See in Reader
1256 lines
258 KiB
Plaintext
1256 lines
258 KiB
Plaintext
\id JDG
|
||
\ide UTF-8
|
||
\h ພຣະທຳ ພວກຜູ້ປົກຄອງ
|
||
\toc1 ພຣະທຳ ພວກຜູ້ປົກຄອງ
|
||
\toc2 ພຣະທຳ ພວກຜູ້ປົກຄອງ
|
||
\toc3 jdg
|
||
\mt ພຣະທຳ ພວກຜູ້ປົກຄອງ
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 1
|
||
\p
|
||
\v 1 ຫລັງຈາກທີ່ໂຢຊວຍ ໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ຊາວອິດສະຣາເອນ ກໍໄດ້ຖາມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ, “ໃນພວກຂ້ານ້ອຍ ແມ່ນເຜົ່າໃດທີ່ຈະເປັນພວກທໍາອິດໄປໂຈມຕີພວກການາອານ ກ່ອນ? ”
|
||
\v 2 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຕອບວ່າ, “ຈົ່ງໃຫ້ເຜົ່າຢູດາໄປກ່ອນ ເພາະ ເຮົາຈະໃຫ້ພວກເຂົາເປັນຜູ້ຄອບຄອງດິນແດນນັ້ນ. ”
|
||
\v 3 ແລ້ວຊາວຢູດາ ກໍໄດ້ຊວນຊາວຊີເມໂອນ ວ່າ, “ພວກເຈົ້າໄປກັບພວກຂ້ອຍເທາະ ໄປຍັງດິນແດນທີ່ໄດ້ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ພວກຂ້ອຍ ແລະພວກເຮົາຈະພ້ອມກັນສູ້ຮົບພວກການາອານ. ແລ້ວພວກຂ້ອຍກໍຈະໄປກັບພວກເຈົ້າ ຍັງດິນແດນທີ່ໄດ້ ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ພວກເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ດັ່ງນັ້ນ ເຜົ່າຊີເມໂອນ ແລະເຜົ່າຢູດາ ຈຶ່ງ ອອກໄປສູ້ຮົບນໍາກັນ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ພວກເຂົາຊະນະພວກການາອານ ແລະ ພວກເປຣີຊີ ໂດຍໄດ້ຂ້າສິບພັນຄົນທີ່ເບເຊັກ.
|
||
\v 5 ໃນທີ່ນີ້ ພວກເຂົາໄດ້ພົບເຈົ້າອາໂດນີເບເຊັກ ແລະໄດ້ສູ້ຮົບເພິ່ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ເຈົ້າອາໂດນີເບເຊັກ ໄດ້ປົບໜີໄປ ແຕ່ພວກອິດສະຣາເອນໄລ່ຕິດຕາມ ແລະຈັບເພິ່ນໄດ້. ພວກເຂົາໄດ້ຕັດໂປ້ມື ແລະໂປ້ຕີນຂອງເພິ່ນຖິ້ມ.
|
||
\v 7 ເຈົ້າອາໂດນີເບເຊັກ ຈຶ່ງ ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ຍັງມີກະສັດເຈັດສິບຄົນທີ່ຖືກຕັດໂປ້ມື ແລະໂປ້ຕີນ; ພວກເຂົາພາກັນເກັບ ເສດອາຫານ ຕາມກ້ອງໂຕະຂອງຂ້ອຍ. ບັດນີ້ ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດຕໍ່ຂ້ອຍ ດັ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດຕໍ່ພວກເຂົານັ້ນ. ” ຕໍ່ມາ ເຈົ້າອາໂດນີເບເຊັກ ໄດ້ຖືກນາໍຕົວໄປຍັງເມືອງເຢຣູຊາເລັມ ແລະ ເພິ່ນໄດ້ຕາຍຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ຕໍ່ມາ ຊາວຢູດາໄດ້ໂຈມຕີເມືອງເຢຣູຊາເລັມ ແລະ ຢືດເມືອງໄດ້. ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າປະຊາຊົນ ແລະ ເຜົາເມືອງຖິ້ມ.
|
||
\v 9 ຫລັງຈາກນັ້ນແລ້ວ ພວກເຂົາກໍຂຶ້ນໄປສູ້ຮົບພວກການາອານ ທີ່ຢູ່ຕາມແຖບພູດອຍ, ຕາມ ຕີນພູເຂົາ ແລະ ໃນບ່ອນແຫ້ງແລ້ງທາງພາກໃຕ້.
|
||
\v 10 ພວກເຂົາໄດ້ຍົກທັບອອກໄປສູ້ຮົບພວກການາອານ ຢູ່ໃນເມືອງເຮັບໂຣນ ຊຶ່ງແຕ່ ກ່ອນມີຊື່ວ່າ ກີເລອາດ ອາກບາ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ຊະນະຕະກຸນ ຕ່າງ ໆ ຂອງ ເຊຊາຍ, ອາຮີມານ ແລະ ຕານມາຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ຈາກທີ່ນັ້ນ ພວກຢູດາໄດ້ພາກັນຍົກທັບອອກໄປໂຈມຕີເມືອງເດບີ ຊຶ່ງໃນຄາວນັ້ນມີຊື່ວ່າ ກີເລອາດ ເຊເຟ.
|
||
\v 12 ຜູ້ໜຶ່ງໃນພວກເຂົາຊື່ ກາເຫລັບ ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍຈະໃຫ້ອາກຊາ ລູກສາວຂອງຂ້ອຍແຕ່ງງານກັບຜູ້ທີ່ຢຶດເມືອງກີເລອາດ ເຊເຟ ໄດ້ສໍາເລັດ. ”
|
||
\v 13 ແລ້ວ ໂອດນີເອນ ລູກຊາຍຂອງເກນາ ແລະ ຫລານຊາຍຂອງກາເຫລັບເອງ ກໍຢຶດເມືອງໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ ກາເຫລັບຈຶ່ງຍົກນາງອາກຊາ ລູກສາວຂອງຕົນໃຫ້ແຕ່ງງານກັບໂອດນີເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ຢູ່ມາ ໂອດນີເອນ ກໍຍຸແຍ່ນາງ [ກ] ໃຫ້ຂໍທີ່ດິນຈາກຜູ້ເປັນພໍ່. ເມື່ອ ອາກຊາ ລົງຈາກຫລັງລໍມາ ກາເຫລັບຈຶ່ງຖາມນາງວ່າ, “ເຈົ້າຢາກໄດ້ຫຍັງ? ”
|
||
\v 15 ນາງຕອບວ່າ, “ລູກຢາກໃຫ້ພໍ່ຫາທີ່ດິນບ່ອນມີບໍ່ນາໍ້ໃຫ້ ເພາະບ່ອນທີ່ພໍ່ມອບໃຫ້ລູກນັ້ນ ເປັນທີ່ດິນແຫ້ງແລ້ງ. ” ດັ່ງນັ້ນ ກາເຫລັບຈຶ່ງມອບທີ່ດິນ ບ່ອນທີ່ມີບໍ່ນາໍ້ທາງພາກເໜືອ ແລະທາງພາກໃຕ້ໃຫ້ແກ່ ອາກຊາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ເຊື້ອສາຍຂອງພໍ່ເຖົ້າໂມເຊ ຊາວເກນິດ ໄດ້ອອກຈາກເຢຣິໂກ ເມືອງທີ່ມີຕົ້ນຕານໄປກັບຊາວຢູດາ ຍັງຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງທີ່ຢູ່ທາງເຂດພາກໃຕ້ຂອງອາລາດ. ພວກເຂົາໄດ້ເດີນທາງ ຮ່ວມກັບຊາວຢູດາ ໄປຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ທີ່ນັ້ນທ່າມກາງຊາວອາມາເຫລັກ. [ຂ]
|
||
\v 17 ຊາວຢູດາ ໄດ້ໄປກັບຊາວຊີເມໂອນ ແລະ ຮ່ວມກັນຕີຊະນະຊາວການາອານ ຢູ່ທີ່ເມືອງເຊຟັດ. ພວກເຂົາໄດ້ທໍາລາຍເມືອງຖິ້ມຈົນກ້ຽງ ແລະ ຕັ້ງຊື່ໃໝ່ໃຫ້ເມືອງນີ້ວ່າ ໂຮມາ. [ຄ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18-19 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຊ່ວຍເຫລືອຊາວຢູດາ ແລະ ພວກເຂົາກໍຢຶດເມືອງຕາມແຖບພູດອຍໄດ້. ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຢຶດ [ງ] ເມືອງກາຊາ, ເມືອງອາສະເກໂລນ ຫລື ເມືອງເອກໂລນ ພ້ອມທັງເຂດແດນທີ່ຢູ່ອ້ອມແອ້ມນັ້ນ. ຊາວຢູດາບໍ່ສາມາດຂັບໄລ່ ປະຊາຊົນທີ່ຢູ່ຕາມທົ່ງຮາບພຽງອອກໄປໄດ້ ເພາະພວກເຫລົ່ານີ້ມີລົດຮົບ ທີ່ເຮັດດ້ວຍເຫລັກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ກາເຫລັບ ໄດ້ຮັບເມືອງເຮັບໂຣນ ເປັນກາໍມະສິດຕາມຄໍາສັ່ງຂອງໂມເຊ. ສະນັ້ນ ກາເຫລັບຈຶ່ງຂັບໄລ່ເຊື້ອສາຍຂອງອານາກ ທັງສາມຕະກຸນ ອອກໄປຈາກເມືອງນີ້.
|
||
\v 21 ແຕ່ ປະຊາຊົນໃນເຜົ່າເບັນຢາມິນ ບໍ່ໄດ້ຂັບໄລ່ຊາວເຢບຸດ ທີ່ຢູ່ໃນເມືອງເຢຣູຊາເລັມ ອອກໜີໄປ; ສະນັ້ນຊາວເຢບຸດ ຈຶ່ງຢູ່ຮ່ວມກັບຊາວເບັນຢາມິນ ຕະຫລອດມາຈົນເຖິງເທົ່າທຸກວັນນີ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22-23 ສ່ວນເຜົ່າເອຟຣາອີມ ແລະ ເຜົ່າມານາເຊ ນັ້ນກໍໄດ້ອອກໄປໂຈມຕີເມືອງເບັດເອນ ຊຶ່ງໃນເວລານັ້ນມີຊື່ວ່າ ລູເຊ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍເຫລືອພວກເຂົາ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງສົ່ງນັກສືບໄປສອດແນມເບິ່ງເມືອງນັ້ນ.
|
||
\v 24 ແລ້ວພວກນັກສືບກໍເຫັນຊາຍຄົນໜຶ່ງກາໍລັງອອກມາຈາກເມືອງ ຈຶ່ງຖາມລາວວ່າ, “ຈົ່ງບອກໃຫ້ຮູ້ແດ່ວ່າພວກຂ້ອຍຈະເຂົ້າໄປໃນເມືອງນີ້ໄດ້ຢ່າງໃດ ແລະ ພວກຂ້ອຍກໍຈະບໍ່ທາໍຮ້າຍເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 25 ດັ່ງນັ້ນ ຊາຍຜູ້ນີ້ຈຶ່ງບອກທາງໃຫ້ພວກເຂົາ ແລະ ຊາວເອຟຣາອິມ ກັບຊາວມານາເຊ ໄດ້ຂ້າທຸກຄົນຢູ່ໃນເມືອງນັ້ນ ເວັ້ນໄວ້ແຕ່ຊາຍ ຄົນນີ້ ແລະຄອບຄົວຂອງລາວ.
|
||
\v 26 ຕໍ່ມາຊາຍຄົນນີ້ໄດ້ໄປຍັງດິນແດນຂອງຊາວຮິດຕີ ແລະສ້າງເມືອງໜຶ່ງຂຶ້ນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ລາວໄດ້ໃສ່ຊື່ເມືອງນີ້ວ່າ ລູເຊ ຊຶ່ງຍັງມີຢູ່ເທົ່າເຖິງທຸກວັນນີ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ເຜົ່າມານາເຊ ບໍ່ໄດ້ຂັບໄລ່ປະຊາຊົນໃຫ້ອອກໜີໄປຈາກຫົວເມືອງຕ່າງ ໆ ດັ່ງນີ້: ເບັດເຊອານ, ຕາອາໜັກ, ໂດເຣ, ອິບເລອາມ, ເມກິດໂດ ແລະ ເມືອງທັງຫລາຍ ທີ່ຢູ່ໃກ້ຄຽງ. ຊາວການາອານ ຍັງສືບຕໍ່ຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ.
|
||
\v 28 ເຖິງແມ່ນວ່າ ຊາວອິດສະຣາເອນ ມີອໍານາດຫລາຍຂຶ້ນກໍດີ ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຂັບໄລ່ຊາວການາອານ ອອກໄປໃຫ້ໝົດ ຊາວ ອິດສະຣາເອນຊໍ້າບັງຄັບພວກເຂົາໃຫ້ເຮັດວຽກບາງຢ່າງໃຫ້ແກ່ພວກຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 29 ເຜົ່າເອຟຣາອິມ ບໍ່ໄດ້ຂັບໄລ່ຊາວການາອານ ທີ່ຢູ່ໃນເມືອງເກເຊ ໃຫ້ອອກໜີໄປ. ດັ່ງນັ້ນ ຊາວການາອານ ຈຶ່ງຍັງສືບຕໍ່ຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນກັບພວກເຂົາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ເຜົ່າເຊບູໂລນ ບໍ່ໄດ້ຂັບໄລ່ປະຊາຊົນ ທີ່ຢູ່ໃນເມືອງກິດໂຣນ ແລະ ເມືອງນາຮາລານ ໃຫ້ອອກໜີໄປ. ດັ່ງນັ້ນ ຊາວການາອານ ຈຶ່ງຍັງສືບຕໍ່ຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນກັບພວກເຂົາ ແລະ ຖືກບັງຄັບເຮັດວຽກໃຫ້ພວກເຂົາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 31 ເຜົ່າອາເຊ ບໍ່ໄດ້ຂັບໄລ່ປະຊາຊົນໃຫ້ອອກໜີໄປຈາກຫົວເມືອງຕ່າງ ໆ ດັ່ງນີ້: ເມືອງອັກໂກ, ຊີໂດນ, ອາຮະລັບ, ອັກຊິບ, ເຮນບາ, ອາເຟັກ ແລະ ເຣໂຮບ.
|
||
\v 32 ຊາວອາເຊ ໄດ້ຢູ່ຮ່ວມກັບຊາວການາອານ ຄົນພື້ນເມືອງ ໃນເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຖືກຂັບໄລ່ໃຫ້ອອກໜີໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 33 ເຜົ່າເນັບທາລີ ບໍ່ໄດ້ຂັບໄລ່ປະຊາຊົນທີ່ຢູ່ໃນເມືອງເບັດເຊເມດ ແລະ ເມືອງເບັດອານາດ ໃຫ້ອອກໜີໄປ. ຊາວເນັບທາລີ ໄດ້ຢູ່ຮ່ວມກັບຊາວການາອານ ຄົນພື້ນເມືອງ ແຕ່ບັງຄັບພວກເຂົາເຮັດວຽກໃຫ້ພວກຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 34 ຊາວອາໂມ ໄດ້ບັງຄັບເຜົ່າດານ ໃຫ້ໄປຢູ່ທາງແຖບພູດອຍ ແລະ ບໍ່ຍອມໃຫ້ພວກເຂົາ ລົງມາຍັງທົ່ງຮາບພຽງ.
|
||
\v 35 ຊາວອາໂມ ຍັງສືບຕໍ່ອາໄສຢູ່ໃນເມືອງຕ່າງ ໆ ດັ່ງນີ້: ໄອຢາໂລນ, ຊາອານບີມ ແລະ ພູ ເຮເຣັດ. ແຕ່ເຜົ່າເອຟຣາອິມ ກັບເຜົ່າມານາເຊ ໄດ້ປົກຄອງພວກເຂົາ ແລະ ບັງຄັບພວກເຂົາ ເຮັດວຽກໃຫ້ພວກຕົນ.
|
||
\v 36 ທາງພາກເໜືອຂອງເຊຣາ ເຂດແດນຂອງຊາວເອໂດມ [ຈ] ຂະຫຍາຍອອກໄປຈົນເຖິງຊ່ອງແຄບຂອງ ອັກຣັບບິມ
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 2
|
||
\p
|
||
\v 1 ຢູ່ຕໍ່ມາ ເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ຈາກເມືອງກິນການ ໄປຍັງ ເມືອງໂບກິມ. ເທວະດາຕົນນີ້ ໄດ້ກ່າວແກ່ຊາວອິດສະຣາເອນວ່າ, “ເຮົາໄດ້ນາໍພວກເຈົ້າອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບ ແລະພາພວກເຈົ້າເຂົ້າໄປໃນດິນແດນ ທີ່ເຮົາໄດ້ສັນຍາໄວ້ ກັບບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຈົ້າ. ເຮົາໄດ້ບອກພວກເຈົ້າ ວ່າ ‘ເຮົາຈະບໍ່ລຶບລ້າງພັນທະສັນຍາ ທີ່ມີໄວ້ກັບພວກເຈົ້າຈັກເທື່ອ.
|
||
\v 2 ພວກເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງເຮັດຄໍາສັນຍາໃດ ໆ ກັບປະຊາຊົນທີ່ຢູ່ໃນດິນແດນນີ້. ພວກເຈົ້າຈະຕ້ອງທາໍລາຍຖິ້ມໝົດແທ່ນບູຊາຂອງພວກເຂົາ. ’ ແຕ່ພວກເຈົ້າບໍ່ເຮັດຕາມທີ່ເຮົາໄດ້ບອກໄວ້. ພວກເຈົ້າກັບໄປເຮັດໃນສິ່ງທີ່ກົງກັນຂ້າມ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງຂໍບອກພວກເຈົ້າດຽວນີ້ໂລດວ່າ ເຮົາຈະບໍ່ຂັບໄລ່ປະຊາຊົນເຫລົ່ານີ້ອອກໜີ ເມື່ອພວກເຈົ້າບຸກໜ້າເຂົ້າໄປ ໃນທີ່ນັ້ນ. ພວກເຂົາຈະເປັນສັດຕູ [ສ] ຂອງພວກເຈົ້າ ແລະການຂາບໄຫວ້ບັນດາພະຂອງພວກເຂົາ ກໍຈະເປັນສິ່ງລໍ້ລວງພວກເຈົ້າ ໃຫ້ເຮັດບາບອັນຮ້າຍແຮງ. ”
|
||
\v 4 ເມື່ອເທວະດາຂອງ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກ່າວດັ່ງນັ້ນແລ້ວ ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນທັງໝົດ ກໍຮ້ອງໄຫ້
|
||
\v 5 ເພາະສະນັ້ນແຫລະ ບ່ອນນີ້ຈຶ່ງມີຊື່ວ່າ ໂບກິມ. [ຊ] ໃນທີ່ນີ້ ພວກເຂົາໄດ້ຖວາຍບູຊາແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ໂຢຊວຍໄດ້ສົ່ງຊາວອິດສະຣາເອນໃຫ້ໄປຕາມທາງຂອງພວກເຂົາ ແລະແຕ່ລະຄົນກໍໄດ້ໄປຢຶດດິນແດນເປັນກໍາມະສິດຂອງໃຜລາວ.
|
||
\v 7 ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ຮັບໃຊ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງໂຢຊວຍ. ຫລັງຈາກໂຢຊວຍໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ພວກເຂົາກໍຍັງສືບຕໍ່ຮັບໃຊ້ພຣະອົງ ຈົນຕະຫລອດຊົ່ວອາຍຸຂອງພວກຜູ້ນາໍ ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮູ້ເຫັນກິດຈະການ ອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ທຸກຢ່າງ ທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເຮັດ ຕໍ່ຊາດອິດສະຣາເອນ.
|
||
\v 8 ໂຢຊວຍລູກຊາຍຂອງນູນ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ຕາຍໄປ ເມື່ອເພິ່ນອາຍຸໄດ້ ໜຶ່ງຮ້ອຍສິບປີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ສົບຂອງເພິ່ນໄດ້ຖືກຝັງໄວ້ໃນດິນແດນຂອງເພິ່ນເອງ ທີ່ເທິງພູເຂົາເອຟຣາອິມ ໃນເມືອງຕີມນາດເຊຣາ ຊຶ່ງຢູ່ທາງທິດເໜືອຂອງພູເຂົາກາອາດ.
|
||
\v 10 ຕໍ່ມາຄົນທັງໝົດໃນເຊັ່ນນັ້ນກໍໄດ້ຕາຍໄປ ແລະ ຄົນໃນເຊັ່ນຕໍ່ມາ ກໍໄດ້ລືມໄລອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທາໍສໍາລັບຊາດອິດສະຣາເອນ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ແລ້ວຊາວອິດສະຣາເອນ ກໍໄດ້ເລີ່ມເຮັດບາບຕໍ່ສູ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໂດຍເລີ່ມບົວລະບັດຮັບໃຊ້ພະບາອານ.
|
||
\v 12 ພວກເຂົາໄດ້ເຊົານະມັດສະການອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາ ຄື ພຣະເຈົ້າອົງທີ່ໄດ້ນາໍພາພວກເຂົາ ອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບ. ພວກເຂົາໄດ້ພາກັນເລີ່ມຂາບໄຫວ້ບັນດາພະອື່ນ ຄື ບັນດາພະຂອງຊົນຊາດທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບພວກເຂົານັ້ນ. ພວກເຂົາໄດ້ຂາບໄຫວ້ພະເຫລົ່ານີ້ ແລະເຮັດໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໂກດຮ້າຍ.
|
||
\v 13 ພວກເຂົາເຊົານະມັດສະການອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ໄປບົວລະບັດຮັບໃຊ້ພະບາອານ ແລະ ເຈົ້າແມ່ອັດຊະຕາກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ສະນັ້ນແຫລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈຶ່ງໂກດຮ້າຍຊາດອິດສະຣາເອນຢ່າງໜັກ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ພວກໂຈນເຂົ້າມາໂຈມຕີ ປຸ້ນຈີ້ ແລະເອົາສິ່ງຂອງ ຂອງພວກເຂົາ. ພຣະອົງຍັງປ່ອຍໃຫ້ເຫລົ່າສັດຕູທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບນັ້ນຊະນະພວກເຂົາ ຈົນຊາວອິດສະຣາເອນບໍ່ສາມາດປ້ອງກັນຕົນເອງໄດ້.
|
||
\v 15 ເທື່ອໃດທີ່ພວກເຂົາອອກສູ້ຮົບ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍຕໍ່ສູ້ພວກເຂົາເທື່ອນັ້ນ ຕາມທີ່ພຣະອົງໄດ້ບອກໄວ້. ດັ່ງນັ້ນແຫລະ ພວກເຂົາຈຶ່ງຕົກຢູ່ໃນສະພາບເດືອດຮ້ອນທີ່ສຸດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ເວລາຕໍ່ມາ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໂຜດໃຫ້ຊາດອິດສະຣາເອນ ມີຜູ້ປົກຄອງເພື່ອຊ່ວຍພວກເຂົາໃຫ້ພົ້ນຈາກເງື້ອມມືຂອງພວກ ໂຈນປຸ້ນສະດົມ.
|
||
\v 17 ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຕາມຄໍາສັ່ງຂອງພວກຜູ້ປົກຄອງ ເຫລົ່ານີ້. ຊາດອິດສະຣາເອນບໍ່ສັດຊື່ຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຂາບໄຫວ້ບັນດາພະອື່ນ. ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາໄດ້ເຊື່ອຟັງ ຂໍ້ຄໍາສັ່ງຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແຕ່ອີກບໍ່ດົນ ຄົນເຊັ່ນໃໝ່ນີ້ ກໍເຊົາເຊື່ອຟັງພຣະອົງຢ່າງໄວວາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ເທື່ອໃດທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໂຜດໃຫ້ພວກເຂົາມີຜູ້ປົກຄອງ ພຣະອົງກໍຊ່ວຍເຫລືອ ຜູ້ປົກຄອງເທື່ອນັ້ນ ແລະ ຊ່ວຍເຫລືອປະຊາຊົນໃຫ້ພົ້ນຈາກເຫລົ່າສັດຕູຂອງພວກເຂົາຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງຜູ້ປົກຄອງນັ້ນ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເມດຕາອີດູພວກເຂົາ ຍ້ອນພວກເຂົາຄວນຄາງຢ່າງທົນທຸກ ເພາະຖືກເຫລົ່າສັດຕູກົດຂີ່.
|
||
\v 19 ແຕ່ເມື່ອຜູ້ປົກຄອງຕາຍໄປແລ້ວ ປະຊາຊົນກໍກັບຄືນໄປ ເຮັດຄືເກົ່າ ແລະ ສືບຕໍ່ເຮັດສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຫລາຍກວ່າ ເຊັ່ນພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາອີກ. ພວກເຂົາ ໄດ້ບົວລະບັດຮັບໃຊ້ ແລະ ຂາບໄຫວ້ບັນດາພະອື່ນ ແລະ ສືບຕໍ່ປະພຶດຊົ່ວຮ້າຍຕາມວິທີທາງຂອງພວກເຂົາຢ່າງດື້ດຶງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ດ້ວຍເຫດນີ້ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈຶ່ງໂກດຮ້າຍຊາດອິດສະຣາເອນ ແລະ ກ່າວວ່າ, “ຊົນຊາດນີ້ ຝ່າຝືນພັນທະສັນຍາທີ່ເຮົາໄດ້ສັ່ງໄວ້ກັບປູ່ຍ່າຕາຍາຍຂອງພວກເຂົາ ໃຫ້ຢຶດຖື. ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາບໍ່ເຊື່ອຟັງຄໍາສັ່ງຂອງເຮົາ
|
||
\v 21 ເຮົາຈຶ່ງຈະບໍ່ຂັບໄລ່ຊົນຊາດໃດ ໆ ທີ່ຍັງເຫລືອຢູ່ໃນດິນແດນນີ້ໃຫ້ອອກໜີໄປ ເມື່ອໂຢຊວຍໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ.
|
||
\v 22 ເຮົາຈະໃຊ້ພວກເຂົາເພື່ອຄົ້ນຫາວ່າ ຊາວອິດສະຣາເອນຈະຕິດຕາມວິທີທາງຂອງເຮົາ ຕາມທີ່ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາໄດ້ປະຕິບັດມາ ນັ້ນຫລືບໍ່. ”
|
||
\v 23 ສະນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈຶ່ງປ່ອຍຊົນຊາດເຫລົ່ານີ້ໃຫ້ເຫລືອຢູ່ໃນດິນແດນ; ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ໃຫ້ໂຢຊວຍຊະນະພວກເຂົາ ຫລື ແມ່ນແຕ່ຂັບໄລ່ພວກເຂົາໃຫ້ອອກໄປໃນທັນທີ ຫລັງຈາກທີ່ໂຢຊວຍໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 3
|
||
\p
|
||
\v 1 ເພາະເຫດນັ້ນແຫລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈຶ່ງໄດ້ປ່ອຍບາງຊົນຊາດໃຫ້ເຫລືອຢູ່ໃນ ດິນແດນ ເພື່ອທົດສອບຊາວອິດສະຣາເອນ ຜູ້ທີ່ຍັງບໍ່ເຄີຍຜ່ານການສູ້ຮົບໃນດິນແດນການາອານ.
|
||
\v 2 ພຣະອົງກະທໍາເຊັ່ນນີ້ ເພື່ອແອບສອນລູກຫລານຂອງຊາວອິດສະຣາເອນ ທຸກຄົນໃຫ້ຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບການເຮັດເສິກ ໂດຍສະເພາະຢ່າງຍິ່ງແລ້ວ ແມ່ນຜູ້ ທີ່ບໍ່ເຄີຍສູ້ຮົບມາກ່ອນ.
|
||
\v 3 ພວກທີ່ຍັງເຫລືອຢູ່ໃນດິນແດນນັ້ນ ມີດັ່ງນີ້: ຊາວຟີລິດສະຕິນ ຢູ່ໃນຫ້າຫົວເມືອງ, ຊາວການາອານ ທັງໝົດ, ຊາວຊີໂດນ ແລະ ຊາວຮີວີ ທີ່ຢູ່ຕາມເທິງພູເລບານອນ ຕັ້ງແຕ່ພູບາອານເຮໂມນ ຈົນເຖິງທາງຜ່ານຂອງຊ່ອງແຄບ ຮາມັດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ປະຊາຊົນເຫລົ່ານີ້ ເປັນພວກທີ່ເຫລືອຢູ່ ເພື່ອທົດສອບເບິ່ງຊາດອິດສະຣາເອນ ວ່າ ພວກເຂົາຈະເຊື່ອຟັງຄໍາສັ່ງຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ໄດ້ໃຫ້ໄວ້ຜ່ານທາງໂມເຊ ນັ້ນຫລືບໍ່?
|
||
\v 5 ດ້ວຍເຫດນີ້ ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນຈຶ່ງໄດ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ທ່າມກາງຊາວການາອານ, ຊາວຮິດຕີ, ຊາວອາໂມ, ຊາວເປຣີຊີ, ຊາວຮີວີ ແລະ ຊາວເຢບຸດ.
|
||
\v 6 ພວກເຂົາໄດ້ເອົາລູກສາວຂອງພວກນັ້ນ ມາເປັນເມຍ ແລະ ໄດ້ຍົກລູກສາວຂອງຕົນເອງໃຫ້ເປັນເມຍລູກຊາຍຂອງພວກນັ້ນ, ແລະ ຂາບໄຫວ້ບັນດາພະຂອງຊົນຊາດເຫລົ່ານັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນໄດ້ລືມໄລອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກຕົນ; ພວກເຂົາໄດ້ເຮັດບາບຕໍ່ສູ້ພຣະອົງ ແລະຂາບໄຫວ້ຮູບເຄົາຣົບບາອານ ແລະເຈົ້າແມ່ອາເຊຣາ.
