See in Reader
1667 lines
354 KiB
Plaintext
1667 lines
354 KiB
Plaintext
\id 1SA
|
||
\ide UTF-8
|
||
\h ພຣະທຳ ຊາມູເອນທີໜຶ່ງ
|
||
\toc1 ພຣະທຳ ຊາມູເອນທີໜຶ່ງ
|
||
\toc2 ພຣະທຳ ຊາມູເອນທີໜຶ່ງ
|
||
\toc3 1sa
|
||
\mt ພຣະທຳ ຊາມູເອນທີໜຶ່ງ
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 1
|
||
\p
|
||
\v 1 ຍັງມີຊາຍຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ເອນການາ ຄົນໃນເຜົ່າເອຟຣາອິມ ຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເມືອງຣາມາ ໃນແຖບພູດອຍເອຟຣາອິມ. ລາວເປັນລູກຊາຍຂອງເຢໂຣຮາມ ແລະ ຫລານຊາຍ ຂອງເອລີຮູ ແລະ ເປັນຄົນໃນຄອບຄົວໂຕຮູ ຊຶ່ງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຕະກຸນ ຊູເຟ.
|
||
\v 2 ເອນການາ ມີເມຍສອງຄົນ ຄື ນາງຮັນນາ ແລະ ນາງເປນິນນາ. ນາງເປນິນນາ ມີລູກ, ແຕ່ນາງຮັນນາ ບໍ່ມີລູກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ທຸກ ໆ ປີໃດ ເອນການາ ໄດ້ອອກຈາກເມືອງຣາມາ ໄປນະມັດສະການອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງຊົງຣິດອໍານາດຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ຖວາຍເຄື່ອງບູຊາແກ່ພຣະອົງທີ່ເມືອງຊີໂລ ພວກທີ່ເປັນປະໂຣຫິດຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃນເມືອງນີ້ແມ່ນ ໂຮຟະນີ ແລະ ຟີເນຮາ ລູກຊາຍສອງຄົນຂອງເອລີ.
|
||
\v 4 ທຸກ ໆ ເທື່ອທີ່ເອນການາ ຖວາຍເຄື່ອງບູຊາຂອງຕົນ ລາວຈະແບ່ງເຄື່ອງຖວາຍນັ້ນໃຫ້ເປນິນນາ ແລະ ລູກຂອງນາງແຕ່ລະຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ສ່ວນຮັນນາ ນັ້ນເຖິງແມ່ນວ່າລາວຮັກນາງຫລາຍປານໃດກໍຕາມ ແຕ່ລາວກໍແບ່ງສ່ວນດຽວເທົ່ານັ້ນໃຫ້ນາງ ເພາະ [ກ] ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ໃຫ້ນາງມີລູກ.
|
||
\v 6 ເປນິນນາ ຄູ່ແຂ່ງຂອງນາງໄດ້ເຮັດໃຫ້ນາງເຈັບໃຈ ແລະ ອັບອາຍຢູ່ເລື້ອຍມາ ຍ້ອນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ໃຫ້ນາງຮັນນາມີລູກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ເຫດການເຊັ່ນນີ້ເກີດຂຶ້ນທຸກປີ ເທື່ອໃດທີ່ພວກເຂົາຂຶ້ນໄປຍັງວິຫານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເທື່ອນັ້ນເປນິນນາ ກໍເຮັດໃຫ້ຮັນນາ ໂສກເສົ້າເສຍໃຈຢ່າງຫລວງຫລາຍ ຈົນນາງຕ້ອງຮ້ອງໄຫ້ ແລະ ບໍ່ກິນຫຍັງໝົດ.
|
||
\v 8 ເອນການາ ຜູ້ເປັນຜົວຈຶ່ງຖາມນາງວ່າ, “ຮັນນາເອີຍ ເປັນຫຍັງນ້ອງຈຶ່ງຮ້ອງໄຫ້ ແລະບໍ່ກິນຫຍັງ? ເປັນຫຍັງນ້ອງຈຶ່ງໂສກເສົ້າຢູ່ເລື້ອຍ ໆ? ອ້າຍບໍ່ດີກວ່າລູກສິບຄົນສໍາລັບນ້ອງຊັ້ນບໍ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9-10 ມີຄັ້ງໜຶ່ງ ຢູ່ໃນວິຫານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທີ່ເມືອງຊີໂລ ຫລັງຈາກເອນການາ ກັບຄອບຄົວກິນເຂົ້າແລ້ວ ນາງຮັນນາກໍໜີໄປ. ນາງທຸກໃຈຫລາຍທີ່ສຸດ. ສະນັ້ນນາງຈຶ່ງຮ້ອງໄຫ້ດ້ວຍຄວາມຂົມຂື່ນໃນຂະນະທີ່ນາງພາວັນນາອະທິຖານ ຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢູ່. ໃນເວລາດຽວກັນນັ້ນປະໂຣຫິດ ເອລີ ກໍນັ່ງຢູ່ທີ່ບ່ອນຂອງເພິ່ນໃກ້ປະຕູ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ນາງຮັນນາ ສາບານຢ່າງໜັກແໜ້ນວ່າ, “ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຣິດອໍານາດຍິ່ງໃຫຍ່ ຂໍພຣະອົງຫລຽວເບິ່ງຄວາມໂສກເສົ້າຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ລະນຶກເຖິງຂ້ານ້ອຍດ້ວຍ ຂໍຢ່າລືມໄລຂ້ານ້ອຍເລີຍ ຖ້າພຣະອົງໂຜດລູກຊາຍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍ ຂ້ານ້ອຍຂໍສັນຍາວ່າ ຈະອຸທິດຖວາຍເດັກນັ້ນແກ່ພຣະອົງຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງລາວ ແລະ ລາວຈະບໍ່ຕັດຜົມຂອງລາວຈັກເທື່ອ. ” [ຂ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ນາງຮັນນາພາວັນນາອະທິຖານຕໍ່ໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເປັນເວລາຍາວນານ ສ່ວເອລີນັ້ນກໍເຝົ້າສັງເກດເບິ່ງປາກຂອງນາງ.
|
||
\v 13 ນາງພາວັນນາອະທິຖານຢູ່ໃນໃຈ ປາກຂອງນາງເໜັງຕີງ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ຍິນສຽງ. ດັ່ງນັ້ນ ເອລີຈຶ່ງຄິດວ່ານາງເມົາເຫລົ້າ;
|
||
\v 14 ເພິ່ນເວົ້າຕໍ່ນາງວ່າ, “ຢ່າເປັນຄົນຂີ້ເມົາເລີຍ ຈົ່ງເຊົາດື່ມເຫລົ້າສາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ນາງຕອບວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນ ທ່ານເອີຍ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ດື່ມເຫລົ້າ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍທຸກໃຈໜັກ ຈຶ່ງພາວັນນາອະທິຖານ ລະບາຍຄວາມໜັກໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍຕໍ່ໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
\v 16 ຢ່າຄິດວ່າຂ້ານ້ອຍເປັນຍິງຊົ່ວຮ້າຍເລີຍ ຂ້ານ້ອຍພາວັນນາອະທິຖານຢູ່ຢ່າງນີ້ ເພາະຂ້ານ້ອຍເປັນທຸກໃຈຫລາຍທີ່ສຸດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ເອລີ ກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງໄປເປັນສຸກເຖີດ ຂໍພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ໂຜດໃຫ້ຕາມທີ່ເຈົ້າຮ້ອງຂໍຕໍ່ພຣະອົງນັ້ນເທີ້ນ. ”
|
||
\v 18 ນາງຕອບເພິ່ນວ່າ, “ຂໍທ່ານຈົ່ງຄິດເມດຕາຂ້ານ້ອຍເລື້ອຍໄປແດ່ທ້ອນ. ” ແລ້ວນາງກໍຈາກໄປ. ນາງເລີ່ມກິນເຂົ້າແດ່ເລັກນ້ອຍ ແລະ ບໍ່ໄດ້ໂສກເສົ້າອີກຕໍ່ໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ເຊົ້າມື້ໃໝ່ມາ ເອນການາພ້ອມທັງຄອບຄົວໄດ້ລຸກແຕ່ເຊົ້າ. ຫລັງຈາກນະມັດສະການຕໍ່ໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແລ້ວ ພວກເຂົາກໍກັບຄືນມາຍັງເມືອງຣາມາ. ເອນການາ ໄດ້ສົມສູ່ກັບນາງຮັນນາ ເມຍຂອງຕົນ ແລະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຕອບສະໜອງຄໍາພາວັນນາອະທິຖານຂອງນາງ.
|
||
\v 20 ດັ່ງນັ້ນ ນາງຈຶ່ງຖືພາແລະເກີດລູກຊາຍຜູ້ ໜຶ່ງ. ນາງຕັ້ງຊື່ໃຫ້ເດັກນັ້ນວ່າ ຊາມູເອນ [ຄ] ແລະ ອະທິບາຍວ່າ, “ເພາະຂ້ອຍຂໍເດັກຄົນນີ້ ຈາກອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ຕໍ່ມາ ເອນການາ ແລະ ຄອບຄົວໄດ້ຂຶ້ນໄປຍັງເມືອງຊີໂລ ອີກເພື່ອຖວາຍເຄື່ອງບູຊາປະຈາໍປີແລະເຄື່ອງບູຊາພິເສດ ແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕາມທີ່ໄດ້ສັນຍາໄວ້.
|
||
\v 22 ແຕ່ໃນຄັ້ງນີ້ ຮັນນາບໍ່ໄດ້ໄປນາໍ ນາງເວົ້າກັບຜົວວ່າ, “ຊາມູເອນ ເຊົານົມເມື່ອໃດ ຂ້ອຍຈະເອົາລາວໄປຍັງວິຫານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເມື່ອນັ້ນ ແລະ ລາວຈະຢູ່ທີ່ນັ້ນຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງລາວ. ”
|
||
\v 23 ເອນການາ ຕອບວ່າ, “ຈົ່ງເຮັດຕາມທີ່ເຈົ້າຄິດວ່າດີ ແລະຢູ່ເຮືອນຈົນກວ່າລູກເຊົານົມ ຂໍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເຮັດໃຫ້ຄໍາສັນຍາຂອງເຈົ້າ [ງ] ເປັນຄວາມຈິງເທີ້ນ. ” ດັ່ງນັ້ນ ນາງຮັນນາຈຶ່ງຢູ່ເຮືອນລ້ຽງລູກຂອງຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ຫລັງຈາກ ເດັກນ້ອຍເຊົານົມແລ້ວ ນາງຈຶ່ງຕຽມເອົາງົວເຖິກ ອາຍຸສາມປີໜຶ່ງໂຕ, [ຈ] ແປ້ງເຂົ້າສິບກິໂລກາຼມ ແລະ ເຫລົ້າອະງຸ່ນໜຶ່ງຖົງໜັງ ແລ້ວນາງກໍພາລູກທີ່ຍັງນ້ອຍຢູ່ນັ້ນ ໄປຍັງວິຫານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ເມືອງຊີໂລ.
|
||
\v 25 ຫລັງຈາກຂ້າງົວແລ້ວ ພວກເຂົາກໍນາໍເອົາເດັກນ້ອຍມາຫາ ເອລີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ນາງຮັນນາເວົ້າກັບເອລີ ວ່າ, “ຂໍອະໄພທ່ານເອີຍ ທ່ານຈື່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ບໍ? ຂ້ານ້ອຍຄືຍິງທີ່ທ່ານເຄີຍເຫັນຢືນຢູ່ທີ່ນີ້ ພາວັນນາອະທິຖານຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
\v 27 ຂ້ານ້ອຍໄດ້ພາວັນນາອະທິຖານ ຂໍລູກນາໍພຣະອົງ ແລະ ພຣະອົງກໍໂຜດໃຫ້ຕາມທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ພາວັນນາອະທິຖານຂໍນັ້ນແລ້ວ.
|
||
\v 28 ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຂໍອຸທິດເດັກນີ້ ໃຫ້ແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ລາວຈະເປັນຂອງພຣະອົງຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງລາວ. ” ແລ້ວພວກເຂົາ [ສ] ກໍນະມັດສະການຕໍ່ໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 2
|
||
\p
|
||
\v 1 ນາງຮັນນາ ພາວັນນາອະທິຖານວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈຂ້ານ້ອຍເຕັມລົ້ນດ້ວຍຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີໃຫຍ່; ຂ້ານ້ອຍດີໃຈຫລາຍ ຍ້ອນສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທາໍນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຫົວເຍາະເຍີ້ຍໃສ່ເຫລົ່າສັດຕູ ເພາະພຣະອົງຊ່ວຍຊູຈຶ່ງຊື່ນຊົມຍິນດີລົ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 2 ບໍ່ມີຜູ້ໃດບໍຣິສຸດດັ່ງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ບໍ່ມີພະຄຸ້ມຄອງອົງໃດເປັນດັ່ງພຣະເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ເຈົ້າຈົ່ງເຊົາເວົ້າຄໍາໂອ້ອວດນັ້ນສາ ຈົ່ງໃຫ້ຄໍາເວົ້າຈອງຫອງຂອງເຈົ້າມິດງຽບ. ເພາະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເປັນພຣະເຈົ້າຜູ້ຮູ້ເຫັນພຣະອົງຕັດສິນທຸກການກະທໍາຂອງມະນຸດ.
|
||
\v 4 ຄັນທະນູທະຫານຜູ້ເກັ່ງກ້າ ກໍຫັກທັບລົງ ແຕ່ຜູ້ທີ່ອ່ອນແອຊໍ້າມີແຮງຂຶ້ນໃໝ່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ຜູ້ທີ່ເຄີຍຢູ່ດີກິນດີ ກໍອອກຮັບຈ້າງຫາຢູ່ຫາກິນ ແຕ່ຜູ້ທີ່ຫິວໂຫຍຊໍ້າບໍ່ຫິວໂຫຍຕໍ່ໄປອີກ. ພັນລະຍາທີ່ເປັນໝັນນັ້ນໄດ້ລູກເຖິງເຈັດຄົນ ແຕ່ແມ່ມີລູກຫລາຍຄົນຊໍ້າບໍ່ມີລູກຕໍ່ໄປອີກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂ້າຖິ້ມ ແລະ ໃຫ້ຊີວິດອີກໃໝ່ ຄື ສົ່ງຄົນສູ່ແດນມໍຣະນາ ແລະ ໃຫ້ເປັນຄືນມາ.
|
||
\v 7 ພຣະອົງໃຫ້ບາງຄົນລໍາບາກ ແລະ ຄົນອື່ນຮັ່ງມີ ພຣະອົງໃຫ້ບາງຄົນຖ່ອມຕົວ ແລະ ຄົນອື່ນຍິ່ງໃຫຍ່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ພຣະອົງຍົກຄົນຍາກຈົນຂຶ້ນຈາກຂີ້ຝຸ່ນດິນ ແລະ ຊ່ວຍຊູຄົນຂັດສົນຈາກຄວາມລໍາບາກ. ພຣະອົງໃຫ້ເຂົາເປັນເພື່ອນກັບບັນດາເຈົ້າຊາຍ ແລະ ໃຫ້ນັ່ງລົງໃນບ່ອນທີ່ມີກຽດ. ຮາກຖານແຜ່ນດິນໂລກເປັນຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃດ ເທິງນັ້ນເອງທີ່ພຣະອົງໄດ້ສ້າງໂລກມະນຸດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ພຣະອົງຄຸ້ມຄອງຊີວິດຄົນທີ່ສັດຊື່ຕໍ່ພຣະອົງ ສ່ວນຄົນຊົ່ວຮ້າຍຈະຖືກດັບສູນໃນທີ່ມືດ; ມະນຸດບໍ່ຫ່ອນໄຊຊະນະໄດ້ດ້ວຍກາໍລັງ ຄື ໂດຍກາໍລັງຂອງຕົນເອງທີ່ມີຢູ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ສັດຕູຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈະຖືກດັບສູນຈາກຟ້າສະຫວັນ ພຣະອົງຈະແຜດສຽງຕໍ່ສູ້. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຕັດສິນທຸກຄົນທັງໝົດຢູ່ໃນຈັກກະວານນີ້; ພຣະອົງຈະປະທານກໍາລັງແກ່ກະສັດຂອງພຣະອົງ ແລະ ໃຫ້ໄຊຊະນະແກ່ກະສັດທີ່ພຣະອົງຊົງເລືອກ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ແລ້ວເອນການາ ກໍກັບຄືນເມືອເຮືອນຂອງຕົນ, ແຕ່ເດັກຊາຍຊາມູເອນໄດ້ອາໄສຢູ່ທີ່ເມືອງຊີໂລ ເພື່ອຮັບໃຊ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້ານາໍປະໂຣຫິດ ເອລີ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ພວກລູກຊາຍຂອງເອລີ ເປັນຄົນຂີ້ໂກງ; ພວກເຂົາບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ນັບຖືອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ
|
||
\v 13 ຫລື ບໍ່ຫົວຊານາໍກົດລະບຽບຂອງພວກປະໂຣຫິດ ທີ່ຄວນປະຕິບັດຕໍ່ປະຊາຊົນ. ແຕ່ພວກເຂົາຊໍ້າເຮັດດັ່ງນີ້: ເມື່ອຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງຖວາຍເຄື່ອງບູຊາຄົນຮັບໃຊ້ຂອງປະໂຣຫິດ ຈະຖືເຫລັກສາມງ່າມມາໃນຂະນະທີ່ຍັງຕົ້ມຊີ້ນຢູ່ໃນໝໍ້,
|
||
\v 14 ລາວໃຊ້ເຫລັກ ນັ້ນສັກລົງໄປໃນໝໍ້ ແລະ ຖ້າເຫລັກນັ້ນສຽບ ຖືກຫຍັງຂຶ້ນມາ ສິ່ງນັ້ນຈະຕ້ອງເປັນຂອງປະໂຣຫິດ. ພວກເຂົາເຮັດຢ່າງນີ້ກັບຊາວອິດສະຣາເອນທຸກຄົນ ທີ່ມາຖວາຍເຄື່ອງບູຊາ ທີ່ເມືອງຊີໂລ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ຍິ່ງໄປກວ່ານີ້ອີກ ກ່ອນທີ່ຈະເອົາໄຂມັນໄປເຜົາ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງປະໂຣຫິດຈະຕ້ອງມາເວົ້າຕໍ່ຜູ້ທີ່ຖວາຍເຄື່ອງບູຊານັ້ນ ວ່າ, “ຂໍເອົາຊີ້ນຕ່ອນໜຶ່ງໄປໃຫ້ປະໂຣຫິດປິ້ງກິນແດ່ ເພາະເພິ່ນບໍ່ຮັບເອົາຊີ້ນຕົ້ມ ເພິ່ນຢາກໄດ້ແຕ່ ຊີ້ນດິບເທົ່ານັ້ນ. ”
|
||
\v 16 ຖ້າຊາຍຄົນນັ້ນຕອບ ວ່າ, “ຂໍໃຫ້ເອົາໄຂມັນນີ້ໄປເຜົາເສຍກ່ອນ ຈຶ່ງເອົາຕາມທີ່ເຈົ້າຕ້ອງການ. ” ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງປະໂຣຫິດຈະເວົ້າວ່າ, “ບໍ່ໄດ້ຕ້ອງເອົາໃຫ້ຂ້ອຍດຽວນີ້ໂລດ; ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຍອມໃຫ້ໂດຍດີ ຂ້ອຍຈະຕ້ອງໃຊ້ກາໍລັງ. ”
|
||
\v 17 ບາບພວກລູກຊາຍຂອງເອລີ ນີ້ໜັກທີ່ສຸດໃນສາຍຕາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພາະເຂົາໝິ່ນປະໝາດເຄື່ອງບູຊາ ທີ່ໄດ້ຖືກນາໍມາຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ໃນຂະນະດຽວກັນນັ້ນ ເດັກຊາຍຊາມູເອນ ກໍສືບຕໍ່ບົວລະບັດຮັບໃຊ້ຕໍ່ໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໂດຍນຸ່ງເສື້ອຄຸມຜ້າປ່ານ ເອໂຟດ.
|
||
\v 19 ທຸກ ໆ ປີໃດ ແມ່ຂອງຊາມູເອນ ຕ້ອງຫຍິບເສື້ອລ່າມນ້ອຍໂຕໜຶ່ງມາໃຫ້ລາວ; ໃນເວລາທີ່ນາງ ແລະ ຜົວໄປຖວາຍເຄື່ອງບູຊາປະຈໍາປີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ແລ້ວເອລີ ກໍອວຍພອນເອນການາ ກັບເມຍຂອງລາວ ໂດຍກ່າວແກ່ເອນການາ ວ່າ, “ຂໍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໂຜດໃຫ້ເຈົ້າມີລູກຄົນອື່ນກັບເມຍຜູ້ນີ້ ເພື່ອແທນຜູ້ທີ່ເຈົ້າໄດ້ຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ນັ້ນເທີ້ນ. ” ຫລັງຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍພາກັນກັບເມືອ.
|
||
\v 21 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ອວຍພອນນາງຮັນນາ ແລະ ນາງໄດ້ມີລູກຊາຍຕື່ມອີກ ສາມຄົນ ແລະ ລູກສາວສອງຄົນ. ສ່ວນເດັກຊາຍຊາມູເອນ ນັ້ນກໍເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນໃນການບົວລະບັດຮັບໃຊ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ບັດນີ້ ເອລີ ກໍເຖົ້າແກ່ຫລາຍແລ້ວ ເພິ່ນໄດ້ຍິນເລື່ອງຕ່າງ ໆ ທີ່ລູກຊາຍຂອງຕົນໄດ້ເຮັດຕໍ່ຊາວອິດສະຣາເອນ ລວມທັງເລື່ອງທີ່ພວກເຂົາເປັນຊູ້ກັບພວກຜູ້ຍິງທີ່ມາບົວລະບັດຮັບໃຊ້ຢູ່ຕໍ່ໜ້າຫໍເຕັນສັກສິດນັ້ນດ້ວຍ.
|
||
\v 23 ເພິ່ນເວົ້າຕໍ່ພວກເຂົາວ່າ, “ເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າ ຈຶ່ງເຮັດສິ່ງເຫລົ່ານີ້? ທຸກ ໆ ຄົນບອກຂ້ອຍເຖິງພຶດຕິກາໍອັນຊົ່ວຊ້າຂອງພວກເຈົ້າ.
|
||
\v 24 ລູກເອີຍ ເຊົາເຮັດການນັ້ນສາເຖີດ ສິ່ງນີ້ເປັນເລື່ອງຮ້າຍແຮງຊຶ່ງປະຊາຊົນຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກາໍລັງເວົ້າເຖິງຢູ່ສະເໝີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 25 ຖ້າຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງເຮັດຜິດຕໍ່ຜູ້ອື່ນ ພຣະເຈົ້າປ້ອງກັນລາວໄວ້ໄດ້, ແຕ່ຜູ້ໃດຈະປ້ອງກັນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ເຮັດຜິດຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້? ” ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ຟັງຄວາມພໍ່ຂອງພວກເຂົາ ເພາະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນໃຈໄວ້ແລ້ວວ່າ ພຣະອົງຈະຂ້າພວກເຂົາ.
|
||
\v 26 ເດັກຊາຍຊາມູເອນ ສືບຕໍ່ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ທັງໄດ້ຮັບຄວາມພໍໃຈຈາກອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ມະນຸດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ມີຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ ຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ມາຫາເອລີ ແລະ ກ່າວຕໍ່ເພິ່ນວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວດັ່ງນີ້ວ່າ, ‘ໃນຄາວທີ່ ອາໂຣນ ບັນພະບຸລຸດຂອງເຈົ້າ ພ້ອມກັບຄອບຄົວຂອງລາວໄດ້ຕົກເປັນທາດຮັບໃຊ້ຂອງກະສັດ ເອຢິບນັ້ນ ເຮົາໄດ້ປາກົດໃຫ້ລາວເຫັນ.
|
||
\v 28 ຈາກເຜົ່າທັງໝົດໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ເຮົາໄດ້ເລືອກເອົາຄອບຄົວຂອງລາວໃຫ້ເປັນປະໂຣຫິດ ເພື່ອບົວລະບັດຮັບໃຊ້ເຮົາທີ່ແທ່ນບູຊາ ເພື່ອເຜົາເຄື່ອງຫອມ ແລະ ເພື່ອຖືເອໂຟດ [ຊ] ມາປຶກສາຫາລືກັບເຮົາ. ເຮົາໃຫ້ພວກເຂົາມີສິດຮັບເອົາສ່ວນແບ່ງຂອງເຄື່ອງບູຊາທີ່ເຜົາຢູ່ເທິງແທ່ນບູຊາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 29 ແລ້ວເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງເບິ່ງເຄື່ອງບູຊາ ແລະ ເຄື່ອງຖວາຍທີ່ເຮົາຮຽກຮ້ອງເອົານາໍປະຊາຊົນນັ້ນ ດ້ວຍໃຈໂລບມາກ. [ຍ] ເອລີ ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງໃຫ້ກຽດພວກລູກຊາຍຂອງເຈົ້າຫລາຍກວ່າເຮົາ? ໂດຍປ່ອຍໃຫ້ພວກເຂົາຕຸ້ຍພີຂຶ້ນຍ້ອນສ່ວນດີທີ່ສຸດຂອງເຄື່ອງບູຊາທັງໝົດ ຊຶ່ງປະຊາຊົນນາໍມາຖວາຍນັ້ນ? ’
|
||
\v 30 ເພາະສະນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງປະກາດວ່າ, ‘ເຮົາໄດ້ສັນຍາໄວ້ແລ້ວວ່າ ຄົນໃນຄອບຄົວຂອງເຈົ້າ ແລະ ໃນຕະກຸນຂອງເຈົ້າຈະໄດ້ເປັນປະໂຣຫິດບົວລະບັດຮັບໃຊ້ເຮົາຕະຫລອດໄປ, ’ ແຕ່ມາບັດນີ້ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈຶ່ງປະກາດວ່າ ‘ຂໍໃຫ້ຄວາມນີ້ຫ່າງໄກຈາກເຮົາເຖີດ ເຮົາຈະໃຫ້ກຽດຜູ້ທີ່ໃຫ້ກຽດເຮົາ ແລະ ເຮົາຈະໝິ່ນປະໝາດຜູ້ທີ່ໝິ່ນປະໝາດເຮົາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 31 ບັດນີ້ ເຖິງເວລາແລ້ວທີ່ເຮົາຈະຂ້າຊາຍໜຸ່ມທຸກຄົນໃນຄອບຄົວ ແລະ ໃນຕະກຸນຂອງເຈົ້າ ເພື່ອວ່າຈະບໍ່ມີຜູ້ຊາຍຄົນໃດໃນຄອບຄົວມີອາຍຸຍືນຍາວຈົນເຖິງເຖົ້າແກ່.
|
||
\v 32 ເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບຄວາມເດືອດຮ້ອນ ແລະ ຈະເບິ່ງດ້ວຍໃຈອິດສາ [ດ] ພອນທຸກຢ່າງທີ່ເຮົາຈະໃຫ້ຄົນອື່ນໃນຊາດອິດສະຣາເອນ, ແຕ່ຈະບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນຄອບຄົວຂອງເຈົ້າມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປຈົນເຖິງເຖົ້າແກ່.
|
||
\v 33 ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ເຮົາຈະໃຫ້ຜູ້ໜຶ່ງໃນເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າມີຊີວິດຢູ່; ລາວຈະໄດ້ເປັນປະໂຣຫິດບົວລະບັດຮັບໃຊ້ເຮົາ, ແຕ່ລາວ [ຕ] ຈະຕາບອດ ແລະ ສູນເສຍ ຄວາມຫວັງທຸກຢ່າງ ສ່ວນເຊື້ອສາຍຄົນອື່ນ ໆ ນັ້ນຈະຕາຍຢ່າງທາລຸນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 34 ເມື່ອໂຮຟະນີ ແລະ ຟີເນຮາ ລູກຊາຍທັງສອງຂອງເຈົ້າຕາຍໄປໃນມື້ດຽວກັນນັ້ນແຫລະຈຶ່ງຈະສະແດງໃຫ້ເຈົ້າເຫັນວ່າ ທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາພວມກ່າວນີ້ເປັນຄວາມຈິງ.
|
||
\v 35 ເຮົາ ຈະເລືອກເອົາປະໂຣຫິດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ສັດຊື່ຕໍ່ເຮົາ ແລະ ເຮົາຈະໃຫ້ລາວເຮັດທຸກ ໆ ສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງການ; ເຮົາຈະໃຫ້ລາວມີເຊື້ອສາຍເປັນຜູ້ບົວລະບັດຮັບໃຊ້ເຮົາຕະຫລອດໄປ ຢູ່ຕໍ່ໜ້າກະສັດທີ່ເຮົາເລືອກເອົາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 36 ບໍ່ວ່າຜູ້ໃດກໍຕາມໃນເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າທີ່ຍັງມີຊີວິດຢູ່ ລາວຈະຕ້ອງໄປຂໍເງິນ ກັບອາຫານນາໍປະໂຣຫິດຜູ້ນັ້ນ ແລະ ຮ້ອງຂໍຮັບໃຊ້ບັນດາປະໂຣຫິດ ເພື່ອຈະໄດ້ມີຢູ່ມີກິນ. ’ ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 3
|
||
\p
|
||
\v 1 ໃນສະໄໝນັ້ນ ເວລາທີ່ຊາມູເອນ ພວມ ຮັບໃຊ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພາຍໃຕ້ການນາໍພາຂອງເອລີນັ້ນ ຖ້ອຍຄໍາຈາກອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມີໜ້ອຍຫຼາຍ ແລະ ບໍ່ຄ່ອຍມີນິມິດຈາກພຣະອົງເລີຍ.
|
||
\v 2 ໃນຄືນໜຶ່ງເອລີ ຜູ້ທີ່ເກືອບບໍ່ເຫັນຮຸ່ງແລ້ວ ພວມນອນຫລັບຢູ່ໃນຫ້ອງສ່ວນຕົວຂອງເພິ່ນ
|
||
\v 3 ສ່ວນ ຊາມູເອນ ນັ້ນນອນຢູ່ທີ່ພຣະວິຫານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ບ່ອນທີ່ໄວ້ຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ. ກ່ອນຮຸ່ງເຊົ້າເມື່ອຕະກຽງຍັງໄຕ້ຢູ່
|
||
\v 4 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເອີ້ນຊາມູເອນ. ລາວຂານຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຢູ່ທີ່ນີ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ແລ້ວລາວກໍແລ່ນໄປຫາເອລີ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ທ່ານເອີ້ນຂ້ານ້ອຍບໍ? ຂ້ານ້ອຍຢູ່ທີ່ນີ້ເດ. ” ແຕ່ເອລີ ຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເອີ້ນເຈົ້າ ຈົ່ງກັບຄືນໄປນອນສາ. ” ສະນັ້ນ ຊາມູເອນ ຈຶ່ງກັບຄືນໄປນອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6-7 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເອີ້ນ ຊາມູເອນ ອີກ ແລະເດັກຊາຍຄົນນີ້ກໍລຸກຂຶ້ນໄປຫາເອລີ ແລະ ຖາມວ່າ, “ທ່ານເອີ້ນຂ້ານ້ອຍບໍ? ຂ້ານ້ອຍຢູ່ທີ່ນີ້ເດ. ” ແຕ່ເອລີ ຕອບວ່າ, “ລູກເອີຍ ພໍ່ບໍ່ໄດ້ເອີ້ນເຈົ້າ ຈົ່ງກັບຄືນໄປນອນສາ. ” ຊາມູເອນ ບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າແມ່ນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ພວມເອີ້ນຕົນ ເພາະພຣະອົງຍັງບໍ່ເຄີຍກ່າວ ກັບລາວມາກ່ອນ.
|
||
\v 8 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເອີ້ນຊາມູເອນ ອີກເປັນຄັ້ງທີສາມ; ລາວຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນໄປຫາເອລີ ແລະ ຖາມວ່າ, “ທ່ານເອີ້ນຂ້ານ້ອຍບໍ? ຂ້ານ້ອຍຢູ່ທີ່ນີ້ເດ. ” ແລ້ວເອລີ ກໍເຂົ້າໃຈວ່າແມ່ນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທີ່ເປັນຜູ້ເອີ້ນເດັກຊາຍຄົນນີ້
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງບອກລາວວ່າ, “ຈົ່ງກັບຄືນໄປນອນສາ ແລະ ຖ້າເພິ່ນເອີ້ນເຈົ້າອີກ ໃຫ້ເຈົ້າຕອບວ່າ, ‘ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງກາໍລັງຟັງຢູ່ ຂໍພຣະອົງສັ່ງມາເຖີດ. ’ ” ດັ່ງນັ້ນ ຊາມູເອນ ຈຶ່ງກັບຄືນໄປນອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມາຢືນຢູ່ໃນບ່ອນນັ້ນ ແລະ ເອີ້ນເໝືອນດັ່ງແຕ່ກ່ອນ ວ່າ, “ຊາມູເອນ ຊາມູເອນ ເອີຍ” ຊາມູເອນຕອບວ່າ, “ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງກາໍລັງຟັງຢູ່ ຂໍພຣະອົງສັ່ງມາເຖີດ. ”
|
||
\v 11 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວແກ່ຊາມູເອນ ວ່າ, “ມື້ໜຶ່ງເຮົາຈະເຮັດສິ່ງອັນໜ້າຢ້ານກົວຫລາຍ ຕໍ່ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ເມື່ອທຸກຄົນໄດ້ຍິນເຖິງເລື່ອງນີ້ແລ້ວ ພວກເຂົາຈະຕ້ອງຢ້ານກົວທີ່ສຸດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ໃນມື້ນັ້ນ ເຮົາຈະເຮັດຕາມທີ່ເຮົາໄດ້ກ່າວໄວ້ຕໍ່ຄອບຄົວເອລີ ຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນຈົນຈົບ.
|
||
\v 13 ເຮົາໄດ້ບອກລາວແລ້ວວ່າ [ຖ] ເຮົາຈະລົງໂທດຄອບຄົວຂອງລາວຕະຫລອດໄປ ເພາະພວກລູກຊາຍຂອງລາວໄດ້ກ່າວຄໍາຊົ່ວຊ້າຕໍ່ສູ້ເຮົາ. ສ່ວນເອລີ ເອງກໍຮູ້ຈັກວ່າພວກເຂົາເວົ້າດັ່ງນັ້ນ ແຕ່ລາວບໍ່ໄດ້ຫ້າມພວກເຂົາ.
|
||
\v 14 ດ້ວຍເຫດນີ້ ເຮົາຈຶ່ງໄດ້ປະກາດຢ່າງໜັກແໜ້ນຕໍ່ຄອບຄົວຂອງເອລີ ວ່າບໍ່ມີເຄື່ອງບູຊາ ຫລື ການຖວາຍໃດ ໆ ທີ່ຈະຍົກເອົາໂທດກາໍອັນຮ້າຍແຮງນີ້ອອກໄປໄດ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ຊາມູເອນ ນອນຫລັບໄປຈົນເຖິງມື້ເຊົ້າ ແລ້ວລາວກໍລຸກຂຶ້ນໄປໄຂປະຕູພຣະວິຫານ, ແຕ່ລາວບໍ່ກ້າບອກນິມິດນີ້ແກ່ເອລີ.
|
||
\v 16 ເອລີ ຈຶ່ງເອີ້ນຫາລາວວ່າ, “ຊາມູເອນ ລູກເອີຍ. ” ຊາມູເອນຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຢູ່ທີ່ນີ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ເອລີ ຈຶ່ງຖາມວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບອກເຈົ້າຫຍັງແດ່? ຢ່າປິດບັງພໍ່ເລີຍ. ຖ້າບໍ່ບອກພໍ່ໃນສິ່ງທີ່ພຣະອົງກ່າວແກ່ເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຈະລົງໂທດເຈົ້າຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ”
|
||
\v 18 ດັ່ງນັ້ນ ຊາມູເອນ ຈຶ່ງບອກເພິ່ນທຸກຢ່າງ ໂດຍບໍ່ໄດ້ປິດບັງຫຍັງໝົດ. ເອລີໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ພຣະອົງເປັນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ; ພຣະອົງຈະກະທາໍທຸກຢ່າງຕາມທີ່ພຣະອົງເຫັນວ່າ ດີທີ່ສຸດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ໃນຂະນະທີ່ຊາມູເອນ ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍສະຖິດຢູ່ນາໍລາວ ທັງເຮັດໃຫ້ທຸກສິ່ງທີ່ຊາມູເອນ ເວົ້ານັ້ນເປັນຄວາມຈິງ.
|
||
\v 20 ດັ່ງນັ້ນ ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນທຸກຄົນແຕ່ເໜືອຕະຫລອດໃຕ້ ຈຶ່ງຮູ້ຈັກວ່າ ຊາມູເອນ ເປັນຜູ້ທາໍນວາຍແທ້ຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
\v 21 ໃນເມືອງຊີໂລ ບ່ອນທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປາກົດຕໍ່ຊາມູເອນ ແລະ ກ່າວແກ່ລາວນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍສືບຕໍ່ປາກົດແກ່ລາວ. ເມື່ອຊາມູເອນກ່າວ ຊາວອິດສະຣາເອນທຸກຄົນກໍເຊື່ອຟັງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 4
|
||
\p
|
||
\v 1 ໃນເວລານັ້ນ ພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ທ້ອນໂຮມກັນເຮັດເສິກຕໍ່ສູ້ຊົນຊາດອິດສະຣາເອນ. ດັ່ງນັ້ນ [ທ] ຊາວອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງຍົກທັບອອກໄປສູ້ຮົບພວກເຂົາ. ພວກອິດສະຣາເອນຕັ້ງຄ້າຍຢູ່ທີ່ເມືອງເອເບັນເອເຊ ສ່ວນພວກຟີລິດສະຕິນນັ້ນຕັ້ງຄ້າຍຢູ່ທີ່ເມືອງອາເຟັກ.
|
||
\v 2 ພວກຟີລິດສະຕິນ ເປັນຝ່າຍລົງມືໂຈມຕີກ່ອນ ແລະ ຫລັງຈາກຕໍ່ສູ້ກັນຢ່າງດຸເດືອດແລ້ວ ພວກເຂົາຈຶ່ງຕີຊະນະພວກອິດສະຣາເອນ ໂດຍຂ້າພວກເຂົາຕາຍໃນສະໜາມຮົບ ປະມານສີ່ພັນຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ເມື່ອພວກທີ່ລອດຕາຍກັບຄືນມາຄ້າຍ ພວກຜູ້ນາໍຊາວອິດສະຣາເອນຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ເປັນຫຍັງ ມື້ນີ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈຶ່ງໃຫ້ພວກ ຟີລິດສະຕິນຊະນະພວກເຮົາ? ຈົ່ງໄປເອົາຫີບ ພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມາ ຈາກເມືອງຊີໂລ ເພື່ອວ່າພຣະອົງ [ນ] ຈະສະຖິດຢູ່ກັບພວກເຮົາ ແລະ ຊ່ວຍພວກເຮົາໃຫ້ພົ້ນຈາກເງື້ອມມືສັດຕູຂອງພວກເຮົາ. ”
|
||
\v 4 ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງສົ່ງຄົນໄປຍັງເມືອງຊີໂລ ເພື່ອເອົາຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຣິດອໍານາດຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ນັ່ງເທິງບັນລັງຂອງເຄຣຸບ. [ບ] ໂຮຟະນີ ແລະ ຟີເນຮາ ລູກຊາຍສອງຄົນຂອງເອລີ ໄດ້ເດີນທາງມາພ້ອມກັບຫີບພັນທະສັນຍານີ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ເມື່ອນາໍຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມາຮອດແລ້ວ ພວກອິດສະຣາເອນ ກໍພາກັນໂຮຮ້ອງຍິນດີ ສຽງດັງກ້ອງສະໜັ່ນດັ່ງແຜ່ນດິນສັ່ນສະເທືອນ.
|
||
\v 6 ເມື່ອພວກຟີລິດສະຕິນ ໄດ້ຍິນສຽງນັ້ນຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ຟງັສຽງຮ້ອງໃນຄ້າຍຂອງຊາວເຮັບເຣີພຸ້ນດູ ມັນໝາຍເຖິງຫຍັງກັນແທ້? ” ເມື່ອພວກຟີລິດສະຕິນ ຮູ້ວ່າຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ມາຮອດຄ້າຍຂອງພວກອິດສະຣາເອນແລ້ວ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ພວກເຂົາຈຶ່ງຢ້ານກົວ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ມີພຣະຕົນໜຶ່ງມາຢູ່ໃນຄ້າຍຂອງພວກເຂົາແລ້ວ. ບັດນີ້ ພວກເຮົາຈະຕ້ອງເສຍໄຊເປັນແນ່ ເພາະບໍ່ເຄີຍມີເຫດການຢ່າງນີ້ເກີດຂຶ້ນກັບພວກເຮົາມາກ່ອນເລີຍ.
|
||
\v 8 ແມ່ນຜູ້ໃດ ຈະຊ່ວຍພວກເຮົາໃຫ້ພົ້ນຈາກພຣະທີ່ມີຣິດອໍານາດເຫລົ່ານັ້ນໄດ້? ແມ່ນພຣະເຫລົ່ານີ້ແຫລະ ທີ່ໄດ້ຂ້າຊາວອິດສະຣາເອນ ດ້ວຍໄພພິບັດນາ ໆ ປະການຢູ່ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ.
|
||
\v 9 ຊາວຟີລິດສະຕິນເອີຍ ຈົ່ງກ້າຫານເຖີດ ຈົ່ງຕໍ່ສູ້ຢ່າງລູກຜູ້ຊາຍ; ບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຮົາຈະຕ້ອງຕົກເປັນທາດຮັບໃຊ້ຂອງຊາວເຮັບເຣີ ດັ່ງທີ່ພວກເຂົາເຄີຍຕົກເປັນທາດຮັບໃຊ້ຂອງພວກເຮົາມາແລ້ວ. ສະນັ້ນ ຈົ່ງຕໍ່ສູ້ຢ່າງລູກຜູ້ຊາຍເຖີດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ພວກຟີລິດສະຕິນຕໍ່ສູ້ຢ່າງໜັກຈົນພວກອິດສະຣາເອນ ພ່າຍແພ້ໃນທີ່ສຸດ ແລະ ແຕກໜີໄປບ້ານເຮືອນຂອງໃຜລາວ. ມີການເຂັ່ນຂ້າເປັນໝູ່ຢ່າງໜັກ ຄື: ທະຫານອິດສະຣາເອນຖືກຂ້າຕາຍ ສາມສິບພັນຄົນ.
|
||
\v 11 ຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ໄດ້ຖືກຢຶດໄປ ແລະ ໂຮຟະນີ ກັບ ຟີເນຮາ ລູກຊາຍສອງຄົນຂອງເອລີ ກໍຖືກຂ້າດ້ວຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ໃນມື້ດຽວກັນນັ້ນ ຍັງມີຊາຍໃນເຜົ່າເບັນຢາມິນ ຄົນໜຶ່ງໄດ້ແລ່ນມາຈາກສະໜາມຮົບສູ່ເມືອງຊີໂລ. ເພື່ອສະແດງຄວາມໂສກເສົ້າເສຍໃຈ ລາວໄດ້ຈີກເສື້ອຂອງຕົນ ແລະ ເອົາຂີ້ດິນໂຮຍໃສ່ຫົວ.
|
||
\v 13 ຝ່າຍເອລີ ກໍກາໍລັງນັ່ງເຝົ້າຄອຍຢູ່ໃກ້ແຄມທາງ ພ້ອມທັງຄິດເປັນຫ່ວງນໍາຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ. ຊາຍຜູ້ນີ້ໄດ້ມາປ່າວປະກາດໄປທົ່ວເມືອງຈົນທຸກຄົນຮ້ອງໄຫ້ດ້ວຍຄວາມຢ້ານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ເມື່ອເອລີ ໄດ້ຍິນສຽງນັ້ນ ຈຶ່ງຖາມວ່າ, “ແມ່ນສຽງຫຍັງ? ” ຊາຍຄົນນັ້ນຈຶ່ງຟ້າວມາ ບອກຂ່າວແກ່ເອລີ. (
|
||
\v 15 ໃນຂະນະນັ້ນ ເອລີ ມີອາຍຸເກົ້າສິບແປດປີ ແລະ ຕາກໍເກືອບບໍ່ເຫັນຮຸ່ງແລ້ວ).
