See in Reader
1359 lines
286 KiB
Plaintext
1359 lines
286 KiB
Plaintext
\id 2SA
|
||
\ide UTF-8
|
||
\h ພຣະທຳ ຊາມູເອນທີສອງ
|
||
\toc1 ພຣະທຳ ຊາມູເອນທີສອງ
|
||
\toc2 ພຣະທຳ ຊາມູເອນທີສອງ
|
||
\toc3 2sa
|
||
\mt ພຣະທຳ ຊາມູເອນທີສອງ
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 1
|
||
\p
|
||
\v 1 ຫລັງຈາກກະສັດໂຊນ ໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ດາວິດກໍໄດ້ກັບຄືນມາຈາກການຮົບຊະນະ ພວກອາມາເຫລັກ ເພິ່ນໄດ້ຢູ່ໃນເມືອງຊິກ ລັກ ເປັນເວລາສອງວັນ.
|
||
\v 2 ໃນວັນທີສາມ ມີຊາຍໜຸ່ມຜູ້ໜຶ່ງມາຈາກຄ້າຍຂອງກະສັດໂຊນ. ລາວຈີກເຄື່ອງນຸ່ງຂອງຕົນ ແລະ ເອົາ ຂີ້ຝຸ່ນດິນໂຮຍຫົວ ເພື່ອສະແດງຄວາມໂສກເສົ້າ ລາວເຂົ້າໄປຫາດາວິດ ແລະ ຂາບລົງດ້ວຍຄວາມນັບຖື.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ດາວິດຈຶ່ງຖາມວ່າ, “ເຈົ້າມາແຕ່ໃສ? ” ລາວຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍໜີມາແຕ່ຄ້າຍຂອງພວກອິດສະຣາເອນ. ”
|
||
\v 4 ດາວິດຖາມວ່າ, “ບອກຂ້ອຍມາວ່າມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ? ” ຊາຍໜຸ່ມ ຕອບວ່າ, “ທະຫານຝ່າຍພວກເຮົາໄດ້ແລ່ນ ປົບໜີຈາກສະໜາມຮົບ. ແລະ ຄົນຝ່າຍພວກເຮົາໄດ້ຕາຍຢ່າງຫລວງຫລາຍ. ກະສັດໂຊນ ກັບໂຢນາທານ ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນກໍຕາຍດ້ວຍ. ”
|
||
\v 5 ດາວິດຖາມລາວວ່າ, “ເຈົ້າຮູ້ໄດ້ຢ່າງໃດ ວ່າກະສັດໂຊນກັບໂຢນາທານ ຕາຍແລ້ວ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ລາວຕອບວ່າ, “ບັງເອີນຂ້ານ້ອຍນີ້ຢູ່ທີ່ເທິງພູກິນໂບອາ ແລະ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນກະສັດໂຊນຢືນຄໍ້າຫອກຂອງຕົນຢູ່ ແລະ ລົດຮົບກັບທະຫານມ້າຂອງສັດຕູ ກໍແລ່ນເຂົ້າມາໃກ້ຕົວເພິ່ນ. ”
|
||
\v 7 ເພິ່ນຫລຽວໄປມາເລີຍເຫັນຂ້ານ້ອຍ ຈຶ່ງເອີ້ນໃສ່ຂ້ານ້ອຍ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຕອບເພິ່ນວ່າ, ‘ໂດຍທ່ານເອີຍ.’
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ເພິ່ນຖາມຂ້ານ້ອຍວ່າ, ‘ເຈົ້າແມ່ນໃຜ? ’ ຂ້ານ້ອຍຕອບເພິ່ນວ່າ, ‘ຂ້ານ້ອຍເປັນຊາວ ອາມາເຫລັກ. ’
|
||
\v 9 ແລ້ວເພິ່ນກໍບອກຂ້ານ້ອຍວ່າ, ‘ຂ້ອຍໄດ້ຮັບບາດເຈັບສາຫັດໃກ້ຈະສິ້ນໃຈຕາຍຢູ່ແລ້ວ ເຈົ້າຈົ່ງຂ້າຂ້ອຍເສຍ.
|
||
\v 10 ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຂຶ້ນໄປຂ້າເພິ່ນ ເພາະຮູ້ແລ້ວວ່າ ຖ້າເພິ່ນລົ້ມລົງເມື່ອໃດ ເພິ່ນກໍຕ້ອງສິ້ນໃຈຕາຍເມື່ອນັ້ນໂລດ. ຕໍ່ມາ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຖອດເອົາມົງກຸດອອກຈາກຫົວຂອງເພິ່ນ ແລະ ແກ້ເອົາສາຍແຂນຂອງເພິ່ນຊຶ່ງຂ້ານ້ອຍ ໄດ້ນາໍມາໃຫ້ທ່ານເບິ່ງນີ້ແຫລະ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ດາວິດຈຶ່ງຈີກເຄື່ອງນຸ່ງຂອງຕົນດ້ວຍຄວາມເສຍໃຈ ແລະ ຄົນທັງຫລາຍຂອງເພິ່ນທຸກຄົນກໍເຮັດຄືກັນ.
|
||
\v 12 ພວກເຂົາຮ້ອງໄຫ້ ເສຍໃຈ ແລະ ໄວ້ທຸກ ທັງອົດອາຫານຈົນຮອດຄໍ່າໃຫ້ກະສັດໂຊນ ແລະ ໂຢນາທານ ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນ ແລະ ກອງທັບຊາວອິດສະຣາເອນປະຊາຊົນຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພາະມີຫລາຍຄົນໄດ້ຖືກຂ້າຢູ່ໃນສະໜາມຮົບ.
|
||
\v 13 ດາວິດຖາມຊາຍໜຸ່ມທີ່ນາໍຂ່າວມາບອກເພິ່ນນັ້ນວ່າ, “ເຈົ້າມາຈາກໃສ? ” ລາວຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍເປັນຄົນຕ່າງດ້າວ ເປັນຊາວອາມາເຫລັກ ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນປະເທດຂອງທ່ານ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ດາວິດຖາມລາວ ວ່າ, “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງກ້າຂ້າກະສັດທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຊົງຫົດສົງ? ” [ກ]
|
||
\v 15 ແລ້ວດາວິດ ກໍເອີ້ນເອົາ ທະຫານຄົນໜຶ່ງມາ ແລະ ສັ່ງວ່າ, “ຂ້າມັນຖິ້ມເສຍ. ” ທະຫານຄົນນັ້ນຖອດດາບອອກມາ ແລະ ແທງຊາຍອາມາເຫລັກຄົນນີ້ຈົນຕາຍ.
|
||
\v 16 ແລ້ວດາວິດກໍກ່າວຕໍ່ຊາຍຄົນນີ້ວ່າ, “ເຈົ້ານາໍໂທດນີ້ມາສູ່ຕົວເຈົ້າເອງ ເມື່ອເຈົ້າສາລະພາບວ່າ ເຈົ້າໄດ້ຂ້າຄົນທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຫົດສົງໃຫ້ເປັນກະສັດ ເຈົ້າກໍໄດ້ລົງໂທດເຈົ້າເອງ ສາແລ້ວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ແລ້ວດາວິດ ກໍຮ້ອງເພງໄວ້ອາໄລໃຫ້ກະສັດໂຊນ ແລະ ໂຢນາທານ ລູກຊາຍຂອງກະສັດໂຊນ
|
||
\v 18 ແລະ ເພິ່ນຍັງໄດ້ສັ່ງໃຫ້ສອນເພງນີ້ [ຂ] ໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນຊາວຢູດາ ດ້ວຍ. (ເພງນີ້ໄດ້ບັນທຶກໄວ້ຢູ່ໃນໜັງສືຂອງຢາຊາ.)
|
||
\v 19 “ບັນດາຜູ້ນໍາພວກເຮົານັ້ນ ໄດ້ຕາຍຢູ່ເທິງເນີນພູອິດສະຣາເອນ ຜູ້ເກັ່ງກ້າທີ່ສຸດ ໃນທະຫານຂອງພວກເຮົາ ໄດ້ລົ້ມຕາຍໄປເສຍແລ້ວ
|
||
\v 20 ຢ່າບອກເລື່ອງນີ້ສູ່ຊາວ ເມືອງກາດ ຟັງ ຫລື ໃນຫົນທາງທີ່ເມືອງອາສະເກໂລນ ດ້ວຍ. ຢ່າເຮັດໃຫ້ພວກຜູ້ຍິງຟີລິດິສະຕິນ ດີໃຈ. ຢ່າໃຫ້ພວກລູກສາວຂອງຄົນທີ່ບໍ່ຮັບພິທີຕັດຊື່ນໃຈຍ້ອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ຂໍຢ່າໃຫ້ຝົນ ຫລື ໝອກຕົກໃສ່ພູກິນໂບອາ ຂໍໃຫ້ທົ່ງໄຮ່ທົ່ງນາແຫ້ງແລ້ງຢູ່ເລື້ອຍ ໆ ເຖີດ ເພາະໂລ້ຂອງຜູ້ເກັ່ງກ້າວາງໄວ້ທີ່ນັ້ນຢ່າງອັບອາຍ; ໂລ້ຂອງໂຊນ ບໍ່ໄດ້ຖືກຜັດຖູ ດ້ວຍນໍ້າມັນອີກແລ້ວ.
|
||
\v 22 ຄັນທະນຂອງໂຢນາທານ ນັ້ນຊ່າງໜ້າຮ້າຍກາດ ເຫລືອຫລາຍ ດາບຂອງກະສັດໂຊນ ບໍ່ເມດຕາຜູ້ໃດໃຊ້ແທງສັດຕູຜູ້ເກັ່ງກ້າໃຫ້ຕາຍໄດ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ໂຊນ ກັບ ໂຢນາທານ ໜ້າຮັກແພງອີຫລີ ມີຊີວິດຢູ່ນາໍກັນ ແລະ ຕາຍໄປນາໍກັນດ້ວຍ; ທັງສອງວ່ອງໄວແທ້ ໆ ດັ່ງນົກອິນຊີແຂງແຮງ ກວ່າໂຕສິງທັງຝູງພຸ້ນ.
|
||
\v 24 ຍິງສາວ ອິດສະຣາເອນເອີຍ ພວກເຈົ້າຈົ່ງໄວ້ທຸກໃຫ້ກະສັດໂຊນ ເດີ ເພາະເພິ່ນໃຫ້ພວກເຈົ້າທັງຫລາຍໄດ້ນຸ່ງເສື້ອລ່າມຍາວ ສີແດງເຂັ້ມ ທັງໃຫ້ປະດັບດ້ວຍເພັດພອຍ ນາ ໆ ຊະນິດ ພ້ອມທັງຄໍາຕິດຕົວຂອງພວກເຈົ້າອີກດ້ວຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 25 ທະຫານທີ່ເກັ່ງກ້າໄດ້ລົ້ມຕາຍແລ້ວນໍ ຕ່າງກໍຖືກຂ້າຢູ່ໃນສະໜາມຮົບ ທັງນັ້ນ. ສ່ວນ ໂຢນາທານ ວິລະຊົນຜູ້ໜຶ່ງກໍລົ້ມຕາຍຢ່າງອົງອາດ ທີ່ເທິງເນີນພູຂອງເພິ່ນ.
|
||
\v 26 ຂ້ອຍຮ້ອງໄຫ້ຫາເຈົ້າ ອ້າຍໂຢນາທານ ເອີຍ ເຈົ້າເປັນທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້ອຍ ຫລາຍແທ້ ໆ ຄວາມຮັກທີ່ເຈົ້າມີແກ່ຂ້ອຍຊ່າງປະເສີດ ຫລາຍເໜືອກວ່າຄວາມຮັກໃດ ໆ ທີ່ມີຕໍ່ຜູ້ຍິງເສຍອີກ.
|
||
\v 27 ທະຫານທີ່ເກັ່ງກ້າໄດ້ລົ້ມຕາຍແລ້ວນໍ ອາວຸດສົງຄາມກໍໃຊ້ການບໍ່ໄດ້ອີກແລ້ວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 2
|
||
\p
|
||
\v 1 ຫລັງຈາກນັ້ນແລ້ວ ດາວິດກໍຖາມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຄວນໄປຢຶດເອົາເມືອງໜຶ່ງໃນຢູດາຍ ຫລືບໍ່? ” ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຕອບເພິ່ນວ່າ, “ໄປຢຶດເອົາ. ” ດາວິດຖາມວ່າ, “ເມືອງໃດ? ” ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກ່າວວ່າ, “ເມືອງເຮັບໂຣນ. ”
|
||
\v 2 ດັ່ງນັ້ນ ດາວິດຈຶ່ງໄປຍັງເມືອງເຮັບໂຣນ ພ້ອມເມຍທັງສອງຂອງຕົນ ຄື ອາຮີໂນອາມ ຊາວຢິດສະເຣນ ແລະ ອາບີກາຍ ເມຍໝ້າຍສາວຂອງນາບານ ຊາວກາເມນ.
|
||
\v 3 ນອກຈາກນີ້ ຍັງມີທະຫານ ແລະ ຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາໄປນາໍດາວິດ ດ້ວຍ ແລະ ພວກເຂົາກໍໄດ້ຕັ້ງຫລັກແຫລ່ງຢູ່ຕາມຖິ່ນອ້ອມແອ້ມເມືອງເຮັບໂຣນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ຕໍ່ມາ ຊາວຢູດາກໍເອົານໍ້າມັນສັກສິດຫົດສົງດາວິດ ໃຫ້ເປັນກະສັດຂອງພວກຕົນ. ເມື່ອກະສັດດາວິດ ໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າ, ຊາວເມືອງຢາເບັດ ໃນກີເລອາດ ໄດ້ຝັງສົບຂອງໂຊນ ແລ້ວ
|
||
\v 5 ເພິ່ນຈຶ່ງສົ່ງບາງຄົນໄປຍັງທີ່ນັ້ນ ເພື່ອນາໍຂ່າວໄປບອກຊາວຢາເບັດ ໃນກີເລອາດ ວ່າ, “ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອວຍພອນພວກທ່ານ ສໍາລັບຄວາມຈົງຮັກພັກດີທີ່ມີຕໍ່ກະສັດຂອງພວກທ່ານ ໂດຍໄດ້ຝັງສົບຂອງເພິ່ນໄວ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ບັດນີ້ ຂໍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມສັດຊື່ຕໍ່ພວກທ່ານເຖີດ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເອງກໍຈະເຮັດດີຕໍ່ພວກທ່ານ ເພາະສິ່ງທີ່ພວກທ່ານໄດ້ເຮັດນັ້ນ.
|
||
\v 7 ສະນັ້ນ ຈົ່ງເຂັ້ມແຂງ ແລະ ກ້າຫານເຖີດ ໂຊນກະສັດຂອງພວກທ່ານໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ແລະ ປະຊາຊົນຊາວຢູດາ ກໍໄດ້ໃຊ້ນໍ້າມັນສັກສິດ ຫົດສົງຂ້າພະເຈົ້າ ໃຫ້ເປັນກະສັດຂອງພວກເຂົາແລ້ວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ອັບເນ ລູກຊາຍຂອງເນຣະ ຜູ້ບັນຊາການທະຫານຂອງກະສັດໂຊນ ໄດ້ປົບໜີໄປ ກັບ ອີສະໂບເສັດ ລູກຊາຍຂອງກະສັດໂຊນ. ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າມແມ່ນາໍ້ຈໍແດນໄປຍັງ ເມືອງມະຫານາອິມ
|
||
\v 9 ຢູ່ໃນເມືອງນີ້ ອັບເນ ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງອີສະໂບເສັດ ໃຫ້ເປັນກະສັດປົກຄອງເຂດແດນກີເລອາດ, ອາເຊ [ຄ] ຢິດສະເຣນ, ເອຟຣາອິມ, ເບັນຢາມິນ ແລະ ທົ່ວທັງດິນແດນອິດສະຣາເອນ ອີກດ້ວຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ອີສະໂບເສັດ ມີອາຍຸສີ່ສິບປີ ເມື່ອເພິ່ນເປັນກະສັດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ. ເພິ່ນໄດ້ປົກຄອງດິນແດນ ເປັນເວລາສອງປີ. ສ່ວນເຜົ່າຢູດານັ້ນ ຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ກະສັດດາວິດ
|
||
\v 11 ແລະ ກະສັດດາວິດ ໄດ້ປົກຄອງຊາວຢູດາ ຢູ່ໃນເມືອງເຮັບໂຣນ ເຈັດປີເຄິ່ງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ອັບເນ ແລະ ບັນດາຂ້າຣາຊການຂອງ ເຈົ້າອີສະໂບເສັດ ໄດ້ອອກຈາກເມືອງມະຫານາອິມ ໄປຍັງເມືອງກີເບໂອນ.
|
||
\v 13 ໂຢອາບ ລູກຊາຍຂອງນາງເຊຣູອີຢາ ແລະ ບັນດາຂ້າຣາຊການຄົນອື່ນ ໆ ຂອງກະສັດ ດາວິດໄດ້ໄປພົບພວກເຂົາ ທີ່ສະນາໍ້ກີເບໂອນ ບ່ອນທີ່ຕ່າງຝ່າຍ ຕ່າງກໍຕັ້ງທ່າຢູ່ຟາກສະນາໍ້ ແຕ່ລະເບື້ອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ອັບເນ ເວົ້າຕໍ່ໂຢອາບ ວ່າ, “ໃຫ້ບັນດາ ຊາຍໜຸ່ມບາງຄົນຂອງແຕ່ລະຝ່າຍ ລອງສີມືຮົບກັນເບິ່ງດູ. ” ໂຢອາບ ຕອບວ່າ, “ຕົກລົງ. ”
|
||
\v 15 ດັ່ງນັ້ນ ຈຶ່ງມີຊາຍໜຸ່ມສິບສອງຄົນຈາກຝ່າຍອີສະໂບເສັດ ແລະ ເຜົ່າເບັນຢາມິນ ຮົບກັບຊາຍໜຸ່ມສິບສອງຄົນຂອງກະສັດດາວິດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ແຕ່ລະຄົນຕ່າງກໍກອດຫົວຂອງຄູ່ຕໍ່ສູ້ໃຜລາວໄວ້ ແລະ ໃຊ້ດາບແທງຂ້າງຄູ່ຕໍ່ສູ້ຂອງຕົນ ແລະ ທັງຊາວສີ່ຄົນໄດ້ລົ້ມຕາຍ ພ້ອມກັນ. ດັ່ງນັ້ນແຫລະ ຄົນຈຶ່ງເອີ້ນບ່ອນນີ້ວ່າ, “ທົ່ງດາບ. ”
|
||
\v 17 ແລ້ວການສູ້ຮົບກັນກໍລະເບີດຂຶ້ນຢ່າງດຸເດືອດ. ທະຫານຝ່າຍກະສັດດາວິດ ໄດ້ເອົາຊະນະອັບເນ ແລະ ຊາວອິດສະຣາເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ລູກຊາຍສາມຄົນຂອງນາງເຊຣູອີຢາ: ໂຢອາບ, ອາບີໄຊ ແລະ ອາຊາເຮນ ກໍຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນດ້ວຍ. ສ່ວນ ອາຊາເຮນຜູ້ແລ່ນໄວເໝືອນຟານປ່ານັ້ນ
|
||
\v 19 ໄລ່ຕາມ ອັບເນ ຢ່າງບໍ່ລົດລະ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ອັບເນ ຫລຽວຄືນຫລັງ ທັງເວົ້າວ່າ, “ອາຊາເຮນ, ແມ່ນເຈົ້າບໍ? ” ອາຊາເຮນ ຕອບວ່າ, “ແມ່ນແລ້ວ. ”
|
||
\v 21 ອັບເນ ບອກລາວວ່າ, “ເຊົາໄລ່ຕາມຂ້ອຍ ໃຫ້ໄລ່ຕາມທະຫານ ຄົນອື່ນ ແລະ ຢຶດເອົາສິ່ງຂອງທີ່ເຂົາມີສາ, ” ແຕ່ ອາຊາເຮນ ຍັງໄລ່ຕາມ ອັບເນ ໄປຢູ່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ອັບເນ ບອກລາວອີກວ່າ, “ຢຸດໄລ່ຕາມຂ້ອຍສາ ເປັນຫຍັງຈ່ຶ່ງໃຫ້ຂ້ອຍຕ້ອງຂ້າເຈົ້າ ແລະ ຂ້ອຍຈະສູ້ໜ້າກັບ ໂຢອາບ ອ້າຍຂອງເຈົ້າໄດ້ຢ່າງໃດ? ”
|
||
\v 23 ແຕ່ ອາຊາເຮນ ບໍ່ຢຸດໄລ່. ດັ່ງນັ້ນ ອັບເນ ຈຶ່ງຊັດຫອກຄືນຫລັງ [ງ] ຖືກທ້ອງຂອງອາຊາເຮນ ຈົນປາຍຫອກຊອດອອກມາຂ້າງຫລັງ; ອາຊາເຮນ ລົ້ມຟຸບ ລົງກັບດິນ ແລະ ສິ້ນໃຈຕາຍ. ເມື່ອພວກທີ່ຕາມມາຮອດບ່ອນທີ່ ອາຊາເຮນ ນອນຕາຍຢູ່ນັ້ນ ຈຶ່ງພາກັນຢຸດຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ແຕ່ໂຢອາບ ກັບ ອາບີໄຊ ໄດ້ໄລ່ຕາມອັບເນ ໄປ. ເມື່ອພວກເຂົາມາຮອດເນີນພູອໍາມາ ທີ່ທາງທິດຕາເວັນອອກຂອງກີອາ ຕາມ ເສັ້ນທາງໄປສູ່ຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ກີເບໂອນ ກໍເປັນເວລາຕາເວັນຕົກດິນ.
|
||
\v 25 ຊາວເຜົ່າເບັນຢາມິນ ຈຶ່ງກັບມາເຕົ້າໂຮມກັບອັບເນ ອີກ ພວກເຂົາຢືນຢູ່ທີ່ເນີນພູ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ອັບເນ ຮ້ອງໃສ່ໂຢອາບ ວ່າ, “ພວກເຮົາຕ້ອງສູ້ຮົບກັນຕະຫລອດໄປ ຊັ້ນບໍ? ເຈົ້າ ບໍ່ເຫັນບໍວ່າ ໃນທີ່ສຸດບໍ່ມີຫຍັງໝົດ ນອກຈາກ ຄວາມຂົມຂື່ນແຕ່ເທົ່ານັ້ນ. ພວກເຮົາເປັນພີ່ນ້ອງຊາດດຽວກັນ ເຫິງປານໃດເຈົ້າຈຶ່ງຈະ ສັ່ງຄົນຂອງເຈົ້າ ໃຫ້ເຊົາໄລ່ຕາມພວກຂ້ອຍ? ”
|
||
\v 27 ໂຢອາບ ຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍສາບານ ໂດຍພຣະເຈົ້າອົງຊົງຊີວິດຢູ່ ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຂໍຮ້ອງ ໄວ້ ຄົນຂອງຂ້ອຍຈະໄລ່ຕາມເຈົ້າໄປຈົນຮອດມື້ອື່ນເຊົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ແລ້ວ ໂຢອາບກໍເປົ່າແກສັນຍານໃຫ້ຄົນຂອງຕົນ ເຊົາໄລ່ພວກອິດສະຣາເອນ; ແລ້ວການສູ້ຮົບກັນກໍຢຸດຕິລົງ.
|
||
\v 29 ອັບເນ ແລະ ຄົນຂອງຕົນໄດ້ເຄື່ອນທັບຜ່ານຮ່ອມພູ ຈໍແດນ ຕະຫລອດທັງຄືນ ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າມແມ່ນາໍ້ຈໍແດນໄປ. ຫລັງຈາກຍ່າງຕະຫລອດ ເຊົ້າ ພວກເຂົາຈຶ່ງກັບມາຮອດມະຫານາອິມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ເມື່ອໂຢອາບ ເຊົາໄລ່ຕາມອັບເນ ແລ້ວ ລາວຈຶ່ງຮວບຮວມເອົາຄົນຂອງຕົນ ແລະ ເຫັນວ່າມີຢູ່ສິບເກົ້າຄົນທີ່ຂາດຫາຍໄປ ຊຶ່ງບໍ່ ນັບ ອາຊາເຮນ ເຂົ້າດ້ວຍ.
|
||
\v 31 ຄົນຂອງຝ່າຍກະສັດດາວິດ ໄດ້ຂ້າຄົນໃນເຜົ່າເບັນຢາມິນ ທີ່ເປັນທະຫານຂອງອັບເນ ຕາຍສາມຮ້ອຍຫົກສິບຄົນ.
|
||
\v 32 ໂຢອາບ ແລະ ທະຫານຂອງຕົນໄດ້ນາໍເອົາສົບຂອງອາຊາເຮນ ໄປຝັງໄວ້ຢູ່ໃນອຸບມຸງຄອບຄົວຂອງຕົນ ທີ່ເມືອງເບັດເລເຮັມ. ແລ້ວພວກເຂົາກໍຍ່າງຕະຫລອດຄືນກັບມາ ເຖິງເມືອງເຮັບໂຣນ ໃນຕອນເຊົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 3
|
||
\p
|
||
\v 1 ການຕໍ່ສູ້ກັນລະຫວ່າງຝ່າຍສະໜັບສະໜູນຄອບຄົວຂອງກະສັດໂຊນ ແລະ ຝ່າຍສະໜັບສະໜູນຄອບຄົວຂອງກະສັດດາວິດ ໄດ້ດໍາເນີນໄປເປັນເວລານານ. ໃນຂະນະທີ່ກະສັດດາວິດເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນນັ້ນ ຝ່າຍຄູ່ແຂ່ງຂອງເພິ່ນກໍອ່ອນກາໍລັງລົງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 2 ລູກຊາຍຫົກຄົນຂອງກະສັດດາວິດ ທີ່ເກີດຢູ່ໃນເມືອງເຮັບໂຣນ ຕາມລໍາດັບການເກີດ ມີດັ່ງນີ້: ອໍາໂມນ ຜູ້ທີ່ເປັນແມ່ແມ່ນນາງ ອາຮີໂນອາມ ຊາວຢິດສະເຣນ;
|
||
\v 3 ກີເລອາບ ຜູ້ທີ່ເປັນແມ່ແມ່ນນາງອາບີກາຍ ຊາວກາເມນ ເມຍໝ້າຍຂອງນາບານ; ອັບຊາໂລມ ຜູ້ທີ່ເປັນແມ່ແມ່ນນາງມາອາກາ ລູກສາວຂອງກະສັດຕານໄມ ແຫ່ງເກຊູ;
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ອາໂດນີຢາ ຜູ້ທີ່ເປັນແມ່ແມ່ນນາງຮັກກິດ; ເຊຟາຕີຢາ ຜູ້ທີ່ເປັນແມ່ແມ່ນນາງອາບີຕານ;
|
||
\v 5 ອິດທະເລອາມ ຜູ້ທີ່ເປັນແມ່ແມ່ນນາງເອັກລາ. ພວກລູກຊາຍເຫລົ່ານີ້ເກີດ ຢູ່ໃນເມືອງເຮັບໂຣນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ໃນຂະນະທີ່ການຕໍ່ສູ້ກັນດໍາເນີນຕໍ່ໄປ ລະຫວ່າງກາໍລັງຂອງດາວິດ ແລະ ກາໍລັງທີ່ຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ຄອບຄົວກະສັດໂຊນ ອັບເນກໍມີ ອໍານາດຫລາຍຂຶ້ນໃນທ່າມກາງພັກພວກຂອງກະສັດໂຊນ.
|
||
\v 7 ມື້ໜຶ່ງ ອີສະໂບເສັດ ລູກຊາຍຂອງກະສັດໂຊນ ກ່າວຫາວ່າ ອັບເນ ໄດ້ຮ່ວມນອນກັບເມຍນ້ອຍຂອງກະສັດໂຊນ ຄື: ນາງຣິຊະປາ ລູກສາວຂອງອາອີຢາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ເລື່ອງນີ້ ພາໃຫ້ອັບເນ ໂກດຮ້າຍທີ່ສຸດ ລາວຈຶ່ງຮ້ອງອອກມາວ່າ, “ເຈົ້າຄິດວ່າຂ້ອຍທໍລະຍົດຕໍ່ກະສັດໂຊນ ຊັ້ນບໍ? ເຈົ້າຄິດວ່າ ຂ້ອຍກາໍລັງຮັບໃຊ້ຢູດາ ຊັ້ນບໍ? ” ແຕ່ໃດ ໆ ມາ ຂ້ອຍໄດ້ສະແດງຄວາມຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ພໍ່ຂອງເຈົ້າ, ຕໍ່ອ້າຍນ້ອງຂອງເພິ່ນ ແລະ ຕໍ່ໝູ່ເພື່ອນຂອງເພິ່ນ ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ປົກປ້ອງຄຸ້ມຄອງເຈົ້າໄວ້ບໍ່ໃຫ້ຕົກຢູ່ໃນກາໍມືຂອງກະສັດດາວິດ, ແຕ່ເຖິງປານນັ້ນ ໃນວັນນີ້ເຈົ້າຍັງຊອກຫາຄວາມຜິດໃສ່ຂ້ອຍ ກ່ຽວກັບເລື່ອງຜູ້ຍິງຊັ້ນບໍ?
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9-10 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ສັນຍາກັບກະສັດດາວິດວ່າ ພຣະອົງຈະເອົາອານາຈັກໄປຈາກກະສັດໂຊນ ແລະ ເຊື້ອສາຍຂອງເພິ່ນ; ແລ້ວພຣະອົງກໍຈະໃຫ້ກະສັດດາວິດຂຶ້ນເປັນກະສັດປົກຄອງຊາວອິດສະຣາເອນ ແລະ ຊາວຢູດາ ຕັ້ງແຕ່ສົ້ນໜຶ່ງຫາອີກສົ້ນໜຶ່ງຂອງປະເທດ. ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ເຮັດສິ່ງນີ້ໃຫ້ກາຍເປັນຈິງ ກໍຂໍພຣະເຈົ້າລົງໂທດຂ້ອຍໃຫ້ເຖິງຕາຍເຖີດ
|
||
\v 11 ອີສະໂບເສັດ ຢ້ານກົວອັບເນຫລາຍ ຈົນເວົ້າບໍ່ອອກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ໃນເວລານັ້ນ ກະສັດດາວິດຍັງຢູ່ໃນເມືອງເຮັບໂຣນ [ຈ] ອັບເນ ຈຶ່ງໄດ້ສົ່ງຜູ້ນາໍຂ່າວໄປຫາເພິ່ນ ເພື່ອບອກວ່າ, “ແມ່ນຜູ້ໃດ ຈະປົກຄອງດິນແດນນີ້? ຈົ່ງຕົກລົງກັບຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຈະຊ່ວຍນາໍເອົາຊາວອິດສະຣາເອນທັງໝົດມາເປັນຝ່າຍຂອງທ່ານ. ”
|
||
\v 13 ກະສັດດາວິດ ຕອບວ່າ, “ດີແລ້ວ ເຮົາຈະເຮັດສັນຍາກັບເຈົ້າ, ແຕ່ມີເງື່ອນໄຂຢູ່ວ່າ ເມື່ອເຈົ້າມາພົບເຮົາ ໃຫ້ເຈົ້ານາໍເອົາ ມີການ ລູກສາວຂອງກະສັດໂຊນ ມາໃຫ້ເຮົາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ຝ່າຍກະສັດດາວິດ ຍັງໄດ້ສົ່ງຄົນນາໍຂ່າວໄປບອກ ອີສະໂບເສັດ ວ່າ, “ຂໍໃຫ້ສົ່ງມີການ ເມຍຂອງເຮົາມາໃຫ້ເຮົາ. ເຮົາໄດ້ເອົາໜັງຫຸ້ມປາຍອະໄວຍະວະລັບ ຊາຍຟີລິດສະຕິນ ຮ້ອຍຄົນເປັນຄ່າດອງ ເພື່ອເອົານາງເປັນເມຍ. ”
|
||
\v 15 ສະນັ້ນ ອີສະໂບເສັດ ຈຶ່ງໃຫ້ຄົນໄປນາໍເອົານາງມີການ ມາແຕ່ເຮືອນຜົວຂອງນາງ ຄື ປານຕີເອນ ລູກຊາຍລາອິດ.
|
||
\v 16 ສ່ວນປານຕີເອນ ກໍຮ້ອງໄຫ້ຕາມເມຍຂອງຕົນໄປ ຈົນເຖິງເມືອງບາຮູຣິມ. ແຕ່ເມື່ອອັບເນ ບອກລາວວ່າ, “ຈົ່ງກັບເມືອສາ. ” ລາວຈຶ່ງກັບເມືອ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ແລ້ວ ອັບເນ ກໍໄປເວົ້າກັບພວກຜູ້ນາໍຊາວອິດສະຣາເອນ ວ່າ, “ດົນນານມາແລ້ວ ທີ່ພວກທ່ານຢາກໃຫ້ດາວິດ ເປັນກະສັດຂອງພວກທ່ານ.
|
||
\v 18 ບັດນີ້ ແມ່ນໂອກາດຂອງພວກທ່ານແລ້ວ. ຈົ່ງຈື່ຈາໍຖ້ອຍຄໍາທີ່ອົງພຣະ ຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ‘ເຮົາຈະໃຊ້ດາວິດ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາໄປຊ່ວຍກອບກູ້ເອົາຊາວອິດສະຣາເອນ ປະຊາຊົນຂອງເຮົາຈາກພວກຟີລິດສະຕິນ ແລະ ຈາກສັດຕູທັງຫລາຍຂອງພວກເຂົາ. ’ ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ອັບເນ ຍັງໄດ້ບອກປະຊາຊົນເຜົ່າເບັນ ຢາມິນ ເຊັ່ນດຽວກັນ. ແລ້ວລາວກໍໄດ້ໄປຍັງເມືອງເຮັບໂຣນ ເພື່ອບອກກະສັດດາວິດ ເຖິງສິ່ງທີ່ປະຊາຊົນເບັນຢາມິນ ແລະ ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ໄດ້ຕົກລົງກັນທີ່ຈະດໍາເນີນການ.
|
||
\v 20 ເມື່ອອັບເນ ພ້ອມທັງຊາຍຊາວຄົນ ໄດ້ມາຫາກະສັດດາວິດນັ້ນ ເພິ່ນໄດ້ຈັດງານລ້ຽງພວກເຂົາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ອັບເນ ບອກກະສັດດາວິດ ວ່າ, “ບັດນີ້ ຂ້ານ້ອຍຈະຕ້ອງໄປຮວບຮວມເອົາຊາວອິດສະຣາເອນ ທັງໝົດມາໃຫ້ທ່ານ. ພວກເຂົາຈະຍອມຮັບເອົາທ່ານໃຫ້ເປັນກະສັດ ແລະ ທ່ານກໍຈະໄດ້ຮັບຕາມທີ່ທ່ານໄດ້ຕັ້ງໃຈໄວ້ນານມາແລ້ວ ແລະ ຈະໄດ້ປົກຄອງດິນແດນທັງໝົດ. ” ແລ້ວກະສັດດາວິດ ກໍຮັບຮອງ ຄວາມປອດໄພໃຫ້ແກ່ອັບເນ ແລະ ສົ່ງລາວກັບເມືອ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ຕໍ່ມາ ໂຢອາບ ແລະ ບັນດາຂ້າຣາຊການຄົນອື່ນ ໆ ຂອງກະສັດດາວິດ ກໍກັບມາແຕ່ການປຸ້ນສະດົມ. ພວກເຂົານາໍເອົາສິ່ງຂອງຢ່າງຫລວງຫລາຍທີ່ຢຶດໄດ້ມາ, ແຕ່ ອັບເນ ບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນເມືອງເຮັບໂຣນ ກັບ ກະສັດດາວິດ ເພາະເພິ່ນໄດ້ສົ່ງລາວກັບເມືອ ໂດຍ ຮັບຮອງຄວາມປອດໄພໃຫ້ແກ່ລາວແລ້ວ.
|
||
\v 23 ເມື່ອໂຢອາບ ແລະ ຄົນຂອງລາວມາຮອດ ໄດ້ມີຄົນມາບອກໂຢອາບ ວ່າ, ອັບເນໄດ້ມາຫາກະສັດ ແລະ ເພິ່ນໄດ້ສົ່ງລາວກັບເມືອໂດຍຮັບຮອງຄວາມປອດໄພໃຫ້ແກ່ລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ດັ່ງນັ້ນ ໂຢອາບ ຈຶ່ງໄປຖາມກະສັດວ່າ, “ອັບເນ ໄດ້ມາຫາທ່ານ ເປັນຫຍັງທ່ານຈຶ່ງປ່ອຍໃຫ້ລາວກັບຄືນໄປຢ່າງນັ້ນ? ເປັນຫຍັງ ທ່ານຈຶ່ງເຮັດເຊັ່ນນີ້?
|
||
\v 25 ທ່ານເອງຄົງຮູ້ດີວ່າ ອັບເນ ມານີ້ເພື່ອລໍ້ລວງທ່ານ ແລະ ເພື່ອສືບເອົາເລື່ອງຕ່າງ ໆ ທີ່ທ່ານເຮັດຕະຫລອດ ທັງທຸກບ່ອນທີ່ທ່ານໄປ. ”
|
||
\v 26 ເມື່ອໂຢອາບ ລາຈາກກະສັດດາວິດໄປແລ້ວ ລາວກໍສົ່ງຄົນນາໍຂ່າວໄປເອີ້ນ ອັບເນ ມາຫາ. ພວກເຂົາໄດ້ນາໍ ອັບເນ ມາຈາກນາໍ້ສ້າງທີ່ຊີຣາ, ແຕ່ກະສັດດາວິດບໍ່ຮູ້ເລື່ອງນີ້ແຕ່ຢ່າງໃດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ເມື່ອອັບເນ ມາເຖິງເມືອງເຮັບໂຣນ ໂຢອາບ ຈຶ່ງພາລາວຫລີກໄປທາງປະຕູເມືອງ ໂດຍທາໍທ່າວ່າ ຢາກເວົ້າກັບລາວເປັນທາງສ່ວນຕົວ. ໃນທີ່ນັ້ນ ໂຢອາບ ໄດ້ໃຊ້ມີດແທງ ທີ່ທ້ອງຂອງລາວ. ອັບເນ ຖືກລອບສັງຫານເຊັ່ນນີ້ ເພາະລາວໄດ້ຂ້າ ອາຊາເຮນ ນ້ອງຊາຍໂຢອາບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ເມື່ອກະສັດດາວິດຮູ້ເລື່ອງນີ້ ເພິ່ນຈຶ່ງກ່າວວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮູ້ວ່າ ຄົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເອງບໍ່ມີຄວາມຜິດແຕ່ປະການໃດເລີຍ ໃນເລື່ອງທີ່ອັບເນ ຖືກຂ້າ,
|
||
\v 29 ຂໍໃຫ້ການລົງໂທດຕົກຖືກໂຢອາບ ແລະ ຄອບຄົວຂອງລາວທັງໝົດ. ຂໍໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງໂຢອາບ ທຸກຄົນເປັນພະຍາດໜອງໃນ ເປັນຂີ້ທູດ, ເປັນຄົນເຮັດວຽກເຮືອນ ດັ່ງຜູ້ຍິງຖືກຂ້າໃນສະໜາມຮົບ ຫລື ຂາດອາຫານການກິນ. ”
|
||
\v 30 ໂຢອາບ ແລະ ອາບີໄຊ ນ້ອງຊາຍຂອງຕົນໄດ້ລອບສັງຫານອັບເນ ເພື່ອແກ້ແຄ້ນ ເພາະອັບເນໄດ້ຂ້າອາຊາເຮນ ນ້ອງຊາຍຂອງພວກເຂົາໃນ ສະໜາມຮົບທີ່ກີເບໂອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 31 ແລ້ວກະສັດດາວິດ ກໍສັ່ງໃຫ້ໂຢອາບ ແລະ ຄອບຄົວຂອງຕົນຈີກເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມຂອງພວກເຂົາ ແລະ ໃສ່ຜ້າກະສອບເຂົ້າໄວ້ທຸກໃຫ້ອັບເນ. ໃນພິທີສົ່ງສະການ ກະສັດດາວິດໄດ້ຍ່າງຕາມຫລັງຫີບສົບຂອງອັບເນ.
