ নোহোৱালৈকে, অন্ধকাৰৰ ছায়াঁবোৰে পলায়ন নকৰেমানে, তুমি ঘূৰি আহাঁ, হে মোৰ প্ৰিয়,
+\q1 কৃষ্ণসাৰ বা যুৱা হৰিণৰ দৰে হোৱা,
+\q1 বেথৰ পৰ্বতশ্ৰেণীৰ  \f + \ft বিৰহৰ পৰ্বতশ্ৰেণী  \f* ওপৰলৈ ঘূৰি আহাঁ।
 
 \s5
 \c 3
-\p
-\v 1 ৰাতি মই মোৰ শয্যাত প্ৰাণপ্ৰিয়ক বিচাৰিলো; কিন্তু বিচাৰ কৰি তেওঁক নাপালো;
-\v 2 মই এটিয়া উঠি নগৰখনত ফুৰোঁ, আলিত আৰু চকত মোৰ প্ৰাণপ্ৰিয়ক বিচাৰো, এই বুলি তেওঁক বিচাৰিলোঁ, কিন্তু নাপালো |
+\q1
+\v 1 ৰাতি মই মোৰ শয্যাত
+\q1 মোৰ প্ৰাণৰ প্ৰিয়তমক বিচাৰিলো;
+\q1 মই তেওঁক বিচাৰিলো, কিন্তু নাপালোঁ;
+\q1
+\v 2 মই ক’লো “মই এতিয়া উঠি নগৰখনৰ মাজত ঘূৰি ফুৰিম;
+\q1 ৰাস্তায় ৰাস্তায়, চকবোৰত ঘূৰি ফুৰিম;
+\q1 তাত মই মোৰ প্রাণৰ প্রিয়তমক বিচাৰিম।”
+\q1 মই তেওঁক বিচাৰিলোঁ, কিন্তু নাপালোঁ।
 \s5
-\v 3 নগৰত ফুৰোঁতা প্ৰহৰীবোৰ মোৰ আগত ওলাল; মই সিহঁতক সুধিলোঁ তোমালোকে মোৰ প্ৰাণপ্ৰিয়ক দেখিছিলা নে?
-\v 4 পাছে সিহঁতৰ ওচৰৰ পৰা অলপ আঁতৰ হৈ গৈ, মই প্ৰাণপ্ৰিয়ক পালোঁ, যেতিয়ালৈকে মই তেওঁক মোৰ মাতৃৰ ঘৰলৈ, জননীৰ ভিতৰ-কোঁঠালিলৈ লৈ নগলো, তেতিয়ালৈকে মই তেওঁক যাব নিদি ধৰি ৰাখিলোঁ |
+\q1
+\v 3 নগৰ ঘূৰি ফুৰি পহৰা দিয়া প্ৰহৰীবোৰে
+\q1 মোক দেখা পালে।
+\q1 মই সুধিলোঁ, “আপোনালোকে মোৰ প্ৰাণৰ প্ৰিয়তমক দেখিছিল নে?”
+\q1
+\v 4 মই তেওঁলোকৰ ওচৰৰ পৰা অলপ আগুৱাই গলো,
+\q1 তেনেতে মোৰ প্ৰাণৰ প্ৰিয়তমক দেখা পালোঁ।
+\q1 মই তেওঁক ধৰিলো,
+\q1 মোৰ মাতৃৰ ঘৰলৈ লৈ নহালৈকে,
+\q1 মই তেওঁক এৰি নিদিলোঁ,;
+\q1 যি গৰাকীয়ে মোক গর্ভত ধাৰণ কৰিছিল,
+\q1 মই তেওঁৰেই শোৱনি কোঠালিলৈ প্রিয়তমক আনিলো।
 \s5
-\v 5 হে যিৰুচালেমৰ জীয়াৰীবিলাক, মই পথাৰৰ মৃগী আৰু হৰিণীবোৰৰ শপত দি কৈছো, প্ৰেমে নিজে ইচ্ছা নকৰেমানলৈকে,তোমালোকে প্ৰেমক সাৰ নোপোৱাবা, নজগাবা |যিৰুচালেমৰ জীয়াৰীবিলাকৰ বাক্য|
+\q1
+\v 5 হে যিৰূচালেমৰ যুৱতীসকল,
+\q1 মই তোমালোকক কাতৰ অনুৰোধ কৰিছো,কৃষ্ণসাৰ আৰু বনৰ হৰিণীবোৰৰ নামেৰে শপত দি কৈছো, তোমালোকে প্ৰেমক উত্তেজিত নকৰিবা বা নজগাবা ,যেতিয়ালৈকে তেওঁ নিজে ইচ্ছা নকৰে।
 \s5
-\v 6 গন্ধৰস, কুন্দুক আদি সুগন্ধিদ্ৰব্য-ব্যৱসায়ীৰ সকলো বিধৰ সুগন্ধি বস্তুৰে সুবাসিত হৈ, ধূঁৱাৰ স্তম্ভ যেন হৈ অৰণ্যৰ পৰা সৌ জনী কোন আহিছে?
-\v 7 চোৱা, সৌৱা চলোমনৰ দোলা; ইস্ৰায়েলীয়া বীৰবিলাকৰ মাজৰ ষাঠি জন বীৰে তাৰ চাৰিফালে বেৰি ধৰি আহিছে |
+\q1
+\v 6 গন্ধৰস আৰু সুগন্ধি ধূপৰ সুবাসেৰে,
+\q1 ব্যৱসায়ীৰ সকলো ধৰণৰ মছলাগুৰিৰে সুবাসিত হৈ
+\q1 মৰুভূমিৰ পৰা ধোঁৱাৰ স্তম্ভৰ দৰে সেই গৰাকী কোন আহিছে?
+\q1
+\v 7 চোৱা, সৌৱা চলোমনৰ দোলা;
+\q1 তেওঁক ষাঠিজন বীৰ যোদ্ধাই ঘেৰি ৰাখিছে;
+\q1 তেওঁলোক ইস্রায়েলৰ বীৰসকল।
 \s5
-\v 8 তেওঁবিলাক সকলো তৰোৱাল ধৰোঁতা, আৰু ৰণবিদ্যাত পটু; ৰাতি-কালৰ ভয়ৰ কাৰণে তেওঁবিলাক প্ৰতিজনৰ কৰঙনত তৰোৱাল বন্ধা|
-\v 9 চলোমন ৰজাই নিজৰ নিমিত্তে লিবানোনৰ কাঠেৰে এখন দোলা সাজিলে |
+\q1
+\v 8 তেওঁলোক সকলোৰে লগত তৰোৱাল আছে;
+\q1 যুদ্ধত তেওঁলোক সুদক্ষ;
+\q1 ৰাতিৰ বিপদৰ কাৰণে তেওঁলোক প্ৰতিজনে
+\q1 নিজৰ তৰোৱাল ককালত বান্ধি লৈছে ।
+\q1
+\v 9 ৰজা চলোমনে লিবানোনৰ কাঠেৰে নিজৰ বাবে
+\q1 এটি দোলা নির্মাণ কৰিলে।
 \s5
-\v 10 তেওঁ তাৰ খুটাবোৰ ৰুপেৰে নিৰ্ম্মাণ কৰিলে; তেওঁ তাৰ আওজা ভাগ সোণেৰে, আৰু তাৰ বহা দলিচাখন বেঙেনা বৰণীয়া সূতাৰে কৰিলে; আৰু তাৰ ভিতৰখন যিৰুচালেমৰ জীয়াৰী-বিলাকৰ প্ৰেমেৰে শোভিত কৰা হল |
-\v 11 হে চিয়োনৰ জীয়াৰীবিলাক, যি মুকুট চলোমনৰ বিবাহৰ দিনা, আৰু মনৰ আনন্দৰ দিনা তেওঁৰ মাতৃয়ে তেওঁৰ মূৰত দিলে, তোমালোকে বাহিৰলৈ গৈ সেই মুকুটেৰে বিভূষিত হোৱা চলোমন ৰজাক চোৱা |
-\s চলোমনৰ বাক্য |
+\q1
+\v 10 দোলাৰ খুটাবোৰ ৰূপেৰে
+\q1 তলভাগ সোণেৰে,
+\q1 আসনৰ দলিচাখন বেঙেনা বৰণেৰে তৈয়াৰী;
+\q1 যিৰূচালেমৰ ৰমণীসকলে
+\q1 তাৰ ভিতৰ অংশ প্রেমেৰে সৈতেশোভিত কৰিলে।
+\q1
+\v 11 হে চিয়োনৰ যুৱতীসকল,
+\q1 তোমালোক বাহিৰলৈ ওলাই আহাঁ,
+\q1 চোৱা, ৰজা চলোমনে মুকুট পিন্ধি আছে;
+\q1 তেওঁৰ বিবাহৰ দিনা, তেওঁৰ সেই মনৰ আনন্দৰ দিনা,
+\q1 তেওঁৰ মাকে তেওঁক মুকুট পিন্ধাই দিছে।
 
 \s5
 \c 4
 \p
-\v 1 হে মোৰ প্ৰিয়া, চোৱা, তুমি সুন্দৰী, চোৱা, তুমি সুন্দৰী |ওৰণিৰ ভিতৰত থকা তোমাৰ চকু যোৰি দুটিকপৌৰ নিচিনা; তোমাৰ কেশ গিলিয়দ পৰ্ব্বতৰ চালত শুই থকা ছাগ এজাকৰ নিচিনা |
+\v 1 প্ৰিয়া মোৰ, চোৱা তুমি কিমান যে সুন্দৰী!