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ຊາຍຄົນນີ້ໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຫາກໍ ໜີມາຈາກສະໜາມຮົບມື້ນີ້ ແລະ ຟ້າວແລ່ນ ມາຍັງທີ່ນີ້ໂລດ. ” ເອລີ ຈຶ່ງຖາມລາວວ່າ, “ລູກເອີຍມີເຫດການຫຍັງເກີດຂຶ້ນ? ”
|
||
\v 17 ຄົນນາໍຂ່າວໄດ້ຕອບວ່າ, “ພວກອິດສະຣາເອນ ຕ່າງກໍແລ່ນປົບໜີຈາກພວກຟີລິດສະຕິນ ມັນເປັນການພ່າຍແພ້ທີ່ເຈັບແສບທີ່ສຸດ ສໍາລັບພວກເຮົາ. ນອກຈາກນີ້ ໂຮຟະນີ ກັບ ຟີເນຮາ ລູກຊາຍທັງສອງຂອງທ່ານກໍຖືກຂ້າ ແລະ ຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ກໍຖືກຢຶດໄປດ້ວຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ພໍຊາຍຄົນນັ້ນເວົ້າເຖິງຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ເອລີຜູ້ທີ່ນັ່ງຢູ່ໃກ້ປະຕູພຣະວິຫານ ກໍຫງາຍຫລັງລົ້ມລົງຄໍຫັກຕາຍ ເພາະເພິ່ນເຖົ້າແກ່ແລະຕຸ້ຍ. ເອລີເປັນຜູ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນ ເປັນເວລາສີ່ສິບປີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ລູກໃພ້ຂອງເອລີ ເມຍຂອງຟີເນຮາ ກໍາລັງຖືພາ ແລະໃກ້ຈະຄອດຢູ່ແລ້ວ. ເມື່ອນາງໄດ້ຍິນວ່າຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ຖືກຢຶດໄປ ແລະພໍ່ປູ່ກັບຜົວຂອງຕົນກໍໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ດ້ວຍຄວາມເສຍໃຈນາງຈຶ່ງເຈັບທ້ອງ ແລະ ຄອດລູກອອກມາໃນກະທັນຫັນ.
|
||
\v 20 ເມື່ອນາງກໍາລັງຈະສິ້ນໃຈນັ້ນ ພວກຜູ້ຍິງທີ່ມາຊ່ວຍນາງຄອດລູກກໍເວົ້າວ່າ, “ຈົ່ງເຮັດໃຈໃຫ້ເຂັ້ມແຂງເອົາໄວ້ ເຈົ້າໄດ້ລູກຜູ້ຊາຍ” ແຕ່ນາງບໍ່ສົນໃຈແລະບໍ່ຕອບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ນາງໃສ່ຊື່ເດັກນັ້ນວ່າ ອີຄາບົດ [ປ] ໂດຍອະທິບາຍວ່າ, “ສະຫງ່າຣາສີຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ໄປຈາກຊາດອິດສະຣາເອນ” ອັນເປັນການອ້າງເຖິງຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ໄດ້ຖືກຢຶດໄປນັ້ນ ແລະ ການຕາຍຂອງພໍ່ປູ່ພ້ອມທັງຜົວຂອງນາງ.
|
||
\v 22 ນາງເວົ້າວ່າ, “ສະຫງ່າຣາສີ ໄດ້ຈາກຊາດອິດສະຣາເອນໄປແລ້ວ ເພາະຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຖືກຢຶດໄປ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 5
|
||
\p
|
||
\v 1 ຫລັງຈາກພວກຟີລິດສະຕິນ ໄດ້ຢຶດຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າໄປແລ້ວ ພວກເຂົາກໍຫາມຫີບນີ້ອອກຈາກ ເອເບັນເອເຊ ໄປຍັງເມືອງຂອງພວກເຂົາທີ່ ອາສະໂດດ,
|
||
\v 2 ໄດ້ນາໍໄປຍັງວັດພະ ດາໂກນ ແລະ ຕັ້ງໄວ້ຢູ່ຂ້າງຮູບພະ ດາໂກນ ຂອງພວກເຂົາ.
|
||
\v 3 ເມື່ອຊາວອາສະໂດດ ຕື່ນຂຶ້ນມາໃນຕອນເຊົ້າ ໄດ້ເຫັນວ່າຮູບພະ ດາໂກນ ລົ້ມຂວໍ້າໜ້າລົງຕໍ່ ໜ້າຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຍົກເອົາຮູບພະນັ້ນໄປໄວ້ບ່ອນເກົ່າຄືນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ໃນມື້ຕໍ່ມາ ແຕ່ເດິກ ໆ ພວກເຂົາເຫັນຮູບພະນັ້ນລົ້ມຂວໍ້າໜ້າລົງຕໍ່ໜ້າຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອີກຄືເກົ່າ. ໃນເທື່ອນີ້ທັງຫົວ ແລະ ແຂນທັງສອງຂອງຮູບພະນັ້ນຫັກອອກ ແລະ ກອງກັນໄວ້ທີ່ປະຕູມີພຽງແຕ່ໂຕຂອງຮູບພະ ເທົ່ານັ້ນທີ່ຍັງເຫລືອຢູ່. (
|
||
\v 5 ດ້ວຍເຫດນີ້ ໃນທຸກມື້ນີ້ປະໂຣຫິດຂອງພະດາໂກນ ແລະ ຊາວເມືອງອາສະໂດດ ທຸກຄົນທີ່ຂາບໄຫວ້ພະດາໂກນ ຈຶ່ງບໍ່ຍອມ ຢຽບບ່ອນນັ້ນ ແຕ່ຍ່າງຂ້າມຜ່ານໄປ.)
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ລົງໂທດຊາວເມືອງອາສະໂດດ ຢ່າງໜັກທັງເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຢ້ານກົວພຣະອົງຫລາຍທີ່ສຸດ. ພຣະອົງຍັງໄດ້ລົງໂທດພວກເຂົາຕະຫລອດທັງປະຊາຊົນທີ່ຢູ່ອ້ອມແອ້ມນັ້ນ ໂດຍໃຫ້ເກີດຕຸ່ມຝີ. [ຜ]
|
||
\v 7 ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ເຫັນເຫດການດັ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນ ຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນໄດ້ລົງໂທດພວກເຮົາກັບພະດາໂກນ ສາແລ້ວ ຢ່າເອົາຫີບພັນທະສັນຍາໄວ້ຢູ່ບ່ອນນີ້ຕໍ່ໄປອີກເລີຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງໃຊ້ພວກຜູ້ນາໍຂ່າວໄປເຊີນເອົາກະສັດຟີລິດສະຕິນ ຫ້າຄົນມາ ແລະຖາມວ່າ, “ພວກເຮົາຄວນຈະເຮັດຢ່າງໃດກັບຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແຫ່ງຊາດອິດສະຣາເອນນີ້? ” ພວກເພິ່ນຕອບ ວ່າ, “ໃຫ້ເອົາໄປຍັງເມືອງກາດ. ” ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງນາໍເອົາຫີບພັນທະສັນຍານີ້ໄປຍັງເມືອງກາດ ຊຶ່ງເປັນເມືອງຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ ອີກເມືອງໜຶ່ງ.
|
||
\v 9 ແຕ່ພໍຫີບໄປເຖິງທີ່ ນັ້ນແລ້ວອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍລົງໂທດຊາວ ເມືອງນີ້ ເຊັ່ນກັນຄືເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາສັບສົນວຸ້ນວາຍຫຼາຍ. ພຣະອົງໄດ້ລົງໂທດພວກເຂົາ ໃຫ້ເກີດຕຸ່ມຝີ ທັງຜູ້ໜຸ່ມແລະຜູ້ເຖົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ເມື່ອເປັນເຊັ່ນນີ້ ພວກເຂົາຈຶ່ງສົ່ງຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ໄປຍັງເມືອງເອັກໂຣນ ຊຶ່ງເປັນເມືອງຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ ອີກເມືອງໜຶ່ງ. ເມື່ອຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນມາເຖິງເມືອງນີ້ ແລ້ວປະຊາຊົນກໍພາກັນຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ພວກເຂົາ ໄດ້ນໍາເອົາຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແຫ່ງຊາດອິດສະຣາເອນ ມາທີ່ນີ້ເພື່ອໝາຍຈະຂ້າພວກເຮົາ ແລະ ປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງເຊີນເອົາກະສັດແຫ່ງຟີລິດສະຕິນທັງໝົດມາ ແລະ ຂໍຮ້ອງວ່າ, “ຈົ່ງສົ່ງຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າແຫ່ງ ຊາດອິດສະຣາເອນ ກັບຄືນເມືອບ່ອນເກົ່າສາ ເພື່ອວ່າພວກເຮົາ ແລະ ປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາຈະບໍ່ໄດ້ຖືກຂ້າຕາຍ. ” ທົ່ວທັງເມືອງເລີຍເກີດສັບສົນວຸ້ນວາຍກັນຫຼາຍ ຍ້ອນວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ລົງໂທດພວກເຂົາຢ່າງໜັກ.
|
||
\v 12 ແມ່ນແຕ່ພວກທີ່ລອດຕາຍມາໄດ້ກໍຍັງເປັນຕຸ່ມຝີ; ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງໄດ້ຂໍຮ້ອງໃຫ້ບັນດາພະຂອງພວກເຂົາຊ່ວຍເຫລືອ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 6
|
||
\p
|
||
\v 1 ຫລັງຈາກຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຢູ່ໃນດິນແດນຟີລິດສະຕິນເປັນເວລາເຈັດເດືອນແລ້ວ
|
||
\v 2 ປະຊາຊົນຈຶ່ງໄດ້ເຊີນເອົາພວກປະໂຣຫິດ ແລະ ພວກໝໍມົນມາ ແລະ ຖາມວ່າ, “ພວກເຮົາຄວນຈະເຮັດຢ່າງໃດກັບຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ? ຖ້າພວກເຮົາສົ່ງກັບຄືນໄປ ຍັງບ່ອນເກົ່າ ພວກເຮົາຄວນສົ່ງຫຍັງໄປພ້ອມແດ່?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ຖ້າພວກເຈົ້າຈະສົ່ງຫີບພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າແຫ່ງຊາດ ອິດສະຣາເອນກັບຄືນໄປ ພວກເຈົ້າຕ້ອງສົ່ງເຄື່ອງຖວາຍໄປພ້ອມ ເພື່ອໃຫ້ເປັນການຊົດໃຊ້ບາບຂອງພວກເຈົ້າ. ຫີບພັນທະສັນຍາ ນີ້ຈະຖືກສົ່ງຄືນໄປໂດຍບໍ່ມີຂອງຖວາຍບໍ່ໄດ້. ດ້ວຍການເຮັດເຊັ່ນນີ້ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງຈະຫາຍດີຈາກພະຍາດ ແລະ ພວກເຈົ້າກໍຈະຮູ້ວ່າເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງຍັງສືບຕໍ່ລົງໂທດພວກເຈົ້າຢູ່. ”
|
||
\v 4 ປະຊາຊົນຖາມວ່າ, “ພວກເຮົາຈະສົ່ງຂອງຖວາຍຢ່າງໃດ ໄປໃຫ້ພຣະອົງ? ” ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ຈົ່ງເຮັດຕຸ່ມຝີເປັນຄໍາຫ້າກ້ອນ ແລະ ເປັນໜູຫ້າໂຕ ແນວລະຢ່າງ ສໍາລັບກະສັດຫ້າຄົນ ເພາະພວກເຈົ້າທັງຫລາຍ ແລະ ກະສັດຫ້າຄົນນັ້ນເປັນພະຍາດຢ່າງດຽວກັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ພວກເຈົ້າຕ້ອງເຮັດແບບຂອງຕຸ່ມຝີ ແລະ ຮູບໜູຊຶ່ງພວມທາໍລາຍດິນແດນຂອງພວກເຈົ້ານັ້ນ ແລະ ພວກເຈົ້າຕ້ອງຍ້ອງຍໍໃຫ້ກຽດພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ. ບາງທີພຣະອົງຈະເຊົາລົງໂທດພວກເຈົ້າ, ບັນດາພະຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ດິນແດນຂອງພວກເຈົ້າກໍໄດ້.
|
||
\v 6 ເປັນຫຍັງ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງຈະເປັນ ຄົນດື້ດ້ານດັ່ງກະສັດເອຢິບ ແລະ ຊາວເອຢິບ. ຢ່າລືມວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເປັນ ຄົນໂງ່ຈ້າສໍ່າໃດ ຈົນປ່ອຍໃຫ້ພວກອິດສະຣາເອນອອກໄປຈາກປະເທດເອຢິບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ດັ່ງນັ້ນ ຈົ່ງຈັດຕຽມເອົາກວຽນຄັນໃໝ່ ໆ ລໍາໜຶ່ງມາພ້ອມທັງງົວແມ່ສອງໂຕ ທີ່ຍັງບໍ່ທັນທຽມແອກ; ໃຫ້ເອົາງົວແມ່ນັ້ນທຽມແອກ ແລະ ໄລ່ລູກມັນເຂົ້າຄອກ.
|
||
\v 8 ແລ້ວໃຫ້ນໍາເອົາ ຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃສ່ເທິງກວຽນ ແລະ ເອົາຮູບທີ່ເປັນກ້ອນຄໍາຊຶ່ງ ພວກເຈົ້າສົ່ງໄປເປັນເຄື່ອງຖວາຍສໍາລັບຊົດໃຊ້ບາບນັ້ນ ໃສ່ໃນກ່ອງ ແລະ ໃຫ້ວາງໄວ້ ທີ່ຂ້າງຫີບພັນທະສັນຍາ. ແລ້ວປ່ອຍງົວແມ່ໃຫ້ແກ່ກວຽນໄປເອງ
|
||
\v 9 ແລະ ໃຫ້ຊອມເບິ່ງມັນ. ຖ້າກວຽນນີ້ຕົງໄປຍັງເມືອງເບັດເສເມດ ກໍໝາຍຄວາມວ່າ ແມ່ນພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ທີ່ໄດ້ສົ່ງຄວາມຈິບຫາຍອັນຮ້າຍແຮງນີ້ມາສູ່ພວກເຮົາ. ຖ້າບໍ່ເປັນເຊັ່ນນັ້ນ ແລ້ວພວກເຮົາກໍຈະຮູ້ໄດ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນພຣະອົງ ທີ່ໄດ້ສົ່ງໂຣກລະບາດນີ້ມາ, ແຕ່ມັນເປັນສິ່ງບັງເອີນ ທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ພວກເຂົາກໍປະຕິບັດຕາມທີ່ໄດ້ຖືກແຈ້ງມານັ້ນ ຄື: ພວກເຂົາເອົາງົວແມ່ສອງໂຕໄປທຽມແອກ ແລະ ຂັງລູກມັນໄວ້ໃນຄອກ.
|
||
\v 11 ພວກເຂົາເອົາຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພ້ອມທັງກ່ອງແບບຮູບໜູ ແລະ ຮູບຕຸ່ມຝີ ໃສ່ເທິງກວຽນ.
|
||
\v 12 ແລ້ວງົວແມ່ນັ້ນກໍເລີ່ມອອກເດີນທາງໄປສູ່ ເບັດເສເມດ ແລະ ມຸ້ງໜ້າຕົງໄປຍັງເມືອງນີ້ ທັງຮ້ອງໄປພ້ອມ ໂດຍບໍ່ໄດ້ລ້ຽວອອກໄປຈາກທາງ. ຝ່າຍກະສັດຟີລິດສະຕິນທັງຫ້າ ກໍຕິດຕາມກວຽນນັ້ນໄປຈົນເຖິງຊາຍແດນຂອງເມືອງເບັດເສເມດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ຊາວເບັດເສເມດ ກາໍລັງພາກັນກ່ຽວເຂົ້າຢູ່ໃນທົ່ງນາ; ເມື່ອຫລຽວເຫັນຫີບພັນທະສັນຍາ ກໍພາກັນຊົມຊື່ນຍິນດີຫຼາຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ກວຽນນັ້ນໄດ້ມາຢຸດຢູ່ໃກ້ໂງ່ນຫິນ ໃຫຍ່ບ່ອນໜຶ່ງໃນນາຂອງຊາຍຜູ້ໜຶ່ງ ຊື່ວ່າ ໂຢຊວຍ ຊາວເມືອງເບັດເສເມດ. ແລ້ວຊາວເມືອງກໍມ້າງໄມ້ກວຽນ ອອກເປັນທ່ອນ ໆ ແລະ ຂ້າງົວແມ່ສອງໂຕນັ້ນເຜົາເປັນເຄື່ອງບູຊາ ຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
\v 15 ພວກເລວີຈຶ່ງຍົກເອົາຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພ້ອມກັບກ່ອງທີ່ບັນຈຸກ້ອນຄໍານັ້ນໄປວາງໄວ້ຢູ່ທີ່ເທິງໂງ່ນຫິນບ່ອນ ໜຶ່ງ. ແລ້ວຊາວເມືອງເບັດເສເມດ ກໍຖວາຍ ເຄື່ອງເຜົາບູຊາ ກັບເຄື່ອງບູຊາອື່ນ ໆ ອີກແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ຝ່າຍກະສັດຟີລິດສະຕິນ ຫ້າຄົນນັ້ນຕ່າງກໍຈອບເບິ່ງເຫດການຢູ່ຕະຫລອດ ແລ້ວພວກເຂົາກໍໄດ້ກັບເມືອເມືອງເອັກໂຣນ ໃນມື້ນັ້ນເອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ຄໍາທີ່ເປັນຮູບຕຸ່ມຝີ ຫ້າກ້ອນຊຶ່ງພວກຟີ ລິດສະຕິນໄດ້ຈັດສົ່ງມາເປັນຂອງຖວາຍແກ່ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພື່ອຊົດໃຊ້ບາບນັ້ນແຕ່ລະກ້ອນ ແມ່ນສໍາລັບແຕ່ລະເມືອງ ດັ່ງນີ້: ອາສະໂດດ, ກາຊາ, ອາສະເກໂລນ, ກາດ ແລະ ເອັກໂຣນ.
|
||
\v 18 ສ່ວນກ້ອນຄໍາທີ່ເປັນແບບຮູບໜູ ແມ່ນສໍາລັບເມືອງຕ່າງ ໆ ຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ ຊຶ່ງຖືກປົກຄອງໂດຍກະສັດຫ້າຄົນ ພ້ອມທັງເມືອງທີ່ມີປ້ອມປ້ອງກັນດ້ວຍ. ສ່ວນໂງ່ນຫິນໃນທົ່ງນາຂອງໂຢຊວຍ ທີ່ເບັດເສເມດ ບ່ອນທີ່ຊາວເມືອງ ວາງຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃສ່ນັ້ນ ກໍຍັງເປັນຫລັກຖານພະຍານເຖິງເຫດການທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນນັ້ນ ຈົນເທົ່າເຖິງທຸກວັນນີ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຂ້າຊາວເມືອງເບັດເສເມດ ເຈັດສິບຄົນຍ້ອນພວກເຂົາຊ່ອງເບິ່ງຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ປະຊາຊົນໄດ້ໄວ້ທຸກໃຫ້ ເພາະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ເກີດການເຂັ່ນຂ້າເປັນໝູ່ຢ່າງໜັກໃນທ່າມກາງພວກເຂົາ.
|
||
\v 20 ດັ່ງນັ້ນ ຊາວເມືອງຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ແມ່ນຜູ້ໃດທີ່ຈະຢືນຢູ່ຊ້ອງໜ້າຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າອົງບໍຣິສຸດນີ້ໄດ້? ພວກເຮົາຈະສົ່ງພຣະອົງໄປໃຫ້ຜູ້ໃດໄດ້ ເພື່ອໃຫ້ພົ້ນຈາກພວກເຮົາເສຍ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ແລ້ວພວກເຂົາກໍສົ່ງຄົນນາໍຂ່າວໄປຫາ ຊາວກີຣີອາດ-ເຢອາຣິມ ວ່າ, “ພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ສົ່ງຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຄືນມາແລ້ວ ຂໍໃຫ້ລົງມາເອົາສາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 7
|
||
\p
|
||
\v 1 ສະນັ້ນ ຊາວກີຣີອາດ-ເຢອາຣິມ ຈຶ່ງລົງມາເອົາຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄປທີ່ເຮືອນຂອງຊາຍຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ຕາມເນີນພູ ຊື່ວ່າ ອາບີນາດາບ. ພວກເຂົາໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງ ເອເລອາຊາ ລູກຊາຍຂອງລາວໃຫ້ຮັບໜ້າທີ່ເບິ່ງແຍງຫີບພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
\v 2 ຫີບພັນທະສັນຍາຢູ່ໃນເມືອງກີຣີອາດ- ເຢອາຣິມ ເປັນເວລາດົນນານເຖິງຊາວປີ. ໃນເວລານັ້ນ ຊາວອິດສະຣາເອນທຸກຄົນໄດ້ຮ້ອງຫາອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ຊາມູເອນ ໄດ້ກ່າວແກ່ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ວ່າ, “ຖ້າພວກເຈົ້າກັບຄືນມາ ຫາອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າດ້ວຍສຸດໃຈຂອງພວກເຈົ້າ ພວກເຈົ້າຈະຕ້ອງກາໍຈັດບັນດາພະຂອງ ຊາວຕ່າງຊາດ ແລະ ຮູບຂອງເຈົ້າແມ່ອັດຊະຕາກ. ຈົ່ງອຸທິດພວກເຈົ້າເອງແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ນະມັດສະການແຕ່ພຣະອົງ ເທົ່ານັ້ນ ແລະ ພຣະອົງກໍຈະຊ່ວຍກູ້ເອົາພວກເຈົ້າໃຫ້ພົ້ນຈາກອໍານາດຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ. ”
|
||
\v 4 ດັ່ງນັ້ນ ຊາວອິດສະຣາເອນຈຶ່ງໄດ້ກາໍຈັດບັນດາຮູບພະບາອານ ແລະ ຮູບຂອງເຈົ້າແມ່ອັດຊະຕາກ ແລ້ວເລີ່ມນະມັດສະການ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແຕ່ເທົ່ານັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ຕໍ່ມາ ຊາມູເອນໄດ້ເອີ້ນເອົາຊາວອິດສະຣາເອນ ທຸກຄົນໃຫ້ໄປໂຮມກັນຢູ່ທີ່ເມືອງມີຊະປາ ໂດຍບອກວ່າ, “ຂ້ອຍຈະພາວັນນາອະທິຖານອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພື່ອພວກເຈົ້າຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ. ”
|
||
\v 6 ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາ ທຸກຄົນຈຶ່ງໄປເຕົ້າໂຮມກັນທີ່ເມືອງມີຊະປາ. ພວກເຂົາຕັກເອົານາໍ້ ແລະ ຖອກລົງໃສ່ດິນເພື່ອເປັນການຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຖືສິນອົດອາຫານຕະຫລອດວັນ. ພວກເຂົາເວົ້າວ່າ, “ພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດບາບຕໍ່ສູ້ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ” (ແມ່ນໃນເມືອງມີຊະປາ ນີ້ເອງທີ່ຊາມູເອນ ໄດ້ຢຸດຕິການຜິດຖຽງກັນ ລະຫວ່າງປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ).
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ເມື່ອພວກຟີລິດສະຕິນ ໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າ ພວກອິດສະຣາເອນໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ເມືອງມີຊະປາ; ກະສັດຊາວຟີລິດສະຕິນທັງຫ້າຄົນພ້ອມກັບທະຫານຈາໍນວນໜຶ່ງຈຶ່ງຕຽມຕົວອອກໄປໂຈມຕີພວກເຂົາ. ເມື່ອພວກອິດສະຣາເອນໄດ້ຍິນຂ່າວນີ້ ພວກເຂົາກໍເກີດຢ້ານກົວ
|
||
\v 8 ແລະ ເວົ້າຕໍ່ຊາມູເອນ ວ່າ, “ຢ່າ ຢຸດພາວັນນາອະທິຖານ ຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຮົາ ເພື່ອພຣະອົງຈະຊ່ວຍເຫລືອພວກເຮົາ ໃຫ້ພົ້ນຈາກພວກຟີລິດສະຕິນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ຊາມູເອນ ຂ້າແກະໜຸ່ມໂຕໜຶ່ງ ແລະ ເຜົາທັງໂຕຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ແລ້ວເພິ່ນກໍໄດ້ພາວັນນາອະທິຖານຂໍອົງພຣະ ຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໂຜດຊ່ວຍເຫລືອຊາດອິດສະຣາເອນ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຕອບຄໍາພາວັນນາອະທິຖານຂອງເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ໃນຂະນະທີ່ຊາມູເອນ ພວມຖວາຍເຄື່ອງບູຊາຢູ່ນັ້ນ ພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ເຄື່ອນທັບເຂົ້າມາໂຈມຕີ. ແຕ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາໄດ້ຍິນສຽງຮ້ອງອັນໜ້າຢ້ານກົວຍິ່ງ. ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງສັບສົນວຸ້ນວາຍ ແລະ ແຕກໜີໄປດ້ວຍຄວາມແຕກຕື່ນຕົກໃຈ.
|
||
\v 11 ແລ້ວຊາວອິດສະຣາເອນ ກໍຍົກທັບອອກມາຈາກເມືອງມີຊະປາ ແລະ ໄລ່ຕາມລ່າພວກເຂົາໄປຈົນຮອດ ເບັດຄາ ໂດຍຂ້າພວກເຂົາໄປຕາມທາງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ແລ້ວ ຊາມູເອນ ກໍໄດ້ເອົາຫິນກ້ອນໜຶ່ງ ມາຕັ້ງໄວ້ຢູ່ລະຫວ່າງເມືອງມີຊະປາ ແລະ ເມືອງເຊນ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຊ່ວຍເຫລືອພວກຂ້ານ້ອຍຕະຫລອດມາ” ແລະ ເພິ່ນໄດ້ໃສ່ຊື່ກ້ອນຫິນນັ້ນວ່າ, “ກ້ອນຫິນແຫ່ງຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ສະນັ້ນ ພວກຟີລິດສະຕິນ ຈຶ່ງພ່າຍແພ້ໄປ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ໃຫ້ພວກເຂົາບຸກລຸກເຂດແດນຂອງຊາວອິດສະຣາເອນ ອີກຕາບໃດທີ່ຊາມູເອນຍັງມີຊີວິດຢູ່.
|
||
\v 14 ທຸກຫົວເມືອງຕັ້ງແຕ່ເມືອງເອັກ ໂຣນ ຈົນຮອດເມືອງກາດ ຊຶ່ງພວກຟີລິດສະຕິນຢຶດເອົາໄປນັ້ນ ກໍໄດ້ຄືນມາເປັນຂອງ ພວກອິດສະຣາເອນ ດັ່ງນັ້ນຊາວອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງໄດ້ດິນແດນທີ່ຖືກຢຶດໄປ ນັ້ນຄືນມາໝົດ. ຄວາມສະຫງົບສຸກໄດ້ເກີດມີ ລະຫວ່າງຊາວອິດສະຣາເອນ ແລະ ຊາວການາອານ ຄືກັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ຊາມູເອນ ໄດ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງເພິ່ນ.
|
||
\v 16 ທຸກ ໆ ປີໃດ ເພິ່ນຕ້ອງໄປແກ້ໄຂການ ຜິດຂ້ອງຕ້ອງຖຽງກັນ ຕາມຫົວເມືອງຕ່າງ ໆ ດັ່ງນີ້: ເບັດເອນ, ກິນການ, ມີຊະປາ;
|
||
\v 17 ແລ້ວເພິ່ນກໍໄດ້ກັບຄືນມາຍັງເຮືອນຂອງເພິ່ນທີ່ເມືອງຣາມາ ບ່ອນທີ່ເພິ່ນຮັບໃຊ້ເປັນຜູ້ຕັດສິນຄວາມຄືກັນ. ຢູ່ໃນເມືອງຣາມານີ້ ເພິ່ນສ້າງແທ່ນບູຊາແທ່ນໜຶ່ງຂຶ້ນ ເພື່ອຖວາຍແກ່ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 8
|
||
\p
|
||
\v 1 ເມື່ອຊາມູເອນເຖົ້າແກ່ແລ້ວ ເພິ່ນໄດ້ໃຫ້ ພວກລູກຊາຍຂອງຕົນຂຶ້ນເປັນຜູ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນ ແທນຕົນ.
|
||
\v 2 ລູກຊາຍ ຜູ້ກົກຂອງເພິ່ນຊື່ວ່າ ໂຢເອນ ແລະ ລູກຊາຍ ຜູ້ຫລ້າຊື່ວ່າ ອາບີຢາ. ເຂົາທັງສອງເປັນຜູ້ຕັດສິນຄວາມຢູ່ທີ່ເມືອງເບເອນເຊບາ.
|
||
\v 3 ແຕ່ ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ປະພຶດຕາມແບບຢ່າງຂອງພໍ່ ພວກເຂົາສົນໃຈນາໍແຕ່ເງິນຄໍາເທົ່ານັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈຶ່ງຮັບສິນບົນ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຕັດສິນຄວາມຢ່າງສັດຊື່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ແລ້ວພວກຜູ້ນາໍຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ກໍມາປະຊຸມກັນ ແລະພາກັນໄປຫາຊາມູເອນທີ່ເມືອງຣາມາ.
|
||
\v 5 ພວກເຂົາເວົ້າກັບເພິ່ນວ່າ, “ທ່ານເອີຍ ທ່ານກໍເຖົ້າແກ່ແລ້ວ; ພວກລູກຊາຍຂອງທ່ານບໍ່ໄດ້ປະພຶດຕາມແບບຢ່າງຂອງທ່ານເລີຍ. ສະນັ້ນ ຂໍທ່ານຈົ່ງແຕ່ງຕັ້ງກະສັດໃຫ້ເປັນຜູ້ປົກຄອງພວກຂ້ານ້ອຍສາ ເພື່ອພວກຂ້ານ້ອຍຈະມີກະສັດປົກຄອງດັ່ງ ປະເທດອື່ນ ໆ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ຊາມູເອນບໍ່ພໍໃຈໃນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຂໍຮ້ອງວ່າ, “ຂໍທ່ານຈົ່ງແຕ່ງຕັ້ງກະສັດໃຫ້ປົກຄອງພວກຂ້ານ້ອຍ. ” ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງພາວັນນາອະທິຖານຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ
|
||
\v 7 ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງຟັງທຸກ ໆ ສິ່ງທີ່ປະຊາຊົນເວົ້າຕໍ່ເຈົ້າ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ ປະຖິ້ມເຈົ້າ, ແຕ່ໄດ້ປະຖິ້ມເຮົາຕ່າງຫາກ ໂດຍບໍ່ຍອມຮັບເອົາເຮົາເປັນເຈົ້າຊີວິດຂອງພວກເຂົາຕໍ່ໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ນັບຕັ້ງແຕ່ເຮົາໄດ້ນາໍພວກເຂົາອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບພຸ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ເຫີນຫ່າງຈາກເຮົາ ແລະ ໄປຂາບໄຫວ້ບັນດາພະອື່ນ. ດຽວນີ້ພວກເຂົາກາໍລັງປະພຶດຕໍ່ເຈົ້າ ດັ່ງທີ່ພວກເຂົາເຄີຍປະພຶດຕໍ່ເຮົາ.
|
||
\v 9 ສະນັ້ນ ເຈົ້າຈົ່ງຟັງພວກເຂົາ, ແຕ່ໃຫ້ຕັກເຕືອນພວກເຂົາຢ່າງໜັກແໜ້ນ ແລະທັງອະທິບາຍສູ່ພວກເຂົາໃຫ້ຮູ້ວ່າ ກະສັດຂອງພວກເຂົານັ້ນຈະປົກຄອງພວກເຂົາຢ່າງໃດ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ຊາມູເອນ ຈຶ່ງບອກປະຊາຊົນທີ່ມາຂໍໃຫ້ ມີກະສັດຕາມທຸກ ໆ ສິ່ງທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ບອກເພິ່ນ.
|
||
\v 11 ເພິ່ນອະທິບາຍວ່າ, “ກະສັດຂອງພວກເຈົ້າຈະປະຕິບັດຕໍ່ພວກເຈົ້າ ດັ່ງນີ້: ເພິ່ນຈະເອົາລູກຊາຍຂອງພວກເຈົ້າໄປເປັນທະຫານ, ບາງຄົນຈະເປັນທະຫານປະຈາໍລົດຮົບ, ບາງຄົນຈະເປັນທະຫານມ້າ ແລະ ບາງຄົນຈະເປັນທະຫານ ໜ່ວຍກ້າຕາຍ.
|
||
\v 12 ເພິ່ນຈະແຕ່ງຕັ້ງເຂົາ ບາງຄົນໃຫ້ເປັນນາຍພັນ ແລະ ໃຫ້ບາງຄົນ ເປັນນາຍຮ້ອຍ. ລູກຊາຍຂອງພວກເຈົ້າຈະຕ້ອງໄຖນາ ແລະ ກ່ຽວເຂົ້າໃຫ້ເພິ່ນ ແລະ ເຮັດອາວຸດ ແລະ ເຄື່ອງຮົບປະຈາໍລົດຮົບໃຫ້ ເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ສ່ວນລູກສາວຂອງພວກເຈົ້າ ຈະຕ້ອງ ແຕ່ງນໍ້າຫອມໃຫ້ເພິ່ນ ແລະ ເຮັດວຽກເປັນແມ່ ຄົວ ແລະ ເປັນຜູ້ເຮັດເຂົ້າໜົມໃຫ້ເພິ່ນ.
|
||
\v 14 ເພິ່ນຈະຢຶດເອົານາ ທົ່ງດີທີ່ສຸດຂອງພວກເຈົ້າ ພ້ອມທັງສວນອະງຸ່ນ ແລະ ສວນໝາກກອກເທດຂອງພວກເຈົ້າໄປໃຫ້ພວກຂ້າຣາຊການຂອງເພິ່ນ.
|
||
\v 15 ເພິ່ນຈະຫັກເອົາໜຶ່ງສ່ວນສິບຂອງເຂົ້າສາລີ ແລະ ໝາກອະງຸ່ນຂອງພວກເຈົ້າສໍາລັບນາຍທະຫານປະຈາໍວັງ ແລະ ສໍາລັບຂ້າຣາຊການຄົນອື່ນ ໆ ຂອງເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ເພິ່ນຈະເອົາບັນດາຄົນຮັບໃຊ້ທັງຊາຍ ຍິງກັບຝູງງົວ [ຝ] ແລະ ຝູງລໍໂຕດີທີ່ສຸດຂອງ ພວກເຈົ້າໄປໃຊ້ເຮັດວຽກໃຫ້ເພິ່ນ.
|
||
\v 17 ເພິ່ນຈະຫັກເອົາໜຶ່ງສ່ວນສິບຂອງຝູງສັດ ຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ພວກເຈົ້າຈະເປັນທາດຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນ.
|
||
\v 18 ເມື່ອເວລາມາເຖິງ ພວກເຈົ້າຈະຈົ່ມຢ່າງຂົມຂື່ນໃນຈິດໃຈ ເພາະກະສັດທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ເລືອກເອົານັ້ນ, ແຕ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະບໍ່ຟັງຄໍາຈົ່ມໃດ ໆ ຂອງພວກເຈົ້າທັງສິ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ຝ່າຍປະຊາຊົນບໍ່ສົນໃຈຕໍ່ຄໍາເວົ້າຂອງຊາມູເອນ ເລີຍ ແຕ່ກັບຕອບວ່າ, “ບໍ່! ພວກ ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການກະສັດ
|
||
\v 20 ເພື່ອວ່າ ພວກຂ້ານ້ອຍຈະເປັນດັ່ງຊົນຊາດອື່ນ ໆ ໂດຍມີກະສັດຂອງຕົນເອງ ເພື່ອປົກຄອງພວກຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເພື່ອນາໍໜ້າພວກຂ້ານ້ອຍອອກໄປສູ່ສະໜາມຮົບ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ຊາມູເອນ ໄດ້ຟັງເລື່ອງຕ່າງ ໆ ທີ່ພວກເຂົາໄດ້ເວົ້າມາ ແລະ ເພິ່ນກໍນາໍເອົາເລື່ອງເຫລົ່ານັ້ນໄປກ່າວກັບອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
\v 22 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວກັບຊາມູເອນ ວ່າ, “ຈົ່ງເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການ ແລະ ແຕ່ງຕັ້ງກະສັດໃຫ້ພວກເຂົາ. ” ແລ້ວຊາມູເອນ ກໍບອກໃຫ້ພວກຜູ້ຊາຍອິດສະຣາເອນ ທັງໝົດກັບເມືອ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 9
|
||
\p
|
||
\v 1 ຍັງມີຊາຍຮັ່ງມີ ແລະ ຊື່ສຽງດີຄົນໜຶ່ງຈາກເຜົ່າເບັນຢາມິນ ຊື່ວ່າ ກີເຊ ລາວເປັນລູກຊາຍຂອງອາບີເອນ ແລະ ຫລານຊາຍຂອງເສໂຣເຣ ຄົນຢູ່ໃນຄອບຄົວຂອງເບໂກຣັດ ຊຶ່ງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຕະກຸນອາຟີຢາ
|
||
\v 2 ກີເຊ ມີລູກຊາຍຜູ້ໜຶ່ງຊື່ວ່າ ໂຊນ. ໂຊນເປັນຊາຍທີ່ໜຸ່ມແໜ້ນ ແລະ ສະຫງ່າງາມ. ໃນຊາດອິດສະຣາເອນບໍ່ມີຜູ້ໃດສູງ ແລະ ງາມທໍ່ລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ມີຄັ້ງໜຶ່ງລໍຂອງກີເຊ ເສຍ ລາວຈຶ່ງສັ່ງໂຊນ ວ່າ, “ລູກຈົ່ງໄປຊອກຫາລໍ ແລະ ເອົາຄົນຮັບໃຊ້ຜູ້ໜຶ່ງໄປນໍາ. ”
|
||
\v 4 ເຂົາໄດ້ຜ່ານເຂດພູດອຍ ເອຟຣາອິມ ກັບອານາເຂດຊາລີຊາ ໄປແຕ່ກໍບໍ່ພົບລໍເລີຍ. ດັ່ງນັ້ນ ເຂົາຈຶ່ງຜ່ານ ໄປທາງອານາເຂດສາອາລິມ ແຕ່ກໍບໍ່ພົບລໍອີກ. ເຂົາຈຶ່ງຜ່ານໄປທາງອານາເຂດເບັນຢາມິນ ແຕ່ກໍບໍ່ພົບລໍເຊັ່ນກັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ເມື່ອພວກເຂົາເຂົ້າມາຮອດອານາເຂດຊູເຟ ໂຊນຈຶ່ງກ່າວແກ່ຄົນຮັບໃຊ້ວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຮົາກັບເມືອສາ ບາງທີພໍ່ຂ້ອຍອາດເຊົາເປັນຫ່ວງນາໍລໍແລ້ວ ແຕ່ເພິ່ນອາດເປັນຫ່ວງນາໍພວກເຮົາຫລາຍກວ່າກໍເປັນໄດ້. ”
|
||
\v 6 ຄົນຮັບໃຊ້ຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຮົາລໍຖ້າກ່ອນ ໃນເມືອງນີ້ມີຄົນຂອງພຣະເຈົ້າຜູ້ໜຶ່ງໜ້າເຄົາຣົບ ແລະ ນັບຖືທີ່ສຸດ ເພາະທຸກສິ່ງທີ່ເພິ່ນເວົ້າ ລ້ວນແຕ່ເປັນຄວາມຈິງທັງນັ້ນ. ໃຫ້ພວກເຮົາ ໄປຫາເພິ່ນເທາະ! ບາງທີ ເພິ່ນອາດບອກພວກເຮົາວ່າ ລໍຂອງພວກເຮົາຢູ່ບ່ອນໃດກໍໄດ້?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ໂຊນຖາມວ່າ, “ຖ້າພວກເຮົາໄປຫາເພິ່ນ ພວກເຮົາຈະມີຫຍັງໃຫ້ເພິ່ນ? ອາຫານກໍບໍ່ມີເຫລືອ ແລະ ພວກເຮົາບໍ່ມີຫຍັງຈັກແນວທີ່ຈະເອົາໄປໃຫ້ເພິ່ນ. ”
|
||
\v 8 ຄົນຮັບໃຊ້ຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍມີເງິນຢູ່ຫລຽນໜຶ່ງພໍທີ່ຈະໃຫ້ເພິ່ນໄດ້ ແລ້ວເພິ່ນກໍຈະບອກພວກເຮົາວ່າ ຈະພົບລໍໄດ້ຢູ່ບ່ອນໃດ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9-11 ໂຊນຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ເປັນ ຄວາມຄິດທີ່ດີ ໃຫ້ພວກເຮົາພາກັນໄປເທາະ. ” ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງໄປຍັງບ່ອນທີ່ຄົນຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່. ໃນຂະນະທີ່ຍ່າງຂຶ້ນເນີນພູ ເຂົ້າໄປໃນເມືອງນັ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ພົບຍິງສາວ ບາງຄົນທີ່ອອກມາຕັກນາໍ້ ຈຶ່ງສອບຖາມຍິງສາວນັ້ນວ່າ, “ໝໍດູຢູ່ເມືອງນີ້ບໍ? ” (ໃນເວລາ ນັ້ນ ຄົນເອີ້ນຜູ້ທາໍນວາຍວ່າ ໝໍດູ; ດັ່ງນັ້ນ ຖ້າມີຄົນໃດຢາກຖາມພຣະເຈົ້າ ເຂົາຕ້ອງເວົ້າວ່າ, “ພວກເຮົາໄປຫາໝໍດູກັນເທາະ. ”)
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12-13 ພວກຍິງສາວຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ແມ່ນແລ້ວ ເພິ່ນຢູ່ທີ່ນີ້; ເພິ່ນຫາກໍຍ່າງອອກໄປກ່ອນພວກເຈົ້າມານີ້ເອງ. ຖ້າພວກເຈົ້າຟ້າວຕາມໄປ ອາດຈະທັນ. ເມື່ອພວກເຈົ້າເຂົ້າ ໄປໃນເມືອງແລ້ວກໍຈະເຫັນເພິ່ນດອກ. ເພິ່ນມາໃນເມືອງມື້ນີ້ ກໍເພາະປະຊາຊົນພວມໄປ ຖວາຍເຄື່ອງບູຊາ ທີ່ແທ່ນບູຊາເທິງພູ. ພວກທີ່ຖືກເຊີນໄປຈະບໍ່ຮັບປະທານອາຫານ ຈົນກວ່າເພິ່ນໄປຮອດທີ່ນັ້ນສາກ່ອນ ເພາະເພິ່ນຈະຕ້ອງອວຍພອນເຄື່ອງບູຊານັ້ນກ່ອນ. ຖ້າພວກເຈົ້າໄປດຽວນີ້ກໍຈະພົບເພິ່ນ ກ່ອນເພິ່ນຈະຂຶ້ນໄປກິນອາຫານທີ່ເທິງພູ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ດັ່ງນັ້ນ ໂຊນ ແລະ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງຕົນ ຈຶ່ງເຂົ້າໄປໃນເມືອງ. ເມື່ອກໍາລັງຍ່າງເຂົ້າໄປນັ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ເຫັນ ຊາມູເອນ ພວມຍ່າງອອກມາ ເພື່ອຈະໄປຍັງບ່ອນນະມັດສະການ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ມື້ນີ້ ກ່ອນໂຊນມາຮອດ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບອກຊາມູເອນ ວ່າ,
|
||
\v 16 “ມື້ອື່ນໃນເວລາດຽວກັນນີ້ ເຮົາຈະສົ່ງຄົນໜຶ່ງຈາກເຜົ່າ ເບັນຢາມິນ ມາຫາເຈົ້າ; ຈົ່ງເອົານາໍ້ມັນສັກສິດຫົດສົງລາວໃຫ້ເປັນກະສັດ ເພື່ອປົກຄອງປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນຂອງເຮົາ; ແລະ ລາວຈະຊ່ວຍກອບກູ້ເອົາພວກເຂົາໃຫ້ພົ້ນຈາກພວກຟີລິດສະຕິນ. ເຮົາໄດ້ເຫັນຄວາມ ທົນທຸກຂອງພວກເຂົາ ແລະ ໄດ້ຍິນສຽງຮ້ອງຂໍໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອຂອງພວກເຂົາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ເມື່ອຊາມູເອນ ເຫັນ ໂຊນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈຶ່ງກ່າວແກ່ເພິ່ນວ່າ, “ແມ່ນຄົນນີ້ແຫລະ ທີ່ເຮົາໄດ້ບອກເຈົ້າ ລາວຈະປົກຄອງ ປະຊາຊົນຂອງເຮົາ. ”
|
||
\v 18 ໂຊນໄດ້ເຂົ້າໄປຫາ ຊາມູເອນ ຢູ່ໃກ້ປະຕູເມືອງ ແລະ ຖາມເພິ່ນວ່າ, “ຈົ່ງບອກຂ້ອຍແດ່ໄດ້ບໍວ່າ ໝໍດູຢູ່ບ່ອນໃດ? ”
|
||
\v 19 ຊາມູເອນ ຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍ ນີ້ແຫລະແມ່ນໝໍດູ ຈົ່ງອອກໄປຍັງບ່ອນນະມັດສະການ ກ່ອນຂ້ອຍເດີ ເພາະມື້ນີ້ເຈົ້າທັງສອງຈະຕ້ອງກິນເຂົ້ານໍາຂ້ອຍ. ມື້ອື່ນເຊົ້າ ຂ້ອຍຈະຕອບຄໍາຖາມທຸກຢ່າງຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ສົ່ງພວກເຈົ້າຄືນເມືອ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ສ່ວນລໍທີ່ເສຍໄປນັ້ນ ຢ່າຄິດເປັນຫ່ວງ ນາໍມັນເລີຍ ເພາະພວກເຂົາໄດ້ພົບມັນແລ້ວ. ແຕ່ຜູ້ທີ່ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນຕ້ອງການຫລາຍທີ່ສຸດ [ພ] ນັ້ນ ແມ່ນຕົວເຈົ້າເອງ ແລະ ຄອບຄົວພໍ່ແມ່ຂອງເຈົ້າ. ”
|
||
\v 21 ໂຊນ ຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃນເຜົ່າເບັນຢາມິນ ຊຶ່ງເປັນເຜົ່ານ້ອຍທີ່ສຸດໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ແລະ ຄອບຄົວຂອງຂ້ານ້ອຍ ກໍມີຄວາມສໍາຄັນໜ້ອຍກວ່າໝູ່ໃນເຜົ່ານີ້. ແລ້ວເປັນຫຍັງ ທ່ານຈຶ່ງເວົ້າເຊັ່ນນີ້ກັບຂ້ານ້ອຍ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ແລ້ວ ຊາມູເອນກໍນາໍໂຊນ ແລະ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງລາວເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງໃຫຍ່ຫ້ອງໜຶ່ງ ແລະ ໃຫ້ທັງສອງນັ່ງຢູ່ສົ້ນໂຕະບ່ອນທີ່ມີແຂກຖືກເຊີນມານັ່ງຢູ່ກ່ອນແລ້ວ ປະມານສາມສິບຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ຊາມູເອນ ເວົ້າກັບຄົນຄົວກິນ ວ່າ, “ຈົ່ງເອົາຕ່ອນຊີ້ນທີ່ຂ້ອຍບອກເຈົ້າໃຫ້ແຍກອອກໄວ້ຕ່າງຫາກນັ້ນມາ. ”
|
||
\v 24 ດັ່ງນັ້ນ ຄົນຄົວກິນຈຶ່ງນໍາເອົາຊີ້ນຂາ ຕ່ອນດີທີ່ສຸດມາວາງໄວ້ ຕໍ່ໜ້າໂຊນ. ແລ້ວ ຊາມູເອນ [ຟ] ກໍເວົ້າວ່າ, “ອັນນີ້ ແມ່ນສ່ວນທີ່ຖືກຈັດໄວ້ສໍາລັບເຈົ້າ ຈົ່ງກິນສາ. ຂ້ອຍຈົ່ງໄວ້ໃຫ້ເຈົ້າກິນພ້ອມກັບທຸກຄົນທີ່ໄດ້ຮັບເຊີນມາໃນທີ່ນີ້. ” [ມ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 25 ດັ່ງນັ້ນ ໂຊນຈຶ່ງຮັບປະທານອາຫານຮ່ວມກັບຊາມູເອນ ໃນມື້ນັ້ນ. ເມື່ອພວກເຂົາລົງມາຈາກບ່ອນນະມັດສະການ ແລະ ກັບຄືນເຂົ້າໄປໃນເມືອງແລ້ວ ພວກເຂົາກໍຈັດທີ່ນອນໃຫ້ໂຊນ [ຢ] ຢູ່ເທິງຫລັງຄາພຽງ, [ຣ]
|
||
\v 26 ແລະ ລາວກໍນອນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. [ລ] ແຕ່ເຊົ້າ ໆ ຊາມູເອນ ເອີ້ນໃສ່ໂຊນທີ່ເທິງຫລັງຄາພຽງວ່າ, “ຕື່ນຂຶ້ນແມ ຂ້ອຍຈະສົ່ງເຈົ້າຄືນເມືອ. ” ແລ້ວໂຊນກໍຕື່ນຂຶ້ນ ແລະ ມຸ່ງໜ້າໄປສູ່ຖະໜົນໃຫຍ່ກັບຊາມູເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ເມື່ອມາຮອດແຄມເມືອງ ຊາມູເອນກໍກ່າວແກ່ໂຊນ ວ່າ, “ຈົ່ງບອກຄົນຮັບໃຊ້ໃຫ້ໄປກ່ອນເຈົ້າສາ. ” ຄົນຮັບໃຊ້ຈຶ່ງອອກເດີນທາງໄປກ່ອນ. ຊາມູເອນ ກ່າວຕໍ່ໄປວ່າ, “ຢຸດຢູ່ນີ້ຈັກໜ້ອຍກ່ອນເທາະ ແລ້ວຂ້ອຍຈະບອກ ເຈົ້າເຖິງສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 10
|
||
\p
|
||
\v 1 ແລ້ວຊາມູເອນ ກໍເອົາເຕົ້ານາໍ້ມັນໝາກກອກເທ ຖອກໃສ່ຫົວໂຊນ ແລະ ກອດຈູບລາວ ແລະ ກ່າວວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຫົດສົງເຈົ້າໃຫ້ເປັນຜູ້ປົກຄອງຊາວອິດສະຣາເອນ ປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງ. ເຈົ້າຈະປົກຄອງປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງ ແລະ ຮັກສາພວກເຂົາໃຫ້ພົ້ນຈາກສັດຕູທັງປວງຂອງພວກເຂົາ. ຂໍ້ພິສູດທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ເລືອກເອົາເຈົ້າ [ວ] ໃຫ້ຂຶ້ນເປັນຜູ້ປົກຄອງ ປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງ ແມ່ນດັ່ງນີ້:
|
||
\v 2 ມື້ນີ້ ເມື່ອເຈົ້າຈາກຂ້ອຍໄປແລ້ວ ເຈົ້າຈະພົບຊາຍສອງຄົນ ໃກ້ກັບຂຸມຝັງສົບຂອງນາງຣາເຊັນ ທີ່ເຊັນຊາໃນເຂດແດນເບັນຢາມິນ. ພວກເຂົາ ຈະບອກເຈົ້າວ່າ ລໍທີ່ເຈົ້າກໍາລັງຊອກຫານັ້ນ ພົບແລ້ວ ເພື່ອວ່າພໍ່ຂອງເຈົ້າຈະບໍ່ເປັນຫ່ວງ ນາໍມັນອີກຕໍ່ໄປ ແຕ່ຄິດເປັນຫ່ວງນາໍເຈົ້າຫລາຍກວ່າ ຈົນຖາມຢູ່ສະເໝີວ່າ, ‘ລູກຊາຍ ຂ້ອຍເປັນຢ່າງໃດເດນໍ?’