|
||
\v 8 ດ້ວຍເຫດນີ້ແຫລະ ອົງພຣະ ຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈຶ່ງໂກດຮ້າຍຊາດອິດສະຣາເອນ ແລະປ່ອຍໃຫ້ເຈົ້າ ກູຊານ ຣີຊາທາອີມ ກະສັດແຫ່ງເມໂຊໂປຕາເມຍ ຊະນະພວກເຂົາ. ຊາດອິດສະຣາເອນໄດ້ຢູ່ໃຕ້ບັງຄັບຂອງເພິ່ນ ເປັນເວລາແປດປີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ແລ້ວຊາວອິດສະຣາເອນ ກໍໄດ້ຮ້ອງຫາອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ສົ່ງຊາຍຜູ້ໜຶ່ງມາປົດປ່ອຍພວກເຂົາ. ຊາຍ ຜູ້ນີ້ແມ່ນໂອດນີເອນ ຫລານຊາຍຂອງເກນາດ ຜູ້ທີ່ເປັນນ້ອງຊາຍຂອງກາເຫລັບ.
|
||
\v 10 ພຣະວິນຍານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ລົງມາຄວບຄຸມລາວ ແລະລາວໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນ. ໂອດນີເອນໄດ້ອອກໄປເຮັດເສິກ ຕໍ່ສູ້ກະສັດແຫ່ງເມໂຊໂປຕາເມຍ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ລາວຊະນະກະສົດຄົນນີ້.
|
||
\v 11 ປະເທດຊາດບ້ານເມືອງໄດ້ມີຄວາມສະຫງົບ ສຸກເປັນເວລາສີ່ສິບປີ ແລ້ວໂອດນີເອນກໍໄດ້ຕາຍໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ຕໍ່ມາ ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນໄດ້ພາກັນເຮັດບາບ ຕໍ່ສາຍຕາອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອີກ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈຶ່ງໃຫ້ເຈົ້າເອກໂລນ ກະສັດແຫ່ງໂມອາບ ມີກາໍລັງເຂັ້ມແຂງກວ່າຊາດອິດສະຣາເອນ.
|
||
\v 13 ເຈົ້າເອກໂລນ ໄດ້ຮ່ວມມືກັບພວກອໍາໂມນ ແລະ ພວກອາມາເຫລັກ ແລ້ວພວກເຂົາກໍໄດ້ຊະນະຊາດອິດສະຣາເອນ ແລະ ຢຶດເຢຣິໂກ ເມືອງແຫ່ງຕົ້ນຕານ.
|
||
\v 14 ຊາດອິດສະຣາເອນໄດ້ຢູ່ໃຕ້ອໍານາດຂອງເຈົ້າເອກໂລນ ເປັນເວລາສິບແປດປີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ແລ້ວຊາວອິດສະຣາເອນ ກໍຮ້ອງຫາ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອີກ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສົ່ງຊາຍຄົນໜຶ່ງມາປົດປ່ອຍພວກເຂົາ. ຊາຍຄົນນີ້ແມ່ນ ເອຮຸດ ຄົນແຮງກໍ້າຊ້າຍ ຜູ້ທີ່ເປັນລູກຊາຍຂອງເກຣາ ຈາກເຜົ່າເບັນຢາມິນ. ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນໄດ້ໃຊ້ເອຮຸດ ນາໍເອົາຂອງຂວັນໄປມອບໃຫ້ກະສັດ ເອກໂລນ ແຫ່ງໂມອາບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ດັ່ງນັ້ນ ເອຮຸດ ຈຶ່ງຕີດາບສອງຄົມ ດວງ ໜຶ່ງຍາວປະມານຫ້າສິບເຊັນ. ລາວເຊື່ອງດາບນັ້ນໄວ້ໃຕ້ເຄື່ອງນຸ່ງເບື້ອງຂວາມື.
|
||
\v 17 ແລ້ວລາວກໍນາໍເອົາຂອງຂວັນໄປມອບໃຫ້ກະສັດເອກໂລນ ຜູ້ທີ່ເປັນຄົນຕຸ້ຍພີ.
|
||
\v 18 ເມື່ອເອຮຸດ ນາໍເອົາຂອງຂວັນມາມອບໃຫ້ເຈົ້າເອກໂລນ ແລ້ວລາວຈຶ່ງໃຊ້ຄົນທີ່ຫາມຂອງຂວັນ ມານັ້ນກັບຄືນເມືອ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ສ່ວນ ເອຮຸດ ເອງໄດ້ກັບໄປຍັງເສົາຫິນແກະສະຫລັກທີ່ຢູ່ໃກ້ກັບກິນການ ແລ້ວກັບຄືນໄປບອກເຈົ້າເອກໂລນ ວ່າ, “ກະສັດທີ່ເຄົາຣົບ ຂ້ານ້ອຍມີຄວາມລັບຢາກຈະບອກທ່ານ. ” ດັ່ງນັ້ນ ກະສັດຈຶ່ງສັ່ງຄົນຮັບໃຊ້ວ່າ, “ຈົ່ງໃຫ້ພວກເຮົາຢູ່ຕາມລໍາພັງເຖີດ” ແລະ ພວກຄົນຮັບໃຊ້ກໍພາກັນອອກໄປ.
|
||
\v 20 ແລ້ວໃນຂະນະທີ່ກະສັດກາໍລັງນັ່ງຢູ່ໃນຫ້ອງອາກາດເຢັນແຕ່ຜູ້ດຽວ ທີ່ເທິງດາດຟ້ານັ້ນ ເອຮຸດ ກໍເຂົ້າໄປຫາເພິ່ນ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍມີຖ້ອຍຄໍາຈາກພຣະເຈົ້າ ສໍາລັບທ່ານ. ” ກະສັດ ຈຶ່ງລຸກຢືນຂຶ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ເອຮຸດ ໃຊ້ມືຊ້າຍຖອດເອົາດາບຈາກທາງຂວາມື ແທງທີ່ທ້ອງຂອງກະສັດ.
|
||
\v 22 ດາບທັງດວງ ໄດ້ທະລຸເຂົ້າໄປໃນທ້ອງ ແລະ ໄຂມັນຫຸ້ມດາບນັ້ນໄວ້. ເອຮຸດ ບໍ່ໄດ້ດຶງດາບ ອອກຈາກທ້ອງຂອງກະສັດ ແລະ ມັນຊອດອອກທາງຫລັງຂອງເພິ່ນ. [ຍ]
|
||
\v 23 ແລ້ວເອຮຸດ ກໍອອກມາຂ້າງນອກ, ອັດປະຕູໃສ່ໄລໄວ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍປົບໜີໄປ. ເມື່ອພວກຄົນຮັບໃຊ້ໄດ້ເຫັນປະຕູອັດໄວ້ ພວກເຂົາຈຶ່ງຄິດວ່າ ກະສັດກາໍລັງຢູ່ໃນຫ້ອງນາໍ້.
|
||
\v 25 ພວກເຂົາຄອຍຖ້າຢູ່ຕັ້ງດົນນານ ແຕ່ກໍບໍ່ເຫັນກະສັດໄຂປະຕູອອກມາ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງເອົາກະແຈໄປໄຂເບິ່ງ ແລະ ພົບຜູ້ເປັນນາຍຂອງຕົນນອນຕາຍຢູ່ກາງພື້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ເອຮຸດ ໄດ້ແລ່ນປົບໜີໄປໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາຄອຍຖ້າຢູ່. ລາວຜ່ານທາງເສົາຫິນແກະສະຫລັກ ແລະ ປົບໜີໄປຍັງເມືອງ ເຊອີຣາ.
|
||
\v 27 ເມື່ອມາຮອດແຖບເຂດພູດອຍເອຟຣາອິມ ລາວຈຶ່ງເປົ່າແກ ລະດົມເອົາທະຫານອິດສະຣາເອນອອກສູ້ຮົບ; ແລ້ວລາວ ກໍນໍາພາພວກເຂົາລົງພູໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ລາວສັ່ງພວກທະຫານ ວ່າ, “ຈົ່ງຕາມຂ້ອຍມາ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ພວກເຈົ້າຊະນະຊາວໂມອາບ ສັດຕູຂອງພວກເຈົ້າແລ້ວ. ” ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຕາມເອຮຸດ ລົງໄປຢຶດແຄມທ່າຂອງແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ ບ່ອນທີ່ຊາວໂມອາບ ໃຊ້ຂ້າມໄປມາ ແລະ ບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຜູ້ໃດຂ້າມແມ່ນາໍ້ໄປເດັດຂາດ.
|
||
\v 29 ໃນມື້ນັ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າທະຫານຊາວໂມອາບ ຜູ້ເກັ່ງກ້າຕາຍປະມານສິບພັນຄົນ ໂດຍບໍ່ມີໃຜລອດໜີໄປໄດ້.
|
||
\v 30 ຊາວອິດສະຣາເອນໄດ້ຊະນະຊາວໂມອາບ ແລ້ວປະເທດຊາດບ້ານເມືອງກໍມີຄວາມສະຫງົບສຸກ ເປັນເວລາແປດສິບປີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 31 ຜູ້ນາໍຄົນຕໍ່ມາແມ່ນ ຊໍາຄາ ລູກຊາຍຂອງອານາດ. ລາວກໍເປັນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ໄດ້ຊ່ວຍກູ້ເອົາຊາວອິດສະຣາເອນ ແລະ ໂດຍໃຊ້ໄມ້ບັງຄັບງົວຂ້າພວກຟີລິດສະຕິນ ຈາໍນວນຫົກຮ້ອຍຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 4
|
||
\p
|
||
\v 1 ຫລັງຈາກ ເອຮຸດ ຕາຍໄປແລ້ວ ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນກໍເຮັດບາບຕໍ່ສູ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອີກ.
|
||
\v 2 ດັ່ງນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈຶ່ງມອບພວກເຂົາໃຫ້ຢູ່ໃຕ້ອໍານາດ ເຈົ້າຢາບິນ ກະສັດຂອງຊາວການາອານ ຜູ້ທີ່ປົກຄອງຢູ່ທີ່ນະຄອນຮາໂຊ. ແມ່ທັບຂອງເພິ່ນ ຊື່ວ່າ ຊີເຊຣາ. ລາວເປັນຊາວເມືອງຮາໂຣເຊັດ ຂອງຄົນຕ່າງຊາດ.
|
||
\v 3 ເຈົ້າຢາບິນ ມີລົດຮົບເຫລັກ ເກົ້າຮ້ອຍຄັນ ແລະ ເພິ່ນໄດ້ປົກຄອງປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ໂດຍການບີບບັງຄັບຢ່າງໜັກ ເປັນເວລາຊາວປີ. ແລ້ວປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ກໍໄດ້ຮ້ອງຫາອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ໃນສະໄໝນັ້ນ ແມ່ນນາງເດໂບຣາ ເມຍຂອງລັບປີໂດດ ເປັນຜູ້ທາໍນວາຍ ແລະ ທັງເປັນຜູ້ປົກຄອງຂອງຊາວອິດສະຣາເອນ ດ້ວຍ.
|
||
\v 5 ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນໄດ້ມາຫານາງເດໂບຣາ ທີ່ກ້ອງຕົ້ນຕານລະຫວ່າງເມືອງຣາມາ ແລະ ເມືອງເບັດເອນ ໃນແຖບເຂດພູດອຍເອຟຣາອິມ ບ່ອນທີ່ນາງນັ່ງເພື່ອໃຫ້ຄຳປຶກສາຫາລື.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ຢູ່ມາມື້ໜຶ່ງ ນາງເດໂບຣາ ໄດ້ໃຊ້ຄົນໄປຫາ ບາຣັກ ລູກຊາຍຂອງອາບີໂນອາມ ທີ່ເມືອງກາເດັດ ໃນເຂດແດນເນັບທາລີ ແລະ ກ່າວແກ່ລາວ ວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ໄດ້ໃຫ້ຄໍາສັ່ງແກ່ເຈົ້າ ດັ່ງນີ້: ‘ຈົ່ງເກນຜູ້ຊາຍສິບພັນຄົນ ຈາກເຜົ່າເນັບທາລີ ແລະ ເຜົ່າເຊບູໂລນ ແລະ ນາໍພາພວກເຂົາໄປຍັງພູເຂົາຕາໂບເຣ.
|
||
\v 7 ຝ່າຍເຮົາ ຈະເຮັດໃຫ້ຊີເຊຣາ ແມ່ທັບຂອງກະສັດຢາບິນ ພ້ອມດ້ວຍລົດຮົບ ແລະ ທະຫານຂອງລາວອອກໄປສູ້ຮົບເຈົ້າ ຢູ່ທີ່ຫ້ວຍນາໍ້ກີໂຊນ ແຕ່ເຮົາຈະໃຫ້ເຈົ້າຮົບຊະນະລາວ. ’ ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ບາຣັກ ຈຶ່ງເວົ້າກັບນາງເດໂບຣາ ວ່າ, “ຂ້ອຍຈະອອກໄປ ຫາກເຈົ້າໄປກັບຂ້ອຍ ແຕ່ຖ້າເຈົ້າບໍ່ໄປ ຂ້ອຍກໍຈະບໍ່ໄປຄືກັນ. ”
|
||
\v 9 ນາງເດໂບຣາ ຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ຕົກລົງ ຂ້ອຍຈະໄປກັບເຈົ້າ, ແຕ່ເຈົ້າຈະບໍ່ມີຊື່ສຽງສໍາລັບໄຊຊະນະໃນຄັ້ງນີ້ ເພາະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະມອບ ຊີເຊຣາ ໄວ້ຢູ່ໃນເງື້ອມມືຂອງຍິງຄົນໜຶ່ງ. ” ແລ້ວນາງເດໂບຣາ ກໍໄປຍັງເມືອງເກເດັດ ກັບ ບາຣັກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ບາຣັກໄດ້ເກນທະຫານຈາກເຜົ່າເຊບູໂລນ ແລະ ເຜົ່າເນັບທາລີ ແລະໄດ້ມີຈາໍນວນສິບພັນຄົນໄດ້ຕິດຕາມລາວໄປ. ສ່ວນນາງເດໂບຣາ ນັ້ນກໍໄປນາໍພວກເຂົາດ້ວຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ໃນຂະນະນັ້ນ ເຮເບ ຊາວເກນິດໄດ້ຕັ້ງຜ້າເຕັນພັກຢູ່ໃຕ້ຕົ້ນໂອກໃຫຍ່ທີ່ຊານັນນິມ ໃກ້ກັບເມືອງເກເດັດ. ລາວໄດ້ຍ້າຍໜີຈາກພວກເກນິດ ຄົນອື່ນ ໆ ທີ່ເປັນເຊື້ອສາຍຂອງໂຮບັບ ອ້າຍເຂີຍຂອງໂມເຊ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ເມື່ອຊີເຊຣາ ຮູ້ວ່າ ບາຣັກ ລູກຊາຍຂອງອາບີໂນອາມ ໄປເຖິງພູເຂົາຕາໂບເຣ ແລ້ວ;
|
||
\v 13 ລາວຈຶ່ງສັ່ງເອົາລົດຮົບເຫລັກ ເກົ້າຮ້ອຍຄັນ ພ້ອມກັບກາໍລັງພົນທັງໝົດ ແລະ ຍົກທັບຈາກເມືອງຮາໂຣເຊັດ ຂອງຄົນຕ່າງຊາດໄປຍັງຫ້ວຍນາໍ້ກີໂຊນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ແລ້ວນາງເດໂບຣາ ກໍໄດ້ບອກ ບາຣັກ ວ່າ, “ຈົ່ງໄປ! ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າພວມນໍາພາ ເຈົ້າໄປມື້ນີ້ ພຣະອົງໃຫ້ເຈົ້າມີໄຊຊະນະເໜືອ ຊີເຊຣາ. ” ດັ່ງນັ້ນ ບາຣັກ ຈຶ່ງນາໍທະຫານສິບພັນຄົນລົງຈາກພູຕາໂບເຣ ໄປໂຈມຕີ ຊີເຊຣາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ເມື່ອບາຣັກ ໃຊ້ກອງທັບຂອງຕົນໂຈມຕີຢູ່ນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບັນດານໃຫ້ຊີເຊຣາ ສັບສົນວຸ້ນວາຍພ້ອມດ້ວຍລົດຮົບ ແລະທະຫານຂອງລາວ. ຊີເຊຣາ ຈຶ່ງໂດດອອກຈາກລົດຮົບຂອງຕົນ ແລະ ແລ່ນໜີໄປ.
|
||
\v 16 ຝ່າຍບາຣັກ ກໍໄລ່ຕາມລົດຮົບແລະກອງທະຫານ ໄປຈົນຮອດເມືອງຮາໂຣເຊັດ ຂອງຄົນຕ່າງຊາດ; ແລ້ວທະຫານທັງໝົດຂອງຊີເຊຣາ ກໍຖືກຂ້າໂດຍບໍ່ມີໃຜຈັກຄົນລອດຊີວິດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ສ່ວນຊີເຊຣາ ນັ້ນໄດ້ປົບໜີໄປຍັງຜ້າເຕັນຂອງນາງຢາເອນ ເມຍຂອງເຮເບ ຊາວເກນິດ ເພາະເຈົ້າຢາບິນກະສັດແຫ່ງຮາໂຊ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຮເບ ເປັນມິດທີ່ດີຕໍ່ກັນ.
|
||
\v 18 ນາງຢາເອນ ໄດ້ອອກມາພົບຊີເຊຣາ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ເຊີນເຂົ້າມາຍັງຜ້າເຕັນຂອງຂ້ອຍພີ້ ແລະບໍ່ຕ້ອງຢ້ານຫຍັງດອກ. ” ຊີເຊຣາ ຈຶ່ງເຂົ້າໄປ ແລະ ນາງຢາເອນໄດ້ເຊື່ອງລາວໄວ້ທາງຫລັງຜ້າກັ້ງ. [ດ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ຊີເຊຣາ ໄດ້ເວົ້າກັບນາງວ່າ, “ຂ້ອຍຂໍດື່ມນາໍ້ແດ່ ເພາະຂ້ອຍຫິວນາໍ້ຫລາຍ. ” ນາງຢາເອນ ຈຶ່ງໄຂຖົງນາໍ້ນົມອອກໃຫ້ລາວດື່ມແລະ ເຊື່ອງລາວໄວ້ອີກ.
|
||
\v 20 ແລ້ວ ຊີເຊຣາ ກໍໄດ້ບອກນາງວ່າ, “ໃຫ້ເຈົ້າໄປຢືນຢູ່ທາງປະຕູເຂົ້າຜ້າເຕັນພຸ້ນ ຖ້າໃຜມາຖາມວ່າ ມີຄົນມາລີ້ຢູ່ທີ່ນີ້ບໍ? ໃຫ້ເຈົ້າບອກວ່າ ບໍ່ມີເດີ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ຍ້ອນຄວາມອິດເມື່ອຍ ຊີເຊຣາຈຶ່ງນອນຫລັບສະໜິດ. ແລ້ວນາງຢາເອນ ກໍເອົາຄ້ອນຕີ ແລະ ຫລັກສຽບຜ້າເຕັນຄ່ອຍ ໆ ຍ່າງເຂົ້າໄປແລະຂ້າລາວ ໂດຍຕອກຫລັກສຽບນັ້ນ ໃສ່ທີ່ຂະໝັບຂອງຊີເຊຣາ ຈົນຊອດຮອດພື້ນດິນ.
|
||
\v 22 ເມື່ອບາຣັກ ມາຊອກຫາຊີເຊຣາ ນາງຢາເອນ ຈຶ່ງອອກໄປພົບ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ເຊີນເຂົ້າມາທາງໃນພີ້ ຂ້ານ້ອຍຈະໃຫ້ທ່ານ ພົບຄົນທີ່ທ່ານພວມຊອກຫາ. ” ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເຂົ້າໄປກັບນາງ ແລະພົບ ຊີເຊຣາ ນອນຕາຍຢູ່ຄາພື້ນດິນ ໂດຍມີຫລັກໄມ້ສຽບຢູ່ທີ່ຂະໝັບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ໃນມື້ນັ້ນ ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊາວອິດສະຣາເອນ ມີໄຊຊະນະເໜືອເຈົ້າຢາບິນ ກະສັດຂອງຊາວການາອານ.
|
||
\v 24 ຝ່າຍ ຊາວອິດສະຣາເອນກໍຕໍ່ສູ້ເຈົ້າຢາບິນ ແຮງຂຶ້ນ ຈົນໃນທີ່ສຸດ ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າເພິ່ນເສຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 5
|
||
\p
|
||
\v 1 ໃນມື້ນັ້ນ ນາງເດໂບຣາ ແລະ ບາຣັກ ລູກຊາຍຂອງອາບີໂນອາມ ໄດ້ຮ້ອງເພງວ່າ:
|
||
\v 2 ຈົ່ງສັນລະເສີນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເຖີດ ເພາະຊາວອິດສະຣາເອນ ຕັ້ງໃຈສູ້ຮົບ; ພວກເຂົາເຕັມໃຈຕໍ່ສູ້ແທ້ ໆ ໂດຍຕີເຫລົ່າສັດຕູດ້ວຍຄວາມຍິນດີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ຈົ່ງຟັງເທີ້ນ ບັນດາກະສັດທັງຫລາຍ ລວມທັງພວກຜູ້ປົກຄອງ ຈົ່ງຕັ້ງໃຈຟັງດ້ວຍ ຂ້ານ້ອຍຈະຮ້ອງເພງ ແລະ ບັນເລງດົນຕຼີ ຖວາຍແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ.
|
||
\v 4 ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເມື່ອຊົງຈາກພູເຊອີ ເມື່ອພຣະອົງ ຈາກເຂດແດນເອໂດມ ມານັ້ນ ແຜ່ນດິນໄຫວຫວັ່ນ ແລະ ທ້ອງຟ້າເທຝົນລົງມາ ແມ່ນແລ້ວ ຝົນລິນລົງມາຈາກກ້ອນເມກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ພູຜາ ກໍໄດ້ໄຫວຫວັ່ນ ຢູ່ຕໍ່ໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແຫ່ງພູເຂົາຊີນາຍ ຄືຢູ່ຕໍ່ໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ນັ້ນ.
|
||
\v 6 ໃນສະໄໝລູກຊາຍຂອງອານາດ ທ້າວຊໍາຄາ ທັງໃນສະໄໝຂອງນາງຢາເອນ ດ້ວຍ ບໍ່ມີຍວດຍານເຄື່ອນຍ້າຍທ່ຽວໄປໃນດິນແດນ ແລະ ຜູ້ສັນຈອນກໍທ່ຽວໄປຕາມທາງໂຄ້ງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ສ່ວນເມືອງຕ່າງ ໆ ຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ກໍຖືກປະປ່ອຍໃຫ້ເປັນເມືອງຮ້າງ ເດໂບຣາ ເອີຍ! ເປັນເມືອງຮ້າງຢ່າງນັ້ນ ຈົນເຖິງເຈົ້າມາ [ຕ] ເຈົ້າເປັນດັ່ງແມ່ສໍາລັບ ອິດສະຣາເອນ ແທ້ ໆ.
|
||
\v 8 ຕໍ່ມາ ສົງຄາມຈຶ່ງເກີດຂຶ້ນໃນດິນແດນ ເມື່ອຊາວອິດສະຣາເອນ ເລືອກພະຕົນໃໝ່. ໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ມີທະຫານສີ່ສິບພັນຄົນ ມີໃຜຖືຫອກ ແລະ ໂລ້ເປັນອາວຸດແດ່ ຫລືບໍ່?
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ຈິດໃຈຂອງຂ້ອຍ ແມ່ນຢູ່ນາໍພວກບັນຊາການທະຫານ ແລະ ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ພຸ້ນ ຄືພວກທີ່ອາສາສະໝັກສູ້ຮົບດ້ວຍຄວາມຍິນດີ ຈົ່ງຍ້ອງຍໍສັນລະເສີນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເຖີດ
|
||
\v 10 ພວກທີ່ນັ່ງເທິງອານ ແລະ ຂີ່ໂຕລໍຂາວ ຜູ້ທີ່ຍ່າງໄປມາ ຈົ່ງກ່າວເຖິງເລື່ອງນີ້. [ຖ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ຈົ່ງຟັງແມ ຢູ່ອ້ອມແອ້ມນາໍ້ສ້າງພຸ້ນ ມີສຽງໂຮຮ້ອງອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ບອກເຖິງໄຊຊະນະຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຄືໄຊຊະນະຂອງຊົນຊາດອິດສະຣາເອນ ແລ້ວປະຊາຊົນຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກໍຕຽມອອກເດີນທາງຍົກທັບ ຂອງພວກເຂົາ ລົງມາຈາກເມືອງຕ່າງ ໆ ຂອງ ພວກເຂົາພຸ້ນ. [ທ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ຈົ່ງນາໍໜ້າໄປເຖີດ ເດໂບຣາ ເອີຍ ຈົ່ງນາໍໜ້າໄປ ຈົ່ງນາໍ ໜ້າໄປພ້ອມທັງຮ້ອງລໍາທາໍເພງ ຈົ່ງນາໍໜ້າໄປເຖີດ ຈົ່ງອອກໜ້າ ບາຣັກທ້າວ ລູກຊາຍຂອງອາບີໂນອາມ ໄປກ່ອນ ຈົ່ງເອົາພວກຊະເລີຍຂອງເຈົ້ານາໍໜ້າອອກໄປ
|
||
\v 13 ແລ້ວພວກທີ່ສັດຊື່ ກໍລົງມາຫາຜູ້ນາໍຂອງຕົນ ຄົນຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມາກັບພຣະອົງ [ນ] ເພື່ອຕຽມຕໍ່ສູ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ພວກເຂົາມາຈາກ [ບ] ເຜົ່າເອຟຣາອິມ ທີ່ຢູ່ໃນຮ່ອມພູ [ປ] ນາໍຫລັງເຜົ່າເບັນຢາມິນ ແລະ ປະຊາຊົນດ້ວຍ. ສ່ວນພວກຜູ້ບັນຊາການນັ້ນ ມາຈາກຕະກຸນມາກີ ແລະ ນາຍທະຫານ ມາຈາກເຜົ່າເຊບູໂລນ ທັງນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ພວກຜູ້ນາໍເຜົ່າອິດຊາຄາ ກໍໄປກັບເດໂບຣາ ຊາວອິດຊາຄາກໍມາດ້ວຍກັນກັບບາຣັກ; ຕ່າງກໍຟ້າວຕິດຕາມພວກເຂົາໄປຍັງຮ່ອມພູ ບ່ອນທີ່ນັດໝາຍກັນໄວ້. ສ່ວນເຜົ່າຣູເບັນ ນັ້ນເກີດແບ່ງແຍກກັນ ຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຕັດສິນໃຈເຂົ້າມາສົມທົບດ້ວຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ເປັນຫຍັງ ພວກເຂົາຈຶ່ງຢູ່ຫລັງນາໍຝູງແກະ? ຟັງຄົນລ້ຽງແກະທີ່ກໍາລັງເອີ້ນແກະຂອງພວກເຂົາຢູ່? ແມ່ນແທ້ ເຜົ່າຣູເບັນ ໄດ້ເກີດແບ່ງແຍກກັນ ຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຕັດສິນໃຈເຂົ້າມາ ສົມທົບດ້ວຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ສ່ວນເຜົ່າກາດ ຍັງຢູ່ທາງຝັ່ງແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ ເຜົ່າດານ ກໍຢູ່ທີ່ກາໍປັ່ນຂອງພວກເຂົາພຸ້ນ. ເຜົ່າອາເຊ ກໍອາໄສຢູ່ຕາມແຄມຝັ່ງທະເລຫລວງ ທີ່ທ່າເຮືອທັງຫລາຍຕາມຊາຍຝັ່ງທະເລພຸ້ນ.
|
||
\v 18 ສ່ວນປະຊາຊົນ ຈາກເຜົ່າເຊບູໂລນ ແລະ ເຜົ່າເນັບທາລີ ພວກເຂົາໄດ້ສ່ຽງຊີວິດຂອງພວກເຂົາມຸ່ງໜ້າເຂົ້າສູ່ ສະໜາມຮົບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ທີ່ ຕານາກ ນັ້ນໃກ້ກັບນໍ້າຫ້ວຍເມກິດໂດ ບັນດາກະສັດໄດ້ມາເຮັດເສິກ ເພື່ອສູ້ຮົບ; ບັນດາກະສັດການາອານ ໄດ້ສູ້ຮົບຕົບຕີ ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຢຶດເຄື່ອງເປັນເງິນໄປດ້ວຍ.
|
||
\v 20 ທີ່ເທິງທ້ອງຟ້າ ດວງດາວທັງຫລາຍກໍມາສູ້ຮົບເຄື່ອນຍ້າຍຕາມທ້ອງຟ້າ ມາຕໍ່ສູ້ຊີເຊຣາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ນາໍ້ຫ້ວຍນັ້ນ ຍັງໄຫລຫລັ່ງແຕ່ໃດ ໆ ມາ ຄືຫ້ວຍກີໂຊນ ໄຫລພັດເອົາເຫລົ່າສັດຕູໄປກ້ຽງ. ໃຫ້ພວກເຮົາບຸກໜ້າກ້າວໄປຢ່າງ ອົງອາດ ສູ່ສະໜາມຮົບດ້ວຍສຸດກາໍລັງພວກເຮົາເດີ
|
||
\v 22 ແລ້ວມ້າທີ່ພວກເຮົາຂີ່ ກໍຫອບບຸກໜ້າໄປ ກີບຕີນມັນຢັນຂີ້ດິນຟົ້ງຂຶ້ນເປັນກຸ່ນ ໆ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກໍກ່າວສາບແຊ່ງຄືກັນ ວ່າ, “ເມືອງເມຣົດ ຖືກສາບແຊ່ງເສຍແລ້ວ ຊາວເມືອງນັ້ນກໍຖືກສາບແຊ່ງກັນໝົດ ຄົນທີ່ມາອາໄສຢູ່ນາໍ ກໍຖືກສາບແຊ່ງດ້ວຍ. ເພາະພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ມາຊ່ວຍ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໂຈມຕີ ຄືເປັນທະຫານທີ່ດີສູ້ຮົບເພື່ອອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ຍິງທີ່ໄດ້ຮັບພອນຫລາຍກວ່າ ຄື ນາງຢາເອນ ເມຍເຮເບ ຊາວເກນິດ ຜູ້ອາໄສຢູ່ໃນຜ້າເຕັນນັ້ນ.