|
||
\v 32 ສົບຂອງອັບເນໄດ້ຖືກຝັງໄວ້ທີ່ເມືອງເຮັບໂຣນ. ທີ່ຂຸມຝັງສົບ ກະສັດດາວິດໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ສຽງດັງ ແລະ ປະຊາຊົນກໍຮ້ອງໄຫ້ເຊັ່ນດຽວກັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 33-34 ກະສັດດາວິດໄດ້ຮ້ອງເພງໄວ້ອາໄລໃຫ້ອັບເນ ດັ່ງນີ້: “ເປັນຫຍັງ ອັບເນຈຶ່ງຕາຍດັ່ງຄົນໂງ່ຈ້ານໍ? ມືລາວບໍ່ໄດ້ຖືກມັດແຕ່ປະການໃດທັງສິ້ນ ແລະ ຕີນລາວນັ້ນກໍບໍ່ຖືກລ່າມໂສ້ໃສ່; ລາວຕາຍຖິ້ມລ້າ ໆ ດ້ວຍສີມືຄາດຕະກອນ. ” ແລະ ປະຊາຊົນທັງຫລາຍຕ່າງກໍຮ້ອງໄຫ້ຫາອັບເນ ອີກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 35 ຕະຫລອດທັງວັນ ປະຊາຊົນໄດ້ພະຍາຍາມໃຫ້ກະສັດດາວິດກິນອາຫານ, ແຕ່ ເພິ່ນກັບສັນຍາຢ່າງໜັກແໜ້ນວ່າ, “ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າລົງໂທດຂ້ານ້ອຍເຖິງຕາຍເຖີດ ຖ້າຂ້ານ້ອຍກິນສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງກ່ອນຕາເວັນຕົກດິນ. ”
|
||
\v 36 ເມື່ອປະຊາຊົນເຫັນເຊັ່ນນີ້ ພວກເຂົາກໍມີຄວາມພໍໃຈໃນຕົວເພິ່ນ. ທຸກສິ່ງທີ່ກະສັດໄດ້ເຮັດລົງໄປນັ້ນ ເປັນທີ່ພໍໃຈປະຊາຊົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 37 ຄົນຂອງກະສັດດາວິດທຸກຄົນ ກັບ ປະຊາຊົນທັງໝົດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ຕ່າງກໍເຂົ້າໃຈວ່າ ກະສັດບໍ່ມີສ່ວນຮູ້ເຫັນໃດ ໆ ໃນການລອບສັງຫານ ອັບເນ ລູກຊາຍຂອງເນຣະ
|
||
\v 38 ກະສັດກ່າວແກ່ບັນດາຂ້າຣາຊການຂອງຕົນວ່າ, “ພວກທ່ານຮູ້ບໍວ່າ ວັນນີ້ມີຜູ້ນາໍຄົນສໍາຄັນໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ໄດ້ຕາຍໄປ.
|
||
\v 39 ເຖິງແມ່ນວ່າ ເຮົາເປັນກະສັດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຊົງຫົດສົງ, ແຕ່ເຮົາກໍຮູ້ສຶກອ່ອນແອໃນວັນນີ້. ພວກລູກຊາຍຂອງນາງເຊຣູອີຢາ ນີ້ຊ່າງໂຫດຮ້າຍແກ່ເຮົາແທ້ນໍ ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າລົງໂທດຄາດຕະກອນເຫລົ່ານີ້ ຕາມທີ່ພວກເຂົາຄວນ ຈະໄດ້ຮັບເຖີດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 4
|
||
\p
|
||
\v 1 ເມື່ອ ອີສະໂບເສັດ ລູກຊາຍຂອງກະສັດໂຊນ ໄດ້ຍິນວ່າອັບເນ ຖືກຂ້າຢູ່ທີ່ເມືອງເຮັບໂຣນ ແລ້ວ; ເພິ່ນກໍຢ້ານກົວ ແລະ ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນທັງໝົດ ກໍແຕກຕື່ນຕົກໃຈ.
|
||
\v 2 ອີສະໂບເສັດ ມີຂ້າຣາຊການ ສອງຄົນທີ່ເປັນຫົວໜ້າກອງປຸ້ນ ຄື: ບາອານາ ແລະ ເຣກາບ. ທັງສອງນີ້ເປັນລູກຊາຍຂອງຣິມໂມນ ໄທເມືອງເບເອໂລດ ໃນເຜົ່າເບັນຢາມິນ. (ເບເອໂລດ ຖືກນັບເຂົ້າເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງເຜົ່າເບັນຢາມິນ.
|
||
\v 3 ຄົນພື້ນເມືອງໃນເມືອງນີ້ ໄດ້ປົບໜີໄປຍັງກິດຕາອິມ ບ່ອນທີ່ພວກເຂົາອາໄສຢູ່ ຈົນເຖິງເທົ່າທຸກວັນນີ້.)
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ກະສັດໂຊນ ຍັງມີເຊື້ອສາຍຢູ່ອີກຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ເມຟີໂບເສັດ; ລາວເປັນລູກຊາຍຂອງໂຢນາທານ. ຕອນທີ່ກະສັດໂຊນ ກັບໂຢນາທານຖືກຂ້ານັ້ນ ເມຟີໂບເສັດ ມີອາຍຸພຽງແຕ່ຫ້າປີ. ເມື່ອຂ່າວການຕາຍຂອງທັງສອງ ເລົ່າລືມາຈາກຢິດສະເຣນ ເອື້ອຍລ້ຽງຂອງເມຟີໂບເສັດ ກໍຫອບອູ້ມລາວໜີ, ແຕ່ນາງຟ້າວເກີນໄປ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ ເມຟີໂບເສັດ ຫລຸດຈາກມື ລາວຈຶ່ງກາຍເປັນຄົນຂາພິການ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ເຣກາບ ແລະ ບາອານາ ໄດ້ໄປຍັງເຮືອນອີສະໂບເສັດ ແລະ ມາຮອດທີ່ນັ້ນຕອນທ່ຽງ ໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນນອນພັກຜ່ອນຕອນສວາຍ.
|
||
\v 6 ຜູ້ຍິງທີ່ພວມຫ່ອນເຂົ້າສາລີທີ່ປະຕູເຮືອນ ນັ້ນຫິວນອນຫລາຍ ນາງຈຶ່ງຫລັບໄປ. ສະນັ້ນ ເຣກາບ ແລະ ບາອານາ ຈຶ່ງຢ່ອງເຂົ້າໄປຂ້າງໃນ. [ສ]
|
||
\v 7 ເມື່ອເຂົ້າໄປຂ້າງໃນແລ້ວ ພວກເຂົາຈຶ່ງໄປໃນຫ້ອງນອນຂອງອີສະໂບເສັດ ຜູ້ທີ່ພວມນອນຫລັບຢູ່ຢ່າງສະບາຍ ແລະ ຂ້າເພິ່ນເສຍ. ພວກເຂົາໄດ້ຕັດເອົາຫົວເພິ່ນຖືໄປນາໍ ແລະ ຍ່າງຕະຫລອດຄືນ ຜ່ານຮ່ອມພູຈໍແດນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ພວກເຂົານໍາເອົາຫົວອີສະໂບເສັດ ມາໃຫ້ກະສັດດາວິດ ຢູ່ໃນເມືອງເຮັບໂຣນ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ນີ້ຄືຫົວອີສະໂບເສັດ ລູກຊາຍຂອງກະສັດໂຊນ ສັດຕູຜູ້ທີ່ພະຍາຍາມຂ້າທ່ານ. ວັນນີ້ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອະນຸຍາດໃຫ້ທ່ານແກ້ແຄ້ນໂຊນ ແລະ ເຊື້ອສາຍຂອງເພິ່ນແລ້ວ. ”
|
||
\v 9 ແຕ່ກະສັດດາວິດຕອບ ເຣກາບ ແລະ ບາອານາອ້າຍຂອງລາວ ລູກຂອງຣິມໂມນ ໄທເມືອງເບເອໂລດ ວ່າ, “ເຮົາ ສາບານໄວ້ກັບອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຊີວິດຢູ່ ຄືອົງທີ່ໄດ້ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ພົ້ນອັນຕະລາຍ ນາ ໆ ປະການ
|
||
\v 10 ມີຜູ້ນາໍຂ່າວໄດ້ມາຫາເຮົາ ທີ່ເມືອງຊິກລັກ ແລະ ບອກເຮົາເຖິງການຕາຍຂອງກະສັດໂຊນ ໂດຍຄິດວ່າ ຕົນນາໍເອົາຂ່າວດີມາບອກ, ແຕ່ ເຮົາໄດ້ຈັບເອົາຜູ້ນັ້ນໄປຂ້າເສຍ. ນີ້ແຫລະຄື ບາໍເໜັດທີ່ເຮົາໃຫ້ລາວ ສໍາລັບຂ່າວດີນັ້ນ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ມັນເປັນການຊົ່ວຮ້າຍໜັກສໍ່າໃດ ເມື່ອຄົນອະທາໍຂ້າຄົນທີ່ບໍ່ມີຄວາມຜິດ ຊຶ່ງກາໍລັງນອນຢູ່ໃນເຮືອນຂອງຕົນ. ບັດນີ້ ເຮົາຈະແກ້ແຄ້ນພວກເຈົ້າ ທີ່ໄດ້ຂ້າອີສະໂບເສັດ ແລະ ເຮົາກໍຈະລ້າງຜານພວກເຈົ້າໃຫ້ໝົດສິ້ນ ໄປຈາກໂລກນີ້. ”
|
||
\v 12 ກະສັດດາວິດ ຈຶ່ງອອກຄໍາສັ່ງໃຫ້ພວກທະຫານຂອງເພິ່ນຂ້າເຣກາບ ແລະ ບາອານາ ທັງໃຫ້ຕັດມື ແລະ ຕີນຂອງພວກເຂົາຖິ້ມ ແລະ ແຂວນສົບຂອງພວກເຂົາໄວ້ໃກ້ສະນາໍ້ ທີ່ເມືອງເຮັບໂຣນ. ສ່ວນຫົວອີສະໂບເສັດ ນັ້ນຖືກນາໍໄປຝັງໄວ້ໃນອຸບມຸງຂອງອັບເນ ທີ່ເມືອງເຮັບໂຣນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 5
|
||
\p
|
||
\v 1 ແລ້ວເຜົ່າອິດສະຣາເອນທັງໝົດ ກໍມາຫາກະສັດດາວິດ ທີ່ເມືອງເຮັບໂຣນ ແລະ ກ່າວແກ່ເພິ່ນວ່າ, “ພວກຂ້ານ້ອຍເປັນເຊື້ອສາຍຂອງທ່ານ;
|
||
\v 2 ໃນອະດີດ ເມື່ອກະສັດໂຊນຍັງເປັນກະສັດຢູ່ນັ້ນ ທ່ານເອງກໍໄດ້ນາໍພາປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ອອກສູ່ສະໜາມຮົບ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສັນຍາໄວ້ກັບທ່ານວ່າ, ‘ທ່ານຈະເປັນຜູ້ນາໍ ແລະ ຜູ້ປົກຄອງປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງ. ’ ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອຜູ້ນາໍທັງໝົດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ໄດ້ມາຫາກະສັດດາວິດິ ທີ່ເມືອງເຮັບໂຣນນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງເຮັດພັນທະສັນຍາກັບພວກເຂົາ ຢູ່ຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ; ແລ້ວພວກຜູ້ນາໍກໍເອົານາໍ້ມັນສັກສິດຫົດສົງດາວິດ ໃຫ້ເປັນກະສັດແຫ່ງຊາດອິດສະຣາເອນ.
|
||
\v 4 ເວລາທີ່ເຈົ້າດາວິດຂຶ້ນເປັນກະສັດນັ້ນ ເພິ່ນມີອາຍຸໄດ້ສາມສິບປີ ແລະ ໄດ້ປົກຄອງຢູ່ເປັນເວລາສີ່ສິບປີ.
|
||
\v 5 ເພິ່ນໄດ້ປົກຄອງອານາຈັກຢູດາຍ ຢູ່ທີ່ເມືອງເຮັບໂຣນ ເປັນເວລາເຈັດປີ ກັບຫົກເດືອນ ແລະ ປົກຄອງອານາຈັກອິດສະຣາເອນ ແລະ ຢູດາຍ ຢູ່ທີ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ເປັນເວລາສາມສິບສາມປີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ເວລາຕໍ່ມາ ກະສັດດາວິດ ແລະ ພວກ ທະຫານຂອງເພິ່ນໄດ້ໄປໂຈມຕີນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ. ຊາວເຢບຸດ ຢູ່ໃນເມືອງນີ້ຄິດວ່າ ກະສັດດາວິດບໍ່ມີຄວາມສາມາດຕີເອົາເມືອງໄດ້ ຈຶ່ງເວົ້າຕໍ່ເພິ່ນວ່າ, “ທ່ານຈະເຂົ້າມາໃນເມືອງນີ້ບໍ່ໄດ້ດອກ ແມ່ນແຕ່ຄົນຕາບອດ ແລະ ຄົນຂາພິການ ກໍຈະກີດຂວາງທ່ານໄວ້ໄດ້. ”
|
||
\v 7 ແຕ່ກະສັດດາວິດ ຢຶດເອົາປ້ອມປ້ອງກັນພູເຂົາຊີໂອນໄດ້ ເພິ່ນຈຶ່ງໃສ່ຊື່ໃຫ້ບ່ອນນີ້ວ່າ, “ເມືອງຂອງດາວິດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ໃນວັນນັ້ນ ກະສັດດາວິດໄດ້ກ່າວແກ່ພວກທະຫານຂອງເພິ່ນວ່າ, “ຢູ່ທີ່ນີ້ມີຜູ້ໃດແດ່ບໍ ທີ່ຊັງຊາວເຢບຸດ ຫລາຍເທົ່າກັບທີ່ເຮົາຊັງພວກເຂົາ ແລະ ພໍທີ່ຈະຂ້າພວກເຂົາໄດ້? ໃຫ້ຂຶ້ນໄປທາງທໍ່ນໍ້າ ເພື່ອເຂົ້າບຸກໂຈມຕີຄົນຕາບອດ ກັບ ຄົນຂາພິການເຫລົ່ານັ້ນ. ” (ດ້ວຍເຫດນີ້ ຈຶ່ງມີຄໍາກ່າວກັນວ່າ, “ຄົນຕາບອດ ກັບຄົນຂາພິການ ບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ”) [ຊ]
|
||
\v 9 ເມື່ອຢຶດເອົາປ້ອມປ້ອງກັນເມືອງໄດ້ແລ້ວ ກະສັດດາວິດກໍຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ ແລະ ໃສ່ຊື່ບ່ອນນີ້ວ່າ, “ເມືອງຂອງດາວິດ. ” ເພິ່ນໄດ້ສ້າງ ປ້ອມປ້ອງກັນເມືອງນີ້ໄວ້ ຕັ້ງແຕ່ບ່ອນທີ່ເຂົາຖົມດິນທາງທິດຕາເວັນອອກເນີນພູ.
|
||
\v 10 ເພິ່ນມີອໍານາດເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນຕະຫລອດມາ ເພາະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າອົງຊົງຣິດອໍານາດຍິ່ງໃຫຍ່ ສະຖິດຢູ່ກັບເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ກະສັດຮີຣາມ ແຫ່ງຕີເຣ ໄດ້ສົ່ງຄະນະທູດການຄ້າມາຫາກະສັດດາວິດ ພ້ອມທັງສົ່ງໄມ້ແປກ, ຊ່າງໄມ້, ຊ່າງກໍ່ເພື່ອສ້າງວັງຂອງ ກະສັດດາວິດ.
|
||
\v 12 ກະສັດດາວິດ ຈຶ່ງຮັບຮູ້ວ່າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງເພິ່ນໃຫ້ເປັນກະສັດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ແລະ ທັງໃຫ້ອານາຈັກຂອງຕົນຮັ່ງມີ ແລະ ຮຸ່ງເຮືອງ ຂຶ້ນເພື່ອເຫັນແກ່ປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ເມື່ອກະສັດດາວິດ ຍ້າຍຈາກເມືອງ ເຮັບໂຣນ ມາຢູ່ໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມແລ້ວ ເພິ່ນມີເມຍນ້ອຍຕື່ມອີກຫລາຍຄົນ ແລະ ມີລູກຊາຍກັບລູກສາວຫລາຍຄົນຕື່ມອີກ.
|
||
\v 14 ພວກລູກທີ່ເກີດໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ມີຊື່ດັ່ງນີ້: ຊາມມູອາ, ໂຊບັບ, ນາທານ, ໂຊໂລໂມນ,
|
||
\v 15 ອິບຮາ, ເອລີຊູອາ, ເນເຟັກ, ຢາເຟຍ,
|
||
\v 16 ເອລີຊາມາ, ເອລີອາດາ ແລະ ເອລີເຟເລັດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ເມື່ອພວກຟີລິດສະຕິນ ໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າ, ດາວິດໄດ້ຮັບແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນກະສັດແຫ່ງຊາດອິດສະຣາເອນແລ້ວ ພວກເຂົາຈຶ່ງຍົກທັບມາເພື່ອຈະຈັບເອົາເພິ່ນ. ພໍກະສັດດາວິດໄດ້ຍິນຂ່າວນີ້ ເພິ່ນຈຶ່ງລົງໄປຢູ່ໃນປ້ອມປ້ອງກັນເມືອງ.
|
||
\v 18 ຝ່າຍພວກຟີລິດສະຕິນ ກໍໄດ້ມາຮອດຮ່ອມພູເຣຟາອິມ ແລະ ຢຶດເອົາບ່ອນນີ້ໄວ້
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ກະສັດດາວິດຖາມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ, “ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໄປໂຈມຕີພວກຟີລິດສະຕິນ ຫລືບໍ? ພຣະອົງຈະໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮົບຊະນະ ພວກເຂົາ ຫລືບໍ? ” ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕອບ ວ່າ, “ຈົ່ງໄປໂຈມຕີພວກເຂົາ ເຮົາຈະໃຫ້ເຈົ້າ ຮົບຊະນະ. ”
|
||
\v 20 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດດາວິດຈຶ່ງໄປຍັງເມືອງບາອານ ເປຣາຊິມ ແລະ ຕີຊະນະ ພວກເຂົາຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ເພິ່ນກ່າວວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຕີເຫລົ່າສັດຕູຂອງຂ້ານ້ອຍແຕກ ໜີໄປດັ່ງຖືກນາໍ້ໄຫລຖ້ວມ. ” ດັ່ງນັ້ນແຫລະ, ບ່ອນນີ້ຈຶ່ງເປັນທີ່ເອີ້ນກັນວ່າ, “ບາອານ ເປຣາຊິມ. ” [ຍ]
|
||
\v 21 ເມື່ອພວກຟີລິດສະຕິນ ປົບໜີໄປນັ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ປະບັນດາຮູບເຄົາຣົບຂອງພວກເຂົາໄວ້. ກະສັດດາວິດ ກັບທະຫານຂອງເພິ່ນຈຶ່ງຂົນເອົາຮູບເຄົາຣົບ ເຫລົ່ານັ້ນໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ແລ້ວພວກຟີລິດສະຕິນ ກໍກັບຄືນມາ ຍັງຮ່ອມພູເຣຟາອິມ ແລະ ຢຶດເອົາບ່ອນນັ້ນໄວ້ອີກ.
|
||
\v 23 ກະສັດດາວິດ ຈຶ່ງຖາມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕື່ມ ແລະ ພຣະອົງຕອບວ່າ, “ຢ່າໂຈມຕີພວກເຂົາໃນບ່ອນນີ້ ແຕ່ໃຫ້ອ້ອມໄປໂຈມຕີພວກເຂົາທາງດ້ານຫລັງ ຢູ່ໃກ້ກັບຕົ້ນມອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ເມື່ອໃດເຈົ້າໄດ້ຍິນສຽງຍ່າງຢູ່ເທິງຕົ້ນໄມ້ ໃຫ້ເຈົ້າໂຈມຕີເມື່ອນັ້ນໂລດ ເພາະເຮົາຈະຍ່າງອອກໜ້າເຈົ້າໄປ ເພື່ອປາບກອງທັບຟີລິດສະຕິນ. ”
|
||
\v 25 ກະສັດດາວິດເຮັດຕາມທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສັ່ງ ແລະ ໄລ່ພວກຟີລິດສະຕິນ ໃຫ້ອອກໜີໄປຈາກເມືອງເກບາ ຈົນເຖິງເມືອງເກເຊ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 6
|
||
\p
|
||
\v 1 ກະສັດດາວິດ ໄດ້ເອີ້ນທະຫານຜູ້ເກັ່ງກ້າ ທີ່ສຸດໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ສາມສິບພັນຄົນ ມາເຕົ້າໂຮມກັນອີກເທື່ອໜຶ່ງ
|
||
\v 2 ແລະ ພາພວກເຂົາໄປຍັງເມືອງບາອາລາ ດ ໃນຢູດາຍ ເພື່ອນາໍເອົາຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ຕາມພຣະນາມຊື່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຣິດອໍານາດຍິ່ງໃຫຍ່ ຜູ້ທີ່ນັ່ງເທິງບັນລັງເຄຣຸບ. [ຕ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ພວກເຂົາໄດ້ນາໍເອົາຫີບນັ້ນອອກມາ ຈາກເຮືອນຂອງອາບີນາດາບ ທີ່ເທິງເນີນພູ ແລະ ບັນຈຸໃສ່ລໍ້ທີ່ເຮັດໃໝ່ ໆ. ອຸດຊາ ແລະ ອາຮີໂອ ລູກຊາຍຂອງອາບີນາດາບ ເປັນຄົນຂັບລໍ້ໄປ
|
||
\v 4 ໂດຍແມ່ນອາຮີໂອເປັນຜູ້ຍ່າງອອກໜ້າ.
|
||
\v 5 ກະສັດດາວິດ ກັບ ຊາວອິດສະຣາເອນທຸກຄົນຕ່າງກໍຟ້ອນ ແລະ ຮ້ອງລໍາທາໍເພງດ້ວຍສຸດໃຈ [ຖ] ຖວາຍກຽດແກ່ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ພວກເຂົາດີດພິນ, ຕີກອງ, ສັ່ນກະລໍ ແລະ ຕົບແສ່ງໄປນາໍພ້ອມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ເມື່ອພວກເຂົາມາຮອດລານຟາດເຂົ້າຂອງນາໂກນ ງົວເລີຍເຕະສະດຸດ ແລະ ອຸດຊາ ກໍເດ່ມືອອກໄປຈັບຫີບພັນທະສັນຍາໄວ້.
|
||
\v 7 ໃນທັນໃດນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍໂກດຮ້າຍອຸດຊາ ແລະ ຂ້າລາວ ເພາະລາວບໍ່ຢ້ານຢໍາພຣະອົງ. [ທ] ອຸດຊາ ຕາຍໃກ້ກັບຫີບພັນທະສັນຍາຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ຝ່າຍກະສັດດາວິດກໍໃຈຮ້າຍໃຫຍ່ຍ້ອນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ລົງໂທດອຸດຊາ ດ້ວຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ. ສະນັ້ນ ບ່ອນນີ້ຈຶ່ງເປັນທີ່ເອີ້ນວ່າ ເປເຣັດ ອຸດຊາ [ນ] ຈົນເຖິງທຸກວັນນີ້.
|
||
\v 9 ແລ້ວກະສັດດາວິດ ກໍເກີດຢ້ານກົວອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ກ່າວວ່າ, “ບັດນີ້ ເຮົາຈະນາໍເອົາຫີບພັນທະສັນຍານີ້ໄປໄດ້ຢ່າງໃດ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງຕັດສິນໃຈບໍ່ນໍາເອົາຫີບພັນທະສັນຍາໄປທີ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ, ແຕ່ເພິ່ນນາໍຫີບພັນທະສັນຍານີ້ ກັບຄືນໄປຍັງເຮືອນຊາວເມືອງກາດຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ໂອເບັດເອໂດມ.
|
||
\v 11 ຫີບພັນທະສັນຍາໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ເປັນເວລາສາມເດືອນ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ອວຍພອນ ໂອເບັດເອໂດມ ພ້ອມທັງຄອບຄົວຂອງລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ເມື່ອກະສັດດາວິດ ໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າຍ້ອນຫີບພັນທະສັນຍານັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ອວຍພອນຄອບຄົວ ໂອເບັດ ເອໂດມ ຕະຫລອດທັງທຸກສິ່ງທີ່ລາວມີ. ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດດາວິດຈຶ່ງເອົາຫີບພັນທະສັນຍານີ້ອອກຈາກເຮືອນຂອງໂອເບັດເອໂດມ ໄປຍັງນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ແລະມີ ການສະຫລອງກັນຢ່າງໃຫຍ່ໂຕ.
|
||
\v 13 ເມື່ອພວກທີ່ຫາມຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ ເປັນເຈົ້າຍ່າງອອກໄປໄດ້ຫົກກ້າວ ກະສັດດາວິດກໍບອກໃຫ້ພວກເຂົາຢຸດ ໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນເອົາງົວເຖິກ ແລະງົວເຖິກໜຸ່ມໂຕຕຸ້ຍພີດີ ມາຖວາຍບູຊາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ກະສັດດາວິດນຸ່ງແຕ່ເສື້ອປ່ານໂດຍມີຜ້າມັດແອວ ຟ້ອນຖວາຍກຽດຕໍ່ໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຢ່າງສຸດຈິດສຸດໃຈ.
|
||
\v 15 ສະນັ້ນ ກະສັດດາວິດ ແລະຊາວອິດສະຣາເອນທຸກຄົນຈຶ່ງນາໍເອົາຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະ ຜູ້ເປັນເຈົ້າຂຶ້ນໄປຍັງນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ດ້ວຍສຽງໂຮຮ້ອງຍິນດີ ແລະດ້ວຍສຽງແກດັງກ້ອງສະໜັ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ພໍຫາມຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເຂົ້າມາໃນເມືອງ ນາງມີການ ລູກສາວຂອງກະສັດໂຊນ ກໍຄິດກຽດຊັງກະສັດດາວິດ ເພາະນາງແນມໄປທາງປ່ອງຢ້ຽມ ເຫັນເພິ່ນພວມຟ້ອນ ແລະ ເຕັ້ນໄປມາເພື່ອຍ້ອງຍໍໃຫ້ກຽດຕໍ່ໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
\v 17 ຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ຖືກຫາມມາວາງໄວ້ຢູ່ໃນຫໍເຕັນ ບ່ອນທີ່ກະສັດດາວິດໄດ້ຈັດຕຽມໄວ້. ແລ້ວກະສັດດາວິດກໍຖວາຍເຄື່ອງບູຊາ ເພື່ອຄວາມສາມັກຄີທາໍ ຊ້ອງພຣະພັກອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ເມື່ອເພິ່ນຖວາຍເຄື່ອງບູຊາແລ້ວ ເພິ່ນໄດ້ອວຍພອນປະຊາຊົນໃນນາມຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຣິດອໍານາດຍິ່ງໃຫຍ່
|
||
\v 19 ແລະແຈກອາຫານໃຫ້ແກ່ທຸກຄົນ. ເພິ່ນໄດ້ແຈກໃຫ້ຊາວອິດສະຣາເອນທັງຊາຍ ແລະ ຍິງ ດັ່ງນີ້: ເຂົ້າຈີ່ຜູ້ລະກ້ອນ ຊີ້ນປີ້ງຜູ້ລະຕ່ອນ [ບ] ແລະ ໝາກອະງຸ່ນແຫ້ງ. ແລ້ວແຕ່ລະຄົນກໍກັບເມືອບ້ານເຮືອນຂອງໃຜລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ຕໍ່ມາ ເມື່ອກະສັດດາວິດ ກັບຄືນເມືອຖາມຂ່າວຄວາມສຸກທຸກຂອງຄອບຄົວ ນາງມີການ ລູກສາວຂອງກະສັດໂຊນ ກໍອອກມາ ພົບເພິ່ນ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ວັນນີ້ ກະສັດແຫ່ງຊາດອິດສະຣາເອນ ໄດ້ສ້າງຊື່ສຽງອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃຫ້ຕົນເອງ. ເພິ່ນໄດ້ແກ້ຜ້າປະຕົນຕົວ ດັ່ງຄົນບ້າໃຫ້ພວກສາວໃຊ້ຂອງບັນດາຂ້າຣາຊການຂອງຕົນເບິ່ງ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ກະສັດດາວິດ ຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍໄດ້ຟ້ອນຖວາຍກຽດແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະອົງໄດ້ເລືອກເອົາຂ້ອຍໃຫ້ເປັນຜູ້ນາໍປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແທນທີ່ຈະແມ່ນພໍ່ເຈົ້າ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເພິ່ນ. ຂ້ອຍຍັງຈະຟ້ອນຖວາຍກຽດແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຢ່າງນີ້ຕໍ່ໄປ
|
||
\v 22 ແລະ ຂ້ອຍກໍຈະຖ່ອມຕົວລົງກວ່ານີ້ອີກ. ເຈົ້າ [ປ] ອາດຄິດວ່າ ຂ້ອຍບໍ່ມີຄວາມໝາຍຫຍັງເລີຍກໍໄດ້ ແຕ່ພວກຜູ້ຍິງເຫລົ່ານັ້ນຄິດຍົກຍ້ອງຂ້ອຍຢ່າງສູງ. ”
|
||
\v 23 ນາງມີການ ລູກສາວຂອງກະສັດໂຊນ ບໍ່ເຄີຍມີລູກຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງນາງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 7
|
||
\p
|
||
\v 1 ກະສັດດາວິດໄດ້ຄອງອໍານາດຢ່າງໝັ້ນຄົງຢູ່ໃນວັງຂອງເພິ່ນ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍຄຸ້ມຄອງເພິ່ນ ໃຫ້ພົ້ນໂພຍໄພຈາກເຫລົ່າສັດຕູທັງປວງ.
|
||
\v 2 ແລ້ວກະສັດກໍໄດ້ ເວົ້າກັບນາທານ ຜູ້ທາໍນວາຍວ່າ, “ເບິ່ງດູ ເຮົາເອງຢູ່ໃນເຮືອນທີ່ສ້າງດ້ວຍໄມ້ແປກ, ແຕ່ຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ພັດຢູ່ໃນຫໍເຕັນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ນາທານ ຈຶ່ງຕອບເພິ່ນວ່າ, “ຈົ່ງເຮັດຕາມ ທີ່ທ່ານຄິດເຫັນເທີ້ນ ເພາະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ສະຖິດຢູ່ກັບທ່ານ. ”
|
||
\v 4 ແຕ່ໃນຄືນນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວກັບນາທານ ວ່າ,
|
||
\v 5 “ຈົ່ງໄປບອກດາວິດ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາວ່າ ເຮົາບອກລາວດັ່ງນີ້: ‘ເຈົ້າບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ຈະສ້າງ ພຣະວິຫານໃຫ້ເຮົາຢູ່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ນັບແຕ່ເວລາທີ່ເຮົາໄດ້ຊ່ວຍກອບກູ້ເອົາປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບ ຈົນເຖິງດຽວນີ້ ເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນພຣະວິຫານເລີຍ. ເຮົາໄດ້ເດີນທາງເລື້ອຍໄປ ໂດຍອາໄສຢູ່ໃນຫໍເຕັນ.
|
||
\v 7 ຕະຫລອດເວລາ ທີ່ເຮົາເດີນທາງໄປກັບຊາວອິດສະຣາເອນນັ້ນ ເຮົາບໍ່ໄດ້ຖາມພວກຜູ້ປົກຄອງ [ຜ] ຄົນໃດຄົນໜຶ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງນັ້ນວ່າ ເຫດໃດພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ສ້າງພຣະວິຫານດ້ວຍໄມ້ແປກໃຫ້ເຮົາຢູ່.’
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ດັ່ງນັ້ນ ຈົ່ງບອກດາວິດຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ ວ່າ, ‘ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງຊົງຣິດອໍານາດຍິ່ງໃຫຍ່ ບອກລາວວ່າ, ເຈົ້າເປັນຄົນລ້ຽງແກະ ຕາມທົ່ງນາ ແລະ ເຮົາໄດ້ເອົາເຈົ້າມາເປັນຜູ້ປົກຄອງຊາວອິດສະຣາເອນ ປະຊາຊົນຂອງເຮົາ.
|
||
\v 9 ເຮົາໄດ້ຢູ່ນາໍເຈົ້າທຸກທີ່ທຸກບ່ອນ ທີ່ເຈົ້າໄປ ແລະ ເຮົາໄດ້ໃຫ້ສັດຕູທັງຫລາຍຂອງ ເຈົ້າພ່າຍແພ້ ໃນຂະນະທີ່ເຈົ້າບຸກໜ້າເຂົ້າໄປ. ເຮົາຈະສ້າງເຈົ້າໃຫ້ເປັນຜູ້ມີຊື່ສຽງ ດັ່ງບັນດາຜູ້ນາໍຄົນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນໂລກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ເຮົາໄດ້ເລືອກເອົາບ່ອນໜຶ່ງໄວ້ໃຫ້ ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນຂອງເຮົາ ແລະ ໃຫ້ພວກເຂົາໄດ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ ຊຶ່ງເປັນບ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະຢູ່ຢ່າງບໍ່ມີການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງໃດ ໆ ທັງສິ້ນ.
|
||
\v 11 ນັບຕັ້ງແຕ່ເວລາ ທີ່ເຮົາໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ມີຜູ້ປົກຄອງເໜືອຊາວອິດສະຣາເອນ ປະຊາກອນຂອງເຮົາ; ເຮົາຈະໃຫ້ເຈົ້າພົ້ນຈາກເຫລົ່າສັດຕູທັງປວງຂອງເຈົ້າ. ຫລາຍກວ່ານັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວແກ່ເຈົ້າວ່າ ພຣະອົງຈະໃຫ້ເຈົ້າມີເຊື້ອສາຍຫລາຍຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ເມື່ອເຈົ້າຕາຍໄປ ແລະ ຖືກຝັງໄວ້ກັບບັນພະບຸລຸດຂອງເຈົ້າແລ້ວ ເຮົາກໍຈະໃຫ້ລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງຂອງເຈົ້າເປັນກະສັດ ແລະ ຈະໃຫ້ອານາຈັກຂອງລາວເຂັ້ມແຂງ.
|
||
\v 13 ລາວຈະເປັນຜູ້ສ້າງວິຫານສໍາລັບເຮົາ ແລະ ເຮົາຈະໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງລາວປົກຄອງຕະຫລອດໄປ.
|
||
\v 14 ເຮົາຈະເປັນພໍ່ຂອງລາວ ແລະ ລາວຈະເປັນລູກຂອງເຮົາ. ເມື່ອລາວເຮັດຜິດ ເຮົາກໍຈະລົງໂທດລາວ ດັ່ງພໍ່ລົງໂທດລູກຊາຍຂອງຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ແຕ່ເຮົາຈະບໍ່ຖອນຄວາມຮັກອັນໝັ້ນ ຄົງຂອງເຮົາໜີຈາກລາວ ດັ່ງທີ່ໄດ້ເຮັດຕໍ່ໂຊນ ຜູ້ທີ່ເຮົາໄດ້ປົດອອກຈາກຕໍາແໜ່ງ ເພື່ອໃຫ້ເຈົ້າໄດ້ເປັນກະສັດ.
|
||
\v 16 ເຈົ້າຈະມີເຊື້ອສາຍຢູ່ເລື້ອຍ ໆ ແລະ ເຮົາຈະໃຫ້ອານາຈັກຂອງເຈົ້າຄົງຢູ່ຕະຫລອດໄປ. ເຊື້ອວົງຂອງເຈົ້າຈະດໍາລົງສືບ ໆ ໄປ ໂດຍບໍ່ສິ້ນສຸດຈັກເທື່ອ. ’ ”
|
||
\v 17 ນາທານ ຈຶ່ງບອກກະສັດດາວິດ ທຸກສິ່ງຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສໍາແດງໃຫ້ແກ່ຕົນຮູ້ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ຕໍ່ມາ ກະສັດດາວິດໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຫໍເຕັນຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ນັ່ງລົງທີ່ນັ້ນ ແລະ ພາວັນນາອະທິຖານ ວ່າ, “ຂ້າແດ່ພຣະເຈົ້າຢາເວ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ ຂ້ານ້ອຍແລະຄອບຄົວ ບໍ່ສົມຄວນກັບສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທາໍຕໍ່ຂ້ານ້ອຍເລີຍ.
|
||
\v 19 ແຕ່ເຖິງປານນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຢາເວ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ ບັດນີ້ພຣະອົງຍັງກະທາໍຫລາຍເພີ່ມຕື່ມອີກ ໂດຍໄດ້ສັນຍາໄວ້ກ່ຽວກັບເຊື້ອສາຍຂອງຂ້ານ້ອຍໃນພາຍຂ້າງໜ້າ. ຂ້າແດ່ພຣະເຈົ້າ ຢາເວ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ ພຣະອົງໃຫ້ຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ຮູ້ເຫັນເລື່ອງນີ້. [ຝ]
|
||
\v 20 ຂ້າແດ່ພຣະເຈົ້າຢາເວ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ ຂ້ານ້ອຍຈະເວົ້າຫຍັງກັບພຣະອົງໄດ້ອີກ ເພາະພຣະເຈົ້າຢາເວ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮູ້ຈັກຂ້ານ້ອຍ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງດີທີ່ສຸດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ພຣະອົງກະທໍາການນີ້ ຕາມຄວາມພໍໃຈ ແລະ ຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງໄດ້ເຮັດການຍິ່ງໃຫຍ່ທັງໝົດເຫລົ່ານີ້ ກໍເພື່ອແນະນາໍ ແລະ ສັ່ງສອນຂ້າໃຊ້ຂອງພຣະອົງ.