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ຈາກບ່ອນນີ້ ເຈົ້າຈະໄປຮອດຕົ້ນໄມ້ສັກສິດທີ່ ຕາໂບເຣ; ໃນທີ່ນັ້ນ ເຈົ້າຈະພົບຊາຍສາມຄົນ; ພວກເຂົາກາໍລັງເດີນທາງໄປຖວາຍເຄື່ອງບູຊາແກ່ພຣະເຈົ້າ ທີ່ເມືອງເບັດເອນ. ຄົນໜຶ່ງໃນພວກເຂົານັ້ນຈູງແບ້ນ້ອຍສາມໂຕ; ຄົນໜຶ່ງອີກມີເຂົ້າຈີ່ສາມກ້ອນ ແລະ ຜູ້ທີສາມ ມີຖົງເຫລົ້າອະງຸ່ນ.
|
||
\v 4 ພວກເຂົາຈະຄໍານັບເຈົ້າ ແລະ ເອົາເຂົ້າຈີ່ສອງກ້ອນໃຫ້ເຈົ້າ ເຈົ້າຈະຮັບເອົາເຂົ້າຈີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ຕໍ່ຈາກນັ້ນ ເຈົ້າຈະໄປເຖິງເນີນພູຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ເມືອງກີເບອາ ບ່ອນທີ່ພວກຟີລິດສະຕິນຕັ້ງຄ້າຍຢູ່. ທີ່ທາງເຂົ້າປະຕູເມືອງ ເຈົ້າຈະພົບຜູ້ທາໍນວາຍກຸ່ມໜຶ່ງ ທີ່ກາໍລັງດີດພິນ, ຕີກອງ ແລະ ເປົ່າຂຸ່ຍ ພວມລົງມາແຕ່ເນີນພູບ່ອນມີແທ່ນບູຊາ. ພວກເຂົາຈະຟ້ອນ ແລະ ຮ້ອງໂຮດ້ວຍສຽງດັງ.
|
||
\v 6 ໃນທັນໃດນັ້ນ ພຣະວິນຍານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈະເຂົ້າຄວບຄຸມເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຈະເຂົ້າຮ່ວມກັບພວກເຂົາທາໍນວາຍ ແລະ ເຈົ້າຈະປ່ຽນເປັນຄົນໃໝ່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ເມື່ອເຫດການຢ່າງນີ້ເກີດຂຶ້ນ ຈົ່ງກະທາໍ ຕາມທີ່ພຣະເຈົ້ານາໍພາເຈົ້າກະທາໍ.
|
||
\v 8 ເຈົ້າຈະໄປຍັງເນີນພູຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ເມືອງກິນການກ່ອນຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍຈະໄປພົບເຈົ້າ ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ເພື່ອຖວາຍເຄື່ອງບູຊາກັບຖວາຍບູຊາເພື່ອຄວາມສາມັກຄີທາໍ. ຈົ່ງຄອຍຖ້າຢູ່ ທີ່ນັ້ນເຈັດມື້ ຈົນກວ່າຂ້ອຍຈະມາ ແລະ ບອກ ເຈົ້າວ່າ ຄວນເຮັດຢ່າງໃດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ເມື່ອໂຊນ ຈາກ ຊາມູເອນ ໄປແລ້ວ ພຣະເຈົ້າກໍປ່ຽນໂຊນເປັນຄົນໃໝ່. ທຸກ ໆ ສິ່ງທີ່ຊາມູເອນ ໄດ້ບອກໄວ້ກັບລາວ ກໍເກີດຂຶ້ນໃນມື້ນັ້ນ.
|
||
\v 10 ເມື່ອໂຊນ ແລະ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງລາວມາຮອດເມືອງກີເບອາ ກໍມີຜູ້ທາໍນວາຍກຸ່ມໜຶ່ງມາພົບລາວ. ໃນທັນໃດນັ້ນ ພຣະວິນຍານກໍເຂົ້າຄວບຄຸມລາວ ແລະ ນາໍລາວໄປ ພ້ອມທັງທາໍນວາຍຮ່ວມກັບພວກເຂົາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ຜູ້ໃດທີ່ເຄີຍຮູ້ໂຊນມາກ່ອນ ເມື່ອເຫັນລາວກາໍລັງເຮັດຢ່າງນັ້ນ ຕ່າງກໍຖາມກັນວ່າ, “ມີຫຍັງເດນໍ ທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບລູກຊາຍຂອງກີເຊ? ໂຊນ ກາຍເປັນຜູ້ທາໍນວາຍແລ້ວບໍ? ”
|
||
\v 12 ມີຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ອາໄສຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ ຖາມວ່າ, “ຜູ້ທາໍນວາຍຄົນອື່ນ ໆ ເດ ເປັນຈັ່ງໃດ? ພໍ່ຂອງພວກເຂົາເປັນຜູ້ໃດ? ” ດັ່ງນັ້ນ ຈຶ່ງມີຄໍາ ເວົ້າສືບຕໍ່ກັນມາ ວ່າ, “ໂຊນ ກາຍເປັນຜູ້ທາໍນວາຍແລ້ວບໍ? ”
|
||
\v 13 ເມື່ອໂຊນ ເຊົາຟ້ອນ ແລະ ເຊົາຮ້ອງໂຮແລ້ວ ລາວກໍໄດ້ໄປຍັງແທ່ນບູຊາທີ່ເທິງເນີນພູ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ຜູ້ເປັນລູງ ເຫັນໂຊນກັບຄົນຮັບໃຊ້ຂອງລາວ ຈຶ່ງຖາມວ່າ, “ພວກເຈົ້າພາກັນໄປໃສມາ? ” ໂຊນ ຕອບວ່າ, “ໄປຊອກຫາລໍມາ ເມື່ອພວກຂ້ອຍບໍ່ພົບລໍ ຈຶ່ງໄປຫາຊາມູເອນ. ”
|
||
\v 15 ລູງຂອງໂຊນ ຖາມວ່າ, “ເພິ່ນບອກພວກເຈົ້າຫຍັງແດ່? ”
|
||
\v 16 ໂຊນ ຕອບວ່າ, “ເພິ່ນໄດ້ບອກພວກຂ້ອຍວ່າ ລໍນັ້ນໄດ້ພົບແລ້ວ ” ສ່ວນເລື່ອງທີ່ຊາມູເອນ ບອກວ່າ, ລາວຈະຂຶ້ນເປັນກະສັດນັ້ນ ລາວບໍ່ໄດ້ບອກໃຫ້ລູງຮູ້ຈັກນາໍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ແລ້ວຊາມູເອນ ກໍໄດ້ເອີ້ນປະຊາຊົນ ມາເຕົ້າໂຮມກັນ ຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ເມືອງມີຊະປາ
|
||
\v 18 ແລະ ກ່າວແກ່ພວກເຂົາວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ກ່າວວ່າ ‘ເຮົາໄດ້ພາ ພວກເຈົ້າອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບ ແລະ ຊ່ວຍກູ້ເອົາພວກເຈົ້າໃຫ້ພົ້ນຈາກຊາວເອຢິບ ແລະ ຊົນຊາດອື່ນ ໆ ທີ່ຂົ່ມເຫັງພວກເຈົ້າ.
|
||
\v 19 ແຕ່ໃນມື້ນີ້ ພວກເຈົ້າໄດ້ປະຖິ້ມເຮົາຜູ້ທີ່ຊ່ວຍກູ້ເອົາພວກເຈົ້າ ໃຫ້ພົ້ນຈາກຄວາມລໍາບາກຕະຫລອດທັງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທຸກຢ່າງ ແລະ ຂໍຮ້ອງເຮົາໃຫ້ແຕ່ງຕັ້ງກະສັດຄົນໜຶ່ງ ໃຫ້ພວກເຈົ້າ ດີແລ້ວຖ້າດັ່ງນັ້ນໃຫ້ພວກເຈົ້າ ເຕົ້າໂຮມກັນເປັນເຜົ່າ ແລະ ເປັນຕະກຸນ ຊ້ອງໜ້າເຮົາ. ’ ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ແລ້ວຊາມູເອນ ກໍເອົາແຕ່ລະເຜົ່າໄປ ຂ້າງໜ້າ ແລະ ເຜົ່າເບັນຢາມິນ ໄດ້ຖືກເລືອກ.
|
||
\v 21 ຕໍ່ມາ ຊາມູເອນ ໄດ້ເອົາຄອບຄົວຕ່າງ ໆ ໃນເຜົ່າເບັນຢາມິນໄປຂ້າງໜ້າ ຄອບຄົວຂອງມາຕະຣີ ຈຶ່ງຖືກເລືອກ. ຕໍ່ມາອີກ ພວກຜູ້ຊາຍໃນຄອບຄົວມາຕະຣີ ໄດ້ຖືກນາໍໄປຂ້າງໜ້າ [ຫ] ຈຶ່ງເລືອກຖືກໂຊນ ລູກຊາຍຂອງກີເຊ. ພວກເຂົາໄດ້ຊອກຫາລາວ, ແຕ່ເມື່ອຊອກບໍ່ພົບລາວ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ພວກເຂົາຈຶ່ງທູນຖາມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ, “ຍັງມີຄົນອື່ນອີກບໍ? ” ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ໂຊນ ຢູ່ຫັ້ນເດ ພວມລີ້ຢູ່ທາງຫລັງເຄື່ອງຂອງ. ”
|
||
\v 23 ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຟ້າວໄປນາໍເອົາໂຊນ ມາຫາປະຊາຊົນ ແລະ ພວກເຂົາກໍເຫັນວ່າ ຫົວລາວສູງກວ່າຄົນອື່ນ ໆ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ຊາມູເອນ ກ່າວແກ່ປະຊາຊົນວ່າ, “ຜູ້ນີ້ແມ່ນຊາຍທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເລືອກເອົາ ບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນທ່າມກາງພວກເຈົ້າ ຄືກັບລາວ. ” ປະຊາຊົນຈຶ່ງພາກັນຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ຂໍໃຫ້ກະສັດຈົ່ງໝັ້ນຍືນ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 25 ຊາມູເອນ ໄດ້ອະທິບາຍເຖິງສິດ ແລະ ໜ້າທີ່ຂອງກະສັດໃຫ້ປະຊາຊົນຟັງ ແລະ ຂຽນຄໍາອະທິບາຍເຫລົ່ານັ້ນໄວ້ຢູ່ໃນປຶ້ມ ຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລ້ວເພິ່ນກໍໃຫ້ທຸກຄົນກັບເມືອເຮືອນຂອງໃຜລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ສ່ວນໂຊນນັ້ນ ລາວໄດ້ກັບເມືອເຮືອນຂອງຕົນ ທີ່ເມືອງກີເບອາ ເຊັ່ນກັນ. ຊາຍບາງຄົນທີ່ມີອໍານາດ [ອ] ຊຶ່ງໄດ້ຮັບການບັນດົນໃຈຈາກພຣະເຈົ້າ ກໍໄດ້ໄປນາໍໂຊນ.
|
||
\v 27 ແຕ່ ນັກເລງບາງຄົນໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຄົນນີ້ຈະຊ່ວຍພວກເຮົາໄດ້ຢ່າງໃດ? ” ພວກເຂົາໝິ່ນປະໝາດໂຊນ ແລະ ບໍ່ໄດ້ນາໍເອົາຂອງຂວັນ ຫຍັງມາໃຫ້ລາວເລີຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 11
|
||
\p
|
||
\v 1 ປະມານເດືອນໜຶ່ງຕໍ່ມາ ເຈົ້ານາຫາດ ກະສັດແຫ່ງອໍາໂມນ ໄດ້ຍົກທັບມາໂຈມຕີເມືອງຢາເບັດ ໃນເຂດແດນກີເລອາດ ແລະ ປິດລ້ອມເມືອງໄວ້. ຊາວເມືອງຢາເບັດ ຈຶ່ງເວົ້າກັບເຈົ້ານາຫາດ ວ່າ, “ຈົ່ງເຮັດສັນຍາກັບພວກຂ້ານ້ອຍສາ ແລ້ວພວກຂ້ານ້ອຍກໍຈະຮັບທ່ານເປັນຜູ້ປົກຄອງ. ”
|
||
\v 2 ນາຫາດ ຕອບວ່າ, “ເຮົາຈະເຮັດສັນຍາກັບພວກເຈົ້າ ໃນເງື່ອນໄຂຂໍ້ໜຶ່ງ ຄື: ເຮົາຈະເຈາະແກ່ນຕາເບື້ອງຂວາທຸກຄົນ ເພື່ອນາໍຄວາມອັບອາຍ ມາສູ່ຊາດອິດສະຣາເອນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ພວກຜູ້ນາໍຊາວຢາເບັດ ຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ຂໍໃຫ້ເວລາພວກເຮົາເຈັດວັນ ເພື່ອຈະໄດ້ໃຊ້ຄົນນາໍຂ່າວໄປທົ່ວດິນແດນອິດສະຣາເອນ. ຖ້າບໍ່ມີຜູ້ໃດຊ່ວຍເຫລືອພວກເຮົາ ພວກເຮົາກໍຈະຍອມຈາໍນົນຕໍ່ທ່ານ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ຄົນນາໍຂ່າວ ໄດ້ມາຍັງເມືອງກີເບອາ ບ່ອນທີ່ໂຊນຢູ່. ເມື່ອຄົນບອກຂ່າວນີ້ສູ່ຊາວເມືອງຟັງ ປະຊາຊົນກໍຮ້ອງໄຫ້ດ້ວຍຄວາມໝົດຫວັງ.
|
||
\v 5 ສ່ວນໂຊນນັ້ນ ກາໍລັງຈູງງົວມາແຕ່ນາ ເພິ່ນຖາມວ່າ, “ມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ? ເປັນຫຍັງທຸກຄົນຈຶ່ງຮ້ອງໄຫ້? ” ພວກເຂົາບອກເລື່ອງທີ່ຄົນນາໍຂ່າວຈາກຢາເບັດ ໄດ້ມາລາຍງານນັ້ນສູ່ລາວຟັງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ເມື່ອໂຊນໄດ້ຍິນຂ່າວນັ້ນ ພຣະວິນຍານຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າຄວບຄຸມລາວ ແລະ ລາວໃຈຮ້າຍຂຶ້ນ.
|
||
\v 7 ລາວໄດ້ຂ້າງົວເຖິກສອງໂຕ ແລະ ປາດຊີ້ນເປັນຕ່ອນ ໆ ແລ້ວໃຫ້ຄົນນາໍຂ່າວມານັ້ນ ຖືໄປທົ່ວດິນແດນອິດສະຣາເອນ ພ້ອມທັງເຕືອນວ່າ, “ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ບໍ່ຕິດຕາມໂຊນ ແລະ ຊາມູເອນ ໄປສູ່ສະໜາມຮົບ ງົວເຖິກຂອງຜູ້ນັ້ນຈະຕ້ອງຖືກຂ້າຢ່າງດຽວກັນນີ້ແຫລະ. ” ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ເກີດຢ້ານກົວຕໍ່ສິ່ງທີ່ອົງພຣະ ຜູ້ເປັນເຈົ້າອາດຈະກະທາໍ. ສະນັ້ນ ພວກເຂົາໝົດທຸກຄົນຈຶ່ງພ້ອມກັນມາ ໂດຍບໍ່ມີການຍົກເວັ້ນ.
|
||
\v 8 ໂຊນ ໃຫ້ພວກເຂົາເຕົ້າໂຮມ ກັນຢູ່ທີ່ເມືອງເບເຊັກ ໂດຍມີຈໍານວນພົນດັ່ງນີ້: ຊາວອິດສະຣາເອນ ສາມແສນຄົນ ແລະ ຊາວຢູດາ ສາມສິບພັນຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ພວກເຂົາບອກຄົນນາໍຂ່າວມາຈາກຢາເບັດ ນັ້ນວ່າ, “ຈົ່ງບອກປະຊາຊົນຂອງພວກເຈົ້າວ່າ ມື້ອື່ນເຊົ້າກ່ອນທ່ຽງ ພວກຂ້ອຍຈະໄປຊ່ວຍກອບກູ້ເອົາພວກເຈົ້າ. ” ເມື່ອຊາວຢາເບັດໄດ້ຮັບຂ່າວນັ້ນ ພວກເຂົາກໍຊົມຊື່ນຍິນດີຫຼາຍ ແລະ ເວົ້າຕໍ່ເຈົ້ານາຫາດ ວ່າ,
|
||
\v 10 “ມື້ອື່ນພວກເຮົາຈະຍອມຈາໍນົນຕໍ່ທ່ານ ທ່ານຈະເຮັດກັບພວກເຮົາຢ່າງໃດກໍໄດ້ ຕາມ ທີ່ທ່ານຕ້ອງການ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ມື້ໃໝ່ມາແຕ່ເດິກ ໆ ໂຊນໄດ້ແບ່ງທະຫານຂອງຕົນອອກເປັນສາມໝວດ. ເມື່ອເຊົ້າມາພວກເຂົາໄດ້ມຸ້ງໜ້າໄປຍັງຄ້າຍຂອງພວກສັດຕູ ແລະ ໂຈມຕີຊາວອໍາໂມນ. ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າເປັນໝູ່ຊາວອໍາໂມນ ຈົນຮອດທ່ຽງ. ສ່ວນພວກທີ່ລອດຊີວິດໄດ້ນັ້ນ ກໍແຕກຊະກັນໄປແຕ່ລະຄົນ ຕ່າງກໍແລ່ນໜີໄປເອົາຕົວລອດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ແລ້ວປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ກໍເວົ້າຕໍ່ຊາມູເອນ ວ່າ, “ພວກທີ່ເວົ້າວ່າ, ໂຊນບໍ່ສົມທີ່ຈະເປັນກະສັດນັ້ນຢູ່ໃສ? ຈົ່ງໄປຈັບເອົາພວກເຂົາມາໃຫ້ພວກເຮົາຂ້າຖິ້ມເສຍ. ”
|
||
\v 13 ແຕ່ໂຊນເວົ້າວ່າ, “ມື້ນີ້ຈະບໍ່ມີຜູ້ໃດຖືກປະຫານຊີວິດ ເພາະແມ່ນມື້ທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຊ່ວຍກອບກູ້ເອົາຊາດອິດສະຣາເອນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ແລ້ວຊາມູເອນ ກໍກ່າວວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຮົາທຸກຄົນໄປຍັງເມືອງກິນການ ແລະ ປະກາດແຕ່ງຕັ້ງໂຊນຢູ່ທີ່ນັ້ນອີກເທື່ອໜຶ່ງ ໃຫ້ເປັນກະສັດຂອງພວກເຮົາ. ”
|
||
\v 15 ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາທັງໝົດຈຶ່ງພາກັນໄປຍັງເມືອງກິນການ. ແລະ ໃນທີ່ນັ້ນໂດຍຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພວກເຂົາໄດ້ປະກາດແຕ່ງຕັ້ງໂຊນໃຫ້ເປັນກະສັດ. ພວກເຂົາໄດ້ຖວາຍ ເຄື່ອງບູຊາເພື່ອຄວາມສາມັກຄີທາໍ ແລະ ໂຊນພ້ອມກັບປະຊາຊົນທຸກຄົນໄດ້ສະຫລອງການແຕ່ງຕັ້ງນີ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 12
|
||
\p
|
||
\v 1 ແລ້ວຊາມູເອນ ກໍກ່າວແກ່ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າປະຕິບັດ ຕາມສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ຂໍຮ້ອງແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງກະສັດຄົນໜຶ່ງໃຫ້ປົກຄອງພວກເຈົ້າ
|
||
\v 2 ແລະ ດຽວນີ້ພວກເຈົ້າ ກໍມີກະສັດໂຊນເປັນຜູ້ນາໍພາ. ສໍາລັບຂ້າພະເຈົ້າເອງນັ້ນເຖົ້າແກ່ ແລະ ຜົມກໍຫງອກຫລາຍແລ້ວ ແລະ ພວກລູກຊາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ກໍຍັງຢູ່ນາໍພວກເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນຜູ້ນຳຂອງພວກເຈົ້າແຕ່ຍັງໜຸ່ມຈົນເຖິງດຽວນີ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ທີ່ນີ້ແລ້ວ ສະນັ້ນ ຖ້າຂ້າພະເຈົ້າເຮັດຜິດປະການໃດ ປະການໜຶ່ງ ຈົງໃຫ້ພວກເຈົ້າຮ້ອງຟ້ອງຂ້າພະເຈົ້າດຽວນີ້ ຢູ່ຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ກະສັດທີ່ພຣະອົງໄດ້ເລືອກເອົາ. ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍໄດ້ເອົາງົວ ແລະ ລໍຂອງຜູ້ໃດບໍໍ? ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສໍ້ ໂກງ ແລະ ກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງຜູ້ໃດແດ່? ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບສິນບົນຈາກຜູ້ໃດບໍ? ຖ້າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດສິ່ງໃດ ສິ່ງໜຶ່ງດັ່ງທີ່ໄດ້ກ່າວມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຍິນດີຈ່າຍຄືນສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເອົາໄປນັ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ປະຊາຊົນພາກັນຕອບວ່າ, “ທ່ານບໍ່ໄດ້ສໍ້ ໂກງ ຫລື ຂົ່ມເຫັງພວກຂ້ານ້ອຍແຕ່ຢ່າງໃດເລີຍ ແລະ ທ່ານກໍບໍ່ໄດ້ເອົາສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງຈາກຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງດ້ວຍ. ”
|
||
\v 5 ຊາມູເອນ ຕອບຄືນວ່າ, “ມື້ນີ້ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າພ້ອມກັບກະສັດ ທີ່ພຣະອົງເລືອກເອົານັ້ນ ໄດ້ເປັນພະຍານຕໍ່ໜ້າພວກເຈົ້າວ່າ ພວກເຈົ້າບໍ່ພົບຄວາມຜິດໃດ ໆ ໃນຕົວຂ້າພະເຈົ້າ. ” ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ແມ່ນແລ້ວ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເປັນພະຍານໃຫ້ພວກຂ້ານ້ອຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ຊາມູເອນ ກ່າວຕໍ່ໄປອີກວ່າ, “ແມ່ນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ໄດ້ເລືອກເອົາໂມເຊ ກັບ ອາໂຣນ ແລະ ເປັນຜູ້ນາໍພາປູ່ຍ່າຕາຍາຍຂອງພວກເຈົ້າອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບ.
|
||
\v 7 ບັດນີ້ ຈົ່ງຢືນຢູ່ກັບທີ່ຂອງພວກເຈົ້ານັ້ນແຫລະ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຈະຟ້ອງພວກເຈົ້າຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໂດຍຕັກເຕືອນພວກເຈົ້າ [ຮ] ໃຫ້ຈົດຈາໍພາລະກິດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທັງໝົດ ທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທໍານັ້ນ ເພື່ອຊ່ວຍພວກເຈົ້າ ແລະ ປູ່ຍ່າຕາຍາຍໃຫ້ພົ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ເມື່ອຢາໂຄບ ແລະ ຄອບຄົວຂອງລາວ ໄດ້ໄປຍັງປະເທດເອຢິບ ຊາວເອຢິບໄດ້ຂົ່ມເຫັງພວກເຂົາ. [ກ] ຝ່າຍປູ່ຍ່າຕາຍາຍຂອງພວກເຈົ້າກໍໄດ້ຮ້ອງຂໍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ສົ່ງໂມເຊ ແລະ ອາໂຣນ ໃຫ້ນາໍພາພວກເຂົາອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບ ຈົນພວກເຂົາໄດ້ມາຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນດິນແດນນີ້.
|
||
\v 9 ແຕ່ປະຊາຊົນຊໍ້າພັດໄດ້ລືມໄລອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຂົາ; ສະນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງໃຫ້ພວກຟີລິດສະຕິນ ກັບກະສັດ ແຫ່ງໂມອາບ ແລະ ຊີເຊຣາ ແມ່ທັບຂອງເມືອງຮາໂຊ ມາຕໍ່ສູ້ ແລະພວກເຂົາເອົາຊະນະບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ແລ້ວພວກເຂົາກໍຮ້ອງຂໍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອອີກ ໂດຍເວົ້າວ່າ, ‘ພວກ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດບາບ ເພາະໄດ້ຫັນໜີໄປຈາກ ພຣະອົງ ຄືອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ໄປຂາບໄຫວ້ບັນດາຮູບເຄົາຣົບຂອງພະບາອານ ແລະ ຂອງເຈົ້າແມ່ອັດຊະຕາກ. ຂໍພຣະອົງໂຜດຊ່ວຍກອບກູ້ເອົາພວກຂ້ານ້ອຍ ໃຫ້ພົ້ນຈາກເຫລົ່າສັດຕູແດ່ທ້ອນ ແລະ ພວກຂ້ານ້ອຍຈະກັບມານະມັດສະການພຣະອົງ. ’
|
||
\v 11 ແລ້ວອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກໍໄດ້ສົ່ງຄົນເຫລົ່ານີ້ມາ ມີ ດັ່ງນີ້: ກີເດໂອນ, ບາຣັກ, [ຂ] ເຢັບທາ ແລະ ຜູ້ສຸດທ້າຍແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າເອງ. ພວກເຮົາແຕ່ລະຄົນໄດ້ຊ່ວຍກອບກູ້ເອົາພວກເຈົ້າ ໃຫ້ ພົ້ນຈາກເຫລົ່າສັດຕູ ແລະ ພວກເຈົ້າໄດ້ຢູ່ຢ່າງປອດໄພ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ແຕ່ເມື່ອພວກເຈົ້າເຫັນວ່າ ເຈົ້ານາຫາດ ກະສັດແຫ່ງອໍາໂມນ ກາໍລັງມາໂຈມຕີພວກເຈົ້າ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງປະຖິ້ມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າ ອົງເປັນກະສັດຂອງພວກເຈົ້າ ໂດຍໄດ້ເວົ້າກັບຂ້າພະເຈົ້າ ວ່າ, ‘ພວກເຮົາຢາກໄດ້ກະສັດອົງໜຶ່ງມາປົກຄອງ. ’
|
||
\v 13 ນີ້ເດ ກະສັດທີ່ພວກເຈົ້າເລືອກເອົາ ພວກເຈົ້າໄດ້ຂໍເອົາກະສັດ ແລະ ບັດນີ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍໃຫ້ພວກເຈົ້າມີກະສັດແລ້ວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ຖ້າພວກເຈົ້າຢໍາເກງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຮັບໃຊ້ພຣະອົງ, ເຊື່ອຟັງພຣະອົງ ແລະ ປະຕິບັດຕາມຂໍ້ຄໍາສັ່ງຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຖ້າພວກເຈົ້າກັບກະສັດຂອງພວກເຈົ້າຕິດຕາມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າໄປ ທຸກສິ່ງຈະເປັນໄປໂດຍດີສໍາລັບພວກເຈົ້າ.
|
||
\v 15 ແຕ່ຖ້າພວກເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອຟັງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ທັງບໍ່ປະຕິບັດຕາມຂໍ້ຄໍາສັ່ງຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຕໍ່ສູ້ພວກເຈົ້າ ແລະ ກະສັດຂອງພວກເຈົ້າດ້ວຍ. [ຄ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ສະນັ້ນ ຈົ່ງພາກັນຢືນຢູ່ບ່ອນທີ່ພວກເຈົ້າຢືນຢູ່ນັ້ນແຫລະ ແລະ ພວກເຈົ້າຈະໄດ້ເຫັນເຫດການອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກາໍລັງຈະເຮັດຕໍ່ໜ້າຕໍ່ຕາຂອງພວກເຈົ້າ.
|
||
\v 17 ດຽວນີ້ ເປັນລະດູແລ້ງແມ່ນບໍ່? ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະພາວັນນາອະທິຖານ ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສົ່ງສຽງຟ້າຮ້ອງມາ ແລະ ຝົນກໍຈະຕົກລົງ. ເມື່ອພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນເຫດການ ນີ້ແລ້ວ ພວກເຈົ້າຈະຮູ້ວ່າເວລາທີ່ພວກເຈົ້າຂໍເອົາກະສັດຈາກພຣະອົງນັ້ນ ພວກເຈົ້າໄດ້ເຮັດຜິດຢ່າງຮ້າຍແຮງ ຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ”
|
||
\v 18 ດັ່ງນັ້ນ ຊາມູເອນ ຈຶ່ງພາວັນນາອະທິຖານ ຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ໃນມື້ນັ້ນເອງ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສົ່ງສຽງຟ້າຮ້ອງມາ ແລະ ຝົນກໍຕົກ. ແລ້ວປະຊາຊົນທຸກຄົນກໍເກີດຢ້ານກົວອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຊາມູເອນ;
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ພວກເຂົາໄດ້ເວົ້າກັບຊາມູເອນ ວ່າ, “ທ່ານເອີຍ ກະລຸນາພາວັນນາອະທິຖານອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງທ່ານ ສໍາລັບພວກຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານແດ່ ເພື່ອພວກຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ຕາຍ. ບັດນີ້ ພວກຂ້ານ້ອຍຮູ້ແລ້ວວ່າ ນອກຈາກການບາບອື່ນ ໆ ທີ່ພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດແລ້ວ ພວກຂ້ານ້ອຍຍັງໄດ້ເຮັດ ບາບອີກ ທີ່ໄດ້ຂໍເອົາກະສັດ. ”
|
||
\v 20 ຊາມູເອນ ຕອບວ່າ, “ຢ່າຢ້ານເລີຍ ເຖິງແມ່ນວ່າ ພວກເຈົ້າໄດ້ເຮັດສິ່ງທີ່ຊົ່ວຊ້າກໍຕາມ ແຕ່ຢ່າຫັນໜີໄປຈາກອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ; ແຕ່ຈົ່ງບົວລະບັດຮັບໃຊ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າດ້ວຍສຸດໃຈຂອງພວກເຈົ້າ.
|
||
\v 21 ຢ່າຫລົງໄຫລ ໄປນໍາພະທຽມ; [ງ] ມັນຊ່ວຍເຫລືອຫຍັງ ພວກເຈົ້າບໍ່ໄດ້ ເພາະມັນບໍ່ແມ່ນພຣະແທ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສັນຍາໄວ້ແລ້ວ ຢ່າງໜັກແໜ້ນ ແລະ ພຣະອົງຈະບໍ່ປະຖິ້ມພວກເຈົ້າ ເພາະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນໃຈຮັບເອົາພວກເຈົ້າ ເປັນປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງແລ້ວ.
|
||
\v 23 ສ່ວນຂ້າພະເຈົ້າ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຫ້າມຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໃຫ້ຢຸດເຊົາພາວັນນາອະທິຖານສໍາລັບພວກເຈົ້າ ເພາະການຢຸດເຊົາພາວັນນາອະທິຖານ ສໍາລັບພວກເຈົ້ານັ້ນ ເປັນການຜິດຕໍ່ພຣະອົງ; ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະສັ່ງສອນພວກເຈົ້າໃຫ້ຮູ້ສິ່ງດີ ແລະ ສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ຈົ່ງຢໍາເກງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ບົວລະບັດຮັບໃຊ້ພຣະອົງຢ່າງສັດຊື່ ດ້ວຍສຸດໃຈຂອງພວກເຈົ້າ. ຈົ່ງຈົດຈາໍພາລະກິດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ທີ່ພຣະອົງໄດ້ເຮັດເພື່ອພວກເຈົ້າ.
|
||
\v 25 ແຕ່ຖ້າພວກເຈົ້າຍັງດໍາເນີນຊີວິດຢູ່ໃນຄວາມບາບ ພວກເຈົ້າແລະກະສັດຂອງພວກເຈົ້າຈະຖືກທາໍລາຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 13
|
||
\p
|
||
\v 1 \f + \ft ບົດແປ ອັນເກົ ່ າແກ່ ສະບັບ ໜຶ ່ ງ ບໍ ່ ມີ ຂໍ້ 1; ພາສາ ເຮັບເຣີ ມີ ຂໍ້ 1 ວ່ າ ໂຊນ ມີ ອາຍຸ ໄດ້... ເມື່ອ ເພິ່ນ ໄດ້ ຂຶ້ນ ເປັນ ກະສັດ
|
||
ແລະ ເພິນ່ ໄດ້ ເປັນ ກະສັດ ແຫງ່ ຊາດ ອິດສະຣາເອນ ສອງ ປີ. ໃນ ພາສາ ເຮບັ ເຣ ມີ ຂີ ໍ ບ້ ກົ ພ່ ອງ ສອງ ຈດຸ ໃນ ຂໍ ນ້ \f*
|
||
\v 2 ກະສັດໂຊນໄດ້ເລືອກເອົາຊາຍສະກັນຊາວອິດສະຣາເອນ ສາມພັນຄົນ ໂດຍໄດ້ແບ່ງເອົາສອງພັນຄົນໃຫ້ຢູ່ກັບຕົນທີ່ມິກມາດ ແລະ ທີ່ເທິງພູດອຍຂອງເບັດເອນ, ແຕ່ທະຫານໜຶ່ງພັນຄົນນັ້ນ ເພິ່ນໃຫ້ໄປກັບໂຢນາທານ ລູກຊາຍຂອງຕົນຍັງເມືອງກີເບອາ ທີ່ເຂດແດນຂອງເຜົ່າເບັນຢາມິນ. ສ່ວນທີ່ເຫລືອນັ້ນ ເພິ່ນໄດ້ສັ່ງໃຫ້ກັບຄືນເມືອບ້ານເຮືອນຂອງໃຜລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ໂຢນາທານ ໄດ້ຂ້າຜູ້ບັນຊາການທະຫານ ຟີລິດສະຕິນ [ສ] ໃນເມືອງເກບາ ແລະ ຊາວຟີລິດສະຕິນທັງໝົດ ກໍໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້. ແລ້ວກະສັດໂຊນກໍໄດ້ສົ່ງຄົນນາໍຂ່າວເປົ່າແກໄປທົ່ວປະເທດ ເພື່ອເກນ ເອົາຊາວເຮັບເຣີ ເຂົ້າເຮັດເສິກ.
|
||
\v 4 ເມື່ອຊາວອິດສະຣາເອນທັງໝົດໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າ, ກະສັດໂຊນໄດ້ຂ້າຜູ້ບັນຊາການທະຫານຟີລິດສະຕິນ ແລະ ຊາວຟີລິດສະຕິນກໍກຽດຊັງ ພວກຕົນ. ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຕອບສະໜອງຄໍາຮຽກຮ້ອງ ເພື່ອເຂົ້າໄປສົມທົບກັບກະສັດໂຊນ ທີ່ເມືອງກິນການ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ທ້ອນໂຮມກາໍລັງກັນມາຕໍ່ສູ້ພວກອິດສະຣາເອນ. ພວກເຂົາມີລົດຮົບສາມສິບພັນຄັນ, ທະຫານມ້າຫົກພັນຄົນ ແລະ ມີທະຫານຫລວງຫລາຍ ດັ່ງເມັດດິນຊາຍທີ່ຝັ່ງທະເລ. ພວກເຂົາໄດ້ໄປຍັງມິກມາດ ທີ່ທາງຕາເວັນອອກຂອງເບັດອາເວນ ແລະ ຕັ້ງຄ້າຍຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ຕໍ່ມາ ພວກເຂົາໄດ້ບຸກໂຈມຕີພວກອິດສະຣາເອນ ຢ່າງດຸເດືອດຈົນພວກອິດສະຣາເອນຢູ່ໃນທ່າຈົນຕາແຈ. ພວກອິດສະຣາເອນບາງຄົນໄດ້ໜີໄປລີ້ຢູ່ໃນຖໍ້າ, ໃນໂກນ, ຢູ່ໃນລະຫວ່າງໂງ່ນຫິນ, ຢູ່ໃນຫລຸມ ແລະ ຢູ່ໃນນາໍ້ສ້າງ.
|
||
\v 7 ສ່ວນຄົນອື່ນ ໆ ອີກ ໄດ້ຂ້າມແມ່ນໍ້າຈໍແດນ ໜີໄປຢູ່ໃນເຂດແດນຂອງເມືອງກາດ ແລະ ເມືອງກີເລອາດ. ສ່ວນ ກະສັດໂຊນນັ້ນ ຍັງຢູ່ໃນເມືອງກິນການ ແລະ ປະຊາຊົນທີ່ຢູ່ນາໍເພິ່ນກໍຕົກສະທ້ານຢ້ານກົວຫລາຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ກະສັດໂຊນ ໄດ້ຄອຍຖ້າຢູ່ເຈັດວັນ ຕາມຄໍາແນະນາໍຂອງຊາມູເອນ, ແຕ່ຊາມູເອນຍັງບໍ່ທັນມາຮອດກິນການເທື່ອ. ສ່ວນປະຊາຊົນຕ່າງກໍຄ່ອຍ ໆ ໜີໄປຈາກກະສັດໂຊນ;
|
||
\v 9 ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງກ່າວແກ່ພວກເຂົາວ່າ, “ຈົ່ງ ເອົາເຄື່ອງເຜົາບູຊາກັບເຄື່ອງບູຊາເພື່ອຄວາມ ສາມັກຄີທາໍ ມາໃຫ້ເຮົາ. ” ເພິ່ນໄດ້ຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊານັ້ນ
|
||
\v 10 ແລະ ພໍໝົດພິທີແລ້ວ ຊາມູເອນກໍມາເຖິງ. ກະສັດໂຊນ ຈຶ່ງອອກໄປຕ້ອນຮັບເພິ່ນ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ແຕ່ຊາມູເອນ ຖາມວ່າ, “ເຈົ້າໄດ້ເຮັດຫຍັງລົງໄປນັ້ນ? ” ກະສັດໂຊນ ຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ປະຊາຊົນກາໍລັງໜີໄປຈາກຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ທ່ານເອງກໍບໍ່ທັນມາຕາມທີ່ໄດ້ກ່າວໄວ້; ນອກຈາກນີ້ອີກ ພວກຟີລິດສະຕິນກາໍລັງທ້ອນໂຮມກັນຢູ່ທີ່ມິກມາດ.
|
||
\v 12 ດັ່ງນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຄິດວ່າ, ‘ຊາວຟີລິດສະຕິນຈະມາໂຈມຕີ ທີ່ເມືອງກິນການນີ້ ແລະ ເຮົາກໍບໍ່ໄດ້ຂໍຄວາມເຫັນຈາກອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່ອນ. ’ ສະນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຖວາຍເຄື່ອງບູຊາຕາມທີ່ຕົນຮູ້ສຶກ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ຊາມູເອນ ຕອບວ່າ, “ເປັນການໂງ່ຈ້າທີ່ສຸດ ທີ່ເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຊື່ອຟັງຄໍາສັ່ງຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າທີ່ໄດ້ໃຫ້ແກ່ເຈົ້າ. ຖ້າເຈົ້າເຊື່ອຟັງ ແລ້ວພຣະອົງກໍຈະໃຫ້ເຈົ້າ ແລະ ເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າໄດ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນ ຕະຫລອດໄປ.
|
||
\v 14 ແຕ່ບັດນີ້ ການປົກຄອງຂອງເຈົ້າຈະບໍ່ຍືນຍົງຕໍ່ໄປ ເພາະເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອຟັງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຊອກຫາ ຊາຍຄົນໜຶ່ງຕາມທີ່ພຣະອົງປະສົງ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະແຕ່ງຕັ້ງລາວໃຫ້ເປັນຜູ້ປົກຄອງປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ຊາມູເອນ ຈຶ່ງຈາກເມືອງກິນການໄປ ຕາມທາງຂອງຕົນ. ສ່ວນປະຊາຊົນທີ່ຍັງເຫລືອຢູ່ກໍຕິດຕາມໂຊນ ໄປສົມທົບກັບທະຫານຂອງເພິ່ນ. ພວກເຂົາໄດ້ອອກຈາກເມືອງກິນການໄປ [ຊ] ຈົນຮອດເມືອງກີເບອາ ໃນເຂດແດນເບັນຢາມິນ. ກະສັດໂຊນໄດ້ກວດກາເບິ່ງທະຫານຂອງຕົນ ຈຶ່ງເຫັນວ່າມີຢູ່ປະມານຫົກຮ້ອຍຄົນ.
|
||
\v 16 ກະສັດໂຊນ ກັບ ໂຢນາທານ ລູກຊາຍຂອງຕົນ ແລະພວກທະຫານໄດ້ຕັ້ງຄ້າຍຢູ່ທີ່ເມືອງເກບາ ໃນເຂດແດນເບັນຢາມິນ. ສ່ວນພວກຟີລິດສະຕິນນັ້ນໄດ້ຕັ້ງຄ້າຍຢູ່ທີ່ມິກມາດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ທະຫານຟີລິດສະຕິນ ໄດ້ຈາກຄ້າຍຂອງພວກເຂົາໄປຫາຫລອນໂຈມຕີ ໂດຍຈັດທະຫານເປັນສາມໝວດ ດັ່ງນີ້: ໝວດທີໜຶ່ງໄປທາງໂອຟະຣາ ໃນເຂດແດນຊູອານ, ໝວດທີສອງໄປທາງເມືອງເບັດໂຮໂຣນ,
|
||
\v 18 ແລະ ໝວດທີສາມໄປທາງຊາຍແດນທີ່ຢູ່ຊື່ກັບຮ່ອມພູເຊບົວອິມ ແລະຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ໃນເວລານັ້ນ ຊາດອິດສະຣາເອນບໍ່ໄດ້ມີຊ່າງຕີເຫລັກອີກແລ້ວ ເພາະຊາວຟີລິດສະຕິນ ຫ້າມບໍ່ໃຫ້ຊາວເຮັບເຣີ ຕີດາບ ແລະ ຫອກ.
|
||
\v 20 ຊາວອິດສະຣາເອນ ຈາໍເປັນຕ້ອງເອົາໄຖ, ສຽມ, ຂວານ ແລະ ກ່ຽວ [ຍ] ຂອງພວກເຂົາໄປໃຫ້ພວກຟີລິດສະຕິນຝົນໃຫ້
|
||
\v 21 ຄ່າຝົນຂວານ ແລະ ແປງໄມ້ບັງຄັບງົວ [ດ] ຕົກເປັນເງິນໜຶ່ງຫລຽນ ແລະ ຄ່າຝົນໄຖ ແລະ ສຽມ ຕົກເປັນເງິນສອງຫລຽນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ສະນັ້ນ ໃນມື້ສູ້ຮົບກັນນັ້ນ ບໍ່ມີທະຫານອິດສະຣາເອນຄົນໃດມີດາບ ແລະ ຫອກ ນອກຈາກກະສັດໂຊນ ແລະ ໂຢນາທານ ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນເທົ່ານັ້ນ.
|
||
\v 23 ພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ສົ່ງທະຫານໝວດໜຶ່ງໄປຍັງຊ່ອງແຄບ ມິກມາດ ເພື່ອປ້ອງກັນທີ່ນັ້ນໄວ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 14
|
||
\p
|
||
\v 1 ມີມື້ໜຶ່ງ ໂຢນາທານ ໄດ້ກ່າວຕໍ່ຊາຍໜຸ່ມຜູ້ທີ່ຖືອາວຸດ ໃຫ້ຕົນວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຮົາຂ້າມ ໄປຍັງຄ້າຍຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ. ” ແຕ່ໂຢນາທານ ບໍ່ໄດ້ບອກໃຫ້ກະສັດໂຊນ ພໍ່ຂອງຕົນຮູ້ນໍາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 2 ໃນເວລານັ້ນ ເພິ່ນໄດ້ພັກຢູ່ກ້ອງຕົ້ນໝາກພີລາ ທີ່ມິກໂລນ ຊຶ່ງບໍ່ໄກເທົ່າໃດຈາກ ເມືອງກີເບອາ; ເພິ່ນມີທະຫານຢູ່ນາໍປະມານ ຫົກຮ້ອຍຄົນ.