|
||
\v 25 ເມື່ອຊີເຊຣາ ຂໍດື່ມນໍ້າ ນາງກໍເອົານາໍ້ນົມໃຫ້ດື່ມ ຄື ນາໍ້ນົມຂຸ້ນຍໍໃສ່ຖ້ວຍອັນງາມແທ້ ມາໃຫ້ລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ມືໜຶ່ງນັ້ນ ນາງຖືໄມ້ສຽບຜ້າເຕັນມາ ມືໜຶ່ງອີກ ນາງຖືຄ້ອນຕີມາພ້ອມ; ນາງຕີ ຊີເຊຣາ ທີ່ກະໂຫລກຫົວຂອງລາວ ນາງຕີໄມ້ສຽບເຕັນໃສ່ກະໂຫລກຫົວຈົນຊອດ.
|
||
\v 27 ສ່ວນຊີເຊຣາ ນັ້ນຈຶ່ງລົ້ມຄຸເຂົ່າລົງໂດຍລົ້ມ ກັບພື້ນດິນ ທີ່ຕີນຂອງນາງນັ້ນ; ທີ່ຕີນນາງນັ້ນ ລາວຢຽດຢູ່ຢ່າງສິ້ນຫວັງ ແລະ ລາວໄດ້ສິ້ນໃຈຕາຍຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ຝ່າຍແມ່ຊີເຊຣານັ້ນ ນາງກໍເຝົ້າເບິ່ງ [ຜ] ທາງປ່ອງຢ້ຽມອອກມາ ຫລຽວຜ່ານຕະໜ່າງ ດ້ວຍສຽງຮ້ອງໄຫ້ຄໍ່າຄວນ. ນາງ ຖາມວ່າ, “ເປັນຫຍັງລົດຮົບຊີເຊຣາ ກັບມາຊ້ານໍ ເປັນຫຍັງຝູງມ້າຂອງລາວ ຈຶ່ງກັບມາຊ້າ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 29 ພວກແມ່ຍິງທີ່ສະຫລາດ ຈຶ່ງໃຫ້ຄໍາຕອບແກ່ນາງ ໂດຍເວົ້າທົບທວນໄປ ທົບທວນມາ ຄໍາຕອບອັນນັ້ນ
|
||
\v 30 ວ່າ, “ພວກເຂົາພວມຮິບໂຮມ ເອົາເຄື່ອງມາແບ່ງປັນກັນ ມີຜູ້ສາວໜຶ່ງ ຫລື ສອງຄົນຕໍ່ທະຫານຜູ້ໜຶ່ງ ມີເສື້ອຜ້າລາຄາແພງ ໆ ອີກ ເພື່ອໃຫ້ຊີເຊຣາ ທັງຜ້າຫຍິບແສ່ວງາມ ໆ ຄ້ອງຄໍຣາຊີນີດ້ວຍ. ” [ຝ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 31 ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຂໍໃຫ້ເຫລົ່າສັດຕູຂອງພຣະເຈົ້າ ຕາຍໄປດັ່ງນີ້ເທາະ ແຕ່ຂໍ ໃຫ້ຜູ້ເຂົ້າສະໜິດກັບພຣະເຈົ້າ ສ່ອງແຈ້ງດັ່ງຕາເວັນຂຶ້ນແດ່ທ້ອນ. ຕໍ່ມາປະເທດຊາດບ້ານເມືອງກໍມີຄວາມສະຫງົບສຸກເປັນເວລາ ສີ່ສິບປີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 6
|
||
\p
|
||
\v 1 ມີຄັ້ງໜຶ່ງອີກ ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ໄດ້ເຮັດບາບຕໍ່ສູ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ດັ່ງນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງໃຫ້ພວກມີດີອານ ປົກຄອງພວກເຂົາເປັນເວລາເຈັດປີ.
|
||
\v 2 ພວກມີດີອານ ເຂັ້ມແຂງກວ່າພວກອິດສະຣາເອນ; ສະນັ້ນ ພວກອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງໜີໄປລີ້ຢູ່ໃນຖໍ້າ ແລະ ຢູ່ໃນບ່ອນປອດໄພຕາມເທິງພູ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ເທື່ອໃດທີ່ຊາວອິດສະຣາເອນ ຫວ່ານເຂົ້າ ຊາວມີດີອານພ້ອມດ້ວຍຊາວອາມາເຫລັກ ແລະ ຄົນໃນເຜົ່າຕ່າງ ໆ ທີ່ຢູ່ຕາມຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ກໍມາບຸກໂຈມຕີພວກເຂົາ ເທື່ອນັ້ນ.
|
||
\v 4 ພວກເຫລົ່ານີ້ ໄດ້ຕັ້ງຄ້າຍພັກ ຢູ່ໃນດິນແດນນັ້ນ ແລະ ທາໍລາຍຜົນລະປູກຕ່າງ ໆ ທີ່ທາງທິດໃຕ້ ຈົນເຖິງເຂດອ້ອມແອ້ມ ຂອງເມືອງກາຊາ. ພວກເຂົາໄດ້ຢຶດສັດທັງໝົດໄປ ເຊັ່ນ: ແກະ, ງົວ ແລະ ລໍ ໂດຍບໍ່ໄດ້ປະສິ່ງໃດເຫລືອໄວ້ໃຫ້ຊາວອິດສະຣາເອນ ໄວ້ລ້ຽງຊີບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ພວກນີ້ໄດ້ບຸກເຂົ້າມາ ຢ່າງໜາແໜ້ນດັ່ງຝູງຕັກແຕນ ຝູງສັດ ແລະ ຜ້າເຕັນພ້ອມທັງຄົນກັບອູດ ຂອງພວກເຂົາກໍຫລາຍຈົນນັບບໍ່ໄດ້. ພວກເຂົາໄດ້ເຂົ້າມາທໍາລາຍດິນແດນ
|
||
\v 6 ແລະ ຊາດອິດສະຣາເອນຈຶ່ງໝົດທາງທີ່ຈະສູ້ຮົບພວກເຂົາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ແລ້ວປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ກໍຮ້ອງຫາອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອເພື່ອຈະຕໍ່ສູ້ພວກມີດີອານ.
|
||
\v 8 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ຜູ້ທາໍນວາຍຄົນໜຶ່ງ ມາບອກພວກເຂົາວ່າ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ກ່າວດັ່ງນີ້: “ເຮົາໄດ້ນາໍພວກເຈົ້າອອກມາຈາກການເປັນທາດຮັບໃຊ້ໃນປະເທດເອຢິບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ເຮົາໄດ້ຊ່ວຍກູ້ເອົາພວກເຈົ້າ ອອກມາແຕ່ເງື້ອມມືຂອງພວກເອຢິບ ແລະ ຈາກຜູ້ທີ່ສູ້ຮົບພວກເຈົ້າຢູ່ໃນດິນແດນນີ້. ເຮົາໄດ້ຂັບໄລ່ ພວກເຂົາໃຫ້ອອກໄປ ເມື່ອພວກເຈົ້າບຸກໜ້າເຂົ້າມາ ເຮົາໄດ້ມອບດິນແດນຂອງພວກເຂົາໃຫ້ພວກເຈົ້າ.
|
||
\v 10 ເຮົາໄດ້ບອກພວກເຈົ້າ ແລ້ວວ່າ, ເຮົາ ຄື ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າ; ສະນັ້ນ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ຕ້ອງຂາບໄຫວ້ບັນດາພະຂອງຊາວອາໂມ ໃນດິນແດນທີ່ພວກເຈົ້າກາໍລັງອາໄສຢູ່ນີ້ ແຕ່ພວກເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຊື່ອຟັງເຮົາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ແລ້ວເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກໍມາໃນບ້ານໂອຟຣາ ນັ່ງຢູ່ໃຕ້ຕົ້ນໂອກ ຊຶ່ງເປັນຂອງໂຢອາດ ຄົນໃນຕະກຸນອາບີເອເຊ. ກີເດໂອນ ລູກຊາຍຂອງໂຢອາດ ກາໍລັງລີ້ຟາດເຂົ້າຢູ່ໃນບ່ອນທີ່ບີບນາໍ້ໝາກອະງຸ່ນ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຊາວມີດີອານ ເຫັນ.
|
||
\v 12 ເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ປາກົດຕໍ່ລາວ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ຊາຍຜູ້ອົງອາດກ້າຫານເອີຍ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສະຖິດຢູ່ກັບເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ຝ່າຍກີເດໂອນ ກໍເວົ້າຕໍ່ເທວະດານັ້ນ ວ່າ, “ທ່ານເອີຍ ຂ້ານ້ອຍຂໍຖາມວ່າ ຖ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສະຖິດຢູ່ນາໍພວກຂ້ານ້ອຍແທ້ ເປັນຫຍັງເຫດຮ້າຍທັງໝົດນີ້ ຈຶ່ງເກີດຂຶ້ນກັບພວກຂ້ານ້ອຍ? ສິ່ງອັດສະຈັນຕ່າງ ໆ ທີ່ປູ່ຍ່າຕາຍາຍໄດ້ເລົ່າສູ່ພວກຂ້ານ້ອຍຟັງວ່າ ພຣະອົງໄດ້ນາໍພາພວກເພິ່ນອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບນັ້ນ ໄປໃສໝົດ? ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປະຖິ້ມພວກຂ້ານ້ອຍ ແລະ ໄດ້ມອບພວກຂ້ານ້ອຍໃຫ້ຢູ່ໃຕ້ກາໍມືພວກມີດີອານ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ແລ້ວອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກໍໄດ້ສັ່ງລາວ ວ່າ, “ຈົ່ງໄປຊ່ວຍກູ້ເອົາຊາດອິດສະຣາເອນ ໃຫ້ພົ້ນຈາກຊາວມີດີອານ ດ້ວຍກໍາລັງອັນເຂັ້ມແຂງຂອງເຈົ້າ. ເຮົາເອງເປັນຜູ້ໃຊ້ເຈົ້າໄປ. ”
|
||
\v 15 ກີເດໂອນ ຕອບຄືນວ່າ, “ແຕ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ ຂ້ານ້ອຍຈະຊ່ວຍກູ້ເອົາຊາດອິດສະຣາເອນໄດ້ຢ່າງໃດ ເພາະຕະກຸນຂອງຂ້ານ້ອຍເປັນຕະກຸນອ່ອນແອທີ່ສຸດໃນເຜົ່າມານາເຊ ແລະ ຂ້ານ້ອຍເອງ ກໍເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມສໍາຄັນໜ້ອຍກວ່າໝູ່ໃນຄອບຄົວຂອງຂ້ານ້ອຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກ່າວຕໍ່ລາວວ່າ, “ເຈົ້າເຮັດສິ່ງນີ້ໄດ້ ເພາະເຮົາຈະຊ່ວຍເຈົ້າ. ເຈົ້າຈະທໍາລາຍພວກມີດີອານ ໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ ຄ້າຍກັບວ່າ ພວກເຂົາມີພຽງແຕ່ຄົນດຽວເທົ່ານັ້ນ. ”
|
||
\v 17 ກີເດໂອນ ຕອບວ່າ, “ຖ້າທ່ານພໍໃຈໃນຕົວຂ້ານ້ອຍ ຈົ່ງພິສູດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນເປັນຈິງວ່າ ພຣະອົງແມ່ນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແທ້ ໆ ດ້ວຍເຖີດ.
|
||
\v 18 ຂໍທ່ານຢ່າຟ້າວໜີໄປຈາກບ່ອນນີ້ ຈົນກວ່າຂ້ານ້ອຍຈະນາໍເອົາອາຫານມາຖວາຍແກ່ທ່ານ. ” ເທວະດາຕົນນັ້ນ ຕອບວ່າ, “ເຮົາຈະຢູ່ທີ່ນີ້ ຈົນກວ່າເຈົ້າກັບມາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ດັ່ງນັ້ນ ກີເດໂອນ ຈຶ່ງເຂົ້າໄປໃນເຮືອນ ແລະ ເອົາແບ້ໜຸ່ມໂຕໜຶ່ງມາຈັດແຈງເປັນອາຫານ ແລະ ເອົາແປ້ງສິບກິໂລກຼາມ ມາເຮັດເຂົ້າຈີ່ບໍ່ມີເຊື້ອແປ້ງ. ລາວເອົາຊີ້ນໃສ່ກະຕ່າ ແລະ ນໍ້າແກງໃສ່ໝໍ້ ແລ້ວກໍນາໍເອົາສິ່ງ ເຫລົ່ານີ້ມາ ແລະ ມອບໃຫ້ແກ່ເທວະດາຂອງ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຢູ່ລຸ່ມຕົ້ນໂອກ.
|
||
\v 20 ຝ່າຍເທວະດາຂອງພຣະເຈົ້າ ກໍກ່າວແກ່ລາວ ວ່າ, “ຈົ່ງເອົາຊີ້ນກັບເຂົ້າຈີ່ວາງໄວ້ທີ່ເທິງໂງ່ນຫິນນີ້ ແລະຖອກນາໍ້ແກງໃສ່. ” ກີເດໂອນ ກໍປະຕິບັດຕາມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ແລ້ວເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກໍເອົາປາຍໄມ້ເທົ້າຂອງຕົນ ແຕະຕ້ອງຊີ້ນ ແລະ ເຂົ້າຈີ່ນັ້ນ. ໃນທັນໃດໄຟກໍລຸກຂຶ້ນຈາກໂງ່ນຫິນ ແລະໄໝ້ຊີ້ນກັບເຂົ້າຈີ່ນັ້ນໝົດກ້ຽງ. ແລ້ວເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກໍຫາຍໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ກີເດໂອນ ຈຶ່ງໄດ້ຮູ້ວ່າເພິ່ນເປັນເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແທ້. ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງຮ້ອງຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມຕົກໃຈຢ້ານກົວ ວ່າ, “ຂ້າແດ່ພຣະເຈົ້າຢາເວ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນເທວະດາຂອງພຣະອົງ ໜ້າຕໍ່ໜ້າແລ້ວ. ”
|
||
\v 23 ແຕ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບອກລາວວ່າ, “ຈົ່ງມີສັນຕິສຸກ ຢ່າຢ້ານເລີຍ ເຈົ້າຈະບໍ່ຕາຍດອກ. ”
|
||
\v 24 ແລ້ວ ກີເດໂອນ ກໍໄດ້ສ້າງແທ່ນບູຊາແກ່ອົງພຣະຜູ້ ເປັນເຈົ້າ ຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ ແລະໃສ່ຊື່ວ່າ, “ອົງພຣະ ຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງແຫ່ງສັນຕິສຸກ. ” (ແທ່ນບູຊານີ້ຍັງຢູ່ໃນບ້ານໂອຟຣາ ແລະ ເປັນຂອງຕະກຸນ ອາບີເອເຊ ຈົນເທົ່າເຖິງທຸກວັນນີ້.)
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 25 ໃນຄືນຂອງມື້ນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ບອກກີເດໂອນ ວ່າ, “ຈົ່ງຢຶດງົວເຖິກ ຂອງ ພໍ່ເຈົ້າ ພ້ອມທັງງົວເຖິກໂຕໜຶ່ງອີກ ອາຍຸເຈັດປີ; [ພ] ຈົ່ງທາໍລາຍແທ່ນບູຊາ ທີ່ພໍ່ຂອງເຈົ້າ ເຮັດໄວ້ສໍາລັບພະບາອານ ແລະ ຈົ່ງຕັດເສົາ ສັກສິດ ທີ່ເປັນສັນຍາລັກແຫ່ງເຈົ້າແມ່ ອາເຊຣາ ທີ່ຢູ່ທາງຂ້າງນັ້ນລົງສາ.
|
||
\v 26 ຈົ່ງສ້າງແທ່ນບູຊາ ທີ່ແໜ້ນແກ່ນສໍາລັບອົງພຣະ ຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າທີ່ເທິງຈອມໂພນນີ້. ແລ້ວຈົ່ງເຜົາງົວເຖິກໂຕ ທີສອງ [ຟ] ທັງໂຕຖວາຍເປັນເຄື່ອງບູຊາ ໂດຍເອົາເສົາສັກສິດ ທີ່ເຈົ້າໄດ້ຕັດລົງນັ້ນໃຊ້ເປັນຟືນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ດັ່ງນັ້ນ ກີເດໂອນ ຈຶ່ງເລືອກເອົາຄົນຮັບໃຊ້ສິບຄົນໄປກັບຕົນ ແລະ ເຮັດຕາມທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ບອກນັ້ນ. ລາວບໍ່ເຮັດໃນ ຕອນກາງເວັນ ເພາະຢ້ານຄົນໃນຄອບຄົວ ຂອງຕົນ ແລະ ປະຊາຊົນໃນເມືອງເຫັນ. ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເຮັດໃນຕອນກາງຄືນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ຕອນເຊົ້າຂອງມື້ຕໍ່ມາ ເມື່ອປະຊາຊົນ ໃນເມືອງລຸກຂຶ້ນແຕ່ເດິກ ກໍເຫັນແທ່ນບູຊາ ຂອງພະບາອານ ແລະ ສັນຍາລັກຂອງເຈົ້າ ແມ່ອາເຊຣາ ຖືກທາໍລາຍລົງ ແລະ ງົວໂຕທີສອງກໍຖືກເຜົາທີ່ເທິງແທ່ນບູຊາ ຊຶ່ງຖືກສ້າງ ຂຶ້ນໃນທີ່ນັ້ນ.
|
||
\v 29 ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຖາມກັນວ່າ, “ແມ່ນໃຜ ເຮັດສິ່ງນີ້? ” ເມື່ອພວກເຂົາສືບຖາມ ເບິ່ງຈຶ່ງຮູ້ວ່າແມ່ນກີເດໂອນ ລູກຊາຍຂອງໂຢອາດ ເປັນຜູ້ເຮັດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ພວກເຂົາຈຶ່ງເວົ້າຕໍ່ໂຢອາດ ວ່າ, “ເອົາລູກຊາຍຂອງເຈົ້າ ອອກມານອກພີ້ ເພື່ອພວກເຮົາຈະຂ້າລາວຖິ້ມ ເພາະລາວເປັນຄົນຮື້ແທ່ນບູຊາຂອງພະບາອານ ແລະ ຕັດເສົາສັກສິດຂອງເຈົ້າ ແມ່ອາເຊຣາ ທີ່ຢູ່ທາງຂ້າງນັ້ນຖິ້ມ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 31 ແຕ່ໂຢອາດ ຕອບທຸກຄົນທີ່ມາປະເຊີນ ໜ້ານັ້ນ ວ່າ, “ພວກເຈົ້າມາຕໍ່ວ່າ ຕໍ່ຂານກັບຂ້ອຍແທນພະບາອານ ຊັ້ນບໍ? ຖ້າຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ ຕໍ່ວ່າແທນຈະຖືກຂ້າຖິ້ມກ່ອນຮຸ່ງເຊົ້າ. ຖ້າພະບາອານ ເປັນພະຕົນໜຶ່ງແທ້ ໃຫ້ມັນປ້ອງກັນ ມັນເອງ ເພາະແມ່ນແທ່ນບູຊາຂອງມັນທີ່ຖືກຮື້ຖິ້ມ. ”
|
||
\v 32 ແຕ່ນັ້ນມາ ຄົນທັງຫລາຍຈຶ່ງເອີ້ນ ກີເດໂອນ ວ່າ ເຢຣຸບ ບາອານ [ມ] ຍ້ອນໂຢອາດເວົ້າວ່າ, “ໃຫ້ພະບາອານ ປ້ອງກັນມັນເອງ ເພາະແມ່ນແທ່ນບູຊາຂອງມັນທີ່ຖືກ ຮື້ຖິ້ມ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 33 ແລ້ວພວກມີດີອານ ທຸກຄົນພ້ອມທັງຊາວອາມາເຫລັກ ແລະ ເຜົ່າຕ່າງ ໆ ທີ່ຢູ່ຕາມ ຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ກໍໄດ້ຂ້າມແມ່ນໍ້າຈໍແດນ ມາຕັ້ງທີ່ໝັ້ນຮ່ວມກັນຢູ່ທີ່ຮ່ອມພູຢິດຊະເຣນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 34 ພຣະວິນຍານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ລົງມາຄວບຄຸມກີເດໂອນ. ສະນັ້ນລາວຈຶ່ງເປົ່າແກເອີ້ນເອົາຊາຍຢູ່ໃນຕະກຸນ ອາບີເອເຊ ໃຫ້ຕິດຕາມຕົນໄປ.
|
||
\v 35 ລາວຍັງໄດ້ໃຊ້ຄົນນາໍຂ່າວໄປບອກທົ່ວທັງເຂດແດນຂອງເຜົ່າມານາເຊ ທັງສອງຟາກນໍ້າ, ເຜົ່າອາເຊ, ເຜົ່າເຊບູໂລນ ແລະ ເຜົ່າເນັບທາລີ ເພື່ອໃຫ້ພວກ ເຫລົ່ານີ້ ຕາມໄປຮ່ວມສົມທົບກັບຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 36 ຕໍ່ຈາກນັ້ນ ກີເດໂອນ ກໍກ່າວຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ວ່າ, “ພຣະອົງກ່າວວ່າ ພຣະອົງຕັດສິນໃຈເລືອກເອົາຂ້ານ້ອຍ ເພື່ອໃຫ້ໄປປົດປ່ອຍເອົາຊາດອິດສະຣາເອນ.
|
||
\v 37 ຖ້າດັ່ງນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈະເອົາຂົນແກະວາງໄວ້ເທິງດິນບ່ອນ ທີ່ຂ້ານ້ອຍຟາດເຂົ້າຢູ່ນີ້. ມື້ອື່ນເຊົ້າມາ ຖ້ານໍ້າໝອກຕົກຖືກແຕ່ຂົນແກະ ແຕ່ດິນຍັງແຫ້ງຢູ່ຄືເກົ່າ ຂ້ານ້ອຍກໍຈະຮູ້ວ່າພຣະອົງ ຕ້ອງການໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໄປປົດປ່ອຍ ເອົາຊາດ ອິດສະຣາເອນແທ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 38 ແລ້ວເຫດການກໍເປັນໄປຢ່າງນັ້ນ ຄື ໃນຕອນເຊົ້າຂອງມື້ໃໝ່ແຕ່ເດິກ ເມື່ອກີເດໂອນ ລຸກຂຶ້ນມາລາວຈຶ່ງເອົາຂົນແກະນັ້ນ ມາປັ້ນໄດ້ນາໍ້ຈົນເຕັມຊາມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 39 ລາວກ່າວຕໍ່ພຣະເຈົ້າວ່າ, “ຢ່າໂກດຮ້າຍຂ້ານ້ອຍເລີຍ ຂ້ານ້ອຍຂໍເວົ້າອີກເປັນເທື່ອສຸດທ້າຍ ຄື ຂ້ານ້ອຍຂໍທົດລອງເບິ່ງຂົນແກະອີກເທື່ອໜຶ່ງ. ໃນຄັ້ງນີ້ ຂໍໃຫ້ຂົນແກະແຫ້ງ ແຕ່ໃຫ້ນາໍ້ໝອກຕົກໃສ່ແຕ່ດິນເທົ່ານັ້ນ. ”
|
||
\v 40 ໃນຄືນນັ້ນ ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດຕາມທີ່ກີເດໂອນຂໍຮ້ອງ ຄື ຂົນແກະແຫ້ງແຕ່ດິນປຽກຊຸ່ມໄປດ້ວຍນາໍ້ໝອກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 7
|
||
\p
|
||
\v 1 ມື້ໜຶ່ງ ກີເດໂອນ ພ້ອມດ້ວຍທະຫານທັງໝົດຂອງລາວ ໄດ້ລຸກຂຶ້ນແຕ່ເຊົ້າ ໆ ແລ້ວກໍໄປຕັ້ງທີ່ໝັ້ນຢູ່ທາງບໍ່ນໍ້າຮາໂຣດ. ສ່ວນພວກມີດີອານ ນັ້ນຕັ້ງທີ່ໝັ້ນຢູ່ຮ່ອມພູທາງທິດເໜືອໃກ້ກັບພູໂມເຣ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 2 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບອກກີເດໂອນ ວ່າ, “ຄົນທີ່ມານໍາເຈົ້ານັ້ນມີຫລາຍໂພດ ເຮົາບໍ່ຢາກໃຫ້ມີຫລາຍຄົນປານນັ້ນ ເພື່ອຊະນະພວກມີດີອານ. ເມື່ອຮົບຊະນະພວກມີດີອານ ແລ້ວພວກເຂົາອາດຄິດວ່າ ໄຊຊະນະທີ່ໄດ້ມາ ນັ້ນ ແມ່ນດ້ວຍກາໍລັງຂອງຕົນເອງ ໂດຍຈະບໍ່ຄິດວ່າເຮົາເປັນຜູ້ຊ່ວຍເຫລືອ.
|
||
\v 3 ສະນັ້ນ ເຈົ້າຈົ່ງປະກາດແກ່ຄົນທັງຫລາຍ ວ່າ, ‘ຖ້າຜູ້ໃດຢ້ານ ໃຫ້ກັບຄືນເມືອສາ ສ່ວນພວກເຮົາຈະຢູ່ທີ່ພູກີເລອາດ ນີ້. ’ ” ດັ່ງນັ້ນ ຈຶ່ງມີຊາວສອງພັນຄົນກັບຄືນເມືອ ແລະ ມີສິບພັນຄົນຍັງເຫລືອຢູ່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ແລ້ວອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກໍກ່າວແກ່ກີເດໂອນ ອີກ ວ່າ, “ເຈົ້າຍັງມີຄົນຫລາຍໂພດ. ຈົ່ງພາພວກເຂົາລົງໄປທີ່ແຄມນາໍ້ ແລ້ວໃນທີ່ນັ້ນ ເຮົາຈະຄັດເລືອກເອົາພວກເຂົາໃຫ້ເຈົ້າ. ຖ້າເຮົາບອກເຈົ້າວ່າ ບຸກຄົນໃດຄວນໄປ ລາວຈະໄປທັນທີ. ຖ້າເຮົາບອກວ່າ ບຸກຄົນໃດບໍ່ຄວນໄປ ລາວຈະບໍ່ໄດ້ໄປເປັນເດັດຂາດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ດັ່ງນັ້ນ ກີເດໂອນ ຈຶ່ງພາຊາວອິດສະຣາເອນ ໄປທີ່ແຄມນໍ້າ ແລະ ອົງພຣະ ຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບອກ ກີເດໂອນ ວ່າ, “ຈົ່ງແຍກພວກທີ່ດື່ມນາໍ້ ໂດຍໃຊ້ລີ້ນເລຍກິນ ຄືກັບໝາ ອອກຈາກພວກທີ່ຄຸເຂົ່າລົງດື່ມ. ”
|
||
\v 6 ພວກ ທີ່ໃຊ້ມືກອບນາໍ້ຂຶ້ນມາເລຍກິນມີຢູ່ ສາມຮ້ອຍ ຄົນ. ສ່ວນທີ່ເຫລືອນັ້ນ ແມ່ນພວກທີ່ຄຸເຂົ່າລົງດື່ມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈຶ່ງບອກກີເດໂອນ ວ່າ, “ເຮົາຈະຊ່ວຍກູ້ເອົາເຈົ້າ ແລະ ໃຫ້ເຈົ້າຮົບຊະນະຊາວມີດີອານ ດ້ວຍຈາໍນວນສາມຮ້ອຍຄົນ ທີ່ກອບນາໍ້ຂຶ້ນມາເລຍກິນ. ແລ້ວຈົ່ງບອກພວກທີ່ເຫລືອນັ້ນ ໃຫ້ກັບຄືນເມືອໝົດ. ”
|
||
\v 8 ສະນັ້ນ ກີເດໂອນ ຈຶ່ງສົ່ງຊາວອິດສະຣາເອນ ກັບເມືອໝົດ ເວັ້ນໄວ້ແຕ່ສາມຮ້ອຍຄົນ ທີ່ຮັກສາເຂົ້າຂອງທັງໝົດ ແລະ ແກ ຂອງພວກເຂົາໄວ້. ສ່ວນຊາວມີດີອານນັ້ນໄດ້ຕັ້ງທີ່ໝັ້ນຢູ່ທາງດ້ານຫລັງຂອງຊາວອິດສະຣາເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ໃນຄືນນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສັ່ງກີເດໂອນ ວ່າ, “ຈົ່ງລຸກຂຶ້ນ ໄປບຸກໂຈມຕີທີ່ໝັ້ນຂອງພວກເຂົາ; ເຮົາຈະໃຫ້ເຈົ້າມີໄຊຊະນະເໜືອພວກເຂົາ.
|
||
\v 10 ແຕ່ຖ້າເຈົ້າ ບໍ່ກ້າລົງໄປບຸກໂຈມຕີ ໃຫ້ເຈົ້າກັບປູຣາ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເຈົ້າລົງໄປສືບເບິ່ງກ່ອນ.