|
||
\v 22 ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າເອີຍ ພຣະອົງຍິ່ງໃຫຍ່ແທ້! ບໍ່ມີຜູ້ໃດ ຄືພຣະອົງ; ພວກຂ້ານ້ອຍຮູ້ຢູ່ສະເໝີວ່າ ພຣະອົງເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນພຣະເຈົ້າ.
|
||
\v 23 ໃນໂລກນີ້ບໍ່ມີຊົນຊາດໃດເໝືອນຊາດອິດສະຣາເອນ ຊຶ່ງພຣະອົງໄດ້ຊ່ວຍກອບກູ້ເອົາມາຈາກການເປັນທາດຮັບໃຊ້ເພື່ອໃຫ້ເປັນຄົນຂອງພຣະອົງ. ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ການອັດສະຈັນທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທໍາໃຫ້ພວກເຂົານັ້ນ [ພ] ໄດ້ນາໍຊື່ສຽງຂອງພຣະອົງ ແຜ່ໄປທົ່ວໂລກ. ພຣະອົງໄດ້ຂັບໄລ່ຊົນຊາດຕ່າງ ໆ ແລະ ບັນດາພະຂອງພວກເຂົາອອກໄປ [ຟ] ໃນຂະນະທີ່ປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງບຸກໜ້າເຂົ້າໄປ ຄື ປະຊາຊົນທີ່ພຣະອົງໄດ້ປົດປ່ອຍອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບ ເພື່ອໃຫ້ເປັນຂອງພຣະອົງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະອົງໄດ້ກະທາໍໃຫ້ຊາດອິດສະຣາເອນເປັນປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງຕະຫລອດໄປ ແລະ ພຣະອົງກໍເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຂົາ.
|
||
\v 25 ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າພຣະເຈົ້າເອີຍ ບັດນີ້ຂໍພຣະອົງເຮັດຕາມຄໍາສັນຍາທີ່ພຣະອົງມີໄວ້ກັບຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເຊື້ອສາຍຂອງຂ້ານ້ອຍດ້ວຍເທີ້ນ ແລະ ຂໍໃຫ້ເຮັດຕາມທີ່ພຣະອົງໄດ້ ກ່າວໄວ້ນັ້ນດ້ວຍ.
|
||
\v 26 ຊື່ສຽງຂອງພຣະອົງຈະຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ຄົນຕ່າງກໍຈະເວົ້າກັນຕະຫລອດໄປວ່າ, ‘ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງຊົງຣິດອໍານາດຍິ່ງໃຫຍ່ເປັນພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ. ’ ພຣະອົງຈະສະຫງວນເຊື້ອສາຍຂອງຂ້ານ້ອຍໄວ້ສືບໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຣິດອໍານາດຍິ່ງໃຫຍ່ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນເອີຍ ດ້ວຍວ່າ, ພຣະອົງໄດ້ເປີດເຜີຍເລື່ອງທັງໝົດນີ້ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຜູ້ຮັບໃຊ້ ຂອງພຣະອົງໄດ້ຮູ້ ແລະ ໄດ້ບອກຂ້ານ້ອຍວ່າ ພຣະອົງຈະເຮັດໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງຂ້ານ້ອຍ ເປັນກະສັດ; ດັ່ງນັ້ນແຫລະ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງກ້າພາວັນນາອະທິຖານຕໍ່ພຣະອົງເຊັ່ນນີ້.
|
||
\v 28 ບັດນີ້ ຂ້າແດ່ພຣະເຈົ້າຢາເວ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ ພຣະອົງເປັນພຣະເຈົ້າ; ພຣະອົງຮັກສາພັນທະສັນຍາຂອງພຣະອົງສະເໝີ ແລະ ພຣະອົງໃຫ້ຄໍາສັນຍາອັນດີເລີດນີ້ໄວ້ກັບຂ້ານ້ອຍ.
|
||
\v 29 ຂໍພຣະອົງອວຍພອນ ຄອບຄົວຂອງຂ້ານ້ອຍດ້ວຍເຖີດ ເພື່ອວ່າ ເຊື້ອສາຍຂອງຂ້ານ້ອຍຈະໄດ້ຄອງບັນລັງຢູ່ ຊ້ອງໜ້າພຣະອົງຕະຫລອດໄປ. ຂ້າແດ່ພຣະເຈົ້າຢາເວ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ ພຣະອົງເປັນຜູ້ໄດ້ສັນຍາເຊັ່ນນີ້ ແລະ ຂໍພຣະອົງໂຜດ ອວຍພອນເຊື້ອສາຍຂອງຂ້ານ້ອຍຕະຫລອດໄປເຖີດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 8
|
||
\p
|
||
\v 1 ຕໍ່ມາ ກະສັດດາວິດໄດ້ໂຈມຕີພວກຟີລິດສະຕິນ ອີກ. ເພິ່ນໄດ້ເອົາຊະນະພວກເຂົາ ແລະ ປົດປ່ອຍເອົາດິນແດນທັງໝົດໄດ້. [ມ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 2 ແລ້ວເພິ່ນກໍເອົາຊະນະຊາວໂມອາບ. ເພິ່ນໄດ້ບັງຄັບພວກຊະເລີຍເສິກ ໃຫ້ນອນລົງດິນ ແລະ ຂ້າສອງໃນສາມຄົນຖິ້ມ. ດັ່ງນັ້ນ ຊາວໂມອາບຈຶ່ງຕົກຢູ່ໃຕ້ອໍານາດຂອງກະສັດດາວິດ ແລະ ພວກເຂົາກໍຍອມເສຍສ່ວຍໃຫ້ເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ຕໍ່ມາ ເພິ່ນໄດ້ເອົາຊະນະເຈົ້າຮາດາເດເຊ ລູກຊາຍຂອງເຣໂຮບ ກະສັດແຫ່ງຊີເຣຍ ທີ່ເມືອງໂຊບາ ໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນໄປຕີເອົາເຂດແດນທາງພາກເໜືອຂອງແມ່ນາໍ້ເອີຟຣັດ ຄືນ.
|
||
\v 4 ກະສັດດາວິດຈັບທະຫານມ້າຂອງເຈົ້າຮາດາເດເຊ ໄດ້ໜຶ່ງພັນເຈັດຮ້ອຍຄົນ ແລະ ທະຫານບົກອີກ ຊາວພັນຄົນ. ເພິ່ນເອົາມ້າຮ້ອຍໂຕໄວ້ສໍາລັບລົດຮົບ ສ່ວນທີ່ເຫລືອນັ້ນ ເພິ່ນສັ່ງໃຫ້ຕັດເອັນຄະນ່ອງທັງໝົດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ເມື່ອຊາວຊີເຣຍ ແຫ່ງນະຄອນດາມັສກັດ ໄດ້ສົ່ງກອງທັບໄປຊ່ວຍເຈົ້າຮາດາເດເຊ ກະສັດດາວິດກໍບຸກໂຈມຕີຄືນ ແລະ ໄດ້ຂ້າພວກເຂົາຊາວສອງພັນຄົນ.
|
||
\v 6 ແລ້ວເພິ່ນກໍໄດ້ຕັ້ງຄ້າຍທະຫານໄວ້ໃນ [ຢ] ດິນແດນຂອງ ພວກເຂົາ. ຊາວຊີເຣຍຈຶ່ງຕົກຢູ່ໃຕ້ອໍານາດ ຂອງກະສັດດາວິດ ແລະ ຍອມເສຍສ່ວຍໃຫ້ ເພິ່ນ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຊ່ວຍໃຫ້ກະສັດດາວິດໄດ້ຮັບໄຊຊະນະໃນທຸກບ່ອນ ທີ່ເພິ່ນໄປສູ້ຮົບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ກະສັດດາວິດຍັງຢຶດເອົາໂລ້ປ້ອງກັນເປັນຄໍາ ທີ່ພວກຂ້າຣາຊການຂອງເຈົ້າຮາດາເດເຊ ຖືນັ້ນໄປຍັງນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ.
|
||
\v 8 ເພິ່ນຍັງຢຶດເອົາທອງສໍາຣິດເປັນຈາໍນວນຫລວງຫລາຍຈາກເມືອງເບຕາ ແລະ ເມືອງເບໂຣໄທ ອີກດ້ວຍ. ສອງເມືອງນີ້ປົກຄອງໂດຍເຈົ້າຮາດາເດເຊ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ເມື່ອກະສັດໂຕອີ ແຫ່ງຮາມັດ ໄດ້ຍິນວ່າ ກະສັດດາວິດໄດ້ເອົາຊະນະກອງທັບທັງໝົດຂອງເຈົ້າຮາດາເດເຊ
|
||
\v 10 ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງສົ່ງໂຢຣາມ ລູກຊາຍຂອງຕົນໄປຄໍານັບ ແລະ ຊົມເຊີຍກະສັດດາວິດ ທີ່ເພິ່ນໄດ້ເອົາຊະນະເຈົ້າຮາດາເດເຊ ຜູ້ທີ່ເຈົ້າໂຕອີໄດ້ຕໍ່ສູ້ມາຫລາຍເທື່ອແລ້ວ. ໂຢຣາມ ໄດ້ນາໍເອົາຂອງຂວັນມາໃຫ້ກະສັດດາວິດ; ຂອງຂວັນເຫລົ່ານັ້ນເຮັດດ້ວຍຄໍາ, ເງິນ ແລະ ທອງສໍາຣິດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ກະສັດດາວິດໄດ້ນາໍສິ່ງເຫລົ່ານີ້ໄປອຸທິດຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ດັ່ງທີ່ເພິ່ນໄດ້ອຸທິດຖວາຍເງິນ ແລະ ຄໍາຊຶ່ງຢຶດມາໄດ້ຈາກຊົນຊາດຕ່າງ ໆ ທີ່ເພິ່ນໄດ້ເອົາຊະນະເຊັ່ນ:
|
||
\v 12 ເອໂດມ, ໂມອາບ, ອໍາໂມນ, ຟີລິດສະຕິນ, ອາມາເຫລັກ ແລະ ຕະຫລອດທັງຂອງທີ່ປຸ້ນສະດົມມາໄດ້ຈາກເຈົ້າຮາດາເດເຊ ນັ້ນດ້ວຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ກະສັດດາວິດ ມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງຫລາຍຂຶ້ນ ຫລັງຈາກທີ່ເພິ່ນໄດ້ກັບຄືນມາຈາກບ່ອນທີ່ເພິ່ນໄດ້ຂ້າຊາວເອໂດມ ສິບແປດພັນຄົນ ທີ່ຮ່ອມພູເກືອ.
|
||
\v 14 ເພິ່ນໄດ້ຕັ້ງຄ້າຍທະຫານ ຕ່າງ ໆ [ຣ] ໄວ້ຢູ່ທົ່ວເຂດແດນຂອງເອໂດມ ແລະ ປະຊາຊົນຕາມບ່ອນເຫລົ່ານີ້ກໍຕົກຢູ່ໃຕ້ອໍານາດຂອງເພິ່ນ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ກະສັດດາວິດໄດ້ຮັບໄຊຊະນະໃນທຸກບ່ອນທີ່ເພິ່ນໄປສູ້ຮົບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ກະສັດດາວິດໄດ້ປົກຄອງທົ່ວທັງຊາດອິດສະຣາເອນ. ເພິ່ນປະຕິບັດຕໍ່ປະຊາຊົນຂອງຕົນຢ່າງຍຸດຕິທາໍ ແລະ ຢ່າງສັດຊື່
|
||
\v 16 ໂຢອາບ ລູກຊາຍຂອງນາງເຊຣູອີຢາ ເປັນຜູ້ບັນຊາການກອງທັບ; ສ່ວນເຢໂຮຊາຟັດ ລູກຊາຍຂອງອາຮີລຸດ ເປັນຜູ້ບັນທຶກເລື່ອງລາວ ຕ່າງ ໆ;
|
||
\v 17 ຊາດົກ ລູກຊາຍຂອງອາຮີຕຸບ ແລະ ອາຮີເມເຫລັກ ລູກຊາຍຂອງອາບີອາທາ ທັງສອງເປັນປະໂຣຫິດ; ເສຣາອີຢາ ເປັນເລຂາທິການປະຈໍາວັງ;
|
||
\v 18 ເບນາອີຢາ ລູກຊາຍຂອງເຢໂຮຍອາດາ ເປັນຜູ້ບັນຊາການ [ລ] ທະຫານປ້ອງກັນຕົວຂອງກະສັດດາວິດ ແລະ ບັນດາລູກຊາຍຂອງກະສັດດາວິດເປັນປະໂຣຫິດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 9
|
||
\p
|
||
\v 1 ມີມື້ໜຶ່ງກະສັດດາວິດ ໄດ້ຖາມວ່າ, “ມີຜູ້ ໃດແດ່ໃນຄອບຄົວຂອງໂຊນ ທີ່ຍັງມີຊີວິດຢູ່? ຖ້າມີ ເຮົາຈະໃຫ້ຄວາມເມດຕາຊ່ວຍເຫລືອລາວ ເພື່ອເຫັນແກ່ໂຢນາທານ.
|
||
\v 2 ແລ້ວມີຊາຍຜູ້ໜຶ່ງຊື່ວ່າ ຊີບາ ຄົນຮັບໃຊ້ປະຈາໍຄອບຄົວຂອງໂຊນ ໄດ້ຮັບຄໍາສັ່ງໃຫ້ເຂົ້າມາ ພົບກະສັດດາວິດ. ກະສັດຈຶ່ງຖາມວ່າ, “ເຈົ້າຊື່ຊີບາ ແມ່ນບໍ? ” ລາວຕອບວ່າ, “ແມ່ນແລ້ວ ທ່ານເອີຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ກະສັດຖາມລາວອີກວ່າ, “ມີຜູ້ໃດແດ່ ໃນ ຄອບຄົວຂອງໂຊນ ທີ່ຍັງມີຊີວິດຢູ່ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະໄດ້ສະແດງຄວາມຈົງຮັກພັກດີ ແລະ ໃຫ້ຄວາມເມດຕາ ເພື່ອຊ່ວຍເຫລືອຕາມທີ່ເຮົາໄດ້ສັນຍາໄວ້ກັບພຣະເຈົ້າ. ” ຊີບາ ຕອບວ່າ, “ຍັງມີຢູ່ຜູ້ໜຶ່ງ. ລາວແມ່ນລູກຊາຍຂອງໂຢນາທານ ແຕ່ລາວຂາພິການ. ”
|
||
\v 4 ກະສັດຖາມວ່າ, “ລາວຢູ່ໃສ? ” ຊີບາຕອບວ່າ, “ຢູ່ໃນເຮືອນຂອງມາກີ ລູກຊາຍຂອງອໍາມີເອນ ໃນໂລເດບາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດດາວິດຈຶ່ງສົ່ງຄົນໄປນາໍ ເອົາເມຟີໂບເສັດ.
|
||
\v 6 ເມື່ອເມຟີໂບເສັດ ລູກຊາຍຂອງໂຢນາທານ ຫລານຊາຍຂອງໂຊນ ເຂົ້າມາ ລາວກໍກົ້ມຂາບລົງສະແດງຄວາມເຄົາຣົບກະສັດດາວິດ. ດາວິດກ່າວວ່າ, “ເມຟີໂບເສັດ ເອີຍ. ” ແລະລາວຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍ ຂ້າຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ກະສັດດາວິດ ກ່າວຕໍ່ໄປວ່າ, “ບໍ່ຕ້ອງຢ້ານດອກ ເພື່ອເຫັນແກ່ໂຢນາທານ ພໍ່ຂອງເຈົ້າ ເຮົາຈະເມດຕາເຈົ້າ. ເຮົາຈະເອົາທີ່ດິນທັງໝົດ ທີ່ເປັນຂອງກະສັດໂຊນ ປູ່ຂອງເຈົ້ານັ້ນມອບໃຫ້ເຈົ້າ ແລະ ເຮົາຍິນດີໃຫ້ເຈົ້າມາຮ່ວມໂຕະ ຮັບປະທານອາຫານກັບເຮົາສະເໝີ.
|
||
\v 8 ເມຟີໂບເສັດ ກົ້ມຂາບລົງອີກເທື່ອໜຶ່ງແລະ ເວົ້າວ່າ, “ທ່ານເອີຍ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີຄຸນຄ່າເທົ່າກັບໝາຕາຍໂຕໜຶ່ງຊໍ້າ ເຫດສັນັໃດທ່ານຈຶ່ງເຮັດດີຕໍ່ຂ້ານ້ອຍຢ່າງນີ້? ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ແລ້ວກະສັດກໍເອີ້ນຊີບາ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງກະສັດໂຊນ ມາ ແລະ ບອກລາວວ່າ, “ເຮົາໄດ້ມອບທຸກສິ່ງທີ່ເປັນຂອງກະສັດໂຊນ ກັບຄອບຄົວຂອງເພິ່ນຄືນໃຫ້ແກ່ເມຟີໂບເສັດ ຜູ້ທີ່ເປັນຫລານຊາຍຂອງນາຍເຈົ້າແລ້ວ.
|
||
\v 10 ສ່ວນເຈົ້າ ພວກລູກຊາຍຂອງເຈົ້າຕະຫລອດທັງຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເຈົ້າດ້ວຍ ຈົ່ງພາກັນເຮັດໄຮ່ໄຖນາໃສ່ທີ່ດິນນີ້ໃຫ້ຄອບຄົວກະສັດໂຊນ ນາຍຂອງເຈົ້າ ແລະ ນາໍເອົາຜົນລະປູກມາໃຫ້ ເພື່ອພວກເຂົາຈະມີອາຫານການກິນ. ສ່ວນເມຟີໂບເສັດນັ້ນ ລາວຈະເປັນແຂກປະຈາໍທີ່ໂຕະອາຫານຂອງເຮົາສະເໝີ. ” (ຊີບາ ມີລູກຊາຍຢູ່ສິບຫ້າຄົນ ແລະ ມີຄົນຮັບໃຊ້ຢູ່ຊາວຄົນ.)
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ຊີບາ ຕອບກະສັດວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຈະເຮັດທຸກຢ່າງຕາມທີ່ທ່ານສັ່ງ. ” ດັ່ງນັ້ນ ເມຟີໂບເສັດ ຈຶ່ງໄດ້ມາຮ່ວມໂຕະຮັບປະທານອາຫານກັບກະສັດ [ວ] ເໝືອນກັບວ່າລາວເປັນລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງຂອງກະສັດ.
|
||
\v 12 ເມຟີໂບເສັດ ມີລູກຊາຍຫລ້າຢູ່ຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ມີກາ. ທຸກຄົນໃນຄອບຄົວຂອງຊີບາ ໄດ້ເປັນຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເມຟີໂບເສັດ ທັງໝົດ.
|
||
\v 13 ສະນັ້ນ ເມຟີໂບເສັດຜູ້ທີ່ຂາພິການທັງສອງເບື້ອງຈຶ່ງຢູ່ໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ແລະ ຮ່ວມໂຕະຮັບປະທານອາຫານກັບກະສັດສະເໝີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 10
|
||
\p
|
||
\v 1 ຕໍ່ມາ ນາຮາດ ກະສັດຂອງຊາວອໍາໂມນ ໄດ້ຕາຍໄປ. ຮານຸນ ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນໄດ້ຂຶ້ນເປັນກະສັດແທນ.
|
||
\v 2 ກະສັດດາວິດຈຶ່ງກ່າວວ່າ, “ເຮົາຕ້ອງສະແດງຄວາມເປັນມິດຢ່າງ ສັດຊື່ຕໍ່ຮານຸນ ຕາມທີ່ເຈົ້ານາຮາດ ພໍ່ຂອງລາວເຄີຍໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ເຮົາ. ” ສະນັ້ນ ກະສັດດາວິດຈຶ່ງສົ່ງຄະນະທູດ ໄປສະແດງຄວາມ ເສຍໃຈນໍາເຈົ້າຮານຸນ. ເມື່ອຄະນະທູດຂອງກະສັດດາວິດ ມາເຖິງເມືອງອໍາໂມນແລ້ວ
|
||
\v 3 ບັນດາຜູ້ນາໍຊາວອໍາໂມນ ກໍໄປບອກກະສັດຂອງພວກຕົນວ່າ, “ທ່ານຄິດເຫັນຢ່າງໃດ ທີ່ກະສັດດາວິດສົ່ງຄະນະທູດມາສະແດງຄວາມເສຍໃຈນາໍທ່ານ ໃນເວລາເຊັ່ນນີ້ ເພື່ອເປັນການໃຫ້ກຽດແກ່ພໍ່ຂອງທ່ານຊັ້ນບໍ? ຄົງບໍ່ເປັນດັ່ງນັ້ນດອກ ເພິ່ນສົ່ງພວກເຫລົ່ານີ້ມາສອດແນມເບິ່ງບ້ານເມືອງ ເພື່ອເອົາຊະນະພວກເຮົາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ດັ່ງນັ້ນ ຮານຸນ ຈຶ່ງຈັບຄະນະທູດຂອງກະສັດດາວິດ ແລະ ສັ່ງໃຫ້ແຖໜວດຂ້າງໜຶ່ງທັງຕັດເຄື່ອງນຸ່ງຊື່ກັບກະໂພກອອກ ແລ້ວສົ່ງພວກເຂົາກັບເມືອ.
|
||
\v 5 ພວກເຂົາອັບອາຍ ຫລາຍຈົນບໍ່ກ້າກັບຄືນເມືອ. ເມື່ອກະສັດດາວິດໄດ້ຍິນເຖິງເລື່ອງທີ່ເກີດຂຶ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງສັ່ງໃຫ້ພວກເຂົາລໍຖ້າຢູ່ໃນເມືອງເຢຣິໂກ ຈົນກວ່າໜວດຂອງພວກເຂົາປົ່ງໃໝ່ກ່ອນ ແລ້ວຈຶ່ງກັບຄືນມາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ຊາວອໍາໂມນ ຮູ້ຕົວວ່າພວກຕົນໄດ້ສ້າງສັດຕູກັບກະສັດດາວິດ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງໄປຈ້າງເອົາທະຫານຊີເຣຍ ຊາວພັນຄົນຈາກ ເມືອງເບັດເຣໂຮບ ແລະ ເມືອງໂຊບາ ສິບສອງພັນຄົນຈາກເມືອງໂຕເບ ແລະ ກະສັດແຫ່ງມາອາກາ ພ້ອມກັບທະຫານໜຶ່ງພັນຄົນ.
|
||
\v 7 ເມື່ອກະສັດດາວິດໄດ້ຍິນເຊັ່ນນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງສົ່ງໂຢອາບ ພ້ອມທັງກອງທັບໄປສູ້ຮົບພວກເຂົາ.
|
||
\v 8 ຊາວອໍາໂມນໄດ້ເຄື່ອນທັບ ໄປຕັ້ງທີ່ໝັ້ນຢູ່ທາງເຂົ້າຣັບບາ ເມືອງເອກ ຂອງພວກເຂົາ; ໃນຂະນະດຽວກັນນັ້ນ ພວກ ອື່ນຄືຊາວຊີເຣຍ ກັບທະຫານຈາກເມືອງໂຕເບ ແລະ ມາອາກາ ກໍຕັ້ງທີ່ໝັ້ນຢູ່ນອກເມືອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ເມື່ອໂຢອາບ ເຫັນວ່າກອງທັບຂອງສັດຕູ ຈະໂຈມຕີຕົນທາງດ້ານໜ້າ ກັບທາງດ້ານຫລັງ; ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເລືອກເອົາທະຫານ ອິດສະຣາເອນ ຜູູ້ທີ່ເກັ່ງກ້າໃຫ້ໄປຕັ້ງທ່າໄວ້ປະເຊີນໜ້າກັບພວກຊີເຣຍ.
|
||
\v 10 ແລ້ວລາວ ກໍໃຫ້ອາບີໄຊ ນ້ອງຊາຍຂອງລາວເປັນຜູ້ບັນຊາການພວກທີ່ເຫລືອຢູ່ນັ້ນ ໂດຍໃຫ້ພວກນີ້ຕັ້ງທ່າໄວ້ປະເຊີນໜ້າກັບພວກອໍາໂມນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ໂຢອາບ ບອກອາບີໄຊ ວ່າ, “ຖ້າເຈົ້າເຫັນພວກຊີເຣຍເອົາຊະນະຂ້ອຍ ໃຫ້ເຈົ້າມາຊ່ວຍຂ້ອຍເດີ. ຖ້າພວກອໍາໂມນເອົາຊະນະເຈົ້າ ຂ້ອຍຈະໄປຊ່ວຍເຈົ້າ.
|
||
\v 12 ຈົ່ງເຂັ້ມແຂງ ແລະ ກ້າຫານ ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາສູ້ຮົບຢ່າງເດັດດ່ຽວ ເພື່ອປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາ ແລະ ເພື່ອຫົວເມືອງຕ່າງ ໆ ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າດໍາເນີນການ ຕາມທີ່ພຣະອົງເຫັນຊອບເຖີດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ດັ່ງນັ້ນ ໂຢອາບ ແລະ ທະຫານຂອງຕົນຍົກທັບເຂົ້າບຸກໂຈມຕີກ່ອນ ແລະ ພວກ ຊີເຣຍກໍໄດ້ແຕກພ່າຍໜີໄປ.
|
||
\v 14 ເມື່ອພວກ ອໍາໂມນເຫັນວ່າ ພວກຊີເຣຍປົບໜີໄປແລ້ວ ພວກເຂົາຈຶ່ງແລ່ນປົບໜີຈາກອາບີໄຊ ແລະ ຖອຍເຂົ້າໄປໃນເມືອງ. ແລ້ວໂຢອາບ ກໍກັບຄືນສູ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ຫລັງຈາກທີ່ລາວໄດ້ສູ້ຮົບຊາວອໍາໂມນແລ້ວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ເມື່ອຊາວຊີເຣຍຮູ້ຕົວວ່າ ພວກຕົນໄດ້ພ່າຍແພ້ແກ່ຊາວອິດສະຣາເອນ; ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງລະດົມເອົາທະຫານທັງໝົດມາໂຮມກັນ.
|
||
\v 16 ເຈົ້າຮາດາເດເຊ ໄດ້ສົ່ງຄົນໄປນາໍເອົາທະຫານຊີເຣຍ ຢູ່ທາງທິດຕາເວັນອອກຂອງແມ່ນາໍ້ເອີຟຣັດ. ພວກນີ້ໄດ້ມາຍັງເມືອງເຮລາມ ໂດຍແມ່ນໂສບັກ ຜູ້ບັນຊາການກອງທັບຂອງເຈົ້າຮາດາເດເຊ ແຫ່ງໂຊບາ ເປັນຜູ້ບັນຊາການສູງສຸດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ເມື່ອກະສັດດາວິດໄດ້ຍິນເຊັ່ນນີ້ ເພິ່ນຈຶ່ງຮວບຮວມເອົາທະຫານອິດສະຣາເອນທັງໝົດນາໍພາຂ້າມແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ ແລະ ຍົກທັບໄປຍັງເມືອງເຮລາມ ບ່ອນທີ່ພວກຊີເຣຍຕັ້ງທ່າປະເຊີນໜ້າກັບເພິ່ນ. ການສູ້ຮົບກັນໄດ້ເລີ່ມຂຶ້ນ
|
||
\v 18 ພວກອິດສະຣາເອນໄດ້ໄລ່ພວກຊີເຣຍໃຫ້ຖອຍກັບຄືນໄປ. ກະສັດດາວິດກັບທະຫານຂອງເພິ່ນໄດ້ຂ້າທະຫານຂັບລົດຮົບຊາວຊີເຣຍ ເຈັດຮ້ອຍຄົນ ແລະ ຂ້າທະຫານມ້າສີ່ສິບພັນຄົນ. ສ່ວນໂສບັກ ຜູ້ບັນຊາການກອງທັບຂອງສັດຕູ ໄດ້ຮັບບາດເຈັບ ແລະ ຕາຍຢູ່ໃນສະໜາມຮົບ.
|
||
\v 19 ເມື່ອບັນດາກະສັດທີ່ຂຶ້ນກັບເຈົ້າຮາດາເດເຊ ເຫັນວ່າພວກຕົນເສຍໄຊໃຫ້ແກ່ຊາວອິດສະຣາເອນແລ້ວ ຈຶ່ງເຮັດສັນຍາສະຫງົບເສິກກັບພວກອິດສະຣາເອນ ແລະ ຍອມຢູ່ໃຕ້ອໍານາດຂອງພວກເຂົາ. ແລ້ວຊາວຊີເຣຍກໍບໍ່ກ້າຊ່ວຍເຫລືອຊາວອໍາໂມນ ອີກຕໍ່ໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 11
|
||
\p
|
||
\v 1 ປີຕໍ່ມາ ໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ ເປັນເວລາທີ່ກະສັດທັງຫລາຍເຄີຍອອກໄປສູ້ຮົບ. ກະສັດດາວິດໄດ້ສົ່ງໂຢອາບ, ພວກນາຍທະຫານ ຂອງຕົນ ແລະ ກອງທັບອິດສະຣາເອນອອກໄປເຮັດເສິກ. ພວກເຂົາໄດ້ເອົາຊະນະຊາວອໍາໂມນ ແລະ ປິດລ້ອມເມືອງຣັບບາໄວ້ ສ່ວນ ກະສັດດາວິດນັ້ນຢູ່ໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 2 ໃນຕອນຂ້ອນບ່າຍວັນໜຶ່ງ ກະສັດດາວິດຕື່ນຂຶ້ນຈາກນອນ ແລະ ຂຶ້ນໄປເທິງຫລັງຄາພຽງຂອງຣາຊວັງ. ເມື່ອພວມຍ່າງໄປມານັ້ນ ເພິ່ນເລີຍຫລຽວເຫັນຍິງຄົນໜຶ່ງກໍາລັງອາບນໍ້າ. ນາງເປັນຄົນງາມຫລາຍ.
|
||
\v 3 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດດາວິດຈຶ່ງໄດ້ສົ່ງຄົນອອກໄປ ສືບຖາມເບິ່ງວ່າ ນາງແມ່ນຜູ້ໃດ. ແລ້ວເພິ່ນກໍຮູ້ວ່ານາງຊື່ບັດເຊບາ ລູກສາວຂອງເອລີອາມ ແລະ ເປັນເມຍຂອງອູຣິຢາ ຊາວຮິດຕີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ກະສັດດາວິດສົ່ງຄົນໄປນໍາເອົານາງມາ ແລະ ເຂົາໄດ້ພານາງເຂົ້າມາພົບເພິ່ນ ແລະ ເພິ່ນໄດ້ສົມສູ່ກັບນາງ. (ນາງຫາກໍເສັດສິ້ນພິທີຊໍາລະຕົວ ຫລັງຈາກເຊົາເປັນປະຈາໍເດືອນ.) ແລ້ວນາງກໍກັບເມືອເຮືອນ.
|
||
\v 5 ພາຍຫລັງມາ ບັດເຊບາ ກໍຮູ້ວ່າຕົນຖືພາ ນາງຈຶ່ງສົ່ງຂ່າວໄປບອກໃຫ້ກະສັດດາວິດຮູ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ຝ່າຍກະສັດດາວິດ ກໍສົ່ງຂ່າວໄປບອກ ໂຢອາບ ວ່າ, “ໃຫ້ທ່ານສົ່ງອູຣິຢາ ຄົນຮິດຕີ ມາຫາເຮົາ. ດັ່ງນັ້ນ ໂຢອາບຈຶ່ງສົ່ງອູຣິຢາ ມາຫາກະສັດດາວິດ.
|
||
\v 7 ເມື່ອອູຣິຢາມາຮອດ ກະສັດດາວິດກໍຖາມເຖິງຄວາມສຸກທຸກຂອງໂຢອາບ ແລະ ກອງທັບ ພ້ອມທັງສະພາບການໃນການສູ້ຮົບ.
|
||
\v 8 ແລ້ວເພິ່ນກ່າວແກ່ອູຣິຢາ ວ່າ, “ຈົ່ງກັບເມືອເຮືອນ ແລະ ພັກຜ່ອນຈັກຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງສາ. ອູຣິຢາ ກໍຈາກໄປ ແລະ ດາວິດໄດ້ຈັດສົ່ງຂອງຂວັນໃຫ້ລາວເຖິງເຮືອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ແຕ່ແທນທີ່ອູຣິຢາ ຈະກັບເມືອເຮືອນລາວ ຊໍ້າພັດໄປນອນຢູ່ທີ່ປະຕູຂອງຣາຊວັງ ນໍາທະຫານຍາມຂອງກະສັດ.
|
||
\v 10 ເມື່ອກະສັດດາວິດຮູ້ວ່າ ອູຣິຢາບໍ່ໄດ້ກັບເມືອເຮືອນ, ເພິ່ນຈຶ່ງຖາມລາວວ່າ, “ເປັນຫຍັງ ເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ກັບເມືອເຮືອນ ເພາະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເມືອເຮືອນຕັ້ງດົນນານແລ້ວ? ”
|
||
\v 11 ອູຣິຢາ ຕອບວ່າ, “ທະຫານອິດສະຣາເອນ ແລະ ຢູດາ ກາໍລັງຢູ່ໃນສະໜາມຮົບ ແລະ ຫີບພັນທະສັນຍາກໍຍັງຢູ່ກັບພວກເຂົາ; ໂຢອາບ ຜູ້ບັນຊາການຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ພວກນາຍ ທະຫານຍັງຕັ້ງຄ້າຍພັກຢູ່ທີ່ນອກເມືອງ; ເຫດໃດຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຈະກັບເມືອເຮືອນ, ກິນດື່ມແລະນອນນາໍເມຍໄດ້? ຕາບໃດທີ່ກະສັດ ຍັງມີຊີວິດຢູ່ ແລະ ຕາບໃດວິນຍານຂອງກະສັດມີຊີວິດຢູ່ ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ເຮັດຢ່າງນັ້ນເລີຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດດາວິດຈຶ່ງກ່າວຕໍ່ອູຣິຢາ ວ່າ, “ຖ້າດັ່ງນັ້ນ ວັນນີ້ໃຫ້ເຈົ້າພັກຢູ່ທີ່ນີ້ກ່ອນ ແລະ ມື້ອື່ນເຮົາຈະສົ່ງເຈົ້າກັບຄືນເມືອ. ” ດັ່ງນັ້ນ ອູຣິຢາຈຶ່ງພັກຢູ່ໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມໃນວັນນັ້ນ. ໃນວັນຕໍ່ມາ,
|
||
\v 13 ກະສັດດາວິດໄດ້ເຊີນລາວມາຮັບປະທານອາຫານນາໍ ແລະ ໃຫ້ລາວດື່ມເຫລົ້າຈົນເມົາ, ແຕ່ ໃນຄືນນັ້ນ ແທນທີ່ອູຣິຢາຈະກັບເມືອເຮືອນ ລາວຊໍ້າພັດໄປນອນຫົ່ມຜ້າ [ຫ] ຢູ່ໃນຫ້ອງຂອງທະຫານຍາມຣາຊວັງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ເຊົ້າວັນໃໝ່ມາ ກະສັດດາວິດໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍໄປຫາໂຢອາບ ແລະ ໃຫ້ອູຣິຢາເປັນຜູ້ຖືຈົດໝາຍນັ້ນໄປໃຫ້.
|
||
\v 15 ເພິ່ນຂຽນວ່າ ດັ່ງນີ້: “ໃຫ້ທ່ານສົ່ງອູຣິຢາໄປແນວໜ້າ ບ່ອນທີ່ມີການສູ້ຮົບກັນຢ່າງດຸເດືອດທີ່ສຸດ, ແລ້ວໃຫ້ຍົກທັບຖອຍ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ອູຣິຢາຖືກຂ້າຕາຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ດັ່ງນັ້ນ ໃນຂະນະທີ່ໂຢອາບ ພວມອ້ອມເມືອງຢູ່ນັ້ນ ລາວກໍສົ່ງອູຣິຢາອອກໄປໃນບ່ອນທີ່ຕົນຮູ້ວ່າ ສັດຕູມີກາໍລັງທີ່ເຂັ້ມແຂງຫລາຍ.
|
||
\v 17 ເມື່ອກອງທັບສັດຕູອອກມາຈາກເມືອງ ແລະ ສູ້ຮົບກອງທັບໂຢອາບ; ນາຍທະຫານຂອງດາວິດບາງຄົນລວມທັງອູຣິຢາ ຈຶ່ງຖືກຂ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ຕໍ່ມາ ໂຢອາບໄດ້ສົ່ງລາຍງານການສູ້ຮົບໄປບອກກະສັດດາວິດ
|
||
\v 19 ແລະ ແນະນໍາຄົນນໍາຂ່າວໄປບອກ ນັ້ນດັ່ງນີ້: “ເມື່ອເຈົ້າລາຍງານສະພາບການຂອງການສູ້ຮົບທັງໝົດຕໍ່ກະສັດແລ້ວ
|
||
\v 20 ເພິ່ນອາດໃຈຮ້າຍ ແລະ ຖາມເຈົ້າວ່າ, ‘ເປັນຫຍັງ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງເຂົ້າໄປໃກ້ຕົວເມືອງ ເພື່ອສູ້ຮົບພວກເຂົາ? ພວກເຈົ້າບໍ່ຄິດບໍວ່າ ພວກເຂົາຈະຍິງລູກທະນູຈາກກໍາແພງເມືອງມາໃສ່ພວກເຈົ້າ?