|
||
\v 3 ສ່ວນປະໂຣຫິດຜູ້ທີ່ຖືເອໂຟດ ແມ່ນ ອາຮີຢາ ລູກຊາຍຂອງອາຮີຕຸບ ແລະ ຫລານຊາຍຂອງອີຄາບົດ; ອີຄາບົດ ເປັນລູກຊາຍຂອງຟີເນຮາ ຜູ້ເປັນຫລານຊາຍ ຂອງເອລີ ປະໂຣຫິດຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ເມືອງຊີໂລ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນພວກທະຫານຮູ້ວ່າ ໂຢນາທານ ໄດ້ອອກໄປຈາກຄ້າຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ໃນຊ່ອງແຄບມິກມາດ ບ່ອນທີ່ໂຢນາທານຜ່ານໄປຫາຄ້າຍຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ ນັ້ນມີໂງ່ນຫິນໃຫຍ່ທັງຄົມ ແລະ ແຫລມ ສອງໂງ່ນ ຊຶ່ງຢູ່ແຕ່ລະຂ້າງຂອງຊ່ອງແຄບ. ໂງ່ນທີໜຶ່ງ ຊື່ວ່າ ໂບເຊັດ ແລະ ໂງ່ນທີສອງ ຊື່ວ່າ ເຊເນ.
|
||
\v 5 ໂງ່ນທີໜຶ່ງຢູ່ທາງເບື້ອງເໜືອຂອງຊ່ອງແຄບ ຊຶ່ງກົງກັບມິກມາດ ແລະ ໂງ່ນໜຶ່ງອີກຢູ່ທາງເບື້ອງໃຕ້ຊຶ່ງກົງກັບເກບາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ໂຢນາທານ ເວົ້າກັບຊາຍໜຸ່ມທີ່ມານໍາ ຕົນນັ້ນວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຮົາຂ້າມໄປຍັງຄ້າຍຂອງຊາວຟີລິດສະຕິນ ຜູ້ບໍ່ນັບຖືພຣະເຈົ້າ. ບາງທີອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຊ່ວຍເຫລືອພວກເຮົາກໍໄດ້. ຖ້າພຣະອົງຊ່ວຍເຫລືອພວກເຮົາ ຈະບໍ່ມີສິ່ງໃດກີດກັ້ນບໍ່ໃຫ້ພຣະອົງມອບໄຊຊະນະແກ່ພວກເຮົາໄດ້ດອກ ເຖິງແມ່ນວ່າ ພວກເຮົາມີໜ້ອຍຄົນກໍຕາມ. ”
|
||
\v 7 ຊາຍໜຸ່ມ ຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ທ່ານເຮັດສິ່ງໃດ [ຕ] ຂ້ານ້ອຍກໍຍິນດີເຮັດນາໍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ໂຢນາທານ ເວົ້າວ່າ, “ດີແລ້ວ ຖ້າດັ່ງນັ້ນ ພວກເຮົາຈະຂ້າມໄປໃຫ້ພວກຟີລິດສະຕິນເຫັນ.
|
||
\v 9 ຖ້າພວກເຂົາບອກພວກເຮົາ ໃຫ້ລໍຖ້າພວກເຂົາມາຫາ ກໍໃຫ້ພວກເຮົາລໍຖ້າພວກເຂົາຢູ່ທີ່ນີ້ແຫລະ
|
||
\v 10 ແຕ່ຖ້າພວກເຂົາບອກໃຫ້ພວກເຮົາໄປຫາ ພວກເຮົາຈຶ່ງໄປ ເພາະອັນນັ້ນຈະເປັນເຄື່ອງໝາຍບອກວ່າ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ພວກເຮົາມີໄຊຊະນະ ເໜືອພວກເຂົາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ດັ່ງນັ້ນ ໂຢນາທານ ແລະ ຊາຍໜຸ່ມຈຶ່ງໄດ້ປາກົດຕົວໃຫ້ພວກຟີລິດສະຕິນເຫັນ ແລະ ພວກເຂົາເວົ້າວ່າ, “ເບິ່ງພຸ້ນດູ ມີຊາວເຮັບເຣີ ບາງຄົນອອກມາຈາກຫລຸມ ທີ່ພວກເຂົາຫລົບລີ້ຢູ່. ”
|
||
\v 12 ທະຫານຟີລິດສະຕິນຈຶ່ງຮ້ອງໃສ່ ໂຢນາທານ ແລະ ຊາຍໜຸ່ມຜູ້ນັ້ນວ່າ, “ຈົ່ງຂຶ້ນມາພີ້ ພວກຂ້ອຍມີເລື່ອງຈະບອກ [ຖ] ພວກເຈົ້າ. ” ໂຢນາທານ ຈຶ່ງກ່າວແກ່ຊາຍໜຸ່ມທີ່ມານໍາຕົນນັ້ນວ່າ, “ຈົ່ງຕາມຂ້ອຍມາ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ພວກອິດສະຣາເອນ ມີໄຊຊະນະເໜືອພວກເຂົາແລ້ວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ໂຢນາທານ ຈຶ່ງປີນຊ່ອງແຄບຂຶ້ນໄປ ແລະຊາຍໜຸ່ມນັ້ນ ກໍຕາມລາວຂຶ້ນໄປຄືກັນ. ໂຢນາທານ ໂຈມຕີພວກຟີລິດສະຕິນ ໂດຍຊົກຕ່ອຍພວກເຂົາໃຫ້ລົ້ມລົງ ແລະ ຊາຍໜຸ່ມຜູ້ນັ້ນກໍເປັນຜູ້ຂ້າພວກເຂົາຖິ້ມ.
|
||
\v 14 ໃນ ການຂ້າຟັນກັນຄັ້ງທາໍອິດນັ້ນ ໂຢນາທານກັບ ຊາຍໜຸ່ມໄດ້ຂ້າສັດຕູຕາຍ ປະມານຊາວຄົນ ໃນເນື້ອທີ່ອັນຈາໍກັດທີ່ສຸດ. [ທ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ພວກຟີລິດສະຕິນທຸກຄົນທີ່ຢູ່ນອກເມືອງເກີດຢ້ານກົວ; ພວກກອງໂຈນແລະພວກທະຫານທີ່ຢູ່ໃນຄ້າຍກໍຢ້ານກົວຈົນຕົວສັ່ນເຊັນ ແຜ່ນດິນຫວັ່ນໄຫວ ແລະ ເກີດມີການສັບສົນວຸ້ນວາຍກັນຢ່າງໃຫຍ່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ທະຫານຂອງກະສັດໂຊນ ທີ່ເຝົ້າຍາມເມືອງກີເບອາ ໃນເຂດແດນເບັນຢາມິນ ໄດ້ເຫັນພວກຟີລິດສະຕິນແລ່ນໄປມາຢ່າງສັບສົນວຸ້ນວາຍກັນຢູ່.
|
||
\v 17 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດໂຊນຈຶ່ງສັ່ງທະຫານຂອງຕົນວ່າ, “ນັບເບິ່ງດູ ມີທະຫານຄົນໃດຫາຍໄປແດ່? ” ເມື່ອພວກເຂົານັບເບິ່ງແລ້ວກໍພົບວ່າ ໂຢນາທານກັບຊາຍໜຸ່ມຜູ້ທີ່ຖືອາວຸດໃຫ້ລາວນັ້ນຫາຍໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ເມື່ອເປັນເຊັ່ນນີ້ ກະສັດໂຊນຈຶ່ງກ່າວແກ່ປະໂຣຫິດອາຮີຢາ ວ່າ, “ຈົ່ງເອົາເອໂຟດ [ນ] ມາທີ່ນີ້. ” (ໃນຄາວນັ້ນແມ່ນ ອາຮີຢາ ທີ່ເປັນຜູ້ຖືເອໂຟດ ຕໍ່ໜ້າປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ.) [ບ]
|
||
\v 19 ເວລາທີ່ກະສັດໂຊນ ກໍາລັງກ່າວກັບປະໂຣຫິດຢູ່ນັ້ນ ການສັບສົນວຸ້ນວາຍຢູ່ໃນຄ້າຍຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ ກໍທະວີຄວາມຮ້າຍແຮງຍິ່ງຂຶ້ນ ກະສັດໂຊນເລີຍເວົ້າວ່າ, “ບໍ່ມີເວລາພໍທີ່ຈະປຶກສາ ກັບອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າດອກ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ແລ້ວເພິ່ນກັບພວກທະຫານກໍຍົກທັບເຂົ້າໄປຍັງສະໜາມຮົບ ເພື່ອໂຈມຕີພວກຟີລິດສະຕິນ ທີ່ພວມຕໍ່ສູ້ກັນຢ່າງສັບສົນວຸ້ນວາຍຢູ່ນັ້ນ.
|
||
\v 21 ຊາວເຮັບເຣີ ບາງຄົນທີ່ເຄີຍເຂົ້າຂ້າງພວກຟີລິດສະຕິນມາກ່ອນ ແລະ ໄດ້ເຂົ້າໄປຢູ່ໃນຄ້າຍນາໍພວກຟີລິດສະຕິນນັ້ນ ບັດນີ້ເຂົາໄດ້ປ່ຽນໃຈ [ປ] ແລະມາເຂົ້າຮ່ວມນາໍກະສັດໂຊນ ກັບ ໂຢນາທານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ເມື່ອພວກອື່ນ ໆ ທີ່ລີ້ຢູ່ຕາມເນີນພູເອຟຣາອິມ ໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າຊາວຟີລິດສະຕິນກາໍລັງແລ່ນປົບໜີ ພວກເຂົາຈຶ່ງມາຮ່ວມໂຈມຕີພວກຟີລິດສະຕິນ ເຊັ່ນກັນ
|
||
\v 23 ໂດຍຕາມລ່າສັດຕູຈົນກາຍເມືອງເບັດອາເວນ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍເຫລືອຊາວອິດສະຣາເອນໃຫ້ພົ້ນໃນມື້ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ໃນມື້ນັ້ນ ຊາວອິດສະຣາເອນໄດ້ອ່ອນແຮງຍ້ອນຫິວເຂົ້າ ເພາະກະສັດໂຊນໄດ້ອອກ ຄໍາສັ່ງຢ່າງເດັດຂາດ ວ່າ, “ໃນມື້ນີ້ ຂໍໃຫ້ຄໍາສາບແຊ່ງຕົກຖືກຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ກິນເຂົ້າ ກ່ອນເຮົາໄດ້ແກ້ແຄ້ນສັດຕູ. ” ດັ່ງນັ້ນ ຈຶ່ງບໍ່ມີຜູ້ໃດ ກິນຫຍັງຕະຫລອດວັນ.
|
||
\v 25 ພວກເຂົາ ທັງໝົດ [ຜ] ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນປ່າ ແລະ ຊອກຫາ ຮັງເຜິ້ງຢູ່ທົ່ວທຸກບ່ອນ.
|
||
\v 26 ປ່າໄມ້ທັງຫລາຍກໍເຕັມໄປດ້ວຍນາໍ້ເຜິ້ງ ແຕ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດ ກ້າເອົາມາກິນ ເພາະພວກເຂົາທຸກຄົນຢ້ານຄໍາສາບແຊ່ງຂອງກະສັດໂຊນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ແຕ່ໂຢນາທານ ບໍ່ໄດ້ຍິນຄໍາສາບແຊ່ງ ທີ່ພໍ່ຂອງຕົນໃຊ້ຂູ່ຂວັນປະຊາຊົນ; ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເອົາໄມ້ເທົ້າແທງຮັງເຜິ້ງ ແລະ ເອົານໍ້າເຜິ້ງມາກິນ. ໃນທັນໃດນັ້ນ ເພິ່ນກໍຮູ້ສຶກມີແຮງຂຶ້ນ.
|
||
\v 28 ແລ້ວທະຫານຄົນໜຶ່ງກໍບອກ ເພິ່ນວ່າ, “ພວກຂ້ານ້ອຍອ່ອນເພຍ ຍ້ອນຫິວເຂົ້າ ເພາະພໍ່ຂອງທ່ານໄດ້ຂູ່ພວກຂ້ານ້ອຍວ່າ, ‘ຂໍໃຫ້ຄໍາສາບແຊ່ງຕົກຖືກຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ ທີ່ກິນເຂົ້າໃນມື້ນີ້. ’ ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 29 ໂຢນາທານ ຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ພໍ່ຂ້ອຍສ້າງ ຄວາມລໍາບາກໃຫ້ປະຊາຊົນແທ້ ເບິ່ງດູຂ້ອຍມີແຮງຂຶ້ນເທົ່າໃດ ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ກິນນາໍ້ເຜິ້ງນີ້.
|
||
\v 30 ວັນນີ້ ຖ້າປະຊາຊົນຂອງເຮົາໄດ້ກິນອາຫານທີ່ພວກເຮົາໄດ້ມາຈາກສັດຕູ ພວກເຂົາຈະມີແຮງຂຶ້ນຫລາຍເທົ່າໃດ ຈົ່ງຄິດເບິ່ງດູ ວ່າ ພວກເຂົາຈະຂ້າພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ອີກຫລາຍເທົ່າໃດ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 31 ໃນມື້ນັ້ນ ພວກອິດສະຣາເອນໄດ້ຮົບຊະນະພວກຟີລິດສະຕິນໂດຍຕໍ່ສູ້ກັນຕະຫລອດທາງ ຕັ້ງແຕ່ມິກມາດ ຈົນຮອດເມືອງໄອຢາໂລນ ມາຮອດຕອນນີ້ ພວກອິດສະຣາເອນຕ່າງກໍອ່ອນແຮງລົງຍ້ອນຫິວເຂົ້າ
|
||
\v 32 ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຟ້າວແລ່ນ ໄປຢຶດເອົາສິ່ງຂອງທີ່ພວກຕົນຢຶດມາ ໄດ້ຈາກ ສັດຕູນັ້ນຄືໄດ້ເອົາແກະ ແລະ ງົວໄປຂ້າກັບບ່ອນ ແລະ ກິນຊີ້ນທີ່ຍັງມີເລືອດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 33 ຕໍ່ມາໄດ້ມີຄົນມາບອກກະສັດໂຊນ ວ່າ, “ເບິ່ງດູ ປະຊາຊົນໄດ້ເຮັດຜິດຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນ ເຈົ້າ ໂດຍກິນຊີ້ນທີ່ຍັງມີເລືອດ. ” ກະສັດໂຊນ ຈຶ່ງຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ພວກຄົນທໍລະຍົດຈົ່ງກຶ່ງກ້ອນຫິນໃຫຍ່ມາໃຫ້ເຮົາທີ່ນີ້. ” [ຝ]
|
||
\v 34 ແລ້ວເພິ່ນກໍອອກຄໍາສັ່ງອື່ນອີກ ວ່າ, “ຈົ່ງໄປຫາປະຊາຊົນ ແລະ ບອກໃຫ້ເຂົາທຸກຄົນນາໍ ເອົາງົວ ແລະ ແກະມາຂ້າກິນຢູ່ໃນທີ່ນີ້; ພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງເຮັດບາບຕໍ່ສູ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໂດຍກິນຊີ້ນທີ່ຍັງມີເລືອດ. ” ໃນຄືນນັ້ນ ພວກເຂົາທຸກຄົນໄດ້ນາໍເອົາສັດມາຂ້າຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 35 ກະສັດໂຊນ ໄດ້ສ້າງແທ່ນບູຊາຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຊຶ່ງເປັນແທ່ນບູຊາທາໍ ອິດທີ່ເພິ່ນໄດ້ສ້າງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 36 ກະສັດໂຊນ ໄດ້ກ່າວແກ່ທະຫານຂອງຕົນວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຮົາລົງໄປໂຈມຕີພວກຟີລິດສະຕິນ ໃນຕອນກາງຄືນຫລອນໂຈມຕີພວກເຂົາຈົນຮອດຮຸ່ງເຊົ້າ ແລະ ໃຫ້ຂ້າພວກເຂົາຖິ້ມໝົດ. ” ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ຈົ່ງເຮັດຕາມທີ່ທ່ານເຫັນວ່າດີທີ່ສຸດເຖີດ. ” ແຕ່ປະໂຣຫິດເວົ້າວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຮົາປຶກສາພຣະເຈົ້າ ເບິ່ງສາກ່ອນ. ”
|
||
\v 37 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດໂຊນຈຶ່ງຖາມພຣະເຈົ້າວ່າ, “ພຣະອົງຈະໃຫ້ພວກຂ້ານ້ອຍໄປສູ້ຮົບພວກຟີລິດສະຕິນ ຫລືບໍ່? ພຣະອົງຈະໃຫ້ພວກຂ້ານ້ອຍຮົບຊະນະພວກເຂົາ ຫລືບໍ່? ” ແຕ່ໃນມື້ນັ້ນ ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຕອບເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 38 ກະສັດໂຊນ ຈຶ່ງກ່າວແກ່ບັນດາຜູ້ນາໍຂອງປະຊາຊົນ ວ່າ, “ຈົ່ງພາກັນມາທີ່ນີ້ ແລະ ໄປສອບຖາມເບິ່ງວ່າ ໃນມື້ນີ້ມີຜູ້ໃດເຮັດຜິດຫຍັງແດ່?
|
||
\v 39 ເຮົາຂໍສັນຍາຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງຊົງຊີວິດຢູ່ ຄືອົງທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ຊາດອິດສະຣາເອນມີໄຊຊະນະ ວ່າຜູ້ທີ່ເຮັດຜິດຈະຕ້ອງຖືກຂ້າ ແມ່ນແຕ່ໂຢນາທານລູກຊາຍຂອງເຮົາກໍຕາມ. ” ແຕ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນທ່າມກາງປະຊາຊົນທັງໝົດເວົ້າຫຍັງເລີຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 40 ແລ້ວກະສັດໂຊນ ກໍເວົ້າກັບພວກເຂົາ ວ່າ, “ພວກເຈົ້າທຸກຄົນຢືນຢູ່ທີ່ນັ້ນ ສ່ວນເຮົາກັບໂຢນາທານ ຈະຢືນຢູ່ທີ່ນີ້. ” ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ຈົ່ງເຮັດຕາມທີ່ທ່ານເຫັນວ່າດີທີ່ສຸດເຖີດ. ”
|
||
\v 41 ກະສັດໂຊນ ຖາມວ່າ, “ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນເອີຍ ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງບໍ່ຕອບຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງໃນມື້ນີ້? ຖ້າຄວາມຜິດນັ້ນເປັນຂອງໂຢນາທານ ຫລື ຂອງ ຂ້ານ້ອຍເອງ ຂໍພຣະອົງຕອບໂດຍທາງອຸຣິມ, ແຕ່ຖ້າຄວາມຜິດນັ້ນເປັນຂອງປະຊາຊົນ ຊາດອິດສະຣາເອນ [ພ] ຂໍພຣະອົງຕອບໂດຍທາງທຸມມິມ. ” [ຟ] ແລ້ວຄໍາຕອບນັ້ນກໍໄດ້ຊີ້ບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າ ແມ່ນໂຢນາທານກັບກະສັດໂຊນ ແລະ ປະຊາຊົນກໍບໍ່ມີຄວາມຜິດ.
|
||
\v 42 ແລ້ວກະສັດໂຊນກໍເວົ້າວ່າ, “ຈົ່ງຈົກສະຫລາກລະຫວ່າງເຮົາ ແລະ ໂຢນາທານລູກຊາຍ ຂອງເຮົາເຖີດ. ” ແລະ ສະຫລາກກໍຕົກຖືກໂຢນາທານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 43 ກະສັດໂຊນຈຶ່ງຖາມໂຢນາທານ ວ່າ, “ເຈົ້າເຮັດຫຍັງຜິດ? ” ໂຢນາທານຕອບວ່າ, “ລູກໄດ້ກິນນໍ້າເຜິ້ງພຽງແຕ່ເລັກນ້ອຍເທົ່ານັ້ນ ລູກຢູ່ທີ່ນີ້ແລ້ວ ແລະ ພ້ອມທີ່ຈະຕາຍ. ”
|
||
\v 44 ກະສັດໂຊນກ່າວຕໍ່ລາວ ວ່າ, “ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ຂ້າເຈົ້າ ກໍຂໍພຣະອົງຂ້າຂ້ອຍສາເຖີດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 45 ແຕ່ປະຊາຊົນເວົ້າຕໍ່ກະສັດໂຊນ ວ່າ, “ຈະໃຫ້ໂຢນາທານ ຜູ້ທີ່ນາໍໄຊຊະນະອັນຍິ່ງໃຫຍ່ມາສູ່ຊາດອິດສະຣາເອນ ຖືກຂ້າຊັ້ນບໍ? ບໍ່ໄດ້ ພວກຂ້ານ້ອຍຂໍສັນຍາຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງຊົງຊີວິດຢູ່ ວ່າແມ່ນແຕ່ຜົມເສັ້ນໜຶ່ງທີ່ຫົວຂອງເພິ່ນ ຈະບໍ່ໃຫ້ສູນເສຍໄປ. ສິ່ງທີ່ເພິ່ນ ໄດ້ເຮັດໃນມື້ນີ້ ແມ່ນການຊ່ວຍເຫລືອຂອງພຣະເຈົ້າ. ” ສະນັ້ນ ປະຊາຊົນຈຶ່ງຊ່ວຍໂຢນາທານ ບໍ່ໃຫ້ຖືກຂ້າ.
|
||
\v 46 ຫລັງຈາກນັ້ນກະສັດໂຊນ ຈຶ່ງເຊົາໄລ່ຕາມລ່າພວກຟີລິດສະຕິນ ແລະ ພວກເຂົາກໍກັບຄືນສູ່ເຂດແດນຂອງພວກຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 47 ເມື່ອໂຊນຂຶ້ນເປັນກະສັດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ສູ້ຮົບໃນທຸກບ່ອນກັບສັດຕູທຸກຄົນຂອງເພິ່ນ ເຊັ່ນ: ຊາວໂມອາບ, ຊາວອໍາໂມນ, ຊາວເອໂດມ, ພວກກະສັດແຫ່ງໂຊບາ ແລະ ພວກຟີລິດສະຕິນ. ທຸກບ່ອນທີ່ເພິ່ນສູ້ຮົບ ເພິ່ນກໍໄດ້ຮັບໄຊຊະນະ. [ມ]
|
||
\v 48 ເພິ່ນສູ້ຮົບຢ່າງອົງອາດກ້າຫານ ແລະ ເອົາຊະນະພວກອາມາເຫລັກ. ເພິ່ນຊ່ວຍຊາວອິດສະຣາເອນໃຫ້ພົ້ນຈາກການບຸກຮຸກໂຈມຕີຂອງເຫລົ່າສັດຕູທຸກ ໆ ຄັ້ງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 49 ບັນດາລູກຊາຍຂອງກະສັດໂຊນ ມີດັ່ງນີ້: ໂຢນາທານ, ອິດສະວີ ແລະ ມັນກີຊູຢາ. ລູກສາວກົກຂອງເພິ່ນຊື່ວ່າ ເມຣັບ ແລະ ລູກສາວຫລ້າຊື່ວ່າ ມີການ.
|
||
\v 50 ເມຍຂອງ ກະສັດໂຊນ ຊື່ວ່າ ອາຮີໂນອາມ ລູກສາວຂອງອາຮີມາອາດ; ຜູ້ບັນຊາການກອງທັບແມ່ນ ຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງເພິ່ນຊື່ວ່າ ອັບເນ; ລາວແມ່ນລູກຊາຍຂອງເນຣະ ຜູ້ເປັນລູງຂອງໂຊນ.
|
||
\v 51 ກີເຊ ຜູ້ທີ່ເປັນພໍ່ຂອງໂຊນ ແລະ ເນຣະ ຜູ້ທີ່ເປັນພໍ່ຂອງອັບເນ ທັງສອງເປັນລູກຊາຍຂອງອາບີເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 52 ຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງກະສັດໂຊນ ເພິ່ນໄດ້ຕໍ່ສູ້ພວກຟີລິດສະຕິນ ຢ່າງດຸເດືອດ. ເມື່ອພົບຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ແຂງແຮງ ແລະ ກ້າຫານດີ ເພິ່ນກໍເອົາເຂົ້າມາຮັບໃຊ້ໃນກອງທັບຂອງເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 15
|
||
\p
|
||
\v 1 ຕໍ່ມາ ຊາມູເອນໄດ້ກ່າວແກ່ໂຊນ ວ່າ, “ຂ້ອຍເປັນຜູ້ທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສົ່ງມາໃຊ້ນາໍ້ມັນສັກສິດຫົດສົງເຈົ້າ ໃຫ້ເປັນກະສັດປົກຄອງຊາວອິດສະຣາເອນ ປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງ. ບັດນີ້ ຈົ່ງຟັງຖ້ອຍຄໍາທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວ.
|
||
\v 2 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງຊົງຣິດອໍານາດຍິ່ງໃຫຍ່ ກ່າວວ່າ, ‘ເຮົາຈະລົງໂທດຊາວອາມາເຫລັກ ຍ້ອນວ່າບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາໄດ້ຕໍ່ຕ້ານຊາວອິດສະຣາເອນ ສະໄໝທີ່ຊາວອິດສະຣາເອນໄດ້ເດີນທາງອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບ.
|
||
\v 3 ຈົ່ງໄປໂຈມຕີຊາວອາມາເຫລັກ ແລະ ທາໍລາຍທຸກຢ່າງທີ່ພວກເຂົາມີຢູ່ນັ້ນໃຫ້ໝົດ. ຢ່າໃຫ້ສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງເຫລືອຢູ່ເລີຍ. ຈົ່ງຂ້າຜູ້ຊາຍ ຜູ້ຍິງ, ແອນ້ອຍ ທີ່ຫາກໍເກີດໃໝ່ກັບເດັກນ້ອຍ ທຸກຄົນຖິ້ມຕະຫລອດທັງຝູງງົວ, ຝູງແກະ, ຝູງ ອູດ ແລະ ຝູງລໍ ດ້ວຍ. ’ ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ແລ້ວກະສັດໂຊນ ກໍສັ່ງໃຫ້ທະຫານຂອງຕົນທຸກກອງເຂົ້າມາເຕົ້າໂຮມກັນ ແລະ ກວດກາເບິ່ງພົນຮົບທີ່ ເຕເລັມ ມີດັ່ງນີ້: ທະຫານຊາວອິດສະຣາເອນ ມີສອງຮ້ອຍພັນຄົນ ແລະ ທະຫານຊາວຢູດາ ມີສິບພັນຄົນ.
|
||
\v 5 ເພິ່ນເອງພ້ອມທັງກອງທັບໄດ້ໄປຍັງເມືອງອາມາເຫລັກ ແລະ ດັກສະກັດເພື່ອຫລອນໂຈມຕີຢູ່ຕາມຮ່ອມຫ້ວຍທີ່ແຫ້ງແລ້ງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ເພິ່ນໄດ້ສົ່ງຄໍາເຕືອນໄປບອກຊາວເກນິດ ປະຊາຊົນພວກໜຶ່ງຊຶ່ງບັນພະບຸລຸດ ຂອງພວກເຂົາໄດ້ມີໃຈເມດຕາຕໍ່ຊາວອິດສະຣາເອນ ໃນສະໄໝທີ່ຊາວອິດສະຣາເອນ ໄດ້ອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບນັ້ນ ວ່າ, “ໃຫ້ໜີຈາກຊາວອາມາເຫລັກ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະບໍ່ໄດ້ຂ້າພວກເຈົ້າ ພ້ອມກັບພວກເຂົາ. ” ສະນັ້ນຊາວເກນິດ ຈຶ່ງພາກັນໜີໄ.
|
||
\v 7 ກະສັດໂຊນ ໄດ້ເອົາຊະນະຊາວ ອາມາເຫລັກ ໂດຍສູ້ຮົບກັນຕະຫລອດທາງ ແຕ່ເມືອງຮາວີລາ ຈົນເຖິງເມືອງຊູຣະ ທີ່ທາງທິດຕາເວັນອອກຂອງເອຢິບ;
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ເພິ່ນຈັບເຈົ້າ ອາກາ ກະສັດແຫ່ງອາມາເຫລັກ ໄດ້ທັງເປັນ ແລະ ໄດ້ຂ້າປະຊາຊົນທັງໝົດຖິ້ມ.
|
||
\v 9 ແຕ່ກະສັດໂຊນ ແລະ ທະຫານຂອງເພິ່ນປ່ອຍໃຫ້ເຈົ້າອາກາ ມີຊີວິດຢູ່ທັງບໍ່ໄດ້ຂ້າແກະ ແລະ ງົວໂຕທີ່ຕຸ້ຍພີດີ ພ້ອມດ້ວຍລູກງົວ ແລະ ລູກແກະໂຕທີ່ຈົບງາມທີ່ສຸດ [ຢ] ແລະ ບໍ່ໄດ້ທາໍລາຍສິ່ງທີ່ມີຄ່າ. ພວກເຂົາໄດ້ທາໍລາຍແຕ່ສິ່ງທີ່ບໍ່ມີປະໂຫຍດ ແລະ ບໍ່ມີຄຸນຄ່າເທົ່ານັ້ນ. [ຣ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວແກ່ຊາມູເອນ ວ່າ,
|
||
\v 11 “ເຮົາເສຍໃຈຫລາຍ ທີ່ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງໂຊນໃຫ້ເປັນກະສັດ. ລາວຫັນໜີຈາກເຮົາ ແລະ ບໍ່ເຊື່ອຟັງຄໍາສັ່ງຂອງເຮົາ. ” ສ່ວນຊາມູເອນກໍໃຈຮ້າຍດ້ວຍ ຈຶ່ງພາວັນນາອະທິຖານຂໍກັບອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕະຫລອດຄືນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ມື້ຕໍ່ມາ ເພິ່ນໄດ້ອອກໄປພົບກະສັດໂຊນ ແຕ່ເຊົ້າ ໆ ແຕ່ເພິ່ນໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າ ກະສັດໂຊນໄດ້ໄປທີ່ເມືອງກາເມນແລ້ວ ບ່ອນທີ່ເພິ່ນກໍ່ສ້າງອະນຸສາວະລີ ສໍາລັບຕົນເອງ ແລ້ວໄດ້ເລີຍໄປຍັງເມືອງກິນການ.
|
||
\v 13 ເມື່ອຊາມູເອນໄປຮອດ ກະສັດໂຊນໄດ້ສະແດງຄວາມຄໍານັບຕໍ່ເພິ່ນ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ທ່ານຊາມູເອນເອີຍ ຂໍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອວຍພອນທ່ານເທີ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະຕິບັດ ຕາມຄໍາສັ່ງຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແລ້ວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ຊາມູເອນ ຖາມວ່າ, “ຖ້າດັ່ງນັ້ນ ສຽງງົວແລະສຽງແກະທີ່ຮ້ອງຢູ່ນັ້ນ ໄດ້ມາແຕ່ໃສ? ”
|
||
\v 15 ກະສັດໂຊນຕອບວ່າ, “ຄົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັດເຫລົ່ານັ້ນ ມາຈາກຊາວອາມາເຫລັກ. ພວກເຂົາໄດ້ເອົາແກະແລະງົວໂຕດີທີ່ສຸດໄວ້ ເພື່ອເປັນເຄື່ອງບູຊາຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງທ່ານ ແລະສ່ວນທີ່ເຫລືອນັ້ນ ພວກເຮົາໄດ້ທາໍລາຍຖິ້ມ ໝົດ. ” [ລ]
|
||
\v 16 ຊາມູເອນ ສັ່ງວ່າ, “ຢຸດ ຂ້າພະເຈົ້າຈະບອກທ່ານເຖິງສິ່ງທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ກ່າວກັບຂ້າພະເຈົ້າໃນຄືນນີ້. ” ກະສັດໂຊນ ກ່າວວ່າ, “ບອກຂ້າພະເຈົ້າມາເບິ່ງດູ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ຊາມູເອນ ກ່າວວ່າ, “ເຖິງແມ່ນເຈົ້າຖື ຕົນເອງວ່າ ບໍ່ມີຄວາມສໍາຄັນກໍຕາມ ແຕ່ເຈົ້າ ກໍເປັນຜູ້ນາໍເຜົ່າຕ່າງ ໆ ຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ນາໍ້ ມັນສັກສິດຫົດສົງເຈົ້າໃຫ້ເປັນກະສັດຂອງ ຊາດອິດສະຣາເອນ
|
||
\v 18 ແລະ ພຣະອົງໄດ້ ສັ່ງເຈົ້າໃຫ້ອອກໄປທໍາລາຍພວກຄົນຊົ່ວຮ້າຍ ເຫລົ່ານັ້ນ ໃນເມືອງອາມາເຫລັກ. ພຣະອົງບອກເຈົ້າໃຫ້ສູ້ຮົບ ແລະ ຂ້າພວກເຂົາຖິ້ມໝົດ.
|
||
\v 19 ແລ້ວເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ເຊື່ອຟັງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ? ເປັນຫຍັງ ຈຶ່ງຢຶດເອົາສິ່ງຂອງເຫລົ່ານີ້ ແລະ ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ພໍໃຈ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ກະສັດໂຊນ ຕອບວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຊື່ອຟັງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະຕິບັດຕາມສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ສັ່ງໂດຍຈັບກະສັດອາກາ ແລະ ຂ້າຊາວອາມາເຫລັກທຸກຄົນຖິ້ມ.
|
||
\v 21 ແຕ່ທະຫານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ບໍ່ໄດ້ຂ້າແກະ ແລະ ງົວໂຕດີທີ່ສຸດ ທີ່ເຂົາຢຶດມານັ້ນ. ພວກເຂົາໄດ້ນໍາເອົາສັດເຫລົ່ານັ້ນມາຍັງເມືອງກິນການພີ້ ເພື່ອຖວາຍບູຊາແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງທ່ານ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ຊາມູເອນ ກ່າວວ່າ, “ແມ່ນສິ່ງໃດທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕ້ອງການຫລາຍກວ່າ: ການເຊື່ອຟັງ ຫລື ຂອງຖວາຍແລະເຄື່ອງບູຊາ? ເຊື່ອຟັງພຣະອົງກໍດີກວ່າ ຖວາຍແກະໂຕດີທີ່ສຸດເປັນເຄື່ອງບູຊາແກ່ພຣະອົງ.
|
||
\v 23 ການກະບົດຕໍ່ສູ້ພຣະອົງເປັນການຊົ່ວຊ້າເທົ່າກັບການໃຊ້ເວດມົນຄາຖາ ແລະ ຄວາມ ອວດດີກໍເປັນບາບ ເທົ່າກັບການຂາບໄຫວ້ຮູບເຄົາຣົບ. ຍ້ອນເຈົ້າໄດ້ປະຖິ້ມຄໍາສັ່ງຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະອົງຈຶ່ງປະຖິ້ມເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ໃຫ້ເຈົ້າເປັນກະສັດອີກຕໍ່ໄປ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ກະສັດໂຊນ ຕອບຄືນວ່າ, “ແມ່ນແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດບາບ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຊື່ອຟັງຄໍາສັ່ງຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຄໍາແນະນາໍຂອງທ່ານ. ຂ້າພະເຈົ້າເກງໃຈທະຫານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຈຶ່ງເຮັດຕາມທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການ.
|
||
\v 25 ແຕ່ບັດນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຮ້ອງຂໍທ່ານອະໄພບາບຂອງຂ້າພະເຈົ້າເສຍ ແລະ ກັບຄືນເມືອເມືອງກິນການ ນາໍຂ້າພະເຈົ້າແດ່ ເພື່ອວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະໄດ້ນະມັດສະການອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ຊາມູເອນ ຕອບວ່າ, “ເຮົາຈະບໍ່ຄືນເມືອ ກັບເຈົ້າ ເຈົ້າໄດ້ປະຖິ້ມຄໍາສັ່ງຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍປະຖິ້ມເຈົ້າຈາກການເປັນກະສັດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ. ”
|
||
\v 27 ເມື່ອຊາມູເອນ ກາໍລັງຈະຫັນຫລັງໜີໄປ ກະສັດໂຊນກໍດຶງສາຍເສື້ອຄຸມຂອງເພິ່ນຈົນຂາດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ຊາມູເອນ ກ່າວແກ່ເພິ່ນວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ຈີກອານາຈັກອິດສະຣາເອນອອກຈາກເຈົ້າໃນມື້ນີ້ ແລະ ພຣະອົງຈະມອບໃຫ້ແກ່ຄົນອື່ນທີ່ດີກວ່າເຈົ້າ.
|
||
\v 29 ພຣະເຈົ້າອົງຊົງຣິດອໍານາດສູງສຸດຂອງຊາດ ອິດສະຣາເອນ ບໍ່ເວົ້າຕົວະ ຫລື ປ່ຽນໃຈ. ພຣະອົງບໍ່ແມ່ນມະນຸດ ສະນັ້ນພຣະອົງຈຶ່ງບໍ່ປ່ຽນໃຈ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ກະສັດໂຊນ ຕອບວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດບາບ, ແຕ່ຢ່າງໜ້ອຍຂໍທ່ານໃຫ້ຄວາມນັບຖືແກ່ຂ້າພະເຈົ້າ ຕໍ່ໜ້າພວກຜູ້ນາໍປະຊາຊົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຊາວອິດສະຣາເອນທຸກຄົນ. ຂໍທ່ານຈົ່ງກັບເມືອນາໍຂ້າພະເຈົ້າ ເພື່ອຈະໄດ້ນະມັດສະການອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງທ່ານ. ”
|
||
\v 31 ດ່ັງນັ້ນ ຊາມູເອນຈຶ່ງຍອມຄືນເມືອເມືອງກິນການ ກັບກະສັດໂຊນ ແລະ ກະສັດໂຊນກໍໄດ້ນະມັດສະການອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 32 ຊາມູເອນ ສັ່ງວ່າ, “ຈົ່ງນາໍກະສັດອາກາ ມາທີ່ນີ້ຫາຂ້າພະເຈົ້າ. ເຈົ້າອາກາເຂົ້າມາຫາຊາມູເອນ ໂດຍຕົວສັ່ນ ແລະ ທັງຄິດໃນໃຈວ່າ, “ຄວາມຕາຍນີ້ຊ່າງເປັນການຂົມຂື່ນແທ້ນໍ” [ວ]
|
||
\v 33 ຊາມູເອນ ກ່າວວ່າ, “ດາບຂອງເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ແມ່ຫລາຍຄົນຕ້ອງສູນເສຍລູກຂອງຕົນ; ດັ່ງນັ້ນແຫລະ ແມ່ຂອງເຈົ້າຈະຕ້ອງສູນເສຍລູກໄປເໝືອນກັນ. ” ແລ້ວຊາມູເອນ ກໍຂ້າເຈົ້າອາກາ ແລະ ຕັດເປັນຕ່ອນ ໆ ຕໍ່ໜ້າແທ່ນບູຊາທີ່ເມືອງກິນການ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 34 ແລ້ວຊາມູເອນ ກໍໄປຍັງເມືອງຣາມາ ສ່ວນກະສັດໂຊນນັ້ນ ໄດ້ຄືນເມືອວັງຂອງເພິ່ນ ທີ່ເມືອງກີເບອາ.
|
||
\v 35 ຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງຊາມູເອນ ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເຫັນກະສັດໂຊນອີກຈັກເທື່ອ ແຕ່ເພິ່ນຍັງເສົ້າສະຫລົດໃຈ ນາໍກະສັດໂຊນຫລາຍ. ສ່ວນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍເສຍໃຈ ທີ່ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງໂຊນໃຫ້ເປັນກະສັດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 16
|
||
\p
|
||
\v 1 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວຕໍ່ຊາມູເອນ ວ່າ, “ເຈົ້າຍັງຈະໂສກເສົ້າເສຍໃຈນໍາໂຊນ ອີກດົນປານໃດ? ເຮົາໄດ້ປົດລາວອອກຈາກຕໍາແໜ່ງກະສັດແລ້ວ, ແຕ່ບັດນີ້ ຈົ່ງຖືນໍ້າມັນສັກສິດໄປຍັງເມືອງເບັດເລເຮັມ ແລະ ຫາ ຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ຊື່ວ່າ ເຢຊີ ເພາະເຮົາໄດ້ເລືອກ ເອົາລູກຊາຍຂອງລາວຄົນໜຶ່ງໃຫ້ເປັນກະສັດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 2 ຊາມູເອນ ຖາມວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຈະເຮັດເຊັ່ນນັ້ນໄດ້ຢ່າງໃດ? ຖ້າໂຊນໄດ້ຍິນເລື່ອງນີ້ ລາວຄົງຈະຂ້າ ຂ້ານ້ອຍເສຍ. ” ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕອບວ່າ, “ໃຫ້ເຈົ້າເອົາລູກງົວໂຕໜຶ່ງໄປນາໍ ແລະເວົ້າວ່າ, ເຈົ້າມາທີ່ນີ້ ເພື່ອຖວາຍບູຊາແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
\v 3 ໃຫ້ເຈົ້າເຊີນເຢຊີ ມາຮ່ວມໃນການຖວາຍນັ້ນດ້ວຍ ແລ້ວເຮົາຈະບອກເຈົ້າ ວ່າຄວນຈະເຮັດຢ່າງໃດ ໃນຂັ້ນຕໍ່ໄປ. ເຈົ້າຈະເອົານາໍ້ມັນສັກສິດຫົດສົງຊາຍຜູ້ໜຶ່ງ ທີ່ເຮົາບອກເຈົ້າວ່າຈະເປັນກະສັດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ຊາມູເອນປະຕິບັດຕາມທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສັ່ງ. ເມື່ອເພິ່ນເດີນທາງໄປຍັງເມືອງເບັດເລເຮັມ, ພວກເຖົ້າແກ່ໃນເມືອງໄດ້ອອກ ມາຕ້ອນຮັບເພິ່ນ ທັງຢ້ານກົວຈົນຕົວສັ່ນເຊັນ ແລະຖາມວ່າ, “ທ່ານມາຢ້ຽມຢາມພວກຂ້ານ້ອຍຢ່າງສັນຕິ ຫລືບໍ່? ”
|
||
\v 5 ຊາມູເອນ ຕອບວ່າ, “ແມ່ນແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າມາຖວາຍ ເຄື່ອງບູຊາແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈົ່ງຊໍາລະ ຕົວໃຫ້ບໍຣິສຸດ ແລະ ໄປນາໍຂ້າພະເຈົ້າ. ” ເພິ່ນຍັງບອກເຢຊີ ແລະ ພວກລູກຊາຍຂອງເພິ່ນຊໍາລະຕົວໃຫ້ບໍຣິສຸດ ແລະ ເຊີນພວກເຂົາມາ ຮ່ວມໃນການຖວາຍບູຊາດ້ວຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ເມື່ອພວກເຂົາມາຮອດ ຊາມູເອນກໍຫລຽວເຫັນເອລີອາບ ລູກຊາຍຂອງເຢຊີ ເພິ່ນຈຶ່ງຄິດໃນໃຈວ່າ, “ຊາຍທີ່ຢືນຢູ່ທີ່ນີ້ຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຕ້ອງແມ່ນຜູ້ທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເລືອກໄວ້ຢ່າງແນ່ນອນ. ”
|
||
\v 7 ແຕ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວຕໍ່ເພິ່ນວ່າ, “ຢ່າໄດ້ສົນໃຈນໍາຄວາມສູງ ແລະ ຄວາມງາມຂອງລາວເລີຍ ເຮົາບໍ່ຮັບເອົາລາວ ເພາະການຕັດສິນຂອງເຮົາ ບໍ່ຄືການຕັດສິນຂອງມະນຸດ. ມະນຸດເບິ່ງພາຍນອກ ແຕ່ເຮົາເບິ່ງພາຍໃນຈິດໃຈ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ແລ້ວເຢຊີ ກໍໄດ້ເອີ້ນ ອາບີນາດາບ ລູກຊາຍອີກຜູ້ໜຶ່ງຂອງຕົນມາ ແລະ ພາລາວໄປຫາຊາມູເອນ, ແຕ່ຊາມູເອນ ບອກວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເລືອກເອົາລາວ. ”
|
||
\v 9 ເຢຊີ ຈຶ່ງພາຊາມມາ ເຂົ້າມາ ແຕ່ຊາມູເອນໄດ້ບອກວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເລືອກເອົາລາວ. ”
|
||
\v 10 ເຢຊີ ໄດ້ນາໍລູກຊາຍທັງເຈັດຄົນຂອງຕົນມາຫາຊາມູເອນ ໂດຍວິທີນີ້, ແຕ່ຊາມູເອນໄດ້ກ່າວແກ່ເຢຊີ ວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເລືອກເອົາຜູ້ໃດຈັກຄົນ ໃນຄົນເຫລົ່ານີ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ແລ້ວຊາມູເອນ ກໍຖາມລາວວ່າ, “ເຈົ້າຍັງມີລູກຊາຍຢູ່ອີກບໍ? ” ເຢຊີ ຕອບວ່າ, “ຍັງມີອີກຜູ້ໜຶ່ງ. ລາວເປັນລູກຫລ້າ ແຕ່ດຽວນີ້ລາວກາໍລັງລ້ຽງແກະຢູ່. ” ຊາມູເອນ ກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງໄປນາໍເອົາລາວມາທີ່ນີ້ ພວກເຮົາຈະບໍ່ຖວາຍເຄື່ອງບູຊາ ຈົນກວ່າລາວມາ. ”
|
||
\v 12 ດັ່ງນັ້ນເຢຊີ ຈຶ່ງສົ່ງຄົນໄປນາໍເອົາດາວິດ. ລາວເປັນຄົນຜິວສົດໄສ, ເປັນຊາຍໜຸ່ມທີ່ມີສຸຂະພາບດີ ແລະ ຕາກໍເປັນແວວແຈ່ມໃສງາມດີ. ອົງພຣະ ຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວວ່າ, “ແມ່ນຄົນນີ້ແຫລະ ຈົ່ງເອົານາໍ້ມັນສັກສິດຫົດສົງລາວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ຊາມູເອນ ເອົານາໍ້ມັນສັກສິດຫົດສົງດາວິດ ຕໍ່ໜ້າພວກອ້າຍ ໆ ຂອງລາວ. ໃນທັນໃດນັ້ນ ພຣະວິນຍານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກໍຄວບຄຸມດາວິດ ແລະ ສະຖິດຢູ່ກັບລາວນັບຕັ້ງແຕ່ມື້ນັ້ນມາ ຊາມູເອນກໍກັບຄືນເມືອຍັງບ້ານເມືອງຂອງຕົນທີ່ ຣາມາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ພຣະວິນຍານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ໜີໄປຈາກກະສັດໂຊນ ແລະ ວິນຍານຊົ່ວຮ້າຍຈາກອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກໍໄດ້ມາທໍລະມານເພິ່ນ.
|
||
\v 15 ພວກທີ່ລໍຮັບໃຊ້ເພິ່ນນັ້ນໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ພວກຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າ ແມ່ນວິນຍານຊົ່ວຮ້າຍຈາກພຣະເຈົ້າໄດ້ມາທໍລະມານທ່ານ.
