See in Reader
6.7 KiB
43. Пайдоиши Калисо
Пас аз он ки Исо ба осмон баргашт, шогирдони Ӯ тавре, ки ба онҳо гуфта буд, дар Ерусалим монданд. Онҳо пайваста барои дуо ҷамъ мешуданд.
Ҳар сол, 50 рӯз пас аз иди Фисҳ, яҳудиён ҷашни ҳосили гандумро бо номи Пантикост ҷашн мегирифтанд. Яҳудиён аз саросари ҷаҳон дар Ерусалим ҷамъ меомаданд, то якҷоя қайд кунанд. Соле, ки Исо маслуб шуд ва эҳё шуд, Пантикост тақрибан як ҳафта пас аз он, ки Исо ба осмон баргашт, фаро расид.
Дар иди Пантикост, ҳамаи имондорон якҷоя буданд. Ногаҳон хонае, ки онҳо буданд, аз садое мисли шамоли сахт пур шуд. Ногаҳон дар сарашон чизе ба монанди аланга пайдо шуд. Ҳама имондорон аз Рӯҳи Муқаддас пур шуданд ва Худоро ба забонҳои дигар ҷалол доданд. Онҳо ин забонҳоро намедонистанд, аммо инҳо забонҳое буданд, ки Рӯҳи Муқаддас ба онҳо сухан гуфтанро додааст.
Вақте ки мардуми Ерусалим ин садоро шуниданд, мардуми зиёде ҷамъ омаданд. Ҳама мехостанд бубинанд, ки чӣ гап шуда истодааст. Мардуми ҷамъшуда аз кишварҳои гуногун буданд ва бо забонҳои гуногун гап мезаданд ва шогирдони Исо аз Ҷалил буданд ва метавонистанд танҳо бо забони арамӣ ва юнонӣ гап зананд. Аммо дар ин рӯз шогирдони Исо бо забонҳои гуногун гап мезаданд ва одамон хеле дар ҳайрат мемонданд, зеро ҳар як одам дар байни мардум хушхабарро ба забони худ дар бораи он чи Худо карда буд, мешунид.
Баъзе одамон аз байни мардум масхара куниро оғоз карданд ва гуфтанд, ки шогирдон шароб нӯшиданд ва маст буданд. Аммо Петрус бо овози баланд ба онҳо гуфт: "Маро гӯш кунед! Ин одамон маст нестанд! Аммо акнун шумо мебинед, ки Юил пайғамбар дар бораи чӣ сухан меронд: "Худо гуфт: "Дар рӯзҳои охир Ман Рӯҳи Худро бар тамоми мардум фаровон хоҳам рехт".
Гӯш кунед, исроилиён, Исо марде буд, ки мӯъҷизот ва нишонаҳои зиёде нишон дод, ки Ӯ кист. Ӯ бо қудрати Худо мӯъҷизаҳои зиёде нишон дод. Ва шумо дар бораи он медонед, зеро шумо ҳама чизро дидаед. Аммо шумо Ӯро маслуб кардед!
Гарчанде, ки шумо Исоро куштед, Худо Ӯро аз мурдагон эҳё кард. Ҳамин тавр пешгӯие, ки навишта шуда буд: "Ту намегузори Муқаддаси Ту дар қабр бипусад" иҷро шуд. Ва мо шоҳиди он ҳастем, ки Худо Исоро зинда кард.
Худо-Падар ба Исо шараф дод, ки аз тарафи дасти рости Ӯ бишинад. Ва Исо мувофиқи ваъдааш ба мо Рӯҳи Муқаддасро фиристод. Ин ҳама чизҳое, ки мебинед ва мешунавед Рӯҳи Муқаддас мекунад.
Шумо ин Одаме, ки Исо ном дорад маслуб кардед. Аммо бидонед, ки Худо Ӯро Масеҳ ва Оғо барои ҳамаи мавҷудот кард".
Одамоне, ки Петрусро мешуниданд, аз суханони ӯ бисёр ба ҳаяҷон омаданд. Онҳо аз Петрус ва шогирдон пурсиданд: "Эй бародарон, мо бояд чӣ кор кунем"?
Ва Петрус ҷавоб дод: "Ҳамаи шумо бояд бахшиши гуноҳҳоро аз Худо қабул кунед. Пас, бигзор ҳар яки шумо тавба кунед ва ба исми Исои Масеҳ таъмид гиред. Он гоҳ Худо ба шумо атои Рӯҳи Муқаддасро медиҳад".
Он рӯз тақрибан 3000 нафар ба суханони Петрус бовар карданд. Онҳо аз гуноҳҳои худ тавба карданд, таъмид гирифтанд ва ҳамчун шогирдони Исо ба калисо ҳамроҳ шуданд.
Имондорон бисёр вақт якҷоя ҷамъ мешуданд. Онҳо пайваста таълимоти ҳаввориёнро гӯш мекарданд, дуо мегуфтанд ва Худоро ҳамду сано мехонданд. Онҳо якҷоя хӯрок мехӯрданд ва ҳама чизи доштаашонро ба ҳамдигар тақсим мекарданд. Одамини гирду атроф дар бораи онҳо фикри хуб доштанд. Ва ҳар рӯз шумораи бештари одамон имондор мешуданд.
Ин ҳикояи Китоби Муқаддас аз Аъмоли Ҳаввориён боби 2 гирифта шудааст