+\q1 তুমি সুন্দৰী।
+\q1 ওৰণিৰ ভিতৰত তোমাৰ দুচকু কপৌৰ নিচিনা;
+\q1 তোমাৰ চুলিকোছা গিলিয়দ পাহাৰৰ পৰা নামি অহা ছাগলীৰ জাকৰ নিচিনা।
 \s5
-\v 2 তোমাৰ দাঁতবোৰ দুটি দুটি পোৱালি থকা, আৰু কোনেও পোৱালিৰ পৰা বঞ্চিত নোহোৱা, গা ধোৱাই আনি নতুনকৈ নোম কটা এনে ভেৰা এজাকৰ নিচিনা |
+\q1
+\v 2 এইমাত্র নোম কাটি গা ধুই অহা মাইকী মেৰ-ছাগৰ জাকৰ নিচিনা তোমাৰ দাঁতবোৰ।
+\q1 সিহঁতৰ প্রত্যেকৰে যমজ পোৱালি আছে,
+\q1 আৰু সিহঁতৰ মাজত এটাও মৃত পোৱালি নাই।
 \s5
-\v 3 তোমাৰ ওঁঠ দুখন ৰঙা বৰণীয়া এডাল সূতাৰ নিচিনা | আৰু তোমাৰ মুখখনি অতি মনোহৰ; ওৰণিৰ ভিতৰত থকা তোমাৰ কুম দুটি ডালিম এডুখৰিৰ নিচিনা |
+\q1
+\v 3 তোমাৰ ওঁঠ দুটা এডাল ৰক্তিম সূতাৰ দৰে;
+\q1 কি যে মনোহৰ তোমাৰ মুখ।
+\q1 ওৰণিৰ তলত তোমাৰ গাল দুখন
+\q1 দুফাল কৰা আধা ডালিমৰ নিচিনা।
+\s5
+\q1
+\v 4 তোমাৰ ডিঙি, অস্ত্ৰ ভড়ালৰ বাবে নিৰ্মিত  দায়ুদৰ ওখ স্তম্ভটিৰ দৰে,
+\q1 য’ত অৰা আছে এহেজাৰ ঢাল;
+\q1 সেই সকলোবোৰেই মহাবীৰসকলৰ ঢাল।
+\q1
+\v 5 তোমাৰ স্তন দুটা কৃষ্ণসাৰৰ যমজ পোৱালীৰ নিচিনা, যি লিলি ফুলৰ বনত চৰি ফুৰে।
 \s5
-\v 4 যি ঘৰৰ ওপৰত এক হাজাৰ ঢাল, আটাই মহাবীৰবিলাকৰ ঢাল অৰা আছে, তোমাৰ ডিঙি অস্ত্ৰ-ভৰালৰ নিমিত্তে সজা দায়ুদৰ স্তম্ভস্বৰুপ সেই ওখ ঘৰৰ নিচিনা |
-\v 5 তোমাৰ স্তন দুটি, একে-লগে জগা, কনাৰি ফুলনিত চৰা দুটি মৃগ পোৱালিৰ নিচিনা |
-\s চূলম্মীতৰ বাক্য |
 \p
+\v 6 ভোৰ নোহোৱালৈকে আৰু অন্ধকাৰৰ ছাঁয়া আঁতৰি নোযোৱালৈকে,
+\q1 মই গন্ধৰসৰ আৰু ধূপৰ পাহাৰলৈ দ্ৰুত গতিৰে যাম।
 \s5
-\v 6 দিন জুৰ নপৰেমানে, আৰু ছাঁবোৰৰ নুগুচেমানে, মই গন্ধৰসৰ পৰ্ব্বত আৰু কুন্দুৰুৰ পৰ্ব্বতলৈ যাওঁ |
-\s চলোমনৰ বাক্য |
 \p
-\v 7 হে মোৰ প্ৰিয়া, তুমি সৰ্ব্বাঙ্গ-সুন্দৰী; তোমাত কোনো কলঙ্ক নাই |
+\v 7 মোৰ প্ৰিয়া, তুমি সৰ্ব্বাঙ্গ-সুন্দৰী;
+\q1 তোমাত কোনো খুঁত নাই।
 \s5
-\v 8 হে কন্যা লিবানোনৰ পৰা মোৰ লগতেই আহাঁ; অমানাৰ টিঙৰ পৰা, চনীৰ আৰু হৰ্মোণৰ টিঙৰ পৰা, সিংহবোৰৰ গাঁতৰ ওচৰৰ পৰা, আৰু নাহৰ-ফুটুকী বাঘবোৰৰ পৰ্ব্বতৰ পৰা দৃষ্টি কৰা;
+\q1
+\v 8 হে মোৰ কইনাজনী, লিবানোনৰ পৰা মোৰ লগত আহাঁ।
+\q1 লিবানোনৰ পৰা মোৰ লগতে আহাঁ;
+\q1 বিদায় লোৱা  \f + \ft চোৱা  \f* অমানাৰ চূড়াৰ পৰা, চনীৰ আৰু হৰ্মোণ পাহাৰৰ ওপৰৰ পৰা,
+\q1 সিংহবোৰৰ গাতৰ পৰা, আৰু নাহৰফুটুকী বাঘবোৰৰ পাহাৰী বাসস্থানৰ পৰা।
 \s5
-\v 9 হে মোৰ ভনীস্বৰুপা কন্যা, তুমি মোৰ মন মোহিত কৰিছা, তোমাৰ চকুৰ এক কটাক্ষেৰে, তোমাৰ ডিঙিৰ এধাৰ হাৰেৰে মোৰ মন মোহিত কৰিছা |
+\q1
+\v 9 মোৰ ভনী, মোৰ কইনাজনী, তুমি মোৰ মনকে চুৰ কৰিলা;
+\q1 তোমাৰ চকুৰ এক চাৱনীৰে,
+\q1 তোমাৰ ডিঙিৰ হাৰৰ এটা মণিৰে
+\q1 তুমি মোৰ মন বন্দী কৰিলা।
 \s5
-\v 10 হে মোৰ ভনীস্বৰুপাকন্যা, তোমাৰ প্ৰেম কেনে মনমোহা | তোমাৰ প্ৰেম দ্ৰাক্ষাৰসতকৈয়ো কেনে উত্তম | তোমাৰ নানাবিধ সুগন্ধি তেলৰ ঘ্ৰাণ সকলো প্ৰকাৰ সুগন্ধি দ্ৰব্যতকৈয়ো কেনে উত্তম |
-\v 11 হে কন্যা, মৌৰ কোঁহৰ পৰা পৰাৰ দৰে তোমাৰ ওঁঠৰ পৰা টোপা-টোপে মৌ পৰে; তোমাৰ জিবাৰ আগত মৌ আৰু গাখীৰ আছে, আৰু তোমাৰ বস্ত্ৰৰ গন্ধ লিবানোনৰ গন্ধৰ নিচিনা |
+\q1
+\v 10 হে মোৰ ভনী, মোৰ কইনাজনী,
+\q1 তোমাৰ ভালপোৱা কিমান যে মনমোহা!