|
||
\v 16 ດັ່ງນັ້ນ ທ່ານເອີຍຈົ່ງອອກຄໍາສັ່ງມາເທີ້ນ ແລະ ພວກຂ້ານ້ອຍຈະໄປຊອກຫາຄົນທີ່ຮູ້ຈັກດີດພິນມາໃຫ້ທ່ານ. ເມື່ອໃດທີ່ວິນຍານຊົ່ວຮ້າຍເຂົ້າມາສິງຢູ່ໃນທ່ານ ຊາຍຄົນນັ້ນຈະດີດພິນຂອງລາວ ແລະ ທ່ານກໍຈະເປັນປົກກະຕິ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ກະສັດໂຊນ ຈຶ່ງອອກຄໍາສັ່ງໃຫ້ພວກທີ່ຄອຍຮັບໃຊ້ເພິ່ນນັ້ນ ວ່າ, “ຈົ່ງໄປຊອກຫາຜູ້ທີ່ຫລິ້ນພິນເກັ່ງ ໆ ແລະ ພາລາວມາຫາເຮົາ. ”
|
||
\v 18 ມີຄົນໜຶ່ງໃນຈາໍນວນຄົນທີ່ຄອຍຮັບໃຊ້ກະສັດໂຊນ ນັ້ນເວົ້າວ່າ, “ເຢຊີ ຊາວເມືອງເບັດເລເຮັມ ມີລູກຊາຍຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຫລິ້ນດົນຕຼີເກັ່ງ. ນອກຈາກນີ້ ລາວຍັງເປັນຄົນກ້າຫານ ແລະ ມີສີສັນສົດໄສ, ເປັນນັກຮົບທີ່ດີເດັ່ນ ແລະ ເປັນຜູ້ກ້າປາກກ້າເວົ້າ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສະຖິດຢູ່ກັບລາວ. ”
|
||
\v 19 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດໂຊນ ຈຶ່ງສົ່ງຜູ້ນາໍຂ່າວໄປບອກເຢຊີ ວ່າ, “ໃຫ້ເຈົ້າສົ່ງດາວິດ ລູກຊາຍຜູ້ທີ່ລ້ຽງແກະຂອງເຈົ້າ ມາຫາເຮົາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ເຢຊີໄດ້ສົ່ງດາວິດ ໄປຫາກະສັດໂຊນ ພ້ອມກັບແບ້ນ້ອຍໂຕໜຶ່ງ, ລໍໂຕໜຶ່ງທີ່ບັນທຸກເຂົ້າຈີ່ ແລະ ນາໍ້ອະງຸ່ນເຕັມຖົງໜຶ່ງ.
|
||
\v 21 ດາວິດ ເຂົ້າໄປຫາກະສັດໂຊນ ແລະ ຖືກຮັບເຂົ້າເປັນຂ້າຣາຊການຄົນໜຶ່ງຂອງເພິ່ນ. ກະສັດໂຊນ ພໍໃຈນາໍດາວິດຫລາຍ ຈຶ່ງເລືອກໃຫ້ລາວເປັນຄົນຖືອາວຸດ ປະຈາໍຕົວຂອງເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ແລ້ວກະສັດໂຊນ ກໍສັ່ງຄວາມໄປບອກເຢຊີ ວ່າ, “ເຮົາພໍໃຈນໍາດາວິດຫລາຍ ຂໍໃຫ້ລາວຢູ່ຮັບໃຊ້ເຮົາໃນທີ່ນີ້ສາ. ”
|
||
\v 23 ນັບຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ ເມື່ອໃດວິນຍານຊົ່ວຮ້າຍຈາກ ພຣະເຈົ້າ ເຂົ້າສິງກະສັດໂຊນ ດາວິດກໍຈັບພິນຂອງຕົນຂຶ້ນມາດີດເມື່ອນັ້ນ ແລ້ວວິນຍານຊົ່ວຮ້າຍກໍອອກໜີໄປ. ກະສັດໂຊນ ຈຶ່ງຮູ້ສຶກສະບາຍຂຶ້ນ ແລະ ເປັນປົກກະຕິອີກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 17
|
||
\p
|
||
\v 1 ພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ທ້ອນໂຮມກາໍລັງກັນເຂົ້າສູ່ເສິກທີ່ເມືອງໂຊໂກ ໃນແຂວງຢູດາຍ; ພວກເຂົາຕັ້ງທີ່ໝັ້ນຢູ່ບ່ອນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ເອແຟັດດໍາມິມ ລະຫວ່າງກາງເມືອງໂຊໂກ ແລະ ເມືອງອາເຊກາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 2 ສ່ວນກະສັດໂຊນ ແລະ ຊາວອິດສະຣາເອນນັ້ນ ກໍໄດ້ເຕົ້າໂຮມກັນ ແລະ ຕັ້ງຄ້າຍຢູ່ທີ່ຮ່ອມພູເອລາ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍຕຽມພ້ອມທີ່ຈະສູ້ຮົບພວກຟີລິດສະຕິນ ໃນທີ່ນັ້ນ.
|
||
\v 3 ພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ຢືນເປັນແຖວຢາຍກັນຢູ່ຕາມເນີນພູໜ່ວຍໜຶ່ງ ແລະ ຊາວ ອິດສະຣາເອນ ກໍຢືນເປັນແຖວຢາຍກັນຢູ່ຕາມເນີນພູ ອີກໜ່ວຍໜຶ່ງຊຶ່ງມີຮ່ອມພູຂັ້ນລະຫວ່າງພວກເຂົາທັງສອງຝ່າຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ຍັງມີຊາຍຈາກເມືອງກາດ ຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ໂກລີອາດ; ລາວໄດ້ອອກຈາກຄ້າຍຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ ມາທ້າທາຍພວກອິດສະຣາເອນ. ລາວເປັນຄົນສູງໃຫຍ່ເກືອບ ເຖິງສາມແມັດ. [ຫ]
|
||
\v 5 ລາວໃສ່ໝວກທອງສໍາຣິດກັບນຸ່ງເສື້ອຫຸ້ມເກາະທອງສໍາຣິດ ໜັກປະມານຫ້າສິບເຈັດກິໂລກາຼມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ສ່ວນຂາຂອງລາວນັ້ນ ກໍສວມເຄື່ອງປ້ອງກັນທີ່ເຮັດດ້ວຍທອງສໍາຣິດ ເຊັ່ນກັນ. ນອກນີ້ລາວຍັງພາຍຫອກທີ່ເຮັດດ້ວຍທອງສໍາຣິດ.
|
||
\v 7 ຄັນຫອກຂອງລາວ ໜາເທົ່າກັບໄມ້ກາໍຝັ້ນຫູກ ແລະ ປາຍຫອກທີ່ເປັນເຫລັກ ກໍໜັກປະມານເຈັດກິໂລກາຼມ. ມີທະຫານຄົນໜຶ່ງຍ່າງອອກໜ້າ ຖືໂລ້ຕ້ານທານໃຫ້ລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ໂກລີອາດ ຢືນຮ້ອງແຜດສຽງໃສ່ພວກອິດສະຣາເອນ ວ່າ, “ພວກສູ ພວມເຮັດຫຍັງຢູ່ທີ່ນີ້ ລຽນແຖວເຂົ້າມາສູ້ຮົບຊັນບໍ? ກູເປັນຄົນຟີລິດສະຕິນ ພວກສູເປັນທາດຮັບໃຊ້ຂອງໂຊນ ຈົ່ງເລືອກເອົາທະຫານຄົນໜຶ່ງໃນພວກສູ ອອກມາຕໍ່ສູ້ກັບກູ.
|
||
\v 9 ຖ້າຊະນະ ແລະ ຂ້າກູໄດ້ ພວກກູຈະຍອມເປັນທາດຮັບໃຊ້ຂອງພວກສູ, ແຕ່ຖ້າກູຊະນະ ພວກສູຈະຕ້ອງຕົກເປັນທາດຮັບໃຊ້ຂອງກູ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ບັດນີ້ ກູຂໍທ້າທາຍກອງທັບອິດສະຣາເອນ ຄື ກູໃຫ້ພວກສູເລືອກເອົາຜູ້ໜຶ່ງມາສູ້ຮົບກັບກູ. ”
|
||
\v 11 ເມື່ອກະສັດໂຊນ ກັບທະຫານຂອງເພິ່ນໄດ້ຍິນດັ່ງນັ້ນ ກໍມີຄວາມຢ້ານກົວຫຼາຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ດາວິດ ເປັນລູກຊາຍຂອງເຢຊີ ຜູ້ທີ່ເປັນຊາວເອຟະຣາທາ ຈາກເມືອງເບັດເລເຮັມ ໃນແຂວງຢູດາ. ເຢຊີ ມີລູກຊາຍ ຢູ່ແປດຄົນ. ໃນຄາວທີ່ເຈົ້າໂຊນເປັນກະສັດ ເຢຊີກໍເຖົ້າແກ່ຫລາຍແລ້ວ.
|
||
\v 13 ລູກຊາຍໃຫຍ່ສາມຄົນຂອງເພິ່ນໄດ້ໄປຕີເສິກນາໍກະສັດໂຊນ. ຜູ້ກົກຊື່ວ່າ ເອລີອາບ, ຜູ້ຕໍ່ມາຊື່ວ່າ ອາບີນາດາບ ແລະ ຜູ້ທີສາມຊື່ວ່າ ຊາມມາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ສ່ວນດາວິດນັ້ນເປັນລູກຊາຍຫລ້າ. ເວລາທີ່ອ້າຍທັງສາມຂອງດາວິດຢູ່ນາໍກະສັດໂຊນນັ້ນ
|
||
\v 15 ດາວິດຕ້ອງກັບຄືນເມືອຍັງເມືອງເບັດເລເຮັມ ເພື່ອເບິ່ງຝູງແກະຂອງພໍ່ເປັນບາງຄັ້ງບາງຄາວ.
|
||
\v 16 ສ່ວນໂກລີອາດ ກໍໄດ້ທ້າທາຍພວກອິດສະຣາເອນ ທຸກເຊົ້າທຸກແລງເປັນເວລາສີ່ສິບວັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ມື້ໜຶ່ງ ເຢຊີໄດ້ເວົ້າກັບດາວິດ ວ່າ, “ຈົ່ງເອົາເຂົ້າຂົ້ວ ສິບກິໂລກາຼມ ກັບເຂົ້າຈີ່ສິບກ້ອນນີ້ໄປໃຫ້ພວກອ້າຍຂອງເຈົ້າຢູ່ໃນຄ້າຍ
|
||
\v 18 ແລະ ເອົາເນີຍສິບກ້ອນນີ້ໃຫ້ທ່ານນາຍພັນ. ຈົ່ງໄປເບິ່ງວ່າ ພວກອ້າຍຂອງເຈົ້າຢູ່ກັນຢ່າງໃດ ແລະ ໃຫ້ເຈົ້າເອົາບາງສິ່ງຈາກພວກເຂົາມານໍາ ເພື່ອສະແດງວ່າເຈົ້າໄດ້ເຫັນພວກເຂົາ ແລະ ຮູ້ວ່າພວກເຂົາສະບາຍດີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ເວລານີ້ກະສັດໂຊນ ກັບພວກອ້າຍຂອງເຈົ້າ ແລະ ພວກອິດສະຣາເອນຄົນອື່ນ ໆ ພວມຕໍ່ສູ້ພວກຟີລິດສະຕິນຢູ່ໃນຮ່ອມພູເອລາ. ”
|
||
\v 20 ເຊົ້າມື້ໃໝ່ມາ ດາວິດກໍລຸກແຕ່ເຊົ້າ ໆ. ລາວຝາກຝູງແກະໄວ້ນາໍຄົນອື່ນ ແລະ ນາໍເອົາອາຫານໄປຍັງບ່ອນທີ່ເຢຊີ ພໍ່ຂອງຕົນໄດ້ບອກ. ລາວໄປຮອດຄ້າຍພໍດີກັບເວລາທີ່ພວກອິດສະຣາເອນ ພວມລຽນແຖວ ອອກໄປສູ່ສະໜາມຮົບ ແລະ ທັງມີສຽງຮ້ອງ ສັ່ງອອກໄປຕີເສິກ.
|
||
\v 21 ທະຫານຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ ແລະ ຂອງພວກອິດສະຣາເອນ ຕ່າງກໍຕັ້ງທີ່ໝັ້ນຂອງໃຜລາວປະເຊີນໜ້າກັນ ເພື່ອຕຽມສູ້ຮົບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ດາວິດໄດ້ປະອາຫານໄວ້ນໍາເຈົ້າໜ້າທີ່ຝ່າຍສະບຽງອາຫານ ແລະ ແລ່ນໄປຫາພວກອ້າຍຂອງຕົນທີ່ສະໜາມຮົບ ເພື່ອຖາມຂ່າວຄາວ ວ່າພວກເຂົາຢູ່ກັນຢ່າງໃດ.
|
||
\v 23 ໃນຂະນະທີ່ລາວກາໍລັງເວົ້າກັບພວກອ້າຍຢູ່ນັ້ນ ໂກລີອາດກໍເຂົ້າມາທ້າທາຍພວກອິດສະຣາເອນ ຕາມທີ່ລາວເຄີຍໄດ້ເຮັດມາ. ຝ່າຍດາວິດກໍໄດ້ຍິນຄໍາທ້າທາຍນັ້ນ.
|
||
\v 24 ເມື່ອພວກອິດສະຣາເອນຫລຽວເຫັນໂກລີອາດ ພວກເຂົາກໍແລ່ນປົບໜີດ້ວຍຄວາມຢ້ານກົວທີ່ສຸດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 25 ພວກເຂົາເວົ້າກັນວ່າ, “ເບິ່ງມັນພຸ້ນດູ! ຟັງມັນເວົ້າຫັ້ນແມ ກະສັດໂຊນສັນຍາວ່າຈະໃຫ້ບາໍເໜັດແກ່ຊາຍຜູ້ທີ່ຂ້າມັນໄດ້; ກະສັດຈະໃຫ້ລາວແຕ່ງງານ ກັບລູກສາວຂອງເພິ່ນ ພ້ອມທັງໃຫ້ຄອບຄົວຂອງພໍ່ລາວຍົກເວັ້ນຈາກການເສຍສ່ວຍ. [ອ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ດາວິດ ຈຶ່ງຖາມພວກທີ່ຢູ່ໃກ້ກັບລາວ ນັ້ນວ່າ, “ຜູ້ທີ່ຂ້າຄົນຟີລິດສະຕິນຜູ້ນີ້ໄດ້ ແລະ ຊ່ວຍພວກອິດສະຣາເອນ ໃຫ້ພົ້ນຈາກການໝິ່ນປະໝາດນີ້ ຈະໄດ້ຫຍັງ? ຄົນຟີລິດສະຕິນ ຜູ້ບໍ່ນັບຖືພຣະເຈົ້າທີ່ພວມເວົ້າທ້າທາຍກອງທັບຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງຊີວິດຢູ່ນັ້ນ ແມ່ນຜູ້ໃດ? ”
|
||
\v 27 ພວກເຂົາຈຶ່ງບອກລາວວ່າ ຜູ້ທີ່ຂ້າໂກລີອາດໄດ້ ຈະໄດ້ຮັບສິ່ງທີ່ກ່າວມານັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ເອລີອາບ ອ້າຍກົກຂອງດາວິດໄດ້ຍິນດາວິດ ພວມເວົ້າກັບທະຫານຢູ່ກ້ຮ້າຍໃຫ້ດາວິດ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ເຈົ້າມາເຮັດຫຍັງຢູ່ທີ່ນີ້? ຝູງແກະນ້ອຍຂອງເຈົ້າ ທີ່ຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ເຈົ້າຝາກໄວ້ກັບໃຜ? ຂ້ອຍຮູ້ໃຈຈອງຫອງ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງເຈົ້າ ເຈົ້າມາທີ່ນີ້ ເພື່ອເບິ່ງການສູ້ຮົບກັນ. ”
|
||
\v 29 ດາວິດຖາມອ້າຍຄືນວ່າ, “ດຽວນີ້ ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດຫຍັງ? ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຖາມ ກໍບໍ່ໄດ້ຊັ້ນບໍ? ”
|
||
\v 30 ດາວິດຫັນໄປຖາມຊາຍຄົນອື່ນຢ່າງດຽວກັນ ແລະ ທຸກເທື່ອທີ່ລາວຖາມ ລາວກໍໄດ້ຮັບຄໍາຕອບຢ່າງດຽວກັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 31 ເມື່ອບາງຄົນໄດ້ຍິນດາວິດສົນໃຈ ໃນເລື່ອງນີ້ ຈຶ່ງໄປບອກກະສັດໂຊນ ແລະ ກະສັດໂຊນກໍບອກໃຫ້ນາໍຕົວດາວິດ ເຂົ້າໄປພົບ.
|
||
\v 32 ດາວິດກ່າວແກ່ກະສັດໂຊນ ວ່າ, “ກະສັດທີ່ເຄົາຣົບ ຢ່າໃຫ້ຜູ້ໃດຢ້ານຊາຍຟີລິດສະຕິນ ຄົນນັ້ນເລີຍ ຂ້ານ້ອຍຈະໄປຕໍ່ສູ້ມັນເອງ. ”
|
||
\v 33 ກະສັດໂຊນ ຕອບວ່າ, “ບໍ່ໄດ້ດອກ ເຈົ້າຈະຕໍ່ສູ້ມັນໄດ້ຢ່າງໃດ? ເຈົ້າຍັງເປັນບ່າວນ້ອຍຢູ່ ສ່ວນໂກລີອາດນັ້ນເປັນທະຫານມາຕະຫລອດຊີວິດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 34 ດາວິດກ່າວວ່າ, “ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານ ໄດ້ເບິ່ງແຍງຝູງແກະຂອງພໍ່ ເທື່ອໃດທີ່ສິງ ຫລື ືໝີມາຄຸບເອົາແກະໃນຝູງໄປ
|
||
\v 35 ຂ້ານ້ອຍກໍໄດ້ຕາມໄປຕໍ່ສູ້ມັນ ແລະ ຊ່ວຍເອົາແກະນ້ອຍໄວ້ໄດ້ເທື່ອນັ້ນ ຖ້າສິງ ຫລື ໝີກັບຄືນມາຫາ ຂ້ານ້ອຍກໍຈັບຄໍມັນໄວ້ ແລະ ຕີມັນຈົນຕາຍຄາມື.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 36 ຂ້ານ້ອຍເຄີຍຂ້າສິງ ແລະ ໝີມາແລ້ວ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຈະເຮັດກັບຊາຍຟີລິດສະຕິນ ຄົນບໍ່ນັບຖືພຣະເຈົ້າ ນີ້ຢ່າງດຽວກັນ ເພາະມັນໄດ້ໝິ່ນປະໝາດກອງທັບຂອງພຣະເຈົ້າ ອົງຊົງຊີວິດຢູ່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 37 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍໃຫ້ພົ້ນຈາກໂຕສິງກັບໂຕໝີ ມາແລ້ວຢ່າງໃດ; ພຣະອົງກໍຈະຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍໃຫ້ພົ້ນຈາກຊາຍ ຟີລິດສະຕິນ ຄົນນີ້ໄດ້ເໝືອນກັນຢ່າງນັ້ນ. ” ກະສັດໂຊນ ຕອບວ່າ, “ດີແລ້ວ ຈົ່ງໄປສາ ຂໍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສະຖິດຢູ່ກັບເຈົ້າ. ”
|
||
\v 38 ກະສັດໂຊນໄດ້ເອົາເຄື່ອງຮົບຂອງເພິ່ນ ໃຫ້ດາວິດສວມໃສ່ ເຊັ່ນວ່າ: ໝວກເປັນທອງສໍາຣິດ ຊຶ່ງເພິ່ນສຸບໃສ່ຫົວຂອງດາວິດ ແລະ ເອົາເສື້ອຫຸ້ມເກາະໃຫ້ລາວນຸ່ງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 39 ດາວິດເອົາດາບຂອງກະສັດໂຊນ ຂັດໃສ່ແອວ ແລະ ລອງຍ່າງເບິ່ງ ແຕ່ລາວຍ່າງໄປບໍ່ໄດ້ ເພາະບໍ່ເຄີຍໃສ່ເຄື່ອງເຫລົ່ານີ້ມາຈັກເທື່ອ. ດາວິດຈຶ່ງກ່າວແກ່ກະສັດໂຊນ ວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍໄປຮົບໂດຍໃສ່ເຄື່ອງແບບນີ້ບໍ່ໄດ້ດອກ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຄີຍໃສ່. ” ດັ່ງນັ້ນ ດາວິດຈຶ່ງແກ້ມັນອອກໝົດ.
|
||
\v 40 ລາວຖືເອົາໄມ້ຄ້ອນສໍາລັບລ້ຽງແກະຂອງລາວໄປ ແລະ ເກັບເອົາຫິນຫ້າກ້ອນໃນແຄມຫ້ວຍໃສ່ຖົງໄປນາໍດ້ວຍ. ລາວຖືເອົາກະຖຸນຕຽມພ້ອມຍ່າງເຂົ້າໄປຫາ ໂກລີອາດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 41 ຊາຍຟີລິດສະຕິນຍ່າງມຸ່ງໜ້າມາຫາ ດາວິດ ໂດຍມີຄົນຖືໂລ້ຕ້ານທານຍ່າງອອກໜ້າກ່ອນລາວ. ລາວຍ່າງເຂົ້າມາໃກ້ດາວິດທຸກຂະນະ
|
||
\v 42 ເມື່ອເບິ່ງດາວິດຄັກ ໆ ແລ້ວ ລາວຈຶ່ງຄິດດູຖູກໃນໃຈ ເພາະດາວິດຍັງເປັນບ່າວນ້ອຍທີ່ງາມ ແລະ ໜ້າຮັກ.
|
||
\v 43 ລາວຖາມດາວິດ ວ່າ, “ເຮີຍບັກນ້ອຍ ໄມ້ຄ້ອນນັ້ນສໍາລັບໄວ້ເຮັດຫຍັງ? ມຶງຄິດວ່າ ກູເປັນໝາຊັ້ນບໍ? ” ແລ້ວລາວກໍເອີ້ນຫາພະຂອງຕົນໃຫ້ມາສາບແຊ່ງດາວິດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 44 ລາວເວົ້າທ້າທາຍດາວິດ ວ່າ, “ເຂົ້າມາພີ້ ກູຈະເອົາຊາກສົບຂອງມຶງໃຫ້ນົກ ແລະ ສັດປ່າກິນ. ”
|
||
\v 45 ດາວິດ ຕອບວ່າ, “ເຈົ້າມາຕໍ່ສູ້ຂ້ອຍດ້ວຍດາບ, ດ້ວຍຫອກ ແລະ ຫລາວ, ແຕ່ຂ້ອຍມາຕໍ່ສູ້ເຈົ້າໃນນາມຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຣິດອໍານາດຍິ່ງໃຫຍ່ ພຣະເຈົ້າຂອງກອງທັບອິດສະຣາເອນທີ່ເຈົ້າໄດ້ເວົ້າທ້າທາຍນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 46 ມື້ນີ້ແຫລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະມອບເຈົ້າໄວ້ໃນກາໍມືຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຈະຊະນະເຈົ້າ ແລະ ຕັດຫົວຂອງເຈົ້າ. ສ່ວນສົບຂອງພວກທະຫານຟີລິດສະຕິນນັ້ນ ຂ້ອຍຈະເອົາໃຫ້ນົກ ແລະ ສັດປ່າກິນ. ແລ້ວທົ່ວທັງໂລກກໍຈະຮູ້ວ່າ ຊາດອິດສະຣາເອນມີພຣະເຈົ້າ
|
||
\v 47 ແລະທຸກ ໆ ຄົນໃນທີ່ນີ້ ຈະເຫັນວ່າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ຈາໍເປັນໃຊ້ດາບ ຫລື ຫອກ ເພື່ອຊ່ວຍປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງໃຫ້ພົ້ນ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເປັນເຈົ້າຂອງສະໜາມຮົບ ແລະ ພຣະອົງຈະມອບພວກເຈົ້າທຸກຄົນໄວ້ໃນກາໍມືຂອງພວກເຮົາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 48 ແລ້ວໂກລີອາດ ກໍຍ່າງມຸ່ງໜ້າເຂົ້າມາ ຫາດາວິດ ຝ່າຍດາວິດກໍແລ່ນຢ່າງວ່ອງໄວໄປຍັງເສັ້ນທາງສູ່ສະໜາມຮົບຂອງຊາວຟີລິດສະຕິນ ເພື່ອຕໍ່ສູ້ໂກລີອາດ.
|
||
\v 49 ດາວິດຈົກເອົາກ້ອນຫິນໃນຖົງອອກມາຍິງໃສ່ໂກລີອາດ. ກ້ອນຫິນນັ້ນໄປຖືກໜ້າຜາກຂອງລາວ ຈົນເຮັດໃຫ້ກະໂຫລກຫົວແຕກ ແລະ ໂກລີອາດ ກໍລົ້ມຂວໍ້າໜ້າລົງກັບພື້ນດິນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 50 ດັ່ງນັ້ນ ດາວິດຈຶ່ງເອົາຊະນະ ແລະ ຂ້າໂກລີອາດດ້ວຍກະຖຸນກັບຫິນພຽງກ້ອນດຽວ ໂດຍບໍ່ໄດ້ໃຊ້ດາບ.
|
||
\v 51 ດາວິດ ແລ່ນເຂົ້າໄປຫາໂກລີອາດ ຢຽບໂຕລາວໄວ້, ຖອດເອົາດາບຂອງໂກລີອາດ ອອກມາຈາກຝັກ ແລະ ໃຊ້ດາບນັ້ນຕັດຫົວຂອງລາວ. ເມື່ອພວກຟີລິດສະຕິນເຫັນວ່າ ຜູ້ເກັ່ງກ້າຂອງພວກຕົນຕາຍໄປແລ້ວ ພວກເຂົາຈຶ່ງພາກັນແລ່ນປົບໜີໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 52 ຝ່າຍທະຫານອິດສະຣາເອນ ກັບທະຫານຢູດາ ກໍຮ້ອງໂຮພ້ອມທັງແລ່ນໄລ່ຕາມພວກເຂົາ ໄປຈົນຮອດເມືອງກາດ [ຮ] ແລະ ຮອດປະຕູຂອງເມືອງເອັກໂຣນ. ພວກຟີ ລິດສະຕິນທີ່ບາດເຈັບໄດ້ລົ້ມຕາຍຕາມຖະໜົນຫົນທາງ ໄປສູ່ເມືອງສາອາຣາອິມ ຈົນໄປເຖິງເມືອງກາດ ແລະ ເມືອງເອັກໂຣນ.
|
||
\v 53 ເມື່ອພວກອິດສະຣາເອນກັບຄືນມາຈາກການໄລ່ຕາມພວກຟີລິດສະຕິນແລ້ວ ພວກເຂົາໄດ້ປຸ້ນເອົາເຄື່ອງຂອງໃນຄ້າຍຂອງຊາວ ຟີລິດສະຕິນໄປໝົດ.
|
||
\v 54 ດາວິດໄດ້ຖືເອົາຫົວຂອງໂກລີອາດ ໄປຍັງນະຄອນ ເຢຣູຊາເລັມ; ສ່ວນດາບຂອງໂກລີອາດນັ້ນ ລາວເອົາໄວ້ໃນຜ້າເຕັນຂອງລາວເອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 55 ເມື່ອກະສັດໂຊນ ເຫັນດາວິດອອກໄປຕໍ່ສູ້ກັບໂກລີອາດນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງຖາມອັບເນ ຜູ້ບັນຊາການທະຫານຂອງຕົນວ່າ, “ອັບເນ ບ່າວນ້ອຍຄົນນີ້ ແມ່ນລູກຂອງຜູ້ໃດ? ” ອັບເນ ຕອບວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ຈັກ. ”
|
||
\v 56 ກະສັດໂຊນສັ່ງວ່າ, “ຈົ່ງອອກໄປສືບຖາມເບິ່ງດູ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 57 ສະນັ້ນ ຫລັງຈາກສັງຫານໂກລີອາດແລ້ວ ດາວິດໄດ້ກັບມາຍັງຄ້າຍ; ອັບເນ ໄດ້ພາລາວໄປຫາກະສັດໂຊນ. ດາວິດຍັງຖືຫົວຂອງໂກລີອາດຢູ່.
|
||
\v 58 ກະສັດໂຊນຖາມລາວ ວ່າ, “ຊາຍໜຸ່ມເອີຍ ເຈົ້າເປັນລູກຂອງຜູ້ໃດ? ” ດາວິດຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍເປັນລູກຂອງເຢຊີ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານຈາກເມືອງເບັດເລເຮັມ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 18
|
||
\p
|
||
\v 1 ເມື່ອກະສັດໂຊນ ແລະ ດາວິດໄດ້ສົນທະນາກັນຈົບລົງແລ້ວ ໂຢນາທານລູກຊາຍຂອງໂຊນ ກໍເກີດນິຍົມຊົມຊອບໃນຕົວຂອງດາວິດ ແລະ ຮັກລາວຫລາຍເທົ່າກັບຮັກຕົນເອງ.
|
||
\v 2 ແຕ່ນັ້ນມາ ກະສັດໂຊນກໍເອົາດາວິດໄປຢູ່ນາໍ ແລະ ບໍ່ໃຫ້ລາວກັບຄືນເມືອບ້ານພໍ່ຂອງຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ແລ້ວໂຢນາທານ ກໍໄດ້ສາບານເປັນເພື່ອນທີ່ດີກັບດາວິດຕະຫລອດໄປ ເພາະເພິ່ນຮັກດາວິດ ເໝືອນຊີວິດຈິດໃຈຂອງຕົນເອງ.
|
||
\v 4 ລາວໄດ້ແກ້ເສື້ອຊັ້ນນອກ ທີ່ຕົນນຸ່ງມອບໃຫ້ດາວິດ ພ້ອມທັງເຄື່ອງຮົບເຊັ່ນ: ດາບ, ຄັນທະນູ ແລະ ສາຍແອວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ດາວິດ ໄດ້ອອກໄປເຮັດວຽກດ້ວຍຄວາມສະຫຼຽວສະຫຼາດ ແລະ ສໍາເລັດໜ້າທີ່ທຸກຢ່າງ ຕາມທີ່ກະສັດໂຊນໄດ້ສັ່ງ. ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງແຕ່ງຕັ້ງລາວໃຫ້ເປັນນາຍທະຫານ ໃນກອງທັບຂອງເພິ່ນ. ເລື່ອງນີ້ໄດ້ສ້າງຄວາມພໍໃຈແກ່ບັນດານາຍທະຫານ ແລະ ພົນທະຫານທຸກຄົນຂອງໂຊນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ຫລັງຈາກ ທີ່ດາວິດໄດ້ຂ້າໂກລີອາດ ແລະ ຄືນມາພ້ອມພວກທະຫານແລ້ວ, ບັນດາ ຜູ້ຍິງຈາກຫລາຍຫົວເມືອງໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ກໍໄດ້ເຂົ້າມາຫາກະສັດໂຊນ. ພວກເຂົາໄດ້ຮ້ອງເພງຢ່າງຊົມຊື່ນຍິນດີ ທັງຕີກອງ, ດີດພິນ ແລະ ຟ້ອນລໍາ.
|
||
\v 7 ໃນການ ສະເຫລີມສະຫລອງຄັ້ງນີ້ ພວກຜູ້ຍິງໄດ້ຮ້ອງເພງວ່າ, “ໂຊນໄດ້ຂ້າສັດຕູຫລາຍພັນຄົນ, ແຕ່ດາວິດນັ້ນໄດ້ຂ້າສັດຕູຫລາຍໝື່ນຄົນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ກະສັດໂຊນບໍ່ພໍໃຈ ເມື່ອໄດ້ຍິນເພງນີ້ ສະນັ້ນເພິ່ນຈຶ່ງໂກດຮ້າຍຫລາຍ. ເພິ່ນເວົ້າວ່າ, “ສໍາລັບດາວິດນັ້ນ ພວກເຂົາອ້າງວ່າໄດ້ ຂ້າຫລາຍໝື່ນຄົນ, ແຕ່ສໍາລັບເຮົາ ພວກເຂົາໄດ້ອ້າງວ່າ ເຮົາໄດ້ຂ້າຫລາຍພັນຄົນເທົ່ານັ້ນ. ພວກເຂົາຄົງຈະແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນກະສັດຕໍ່ໄປ. ”
|
||
\v 9 ນັບຕັ້ງແຕ່ວັນນັ້ນມາ ເພິ່ນກໍເກີດອິດສາ ແລະ ຈັບຕາເບິ່ງໃນຕົວດາວິດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ວັນຕໍ່ມາ ວິນຍານຊົ່ວຮ້າຍທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ສົ່ງມາກໍເຂົ້າສິງກະສັດໂຊນທັນທີ; ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າລະເມີຢູ່ໃນເຮືອນຂອງຕົນ ດັ່ງຄົນບ້າ. ສ່ວນດາວິດນັ້ນ ດີດພິນຢູ່ດັ່ງທີ່ເຄີຍເຮັດມາທຸກວັນ ແລະ ກະສັດໂຊນກໍຖືຫອກຢູ່ໃນມື.
|
||
\v 11 ກະສັດໂຊນ ກ່າວແກ່ຕົນເອງວ່າ, “ເຮົາຈະແທງມັນໃຫ້ຕິດກັບຝາ. ” ແລະ ເພິ່ນໄດ້ຊັດຫອກໃສ່ດາວິດ ສອງເທື່ອ, ແຕ່ດາວິດຫລົບຫລີກທັນທຸກເທື່ອ.
|
||
\v 12 ກະສັດໂຊນເກີດຢ້ານກົວດາວິດ ເພາະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສະຖິດຢູ່ກັບລາວ, ແຕ່ພຣະອົງໄດ້ປະຖິ້ມເພິ່ນແລ້ວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດໂຊນຈຶ່ງສົ່ງດາວິດໜີ ໂດຍແຕ່ງຕັ້ງລາວໃຫ້ເປັນຜູ້ບັນຊາການທະຫານໜຶ່ງພັນຄົນ. ດາວິດໄດ້ນາໍໜ້າທະຫານຂອງຕົນອອກໄປສູ່ສະໜາມຮົບ.
|
||
\v 14 ລາວໄດ້ປະຕິບັດສໍາເລັດໜ້າທີ່ທຸກຢ່າງ ເພາະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສະຖິດຢູ່ກັບລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ກະສັດໂຊນສັງເກດເຫັນດາວິດ ເຮັດສໍາເລັດໜ້າທີ່ທຸກຢ່າງ ເພິ ່ນກໍເກີດຢ້ານກົວລາວຫລາຍຂຶ້ນ.
|
||
\v 16 ແຕ່ທຸກ ໆ ຄົນໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ແລະ ຢູດາ ຕ່າງກໍຮັກດາວິດ ເພາະລາວເປັນຜູ້ນາໍທີ່ເຮັດສໍາເລັດໜ້າທີ່ທຸກຢ່າງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ຕໍ່ມາ ກະສັດໂຊນໄດ້ກ່າວແກ່ດາວິດວ່າ, "ນີ້ຄື ເມຣັບ ລູກສາວຄົນກົກຂອງເຮົາ. ເຮົາຈະຍົກນາງໃຫ້ເປັນເມຍຂອງເຈົ້າ ແຕ່ເຈົ້າຕ້ອງຮັບໃຊ້ເຮົາໃນຖານະທີ່ເປັນທະຫານຜູ້ເກັ່ງກ້າແລະສັດຊື່ ແລະເຮັດເສິກເພື່ອອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ." (ກະສັດໂຊນຄິດວ່າ ດ້ວຍວິທີນີ້ ເພິ່ນຈະບໍ່ເປັນຜູ້ສັງຫານດາວິດ ໂດຍຕົນເອງ ແຕ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ພວກຟີລິດສະຕິນຂ້າລາວ.)
|
||
\v 18 ດາວິດຕອບວ່າ, "ຂ້ານ້ອຍແມ່ນຜູ້ໃດ ແລະຄອບຄົວຂອງພໍ່ຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ມີຄວາມສຳຄັນຫຍັງ ດ້ວຍເຫດໃດຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຈະໄດ້ກາຍເປັນລູກເຂີຍຂອງກະສັດ?"
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ແຕ່ເມື່ອເຖິງເວລາທີ່ຈະຍົກນາງເມຣັບ ໃຫ້ດາວິດ ກະສັດໂຊນກໍຍົກນາງໃຫ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງຈາກເມືອງເມໂຮລາ ຊື່ວ່າ ອັດຣິເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ແຕ່ນາງມີການ ລູກສາວຄົນໜຶ່ງອີກຂອງກະສັດໂຊນ ເກີດຮັກໄຄ່ດາວິດ; ເມື່ອກະສັດໂຊນຮູ້ເລື່ອງນີ້ ເພິ່ນກໍດີໃຈ.
|
||
\v 21 ເພິ່ນກ່າວແກ່ຕົນເອງວ່າ, “ເຮົາຈະຍົກ ມີການ ໃຫ້ດາວິດ ແລະເຮົາຈະໃຊ້ນາງດັກຈັບດາວິດໃຫ້ພວກຟີລິດສະຕິນຂ້າ. ” ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດໂຊນຈຶ່ງເວົ້າກັບດາວິດ ເປັນຄັ້ງທີສອງວ່າ, “ເຈົ້າຈະໄດ້ເປັນລູກເຂີຍຂອງເຮົາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ເພິ່ນໄດ້ສັ່ງໃຫ້ຂ້າຣາຊການຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່ ໄປເວົ້າກັບດາວິດ ເປັນທາງສ່ວນຕົວວ່າ, “ກະສັດພໍໃຈໃນຕົວເຈົ້າ ແລະ ນາຍທະຫານທຸກຄົນກໍມີຄວາມນິຍົມຊົມຊອບເຈົ້າ, ບັດນີ້ ແມ່ນໂອກາດອັນດີສໍາລັບເຈົ້າແລ້ວ ທີ່ຈະໄດ້ແຕ່ງງານກັບລູກສາວຂອງເພິ່ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ສະນັ້ນພວກຂ້າຣາຊການ ຈຶ່ງໄປເວົ້າ ກັບດາວິດ ແລະ ລາວຕອບວ່າ, “ມັນເປັນກຽດອັນສູງສົ່ງສໍາລັບຄົນຍາກຈົນ ທີ່ບໍ່ມີຄວາມສໍາຄັນຫຍັງດັ່ງຂ້ອຍ ທີ່ຈະໄດ້ເປັນລູກເຂີຍຂອງກະສັດ. ”
|
||
\v 24 ພວກຂ້າຣາຊການໄດ້ໄປບອກໃຫ້ກະສັດໂຊນ ຕາມທີ່ດາວິດໄດ້ເວົ້າມານັ້ນ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 25 ແລ້ວກະສັດໂຊນ ກໍໄດ້ສັ່ງພວກເຂົາ ໃຫ້ໄປບອກດາວິດ ວ່າ, “ກະສັດຕ້ອງການຄ່າ ດອງຈາກເຈົ້າພຽງແຕ່ໜັງຫຸ້ມປາຍອະໄວຍະວະລັບ ຂອງຊາວຟີລິດສະຕິນໜຶ່ງຮ້ອຍຄົນເທົ່ານັ້ນ ເພື່ອເປັນການລ້າງແຄ້ນສັດຕູຂອງເພິ່ນ. ” (ອັນນີ້ ຄືແຜນການທີ່ກະສັດໂຊນ ຢາກໃຫ້ດາວິດຖືກຂ້າ ໂດຍພວກຟີລິດສະຕິນ.)
|
||
\v 26 ພວກຂ້າຣາຊການຂອງກະສັດໂຊນ ໄດ້ມາລາຍງານໃຫ້ດາວິດຮູ້ຕາມທີ່ກະສັດໄດ້ເວົ້າ ແລະ ດາວິດກໍມີຄວາມຍິນດີໂດຍຄິດວ່າ ຕົນຈະໄດ້ເປັນລູກເຂີຍຂອງກະສັດ. ກ່ອນມື້ກາໍນົດໄວ້ສໍາລັບການແຕ່ງງານ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ດາວິດ ແລະ ທະຫານຂອງຕົນໄດ້ຂ້າພວກຟີລິດສະຕິນສອງຮ້ອຍຄົນ. ລາວໄດ້ເອົາໜັງຫຸ້ມປາຍອະໄວຍະວະລັບ ຂອງພວກເຂົາມາໃຫ້ກະສັດໂຊນ ໂດຍເອົາອອກມານັບໃຫ້ເພິ່ນເບິ່ງທັງໝົດ ເພື່ອລາວຈະໄດ້ເປັນລູກເຂີຍຂອງເພິ່ນ. ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດໂຊນຈຶ່ງມອບນາງມີການ ລູກສາວຂອງຕົນໃຫ້ແຕ່ງງານກັບດາວິດ.
|
||
\v 28 ກະສັດໂຊນ ໄດ້ເຫັນຢ່າງຄັກແນ່ ວ່າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສະຖິດຢູ່ກັບດາວິດ ແລະ ມີການລູກສາວຂອງຕົນກໍຮັກດາວິດ.
|
||
\v 29 ສະນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງຢ້ານກົວດາວິດ ຫລາຍຍິ່ງຂຶ້ນ ແລະ ຕັ້ງຕົວເປັນສັດຕູຕໍ່ລາວຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ຍົກທັບມາຕໍ່ສູ້ ແຕ່ໃນການສູ້ຮົບທຸກເທື່ອ ດາວິດຕີຊະນະຂ້າເສິກໄດ້ຢ່າງມີປະສິດທິພາບ ຫລາຍກວ່ານາຍ ທະຫານຄົນອື່ນ ໆ ຂອງກະສັດໂຊນ. ຜົນກໍຄືດາວິດໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ມີຊື່ສຽງຫລາຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 19
|
||
\p
|
||
\v 1 ກະສັດໂຊນໄດ້ບອກໂຢນາທານ ລູກຊາຍຂອງຕົນ ແລະ ພວກຂ້າຣາຊການ ເຖິງແຜນການທີ່ຈະຂ້າດາວິດ. [ກ] ແຕ່ໂຢນາທານ ຮັກດາວິດຫລາຍ
|
||
\v 2 ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງໄປບອກດາວິດ ວ່າ, “ພໍ່ຂ້ອຍພະຍາຍາມຈະຂ້າເຈົ້າ. ໃນມື້ອື່ນ ເຈົ້າຈົ່ງລະວັງຕົວໃຫ້ດີ ໃຫ້ເຈົ້າໄປລີ້ຢູ່ໃນບ່ອນຫຼົບຊ້ອນແລະຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
|
||
\v 3 ສ່ວນຂ້ອຍຈະໄປຢືນຄຽງຂ້າງພໍ່ຂ້ອຍ ໃນທົ່ງນາບ່ອນທີ່ເຈົ້າລີ້ຢູ່ ແລະຂ້ອຍຈະເວົ້າກັບເພິ່ນເຖິງເຈົ້າ. ຖ້າຂ້ອຍຮູ້ເລື່ອງໃດແລ້ວ ຂ້ອຍຈະບອກໃຫ້ເຈົ້າຮູ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ໂຢນາທານ ໄດ້ກ່າວຊົມເຊີຍດາວິດຕໍ່ກະສັດໂຊນ ວ່າ, “ພໍ່ຢ່າທາໍລາຍດາວິດ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງພໍ່ເລີຍ ລາວບໍ່ເຄີຍເຮັດສິ່ງໃດຜິດຕໍ່ພໍ່ຈັກເທື່ອ, ກົງກັນຂ້າມ ທຸກສິ່ງທີ່ລາວເຮັດໄປນັ້ນ ເປັນຜົນດີອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃຫ້ແກ່ພໍ່.
|
||
\v 5 ລາວໄດ້ສ່ຽງຊີວິດ ເມື່ອລາວໄດ້ຂ້າໂກລີອາດ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ໄຊຊະນະອັນຍິ່ງໃຫຍ່ສໍາລັບຊາດອິດສະຣາເອນ. ເມື່ອພໍ່ເຫັນເຊັ່ນນີ້ ພໍ່ເອງກໍດີໃຈ. ດັ່ງນັ້ນ ເຫດໃດພໍ່ຈຶ່ງຢາກເຮັດຜິດຕໍ່ຜູ້ທີ່ບໍ່ມີຄວາມຜິດ ແລະ ຂ້າດາວິດໂດຍບໍ່ມີເຫດຜົນຫຍັງໝົດ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ເມື່ອກະສັດໂຊນ ໄດ້ຍິນໂຢນາທານເວົ້າດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນກໍສາບານໃນນາມຂອງອົງພຣະຜູ້ ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຊີວິດຢູ່ວ່າ ເພິ່ນຈະບໍ່ຂ້າດາວິດ.
|
||
\v 7 ດັ່ງນັ້ນ ໂຢນາທານຈຶ່ງເອີ້ນດາວິດມາແລະບອກລາວທຸກສິ່ງ. ແລ້ວລາວກໍພາດາວິດເຂົ້າໄປຫາກະສັດໂຊນ ແລະ ດາວິດກໍໄດ້ຮັບໃຊ້ກະສັດເໝືອນດັ່ງແຕ່ກ່ອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ຕໍ່ມາ ເສິກກັບພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ເກີດຂຶ້ນອີກ. ດາວິດໄດ້ບຸກໂຈມຕີພວກເຂົາໃຫ້ແຕກໜີ ແລະ ພ່າຍແພ້ໄປຢ່າງສິ້ນເຊີງ.
|
||
\v 9 ວັນໜຶ່ງວິນຍານຊົ່ວຮ້າຍທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຊ້ມານັ້ນ ໄດ້ເຂົ້າສິງກະສັດໂຊນອີກ. ເພິ່ນພວມນັ່ງຢູ່ໃນວັງ ແລະ ຖືຫອກໃນມື; ສ່ວນດາວິດກໍນັ່ງດີດພິນຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ກະສັດໂຊນ ພະຍາຍາມໃຊ້ຫອກແທງດາວິດຕິດກັບຝາ, ແຕ່ດາວິດຫລົບຫລີກທັນ ຫອກນັ້ນຈຶ່ງໄປສຽບກັບຝາ. ແລ້ວດາວິດກໍແລ່ນໜີໄປ ເພື່ອເອົາຊີວິດລອດ.
|
||
\v 11 ໃນຕອນກາງຄືນວັນດຽວກັນນັ້ນ ກະສັດໂຊນໄດ້ສົ່ງທະຫານບາງຄົນໄປຜົກຈອບຢູ່ນອກເຮືອນຂອງດາວິດ ເພື່ອຈະຂ້າລາວໃນຕອນເຊົ້າຂອງມື້ໃໝ່. ນາງມີການ ເມຍຂອງດາວິດຈຶ່ງເຕືອນລາວວ່າ, “ຖ້າເຈົ້າບໍ່ໜີໄປໃນຕອນກາງຄືນນີ້ ມື້ອື່ນເຊົ້າເຈົ້າຈະຕ້ອງຖືກຂ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ນາງຊ່ວຍດາວິດໃຫ້ລົງໄປທາງປ່ອງຢ້ຽມ ແລະດາວິດໄດ້ປົບໜີໄປ.