|
||
\v 11 ເຈົ້າ ຈະໄດ້ຍິນວ່າ ພວກເຂົາພວມເວົ້າຫຍັງກັນແດ່ ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະກ້າບຸກໂຈມຕີທີ່ໝັ້ນນັ້ນ. ” ດັ່ງນັ້ນ ກີເດໂອນ ແລະ ປູຣາ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງຕົນຈຶ່ງລົງໄປຍັງແຄມຄ້າຍຂອງສັດຕູ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ຝ່າຍຊາວມີດີອານ, ຊາວອາມາເຫລັກ ແລະ ຄົນໃນເຜົ່າຕ່າງ ໆ ທີ່ຢູ່ຕາມຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ກໍຢາຍກັນຢູ່ຕາມຮ່ອມພູ ເໝືອນດັ່ງຝູງຕັກແຕນ. ພວກເຂົາມີຝູງອູດຢ່າງຫລວງຫລາຍ ຄ້າຍກັບເມັດດິນຊາຍ ຕາມແຄມຝັ່ງທະເລ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ເມື່ອກີເດໂອນ ມາເຖິງທີ່ນັ້ນ ລາວກໍໄດ້ ຍິນຊາຍຄົນໜຶ່ງພວມເລົ່າຄວາມຝັນຂອງຕົນ ສູ່ໝູ່ຟັງວ່າ, “ຂ້ອຍຝັນເຫັນເຂົ້າຈີ່ກ້ອນໜຶ່ງ ທີ່ເຮັດດ້ວຍເຂົ້າບາເລ ກິ້ງເຂົ້າມາໃນຄ້າຍຂອງ ພວກເຮົາ ເຂົ້າຈີ່ກ້ອນນີ້ກິ້ງມາຕໍາຜ້າເຕັນລົ້ມ ເພພັງໝົດ. ”
|
||
\v 14 ໝູ່ຂອງຄົນທີ່ຝັນນັ້ນ ຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ອັນນີ້ ຕ້ອງໝາຍເຖິງດາບຂອງກີເດໂອນ ຊາວອິດສະຣາເອນ ຜູ້ທີ່ເປັນລູກຊາຍຂອງໂຢອາດ ມັນຄົງບໍ່ໝາຍເຖິງສິ່ງອື່ນໄປໄດ້ດອກ ພຣະເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ລາວມີໄຊຊະນະ ເໜືອກອງທັບທັງໝົດຂອງພວກເຮົາແລ້ວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ເມື່ອກີເດໂອນ ໄດ້ຍິນເລື່ອງຂອງຄວາມຝັນ ພ້ອມທັງຄວາມໝາຍ ລາວຈຶ່ງຄຸເຂົ່າລົງນ້ອມນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ. ແລ້ວກໍກັບເມືອຍັງທີ່ໝັ້ນຂອງຊາວອິດສະຣາເອນ ແລະເວົ້າວ່າ, “ຈົ່ງລຸກຂຶ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກາໍລັງໃຫ້ພວກເຈົ້າ ຮົບຊະນະກອງທັບຂອງພວກມີດີອານ. ”
|
||
\v 16 ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງແບ່ງ ນັກຮົບສາມຮ້ອຍຄົນນັ້ນ ອອກເປັນສາມໝວດ ໂດຍເອົາແກແຈກໃຫ້ຄົນລະອັນ ພ້ອມທັງໃຫ້ຖືໄຫ ຄົນລະໜ່ວຍທີ່ມີກະບອງລຸກຢູ່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ລາວບອກພວກເຂົາ ວ່າ, “ເວລາຂ້ອຍໄປເຖິງແຄມຄ້າຍແລ້ວ ຈົ່ງຊອມເບິ່ງຂ້ອຍ ແລະເຮັດຕາມທີ່ຂ້ອຍເຮັດ.
|
||
\v 18 ເມື່ອຂ້ອຍແລະພວກຂອງຂ້ອຍເປົ່າແກຂຶ້ນ ໃຫ້ພວກເຈົ້າເປົ່າແກຂຶ້ນໂລດ. ແລ້ວຈົ່ງໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຄ້າຍພັກ ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, ‘ເພື່ອອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ກີເດໂອນ. ’ ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ກີເດໂອນ ພ້ອມດ້ວຍຄົນຂອງຕົນຮ້ອຍ ຄົນໄດ້ມາຮອດແຄມຄ້າຍ ກ່ອນທ່ຽງຄືນ ພໍດີເປັນເວລາທີ່ປ່ຽນຍາມໃໝ່. ພວກເຂົາເປົ່າແກ ຂຶ້ນ ແລະ ທຸບໄຫທີ່ພວກເຂົາຖືໄປນັ້ນ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ແລ້ວສອງໝວດອື່ນອີກ ກໍເຮັດເໝືອນກັນ. ພວກເຂົາໃຊ້ມືເບື້ອງຊ້າຍຖືກະບອງ ແລະ ໃຊ້ມືເບື້ອງຂວາຖືແກ ທັງຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ດາບເພື່ອອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ເພື່ອກີເດໂອນ! ”
|
||
\v 21 ທະຫານອິດສະຣາເອນ ຢືນຢູ່ປະຈາໍທີ່ຂອງໃຜລາວ ອ້ອມຮອບຄ້າຍ ນັ້ນ ແລະ ກອງທັບທັງໝົດຂອງສັດຕູ ຈຶ່ງແລ່ນໜີໄປ ພ້ອມທັງສົ່ງສຽງດັງກ້ອງສະໜັ່ນ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ໃນຂະນະທີ່ທະຫານຂອງກີເດໂອນ ເປົ່າແກຂຶ້ນນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍບັນດານໃຫ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນຄ້າຍພັກຈັບດາບຂຶ້ນຕໍ່ສູ້ກັນເອງ. ພວກເຂົາແລ່ນໜີໄປທາງເມືອງເສເຣຣາ ຈົນເຖິງເມືອງເບັດຊິດຕາ ແລະ ເມືອງອາເບັນ ເມໂຮລາ ທີ່ຢູ່ໃກ້ບ້ານຕັບບັດ.
|
||
\v 23 ແລ້ວບັນດາຄົນຈາກເຜົ່າເນັບທາລີ, ເຜົ່າອາເຊ ແລະ ມານາເຊ ທັງສອງຟາກແມ່ນາໍ້ ກໍໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ອອກໄປຕາມໄລ່ພວກມີດີອານ ເຊັ່ນກັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ກີເດໂອນ ໄດ້ສົ່ງຜູ້ນາໍຂ່າວໄປບອກທົ່ວທັງເຂດເອຟຣາອິມ ວ່າ, “ຈົ່ງລົງມາສູ້ຮົບພວກ ມີດີອານ. ໃຫ້ຢຶດທ່າແມ່ນາໍ້ຈໍແດນໄວ້ ແລະ ຢູ່ປະຈາໍທີ່ ຕາມສາຍນາໍ້ຈົນໄປເຖິງເບັດບາຣາ ເພື່ອປ້ອງກັນ ບໍ່ໃຫ້ພວກມີດີອານຂ້າມນາໍ້ໄປໄດ້. ” ສ່ວນພວກເອຟຣາອິມ ກໍເຮັດຕາມທີ່ໄດ້ສັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາມາປະຈາໍທີ່ທ່າແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ ແລະ ຕາມຫ້ວຍນາໍ້ຕ່າງ ໆ ຈົນໄປເຖິງເບັດບາຣາ.
|
||
\v 25 ພວກເຂົາຈັບຫົວໜ້າພວກ ມີດີອານ ສອງຄົນໄດ້ຄື ໂອເຣັບ ແລະ ເຊເອັບ. ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າໂອເຣັບ ຢູ່ທີ່ໂງ່ນຫິນ ໂອເຣັບ ແລະ ໄດ້ຂ້າເຊເອັບ ຢູ່ທີ່ບ່ອນບີບໝາກອະງຸ່ນຂອງເຊເອັບ. ພວກເຂົາສືບຕໍ່ກວາດລ້າງພວກມີດີອານ ແລະ ໄດ້ນາໍຫົວຂອງໂອເຣັບ ແລະ ເຊເອັບ ໄປໃຫ້ກີເດໂອນ ທີ່ຢູ່ທາງທິດຕາເວັນອອກຂອງແມ່ນໍ້າຈໍແດນ ຟາກພຸ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 8
|
||
\p
|
||
\v 1 ຕໍ່ມາ ຊາວເອຟຣາອິມ ໄດ້ຖາມກີເດໂອນ ວ່າ, “ເວລາທີ່ເຈົ້າອອກໄປສູ້ຮົບນັ້ນ ເປັນຫຍັງ ຈຶ່ງບໍ່ເອີ້ນພວກເຮົາແດ່? ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເຮັດກັບພວກເຮົາແບບນີ້? ” ພວກເຂົາຕໍ່ວ່າຕໍ່ຂານ ກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ຢ່າງຮຸນແຮງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 2 ແຕ່ກີເດໂອນ ຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດມານັ້ນບໍ່ມີຫຍັງໝົດ ເມື່ອປຽບທຽບໃສ່ກັບສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ເຮັດ. ແມ່ນແຕ່ສິ່ງເລັກນ້ອຍ ທີ່ຊາວເອຟຣາອິມໄດ້ເຮັດ ກໍມີຄຸນຄ່າກວ່າສິ່ງທັງໝົດທີ່ຕະກຸນຂອງຂ້ອຍ ໄດ້ເຮັດມາ.
|
||
\v 3 ໃນທີ່ສຸດ ດ້ວຍຣິດອໍານາດຂອງພຣະເຈົ້າ ພວກເຈົ້າໄດ້ຂ້າຫົວໜ້າຂອງຊາວມີດີອານ ສອງຄົນຄື: ໂອເຣັບ ແລະ ເຊເອັບ. ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດນັ້ນຈະທຽບໃສ່ກັບສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າເຮັດມາໄດ້ຢ່າງໃດ? ” ເມື່ອລາວເວົ້າດັ່ງນັ້ນແລ້ວ ເຂົາກໍເຊົາຄຽດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ກີເດໂອນ ກັບພັກພວກສາມຮ້ອຍຄົນ ໄດ້ເດີນທາງມາເຖິງແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ ແລ້ວກໍຂ້າມແມ່ນາໍ້ໄປ. ພວກເຂົາອິດເມື່ອຍອ່ອນແຮງຫລາຍ, ແຕ່ກໍຍັງສືບຕໍ່ກວາດລ້າງສັດຕູ ໄປເລື້ອຍ ໆ.
|
||
\v 5 ເມື່ອພວກເຂົາມາຮອດເມືອງຊຸກໂກດ ກີເດໂອນໄດ້ຂໍຮ້ອງນາໍຊາວ ເມືອງວ່າ, “ຂ້ອຍຂໍເຂົ້າໃຫ້ຄົນຂອງຂ້ອຍກິນແດ່ ເພາະເຂົາອິດເມື່ອຍຫລາຍ ແລະ ຂ້ອຍພວມຕາມລ່າ ເຈົ້າເຊບາ ແລະ ເຈົ້າຊັນມຸນນາ ກະສັດຂອງຊາວມີດີອານ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ແຕ່ພວກຜູ້ນາໍຂອງເມືອງຊຸກໂກດ ໄດ້ຕອບວ່າ, “ດ້ວຍເຫດໃດ ພວກຂ້ອຍຈຶ່ງຈະເອົາອາຫານໃຫ້ທະຫານຂອງເຈົ້າກິນ ໃນເມື່ອເຈົ້າຈັບເຈົ້າເຊບາ ແລະ ເຈົ້າຊັນມຸນນາ ບໍ່ທັນໄດ້ເທື່ອ. ”
|
||
\v 7 ດັ່ງນັ້ນ ກີເດໂອນ ຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ດີແລ້ວ ເມື່ອໃດທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ມອບເຈົ້າເຊບາ ແລະ ເຈົ້າຊັນມຸນນາ ໃຫ້ຂ້ອຍແລ້ວ ຂ້ອຍຈະຂ້ຽນພວກເຈົ້າດ້ວຍຫວາຍໜາມ ແລະ ໄມ້ໜາມຈາກຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ຫລັງຈາກນັ້ນ ກີເດໂອນ ກໍໄປຍັງເມືອງ ເປນູເອນ ແລະ ຂໍຮ້ອງຢ່າງດຽວກັນ. ຊາວເມືອງເປນູເອນ ກໍຕອບຢ່າງດຽວກັນກັບຊາວເມືອງຊຸກໂກດ.
|
||
\v 9 ສະນັ້ນ ກີເດໂອນ ຈຶ່ງເວົ້າກັບພວກເຂົາ ວ່າ, “ເມື່ອໃດຂ້ອຍກັບຄືນມາຢ່າງປອດໄພແລ້ວ ເມື່ອນັ້ນຂ້ອຍຈະ ທາໍລາຍຫໍຄອຍນີ້ລົງໃຫ້ຮາບກ້ຽງ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ເຈົ້າເຊບາ ແລະ ເຈົ້າຊັນມຸນນາ ພ້ອມ ທັງກອງທັບຂອງຕົນພັກຢູ່ທີ່ກາໂກເຣ. ໃນ ກອງທັບທັງໝົດຂອງເຜົ່າຕ່າງ ໆ ທີ່ມາຈາກ ຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານນັ້ນ ມີທະຫານເຫລືອຢູ່ພຽງສິບຫ້າພັນຄົນເທົ່ານັ້ນ; ສ່ວນທະຫານທີ່ຖືກຂ້າຕາຍມີໜຶ່ງຮ້ອຍຊາວພັນຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ກີເດໂອນ ໄດ້ນາໍທະຫານໄປຕາມທາງ ທີ່ແຄມຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ທາງທິດຕາເວັນອອກຂອງໂນບາ ແລະ ໂຢກເບຮາ ແລະ ເຂົ້າບຸກໂຈມຕີທະຫານເຫລົ່ານັ້ນ ຢ່າງບໍ່ທັນໃຫ້ຮູ້ຕົວ.
|
||
\v 12 ກະສັດທັງສອງຂອງຊາວມີດີອານ ຄື ເຈົ້າເຊບາ ກັບ ເຈົ້າຊັນມຸນນາ ໄດ້ແລ່ນປົບໜີໄປ, ແຕ່ກີເດໂອນໄລ່ຈັບກະສັດທັງສອງຄົນນັ້ນໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ ທະຫານທັງໝົດຂອງພວກເຂົາ ຈຶ່ງແຕກຕື່ນຕົກໃຈ ແລະ ພ່າຍໜີໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ເມື່ອກີເດໂອນ ລູກຊາຍຂອງໂຢອາດ ກັບຄືນມາແຕ່ຮົບເສິກ ໂດຍຜ່ານທາງຊ່ອງແຄບເຮເຣັດ ນັ້ນ
|
||
\v 14 ລາວໄດ້ຈັບເອົາ ຊາຍໜຸ່ມຜູ້ໜຶ່ງຈາກເມືອງຊຸກໂກດ ແລະ ສອບຖາມເອົາເລື່ອງລາວຕ່າງ ໆ ນາໍລາວ. ຊາຍໜຸ່ມຜູ້ນີ້ ໄດ້ຈົດຊື່ພວກຜູ້ນາໍເຈັດສິບເຈັດ ຄົນທີ່ຢູ່ໃນເມືອງຊຸກໂກດ ໃຫ້ກີເດໂອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ແລ້ວ ກີເດໂອນກໍໄປຫາຊາວເມືອງຊຸກໂກດ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ພວກເຈົ້າຈື່ຄາວທີ່ພວກເຈົ້າບໍ່ຍອມຊ່ວຍເຫລືອຂ້ອຍນັ້ນບໍ່? ພວກເຈົ້າທ້າຂ້ອຍວ່າ ພວກເຈົ້າບໍ່ຍອມເອົາອາຫານໃຫ້ພວກທະຫານ ທີ່ອິດເມື່ອຍອ່ອນແຮງຂອງຂ້ອຍກິນ ເພາະຂ້ອຍຈັບເຈົ້າເຊບາ ກັບ ເຈົ້າຊັນມຸນນາ ບໍ່ທັນໄດ້ເທື່ອ. ນີ້ເດພວກເຂົາຢູ່ທີ່ນີ້ແລ້ວ. ”
|
||
\v 16 ແລ້ວ ກີເດໂອນກໍໄດ້ຂ້ຽນພວກຜູ້ນາໍຊາວເມືອງຊຸກໂກດ ເພື່ອເປັນການລົງໂທດດ້ວຍຫວາຍໜາມ ແລະໄມ້ໜາມຈາກຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ.
|
||
\v 17 ລາວຍັງໄດ້ທາໍ ລາຍຫໍຄອຍທີ່ເປນູເອນ ແລະຂ້າຊາວເມືອງໃນທີ່ນັ້ນດ້ວຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ແລ້ວລາວກໍໄດ້ຖາມເຈົ້າເຊບາ ກັບ ເຈົ້າຊັນມຸນນາ ວ່າ, “ຄົນທີ່ພວກເຈົ້າຂ້າໃນເມືອງຕາໂບເຣ ນັ້ນມີຮູບຮ່າງຢ່າງໃດ? ” ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ຄືກັນກັບທ່ານ ແລະ ທຸກຄົນກໍເບິ່ງຄືກັນກັບລູກຊາຍຂອງກະສັດ. ”
|
||
\v 19 ກີເດໂອນ ກ່າວວ່າ, “ພວກເຂົາເປັນອ້າຍນ້ອງ ທີ່ເກີດຈາກແມ່ດຽວກັນກັບຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຂໍສາບານໃນນາມຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ ຖ້າພວກເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຂ້າພວກເຂົາ ຂ້ອຍກໍຈະບໍ່ ຂ້າພວກເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ແລ້ວລາວກໍບອກ ເຢເທ ລູກຊາຍກົກຂອງຕົນວ່າ, “ຈົ່ງຂ້າພວກເຂົາຖິ້ມສາ” ແຕ່ເດັກຊາຍຄົນນີ້ ບໍ່ກ້າຖອດດາບຂອງຕົນອອກ ຍ້ອນຢ້ານ ເພາະລາວຍັງເປັນເດັກຢູ່.
|
||
\v 21 ເຈົ້າເຊບາ ແລະ ເຈົ້າຊັນມຸນນາ ຈຶ່ງບອກກີເດໂອນ ວ່າ, “ຈົ່ງຂ້າພວກເຮົາດ້ວຍຕົວທ່ານ ເອງເທີ້ນ ໜ້າທີ່ຂອງຜູ້ໃຫຍ່ ໃຫ້ຜູ້ໃຫຍ່ເຮັດສາ. ” ດັ່ງນັ້ນ ກີເດໂອນ ຈຶ່ງຂ້າເຈົ້າເຊບາ ກັບ ເຈົ້າຊັນມຸນນາ ແລະ ເອົາຫລຽນຮູບວົງເດືອນ ທີ່ເອ້ຄໍອູດຂອງພວກເຂົານັ້ນໄປນໍາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ຫລັງຈາກນັ້ນ ຊາວອິດສະຣາເອນກໍໄດ້ ເວົ້າກັບກີເດໂອນ ວ່າ, “ຂໍທ່ານແລະເຊື້ອສາຍຂອງທ່ານ ເປັນຜູ້ປົກຄອງຂອງພວກເຮົາເທີ້ນ ເພາະທ່ານໄດ້ຊ່ວຍເຫລືອພວກເຮົາ ໃຫ້ພົ້ນຈາກກໍາມືພວກມີດີອານ. ”
|
||
\v 23 ກີເດໂອນ ຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍ ແລະ ລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍ ຈະບໍ່ເປັນຜູ້ນາໍຂອງພວກເຈົ້າ. ອົງພຣະຜູ້ເປັນ ເຈົ້າຈະເປັນຜູ້ນາໍຂອງພວກເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ແຕ່ກີເດໂອນ ເວົ້າຕໍ່ໄປວ່າ, “ໃຫ້ຂ້ອຍຂໍສິ່ງໜຶ່ງຈາກພວກເຈົ້າ ຄືໃຫ້ພວກເຈົ້າແຕ່ລະຄົນເອົາຕຸ້ມຫູ ທີ່ຢຶດມາໄດ້ນັ້ນໃຫ້ຂ້ອຍ. ” (ຊາວມີດີອານ ໃສ່ຕຸ້ມຫູຄໍາດັ່ງຄົນທົ່ວໄປທີ່ອາໄສຢູ່ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ.)
|
||
\v 25 ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ພວກເຮົາຍິນດີທີ່ຈະເອົາສິ່ງນັ້ນໃຫ້ທ່ານ. ” ແລ້ວພວກເຂົາກໍໄດ້ປູຜ້າລົງ ດິນ ແລະ ເອົາຕຸ້ມຫູຊຶ່ງຢຶດໄດ້ນັ້ນ ມາວາງໄວ້ເທິງຜ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ຕຸ້ມຫູທີ່ກີເດໂອນ ຂໍມານັ້ນຊັ່ງໄດ້ເກືອບ ຊາວກິໂລກຼາມ ໂດຍບໍ່ໄດ້ໄລ່ສິ່ງອື່ນ ໆ ເຂົ້າ ນາໍເຊັ່ນ: ເຄື່ອງເອ້, ສາຍສ້ອຍຄໍ, ເຄື່ອງນຸ່ງສີມ່ວງທີ່ກະສັດມີດີອານ ໃສ່ ແລະ ເຄື່ອງເອ້ທີ່ຜູກຄໍອູດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ກີເດໂອນ ໄດ້ເອົາເຄື່ອງເຫລົ່ານີ້ມາສ້າງຮູບເຄົາຣົບ ແລະ ຕັ້ງໄວ້ໃນໂອຟຣາ ເມືອງຂອງເພິ່ນເອງ. ຊາວອິດສະຣາເອນທຸກຄົນໄດ້ປະຖິ້ມພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄປທີ່ເມືອງໂອຟຣາ ເພື່ອຂາບໄຫວ້ຮູບເຄົາຣົບນັ້ນ. ການ ກະທາໍເຊັ່ນນີ້ ເປັນບ້ວງແຮ້ວສໍາລັບກີເດໂອນເອງ ແລະ ຄອບຄົວຂອງລາວ.
|
||
\v 28 ສະນັ້ນ ຊາວມີດີອານຈຶ່ງພ່າຍແພ້ ແລະບໍ່ເປັນໄພຄຸກຄາມຊາວອິດສະຣາເອນຕໍ່ໄປ. ໃນເວລາທີ່ ກີເດໂອນ ຍັງມີຊີວິດຢູ່ນັ້ນ ປະເທດຊາດບ້ານ ເມືອງໄດ້ມີຄວາມສະຫງົບສຸກ ເປັນເວລາສີ່ສິບປີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 29 ຕໍ່ຈາກນັ້ນມາ ກີເດໂອນໄດ້ກັບຄືນເມືອຢູ່ເຮືອນຂອງຕົນເອງ.
|
||
\v 30 ເພິ່ນມີລູກຊາຍ ເຈັດສິບຄົນ ຍ້ອນວ່າເພິ່ນມີເມຍ ຫລາຍຄົນ.
|
||
\v 31 ເພິ່ນຍັງມີເມຍນ້ອຍຢູ່ທີ່ຊີເຄມ. ເມຍຜູ້ນີ້ມີລູກຊາຍຢູ່ຜູ້ໜຶ່ງ ຊື່ວາ ອາບີເມເຫລັກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 32 ກີເດໂອນ ລູກຊາຍຂອງໂຢອາດ ໄດ້ຕາຍໄປ ໃນເວລາເພິ່ນເຖົ້າແກ່ຫລາຍ. ສົບຂອງເພິ່ນໄດ້ຖືກຝັງໄວ້ໃນອຸບມຸງຂອງໂຢອາດ ພໍ່ຂອງຕົນທີ່ໂອຟຣາ ຊຶ່ງເປັນເມືອງຂອງຕະກຸນອາບີເອເຊ.
|
||
\v 33 ຫລັງຈາກກີເດໂອນ ໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນກໍບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າອີກ ແລະ ໄປຂາບໄຫວ້ພະບາອານ. ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຖືພະບາອານ ເປັນພະຂອງພວກຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 34 ພວກເຂົາໄດ້ລືມໄລອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຂົາ ຜູ້ທີ່ໄດ້ຊ່ວຍພວກເຂົາໃຫ້ພົ້ນຈາກເຫລົ່າສັດຕູ ທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບພວກເຂົານັ້ນ.
|
||
\v 35 ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ສໍານຶກເຖິງບຸນຄຸນຂອງຄອບຄົວກີເດໂອນ ທີ່ເຄີຍສ້າງຄຸນງາມຄວາມດີ ໄວ້ກັບຊາດອິດສະຣາເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 9
|
||
\p
|
||
\v 1 ຢູ່ຕໍ່ມາ ອາບີເມເຫລັກ ລູກຊາຍຂອງກີເດໂອນ ໄດ້ໄປຫາພວກຍາດຕິພີ່ນ້ອງທາງແມ່ຂອງຕົນ ທີ່ເມືອງຊີເຄມ
|
||
\v 2 ແລະ ບອກ ພວກເຂົາໃຫ້ໄປຖາມຊາວເມືອງຊີເຄມ ວ່າ, “ພວກເຈົ້າຢາກໄດ້ໃຜເປັນຜູ້ນາໍຂອງພວກເຈົ້າ? ລູກຊາຍຂອງກີເດໂອນ ທັງໝົດເຈັດສິບຄົນ ຫລື ຜູ້ດຽວນາໍພາ? ຈົ່ງເຂົ້າໃຈວ່າ ອາບີເມເຫລັກ ກໍເປັນເລືອດເນື້ອເຊື້ອໄຂຂອງພວກເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ບັນດາພີ່ນ້ອງທາງແມ່ຂອງອາບີເມເຫລັກ ໄດ້ໄປເວົ້າເລື່ອງນີ້ກັບຊາວເມືອງ ແທນລາວ. ດັ່ງນັ້ນ ຊາວຊີເຄມ ຈຶ່ງໄດ້ຕັດສິນໃຈຮັບເອົາ ອາບີເມເຫລັກ ເປັນຜູ້ນາໍຂອງພວກຕົນ ເພາະລາວເປັນຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງພວກເຂົາ.
|
||
\v 4 ພວກເຂົາໄດ້ເອົາເງິນເຈັດສິບຫລຽນຈາກວັດພະບາອານ ໃຫ້ອາບີເມເຫລັກ ແລະ ດ້ວຍເງິນນັ້ນ ລາວໄດ້ຈ້າງເອົາພວກນັກເລງໄປນໍາລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ລາວໄດ້ໄປຍັງເຮືອນພໍ່ຂອງຕົນ ທີ່ເມືອງໂອຟະຣາ ແລະ ຂ້າລູກຊາຍເຈັດສິບຄົນຂອງກີເດໂອນ ທີ່ເທິງຫິນກ້ອນດຽວ. ແຕ່ໂຢທາມ ລູກຊາຍຫລ້າຂອງກີເດໂອນ ລີ້ຢູ່ຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຖືກຂ້າ.
|
||
\v 6 ແລ້ວຊາວຊີເຄມ ທຸກຄົນພ້ອມທັງຊາວເບັດມິນໂລ ກໍພາກັນໄປຍັງຕົ້ນໂອກ ສັກສິດ ທີ່ເມືອງຊີເຄມ ແລະ ໃນທີ່ນັ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ຕັ້ງອາບີເມເຫລັກ ໃຫ້ຂຶ້ນເປັນກະສັດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ເມື່ອໂຢທາມ ໄດ້ຍິນເລື່ອງນີ້ ລາວຈຶ່ງຂຶ້ນໄປທີ່ເທງິຈອມພູເກຣີຊິມ ແລະ ຢືນຮ້ອງໃສ່ພວກເຂົາວ່າ, “ຊາວຊີເຄມທັງຫລາຍເອີຍ ຈົ່ງຟັງຂ້ອຍເທີ້ນ ແລະ ພຣະເຈົ້າອາດຈະຟັງພວກເຈົ້າດ້ວຍ.
|
||
\v 8 ມີຄັ້ງໜຶ່ງ ເມື່ອຕົ້ນໄມ້ທັງຫລາຍອອກໄປເລືອກເອົາກະສັດ ພວກ ມັນເວົ້າກັບຕົ້ນໝາກກອກ ວ່າ, ‘ຈົ່ງມາເປັນກະສັດຂອງພວກເຮົາເທາະ.’
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ຕົ້ນໝາກກອກເທດ ຕອບວ່າ, ‘ຖ້າຂ້ອຍ ປົກຄອງພວກເຈົ້າ ຂ້ອຍກໍຈະຕ້ອງເສຍນາໍ້ມັນຂອງຂ້ອຍ ທີ່ເຂົາໃຊ້ຖວາຍແກ່ບັນດາພະ ແລະ ແກ່ມະນຸດ. ’
|
||
\v 10 ແລ້ວຕົ້ນໄມ້ທັງຫລາຍ ກໍເວົ້າກັບຕົ້ນໝາກເດື່ອ ວ່າ, ‘ຈົ່ງມາເປັນກະສັດຂອງພວກຂ້ອຍເທາະ’
|
||
\v 11 ແຕ່ຕົ້ນໝາກເດື່ອ ຕອບວ່າ, ‘ຖ້າຂ້ອຍປົກຄອ ພວກເຈົ້າ ຂ້ອຍຈະຕ້ອງເສຍໝາກໄມ້ອັນຫອມຫວານຂອງຂ້ອຍ.’
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ດັ່ງນັ້ນ ຕົ້ນໄມ້ທັງຫລາຍຈຶ່ງເວົ້າກັບຕົ້ນ ອະງຸ່ນ ວ່າ ‘ຈົ່ງມາເປັນກະສັດຂອງພວກຂ້ອຍເທາະ. ’
|
||
\v 13 ແຕ່ຕົ້ນອະງຸ່ນ ຕອບວ່າ, ‘ຖ້າຂ້ອຍປົກຄອງພວກເຈົ້າ ຂ້ອຍຈະຕ້ອງເຊົາຜະລິດເຫລົ້າອະງຸ່ນ ທີ່ເຮັດໃຫ້ບັນດາພະ ແລະ ມວນມະນຸດມີຄວາມສຸກ. ’
|
||
\v 14 ເມື່ອເປັນເຊັ່ນນີ້ ຕົ້ນໄມ້ທັງໝົດຈຶ່ງເວົ້າກັບກົກໜາມ ວ່າ ‘ຈົ່ງມາເປັນກະສັດຂອງພວກຂ້ອຍເທາະ.’
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ກົກໜາມ ຈຶ່ງຕອບວ່າ, ‘ຖ້າພວກເຈົ້າ ຢາກໃຫ້ຂ້ອຍເປັນກະສັດຂອງພວກເຈົ້າແທ້ ເຊີນມາຊົ້ນຮົ່ມຂອງຂ້ອຍແມ. ຖ້າພວກເຈົ້າບໍ່ ມາ ໄຟຈະອອກມາຈາກງ່າໜາມຂອງຂ້ອຍ ແລະ ລາມໄປໄໝ້ຕົ້ນສົນທັງຫລາຍທີ່ຢູ່ເທິງພູເຂົາເລບານອນ. ’ ”
|
||
\v 16 ໂຢທາມ ເວົ້າຕໍ່ ໄປວ່າ, “ບັດນີ້ ພວກເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງອາບີເມເຫລັກ ຂຶ້ນເປັນກະສັດດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈບໍ? ພວກເຈົ້າຕອບສະໜອງຄຸນງາມຄວາມດີຂອງ ກີເດໂອນ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເພິ່ນແບບນີ້ບໍ?