+\q1 তোমাৰ ভালপোৱা দ্ৰাক্ষাৰসতকৈয়ো আৰু
+\q1 সকলো সুগন্ধি দ্রব্যতকৈয়ো তোমাৰ ঘ্রাণৰ সৌৰভ কেনে উত্তম।
+\q1
+\v 11 হে মোৰ কইনাজনী, তোমাৰ ওঁঠযুৰিৰ পৰা টোপ-টোপ কৰি মধু পৰে;
+\q1 তোমাৰ জিভাৰ তলত মধু আৰু দুগ্ধ আছে;
+\q1 তোমাৰ বস্ত্ৰৰ গন্ধ লিবানোনৰ গন্ধৰ নিচিনা।
 \s5
-\v 12 মোৰ ভনীস্বৰুপা কন্যা তলা-চাবি মাৰি বন্ধ কৰা উদ্যান, তলা-চাবি মাৰি বন্ধ কৰা নাদ, মোহৰ মৰা ভুমূকস্বৰুপ |
-\v 13 তোমাৰ পুলিবোৰ উপবনস্বৰুপ; তাত উত্তম উত্তম গুটি লগা ডালিম গছ আছে; তাত জেতুকা আৰু জটামাংসী গছ আছে;
-\v 14 আৰু জটামাংসীৰ লগত কুঙ্কুম, সুগন্ধি বচ, ডালচেনি, আৰু আটাই বিধৰ কুন্দুৰুকী, গন্ধৰস, অগুৰু আদি সকলো বিধৰ প্ৰধান প্ৰধান সুগন্ধি গছ আছে |
+\q1
+\v 12 মোৰ ভনী, মোৰ কইনাজনী বন্ধ হৈ থকা এক উদ্যান;
+\q1 এক বন্ধ হৈ থকা জুৰি, বন্ধ কৰি ৰখা এটি ভুমুক।
+\q1
+\v 13 তোমাৰ পুলিবোৰ এক উদ্যান;
+\q1 তাত সুস্বাদু ফল ধৰা ডালিম গছ আছে,
+\q1 সুগন্ধি জেতুকা আৰু জটামাংসীৰে ভৰা।
+\q1
+\v 14 জটামাংসী, জাফৰন, সুগন্ধি বচ, ডালচেনি,
+\q1 আৰু সকলো ধৰণৰ মছলাৰ গছ আছে।
+\q1 তাত গন্ধৰস, অগৰু আদিকে ধৰি সকলো বিধৰ সুগন্ধি গছ আছে।
 \s5
-\v 15 তুমি উদ্যানৰ ভূমূক, জীবন জলৰ নাদ, আৰু লিবানোনৰ পৰা বৈ অহা জুৰিস্বৰুপ |
-\s চুলম্মীতৰ বাক্য|
-\p
-\v 16 হে উত্তৰৰ বায়ু, সাৰ পোৱা, হে দক্ষিণৰ বায়ু, আহাঁ, সুগন্ধি দ্ৰব্যৰ সুঘ্ৰাণ ওলাবৰ নিমিত্তে মোৰ উদ্যানত বলোৱা | মোৰ প্ৰিয়ই নিজ উদ্যানলৈ আহি সোমাওক, আৰু নিজৰ উত্তম ফলবোৰ ভোজন কৰক |
-\s চলোমনৰ বাক্য|
+\q1
+\v 15 তুমি উদ্যানৰ এক ভুমুক,
+\q1 তুমি জীৱন জলৰ এটি কুৱাঁ আৰু
+\q1 লিবানোনৰ পৰা প্ৰবাহিত জলস্রোত।
+\s5
+\v 16 হে উত্তৰৰ বতাহ, সাৰ পোৱা; হে দক্ষিণৰ বতাহ, তুমি আহাঁ;
+\q1 মোৰ উদ্যানৰ ওপৰেদি প্রৱাহিত হোৱা, যাতে তাৰ সুগন্ধি দ্ৰব্যৰ সুঘ্ৰাণ বিয়পি পৰে।
+\q1 মোৰ প্রিয়ই নিজৰ উদ্যানলৈ সোমাই আহঁক আৰু তাৰ সুস্বাদু ফলবোৰ ভোজন কৰক।
 
 \s5
 \c 5
 \p
-\v 1 হে মোৰ ভনীস্বৰুপা কন্যা, মই মোৰ উদ্যানত সোমালোঁহি; মই মোৰ গন্ধৰস আৰু সুগন্ধি দ্ৰব্য গোটালো; মই মোৰ মধুৰে সৈতে মোৰ মৌ-কোঁহ খালোঁ; আৰু মই নিজ গাখীৰেৰে সৈতে মোৰ দ্ৰাক্ষাৰস পান কৰিলোঁ | হে বন্ধুবিলাক, ভোজন কৰা, হে প্ৰিয়-বিলাক,পান কৰা, এনে কি, অধিক পৰিমাণে পান কৰা ।
-\s চুলম্মীতৰ বাক্য |
-\p
+\v 1 মোৰ ভনী, মোৰ কইনাজনী, মই মোৰ উদ্যানত প্রৱেশ কৰিলোঁ;
+\q1 মই মোৰ গন্ধৰস আৰু সুগন্ধি দ্ৰব্য গোটালোঁ;
+\q1 মই মৌচাকেৰে সৈতে মোৰ মধু খালোঁ;
+\q1 মই গাখীৰেৰে সৈতে মোৰ দ্ৰাক্ষাৰস পান কৰিলোঁ।
+\q1 ভোজন কৰা, হে বন্ধুগণ!
+\q1 পান কৰা।
+\q1 অধিক তৃপ্তিৰে পান কৰা।
 \s5
-\v 2 মই টোপনিত আছিলো, কিন্তু মোৰ মন সাৰে আছিল, এনে সময়ত মোৰ প্ৰিয়ৰ মাত শুনিলোঁ; তেওঁ দুৱাৰত টুকৰিয়াই কলে, ‘হে মোৰ ভনী, হে মোৰ প্ৰিয়া, হে মোৰ কপোতী, হে মোৰ শুদ্ধমতী, মোৰ নিমিওে দুৱাৰ মেলা; কিয়নো মোৰ মূৰ নিয়ৰেৰে, আৰু চুলি কোঁচা ৰাতিৰ জল-বিন্দুৰে পূৰ হৈছে |’
+\v 2 মই টোপনিত আছিলোঁ, কিন্তু মোৰ হৃদয় সাৰে আছিল,
+\q1 মোৰ প্ৰিয়ৰ মাত শুনা, তেওঁ দুৱাৰত টুকুৰিয়াই ক’লে,
+\q1 “হে মোৰ ভনী, মোৰ প্ৰিয়া, মোৰ কপৌ, মোৰ অকলুষিতজনী,
+\q1 দুৱাৰখন খুলি দিয়া।
+\q1 মোৰ মূৰ নিয়ৰেৰে সিক্ত হৈ পৰিছে,
+\q1 ৰাতিৰ কুঁৱলীত মোৰ চুলিকোছা সেমেকি গৈছে।”
 \s5
-\v 3 ‘মই মোৰ অঙ্গ-ৰক্ষক বস্ত্ত সোলোকাই থলোঁ, আকৌ কেনেকৈ পিন্ধিম ? মই ভৰি দুখনি ধুলোঁ, কেনেকৈ আৰু মলিন কৰিম?’
-\v 4 মোৰ প্ৰিয়ই দুৱাৰৰ বিন্ধাইদি হাত মেলিলত, তেওঁলৈ মোৰ মন পুৰিবলৈ ধৰিলে |
+\q1
+\v 3 “মোৰ বস্ত্র মই খুলি থলোঁ, তাক মই পুনৰ পিন্ধিম নে?
