\v 20 . تد خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا "سَتی سویلے اُٹھ کے فِرعونؔ اَگے جا کھلوویِں۔ اوہ دریا تے آوے گا۔ سو تُوں اوہنوں آکھیِں "خُداوند اینج فرماندااے پئی ’میریاں لوکاں نُوں جان دے تاں جو اوہ میری عِبادت کرن۔ \v 21 . نئیں تے جے تُوں اوہناں نُوں جان نہ دِتا تے ویکھیں میں تیرے تے، تیریاں نوکراں تے ، تیری رعیّت تے تے تیریاں گھراں وِچ مَچھراں دے غولاں دے غول گھلاں گا تے مِصریاںؔ دے گھر تے کُل دھرتی جِتھے جِتھے اوہ وسدے نیں، مَچھراں دے غولاں نال بھر جاے گی۔