See in Reader
5.9 KiB
2. Дар дунё гуноҳ пайдо мешавад
Одам ва занаш дар боғе, ки Худо барои онҳо офарида буд хушбахтона зиндагӣ мекарданд. Онҳо луч буданд, лекин аз ин шарм намедоштанд, чунки дар дунё гуноҳ набуд. Онҳо дар боғ бисёр сайру гашт менамуданд ва бо Худо сӯҳбат мекарданд.
Лекин дар боғ море буд. Он мор хеле маккор буд, мор аз зан пурсид: "Рост аст, ки Худо ба шумо иҷозат надодааст ки шумо аз меваҳои дарахтони боғ бихӯред"?
Зан ҷавоб дод: "Худо ба мо иҷозат дод, ки мо аз ҳамаи меваҳои дарахтони боғ бихурем ба ғайр аз меваҳои дарахти донистани некиву бадӣ". Худо ба мо гуфт: "Агар шумо меваи он дарахтро бихуред ё ҳатто ба он даст расонед мемуред"!
Мор ба зан ҷавоб дод: "Ин дурӯғ аст! Шумо намемуред. Худо медонад, ҳамон лаҳзае, ки шумо аз он мева бихӯред, ба мисли Худо мешавед ва мефаҳмед, ки некиву бадӣ чӣ аст".
Зан дид, ки он мева зебо ва бомазза метобад. Вай хост, ки бохирад шавад ва барои ҳамин он меваро канда хӯрд. Баъд зан онро ба шавҳараш дод ва ӯ низ аз он мева хӯрд.
Ногаҳон чашмони Одам ва занаш кушода шуданд ва онҳо фаҳмиданд, ки луч ҳастанд. Он гоҳ онҳо аз баргҳо барои худ миёнбанд сохта, кӯшиш карданд, ки бо он баданҳои худро пӯшонанд.
Шамоли форам вазид ва Одаму занаш шуниданд, ки чи тавр Худо дар боғ мегардад. Онҳо аз Худо пинҳон шуданд. Баъд Худо Одамро фарёд кард: "Одам, ту дар куҷои"? Вай ҷавоб дод: "Ман шунидам, чӣ хел Ту дар боғ гашта истодаӣ ва тарсидам, чунки луч ҳастам ва барои ҳамин пинҳон шудам".
Худо пурсид: "Кӣ ба ту гуфт, ки ту луч ҳастӣ? Оё мевае, ки Ман хӯрданашро ба ту иҷозат надода будам, аз он хӯрдӣ"? Мард ҷавоб дод: "Ту ин занро ба ман доди ва ӯ меваро ба ман дод, то ки ман бихӯрам". Баъд Худо аз зан пурсид: "Барои чи ту ин корро кардӣ"? Зан ҷавоб дод: "Ин мор, маро фиреб дод".
Пас Худо ба мор гуфт: "Ту лаънатӣ шуди! Акнун ту ба шикам хазида, хоки заминро мехӯрӣ. Ту бо зан душман мешавӣ. Инчунин наслҳои шумо душмани ягдигар мешаванд. Ту пои насли занро газида захмӣ мекунӣ ва вай сари туро мекафонад".
Сипас Худо ба зан гуфт: "Ман ҳомиладории туро дарднок мекунам ва ҳангоми таваллуд карданат ту бо ранҷу азоб таваллуд хоҳи кард. Ту хоҳиш мекунӣ, ки бар сари шавҳарат хӯҷаин шавӣ, лекин ӯ сардорӣ ту мешавад".
Баъд Худо ба мард гуфт: "Ту зани худро гӯш кардӣ, вале Маро гӯш накардӣ. Акнун замин лаънат шудааст ва ту бояд бо меҳнату азоб кор карда, ҳосили онро ба даст оварӣ. Баъд ту мемурӣ, бадани ту ба хоки замин бармегардад". Одам зани худро Ҳаво номид, ки маънояш "ҳаётдиҳанда" аст, чунки вай бояд модари ҳамаи одамон мешуд. Худо ба Одаму Ҳаво аз пӯсти ҳайвон либос дод.
Пас аз ин Худо гуфт: "Акнун одамон мисли Мо медонанд, ки некӣ ва бадӣ чӣ аст, роҳ додан мумкин нест ки онҳо аз меваи дарахти Ҳаёт хӯранд ва абадӣ зиндагӣ кунанд". Аз ҳамин сабаб Худо Одам ва Ҳаворо аз боғ пеш кард ва дар назди даромадгоҳи боғ фариштаҳои пурзӯрро монд, то ки ягон кас аз меваи дарахти ҳаёт хӯрда натавонад.
Ин ҳикояи Китоби Муқаддас аз Ҳастӣ боби 3 гирифта шудааст