+\q1 মোৰ ভৰি দুখন মই ধুলোঁ, তাক মই পুনৰ মলিন কৰিম নে?”
+\q1
+\v 4 মোৰ প্ৰিয়ই দুৱাৰৰ বিন্ধাইদি তেওঁৰ হাত ভৰালে,
+\q1 মোৰ মন তেওঁৰ বাবে ব্যাকুল হ’ল।
 \s5
-\v 5 মই মোৰ প্ৰিয়ৰ নিমিত্তে দুৱাৰ মেলিবলৈ উঠিলোঁ; তেতিয়া সলখাৰ নালডাল মই হাতেৰে চোৱাত, মোৰ হাতৰ পৰা গন্ধৰস, মোৰ আঙলিৰ পৰা দ্ৰৱ গন্ধৰস, টোপা-টোপে পৰিল |
+\q1
+\v 5 মোৰ প্ৰিয়ক দুৱাৰ খুলি দিবলৈ মই উঠিলোঁ;
+\q1 মোৰ হাত দুখন গন্ধৰসেৰে ভিজি আছিল,
+\q1 তৰল গন্ধৰস মোৰ আঙুলিৰ পৰা টোপা-টোপে পৰিল
+\q1 দুৱাৰৰ শলখাডালো ভিজি গ’ল।
 \s5
-\v 6 এইদৰে মই মোৰ প্ৰিয়ৰ নিমিত্তে দুৱাৰ মেলি দিলো; কিন্ত্ত মোৰ প্ৰিয় গুচি গল; তেওঁ কথা কওঁতে মোৰ প্ৰাণ ওলাই গল; মই তেওঁক বিচাৰ কৰিলো কিন্ত তেওঁক নাপালোঁ | মই তেওঁক মাতিলোঁ, কিন্ত্ত তেওঁ মোক উত্তৰ নিদিলে |
+\q1
+\v 6 মোৰ প্ৰিয়ৰ কাৰণে মই দুৱাৰখন খুলি দিলোঁ;
+\q1 কিন্তু মোৰ প্ৰিয় উলটি গ’ল,  গুচি গ’ল;
+\q1 তেওঁ কথা কোৱাত, মোৰ হৃদয় জপিয়াই উঠিল।
+\q1 মই তেওঁক বিচাৰি ফুৰিলোঁ, কিন্তু নাপালোঁ;
+\q1 মই তেওঁক মাতিলো, কিন্তু তেওঁ মোক উত্তৰ নিদিলে।
 \s5
-\v 7 নগৰ-ফুৰোঁতা প্ৰহৰীবোৰে মোক পালে, সিহঁতে মোক কোবালে, মোক ক্ষতবিক্ষত কৰিলে; গড়ৰ প্ৰহৰীবোৰে মোৰ গাৰ পৰা মোৰ চোলা কাঢ়ি নিলে |
+\q1
+\v 7 নগৰ ঘূৰি ফুৰি পহৰা দিয়া প্ৰহৰীবোৰে
+\q1 মোক দেখা পালে;
+\q1 তেওঁলোকে মোক প্ৰহাৰ কৰিলে, মোক ক্ষতবিক্ষত কৰিলে;
+\q1 নগৰৰ দেৱালৰ প্ৰহৰীবোৰে মোৰ গাৰ পৰা আবৰণ কাঢ়ি নিলে।
 \s5
-\v 8 হে যিৰুচালেমৰ জীয়াৰীবিলাক, মই তোমালোকক শপত দি কৈছোঁ, তোমালোকে যদি মোৰ প্ৰিয়ক লগ পোৱা, তেন্তে তেওঁক কবা যে, মই প্ৰেমতে পীড়িতা আছোঁ |
-\s যিৰুচালেমৰ জীয়াৰীবিলাকৰ বাক্য|
-\p
+\q1
+\v 8 হে যিৰূচালেমৰ ৰমণীসকল,
+\q1 মই তোমালোকৰ ওচৰত নিবেদন কৰিছোঁ,
+\q1 তোমালোকে যদি মোৰ প্ৰিয়তমক লগ পোৱা,
+\q1 তেন্তে তেওঁক কবা যে, মই তেওঁৰ প্ৰেমত পীড়িতা হৈছোঁ।
 \s5
-\v 9 হে নাৰীবিলাকৰ মাজত পৰম-সুন্দৰী, আন আন প্ৰিয়তকৈ তোমাৰ প্ৰিয় কিহত উত্তম ? তুমি যে আমাক এনে শপত দিছা, আন আন প্ৰিয়তকৈ তোমাৰ প্ৰিয় কিহত উত্তম ?
-\s চুলম্মীতৰ বাক্য |
-\p
+\v 9 হে নাৰীসকলৰ মাজত পৰম সুন্দৰী,
+\q1 তোমাৰ প্রিয়তম অন্যান্য প্ৰেমিকতকৈ কিহত উত্তম?
+\q1 তুমি যে আমাক এইৰূপে অনুৰোধ কৰিছা,
+\q1 তোমাৰ প্রিয়তমনো আন প্রেমিকতকৈ কিহত উত্তম?
 \s5
-\v 10 মোৰ প্ৰিয় বগা, আৰু ৰঙচীয়া; তেওঁ দহ হাজাৰৰ ভিতৰত অগ্ৰগন্য |
-\v 11 তেওঁৰ মূৰ অতি উত্তম নিৰ্ম্মল সোণৰ নিচিনা; তেওঁৰ চুলি কোঁচা কেঁকোৰা-কেঁকুৰি, আৰু ঢোঁৰা কাউৰীৰ নিচিনা ক’লা|
+\v 10 মোৰ প্ৰিয়তম বগা আৰু ৰক্তবৰ্ণ;
+\q1 তেওঁ দহ হাজাৰজনৰ মাজত অগ্ৰগণ্য।
+\q1
+\v 11 তেওঁৰ মূৰ অতি নিৰ্ম্মল সোণৰ নিচিনা;
+\q1 তেওঁৰ চুলি কোচা কেঁকোৰা আৰু ঢোঁৰা কাউৰীৰ নিচিনা ক’লা।
 \s5
-\v 12 তেওঁৰ চকু যুৰি জুৰিৰ দাঁতিত থকা দুটি কপৌৰ নিচিনা; তাক যেন গাখীৰেৰেহে ধোৱা হৈছে, আৰু সেয়ে উত্তমৰুপে পতোৱা বাখৰৰ সদৃশ;
+\q1
+\v 12 তেওঁৰ চকুযুৰি জুৰিৰ দাঁতিত থকা এযোৰ কপৌৰ নিচিনা;
+\q1 তাক যেন গাখীৰেৰে ধোৱা আৰু উত্তমতাৰে খোদিত কৰা হৈছে।
 \s5
-\v 13 তেওঁ গাল দুখনি সুগন্ধি ফুল গছৰ এক ভেটিস্বৰুপ, আৰু মচলা উৎপাদক লতাৰ স্তম্ভ স্বৰুপ| তেওঁৰ ওঁঠ দুটি কনাৰি ফুলৰ সদৃশ; তাৰ পৰা দ্ৰৱ গন্ধৰস টোপটোপকৈ পৰে |
+\q1
+\v 13 তেওঁৰ গাল দুখন যেন সুগন্ধি মছলাৰ দলিচা,
+\q1 য’ৰ পৰা সুঘ্রাণ ওলায়।
+\q1 তেওঁৰ ওঁঠযুৰি তৰল গন্ধৰস বাগৰি অহা লিলি ফুলৰ নিচিনা।
 \s5
-\v 14 তেওঁৰ হাত দুখনি বৈদুৰ্য্য বাখৰ পতোৱা সোণৰ আঙঠিৰ নিচিনা | তেওঁৰ শৰীৰ নীলকান্ত বাখৰেৰে ঢকা হাতীদাঁতৰ শিল্পকৰ্ম্মৰ নিচিনা |
+\q1
+\v 14 তেওঁৰ হাত দুখন যেন ৰত্নখচিত সোণৰ দণ্ড;
+\q1 তেওঁৰ শৰীৰ হাতী দাঁতৰ শিল্পকৰ্মৰে তৈয়াৰ কৰা আৰু নীলকান্ত মণিৰে ঢকা।
 \s5
-\v 15 তেওঁৰ ভৰি দুখন উত্তম সোণৰ আধাৰত বহুৱা বগা শিলৰ দুটি স্তম্ভৰ নিচিনা | তেওঁ দেখিবলৈ লিবানোনৰ নিচিনা, এৰচ গছৰ নিচিনা উওম |
+\q1
+\v 15 তেওঁৰ ভৰি দুখন নিখুঁত সোণৰ আধাৰত বহুৱা মার্বলৰ স্তম্ভৰ নিচিনা।
+\q1 তেওঁ দেখাত লিবানোনৰ ওখ এৰচ গছৰ নিচিনা উত্তম।
 \s5
-\v 16 তেওঁৰ মুখ অতিশয় মধুৰ; এনে কি, তেওঁ সম্পূৰ্ণৰুপে মনোহৰ | হে যিৰুচালেমৰ জীয়াৰীবিলাক, এই জনায়েই মোৰ প্ৰিয়, এই জনায়েই মোৰ সখা |
-\s যিৰুচালেমৰ জিয়াৰীবিলাকৰ বাক্য|
+\q1
+\v 16 তেওঁৰ মুখখন অতি মধুৰ;
+\q1 সৰ্বতোভাৱে তেওঁ সুন্দৰ ব্যক্তি।
+\q1 হে যিৰূচালেমৰ ৰমণীসকল,
+\q1 এইজনেই মোৰ প্রিয়তম, মোৰ বন্ধু।
 
 \s5
 \c 6
-\p
-\v 1 হে নাৰীবিলাকৰ মাজত পৰম-সুন্দৰী,তোমাৰ প্ৰিয় ক’লৈ গল ? আমি তোমাৰ লগত তোমাৰ প্ৰিয়ক বিচাৰিবৰ নিমিত্তে, তেওঁ কোন পিনে গল তাক কোৱা |
-\s চূলম্মীতৰ বাক্য |
-\p
+\q1
+\v 1 হে নাৰীসকলৰ মাজত পৰম সুন্দৰী,
+\q1 তোমাৰ প্ৰিয় ক’লৈ গ’ল?