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ຈົ່ງຈົດຈາໍໄວ້ວ່າພໍ່ຂອງຂ້ອຍ ເພິ່ນໄດ້ສູ້ຮົບສໍາລັບພວກເຈົ້າ. ເພິ່ນໄດ້ສ່ຽງຊີວິດເພື່ອຊ່ວຍພວກເຈົ້າ ໃຫ້ພົ້ນຈາກພວກມີດີອານ.
|
||
\v 18 ແຕ່ມື້ນີ້ ພວກເຈົ້າໄດ້ຫັນມາຕໍ່ສູ້ຄອບຄົວຂອງພໍ່ຂ້ອຍ. ພວກເຈົ້າຂ້າລູກຊາຍເຈັດສິບຄົນຂອງເພິ່ນທີ່ເທິງຫິນກ້ອນດຽວ ເພາະອາບີເມເຫລັກ ລູກຊາຍທີ່ເກີດຈາກສາວໃຊ້ຂອງເພິ່ນ ເປັນພີ່ນ້ອງຂອງພວກເຈົ້າ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງລາວ ໃຫ້ຂຶ້ນເປັນກະສັດຂອງເມືອງຊີເຄມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ຖ້າສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າເຮັດຕໍ່ກີເດໂອນ ກັບຄອບຄົວຂອງເພິ່ນໃນມື້ນີ້ ດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ ແລະ ສັດຊື່ແທ້ ກໍຂໍໃຫ້ພວກເຈົ້າມີຄວາມສຸກ ກັບອາບີເມເຫລັກ ແລະ ໃຫ້ລາວມີຄວາມສຸກ ກັບພວກເຈົ້າເໝືອນກັນ.
|
||
\v 20 ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ກໍຂໍໃຫ້ໄຟຈາກອາບີເມເຫລັກ ເຜົາຜານຊາວ ຊີເຄມ ກັບຊາວເບັດມິນໂລ ແລະ ຂໍໃຫ້ໄຟຈາກຊາວຊີເຄມ ກັບຊາວເບັດມິນໂລ ເຜົາຜານອາບີເມເຫລັກ ເຊັ່ນດຽວກັນ. ”
|
||
\v 21 ແລ້ວໂຢທາມ ກໍປົບໜີໄປອາໄສຢູ່ໃນເມືອງເບເອ ເພາະລາວຢ້ານອາບີເມເຫລັກ ອ້າຍຂອງຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ອາບີເມເຫລັກໄດ້ໃຊ້ອໍານາດເໜືອຊາວອິດສະຣາເອນ ເປັນເວລາສາມປີ.
|
||
\v 23 ຕໍ່ມາ ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ ອາບີເມເຫລັກ ແລະ ຊາວຊີເຄມ ເປັນສັດຕູກັນ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ກະບົດຕໍ່ອາບີເມເຫລັກ.
|
||
\v 24 ເຫດການເຊັ່ນນີ້ ໄດ້ເກີດຂຶ້ນເພື່ອວ່າອາບີເມເຫລັກ ຕະຫລອດທັງຊາວຊີເຄມ ຜູູ້ທີ່ໄດ້ສະໜັບສະໜູນລາວນັ້ນຈະໄດ້ໃຊ້ໜີ້ກາໍຂອງ ພວກເຂົາໃນເລື່ອງການຂ້າລູກຊາຍເຈັດສິບຄົນຂອງກີເດໂອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 25 ຊາວຊີເຄມ ໄດ້ດັກສະກັດໂຈມຕີອາບີເມເຫລັກ ທີ່ເທິງພູ ແລະ ພວກເຂົາຍັງໄດ້ປຸ້ນເອົາເຄື່ອງຂອງ ຂອງຄົນທີ່ຜ່ານໄປມາຢູ່ໃນແຖບນັ້ນດ້ວຍ. ແລ້ວກໍມີຄົນມາບອກອາບີເມເຫລັກ ເຖິງເລື່ອງນີ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ຕໍ່ມາ ກາອານ ລູກຊາຍຂອງເອເບັດ ແລະ ອ້າຍນ້ອງຂອງລາວກໍເດີນທາງມາຍັງຊີເຄມ. ຊາວຊີເຄມຈຶ່ງໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈລາວ.
|
||
\v 27 ພວກເຂົາພາກັນອອກໄປທີ່ສວນອະງຸ່ນ ເພື່ອເກັບເອົາໝາກອະງຸ່ນມາເຮັດເຫລົ້າ ແລະ ຈັດງານກິນລ້ຽງຂຶ້ນ ໃນວັດຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາກິນແລະດື່ມ ທັງເວົ້າເຍາະເຍີ້ຍສຽດສີ ອາບີເມເຫລັກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ກາອານຖາມວ່າ, “ພວກເຮົາເປັນຊາວ ຊີເຄມ ແບບໃດ? ເປັນຫຍັງ ຈຶ່ງຮັບໃຊ້ອາບີເມເຫລັກ? ມັນເປັນຜູ້ໃດກັນແທ້? ມັນເປັນລູກຊາຍຂອງກີເດໂອນ ບໍ່ແມ່ນບໍ? ແລະ ເຊບູນ ກໍຮັບໃຊ້ມັນບໍ່ແມ່ນບໍ? ທັງອາບີເມເຫລັກ ແລະ ເຊບູນ ຕ່າງກໍເຄີຍຮັບໃຊ້ຮາໂມ ບໍ່ແມ່ນບໍ? ເປັນຫຍັງ ພວກເຮົາຈຶ່ງພາກັນຮັບໃຊ້ອາບີເມເຫລັກ? ດັ່ງນັ້ນ ຈົ່ງສະແດງຄວາມ ຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ຮາໂມ ເຖີດ ເພິ່ນເປັນບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາ ຜູ້ທີ່ໄດ້ກໍ່ຕັ້ງເມືອງ ຊີເຄມ ນີ້.
|
||
\v 29 ຖ້າຂ້ອຍໄດ້ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເມືອງນີ້ ຂ້ອຍຈະກໍາຈັດອາບີເມເຫລັກ ໃຫ້ສິ້ນໄປ ຂ້ອຍຈະຕ້ອງກ່າວທ້າທາຍ [ຢ] ລາວໂລດວ່າ ‘ຈົ່ງຮວບຮວມເອົາກໍາລັງຂອງເຈົ້າອອກມາ ແລະ ສູ້ຮົບກັນເບິ່ງ. ’ ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ເມື່ອເຊບູນ ຜູ້ປົກຄອງເມືອງໄດ້ຍິນ ກາອານ ເວົ້າດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນກໍໂກດຮ້າຍ.
|
||
\v 31 ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງໃຊ້ຄົນນາໍຂ່າວຢ່າງລັບ ໆ ໄປບອກ ອາບີເມເຫລັກ ທີ່ອາຣູມາ [ຣ] ວ່າ, “ກາອານ ລູກຊາຍຂອງເອເບັດ ແລະ ອ້າຍນ້ອງຂອງລາວໄດ້ມາທີ່ຊີເຄມ ແລະ ຍຸແຍ່ຊາວເມືອງໃຫ້ກະບົດຕໍ່ທ່ານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 32 ເມື່ອເປັນເຊັ່ນນີ້ ຂໍໃຫ້ທ່ານນາໍຄົນອອກໄປລີ້ຢູ່ຕາມທົ່ງນາ ໃນຕອນກາງຄືນ.
|
||
\v 33 ໃນມື້ອື່ນເຊົ້າ ພໍຕາເວັນຂຶ້ນແລ້ວໃຫ້ໂຈມຕີເມືອງໃນທັນທີ. ເມື່ອກາອານ ແລະ ພັກພວກຂອງລາວອອກມາຕໍ່ສູ້ ໃຫ້ທ່ານຈັດການຢ່າງ ເຕັມກາໍລັງກັບພວກເຂົາໂລດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 34 ດັ່ງນັ້ນ ອາບີເມເຫລັກ ຈຶ່ງນາໍຄົນຂອງຕົນອອກໄປໃນຕອນກາງຄືນ ແລະ ລີ້ຢູ່ນອກເມືອງໂດຍແບ່ງເປັນສີ່ໝວດ.
|
||
\v 35 ພໍເຫັນກາອານ ອອກມາຢືນຢູ່ທີ່ປະຕູເມືອງ ພວກເຂົາກໍອອກມາຈາກບ່ອນລີ້ທັນທີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 36 ເມື່ອກາອານ ຫລຽວເຫັນພວກເຂົາ ຈຶ່ງບອກເຊບູນ ວ່າ, “ເບິ່ງພຸ້ນດູ ມີຄົນພວມລົງມາ ຈາກຈອມພູ. ” ເຊບູນ ຕອບວ່າ, “ອັນນັ້ນ ບໍ່ແມ່ນຄົນ ເປັນພຽງແຕ່ເງົາທີ່ເທິງພູເທົ່ານັ້ນ. ”
|
||
\v 37 ແຕ່ກາອານ ເວົ້າອີກວ່າ, “ເບິ່ງພຸ້ນດູ ມີຄົນພວກໜຶ່ງພວມລົງມາຈາກຈອມພູ ແລະ ອີກພວກໜຶ່ງພວມມຸ້ງໜ້າ ມາຕາມຖະໜົນຕົ້ນໂອກຂອງໝໍມໍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 38 ແລ້ວເຊບູນ ກໍເວົ້າຕໍ່ລາວວ່າ, “ຄໍາເວົ້າຂີ້ຄູຍຂອງເຈົ້ານັ້ນໄປໃສໝົດ? ເຈົ້າເອງເປັນຄົນຖາມວ່າ, “ເປັນຫຍັງ ພວກເຮົາຈຶ່ງຮັບໃຊ້ ອາບີເມເຫລັກ. ຄົນເຫລົ່ານັ້ນແມ່ນພວກທີ່ເຈົ້າເວົ້າເຍາະເຍີ້ຍສຽດສີນັ້ນແຫລະ. ບັດນີ້ ເຈົ້າອອກໄປສູ້ຮົບພວກເຂົາແມ. ”
|
||
\v 39 ແລ້ວກາອານ ກໍນາໍເອົາຊາວຊີເຄມ ອອກໄປສູ້ຮົບອາບີເມເຫລັກ.
|
||
\v 40 ກາອານ ໄດ້ປົບໜີ ແລະ ອາບີເມເຫລັກ ກໍໄລ່ຕິດຕາມລາວໄປ. ມີຫລາຍຄົນໄດ້ຮັບບາດເຈັບຢ່າງສາຫັດ ກ່ອນຈະໄປເຖິງປະຕູເມືອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 41 ອາບີເມເຫລັກ ອາໄສຢູ່ທີ່ເມືອງອາຣູມາ ສ່ວນເຊບູນນັ້ນໄດ້ຕາມລ່າ ກາອານ ກັບອ້າຍນ້ອງຂອງລາວໃຫ້ໜີໄປຈາກຊີເຄມ ແລະ ບໍ່ໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ໃນເມືອງນີ້ ອີກຕໍ່ໄປ.
|
||
\v 42 ມື້ໃໝ່ມາ ອາບີເມເຫລັກ ໄດ້ຮູ້ວ່າຊາວ ຊີເຄມ ພວມວາງແຜນອອກໄປທີ່ທົ່ງນາ.
|
||
\v 43 ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງແບ່ງຄົນຂອງຕົນອອກ ເປັນສາມໝວດ ໂດຍໃຫ້ໄປລີ້ຢູ່ຕາມທົ່ງນາ. ພໍເຫັນຄົນອອກມາຈາກເມືອງ ເພິ່ນກໍຟ້າວ ອອກໄປໂຈມຕີພວກເຂົາທັນທີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 44 ອາບີເມເຫລັກ ຟ້າວນາໍໝວດຂອງຕົນ ໄປຢຶດປະຕູເມືອງ ໃນຂະນະທີ່ສອງໝວດອື່ນ ໂຈມຕີປະຊາຊົນຢູ່ຕາມທົ່ງນາ ແລະ ຂ້າພວກເຂົາທຸກຄົນຖິ້ມ.
|
||
\v 45 ການສູ້ຮົບດໍາເນີນໄປ ຕະຫລອດວັນ. ອາບີເມເຫລັກ ຢຶດເມືອງໄດ້ ຫລັງຈາກຂ້າຊາວເມືອງຖິ້ມ ແລະ ທາໍລາຍ ເມືອງແລ້ວ ເພິ່ນຈຶ່ງເອົາເກືອຫວ່ານໃສ່ເຕັມ ໜ້າດິນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 46 ເມື່ອພວກຜູ້ນາໍ ທີ່ປ້ອມຊີເຄມ ໄດ້ຍິນເລື່ອງນີ້ ພວກເຂົາກໍໄດ້ຫລົບໜີໄປລີ້ ຢູ່ທີ່ຫ້ອງໃຕ້ດິນໃນວັດຂອງພະບາອານ.
|
||
\v 47 ມີຄົນມາແຈ້ງແກ່ອາບີເມເຫລັກ ວ່າບັນດາຜູ້ນາໍໄດ້ໄປໂຮມກັນຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 48 ສະນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງນາໍຄົນຂອງຕົນຂຶ້ນໄປ ຍັງພູເຂົາຊັນໂມນ. ໃນທີ່ນັ້ນ ເພິ່ນໄດ້ໃຊ້ຂວານຕັດເອົາງ່າໄມ້ແບກມາ ແລະ ບອກຄົນຂອງເພິ່ນປະຕິບັດເຊັ່ນກັນ.
|
||
\v 49 ດັ່ງນັ້ນ ທຸກຄົນຈຶ່ງຕັດເອົາງ່າໄມ້ ແລ້ວຕາມອາບີເມເຫລັກໄປ. ພວກເຂົາກອງງ່າໄມ້ໃສ່ກັບຫ້ອງ ໃຕ້ດິນ ແລະ ຈູດງ່າໄມ້ເຫລົ່ານັ້ນເຜົາຄົນຢູ່ຂ້າງໃນນັ້ນ ຈົນຕາຍໝົດ ຊຶ່ງລວມທັງຊາຍແລະຍິງ ແລ້ວມີປະມານໜຶ່ງພັນຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 50 ແລ້ວອາບີເມເຫລັກ ກໍໄປລ້ອມເມືອງ ຕີເບັດ ແລະ ຢຶດເມືອງນີ້ໄດ້.
|
||
\v 51 ໃນເມືອງນີ້ ມີຫໍຄອຍໃຫຍ່ແຫ່ງໜຶ່ງ ຊຶ່ງຜູ້ຊາຍກັບແມ່ຍິງ ແລະ ພວກຜູ້ນາໍທຸກຄົນໄດ້ຫລົບໜີໄປລີ້ຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ. ພວກເຂົາອັດປະຕູໃສ່ໄລຂັງຕົນເອງໄວ້ ແລະ ພາກັນຂຶ້ນໄປທີ່ເທິງຫລັງຄາຫໍຄອຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 52 ເມື່ອອາບີເມເຫລັກ ມາໂຈມຕີຫໍຄອຍນີ້ ເພິ່ນໄດ້ໄປທີ່ທາງປະຕູເຂົ້າ ເພື່ອຈະຈູດຫໍຄອຍນັ້ນເສຍ.
|
||
\v 53 ແຕ່ມີຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ຢູ່ເທິງຫລັງຄາຂອງຫໍຄອຍນັ້ນ ໄດ້ໂຍນຫິນໂມ້ແປ້ງ ລົງຖືກຫົວຂອງອາບີເມເຫລັກ ຈົນກະໂຫລກຫົວແຕກ.
|
||
\v 54 ແລ້ວໃນທັນໃດນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງເອີ້ນຊາຍໜຸ່ມຜູ້ທີ່ຖືອາວຸດໃຫ້ຕົນມາ ແລະ ສັ່ງວ່າ, “ຈົ່ງຖອດດາບຂອງເຈົ້າອອກມາຂ້າຂ້ອຍສາ ເພື່ອຄົນຈະບໍ່ໄດ້ຮູ້ວ່າຂ້ອຍຕາຍຍ້ອນແມ່ຍິງ. ” ດັ່ງນັ້ນ ຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນຈຶ່ງແທງເພິ່ນຈົນສິ້ນໃຈຕາຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 55 ເມື່ອຊາວອິດສະຣາເອນ ເຫັນວ່າອາບີເມເຫລັກໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ພວກເຂົາທຸກຄົນຈຶ່ງພາກັນກັບເມືອບ້ານເຮືອນຂອງໃຜລາວ.
|
||
\v 56 ດັ່ງນັ້ນແຫລະ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງໃຫ້ອາບີເມເຫລັກໃຊ້ໜີ້ກາໍ ທີ່ລາວໄດ້ກະທາໍໄວ້ໂດຍຂ້າອ້າຍນ້ອງເຈັດສິບຄົນຂອງຕົນ.
|
||
\v 57 ພຣະເຈົ້າຍັງໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊາວຊີເຄມ ທົນທຸກຍ້ອນຜົນກາໍແຫ່ງຄວາມຊົ່ວຊ້າຂອງພວກເຂົາ ຊຶ່ງເປັນໄປຕາມທີ່ໂຢທາມ ລູກຊາຍຂອງກີເດໂອນ ໄດ້ບອກໄວ້ວ່າຈະເກີດຂຶ້ນ ຕອນທີ່ລາວສາບແຊ່ງພວກເຂົານັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 10
|
||
\p
|
||
\v 1 ຫລັງຈາກ ອາບີເມເຫລັກ ໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ໂຕລາລູກຊາຍຂອງປູອາ ແລະ ຫລານຊາຍຂອງໂດໂດ ກໍໄດ້ປົດປ່ອຍຊາດອິດສະຣາເອນ. ລາວເປັນຄົນເຜົ່າອິດຊາຄາ ແລະ ອາໄສຢູ່ທີ່ຊາເມຍ ໃນແຖບພູດອຍຂອງເອຟຣາອິມ.
|
||
\v 2 ລາວໄດ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນ ເປັນເວລາຊາວສາມປີ ແລ້ວກໍຕາຍໄປ ແລະ ສົບຂອງລາວໄດ້ຖືກຝັງໄວ້ທີ່ຊາເມຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ຫລັງຈາກໂຕລາ ແມ່ນ ຢາອີຊາວ ເມືອງກີເລອາດ. ລາວໄດ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນ ເປັນເວລາຊາວສອງປີ.
|
||
\v 4 ລາວມີລູກຊາຍສາມສິບຄົນ ທີ່ຂີ່ລໍສາມສິບໂຕ. ພວກເຂົາປົກຄອງສາມສິບຫົວເມືອງ ຢູ່ໃນດິນແດນກີເລອາດ ຊຶ່ງຍັງມີຄົນເອີ້ນວ່າ ໝູ່ບ້ານຂອງຢາອີ ຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້.
|
||
\v 5 ຢາອີ ໄດ້ຕາຍໄປ ແລະ ສົບຂອງລາວໄດ້ຖືກຝັງໄວ້ທີ່ກາໂມນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ອີກຄັ້ງໜຶ່ງ ຊາວອິດສະຣາເອນໄດ້ເຮັດບາບຕໍ່ສູ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໂດຍຂາບໄຫວ້ພະບາອານ ກັບເຈົ້າແມ່ອັດຊະຕາກ ແລະ ບັນດາພະຂອງຊາວຊີເຣຍ, ຊີໂດນ, ໂມອາບ, ອໍາໂມນ ແລະ ຊາວຟີລິດສະຕິນ ດ້ວຍ. ພວກເຂົາໄດ້ປະຖິ້ມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ເຊົານະມັດສະການພຣະອົງ.
|
||
\v 7 ດັ່ງນັ້ນ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈຶ່ງໂກດຮ້າຍຊາວອິດສະຣາເອນ ແລະ ໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ຊາວຟີລິດສະຕິນ ແລະ ຊາວອໍາໂມນ ຮົບຊະນະພວກເຂົາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ຕະຫລອດເວລາສິບແປດປີນັ້ນ ພວກນີ້ ໄດ້ກົດຂີ່ ແລະຂົ່ມເຫັງຊາວອິດສະຣາເອນ ທຸກຄົນທີ່ອາໄສຢູ່ໃນດິນແດນຂອງຊາວອາໂມ ທາງທິດຕາເວັນອອກ ຂອງແມ່ນໍ້າຈໍແດນໃນກີເລອາດ
|
||
\v 9 ພວກອໍາໂມນ ໄດ້ຂ້າມແມ່ ນໍ້າຈໍແດນ ໄປສູ້ຮົບເຜົ່າຢູດາ, ເບັນຢາມິນ ແລະ ເອຟຣາອິມ. ສະນັ້ນ ຊາວອິດສະຣາເອນຈຶ່ງເປັນທຸກໃຈທີ່ສຸດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ແລ້ວຊາວອິດສະຣາເອນ ກໍຮ້ອງຫາອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ, “ພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດບາບຕໍ່ສູ້ພຣະອົງ ດ້ວຍວ່າພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ໜີໄປຈາກພຣະອົງ ຜູ້ເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພວກຂ້ານ້ອຍ ແລະ ໄປຂາບໄຫວ້ພະບາອານ. ”
|
||
\v 11 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ຕອບຊາວອິດສະຣາເອນ ວ່າ, “ຊາວເອຢິບ, ຊາວອາໂມ, ຊາວອໍາໂມນ, ຊາວຟີລິດສະຕິນ,
|
||
\v 12 ຊາວຊີໂດນ, ຊາວອາມາເຫລັກ ແລະ ຊາວມາໂອນ ໄດ້ກົດຂີ່ພວກເຈົ້າໃນຄາວທີ່ຜ່ານມານັ້ນ ເມື່ອພວກເຈົ້າຮ້ອງຫາເຮົາ ເຮົາບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍເຫລືອພວກເຈົ້າບໍ?
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ແຕ່ພວກເຈົ້າກໍຍັງໄດ້ໜີໄປຈາກເຮົາ ແລະ ໄປຂາບໄຫວ້ບັນດາພະອື່ນ. ສະນັ້ນ ເຮົາຈະບໍ່ຊ່ວຍກູ້ເອົາພວກເຈົ້າອີກ.
|
||
\v 14 ໃນ ເມື່ອພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບຄວາມທຸກຍາກລໍາບາກ ຈົ່ງໄປຮ້ອງຫາບັນດາພະ ທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ເລືອກເອົານັ້ນສາ ແລະ ໃຫ້ພະເຫລົ່ານັ້ນຊ່ວຍກູ້ເອົາພວກເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ແຕ່ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ຍັງຮ້ອງຂໍຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ, “ພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດບາບແລ້ວ ຈົ່ງເຮັດກັບພວກຂ້ານ້ອຍ ຕາມທີ່ພຣະອົງເຫັນສົມຄວນເທີ້ນ, ແຕ່ສໍາລັບ ມື້ນີ້ໂຜດຊ່ວຍພວກຂ້ານ້ອຍ ດ້ວຍເຖີດ. ”
|
||
\v 16 ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງເຊົາເຊື່ອຖືບັນດາພະຕ່າງຊາດ ແລະ ກັບມານະມັດສະການອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອີກ. ແລ້ວອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກໍທຸກຮ້ອນໃຈ ທີ່ເຫັນຄວາມລໍາບາກຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ຕໍ່ມາ ຊາວອໍາໂມນໄດ້ຕຽມພົນສູ້ຮົບແລະ ມາຕັ້ງຄ້າຍຢູ່ທີ່ເຂດແດນກີເລອາດ. ຝ່າຍພວກອິດສະຣາເອນ ກໍໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນ ແລະ ຕັ້ງຄ້າຍທີ່ເມືອງມີຊະປາ ໃນກີເລອາດເຊັ່ນກັນ.
|
||
\v 18 ດັ່ງນັ້ນ ປະຊາຊົນແລະພວກຜູ້ນາໍຂອງເຜົ່າຕ່າງ ໆ ໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງຖາມກັນວ່າ, “ແມ່ນໃຜຈະອອກໄປສູ້ຮົບພວກອໍາໂມນ? ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ອອກໄປ ຈະໄດ້ເປັນຜູ້ນາໍປະຊາຊົນທັງໝົດ ໃນດິນແດນກີເລອາດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 11
|
||
\p
|
||
\v 1 ມີຊາຍກີເລອາດ ຜູ້ໜຶ່ງຊື່ວ່າ ເຢັບທາ. ລາວເປັນທະຫານທີ່ເກັ່ງກ້າ ແລະ ເປັນລູກຊາຍຂອງຍິງໂສເພນີ. ກີເລອາດ ພໍ່ຂອງເຢັບທາ
|
||
\v 2 ຍັງມີລູກຊາຍຄົນອື່ນອີກ ກັບເມຍແທ້ຂອງຕົນ. ເມື່ອລູກຊາຍເຫລົ່ານັ້ນໃຫຍ່ຂຶ້ນ ພວກເຂົາກໍໄລ່ເຢັບທາ ໃຫ້ອອກໜີຈາກເຮືອນ ແລະ ເວົ້າຕໍ່ລາວວ່າ, “ເຈົ້າເປັນລູກຊາຍຂອງຍິງອື່ນ ແລະ ເຈົ້າຈະບໍ່ໄດ້ຮັບ ມໍຣະດົກສ່ວນໃດ ໆ ຈາກພໍ່ຂອງພວກເຮົາ. ”
|
||
\v 3 ດັ່ງນັ້ນ ເຢັບທາ ຈຶ່ງໜີຈາກພວກອ້າຍນ້ອງ ຂອງຕົນໄປອາໄສຢູ່ໃນເມືອງໂຕເບ. ໃນເມືອງນີ້ ລາວໄດ້ຈູງໃຈພວກນັກເລງ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ເຂົ້າມາເປັນລູກນ້ອງຂອງລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ໃນເວລາຕໍ່ມາ ຊາວອໍາໂມນໄດ້ເຮັດເສິກ ຕໍ່ສູ້ຊາດອິດສະຣາເອນ.
|
||
\v 5 ເມື່ອການສູ້ຮົບເລີ່ມຂຶ້ນ ບັນດາຜູ້ນາໍກີເລອາດ ຈຶ່ງໄປນາໍເອົາເຢັບທາ ກັບຄືນມາຈາກເມືອງໂຕເບ.
|
||
\v 6 ພວກເຂົາເວົ້າຕໍ່ລາວວ່າ, “ຂໍໃຫ້ເຈົ້າມາເປັນຜູ້ນາໍຂອງພວກເຮົາເຖີດ ເພື່ອວ່າພວກເຮົາຈະຕໍ່ສູ້ພວກອໍາໂມນໄດ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ແຕ່ ເຢັບທາ ຕອບວ່າ, “ພວກເຈົ້າຊັງຂ້ອຍຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນໄລ່ຂ້ອຍໜີຈາກເຮືອນພໍ່ຂອງຂ້ອຍ ບໍ່ແມ່ນບໍ? ບັດນີ້ ເປັນຫຍັງຕອນ ທີ່ພວກເຈົ້າຢູ່ໃນຄວາມເດືອດຮ້ອນເຊັ່ນນີ້ ຈຶ່ງມາຫາຂ້ອຍ? ”
|
||
\v 8 ພວກເຂົາຕອບລາວ ວ່າ, “ເພາະໃນເວລານີ້ ພວກຂ້ອຍຢາກໃຫ້ເຈົ້າ ໄປຕໍ່ສູ້ພວກອໍາໂມນ ກັບພວກຂ້ອຍແລະເປັນຜູ້ນາໍຂອງຊາວກີເລອາດ ທັງໝົດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ເຢັບທາ ຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ເມື່ອພວກເຈົ້າມາຂໍຮ້ອງຂ້ອຍ ໃຫ້ກັບເມືອສູ້ຮົບພວກອໍາໂມນ ເຊັ່ນນີ້ ແລະຖ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ຂ້ອຍຮົບຊະນະພວກເຂົາ ຂ້ອຍກໍຈະເປັນນາຍຂອງພວກເຈົ້າ. ”
|
||
\v 10 ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ຕົກລົງ ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເປັນພະຍານໃນເລື່ອງນີ້ເຖີດ. ”
|
||
\v 11 ດັ່ງນັ້ນ ເຢັບທາ ຈຶ່ງຄືນເມືອກັບພວກຜູ້ນາໍ ຊາວກີເລອາດ ແລະ ປະຊາຊົນໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງລາວ ໃຫ້ເປັນນາຍ ແລະ ເປັນຜູ້ນາໍຂອງພວກເຂົາ. ຝ່າຍເຢັບທາ ກໍກ່າວປະຕິຍານທີ່ມີຊະປາ ຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ແລ້ວ ເຢັບທາ ກໍໃຊ້ຄະນະທູດໄປບອກ ກະສັດແຫ່ງອໍາໂມນ ວ່າ, “ທ່ານມີເລື່ອງຜິດຂ້ອງຕ້ອງຖຽງຫຍັງ ກັບພວກເຮົາ? ເປັນຫຍັງ ຈຶ່ງບຸກຮຸກດິນແດນຂອງພວກເຮົາ ເຊັ່ນນີ້? ”
|
||
\v 13 ກະສັດຂອງຊາວອໍາໂມນ ຈຶ່ງຕອບຄະນະທູດຂອງເຢັບທາ ວ່າ, “ຕອນທີ່ພວກ ອິດສະຣາເອນ ໄດ້ອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບນັ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ຢຶດດິນແດນຂອງພວກເຮົາ ຕັ້ງແຕ່ຫ້ວຍນໍ້າອາກໂນນ ຈົນເຖິງຫ້ວຍນາໍ້ ຢັບໂບກ ແລະ ແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ. ບັດນີ້ ພວກເຈົ້າຄວນຍົກດິນແດນນັ້ນຄືນໃຫ້ແກ່ ພວກເຮົາສາ ໂດຍດີ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ແຕ່ ເຢັບທາ ໄດ້ໃຊ້ຄະນະທູດຄືນໄປ ຫາກະສັດແຫ່ງອໍາໂມນ
|
||
\v 15 ໂດຍຕອບວ່າ, “ທີ່ຊາວອິດສະຣາເອນ ໄດ້ຢຶດດິນແດນຂອງຊາວໂມອາບ ຫລື ຢຶດດິນແດນຂອງຊາວອໍາໂມນ ຕາມທີ່ໄດ້ກ່າວມານັ້ນ ບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງ.