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ພວກເຈົ້າບໍ່ຈື່ບໍວ່າ ອາບີເມເຫລັກ ລູກຊາຍຂອງກີເດໂອນ ໄດ້ຖືກຂ້າຢ່າງໃດ? ແມ່ນຍິງຜູ້ໜຶ່ງໃນເມືອງຕີເບັດ ທີ່ໄດ້ໂຍນຫິນໂມ້ແປ້ງລົງຈາກກໍາແພງເມືອງຖືກ ອາບີເມເຫລັກ ຈົນຕາຍ. ແລ້ວເປັນຫຍັງ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງເຂົ້າໄປໃກ້ກາໍແພງເມືອງແທ້? ’ ຖ້າກະສັດຖາມເຈົ້າດັ່ງນີ້ ໃຫ້ເຈົ້າບອກເພິ່ນວ່າ, ‘ອູຣິຢາ ນາຍທະຫານຂອງທ່ານ ກໍຖືກຂ້າເໝືອນກັນ. ’ ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ດັ່ງນັ້ນ ຄົນນາໍຂ່າວຈຶ່ງບອກກະສັດດາວິດ ຕາມທີ່ໂຢອາບໄດ້ສັ່ງນັ້ນ.
|
||
\v 23 ລາວເວົ້າຕໍ່ກະສັດດາວິດ ວ່າ, “ສັດຕູມີກາໍລັງຫລາຍກວ່າພວກຂ້ານ້ອຍ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ ອອກມາຕໍ່ສູ້ພວກຂ້ານ້ອຍຢູ່ນອກເມືອງ, ແຕ່ພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ໄລ່ພວກເຂົາກັບຄືນສູ່ປະຕູເມືອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ແລ້ວພວກເຂົາກໍໄດ້ຍິງທະນູຈາກກາໍ ແພງມາໃສ່ພວກຂ້ານ້ອຍ. ນາຍທະຫານບາງຄົນຂອງທ່ານ ໄດ້ຖືກຂ້າ; ອູຣິຢາ ນາຍທະຫານຂອງທ່ານ ກໍຖືກຂ້າເໝືອນກັນ. ”
|
||
\v 25 ກະສັດດາວິດກ່າວແກ່ຜູ້ນໍາຂ່າວນັ້ນ ວ່າ, “ຈົ່ງກ່າວຊູໃຈໂຢອາບ ແລະ ບອກລາວບໍ່ໃຫ້ເສຍໃຈ ໃນເມື່ອບໍ່ຮູ້ວ່າຜູ້ໃດຈະຖືກຂ້າໃນສະໜາມຮົບ. ຈົ່ງບອກລາວໃຫ້ບຸກໂຈມຕີເມືອງນັ້ນຄັ້ງຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ຢືດເມືອງໃຫ້ໄດ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ເມື່ອນາງບັດເຊບາ ໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າຜົວຂອງຕົນຖືກຂ້າ ນາງຈຶ່ງໄວ້ທຸກໃຫ້ແກ່ລາວ.
|
||
\v 27 ເມື່ອໝົດກາໍນົດໄວ້ທຸກແລ້ວ ກະສັດດາວິດກໍໃຫ້ຄົນໄປນາໍນາງມາຍັງວັງ. ນາງຈຶ່ງກາຍເປັນເມຍຂອງເພິ່ນ ແລະ ເກີດລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງໃຫ້ເພິ່ນ. ແຕ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ພໍໃຈກັບສິ່ງທີ່ກະສັດດາວິດໄດ້ເຮັດນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 12
|
||
\p
|
||
\v 1 ຕໍ່ມາ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສົ່ງຜູ້ທາໍນວາຍ ນາທານ ໄປຫາກະສັດດາວິດ. ນາທານ ໄດ້ໄປຫາເພິ່ນ ແລະ ກ່າວວ່າ, “ຍັງມີສອງຄົນຢູ່ໃນເມືອງດຽວກັນ ຜູ້ໜຶ່ງເປັນຄົນຮັ່ງມີ ແລະ ຜູ້ໜຶ່ງອີກເປັນຄົນຍາກຈົນ.
|
||
\v 2 ຊາຍຮັ່ງມີນັ້ນມີງົວ ແລະ ແກະຫລາຍໂຕ
|
||
\v 3 ຝ່າຍຊາຍຍາກຈົນນັ້ນ ມີພຽງແຕ່ແກະນ້ອຍໂຕດຽວ ຊຶ່ງລາວໄດ້ຊື້ມາ. ລາວລ້ຽງຮັກສາແກະນ້ອຍໂຕນັ້ນ ແລະ ມັນໄດ້ໃຫຍ່ຂຶ້ນມາຮ່ວມກັບພວກລູກ ໆ ຂອງຕົນຢູ່ໃນເຮືອນຂອງລາວ. ມັນກິນອາຫານທີ່ລາວກິນ ແລະ ດື່ມຈາກຈອກທີ່ລາວດື່ມ ພ້ອມທັງນອນທີ່ເທິງຕັກຂອງລາວ. ແກະນັ້ນເປັນດັ່ງລູກສາວຄົນໜຶ່ງຂອງລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ວັນໜຶ່ງ ມີແຂກມາຢ້ຽມຢາມເຮືອນຂອງຄົນຮັ່ງມີ ຄົນຮັ່ງມີຜູ້ນັ້ນບໍ່ຢາກຂ້າສັດຂອງຕົນຕຽມອາຫານໃຫ້ແຂກກິນ, ແຕ່ລາວກັບເອົາ ແກະນ້ອຍຂອງຄົນຍາກຈົນນັ້ນ ມາຂ້າຈັດຕຽມເປັນອາຫານໃຫ້ແຂກ.
|
||
\v 5 ກະສັດດາວິດໃຈຮ້າຍຫຼາຍ ໃຫ້ຄົນຮັ່ງມີຜູ້ນັ້ນ ແລະ ເວົ້າຂຶ້ນວ່າ, “ເຮົາຂໍສາບານໂດຍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຊີວິດຢູ່ວ່າ ຄົນທີ່ເຮັດຢ່າງນັ້ນຈະຕ້ອງຕາຍ
|
||
\v 6 ລາວຕ້ອງໃຊ້ຄືນເຖິງສີ່ເທົ່າຕໍ່ລູກແກະທີ່ລາວເອົາໄປນັ້ນ ເພາະລາວໄດ້ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ໂຫດຮ້າຍຫລາຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ນາທານ ກ່າວວ່າ, “ຊາຍຄົນນັ້ນ ຄືທ່ານເອງ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດ ອິດສະຣາເອນ ກ່າວຕໍ່ທ່ານດັ່ງນີ້: ເຮົາໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງເຈົ້າໃຫ້ເປັນກະສັດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ແລະ ຊ່ວຍກອບກູ້ເອົາຊີວິດຂອງເຈົ້າໃຫ້ພົ້ນຈາກການຕາມລ່າຂອງໂຊນ.
|
||
\v 8 ເຮົາໄດ້ມອບອານາຈັກຂອງໂຊນ ກັບເມຍທັງຫລາຍຂອງລາວໃຫ້ເຈົ້າ ເຮົາໄດ້ມອບ ຊາວອິດສະຣາເອນ ແລະ ຊາວຢູດາ ໃຫ້ເປັນຂອງເຈົ້າ. ຖ້າສິ່ງເຫລົ່ານີ້ຍັງບໍ່ພຽງພໍສໍາລັບເຈົ້າ ເຮົາອາດໃຫ້ເຈົ້າຫລາຍກວ່ານີ້ອີກ ຫລາຍເທົ່າກໍໄດ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ແລ້ວເປັນຫຍັງ ເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ເຊື່ອຟັງຄໍາສັ່ງຂອງເຮົາ? ເປັນຫຍັງ ຈຶ່ງເຮັດສິ່ງຊົ່ວຊ້າຢ່າງນີ້? ເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ອູຣິຢາ ຖືກຂ້າໃນສະໜາມຮົບ; ເຈົ້າປ່ອຍໃຫ້ຊາວອໍາໂມນຂ້າລາວ ແລ້ວເຈົ້າກໍເອົາເມຍຂອງລາວ.
|
||
\v 10 ບັດນີ້ ຍ້ອນວ່າເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອຟັງເຮົາ ທັງເອົາເມຍຂອງອູຣິຢາ ໃນເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າທຸກເຊັ່ນຄົນຈະມີບາງຄົນຕາຍດ້ວຍດາບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກ່າວວ່າ, ‘ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ຜູ້ໜຶ່ງໃນຄອບຄົວຂອງເຈົ້າເອງ ນໍາເອົາຄວາມເດືອດຮ້ອນມາສູ່ເຈົ້າ. ເຈົ້າຈະໄດ້ເຫັນເຫດການນີ້ ເມື່ອເຮົາເອົາເມຍທັງຫລາຍຂອງເຈົ້າໃຫ້ແກ່ຊາຍອື່ນ ແລະ ຊາຍຄົນນັ້ນກໍຈະສົມສູ່ກັບພວກນາງຢ່າງເປີດເຜີຍ.
|
||
\v 12 ເຈົ້າໄດ້ເຮັດບາບໃນທີ່ລັບລີ້, ແຕ່ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ເຫດການນີ້ ເກີດຂຶ້ນໃນທີ່ເປີດເຜີຍ ເພື່ອໃຫ້ຊາວອິດສະຣາເອນທຸກຄົນໄດ້ເຫັນ. ’ ”
|
||
\v 13 ດາວິດຈຶ່ງເວົ້າຕໍ່ນາທານ ວ່າ, “ເຮົາໄດ້ເຮັດບາບຕໍ່ສູ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແລ້ວ. ” ນາທານ ກ່າວຕໍ່ດາວິດ ວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອະໄພໃຫ້ທ່ານ ແລະ ທ່ານຈະບໍ່ຕາຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ແຕ່ຍ້ອນວ່າ ທ່ານໄດ້ໝິ່ນປະໝາດຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໂດຍກະທາໍຢ່າງນີ້ ລູກຂອງທ່ານທີ່ເກີດມາກໍຈະຕາຍ. ”
|
||
\v 15 ແລ້ວນາທານ ກໍໄດ້ກັບເມືອເຮືອນຂອງຕົນ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ລູກທີ່ກະສັດດາວິດ ໄດ້ກັບເມຍຂອງອູຣິຢາ ນັ້ນປ່ວຍໜັກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ກະສັດດາວິດໄດ້ພາວັນນາອະທິຖານຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ຂໍຊ່ວຍໃຫ້ລູກດີ. ເພິ່ນບໍ່ຍອມກິນຫຍັງໝົດ. ທຸກ ໆ ຄືນໃດ ເພິ່ນເຂົ້າໄປ ນອນຢຽດຢູ່ກັບພື້ນໃນຫ້ອງນອນຂອງເພິ່ນ.
|
||
\v 17 ພວກຂ້າຣາຊການໃນວັງ ເຂົ້າໄປຫາເພິ່ນ ແລະ ພະຍາຍາມຊັກຊວນເພິ່ນໃຫ້ລຸກ ຂຶ້ນ, ແຕ່ເພິ່ນປະຕິເສດ ແລະ ທັງບໍ່ຍອມກິນຫຍັງກັບພວກເຂົາ.
|
||
\v 18 ຢູ່ມາ ໃນວັນທີເຈັດ ເດັກນ້ອຍນັ້ນ ກໍໄດ້ຕາຍໄປ ແລະ ພວກຂ້າຣາຊການບໍ່ກ້າບອກຂ່າວນັ້ນໃຫ້ເພິ່ນຮູ້. ພວກເຂົາເວົ້າກັນວ່າ, “ເມື່ອເດັກນັ້ນ ຍັງມີຊີວິດຢູ່ ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຕອບພວກເຮົາ ເມື່ອພວກເຮົາເວົ້າກັບເພິ່ນ. ເຫດໃດ ພວກເຮົາຈຶ່ງຈະກ້າບອກເພິ່ນວ່າ ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນໄດ້ຕາຍເສຍແລ້ວ ເພິ່ນອາດເຮັດສິ່ງອັນຕະລາຍຕໍ່ຕົນເອງກໍໄດ້. ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ເມື່ອກະສັດດາວິດສັງເກດເຫັນພວກເຂົາຊິ່ມກັນຢູ່ ເພິ່ນກໍເຂົ້າໃຈວ່າ ເດັກນ້ອຍນັ້ນໄດ້ຕາຍແລ້ວ. ເພິ່ນຖາມພວກເຂົາວ່າ, “ລູກຂອງເຮົາຕາຍແລ້ວ ແມ່ນບໍ? ” ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ໂດຍ ເດັກນັ້ນໄດ້ຕາຍແລ້ວ. ”
|
||
\v 20 ກະສັດດາວິດຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນຈາກພື້ນຫ້ອງ ໄປອາບນາໍ້, ຫວີຜົມ ແລະປ່ຽນເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ. ແລ້ວເພິ່ນກໍໄປນະມັດສະການອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ພຣະວິຫານ. ເມື່ອເພິ່ນກັບຄືນມາວັງແລ້ວ ເພິ່ນກໍຖາມຫາອາຫານ ແລະກິນໃນທັນທີໂລດເມື່ອພວກເຂົາຍົກມາໃຫ້ເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ພວກຂ້າຣາຊການເວົ້າຕໍ່ເພິ່ນວ່າ, “ພວກຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຂົ້າໃຈເລື່ອງນີ້ ເມື່ອເດັກຍັງ ມີຊີວິດຢູ່ ທ່ານຮ້ອງໄຫ້ສໍາລັບລາວ ແລະບໍ່ຍອມກິນຫຍັງ, ແຕ່ພໍລາວຕາຍໄປແລ້ວ ທ່ານກໍລຸກຂຶ້ນມາກິນອາຫານ. ”
|
||
\v 22 ກະສັດດາວິດ ຕອບວ່າ, “ແມ່ນແລ້ວ ເຮົາອົດອາຫານ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ເມື່ອເດັກຍັງມີຊີວິດຢູ່. ເຮົາຄິດວ່າ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອາດຈະເມດຕາເຮົາ ກໍໄດ້ ແລະ ບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ເດັກນັ້ນຕາຍ.
|
||
\v 23 ແຕ່ດຽວນີ້ ເດັກນັ້ນໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ເຮົາຈະອົດອາຫານໄປເຮັດຫຍັງ? ເຮົາຈະນາໍເດັກນັ້ນ ຄືນມາສູ່ຊີວິດໄດ້ຊັ້ນບໍ? ວັນໜຶ່ງເຮົາກໍຈະໄປ ຢູ່ບ່ອນທີ່ເດັກນັ້ນຢູ່, ແຕ່ເດັກນັ້ນ ກັບຄືນມາຫາເຮົາບໍ່ໄດ້ຈັກເທື່ອ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ຕໍ່ມາ ກະສັດດາວິດກໍເລົ້າໂລມໃຈນາງບັດເຊບາ ເມຍຂອງຕົນ. ເພິ່ນໄດ້ສົມສູ່ກັບນາງ ແລະ ນາງໄດ້ເກີດລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ທີ່ກະສັດດາວິດໃສ່ຊື່ໃຫ້ວ່າ ໂຊໂລໂມນ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮັກເດັກຄົນນີ້
|
||
\v 25 ແລະ ໃຊ້ຜູ້ທາໍນວາຍ ນາທານ ໃຫ້ຕັ້ງຊື່ເດັກນີ້ວ່າ, ເຢດີດີອາ [ອ] ເພາະເຫັນແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ໃນຂະນະດຽວກັນນັ້ນ ໂຢອາບ ກໍພວມສືບຕໍ່ໂຈມຕີ ຣັບບາ ເມືອງຫລວງຂອງຊາວອໍາໂມນ ແລະ ໃກ້ຈະຢຶດເອົາໄດ້ແລ້ວ.
|
||
\v 27 ໂຢອາບ ຈຶ່ງສົ່ງຜູ້ນາໍຂ່າວມາລາຍງານຕໍ່ກະສັດດາວິດ ວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍໄດ້ໂຈມຕີເມືອງ ຣັບບາ ແລະ ຢຶດເອົາບໍ່ນໍ້າໄດ້ແລ້ວ.
|
||
\v 28 ບັດນີ້ ໃຫ້ທ່ານຮວບຮວມເອົາກາໍລັງທີ່ຍັງເຫລືອຢູ່ນັ້ນມາໂຈມຕີ ແລະ ຢຶດເອົາເມືອງໂດຍຕົນເອງ ເພາະຂ້ານ້ອຍບໍ່ຢາກໄດ້ຊື່ສຽງ ໃນການຢຶດເມືອງນີ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 29 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດດາວິດຈຶ່ງຮວບຮວມ ເອົາກາໍລັງຂອງເພິ່ນອອກໄປໂຈມຕີເມືອງ ຣັບບາ ແລະ ຢຶດເມືອງນີ້ໄດ້.
|
||
\v 30 ເພິ່ນຢຶດມົງກຸດຂອງພະມິນໂກມ ຮູບເຄົາຣົບຂອງຊາວອໍາໂມນ [ຮ] ຊຶ່ງເປັນຄໍາໜັກປະມານສາມສິບ ຫ້າ ກິໂລກາຼມ ແລະ ມີເພັດປະດັບຢູ່ໃນນັ້ນ. ກະສັດດາວິດໄດ້ແກະເອົາເພັດນັ້ນມາປະດັບໃສ່ມົງກຸດຂອງເພິ່ນ. [ກ] ກະສັດດາວິດຍັງຢຶດຊັບສົມບັດຈາກເມືອງນີ້ໄດ້ຢ່າງຫລວງຫລາຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 31 ແລ້ວເພິ່ນກໍໄດ້ເອົາເລື່ອຍ, ຈົກ, ຂວານ, ໃຫ້ຊາວເມືອງນີ້ ແລະ ບັງຄັບພວກເຂົາເຮັດດິນຈີ່ໃຫ້ເພິ່ນ. [ຂ] ເພິ່ນໄດ້ປະຕິບັດ ເໝືອນກັນນີ້ຕໍ່ຊາວອໍາໂມນ ໃນທຸກຫົວເມືອງ. ແລ້ວເພິ່ນພ້ອມທັງທະຫານຂອງເພິ່ນກໍກັບຄືນມາຍັງນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 13
|
||
\p
|
||
\v 1 ອັບຊາໂລມ ລູກຊາຍຂອງກະສັດດາວິດ ມີນ້ອງສາວຢູ່ຄົນໜຶ່ງ ທີ່ງາມຫລາຍ ແລະ ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ແຕ່ງງານເທື່ອ ຊື່ວ່າ ຕາມາ. ອໍາໂນນລູກຊາຍຄົນອື່ນອີກຂອງກະສັດດາວິດ ຫລົງຮັກໄຄ່ກັບນາງ.
|
||
\v 2 ລາວຮັກນາງຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນເຈັບໄຂ້ໄດ້ປ່ວຍ ເພາະເບິ່ງເໝືອນວ່າ ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ສໍາລັບຕົນທີ່ຈະໄດ້ນາງ; ໃນ ເມື່ອເປັນຍິງສາວບໍຣິສຸດ ນາງຈຶ່ງຖືກກັກຕົວໄວ້ບໍ່ໃຫ້ພົບຜູ້ຊາຍໃດ ໆ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ອໍາໂນນ ມີໝູ່ຢູ່ຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ໂຢນາດາບ. ລາວເປັນລູກຊາຍຂອງຊາມມາ ອ້າຍຂອງກະສັດດາວິດ. ໂຢນາດາບ ເປັນຄົນມີສະຕິປັນຍາສະຫລຽວສະຫລາດຫລາຍ.
|
||
\v 4 ລາວ ເວົ້າຕໍ່ອໍາໂນນ ວ່າ, “ເຈົ້າເປັນລູກຊາຍຂອງກະສັດແທ້ ໆ, ແຕ່ຂ້ອຍເຫັນເຈົ້າມີຄວາມທຸກ ຢູ່ທຸກວັນທຸກຄືນ; ເຈົ້າມີເລື່ອງຫຍັງກັນແທ້? ” ອໍາໂນນ ຕອບລາວວ່າ, “ຂ້ອຍຮັກນາງຕາມາ ນ້ອງຕ່າງແມ່ ນ້ອງສາວອັບຊາໂລມ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ໂຢນາດາບ ກ່າວຕໍ່ລາວວ່າ, “ໃຫ້ເຈົ້າທາໍທ່າໄຂ້ ແລະ ເຂົ້າໄປນອນ. ເມື່ອພໍ່ຂອງເຈົ້າມາເບິ່ງ ໃຫ້ເຈົ້າບອກເພິ່ນວ່າ, ‘ກະລຸນາ ຂໍໃຫ້ຕາມາ ນ້ອງສາວຂອງຂ້ານ້ອຍມາປ້ອນເຂົ້າຂ້ານ້ອຍແດ່. ຂ້ານ້ອຍຢາກໃຫ້ນາງມາທີ່ນີ່ ເພື່ອຈັດແຈ່ງອາຫານໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນ ແລະ ໃຫ້ນາງເອງເປັນຜູ້ປ້ອນອາຫານໃຫ້ຂ້ານ້ອຍກິນ. ’ ”
|
||
\v 6 ດັ່ງນັ້ນ ອໍາໂນນ ຈຶ່ງທາໍທ່າໄຂ້ ແລະເຂົ້າໄປນອນ. ເມື່ອກະສັດດາວິດເຂົ້າໄປເບິ່ງອໍາໂນນ ລາວຈຶ່ງເວົ້າກັບເພິ່ນວ່າ, “ກະລຸນາໃຫ້ຕາມາ ມາເຮັດເຂົ້າໜົມຈັກເລັກນ້ອຍທີ່ນີ້ ໃີຫ້ຂ້ານ້ອຍເຫັນແດ່ ແລະ ໃຫ້ນາງເອງເປັນຜູ້ປ້ອນເຂົ້າໜົມນັ້ນ ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍກິນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດດາວິດຈຶ່ງສັ່ງຄວາມໄປບອກນາງຕາມາ ຢູ່ໃນວັງວ່າ, “ຈົ່ງໄປທີ່ເຮືອນຂອງອໍາໂນນ ແລະ ຈັດແຈ່ງອາຫານໃຫ້ລາວກິນ. ”
|
||
\v 8 ນາງຈຶ່ງໄປຍັງທີ່ນັ້ນ ແລະ ພົບລາວນອນຢູ່ເທິງຕຽງ. ນາງເອົາແປ້ງມານວດເຮັດເຂົ້າໜົມທີ່ນັ້ນ ເພື່ອໃຫ້ອໍາໂນນໄດ້ເຫັນຕົນ. ແລ້ວນາງກໍອົບເຂົ້າໜົມ
|
||
\v 9 ແລະ ເອົາອອກຈາກໝໍ້ຂາງໃຫ້ອໍາໂນນ ກິນ ແຕ່ລາວບໍ່ຍອມກິນ. ລາວເວົ້າວ່າ, “ບອກໃຫ້ທຸກຄົນອອກໄປ. ” ແລະ ທຸກຄົນກໍອອກໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ແລ້ວລາວກໍເວົ້າຕໍ່ນາງວ່າ, “ເອົາເຂົ້າໜົມມາ ແລະ ປ້ອນອ້າຍຢູ່ທີ່ຕຽງພີ້. ” ນາງຈຶ່ງຈັບເອົາເຂົ້າໜົມຍ່າງໄປຫາລາວ.
|
||
\v 11 ຂະນະທີ່ພວມເອົາເຂົ້າໜົມໃຫ້ນັ້ນ ລາວຈຶ່ງຈັບມືນາງໄວ້ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ນ້ອງສາວຂອງອ້າຍ ຈົ່ງເຂົ້າມານອນກັບອ້າຍ ສາເຖີດ. ”
|
||
\v 12 ນາງຕອບວ່າ, “ບໍ່ໄດ້ດອກ ອ້າຍເອີຍ ຢ່າບັງຄັບນ້ອງເຮັດສິ່ງທີ່ອັບອາຍຢ່າງນີ້ເລີຍ ເລື່ອງຢ່າງນີ້ ເຂົາບໍ່ເຮັດກັນໃນອິດສະຣາເອນ; ຂໍຢ່າເຮັດສິ່ງຊົ່ວຊ້າຢ່າງນີ້ເລີຍ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ນ້ອງຈະເງີຍໜ້າສູ້ຄົນອື່ນໄດ້ຢ່າງໃດ? ແລະ ອ້າຍເອງຈະເສຍໜ້າໃນຊາດອິດສະຣາເອນ. ກະລຸນາໄປເວົ້າກັບກະສັດສາ ແລະ ນ້ອງເຊື່ອແນ່ວ່າ ເພິ່ນຈະຍົກນ້ອງໃຫ້ອ້າຍ. ”
|
||
\v 14 ແຕ່ລາວບໍ່ຍອມຟັງນາງ ແລະ ຍ້ອນເພິ່ນມີກາໍລັງຫລາຍກວ່າ ຈຶ່ງຂົ່ມຂືນ ແລະ ຮ່ວມນອນກັບນາງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ແລ້ວອໍາໂນນ ກໍເກີດເບື່ອໜ່າຍ ແລະ ກຽດຊັງນາງທີ່ສຸດ; ລາວກຽດຊັງນາງຫລາຍກວ່າຕອນທີ່ຫລົງຮັກນາງ ມາກ່ອນນັ້ນ. ອໍາໂນນ ສັ່ງນາງວ່າ, “ຈົ່ງອອກໄປຈາກນີ້. ”
|
||
\v 16 ນາງຕອບວ່າ, “ບໍ່ ການທີ່ອ້າຍຂັບໄລ່ນ້ອງອອກໄປເຊັ່ນນີ້ ເປັນຄວາມຜິດຫລາຍກວ່າ [ຄ] ທີ່ອ້າຍຫາກໍໄດ້ກະທາໍກັບນ້ອງ. ແຕ່ອໍາໂນນບໍ່ຍອມຟັງນາງ;
|
||
\v 17 ລາວເອີ້ນເອົາຄົນຮັບໃຊ້ປະຈາໍຕົວມາ ແລະ ບອກວ່າ, “ຈົ່ງເອົາຍິງຄົນນີ້ ອອກໄປໃຫ້ພົ້ນສາຍຕາຂ້ອຍດຽວນີ້ ຍູ້ນາງອອກໄປ ແລະ ອັດປະຕູໃສ່ໄລໄວ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ຄົນຮັບໃຊ້ຈຶ່ງຍູ້ນາງອອກໄປ ແລະ ອັດປະຕູໃສ່ໄລໄວ. ນາງຕາມາ ນຸ່ງເສື້ອຄຸມແຂນຍາວ [ງ] ຊຶ່ງເປັນເສື້ອສໍາລັບພວກລູກສາວຂອງກະສັດ ຜູ້ທີ່ບໍ່ທັນແຕ່ງງານນຸ່ງກັນໃນສະໄໝນັ້ນ. [ຈ]
|
||
\v 19 ນາງເອົາຂີ້ເຖົ່າໂຮຍ ໃສ່ຫົວ, ຈີກເສື້ອຄຸມຂອງຕົນ, ເອົາມືອັດໜ້າ ແລະ ແລ່ນໜີໄປທັງຮ້ອງໄຫ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ເມື່ອ ອັບຊາໂລມ ອ້າຍຂອງນາງເຫັນ ຈຶ່ງຖາມວ່າ, “ອໍາໂນນ ໄດ້ຂົ່ມຂືນເຈົ້າແມ່ນບໍ? ນ້ອງເອີຍ ຢ່າເປັນທຸກໃຈ ເພາະເລື່ອງນີ້ເກີນໄປ. ລາວເປັນອ້າຍຕ່າງແມ່ຂອງເຈົ້າ; ຢ່າບອກຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງຮູ້ເລື່ອງນີ້. ດັ່ງນັ້ນ ນາງຕາມາ ຈຶ່ງອາໄສຢູ່ໃນເຮືອນຂອງອັບຊາໂລມ ທັງໂສກເສົ້າ ແລະ ເປົ່າປ່ຽວ.
|
||
\v 21 ເມື່ອກະສັດໄດ້ຍິນເຖິງເລື່ອງນີ້ ເພິ່ນຈຶ່ງໂກດຮ້າຍທີ່ສຸດ.
|
||
\v 22 ສ່ວນອັບຊາໂລມ ກໍກຽດຊັງອໍາໂນນ ຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນລາວບໍ່ຍອມເວົ້າຈາກັບອໍາໂນນ ອີກຕໍ່ໄປຍ້ອນລາວໄດ້ຂົ່ມຂືນຕາມາ ນ້ອງສາວຂອງຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ສອງປີຕໍ່ມາ ອັບຊາໂລມ ໄດ້ຈັດໃຫ້ມີການຕັດຂົນແກະຂຶ້ນທີ່ ບາອານຮາໂສ ຊຶ່ງຢູ່ ໃກ້ກັບເມືອງເອຟຣາອິມ; ແລ້ວລາວກໍໄດ້ເຊີນ ເອົາລູກຊາຍທັງໝົດຂອງກະສັດມາຮ່ວມ ໃນທີ່ນັ້ນດ້ວຍ.
|
||
\v 24 ອັບຊາໂລມ ໄດ້ໄປຫາ ກະສັດດາວິດ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຈະ ຈັດໃຫ້ມີການຕັດຂົນແກະຂຶ້ນ; ຂໍເຊີນໃຫ້ພໍ່ແລະພວກຂ້າຣາຊການຂອງພໍ່ ມາຮ່ວມໃນງານຄັ້ງນີ້ໄດ້ບໍ່?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 25 ກະສັດຕອບອັບຊາໂລມ ວ່າ, “ລູກເອີຍ ບໍ່ໄດ້ດອກ ຖ້າພວກເຮົາໄປໝົດທຸກຄົນ ກໍຈະເປັນການລໍາບາກແກ່ລູກ. ຝ່າຍອັບຊາໂລມ ກໍໜ່ວງໜ່ຽວຢາກໃຫ້ພໍ່ຂອງຕົນໄປ ແຕ່ກະສັດບໍ່ຍອມໄປ ແລະ ເພິ່ນກໍໄດ້ອວຍພອນລາວ.
|
||
\v 26 ອັບຊາໂລມ ຈຶ່ງຂໍຮ້ອງວ່າ, “ຖ້າດັ່ງນັ້ນ ພໍ່ຈະອະນຸຍາດໃຫ້ອໍາໂນນ ນ້ອງຊາຍຂອງຂ້ານ້ອຍໄປໄດ້ບໍ? ກະສັດຖາມວ່າ, “ເປັນຫຍັງ ລາວຈຶ່ງຈະຕ້ອງໄປ?
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ແຕ່ອັບຊາໂລມ ຍັງສືບຕໍ່ຊູຊີຂໍຮ້ອງຢູ່ຢ່າງນັ້ນ ຈົນກະສັດດາວິດຍອມໃຫ້ອໍາໂນນ ແລະ ພວກລູກຊາຍຄົນອື່ນ ໆ ໄປກັບອັບຊາໂລມ. ອັບຊາໂລມໄດ້ຈັດງານລ້ຽງອັນໃຫຍ່ໂຕຂຶ້ນ ຢ່າງງານລ້ຽງຂອງກະສັດ [ສ]
|
||
\v 28 ແລະ ອັບຊາໂລມໄດ້ແນະນາໍຄົນຮັບໃຊ້ຂອງຕົນວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຈົ້າສັງເກດເບິ່ງອໍາໂນນ ຖ້າລາວດື່ມເຫລົ້າເມົາຫລາຍແລ້ວ ເມື່ອຂ້ອຍອອກຄໍາສັ່ງໃຫ້ພາກັນຂ້າລາວໂລດ. ພວກເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງຢ້ານ. ຂ້ອຍຈະເປັນຜູ້ຮັບຜິດຊອບເອງ. ຈົ່ງກ້າຫານ ແລະ ຢ່າລັ່ງເລໃຈ. ”
|
||
\v 29 ດັ່ງນັ້ນ ພວກຄົນຮັບໃຊ້ຈຶ່ງປະຕິບັດຕາມຄໍາແນະນາໍຂອງອັບຊາໂລມ ແລະ ຂ້າອໍາໂນນເສຍ. ສ່ວນພວກລູກຊາຍຄົນອື່ນ ໆ ຂອງກະສັດດາວິດກໍຂຶ້ນຂີ່ລໍ ແລະ ປົບໜີໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາພວມກັບເມືອນັ້ນ ກະສັດດາວິດກໍໄດ້ຮັບແຈ້ງວ່າ ອັບຊາໂລມ ໄດ້ຂ້າພວກລູກຊາຍຂອງກະສັດ ໂດຍບໍ່ມີຜູ້ໃດເຫລືອເລີຍ.
|
||
\v 31 ກະສັດຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນ, ຈີກເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມຂອງຕົນດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະ ໝູບໜ້າລົງກັບພື້ນດິນ. ພວກ ຄົນຮັບໃຊ້ທີ່ຢູ່ກັບເພິ່ນໃນທີ່ນັ້ນ ກໍຈີກເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມຂອງຕົນເຊັ່ນດຽວກັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 32 ແຕ່ໂຢນາດາບ ລູກຊາຍຂອງຊາມມາ ແລະ ຫລານຊາຍຂອງກະສັດດາວິດ ບອກວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຂ້າລູກຊາຍຂອງກະສັດໝົດທຸກຄົນດອກ ມີແຕ່ອໍາໂນນ ເທົ່ານັ້ນຕາຍ. ຍ້ອນວ່າ ອັບຊາໂລມ ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະກະທາໍການແກ້ແຄ້ນນີ້ ຕັ້ງແຕ່ມື້ທີ່ອໍາໂນນໄດ້ຂົ່ມຂືນຕາມາ ນ້ອງສາວຂອງເພິ່ນພຸ້ນ.
|
||
\v 33 ດັ່ງນັ້ນ ຢ່າເຊື່ອຂ່າວທີ່ວ່າ ລູກຊາຍທຸກຄົນຂອງກະສັດຕາຍ ມີແຕ່ອໍາໂນນເທົ່ານັ້ນທີ່ຖືກຂ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 34 ໃນຂະນະດຽວກັນນັ້ນ ອັບຊາໂລມກໍໄດ້ປົບໜີໄປ. ຕໍ່ມາບຶດໜຶ່ງ ທະຫານຍາມກໍຫລຽວເຫັນຄົນກຸ່ມໃຫຍ່ພວກໜຶ່ງກາໍລັງລົງມາ ຈາກເນີນພູ ຕາມເສັ້ນທາງມາຈາກໂຮໂຣນາອິມ. [ຊ] ທະຫານຍາມຄົນນັ້ນ ຈຶ່ງໄປບອກ ກະສັດຕາມທີ່ຕົນໄດ້ເຫັນ. [ຍ]
|
||
\v 35 ໂຢນາດາບ ເວົ້າກັບກະສັດດາວິດ ວ່າ “ພວກ ນັ້ນແມ່ນພວກລູກຊາຍຂອງກະສັດ ທີ່ກາໍລັງມາ ດັ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ບອກກະສັດແລ້ວ.
|
||
\v 36 ພໍລາວເວົ້າສຸດ ພວກລູກຊາຍຂອງກະສັດດາວິດກໍເຂົ້າມາ. ພວກເຂົາພາກັນຮ້ອງໄຫ້; ກະສັດ ແລະ ພວກຂ້າຣາຊການຂອງເພິ່ນກໍຮ້ອງໄຫ້ຢ່າງຂົມຂື່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 37-38 ຝ່າຍອັບຊາໂລມ ກໍໄດ້ໜີໄປຫາເຈົ້າຕານໄມ ກະສັດແຫ່ງເກຊູ ລູກຊາຍຂອງອໍາມີຮຸດ. ລາວອາໄສຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນເປັນເວລາສາມ ປີ. ກະສັດດາວິດໄວ້ທຸກໃຫ້ອໍາໂນນ ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນເປັນເວລາດົນນານ,
|
||
\v 39 ແຕ່ເມື່ອເພິ່ນທຸເລົາໃນເລື່ອງການຕາຍ ຂອງອໍາໂນນແລ້ວ ເພິ່ນຈຶ່ງຄິດຮອດອັບຊາໂລມ ຫລາຍທີ່ສຸດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 14
|
||
\p
|
||
\v 1 ໂຢອາບ ຮູ້ວ່າກະສັດດາວິດຄິດຮອດອັບຊາໂລມ ຫລາຍທີ່ສຸດ
|
||
\v 2 ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງສົ່ງຄົນໄປນາໍເອົາຍິງຊາວເມືອງເຕກົວ ຄົນໜຶ່ງມາ. ຍິງຄົນນີ້ເປັນຄົນສະຫລາດ. ເມື່ອນາງມາຮອດໂຢອາບ ຈຶ່ງບອກນາງວ່າ, “ໃຫ້ເຈົ້າທາໍທ່າໄວ້ທຸກ ແລະ ຢ່າຫວີຜົມ. ໃຫ້ເຮັດຄືຄົນທີ່ໄວ້ທຸກມາແຕ່ດົນນານແລ້ວ.
|
||
\v 3 ແລ້ວ ຈຶ່ງໄປພົບກະສັດ ແລະ ເວົ້າຕາມຄໍາທີ່ຂ້ອຍຈະບອກເຈົ້າ. ” ໂຢອາບ ຈຶ່ງບອກຄໍາເວົ້າໃຫ້ແກ່ນາງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ຍິງຄົນນີ້ໄດ້ເຂົ້າໄປພົບກະສັດ ໂດຍກົ້ມຂາບລົງດ້ວຍຄວາມນັບຖື ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ກະລຸນາຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍແດ່ທ້ອນ. ”
|
||
\v 5 ເພິ່ນຖາມນາງວ່າ, “ເຈົ້າຕ້ອງການຫຍັງ? ” ນາງຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍເປັນຍິງໝ້າຍທີ່ຍາກຈົນ ຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍ ຕາຍປະ.
|
||
\v 6 ຂ້ານ້ອຍມີລູກຊາຍສອງຄົນ, ແຕ່ມື້ໜຶ່ງທັງສອງໄດ້ເກີດຜິດຖຽງກັນຢູ່ໃນທົ່ງນາ ແລະ ບໍ່ມີຜູ້ໃດແຍກພວກເຂົາອອກຈາກກັນໄດ້. ລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງຈຶ່ງໄດ້ຂ້າລູກຊາຍອີກຄົນໜຶ່ງຕາຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ດຽວນີ້ ຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງຂ້ານ້ອຍທັງໝົດຕ່າງກໍຫັນມາຕໍ່ສູ້ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂໍຮ້ອງຂ້ານ້ອຍມອບລູກຊາຍໃຫ້ພວກເຂົາ ເພື່ອຂ້າແກ້ແຄ້ນຄືນ ຍ້ອນລາວໄດ້ຂ້າອ້າຍຂອງຕົນ. ຖ້າພວກເຂົາເຮັດດັ່ງນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍກໍຈະບໍ່ມີລູກເຫລືອຢູ່ນາໍເລີຍ. ພວກເຂົາຈະທາໍ ລາຍຄວາມຫວັງອັນສຸດທ້າຍຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຈະບໍ່ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍມີລູກຊາຍເພື່ອສືບເຊື້ອສາຍຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍອີກຕໍ່ໄປ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ກະສັດຕອບນາງວ່າ, “ໃຫ້ເຈົ້າກັບເມືອສາ ເຮົາຈະຈັດການເລື່ອງນີ້ເອງ. ”
|
||
\v 9 ນາງ ເວົ້າຕໍ່ກະສັດ ວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ບໍ່ວ່າກະສັດຈະເຮັດຫຍັງລົງໄປກໍຕາມ ຂ້ານ້ອຍກັບຄອບຄົວຂອງຂ້ານ້ອຍ ຈະຮັບເອົາຄໍາຕິຕຽນນັ້ນ ສ່ວນກະສັດແລະຄອບຄົວຂອງກະສັດແລ້ວຈະບໍ່ມີຄວາມຜິດຫຍັງ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ກະສັດຕອບວ່າ, “ຖ້າຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງຂູ່ເຂັນເຈົ້າ ຈົ່ງນາໍເອົາລາວມາຫາເຮົາ ແລ້ວລາວກໍຈະບໍ່ລົບກວນເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ. ”
|
||
\v 11 ນາງເວົ້າວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ກະລຸນາພາວັນນາອະທິຖານ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງກະສັດ ເພື່ອວ່າຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງຂ້ານ້ອຍຜູ້ທີ່ຮັບຜິດຊອບແກ້ແຄ້ນຕໍ່ການຕາຍຂອງລູກຊາຍຂ້ານ້ອຍນັ້ນ ຈະບໍ່ເຮັດຜິດອັນຮ້າຍແຮງ ກວ່ານັ້ນ ໂດຍຂ້າລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງອີກຂອງຂ້ານ້ອຍ. ” ກະສັດດາວິດ ຕອບວ່າ, “ເຮົາສັນຍາ ໂດຍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຊີວິດຢູ່ວ່າ ລູກຊາຍອີກຄົນໜຶ່ງຂອງເຈົ້າ ຈະບໍ່ຖືກທາໍຮ້າຍ ແຕ່ຢ່າງໃດໝົດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ຍິງນັ້ນເວົ້າວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ກະລຸນາໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເວົ້າຕື່ມຈັກຄໍາໜຶ່ງແດ່ທ້ອນ. ” ເພິ່ນຕອບວ່າ, “ຈົ່ງເວົ້າມາ. ”
|
||
\v 13 ນາງເວົ້າໃຫ້ເພິ່ນວ່າ, “ເປັນຫຍັງ ກະສັດຈຶ່ງເຮັດຜິດຕໍ່ປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງນີ້? ກະສັດບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ລູກຊາຍຂອງທ່ານ ທີ່ໄດ້ປົບໜີໄປນັ້ນ ກັບຄືນມາ. ສະນັ້ນ ກະສັດຈຶ່ງປະນາມທ່ານເອງ ໃນສິ່ງທີ່ທ່ານໄດ້ເວົ້າ ໄປນັ້ນ.