+\q1 তোমাৰ প্রিয়তম কোন দিশে গ’ল?
+\q1 আমাক কোৱা, যাতে আমিও তোমাৰ লগতে তেওঁক বিচাৰি যাব পাৰোঁ।
 \s5
-\v 2 মোৰ প্ৰিয় উদ্যানবোৰত চৰিবৰ নিমিত্তে, আৰু কনাৰি ফুল গোটাবৰ নিমিত্তে, নিজ বাৰীলৈ, সুগন্ধি ফুল গছৰ ভেটি কেইটালৈ নামি গল |
-\v 3 মই মোৰ প্ৰিয়ৰ, আৰু মোৰ প্ৰিয় মোৰেই, তেওঁ কনাৰি ফুলনিৰ মাজত তেওঁৰ জাক চৰায়|
-\s চলোমনৰ বাক্য |
-\p
+\v 2 মোৰ প্ৰিয়তম তেওঁৰ উদ্যানলৈ নামি গৈছে,
+\q1 সুগন্ধি মছলাৰ দলিচাখনলৈ;
+\q1 তেওঁ উদ্যানত নিজৰ জাকক চৰাবলৈ আৰু লিলি ফুল গোটাবলৈ গৈছে।
+\q1
+\v 3 মই মোৰ প্ৰিয়ৰ, আৰু মোৰ প্ৰিয়ও মোৰেই;
+\q1 তেওঁ লিলি ফুলৰ বনত নিজৰ জাকক চৰায়।
 \s5
-\v 4 হে মোৰ প্ৰিয়া, তুমি তিৰ্চাৰ নিচিনা সুন্দৰী, যিৰুচালেমৰ সদৃশ ৰুপৱতী, ধ্বজা থকা সৈন্যসামন্তৰ নিচিনা ভয়ঙ্কৰী |
+\v 4 তুমি তিৰ্চা নগৰৰ নিচিনা সুন্দৰী, মোৰ প্ৰিয়া,
+\q1 যিৰূচালেমৰ দৰে মনোৰম, ধ্বজা উৰুৱা সৈন্যৰ নিচিনা তোমাৰ জাকজমকতা।
 \s5
-\v 5 তুমি মোৰ পৰা তোমাৰ চকু দুটি আঁতৰ কৰা; কিয়নো সেয়ে মোক পৰাজয় কৰিলে | তোমাৰ কেশ গিলিয়দ পৰ্ব্বতৰ চালত শুই থকা ছাগ এজাকৰ নিচিনা |
+\q1
+\v 5 তুমি মোৰ পৰা তোমাৰ চকু আঁতৰ কৰা;
+\q1 কিয়নো সেয়ে মোক ব্যাকুল কৰি তোলে।
+\q1 তোমাৰ চুলিকোছা যেন গিলিয়দ পাহাৰৰ পৰা তললৈ নামি অহা ছাগলীৰ জাক।
 \s5
-\v 6 তোমাৰ দাঁতবোৰ দুটি দুটি পোৱালি থকা, আৰু কোনেও পোৱালিৰ পৰা বঞ্চিত নোহোৱা, গা ধুৱাই অনা ভেৰা এজাকৰ নিচিনা |
-\v 7 ওৰণিৰ ভিতৰত থকা তোমাৰ কুম দুটি ডালিম এডুখৰিৰ নিচিনা |
+\q1
+\v 6 তোমাৰ দাঁতবোৰ যেন এইমাত্র গা ধুই অহা মেৰ-ছাগৰ জাক।
+\q1 সিহঁতৰ প্রত্যেকৰে যমজ পোৱালি আছে,
+\q1 আৰু সিহঁতৰ মাজত এটিও মৃত পোৱালী নাই।
+\q1
+\v 7 ওৰণিৰ তলত তোমাৰ গাল দুখন
+\q1 দুফাল কৰা আধা ডালিমৰ নিচিনা।
 \s5
-\v 8 ষাঠি জনী ৰাণী আৰু আশী জনী উপপত্নী, আৰু অসংখ্য যুৱতী আছে |
-\v 9 মোৰ কপোতী, মোৰ শুদ্ধমতী একমাত্ৰ; তেওঁৰ মাতৃৰ তেৱেঁই অকল এজনী; তেওঁ নিজ জননীৰ স্নেহপাত্ৰী | জীয়াৰীবিলাকে তেওঁক দেখি ধন্য বুলিলে; এনে কি, ৰাণীবিলাকে আৰু উপপত্নীবোৰে তেওঁক দেখি তেওঁৰ প্ৰশংসা কৰিলে |
-\s যিৰুচালেমৰ জীয়াৰীবালাকৰ বাক্য |
-\p
+\q1
+\v 8 ষাঠিজনী ৰাণী আৰু আশীজনী উপপত্নী, আৰু অসংখ্য যুৱতী থাকিব পাৰে;
+\q1
+\v 9 কিন্তু মোৰ কপৌজনী, মোৰ নিখুঁতজনী হ’লে অদ্বিতীয়া;
+\q1 তেওঁ নিজ মাতৃৰ একমাত্ৰ জী,
+\q1 তেওঁক গর্ভত ধাৰণ কৰাজনৰ, তেওঁ আদৰৰ জী।
+\q1 জীয়াৰীসকলে তেওঁক দেখি ধন্য বুলিলে;
+\q1 ৰাণী আৰু উপপত্নীসকলে তেওঁৰ প্ৰশংসা কৰি কলে,
 \s5
-\v 10 অৰুণৰ দৰে উদয়কাৰিণী, চন্দ্ৰৰ নিচিনা সুন্দৰী, সুৰ্য্যৰ দৰে নিৰ্ম্মলী, আৰু নিচান থকা সৈন্যসামন্তৰ নিচিনা ভয়ঙ্কৰী সৌ জনী স্ত্ৰী কোন ?