|
||
\v 16 ເລື່ອງເປັນມາດັ່ງນີ້: ເມື່ອຊາວອິດສະຣາເອນ ອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບນັ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ຜ່ານຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ໄປຍັງອ່າວ ອາກາບາ ແລະ ໄດ້ມາຮອດກາເດັດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ພວກເຂົາໄດ້ໃຊ້ທູດໄປບອກກະສັດ ແຫ່ງເອໂດມ ເພື່ອຂໍອະນຸຍາດຜ່ານດິນແດນ ຂອງເພິ່ນ. ແຕ່ກະສັດແຫ່ງເອໂດມ ບໍ່ຍອມໃຫ້ ຜ່ານ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ຂໍອະນຸຍາດຜ່ານດິນແດນນາໍກະສັດແຫ່ງໂມອາບ ແຕ່ບໍ່ມີໃຜຍອມ ໃຫ້ຜ່ານດິນແດນ. ດັ່ງນັ້ນ ຊາວອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງຄ້າງຢູ່ທີ່ກາເດັດ.
|
||
\v 18 ຕໍ່ ມາ ພວກເຂົາໄດ້ເດີນທາງຜ່ານຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງ ກັນດານ ອ້ອມດິນແດນເອໂດມ ແລະ ໂມອາບ ໄປຈົນມາຮອດທາງທິດຕາເວັນອອກ ຂອງໂມອາບ ທີ່ຢູ່ທາງຟາກຫ້ວຍນໍ້າອາກໂນນ ເບື້ອງອື່ນ. ພວກເຂົາໄດ້ຕັ້ງຄ້າຍພັກຢູ່ ໃນທີ່ນັ້ນ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ຂ້າມຫ້ວຍນາໍ້ ອາກໂນນ ໄປຍ້ອນວ່າ ມັນແມ່ນເຂດແດນຂອງຊາວ ໂມອາບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ແລ້ວຊາວອິດສະຣາເອນ ກໍໃຊ້ພວກ ທູດໄປຫາເຈົ້າສີໂຫນ ກະສັດຂອງຊາວອາໂມ ທີ່ປົກຄອງຢູ່ໃນນະຄອນເຮັດຊະໂບນ ແລະ ຂໍ ອະນຸຍາດຜ່ານດິນແດນຂອງເພິ່ນ ເພື່ອໄປຍັງດິນແດນຂອງພວກເຮົາເອງ.
|
||
\v 20 ແຕ່ກະສັດສີໂຫນ ບໍ່ຍອມໃຫ້ຜ່ານ ແລະ ໄດ້ນາໍເອົາກອງທັບທັງໝົດ ມາຕັ້ງທີ່ໝັ້ນຢູ່ທີ່ຢາຮາດ ແລະ ບຸກໂຈມຕີຊາວອິດສະຣາເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ແຕ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ໄດ້ໃຫ້ຊາວອິດສະຣາເອນ ຊະນະເຈົ້າສີໂຫນ ແລະ ກອງທັບຂອງເພິ່ນ. ດັ່ງນັ້ນແຫລະ ຊາວອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງໄດ້ຢຶດເຂດແດນທັງໝົດ ຂອງພວກອາໂມ ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນດິນແດນນັ້ນ ມາເປັນຂອງຕົນ.
|
||
\v 22 ພວກເຂົາໄດ້ຢຶດຄອງແຕ່ອາກໂນນ ທາງທິດໃຕ້ ຈົນເຖິງຢັບໂບກ ທາງທິດເໜືອ ແລະ ຈາກຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ທາງທິດຕາເວັນອອກ ຈົນເຖິງແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ ທາງທິດຕາເວັນຕົກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ເລື່ອງນີ້ ແມ່ນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ທີ່ເປັນຜູ້ຂັບໄລ່ພວກອາໂມ ໃຫ້ອອກໄປ ເພື່ອໃຫ້ຊາວ ອິດສະຣາເອນ ຜູ້ທີ່ເປັນປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງເຂົ້າຢຶດຄອງເອົາ.
|
||
\v 24 ບັດນີ້ ທ່ານຈະພະຍາຍາມເອົາຄືນຊັ້ນບໍ? ທ່ານຢຶດຄອງ ເອົາທຸກສິ່ງ ທີ່ພະເກໂມດຂອງພວກທ່ານ ມອບໃຫ້ໄດ້, ແຕ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າຈະເກັບຮັກສາທຸກ ໆ ສິ່ງທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ມອບໃຫ້.
|
||
\v 25 ທ່ານຄິດວ່າ ທ່ານດີກວ່າເຈົ້າບາຫລາກ ລູກຊາຍຂອງສິບໂປເຣ ກະສັດແຫ່ງໂມອາບ ຊັ້ນບໍ? ເພິ່ນບໍ່ເຄີຍທ້າທາຍຊາດອິດສະຣາເອນ ບໍ່ແມ່ນບໍ? ເພິ່ນເຄີຍໄດ້ໄປເຮັດເສິກ ຕໍ່ສູ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າຊັ້ນບໍ?
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ມັນເປັນເວລາເຖິງສາມຮ້ອຍປີ ຜ່ານມາແລ້ວ ທີ່ຊາດອິດສະຣາເອນໄດ້ຄອບຄອງ ເຮັດຊະໂບນ ແລະ ອາໂຣເອ ພ້ອມທັງເມືອງເລັກເມືອງນ້ອຍ ທີ່ຢູ່ອ້ອມແອ້ມນັ້ນ ຕະຫລອດທັງຫົວເມືອງຕ່າງ ໆ ທີ່ຢູ່ຕາມແຄມຝັ່ງຂອງຫ້ວຍນາໍ້ອາກໂນນ. ຕະຫລອດເວລາ ທີ່ຜ່ານມານັ້ນ ເປັນຫຍັງທ່ານຈຶ່ງບໍ່ຢຶດຄືນ?
|
||
\v 27 ບໍ່ແມ່ນ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດຜິດຫຍັງ ຕໍ່ທ່ານ ແຕ່ແມ່ນທ່ານເອງທີ່ເຮັດຜິດຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າ ໂດຍລົງມືເຮັດເສິກນີ້. ດັ່ງນັ້ນ ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຜູ້ພິພາກສາ ເປັນຜູ້ຕັດສິນລະຫວ່າງ ຊາວອິດສະຣາເອນ ແລະ ຊາວອໍາໂມນ. ”
|
||
\v 28 ແຕ່ກະສັດບໍ່ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ຖ້ອຍຄໍາຂອງເຢັບທາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 29 ແລ້ວພຣະວິນຍານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນ ເຈົ້າ ກໍລົງມາສະຖິດກັບເຢັບທາ. ລາວໄດ້ໄປ ທາງເມືອງກີເລອາດ ແລະ ມານາເຊ ແລະ ກັບຄືນມາຍັງມີຊະປາ ໃນກີເລອາດ ແລະ ເດີນທາງເຂົ້າໄປຍັງດິນແດນຂອງຊາວອໍາໂມນ.
|
||
\v 30 ເຢັບທາ ສັນຍາຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ, “ຖ້າພຣະອົງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍມີໄຊຊະນະ ເໜືອພວກອໍາໂມນ
|
||
\v 31 ຂ້ານ້ອຍຈະຖວາຍ ຄົນທາໍອິດທີ່ອອກຈາກເຮືອນມາພົບຂ້ານ້ອຍ ເປັນເຄື່ອງບູຊາແກ່ພຣະອົງ ເມື່ອຂ້ານ້ອຍກັບມາຢ່າງມີໄຊ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 32 ດັ່ງນັ້ນ ເຢັບທາ ຈຶ່ງຂ້າມແມ່ນາໍ້ໄປສູ້ຮົບພວກອໍາໂມນ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ຊ່ວຍລາວໃຫ້ຮົບຊະນະພວກເຂົາ.
|
||
\v 33 ລາວຕໍ່ສູ້ພວກເຂົາ ຕັ້ງແຕ່ອາໂຣເອ ຈົນໄປເຖິງເຂດແດນ ທີ່ຢູ່ອ້ອມແອ້ມມິນນິດ ລວມທັງໝົດມີຊາວຫົວເມືອງ ແລະ ເລີຍໄປເຖິງເຂດແດນ ເບັນເກຣາມິນ. ໄດ້ມີການຂ້າຟັນກັນຢ່າງໜັກ ແລະ ຊາວອໍາໂມນ ໄດ້ພ່າຍແພ້ ໃຫ້ແກ່ຊາວອິດສະຣາເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 34 ເມື່ອເຢັບທາ ກັບຄືນມາຍັງເຮືອນຂອງຕົນທີ່ມີຊະປາ ລູກສາວຂອງລາວກໍອອກມາ ພົບພ້ອມທັງຟ້ອນໄປມາຕາມຈັງຫວະສຽງກອງ. ນາງເປັນລູກສາວຄົນດຽວຂອງລາວ.
|
||
\v 35 ພໍເຢັບທາ ຫລຽວເຫັນນາງ ລາວຈຶ່ງຈີກເສື້ອຜ້າຂອງຕົນ ດ້ວຍຄວາມທຸກໃຈ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ລູກເອີຍ! ຫົວໃຈພໍ່ແທບຈະແຕກ ຕາຍສາແລ້ວ ເປັນຫຍັງຈຶ່ງແມ່ນລູກທີ່ເຮັດໃຫ້ ພໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມເຈັບປວດ ເຊັ່ນນີ້? ພໍ່ໄດ້ສັນຍາໄວ້ຢ່າງໜັກແໜ້ນ ກັບອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແລ້ວ ແລະ ພໍ່ເອງຖອນຄໍາສັນຍານີ້ ຄືນບໍ່ໄດ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 36 ນາງຈຶ່ງເວົ້າກັບພໍ່ວ່າ, “ຖ້າພໍ່ໄດ້ສັນຍາ ໄວ້ກັບອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແລ້ວ ຂໍໃຫ້ເຮັດຕໍ່ລູກຕາມທີ່ພໍ່ໄດ້ສັນຍາໄວ້ນັ້ນເຖີດ ເພາະ ພຣະອົງໄດ້ໃຫ້ພໍ່ແກ້ແຄ້ນຊາວອໍາໂມນ ສັດຕູຂອງພວກເຮົາແລ້ວ. ”
|
||
\v 37 ແຕ່ນາງໄດ້ຂໍຮ້ອງກັບພໍ່ວ່າ, “ລູກຂໍພຽງສິ່ງດຽວ ຄື ປ່ອຍລູກໃຫ້ຢູ່ຕາມລໍາພັງ ພາຍໃນສອງເດືອນ ເພື່ອວ່າລູກຈະທ່ອງທ່ຽວໄປມາ ທີ່ເທິງພູກັບໝູ່ເພື່ອນຮ້ອງໄຫ້ ອາໄລອາວອນ ຍ້ອນລູກ ຕ້ອງຕາຍແຕ່ຍັງເປັນສາວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 38 ເຢັບທາ ຈຶ່ງອະນຸຍາດໃຫ້ນາງໄປເປັນ ເວລາສອງເດືອນ. ນາງກັບພວກໝູ່ເພື່ອນ ຂອງນາງໄດ້ໄປຮ້ອງໄຫ້ອາໄລອາວອນ ທີ່ເທິງພູເຂົາ ເພາະນາງຕ້ອງຕາຍແຕ່ຍັງເປັນສາວ.
|
||
\v 39 ຫລັງຈາກ ສອງເດືອນແລ້ວ ນາງ ຈຶ່ງກັບຄືນມາຫາພໍ່. ພໍ່ຈຶ່ງໄດ້ເຮັດຕາມທີ່ຕົນໄດ້ສັນຍາໄວ້ກັບອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ; ສະນັ້ນ ນາງຈຶ່ງຕາຍໄປ ເມື່ອຍັງເປັນສາວ. ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ ເລື່ອງນີ້ ກໍເລີຍກາຍເປັນປະເພນີໃນອິດສະຣາເອນ
|
||
\v 40 ຄືວ່າ ທຸກ ໆ ປີໃດ ແມ່ຍິງຊາວອິດສະຣາເອນ ຕ້ອງໄດ້ອອກໄປຮ້ອງໄຫ້ອາໄລອາວອນ ເປັນເວລາສີ່ວັນສໍາລັບລູກສາວຂອງເຢັບທາ ແຫ່ງ ກີເລອາດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 12
|
||
\p
|
||
\v 1 ແລ້ວຊາວເອຟຣາອິມ ໄດ້ຕຽມຕົວອອກ ສູ້ຮົບ ແລະ ຂ້າມແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ ໄປຍັງຊາໂຟນ. ພວກເຂົາເວົ້າຕໍ່ເຢັບທາ ວ່າ, “ເປັນ ຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຂ້າມຊາຍແດນ ໄປສູ້ຮົບພວກ ອໍາໂມນ ໂດຍບໍ່ເອີ້ນພວກເຮົາໄປນາໍ? ພວກເຮົາຈະຈູດເຮືອນ ເຜົາເຈົ້າຖິ້ມເສຍ. ”
|
||
\v 2 ແຕ່ ເຢັບທາ ຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ຂ້ອຍ ແລະ ປະຊາຊົນຂອງຂ້ອຍ ໄດ້ເກີດວິວາດຜິດຖຽງກັນຢ່າງໜັກກັບພວກອໍາໂມນ. ຂ້ອຍໄດ້ເອີ້ນ ຫາພວກເຈົ້າໃຫ້ມາຊ່ວຍ ແຕ່ພວກເຈົ້າບໍ່ຍອມ ມາຊ່ວຍກູ້ເອົາຂ້ອຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນວ່າ ພວກເຈົ້າບໍ່ມາ ແລ້ວຂ້ອຍຈຶ່ງສ່ຽງຊີວິດ ຂ້າມແມ່ນາໍ້ໄປສູ້ຮົບພວກເຂົາ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ຂ້ອຍຕີ ຊະນະພວກເຂົາ. ບັດນີ້ ເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າ ຈຶ່ງມາຕໍ່ສູ້ຂ້ອຍ? ”
|
||
\v 4 ແລ້ວ ເຢັບທາ ກໍໄດ້ລະດົມເອົາຜູ້ຊາຍ ຊາວກີເລອາດ ທັງໝົດໄປຕໍ່ສູ້ພວກເອຟຣາອິມ ແລະ ໄດ້ຊະນະພວກເຂົາ. (ຊາວເອຟຣາອິມ ໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ພວກເຈົ້າຊາວກີເລອາດ ເປັນພວກທີ່ແຕກໜີ ມາ ແຕ່ເອຟຣາອິມ ແລະ ມານາເຊ”)
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ພວກເອຟຣາອິມ ແລະ ມານາເຊ ລອດໜີໄປໄດ້ ຊາວກີເລອາດ ຈຶ່ງໄດ້ຢຶດທ່າບ່ອນຂ້າມແມ່ນາໍ້ຈໍແດນໄວ້. ເມື່ອຊາວເອຟຣາອິມ ຄົນໃດຄົນໜຶ່ງມາຂໍອະນຸຍາດຂ້າມຝັ່ງ ຄົນກີເລອາດ ຈະຖາມວ່າ, “ເຈົ້າເປັນຄົນເອຟຣາອິມ ບໍ? ” ຖ້າລາວຕອບ ວ່າ, “ບໍ່”
|
||
\v 6 ພວກເຂົາຈະບອກໃຫ້ລາວເວົ້າຄໍາວ່າ, “ຊິບໂບເຫລັດ. ” ເມື່ອລາວເວົ້າຄໍາ “ຊິບໂບເຫລັດ ” ແລະ ຜັນສຽງບໍ່ຖືກຕ້ອງ ຄົນກີເລອາດ ກໍຈະຈັບລາວ ແລະ ຂ້າເສຍ ທີ່ທ່າຂ້າມແມ່ນາໍ້ຈໍແດນ. ຊາວເອຟຣາອິມ ທີ່ໄດ້ຖືກຂ້າໃນເວລານັ້ນ ມີສີ່ສິບສອງພັນຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ເຢັບທາ ໄດ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນ ເປັນເວລາຫົກປີ. ລາວໄດ້ຕາຍໄປ ແລະ ຖືກຝັງໄວ້ທີ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຕົນເອງ [ລ] ໃນກີເລອາດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ຕໍ່ຈາກ ເຢັບທາ ແມ່ນອິບຊັນ ຊາວເບັດເລເຮັມ ທີ່ໄດ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນ.
|
||
\v 9 ເພິ່ນມີລູກຊາຍສາມສິບຄົນ ແລະ ມີລູກສາວສາມສິບຄົນ. ເພິ່ນໃຫ້ລູກສາວຂອງເພິ່ນແຕ່ງງານ ກັບຄົນນອກເຜົ່າ ແລະ ນາໍເອົາຍິງສາວສາມສິບຄົນ ຈາກເຜົ່າອື່ນມາແຕ່ງງານ ກັບພວກລູກຊາຍຂອງຕົນ. ອິບຊັນ ໄດ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນ ເປັນເວລາເຈັດປີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ແລ້ວເພິ່ນກໍຕາຍໄປ ແລະ ໄດ້ຖືກຝັງ ໄວ້ທີ່ເບັດເລເຮັມ.
|
||
\v 11 ຫລັງຈາກ ອິບຊັນ ແມ່ນ ເອໂລນ ຄົນຢູ່ໃນເຜົ່າເຊບູໂລນ; ເພິ່ນໄດ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນ ເປັນເວລາ ສິບປີ.
|
||
\v 12 ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ຕາຍໄປ ແລະ ໄດ້ຖືກຝັງໄວ້ທີ່ໄອຢາໂລນ ໃນເຂດແດນເຊບູໂລນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ຫລັງຈາກ ເອໂລນ ກໍແມ່ນອັບໂດນ ລູກຊາຍຂອງຮິນເລນ ຊາວເມືອງປີຣາໂຕນ ທີ່ໄດ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນ.
|
||
\v 14 ເພິ່ນມີລູກຊາຍສີ່ສິບຄົນ ແລະ ຫລານຊາຍ ສາມສິບຄົນ ທີ່ຂີ່ລໍເຈັດສິບໂຕ. ອັບໂດນ ໄດ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນ ເປັນເວລາແປດປີ.
|
||
\v 15 ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ຕາຍໄປ ແລະ ໄດ້ຖືກຝັງໄວ້ທີ່ປີຣາໂຕນ ຢູ່ໃນເຂດແດນຂອງເອຟຣາອິມ ທີ່ເທິງພູຂອງຊາວອາມາເຫລັກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 13
|
||
\p
|
||
\v 1 ຕໍ່ມາ ຊາວອິດສະຣາເອນໄດ້ເຮັດບາບຕໍ່ສູ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອີກ; ແລະ ພຣະອົງໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ຊາວຟີລິດສະຕິນ ປົກຄອງພວກເຂົາ ເປັນເວລາສີ່ສິບປີ.
|
||
\v 2 ໃນເວລານັ້ນ ໄດ້ມີຊາຍຄົນໜຶ່ງຈາກເມືອງໂຊຣາ ຊື່ວ່າ, ມາໂນອາ. ລາວເປັນຄົນເຜົ່າດານ ສ່ວນເມຍຂອງລາວນັ້ນເປັນໝັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ມື້ໜຶ່ງເທວະດາ ຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ມາປາກົດຕໍ່ນາງ ແລະ ກ່າວວ່າ, “ເຈົ້າບໍ່ມີລູກ ແຕ່ອີກບໍ່ດົນ ເຈົ້າຈະຖືພາ ແລະ ໄດ້ລູກຊາຍ ຜູ້ໜຶ່ງ.
|
||
\v 4 ສະນັ້ນ ເຈົ້າຈົ່ງລະວັງໃຫ້ດີ! ຢ່າດື່ມນໍ້າອະງຸ່ນ ຫລື ເຫລົ້າ ຫລື ອາຫານໃດ ໆ ທີ່ຫວງຫ້າມ;
|
||
\v 5 ເມື່ອລູກຊາຍຂອງເຈົ້າເກີດມາແລ້ວ ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ຕັດຜົມໃຫ້ລາວຈັກເທື່ອ ເພາະນັບຕັ້ງແຕ່ມື້ທີ່ລາວເກີດມານັ້ນ ລາວຈະ ໄດ້ຮັບການອຸທິດຕົວແກ່ພຣະເຈົ້າ ເປັນຄົນ ນາຊີຣີ. [ວ] ລາວຈະຕັ້ງຕົ້ນພາລະກິດໃນການຊ່ວຍກູ້ເອົາຊາດອິດສະຣາເອນ ໃຫ້ພົ້ນຈາກ ອໍານາດຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ແລ້ວຍິງຄົນນີ້ ກໍໄປບອກຜົວຂອງຕົນວ່າ, “ຄົນຂອງພຣະເຈົ້າຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ມາຫາຂ້ອຍ ເພິ່ນເປັນທີ່ໜ້າຢໍາເກງດັ່ງເທວະດາຂອງພຣະເຈົ້າ. [ຫ] ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຖາມເພິ່ນວ່າ ມາແຕ່ ໃສ ແລະ ເພິ່ນກໍບໍ່ໄດ້ບອກຊື່ຂອງເພິ່ນໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້.
|
||
\v 7 ແຕ່ເພິ່ນໄດ້ບອກວ່າ ຂ້ອຍຈະຖືພາ ແລະເກີດລູກຊາຍຜູ້ໜຶ່ງ. ເພິ່ນຍັງບອກອີກ ວ່າບໍ່ໃຫ້ຂ້ອຍດື່ມນາໍ້ອະງຸ່ນ ຫລື ເຫລົ້າ ຫລື ກິນອາຫານໃດ ໆ ທີ່ຫວງຫ້າມ ເພາະເດັກນ້ອຍນັ້ນຈະໄດ້ຮັບການອຸທິດຕົວ ແກ່ພຣະເຈົ້າຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງລາວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ແລ້ວມາໂນອາ ກໍໄດ້ພາວັນນາ ອະທິຖານຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ, “ຂ້າແດ່ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຂໍໂຜດໃຊ້ຄົນຂອງພຣະເຈົ້າກັບຄືນມາບອກພວກຂ້ານ້ອຍອີກແດ່ວ່າ ພວກຂ້ານ້ອຍຈະຕ້ອງເຮັດຢ່າງໃດ ກັບເດັກນ້ອຍ ທີ່ຈະເກີດມານັ້ນ. ”
|
||
\v 9 ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດຕາມທີ່ ມາໂນອາ ຂໍຮ້ອງ ແລະ ເທວະດາຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ກັບມາຫາ ຍິງນັ້ນ ໃນຂະນະທີ່ນາງພວມນັ່ງຢູ່ທີ່ທົ່ງນາ. ແຕ່ໃນເວລານັ້ນ ມາໂນອາ ຜົວຂອງນາງບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ດັ່ງນັ້ນ ນາງຈຶ່ງຟ້າວແລ່ນໄປບອກຜົວ ຂອງຕົນວ່າ, “ມາເບິ່ງແມ ຊາຍທີ່ມາຫາຂ້ອຍ ໃນມື້ກ່ອນນັ້ນ ໄດ້ປາກົດຕໍ່ຂ້ອຍອີກ. ”
|
||
\v 11 ດັ່ງນັ້ນ ມາໂນອາ ຈຶ່ງຟ້າວລຸກຂຶ້ນ ຕາມເມຍຂອງຕົນໄປ. ລາວໄປຫາຊາຍຄົນນັ້ນ ແລະ ຖາມວ່າ, “ແມ່ນທ່ານນີ້ບໍ ທີ່ເປັນຜູ້ກ່າວກັບເມຍຂອງຂ້ານ້ອຍ? ” ເພິ່ນຕອບວ່າ, “ແມ່ນແລ້ວ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ແລ້ວມາໂນອາ ກໍເວົ້າວ່າ, “ເມື່ອຖ້ອຍຄໍາທີ່ທ່ານໄດ້ກ່າວມານັ້ນ ກາຍເປັນຈິງ ເດັກນ້ອຍຈະຕ້ອງປະພຶດຢ່າງໃດ? ແລະ ຈະ ໃຫ້ລາວດໍາເນີນຊີວິດຢ່າງໃດ? ”
|
||
\v 13 ເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕອບ ມາໂນອາ ວ່າ, “ຕ້ອງໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າ ເມຍຂອງເຈົ້າປະຕິບັດທຸກ ໆ ສິ່ງຕາມທີ່ເຮົາໄດ້ບອກນາງໄວ້ນັ້ນ.
|
||
\v 14 ນາງບໍ່ຕ້ອງກິນສິ່ງໃດ ໆ ທີ່ໄດ້ມາຈາກຕົ້ນອະງຸ່ນ ທັງບໍ່ຕ້ອງດື່ມນາໍ້ອະງຸ່ນ ຫລື ເຫລົ້າ ແລະບໍ່ຕ້ອງກິນອາຫານໃດ ໆ ທີ່ຫວງຫ້າມ. ນາງຕ້ອງເຮັດທຸກ ໆ ສິ່ງຕາມທີ່ເຮົາໄດ້ບອກນາງໄວ້ນັ້ນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15-16 ເນື່ອງຈາກ ມາໂນອາ ບໍ່ໄດ້ຮູ້ວ່າ ແມ່ນເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ລາວຈຶ່ງເວົ້າແກ່ເທວະດາຕົນນັ້ນ ວ່າ, “ກະລຸນາຢູ່ທີ່ນີ້ກ່ອນເຖີດ ໃຫ້ພວກຂ້ານ້ອຍເອົາແບ້ ໜຸ່ມມາຈັດແຈ່ງເປັນອາຫານ ໃຫ້ທ່ານຮັບກິນ ສາກ່ອນ. ” ແຕ່ເທວະດານັ້ນ ກ່າວຕໍ່ລາວວ່າ, “ຖ້າເຮົາຢູ່ທີ່ນີ້ ເຮົາກໍຈະບໍ່ກິນອາຫານຂອງເຈົ້າ. ແຕ່ຖ້າເຈົ້າຢາກຈັດແຈ່ງອາຫານໃຫ້ເຮົາ ໃຫ້ເຈົ້າເຜົາສິ່ງນັ້ນຖວາຍບູຊາ ແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ມາໂນອາ ຈຶ່ງຕອບເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ, “ກະລຸນາບອກຊື່ຂອງທ່ານ ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮູ້ດ້ວຍ ເມື່ອໃດຖ້ອຍຄໍາທີ່ທ່ານບອກນີ້ ກາຍເປັນຈິງ ຂ້ານ້ອຍຈະໄດ້ຖວາຍກຽດແກ່ທ່ານ. ”
|
||
\v 18 ເທວະດາຂອງ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈຶ່ງຖາມລາວວ່າ, “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຢາກຮູ້ຊື່ຂອງເຮົາ? ເພາະຊື່ຂອງເຮົາເປັນຊື່ແຫ່ງການອັດສະຈັນ. ” [ອ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ແລ້ວ ມາໂນອາ ກໍໄດ້ເອົາແບ້ໜຸ່ມ ແລະ ເຂົ້າເປັນເມັດໃສ່ເທິງແທ່ນບູຊາເປັນຫິນ ຖວາຍແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຜູ້ທີ່ກະທາໍການອັດສະຈັນຕ່າງ ໆ. [ຮ]
|
||
\v 20-21 ໃນຂະນະທີ່ແປວໄຟລຸກຂຶ້ນ ໃນແທ່ນບູຊາຢູ່ນັ້ນ ມາໂນອາ ກັບເມຍຂອງຕົນກໍເຫັນ ເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຂຶ້ນໄປສູ່ສະຫວັນໃນແປວໄຟ. ແລ້ວ ມາໂນອາ ກໍຮູ້ວ່າ ຊາຍຄົນນັ້ນແມ່ນເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແທ້ ແລະທັງສອງໄດ້ໝູບໜ້າລົງກັບ ພື້ນດິນ. ຫລັງຈາກນັ້ນ ມາໂນອາ ກັບເມຍຂອງລາວ ກໍບໍ່ໄດ້ເຫັນເທວະດາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອີກຕໍ່ໄປ.
|
||
\v 22 ແລ້ວ ມາໂນອາ ກໍໄດ້ເວົ້າກັບເມຍຂອງຕົນວ່າ, “ພວກເຮົາຕ້ອງຕາຍເປັນແນ່ ເພາະພວກເຮົາໄດ້ເຫັນພຣະເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ແຕ່ເມຍຂອງມາໂນອາ ເວົ້າວ່າ, “ຖ້າພຣະເຈົ້າຢາກຂ້າພວກເຮົາ ພຣະອົງຄົງບໍ່ຮັບ ເອົາເຄື່ອງຖວາຍບູຊາຂອງພວກເຮົາດອກ ແລະ ພຣະອົງກໍຄົງບໍ່ສໍາແດງສິ່ງທັງໝົດນີ້ ໃຫ້ ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນ ຫລື ບອກສິ່ງດັ່ງກ່າວນັ້ນ ໃຫ້ພວກເຮົາຮູ້ໃນເວລານີ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ແລ້ວ ຍິງຄົນນີ້ກໍໄດ້ເກີດລູກຊາຍຜູ້ໜຶ່ງ ແລະນາງໃສ່ຊື່ໃຫ້ເດັກນັ້ນວ່າ ແຊມຊັນ. ລູກຊາຍຄົນນີ້ ໄດ້ໃຫຍ່ເຕີບໂຕຂຶ້ນມາ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ອວຍພອນລາວ
|
||
\v 25 ໃນຂະນະທີ່ ແຊມຊັນ ພັກຢູ່ໃນຄ້າຍຂອງຄົນໃນ ເຜົ່າດານ ລະຫວ່າງເມືອງໂຊຣາ ແລະ ເມືອງເອັດຊະຕາໂອນ ນັ້ນ ພຣະວິນຍານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກໍໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃຫ້ກາໍລັງແກ່ລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 14
|
||
\p
|
||
\v 1 ມື້ໜຶ່ງ ແຊມຊັນ ໄດ້ລົງໄປຍັງເມືອງຕິມນາ ຊຶ່ງໃນເມືອງນີ້ລາວໄດ້ສັງເກດເຫັນ ຜູ້ສາວຊາວຟີລິດສະຕິນ ຄົນໜຶ່ງ.