|
||
\v 14 ເຮົາທຸກຄົນຈະຕ້ອງຕາຍ. ພວກເຮົາປຽບດັ່ງນາໍ້ ທີ່ຖືກສາດໃສ່ໜ້າດິນ ຊຶ່ງເອົາມາຮວມເຂົ້າກັນບໍ່ໄດ້ອີກ. ແມ່ນແຕ່ ພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຄົນຕາຍຄືນມີຊິວິດ ແຕ່ຢ່າງໜ້ອຍ ກະສັດກໍຫາວິທີທາງນາໍຄົນທີ່ຖືກເນລະເທດກັບຄືນມາໄດ້. [ດ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ບັດນີ້ ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ເຫດຜົນທີ່ຂ້ານ້ອຍມາກ່າວຕໍ່ກະສັດນັ້ນ ເພາະມີຄົນຂູ່ໃຫ້ ຂ້ານ້ອຍຢ້ານ; ສະນັ້ນແຫລະ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຄິດວ່າ ຂ້ານ້ອຍຄວນເວົ້າກັບທ່ານ ໂດຍຫວັງວ່າ ທ່ານຈະເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍຮ້ອງຂໍມານີ້.
|
||
\v 16 ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າ ທ່ານຈະຟັງ ແລະ ຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍໃຫ້ພົ້ນຈາກຜູ້ທີ່ກາໍລັງພະຍາຍາມ ຂ້າລູກຊາຍຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ລວມທັງຂ້ານ້ອຍດ້ວຍ ທັງຈະກາໍຈັດພວກຂ້ານ້ອຍໃຫ້ໝົດໄປເສຍຈາກດິນແດນ ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ໂຜດໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງ.
|
||
\v 17 ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າ ຄໍາສັນຍາຂອງທ່ານ ຈະເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍພົ້ນໄດ້ ເພາະກະສັດກໍປຽບດັ່ງເທວະດາຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ແຍກຄວາມດີອອກ ຈາກຄວາມຊົ່ວໄດ້. [ຕ] ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງທ່ານ ສະຖິດຢູ່ກັບທ່ານເຖີດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ກະສັດຕອບນາງວ່າ, “ເຮົາຢາກຖາມເຈົ້າຢ່າງໜຶ່ງ ແລະ ເຈົ້າຈະຕ້ອງບອກເຮົາທັງໝົດ ຕາມຄວາມເປັນຈິງ. ” ນາງຕອບວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ເຊີນຖາມຂ້ານ້ອຍໄດ້ທຸກຢ່າງ. ”
|
||
\v 19 ກະສັດກ່າວວ່າ, “ແມ່ນແຜນການຂອງໂຢອາບ ບໍ? ທີ່ໃຫ້ເຈົ້າມາກ່າວ ສິ່ງເຫົ່ຼານີ້. ” ແລະ ນາງໄດ້ຕອບກະສັດວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ຕາບໃດທີ່ວິນຍານຂອງກະສັດມີຊີວິດຢູ່ ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດປົກປິດຄວາມຈິງຈາກກະສັດໄດ້ດອກ. [ຖ] ແມ່ນ ໂຢອາບ ຂ້າຣາຊການຂອງທ່ານນັ້ນແຫລະ ເປັນຜູ້ບອກໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເຮັດ ແລະ ບອກໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເວົ້າ.
|
||
\v 20 ແຕ່ເພິ່ນເຮັດລົງໄປ ເພື່ອຢາກໃຫ້ເລື່ອງທັງໝົດຈົບລົງຢ່າງຮຽບຮ້ອຍ. ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ທ່ານເປັນຜູ້ສະຫລາດ ດັ່ງເທວະດາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮູ້ຈັກເຫດການ ທຸກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ຕໍ່ມາ ກະສັດຈຶ່ງເວົ້າກັບໂຢອາບ ວ່າ, “ເຮົາຕັດສິນໃຈແລ້ວ ທີ່ຈະເຮັດຕາມເຈົ້າຕ້ອງການ. ຈົ່ງໄປນາໍເອົາຊາຍໜຸ່ມ ອັບຊາໂລມ ກັບຄືນມາສາ. ”
|
||
\v 22 ໂຢອາບ ຂາບລົງຕໍ່ໜ້າກະສັດດາວິດ ດ້ວຍຄວາມນັບຖື ທັງກ່າວວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າອວຍພອນທ່ານເຖີດ. ບັດນີ້ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ແລ້ວວ່າ ທ່ານພໍໃຈໃນຕົວຂ້ານ້ອຍ ເພາະທ່ານໄດ້ ຕອບຄໍາຮ້ອງຂໍຂອງຂ້ານ້ອຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ແລ້ວລາວກໍລຸກຂຶ້ນ ອອກເດີນທາງໄປ ຍັງເມືອງເກຊູ ແລະ ນາໍເອົາອັບຊາໂລມ ກັບຄືນມາຍັງນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ.
|
||
\v 24 ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ກະສັດໄດ້ອອກຄໍາສັ່ງບໍ່ໃຫ້ ອັບຊາໂລມ ຢູ່ໃນຣາຊວັງຕໍ່ໄປ. ເພິ່ນກ່າວວ່າ, “ເຮົາບໍ່ຢາກເຫັນໜ້າລາວ. ” ດັ່ງນັ້ນ ອັບຊາໂລມ ຈຶ່ງຢູ່ໃນເຮືອນຂອງຕົນເອງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ມາປາກົດຕົວຕໍ່ໜ້າກະສັດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 25 ໃນປະເທດອິດສະຣາເອນ ບໍ່ມີຜູ້ໃດທີ່ເປັນຄົນງາມດັ່ງອັບຊາໂລມ. ລາວບໍ່ມີຕໍາໜິ ຕັ້ງແຕ່ຫົວຈົນເຖິງປາຍຕີນ.
|
||
\v 26 ຜົມຂອງລາວດົກ ແລະ ຕັດປີລະເທື່ອເມື່ອຍາວ ແລະ ດົກຫລາຍ ຕາມການຊັ່ງຕວງເບິ່ງທາງຣາຊການ ຜົມຂອງລາວໜັກກວ່າ ສອງກິໂລກາຼມ.
|
||
\v 27 ອັບຊາໂລມ ມີລູກຊາຍຢູ່ສາມ ຄົນ ແລະ ມີລູກສາວຢູ່ຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ຕາມາ. ນາງຕາມາ ເປັນຍິງສາວທີ່ງາມຫລາຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ອັບຊາໂລມ ຢູ່ໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ເປັນເວລາສອງປີ ໂດຍບໍ່ໄດ້ເຫັນໜ້າກະສັດ.
|
||
\v 29 ແລ້ວອັບຊາໂລມ ກໍສົ່ງຄົນໄປຫາໂຢອາບ ເພື່ອໃຫ້ລາວໄປພົບກະສັດໃຫ້ຕົນ ແຕ່ໂຢອາບບໍ່ຍອມມາ. ອັບຊາໂລມ ຈຶ່ງສົ່ງຄົນໄປຫາໂຢອາບ ເທື່ອທີສອງອີກ ແຕ່ໂຢອາບກໍຍັງບໍ່ຍອມມາອີກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ດັ່ງນັ້ນ ອັບຊາໂລມ ຈຶ່ງບອກຄົນຮັບໃຊ້ ຂອງຕົນວ່າ, “ເບິ່ງພຸ້ນແມ ທົ່ງນາຂອງໂຢອາບ ກໍຢູ່ໃກ້ທົ່ງນາຂອງຂ້ອຍນີ້ເອງ ຕົ້ນ ເຂົ້າເດືອຍເກີດເຕັມທົ່ງນາ. ໄປຈູດມັນຖິ້ມເສຍ. ” ພວກຄົນຮັບໃຊ້ຈຶ່ງໄປຈູດເຂົ້າໃນທົ່ງນານັ້ ຖິ້ມໝົດ.
|
||
\v 31 ໂຢອາບ ຈຶ່ງໄປຍັງເຮືອນຂອງອັບຊາໂລມ ແລະ ຖາມວ່າ, “ເປັນຫຍັງ ພວກຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເຈົ້າຈຶ່ງຈູດເຂົ້າໃນທົ່ງນາຂອງຂ້ອຍ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 32 ອັບຊາໂລມ ຕອບວ່າ, “ກໍເພາະເຈົ້າບໍ່ຍອມມາ ເມື່ອຂ້ອຍສົ່ງຄົນໄປເອີ້ນເຈົ້າ. ຂ້ອຍຢາກໃຫ້ເຈົ້າໄປຫາກະສັດ ແລະ ຖາມເພິ່ນໃຫ້ຂ້ອຍວ່າ, ‘ເຫດໃດຂ້ອຍຈຶ່ງຈາກເມືອງເກຊູ ມາຢູ່ທີ່ນີ້? ຖ້າຂ້ອຍຢູ່ພຸ້ນຄົງຈະເປັນການດີກວ່າ. ’ ດຽວນີ້ ຂ້ອຍຢາກໃຫ້ເຈົ້າຫາທາງໃຫ້ ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າໄປພົບກະສັດ ແລະ ຖ້າຂ້ອຍເປັນຄົນຜິດ ກໍໃຫ້ເພິ່ນຂ້າຂ້ອຍເສຍ. ”
|
||
\v 33 ດັ່ງນັ້ນ ໂຢອາບຈຶ່ງໄປຫາກະສັດດາວິດ ແລະ ບອກເພິ່ນຕາມທີ່ອັບຊາໂລມ ໄດ້ເວົ້າ. ກະສັດ ຈຶ່ງສົ່ງຄົນໄປນາໍເອົາອັບຊາໂລມ ມາພົບ. ລາວໄດ້ເຂົ້າໄປກົ້ມຂາບລົງຕໍ່ໜ້າກະສັດ. ກະສັດໄດ້ຕ້ອນຮັບ ໂດຍກອດຈູບອັບຊາໂລມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 15
|
||
\p
|
||
\v 1 ຕໍ່ມາ ອັບຊາໂລມໄດ້ຈັດຫາລົດຮົບ ແລະ ມ້າຫລາຍໂຕສໍາລັບຕົນ ພ້ອມທັງທະຫານ ປ້ອງກັນຕົວ ຫ້າສິບຄົນ.
|
||
\v 2 ອັບຊາໂລມຈະ ຕ້ອງລຸກແຕ່ເຊົ້າ ແລະ ໄປຢືນຢູ່ທີ່ທາງປະຕູ ກາໍແພງເມືອງ. ເມື່ອໃດເຫັນຄົນທີ່ມີເລື່ອງຜິດຖຽງກັນ ເພື່ອຈະໄປຫາກະສັດຕັດສິນຄວາມໃຫ້ ອັບຊາໂລມຈະຕ້ອງໄປເອີ້ນຄົນນັ້ນມາ ແລະ ຖາມລາວວ່າ, “ເຈົ້າມາແຕ່ໃສ? ” ແລະ ຫລັງຈາກຄົນນັ້ນໄດ້ບອກລາວເຖິງເຜົ່າທີ່ຕົນສັງກັດຢູ່ແລ້ວ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ອັບຊາໂລມ ກໍຈະເວົ້າໂລດວ່າ, “ເບິ່ງແມ ຄະດີຂອງເຈົ້າກໍດີ ແລະຖືກຕ້ອງ ແຕ່ບໍ່ມີຜູ້ຕາງໜ້າຂອງກະສັດ ເພື່ອືຈະຟັງຄະດີຂອງເຈົ້າ. ”
|
||
\v 4 ລາວຈະເວົ້າຕື່ມວ່າ, “ຖ້າຂ້ອຍໄດ້ ເປັນຜູ້ຕັດສິນຄວາມແລ້ວ ເມື່ອຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງມິເລື່ອງຕໍ່ກັນ ຫລື ນາໍຄໍາຮ້ອງທຸກໄປຫາຂ້ອຍ ຂ້ອຍຈະໃຫ້ຄວາມເປັນທາໍແກ່ລາວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ເມື່ອມີຊາຍຄົນໃດເຂົ້າມາກົ້ມຂາບອັບຊາໂລມ ລາວກໍຈະເດ່ມືອອກໄປກອດ ແລະ ຈູບຄົນນັ້ນ.
|
||
\v 6 ລາວປະຕິບັດຢ່າງນີ້ກັບຊາວອິດສະຣາເອນທຸກຄົນ ທີ່ມາຫາກະສັດ ເພື່ອໃຫ້ເພິ່ນຕັດສິນຄວາມໃຫ້; ດັ່ງນັ້ນແຫລະ ພວກເຂົາຈຶ່ງມີຄວາມຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ຫລັງຈາກນັ້ນມາສີ່ປີ [ທ] ອັບຊາໂລມ ໄດ້ເວົ້າກັບກະສັດດາວິດ ວ່າ, “ຂໍຊົງໂຜດ ອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໄປເມືອງເຮັບໂຣນ ແດ່ທ້ອນ ເພື່ອໄປປະຕິບັດຕາມທີ່ໄດ້ສັນຍາໄວ້ກັບອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
\v 8 ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຢູ່ ທີ່ເມືອງເກຊູ ໃນຊີເຣຍນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ສັນຍາກັບອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ ຖ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ຂ້ານ້ອຍກັບມາຍັງນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ຂ້ານ້ອຍຈະນະມັດສະການ ພຣະອົງທີ່ເມືອງເຮັບໂຣນ. ” [ນ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ກະສັດຕອບວ່າ, “ຈົ່ງໄປດີເທີ້ນ. ” ແລ້ວອັບຊາໂລມ ກໍຈາກໄປສູ່ເມືອງເຮັບໂຣນ.
|
||
\v 10 ແຕ່ລາວໄດ້ສົ່ງຄົນນາໍຂ່າວໄປບອກທຸກ ໆ ເຜົ່າໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ວ່າ, “ເມື່ອໃດທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ຍິນສຽງແກດັງຂຶ້ນ ໃຫ້ພວກເຈົ້າຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, ‘ອັບຊາໂລມໄດ້ເປັນກະສັດທີ່ເມືອງເຮັບໂຣນແລ້ວ. ’ ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ອັບຊາໂລມໄດ້ເຊີນເອົາສອງຮ້ອຍຄົນຈາກນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ໄປກັບຕົນ. ພວກ ເຫລົ່ານີ້ບໍ່ຮູ້ເຖິງແຜນການກະບົດນີ້ ແຕ່ຢ່າງໃດ ແລະ ພາກັນໄປດ້ວຍຄວາມບໍຣິສຸດໃຈ.
|
||
\v 12 ແລະໃນຂະນະທີ່ອັບຊາໂລມຖວາຍເຄື່ອງບູຊາຢູ່ນັ້ນ ລາວກໍໄດ້ສົ່ງຄົນໄປຍັງເມືອງກີໂລ ເພື່ອນາໍເອົາອາຮີໂຕເຟນ ທີ່ປຶກສາຄົນໜຶ່ງຂອງກະສັດດາວິດ. ການກະບົດຕໍ່ກະສັດກໍໜັກຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ຜູ້ຕິດຕາມອັບຊາໂລມ ກໍເພີ່ມຈໍານວນຂຶ້ນເລື້ອຍ ໆ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ຄົນນຳຂ່າວໄດ້ມາລາຍງານຕໍ່ກະສັດດາວິດວ່າ, "ຊາວອິດສະຣາເອນກຳລັງປະຕິຍານຕົນຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ອັບຊາໂລມ."
|
||
\v 14 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດດາວິດຈຶ່ງສັ່ງພວກຂ້າຣາຊການທັງໝົດທີ່ຢຸ່ກັບເພິ່ນໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ວ່າ, “ຖ້າພວກເຮົາຢາກປົບໜີຈາກອັບຊາໂລມ ໃຫ້ປົບໜີໄປໄວ ໆ ດຽວນີ້ໂລດ ຫລື ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ໃນບໍ່ຊ້າລາວຈະມາຮອດທີ່ນີ້ ແລະ ຕໍ່ສູ້ພວກເຮົາໃຫ້ພ່າຍແພ້ ແລະ ຂ້າທຸກຄົນໃນເມືອງນີ້ຖິ້ມ. ”
|
||
\v 15 ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ແມ່ນແລ້ວ ກະສັດເຈົ້າຂ້າ ພວກຂ້ານ້ອຍພ້ອມທີ່ຈະເຮັດທຸກສິ່ງຕາມທີ່ທ່ານສັ່ງ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດພ້ອມທຸກຄົນໃນຄອບຄົວ ແລະ ບັນດາຂ້າຣາຊການຈຶ່ງ ພາກັນໜີໄປ ເວັ້ນໄວ້ແຕ່ເມຍນ້ອຍສິບຄົນທີ່ເພິ່ນປະໄວ້ໃຫ້ເຝົ້າຣາຊວັງ.
|
||
\v 17 ຂະນະທີ່ກະສັດ ແລະ ບັນດາຂ້າຣາຊການກາໍລັງຍ່າງອອກໄປຈາກເມືອງນັ້ນ ກໍມາຢຸດຢູ່ທີ່ເຮືອນຫລັງສຸດທ້າຍ.
|
||
\v 18 ພວກຂ້າຣາຊການທັງໝົດໄດ້ຢືນຢູ່ [ບ] ບັນດາຄົນເຄເຣທີ ແລະ ຄົນເປເລທີ ກັບ ຄົນກາດຫົກຮ້ອຍຄົນ ທີ່ໄດ້ຕິດຕາມເພິ່ນມາຈາກເມືອງກາດນັ້ນ ກໍໄດ້ຍ່າງຜ່ານເພິ່ນໄປເໝືອນກັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ແລ້ວກະສັດກໍເວົ້າກັບອິດໄຕ ຫົວໜ້າຂອງທະຫານເຫລົ່ານັ້ນ ວ່າ, “ເປັນຫຍັງ ເຈົ້າຈຶ່ງມາກັບພວກເຮົາ? ຄືນໄປຢູ່ກັບກະສັດອົງໃໝ່ສາ. ເຈົ້າເປັນຄົນຕ່າງດ້າວ ເປັນອົບພະຍົບທີ່ໜີຈາກບ້ານເມືອງມາ.
|
||
\v 20 ເຈົ້າອາໄສຢູ່ໃນທີ່ນີ້ເປັນພຽງເວລາສັ້ນ ໆ ເທົ່ານັ້ນ ເຫດໃດເຈົ້າຈະຕ້ອງຊັດເຊພະເນຈອນ ໄປກັບເຮົາຢ່າງນີ້? ເຮົາເອງຍັງບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າຈະ ໄປທາງໃດ. ຈົ່ງກັບຄືນເມືອສາ ແລະ ພາເພື່ອນຮ່ວມຊາດຂອງເຈົ້າ ກັບຄືນເມືອດ້ວຍ. ຂໍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໂຜດເມດຕາ ແລະ ເປັນທີ່ເພິ່ງຂອງເຈົ້າເຖີດ. ” [ປ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ແຕ່ອິດໄຕ ຕອບວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ຂ້ານ້ອຍຂໍສາບານໂດຍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຊີວິດຢູ່ວ່າ ຂ້ານ້ອຍຈະໄປກັບທ່ານທຸກທີ່ທຸກບ່ອນ ເຖິງແມ່ນຈະຕາຍກໍຍອມ. ”
|
||
\v 22 ກະສັດດາວິດ ຕອບວ່າ, “ດີແລ້ວ ຈົ່ງເດີນທາງ ຕໍ່ໄປສາ. ” ດັ່ງນັ້ນ ອິດໄຕພ້ອມທະຫານທຸກຄົນຂອງຕົນ ແລະ ລູກເມຍຂອງພວກເຂົາຈຶ່ງເດີນທາງຕໍ່ໄປ.
|
||
\v 23 ໃນຂະນະທີ່ພວກຕິດຕາມກະສັດດາວິດ ກໍາລັງອອກໄປນັ້ນ ປະຊາຊົນກໍຮ້ອງໄຫ້ດ້ວຍສຽງດັງ. ສ່ວນກະສັດກັບຄົນທັງຫລາຍຂອງເພິ່ນກໍໄດ້ຂ້າມ ຫ້ວຍກິດໂຣນ ແລະ ມຸ່ງໜ້າໄປສູ່ຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ປະໂຣຫິດຊາດົກ ໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນກັບຊາວ ເລວີ ຜູ້ທີ່ຫາມຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າອັນສັກສິດ. ພວກເຂົາປົງຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ລົງ [ຜ] ແລະ ບໍ່ໄດ້ຫາມຫີບນັ້ນຈົນປະຊາຊົນອອກໄປໝົດຈາກເມືອງ. ປະໂຣຫິດອາບີອາທາ ກໍຢູ່ທີ່ນັ້ນຄືກັນ. [ຝ]
|
||
\v 25 ແລ້ວກະສັດກໍກ່າວແກ່ຊາດົກ ວ່າ, “ຈົ່ງເອົາຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ກັບເມືອສາ ຖ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າພໍໃຈກັບເຮົາ ໃນມື້ ໜຶ່ງຂ້າງໜ້າ ພຣະອົງຈະໃຫ້ເຮົາກັບຄືນມາ ເຫັນຫີບນີ້ ແລະ ເຫັນບ່ອນທີ່ຫີບນີ້ຕັ້ງຢູ່.
|
||
\v 26 ແຕ່ຖ້າພຣະອົງບໍ່ພໍໃຈນາໍເຮົາ ກໍຂໍໃຫ້ພຣະອົງເຮັດຕໍ່ເຮົາຕາມທີ່ພຣະອົງຕ້ອງການ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ກະສັດດາວິດ ກ່າວແກ່ຊາດົກ ຕໍ່ໄປວ່າ, “ເບິ່ງດູ [ພ] ຈົ່ງພາ ອາຮີມາອາດ ລູກຊາຍຂອງທ່ານ ແລະ ໂຢນາທານ ລູກຊາຍຂອງອາບີອາທາ ກັບເມືອໃນເມືອງຢ່າງສະຫງົບສຸກເທີ້ນ.
|
||
\v 28 ໃນເວລາດຽວກັນນັ້ນ ເຮົາຈະຄອຍຖ້າຢູ່ໃກ້ກັບບ່ອນຂ້າມແມ່ນາໍ້ ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ຈົນກວ່າເຮົາຈະໄດ້ຮັບຂ່າວຈາກທ່ານ. ”
|
||
\v 29 ດັ່ງນັ້ນ ຊາດົກ ແລະ ອາບີອາທາ ຈຶ່ງຫາມຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ກັບຄືນເມືອນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ແລະ ອາໄສຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ກະສັດາວິດ ໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ຂຶ້ນໄປຍັງພູເຂົາໝາກກອກເທດ; ເພິ່ນປະຕີນເປົ່າ ແລະ ເອົາຜ້າຄຸມຫົວໄວ້ ເປັນເຄື່ອງໝາຍສະແດງ ເຖິງຄວາມໂສກເສົ້າ. ທຸກຄົນທີ່ຕິດຕາມເພິ່ນໄປນັ້ນ ກໍເອົາຜ້າຄຸມຫົວ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ເໝືອນກັນ.
|
||
\v 31 ເມື່ອມີຄົນມາບອກກະສັດດາວິດ ວ່າ, [ຟ] ອາຮີໂຕເຟນ ກໍຮ່ວມເປັນກະບົດກັບອັບຊາໂລມດ້ວຍ ກະສັດຈຶ່ງພາວັນນາອະທິຖານ ວ່າ, “ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຂໍພຣະອົງເຮັດໃຫ້ຄໍາແນະນາໍຂອງອາຮີໂຕເຟນ ໃຊ້ການບໍ່ໄດ້ເຖີດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 32 ເມື່ອກະສັດດາວິດຂຶ້ນໄປຮອດເທິງ ເນີນພູ ບ່ອນມີທີ່ນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ, ຮູຊາຍ ຄົນຊາວເມືອງອາກກິດ ແລະ ເປັນເພື່ອນສະໜິດຂອງເພິ່ນກໍມາພົບ. ລາວຈີກເສື້ອຜ້າ ແລະ ໂຮຍຂີ້ຝຸ່ນດິນໃສ່ຫົວ.
|
||
\v 33 ກະສັດດາວິດກ່າວແກ່ລາວວ່າ, “ຖ້າເຈົ້າມາກັບຂ້ອຍ ເຈົ້າກໍຊ່ວຍຫຍັງ ແກ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ດອກ
|
||
\v 34 ແຕ່ເຈົ້າຊ່ວຍຂ້ອຍໄດ້ໂດຍກັບຄືນເມືອຢູ່ໃນເມືອງ ແລະ ບອກອັບຊາໂລມ ວ່າ, ເຈົ້າຈະຮັບໃຊ້ລາວຢ່າງສັດຊື່ ດັ່ງທີ່ເຈົ້າ ໄດ້ຮັບໃຊ້ພໍ່ຂອງລາວ. ແລະ ໃຫ້ເຈົ້າເຮັດທຸກສິ່ງສຸດຄວາມສາມາດ ເພື່ອຄັດຄ້ານຄໍາແນະນາໍຂອງອາຮີໂຕເຟນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 35 ປະໂຣຫິດຊາດົກ ແລະ ອາບີອາທາ ກໍຈະຢູ່ທີ່ນັ້ນ ໃຫ້ເຈົ້າບອກລາວທຸກສິ່ງຕາມທີ່ເຈົ້າໄດ້ຍິນໃນຣາຊວັງ.
|
||
\v 36 ອາຮີມາອາດ ລູກຊາຍຂອງຊາດົກ ກັບ ໂຢນາທານ ລູກຊາຍຂອງອາບີອາທາ ກໍຢູ່ກັບພວກເພິ່ນດ້ວຍ. ໃຫ້ເຈົ້າສົ່ງພວກເຂົານໍາຂ່າວທີ່ເຈົ້າຮວບຮວມ ໄດ້ທັງໝົດມາບອກຂ້ອຍ. ”
|
||
\v 37 ດັ່ງນັ້ນ ຮູຊາຍ ເພື່ອນສະໜິດຂອງກະສັດດາວິດ ຈຶ່ງກັບຄືນເມືອໃນເມືອງ ຊຶ່ງພໍດີເປັນເວລາທີ່ ອັບຊາໂລມ ມາຮອດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 16
|
||
\p
|
||
\v 1 ເມື່ອກະສັດດາວິດ ຍ່າງກາຍເນີນພູໄປ ນ້ອຍໜຶ່ງໃນທັນໃດ ຊີບາ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເມຟີໂບເສັດ ກໍມາພົບເພິ່ນ. ຊີບາ ມໍລໍຢູ່ຄູ່ໜຶ່ງຊຶ່ງບັນທຸກເຂົ້າຈີ່ສອງຮ້ອຍກ້ອນ, ໝາກອະງຸ່ນແຫ້ງຮ້ອຍເມັດ, ໝາກໄມ້ສົດຮ້ອຍເມັດ ແລະນ້ຳອະງຸ່ນເຕັມໜຶ່ງຖົງ
|
||
\v 2 ກະສັດດາວິດ ຖາມ ຊີບາ ວ່າ, “ເຈົ້າຈະເອົາຂອງເຫລົ່ານີ້ໄປ ເຮັດຫຍັງ? ” ຊີບາ ຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ລໍຄູ່ນີ້ເອົາມາ ໃຫ້ຄົນໃນຄອບຄົວຂອງທ່ານຂີ່ ສ່ວນເຂົ້າຈີ່ກັບໝາກໄມ້ ເອົາມາໃຫ້ທະຫານຂອງທ່ານກິນ ແລະ ນໍ້າອະງຸ່ນນີ້ກໍເອົາມາໃຫ້ທະຫານ ຂອງທ່ານດື່ມ ເມື່ອພວກເຂົາອິດເມື່ອຍໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ກະສັດຖາມ ວ່າ, “ເມຟີໂບເສັດ ຫລານຊາຍກະສັດໂຊນ ນາຍຂອງເຈົ້າຢູ່ໃສ? ” ຊີບາ ຕອບວ່າ, “ລາວຢູ່ໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ເພາະລາວໝັ້ນໃຈວ່າ ບັດນີ້ຊາວອິດສະຣາເອນ ຈະມອບອານາຈັກຂອງກະສັດໂຊນ ປູ່ຂອງລາວຄືນໃຫ້ລາວ. ”
|
||
\v 4 ກະສັດກ່າວແກ່ຊີບາ ວ່າ, “ທຸກສິ່ງທີ່ເປັນຂອງ ເມຟີໂບເສັດ ກໍເປັນຂອງເຈົ້າ. ” ຊີບາ ຕອບວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ຂ້ານ້ອຍຍິນດີຮັບໃຊ້ທ່ານ ຂໍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເປັນທີ່ພໍໃຈຂອງທ່ານເລື້ອຍ ໆ ເທີ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ເມື່ອກະສັດດາວິດໄປຮອດເມືອງບາຮູຣິມ ພີ່ນ້ອງຄົນໜຶ່ງຂອງກະສັດໂຊນ ຊີເມອີ ລູກຊາຍຂອງເກຣາ ກໍອອກມາພົບກະສັດດາວິດ ພ້ອມທັງປ້ອຍດ່າເພິ່ນ.
|
||
\v 6 ເຖິງແມ່ນວ່າກະສັດດາວິດມີທະຫານ ແລະ ໜ່ວຍ ປ້ອງກັນຕົວອ້ອມເພິ່ນຢູ່ກໍຕາມ, ແຕ່ຊີເມອີ ກໍແກວ່ງກ້ອນຫິນໃສ່ເພິ່ນ ແລະ ພວກຂ້າຣາຊການຂອງເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ລາວດ່າເພິ່ນ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ໜີໄປໃຫ້ພົ້ນ ໜີໄປໃຫ້ພົ້ນ ຜູ້ຮ້າຍຂ້າຄົນ ອາດຊະຍາກອນຜູ້ໂຫດຫ້ຽມ
|
||
\v 8 ເຈົ້າໄດ້ຢຶດອານາຈັກຂອງກະສັດໂຊນ ແລະ ບັດນີ້ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ລົງໂທດເຈົ້າຄືນ ເພາະເຈົ້າໄດ້ຂ້າຫລາຍຄົນໃນຄອບຄົວຂອງເພິ່ນ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຍົກອານາຈັກໃຫ້ອັບຊາໂລມ ລູກຊາຍຂອງເຈົ້າ; ສ່ວນຜູ້ຮ້າຍຂ້າຄົນດັ່ງເຈົ້າ ກໍໄດ້ແຕ່ຈິບຫາຍເທົ່ານັ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ອາບີໄຊ ລູກຊາຍຂອງນາງເຊຣູອີຢາ ເວົ້າກັບກະສັດວ່າ, "ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ເປັນຫຍັງທ່ານຈຶ່ງປ່ອຍໃຫ້ໝາໂຕນີ້ດ່າທ່ານຢູ່ຢ່າງນີ້? ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍອອກໄປຕັດຫົວມັນຖິ້ມສາ.".
|
||
\v 10 ກະສັດກ່າວຕໍ່ອາບີໄຊ ແລະ ໂຢອາບອ້າຍຂອງລາວວ່າ, "ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຂອງພວກເຈົ້າ ຖ້າຄຳປ້ອຍດ່ານັ້ນ ເປັນຍ້ອນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບອກລາວ ຜູ້ໃດແດ່ມີສິດຖາມວ່າ, 'ເປັນຫຍັງລາວຈຶ່ງດ່າເຮົາ?' "
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ແລ້ວກະສັດດາວິດ ກໍກ່າວແກ່ອາບີໄຊ ກັບພວກຂ້າຣາຊການທຸກຄົນ ວ່າ, “ລູກຊາຍ ຂອງເຮົາເອງ ພະຍາຍາມຈະຂ້າເຮົາຢູ່; ສະນັ້ນ ເປັນຫຍັງຈຶ່ງປະຫລາດໃຈກັບຄົນເບັນຢາມິນຜູ້ນີ້? ປ່ອຍໃຫ້ລາວດ່າເຮົາ ຢູ່ຢ່າງ ນັ້ນແຫລະ ແລະ ຢ່າໄປຫຍຸ້ງກ່ຽວກັບລາວເລີຍ ເພາະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບອກໃຫ້ລາວເຮັດຢ່າງນັ້ນ.
|
||
\v 12 ບາງທີ ພຣະອົງຈະສັງເກດເຫັນຄວາມທຸກໃຈຂອງເຮົາ [ມ] ແລະ ໂຜດອວຍພອນເຮົາ ແທນຄໍາປ້ອຍດ່າຂອງລາວກໍໄດ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ແລ້ວກະສັດດາວິດ ກັບທະຫານຂອງ ເພິ່ນກໍອອກເດີນທາງຕໍ່ໄປ. ຊີເມອີ ຍ່າງຕາມ ຈົນເຖິງເນີນພູ ທັງປ້ອຍດ່າ ແລະ ແກວ່ງກ້ອນຫິນກັບຫວ່ານຂີ້ດິນໃສ່ພວກເຂົາ.
|
||
\v 14 ເມື່ອມາເຖິງແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ [ຢ] ກະສັດ ແລະ ທະຫານຂອງເພິ່ນກໍອິດເມື່ອຍອ່ອນເພຍ ຫລາຍ; ສະນັ້ນ ຈຶ່ງຢຸດພັກຜ່ອນຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ຕໍ່ມາ ອັບຊາໂລມ ແລະ ຊາວອິດສະຣາເອນທັງໝົດກໍໄດ້ເຂົ້າມາໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ໂດຍມີ ອາຮີໂຕເຟນ ຮ່ວມຢູ່ດ້ວຍ.
|
||
\v 16 ເມື່ອຮູຊາຍ ເພື່ອນທີ່ສັດຊື່ຂອງກະສັດດາວິດ ໄດ້ພົບອັບຊາໂລມ ລາວຈຶ່ງຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ຂໍໃຫ້ກະສັດຈົ່ງໝັ້ນ ຍືນ ຂໍໃຫ້ກະສັດຈົ່ງໝັ້ນຍືນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ອັບຊາໂລມ ຖາມລາວວ່າ, “ມີຫຍັງ ເກີດຂຶ້ນແກ່ເຈົ້າກັບດາວິດ ເພື່ອນທີ່ເຈົ້າເຄີຍ ຈົງຮັກພັກດີ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າ ຈຶ່ງບໍ່ໄປກັບເພິ່ນ? ”
|
||
\v 18 ຮູຊາຍ ຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຈະ ໄປໄດ້ຢ່າງໃດ? ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງຢູ່ຝ່າຍຜູ້ທີ່ຖືກເລືອກເອົາໂດຍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ໂດຍປະຊາຊົນເຫລົ່ານີ້ ແລະ ໂດຍຊາວອິດສະຣາເອນທັງໝົດ ຂ້ານ້ອຍຈະຢູ່ກັບທ່ານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ານ້ອຍຈະຕ້ອງຮັບໃຊ້ຜູ້ໃດ ກັນ? ຖ້າບໍ່ຮັບໃຊ້ລູກຊາຍຂອງນາຍຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍເຄີຍຮັບໃຊ້ພໍ່ຂອງທ່ານຢ່າງໃດ ບັດນີ້ ຂ້ານ້ອຍກໍຈະຮັບໃຊ້ທ່ານຢ່າງນັ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ແລ້ວ ອັບຊາໂລມ ກໍຫັນໜ້າມາເວົ້າກັບ ອາຮີໂຕເຟນ ວ່າ, “ບັດນີ້ ພວກເຮົາກໍເຂົ້າມາ ຢູ່ທີ່ນີ້ແລ້ວ; ຂໍທ່ານຈົ່ງແນະນາໍພວກເຮົາ ວ່າຄວນຈະເຮັດຢ່າງໃດ? ”
|
||
\v 21 ອາຮີໂຕເຟນ ຕອບວ່າ, “ໃຫ້ທ່ານໄປສົມສູ່ກັບພວກເມຍນ້ອຍຂອງພໍ່ຂອງທ່ານ ທີ່ເພິ່ນໄດ້ປະໄວ້ໃຫ້ ເຝົ້າຣາຊວັງ; ແລ້ວທຸກ ໆ ຄົນໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ກໍຈະໄດ້ຮູ້ວ່າທ່ານ ກັບພໍ່ຂອງທ່ານເປັນສັດຕູກັນ ແລະ ພວກທີ່ຕິດຕາມທ່ານກໍຈະມີກາໍລັງໃຈຫລາຍຂຶ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງກາງຜ້າເຕັນໃສ່ເທິງຫລັງຄາພຽງຂອງຣາຊວັງ ແລະ ອັບຊາໂລມ ກໍເຂົ້າໄປສົມສູ່ກັບພວກເມຍນ້ອຍຂອງພໍ່ຕົນ ຕໍ່ໜ້າຕໍ່ຕາທຸກຄົນ.
|
||
\v 23 ໃນເວລານັ້ນ ຄຳແນະນຳໃດ ໆ ທີ່ມາຈາກອາຮີໂຕເຟນ ເປັນທີ່ຍອມຮັບກັນວ່າ ເປັນຄຳເວົ້າຂອງພຣະເຈົ້າ. ທັງກະສັດດາວິດແລະອັບຊາໂລມ ກໍໄດ້ປະຕິບັດຕາມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 17
|
||
\p
|
||
\v 1 ຕໍ່ມາບໍ່ນານ ອາຮີໂຕເຟນໄດ້ເວົ້າກັບອັບຊາໂລມ ວ່າ, “ຈົ່ງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເລືອກເອົາທະຫານສິບສອງພັນຄົນ ແລະ ອອກໄປຕາມ ຫາກະສັດດາວິດ ໃນຄືນວັນນີ້.