-\s চূলম্মীতৰ বাক্য|
-\p
+\v 10 “ভোৰবেলাৰ দৰে দেখা দিয়া,
+\q1 চন্দ্ৰৰ নিচিনা সুন্দৰী,
+\q1 সূৰ্যৰ দৰে উজ্জ্বল,
+\q1 আৰু ধ্বজা উৰুৱা এজন সৈন্যৰ দৰে জাকজমক
+\q1 কোন এইগৰাকী যুৱতী?”
 \s5
-\v 11 মই উপত্যকাৰ নতুনকৈ গজা পুলিবোৰ চাবলৈ, দ্ৰাক্ষালতাই কলি ধৰিছে নে নাই, আৰু ডালিম ফুলিছে নে নাই, তাক দেখিবলৈ আকৰোটৰ বাৰিলৈ নামি গলোঁ |
-\v 12 মোৰ মনে অকস্মাতে মোক তুলি মোৰ ৰাজবংশীয় প্ৰজাবিলাকৰ ৰথত থলে |
-\s যিৰুচালেমৰ জীয়াৰীবিলাকৰ বাক্য |
-\p
+\sp
+\v 11 উপত্যকাৰ নতুনকৈ গজা পুলিবোৰ চাবলৈ,
+\q1 দ্ৰাক্ষালতাই কলি ধৰিছে নে নাই চাবলৈ, আৰু
+\q1 ডালিম গছত ফুল ফুলিছে নে নাই, তাক চাবলৈ
+\q1 মই বাদাম গছবোৰৰ উদ্যানখনলৈ নামি গলোঁ।
+\q1
+\v 12 মোৰ বাসনাই মোৰ অজ্ঞাতসাৰে
+\q1 মোক মোৰ যুৱৰাজৰ কাষত এখন ৰথত বহাই দিলে।
 \s5
-\v 13 হে চূলম্মীৎ ,উলটি আহাঁ, উলটি আহাঁ, উলটি আহাঁ, উলটি আহাঁ ,আমি তোমাক চাওঁ |
-\s চূলম্মীতৰ বাক্য| মহানয়িমৰ নাচৰ দৰে তোমালোকে চূলম্মীতক কিয় চাবা?
-\s চলোমনৰ বাক্য |
+\sp
+\v 13 হে চূলম্মীৎ   \f + \ft চূলম্মীৎ নিখুঁত যুৱতী, চলোমনৰ পত্নী  \f* , উলটি আহাঁ, উলটি আহাঁ;
+\q1 আমি যেন তোমাক দেখা পাওঁ, উলটি আহাঁ।
+\q1 মহনয়িমৰ  \f + \ft মহনয়িম - অর্থাৎ সৈন্যসমূহ (আদি 32:1,2)  \f* নৃত্য চোৱাৰ দৰে,
+\q1 তোমালোকে চূলম্মীতক কিয় চাবলৈ বিচাৰিছে?
 
 \s5
 \c 7
 \p
-\v 1 হে ৰাজকন্যা, জোতাত তোমাৰ ভৰি কেনে শোভা পাইছে | ধনুৰ আকৃতিৰ তোমাৰ কৰঙন দুটি নিপুণ শিল্পকাৰে কৰা দুটি অলঙ্কাৰৰ নিচিনা |
-\p
+\v 1 হে ৰাজকন্যা, জোতা পিন্ধা তোমাৰ ভৰি দুখন
+\q1 দেখাত কিমান যে ধুনীয়া!
+\q1 তোমাৰ বক্র আকৃতিৰ দুটি কৰঙনৰ গড় মণি-মুক্তাৰ দৰে,
+\q1 সেয়া যেন নিপুণ শিল্পকাৰৰ হাতৰ কার্য।
 \s5
-\v 2 তোমাৰ নাভিদেশ, মিশ্ৰিত দ্ৰাক্ষাৰসৰ অভাৱ নোহোৱা ঘূৰণীয়া বাটিৰ নিচিনা | তোমাৰ উদৰ, কনাৰি ফুলেৰে শোভিত কৰা ঘেঁহু ধানৰ দ’মৰ নিচিনা |
-\p
+\v 2 তোমাৰ নাভি এক গোলাকাৰ পাত্রৰ নিচিনা;
+\q1 তাত মিশ্ৰিত দ্ৰাক্ষাৰসৰ অভাৱ নহয়।
+\q1 তোমাৰ উদৰ ঘেঁহু ধানৰ এক দ’মৰ নিচিনা,
+\q1 যাৰ চৌদিশ লিলি ফুলেৰে ঘেৰা।
+\v 3 তোমাৰ স্তন দুটা যেন
+\q1 হৰিণীৰ দুটি পোৱালি,
+\q1 এটি কৃষ্ণসাৰৰ যমজ পোৱালি।
 \s5
-\v 3 তোমাৰ স্তন দুটি মৃগীৰ একে-লগে জগা পোৱালি দুটিৰ নিচিনা |
-\p
-\v 4 তোমাৰ ডিঙি, হাতী-দাঁতৰ স্তম্ভস্বৰুপ ওখ ঘৰৰ নিচিনা; তোমাৰ নয়ন দুটি, হিচবোনৰ বৎ–ৰব্বীম বৰ দুৱাৰৰ ওচৰত থকা দুটি পুখুৰীৰ নিচিনা; তোমাৰ নাক, দম্মেচকলৈ মুখ কৰি থকা লিবানোনৰ স্তম্ভস্বৰুপ ওখ ঘৰটোৰ নিচিনা |
-\p
+\v 4 হাতী-দাঁতৰ ওখ স্তম্ভৰ নিচিনা
+\q1 তোমাৰ ডিঙিৰ গঠণ;
+\q1 তোমাৰ নয়ন দুটি হিচবোনত বৎ–ৰব্বীম দুৱাৰৰ ওচৰত থকা পুখুৰীবোৰৰ নিচিনা;
+\q1 তোমাৰ নাক দম্মেচকৰ ফালে মুখ কৰি থকা লিবানোনৰ এক ওখ স্তম্ভৰ নিচিনা।
 \s5
-\v 5 তোমাৰ ওপৰত থকা তোমাৰ মুৰটো কৰ্মিলৰ নিচিনা, আৰু তোমাৰ মূৰৰ চুলি কোঁচা বেঙেনা বৰণীয়া সূতাৰ নিচিনা; তোমাৰ কেশ-পাশতে ৰজা বন্ধ আছে |
-\p
-\v 6 হে প্ৰেম, সন্তোষদায়ক কথাত তুমি কেনে সুন্দৰ আৰু মনোহৰ |
-\p
+\v 5 তোমাৰ দেহৰ ওপৰত থকা মূৰটো
+\q1 কৰ্মিল পাহাৰৰ নিচিনা, আৰু
+\q1 তোমাৰ মূৰৰ চুলিকোছা
+\q1 বেঙেনা বৰণীয়া;
+\q1 তোমাৰ চুলিকোছাত ৰজা বন্দী হৈ আছে।
+\v 6 হে মোৰ প্রিয়া, তোমাৰ উল্লাসেৰে সৈতে তুমি যে কিমান সুন্দৰ আৰু মোহময়ী!