|
||
\v 13 ແລ້ວນາງກໍເອົາຮູບເຄົາຣົບປະຈາໍເຮືອນມາວາງໄວ້ເທິງຕຽງ ເອົາໝອນທີ່ເຮັດດ້ວຍຂົນແກະວາງໃສ່ເທິງຮູບນັ້ນ ແລະ ເອົາຜ້າຫົ່ມປົກໄວ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ເມື່ອທະຫານຂອງກະສັດໂຊນເຂົ້າໄປ ເພື່ອຈະຈັບດາວິດ ນາງມີການຈຶ່ງບອກພວກເຂົາວ່າ ດາວິດໄຂ້,
|
||
\v 15 ແຕ່ກະສັດໂຊນບອກພວກເຂົາໃຫ້ກັບໄປຫາດາວິດອີກ ພ້ອມທັງສັ່ງວ່າ, “ຈົ່ງຫາມດາວິດ ມາທັງຕຽງນອນ ແລະ ເຮົາຈະຂ້າມັນເອງ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ພວກເຂົາຈຶ່ງເຂົ້າໄປ ແລະ ພົບຮູບເຄົາຣົບປະຈາໍເຮືອນເທິງຕຽງນອນ ທັງມີໝອນທີ່ເຮັດດ້ວຍຂົນແກະ ວາງທີ່ເທິງຫົວຂອງຮູບເຄົາຣົບນັ້ນ.
|
||
\v 17 ກະສັດໂຊນຈຶ່ງຖາມມີການ ວ່າ, “ເປັນຫຍັງລູກຈຶ່ງຫລອກລວງພໍ່ເຊັ່ນນີ້ ໂດຍປ່ອຍໃຫ້ສັດຕູຂອງພໍ່ໜີໄປ. ” ນາງຕອບວ່າ, “ລາວວ່າຈະຂ້າລູກຖິ້ມ ຖ້າລູກບໍ່ຊ່ວຍລາວໃຫ້ໜີໄປ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ສ່ວນດາວິດນັ້ນໄດ້ໜີໄປຫາຊາມູເອນ ທີ່ເມືອງຣາມາ ແລະ ບອກທຸກສິ່ງທີ່ກະສັດໂຊນ ໄດ້ເຮັດຕໍ່ຕົນສູ່ຊາມູເອນຟັງ ແລ້ວຊາມູເອນ ກັບ ດາວິດຈຶ່ງໄປພັກຢູ່ບ້ານນາໂຢດ.
|
||
\v 19 ຕໍ່ມາ ມີຄົນມາບອກກະສັດໂຊນ ວ່າດາວິດຢູ່ທີ່ບ້ານນາໂຢດ ໃນເມືອງຣາມາ.
|
||
\v 20 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດໂຊນຈຶ່ງສົ່ງຄົນອອກໄປຈັບລາວ. ເມື່ອໄປຮອດທີ່ນັ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ເຫັນ [ຂ] ກຸ່ມຜູ້ທາໍນວາຍພວມຟ້ອນ ແລະ ຮ້ອງໂຮຊຶ່ງມີຊາມູເອນ ເປັນຜູ້ນາໍໜ້າ. ວິນຍານຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າຄວບຄຸມທະຫານຂອງກະສັດໂຊນ ແລະ ພວກເຂົາກໍເຂົ້າຮ່ວມຟ້ອນນາໍຄືກັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ເມື່ອກະສັດໂຊນໄດ້ຍິນດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງສົ່ງຄົນອື່ນອອກໄປຕື່ມ ແລະ ພວກເຫລົ່ານີ້ກໍເຂົ້າຮ່ວມຟ້ອນ ແລະ ໂຮຮ້ອງຄືກັນ. ເພິ່ນສົ່ງອອກໄປອີກເປັນພວກທີສາມ ແລະ ເຫດການນັ້ນກໍເກີດກັບຄົນເຫລົ່ານີ້ຄືກັນ.
|
||
\v 22 ແລ້ວເພິ່ນກໍອອກໄປເອງຍັງເມືອງຣາມາ. ເມື່ອໄປຮອດນາໍ້ສ້າງໃຫຍ່ທີ່ ເສກູ ເພິ່ນຈຶ່ງຖາມຫາຊາມູເອນ ແລະ ດາວິດ ແລະ ເຂົາກໍບອກເພິ່ນວ່າທັງສອງຢູ່ທີ່ບ້ານນາໂຢດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນກໍາລັງເດີນທາງໄປນັ້ນ ວິນຍານຂອງພຣະເຈົ້າ ເຂົ້າຄວບຄຸມເພິ່ນຄືກັນ. ເພິ່ນຈຶ່ງຟ້ອນ ແລະ ໂຮຮ້ອງໄປສຸດທາງຈົນເຖິງບ້ານນາໂຢດ.
|
||
\v 24 ເພິ່ນແກ້ເຄື່ອງນຸ່ງອອກ, ຟ້ອນລໍາ ແລະ ຮ້ອງໂຮຢູ່ຕໍ່ໜ້າຊາມູເອນ. ແລ້ວເພິ່ນກໍນອນເປືອຍກາຍ ຢູ່ຕະຫລອດວັນ ຕະຫລອດຄືນ. (ຄົນຈຶ່ງເວົ້າຊ່າລືກັນໄປວ່າ, “ໂຊນໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ທາໍນວາຍແລ້ວຫລືນີ້? ”)
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 20
|
||
\p
|
||
\v 1 ຕໍ່ມາ ດາວິດໄດ້ໜີໄປຈາກບ້ານນາໂຢດ ໃນເມືອງຣາມາ ໄປຫາໂຢນາທານ ແລະຖາມລາວວ່າ, “ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດຜິດຫຍັງ ຂ້ອຍມີຄວາມຜິດຫຍັງ ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດຊົ່ວອັນໃດແດ່ຕໍ່ ພໍ່ຂອງເຈົ້າ ເພິ່ນຈຶ່ງຢາກຂ້າຂ້ອຍ? ”
|
||
\v 2 ໂຢນາທານ ຕອບວ່າ, “ເຈົ້າຈະບໍ່ຕາຍດອກ ພໍ່ ຂອງຂ້ອຍໄດ້ບອກໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ທຸກສິ່ງທີ່ເພິ່ນຈະເຮັດ ບໍ່ວ່າຈະເປັນສິ່ງສໍາຄັນຫລືບໍ່ ກໍຕາມ ເປັນຫຍັງເພິ່ນຈຶ່ງຈະປິດບັງເລື່ອງນີ້ຕໍ່ຂ້ອຍ ຄົງບໍ່ເປັນຢ່າງນັ້ນດອກ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ແຕ່ດາວິດ ຕອບວ່າ, [ຄ] “ພໍ່ຂອງເຈົ້າຮູ້ດີວ່າ ເຈົ້ານິຍົມຊົມຊອບຂ້ອຍຫລາຍເທົ່າໃດ ເພິ່ນຄົງບໍ່ກ້າບອກແຜນການທີ່ເພິ່ນຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຮູ້ນາໍດອກ ເພາະເຈົ້າອາດໂສກເສົ້າເສຍໃຈ. ຂ້ອຍຂໍສາບານໃນນາມຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຊີວິດຢູ່ ແລະຕໍ່ເຈົ້າວ່າ ຂ້ອຍເອງຢູ່ຫ່າງຈາກຄວາມຕາຍ ແຕ່ພຽງກ້າວດຽວເທົ່ານັ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ໂຢນາທານ ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍຈະເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຈົ້າຕ້ອງການ. ”
|
||
\v 5 ດາວິດ ບອກລາວວ່າ, “ມື້ອື່ນນີ້ ເປັນວັນສະຫລອງເດືອນຂຶ້ນໃໝ່ ຂ້ອຍຕ້ອງຮັບປະທານອາຫານຮ່ວມໂຕະກັບກະສັດ, ແຕ່ຖ້າເຈົ້າເຫັນດີ ຂ້ອຍຈະໄປລີ້ຢູ່ ໃນທົ່ງນາຈົນເຖິງຕອນຄໍ່າມື້ຮື.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ເມື່ອພໍ່ຂອງເຈົ້າສັງເກດເຫັນວ່າ ຂ້ອຍບໍ່ມີໜ້າຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ ໃຫ້ເຈົ້າບອກເພິ່ນວ່າຂ້ອຍຂໍ ອະນຸຍາດນາໍເຈົ້າ ຟ້າວເມືອເຮືອນທີ່ເບັດເລເຮັມ ເພາະເປັນປີທີ່ບັນດາຄອບຄົວທັງໝົດຖວາຍເຄື່ອງບູຊາປະຈາໍປີ.
|
||
\v 7 ຖ້າເພິ່ນເວົ້າວ່າ, ‘ບໍ່ເປັນຫຍັງ’ ຂ້ອຍກໍຈະປອດໄພ, ແຕ່ຖ້າເພິ່ນຮ້າຍຂຶ້ນ ເຈົ້າກໍຈະຮູ້ວ່າເພິ່ນ ຍັງຕັ້ງໃຈທີ່ຈະທາໍລາຍຂ້ອຍຢູ່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ຂໍໃຫ້ເຈົ້າຈົ່ງເຮັດຕາມຄໍາຂໍຮ້ອງຂອງຂ້ອຍດ້ວຍເທີ້ນ ແລະ ຈົ່ງຮັກສາຄໍາສັນຍາ ອັນສັກສິດທີ່ເຈົ້າໄດ້ມີຕໍ່ຂ້ອຍ, ແຕ່ຖ້າຂ້ອຍເປັນຄົນຜິດ ກໍຂໍໃຫ້ເຈົ້າເປັນຜູ້ຂ້າຂ້ອຍເອງ ແລະ ບໍ່ຕ້ອງໃຫ້ພໍ່ຂອງເຈົ້າລົງມືຂ້າຂ້ອຍດອກ. ”
|
||
\v 9 ໂຢນາທານ ຕອບວ່າ, “ຢ່າຄິດຢ່າງນັ້ນເລີຍ ຖ້າຂ້ອຍຮູ້ແນ່ວ່າພໍ່ຂອງຂ້ອຍ ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະທາໍຮ້າຍເຈົ້າ ຂ້ອຍຈະບໍ່ບອກເຈົ້າຊັ້ນບໍ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ແລ້ວດາວິດ ກໍຖາມວ່າ, “ຖ້າພໍ່ຂອງເຈົ້າຕອບຢ່າງໃຈຮ້າຍ ຜູ້ໃດຈະບອກໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້? ”
|
||
\v 11 ໂຢນາທານ ຕອບວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຮົາອອກໄປທີ່ທົ່ງນາ. ” ດັ່ງນັ້ນ ທັງສອງຈຶ່ງອອກໄປທີ່ທົ່ງນາ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ແລະ ໂຢນາທານເວົ້າກັບດາວິດ ວ່າ, “ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດ ອິດສະຣາເອນ ເປັນພະຍານໃຫ້ແກ່ພວກເຮົາ. [ງ] ມື້ອື່ນກັບມື້ຮື ໃນເວລາດຽວກັນນີ້ ຂ້ອຍຈະຖາມພໍ່ຂ້ອຍ. ຖ້າເພິ່ນສະແດງທ່າທາງດີຕໍ່ເຈົ້າ ຂ້ອຍຈະສົ່ງຂ່າວມາບອກເຈົ້າ.
|
||
\v 13 ຖ້າເພິ່ນຍັງມີເຈດຕະນາທາໍຮ້າຍເຈົ້າ ແລະ ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ສົ່ງຂ່າວມາບອກໃຫ້ເຈົ້າໜີໄປຢ່າງປອດໄພ ກໍຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ລົງໂທດຂ້ອຍເຖິງຕາຍ. ຂໍໃຫ້ພຣະອົງສະຖິດຢູ່ກັບເຈົ້າ ດັ່ງທີ່ພຣະອົງເຄີຍສະຖິດຢູ່ນາໍພໍ່ຂອງຂ້ອຍເຖີດ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ຖ້າຂ້ອຍຍັງມີຊີວິດຢູ່ກໍຂໍໃຫ້ເຈົ້າຮັກສາຄໍາສັນຍາອັນສັກສິດນີ້ໄວ້ ແລະ ສັດຊື່ຕໍ່ຂ້ອຍ, ແຕ່ຖ້າຂ້ອຍຕາຍໄປ [ຈ]
|
||
\v 15 ຈົ່ງສະແດງຄວາມສັດຊື່ຢ່າງດຽວກັນນີ້ຕໍ່ຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍຕະຫລອດໄປດ້ວຍ. ເມື່ອໃດອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ທາໍລາຍເຫລົ່າສັດຕູທັງໝົດຂອງ ເຈົ້າແລ້ວ
|
||
\v 16 ກໍຂໍໃຫ້ຄໍາສັນຍາທີ່ພວກເຮົາ ມີຕໍ່ກັນນີ້ຍັງຄົງຢູ່. ຖ້າເຈົ້າເຮັດຜິດຕໍ່ຄໍາສັນຍານີ້ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະລົງໂທດເຈົ້າເອງ. ” [ສ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ອີກເທື່ອໜຶ່ງ ໂຢນາທານໄດ້ຂໍຮ້ອງດາວິດ ໃຫ້ສັນຍາວ່າຈະຮັກຕົນ ເພາະໂຢນາທານຮັກດາວິດ ຫລາຍເທົ່າກັບຮັກຕົນເອງ.
|
||
\v 18 ແລ້ວໂຢນາທານ ກໍເວົ້າກັບດາວິດ ວ່າ, “ມື້ອື່ນ ເປັນວັນສະຫລອງເດືອນຂຶ້ນໃໝ່ ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ ມັນກໍຈະເປັນການຜິດສັງເກດ.
|
||
\v 19 ໃນມື້ຕໍ່ໄປ ການທີ່ເຈົ້າບໍ່ມີໜ້າໃນທີ່ນັ້ນອີກ ກໍຍິ່ງຈະເປັນການຜິດສັງເກດຕື່ມ. [ຊ] ສະນັ້ນ ເຈົ້າຈົ່ງໄປລີ້ຢູ່ບ່ອນທີ່ເຈົ້າໄດ້ໄປລີ້ຢູ່ແຕ່ກ່ອນ ແລະ ໃຫ້ລີ້ຢູ່ທາງຫລັງຂອງໂງ່ນຫິນໃນທີ່ນັ້ນ. [ຍ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ແລ້ວຂ້ອຍຈະຍິງທະນູ ສາມລູກໄປທີ່ໂງ່ນຫິນບ່ອນທີ່ເປັນເປົ້າໝາຍ.
|
||
\v 21 ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຈະບອກຄົນຮັບໃຊ້ຂອງຂ້ອຍໃຫ້ໄປຊອກຫາລູກທະນູນັ້ນ ແລະ ຖ້າຂ້ອຍບອກລາວວ່າ, ‘ເບິ່ງພຸ້ນ ລູກທະນູຢູ່ທາງດ້ານນີ້ ຈົ່ງໄປເກັບເອົາແມ. ’ ໝາຍຄວາມວ່າ ເຈົ້າປອດໄພ ແລະ ໃຫ້ອອກມາໄດ້. ຂ້ອຍຂໍສາບານໃນນາມຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຊີວິດຢູ່ ວ່າເຈົ້າຈະບໍ່ເປັນອັນຕະລາຍແຕ່ຢ່າງໃດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ແຕ່ຖ້າຂ້ອຍບອກລາວວ່າ, ‘ລູກທະນູຢູ່ທາງດ້ານພຸ້ນ. ’ ເຈົ້າຈົ່ງໜີໄປ; ເພາະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍາລັງສົ່ງເຈົ້າໜີໄປ.
|
||
\v 23 ສ່ວນຄໍາສັນຍາທີ່ພວກເຮົາມີຕໍ່ກັນນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະໂຜດໃຫ້ພວກເຮົາຮັກສາຕໍ່ກັນໄວໄດ້ສືບໄປຢ່າງແນ່ນອນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ສະນັ້ນ ດາວິດຈຶ່ງໄປລີ້ຢູ່ທີ່ທົ່ງນາ. ໃນວັນສະຫລອງເດືອນອອກໃໝ່ ກະສັດໂຊນກໍມາເພື່ອຈະກິນອາຫານ
|
||
\v 25 ແລະ ນັ່ງຢູ່ບ່ອນທີ່ເພິ່ນເຄີຍນັ່ງແປະຝາ. ອັບເນ ກໍນັ່ງຢູ່ທີ່ນັ້ນຖັດເພິ່ນໄປ ສ່ວນໂຢນາທານ ນັ່ງກົງກັນຂ້າມກັບເພິ່ນ. [ດ] ແຕ່ບ່ອນນັ່ງຂອງດາວິດ ເປົ່າວ່າງ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ໃນມື້ນັ້ນກະສັດໂຊນ ບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງເລີຍ ເພາະເພິ່ນຄິດວ່າອາດມີບາງສິ່ງບາງຢ່າງເກີດຂຶ້ນກັບລາວ ແລະ ລາວອາດຍັງມີມົນທິນຢູ່ກໍໄດ້.
|
||
\v 27 ມື້ຕໍ່ມາ ເປັນມື້ຫລັງຈາກເດືອນອອກໃໝ່ ບ່ອນນັ່ງຂອງດາວິດ ກໍຍັງວ່າງເປົ່າຢູ່ຄືເກົ່າ. ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດໂຊນຈຶ່ງຖາມໂຢນາທານ ວ່າ, “ເປັນຫຍັງ ທັງມື້ວານນີ້ ແລະ ມື້ນີ້ ດາວິດຈຶ່ງບໍ່ມາຮ່ວມກິນອາຫານນໍາ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ໂຢນາທານ ຕອບວ່າ, “ລາວຂໍອະນຸຍາດນໍາລູກເມືອເມືອງເບັດເລເຮັມ.
|
||
\v 29 ລາວເວົ້າວ່າ, ‘ອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້ອຍໄປເທາະ ເພາະຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາ ສະຫລອງງານຖວາຍບູຊາຢູ່ໃນເມືອງ ແລະອ້າຍຂອງຂ້ອຍກໍສັ່ງໃຫ້ຂ້ອຍໄປທີ່ນັ້ນ. ຖ້າເຈົ້າເປັນເພື່ອນຂ້ອຍ ຈົ່ງອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້ອຍໄປຫາພີ່ນ້ອງຂອງຂ້ອຍສາ. ’ ດ້ວຍເຫດນີ້ ດາວິດຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ມາຮ່ວມໂຕະນາໍພໍ່.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ກະສັດໂຊນໂກດຮ້າຍໃຫຍ່ໃຫ້ໂຢນາທານ ແລະ ເວົ້າໃຫ້ລາວວ່າ, “ລູກໜ້າຊົ່ວ ບັດນີ້ຂ້ອຍຮູ້ແລ້ວວ່າ ເຈົ້າເວົ້າເຂົ້າຂ້າງດາວິດ ແລະ ເຈົ້າກາໍລັງເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເອງກັບແມ່ເຈົ້າ ເສື່ອມເສຍກຽດ.
|
||
\v 31 ເຈົ້າຮູ້ຫຼືບໍ່ວ່າ ຕາບໃດທີ່ດາວິດຍັງມີຊີວິດຢູ່ ເຈົ້າຈະບໍ່ໄດ້ເປັນກະສັດຂອງອານາຈັກນີ້ຈັກເທື່ອ. ຈົ່ງໄປນາໍຕົວລາວມາດຽວນີ້ ລາວຄວນຈະຕາຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 32 ໂຢນາທານ ເວົ້າຂຶ້ນວ່າ, “ເປັນຫຍັງ ລາວຈຶ່ງຄວນຈະຕາຍ ລາວໄດ້ເຮັດຜິດຫຍັງ? ”
|
||
\v 33 ໃນທັນທີນັ້ນ ກະສັດໂຊນເງືອດຫອກຂອງຕົນອອກ ໝາຍຈະຂ້າໂຢນາທານ ແລະ ໂຢນາທານກໍເຂົ້າໃຈຄັກແນ່ ວ່າພໍ່ຂອງຕົນຕັ້ງໃຈຈະຂ້າດາວິດແທ້.
|
||
\v 34 ດັ່ງນັ້ນ ໂຢນາທານຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນ ແລະອອກຈາກໂຕະໄປ ໂດຍບໍ່ກິນຫຍັງໃນມື້ນັ້ນ ຊຶ່ງເປັນມື້ທີສອງຂອງການສະຫລອງເດືອນຂຶ້ນໃໝ່. ລາວໂສກເສົ້າເສຍໃຈຢ່າງໜັກເຖິງເລື່ອງຂອງດາວິດ ຍ້ອນວ່າກະສັດໂຊນໄດ້ດູຖູກດາວິດຢ່າງຮຸນແຮງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 35 ເຊົ້າມື້ໃໝ່ມາ ໂຢນາທານໄດ້ອອກໄປພົບດາວິດ ຢູ່ທີ່ທົ່ງນາຕາມທີ່ໄດ້ຕົກລົງກັນໄວ້. ລາວເອົາເດັກນ້ອຍຜູ້ໜຶ່ງໄປນາໍ
|
||
\v 36 ແລະ ບອກລາວວ່າ, “ຈົ່ງແລ່ນໄປເກັບເອົາລູກທະນູທີ່ຂ້ອຍຈະຍິງໄປເດີ. ” ເດັກນ້ອຍຜູ້ນັ້ນກໍແລ່ນໄປ, ໂຢນາທານຈຶ່ງຍິງລູກທະນູຂ້າມຫົວລາວໄປ.
|
||
\v 37 ເມື່ອເດັກນ້ອຍໄປຮອດບ່ອນທີ່ລູກທະນູຕົກ ໂຢນາທານຈຶ່ງຮ້ອງໃສ່ລາວວ່າ, “ລູກທະນູຢູ່ທາງດ້ານພຸ້ນ,
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 38 ຢ່າຢືນຢູ່ຫັ້ນ ຮີບຟ້າວໄປ. ” ເດັກນ້ອຍຜູ້ ນັ້ນ ກໍໄປເກັບເອົາລູກທະນູ ແລ້ວກັບມາຫານາຍຂອງຕົນ
|
||
\v 39 ໂດຍບໍ່ຮູ້ຄວາມໝາຍຫຍັງໝົດ ມີແຕ່ໂຢນາທານກັບດາວິດເທົ່ານັ້ນ ທີ່ຮູ້ຈັກ.
|
||
\v 40 ໂຢນາທານເອົາອາວຸດຂອງຕົນໃຫ້ເດັກນັ້ນຖື ແລະ ໃຫ້ເອົາກັບຄືນເມືອໄວ້ໃນເມືອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 41 ຫລັງຈາກເດັກນ້ອຍກັບເມືອແລ້ວ ດາວິດໄດ້ອອກມາຈາກດ້ານຫລັງຂອງໂງ່ນຫິນ [ຕ] ກົ້ມຂາບລົງຕໍ່ໜ້າໂຢນາທານສາມເທື່ອ. ດາວິດກັບໂຢນາທານ ກອດກັນຮ້ອງໄຫ້. ດາວິດໂສກເສົ້າເສຍໃຈຫລາຍກວ່າໂຢນາທານ. [ຖ]
|
||
\v 42 ໂຢນາທານເວົ້າກັບດາວິດ ວ່າ, “ຈົ່ງໄປດ້ວຍຄວາມສະຫງົບສຸກ ຕາມທີ່ເຮົາທັງສອງໄດ້ສາບານໃນນາມຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ, ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະໂຜດໃຫ້ເຈົ້າກັບຂ້ອຍ ແລະເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ ກັບເຊື້ອສາຍຂອງຂ້ອຍເປັນມິດຕໍ່ກັນຕະຫລອດໄປຢ່າງແນ່ນອນ. ” ແລ້ວດາວິດກໍຈາກໄປ ແລະໂຢນາທານໄດ້ກັບເມືອໃນເມືອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 21
|
||
\p
|
||
\v 1 ດາວິດໄດ້ໄປຫາປະໂຣຫິດ ອາຮີເມເຫລັກ ທີ່ເມືອງໂນບ. ອາຮີເມເຫລັກ ອອກມາພົບເພິ່ນດ້ວຍຕົວສັ່ນເຊັນ ແລະຖາມວ່າ, “ເຫດໃດທ່ານຈຶ່ງມາພຽງຄົນດຽວຢ່າງນີ້? ”
|
||
\v 2 ດາວິດຕອບວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າມາກ່ຽວກັບທຸລະຂອງກະສັດ ເພິ່ນສັ່ງຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ຢ່າບອກໃຫ້ຜູ້ໃດຮູ້ເຖິງເລື່ອງທີ່ເພິ່ນໃຊ້ຂ້າພະເຈົ້າມານີ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນັດໃຫ້ຄົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄປພົບກັບຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ໃນບ່ອນໜຶ່ງຕ່າງຫາກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ທ່ານມີອາຫານກິນບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຂົ້າຈີ່ແດ່ຈັກຫ້າກ້ອນ ຫລື ອັນໃດກໍໄດ້ຕາມທີ່ທ່ານມີຢູ່. ”
|
||
\v 4 ປະໂຣຫິດຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍບໍ່ມີເຂົ້າທາໍມະດາ ມີແຕ່ເຂົ້າຈີ່ສັກສິດເທົ່ານັ້ນ. ຖ້າຄົນຂອງທ່ານ ບໍ່ໄດ້ຮ່ວມເພດກັບຜູ້ຍິງມາກ່ອນໃນໄລຍະນີ້ ຂໍທ່ານຈົ່ງເອົາໄປໂລດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ດາວິດຕອບວ່າ, “ແນ່ນອນທີ່ສຸດ ຄົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮ່ວມທຸກເທື່ອທີ່ພວກເຂົາອອກໄປປະຕິບັດໜ້າທີ່ ພວກເຂົາຕ້ອງຮັກສາຕົວໃຫ້ບໍຣິສຸດຢູ່ສະເໝີ. ເມື່ອມີການອອກໄປປະຕິບັດງານອັນພິເສດຢ່າງນີ້ແລ້ວ ພວກເຂົາຍິ່ງຮັກສາຕົວໃຫ້ບໍຣິສຸດຫລາຍຂຶ້ນ. ”
|
||
\v 6 ດັ່ງນັ້ນ ປະໂຣຫິດຈຶ່ງເອົາເຂົ້າຈີ່ສັກສິດນັ້ນໃຫ້ດາວິດ ເພາະເພິ່ນມີແຕ່ເຂົ້າຈີ່ທີ່ໄດ້ຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແລ້ວເທົ່ານັ້ນ ຊຶ່ງໄດ້ເອົາມາຈາກໂຕະສັກສິດ ແລະ ເອົາເຂົ້າຈີ່ໃໝ່ມາວາງໄວ້ແທນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ໃນມື້ນັ້ນ ໂດເອັກ ຄົນເອໂດມ ຫົວໜ້າຄົນລ້ຽງແກະຂອງກະສັດໂຊນ ກໍຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ ເພື່ອປະຕິບັດພິທີທາງສາສະໜາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ດາວິດຖາມອາຮີເມເຫລັກ ວ່າ, “ທ່ານມີຫອກ ຫລື ດາບ ພໍທີ່ຈະເອົາໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໃຊ້ ແດ່ບໍ? ກະສັດໄດ້ສັ່ງໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າອອກມາຢ່າງຟ້າວຟັ່ງໂພດ ເລີຍບໍ່ມີເວລາພໍທີ່ຈະເອົາດາບ ຫລື ອາວຸດໃດ ໆ ຕິດຕົວມານໍາ. ”
|
||
\v 9 ອາຮີເມເຫລັກ ຕອບວ່າ, “ມີ ແມ່ນດາບຂອງໂກລີອາດຄົນຟີລິດສະຕິນ ຜູ້ທີ່ທ່ານໄດ້ຂ້າໃນ ຮ່ອມພູເອລານັ້ນ. ມັນຢູ່ທາງຫລັງຂອງເອໂຟດ ແລະ ມີຜ້າພັນໄວ້. ມັນເປັນອາວຸດຢ່າງດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ມີຢູ່ໃນທີ່ນີ້ ຖ້າທ່ານຢາກໄດ້ກໍເຊີນເອົາໄປໂລດ. ” ດາວິດເວົ້າວ່າ, “ຈົ່ງເອົາໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຖີດ ບໍ່ມີດາບດວງໃດ ຈະດີໄປກວ່າດາບດວງນີ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ສະນັ້ນ ດາວິດຈຶ່ງຈາກໄປໂດຍປົບໜີຈາກກະສັດໂຊນ ແລະ ໄດ້ໄປຫາເຈົ້າອາກີເຊ ແຫ່ງເມືອງກາດ.
|
||
\v 11 ບັນດາຂ້າຣາຊການຂອງເຈົ້າອາກີເຊ ໄດ້ຖາມເພິ່ນວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນ ດາວິດຄົນນີ້ບໍ ທີ່ເປັນກະສັດຂອງປະເທດນັ້ນ ທີ່ພວກຜູ້ຍິງຟ້ອນລໍາທາໍເພງ ຮ້ອງຊົມເຊີຍວ່າ ‘ໂຊນໄດ້ຂ້າສັດຕູຫລາຍພັນຄົນ, ແຕ່ດາວິດໄດ້ຂ້າຫລາຍໝື່ນຄົນ. ’ ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ດາວິດຮູ້ສຶກເຖິງອັນຕະລາຍຂອງຄໍາເວົ້າເຫລົ່ານີ້ ແລະ ລາວກໍຢ້ານກົວເຈົ້າອາກິເຊ ທີ່ສຸດ.
|
||
\v 13 ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອໃດທີ່ດາວິດຢູ່ໃກ້ຄົນເຫລົ່ານີ້; ລາວຈຶ່ງທາໍທ່າເປັນຄົນເສຍຈິດ ແລະ ເຮັດຄືຄົນເປັນບ້າໂດຍຂີດຂຽນຕາມປະຕູເມືອງ [ທ] ແລະ ໃຫ້ນາໍ້ລາຍເຫີຍລົງໃສ່ໜວດ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ເມື່ອເປັນດັ່ງນັ້ນ ເຈົ້າອາກີເຊຈຶ່ງຖາມ ຂ້າຣາຊການຂອງຕົນວ່າ, “ເບິ່ງດູ ຊາຍຜູ້ນີ້ເປັນບ້າ ເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າຈຶ່ງພາລາວມາຫາເຮົາ?
|
||
\v 15 ເຮົາມີຄົນບ້າບໍ່ພຽງພໍຊັ້ນບໍ? ພວກເຈົ້າຈຶ່ງນາໍຄົນບ້າຜູ້ນີ້ມາລົບກວນເຮົາ ໂດຍໃຫ້ລາວເຮັດບ້າ ໆ ບໍ ໆ ຢູ່ໃນວັງຂອງເຮົານີ້?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 22
|
||
\p
|
||
\v 1 ແລ້ວດາວິດກໍໄດ້ອອກຈາກເມືອງກາດ ໄປຢູ່ໃນຖໍ້າທີ່ໃກ້ກັບເມືອງອາດຸນລໍາ. ເມື່ອພວກອ້າຍ ແລະ ພີ່ນ້ອງທັງຫລາຍໃນຄອບຄົວຂອງພໍ່ລາວໄດ້ຍິນວ່າ ລາວຢູ່ທີ່ນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງພາກັນໄປສົມທົບກາໍລັງກັບລາວ.
|
||
\v 2 ນອກຈາກນີ້ແລ້ວ ຍັງມີປະມານ 400 ຄົນທີ່ໄດ້ໄປຫາດາວິດ ເປັນພວກທີ່ຖືກກົດຂີ່ ຂົ່ມເຫັງ, ເປັນໜີ້ສິນ ແລະ ມີຄວາມຂັດຂ້ອງໝອງໃຈ. ແລ້ວດາວິດກໍໄດ້ກາຍເປັນຫົວໜ້າຂອງພວກເຂົາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ຕໍ່ມາ ດາວິດໄດ້ອອກຈາກບ່ອນນີ້ໄປຍັງເມືອງມີຊະປາ ໃນດິນແດນໂມອາບ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວແກ່ກະສັດແຫ່ງໂມອາບ ວ່າ, “ຂໍໂຜດໃຫ້ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ານ້ອຍມາຢູ່ກັບທ່ານຊົ່ວຄາວ ຈົນກວ່າຂ້ານ້ອຍຈະຮູ້ຈັກວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະກະທາໍການຢ່າງໃດສໍາລັບຂ້ານ້ອຍແທ້. ”
|
||
\v 4 ແລ້ວດາວິດ ກໍໄດ້ພາພໍ່ແມ່ໄປປະໄວ້ກັບກະສັດແຫ່ງໂມອາບ. ພໍ່ແມ່ຂອງດາວິດໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນຕະຫລອດຊົ່ວເວລາທີ່ດາວິດ ຍັງລີ້ໄພຢູ່ໃນຖໍ້າ.
|
||
\v 5 ແລ້ວຜູ້ທາໍນວາຍທີ່ຊື່ວ່າ ກາດ ກໍໄດ້ມາຫາດາວິດ ແລະ ບອກເພິ່ນວ່າ, “ໃຫ້ໜີໄປຈາກດິນແດນຢູດານີ້ສາ ຢ່າຢູ່ໃນບ່ອນນີ້ຕໍ່ໄປ. ” ດັ່ງນັ້ນ ດາວິດຈຶ່ງໄດ້ໜີໄປຍັງປ່າເຮເຣັດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ວັນໜຶ່ງທີ່ເມືອງກີເບອາ ກະສັດໂຊນຖືຫອກໃນມື ແລະ ນັ່ງຢູ່ທີ່ເນີນພູໃຕ້ຕົ້ນໄມ້ກົກໜຶ່ງຊື່ວ່າຕາມາຣີ ຝ່າຍຂ້າຣາຊການຂອງເພິ່ນທັງໝົດກໍຢືນອ້ອມຮອບເພິ່ນຢູ່. ຕໍ່ມາ ມີຄົນມາບອກເພິ່ນວ່າ ເຂົາໄດ້ພົບບ່ອນຢູ່ຂອງດາວິດ ແລະ ທະຫານຂອງເພິ່ນແລ້ວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ກະສັດໂຊນ ຈຶ່ງຖາມບັນດານາຍ ທະຫານ ວ່າ, “ຊາວເບັນຢາມິນເອີຍ ຈົ່ງຟັງເທີ້ນ ພວກເຈົ້າຄິດວ່າ ດາວິດຈະເອົານາກັບສວນອະງຸ່ນໃຫ້ພວກເຈົ້າທຸກຄົນຊັ້ນບໍ? ລາວຈະໃຫ້ພວກເຈົ້າເປັນນາຍທະຫານໃນກອງທັບຂອງລາວຊັ້ນບໍ?
|
||
\v 8 ດ້ວຍເຫດນັ້ນບໍ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງພວມກະບົດຕໍ່ເຮົາ? ໃນພວກເຈົ້າບໍ່ມີຜູ້ໃດເລີຍ ບອກເຮົາວ່າລູກຊາຍຂອງເຮົາເອງ ໄດ້ເຮັດສັນຍາມິດຕະພາບກັບດາວິດ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດເລີຍສົນໃຈບອກເຮົາວ່າ ດາວິດ ທະຫານຄົນໜຶ່ງຂອງເຮົາເອງກາໍລັງຊອກຫາຊ່ອງທາງທີ່ຈະຂ້າເຮົາ ແລະ ລູກຊາຍຂອງເຮົາເອງເປັນຜູ້ໃຫ້ກາໍລັງໃຈ ແລະ ສະໜັບສະໜູນລາວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ໂດເອັກ ຄົນເອໂດມທີ່ຢືນຢູ່ກັບພວກຂ້າຣາຊການຂອງກະສັດໂຊນ ຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນດາວິດໄປທ່ີ່ເມືອງໂນບ ຫາ ອາຮີເມເຫລັກລູກຊາຍຂອງອາຮີຕຸບ.
|
||
\v 10 ອາຮີເມເຫລັກໄດ້ຖາມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ດາວິດ ວ່າລາວຄວນຈະເຮັດຢ່າງໃດ. ນອກຈາກນັ້ນ ເພິ່ນຍັງເອົາອາຫານ ແລະ ດາບຂອງໂກລີອາດ ຊາວຟີລິດສະຕິນໃຫ້ລາວດ້ວຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດໂຊນຈຶ່ງສົ່ງຄົນໄປນາໍ ເອົາປະໂຣຫິດອາຮີເມເຫລັກ ພ້ອມດ້ວຍຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງລາວ ທີ່ເປັນປະໂຣຫິດໃນເມືອງໂນບ ນັ້ນມາຫາຕົນ ແລະ ພວກເຂົາກໍໄດ້ພາກັນມາຫາເພິ່ນ.
|
||
\v 12 ກະສັດໂຊນຈຶ່ງກ່າວແກ່ອາຮີເມເຫລັກ ວ່າ, “ອາຮີເມເຫລັກ ເອີຍຈົ່ງຟັງເທີ້ນ. ” ອາຮີເມເຫລັກ ຕອບວ່າ, “ທ່ານເອີຍ ຍິນດີທີ່ຈະຮັບໃຊ້ທ່ານ. ”
|
||
\v 13 ກະສັດໂຊນ ຖາມວ່າ, “ເປັນຫຍັງ ເຈົ້າກັບດາວິດຈຶ່ງຮ່ວມໃຈກັນກະບົດຕໍ່ເຮົາ? ເປັນຫຍັງ ເຈົ້າຈຶ່ງເອົາອາຫານ ແລະ ມອບດາບໃຫ້ ລາວ ແລ້ວທັງທູນຖາມພຣະເຈົ້າໃຫ້ລາວດ້ວຍ? ດຽວນີ້ ລາວໄດ້ຫັນມາຕໍ່ສູ້ເຮົາ ແລະ ລໍຫາໂອກາດທີ່ຈະຂ້າເຮົາຢູ່.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ອາຮີເມເຫລັກ ຕອບວ່າ, “ດາວິດເປັນນາຍທະຫານຜູ້ທີ່ຊື່ສັດທີ່ສຸດຂອງທ່ານ! ທັງເປັນລູກເຂີຍຂອງທ່ານເອງ ເປັນຜູ້ບັນຊາການທະຫານຮັກສາທ່ານ [ນ] ແລະ ທຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນວັງນີ້ ກໍນັບຖືລາວເປັນຢ່າງສູງ.
|
||
\v 15 ແມ່ນແທ້ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຖາມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ລາວ ແລະ ຂ້ານ້ອຍເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ ກໍບໍ່ແມ່ນເທື່ອທາໍອິດ. [ບ] ຂໍທ່ານຢ່າຫາວ່າ ຂ້ານ້ອຍ ຫລື ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງໃນຄອບຄົວຂອງຂ້ານ້ອຍກະບົດຕໍ່ທ່ານເລີຍ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮູ້ຫຍັງກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ກະສັດກ່າວວ່າ, “ອາຮີເມເຫລັກ ເຈົ້າ ພ້ອມດ້ວຍຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງເຈົ້າຈະຕ້ອງຕາຍທັງໝົດ. ”
|
||
\v 17 ແລ້ວເພິ່ນກໍສັ່ງທະຫານ ຍາມທີ່ຢືນຢູ່ໃກ້ຕົນນັ້ນວ່າ, “ຂ້າບັນດາປະໂຣຫິດຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຖິ້ມເສຍ ພວກເຂົາຄົບຄິດກັບດາວິດ ແລະ ບໍ່ບອກເຮົາວ່າ ດາວິດປົບໜີໄປໃສທັງ ໆ ທີ່ພວກເຂົາຮູ້ທຸກສິ່ງຢູ່. ” ແຕ່ພວກທະຫານຍາມປະຕິເສດ ທີ່ຈະ ລົງມືຂ້າບັນດາປະໂຣຫິດຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ສະນັ້ນ ກະສັດໂຊນຈຶ່ງສັ່ງໂດເອັກ ວ່າ, “ເຈົ້າຂ້າພວກເຂົາເສຍ. ” ໂດເອັກໄດ້ຂ້າພວກເຂົາຖິ້ມທັງໝົດ. ໃນມື້ນັ້ນ ລາວໄດ້ຂ້າປະໂຣຫິດທີ່ມີຄຸນສົມບັດຖືເອໂຟດ ແປດສິບຫ້າຄົນ.
|
||
\v 19 ກະສັດໂຊນຍັງໄດ້ສັ່ງໃຫ້ຂ້າຊາວເມືອງໂນບ ທັງໝົດຖິ້ມຊຶ່ງເປັນເມືອງຂອງບັນດາປະໂຣຫິດ ເຊັ່ນ: ຊາຍ ແລະ ຍິງ, ເດັກເກີດໃໝ່ ແລະ ເດັກນ້ອຍ, ງົວ, ລໍ ແລະ ແກະທັງໝົດໄດ້ຖືກຂ້າຖິ້ມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ແຕ່ອາບີອາທາ ລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງຂອງອາຮີເມເຫລັກ ປົບໜີໄປຫາດາວິດໄດ້
|
||
\v 21 ລາວໄດ້ບອກດາວິດເຖິງການທີ່ກະສັດໂຊນ ໄດ້ສັງຫານໝູ່ພວກປະໂຣຫິດຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ດາວິດຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນໂດເອັກ ໃນວັນນັ້ນຂ້ອຍກໍຮູ້ໂລດວ່າ ລາວຕ້ອງໄປບອກໂຊນເປັນແນ່. ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຂໍຮັບຜິດຊອບ [ປ] ຕໍ່ການຕາຍຂອງຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງເຈົ້າທຸກຄົນໃນຄັ້ງນີ້.
|
||
\v 23 ໃຫ້ເຈົ້າຢູ່ກັບຂ້ອຍນີ້ແຫລະ ແລະ ຢ່າຢ້ານເລີຍ ກະສັດໂຊນຢາກຂ້າທັງຂ້ອຍແລະເຈົ້າຄືກັນ, ແຕ່ຖ້າເຈົ້າຢູ່ກັບຂ້ອຍ ເຈົ້າຈະປອດໄພ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 23
|
||
\p
|
||
\v 1 ດາວິດໄດ້ຍິນວ່າ ຊາວຟີລິດສະຕິນກໍາລັງຕີເອົາເມືອງເກອີລາ ແລະ ປຸ້ນສະດົມເອົາ ເຂົ້າທີ່ຫາກໍເກັບກ່ຽວໃໝ່.
|
||
\v 2 ສະນັ້ນລາວຈຶ່ງຖາມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຄວນຈະໄປໂຈມຕີພວກຟີລິດສະຕິນ ຫລືບໍ່? ” ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕອບດາວິດ ວ່າ, “ຄວນໄປໂຈມຕີພວກເຂົາ ແລະ ຊ່ວຍເອົາເມືອງເກອີລາ ໄວ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ແຕ່ຄົນຂອງດາວິດ ເວົ້າກັບລາວວ່າ, “ໃນຢູດານີ້ ພວກເຮົາກໍຢ້ານກົວຢູ່ແລ້ວ ຖ້າພວກເຮົາໄປໂຈມຕີກອງທັບຂອງພວກຟີລິດສະຕິນທີ່ເມືອງເກອີລາ ກໍຍິ່ງເປັນໜ້າຢ້ານກົວໃຫຍ່! ”
|
||
\v 4 ສະນັ້ນ ດາວິດຈຶ່ງໄດ້ປຶກສານາໍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອີກ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍຕອບດາວິດ ວ່າ, “ໄປໂຈມຕີເມືອງເກອີລາ ແລະ ເຮົາຈະໃຫ້ເຈົ້າມີໄຊຊະນະເໜືອພວກຟີລິດສະຕິນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ດັ່ງນັ້ນ ດາວິດກັບຄົນຂອງເພິ່ນຈຶ່ງໄດ້ໄປໂຈມຕີພວກຟີລິດສະຕິນທີ່ເມືອງເກອີລາ. ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າພວກຟີລິດສະຕິນຫລາຍຄົນ ແລະ ຢຶດເອົາສັດລ້ຽງຂອງພວກເຂົາ. ດັ່ງນັ້ນແຫລະ ດາວິດຈຶ່ງຊ່ວຍກອບກູ້ເອົາເມືອງເກອີລາ ໄວ້ໄດ້.
|
||
\v 6 ເມື່ອອາບີອາທາ ລູກຊາຍຂອງອາຮີເມເຫລັກ ໄດ້ປົບໜີໄປອາໄສຢູ່ນໍາດາວິດທີ່ເມືອງເກອີລານັ້ນ ລາວໄດ້ເອົາເອໂຟດໄປນາໍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ຕໍ່ມາ ໄດ້ມີຄົນມາບອກກະສັດໂຊນ ວ່າ ດາວິດຢູ່ທີ່ເມືອງເກອີລາ ແລະ ເພິ່ນກໍເວົ້າວ່າ, “ພຣະເຈົ້າມອບດາວິດໄວ້ໃນກາໍມືຂອງເຮົາແລ້ວ. ລາວຫ້າງແຮ້ວໃສ່ຕົນເອງທີ່ເຂົ້າໄປຢູ່ໃນເມືອງທີ່ມີກາໍແພງອ້ອມ ແລະ ທັງມີປະຕູອັນແໜ້ນໜາອີກດ້ວຍ. ”
|
||
\v 8 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດໂຊນຈຶ່ງເອີ້ນເອົາທະຫານຂອງຕົນອອກໄປເຮັດເສິກ ແລະ ມຸ່ງໜ້າໄປຍັງເມືອງເກອີລາ ເພື່ອອ້ອມຈັບດາວິດ ກັບຄົນຂອງເພິ່ນ.
|
||
\v 9 ເມື່ອດາວິດໄດ້ຍິນວ່າກະສັດໂຊນກາໍລັງວາງແຜນໂຈມຕີຕົນ ເພິ່ນກໍສັ່ງປະໂຣຫິດອາບີອາທາ ວ່າ, “ເອົາເອໂຟດມາພີ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ແລ້ວດາວິດ ກໍພາວັນນາອະທິຖານວ່າ, “ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນວ່າ ກະສັດໂຊນກາໍລັງວາງແຜນເດີນທາງມາຍັງເມືອງເກອີລາ ເພື່ອຈະທາໍລາຍເມືອງນີ້ ກໍເພາະຂ້ານ້ອຍເອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງເປັນຕົ້ນເຫດ.
|
||
\v 11 ຊາວເມືອງເກອີລາ ຈະມອບຂ້ານ້ອຍໃຫ້ກະສັດໂຊນ ຫລືບໍ່? ເພິ່ນຈະມາແທ້ຕາມທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນນີ້ບໍ? ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ໂຜດຕອບຂ້ານ້ອຍດ້ວຍເຖີດ. ” ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕອບວ່າ, “ໂຊນ ຈະມາແທ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ດາວິດ ຖາມອີກວ່າ, “ຊາວເມືອງເກອີລາ ຈະມອບທະຫານຂອງຂ້ານ້ອຍກັບຂ້ານ້ອຍເອງ ໃຫ້ກະສັດໂຊນຫລືບໍ່? ” ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕອບວ່າ, “ພວກເຂົາຈະມອບ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ດັ່ງນັ້ນ ດາວິດພ້ອມດ້ວຍທະຫານທັງໝົດ ປະມານຫົກຮ້ອຍຄົນ ຈຶ່ງອອກໜີຈາກເມືອງເກອີລາໃນທັນທີ ແລະ ເຄື່ອນຍ້າຍ ໄປເລື້ອຍ ໆ. ເມື່ອກະສັດໂຊນໄດ້ຍິນວ່າ ດາວິດໄດ້ປົບໜີຈາກເມືອງເກອີລາ ໄປແລ້ວ ເພິ່ນກໍໄດ້ລົ້ມເລີກແຜນການຂອງຕົນເສຍ.