|
||
\v 2 ຂ້ານ້ອຍຈະໄປໂຈມຕີເພິ່ນໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນພວມອິດເມື່ອຍ ແລະ ທໍ້ຖອຍກາໍລັງໃຈ. ເພິ່ນຈະຕື່ນຕົກໃຈ ແລະ ພວກທະຫານຂອງເພິ່ນກໍຈະແລ່ນປົບໜີໄປ. ຂ້ານ້ອຍຈະຂ້າແຕ່ກະສັດເທົ່ານັ້ນ
|
||
\v 3 ແລ້ວຈະນາໍເອົາພວກທະຫານທັງໝົດຂອງເພິ່ນມາຫາທ່ານ ດັ່ງເຈົ້າສາວ ກັບມາຫາຜົວຂອງຕົນ. ທ່ານຕ້ອງການຂ້າພຽງແຕ່ຄົນດຽວເທົ່ານັ້ນ. [ຣ] ສ່ວນປະຊາຊົນ ເຫຼົ່ານັ້ນກໍຈະປອດໄພ. ”
|
||
\v 4 ຄໍາສະເໜີນີ້ເປັນທີ່ພໍໃຈອັບຊາໂລມ ແລະ ພວກເຈົ້ານາຍ ຊາວອິດສະຣາເອນທຸກຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ອັບຊາໂລມ ກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງໄປເອີ້ນເອົາ ຮູຊາຍ ມາດຽວນີ້ ແລະ ໃຫ້ພວກເຮົາຟັງເບິ່ງວ່າ ລາວຈະມີຄວາມເຫັນຢ່າງໃດ. ”
|
||
\v 6 ເມື່ອຮູຊາຍ ມາຮອດ ອັບຊາໂລມກໍໄດ້ເວົ້າຕໍ່ລາວ ວ່າ, “ນີ້ແມ່ນຄໍາແນະນາໍຂອງອາຮີໂຕເຟນ ທີ່ໃຫ້ພວກເຮົາ ພວກເຮົາຄວນຈະເຮັດຕາມຄໍາແນະນໍານັ້ນຫລືບໍ່? ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ບອກພວກເຮົາມາເບິ່ງດູວ່າ ຄວນເຮັດຢ່າງໃດ? ”
|
||
\v 7 ຮູຊາຍ ຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ຄໍາແນະນາໍທີ່ອາຮີໂຕເຟນ ໃຫ້ທ່ານຄັ້ງນີ້ບໍ່ເປັນການດີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ທ່ານກໍຮູ້ຢູ່ແລ້ວວ່າ ພໍ່ຂອງທ່ານກັບພັກພວກຂອງເພິ່ນນັ້ນ ເປັນນັກຮົບທີ່ເກັ່ງກ້າ ແລະ ໂຫດຮ້າຍດັ່ງໝີປ່າ ທີ່ຄົນລັກເອົາລູກ ຂອງມັນໄປ. ພໍ່ຂອງທ່ານເປັນນັກຮົບທີ່ຊໍານິຊໍານານ ເພິ່ນບໍ່ຢູ່ນາໍທະຫານໃນເວລາຕອນ ກາງຄືນດອກ.
|
||
\v 9 ບາງທີ ດຽວນີ້ເພິ່ນໄປລີ້ ຢູ່ໃນຖໍ້າ ຫລືຢູ່ບ່ອນອື່ນແລ້ວ ກໍເປັນໄດ້. ພໍເມື່ອກະສັດດາວິດໂຈມຕີຄົນຂອງທ່ານ ຜູ້ໃດທີ່ໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ຈະເວົ້າວ່າ, ທະຫານ ຂອງທ່ານພ່າຍແພ້.
|
||
\v 10 ແມ່ນແຕ່ທະຫານ ທີ່ເກັ່ງກ້າທີ່ສຸດ ດັ່ງໂຕສິງບໍ່ຢ້ານຫຍັງໝົດ ກໍ ຈະຢ້ານ ເພາະທຸກຄົນໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ຮູ້ແລ້ວວ່າ ພໍ່ຂອງທ່ານນັ້ນເປັນທະຫານຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ທະຫານຂອງເພິ່ນຕ່າງກໍຮົບເກັ່ງ ທັງນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ຕາມຄໍາແນະນໍາຂອງຂ້ານ້ອຍແລ້ວ ຢາກຈະໃຫ້ທ່ານນາໍເອົາພວກອິດສະຣາເອນ ທຸກຄົນທົ່ວທັງປະເທດເຂົ້າມາເຕົ້າໂຮມກັນ ໃຫ້ຫລາຍ ດັ່ງເມັດຊາຍໃນແຄມທະເລ ແລ້ວໃຫ້ທ່ານເປັນຜູ້ນາໍພວກເຂົາອອກໄປສູ້ຮົບເອງ.
|
||
\v 12 ຖ້າເຮັດດັ່ງນີ້ ພວກເຮົາຈະຫາ ກະສັດດາວິດພົບ ບໍ່ວ່າເພິ່ນຈະຢູ່ບ່ອນໃດ ກໍຕາມ ແລະ ເຂົ້າໂຈມຕີກ່ອນທີ່ເພ່ິ່ນຈະຮູ້ຕົວ. ກະສັດດາວິດ ແລະ ພັກພວກຂອງເພິ່ນຈະບໍ່ມີຜູ້ໃດລອດຊີວິດໄປໄດ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ຖ້າເພິ່ນຖອຍເຂົ້າໃນເມືອງໜຶ່ງ ປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາທັງໝົດກໍຈະເອົາ ເຊືອກດຶງເມືອງນັ້ນ [ລ] ລົງສູ່ຮ່ອມພູ ແລະ ຈະບໍ່ມີຫິນກ້ອນໃດ ໆ ເຫລືອຢູ່ທີ່ຈອມພູເລີຍ. ”
|
||
\v 14 ອັບຊາໂລມ ແລະ ຊາວອິດສະຣາເອນທຸກຄົນ ຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ຄໍາແນະນາໍຂອງຮູຊາຍ ນີ້ດີກວ່າຄໍາແນະນາໍຂອງ ອາຮີໂຕເຟນ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕັດສິນໃຈ ບໍ່ໃຫ້ອັບຊາໂລມ ເຮັດຕາມຄໍາແນະນາໍທີ່ດີຂອງອາຮີໂຕເຟນ ເພື່ອວ່າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈະໃຫ້ຄວາມພິນາດຕົກຖືກອັບຊາໂລມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ຕໍ່ມາ ຮູຊາຍກໍບອກຄໍາແນະນາໍທີ່ຕົນໄດ້ໃຫ້ອັບຊາໂລມ ແລະ ບັນດາຜູ້ນາໍອິດສະຣາເອນ ພ້ອມທັງຄໍາແນະນໍາຂອງ ອາຮີໂຕເຟນ ທີ່ໄດ້ໃຫ້ນັ້ນສູ່ປະໂຣຫິດຊາດົກ ແລະ ປະໂຣຫິດອາບີອາທາ ຟັງນາໍ
|
||
\v 16 ຮູຊາຍ ໄດ້ບອກຕື່ມວ່າ, “ຈົ່ງສົ່ງຂ່າວໄປບອກ ກະສັດດາວິດ ໄວ ໆ ຢ່າໃຫ້ເພິ່ນພັກແຮມຄືນຢູ່ທີ່ແຄມແມ່ນໍ້າຈໍແດນ ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານນັ້ນ, ແຕ່ໃຫ້ເພິ່ນຂ້າມແມ່ນໍ້າໄປໂລດ ເພື່ອວ່າເພິ່ນເອງ ແລະ ທະຫານຂອງເພິ່ນຈະບໍ່ຖືກຈັບ ແລະ ຖືກຂ້າຖິ້ມ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ຝ່າຍໂຢນາທານ ລູກຊາຍຂອງອາບີອາທາ ແລະ ອາຮີມາອາດ ລູກຊາຍຂອງ ຊາດົກ ກໍກາໍລັງຄອຍຖ້າຢູ່ທີ່ບໍ່ນາໍ້ພຸ ເອນໂຮເກນ ນອກນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ຍ້ອນພວກເຂົາບໍ່ກ້າເຂົ້າໄປໃນເມືອງໃຫ້ຜູ້ໃດເຫັນ, ແຕ່ ໄດ້ມີສາວໃຊ້ຄົນໜຶ່ງອອກໄປລາຍງານ ເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນເປັນປະຈາໍ ແລ້ວທັງສອງ ກໍນາໍເອົາຂ່າວນັ້ນໄປບອກກະສັດດາວິດ.
|
||
\v 18 ແຕ່ໃນມື້ໜຶ່ງ ມີຊາຍໜຸ່ມຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ມາເຫັນ ພວກເຂົາໂດຍບັງເອີນ ຈຶ່ງໄປບອກໃຫ້ອັບຊາໂລມຮູ້. ດັ່ງນັ້ນ ໂຢນາທານ ແລະ ອາຮີມາອາດ ຈຶ່ງຟ້າວໄປລີ້ຢູ່ໃນເຮືອນຂອງ ຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ ບາຮູຣິມ. ຊາຍຄົນນີ້ມີນໍ້າສ້າງ ຢູ່ແປະເຮືອນ ແລະ ທັງສອງຈຶ່ງລົງໄປລີ້ຢູ່ໃນ ນໍ້າສ້າງນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ສ່ວນເມຍຂອງຊາຍຄົນນີ້ ກໍໄດ້ເອົາຜ້າ ມາປູອັດປາກນໍ້າສ້າງນີ້ໄວ້ ແລະ ຢາຍເມັດເຂົ້າໃສ່ເທິງນັ້ນ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຜູ້ໃດຈັບພິລຸດໄດ້.
|
||
\v 20 ບັນດາຂ້າຣາຊການຂອງອັບຊາໂລມ ໄດ້ເຂົ້າມາໃນເຮືອນຫລັງນັ້ນ ແລະ ຖາມຍິງນັ້ນວ່າ, “ອາຮີມາອາດ ແລະ ໂຢນາທານ ຢູ່ໃສ? ” ນາງຕອບວ່າ, “ພວກເຂົາຂ້າມແມ່ນໍ້າໄປແລ້ວ. ” ເມື່ອຊາຍເຫລົ່ານັ້ນຊອກຫາຊາຍທັງສອງບໍ່ພົບ ຈຶ່ງກັບຄືນເມືອຍັງນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ຫລັງຈາກ ທີ່ພວກເຂົາໄປແລ້ວ ອາຮີມາອາດ ແລະ ໂຢນາທານ ກໍຂຶ້ນມາຈາກນາໍ້ສ້າງ ແລະ ໄປລາຍງານຕໍ່ກະສັດດາວິດ. ພວກເຂົາໄດ້ລາຍງານທຸກຢ່າງທີ່ອາຮີໂຕເຟນ ໄດ້ວາງແຜນຕໍ່ສູ້ເພິ່ນໂດຍບອກວ່າ, “ໃຫ້ທ່ານຟ້າວຂ້າມແມ່ນາໍ້ໄປສາ. ”
|
||
\v 22 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດດາວິດ ກັບພັກພວກຂອງເພິ່ນຈຶ່ງພາກັນຂ້າມແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ. ແລ້ວພໍເຖິງມື້ເຊົ້າມາ ທຸກຄົນກໍຂ້າມໄປໄດ້ໝົດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ເມື່ອອາຮີໂຕເຟນ ເຫັນວ່າກະສັດບໍ່ໄດ້ ເຮັດຕາມຄໍາແນະນາໍຂອງຕົນ ລາວກໍຂີ່ລໍກັບສູ່ບ້ານເມືອງຂອງຕົນ; ເມື່ອຈັດການກັບທຸລະກິດໃນຄອບຄົວຮຽບຮ້ອຍແລ້ວ ລາວກໍຜູກຄໍຕາຍ. ສົບຂອງລາວໄດ້ຖືກຝັງໄວ້ຢູ່ໃນອຸບມຸງ ປະຈາໍຄອບຄົວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ກະສັດດາວິດ ໄດ້ໄປຮອດເມືອງມະຫານາອິມ ໃນຂະນະທີ່ອັບຊາໂລມ ແລະທະຫານຂອງຕົນໄດ້ຂ້າມແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ.
|
||
\v 25 ອັບຊາໂລມໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ອາມາສາ ເປັນຜູ້ບັນຊາການທະຫານແທນໂຢອາບ. ອາມາສາເປັນລູກຊາຍຂອງເຢເທີ ຄົນອິດສະມາເອນ; [ວ] ແມ່ຂອງລາວຊື່ວ່າ ອາບີການ ລູກສາວຂອງນາຫັດ ແລະ ເປັນເອື້ອຍຂອງນາງເຊຣູອີຢາ ແມ່ຂອງໂຢອາບ.
|
||
\v 26 ອັບຊາໂລມ ແລະ ທະຫານຂອງຕົນໄດ້ຕັ້ງຄ້າຍພັກຢູ່ໃນ ດິນແດນກີເລອາດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ເມື່ອກະສັດດາວິດມາຮອດເມືອງ ມະຫານາອິມ; ໂຊບີ ລູກຊາຍຂອງນາຫັດ ຈາກເມືອງຮັບບາ ໃນອໍາໂມນ ກໍມາພົບເພິ່ນ; ມາກີ ລູກຊາຍຂອງອໍາມີເອນ ຈາກໂລເດບາ ກໍໄດ້ມາພົບເພິ່ນຄືກັນ ແລະ ບັກຊິນໄລ ຈາກໂຣເກລິມ ໃນກີເລອາດ ກໍມາພົບເພິ່ນດ້ວຍ.
|
||
\v 28-29 ພວກເຂົາເຫລົ່ານີ້ ໄດ້ນາໍເອົາຖ້ວຍ, ໝໍ້ດິນ, ເຄື່ອງຢູ່ເຄື່ອງນອນ ແລະ ອາຫານການກິນມາໃຫ້ກະສັດດາວິດ ກັບພັກພວກຂອງເພິ່ນ ເຊັ່ນ: ເຂົ້າສາລີ, ເຂົ້າເດືອຍ, ແປ້ງ, ເຂົ້າຂົ້ວ, ໝາກຖົ່ວ, [ຫ] ນາໍ້ເຜິ້ງ, ເນີຍແຂງ, ນາໍ້ນົມຂຸ້ນ ແລະ ແກະ. ພວກເຂົາຮູ້ວ່າກະສັດ ກັບຄົນຂອງເພິ່ນຕ້ອງ ຫິວເຂົ້າຫິວນາໍ້ ແລະ ອິດເມື່ອຍໃນການເດີນທາງຜ່ານຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 18
|
||
\p
|
||
\v 1 ຢູ່ຕໍ່ມາ ກະສັດດາວິດໄດ້ທ້ອນໂຮມເອົາທະຫານທັງໝົດຂອງເພິ່ນ ໂດຍແບ່ງພວກເຂົາອອກເປັນກອງພັນ ແລະ ກອງຮ້ອຍ ແລະ ໃຫ້ມີນາຍຮ້ອຍ ນາຍພັນ ເປັນຜູ້ບັນຊາການ.
|
||
\v 2 ແລ້ວເພິ່ນກໍສົ່ງພວກເຂົາອອກໄປເປັນສາມກອງ ຊຶ່ງມີໂຢອາບ ແລະ ອາບີໄຊ ນ້ອງຊາຍຂອງໂຢອາບ ແລະ ອິດໄຕ ຊາວເມືອງກາດ ເປັນຜູ້ບັນຊາການຂອງແຕ່ລະກອງ. ແລ້ວກະສັດກໍເວົ້າກັບທະຫານ ຂອງຕົນວ່າ, “ເຮົາເອງຈະໄປກັບພວກເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ທ່ານບໍ່ຄວນໄປກັບພວກຂ້ານ້ອຍ ຖ້າພວກຂ້ານ້ອຍລ້າຖອຍ ຫລື ຖືກຂ້າເສຍເຄິ່ງໜຶ່ງ ກໍບໍ່ສໍາຄັນຫຍັງສໍາລັບພວກສັດຕູ; ແຕ່ທ່ານເອງມີຄ່າກວ່າຄົນດັ່ງ ພວກຂ້ານ້ອຍຕັ້ງໝື່ນຄົນ. ຄົງເປັນການດີກວ່າ ທີ່ທ່ານຢູ່ໃນເມືອງນີ້ ແລະ ຈັດສົ່ງກອງໜູນອອກໄປຊ່ວຍ. ”
|
||
\v 4 ກະສັດຕອບວ່າ, “ເຮົາຈະເຮັດສິ່ງໃດກໍໄດ້ທີ່ພວກເຈົ້າ ຄິດວ່າເປັນການດີ. ” ແລ້ວເພິ່ນກໍຢືນເບິ່ງຢູ່ຂ້າງປະຕູກາໍແພງເມືອງ ໃນຂະນະທີ່ທະຫານ ຂອງເພິ່ນຍ່າງອອກໄປເປັນກອງຮ້ອຍ ແລະ ກອງພັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ເພິ່ນຮ້ອງສັ່ງໂຢອາບ, ອາບີໄຊ ແລະ ອິດໄຕ ວ່າ, “ເພື່ອເຫັນແກ່ເຮົາ ຢ່າໄດ້ທາໍຮ້າຍຊາຍໜຸ່ມອັບຊາໂລມ ເດີ. ” ທະຫານທຸກກົມກອງກໍໄດ້ຍິນຄໍາສັ່ງທີ່ກະສັດດາວິດ ສັ່ງແກ່ ພວກນາຍຂອງຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ກອງທັບຂອງກະສັດດາວິດ ໄດ້ອອກໄປໂຈມຕີພວກອິດສະຣາເອນ ທີ່ນອກເມືອງ ແລະ ໄດ້ຕໍ່ສູ້ພວກເຂົາຢູ່ໃນປ່າເອຟຣາອິມ.
|
||
\v 7 ພວກອິດສະຣາເອນພ່າຍແພ້ທະຫານຂອງກະສັດດາວິດ ໂດຍມີທະຫານຖືກຂ້າໃນມື້ນັ້ນ ຊາວພັນຄົນ ຊຶ່ງເປັນການພ່າຍແພ້ອັນໜັກໜ່ວງທີ່ສຸດ.
|
||
\v 8 ການສູ້ຮົບໄດ້ລຸກລາມໄປທົ່ວທັງປະເທດ ແລະ ມີທະຫານຖືກຂ້າໃນກາງປ່າຫລາຍກວ່າຖືກຂ້າຢູ່ໃນສະໜາມຮົບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ໃນທັນໃດນັ້ນ ອັບຊາໂລມໄດ້ພົບທະຫານບາງຄົນຂອງກະສັດດາວິດ. ອັບຊາໂລມກາໍລັງຂີ່ລໍ ແລະໃນຂະນະທີ່ລໍພວມແລ່ນ ຜ່ານເຂົ້າໄປໃນຕົ້ນໂອກຫົວຂອງອັບຊາໂລມເລີຍຄາຢູ່ກັບງ່າໄມ້. ລໍຈຶ່ງແລ່ນໜີໄປ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ອັບຊາໂລມ ແຂວນຢູ່ກາງອາກາດ.
|
||
\v 10 ທະຫານຄົນໜຶ່ງຂອງກະສັດດາວິດ ໄດ້ມາເຫັນລາວຈຶ່ງໄປລາຍງານຕໍ່ໂຢອາບ ວ່າ, “ທ່ານເອີຍ ຂ້ານ້ອຍເຫັນອັບຊາໂລມ ກໍາລັງ ແຂວນຄາຢູ່ກັບຕົ້ນໂອກ. ”
|
||
\v 11 ໂຢອາບ ຕອບວ່າ, “ເມື່ອເຈົ້າເຫັນດັ່ງນັ້ນ ເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ຂ້າລາວຢູ່ກັບບ່ອນໂລດ? ແລ້ວຂ້ອຍເອງກໍຈະເອົາເງິນສິບຫລຽນ ກັບສາຍແອວໃຫ້ເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ແຕ່ທະຫານຜູ້ນັ້ນ ຕອບວ່າ, “ເຖິງແມ່ນ ວ່າທ່ານຈະເອົາເງິນໃຫ້ຂ້ານ້ອຍ ພັນຫລຽນ ຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ຍອມແຕະຕ້ອງຕົວລູກຊາຍຂອງກະສັດ ເພາະພວກຂ້ານ້ອຍທຸກຄົນຕ່າງກໍໄດ້ຍິນກະສັດສັ່ງທ່ານ, ອາບີໄຊ ແລະ ອິດໄຕ ວ່າ, ‘ເພື່ອເຫັນແກ່ເຮົາ ຢ່າທາໍລາຍຊາຍໜຸ່ມອັບຊາໂລມ ເດີ. ’
|
||
\v 13 ແຕ່ຖ້າຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຊື່ອຟັງກະສັດ ແລະ ຂ້າອັບຊາໂລມ ແນ່ນອນທີ່ສຸດກະສັດຈະຕ້ອງຮູ້ຈັກເລື່ອງນີ້. ເມື່ອເພິ່ນຮູ້ເລື່ອງແລ້ວ ທ່ານເອງຈະບໍ່ອາດ ປ້ອງກັນຂ້ານ້ອຍໄວ້ໄດ້ດອກ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ໂຢອາບເວົ້າຂຶ້ນວ່າ, “ຂ້ອຍຈະບໍ່ເສຍເວລາເວົ້າກັບເຈົ້າ ອີກຕໍ່ໄປ. ” ໂຢອາບຈຶ່ງໃຊ້ຫອກສາມແງ່ມແທງທີ່ໜ້າເອິກຂອງອັບຊາໂລມ ຂະນະທີ່ລາວແຂວນຢູ່ທີ່ຕົ້ນໂອກ ແລະ ຍັງມີຊີວິດ.
|
||
\v 15 ແລ້ວທະຫານຂອງ ໂຢອາບ ອີກສິບຄົນກໍເຂົ້າໄປຂ້າອັບຊາໂລມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ຕໍ່ມາ ໂຢອາບເປົ່າແກໃຫ້ຢຸດຮົບ ແລະ ທະຫານທີ່ໄລ່ຕາມພວກອິດສະຣາເອນ ໄປນັ້ນກໍກັບຄືນມາ.
|
||
\v 17 ພວກເຂົາໄດ້ຫາມ ເອົາສົບຂອງອັບຊາໂລມ ໂຍນລົງໃນຂຸມເລິກ ທີ່ປ່າ ແລະ ເອົາກ້ອນຫິນມາກອງອັດປາກ ຂຸມນັ້ນໄວ້ເປັນກອງໃຫຍ່. ສ່ວນຊາວອິດສະຣາເອນນັ້ນ ຕ່າງກໍໜີເມືອເຮືອນຂອງໃຜລາວຈົນໝົດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ເມື່ອອັບຊາໂລມ ຍັງມີຊີວິດຢູ່ນັ້ນ ລາວໄດ້ສ້າງອະນຸສາວະລີ ສ່ວນຕົວໄວ້ທີ່ຮ່ອມພູ ຂອງກະສັດ ເພາະລາວບໍ່ມີລູກຊາຍໄວ້ສືບໜໍ່ແທນແນວ. ດັ່ງນັ້ນ ອັບຊາໂລມຈຶ່ງເອີ້ນຊື່ອະນຸສາວະລີ ນັ້ນຕາມຊື່ຂອງຕົນ ແລະ ທຸກ ວັນນີ້ກໍຍັງເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນວ່າ ອະນຸສາວະລີ ອັບຊາໂລມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ຢູ່ຕໍ່ມາ ອາຮີມາອາດ ລູກຊາຍຂອງຊາດົກ ໄດ້ເວົ້າກັບໂຢອາບ ວ່າ, “ຈົ່ງໃຫ້ຂ້ອຍແລ່ນໄປບອກກະສັດ ໂດຍນາໍຂ່າວດີໄປແຈ້ງວ່າ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍເພິ່ນໃຫ້ພົ້ນໄພຈາກສັດຕູຂອງເພິ່ນແລ້ວ. ”
|
||
\v 20 ໂຢອາບ ຕອບວ່າ, “ບໍ່ຕ້ອງໄປວັນນີ້ ເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງນາໍເອົາຂ່າວໃດ ໆ ໄປບອກເພິ່ນ ມື້ໃໝ່ຈຶ່ງຄ່ອຍໄປ; ສໍາລັບວັນນີ້ ເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງໄປດອກ ເພາະເປັນມື້ທີ່ລູກຊາຍຂອງກະສັດຕາຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ແລ້ວ ໂຢອາບກໍໄດ້ເວົ້າກັບຄົນເອທິໂອເປຍ ທາດຮັບໃຊ້ຂອງຕົນວ່າ, “ຈົ່ງໄປ ບອກໃຫ້ກະສັດຮູ້ ຕາມທີ່ເຈົ້າໄດ້ເຫັນ. ” ທາດຮັບໃຊ້ຄົນນັ້ນຂາບລົງ ແລະ ແລ່ນອອກໄປ.
|
||
\v 22 ສ່ວນ ອາຮີມາອາດ ກໍຍັງຢືນຢັນຢູ່ດັ່ງເດີມວ່າ, “ຂ້ອຍບໍ່ຫ່ວງດອກ ເຖິງຈະມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນກໍຕາມ; ຂ້ອຍຈະນາໍຂ່າວນີ້ໄປ ບອກຄືກັນ. ” ໂຢອາບ ຖາມວ່າ, “ລູກເອີຍ ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຢາກໄປ? ເຈົ້າຈະບໍ່ໄດ້ຮັບລາງວັນຫຍັງ ສໍາລັບເລື່ອງນີ້. ”
|
||
\v 23 ອາຮີມາອາດ ເວົ້າອີກວ່າ, “ມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນກໍຕາມ ຂ້ອຍກໍຈະໄປ. ” ໂຢອາບ ກ່າວວ່າ, “ຖ້າດັ່ງນັ້ນ ໄປສາ. ” ດັ່ງນັ້ນ ອາຮີມາອາດ ຈຶ່ງແລ່ນໄປທາງຮ່ອມພູຈໍແດນ ແລະ ໃນບໍ່ຊ້າກໍແລ່ນກາຍຄົນເອທິໂອເປຍ ໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ສ່ວນກະສັດດາວິດ ກໍພວມນັ່ງຢູ່ລະຫວ່າງປະຕູກໍາແພງເມືອງຊັ້ນໃນ ແລະ ຊັ້ນນອກ. ເມື່ອທະຫານຍາມເທິງກາໍແພງ ຫລຽວອອກໄປ ແລະ ເຫັນຊາຍຄົນໜຶ່ງກາໍ ລັງແລ່ນມາຜູ້ດຽວ ລາວຈຶ່ງລົງມາບອກ ກະສັດ
|
||
\v 25 ແລະ ກະສັດກ່າວວ່າ, “ຖ້າລາວມາຄົນດຽວ ລາວກາໍລັງນາໍຂ່າວດີມາ. ” ຊາຍທີ່ແລ່ນມານັ້ນ ກໍຫຍັບໃກ້ເຂົ້າມາເລື້ອຍ ໆ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ແລ້ວຄົນຍາມຜູ້ນັ້ນ ກໍເຫັນຊາຍຜູ້ໜຶ່ງພວມແລ່ນມາອີກ ລາວຈຶ່ງເອີ້ນລົງໄປໃສ່ຄົນເຝົ້າປະຕູ ວ່າ, “ເບິ່ງຫັ້ນແມ ມີຊາຍອີກຄົນໜຶ່ງ ກາໍລັງແລ່ນມາ. ” ກະສັດຕອບວ່າ, “ຜູ້ນີ້ນາໍ ເອົາຂ່າວດີມາຄືກັນ. ”
|
||
\v 27 ຄົນຍາມເວົ້າວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍເຫັນວ່າ ຄົນທີ່ແລ່ນມາກ່ອນນັ້ນ ເບິ່ງຄື ອາຮີມາອາດ. ” ກະສັດກ່າວວ່າ, “ລາວເປັນຄົນດີ ແລະ ລາວກໍາລັງນໍາຂ່າວດີມາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ອາຮີມາອາດ ຮ້ອງບອກກະສັດພ້ອມ ທັງຂາບລົງຕໍ່ໜ້າເພິ່ນ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ຂໍສັນລະເສີນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງທ່ານ ຜູ້ໂຜດໃຫ້ທ່ານຊະນະພວກທີ່ກະບົດຕໍ່ ທ່ານ. ”
|
||
\v 29 ກະສັດຖາມວ່າ, “ຊາຍໜຸ່ມອັບຊາໂລມ ປອດໄພບໍ? ” ອາຮີມາອາດ ຕອບ ວ່າ, “ທ່ານເອີຍ ເມື່ອໂຢອາບ ນາຍທະຫານ ຂອງທ່ານສົ່ງຂ້ານ້ອຍອອກໄປ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນເຫດການອຶກກະທຶກສັບສົນຫລາຍ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ສາເຫດວ່າ ແມ່ນຫຍັງ. ”
|
||
\v 30 ກະສັດກ່າວວ່າ, “ອອກໄປຢືນຢູ່ຫັ້ນ. ” ລາວກໍ ກ້າວຍ່າງອອກໄປຢືນຢູ່ບ່ອນນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 31 ຕໍ່ມາ ຄົນເອທີໂອເປຍ ກໍມາຮອດ ແລະ ເວົ້າຕໍ່ກະສັດວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍມີຂ່າວດີມາບອກພະຣາຊາ ວັນນີ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ທ່ານ ຮົບຊະນະທຸກຄົນທີ່ໄດ້ກະບົດຕໍ່ສູ້ທ່ານ. ”
|
||
\v 32 ກະສັດຖາມວ່າ, “ຊາຍໜຸ່ມອັບຊາໂລມ ປອດໄພບໍ? ” ທາດຮັບໃຊ້ຄົນນັ້ນຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຢາກໃຫ້ເຫດການ ທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນກັບ ອັບຊາໂລມ ນີ້ເກີດຂຶ້ນກັບສັດຕູຂອງທ່ານທຸກຄົນ ແລະ ກັບທຸກຄົນທີ່ກະບົດຕໍ່ສູ້ທ່ານ. ”
|
||
\v 33 ເມື່ອໄດ້ຍິນດັ່ງນັ້ນ ກະສັດກໍເຕັມໄປດ້ວຍ ຄວາມທຸກໃຈ. ເພິ່ນລຸກຂຶ້ນຍ່າງໄປພ້ອມທັງຮ້ອງໄຫ້ ແລະຈົ່ມວ່າ, “ໂອ ອັບຊາໂລມ ລູກຊາຍຂອງພໍ່ເອີຍ ຖ້າເປັນໄປໄດ້ ພໍ່ເອງຢາກ ຈະຕາຍແທນລູກເສຍ ໂອ ອັບຊາໂລມລູກຊາຍຂອງພໍ່ເອີຍ! ລູກຊາຍຂອງພໍ່ເອີຍ!”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 19
|
||
\p
|
||
\v 1 ມີຄົນມາບອກໂຢອາບ ວ່າ, “ກະສັດດາວິດກາໍລັງຮ້ອງໄຫ້ ແລະ ໄວ້ທຸກນາໍອັບຊາໂລມ. ”
|
||
\v 2 ເມື່ອທະຫານໄດ້ຍິນວ່າ ກະສັດໄວ້ທຸກນາໍລູກຊາຍຂອງຕົນ ຄວາມ ຊົມຊື່ນຍິນດີແຫ່ງໄຊຊະນະ ຈຶ່ງກາຍເປັນຄວາມໂສກເສົ້າ ສໍາລັບທະຫານທັງໝົດຂອງ ກະສັດດາວິດ ໃນມື້ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ພວກເຂົາໄດ້ກັບເມືອຍັງເມືອງຂອງຕົນ ດ້ວຍຄວາມງຽບເຫງົາ ດັ່ງທະຫານທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມອັບອາຍ ຍ້ອນໄດ້ປົບໜີມາຈາກສະໜາມຮົບ.
|
||
\v 4 ສ່ວນກະສັດດາວິດ ກໍເອົາຜ້າປົກໜ້າຂອງຕົນຮ້ອງໄຫ້ສຽງດັງ ພ້ອມທັງຈົ່ມວ່າ, “ໂອ ອັບຊາໂລມ ລູກຊາຍຂອງພໍ່! ໂອ ອັບຊາໂລມ ລູກຊາຍຂອງພໍ່ ລູກຊາຍຂອງພໍ່ເອີຍ!”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ໂຢອາບ ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນທີ່ພັກຂອງກະສັດ ແລະ ເວົ້າຕໍ່ເພິ່ນວ່າ, “ວັນນີ້ ທ່ານເຮັດໃຫ້ທະຫານຂອງທ່ານ ໄດ້ຮັບຄວາມລະອາຍໃຈ. ພວກເຂົາໄດ້ຊ່ວຍຊີວິດຂອງທ່ານ, ຂອງລູກຊາຍ ລູກສາວຂອງທ່ານ, ຂອງເມຍໃຫຍ່ ແລະ ພວກເມຍນ້ອຍຂອງທ່ານ.
|
||
\v 6 ທ່ານຄັດຄ້ານຜູ້ທີ່ຮັກທ່ານ ແລະ ສະໜັບສະໜູນຜູ້ທີ່ກຽດຊັງທ່ານ. ທ່ານເຮັດຢ່າງນີ້ ກໍເປັນການຈະແຈ້ງແລ້ວວ່າ ນາຍທະຫານ ແລະ ພວກທະຫານຂອງທ່ານ ບໍ່ມີຄວາມສໍາຄັນຫຍັງໝົດສໍາລັບທ່ານ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າ ໃນວັນນີ້ຖ້າອັບຊາໂລມ ຍັງມີຊີວິດຢູ່ ແລະ ພວກຂ້ານ້ອຍ ທຸກຄົນຕາຍໄປ ທ່ານກໍຄົງຈະພໍໃຈ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ບັດນີ້ ຂໍທ່ານຈົ່ງໄປຢືນຢັນຕໍ່ທະຫານຂອງທ່ານສາ. ຖ້າທ່ານບໍ່ໄປ ຂ້ານ້ອຍຂໍສາບານໂດຍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ, ໃນມື້ອື່ນຈະບໍ່ມີທະຫານຈັກຄົນຢູ່ນາໍທ່ານ. ມັນຈະ ເປັນການຫລົ້ມຈົມຢ່າງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນຊົ່ວຊີວິດຂອງທ່ານ. ”
|
||
\v 8 ແລ້ວກະສັດກໍລຸກຂຶ້ນ ໄປນັ່ງຢູ່ໃກ້ກັບປະຕູເມືອງ. ເມື່ອທະຫານ ຂອງເພິ່ນຮູ້ວ່າເພິ່ນຢູ່ທີ່ນັ້ນ ພວກເຂົາທຸກຄົນ ຈຶ່ງມາເຕົ້າໂຮມກັນອ້ອມຮອບເພິ່ນອີກ. ໃນລະຫວ່າງນັ້ນ ຊາວອິດສະຣາເອນທຸກຄົນຕ່າງກໍໄດ້ປົບໜີ ເມືອເຮືອນຂອງໃຜລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ພວກເຂົາຖົກຖຽງກັນທົ່ວໄປໃນປະເທດ ວ່າ, “ກະສັດດາວິດໄດ້ຊ່ວຍກູ້ເອົາພວກເຮົາ ໃຫ້ພົ້ນຈາກສັດຕູ ແລະ ໃຫ້ພົ້ນຈາກພວກຟີລິດສະຕິນ, ແຕ່ບັດນີ້ ເພິ່ນໄດ້ປະຖິ້ມປະເທດ ແລະ ປົບໜີໄປຈາກອັບຊາໂລມ.
|
||
\v 10 ພວກເຮົາໄດ້ຫົດສົງອັບຊາໂລມ ໃຫ້ເປັນກະສັດ ແຕ່ອັບຊາໂລມໄດ້ຖືກຂ້າຢູ່ໃນສະໜາມຮົບແລ້ວ. ດັ່ງນັ້ນ ເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ມີຜູ້ໃດໄປເຊີນ ເອົາກະສັດດາວິດ ກັບຄືນມາປົກຄອງ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ຕໍ່ມາ ເລື່ອງທີ່ພວກອິດສະຣາເອນໄດ້ເວົ້າກັນນັ້ນ ກໍເຖິງຫູກະສັດດາວິດ [ອ] ເພິ່ນຈຶ່ງສົ່ງປະໂຣຫິດ ຊາດົກ ກັບ ອາບີອາທາ ໄປຖາມພວກຜູ້ນາໍຊາວຢູດາ ວ່າ, “ດ້ວຍເຫດໃດ ພວກທ່ານຈຶ່ງເປັນພວກລ້າຫລັງມານາໍເອົາກະສັດກັບຄືນເມືອ ສູ່ຣາຊວັງ?
|
||
\v 12 ພວກທ່ານເປັນຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາ ເປັນເລືອດເນື້ອເຊື້ອໄຂດຽວກັນກັບເຮົາ; ເປັນຫຍັງ ພວກທ່ານຈຶ່ງເປັນພວກລ້າຫລັງມານາໍເອົາກະສັດກັບຄືນເມືອ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ກະສັດດາວິດຍັງສົ່ງຄົນໄປບອກ ອາມາຊາ ຄືກັນວ່າ, “ເຈົ້າກໍເປັນຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາ. ນັບຕັ້ງແຕ່ນີ້ໄປ ເຮົາຈະແຕ່ງຕັ້ງເຈົ້າໃຫ້ເປັນຜູ້ບັນຊາການກອງທັບແທນໂຢອາບ. ຖ້າເຮົາບໍ່ປະຕິບັດຕາມຄໍາເວົ້າ ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າລົງໂທດເຮົາ ເຖິງຕາຍເຖີດ. ”
|
||
\v 14 ຄໍາເວົ້າຂອງກະສັດດາວິດໄດ້ຊະນະຈິດໃຈຊາວຢູດາທັງໝົດ; ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງມາເຊີນເອົາເພິ່ນກັບຄືນເມືອ ພ້ອມທັງບັນດາຂ້າຣາຊການຂອງເພິ່ນດ້ວຍ.
|
||
\v 15 ເວລາກະສັດດາວິດກັບຄືນເມືອ ທະຫານຊາວ ຢູດາກໍອອກມາພົບເພິ່ນທີ່ແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ. ພວກເຂົາມາແຕ່ເມືອງກິນການ ເພື່ອແຫ່ເພິ່ນຂ້າມແມ່ນາໍ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ໃນເວລາດຽວກັນນັ້ນ ຊີເມອີ ຄົນເບັນຢາມິນ ແລະ ເປັນລູກຊາຍຂອງເກຣາ ຊາວເມືອງບາຮູຣິມ ຈຶ່ງຟ້າວເຂົ້າພົບກະສັດ ດາວິດ ທີ່ແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ.
|
||
\v 17 ມີພັນຄົນຈາກຕະກູນເບັນຢາມິດໄປກັບລາວ. ຊີບາ ຄົນຮັບໃຊ້ປະຈຳຄອບຄົວຂອງກະສັດໂຊນ ພ້ອມກັບລູກຊາຍສິບຫ້າຄົນ ແລະຄົນຮັບໃຊ້ອີກຊາວຄົນ ກໍໄດ້ມາຄືກັນ. ພວກເຫລົ່ານີ້ມາຮອດແມ່ນນ້ຳຈໍແດນກ່ອນກະສັດດາວິດ.
