\v 22 .تد مُوسیٰؔ مُڑ کے خُداوند وَل گیا تے آکھیا پئی یا ربّا تُوں ایہناں لوکاں نُوں کیوں دُکھ وِچ سُٹھیا تے مینوں کیوں گَھلیا؟ \v 23 . کیوں جو جِدوں توں میں فِرعونؔ کول تیرے ناں توں گلاں کرن گیا اوہنے ایہناں لوکاں نال بُرائی ہی بُرائی کِیتی اے تے تُوں اپنے لوکاں نوں جَیری ویِہ رہائی نئیں دِتی۔