|
||
\v 2 ລາວຈຶ່ງກັບຄືນເມືອເຮືອນ ແລະ ເວົ້າສູ່ພໍ່ແມ່ຂອງຕົນ ຟັງວ່າ, “ລູກໄດ້ສັງເກດເຫັນຜູ້ສາວຊາວຟີລິດສະຕິນ ຄົນໜຶ່ງຢູ່ໃນເມືອງຕິມນາ. ລູກຢາກແຕ່ງງານກັບນາງ ກະລຸນາໄປສູ່ຂໍນາງໃຫ້ລູກແດ່.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ແຕ່ພໍ່ແມ່ໄດ້ຖາມລາວ ວ່າ, “ເປັນຫຍັງ ລູກຈຶ່ງຢາກໄປເອົາເມຍ ຊາວຟີລິດສະຕິນ ຄົນບໍ່ນັບຖືພຣະເຈົ້າ? ລູກຊອກຫາຜູ້ສາວໃນ ຕະກຸນຂອງເຮົາເອງ ໃນທ່າມກາງປະຊາຊົນ ຂອງພວກເຮົານີ້ບໍ່ໄດ້ຊັ້ນບໍ? ” ແຕ່ແຊມຊັນ ຕອບພໍ່ວ່າ, “ລູກພໍໃຈນາໍນາງແຕ່ຄົນດຽວ ໄປ ສູ່ຂໍນາງໃຫ້ລູກແດ່. ”
|
||
\v 4 ພໍ່ແມ່ຂອງແຊມຊັນ ບໍ່ຮູ້ວ່າແມ່ນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ນາໍພາ ແຊມຊັນ ໃຫ້ເຮັດຢ່າງນີ້ ຍ້ອນພຣະອົງຊອກ ຫາໂອກາດທີ່ຈະສູ້ຮົບກັບຊາວຟີລິດສະຕິນຢູ່. ໃນເວລານັ້ນ ຊາດອິດສະຣາເອນໄດ້ຕົກຢູ່ໃຕ້ອໍານາດຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ຕໍ່ມາ ແຊມຊັນ ໄດ້ລົງໄປຍັງເມືອງຕີມນາ ພ້ອມດ້ວຍພໍ່ແມ່ຂອງຕົນ. ເມື່ອພວກເຂົາຜ່ານສວນອະງຸ່ນຂອງເມືອງນັ້ນໄປ ແຊມຊັນ ກໍໄດ້ຍິນສຽງຮ້ອງຂອງສິງໜຸ່ມໂຕໜຶ່ງ.
|
||
\v 6 ໃນທັນໃດ ພຣະວິນຍານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ບັນດານໃຫ້ແຊມຊັນ ມີກາໍລັງຂຶ້ນ ລາວຈຶ່ງໃຊ້ມືຈີກສິງໂຕນັ້ນ ເໝືອນກັບຈີກແບ້ໂຕນ້ອຍ ໆ. ແຕ່ແຊມຊັນ ບໍ່ໄດ້ບອກສິ່ງທີ່ຕົນໄດ້ເຮັດ ໃຫ້ພໍ່ແມ່ຂອງຕົນຮູ້ນາໍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ແລ້ວລາວກໍໄດ້ໄປລົມສາວຜູ້ນັ້ນ ແລະ ພໍໃຈນາໍນາງຫລາຍ.
|
||
\v 8 ບໍ່ພໍເທົ່າໃດມື້ຕໍ່ມາ ແຊມຊັນ ກໍກັບມາແຕ່ງງານກັບນາງ. ໃນ ຕອນເດີນທາງນັ້ນ ລາວໄດ້ແວ່ໄປເບິ່ງຊາກສົບຂອງສິງທີ່ຕົນໄດ້ຂ້າ ລາວຈຶ່ງປະຫລາດໃຈ ທີ່ໄດ້ເຫັນຝູງໂຕເຜິ້ງ ແລະນາໍ້ເຜິ້ງຢູ່ໃນ ຊາກສິງໂຕນັ້ນ.
|
||
\v 9 ລາວບີບເອົານາໍ້ເຜິ້ງໃສ່ມື ແລະກິນໄປຕາມທາງ. ເມື່ອໄປທັນພໍ່ແມ່ແລ້ວ ລາວຈຶ່ງແບ່ງນໍ້າເຜິ້ງນັ້ນ ໃຫ້ພໍ່ແມ່ກິນນາໍ. ພວກເພິ່ນກໍກິນ, ແຕ່ແຊມຊັນບໍ່ໄດ້ບອກວ່າ ລາວໄດ້ນໍ້າເຜິ້ງນັ້ນ ມາຈາກຊາກສິງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ພໍ່ຂອງແຊມຊັນໄດ້ໄປຍັງເຮືອນຂອງ ຍິງສາວ ແລະ ແຊມຊັນໄດ້ຈັດງານກິນລ້ຽງຂຶ້ນຕາມທໍານຽມຂອງພວກໜຸ່ມສາວໃນທີ່ ນັ້ນ.
|
||
\v 11 ເມື່ອຊາວຟີລິດສະຕິນເຫັນລາວ ພວກເຂົາກໍໃຊ້ຊາຍໜຸ່ມສາມສິບຄົນໄປຢູ່ກັບລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12-13 ແຊມຊັນ ເວົ້າກັບພວກເຂົາວ່າ, “ຂໍໃຫ້ຂ້ອຍທວາຍພວກເຈົ້າ ບັນຫາໜຶ່ງ ຖ້າພວກເຈົ້າຕີຄວາມໝາຍຂອງບັນຫານັ້ນໄດ້ ຂ້ອຍຈະເອົາຜ້າຜືນດີ ໆ ງາມ ໆ ແລະເສື້ອໂຕຈົບ ໆ ງາມ ໆ ໃຫ້ພວກເຈົ້າຄົນລະຜືນ. ຂ້ອຍຂໍພະນັນວ່າ, ພາຍໃນເຈັດມື້ ກ່ອນພິທີແຕ່ງງານສິ້ນສຸດລົງ ພວກເຈົ້າກໍຈະແກ້ບັນຫານັ້ນບໍ່ໄດ້. ” ພວກເຂົາຈຶ່ງເວົ້າຕໍ່ແຊມຊັນ ວ່າ, “ໃຫ້ບອກບັນຫານັ້ນມາເບິ່ງດູ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ແຊມຊັນ ເວົ້າວ່າ, “ມີອາຫານເນື່ອງມາ ຈາກຜູ້ກິນ ມີຂອງຫວານກິນເນື່ອງມາຈາກຜູ້ມີແຮງ. ” ສາມມື້ຕໍ່ມາ ພວກເຂົາກໍຍັງຕີຄວາມໝາຍຂອງບັນຫານັ້ນບໍ່ໄດ້.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ໃນມື້ທີສີ່ [ກ] ພວກເຂົາເວົ້າຕໍ່ເມຍຂອງແຊມຊັນ ວ່າ, “ຈົ່ງຍົວະຖາມຜົວຂອງເຈົ້າ ບອກຄວາມໝາຍຂອງບັນຫາໃຫ້ພວກເຮົາຮູ້ແດ່. ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຮົາຈະເຜົາເຮືອນພໍ່ຂອງເຈົ້າ ພ້ອມທັງເຈົ້າດ້ວຍ. [ຂ] ເຈົ້າທັງສອງເຊີນພວກເຮົາມາ ເພື່ອຈະປຸ້ນພວກເຮົາຊັ້ນບໍ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ດັ່ງນັ້ນ ເມຍຂອງແຊມຊັນ ຈຶ່ງໄປຫາ ຜົວຂອງຕົນ ທັງຮ້ອງໄຫ້ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ເຈົ້າບໍ່ຮັກຂ້ອຍ ເຈົ້າຊັງຂ້ອຍ. ເຈົ້າຕັ້ງບັນຫາໃຫ້ໝູ່ຂອງຂ້ອຍ ແຕ່ບໍ່ບອກຄວາມໝາຍໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ນາໍ. ” ແຊມຊັນເວົ້າຕໍ່ນາງວ່າ, “ແມ່ນແຕ່ ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍກໍບໍ່ໄດ້ບອກເພິ່ນ. ເຫດໃດ ຂ້ອຍຈຶ່ງຈະບອກເຈົ້າໄດ້. ”
|
||
\v 17 ເມຍຂອງແຊມຊັນ ຈຶ່ງຮ້ອງໄຫ້ເພາະເລື່ອງນີ້ຢູ່ຕະຫລອດເຈັດວັນ ທີ່ມີງານກິນລ້ຽງ. ແຕ່ພໍຮອດວັນທີເຈັດ ແຊມຊັນຈຶ່ງບອກຄໍາຕອບແກ່ນາງ ຍ້ອນວ່ານາງເປັນຄົນຊູຊີຫລາຍ. ແລ້ວນາງກໍນາໍເອົາຄໍາຕອບນັ້ນ ໄປບອກຊາວຟີລິດສະຕິນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ດັ່ງນັ້ນ ໃນວັນທີເຈັດ ກ່ອນແຊມຊັນ ເຂົ້າໄປຫ້ອງນອນ [ຄ] ພວກຜູ້ຊາຍໃນເມືອງ ຈຶ່ງເວົ້າຕໍ່ລາວ ວ່າ, “ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ຫວານກວ່າ ນໍ້າເຜິ້ງ ແລະບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ແຮງກວ່າໂຕສິງ. ” ແຕ່ແຊມຊັນ ຕອບຄືນວ່າ, “ຖ້າພວກເຈົ້າບໍ່ເອົາງົວແມ່ຂ້ອຍໄປໄຖນາ ຄົນໜ້າຄືພວກເຈົ້ານັ້ນຫວາ ຈະຮູ້ຄໍາຕອບ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ໃນທັນໃດ ພຣະວິນຍານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ແຊມຊັນ ມີກໍາລັງວັງຊາຂຶ້ນ; ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງລົງໄປໃນເມືອງອາສະເກໂລນ ຂ້າຊາຍໜຸ່ມສາມສິບຄົນຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ ແລະ ຢຶດເສື້ອຜ້າອັນຈົບງາມຂອງພວກເຂົາ ມາແຈກໃຫ້ຜູ້ທີ່ຕອບບັນຫາໄດ້. ຫລັງຈາກນັ້ນ ລາວຈຶ່ງກັບເມືອເຮືອນພໍ່ຂອງຕົນ ທັງໃຈຮ້າຍຕໍ່ເຫດການທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ.
|
||
\v 20 ສ່ວນເມຍຂອງລາວນັ້ນ ກໍຖືກຍົກໃຫ້ແກ່ ຊາຍທີ່ເປັນເຈົ້າບ່າວລອງ ໃນມື້ແຕ່ງງານນັ້ນເອງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 15
|
||
\p
|
||
\v 1 ຕໍ່ມາ ໃນລະຫວ່າງລະດູເກັບກ່ຽວເຂົ້າບາເລ ແຊມຊັນໄດ້ໄປຢາມເມຍຂອງຕົນ ພ້ອມທັງນາໍແບ້ນ້ອຍໂຕໜຶ່ງໄປໃຫ້ນາງ. ແຊມຊັນ ເວົ້າຕໍ່ພໍ່ເຖົ້າຂອງຕົນວ່າ, “ຂ້ອຍຢາກໄປຫ້ອງນອນເມຍຂ້ອຍ. ” ແຕ່ພໍ່ເຖົ້າບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ແຊມຊັນເຂົ້າໄປ.
|
||
\v 2 ເພິ່ນເວົ້າຕໍ່ລາວ ວ່າ, “ຂ້ອຍຄິດວ່າເຈົ້າຊັງນາງແລ້ວ ຂ້ອຍຈຶ່ງຍົກນາງໃຫ້ໝູ່ຂອງເຈົ້າ. ເຈົ້າເອົານ້ອງສາວຂອງນາງແທນສາ ນ້ອງສາວກໍງາມກວ່າເອື້ອຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ແຊມຊັນ ເວົ້າວ່າ, “ໃນເທື່ອນີ້ ຂ້ອຍຈະບໍ່ຮັບຜິດຊອບ ຖ້າຂ້ອຍທາໍຮ້າຍຊາວຟີລິດສະຕິນ. ”
|
||
\v 4 ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງໄປຈັບເອົາໝາຈອກ ຈາໍນວນສາມຮ້ອຍໂຕ ແລະມັດຫາງຂອງມັນຕິດໃສ່ກັນເປັນຄູ່ ແລະມັດກະບອງໃສ່.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ແລ້ວລາວກໍໄຕ້ກະບອງ ແລະ ປ່ອຍໝາຈອກເຫລົ່ານັ້ນ ເຂົ້າໄປໃນນາເຂົ້າບາເລຂອພວກຟີລິດສະຕິນ. ດ້ວຍວິທີນີ້ ລາວຈຶ່ງຈູດບໍ່ພຽງແຕ່ເຂົ້າບາເລ ທີ່ໄດ້ເກັບກ່ຽວແລ້ວເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຈູດເຂົ້າບາເລທີ່ຢູ່ໃນທົ່ງນາ ພ້ອມທັງສວນໝາກກອກເທດດ້ວຍ.
|
||
\v 6 ເມື່ອພວກຟີລິດສະຕິນ ຖາມຫາຜູ້ເຮັດ ພວກເຂົາຈຶ່ງຮູ້ວ່າແມ່ນແຊມຊັນທີ່ເປັນຜູ້ເຮັດ ເພາະພໍ່ເຖົ້າຂອງລາວຊາວເມືອງຕີມນາ ໄດ້ຍົກເມຍຂອງແຊມຊັນໃຫ້ແກ່ໝູ່ຂອງແຊມຊັນ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງໄປເຜົາຍິງຜູ້ນັ້ນ ພ້ອມທັງເຮືອນພໍ່ຂອງນາງ. [ງ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ແຊມຊັນ ເວົ້າຕໍ່ພວກເຂົາວ່າ, “ເມື່ອພວກເຈົ້າເຮັດດັ່ງນີ້ ຂ້ອຍຂໍສາບານວ່າ ຂ້ອຍຈະບໍ່ຍອມ ຈົນກວ່າໄດ້ແກ້ແຄ້ນຄືນ. ”
|
||
\v 8 ລາວຈຶ່ງໂຈມຕີພວກເຂົາຢ່າງຮ້າຍແຮງ ແລະ ຂ້າຊາວຟີລິດສະຕິນ ຫລາຍຄົນຖິ້ມ. ແລ້ວລາວກໍໄດ້ໜີໄປລີ້ຢູ່ໃນຖໍ້າຫິນທີ່ ເອຕາມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ຕໍ່ມາ ພວກຟີລິດສະຕິນໄດ້ມາຕັ້ງທີ່ໝັ້ນ ໃນເຂດແຂວງຢູດາຍ ເພື່ອຈະໂຈມຕີເມືອງເລຮີ.
|
||
\v 10 ຊາວຢູດາ ຈຶ່ງຖາມພວກເຂົາວ່າ, “ເປັນຫຍັງ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງມາໂຈມຕີພວກຂ້ອຍ? ” ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ພວກຂ້ອຍມາຈັບແຊມຊັນ ໄປຂັງຄຸກ ແລະ ຈະເຮັດຕໍ່ລາວ ດັ່ງທີ່ລາວໄດ້ເຮັດຕໍ່ພວກຂ້ອຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ແລ້ວຜູ້ຊາຍຊາວຢູດາ ສາມພັນຄົນກໍໄດ້ໄປຍັງຖໍ້າຫິນທີ່ ເອຕາມ ແລະ ເວົ້າຕໍ່ແຊມຊັນ ວ່າ, “ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ບໍວ່າ ພວກຂ້ອຍຢູ່ໃຕ້ອໍານາດຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ? ເປັນຫຍັງ ເຈົ້າຈຶ່ງເຮັດຕໍ່ພວກຂ້ອຍແບບນີ້? ” ແຊມຊັນ ຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດກັບພວກເຂົາ ຄືກັບພວກເຂົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ພວກເຂົາບອກ ວ່າ, “ພວກຂ້ອຍມາທີ່ນີ້ເພື່ອຈັບມັດເຈົ້າ ສົ່ງໄປໃຫ້ພວກຟີລິດສະຕິນ. ” ແຊມຊັນ ເວົ້າວ່າ, “ຈົ່ງສາບານກ່ອນວ່າ ພວກເຈົ້າເອງຈະບໍ່ຂ້າຂ້ອຍ. ”
|
||
\v 13 ພວກເຂົາຕອບ ວ່າ, “ຕົກລົງ ພວກຂ້ອຍພຽງແຕ່ມາຈັບເຈົ້າ ມັດສົ່ງໄປໃຫ້ພວກເຂົາເທົ່ານັ້ນ. ພວກຂ້ອຍຈະບໍ່ຂ້າເຈົ້າ. ” ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງມັດແຊມຊັນ ດ້ວຍເຊືອກໃໝ່ ໆ ສອງເສັ້ນ ແລະ ພາລາວອອກໄປຈາກຖໍ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ເມື່ອມາຮອດເມືອງເລຮີ ພວກຟີລິດສະຕິນ ກໍແລ່ນຮ້ອງໂຮຫຸ້ມມາໃສ່ແຊມຊັນ. ໃນທັນໃດນັ້ນ ພຣະວິນຍານຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເຮັດໃຫ້ແຊມຊັນມີແຮງ ລາວຈຶ່ງຟຶດເຊືອກທີ່ມັດແຂນ ແລະ ມືຂອງລາວນັ້ນຂາດ ເໝືອນກັບວ່າ ໄຟໄໝ້ເສັ້ນດ້າຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ແລ້ວແຊມຊັນ ກໍເຫັນກະດູກຄາງຂອງ ລໍ ທີ່ຫາກໍຕາຍ ລາວຈຶ່ງຈັບເອົາ ແລະ ໃຊ້ເປັນອາວຸດຂ້າພວກຟີລິດສະຕິນ ຕາຍໜຶ່ງພັນຄົນ.
|
||
\v 16 ສະນັ້ນ ແຊມຊັນຈຶ່ງຮ້ອງເພງ ວ່າ, “ດ້ວຍກະດູກຄາງລໍນີ້ ຂ້ອຍໄດ້ຂ້າໜຶ່ງພັນຄົນ ດ້ວຍກະດູກຄາງລໍນີ້ ຂ້ອຍໄດ້ກອງ [ຈ] ເຂົາໄວ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ຫລັງຈາກນັ້ນ ແຊມຊັນກໍແກວ່ງກະດູກລໍຖິ້ມ. ດັ່ງນັ້ນ ບ່ອນນີ້ຈຶ່ງມີຊື່ວ່າ ຣາມັດ ເລຮີ. [ສ]
|
||
\v 18 ຕໍ່ມາ ແຊມຊັນຫິວນາໍ້ຫລາຍ ລາວຈຶ່ງຂໍຮ້ອງຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ, “ພຣະອົງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮັບໄຊຊະນະອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ດຽວນີ້ຂ້ານ້ອຍກາໍລັງຫິວນາໍ້ ໃກ້ຈະຕາຍຢູ່ແລ້ວ ແລະພຣະອົງຈະໃຫ້ພວກຟີລິດສະຕິນ ທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບພິທີຕັດຈັບຂ້ານ້ອຍ ຊັ້ນບໍ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ແລ້ວພຣະເຈົ້າ ກໍໄດ້ບັນດານໃຫ້ມີນາໍ້ອອກບໍ່ ໃນຂຸມບ່ອນໜຶ່ງທີ່ເມືອງ ເລຮີ. ແຊມຊັນຈຶ່ງດື່ມ ແລະມີແຮງອີກ. ລາວຈຶ່ງເອີ້ນບໍ່ນາໍ້ນີ້ວ່າ ຮັກກໍເຣ [ຊ] ຊຶ່ງຍັງຢູ່ໃນເມືອງ ເລຮີ ຈົນເຖິງເທົ່າທຸກວັນນີ້.
|
||
\v 20 ແຊມຊັນ ໄດ້ປົກຄອງຊາວອິດສະຣາເອນ ເປັນເວລາ ຊາວປີ ໃນຂະນະທີ່ພວກຟີລິດສະຕິນຢຶດຄອງດິນແດນຢູ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 16
|
||
\p
|
||
\v 1 ຕໍ່ມາ ແຊມຊັນໄດ້ຈາກເມືອງເລຮີ ໄປຍັງເມືອງກາຊາ. ໃນເມືອງນີ້ ລາວໄດ້ພົບຍິງໂສເພນີຜູ້ໜຶ່ງ ຈຶ່ງເຂົ້າໄປນອນນາໍນາງ.
|
||
\v 2 ເມື່ອປະຊາຊົນຊາວກາຊາ ຮູ້ວ່າແຊມຊັນຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ ພວກເຂົາກໍມາອ້ອມບ່ອນນັ້ນໄວ້ ແລະ ຄອຍຖ້າຈັບລາວຢູ່ທີ່ປະຕູເມືອງຕະຫລອດ ຄືນ. ພວກເຂົາມິດງຽບຢູ່ຕະຫລອດຄືນ ແລະ ຄິດວ່າ, “ພວກເຮົາຕ້ອງຄອຍຖ້າ ຈົນເຖິງມື້ເຊົ້າ ແລ້ວຈະຂ້າລາວຖິ້ມ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ແຕ່ ແຊມຊັນ ນອນຮອດທ່ຽງຄືນເທົ່ານັ້ນ ແລ້ວລາວກໍໄປດຶງເອົາປະຕູເມືອງ ທີ່ມີທັງບານແລະຂອບປະຕູ ຕະຫລອດທັງໄລໃນນັ້ນ ອອກໄປຍັງຍອດພູ ທີ່ຢູ່ໃກ້ກັບເມືອງເຮັບໂຣນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ຫລັງຈາກນັ້ນ ແຊມຊັນກໍໄດ້ຮັກໄຄ່ ກັບຍິງຄົນໜຶ່ງ ຊື່ວ່າ ເດລີລາ. ນາງອາໄສຢູ່ໃນຮ່ອມພູໂຊເຣັກ.
|
||
\v 5 ກະສັດຊາວຟີລິດສະຕິນ ຫ້າຄົນໄດ້ໄປຫາຍິງນີ້ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ໃຫ້ເຈົ້າຍົວະຖາມແຊມຊັນ ວ່າ ເປັນຫຍັງລາວຈຶ່ງແຮງແທ້? ພວກຂ້ອຍຈະຊະນະລາວ, ມັດລາວ ແລະເຮັດໃຫ້ລາວອ່ອນແຮງໄດ້ຢ່າງໃດ? ແລ້ວພວກຂ້ອຍແຕ່ລະຄົນ ກໍຈະ ເອົາເງິນໃຫ້ເຈົ້າ ຜູ້ລະໜຶ່ງພັນໜຶ່ງຮ້ອຍຫລຽນ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ດັ່ງນັ້ນ ນາງເດລີລາ ຈຶ່ງເວົ້າກັບແຊມຊັນ ວ່າ, “ກະລຸນາບອກໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ແດ່ ວ່າແມ່ນຫຍັງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າແຂງແຮງແທ້? ຖ້າຄົນໃດ ຄົນໜຶ່ງຢາກມັດເຈົ້າ ແລະ ຢາກເຮັດໃຫ້ເຈົ້າ ບໍ່ແຂງແຮງ ເຂົາຈະຕ້ອງເຮັດຢ່າງໃດ? ”
|
||
\v 7 ແຊມຊັນ ຕອບວ່າ, “ຖ້າພວກເຂົາມັດຂ້ອຍ ດ້ວຍເຊືອກໜ້າທະນູໃໝ່ ໆ ເຈັດເສັ້ນທີ່ບໍ່ທັນແຫ້ງ ຂ້ອຍກໍຈະກາຍເປັນຄົນບໍ່ແຂງແຮງ ດັ່ງຄົນທົ່ວໄປ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ເມື່ອຮູ້ດັ່ງນັ້ນ ບັນດາກະສັດຟີລິດສະຕິນ ຈຶ່ງນາໍເອົາເຊືອກໜ້າທະນູໃໝ່ ໆ ທີ່ບໍ່ທັນແຫ້ງ ເຈັດເສັ້ນມາໃຫ້ ເດລີລາ.
|
||
\v 9 ນາງຈຶ່ງໃຫ້ຄົນພວກໜຶ່ງຄອຍຖ້າຢູ່ໃນຫ້ອງອື່ນ ສ່ວນນາງເອງໄດ້ເອົາເຊືອກນັ້ນມັດແຊມຊັນ ແລະ ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ແຊມຊັນ ພວກຟີລິດສະຕິນກາໍລັງມາ. ” ແຕ່ແຊມຊັນຟຶດເຊືອກທີ່ມັດແຂນນັ້ນ ຂາດດັ່ງໄຟໄໝ້ເສັ້ນດ້າຍ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ພວກຟີລິດສະຕິນ ຈຶ່ງຍັງບໍ່ຮູ້ຄວາມເລິກລັບ ກ່ຽວກັບກາໍລັງຂອງແຊມຊັນ ໄດ້ເທື່ອ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ຕໍ່ມາ ນາງເດລີລາ ກໍເວົ້າຕໍ່ແຊມຊັນ ອີກວ່າ, “ເຈົ້າຫລອກລວງ ແລະ ຕົວະຂ້ອຍ ບອກຂ້ອຍແດ່ໄດ້ບໍ່ວ່າ ເຂົາຈະມັດເຈົ້າໄດ້ດ້ວຍວິທີໃດ? ”
|
||
\v 11 ແຊມຊັນ ຈຶ່ງບອກນາງ ວ່າ, “ຖ້າພວກເຂົາມັດຂ້ອຍດ້ວຍເຊືອກໃໝ່ ໆ ທີ່ບໍ່ທັນໃຊ້ ຂ້ອຍຈະບໍ່ແຂງແຮງດັ່ງຄົນທົ່ວໄປ. ”
|
||
\v 12 ນາງເດລີລາ ຈຶ່ງເອົາເຊືອກໃໝ່ ໆ ມາມັດແຊມຊັນ ທັງຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ແຊມຊັນ ພວກຟີລິດສະຕິນກາໍລັງມາ. ” ສ່ວນ ພວກທີ່ລໍຄອຍຈັບແຊມຊັນ ນັ້ນກໍຖ້າຢູ່ໃນຫ້ອງອື່ນ. ແຊມຊັນຟຶດເຊືອກທີ່ມັດແຂນຢູ່ນັ້ນ ຂາດດັ່ງທຸດເສັ້ນດ້າຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ແລ້ວ ເດລີລາ ກໍໄດ້ເວົ້າຕໍ່ແຊມຊັນ ວ່າ, “ເຈົ້າຍັງຫລອກລວງຂ້ອຍຢູ່ ບອກຂ້ອຍແດ່ວ່າ ເຂົາຈະມັດເຈົ້າໄດ້ດ້ວຍວິທີໃດ? ” ແຊມຊັນ ບອກນາງວ່າ, “ຖ້າເຈົ້າເອົາຜົມຂອງຂ້ອຍ ເຈັດປອຍໄປຕໍ່າໃສ່ຫູກ [ຍ] ທັງຖົກຟືມໃຫ້ແໜ້ນ ຂ້ອຍກໍຈະກາຍເປັນຄົນບໍ່ແຂງແຮງດັ່ງ ຄົນທົ່ວໄປ. ”
|
||
\v 14 ເດລີລາ ຈຶ່ງກ່ອມແຊມຊັນ ໃຫ້ນອນ ແລ້ວນາງກໍເອົາຜົມຂອງແຊມຊັນ ເຈັດປອຍຕໍ່າໃສ່ຫູກ ແລະ ຖົກຟືມໃຫ້ແໜ້ນ ແລະ ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ແຊມຊັນ ພວກຟີລິດສະຕິນກໍາລັງມາ” ແຊມຊັນລຸກຂຶ້ນຖອດຟືມອອກ ແລະ ດຶງເຄືອຫູກຂາດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ດັ່ງນັ້ນ ນາງເດລີລາ ຈຶ່ງເວົ້າຕໍ່ແຊມຊັນ ວ່າ, “ເຈົ້າເວົ້າວ່າ ເຈົ້າຮັກຂ້ອຍໄດ້ຢ່າງໃດ ໃນ ເມື່ອເຈົ້າບໍ່ຮັກຂ້ອຍເລີຍ? ເຈົ້າຫລອກລວງ ຂ້ອຍ ເຖິງສາມເທື່ອ ແລະ ເຈົ້າຍັງບໍ່ທັນບອກ ຂ້ອຍເລີຍວ່າ ດ້ວຍເຫດໃດເຈົ້າຈຶ່ງແຂງແຮງແທ້? ”
|
||
\v 16 ນາງເດລີລາ ໄດ້ຖາມຢູ່ທຸກມື້ ຈົນແຊມຊັນເບື່ອໜ່າຍ ທີ່ຈະຟັງຍ້ອນນາງ ລົບກວນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ໃນທີ່ສຸດແຊມຊັນ ຈຶ່ງບອກນາງຕາມຄວາມຈິງ ວ່າ, “ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຕັດຜົມຈັກເທື່ອເພາະຂ້ອຍອຸທິດຕົວແກ່ພຣະເຈົ້າ ເປັນຄົນນາຊີຣີ [ດ] ນັບຕັ້ງແຕ່ມື້ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເກີດມາ. ຖ້າຂ້ອຍຕັດຜົມເມື່ອໃດ ຂ້ອຍຈະສູນເສຍແຮງເມື່ອນັ້ນ ແລະ ຂ້ອຍຈະບໍ່ແຂງແຮງ ດັ່ງຄົນທົ່ວໄປ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ເມື່ອນາງເດລີລາ ແນ່ໃຈວ່າແຊມຊັນ ໄດ້ບອກຄວາມຈິງ ແລ້ວນາງກໍສົ່ງຂ່າວໄປ ບອກ ພວກກະສັດຟີລິດສະຕິນ ວ່າ, “ເຊີນກັບ ມາອີກເທື່ອໜຶ່ງເຖີດ ແຊມຊັນໄດ້ບອກຄວາມຈິງໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ແລ້ວ. ” ພວກເຂົາຈຶ່ງມາພ້ອມທັງຖືເງິນມານາໍດ້ວຍ.
