uz_luk_text_reg/07/11.txt

\v 11 Шундан кейин Исо Наин деган шаҳарга борди. У билан бирга Унинг кўп шогирдлари ва анча халқ борар эди. \v 12 Исо шаҳарнинг дарвозасига яқинлашганида, бир ўлган одамни олиб чиқаётган эдилар. Шу одам бир бева аёлнинг ёлғиз ўғли эди. Аёл билан бирга шаҳардан катта оломон ҳам қўшилиб бораётган эди. \v 13 Раббий шу аёлни кўриб, унга ачиниб: “Йиғлама!”- деди. \v 14 У яқинлашиб, тобутга қўл тегизди. Кўтариб кетаётганлар тўхтадилар. Исо эса: “Эй, йигит, сенга айтяпман: ўрнингдан тур!”- деди. \v 15 Ўлик кўтарилиб ўтирди ва гапира бошлади. Исо уни онасига топширди.