\v 22 . اَتے مَیں اوس دیہاڑے جشنؔ دی جُو نُوں جِتھے میرے لوکی وسدے نیں، وَکھ کراں گا اَتے اوتھے مَچھراں دے غول نہ ہون گے تاں جو تَینوں پتا لگ جاوے پئی جگ تے مَیں ہی خُداوند ہاں۔ \v 23 . اَتے مَیں اپنے لوکاں اَتے تیرے لوکاں وِچ فرق پاواں گا اَتے کل تیِک ایہہ نشان پُورا ہوجاوے گا۔"" \v 24 . سو خُداوند نے اینج ہی کیِتا اَتے فِرعونؔ دے گھر اَتے اوہدے نوکراں دے گھراں وِچ اَتے مِصرؔ دے سارے دیس وِچ مَچھراں دے غولاں دے غول بھر گئے تے ایہناں مَچھراں دے غولاں دے سببوں سارے دیس دا نِست وَج گیا۔