|
||
\v 18 ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າມແມ່ນາໍ້ໄປຍັງຝັ່ງນັ້ນກ່ອນ [ຮ] ເພື່ອລໍຖ້າຕ້ອນຮັບຊ່ວຍຄອບຄົວທັງໝົດຂອງກະສັດຂ້າມແມ່ນາໍ້ ແລະ ເຮັດທຸກສິ່ງຕາມຄວາມປະສົງຂອງກະສັດ. ເມື່ອກະສັດ ກໍາລັງຕຽມຈະຂ້າມແມ່ນໍ້າໄປນັ້ນ ຊີເມອີ ກໍມາຂາບລົງຕໍ່ໜ້າເພິ່ນ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ແລະເວົ້າວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ຂໍລືມຄວາມຜິດທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດໃນມື້ທີ່ທ່ານໄດ້ອອກມາແຕ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ນັ້ນເຖີດ ຢ່າໄດ້ຖືໂທດຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຢ່າຄິດເຖິງເລື່ອງ ນັ້ນອີກເລີຍ.
|
||
\v 20 ທ່ານທີ່ເຄົາຣົບ ຂ້ານ້ອຍ ຮູ້ດີວາ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດບາບ; ດ້ວຍເຫດນີ້ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງເປັນຄົນທາໍອິດ ຈາກເຜົ່າທາງ ພາກເໜືອ ທີ່ມາແລະເຂົ້າພົບທ່ານໃນວັນນີ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ອາບີໄຊ ລູກຊາຍຂອງນາງເຊຣູອີຢາ ໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຊີເມອີ ຄວນຖືກປະຫານຊີວິດ ເພາະລາວໄດ້ປ້ອຍດ່າ ຜູ້ທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຫົດສົງໄວ້ໃຫ້ເປັນກະສັດ. ”
|
||
\v 22 ແຕ່ ກະສັດດາວິດ ໄດ້ເວົ້າກັບອາບີໄຊ ແລະ ໂຢອາບ ອ້າຍຂອງລາວວ່າ, “ແມ່ນຜູ້ໃດຖາມ ເອົາຄວາມຄິດເຫັນນໍາພວກເຈົ້າ? ພວກເຈົ້າ ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາເດືອດຮ້ອນອີກບໍ? ດຽວນີ້ ເຮົາເອງເປັນກະສັດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ແລະ ວັນນີ້ຈະບໍ່ມີຄົນອິດສະຣາເອນຜູ້ໃດຖືກປະຫານຊີວິດ. ”
|
||
\v 23 ແລ້ວກະສັດດາວິດ ກໍ ກ່າວແກ່ຊີເມອີ ວ່າ, “ເຮົາຂໍສັນຍາວ່າ ເຈົ້າຈະ ບໍ່ຖືກປະຫານຊີວິດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ຕໍ່ມາ ເມຟີໂບເສັດ ຫລານຊາຍຂອງກະສັດໂຊນ ກໍລົງມາຈາກນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ເພື່ອຕ້ອນຮັບກະສັດ. ນັບຕັ້ງແຕ່ ກະສັດໜີອອກຈາກນະຄອນເຢຣູຊາເລັມໄປ ເມຟີໂບເສັດບໍ່ໄດ້ລ້າງຕີນ, ບໍ່ໄດ້ແຖໜວດ, ບໍ່ໄດ້ຊັກເຄື່ອງ, ຈົນເຖິງມື້ທີ່ກະສັດກັບຄືນມາຢ່າງມີໄຊ.
|
||
\v 25 ເມື່ອເມຟີໂບເສັດ ມາຈາກ [ກ] ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ເພື່ອພົບກັບກະສັດ ກະສັດຈຶ່ງຖາມລາວ ວ່າ, “ເມຟີໂບເສັດ ເອີຍ ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ໄປກັບເຮົາ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ລາວຕອບວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ດັ່ງທີ່ທ່ານຮູ້ແລ້ວວ່າ ຂ້ານ້ອຍເປັນຄົນຂາພິການ; ຂ້ານ້ອຍໄດ້ບອກຄົນຮັບໃຊ້ໃຫ້ໃສ່ອານລໍ ເພື່ອຂ້ານ້ອຍຈະຂີ່ໄປກັບທ່ານ, ແຕ່ລາວທໍລະຍົດຕໍ່ຂ້ານ້ອຍ.
|
||
\v 27 ລາວຕົວະທ່ານ ກ່ຽວກັບເລື່ອງຂ້ານ້ອຍ, ແຕ່ທ່ານເປັນດັ່ງເທວະດາຂອງພຣະເຈົ້າ; ສະນັ້ນ ຈົ່ງເຮັດຕາມ ທີ່ທ່ານເຫັນວ່າ ຖືກຕ້ອງເທີ້ນ.
|
||
\v 28 ທຸກຄົນ ໃນຄອບຄົວຂອງພໍ່ຂ້ານ້ອຍ ສົມຄວນທີ່ຈະ ຖືກທ່ານຂ້າຖິ້ມໝົດ ແຕ່ທ່ານພັດອະນຸຍາດ ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮັບປະທານອາຫານຮ່ວມ ໂຕະກັບທ່ານ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີສິດທີ່ຈະຂໍຄວາມ ເມດຕາໃດ ໆ ຈາກທ່ານຕື່ມອີກແລ້ວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 29 ກະສັດຕອບລາວ ວ່າ, “ເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງ ເວົ້າຫຍັງອີກຕໍ່ໄປ. ເຮົາໄດ້ຕັດສິນໃຈໃຫ້ເຈົ້າ ກັບ ຊີບາ ແບ່ງມໍຣະດົກຂອງກະສັດໂຊນປັນກັນ. ”
|
||
\v 30 ເມຟີໂບເສັດ ຕອບວ່າ, “ໃຫ້ມໍຣະດົກຕົກເປັນຂອງຊີບາ ໝົດເສຍ ການທີ່ທ່ານກັບຄືນມາຢ່າງປອດໄພ ກໍພຽງພໍແລ້ວ ສໍາລັບຂ້ານ້ອຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 31 ບັກຊິນໄລ ໄທກີເລອາດ ກໍໄດ້ລົງມາຈາກ ໂຣເກລິມ ເພື່ອນາໍສົ່ງກະສັດຂ້າມແມ່ນາໍ້ ຈໍແດນຄືກັນ.
|
||
\v 32 ບັກຊິນໄລ ເຖົ້າແກ່ຫລາຍ ແລະ ອາຍຸໄດ້ແປດສິບປີ. ລາວເປັນຄົນຮັ່ງມີຫລາຍ. ເມື່ອກະສັດຍັງພັກຢູ່ທີ່ມະຫານາອິມ ນັ້ນລາວເປັນຜູ້ຈັດຫາສະບຽງອາຫານໃຫ້ເພິ່ນ.
|
||
\v 33 ກະສັດບອກລາວ ວ່າ, “ໃຫ້ເຈົ້າມາຢູ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ກັບເຮົາ ແລະ ເຮົາຈະລ້ຽງດູເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 34 ແຕ່ບັກຊິນໄລ ຕອບກະສັດວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຈະມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປອີກບໍ່ນານ ຂ້ານ້ອຍ ຈະໄປຢູ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ກັບທ່ານໄດ້ຢ່າງໃດ?
|
||
\v 35 ຂ້ານ້ອຍອາຍຸໄດ້ແປດສິບປີແລ້ວ; ຄົງບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍມີຄວາມສຸກໄດ້ດອກ. ເວລາທີ່ຂ້ານ້ອຍກິນ ຫລື ດື່ມ ມັນກໍບໍ່ມີຣົດຊາດ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຟັງສຽງ ຄົນຮ້ອງເພງກໍບໍ່ໄດ້ຍິນ. ທ່ານຈະລໍາບາກຍ້ອນຂ້ານ້ອຍລ້າ ໆ.
|
||
\v 36 ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສົມຄວນຮັບບາໍເໜັດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້ດອກ. ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຈະໄປກັບທ່ານຮອດແຕ່ ຟາກພຸ້ນເທົ່ານັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 37 ຂໍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍກັບເມືອບ້ານ ແລະ ຕາຍ ໃກ້ກັບອຸບມຸງຂອງພໍ່ແມ່ຂ້ານ້ອຍ ພຸ້ນເຖີດ. ຜູ້ນີ້ແມ່ນ ກິມຮາມ ລູກຊາຍຂອງຂ້ານ້ອຍ. ລາວຈະເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ທ່ານ; ຈົ່ງຮັບເອົາລາວໄປນໍາເຖີດ ແລະ ທ່ານຈະເຮັດຢ່າງໃດກັບລາວກໍສຸດແລ້ວ ແຕ່ທ່ານຈະເຫັນສົມຄວນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 38 ກະສັດຕອບ ວ່າ, “ເຮົາຈະເອົາລາວໄປນໍາ ແລະ ທັງຈະເບິ່ງແຍງລາວ ຕາມທີ່ເຈົ້າຕ້ອງການ. ເຮົາຈະປະຕິບັດທຸກສິ່ງຕາມທີ່ເຈົ້າຂໍຮ້ອງ. ”
|
||
\v 39 ແລ້ວກະສັດດາວິດ ພ້ອມກັບພັກພວກຂອງເພິ່ນທຸກຄົນ ກໍຂ້າມແມ່ນາໍ້ຈໍແດນໄປ. ເພິ່ນຈູບລາ ທັງອວຍພອນບັກຊິນໄລ ແລ້ວບັກຊິນໄລກໍກັບຄືນເມືອສູ່ບ້ານເມືອງຂອງຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 40 ເມື່ອກະສັດໄດ້ຂ້າມແມ່ນໍ້ານັ້ນ ຕິດຕາມໂດຍຊາວຢູດາທັງໝົດ ແລະ ຊາວ ອິດສະຣາເອນເຄິ່ງໜຶ່ງເພິ່ນໄປຍັງເມືອງກິນການ ແລະ ກີມຮາມ ກໍໄປນາໍເພິ່ນດ້ວຍ.
|
||
\v 41 ຕໍ່ມາຊາວອິດສະຣາເອນທັງໝົດຈຶ່ງໄປ ຫາກະສັດ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ເປັນຫຍັງພີ່ນ້ອງຊາວຢູດາ ຈຶ່ງມີສິດນາໍເອົາທ່ານ, ຄອບຄົວຂອງທ່ານ ແລະ ທະຫານຂອງທ່ານ ທີ່ຂ້າມແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 42 ຊາວຢູດາ ຕອບວ່າ, “ພວກຂ້ອຍເຮັດຢ່າງນີ້ ກໍເພາະກະສັດເປັນຍາດພີ່ນ້ອງທີ່ສະໜິດໃນພວກຂ້ອຍ. ເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ພໍໃຈກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້? ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຈ່າຍຄ່າ ອາຫານການກິນ ແລະ ເອົາສິ່ງໜຶ່ງສິ່ງໃດໃຫ້ ພວກຂ້ອຍເລີຍ. ”
|
||
\v 43 ຊາວອິດສະຣາເອນ ຕອບຄືນວ່າ, “ເຖິງແມ່ນກະສັດດາວິດ ເປັນຍາດພີ່ນ້ອງທີ່ສະໜິດ ໃນພວກເຈົ້າກໍຕາມ, ແຕ່ພວກຂ້ອຍກໍມີສ່ວນໃນເພິ່ນຫລາຍກວ່າພວກເຈົ້າເຖິງສິບເທົ່າ. ເປັນຫຍັງ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງດູຖູກພວກຂ້ອຍ? ຢ່າລືມວ່າ ແມ່ນພວກຂ້ອຍທີ່ເປັນພວກທໍາອິດ ອອກປາກເຊີນເອົາ ກະສັດກັບຄືນມາ. ” ແຕ່ຄໍາເວົ້າຂອງຊາວ ຢູດາ ມີນາໍ້ໜັກແຮງກວ່າ ຄໍາເວົ້າຂອງຊາວ ອິດສະຣາເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 20
|
||
\p
|
||
\v 1 ຢູ່ໃນເມືອງກິນການ ຍັງມີຊາຍບໍ່ດີຄົນໜຶ່ງ ຊື່ວ່າ ເຊບາ; ລາວເປັນລູກຊາຍຂອງບີກຣີ ຄົນໃນເຜົ່າເບັນຢາມິນ. ລາວເປົ່າແກ ແລະ ຮ້ອງວ່າ, “ພວກເຮົາບໍ່ມີສ່ວນໃນດາວິດ ບໍ່ມີສ່ວນໃນມໍຣະດົກຂອງລູກຊາຍຂອງເຢຊີ ຊາວອິດສະຣາເອນເອີຍ ຈົ່ງພາກັນກັບເມືອບ້ານເຖີດ. ”
|
||
\v 2 ແລ້ວຊາວອິດສະຣາເອນກໍປະ ກະສັດດາວິດ ແລະ ໄປກັບເຊບາ. ແຕ່ຊາວຢູດາຍັງຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ກະສັດດາວິດ ແລະ ຕິດຕາມເພິ່ນໄປ, ເລີ່ມແຕ່ແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ ຈົນເຖິງນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ເມື່ອກະສັດດາວິດ ມາເຖິງວັງທີ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ແລ້ວເພິ່ນກໍເອົາເມຍນ້ອຍສິບຄົນ ທີ່ເພິ່ນປະໄວ້ໃຫ້ເຝົ້າວັງໄປຂັງໄວ້. ເພິ່ນລ້ຽງດູພວກເຂົາຕາມຄວາມຕ້ອງການ, ແຕ່ບໍ່ໄດ້ສົມສູ່ກັບພວກເຂົາອີກເລີຍ. ພວກເຫລົ່ານີ້ ຖືກຂັງໄວ້ຢ່າງນີ້ ແລະ ຢູ່ເປັນຍິງໝ້າຍ ຕະຫລອດຊີວິດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ກະສັດບອກກັບ ອາມາຊາ ວ່າ, “ໃຫ້ເອີ້ນພວກຜູ້ຊາຍຊາວຢູດາ ລວມທັງຕົວເຈົ້າມາເຕົ້າໂຮມກັນ ແລະໃຫ້ກັບມາຍັງບ່ອນນີ້ພາຍໃນສາມວັນ.
|
||
\v 5 ອາມາຊາ ຈຶ່ງໄປເອີ້ນເອົາພວກເຂົາ, ແຕ່ລາວບໍ່ໄດ້ກັບມາຕາມເວລາທີ່ກະສັດໄດ້ບອກໄວ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ກະສັດຈຶ່ງບອກ ອາບີໄຊ ວ່າ, “ເຊບາ ຈະສ້າງຄວາມເດືອດຮ້ອນໃຫ້ພວກເຮົາ ຫລາກວ່າ ອັບຊາໂລມ ອີກ; ດັ່ງນັ້ນ ຈົ່ງນາໍເອົາທະຫານອອກຕາມຫາຈັບລາວ. ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ລາວອາດຢຶດເອົາບາງເມືອງ ທີ່ມີປ້ອມປ້ອງກັນ ແລະ ປົບໜີຈາກພວກເຮົາ. ”
|
||
\v 7 ສະນັ້ນ ພວກທະຫານຂອງໂຢອາບ, ທະຫານ ປະຈາໍວັງ ແລະ ທະຫານອື່ນ ໆ ທີ່ຄ້າງຢູ່ໃນ ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ຈຶ່ງໄປກັບອາບີໄຊ ເພື່ອຕາມຫາຈັບ ເຊບາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ເມື່ອພວກເຂົາມາຮອດໂງ່ນຫິນໃຫຍ່ທີ່ ກີເບໂອນ ນັ້ນ, ອາມາຊາ ໄດ້ມາພົບພວກເຂົາ. ໂຢອາບ ນຸ່ງເຄື່ອງອອກສູ້ຮົບໂດຍມີດາບ ຢູ່ໃນ ຝັກຄັດແອວໄວ້. ໃນຂະນະທີ່ໂຢອາບ ຍ່າງກ້າວເຂົ້າມານັ້ນ ດາບຂອງລາວຫລຸດລົງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ໂຢອາບ ເວົ້າກັບອາມາຊາ ວ່າ, “ສະຫາຍເອີຍ ສະບາຍດີບໍ່? ” ລາວເອົາມືເບື້ອງຂວາຈັບໜວດຂອງອາມາຊາ ເໝືອນກັບວ່າ ຈະຈູບລາວ
|
||
\v 10 ແຕ່ອາມາຊາ ບໍ່ໄດ້ສັງເກດເຫັນດາບຢູ່ໃນມືອີກເບື້ອງໜຶ່ງຂອງໂຢອາບ. ໂຢອາບໃຊ້ດາບແທງທີ່ທ້ອງຂອງອາມາຊາ ຈົນໃສ້ໂລ່ລົງດິນ. ລາວສິ້ນໃຈ ຕາຍກັບທີ່ ໂດຍບໍ່ຕ້ອງແທງຊໍ້າອີກ. ແລ້ວໂຢອາບ ກັບ ອາບີໄຊ ກໍອອກເດີນທາງຕາມຫາ ເຊບາ ຕໍ່ໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ທະຫາຄົນໜຶ່ງຂອງໂຢອາບ ໄດ້ຢືນຢູ່ຂ້າງສົບຂອງອາມາຊາ ແລະຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ທຸກ ໆ ຄົນທີ່ຢູ່ຝ່າຍໂຢອາບ ແລະ ກະສັດດາວິດໃຫ້ຕິດຕາມໂຢອາບໄປ. ”
|
||
\v 12 ສົບຂອງອາມາຊາ ອາບເລືອດນອນຢູ່ກາງຫົນທາງ. ທະຫານຂອງໂຢອາບ ເຫັນວ່າຜູ້ໃດກໍຢຸດເບິ່ງ; ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງແກ່ສົບນັ້ນອອກຈາກທາງ ແລະເອົາໄປປະໄວ້ຢູ່ໃນທົ່ງນາ ແລະເອົາຜ້າຫົ່ມປົກສົບໄວ້.
|
||
\v 13 ເມື່ອສົບຖືກຍ້າຍອອກຈາກທາງແລ້ວ ທຸກຄົນຈຶ່ງຕິດຕາມໂຢອາບ ໄປເພື່ອຊອກຫາຈັບເຊບາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ສ່ວນ ເຊບາ ນັ້ນໄດ້ຜ່ານເຂດແດນຂອງເຜົ່າຕ່າງ ໆ ໃນຊາດອິດສະຣາເອນໄປ. ລາວໄດ້ມາຮອດເມືອງອາເບັນເບັດ ມາອາກາ ແລະ ທຸກຄົນໃນຕະກຸນບີກຣີ [ຂ] ໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນ ແລະ ຕິດຕາມລາວເຂົ້າໄປໃນເມືອງ.
|
||
\v 15 ທະຫານຂອງໂຢອາບ ຮູ້ວ່າ ເຊບາ ຢູ່ໃນເມືອງນັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງໄປລ້ອມເມືອງໄວ້. ພວກເຂົາຄູນດິນຂຶ້ນຕາມ ກາໍແພງທາງຂ້າງນອກ ແລະ ທັງຂຸດລົງໃຕ້ພື້ນກາໍແພງ ເພື່ອຈະໃຫ້ກາໍແພງເຈື່ອນ.
|
||
\v 16 ຢູ່ໃນເມືອງນີ້ ຍັງມີຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ເປັນຜູ້ສະຫລາດຫລາຍ ນາງຮ້ອງອອກມາຈາກກາໍ ແພງເມືອງນັ້ນ ວ່າ, “ຟັງກ່ອນ ຟັງກ່ອນ ໄປບອກໂຢອາບມາພີ້ ເພາະຂ້ອຍຢາກເວົ້າກັບລາວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ໂຢອາບ ຈຶ່ງໄປຫາຍິງຄົນນັ້ນ ແລະ ນາງກໍຖາມໂຢອາບ ວ່າ, “ທ່ານແມ່ນໂຢອາບ ແມ່ນບໍ່? ” ລາວຕອບວ່າ, “ແມ່ນແລ້ວ ຂ້ອຍນີ້ແຫລະ ແມ່ນໂຢອາບ. ” ນາງເວົ້າວ່າ, “ທ່ານເອີຍ ກະລຸນາຟັງຂ້ານ້ອຍ. ” ໂຢອາບ ຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍກໍາລັງຟັງເຈົ້າຢູ່. ”
|
||
\v 18 ນາງເວົ້າວ່າ, “ດົນນານມາແລ້ວ ຄົນເຄີຍກ່າວກັນວ່າ ຈົ່ງໄປເອົາຄໍາຕອບໃນເມືອງອາເບັນ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ປະຕິບັດຢ່າງນັ້ນ.
|
||
\v 19 ເມືອງຂອງພວກຂ້ານ້ອຍເປັນເມືອງໃຫຍ່, ເປັນເມືອງທີ່ສະຫງົບສຸກ ແລະ ເປັນເມືອງທີ່ທ່ຽງທາໍໃນຊາດອິດສະຣາເອນ. ເຫດໃດທ່ານຈຶ່ງທາໍລາຍມັນ? ທ່ານຢາກທາໍລາຍ ຫລື ມ້າງເພ ສິ່ງທີ່ເປັນຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຊັ້ນບໍ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ໂຢອາບ ຕອບວ່າ, “ບໍ່ ຂ້ອຍຈະບໍ່ທາໍລາຍ ຫລື ມ້າງເພເມືອງຂອງເຈົ້າ
|
||
\v 21 ບໍ່ແມ່ນແຜນການຂອງພວກເຮົາ. ມີຊາຍຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ເຊບາ ລູກຊາຍຂອງບີກຣີ ຄົນມາຈາກແຖບພູດອຍເອຟຣາອິມ ໄດ້ເລີ່ມກະບົດຕໍ່ສູ້ກະສັດດາວິດ. ຈົ່ງມອບຊາຍຄົນນີ້ ໃຫ້ແກ່ພວກເຮົາສາ ແລະ ພວກເຮົາກໍຈະໄປຈາກເມືອງ. ” ນາງຕອບວ່າ, “ພວກຂ້ານ້ອຍຈະໂຍນຫົວຂອງລາວ ຂ້າມກາໍແພງໄປໃຫ້ທ່ານ. ”
|
||
\v 22 ແລ້ວນາງກໍນາໍແຜນການຂອງຕົນໄປບອກຄົນທັງຫລາຍໃນເມືອງ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ຕັດເອົາຫົວຂອງເຊບາ ໂຍນຂ້າມກາໍແພງໄປໃຫ້ໂຢອາບ. ແລ້ວໂຢອາບກໍໄດ້ເປົ່າແກເຕືອນທະຫານ ໃຫ້ໜີໄປຈາກເມືອງ ແລະ ກັບຄືນສູ່ບ້ານເມືອງຂອງຕົນ. ສ່ວນໂຢອາບນັ້ນ ກໍກັບຄືນໄປຫາກະສັດທີ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ໂຢອາບ ເປັນຜູ້ບັນຊາການກອງທັບ ຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ. ເບນາອີຢາ ລູກຊາຍຂອງເຢໂຮຍອາດາ ເປັນຜູ້ບັນຊາການ ທະຫານປະຈາໍຕົວຂອງກະສັດດາວິດ.
|
||
\v 24 ອາໂດນີລໍາ ເປັນຜູ້ດູແລກ່ຽວກັບແຮງງານ. ເຢໂຮຊາຟັດ ລູກຊາຍຂອງອາຮີລຸດ ເປັນຜູ້ບັນທຶກເຫດການຕ່າງ ໆ.
|
||
\v 25 ເຊວາ ເປັນເລຂາທິການຂອງສານ. ຊາດົກ ແລະ ອາບີອາທາ ເປັນປະໂຣຫິດ.
|
||
\v 26 ອີຣາ ຊາວເມືອງຢາອີ ເປັນປະໂຣຫິດຄົນໜຶ່ງຂອງກະສັດດາວິດ ເໝືອນກັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 21
|
||
\p
|
||
\v 1 ໃນຣາຊການຂອງກະສັດດາວິດນັ້ນ ການອຶດຢາກຢ່າງໜັກໄດ້ເກີດຂຶ້ນເປັນເວລາ ສາມປີເຕັມ. ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດດາວິດຈຶ່ງຖາມ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ຕອບເພິ່ນວ່າ, “ໂຊນ ແລະ ຄອບຄົວຂອງລາວ ມີຄວາມຜິດໃນຖານຂ້າຄົນ, ລາວໄດ້ຂ້າປະຊາຊົນກີເບໂອນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 2 (ຊາວກີເບໂອນ ບໍ່ແມ່ນປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ; ພວກເຂົາເປັນຊາວອາໂມ ກຸ່ມໜຶ່ງນ້ອຍ ໆ ທີຊາວອິດສະຣາເອນສັນຍາວ່າ ຈະປ້ອງກັນພວກເຂົາ, ແຕ່ກະສັດໂຊນ ພະຍາຍາມທໍາລາຍພວກເຂົາ ເພາະຄວາມຮ້ອນໃຈທີ່ເຫັນແກ່ຊາວອິດສະຣາເອນ ແລະ ຊາວຢູດາ.)
|
||
\v 3 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດດາວິດຈຶ່ງເອີ້ນຊາວກີເບໂອນ ມາແລະກ່າວແກ່ພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາຢາກແກ້ຄວາມຜິດທີ່ໄດ້ເຮັດຕໍ່ ພວກເຈົ້າ ເພື່ອວ່າພວກເຈົ້າຈະໄດ້ອວຍພອນປະຊາຊົນຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ເຮົາຄວນຈະເຮັດຫຍັງແດ່ ສໍາລັບພວກເຈົ້າ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ການຜິດຖຽງກັນທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນລະຫວ່າງພວກຂ້ານ້ອຍກັບກະສັດໂຊນ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເພິ່ນນັ້ນ ບໍ່ອາດຕົກລົງກັນໄດ້ດ້ວຍເງິນ ຫລື ຄໍາ ຫລື ດ້ວຍ ການຂ້າຊາວອິດສະຣາເອນ ຄົນໃດຄົນໜຶ່ງ. ” ກະສັດດາວິດ ຖາມ ວ່າ, “ຖ້າດັ່ງນັ້ນ ຢາກໃຫ້ເຮົາເຮັດຫຍັງສໍາລັບພວກເຈົ້າ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ກະສັດໂຊນຢາກ ທໍາລາຍພວກຂ້ານ້ອຍ ແລະ ບໍ່ຢາກໃຫ້ຄົນໃດຄົນໜຶ່ງໃນພວກຂ້ານ້ອຍ ມີຊີວິດຢູ່ໃນຊາດອິດສະຣາເອນນີ້.
|
||
\v 6 ສະນັ້ນ ຈົ່ງມອບ ຊາຍເຈັດຄົນຈາກເຊື້ອສາຍຂອງເພິ່ນ ແລະ ພວກຂ້ານ້ອຍຈະແຂວນຄໍພວກເຂົາຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຢູ່ໃນເມືອງກີເບອາ ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງໂຊນ ກະສັດທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເລືອກເອົານັ້ນ. ” ກະສັດຕອບວ່າ, “ເຮົາຈະມອບພວກເຂົາໃຫ້ພວກເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ແຕ່ກະສັດດາວິດໄດ້ໄວ້ຊີວິດເມຟີໂບເສັດ ລູກຊາຍຂອງໂຢນາທານ ແລະ ຫລານຊາຍຂອງກະສັດໂຊນ ກໍເພາະເພິ່ນໄດ້ເຮັດຄໍາສັນຍາອັນສັກສິດໄວ້ກັບໂຢນາທານ.
|
||
\v 8 ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ກະສັດດາວິດໄດ້ມອບ ຄົນ ດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ໃຫ້: ອາກໂມນ ແລະ ເມຟີໂບເສັດ ລູກຊາຍທັງສອງຂອງນາງຣິຊະປາ ລູກສາວຂອງອາອີຢາ ທີ່ໄດ້ກັບກະສັດໂຊນ; ລູກຊາຍຫ້າຄົນຂອງເມລາບ ລູກສາວຂອງກະສັດໂຊນ ທີ່ໄດ້ກັບອັດຣີເອນ ລູກຊາຍ ຂອງບັກຊິນໄລ ຊາວເມືອງເມໂຮລາ.
|
||
\v 9 ກະສັດດາວິດໄດ້ມອບຄົນເຫລົ່ານີ້ໃຫ້ຊາວກີເບໂອນ ແຂວນຄໍທີ່ເທິງພູຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ ເປັນເຈົ້າ. ທັງເຈັດຄົນນັ້ນ ຈຶ່ງຕາຍພ້ອມກັນ. ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າຄົນເຫລົ່ານີ້ ໃນຕົ້ນລະດູກ່ຽວເຂົ້າບາເລ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ແລ້ວນາງຣິຊະປາ ເມຍນ້ອຍຂອງກະສັດໂຊນ ຜູ້ທີ່ເປັນລູກສາວຂອງອາອີຢາ ກໍໄດ້ໃຊ້ຜ້າກະສອບເຂົ້າ ເຮັດບ່ອນຊົ້ນສໍາລັບຕົນຢູ່ເທິງໂງ່ນຫິນ ບ່ອນທີ່ວາງສົບນັ້ນ. ນາງອາໄສຢູ່ທີ່ນັ້ນ ຕັ້ງແຕ່ຍາມເກັບກ່ຽວຈົນເຖິງລະດູຝົນຍາມໃບໄມ້ຫລົ່ນ. ໃນຕອນກາງເວັນ ນາງຮັກສາສົບບໍ່ໃຫ້ນົກມາເຈາະ ແລະ ໃນຕອນກາງຄືນ ນາງຮັກສາສົບບໍ່ໃຫ້ສັດປ່າ ເຂົ້າມາໃກ້.
|
||
\v 11 ເມື່ອກະສັດດາວິດໄດ້ຍິນວ່າ ນາງຣິຊະປາໄດ້ເຮັດດັ່ງນັ້ນ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ເພິ່ນຈຶ່ງໄປເອົາກະດູກຂອງກະສັດໂຊນ ແລະ ໂຢນາທານຈາກຊາວຢາເບັດ ທີ່ເມືອງກີເລອາດ. (ຊາວຢາເບັດ ໄດ້ລັກເອົາສົບຈາກສີ່ແຍກກາງເມືອງເບັດຊານ ບ່ອນທີ່ຊາວຟີລິດສະຕິນ ແຂວນສົບໄວ້ໃນມື້ທີ່ກະສັດໂຊນຖືກຂ້າ ຢູ່ທີ່ເທິງພູກິນໂບອາ.)
|
||
\v 13 ກະສັດດາວິດໄດ້ຮວບຮວມເອົາກະດູກຂອງກະສັດໂຊນ ແລະ ໂຢນາທານ ຕະຫລອດທັງກະດູກຂອງເຈັດຄົນ ທີ່ຖືກແຂວນຄໍນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ໂດຍປະຕິບັດຕາມຄໍາສັ່ງຂອງກະສັດດາວິດ ພວກເຂົາໄດ້ເອົາກະດູກຂອງກະສັດໂຊນ ແລະ ໂຢນາທານ ໄປຝັງໄວ້ໃນອຸບມຸງຂອງກີເຊ ພໍ່ຂອງກະສັດໂຊນ ທີ່ເມືອງເຊລາ ໃນເຂດແດນຂອງພວກເບັນຢາມິນ. ຫລັງຈາກນັ້ນມາ ພຣະເຈົ້າກໍຕອບຄໍາພາວັນນາອະທິຖານຂອງພວກເຂົາ ສໍາລັບປະເທດຊາດບ້ານເມືອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ຕໍ່ມາ ເສິກໄດ້ເກີດຂຶ້ນລະຫວ່າງພວກ ຟີລິດສະຕິນ ແລະ ພວກອິດສະຣາເອນ. ຝ່າຍ ກະສັດດາວິດ ພ້ອມທະຫານຂອງເພິ່ນກໍໄດ້ອອກໄປສູ້ຮົບພວກຟີລິດສະຕິນ. ໃນບັ້ນຮົບ ຄັ້ງໜຶ່ງ ກະສັດດາວິດເກີດມີຄວາມອ່ອນເພຍ.
|
||
\v 16 ມີຄົນຮ່າງໃຫຍ່ຜູ້ໜຶ່ງ ຊື່ວ່າ ອີສະບີເບໂນບ ໄດ້ຖືຫອກເປັນທອງສໍາຣິດ ໜັກປະມານສາມກິໂລກາຼມເຄິ່ງ ທັງມີດາບດວງ ໃໝ່ຄາດແອວ ໂດຍຄິດວ່າຕົນຈະຂ້າກະສັດດາວິດໄດ້.
|
||
\v 17 ແຕ່ອາບີໄຊ ລູກຊາຍຂອງ ນາງເຊຣູອີຢາ ມາຊ່ວຍກະສັດດາວິດໄວ້ທັນ ໂດຍໄດ້ໂຈມຕີຄົນຮ່າງໃຫຍ່ ແລະ ຂ້າລາວ ໄດ້ໃນທີ່ສຸດ. ແລ້ວທະຫານຂອງກະສັດດາວິດ ກໍໄດ້ຂໍໃຫ້ກະສັດສັນຍາວ່າ ເພິ່ນບໍ່ຄວນອອກໄປຍັງສະໜາມຮົບກັບພວກເຂົາ ອີກເລີຍ ໂດຍບອກເພິ່ນວ່າ, “ທ່ານເປັນ ຄວາມຫວັງຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ແລະ ພວກຂ້ານ້ອຍບໍ່ຢາກສູນເສຍທ່ານໄປ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ຫລັງຈາກນັ້ນ ກໍມີການສູ້ຮົບກັບພວກ ຟີລິດສະຕິນ ອີກທີ່ເມືອງໂກບ, ໃນການສູ້ຮົບບັ້ນນີ້ ຊິບເບໄກ ຊາວເມືອງຮູສາ ໄດ້ຂ້າຄົນຮ່າງໃຫຍ່ຜູ້ໜຶ່ງຊື່ວ່າ ສາເຟ.
|
||
\v 19 ການສູ້ຮົບກັບພວກຟີລິດສະຕິນ ມີຂຶ້ນອີກທີ່ເມືອງໂກບ ຊຶ່ງໃນເທື່ອນີ້ ເອນຮານານ ລູກຊາຍຂອງຢາອີ ີ[ຄ] ຈາກເມືອງເບັດເລເຮັມ ໄດ້ຂ້າໂກລີອາດ ຊາວກາດ ຜູ້ທີ່ຖືຫອກດ້າມບັກໃຫຍ່ ເທົ່າກັບໄມ້ກາໍພັ້ນຫູກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ຕໍ່ມາ ເສິກໄດ້ເກີດຂຶ້ນອີກ ທີ່ເມືອງກາດ ບ່ອນທີ່ມີຊາຍຮ່າງໃຫຍ່ຜູ້ໜຶ່ງ ເປັນຄົນມັກສູ້ຮົບ. ລາວມີນິ້ວມືເບື້ອງລະຫົກນິ້ວ ແລະ ມີນິ້ວຕີນເບື້ອງລະຫົກນິ້ວ.
|
||
\v 21 ລາວທ້າທາຍ ຊາວອິດສະຣາເອນ ແລະ ໂຢນາທານ ລູກຊາຍຂອງຊາມມາ ແລະ ຫລານຊາຍຂອງກະສັດດາວິດໄດ້ຂ້າລາວ.
|
||
\v 22 ສີ່ຄົນນີ້ເປັນເຊື້ອສາຍຂອງຄົນຮ່າງໃຫຍ່ ໃນເມືອງກາດ. ກະສັດດາວິດ ແລະ ທະຫານຂອງເພິ່ນໄດ້ຂ້າຄົນຮ່າງໃຫຍ່ເຫລົ່ານັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 22
|
||
\p
|
||
\v 1 ເມື່ອອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ກະສັດດາວິດ ພົ້ນຈາກເງຶ້ອມມືຂອງເຫລົ່າສັດຕູອື່ນ ໆ ຂອງເພິ່ນ ແລະ ພົ້ນຈາກເງຶ້ອມມືຂອງໂຊນນັ້ນ ກະສັດດາວິດໄດ້ຮ້ອງເພງນີ້ຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ:
|
||
\v 2 “ອົງພຣະ ຜູ້ເປັນເຈົ້າເປັນຜູ້ຄຸ້ມຄອງຂ້ານ້ອຍ ເປັນປ້ອມ ປ້ອງກັນຂ້ານ້ອຍໃຫ້ປອດໄພ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ພຣະເຈົ້າຂອງຂ້ານ້ອຍຄຸ້ມຄອງຮັກສາ ຈຶ່ງພົບຄວາມປອດໄພຢູ່ໃນພຣະອົງໄດ້. ພຣະອົງເປັນດັ່ງໂລ້ ປົກປ້ອງຂ້ານ້ອຍທັງປ້ອງກັນໃຫ້ປອດໄພມາຕະຫລອດ. ພຣະອົງຄືພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ພົ້ນຂອງຂ້ານ້ອຍ ຊົງປ້ອງກັນຈາກການຮຸນແຮງໄດ້.
|
||
\v 4 ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຮ້ອງຫາອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ຊ່ວຍຊູ ກໍຊົງມາຊ່ວຍກູ້ເອົາຂ້ານ້ອຍຈາກພວກສັດຕູຂອງຂ້ານ້ອຍ. ຂໍສັນລະເສີນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ຄື້ນຄວາມຕາຍກໍໄດ້ປິດລ້ອມຂ້ານ້ອຍໄວ້ ຄື້ນການທາໍລາຍກໍໄຫລຖ້ວມຂ້ານ້ອຍໄວ້.
|
||
\v 6 ອັນຕະລາຍເຖິງຕາຍໄດ້ອ້ອມຂ້ານ້ອຍຢູ່ ແລະ ຂຸມຝັງສົບກໍຫ້າງແຮ້ວໃສ່ຂ້ານ້ອຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ເມື່ອເດືອດຮ້ອນ ຂ້ານ້ອຍຮ້ອງຫາອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ຊ່ວຍຊູ ຮ້ອງຫາພຣະເຈົ້າໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອເອົາໄວ້. ສຽງຮ້ອງຂ້ານ້ອຍກໍໄດ້ຍິນໄປຮອດພຣະວິຫານ ພຣະອົງຟັງສຽງ ຮ້ອງຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອແລ້ວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ແລ້ວໝົດທັງໂລກ ກໍສະທ້ານຫວັ່ນໄຫວ ຮາກຖານທ້ອງຟ້າ ກໍສັ່ນສະເທືອນ ທັງສັ່ນໄປມາຢູ່ໃນທ້ອງຟ້າ ເພາະພຣະອົງຊົງໂກດຮ້າຍໃຫຍ່
|
||
\v 9 ຄວັນໄຟຟົ້ງອອກຈາກຮູດັງຂອງພຣະອົງ ໄຟກັບຖ່ານໄຟແດງກໍອອກມາຈາກປາກຂອງພຣະອົງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ພຣະອົງແຫກທ້ອງຟ້າ ແລະ ສະເດັດ ລົງມາເທິງກ້ອນເມກອັນຕຶບໜາ ທີ່ຮອງຕີນພຣະອົງໄວ້.
