\v 4 . جد ربّ نے نظر ماری  پئی اوہ ویکھن لئی اِک پاسے ہو گیا اے تد  ربّ نے اوہنوں جھاڑی وِچوں واج ماری اَتے آکھیا ،"مُوسیٰؔ ! مُوسیٰؔ!" اوہنے آکھیا، "میں حاضر آں۔" \v 5 . تد رَبّ نے آکھیاپئی، "ہور نیڑے نہ آ! اپنے پیروں جُتی لاہ دے  کیوں جو جیہڑی تھاں تُوں کھلاتا ایں اوہ  پاک اے ۔" \v 6 . فیر اوہنے آکھیا پئی، " مَیں تیرے پئو دا ربّ مطلب کہ ابرہامؔ دا ربّ، اِضحاقؔ دا ربّ اَتے یعُقوبؔ دا ربّ ہاں۔"  تد مُوسیٰؔ نے اپنا مُنہ لُکایا کیوں جو اوہ ربّ نوں ویکھن توں ڈر دا سی۔