+\v 7 তোমাৰ দীৰ্ঘকায় গঠণ খাজুৰ গছৰ নিচিনা,
+\q1 বুকুখন যেন তাৰ দুটা থোক।
 \s5
-\v 7 তোমাৰ এই দীৰ্ঘতা খাজুৰ গছৰ দীৰ্ঘতাৰ নিচিনা, আৰু তোমাৰ স্তন দুটি দুথোপা দ্ৰাক্ষা গুটিৰ নিচিনা|
-\p
-\v 8 মই কৈছোঁ, মই খাজুৰ জুপিত উঠিম, আৰু তাৰ বৌখাত ধৰিম; তোমাৰ স্তন দুটি দুথোপা দ্ৰাক্ষাগুটিৰ নিচিনা হওক, আৰু তোমাৰ নিশ্বাসৰ ঘ্ৰাণ সুমথিৰা টেঙাৰ ঘ্ৰাণৰ নিচিনা হওক;
-\p
+\v 8 মই মনতে ক’লো, “মই সেই খাজুৰ গছত উঠি তাৰ ডালবোৰ ধৰিম।”
+\q1 তোমাৰ বক্ষযুগল দুথোপা দ্ৰাক্ষাগুটিৰ নিচিনা হওঁক,
+\q1 তোমাৰ নিশ্বাসৰ ঘ্ৰাণ সুমথিৰা টেঙাৰ নিচিনা হওক;
 \s5
-\v 9 তোমাৰ মুখ উত্তম দ্ৰাক্ষাৰসৰ নিচিনা হওক |
-\s চূলম্মীতৰ বাক্য | সেয়ে সহজে মোৰ প্ৰিয়ৰ ডিঙিলৈ যায়, আৰু টোপনি যোৱা লোকৰ ওঁঠক কথা কোৱায় |
-\p
+\v 9 তোমাৰ মুখৰ তালু মোৰ বাবে
+\q1 সকলোতকৈ উত্তম দ্ৰাক্ষাৰসৰ নিচিনা হওঁক।
+\q1 সেই ৰস, ওঁঠ আৰু দাঁতৰ ওপৰেদি ধীৰে ধীৰে মোৰ প্রিয়লৈ বাগৰি যাওঁক।
 \s5
-\v 10 মই মোৰ প্ৰিয়ৰ, আৰু তেওঁৰ বাঞ্ছা মোলৈ;
-\v 11 হে মোৰ প্ৰিয়, ব’লা, আমি নগৰৰ বাহিৰলৈ যাওঁ, আৰু গাৱঁত থাকোঁগৈ |
+\v 10 মই মোৰ প্ৰিয়ৰ,
+\q1 আৰু তেওঁৰ বাঞ্ছা মোলৈ;
+\q1
+\v 11 হে মোৰ প্ৰিয়, ব’লা, আমি পথাৰলৈ যাওঁ,
+\q1 আৰু গাওঁবোৰত গৈ থাকোঁগৈ।
 \s5
-\v 12 ব’লা, আমি পুৱাতে উঠি দ্ৰাক্ষাবাৰীলৈ যাওঁ, দ্ৰাক্ষালতাই কলি ধৰিছে নে নাই, তাৰ ফুল ফুলিছে নে নাই, আৰু ডালিম ফুলিছে নে নাই, তাক চাওঁগৈ; তাত মই তোমাক মোৰ প্ৰেম দান কৰিম |
+\q1
+\v 12 ব’লা, আমি ৰাতিপুৱাতে উঠি দ্ৰাক্ষাবাৰীলৈ যাওঁ;
+\q1 দ্ৰাক্ষালতাই কলি ধৰিছে নে নাই,
+\q1 তাৰ ফুল ফুলিছে নে নাই,
+\q1 আৰু ডালিমৰ ফুল ফুলিছে নে নাই, তাক চাওঁগৈ;
+\q1 মই তাতে তোমাক মোৰ ভালপোৱা দান কৰিম।
 \s5
-\v 13 দূদাফলে নিজ সুঘ্ৰাণ প্ৰদান কৰিছে; হে মোৰ প্ৰিয়, মই তোমাৰ নিমিত্তে সাঁচি থোৱা নতুন আৰু পুৰণি সকলো বিধৰ উত্তম উত্তম ফল আমাৰ দুৱাৰবোৰৰ ওপৰত আছে |
+\q1
+\v 13 দুদাফলে   \f + \ft ‘দুদাফল’ বা ‘মান্দ্রাক’ মূলতঃ ইব্ৰী ভাষাৰ পৰা আহিছে। ই এবিধ দীঘল পাট আৰু বেঙুনীয়া ৰঙৰ ফলৰ এবিধ ওখ গছ। ইয়াক ‘প্ৰেমৰ আপেল’ বুলিও কয়। যেতিয়া ইয়াক খোৱা হয়, তেতিয়া যৌন ইচ্ছা বৃ্দ্ধি হয় আৰু মহিলাক গর্ভধাৰণ কৰাত সহায় কৰে।  \f* নিজৰ সুঘ্ৰাণ বিতৰণ কৰিছে;
+\q1 আমাৰ দুৱাৰতে নতুন আৰু পুৰণি
+\q1 সকলো ধৰণৰ ফল আছে।
+\q1 হে মোৰ প্ৰিয়, মই তোমাৰ বাবেই এই সকলো ৰাখিছো।
 
 \s5
 \c 8
 \p
-\v 1 অহ তুমি মোৰ মাতৃৰ স্তন পান কৰা মোৰ ভাইৰ নিচিনা হোৱা হলে, কেনে ভাল আছিল | তেতিয়া মই আলিত পাই তোমাক চুমা খালোহেঁতেন; তথাপি কোনেও মোক নিন্দা কৰিব নোৱাৰিলেহেঁতেন |
+\v 1 অহ! তুমি মোৰ ভাইৰ নিচিনা হোৱা হ’লে,
+\q1 যি জনে মোৰ মাতৃৰ স্তন পান কৰিছে!
+\q1 তেতিয়া মই তোমাক বাহিৰত দেখা পালেও,
+\q1 তোমাক চুমা খাব পাৰিলোহেঁতেন;
+\q1 কোনেও মোক নিন্দা কৰিব নোৱাৰিলেহেঁতেন।
+\q1
+\v 2 মই তোমাক পথ দেখুৱাই মোৰ মাৰ ঘৰলৈ লৈ আনিলোহেঁতেন,
+\q1 আৰু তেওঁ  \f + \ft মোৰ মা – তেওঁ (বা তুমি) মোক শিক্ষা দিব।  \f* মোক শিক্ষা দিব।
+\q1 আৰু মই তোমাক সুগন্ধি মচলাযুক্ত দ্রাক্ষাৰস,
+\q1 আৰু মোৰ ডালিমৰ ৰস পান কৰালোহেঁতেন।
+\q1
+\v 3 তেওঁৰ বাওঁ হাত মোৰ মূৰৰ তলত আছে,
+\q1 আৰু তেওঁৰ সোঁ হাতে মোক আঁকোৱালি ধৰিছে।
+\q1
+\v 4 হে যিৰূচালেমৰ যুৱতীসকল,
+\q1 মই তোমালোকক অনুৰোধ কৰিছো
+\q1 তোমালোকে প্ৰেমক নজগাবা বা উত্তেজিত নকৰিবা
+\q1 যেতিয়ালৈকে তাৰ উপযুক্ত সময় নাহে।
 \s5
-\v 2 তাতে, তুমি মোক শিক্ষা দিবৰ নিমিত্তে, মই তোমাক বাট দেখুৱাই মোৰ মাতৃৰ ঘৰলৈ নিলোহেঁতেন; মই তোমাক সুগন্ধি দ্ৰব্য মিহলোৱা দ্ৰাক্ষাৰস, আৰু মোৰ ডালিমৰ ৰস পান কৰালোহেঁতেন |
-\v 3 তেওঁৰ বাওঁ হাত মোৰ মুৰৰ তলত আছে, আৰু তেওঁৰ সোঁ হাতে মোক আঁকোৱালি ধৰিছে|
+\v 5 নিজৰ প্ৰিয়ৰ ওপৰত ভৰ দি
+\q1 মৰুভূমিৰ পৰা সেইজনী কোন আহিছে?
