\v 21 . تے مُوسیٰؔ اوس بندے نال رہن لئی راضی ہو گیا۔ تداوہنے اپنی دھی مُوسیٰؔ نال ویاہ دِتی۔ \v 22 .تے اوہدے توں اِک پُتر ہویا تے مُوسیٰؔ نے اوہدا ناں جیرسُومؔ ایہہ کہہ کے دھریا پئی میں اوپرے دیس وِچ راہی ہاں۔