|
||
\v 11 ໂດຍຂີ່ຫລັງ ເຄຣຸບ [ງ] ຊົງເຫາະລົງມາ ແລະ ທຽວໄປມາຕາມປີກລົມ ພວມພັດ.
|
||
\v 12 ພຣະອົງກະທາໍໃຫ້ຄວາມມືດຫຸ້ມຫໍ່ພຣະອົງໄວ້ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍ [ຈ] ເມກທີ່ມີນາໍ້ອັນຕຶບໜາອ້ອມພຣະອົງໄວ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ຕໍ່ໜ້າພຣະອົງນັ້ນ ມີແຈ້ງອັນສຸກໃສ ມີ ແສງໄຟແມບເຫລື້ອມສ່ອງໄປທົ່ວ.
|
||
\v 14 ແລ້ວຈາກຟ້າ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮ້ອງກັງວານ ແລະ ສຽງອັນຊົງຣິດຂອງພຣະອົງ ກໍດັງທົ່ວໃຕ້ຟ້າ.
|
||
\v 15 ພຣະອົງຍິງລູກທະນູ ກະຈາຍໄປທົ່ວຖືກສັດຕູ ພຣະອົງໄລ່ພວກເຂົາໜີ ໂດຍຟ້າແມບເຫລື້ອມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ພື້ນມະຫາສະໝຸດ ກໍເປີດແປນ ຮາກຖານແຜ່ນດິນ ກໍບໍ່ມີຫຍັງຫຸ້ມໄວ້ ເມື່ອອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້ານາບຂູ່ເຫລົ່າສັດຕູ ແລະ ຮ້ອງ ຂູ່ໃສ່ພວກເຂົາຢ່າງໂກດຮ້າຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ຈາກສະຫວັນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເດ່ມືອອກອຸຸ້ມເອົາຂ້ານ້ອຍຂຶ້ນມາ ແລະ ດຶງຂ້ານ້ອຍຂຶ້ນໄປໃຫ້ພົ້ນຈາກນາໍ້ເລິກ ທີ່ຈະຖ້ວມ.
|
||
\v 18 ພຣະອົງຊ່ວຍກອບກູ້ເອົາຂ້ານ້ອຍ ຈາກເຫລົ່າສັດຕູຜູ້ມີອໍານາດໃຫຍ່ ພວກເຂົາແຂງແຮງຫລາຍກວ່າຂ້ານ້ອຍເປັນພວກທີ່ກຽດຊັງຂ້ານ້ອຍທັງສິ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ເມື່ອຂ້ານ້ອຍເດືອດຮ້ອນ ພວກເຂົາກໍໂຈມຕີ ດີແຕ່ຂ້ານ້ອຍມີອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຄຸ້ມຄອງໄວ້.
|
||
\v 20 ພຣະອົງຊ່ວຍຊູຂ້ານ້ອຍ ຈາກອັນຕະລາຍ ໂດຍຊ່ວຍໃຫ້ພົ້ນໄພ ເພາະ ຊົງພໍໃຈໃນຂ້ານ້ອຍ.
|
||
\v 21 ເພາະເຮັດຖືກຕ້ອງ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈຶ່ງໃຫ້ບາໍເໜັດ ເພາະບໍ່ມີຄວາມຜິດ ພຣະອົງຈຶ່ງອວຍພອນໃຫ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ສ່ວນກົດບັນຍັດຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຂ້ານ້ອຍກໍເຊື່ອຟັງ ທັງບໍ່ໄດ້ຫັນໜີຈາກ ພຣະເຈົ້າຈັກເທື່ອ.
|
||
\v 23 ຂ້ານ້ອຍເຮັດຕາມ ກົດບັນຍັດທັງໝົດ ທັງບໍ່ໄດ້ລະເມີດຂໍ້ຄໍາສັ່ງຂອງພຣະອົງດ້ວຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ພຣະອົງຮູ້ວ່າ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີຄວາມຜິດໃດ ໆ ແລະ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ລະວັງບໍ່ເຮັດການ ອັນຊົ່ວຮ້າຍ.
|
||
\v 25 ສະນັ້ນ ເພາະເຮັດຖືກຕ້ອງ ຈຶ່ງໄດ້ຮັບບາໍເໜັດ ເພາະຊົງຮູ້ດີວ່າ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີຄວາມຜິດໃດ ໆ ທັງນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ພຣະອົງສັດຊື່ຕໍ່ຜູ້ທີ່ສັດຊື່ຕໍ່ພຣະອົງ ຊົງເຮັດດີຕໍ່ພວກທີ່ [ສ] ບໍ່ມີມົນທິນຈັກດີ້.
|
||
\v 27 ພຣະອົງຊົງບໍຣິສຸດຕໍ່ຜູ້ທີ່ບໍຣິສຸດ ແຕ່ຊົງເປັນສັດຕູຕໍ່ຜູ້ທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ພຣະອົງຊ່ວຍຜູ້ທີ່ຖ່ອມຕົວໃຫ້ພົ້ນໄພ ແຕ່ຄົນຈອງຫອງ ຊົງເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຖ່ອມຕົວລົງ.
|
||
\v 29 ຂ້າແດ່ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະອົງເປັນແສງແຈ້ງທີ່ເຍືອງທາງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເດີນໄປ ພຣະອົງເຮັດໃຫ້ຄວາມມືດອັນຕຶບໜາ ພາຍໃນຂ້ານ້ອຍສະຫລາຍໄປສິ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ພຣະອົງຊູກາໍລັງຂ້ານ້ອຍໂຈມຕີສັດຕູ ແລະ ໃຫ້ຊະນະໜ່ວຍປ້ອງກັນເຂົາເຈົ້າ.
|
||
\v 31 ພຣະເຈົ້າກະທາໍລ້ວນແຕ່ຖືກຕ້ອງທີ່ສຸດ ຄໍາສັນຍາຂອງພຣະອົງ ກໍເປັນທີ່ວາງໃຈໄດ້ ພຣະອົງເປັນຄືໂລ້ ທີ່ໃຊ້ໄວ້ຕ້ານທານສໍາລັບ ທຸກຄົນທີ່ຂໍການຄຸ້ມຄອງຈາກພຣະອົງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 32 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງດຽວທີ່ເປັນພຣະເຈົ້າ ພຣະອົງເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນຜູ້ປ້ອງກັນ ພວກເຮົາ.
|
||
\v 33 ພຣະເຈົ້າອົງນີ້ເປັນທີ່ເພິ່ງອັນເຂັ້ມແຂງ ຊົງຈັດຕຽມ [ຊ] ທາງອັນປອດໄພໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໄດ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 34 ພຣະອົງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຍ່າງຄ່ອງແຄ້ວ ດັ່ງໂຕກວາງທີ່ເທິງພູເຂົາ ຊົງຮັກສາຂ້ານ້ອຍໃຫ້ປອດໄພໄດ້.
|
||
\v 35 ພຣະອົງຫລໍ່ຫລອມຂ້ານ້ອຍ ສໍາລັບສູ້ຮົບຕົບຕີ ເພື່ອວ່າຈະມີກາໍລັງກົ່ງຄັນທະນູໄດ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 36 ຂ້າແດ່ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະອົງປົກປ້ອງ ທັງຊ່ວຍໃຫ້ພົ້ນໄພ ຄຸນຄວາມດີຂອງພຣະອົງ ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຈະເລີນໃຫຍ່ຂຶ້ນ.
|
||
\v 37 ພຣະອົງຮັກສາຂ້ານ້ອຍບໍ່ໃຫ້ຖືກຈັບ ແລະ ຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ລົ້ມລົງຈັກເທື່ອ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 38 ຂ້ານ້ອຍໄລ່ຕາມ ແລະ ເອົາຊະນະສັດຕູ ບໍ່ຍອມຢຸດ ຈົນພວກເຂົາຖືກທາໍລາຍສິ້ນ.
|
||
\v 39 ຂ້ານ້ອຍຕີເຂົາລົ້ມ ຈົນລຸກຂຶ້ນບໍ່ເປັນ ພວກເຂົາຈຶ່ງນອນຕາຍຢ່າງອັບອາຍຢູ່ ຢ່າງນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 40 ພຣະອົງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍມີແຮງ ໃນການ ສູ້ຮົບ ແລະ ໃຫ້ຄວາມມີໄຊໄດ້ຕໍ່ໜ້າເຫລົ່າສັດຕູ.
|
||
\v 41 ພຣະອົງເຮັດໃຫ້ເຫລົ່າສັດຕູແລ່ນໜີໄປ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ທາໍລາຍຜູ້ທີ່ກຽດຊັງຂ້ານ້ອຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 42 ພວກເຂົາຊອກຫາຜູ້ຊ່ວຍ ແຕ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດຊ່ວຍພວກເຂົາເລີຍ ພວກເຂົາຮ້ອງຫາອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແຕ່ພຣະອົງກໍບໍ່ຕອບ.
|
||
\v 43 ຂ້ານ້ອຍທາໍລາຍພວກເຂົາໃຫ້ໝຸ່ນໝົດ ຂ້ານ້ອຍຢຽບພວກເຂົາ ຄື ຢຽບຂີ້ຕົມຕາມທາງຍ່າງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 44 ພຣະອົງຊ່ວຍໃຫ້ພົ້ນຈາກຄົນກະບົດ ໂຜດໃຫ້ໄດ້ປົກຄອງບັນດາປະຊາຊາດ. ຊົນຊາດທີ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຄີຍຮູ້ຈັກພວກເຂົາ ບັດນີ້ກໍໄດ້ກາຍມາເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້.
|
||
\v 45 ຊາວຕ່າງດ້າວກົ້ມຂາບຂ້ານ້ອຍ ທຸກຄົນເມື່ອໄດ້ຍິນຂ້ານ້ອຍເວົ້າຈາ ກໍເຊື່ອຟັງໂລດ.
|
||
\v 46 ຄວາມກ້າຫານທີ່ພວກເຂົາມີກໍເສຍໄປໝົດ ຕົວສັ່ນເຊັນອອກມາ [ຍ] ຈາກປ້ອມເຂົາເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 47 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຊົງມີຊີວິດຢູ່ ຂ້ານ້ອຍຈະຍ້ອງຍໍສັນລະເສີນພຣະອົງ ຂ້ານ້ອຍ ຈະປະກາດຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າ ຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ພົ້ນຂອງຂ້ານ້ອຍ
|
||
\v 48-49 ພຣະອົງໃຫ້ມີໄຊເໜືອສັດຕູທັງຫລາຍ. ພຣະອົງປາບປາມບັນດາຊົນຊາດ ໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ໃຕ້ອໍານາດຂອງຂ້ານ້ອຍ ໂດຍຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍໃຫ້ພົ້ນຈາກເຫລົ່າສັດຕູ. ພຣະອົງໃຫ້ມີໄຊເໜືອສັດຕູ ແລະ ປົກຄອງຂ້ານ້ອຍຈາກ ພວກຄົນໂຫດຮ້າຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 50 ຂ້າແດ່ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ດັ່ງນັ້ນແຫລະ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຍ້ອງຍໍສັນລະເສີນພຣະອົງທ່າມກາງຊົນຊາດທັງຫລາຍ ຂ້ານ້ອຍຈະຂັບຮ້ອງບົດເພງຍ້ອງຍໍສັນລະເສີນພຣະນາມຂອງພຣະອົງ.
|
||
\v 51 ພຣະເຈົ້າໃຫ້ໄຊຊະນະອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແກ່ກະສັດທີ່ພຣະອົງໄດ້ຊົງເລືອກໄວ້ ທັງສໍາແດງຄວາມຮັກອັນໝັ້ນຄົງແກ່ຜູ້ທີ່ພຣະອົງໄດ້ຊົງຫົດສົງໄວ້ ຄື ແກ່ດາວິດ ແລະ ເຊື້ອສາຍຂອງຕົນສືບ ໆ ໄປ ຊົ່ວກາລະນານພຸ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 23
|
||
\p
|
||
\v 1 ກະສັດດາວິດ ເປັນລູກຊາຍຂອງເຢຊີ. ເພິ່ນເປັນຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງຂຶ້ນໃຫ້ເປັນຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ ເປັນຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າຂອງຢາໂຄບ ເຈີມຕັ້ງໃຫ້ເປັນກະສັດ ແລະ ໃຫ້ປະພັນເພງອັນອອນຊອນສໍາລັບຊາດອິດສະຣາເອນ. ຕໍ່ໄປນີ້ ແມ່ນຖ້ອຍຄໍາຄັ້ງສຸດທ້າຍຂອງກະສັດດາວິດ:
|
||
\v 2 “ພຣະວິນຍານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກ່າວຜ່ານຂ້ານ້ອຍ ຖ້ອຍຄໍາພຣະອົງຢູ່ທີ່ລີ້ນຂອງຂ້ານ້ອຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ພຣະເຈົ້າຊາດອິດສະຣາເອນ ໄດ້ກ່າວຕໍ່ຂ້ານ້ອຍ ຜູ້ຄຸ້ມຄອງຊາດອິດສະຣາເອນໄດ້ກ່າວດັ່ງນີ້: ກະສັດຜູ້ທີ່ປົກຄອງດ້ວຍຄວາມຍຸດຕິທາໍ ແລະ ປົກຄອງດ້ວຍຄວາມຢໍາເກງພຣະເຈົ້າ.
|
||
\v 4 ເພິ່ນກໍເປັນດັ່ງຕາເວັນສ່ອງແສງໃນຕອນເຊົ້າ ທີ່ບໍ່ມີເມກມາບັງໄວ້ ເປັນດັ່ງຕາເວັນສ່ອງແສງແດດໃສ່ຫຍ້າຂຽວອ່ອນ ແລະ ສົດໃສຂຶ້ນ ຫລັງຈາກຝົນຕົກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ພຣະເຈົ້າອວຍພອນໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງ ຂ້ານ້ອຍດັ່ງນີ້ແຫລະ ເພາະຊົງຕັ້ງພັນທະສັນຍາກັບຂ້ານ້ອຍສືບໄປ, ເປັນຄໍາຕົກລົງທີ່ຈະບໍ່ຖືກຍົກເລີກ ເປັນຄໍາສັນຍາທີ່ຈະປ່ຽນແປງບໍ່ໄດ້. ທັງໝົດນີ້ແຫລະ ຄືສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການ ຄື ຊົງມອບໄຊຊະນະໃຫ້ໃນທຸກ ໆ ສະພາບການ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ແຕ່ຄົນບໍ່ນັບຖືພຣະເຈົ້າ ກໍຄືໜາມທີ່ຖືກຕັດບໍ່ມີຜູ້ໃດແຕະຕ້ອງມັນໂດຍມືເປົ່າໄດ້.
|
||
\v 7 ຄົນຈະໃຊ້ຫອກ ຫລື ໃຊ້ເຄື່ອງມືເປັນເຫລັກ, ພວກເຂົາຈະຖືກໄຟເຜົາໄໝ້ຈົນໝົດສິ້ນ. ” [ດ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ບັນດາທະຫານທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງກະສັດດາວິດ ມີລາຍຊື່ຕໍ່ໄປນີ້: ຜູ້ທາໍອິດຊື່ວ່າ ໂຢເຊບ ບັດເຊເບັດ ຊາວຕາເກໂມນ. ລາວເປັນ ຫົວໜ້າຂອງຈອມສາມທະຫານເອກ. [ຕ] ລາວໄດ້ໃຊ້ຫອກ [ຖ] ເປັນອາວຸດ ເພື່ອຕໍ່ສູ້ທະຫານແປດຮ້ອຍຄົນ ແລະ ຂ້າທຸກຄົນໄດ້ໃນສະໜາມຮົບບັ້ນດຽວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ຜູ້ທີສອງຂອງຈອມສາມທະຫານເອກ ແມ່ນ ເອເລອາຊາ ລູກຊາຍຂອງໂດໂດ ໃນຕະກຸນອາໂຮ. ມື້ໜຶ່ງ ເອເລອາຊາ ກັບກະສັດດາວິດໄດ້ທ້າທາຍຊາວຟີລິດສະຕິນ ທີ່ມາເຕົ້າໂຮມກັນເພື່ອຈະເຮັດເສິກ. ຊາວອິດສະຣາເອນໄດ້ຖອຍໄປ,
|
||
\v 10 ແຕ່ ເອເລອາຊາ ໄດ້ຢືນຕໍ່ສູ້ພວກຟີລິດສະຕິນຈົນມືລາວຈັງ ແລະ ວາງດາບອອກຈາກມືບໍ່ໄດ້. ໃນມື້ນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຊົງປະທານໄຊຊະນະຢ່າງໃຫຍ່ຫລວງ. ຫລັງຈາກເສິກ ສິ້ນສຸດລົງແລ້ວ ຊາວອິດສະຣາເອນຈຶ່ງກັບ ມາຫາ ເອເລອາຊາ ເພື່ອປົດເອົາອາວຸດຈາກ ພວກທີ່ຖືກຂ້າເທົ່ານັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ຜູ້ທີສາມ ຢູ່ໃນຈອມສາມທະຫານເອກ ແມ່ນ ຊາມມາ ລູກຊາຍຂອງອາກີ ຊາວເມືອງຮາຣາເຣ. ພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ທີ່ ເລຮີ ບ່ອນທີ່ມີສວນໝາກຖົ່ວ. ສ່ວນພວກ ອິດສະຣາເອນນັ້ນ ໄດ້ປົບໜີໄປຈາກພວກ ຟີລິດສະຕິນ
|
||
\v 12 ແຕ່ຊາມມາ ໄດ້ຢືນຢູ່ທີ່ກາງສວນນັ້ນ ສູ້ຮົບພວກຟີລິດສະຕິນໃຫ້ຖອຍ ໜີໄປ. ໃນມື້ນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຊົງປະທານໄຊຊະນະຢ່າງໃຫຍ່ຫລວງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ພໍໃກ້ລະດູເກັບກ່ຽວ [ທ] ໄດ້ມີທະຫານ ສາມຄົນໃນຈໍານວນທະຫານເອກສາມສິບຄົນ ລົງໄປໃນຖໍ້າອາດຸນລໍາ ບ່ອນທີ່ກະສັດດາວິດອາໄສຢູ່ ໃນຂະນະທີ່ກອງທັບຂອງພວກຟີລິດສະຕິນພວມຕັ້ງທີ່ໝັ້ນ ຢູ່ທີ່ຮ່ອມພູເຣຟາອິມ.
|
||
\v 14 ໃນເວລານັ້ນ ກະສັດດາວິດຢູ່ທີ່ເທິງພູ ບ່ອນມີປ້ອມປ້ອງກັນອັນແໜ້ນໜາ ແລະ ພວກຟີລິດສະຕິນ ອີກໝວດໜຶ່ງກໍຢຶດເອົາເມືອງເບັດເລເຮັມໄວ້ໄດ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ກະສັດດາວິດຄິດຮອດບ້ານ ຈຶ່ງໄດ້ເວົ້າຂຶ້ນວ່າ, “ເຮົາຢາກໃຫ້ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງໄປເອົານາໍ້ ຈາກສ້າງທີ່ຢູ່ໃກ້ກັບປະຕູເມືອງເບັດເລເຮັມ ມາໃຫ້ເຮົາດື່ມເດ. ”
|
||
\v 16 ຈອມສາມທະຫານເອກຈຶ່ງໄດ້ບຸກຜ່ານຄ້າຍຂອງພວກຟີລິດສະຕິນໄປຕັກນາໍ້ຈາກສ້າງ ແລະ ເອົານາໍ້ມາໃຫ້ກະສັດດາວິດດື່ມ, ແຕ່ແທນທີ່ເພິ່ນຈະດື່ມ ເພິ່ນຊໍ້າຖອກນາໍ້ນັ້ນລົງດິນເປັນເຄື່ອງບູຊາ ຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ
|
||
\v 17 ແລະ ກ່າວວ່າ, “ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ອາດດື່ມນາໍ້ນີ້ໄດ້ດອກ ເພາະມັນສໍ່າກັບດື່ມເລືອດຂອງຊາຍທັງສາມ ທີ່ໄດ້ສ່ຽງຊີວິດຂອງ ພວກເຂົາໄປເອົານາໍ້ນີ້. ” ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດດາວິດ ຈຶ່ງບໍ່ຍອມດື່ມນໍ້ານັ້ນ. ສິ່ງທີ່ກ່າວມານັ້ນ ແມ່ນ ການກະທາໍອັນອົງອາດກ້າຫານຂອງຈອມສາມທະຫານເອກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ອາບີໄຊ ນ້ອງຊາຍຂອງໂຢອາບ (ສອງ ຄົນນີ້ເປັນລູກຊາຍຂອງນາງເຊຣູອີຢາ) ເປັນຫົວໜ້າຂອງທະຫານເອກສາມສິບຄົນ. [ນ] ລາວໃຊ້ຫອກເປັນອາວຸດສູ້ຮົບສັດຕູສາມຮ້ອຍຄົນ ແລະ ຂ້າໄດ້ທັງໝົດ. ສະນັ້ນລາວຈຶ່ງກາຍເປັນຜູ້ມີຊື່ສຽງໃນຈາໍນວນທະຫານ ເອກສາມສິບຄົນ. [ບ]
|
||
\v 19 ລາວເປັນຜູ້ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດ ໃນພວກທະຫານເອກສາມສິບຄົນນັ້ນ ແລະ ໄດ້ເປັນຫົວໜ້າຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່ລາວບໍ່ໄດ້ມີຊື່ສຽງເທົ່າກັບຈອມສາມທະຫານເອກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ເບນາອີຢາ ລູກຊາຍຂອງເຢໂຮຍອາດາ ຊາວກັບເຊເອນ ເປັນທະຫານທີ່ມີຊື່ສຽງອີກຄົນໜຶ່ງ; ລາວໄດ້ສ້າງວິລະກາໍໄວ້ຫລາຍຢ່າງຄື ໄດ້ຂ້າທະຫານໂມອາບຜູ້ສໍາຄັນສອງຄົນ. ມີຄັ້ງໜຶ່ງ ໃນມື້ຫິມະຕົກ ລາວໄດ້ລົງໄປໃນຫລຸມ ແລະ ໄດ້ຂ້າສິງໂຕໜຶ່ງ.
|
||
\v 21 ລາວຍັງໄດ້ຂ້າຄົນເອຢິບຜູ້ໜຶ່ງ ຊຶ່ງເປັນຄົນຮ່າງໃຫຍ່ ແລະ ມີຫອກເປັນອາວຸດ. ເບນາອີຢາຕໍ່ສູ້ລາວ ໂດຍໃຊ້ໄມ້ຄ້ອນເພື່ອຍາດ ຫອກຈາກມືຂອງຄົນເອຢິບ ແລະ ໃຊ້ຫອກ ນັ້ນຂ້າຄູ່ຕໍ່ສູ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ນີ້ແຫລະ ແມ່ນວິລະກາໍຂອງເບນາອີຢາ ຜູ້ໜຶ່ງໃນພວກທະຫານເອກສາມສິບຄົນ. [ບ]
|
||
\v 23 ລາວເປັນຜູ້ເກັ່ງກ້າໃນທ່າມກາງພວກເຂົາ ແຕ່ຍັງບໍ່ມີຊື່ສຽງເທົ່າກັບຈອມສາມທະຫານເອກ. ກະສັດດາວິດໄດ້ເອົາລາວ ເປັນທະຫານປ້ອງກັນຕົວຂອງເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ສະມາຊິກຄົນອື່ນ ໆ ໃນຈາໍນວນທະຫານເອກສາມສິບຄົນນັ້ນ ມີດັ່ງນີ້: ອາຊາເຮນ ນ້ອງຊາຍຂອງໂຢອາບ; ເອນຮານານ ລູກຊາຍຂອງໂດໂດ ຊາວເມືອງເບັດເລເຮັມ.
|
||
\v 25 ຊາມມາ ແລະ ເອລີກາ ຊາວຮາໂຣດ.
|
||
\v 26 ເຮເຫລັດ ຊາວເປເຫລັດ; ອີຣາ ລູກຊາຍຂອງອິກເກເຊ ຊາວເຕກົວ.
|
||
\v 27 ອາບີເອເຊ ຊາວອານາໂທດ; ເມບຸນນາຍ ຊາວຮູຊາ.
|
||
\v 28 ຊັນໂມນ ຊາວອາໂຮ ມະຫາໄຣ ຊາວເນໂຕຟາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 29 ເຮເຫລັບ ລູກຊາຍຂອງບາອານາ ຊາວເນໂຕຟາ; ອິດໄຕ ລູກຊາຍຣີໄບ ຊາວກີເບອາ ເຜົ່າເບັນຢາມິນ.
|
||
\v 30 ເບນາອີຢາ ຊາວປີຣໂທນ; ຮິດໄດ ຊາວຮ່ອມພູໃກ້ເມືອງກາອັດ.
|
||
\v 31 ອາບີອານໂບນ ຊາວອາຣາບາ; ອາຊະມາເວດ ຊາວບາຮູຣິມ.
|
||
\v 32 ເອລີອາບາ ຊາວສາອານໂບນ; ພວກລູກຊາຍຂອງຢາເສນ: ໂຢນາທານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 33 ຊາມມາ ຊາວຮາຣາເຣ; ອາຮີອາມ ລູກຊາຍຂອງສາຣາກ ຊາວຮາຣາເຣ.
|
||
\v 34 ເອລີເຟເລດ ລູກຊາຍອາຮາສະໄບ ຊາວມາອາກາ; ເອລີອາມ ລູກຊາຍຂອງອາຮີໂຕເຟນ ຊາວກີໂລ.
|
||
\v 35 ເຮຊະໂຣ ຊາວກາເມນ; ປາອາໄຣ ຊາວອາຣັບ.
|
||
\v 36 ອີການ ລູກຊາຍຂອງນາທານ ຊາວໂຊບາ; ບານີ ຊາວກາດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 37 ເສເຫລັກ ຊາວອໍາໂມນ; ນາຮາໄຣ ຊາວເບເອໂຣດ ຜູ້ຖືອາວຸດໃຫ້ໂຢອາບ ລູກຊາຍຂອງນາງເຊຣູອີຢາ.
|
||
\v 38 ອີຣາ ແລະ ຄາເຣັບ ຊາວຢັດຕີ.
|
||
\v 39 ອູຣິຢາ ຊາວຮິດຕີ. ທະຫານທັງໝົດທີ່ມີຊື່ສຽງນັ້ນ ມີຢູ່ສາມສິບເຈັດຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 24
|
||
\p
|
||
\v 1 ຢູ່ມາ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໂກດຮ້າຍຊາດອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງໃຫ້ກະສັດດາວິດນາໍ ເອົາຄວາມເດືອດຮ້ອນມາສູ່ພວກເຂົາ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວຕໍ່ກະສັດດາວິດ ວ່າ, “ຈົ່ງໄປນັບເບິ່ງຊາວອິດສະຣາເອນ ກັບ ຊາວຢູດາ. ”
|
||
\v 2 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດດາວິດຈຶ່ງເວົ້າກັບໂຢອາບ ຜູ້ບັນຊາການທະຫານຂອງເພິ່ນວ່າ, “ທ່ານເອງກັບທະຫານຂອງທ່ານ ຈົ່ງອອກໄປໃນທົ່ວທຸກເຜົ່າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ຕັ້ງແຕ່ເໜືອຕະຫລອດໃຕ້. ແລ້ວໃຫ້ນັບເບິ່ງປະຊາຊົນ ເພາະເຮົາເອງຢາກຮູ້ວ່າພວກເຂົາ ມີຈາໍນວນຫລາຍເທົ່າໃດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ແຕ່ໂຢອາບ ຕອບກະສັດວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງທ່ານໂຜດໃຫ້ມີປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ເພີ່ມຂຶ້ນຫລາຍກວ່າດຽວນີ້ຮ້ອຍເທົ່າ ແລະ ຂໍໃຫ້ທ່ານຈົ່ງໝັ້ນຍືນ ຈົນໄດ້ເຫັນສິ່ງທີ່ພຣະອົງກະທາໍການເຖີດ. ເປັນຫຍັງ ທ່ານຈຶ່ງຕ້ອງການເຮັດເຊັ່ນນີ້? ”
|
||
\v 4 ແຕ່ກະສັດໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ໂຢອາບ ກັບພວກນາຍທະຫານ ປະຕິບັດຕາມຄໍາສັ່ງຂອງຕົນ. ພວກເຂົາຈຶ່ງລາເພິ່ນໄປ ເພື່ອນັບເບິ່ງຈໍານວນປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ພວກເຂົາຂ້າມແມ່ນໍ້າຈໍແດນ ໄປຕັ້ງຄ້າຍ ຢູ່ທາງທິດໃຕ້ຂອງອາໂຣເອ ຊຶ່ງເປັນເມືອງໜຶ່ງທີ່ຢູ່ກາງຮ່ອມພູ ໃນເຂດແດນຂອງເຜົ່າກາດ. [ປ] ຈາກບ່ອນນີ້ ພວກເຂົາກໍອອກໄປ ທາງທິດເໜືອ ຈົນເຖິງເມືອງຢາເຊ
|
||
\v 6 ແລະ ອອກໄປຍັງເມືອງກີເລອາດ ກັບເມືອງກາເດັດ ໃນເຂດແດນຂອງຊາວຮິດຕີ. [ຜ] ຕໍ່ມາ ພວກເຂົາໄດ້ໄປຍັງເມືອງດານ ແລະ ຈາກເມືອງ ດານພວກເຂົາໄດ້ໄປ [ຝ] ທາງທິດຕາເວັນຕົກ ຈົນເຖິງເມືອງຊີໂດນ.
|
||
\v 7 ແລ້ວພວກເຂົາກໍໄດ້ໄປທາງທິດໃຕ້ ຈົນເຖິງເມືອງຕີເຣ ຊຶ່ງເປັນເມືອງທີ່ມີປ້ອມປ້ອງກັນອັນເຂັ້ມແຂງ ແລະ ໄປທົ່ວທຸກເມືອງຂອງຊາວຮີວີ ແລະ ຂອງຊາວການາອານ ແລະໃນທີ່ສຸດ ພວກເຂົາກໍມາເຖິງເມືອງເບເອນເຊບາ ທາງພາກໃຕ້ຂອງຢູດາຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ຫລັງຈາກໄດ້ເດີນທາງຜ່ານໄປທົ່ວທຸກ ຫົວເມືອງ ເປັນເວລາເກົ້າເດືອນກັບຊາວມື້ ແລ້ວພວກເຂົາກໍກັບຄືນມາຍັງນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ.
|
||
\v 9 ພວກເຂົາໄດ້ລາຍງານຕໍ່ກະສັດຈາໍນວນປະຊາຊົນທັງໝົດ ທີ່ເປັນທະຫານໄດ້ມີດັ່ງນີ້: ແປດແສນຄົນ ໃນດິນແດນອິດສະຣາເອນ ແລະ ຫ້າແສນຄົນໃນດິນແດນຢູດາຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ແຕ່ຫລັງຈາກກະສັດດາວິດໄດ້ສໍາຫລວດເບິ່ງຈາໍນວນປະຊາຊົນແລ້ວ ເພິ່ນກໍເປັນທຸກໃຈຫລາຍ. ສະນັ້ນເພິ່ນຈຶ່ງເວົ້າກັບອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍເຮັດຜິດຢ່າງຮ້າຍແຮງ ທີ່ໄດ້ກະທາໍເຊັ່ນນີ້. ສະນັ້ນ ຂໍພຣະອົງຍົກໂທດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍດ້ວຍເທີ້ນ ເພາະຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດໄປຢ່າງໂງ່ຈ້າທີ່ສຸດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11-12 ຕໍ່ມາ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວຕໍ່ ກາດ ຜູ້ທາໍນວາຍປະຈາໍຕົວຂອງກະສັດດາວິດ ວ່າ, “ຈົ່ງໄປບອກດາວິດ ວ່າເຮົາພວມໃຫ້ລາວເລືອກເອົາຢ່າງໜຶ່ງໃນສາມຢ່າງ ແລະ ເຮົາຈະເຮັດຕາມທີ່ລາວໄດ້ເລືອກເອົານັ້ນ. ” ດັ່ງນັ້ນ ໃນເຊົ້າຂອງວັນຕໍ່ມາ ຫລັງຈາກກະສັດດາວິດຕື່ນແຕ່ນອນແລ້ວ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ກາດ ກໍໄປບອກກະສັດຕາມທີ່ອົງພຣະ ຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບອກນັ້ນ ແລະ ຖາມເພິ່ນວ່າ, “ທ່ານຈະເລືອກເອົາຢ່າງໃດ: ເກີດການອຶດຢາກຢູ່ໃນດິນແດນ ເປັນເວລາສາມປີ [ພ] ຫລື ວ່າ ປົບໜີຈາກສັດຕູໄລ່ເປັນເວລາສາມ ເດືອນ ຫລືວ່າ ເກີດໂຣກລະບາດໃນດິນແດນ ເປັນເວລາສາມວັນ. ບັດນີ້ ໃຫ້ທ່ານຄິດເບິ່ງ ແລະ ຕອບຂ້ານ້ອຍມາ ເພື່ອຂ້ານ້ອຍຈະໄດ້ນາໍຄໍາຕອບຂອງທ່ານ ກັບຄືນໄປບອກອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ”
|
||
\v 14 ກະສັດດາວິດຕອບລາວ ວ່າ, “ເຮົາຕົກຢູ່ໃນສະພາບຈົນຕາແຈແທ້ ໆ, ແຕ່ເຮົາບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ມະນຸດ ລົງໂທດເຮົາ. ໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າລົງໂທດ ເຮົາສາ ເພາະພຣະອົງມີໃຈເມດຕາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ດັ່ງນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ໂຣກລະບາດ ເກີດຂຶ້ນໃນຊາດອິດສະຣາເອນ, ຕັ້ງແຕ່ເຊົ້າຈົນເຖິງຍາມທີ່ພຣະອົງໄດ້ກາໍນົດໄວ້. ຊາວອິດສະຣາເອນທົ່ວທັງດິນແດນ ໄດ້ຕາຍໄປເຈັດສິບພັນຄົນ.
|
||
\v 16 ໃນຂະນະທີ່ເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເກືອບຈະທາໍລາຍນະຄອນເຢຣູຊາເລັມນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າປ່ຽນໃຈ ເຖິງການລົງໂທດປະຊາຊົນ. ພຣະອົງສົ່ງເທວະດາທີ່ກໍາລັງຂ້າພວກເຂົາຢູ່ນັ້ນ ວ່າ, “ຢຸດ! ສ່ຳນີ້ກໍພໍແລ້ວ. ” ໃນຂະນະນັ້ນ ເທວະດາກາໍລັງຢືນຢູ່ໃກ້ກັບລານຟາດເຂົ້າຂອງອາໂຣນາ ຊາວເຢບຸດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ເມື່ອກະສັດດາວິດເຫັນເທວະດາຕົນທີ່ພວມຂ້າປະຊາຊົນຢູ່ນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງຮ້ອງຂໍຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍເປັນຄົນເຮັດຜິດ ພວກທີ່ໜ້າສັງເວດເຫລົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງຜິດເລີຍ. ສະນັ້ນ ຂໍພຣະອົງລົງໂທດຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຄອບຄົວຂອງຂ້ານ້ອຍເທີ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ໃນວັນດຽວກັນນັ້ນ ກາດໄດ້ໄປຫາກະສັດດາວິດ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ໃຫ້ທ່ານຂຶ້ນໄປ ທີ່ລານຟາດເຂົ້າຂອງອາໂຣນາ ແລະ ສ້າງແທ່ນບູຊາຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢູ່ທີ່ນັ້. ”
|
||
\v 19 ກະສັດດາວິດຈຶ່ງເຮັດຕາມຄໍາສັ່ງຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ດ້ວຍຄວາມເຊື່ອຟັງ. ສະນັ້ນເພິ່ນຈຶ່ງໄປຕາມທີ່ກາດ ໄດ້ບອກ.
|
||
\v 20 ເມື່ອອາໂຣນາ ຫລຽວລົງມາເຫັນກະສັດ ແລະ ພວກຂ້າຣາຊການຂອງເພິ່ນມາຫາຕົນ ລາວຈຶ່ງຂາບລົງຕໍ່ໜ້າກະສັດ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ແລະ ຖາມວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ດ້ວຍເຫດໃດທ່ານຈຶ່ງມາທີ່ນີ້? ” ກະສັດດາວິດຕອບ ວ່າ, “ເຮົາມາຂໍຊື້ລານຟາດເຂົ້າຂອງເຈົ້າ ແລະ ສ້າງແທ່ນບູຊາຖວາຍ ແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພື່ອໂຣກລະບາດຈະໄດ້ໝົດໄປ. ”
|
||
\v 22 ອາໂຣນາ ບອກວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ເຊີນທ່ານເອົາໄດ້ ແລະ ຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຕາມທີ່ທ່ານຕ້ອງການເຖີດ ນີ້ເດ ງົວສໍາລັບເຜົາຖວາຍບູຊາ ແລະ ນີ້ແມ່ນແອກກັບໄມ້ຟາດເຂົ້າ ສໍາລັບໃຊ້ເຮັດຟືນ. ”
|
||
\v 23 ອາໂຣນາ ໄດ້ມອບສິ່ງທັງໝົດນີ້ໃຫ້ກະສັດ [ຟ] ແລະ ເວົ້າກັບເພິ່ນວ່າ, “ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງທ່ານຮັບເອົາເຄື່ອງຖວາຍຂອງທ່ານເຖີດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ແຕ່ກະສັດຕອບວ່າ, “ບໍ່ ເຮົາຈະຈ່າຍເງິນໃຫ້ເຈົ້າ ເຮົາຈະເອົາສິ່ງທີ່ບໍ່ໄດ້ຊື້ມາ ຖວາຍບູຊາແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າ ຂອງເຮົາບໍ່ໄດ້. ” ແລ້ວກະສັດດາວິດ ກໍຊື້ລານຟາດເຂົ້າ ແລະ ງົວເຖິກ ເປັນເງິນຫ້າສິບຫລຽນ.
|
||
\v 25 ເພິ່ນໄດ້ສ້າງແທ່ນບູຊາຖວາຍ ແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢູ່ທີ່ນັ້ນ ແລະ ຖວາຍ ເຄື່ອງເຜົາບູຊາ ຕະຫລອດທັງເຄື່ອງບູຊາເພື່ອຄວາມສາມັກຄີທາໍແກ່ພຣະອົງ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຕອບຄໍາພາວັນນາອະທິຖານ ຂອງກະສັດດາວິດ ແລ້ວໂຣກລະບາດໃນດິນແດນອິດສະຣາເອນໍກໍໄດ້ໝົດໄປ.
|