|
||
\v 14 ດາວິດໄດ້ລີ້ຢູ່ທີ່ແຖບພູດອຍ ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ໃກ້ກັບເມືອງຊີເຟ. ຝ່າຍກະສັດໂຊນນັ້ນ ກໍພະຍາຍາມຊອກຫາ ດາວິດຢູ່ເລື້ອຍ ໆ; ແຕ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ໄດ້ມອບລາວ ໃຫ້ກະສັດໂຊນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ດາວິດຮູ້ດີວ່າ ກະສັດໂຊນໄດ້ອອກຕາມຫາ ເພື່ອຈະຂ້າຕົນ. ດາວິດໄດ້ອາໄສຢູ່ທີ່ເມືອງໂຮເຣັດ ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານໃກ້ກັບເມືອງຊີເຟ.
|
||
\v 16 ໂຢນາທານ ໄດ້ໄປຫາ ດາວິດທີ່ນັ້ນ ແລະ ໃຫ້ກາໍລັງໃຈເພິ່ນດ້ວຍ ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນວ່າ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະເປັນຜູ້ປົກປັກຮັກສາ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ໂດຍເວົ້າວ່າ, “ຢ່າຢ້ານເລີຍ ກະສັດໂຊນພໍ່ຂອງຂ້ອຍເຮັດຫຍັງໃຫ້ເຈົ້າ ບໍ່ໄດ້ດອກ. ເພິ່ນຮູ້ຈັກດີວ່າເຈົ້າຄົນດຽວເທົ່ານັ້ນ ທີ່ຈະເປັນກະສັດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ແລະ ຂ້ອຍກໍຈະເປັນຜູ້ຮອງຂອງເຈົ້າ. ”
|
||
\v 18 ທັງສອງໄດ້ເຮັດສັນຍາຢ່າງສັກສິດເປັນມິດຕໍ່ກັນຢູ່ຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ດາວິດ ຍັງອາໄສຢູ່ທີ່ໂຮເຣັດ ສ່ວນໂຢນາທານນັ້ນໄດ້ຄືນເມືອເຮືອນຂອງຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ມີຊາວເມືອງຊີເຟ ບາງຄົນໄດ້ໄປຫາ ກະສັດໂຊນ ຢູ່ທີ່ເມືອງກີເບອາ ແລະ ບອກ ເພິ່ນວ່າ, “ດາວິດ ກາໍລັງລີ້ຢູ່ໃນເຂດແດນຂອງພວກຂ້ານ້ອຍ ທີ່ໂຮເຣັດ ຕາມເທິງພູ ຮາກີລາ ທາງພາກໃຕ້ຂອງຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານຢູດາຍ.
|
||
\v 20 ພວກຂ້ານ້ອຍຮູ້ດີວ່າ ທ່ານຕ້ອງການຕົວຂອງດາວິດ ຫລາຍເທົ່າໃດ. ສະນັ້ນຂໍເຊີນທ່ານໄປຍັງເຂດແດນຂອງພວກຂ້ານ້ອຍ ແລະ ພວກຂ້ານ້ອຍຈະມອບລາວໃຫ້ທ່ານ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ກະສັດໂຊນ ຕອບວ່າ, “ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ ເປັນເຈົ້າອວຍພອນພວກເຈົ້າ ທີ່ມີນໍ້າໃຈອັນດີຕໍ່ເຮົາ.
|
||
\v 22 ເພື່ອຄວາມແນ່ໃຈ ໃຫ້ພວກເຈົ້າ ໄປເບິ່ງອີກເທື່ອໜຶ່ງ ແລະ ຖາມເບິ່ງວ່າລາວ ຢູ່ບ່ອນໃດແທ້ ໆ ແລະ ແມ່ນຜູ້ໃດແດ່ເຫັນລາວຢູ່ທີ່ນັ້ນ ເຮົາໄດ້ຍິນວ່າລາວເປັນຄົນທີ່ມີເລ້ຫລ່ຽມຫລາຍທີ່ສຸດ.
|
||
\v 23 ສະນັ້ນ ຈົ່ງໄປ ສືບເບິ່ງຢ່າງຄັກແນ່ວ່າ ລາວຢູ່ບ່ອນໃດແທ້ ໆ ແລະ ໃຫ້ນາໍເອົາລາຍລະອຽດຕ່າງ ໆ ມາລາຍງານເຮົາທັນທີ ແລ້ວເຮົາຈະໄປກັບພວກເຈົ້າ. ຖ້າລາວຍັງຢູ່ໃນເຂດນັ້ນ ເຮົາຈະຕາມໄປຂ້າລາວ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ເຮົາຈະຕ້ອງຊອກຄົ້ນຫາລາວ ທົ່ວທັງດິນແດນຢູດາຍກໍຕາມ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງໄດ້ກັບຄືນເມືອຍັງເມືອງຊີເຟ ກ່ອນກະສັດໂຊນ. ສ່ວນດາວິດ ແລະ ຄົນທັງຫລາຍຂອງຕົນນັ້ນ ໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ມາໂອນ ໃນຮ່ອມພູ ທີ່ເປົ່າປ່ຽວບ່ອນໜຶ່ງທາງທິດໃຕ້ຂອງຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານຢູດາຍ.
|
||
\v 25 ກະສັດໂຊນ ກັບທະຫານຂອງເພິ່ນໄດ້ອອກໄປຊອກຫາ ດາວິດ ແຕ່ເພິ່ນຮູ້ເລື່ອງນີ້ກ່ອນ ຈຶ່ງໄດ້ປົບໜີໄປຍັງເນີນພູຫິນ ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ມາໂອນ ແລະອາໄສຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ. ເມື່ອກະສັດ ໂຊນຮູ້ຂ່າວນີ້ ເພິ່ນກໍອອກຕາມລ່າດາວິດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ກະສັດໂຊນ ກັບທະຫານຂອງຕົນຢູ່ທາງພູເບື້ອງໜຶ່ງ ສ່ວນດາວິດກັບຄົນທັງຫລາຍຂອງເພິ່ນກໍຢູ່ທາງພູເບື້ອງໜຶ່ງອີກ. ໃນຂະນະທີ່ດາວິດກັບຄົນທັງຫລາຍຂອງຕົນ ກາໍລັງປົບໜີຈາກກະສັດໂຊນ ກັບທະຫານຂອງເພິ່ນຊຶ່ງພວມໄລ່ຕາມມາ ເກືອບຈະຈັບພວກເພິ່ນໄດ້ນັ້ນ
|
||
\v 27 ກໍມີຄົນນໍາຂ່າວມາບອກກະສັດໂຊນ ວ່າ, “ພວກຟີລິດສະຕິນກາໍ ລັງຮຸກຮານປະເທດຊາດບ້ານເມືອງ ຮີບກັບຄືນເມືອໄວ ໆ!”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດໂຊນຈຶ່ງເລີກໄລ່ຕາມດາວິດ ແລະ ກັບຄືນໄປຕໍ່ສູ້ພວກຟີລິດສະຕິນ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ບ່ອນນີ້ຈຶ່ງມີຊື່ວ່າ ເນີນພູແຫ່ງການແຍກຈາກກັນ.
|
||
\v 29 ດາວິດໄດ້ອອກໜີໄປຍັງອານາເຂດ ເອນເກດີ ແລະໄດ້ຫລົບລີ້ຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 24
|
||
\p
|
||
\v 1 ເມື່ອກະສັດໂຊນ ກັບມາແຕ່ຕໍ່ສູ້ພວກຟີລິດສະຕິນ ແລ້ວກໍມີຄົນມາລາຍງານເພິ່ນວ່າ ດາວິດຢູ່ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ໃກ້ກັບເມືອງເອນເກດີ.
|
||
\v 2 ກະສັດໂຊນຈຶ່ງເອົາທະຫານຜູ້ເກັ່ງກ້າທີ່ສຸດໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ສາມພັນຄົນອອກໄປຊອກຫາດາວິດ ກັບຄົນທັງຫລາຍຂອງເພິ່ນຢູ່ທາງທິດຕາເວັນອອກຂອງໂງ່ນຫິນ ແບ້ປ່າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ກະສັດໂຊນ ໄດ້ເຂົ້າໄປຖ່າຍຢູ່ໃນຖໍ້າ ແຫ່ງໜຶ່ງໃກ້ ໆ ກັບຄອກແກະທີ່ຢູ່ແປະແຄມ ທາງ. ພໍດີເປັນການບັງເອີນຢູ່ໃນຖໍ້ານັ້ນມີດາວິດ ກັບພວກຄົນຂອງລາວລີ້ຢູ່.
|
||
\v 4 ພວກ ທະຫານຈຶ່ງເວົ້າກັບດາວິດ ວ່າ, “ນີ້ແມ່ນໂອກາດຂອງທ່ານແລ້ວ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມອບສັດຕູຂອງທ່ານໄວ້ຢູ່ໃນກາໍມືຂອງທ່ານ ຕາມທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວໄວ້. ບັດນີ້ ຈົ່ງເຮັດກັບສັດຕູຂອງທ່ານ ຕາມທີ່ຕ້ອງການສາ. ” ດາວິດຈຶ່ງຄານອອກມາຕັດສົ້ນເສື້ອລ່າມຂອງກະສັດໂຊນ ໂດຍທີ່ເພິ່ນບໍ່ຮູ້ຕົວ,
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ແຕ່ພໍດາວິດ ເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ ຫົວໃຈຂອງເພິ່ນກໍເຕັ້ນສຸດແຮງ
|
||
\v 6 ສະນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງເວົ້າກັບຄົນທັງຫລາຍຂອງເພິ່ນວ່າ, “ຂໍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຢ່າອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້ອຍທໍາຮ້າຍເຈົ້ານາຍຂອງຂ້ອຍເລີຍ ຜູ້ທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເລືອກໃຫ້ເປັນກະສັດ. ”
|
||
\v 7 ດັ່ງນັ້ນ ດາວິດຈຶ່ງຊັກຊວນຄົນທັງຫລາຍຂອງເພິ່ນ ບໍ່ໃຫ້ຕໍ່ສູ້ກະສັດໂຊນ. ກະສັດໂຊນລຸກຂຶ້ນ ແລະ ອອກມາຈາກຖໍ້າ ແລ້ວເພິ່ນກໍເດີນທາງຕໍ່ໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ສ່ວນດາວິດ ກໍຍ່າງອອກມາຕາມຫລັງ ແລະ ຮ້ອງໃສ່ເພິ່ນວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ” ກະສັດໂຊນຫລຽວຫລັງເບິ່ງໄປອ້ອມ ໆ ແລະ ດາວິດກໍຂາບລົງດ້ວຍຄວາມນັບຖື
|
||
\v 9 ແລະ ຖາມວ່າ, “ເປັນຫຍັງທ່ານຈຶ່ງຟັງຄວາມຂອງປະຊາຊົນ ທີ່ບອກທ່ານວ່າຂ້ານ້ອຍກາໍລັງພະຍາຍາມທາໍຮ້າຍທ່ານ,
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ທ່ານຄົງເຫັນດ້ວຍຕົນເອງແລ້ວວ່າ ເມື່ອຫວ່າງກີ້ນີ້ເອງຢູ່ໃນຖໍ້ານັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມອບທ່ານໄວ້ໃນກາໍມືຂອງຂ້ານ້ອຍ. ຄົນຂອງຂ້ານ້ອຍບາງຄົນບອກໃຫ້ຂ້ານ້ອຍສັງຫານທ່ານເສຍ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກອີດູຕົນທ່ານ ຈຶ່ງບອກພວກເຂົາວ່າ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຄວນທາໍຮ້າຍທ່ານແຕ່ຢ່າງໃດ ເພາະທ່ານເປັນຜູ້ທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ເລືອກໃຫ້ເປັນກະສັດ.
|
||
\v 11 ພໍ່ຂ້ານ້ອຍເອີຍ ເບິ່ງສົ້ນເສື້ອລ່າມຂອງທ່ານ ທີ່ຂ້ານ້ອຍພວມຖືຢູ່ນີ້ດູ ຂ້ານ້ອຍຄວນຂ້າທ່ານຖິ້ມເສຍແລ້ວ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍພຽງແຕ່ໄດ້ຕັດເອົາສົ້ນເສື້ອເທົ່ານັ້ນ. ອັນນີ້ກໍເຮັດໃຫ້ທ່ານແນ່ໃຈໄດ້ແລ້ວວ່າ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ກະບົດ ຫລື ຄິດທາໍຮ້າຍທ່ານແຕ່ຢ່າງໃດ. ແມ່ນວ່າ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງຜິດຕໍ່ທ່ານກໍຕາມ ແຕ່ທ່ານກໍຍັງຕາມລ່າຂ້ານ້ອຍຢູ່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕັດສິນວ່າ ລະຫວ່າງພວກເຮົາ ແມ່ນຜູ້ໃດຜິດແທ້ ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າລົງໂທດທ່ານ ໃນສິ່ງທີ່ທ່ານໄດ້ເຮັດເພື່ອຕໍ່ສູ້ຂ້ານ້ອຍນັ້ນດ້ວຍເຖີດ ເພາະຂ້ານ້ອຍບໍ່ຄິດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ ທີ່ຈະທາໍຮ້າຍທ່ານ.
|
||
\v 13 ທ່ານກໍຮູ້ຄໍາບູຮານ ທີ່ມີກ່າວໄວ້ວ່າ ‘ຄົນຊົ່ວກໍເຮັດແຕ່ຄວາມຊົ່ວເທົ່ານັ້ນ. ’ ດັ່ງນັ້ນແຫລະ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ທາໍຮ້າຍທ່ານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ທ່ານຕາມລ່າຜູ້ໃດ? ແມ່ນຂ້ານ້ອຍບໍ ຂ້ານ້ອຍເປັນພຽງແຕ່ໝາຕາຍ ຫລື ໂຕຫມັດ ທີ່ໜ້າສັງເວດເທົ່ານັ້ນ
|
||
\v 15 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຕັດສິນດອກ ວ່າໃນເຮົາທັງສອງຄົນນີ້ ແມ່ນຜູ້ໃດເປັນຝ່າຍຜິດ. ຂໍໃຫ້ພຣະອົງພິຈາລະນາເບິ່ງໃນເລື່ອງນີ້ ເພື່ອປ້ອງກັນຂ້ານ້ອຍ ແລະຊ່ວຍຊູຂ້ານ້ອຍໃຫ້ພົ້ນຈາກກາໍມືຂອງທ່ານດ້ວຍເທີ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ເມື່ອດາວິດເວົ້າສຸດແລ້ວ ກະສັດໂຊນ ກໍກ່າວວ່າ, “ດາວິດ ລູກຂອງພໍ່ ແມ່ນເຈົ້າແທ້ບໍ? ” ແລ້ວເພິ່ນກໍຮ້ອງໄຫ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ເພິ່ນກ່າວແກ່ດາວິດ ວ່າ, “ເຈົ້າເປັນຝ່າຍຖືກ ແຕ່ຂ້ອຍເປັນຝ່າຍຜິດ. ເຈົ້າເຮັດດີທີ່ສຸດຕໍ່ຂ້ອຍ ໃນເມື່ອຂ້ອຍເຮັດຊົ່ວຕໍ່ເຈົ້າ.
|
||
\v 18 ມື້ນີ້ເຈົ້າໄດ້ສະແດງໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນວ່າ ເຈົ້າດີຕໍ່ຂ້ອຍເທົ່າໃດ ຍ້ອນເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຂ້າຂ້ອຍ ໂດຍທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມອບຂ້ອຍໄວ້ຢູ່ໃນກໍາມືຂອງເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ຄົນທີ່ຈັບສັດຕູຂອງຕົນໄດ້ ແລ້ວປ່ອຍໃຫ້ໄປຢ່າງປອດໄພຈະມີບໍ? ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ ເປັນເຈົ້າອວຍພອນ ສິ່ງທີ່ເຈົ້າໄດ້ເຮັດກັບຂ້ອຍໃນມື້ນີ້ເທີ້ນ
|
||
\v 20 ບັດນີ້ ຂ້ອຍຮູ້ຢ່າງ ຄັກແນ່ແລ້ວວ່າ ເຈົ້າຈະໄດ້ເປັນກະສັດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ແລະ ອານາຈັກຈະຄົງຢູ່ສືບຕໍ່ໄປ ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ແຕ່ເຈົ້າຈົ່ງສັນຍາກັບຂ້ອຍໃນນາມຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າເຈົ້າຈະໄວ້ຊີວິດ ເຊື້ອສາຍຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຊື່ຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍຈະບໍ່ຖືກລືມໄລ ໄປຢ່າງໝົດສິ້ນ. ”
|
||
\v 22 ດາວິດໄດ້ສັນຍາ ວ່າຕົນຈະປະຕິບັດຕາມຄໍາສັນຍານັ້ນ. ແລ້ວກະສັດໂຊນ ກໍກັບຄືນເມືອວັງຂອງເພິ່ນ ສ່ວນດາວິດກັບຄົນທັງຫລາຍຂອງເພິ່ນກໍກັບຄືນສູ່ບ່ອນຫລົບລີ້ຂອງພວກຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 25
|
||
\p
|
||
\v 1 ເມື່ອຊາມູເອນ ຕາຍໄປນັ້ນ ຊາວອິດສະຣາເອນທັງໝົດໄດ້ໄວ້ທຸກໃຫ້ເພິ່ນ. ພວກເຂົາໄດ້ຝັງສົບຂອງເພິ່ນໄວ້ທີ່ຣາມາ ບ້ານເມືອງຂອງເພິ່ນເອງ. ຫລັງຈາກນັ້ນ ດາວິດໄດ້ໄປຍັງຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ປາຣານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 2-3 ມີຊາຍຄົນໜຶ່ງຢູ່ໃນຕະກຸນ ກາເຫລັບ ຊື່ວ່າ ນາບານ ລາວເປັນຊາວເມືອງມາໂອນ ແລະ ມີທີ່ດິນຢູ່ໃກ້ກັບເມືອງກາເມນ. ຊາຍຜູ້ນີ້ເປັນຄົນຮັ່ງມີ ແລະ ເປັນເຈົ້າຂອງແກະ ສາມພັນໂຕ ແລະ ແບ້ ໜຶ່ງພັນໂຕ. ນາງ ອາບີກາຍ ເມຍຂອງລາວເປັນຄົນງາມ ແລະ ສະຫລຽວສະຫລາດ ສ່ວນນາບານ ນັ້ນເປັນຄົນໃຈແຂງ ແລະ ໂຫດຮ້າຍ. ນາບານກາໍລັງຕັດຂົນແກະຂອງຕົນຢູ່ໃນເມືອງກາເມນ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ແລະ ດາວິດຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ກໍໄດ້ຍິນວ່ານາບານ ກາໍລັງຕັດຂົນແກະຂອງຕົນຢູ່.
|
||
\v 5 ສະນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງສົ່ງຊາຍໜຸ່ມສິບຄົນນາໍເອົາຄວາມຢື້ຢາມ ຖາມຂ່າວໄປຫາ ນາບານ ທີ່ເມືອງກາເມນ.
|
||
\v 6 ດາວິດໄດ້ແນະນາໍພວກເຂົາໃຫ້ບອກນາບານ ດັ່ງນີ້: “ເພື່ອນເອີຍ ດາວິດຂໍຝາກຄວາມຢື້ຢາມຖາມຂ່າວມາເຖິງທ່ານ ພ້ອມກັບຄວາມປາຖະໜາດີ ມາຍັງທ່ານກັບຄອບຄົວຂອງທ່ານ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ເປັນຂອງທ່ານດ້ວຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ທ່ານພວມຕັດຂົນແກະຢູ່ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຢາກໃຫ້ທ່ານຮູ້ວ່າ ເມື່ອພວກລ້ຽງແກະຂອງທ່ານ ຢູ່ກັບພວກເຮົານັ້ນ ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ທາໍຮ້າຍພວກເຂົາແຕ່ຢ່າງໃດເລີຍ. ຕະຫລອດເວລາທີ່ພວກເຂົາຢູ່ໃນເມືອງກາເມນນີ້ ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ສູນເສຍຫຍັງໝົດ.
|
||
\v 8 ຂໍທ່ານຖາມພວກຊາຍໜຸ່ມຂອງທ່ານເບິ່ງກໍໄດ້ ແລະ ພວກເຂົາກໍຈະບອກໃຫ້ທ່ານຮູ້. ພວກເຮົາມາໃນມື້ງານກິນລ້ຽງ ແລະ ດາວິດກໍຂໍຮ້ອງກັບທ່ານໄດ້ໃຫ້ການຕ້ອນຮັບພວກເຮົາຢ່າງກັນເອງ. ຂໍທ່ານຈົ່ງເອົາສິ່ງຂອງ ໃຫ້ພວກເຮົາກັບດາວິດ ເພື່ອນທີ່ຮັກຂອງທ່ານ ຕາມທີ່ທ່ານສາມາດໃຫ້ໄດ້ດ້ວຍເທີ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ຄົນຂອງດາວິດ ໄດ້ກ່າວຖ້ອຍຄໍາເຫລົ່ານີ້ຕໍ່ນາບານ ໃນນາມຂອງດາວິດ. ແລ້ວພວກເຂົາກໍລໍຖ້າຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ
|
||
\v 10 ແລະ ໃນທີ່ສຸດນາບານ ກໍຕອບວ່າ, “ດາວິດແມ່ນຜູ້ໃດ? ເຮົາບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນຊື່ຂອງລາວມາກ່ອນເລີຍ. ໃນປັດຈຸບັນນີ້ ປະເທດຊາດບ້ານເມືອງເຕັມໄປດ້ວຍທາດຮັບໃຊ້ທີ່ປົບໜີຈາກນາຍຂອງຕົນ.
|
||
\v 11 ຂ້ອຍຈະບໍ່ເອົາເຂົ້າຈີ່, ນາໍ້ ແລະ ສັດທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຂ້າສໍາລັບຄົນຕັດຂົນແກະຂອງຂ້ອຍ ໃຫ້ຄົນທີ່ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າ ເຂົາມາແຕ່ໃສໄດ້ດອກ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ດັ່ງນັ້ນ ຄົນຂອງດາວິດຈຶ່ງກັບຄືນເມືອ ແລະ ບອກຖ້ອຍຄໍາທີ່ນາບານ ໄດ້ເວົ້ານັ້ນສູ່ເພິ່ນຟງັ.
|
||
\v 13 ດາວິດສັ່ງວ່າ, “ຕຽມເອົາດາບຂອງພວກເຈົ້າ. ” ແລະ ພວກເຂົາກໍໄດ້ປະຕິບັດຕາມ. ສ່ວນດາວິດນັ້ນກໍຖືເອົາດາບຂອງຕົນຄືກັນ ໂດຍມີຄົນປະມານສີ່ຮ້ອຍຄົນອອກເດີນທາງໄປກັບເພິ່ນ ແລະ ສ່ວນອີກສອງຮ້ອຍຄົນນັ້ນ ໄດ້ປະໄວ້ໃຫ້ຢູ່ເຝົ້າເຄື່ອງຂອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ຕໍ່ມາ ຄົນຮັບໃຊ້ນາບານ ຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ມາບອກ ອາບີກາຍ ເມຍຂອງນາບານ ວ່າ, “ຍານາງ ໄດ້ຍິນບໍວ່າ ດາວິດໄດ້ສົ່ງຄົນຂອງເພິ່ນມາແຕ່ຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ເພື່ອນໍາເອົາ ຄວາມຢື້ຢາມຖາມຂ່າວ ມາຍັງນາຍພວກເຮົາ, ແຕ່ເພິ່ນຊໍ້າພັດໝິ່ນປະໝາດພວກເຂົາ.
|
||
\v 15 ຄາວທີ່ພວກເຮົາຢູ່ໃນທົ່ງນາກັບພວກເຂົານັ້ນ ພວກເຂົາດີຕໍ່ພວກເຮົາຫລາຍ. ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍລົບກວນພວກເຮົາເລີຍ ແລະ ພວກເຮົາກໍບໍ່ໄດ້ສູນເສຍສິ່ງຂອງໃດ ໆ ທັງສິ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ຕອນທີ່ພວກເຮົາເຝົ້າຝູງສັດຢູ່ກັບ ພວກເຂົານັ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ປົກປັກຮັກສາພວກເຮົາ ຕະຫລອດວັນຕະຫລອດຄືນ.
|
||
\v 17 ສະນັ້ນ ຈົ່ງພິຈາລະນາໃຫ້ດີເບິ່ງດູ ແລະ ຕັດສິນໃຈວ່າ ຍານາງຄວນຈະເຮັດຢ່າງໃດ ເລື່ອງນີ້ອາດນາໍເອົາຄວາມຫລົ້ມຈົມມາສູ່ນາຍຂອງພວກເຮົາ ຕະຫລອດທັງທຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນຄອບຄົວຂອງເພິ່ນກໍໄດ້. ເພິ່ນເປັນຄົນດື້ດ້ານ ທີ່ສຸດຈຶ່ງບໍ່ຍອມຟັງຜູ້ໃດໝົດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ແລ້ວອາບີກາຍ ກໍຟ້າວຕຽມເອົາເຂົ້າຈີ່ສອງຮ້ອຍກ້ອນ, ເຫລົ້າອະງຸ່ນສອງຖົງໜັງ, ແກະເຜົາຫ້າໂຕ, ເຂົ້າຂົ້ວຫ້າກະຖັງ, ໝາກອະງຸ່ນແຫ້ງຮ້ອຍມັດ ແລະ ເຂົ້າໜົມໝາກເດື່ອສອງຮ້ອຍກ້ອນ ບັນທຸກໃສ່ຫລັງລໍໄປ.
|
||
\v 19 ແລ້ວນາງກໍເວົ້າກັບພວກຄົນຮັບໃຊ້ວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຈົ້າອອກໄປກ່ອນ ແລະ ຂ້ອຍຈະຕາມໄປນາໍຫລັງ. ” ແຕ່ນາງບໍ່ໄດ້ບອກໃຫ້ຜົວ ຂອງຕົນຮູ້ນາໍແຕ່ຢ່າງໃດໝົດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ໃນຂະນະທີ່ນາງພວມຂີ່ລໍໄປຕາມເນີນພູນັ້ນ ໃນທັນໃດນາງໄດ້ພົບດາວິດ ແລະ ຄົນທັງຫລາຍຂອງເພິ່ນທີ່ກາໍລັງມຸ່ງໜ້າມາຫານາງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ດາວິດ ຄິດໃນໃຈວ່າ, “ເຫດໃດຂ້ອຍຈຶ່ງຮັກສາຊັບສິນຂອງຊາຍຄົນນີ້ ຢູ່ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ? ທຸກສິ່ງທີ່ເປັນຂອງລາວ ບໍ່ໄດ້ສູນເສຍແຕ່ຢ່າງໃດໝົດ. ອັນນີ້ບໍ ຄືການຕອບແທນໃນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໃຫ້ການຊ່ວຍເຫລືອແກ່ລາວ?
|
||
\v 22 ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າລົງໂທດຂ້ອຍ [ຜ] ເຖິງຕາຍ ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຂ້າຜູ້ຊາຍທຸກຄົນ ໃນຄອບຄົວຂອງນາບານ ກ່ອນມື້ອື່ນເຊົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ພໍ ອາບີກາຍຫລຽວເຫັນດາວິດ ນາງກໍຟ້າວລົງຈາກຫລັງລໍ ແລະ ກົ້ມຂາບລົງດິນ
|
||
\v 24 ນາງຂາບລົງທີ່ຕີນຂອງດາວິດ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ທ່ານເອີຍ ກະລຸນາຟັງຂ້ານ້ອຍກ່ອນທ້ອນ ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮັບເອົາຄວາມຜິດທັງໝົດນັ້ນສາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 25 ຂໍຢ່າໄດ້ຖືຊານາໍ ນາບານ ຄົນທີ່ບໍ່ມີຫຍັງດີ ຜູ້ນີ້ເລີຍ ລາວສົມຊື່ລາວນັ້ນແຫລະ ຄື ຄົນໂງ່ຈ້າ [ຝ] ທ່ານເອີຍ ຕອນທີ່ທ່ານໃຊ້ຄົນ ໄປນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຢູ່.
|
||
\v 26 ທ່ານເອີຍ ແມ່ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທີ່ຮັກສາທ່ານ ບໍ່ໃຫ້ແກ້ແຄ້ນ ແລະ ຂ້າສັດຕູຂອງທ່ານ. ບັດນີ້ ຂ້ານ້ອຍຂໍສາບານ ຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງ ຊີວິດຢູ່ວ່າ ສັດຕູທຸກຄົນທີ່ຢາກທາໍຮ້າຍທ່ານ ຈະຕ້ອງຖືກລົງໂທດຢ່າງດຽວກັນກັບນາບານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ຂໍທ່ານກະລຸນາ ຮັບເອົາຂອງຂວັນທີ່ຂ້ານ້ອຍນາໍມາໃຫ້ທ່ານ ແລະ ແຈກຢາຍໃຫ້ຄົນຂອງທ່ານກິນເຖີດ.
|
||
\v 28 ຂໍໂຜດ ກະລຸນາຍົກໂທດໃນສິ່ງໃດ ໆ ທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດຜິດໄປນັ້ນສາ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະໃຫ້ ທ່ານເປັນກະສັດ ຕະຫລອດທັງເຊື້ອສາຍຂອງທ່ານດ້ວຍ ເພາະທ່ານກາໍລັງສູ້ຮົບເພື່ອ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ທ່ານຄົງບໍ່ເຮັດການຊົ່ວ [ພ] ຢ່າງໃດເລີຍ ຕາບໃດທີ່ທ່ານຍັງມີຊີວິດຢູ່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 29 ຖ້າມີຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງຈະໂຈມຕີທ່ານ ແລະ ພະຍາຍາມຈະຂ້າທ່ານ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງທ່ານ ກໍຈະຮັກສາທ່ານໃຫ້ພົ້ນ ເໝືອນດັ່ງຜູ້ໜຶ່ງທີ່ເຝົ້າຮັກສາສົມບັດອັນປະເສີດຂອງພຣະອົງ. ສໍາລັບເຫລົ່າສັດຕູ ຂອງທ່ານນັ້ນ ພຣະອົງຈະໂຍນພວກເຂົາຖິ້ມ ດັ່ງກ້ອນຫິນ ທີ່ຖືກຍິງອອກໄປຈາກກະຖຸນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ໃນເມື່ອອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະກະທາໍ ສິ່ງທີ່ດີທຸກຢ່າງແກ່ທ່ານ ຕາມທີ່ພຣະອົງໄດ້ສັນຍາໄວ້ ແລະ ທັງຕັ້ງທ່ານໃຫ້ເປັນກະສັດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ
|
||
\v 31 ທ່ານກໍຈະບໍ່ເສຍໃຈ ຫລື ກິນແໜງ ທີ່ທ່ານຕ້ອງໄດ້ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ມີເຫດຜົນ ຫລື ທີ່ທ່ານຕ້ອງໄດ້ແກ້ແຄ້ນດ້ວຍຕົນເອງ. ທ່ານເອີຍ ເມື່ອໃດພຣະເຈົ້າອວຍພອນທ່ານແລ້ວ ກະລຸນາຢ່າລືມຂ້ານ້ອຍເດີ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 32 ດາວິດ ເວົ້າກັບນາງວ່າ, “ສັນລະເສີນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ທີ່ໄດ້ສົ່ງເຈົ້າມາພົບຂ້ອຍໃນວັນນີ້.
|
||
\v 33 ຂອບຄຸນພຣະເຈົ້າ ໃນຄວາມສະຫລາດຂອງເຈົ້າ ແລະ ຕໍ່ສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຮັດໃນ ວັນນີ້ ຄືປ້ອງກັນຂ້ອຍຈາກໂທດຂ້າຄົນ ແລະ ຈາກໂທດທີ່ລົງມືແກ້ແຄ້ນໂດຍຕົນເອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 34 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າແຫ່ງຊາດ ອິດສະຣາເອນ ໄດ້ລະງັບຂ້ອຍໄວ້ບໍ່ໃຫ້ທາໍຮ້າຍເຈົ້າ, ແຕ່ຂ້ອຍກໍສາບານໃນນາມຂອງ ພຣະເຈົ້າອົງຊົງຊີວິດຢູ່ ວ່າຖ້າເຈົ້າບໍ່ຟ້າວມາ ພົບຂ້ອຍ ຜູ້ຊາຍຂອງນາບານທຸກຄົນ ຈະຕ້ອງຕາຍໝົດກ່ອນມື້ອື່ນເຊົ້າ. ”
|
||
\v 35 ແລ້ວ ດາວິດກໍຮັບເອົາເຄື່ອງຂອງທີ່ນາງນາໍມານັ້ນ ແລະ ກ່າວແກ່ນາງວ່າ, “ໃຫ້ເຈົ້າກັບເມືອສາ ຢ່າໄດ້ກັງວົນເລີຍ ຂ້ອຍຈະເຮັດຕາມທີ່ເຈົ້າຕ້ອງການ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 36 ນາງອາບີກາຍ ກັບຄືນເມືອຫານາບານ ທີ່ກາໍລັງກິນລ້ຽງຢ່າງໃຫຍ່ໂຕ ດັ່ງກະສັດຢູ່ໃນເຮືອນຂອງຕົນ. ລາວກາໍລັງມືນເມົາ ແລະ ມ່ວນຊື່ນຢູ່. ສະນັ້ນ ນາງອາບີກາຍຈຶຶ່ງບໍ່ໄດ້ ເວົ້າຫຍັງ ສູ່ລາວຟັງຈົນເຖິງມື້ອື່ນເຊົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 37 ເມື່ອລາວສວ່າງແລ້ວ ນາງຈຶ່ງບອກທຸກສິ່ງໃຫ້ລາວຮູ້. ພໍໄດ້ຍິນດັ່ງນັ້ນ ນາບານກໍລົ້ມ ລົງ ແລະ ເປັນອໍາມະພາດໄປທັງຕົວ.
|
||
\v 38 ປະມານສິບວັນຕໍ່ມາ ພຣະເຈົ້າກໍລົງໂທດນາບານ ໂດຍໃຫ້ລາວຕາຍໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 39 ເມື່ອດາວິດ ຮັບຂ່າວວ່ານາບານໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ເພິ່ນຈຶ່ງກ່າວວ່າ, “ສັນລະເສີນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະອົງໄດ້ແກ້ແຄ້ນນາບານ ເພາະລາວໝິ່ນປະໝາດຂ້ານ້ອຍ ແລະ ພຣະອົງຮັກສາຂ້ານ້ອຍ ຜູ້ທີ່ເປັນຄົນຮັບ ໃຊ້ຂອງພຣະອົງບໍ່ໃຫ້ເຮັດຜິດ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ລົງໂທດນາບານ ຍ້ອນຄວາມຊົ່ວຊ້າທີ່ລາວໄດ້ເຮັດ. ” ແລ້ວດາວິດກໍສົ່ງຄົນໄປສູ່ ຂໍເອົານາງອາບີກາຍ ມາເປັນເມຍຂອງຕົນ.
|
||
\v 40 ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງດາວິດ ໄດ້ມາຫາ ອາບີກາຍ ທີ່ກາເມນ ແລະ ເວົ້າກັບນາງວ່າ, “ດາວິດ ໄດ້ສົ່ງພວກເຮົາມາຂໍເອົາຍານາງ ໄປ ເປັນເມຍຂອງເພິ່ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 41 ນາງອາບີກາຍ ກົ້ມຂາບລົງ ແລະ ຕອບ ວ່າ, “ຂ້ອຍເອງເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນ ແລະ ພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະລ້າງຕີນໃຫ້ພວກຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນ. ”
|
||
\v 42 ແລ້ວນາງກໍຟ້າວລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຂີ່ລໍໄປພ້ອມດ້ວຍສາວໃຊ້ຫ້າຄົນ. ນາງ ໄປກັບພວກຄົນຮັບໃຊ້ຂອງດາວິດ ແລະ ກາຍເປັນເມຍຂອງເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 43 ດາວິດຍັງໄດ້ແຕ່ງງານກັບນາງອາຮີໂນອາມ ຊາວຢິດສະເຣນ ແລະ ບັດນີ້ ເພິ່ນຍັງເອົານາງອາບີກາຍ ມາເປັນເມຍຂອງເພິ່ນອີກ.
|
||
\v 44 ໃນລະຫວ່າງນັ້ນ ກະສັດໂຊນກໍໄດ້ມອບນາງມີການ ລູກສາວຂອງຕົນ ທີ່ເປັນເມຍຂອງດາວິດໃຫ້ ປານຕີ ລູກຊາຍຂອງລາອິດ ຊາວການລິມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 26
|
||
\p
|
||
\v 1 ຄົນຊາວເມືອງຊີເຟ ໄດ້ມາຫາກະສັດໂຊນ ທີ່ເມືອງກີເບອາ ແລະ ບອກເພິ່ນວ່າ, “ດາວິດພວມລີ້ຢູ່ທີ່ເທິງພູຮາກີລາ ແຄມຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານຂອງຢູດາຍ. ”
|
||
\v 2 ໃນທັນໃດ ກະສັດໂຊນໄດ້ອອກໄປຍັງຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານຊີເຟ. ເພິ່ນໄດ້ຄັດເລືອກ ເອົາທະຫານທີ່ເກັ່ງກ້າທີ່ສຸດ ໃນຊາດອິດສະຣາເອນໄປນາໍ ສາມພັນຄົນ ເພື່ອຊອກ ຫາດາວິດ ທີ່ຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ແລະໄດ້ຕັ້ງຄ້າຍຢູ່ໃກ້ກັບຖະໜົນ ຕາມ ເທິງພູຮາກີລາ. ຝ່າຍດາວິດນັ້ນ ຍັງຢູ່ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ. ເມື່ອໄດ້ຍິນວ່າ ກະສັດໂຊນມາຊອກຫາຕົນອີກ
|
||
\v 4 ເພິ່ນຈຶ່ງສົ່ງນັກສືບສອດແນມອອກໄປ ແລະ ສືບຮູ້ວ່າ ກະສັດໂຊນໄດ້ມາຮອດບ່ອນນັ້ນແທ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ດາວິດຈຶ່ງອອກໄປຍັງບ່ອນທີ່ກະສັດໂຊນ ໄດ້ຕັ້ງຄ້າຍຢູ່ນັ້ນທັນທີ ແລະ ໄດ້ພົບບ່ອນອັນແນ່ນອນ ທີ່ກະສັດໂຊນ ກັບອັບເນລູກຊາຍຂອງເນຣະ ຜູ້ບັນຊາການທະຫານ ຂອງກະສັດໂຊນ ກາໍລັງນອນພັກຜ່ອນຢູ່. ກະສັດໂຊນ ນອນຢູ່ກາງຄ້າຍໂດຍມີທະຫານຕັ້ງຄ້າຍອ້ອມຮອບເພິ່ນໄວ້
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ແລ້ວດາວິດ ກໍຖາມອາຮີເມເຫລັກ ຄົນຮິດຕີ ແລະ ອາບີໄຊ ນ້ອງຊາຍຂອງໂຢອາບ (ສອງຄົນນີ້ ເປັນລູກຊາຍຂອງນາງເຊຣູອີຢາ) ວ່າ, “ແມ່ນຜູ້ໃດຈະໄປຍັງຄ້າຍຂອງກະສັດໂຊນ ນາໍຂ້ອຍແດ່? ” ອາບີໄຊ ຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຈະໄປ. ”
|
||
\v 7 ສະນັ້ນ ດາວິດກັບອາບີ ໄຊ ຈຶ່ງເຂົ້າໄປໃນຄ້າຍຂອງກະສັດໂຊນ ໃນຄືນນັ້ນ ແລະ ພົບວ່າເພິ່ນກາໍລັງນອນຢູ່ໃນ ກາງຄ້າຍ ໂດຍມີຫອກສຽບໄວ້ກັບພື້ນດິນໃກ້ ທີ່ຫົວຂອງເພິ່ນ. ສ່ວນ ອັບເນ ແລະ ທະຫານ ກໍນອນອ້ອມເພິ່ນຢູ່.
|
||
\v 8 ອາບີໄຊ ຈຶ່ງເວົ້າກັບດາວິດ ວ່າ, “ຄືນມື້ນີ້ ພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບສັດຕູຂອງທ່ານ ໄວ້ໃນກາໍມືຂອງທ່ານແລ້ວ. ບັດນີ້ ຂໍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເອົາຫອກຂອງເພິ່ນແທງເພິ່ນໃຫ້ຊອດຄາພື້ນດິນສາ ແທງເທື່ອດຽວເທົ່ານັ້ນແຫລະ ບໍ່ຈໍາເປັນແທງຮອດສອງເທື່ອດອກ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ແຕ່ດາວິດຫ້າມໄວ້ວ່າ, “ເຈົ້າບໍ່ຄວນທາໍຮ້າຍເພິ່ນເລີຍ ເພາະຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ທາໍຮ້າຍກະສັດທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເລືອກເອົາ ພຣະອົງຈະລົງໂທດຜູ້ນັ້ນຢ່າງແນ່ນອນ. ”
|
||
\v 10 ດາວິດເວົ້າຕໍ່ວ່າ, “ແນ່ນອນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງຊົງຊີວິດຢູ່ ຂ້ອຍຮູ້ວ່າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອງຈະເປັນຜູ້ທີ່ຂ້າກະສັດໂຊນ, ເມື່ອເວລາມາເຖິງ ເພິ່ນອາດຕາຍຢ່າງທາໍມະດາ ຫລື ຕາຍໃນສະໜາມຮົບກໍໄດ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຫ້າມຂ້ອຍໄວ້ວ່າ, ຂ້ອຍບໍ່ຄວນທາໍຮ້າຍຜູ້ທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງໄວ້ໃຫ້ເປັນກະສັດ ພວກເຮົາເອົາແຕ່ຫອກກັບໄຫນາໍ້ຂອງເພິ່ນໜີໄປກໍພໍ. ”
|
||
\v 12 ດັ່ງນັ້ນ ດາວິດຈຶ່ງຈັບເອົາຫອກ ແລະ ໄຫ ນໍ້າຊຶ່ງຢູ່ໃກ້ກັບຫົວຂອງກະສັດໂຊນນັ້ນ ແລະ ພາກັນໜີໄປ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດຕື່ນຂຶ້ນ ແລະຮູ້ເຫັນເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນນັ້ນເລີຍ, ພວກເຂົາທຸກຄົນພາກັນນອນຫລັບສະໜິດ ເພາະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບັນດານໃຫ້ທຸກຄົນນອນຫລັບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ແລ້ວດາວິດກໍໄດ້ຂ້າມຮ່ອມພູ ໄປຍັງເທິງເນີນພູໜ່ວຍອື່ນ ແລະ ຕັ້ງທ່າຢູ່ບ່ອນທີ່ຫ່າງໄກພໍສົມຄວນ ຈາກຄ້າຍຂອງກະສັດໂຊນ.
|
||
\v 14 ເພິ່ນຮ້ອງໃສ່ທະຫານຂອງກະສັດໂຊນ ແລະ ອັບເນ ວ່າ, “ອັບເນ ເຈົ້າໄດ້ຍິນສຽງຂອງຂ້ອຍ ຫລືບໍ່? ” ອັບເນ ຮ້ອງຖາມຄືນວ່າ, “ແມ່ນຜູ້ໃດຮ້ອງ ແລະ ກ້າປຸກກະສັດໃຫ້ຕື່ນ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ດາວິດຮ້ອງຕອບວ່າ, “ອັບເນ ເຈົ້າເປັນຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ ຢູ່ໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ບໍ່ແມ່ນບໍ? ດັ່ງນັ້ນ ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ປ້ອງກັນກະສັດ ນາຍເໜືອຫົວຂອງເຈົ້າ? ເມື່ອກີ້ນີ້ໄດ້ມີຄົນເຂົ້າໄປໃນຄ້າຍ ເພື່ອຂ້ານາຍຂອງເຈົ້າ.
|
||
\v 16 ອັບເນ ເຈົ້າໄດ້ລະເລີຍຕໍ່ໜ້າທີ່ຂອງເຈົ້າສາແລ້ວ ຂ້ອຍຂໍສາບານໃນນາມຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງຊົງຊີວິດຢູ່ວ່າ ພວກເຈົ້າທັງໝົດສົມຄວນຕ້ອງຕາຍ ເພາະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປ້ອງກັນນາຍເໜືອຫົວຂອງເຈົ້າ ຜູ້ທີ່ອົງພຣະ ຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນກະສັດ. ເບິ່ງນີ້ແມ! ຫອກຂອງກະສັດຢູ່ໃສ ແລະ ໄຫນໍ້າທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃກ້ຫົວຂອງເພິ່ນຢູ່ໃສແລ້ວ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ກະສັດໂຊນ ຈື່ສຽງຂອງດາວິດໄດ້ຈຶ່ງເອີ້ນຖາມວ່າ, “ດາວິດ ລູກຂອງພໍ່ເອີຍ ແມ່ນເຈົ້າຊັ້ນບໍ? ” ດາວິດຕອບວ່າ, “ແມ່ນແລ້ວ ພະຣາຊາເຈົ້າຂ້າ ”
|
||
\v 18 ແລະ ກ່າວຕໍ່ໄປວ່າ, “ທ່ານເອີຍ ເຫດໃດທ່ານຈຶ່ງຍັງສືບຕໍ່ຕາມລ່າ ຂ້ານ້ອຍ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານຢູ່? ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດຜິດຫຍັງ? ຂ້ານ້ອຍເຮັດຜິດກົດໝາຍ ຫຍັງແດ່?
