\v 16 .  جااَتے اِسرائیلیؔ وڈیریاں نُوں اِک تھاں اَکٹھیاں کر اَتے اوہناں نُوں آکھ پئی ’خُداوند تُہاڈے پئو دادے دے ربّ ابرہامؔ اَتے اِضحاقؔ اَتے یعقُوبؔ دے ربّ نے مَینوں وکھالی دے کے ایہہ آکھیا اے پئی "مَیں تُہانوں وی اَتے جیہڑا وَرتا تُہاڈے نال مِصرؔ وِچ ہون ڈیا اے اوہنوں وی ڈاڈا ویکھیا اے۔ \v 17 . اَتے مَیں تہانوں مِصرؔ دے دُکھ وِچوں باہر کَڈھ کے کنعانیاںؔ اَتے حِتیاںؔ اَتے اموریاںؔ اَتے فرزّیاںؔ اَتے حوّیاںؔ اَتے یبوسیاّںؔ دے اَجیہے دیس وِچ لیاوٴن دا وعیدہ کیِتا اے جِتھے دُدھ اَتے شہد پیا وَگدا اے۔" \v 18 . اَتے اوہ تیری گل منن گے اَتے تُوں اِسرائیلیؔ وڈیریاں نُوں نال لَے کے مِصرؔ دے بادشاہ کول جاویِں  اَتے تُوں اوہنوں پَکا آکھیِں، ’خُداوند عِبرانیاںؔ دے رَبّ نال ساڈی مُلاقات ہوئی اے ۔ ہُن تُوں ساہنوں تِن دیہاڑیاں دی منزل تیِک بیابان وَل جان دے  تاں جو اَسیں خُداوند اپنے ربّ اَگے چڑھاوا چڑھایئے۔‘