|
\v 17 سرانجام اَ خوش اُند و اُشگُت ای بسا کارگریای پدرم خوراکِ اضافی شواِ و مَه اِنکِه از فرطِ گرسنگی تلف اَبِم \v 18 پس بلند اَوابِم و پَلو پدر اَچِم و اَگواِم پدر اَ آسمو واَتو گناهُم کِردِه \v 19 دِگَه شایستَه نی پُسُت خواندَه بِبِم با مَه مِثِ یکی از کارگریات رفتار بُکُن |