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ຂໍທ່ານຟັງຂ້ານ້ອຍເວົ້າສາກ່ອນ ຖ້າແມ່ນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ ທ່ານເປັນຜູ້ຕໍ່ສູ້ຂ້ານ້ອຍແລ້ວ ການຖວາຍບູຊາຢ່າງໜຶ່ງກໍຈະກະທາໍໃຫ້ພຣະອົງປ່ຽນໃຈ, ແຕ່ຖ້າແມ່ນມະນຸດເປັນຜູ້ກະທາໍເອງ ກໍຂໍໃຫ້ຄໍາສາບແຊ່ງຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕົກຖືກພວກເຂົາ ເພາະພວກເຂົາເອງເປັນຜູ້ຕາມລ່າຂ້ານ້ອຍ ໃຫ້ອອກຈາກດິນແດນຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໄປອາໄສຢູ່ໃນປະເທດ ທີ່ຂ້ານ້ອຍຈາໍເປັນຕ້ອງຂາບໄຫວ້ພະອື່ນ.
|
||
\v 20 ຂໍຢ່າໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຖືກຂ້າໃນດິນແດນຂອງປະເທດອື່ນ ທີ່ຫ່າງໄກຈາກອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເລີຍ. ເຫດໃດໜໍກະສັດແຫ່ງ ຊາດອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງຕາມສັງຫານຂ້ານ້ອຍ ຜູ້ຕໍ່າຕ້ອຍດັ່ງໂຕໝັດ? ເຫດໃດໜໍ ທ່ານຈຶ່ງຕາມລ່າຂ້ານ້ອຍດັ່ງນົກປ່າ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ກະສັດໂຊນ ຕອບວ່າ, “ດາວິດ ລູກຊາຍຂອງພໍ່ເອີຍ ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດຜິດໄປແລ້ວ ຈົ່ງກັບຄືນມາສາ. ຂ້ອຍຈະບໍ່ທາໍຮ້າຍເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ ເພາະໃນຄືນນີ້ ເຈົ້າໄດ້ໄວ້ຊີວິດຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຊ່າງເປັນຄົນໂງ່ຈ້າແທ້ໜໍ ແລະ ຂ້ອຍກໍໄດ້ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ໂຫດຮ້າຍທີ່ສຸດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ດາວິດ ຕອບຄືນວ່າ, “ຂ້າແດ່ພະຣາຊາ ນີ້ເດຫອກຂອງທ່ານ ໃຫ້ທະຫານຜູ້ໜຶ່ງຂອງທ່ານຂຶ້ນມາເອົາໄປເຖີດ.
|
||
\v 23 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະໃຫ້ບາໍເໜັດແກ່ຜູ້ທີ່ສັດຊື່ ແລະ ທ່ຽງທໍາ ມື້ນີ້ພຣະອົງມອບທ່ານໄວ້ໃນກາໍມືຂອງຂ້ານ້ອຍແລ້ວ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ທາໍຮ້າຍທ່ານ ຜູ້ທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນກະສັດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ເໝືອນກັນກັບທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ໄວ້ຊີວິດ ຂອງທ່ານແລ້ວ ໃນມື້ນີ້ຂໍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກະທາໍຕໍ່ຂ້ານ້ອຍເຊັ່ນດຽວກັນເຖີດ ແລະ ຂໍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍພົ້ນຈາກຄວາມເດືອດຮ້ອນທຸກຢ່າງດ້ວຍ. ”
|
||
\v 25 ກະສັດໂຊນ ກ່າວແກ່ດາວິດວ່າ, “ລູກຊາຍຂອງພໍ່ເອີຍ ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອວຍພອນເຈົ້າເຖີດ ເຈົ້າຈະປະສົບຜົນສໍາເລັດໃນທຸກສິ່ງ ທີ່ເຈົ້າກະທາໍ. ” ແລ້ວດາວິດກໍຈາກໄປຕາມທາງຂອງຕົນ ສ່ວນກະສັດໂຊນກໍກັບເມືອວັງຂອງຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 27
|
||
\p
|
||
\v 1 ດາວິດຄິດໃນໃຈວ່າ, “ໃນມື້ໜຶ່ງຂ້າງໜ້າ ກະສັດໂຊນຈະຕ້ອງຂ້າເຮົາແນ່ ໆ. ດີທີ່ສຸດແລ້ວ ເຮົາຄວນໜີໄປຢູ່ໃນດິນແດນຂອງພວກ ຟີລິດສະຕິນ ແລ້ວກະສັດໂຊນກໍຈະບໍ່ຕາມຫາ ຂ້າເຮົາໃນອິດສະຣາເອນ ນີ້ອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ເຮົາກໍຈະປອດໄພ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 2 ດັ່ງນັ້ນ ດາວິດພ້ອມດ້ວຍຄົນຂອງເພິ່ນຫົກຮ້ອຍຄົນຈຶ່ງໄດ້ໄປຫາເຈົ້າອາກີເຊ ລູກຊາຍຂອງມາອົກ ກະສັດຂອງເມືອງກາດ.
|
||
\v 3 ດາວິດພ້ອມທັງຄົນຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄອບຄົວທັງໝົດຂອງພວກເຂົາ ໄດ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນເມືອງກາດ. ດາວິດມີເມຍສອງຄົນຄື ອາຮີໂນອາມ ຊາວຢິດສະເຣນ ແລະ ອາບີກາຍ ເມຍໝ້າຍຂອງນາບານ ຊາວກາເມນ.
|
||
\v 4 ເມື່ອກະສັດໂຊນໄດ້ຍິນວ່າ ດາວິດໜີໄປຢູ່ເມືອງກາດແລ້ວ ເພິ່ນຈຶ່ງເຊົາຕາມລ່າຫາດາວິດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ດາວິດ ໄດ້ເວົ້າກັບເຈົ້າອາກີເຊ ວ່າ, “ຖ້າທ່ານເມດຕາຂ້ານ້ອຍ ຂໍໃຫ້ທ່ານເອົາເມືອງໜຶ່ງນ້ອຍ ໆ ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍອາໄສຢູ່. ທ່ານເອີຍ ທ່ານບໍ່ຈາໍເປັນໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງອາໄສຢູ່ນາໍທ່ານ ໃນເມືອງເອກນີ້ດອກ. ”
|
||
\v 6 ດັ່ງນັ້ນ ເຈົ້າອາກີເຊ ຈຶ່ງມອບເມືອງຊິກລັກ ໃຫ້ແກ່ດາວິດ. ດ້ວຍເຫດນີ້ເອງ ເມືອງຊິກລັກຈຶ່ງຕົກເປັນຂອງກະສັດແຫ່ງຢູດາຍ ນັບຕັ້ງແຕ່ເວລາ ນັ້ນເປັນຕົ້ນມາ.
|
||
\v 7 ດາວິດໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນຟີລິດສະຕິນ ເປັນເວລາໜຶ່ງປີກັບສີ່ເດືອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ໃນຄາວນັ້ນ ດາວິດກັບທະຫານຂອງເພິ່ນກໍໄດ້ໂຈມຕີຊາວເກຊູ, ຊາວກີຣິຊີ ແລະ ຊາວອາມາເຫລັກ ຊຶ່ງເປັນພວກທີ່ຢູ່ໃນດິນແດນນັ້ນດົນນານມາແລ້ວ. ເພິ່ນໄດ້ຫລອນໂຈມຕີດິນແດນຂອງພວກເຂົາໄປຈົນເຖິງເມືອງຊູຣະ ແລະ ລົງໄປເຖິງປະເທດເອຢິບ.
|
||
\v 9 ດາວິດໄດ້ຂ້າທັງຊາຍແລະຍິງ ແລະ ຢຶດເອົາແກະ, ງົວ, ອູດ, ລໍ, ຕະຫລອດທັງເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມຂອງພວກເຂົາດ້ວຍ ແລ້ວເພິ່ນກໍກັບຄືນມາຫາເຈົ້າອາກີເຊ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ເຈົ້າອາກີເຊໄດ້ຖາມເພິ່ນວ່າ, “ໃນເທື່ອນີ້ ເຈົ້າໄປຫລອນໂຈມຕີຢູ່ທາງໃດ? ” ດາວິດຕອບເພິ່ນວ່າ, “ໄປທາງໃຕ້ຂອງຢູດາຍ ຫລື ເຂດແດນຂອງເຜົ່າເຢຣາເມເອນ ຫລື ເຂດແດນທີ່ຊາວເກນິດ ອາໄສຢູ່.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ດາວິດໄດ້ຂ້າທຸກ ໆ ຄົນທັງຊາຍແລະຍິງ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ມີຜູ້ໃດກັບມາຍັງເມືອງກາດ ເພື່ອລາຍງານເຖິງເຫດການ ທີ່ເພິ່ນກັບຄົນຂອງເພິ່ນໄດ້ກະທາໍ. ຕະຫລອດເວລາທີ່ດາວິດຢູ່ໃນຟີລິດສະຕິນນີ້ ເພິ່ນໄດ້ປະຕິບັດເຊັ່ນນີ້ສະເໝີ.
|
||
\v 12 ສ່ວນເຈົ້າອາກີເຊ ກໍໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈດາວິດ ເພິ່ນຄິດຢູ່ໃນໃຈວ່າ, “ຊາວອິດສະຣາເອນ ຄົນຊາດດຽວກັນກຽດຊັງດາວິດຫລາຍທີ່ສຸດ. ສະນັ້ນແຫລະ ລາວຈະຕ້ອງຮັບໃຊ້ເຮົາຕະຫລອດຊີວິດຂອງລາວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 28
|
||
\p
|
||
\v 1 ຢູ່ມາຄັ້ງໜຶ່ງ ພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ຮວບຮວມທະຫານອອກໄປຕໍ່ສູ້ກັບພວກອິດສະຣາເອນ. ເຈົ້າອາກີເຊ ຈຶ່ງກ່າວຕໍ່ດາວິດ ວ່າ, “ເຈົ້າຕ້ອງເຂົ້າໃຈວ່າ ເຈົ້າເອງກັບຄົນຂອງເຈົ້າຈະຕ້ອງສູ້ຮົບຢູ່ຝ່າຍເຮົາ. ”
|
||
\v 2 ດາວິດຕອບວ່າ, “ແນ່ນອນ ຂ້ານ້ອຍເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານ ແລະ ທ່ານຈະເຫັນດ້ວຍຕາຂອງທ່ານເອງດອກ ວ່າຂ້ານ້ອຍຈະເຮັດຢ່າງໃດ? ” ເຈົ້າອາກີເຊເວົ້າວ່າ, “ດີແລ້ວ ເຮົາຈະແຕ່ງຕັ້ງເຈົ້າໃຫ້ເປັນຜູ້ປ້ອງກັນຕົວເຮົາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ມາບັດນີ້ ຊາມູເອນກໍໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ຊາວອິດສະຣາເອນທັງໝົດໄດ້ໄວ້ທຸກໃຫ້ເພິ່ນແລະ ຝັງສົບຂອງເພິ່ນໄວ້ທີ່ຣາມາ ບ້ານເມືອງ ຂອງເພິ່ນເອງ. ໃນສະໄໝນັ້ນ ກະສັດໂຊນໄດ້ ຂັບໄລ່ໝໍດູ ແລະ ໝີຜີທັງໝົດໃຫ້ອອກໄປຈາກອິດສະຣາເອນ.
|
||
\v 4 ພວກຟີລິດສະຕິນ ໄດ້ເຕົ້າໂຮມກໍາລັງກັນ ແລະ ຕັ້ງຄ້າຍຢູ່ໃກ້ກັບເມືອງຊູເນມ. ສ່ວນກະສັດໂຊນນັ້ນໄດ້ເຕົ້າໂຮມເອົາຊາວອິດສະຣາເອນ ໄປຕັ້ງຄ້າຍ ຢູ່ທີ່ເທິງພູ ກິນໂບອາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ເມື່ອກະສັດໂຊນເຫັນກອງທັບຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ ເພິ່ນກໍຢ້ານກົວຈົນຕົວສັ່ນ.
|
||
\v 6 ສະນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງຖາມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ ຄວນຈະເຮັດຢ່າງໃດ, ແຕ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ບໍ່ຕອບເພິ່ນຢ່າງໃດໝົດ ບໍ່ວ່າທາງຄວາມຝັນ ຫລື ທາງອຸຣິມ ແລະ ທຸມມິມ ຫລື ທາງຜູ້ທາໍນວາຍ.
|
||
\v 7 ແລ້ວກະສັດໂຊນ ກໍສັ່ງພວກຂ້າຣາຊການຂອງເພິ່ນວ່າ, “ຈົ່ງອອກໄປຊອກຫາຜູ້ຍິງທີ່ເປັນໝໍຜີໃຫ້ເຮົາເຖີດ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະຖາມ ແລະ ປຶກສາກັບນາງ. ” ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ມີຜູ້ໜຶ່ງຢູ່ທີ່ເມືອງເອນໂດເຣ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ແລ້ວກະສັດໂຊນ ກໍໄດ້ປອມຕົວໂດຍນຸ່ງເຄື່ອງຊຸດອື່ນ ອອກໄປຍາມຄໍ່າກັບທະຫານຂອງຕົນສອງຄົນ. ເພິ່ນເວົ້າຕໍ່ຍິງຄົນນັ້ນວ່າ, “ຂ້ອຍຢາກໃຫ້ເຈົ້າປຶກສາກັບຄົນຕາຍໃຫ້ຂ້ອຍ ແລະ ບອກໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ວ່າ ຈະມີເຫດການຫຍັງເກີດຂຶ້ນ ໃຫ້ເຈົ້າເອີ້ນເອົາວິນຍານທີ່ຂ້ອຍບອກຊື່ຂຶ້ນມາ. ”
|
||
\v 9 ຍິງຄົນນັ້ນຕອບວ່າ, “ເຈົ້າຄົງຮູ້ດີແລ້ວວ່າ ກະສັດໂຊນໄດ້ກະທາໍຢ່າງໃດຕໍ່ພວກໝໍດູ ແລະ ໝໍຜີ, ເພິ່ນໄດ້ຂັບໄລ່ພວກເຂົາໃຫ້ອອກໜີໄປ ຈາກຊາດອິດສະຣາເອນ. [ຟ] ເຫດໃດເຈົ້າຈຶ່ງພະຍາຍາມມາຫ້າງແຮ້ວໃສ່ຂ້ອຍ ແລະ ຈະໃຫ້ຂ້ອຍຖືກຂ້າຖິ້ມຊັ້ນບໍ? ”
|
||
\v 10 ແລ້ວກະສັດໂຊນ ກໍສາບານໂດຍອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຕໍ່ຍິງນັ້ນວ່າ, “ຂ້ອຍຂໍສັນຍາໂດຍອົງພຣະຜູ້ ເປັນເຈົ້າ ອົງຊົງຊີວິດຢູ່ວ່າ ເຈົ້າຈະບໍ່ຖືກລົງໂທດທີ່ເຈົ້າກະທາໍເຊັ່ນນີ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ຍິງນັ້ນຖາມວ່າ, “ເຈົ້າຢາກໃຫ້ຂ້ອຍເອີ້ນເອົາຜູ້ໃດຂຶ້ນມາ? ” ເພິ່ນຕອບວ່າ, “ຊາມູເອນ. ”
|
||
\v 12 ເມື່ອຍິງນັ້ນເຫັນຊາມູເອນ ນາງກໍຮ້ອງຂຶ້ນ ແລະ ເວົ້າຕໍ່ກະສັດໂຊນ ວ່າ, “ທ່ານເອງແມ່ນກະສັດໂຊນ ເຫດໃດທ່ານຈຶ່ງມາຫລອກລວງຂ້ານ້ອຍ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ກະສັດເວົ້າຕໍ່ນາງ ວ່າ, “ຢ່າຢ້ານເລີຍ ເຈົ້າເຫັນຫຍັງແດ່? ” ນາງຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍ ເຫັນວິນຍານດວງໜຶ່ງພວມຂຶ້ນມາຈາກພື້ນດິນ. ”
|
||
\v 14 ກະສັດໂຊນຖາມວ່າ, “ວິນຍານດວງນັ້ນ ຄືຜູ້ໃດ? ” ນາງຕອບວ່າ, “ເປັນຄົນເຖົ້າຜູ້ໜຶ່ງກາໍລັງຂຶ້ນມາ ລາວນຸ່ງເສື້ອຄຸມ. ”ເມື່ອກະສັດໂຊນ ຮູ້ວ່າແມ່ນຊາມູເອນ ເພິ່ນຈຶ່ງກົ້ມຂາບລົງດ້ວຍຄວາມນັບຖື
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ຊາມູເອນ ກ່າວຕໍ່ກະສັດໂຊນ ວ່າ, “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງລົບກວນຂ້ອຍ? ເປັນຫຍັງ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍກັບມາ? ” ກະສັດໂຊນຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍມີບັນຫາໜັກ ພວກຟີລິດສະຕິນເຮັດເສິກຕໍ່ສູ້ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະຖິ້ມຂ້ານ້ອຍ. ພຣະອົງບໍ່ຕອບຂ້ານ້ອຍເລີຍ ບໍ່ວ່າທາງຜູ້ທາໍນວາຍ ຫລື ທາງຄວາມຝັນ. ດັ່ງນັ້ນແຫລະ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງເອີ້ນທ່ານມາ ເພື່ອຢາກຮູ້ວ່າ ຂ້ານ້ອຍຈະຕ້ອງເຮັດຢ່າງໃດ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ຊາມູເອນ ກ່າວວ່າ, “ເມື່ອອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າປະຖິ້ມເຈົ້າ ແລະ ເປັນສັດຕູຂອງເຈົ້າ ແລ້ວເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງມາເອີ້ນເອົາຂ້ອຍ?
|
||
\v 17 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າປະຕິບັດຕໍ່ເຈົ້າ ຕາມທີ່ພຣະອົງໄດ້ບອກຜ່ານທາງຂ້ອຍ ພຣະອົງໄດ້ຍົກເອົາອານາຈັກໄປຈາກເຈົ້າ ແລະ ມອບ ໃຫ້ດາວິດຂຶ້ນປົກຄອງແທນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອຟັງຄໍາສັ່ງຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ໄດ້ທາໍລາຍພວກອາມາເຫລັກໃຫ້ກ້ຽງ ຕະຫລອດທັງທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາມີນັ້ນ. ສະນັ້ນແຫລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈຶ່ງປະຕິບັດຕໍ່ເຈົ້າເຊັ່ນນີ້.
|
||
\v 19 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະມອບເຈົ້າກັບພວກອິດສະຣາເອນ ໃຫ້ພວກຟີລິດສະຕິນ. ມື້ອື່ນເຈົ້າ ແລະ ລູກຊາຍຂອງເຈົ້າ ຈະມາຢູ່ກັບຂ້ອຍ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈະມອບກອງທັບອິດສະຣາເອນໃຫ້ພວກຟີລິດສະຕິນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ພໍກະສັດໂຊນ ໄດ້ຍິນຊາມູເອນເວົ້າດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງຢ້ານກົວຈົນຕົວສັ່ນ ແລະ ລົ້ມ ລົງກັບພື້ນດິນ. ເພິ່ນອ່ອນເພຍເພາະບໍ່ໄດ້ກິນຫຍັງຕະຫລອດວັນ ຕະຫລອດຄືນ.
|
||
\v 21 ຍິງໝໍຜີຈຶ່ງຍ່າງໄປຫາເພິ່ນ ແລະ ເຫັນວ່າເພິ່ນຢ້ານກົວຫລາຍຈົນທັງຕົວສັ່ນໄປໝົດ. ດັ່ງນັ້ນ ນາງຈຶ່ງໄດ້ເວົ້າກັບເພິ່ນວ່າ, “ທ່ານເອີຍ ຂ້ານ້ອຍສ່ຽງຊີວິດປະຕິບັດຕາມທ່ານຮ້ອງຂໍ,
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ແຕ່ບັດນີ້ ກະລຸນາເຮັດຕາມທີ່ຂ້ານ້ອຍ ຂໍຮ້ອງທ່ານເຖີດ. ຂໍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຈັດຕຽມອາຫານສູ່ທ່ານກິນ ເພື່ອທ່ານຈະມີແຮງພໍເດີນທາງກັບ. ”
|
||
\v 23 ແຕ່ກະສັດໂຊນ ປະຕິເສດບໍ່ຍອມທີ່ຈະກິນຫຍັງໝົດ. ແຕ່ນາຍທະຫານໄດ້ຊັກຊວນໃຫ້ເພິ່ນກິນ. ໃນທີ່ສຸດ ເພິ່ນຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນມານັ່ງທີ່ເທິງຕຽງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ຍິງນັ້ນ ຈຶ່ງຟ້າວຂ້າງົວໜຸ່ມໂຕໜຶ່ງຕຸ້ຍພີ ທີ່ຕົນລ້ຽງໄວ້ ແລະ ເອົາແປ້ງມາເຮັດເຂົ້າຈີ່ທີ່ ບໍ່ມີເຊື້ອແປ້ງ.
|
||
\v 25 ນາງຈັດແຈງອາຫານ ມາວາງໄວ້ຕໍ່ໜ້າກະສັດໂຊນ ກັບນາຍທະຫານ. ພວກເຂົາພາກັນກິນ ແລະ ອອກເດີນທາງໄປໃນຄືນນັ້ນເອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 29
|
||
\p
|
||
\v 1 ພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ນາໍເອົາທະຫານ ຂອງຕົນໄປເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ທີ່ ເອເຟັກ ຊຶ່ງໃນຂະນະດຽວກັນນັ້ນ ພວກອິດສະຣາເອນກໍໄດ້ ຕັ້ງຄ້າຍຢູ່ທີ່ນາໍ້ພຸ ໃນຮ່ອມພູຢິດສະເຣນ.
|
||
\v 2 ພວກເຈົ້ານາຍຟີລິດສະຕິນ ໄດ້ຍົກທັບເປັນກອງຮ້ອຍ ແລະ ກອງພັນມຸ່ງໜ້າອອກໄປ. ສ່ວນດາວິດກັບຄົນຂອງຕົນນັ້ນຢູ່ທາງຫລັງ ກັບເຈົ້າອາກີເຊ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ເມື່ອແມ່ທັບຂອງພວກຟີລິດສະຕິນຫລຽວເຫັນພວກເຂົາ ຈຶ່ງຖາມວ່າ, “ພວກເຮັບເຣີເຫລົ່ານີ້ມາເຮັດຫຍັງຢູ່ໃນທີ່ນີ້? ” ເຈົ້າ ອາກີເຊ ຕອບວ່າ, “ຜູ້ນີ້ແມ່ນດາວິດ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງໂຊນກະສັດຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ. ລາວຢູ່ນາໍເຮົາມານານພໍສົມຄວນແລ້ວ. ນັບຕັ້ງແຕ່ມື້ທີ່ລາວໄດ້ມາຢູ່ນາໍເຮົາ ລາວບໍ່ໄດ້ເຮັດຜິດຫຍັງໃຫ້ເຮົາເຫັນເລີຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ແຕ່ແມ່ທັບຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ ໃຈຮ້າຍໃຫ້ເຈົ້າອາກີເຊ ແລະ ເວົ້າຕໍ່ລາວວ່າ, “ສົ່ງຊາຍຄົນນີ້ກັບເມືອເມືອງ ທີ່ທ່ານໄດ້ມອບ ໃຫ້ລາວສາ ຢ່າໃຫ້ລາວອອກໄປຍັງສະໜາມຮົບກັບພວກເຮົາເລີຍ ເພາະລາວອາດຫັນກັບມາຕໍ່ສູ້ພວກເຮົາໃນເວລາສູ້ຮົບກັນກໍໄດ້. ແມ່ນຫຍັງຈະດີກວ່າສໍາລັບລາວ ຖ້າບໍ່ແມ່ນການຂ້າຄົນຂອງພວກເຮົາ ເພື່ອໃຫ້ນາຍຂອງລາວພໍໃຈລາວຄືນ?
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ບໍ່ແມ່ນດາວິດຄົນນີ້ບໍ ທີ່ພວກຜູ້ຍິງໄດ້ຮ້ອງເພງຊົມເຊີຍ ຕອນທີ່ພວກເຂົາຟ້ອນລໍາ ທາໍເພງນັ້ນວ່າ, ‘ໂຊນໄດ້ຂ້າຫລາຍພັນຄົນ ແຕ່ດາວິດໄດ້ຂ້າຫລາຍໝື່ນຄົນ. ’ ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ດັ່ງນັ້ນ ເຈົ້າອາກີເຊ ຈຶ່ງຮ້ອງດາວິດມາ ແລະ ບອກວ່າ, “ຂ້ອຍສາບານໂດຍອົງພຣະ ຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງຊົງຊີວິດຢູ່ ວ່າເຈົ້າໄດ້ສະແດງ ຄວາມຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍກໍພໍໃຈ ໃຫ້ເຈົ້າອອກໄປຕໍ່ສູ້ໃນສະໜາມຮົບນໍາຂ້ອຍ. ນັບຕັ້ງແຕ່ມື້ທີ່ເຈົ້າໄດ້ມາຫາຂ້ອຍ ຂ້ອຍກໍບໍ່ເຫັນຄວາມຜິດໃນຕົວຂອງເຈົ້າແຕ່ຢ່າງໃດເລີຍ, ແຕ່ກະສັດຄົນອື່ນບໍ່ເຫັນດີໃນຕົວເຈົ້າ.
|
||
\v 7 ດັ່ງນັ້ນ ຈົ່ງກັບຄືນເມືອຢ່າງສັນຕິສຸກ ແລະ ຢ່າເຮັດອັນໃດທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້ານາຍ ຟີລິດສະຕິນ ບໍ່ພໍໃຈນາໍເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ດາວິດຕອບວ່າ, “ທ່ານເອີຍ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດຫຍັງຜິດແດ່? ທ່ານມີຫຍັງຕ້ອງຕິຂ້ານ້ອຍ? ນັບຕັ້ງແຕ່ມື້ທີ່ຂ້ານ້ອຍເລີ່ມເຂົ້າຮັບໃຊ້ ທ່ານມາຈົນເຖິງປະຈຸບັນ ກໍເພື່ອຂ້ານ້ອຍຈະໄດ້ອອກໄປຕໍ່ສູ້ເຫລົ່າສັດຕູຂອງທ່ານ ບໍ່ແມ່ນບໍ? ”
|
||
\v 9 ເຈົ້າອາກີເຊ ຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍເອງ ເຫັນພ້ອມ ຂ້ອຍຖືວ່າເຈົ້າເປັນຜູ້ສັດຊື່ດັ່ງເທວະດາຕົນໜຶ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ບັນດາ ເຈົ້ານາຍຟີລິດສະຕິນຄົນອື່ນ ໆ ໄດ້ບອກວ່າ, ເຈົ້າຈະໄປຍັງສະໜາມຮົບນາໍບໍ່ໄດ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ສະນັ້ນດາວິດເອີຍ ໃນມື້ອື່ນເຊົ້າໃຫ້ພວກເຈົ້າທຸກຄົນທີ່ໄດ້ໜີຈາກກະສັດໂຊນມາຫາຂ້ອຍນັ້ນ ລຸກແຕ່ເຊົ້າ ໆ ແລະ ອອກໜີໄປໃນທັນທີທີ່ຟ້າສະຫວ່າງ. ”
|
||
\v 11 ໃນມື້ເຊົ້າຕໍ່ມາ ດາວິດພ້ອມກັບຄົນຂອງເພິ່ນກໍເລີ່ມ ອອກເດີນທາງໄປແຕ່ເຊົ້າ ໆ ກັບຄືນເມືອຟີລິດສະຕິນ. ຝ່າຍພວກຟີລິດສະຕິນກໍໄດ້ເດີນທາງຕໍ່ໄປຍັງຢິດສະເຣນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 30
|
||
\p
|
||
\v 1 ສອງມື້ຕໍ່ມາ ດາວິດພ້ອມກັບຄົນທັງຫລາຍຂອງຕົນກໍໄດ້ກັບຄືນມາຮອດເມືອງຊິກລັກ. ພວກອາມາເຫລັກໄດ້ມາຫລອນປຸ້ນທາງພາກໃຕ້ຂອງຢູດາຍ ແລະ ໂຈມຕີເມືອງຊິກລັກ. ພວກເຂົາໄດ້ເຜົາເມືອງຖິ້ມ
|
||
\v 2 ແລະ ຈັບເອົາພວກຜູ້ຍິງທຸກຄົນໄປ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຂ້າຜູ້ໃດເລີຍ, ແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາອອກ ໜີໄປນັ້ນ ພວກເຂົາຈັບເອົາທຸກຄົນໄປດ້ວຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ເມື່ອດາວິດ ກັບຄົນທັງຫລາຍຂອງຕົນ ກັບມາເຖິງກໍເຫັນວ່າເມືອງຖືກເຜົາຈົນໝົດສິ້ນ, ເມຍພ້ອມທັງລູກຊາຍກັບລູກສາວຂອງ ພວກເຂົາກໍຖືກຈັບໄປ.
|
||
\v 4 ດາວິດ ກັບຄົນທັງຫລາຍຂອງຕົນຈຶ່ງຮ້ອງໄຫ້ຈົນອ່ອນເພຍ ເສຍກາໍລງັໃຈ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ແມ່ນແຕ່ເມຍທັງສອງຂອງດາວິດ ຄືນາງ ອາຮີໂນອາມ ກັບນາງອາບີກາຍ ກໍຖືກຈັບໄປດ້ວຍ.
|
||
\v 6 ບັດນີ້ ດາວິດເປັນທຸກໃຈຫລາຍທີ່ສຸດ ກໍເພາະຄົນທັງຫລາຍຂອງເພິ່ນເກີດມີຄວາມຂົມຂື່ນ ຍ້ອນພວກເຂົາສູນເສຍລູກເມຍ ແລະພວກເຂົາຕ່າງກໍຂູ່ວ່າຈະແກວ່ງກ້ອນຫິນໃສ່ດາວິດ, ແຕ່ດາວິດໄດ້ຊູກາໍລັງໃຈຂຶ້ນໃນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ດາວິດເວົ້າກັບປະໂຣຫິດອາບີອາທາ ລູກຊາຍຂອງອາຮີເມເຫລັກ ວ່າ, “ຈົ່ງເອົາເອໂຟດມາໃຫ້ຂ້ອຍ. ” ອາບີອາທາ ກໍນາໍເອົາມາໃຫ້ເພິ່ນ.
|
||
\v 8 ດາວິດຖາມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຄວນຈະໄລ່ຕິດຕາມພວກນັກປຸ້ນ ຫລືບໍ່? ຂ້ານ້ອຍຈະຕາມທັນພວກເຂົາ ຫລືບໍ່? ” ພຣະອົງຕອບວ່າ, “ຈົ່ງໄລ່ຕິດຕາມ ພວກເຂົາໄປ ແລະ ເຈົ້າຈະຕາມທັນພ້ອມທັງຈະຊ່ວຍກອບກູ້ເອົາທຸກສິ່ງນັ້ນກັບຄືນມາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ດັ່ງນັ້ນ ດາວິດພ້ອມດ້ວຍຄົນຂອງເພິ່ນຫົກຮ້ອຍຄົນຈຶ່ງອອກເດີນທາງໄປ. ເມື່ອມາເຖິງຫ້ວຍນາໍ້ ເບໂຊເຣ ຄົນຂອງດາວິດບາງຄົນກໍໄດ້ຄ້າງຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
|
||
\v 10 ສ່ວນດາວິດນັ້ນ ເດີນທາງຕໍ່ໄປມີຄົນປະມານສີ່ຮ້ອຍຄົນ ຕິດຕາມໄປດ້ວຍ. ສ່ວນອີກສອງຮ້ອຍຄົນນັ້ນ ຂ້າມແມ່ນາໍ້ໄປບໍ່ໄຫວ ເພາະອິດເມື່ອຍເກີນໄປ. ສະນັ້ນພວກເຂົາຈຶ່ງພັກຢູ່ທາງແນວຫລັງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ຕໍ່ມາ ຄົນຂອງດາວິດໄດ້ພົບຊາຍໜຸ່ມ ຊາວເອຢິບຜູ້ໜຶ່ງຢູ່ກາງທົ່ງ ພວກເຂົາຈຶ່ງນາໍລາວມາຫາດາວິດ. ພວກເຂົາໄດ້ເອົາເຂົ້າ, ນາໍ້,
|
||
\v 12 ໝາກເດື່ອແຫ້ງ ແລະ ໝາກອະງຸ່ນສອງມັດໃຫ້ລາວກິນ. ເມື່ອກິນອີ່ມແລ້ວ ລາວ ກໍມີແຮງຂຶ້ນ ເພາະລາວບໍ່ໄດ້ກິນ ແລະ ດື່ມຫຍັງເປັນເວລາສາມວັນແລ້ວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ດາວິດຖາມລາວວ່າ, “ເຈົ້າມາແຕ່ໃສ ນາຍຂອງເຈົ້າແມ່ນຜູ້ໃດ? ” ລາວຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍເປັນຄົນເອຢິບ ທາດຮັບໃຊ້ຂອງຊາວອາມາເຫລັກ ນາຍຂອງຂ້ານ້ອຍປະຂ້ານ້ອຍໄວ້ສາມວັນແລ້ວ ເພາະຂ້ານ້ອຍໄຂ້.
|
||
\v 14 ພວກເຮົາໄດ້ປຸ້ນເຂດແດນຂອງຊາວເກເຣັດ ທີ່ທາງພາກໃຕ້ຂອງຢູດາຍ ແລະ ເຂດແດນຂອງຕະກຸນກາເຫລັບ ແລະ ໄດ້ເຜົາເມືອງຊິກລັກຖິ້ມ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ດາວິດຖາມລາວວ່າ, “ໃຫ້ເຈົ້າພາຂ້ອຍ ໄປຫາພວກນັກປຸ້ນນັ້ນໄດ້ບໍ? ” ລາວຕອບວ່າ, “ຖ້າທ່ານສັນຍາຕໍ່ຂ້ານ້ອຍຊ້ອງພຣະພັກພຣະເຈົ້າ ວ່າຈະບໍ່ສັງຫານຂ້ານ້ອຍ ຫລື ມອບ ຂ້ານ້ອຍໃຫ້ນາຍຄືນ ຂ້ານ້ອຍກໍຈະພາທ່ານໄປ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງພາດາວິດໄປ. ພວກ ນັກປຸ້ນຕ່າງກໍກະຈັດກະຈາຍກັນຢູ່ທົ່ວແຖບ ນັ້ນ ທັງກິນທັງດື່ມສະຫລອງ ເນື່ອງຈາກປຸ້ນເຂົ້າຂອງມາໄດ້ຢ່າງຫລວງຫລາຍຈາກຟີລິດສະຕິນ ແລະ ຢູດາຍ.
|
||
\v 17 ໃນມື້ຕໍ່ມາພໍຮຸ່ງເຊົ້າ ດາວິດກໍໂຈມຕີພວກເຂົາ ແລະ ຕໍ່ສູ້ກັນຈົນເຖິງຄໍ່າ. ມີແຕ່ຊາຍໜຸ່ມໃນພວກປຸ້ນສີ່ ຮ້ອຍຄົນເທົ່ານັ້ນ ທີ່ຂີ່ອູດປົບໜີໄປໄດ້. ນອກ ນັ້ນຖືກຂ້າຖິ້ມໝົດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ດາວິດ ຊ່ວຍທຸກຄົນໄວ້ໄດ້ພ້ອມທັງສິ່ງຂອງຕ່າງ ໆ ທີ່ພວກອາມາເຫລັກໄດ້ຢຶດເອົາໄປນັ້ນຄືນມາໝົດ ຕະຫລອດທັງເມຍ ສອງຄົນຂອງຕົນ ໂດຍບໍ່ມີສິ່ງໃດຂາດຫາຍໄປ.
|
||
\v 19 ດາວິດໄດ້ທຸກສິ່ງຄືນມາ ຕະຫລອດທັງພວກລູກຊາຍ, ລູກສາວ ແລະ ສິ່ງຂອງທີ່ພວກອາມາເຫລັກ ໄດ້ປຸ້ນໄປນັ້ນ.
|
||
\v 20 ເພິ່ນຍັງຢຶດໄດ້ຝູງແກະ ແລະ ຝູງງົວທັງ ໝົດຄືນມາ; ຄົນຂອງເພິ່ນໄດ້ຕ້ອນຝູງສັດ ອອກໄປຂ້າງໜ້າຂອງພວກຕົນ [ມ] ທັງເວົ້າວ່າ, “ສັດເຫລົ່ານີ້ເປັນຂອງດາວິດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ແລ້ວດາວິດ ກໍໄດ້ກັບຄືນເມືອຫາຄົນສອງຮ້ອຍຄົນທີ່ຄ້າງຢູ່ໃກ້ແມ່ນາໍ້ ເບໂຊເຣ ເພາະພວກເຂົາອ່ອນເພຍເກີນໄປທີ່ຈະເດີນທາງຕໍ່. ພວກເຂົາອອກມາຕ້ອນຮັບດາວິດ ແລະ ທະຫານທີ່ກັບມາ. ສ່ວນດາວິດ ກໍອອກໄປຫາ ພວກເຂົາທັງສະແດງຄວາມ ຄໍານັບຢ່າງອົບອຸ່ນແກ່ທຸກ ໆ ຄົນ.
|
||
\v 22 ແຕ່ ພວກຄົນບໍ່ດີ ແລະ ມັກກໍ່ເລື່ອງບາງຄົນທີ່ໄດ້ໄປກັບດາວິດນັ້ນເວົ້າໃຫ້ດາວິດ ວ່າ, “ພວກເຮົາຈະບໍ່ເອົາສິ່ງຂອງທີ່ກູ້ຄືນມາໄດ້ນັ້ນ ແບ່ງປັນໃຫ້ພວກເຂົາຈັກຢ່າງ ຍ້ອນພວກເຂົາ ບໍ່ໄດ້ໄປນາໍພວກເຮົາ. ຈົ່ງໃຫ້ພວກເຂົາເອົາລູກເມຍຄືນ ແລະ ໜີໄປເສຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ແຕ່ດາວິດ ຕອບວ່າ, “ບັນດາພີ່ນ້ອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອີຍ ພວກເຈົ້າບໍ່ຄວນກະທໍາເຊັ່ນນັ້ນ ກັບສິ່ງທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໂຜດໃຫ້ແກ່ພວກເຮົາ ພຣະອົງໄດ້ປົກປັກຮັກສາ ພວກເຮົາໃຫ້ປອດໄພ ແລະ ໃຫ້ພວກເຮົາມີໄຊຊະນະເໜືອພວກນັກປຸ້ນ.
|
||
\v 24 ບໍ່ມີຜູ້ໃດອາດເຫັນດີໃນສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າເວົ້າມານັ້ນດອກ ພວກທີ່ຢູ່ແນວຫລັງເພື່ອຮັກສາສິ່ງຂອງ ແລະ ພວກທີ່ອອກໄປຕໍ່ສູ້ໃນສະໜາມຮົບທຸກຄົນຕ້ອງໄດ້ຮັບສ່ວນແບ່ງເທົ່າກັນໝົດ. ”
|
||
\v 25 ດາວິດໄດ້ຕັ້ງກົດລະບຽບນີ້ຂຶ້ນ ແລະ ໃຫ້ ໃຊ້ປະຕິບັດກັນສືບມາໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ຈົນເຖິງເທົ່າທຸກວັນນີ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ເມື່ອດາວິດ ກັບຄືນມາເຖິງເມືອງຊິກລັກ ແລ້ວເພິ່ນຈຶ່ງຈັດເອົາສິ່ງຂອງທີ່ກູ້ຄືນມາໄດ້ນັ້ນສົ່ງໃຫ້ພວກໝູ່ເພື່ອນຂອງເພິ່ນ ທີ່ເປັນເຖົ້າແກ່ຢູ່ໃນຢູດາຍດ້ວຍ ແລະຝາກຖ້ອຍຄໍາໄປພ້ອມວ່າ, “ອັນນີ້ແມ່ນຂອງຂວັນສໍາລັບພວກເຈົ້າ ຊຶ່ງແມ່ນສິ່ງທີ່ກູ້ຄືນມາໄດ້ຈາກພວກສັດຕູຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ”
|
||
\v 27 ເພິ່ນໄດ້ສົ່ງຂອງເຫລົ່ານີ້ໄປໃຫ້ຄົນຢູ່ໃນເມືອງຕ່າງ ໆ ເຊັ່ນ: ເບັດເອນ, ຣາມາ ທີ່ຢູ່ທາງພາກໃຕ້ຂອງຢູດາຍ, ຢັດທີ,
|
||
\v 28 ອາໂຣເອ, ສີຟະໂມດ, ເອັດເຕໂມອາ,
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 29 ຣາການ; ສົ່ງໃຫ້ຕະກຸນເຢຣາເມເອນ, ໃຫ້ຊາວເກນິດ,
|
||
\v 30 ແລະ ໃຫ້ປະຊາຊົນຕາມຫົວເມືອງຕ່າງ ໆ ຂອງໂຮມາ, ໂບຣາຊານ, ອາຕາກ,
|
||
\v 31 ເຮັບໂຣນ ແລະ ໃຫ້ທົ່ວທຸກ ໆ ບ່ອນທີ່ເພິ່ນ ແລະ ຄົນທັງຫລາຍຂອງເພິ່ນໄດ້ເດີນທາງໄປ ໆ ມາ ໆ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 31
|
||
\p
|
||
\v 1 ພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ເຮັດເສິກກັບພວກ ອິດສະຣາເອນ ຢູ່ທີ່ເທິງພູກິນໂບອາ. ໃນບ່ອນ ນັ້ນພວກອິດສະຣາເອນໄດ້ຖືກຂ້າເປັນຈາໍນວນຫລວງຫລາຍ. ສ່ວນທີ່ເຫລືອນັ້ນກໍໄດ້ປົບໜີໄປ ມີທັງກະສັດໂຊນ ແລະ ພວກລູກຊາຍຂອງເພິ່ນດ້ວຍ.
|
||
\v 2 ແຕ່ພວກຟີລິດສະຕິນໄລ່ທັນຈຶ່ງໄດ້ຂ້າລູກຊາຍທັງສາມຂອງກະສັດໂຊນ ເຊັ່ນ: ໂຢນາທານ, ອາບີນາດາບ ແລະ ມັນກີຊູຢາ.
|
||
\v 3 ມີການຕໍ່ສູ້ກັນຢ່າງດຸເດືອດຢູ່ອ້ອມຮອບກະສັດໂຊນ. ສະນັ້ນເພິ່ນຈຶ່ງຖືກລູກທະນູຂອງສັດຕູ ແລະ ບາດເຈັບຢ່າງສາຫັດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ເພິ່ນເອີ້ນບອກຊາຍໜຸ່ມຜູ້ທີ່ຖືອາວຸດໃຫ້ເພິ່ນວ່າ, “ຈົ່ງຖອດດາບຂອງເຈົ້າອອກຂ້າຂ້ອຍສາ ເພື່ອພວກຟີລິດສະຕິນຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບພິທີຕັດຈະບໍ່ໄດ້ດູຖູກຂ້ອຍ ແລະ ຂ້າຂ້ອຍ. ” ແຕ່ຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນຢ້ານໂພດ ຈຶ່ງບໍ່ກ້າຂ້າ. ສະນັ້ນກະສັດໂຊນ ຈຶ່ງຖອດດາບຂອງຕົນອອກມາ ແລະ ຂ້າຕົນເອງເສຍ.
|
||
\v 5 ເມື່ອຊາຍໜຸ່ມເຫັນວ່າກະສັດໂຊນ ໄດ້ສິ້ນໃຈຕາຍໄປແລ້ວ ລາວກໍຊັກດາບອອກມາ ແລະ ຂ້າຕົນເອງຕາຍໄປກັບກະສັດໂຊນ.
|
||
\v 6 ກະສັດໂຊນ ກັບລູກຊາຍສາມຄົນ ພ້ອມທັງຊາຍໜຸ່ມຜູ້ທີ່ຖືດາບໃຫ້ເພິ່ນນັ້ນໄດ້ຕາຍໄປຢ່າງນີ້ແຫລະ ຄົນຂອງໂຊນທຸກຄົນໄດ້ຕາຍໄປໃນ ວັນນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ເມື່ອພວກອິດສະຣາເອນທີ່ຢູ່ທາງຮ່ອມພູ ຢິດສະເຣນ ຟາກໜຶ່ງອີກ ແລະ ພວກທີ່ຢູ່ທາງທິດຕາເວັນອອກຂອງແມ່ນໍ້າຈໍແດນ ໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າ ທະຫານອິດສະຣາເອນໄດ້ປົບໜີໄປ ແລະ ກະສັດໂຊນກັັບພວກລູກຊາຍກໍຖືກ ຂ້າແລ້ວ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງປະຖິ້ມບ້ານເຮືອນຂອງພວກຕົນ ແລະ ປົບໜີໄປ. ແລ້ວພວກຟີລິດສະຕິນກໍເຂົ້າມາຢຶດເອົາເມືອງ.
|
||
\v 8 ວັນຕໍ່ມາຫລັງຈາກການສູ້ຮົບຢຸດຕິລົງແລ້ວ ພວກຟີລິດສະຕິນຈຶ່ງໄປຫາປົດເອົາເຄື່ອງຂອງຄົນທີ່ຕາຍໄປແລ້ວ. ພວກເຂົາໄດ້ພົບສົບຂອງກະສັດໂຊນ ພ້ອມກັບສົບຂອງລູກຊາຍທັງສາມຂອງເພິ່ນທີ່ເທິງພູກິນໂບອາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ພວກເຂົາຈຶ່ງຕັດເອົາຫົວກະສັດໂຊນ, ແກ້ເຄື່ອງອາວຸດອອກ ແລະ ສົ່ງຄົນນາໍຂ່າວ ໄປທົ່ວຟີລິດສະຕິນ ເພື່ອແຈ້ງຂ່າວດີໄປຍັງວັດຕ່າງ ໆ ທີ່ມີຮູບເຄົາຣົບ ແລະ ໄປຍັງປະຊາຊົນຂອງພວກເຂົາທຸກ ໆ ຄົນ.
|
||
\v 10 ແລ້ວພວກເຂົາກໍເອົາອາວຸດຂອງເພິ່ນໄປ ບັນຈຸໄວ້ຢູ່ໃນວັດຂອງເຈົ້າແມ່ອັດຊະຕາກ ແລະ ຕອກສົບຂອງເພິ່ນໃສ່ກັບກາໍແພງເມືອງເບັດຊານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ເມື່ອຊາວຢາເບັດ ທີ່ຢູ່ໃນເມືອງກີເລອາດ ໄດ້ຍິນວ່າພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ກະສັດໂຊນເຊັ່ນນັ້ນ
|
||
\v 12 ຄົນທີ່ອົງອາດກ້າຫານ ກໍອອກເດີນທາງໄປຍັງເມືອງເບັດຊານ ຕະຫລອດຄືນ. ພວກເຂົາໄດ້ເອົາສົບຂອງກະສັດໂຊນ ກັບຂອງພວກລູກຊາຍຂອງເພິ່ນລົງມາຈາກກາໍແພງເມືອງ ແລະ ນາໍສົບເຫລົ່ານັ້ນໄປຍັງເມືອງຢາເບັດ ເພື່ອເຜົາໃນທີ່ນັ້ນ.
|
||
\v 13 ພວກເຂົາເອົາກະດູກໄປຝັງໄວ້ໃນເມືອງ ຢູ່ລຸ່ມກົກໄມ້ຕົ້ນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ຕາມາຣີ ແລະ ພາກັນອົດອາຫານ ເປັນເວລາເຈັດວັນ.
|