+\q1 মই তোমাক সুমথিৰা টেঙাৰ গছৰ তলত জগালো
+\q1 সেই ঠাইতে তোমাৰ মাতৃয়ে প্ৰসৱ বেদনা ভোগ কৰিছিল,
+\q1 আৰু তোমাক প্ৰসৱ কৰিছিল।
+\q1
+\v 6 তুমি মোক মোহৰ মাৰাৰ দৰে
+\q1 তোমাৰ হৃদয়ত আৰু
+\q1 তোমাৰ বাহুত ৰাখা;
+\q1 কিয়নো প্ৰেম মৃত্যুৰ দৰেই শক্তিশালী,
+\q1 আন্তৰিক যন্ত্ৰণা চিয়োলৰ দৰে নিষ্ঠুৰ;
+\q1 ই এক জ্বলন্ত অগ্নিশিখাৰ দৰে জ্বলি থাকে,
+\q1 সেয়া যিহোৱাৰেই উত্তপ্ত অগ্নি।
+\q1
+\v 7 জল সমূহেও প্ৰেমক নিবাৰণ কৰিব নোৱাৰে,
+\q1 আৰু বন্যাৰ ধলেও তাক উটুৱাই নিব নোৱাৰে;
+\q1 যদি কোনোৱে ভালপোৱাৰ কাৰণে নিজৰ ঘৰৰ সৰ্ব্বস্ব দিয়ে,
+\q1 তথাপি তাক অৱশ্যেই  অতি তুচ্ছ কৰা হ’ব।
+\q1
+\v 8 আমাৰ এজনী সৰু ভনী আছে,
+\q1 তাইৰ আজিলৈকে বুকু উঠা নাই;
+\q1 আমি আমাৰ ভনীৰ কাৰণে সেইদিনা কি কৰিম
+\q1 যি দিনা তাইৰ বিবাহৰ কথা হ’ব?
 \s5
-\v 4 হে যিৰুচালেমৰ জীয়াৰীবিলাক, মই তোমালোকক শপত দি কৈছোঁ প্ৰেমে নিজে ইচ্ছা নকৰেমানলৈকে তোমালোকে প্ৰেমক সাৰ নোপোৱাবা, নজগাবা |
-\s উপস্থিত লোকবিলাকৰ বাক্য|
 \p
+\v 9 তাই যদি এক প্রাচীৰস্বৰূপ হয়,
+\q1 তেন্তে আমি তাৰ ওপৰত এটা ৰূপৰ মিনাৰ সাজিম।
+\q1 তাই যদি এক দুৱাৰ হয়,
+\q1 তেন্তে আমি এৰচ কাঠৰ তক্তাৰে
+\q1 আমি তাইক বন্ধ কৰি ৰাখিম।
 \s5
-\v 5 নিজ প্ৰিয়ৰ ওপৰত ভৰ দি অৰণ্যৰ পৰা উঠি অহা সৌ জনী স্ত্ৰী কোন ?
-\s চলোমনৰ বাক্য| মই সুমথিৰা টেঙা গছৰ তলত তোমাক সাৰ পোৱাইছিলো; সৌ তাত তোমাৰ মাতৃয়ে তোমাক প্ৰসৱ কৰিছিল, তোমাৰ জননীয়ে সৌ তাত প্ৰসৱ কৰিছিল |
-\s চূলম্মীতৰ বাক্য|
-\p
+\v 10 মইতো এক প্ৰাচীৰ,
+\q1 আৰু মোৰ বক্ষযুগল তাৰ মিনাৰস্বৰূপ,
+\q1 সেয়ে মই তেওঁৰ দৃষ্টিত অনুগ্রহপ্রাপ্ত হ’লো।
+\q1
+\v 11 বাল-হামোনত চলোমনৰ এখন দ্ৰাক্ষাবাৰী আছিল;
+\q1 তেওঁ তাক চোৱা-চিতা কৰিবলৈ
+\q1 কেইজনমান ৰখীয়াৰ হাতত তাক সমৰ্পণ কৰিছিল।
+\q1 তাৰ ফলৰ বেচ হিচাবে প্ৰতিজনে
+\q1 এক এক হাজাৰ ৰূপৰ মুদ্ৰা দিব লাগিছিল।
+\q1
+\v 12 মোৰ নিজৰ দ্ৰাক্ষাবাৰী হলে মোৰ সন্মুখত আছে,
+\q1 হে চলোমন, সেই এক হাজাৰ মুদ্ৰা তোমাৰেই হ’ব
+\q1 আৰু দুশ মুদ্ৰা তেওঁলোকৰ কাৰণে থাকক
+\q1 যিসকলে ফলবোৰৰ চোৱাচিতা কৰে।
 \s5
-\v 6 তুমি মোক মোহৰৰ দৰে হৃদয়ত, আৰু মোহৰৰ দৰে নিজ হাতত ৰাখা; কিয়নো প্ৰেম মৃত্যৰ নিচিনা বলৱান, আৰু অন্তৰ্জ্বালা চিয়োনৰ নিচিনা নিষ্ঠুৰ; তাৰ শিখা অগ্নি-শিখা, সেয়ে যিহোৱাৰ ঠিক বিজুলীৰ নিচিনা |
+\v 13 হে উদ্যানবাসিনী,
+\q1 মোৰ লগৰীয়াবোৰে
+\q1 তোমাৰ স্বৰ শুনিবলৈ কাণ পাতি আছে;
+\q1 তাক মোক শুনিবলৈ দিয়া।
 \s5
-\v 7 জলসমূহেও প্ৰেমক নুমাব নোৱাৰে, আৰু বান পানীয়েও তাক তল নিয়াব নোৱাৰে; কোনোৱে যদি প্ৰেমৰ নিমিত্তে ঘৰৰ সৰ্ব্বস্বও দিয়ে, তথাপি তাক একেবাৰে তুচ্ছ কৰা যাব |
-\s5
-\v 8 আমাৰ এজনী সৰু ভনী আছে,তাইৰ আজিলৈকে স্তন হোৱা নাই; সেই ভনীক খোজাৰ দিনা, আমি তাইৰ নিমিওে কি কৰিম?
-\s চূলম্মীতৰ ভায়েক-ককায়েকবিলাকৰ বাক্য|
-\p
-\s5
-\v 9 তাই যদি গড়স্বৰুপ হয়, তেন্তে আমি তাৰ ওপৰত এটা ৰুপৰ বুৰুজ সাজিম, নাইবা যদি দুৱাৰস্বৰুপ হয়, তেন্তে এৰচ কাঠৰ তক্তাৰে তাক বন্ধ কৰিম |
-\s চূলম্মীতৰ বাক্য|
-\p
-\s5
-\v 10 মই গড়স্বৰুপ আছিলোঁ, আৰু মোৰ স্তন দুটি তাৰ বুৰুজস্বৰুপ আছিল; এই নিমিত্তে মই তেওঁৰ দৃষ্টিত অনুগ্ৰহ পাওঁতাৰ নিচিনা হলোঁ |
-\s5
-\v 11 বাল-হামোনত চলোমনৰ এখন দ্ৰাক্ষাবাৰী আছিল; তেওঁ তাক কেইজনমান ৰখীয়াৰ হাতত সমৰ্পণ কৰিছিল; গুটিৰ নিমিওে প্ৰতিজনে এক এক হাজাৰ চেকল ৰুপ আনি দিবলগীয়া হৈছিল|
-\v 12 মোৰ নিজৰ দ্ৰাক্ষা-বাৰী হলে, মোৰ সন্মুখত আছে; হে চলোমন, ইয়াৰ সেই এক হাজাৰ তোমাৰেই আৰু দুখ চেকল ৰুপ গুটি-ৰখীয়া কেইজনৰ হব |
-\s চলোমনৰ বাক্য|
-\p
-\s5
-\v 13 হে উদ্যান-বাসিনী, তোমাৰ লগৰীয়া কেইজনে তোমাৰ স্বৰ শুনিবলৈ কান পাতি আছে; তাক মোকো শুনিবলৈ দিয়া |
-\s চূলম্মীতৰ বাক্য|
-\p
-\s5
-\v 14 হে মোৰ প্ৰিয়, শীঘ্ৰে ব’লা, আৰু সুগন্ধময় পৰ্ব্বতৰ ওপৰত মৃগ নাইবা যুবা হৰিণৰ সদৃশ হোৱা |
+\v 14 হে মোৰ প্ৰিয়,
+\q1 শীঘ্ৰে আহা,
+\q1 সুগন্ধময় পাহাৰৰ ওপৰত
+\q1 তুমি কৃষ্ণসাৰৰ দৰে হোৱা;
+\q1 অথবা যুবা হৰিণৰ সদৃশ হোৱা।