|
||
\v 19 ເດລີລາ ໄດ້ກ່ອມ ແຊມຊັນ ໃຫ້ນອນເທິງຕັກຂອງນາງ ແລະ ເອີ້ນໃຫ້ຜູ້ໜຶ່ງມາຕັດຜົມຂອງລາວອອກເຈັດ ປອຍ. [ຕ] ແລ້ວນາງກໍໄດ້ຊຸກແຊມຊັນ ໃຫ້ຕື່ນແຕ່ລາວບໍ່ມີແຮງສາແລ້ວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ນາງເດລີລາ ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ແຊມຊັນ ພວກຟີລິດສະຕິນ ກາໍລັງມາ. ” ແຊມຊັນ ຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຄິດວ່າ, “ຂ້ອຍຈະໄປໄດ້ຢ່າງສະບາຍ ດັ່ງແຕ່ກ່ອນ. ” ລາວບໍ່ຮູ້ເລີຍວ່າ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ບໍ່ໄດ້ຢູ່ນາໍລາວແລ້ວ.
|
||
\v 21 ຕໍ່ມາພວກຟີລິດສະຕິນ ກໍຈັບແຊມຊັນໄດ້ ແລະ ເຈາະແກ່ນຕາທັງສອງຂອງລາວ. ພວກເຂົາໄດ້ນາໍລາວໄປຍັງເມືອງກາຊາ ແລະ ໃຊ້ໂສ້ທີ່ເປັນທອງສໍາຣິດລ່າມລາວໄວ້ ແລະ ທັງບັງຄັບລາວໃຫ້ໂມ້ແປ້ງຢູ່ໃນຄຸກ.
|
||
\v 22 ແຕ່ຜົມຂອງແຊມຊັນໄດ້ເລີ່ມປົ່ງຂຶ້ນອີກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ພວກກະສັດຂອງຊາວຟີລິດສະຕິນ ໄດ້ພາກັນມາສະເຫລີມສະຫລອງງານຖວາຍບູຊາ ຄັ້ງຍິ່ງໃຫຍ່ແກ່ພະດາໂກນ ຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາຮ້ອງເພງວ່າ, “ພະຂອງພວກເຮົາໃຫ້ພວກເຮົາມີໄຊເໜືອແຊມຊັນ ສັດຕູຄູ່ອາຄາດ. ”
|
||
\v 24-25 ພວກເຂົາກາໍລັງມ່ວນຊື່ນ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ຈົ່ງນາໍແຊມຊັນອອກມາ ແລະ ບັງຄັບມັນເຮັດຕະຫລົກໃຫ້ພວກເຮົາເບິ່ງ. ” [ຖ] ເມື່ອ ພວກເຂົາໄດ້ນາໍແຊມຊັນ ອອກມາຈາກຄຸກ ແລ້ວ ພວກເຂົາກໍໃຫ້ລາວຢືນຢູ່ລະຫວ່າງ ເສົາຂອງຕຶກ ແລະ ບັງຄັບລາວເຮັດຕະຫລົກ ໃຫ້ພວກເຂົາເບິ່ງ. [ທ] ເມື່ອປະຊາຊົນເຫັນ ແຊມຊັນ ຈຶ່ງພາກັນສັນລະເສີນພະຂອງພວກ ຕົນວ່າ, “ພະຂອງພວກເຮົາໃຫ້ພວກເຮົາມີໄຊຊະນະ ເໜືອເຫລົ່າສັດຕູຜູ້ທີ່ທາໍລາຍດິນແດນ ແລະ ຂ້າຄົນຂອງພວກເຮົາຫລາຍຄົນ. ”
|
||
\v 26 ແຊມຊັນ ເວົ້າກັບເດັກນ້ອຍຜູ້ທີ່ຈູງມືຂອງ ລາວນັ້ນ ວ່າ, “ພາຂ້ອຍໄປຢືນຢູ່ແປະ ກັບເສົາຄໍ້າຕຶກນີ້ແດ່ ເພາະຂ້ອຍຢາກອີງເສົາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ຫໍໂຮງນີ້ ເຕັມໄປດ້ວຍປະຊາຊົນທັງຊາຍແລະຍິງ. ກະສັດຟີລິດສະຕິນ ທັງຫ້າຄົນ ກໍຢູ່ໃນບ່ອນນັ້ນດ້ວຍ. ທີ່ເທິງຫລັງຄາພຽງມີປະຊາຊົນທັງຊາຍ ແລະຍິງປະມານສາມພັນຄົນ; ພວກເຂົາຕ່າງກໍພວມຈ້ອງຕາເບິ່ງແຊມຊັນ ຕະຫລົກໃຫ້ພວກເຂົາເບິ່ງ. [ນ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 28 ແລ້ວແຊມຊັນ ກໍພາວັນນາອະທິຖານ ວ່າ, “ຂ້າແດ່ພຣະເຈົ້າຢາເວ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ ຂໍໂຜດຈື່ຈໍາຂ້ານ້ອຍດ້ວຍເຖີດ. ໂອ ພຣະເຈົ້າເອີຍ ໂຜດໃຫ້ກໍາລັງວັງຊາແກ່ຂ້ານ້ອຍອີກພຽງຄັ້ງດຽວເທົ່ານັ້ນ ເພື່ອຂ້ານ້ອຍ ຈະລ້າງແຄ້ນພວກຟີລິດສະຕິນ ເພາະພວກເຂົາເຈາະແກ່ນຕາທັງສອງເບື້ອງຂອງຂ້ານ້ອຍ. ”
|
||
\v 29 ສະນັ້ນ ແຊມຊັນຈຶ່ງຈັບສອງ ເສົາກາງ ທີ່ຄໍ້າຫໍໂຮງແລະທຸ້ມເທ ກາໍລັງທັງໝົດ ທີ່ຕົນມີຢູ່ຊຸກເສົາທັງສອງນັ້ນ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ພ້ອມທັງຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ຂໍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍ ຕາຍພ້ອມກັບຊາວຟີລິດສະຕິນ ນີ້ເຖີດ. ” ລາວຊຸກເສົາຈົນຫໍໂຮງ ເຈື່ອນລົງທັບກະສັດ ທັງຫ້າ ແລະ ຄົນອື່ນ ໆ ອິກ. ແຊມຊັນໄດ້ຂ້າຄົນໃນເວລາທີ່ລາວຕາຍນີ້ ຫລາຍກວ່າຄາວທີ່ລາວຍັງມີຊີວິດຢູ່.
|
||
\v 31 ພວກຍາດຕິພີ່ນ້ອງກັບຄອບຄົວຂອງແຊມຊັນໄດ້ມາເອົາ ສົບຂອງລາວກັບເມືອ ແລະນາໍໄປຝັງໄວ້ຢູ່ໃນ ບ່ອນຝັງສົບຂອງມາໂນອາ ພໍ່ຂອງລາວທຢູ່ລະຫວ່າງ ເມືອງໂຊຣາ ແລະເມືອງເອັດຊະຕາໂອນ. ແຊມຊັນໄດ້ປົກຄອງຊາດອິດສະຣາເອນ ເປັນເວລາຊາວປີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 17
|
||
\p
|
||
\v 1 ຍັງມີຊາຍຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ມີກາ. ລາວອາໄສຢູ່ໃນແຖບພູດອຍ ເອຟຣາອິມ.
|
||
\v 2 ລາວເວົ້າຕໍ່ແມ່ຂອງລາວວ່າ, “ເວລາຄົນລັກເອົາເງິນໜຶ່ງພັນໜຶ່ງຮ້ອຍຫລຽນຂອງແມ່ໄປ ນັ້ນ ລູກໄດ້ຍິນວ່າແມ່ສາບແຊ່ງຄົນຂີ້ລັກ. ນີ້ເດ ເງິນຈາໍ ນວນນັ້ນລູກເອງເປັນຜູ້ເອົາໄປ. ” ແມ່ຈຶ່ງເວົ້າຕໍ່ລາວ ວ່າ, “ລູກເອີຍ ຂໍໃຫ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອວຍພອນເຈົ້າເຖີດ”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ແລ້ວ ມີກາ ກໍເອົາເງິນສົ່ງຄືນໃຫ້ແມ່ຂອງຕົນ. ນາງເວົ້າວ່າ, “ເພື່ອໃຫ້ລູກຂອງແມ່ພົ້ນ ຈາກຄໍາສາບແຊ່ງແມ່ຂໍຖວາຍເງິນຈາໍນວນນີ້ ຢ່າງໃຈຈິງ ແກ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ເຈົ້າຈະ ຕ້ອງເອົາເງິນນີ້ ໄປໃຊ້ເຄືອບຮູບເຄົາຣົບເປັນໄມ້. ບັດນີ້ແມ່ຂໍເອົາເງິນນີ້ ມອບຄືນໃຫ້ເຈົ້າ. ”
|
||
\v 4 ແລ້ວ ມີກາ ກໍສົ່ງເງິນນັ້ນຄືນໃຫ້ແມ່ຂອງຕົນ. ຜູ້ເປັນແມ່ຈຶ່ງເອົາເງິນສອງຮ້ອຍຫລຽນ ໄປໃຫ້ຊ່າງຕີເງິນ. ຊ່າງຕີເງິນຈຶ່ງເອົາເງິນຈາໍນວນນີ້ ເຄືອບຮູບເຄົາຣົບທີ່ເຮັດດ້ວຍໄມ້. ແລ້ວຮູບເຄົາຣົບນັ້ນ ກໍຖືກນາໍມາຕັ້ງໄວ້ໃນເຮືອນຂອງມີກາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ສະນັ້ນ ມີກາ ຈຶ່ງມີບ່ອນຂາບໄຫວ້ສ່ວນຕົວ. ລາວຍັງໄດ້ເຮັດຮູບເຄົາຣົບບາງຮູບ ແລະ ເອໂຟດ ຜືນໜຶ່ງ [ບ] ແລ້ວກໍແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ ຜູ້ໜຶ່ງໃນພວກລູກຊາຍຂອງຕົນເປັນປະໂຣຫິດ.
|
||
\v 6 ໃນສະໄໝນັ້ນຊາດອິດສະຣາເອນ ບໍ່ທັນມີກະສັດເທື່ອ ແລະ ຕ່າງຄົນຕ່າງກໍເຮັດຕາມໃຈມັກຂອງໃຜລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ເວລານັ້ນ ຍັງມີຊາຍໜຸ່ມຊາວເລວີ ຜູ້ໜຶ່ງ ທີ່ເຄີຍຢູ່ເມືອງເບັດເລເຮັມ ໃນແຂວງຢູດາຍ.
|
||
\v 8 ລາວໄດ້ໜີຈາກເມືອງເບັດເລເຮັມ ເພື່ອໄປຊອກຫາບ່ອນຢູ່ໃນທີ່ອື່ນ. ໃນຂະນະທີ່ເດີນທາງໄປນັ້ນ ລາວໄດ້ແວ່ເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງມີກາ ຊຶ່ງຢູ່ທາງແຖບພູດອຍ ເອຟຣາອິມ.
|
||
\v 9 ມີກາ ຈຶ່ງຖາມລາວວ່າ, “ເຈົ້າມາແຕ່ໃສ? ” ລາວຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍມາແຕ່ເມືອງເບັດເລເຮັມ ຂ້ອຍເປັນຄົນເລວີ ແລະ ກາໍລັງຊອກຫາບ່ອນຢູ່ອາໄສ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ມີກາ ຈຶ່ງ ເວົ້າວ່າ, “ຢູ່ກັບຂ້ອຍສາ ມາເປັນທີ່ປຶກສາ ແລະ ເປັນປະໂຣຫິດຂອງຂ້ອຍ. ທຸກປີໃດ ຂ້ອຍຈະຈ່າຍເງິນໃຫ້ເຈົ້າ ສິບຫລຽນ ພ້ອມທັງເຄື່ອງນຸ່ງ ແລະ ອາຫານ ການກິນ. ” [ປ]
|
||
\v 11 ຝ່າຍຊາຍໜຸ່ມເລວີ ກໍຕົກລົງຢູ່ກັບມີກາ ແລະ ເພິ່ນຖືລາວເປັນດັ່ງລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງຂອງຕົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ມີກາ ແຕ່ງຕັ້ງລາວໃຫ້ເປັນປະໂຣຫິດ ແລະ ທັງໃຫ້ລາວອາໄສຢູ່ໃນເຮືອນນາໍດ້ວຍ.
|
||
\v 13 ມີກາ ຈຶ່ງເວົ້າກັບຕົນເອງວ່າ, “ບັດນີ້ ຂ້ອຍຮູ້ວ່າ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະໃຫ້ຂ້ອຍຮັ່ງມີເປັນດີ ເພາະຂ້ອຍໄດ້ຄົນເລວີ ເປັນປະໂຣຫິດສໍາລັບຂ້ອຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 18
|
||
\p
|
||
\v 1 ໃນຄາວນັ້ນ ຊາດອິດສະຣາເອນ ຍັງບໍ່ທັນມີກະສັດເທື່ອ. ເວລານັ້ນ ຄົນໃນເຜົ່າດານ ກໍາລັງຊອກຫາເຂດແດນມາເປັນຂອງຕົນ ເພື່ອຕັ້ງຖິ່ນຖານ ຢູ່ຍ້ອນວ່າໃນບັນດາເຜົ່າ ຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ນັ້ນພວກເຂົາຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບດິນແດນສ່ວນໃດ ໆ ມາເປັນກໍາມະສິດເລີຍ.
|
||
\v 2 ດັ່ງນັ້ນ ຊາວດານ ຈຶ່ງຄັດເລືອກ ເອົາຊາຍທີ່ອົງອາດກ້າຫານ [ຜ] ຫ້າຄົນ ຈາກ ທຸກຄອບຄົວໃນເຜົ່າຂອງຕົນ ແລະ ໃຊ້ພວກເຂົາຈາກເມືອງໂຊຣາ ແລະ ເອຊະຕາໂອນ ໄປສໍາຫລວດເບິ່ງດິນແດນຕາມຄໍາສັ່ງ. ພໍມາເຖິງແຖບພູດອຍ ເອຟຣາອິມ ພວກເຂົາກໍມາຢູ່ທີ່ເຮືອນຂອງມີກາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ເມື່ອອາໄສຢູ່ນັ້ນ ເຂົາກໍຈື່ສຽງຂອງຊາຍໜຸ່ມຊາວເລວີໄດ້ ຈຶ່ງຖາມລາວວ່າ, “ເຈົ້າມາເຮັດຫຍັງຢູ່ທີ່ນີ້? ໃຜສົ່ງເຈົ້າມາ? ”
|
||
\v 4 ລາວ ຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍມີຂໍ້ຕົກລົງກັບມີກາ ຜູ້ທີ່ຈ້າງ ຂ້ອຍໃຫ້ມາບົວລະບັດຮັບໃຊ້ເປັນປະໂຣຫິດ ຂອງລາວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ພວກເຂົາຈຶ່ງເວົ້າກັບຊາຍໜຸ່ມຊາວເລວີ ວ່າ, “ກະລຸນາຖາມພຣະເຈົ້າໃຫ້ແດ່ ວ່າການ ເດີນທາງຂອງພວກເຮົາໃນຄັ້ງນີ້ ຈະສໍາເລັດຜົນຫລືບໍ? ”
|
||
\v 6 ປະໂຣຫິດຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ພວກທ່ານບໍ່ຕ້ອງເປັນຫ່ວງນໍາ ສິ່ງໃດເລີຍ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈະປົກປັກຮັກສາໃນການ ເດີນທາງຄັ້ງນີ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ດັ່ງນັ້ນ ຊາຍທັງຫ້າຄົນ ຈຶ່ງຈາກໄປຍັງເມືອງລາອິດ. ໃນເມືອງນີ້ ພວກເຂົາເຫັນວ່າ ປະຊາຊົນຢູ່ກັນຢ່າງປອດໄພ ເໝືອນກັບພວກຊີໂດນ ຢູ່ກັນຢ່າງສະຫງົບສຸກ ແລະ ມິດງຽບ ຢ່າງບໍ່ມີການຜິດຂ້ອງຕ້ອງຖຽງກັນເລີຍ. ພວກເຂົາມີທຸກສິ່ງທີ່ຕ້ອງການ. [ຝ] ພວກເຂົາ ຢູ່ຫ່າງໄກຈາກພວກຊີໂດນ ແລະ ບໍ່ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງກັບຄົນອື່ນ.
|
||
\v 8 ເມື່ອຊາຍທັງຫ້າ ກັບຄືນມາຍັງເມືອງໂຊຣາ ແລະ ເມືອງເອຊະຕາໂອນ ແລ້ວຊາວເມືອງກໍຖາມເຖິງສິ່ງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ພົບເຫັນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ພວກເຂົາຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຮົາ ພາກັນໄປຕີເອົາເມືອງລາອິດ ພວກຂ້ອຍໄດ້ເຫັນເມືອງນັ້ນ ເປັນດິນແດນດີທີ່ສຸດ. ຢ່າ ພາກັນຢູ່ບ່ອນນີ້ລ້າ ໆ ຈົ່ງຮີບຟ້າວໄປຢຶດດິນແດນນັ້ນ
|
||
\v 10 ເມື່ອໄປຮອດທີ່ນັ້ນແລ້ວ ພວກເຈົ້າຈະພົບວ່າ ຊາວເມືອງນັ້ນບໍ່ໄດ້ສົງໄສສິ່ງໃດ ໆ ເລີຍ. ມັນເປັນເມືອງໃຫຍ່ ແລະ ທັງມີທຸກສິ່ງທີ່ຕ້ອງການດ້ວຍ ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມອບເມືອງນັ້ນ ໃຫ້ແກ່ພວກເຈົ້າແລ້ວ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ດັ່ງນັ້ນ ຊາຍຫົກຮ້ອຍຄົນຈາກເຜົ່າດານ ຈຶ່ງຕຽມພ້ອມສູ້ຮົບ ແລະ ເດີນທາງ ອອກໄປຈາກເມືອງໂຊຣາ ແລະ ເອຊະຕາໂອນ.
|
||
\v 12 ພວກເຂົາຂຶ້ນໄປຕັ້ງທີ່ໝັ້ນຢູ່ທາງດ້ານຕາເວັນຕົກຂອງກີເລອາດ ເຢອາຣິມ ໃນແຂວງຢູດາຍ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ບ່ອນນີ້ຈຶ່ງຍັງມີຊື່ວ່າ ທີ່ໝັ້ນຂອງພວກດານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ຈາກບ່ອນນີ້ ພວກເຂົາກໍມາຮອດເຮືອນ ຂອງມີກາ ທີ່ແຖບພູດອຍ ເອຟຣາອິມ.
|
||
\v 14 ແລ້ວຊາຍທັງຫ້າທີ່ໄດ້ໄປສອດແນມເບິ່ງອ້ອມແອ້ມເມືອງລາອິດ ກໍໄດ້ບອກພັກພວກຂອງຕົນວ່າ, “ພວກເຈົ້າຮູ້ຈັກບໍ ໃນບ້ານນີ້ມີເຮືອນ ຫລັງໜຶ່ງທີ່ມີຮູບເຄົາຣົບເປັນໄມ້ເຄືອບດ້ວຍເງິນ. ນອກຈາກນີ້ ຍັງມີຮູບເຄົາຣົບອື່ນ ໆ ແລະ ເອໂຟດຜືນໜຶ່ງອີກ. ພວກເຈົ້າຄິດວ່າ ພວກເຮົາຄວນຈະເຮັດຢ່າງໃດ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15 ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຂຶ້ນໄປຍັງເຮືອນ ຂອງມີກາ ບ່ອນທີ່ຊາຍໜຸ່ມຊາວເລວີ ອາໄສຢູ່ ນັ້ນ ແລະ ຖາມເຖິງຄວາມສຸກທຸກຂອງລາວ.
|
||
\v 16 ໃນຂະນະດຽວກັນນັ້ນ ທະຫານຊາວ ດານ ຫົກຮ້ອຍຄົນກໍຢືນຢູ່ທີ່ປະຕູບ້ານ ແລະ ຕຽມພ້ອມສູ້ຮົບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ໃນເວລາທີ່ປະໂຣຫິດ ກາໍລັງຢູ່ທີ່ປະຕູບ້ານກັບທະຫານຫົກຮ້ອຍຄົນນັ້ນ; ສອດແນມ ຫ້າຄົນກໍໄດ້ເຂົ້າໄປໃນເຮືອນ ແລະ ຢຶດຮູບເຄົາຣົບເປັນໄມ້ເຄືອບດ້ວຍເງິນ, ຮູບເຄົາຣົບອື່ນ ໆ, ຕະຫລອດທັງເອໂຟດ ດ້ວຍ.
|
||
\v 18 ເມື່ອຊາຍເຫລົ່ານັ້ນ ເຂົ້າໄປເອົາສິ່ງຂອງສັກສິດອອກມາຈາກເຮືອນຂອງມີກາ ປະໂຣຫິດຈຶ່ງຖາມວ່າ, “ພວກເຈົ້າກໍາລັງເຮັດຫຍັງຫັ້ນ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ຢ່າປາກ ຈົ່ງມາ ກັບພວກເຮົາສາ ໄປເປັນປະໂຣຫິດ ແລະ ເປັນທີ່ປຶກສາຂອງພວກເຮົາ. ທ່ານຈະເປັນປະໂຣຫິດຂອງຊາຍພຽງຄົນດຽວ ຫລື ທ່ານຈະເປັນປະໂຣຫິດຂອງເຜົ່າໜຶ່ງ ໃນຊາດອິດສະຣາເອນທັງໝົດ ອັນໃດຈະດີກວ່າກັນ? ”
|
||
\v 20 ເລື່ອງນີ້ ເຮັດໃຫ້ປະໂຣຫິດມີຄວາມດີໃຈຫລາຍ; ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງນາໍເອົາສິ່ງສັກສິດເຫລົ່ານັ້ນໜີຕາມ ຊາວດານໄປ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 21 ພວກເຂົາໄດ້ເລີ່ມອອກເດີນທາງກັບໄປ ໂດຍໃຫ້ລູກ, ຝູງສັດ ແລະ ສິ່ງຂອງ ຂອງພວກເຂົາອອກໜ້າກ່ອນ.
|
||
\v 22 ພວກເຂົາ ໄດ້ເດີນທາງໄປເປັນໄລຍະໄກ ພໍສົມຄວນ ຈາກເຮືອນຂອງມີກາ ເມື່ອມີກາຮ້ອງເອົາພວກໄທບ້ານໃກ້ຄຽງໃຫ້ອອກໄປສູ້ຮົບ. ພວກເຂົາໄດ້ຕິດຕາມພວກດານໄປ
|
||
\v 23 ແລະ ຮ້ອງໃສ່ພວກເຂົາ. ພວກດານຈຶ່ງຫັນຫລັງມາ ຮ້ອງຖາມຄືນວ່າ, “ມີເລື່ອງຫຍັງ ເປັນຫຍັງຈຶ່ງ ມີຄົນມາຫລວງຫລາຍຢ່າງນີ້?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ມີກາ ຖາມຄືນວ່າ, “ພວກທ່ານຖາມວ່າ ‘ມີເລື່ອງຫຍັງ? ’ ໝາຍຄວາມວ່າຢ່າງໃດ? ພວກທ່ານເອົາປະໂຣຫິດ ແລະ ຮູບພະ ຊຶ່ງ ຂ້ອຍໄດ້ສ້າງນັ້ນໜີມາໝົດ ມີຫຍັງເຫລືອໄວ້ໃຫ້ຂ້ອຍແດ່? ”
|
||
\v 25 ຊາວດານ ຈຶ່ງບອກລາວ ວ່າ, “ທາງທີ່ດີແລ້ວ ເຈົ້າຢ່າເວົ້າຫຍັງດີກວ່າ ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຢາກໃຫ້ທະຫານເຫລົ່ານີ້ ໃຈຮ້າຍ ແລະ ຕໍ່ສູ້ພວກເຈົ້າ. ແລ້ວເຈົ້າທັງຄອບຄົວກໍຈະຕາຍໝົດ. ”
|
||
\v 26 ແລ້ວຊາວ ດານ ກໍໄດ້ອອກເດີນທາງໄປຕໍ່. ເມື່ອມີກາເຫັນວ່າ ພວກເຂົາມີກໍາລັງຫລາຍກວ່າຕົນ; ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງກັບຄືນເມືອ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27-28 ຫລັງຈາກ ຊາວດານ ໄດ້ນາໍເອົາປະໂຣຫິດ ແລະ ສິ່ງຂອງທີ່ມີກາໄດ້ສ້າງ ນັ້ນມາແລ້ວ ພວກເຂົາກໍໄປໂຈມຕີເມືອງ ລາອິດ ຊຶ່ງເປັນເມືອງທີ່ສະຫງົບງຽບ ແລະ ປະຊາຊົນກໍຢູ່ກັນຢ່າງສັນຕິ ໃນຮ່ອມພູໃກ້ກັບເມືອງເບັດເຣໂຮບ. ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າຊາວເມືອງ ແລະ ເຜົາເມືອງຖິ້ມ. ເມືອງລາອິດ ຢູ່ໄກຈາກເມືອງຊີໂດນ ແລະ ບໍ່ມີການກ່ຽວຂ້ອງ ກັບຄົນພວກອື່ນແຕ່ຢ່າງໃດ. ດັ່ງນັ້ນ ຈຶ່ງບໍ່ມີໃຜມາຊ່ວຍພວກເຂົາ. ຊາວດານ ໄດ້ສ້າງເມືອງນີ້ຂຶ້ນໃໝ່ ແລະ ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
|
||
\v 29 ພວກເຂົາປ່ຽນຊື່ເມືອງ ລາອິດ ມາເປັນເມືອງດານ ຊຶ່ງເປັນຊື່ສືບທອດກັນມາຈາກປູ່ຍ່າຕາຍາຍຂອງພວກເຂົາ ທີ່ຊື່ ວ່າ, ດານ ລູກຊາຍຂອງຢາໂຄບ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 30 ຊາວດານ ໄດ້ຕັ້ງຮູບເຄົາຣົບຂຶ້ນຂາບໄຫວ້ ແລະ ໂຢນາທານ ລູກຊາຍຂອງເກໂຊນ ແລະ ຫລານຊາຍຂອງໂມເຊ ໄດ້ເປັນຜູ້ບົວລະບັດຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ ໃນຖານະປະໂຣຫິດຂອງຊາວດານ ແລະ ເຊື້ອສາຍຂອງໂຢນາທານ ກໍໄດ້ບົວລະບັດຮັບໃຊ້ເປັນປະໂຣຫິດ ເລື້ອຍມາຈົນກວ່າປະຊາຊົນໄດ້ຖືກຈັບໄປເປັນຊະເລີຍໃນຕ່າງຖິ່ນ.
|
||
\v 31 ຮູບເຄົາຣົບຂອງມີກາ ກໍຍັງຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນຕະຫລອດມາ ຕາບໃດທີ່ຫໍເຕັນບ່ອນນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ ຍັງຢູ່ໃນເມືອງຊີໂລ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 19
|
||
\p
|
||
\v 1 ໃນສະໄໝທີ່ຊາດອິດສະຣາເອນ ຍັງບໍ່ທັນມີກະສັດເທື່ອນັ້ນ ໄດ້ມີຄົນເລວີຄົນໜຶ່ງທີ່ອາໄສຢູ່ບ່ອນໄກທີ່ສຸດ ທາງແຖບພູດອຍເອຟຣາອິມ. ລາວໄດ້ຍິງຜູ້ໜຶ່ງຈາກເມືອງເບັດ ເລເຮັມ ແຂວງຢູດາຍ ມາເປັນເມຍນ້ອຍຂອງຕົນ.
|
||
\v 2 ແຕ່ຍິງຄົນນີ້ຄຽດໃຫ້ລາວ. ສະນັ້ນ ນາງຈຶ່ງກັບຄືນໄປຢູ່ນາໍພໍ່ຂອງຕົນທີ່ເບັດເລເຮັມ ເປັນເວລາສີ່ເດືອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ຕໍ່ມາ ຄົນເລວີຜູ້ນີ້ກໍຕັດສິນໃຈຕາມນາງໄປ ແລະ ພະຍາຍາມຊັກຊວນນາງໃຫ້ຄືນເມືອຢູ່ກັບຕົນ. ລາວພາຄົນຮັບໃຊ້ກັບລໍສອງໂຕຂອງຕົນໄປນາໍ. ນາງໄດ້ພາຜົວທີ່ເປັນຄົນເລວີ ເຂົ້າໄປໃນເຮືອນ. ເມື່ອພໍ່ຂອງນາງເຫັນ ຄົນເລວີຜູ້ນີ້ ເພິ່ນກໍຮັບຕ້ອນລາວດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ.
|
||
\v 4 ຜູ້ເປັນພໍ່ເຖົ້າໄດ້ໜ່ວງໜ່ຽວຢາກໃຫ້ລູກເຂີຍຢູ່ນາໍຕົນເປັນເວລາສາມມື້. ຄູ່ຜົວເມຍຈຶ່ງໄດ້ກິນເຂົ້າ ແລະ ນອນຄ້າງຄືນຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ຕົກມາ ໃນຕອນເຊົ້າຂອງມື້ທີສີ່ ພວກເຂົາກໍລຸກແຕ່ເຊົ້າ ໆ ແລະ ຕຽມຕົວຈະກັບຄືນເມືອ, ແຕ່ພໍ່ຂອງຍິງນັ້ນໄດ້ເວົ້າກັບຄົນເລວີຜູ້ນີ້ວ່າ, “ກິນຫຍັງຈັກໜ້ອຍກ່ອນສາ ເພື່ອເຈົ້າຈະໄດ້ມີແຮງ ແລ້ວຈຶ່ງໄປ. ”
|
||
\v 6 ດັ່ງນັ້ນ ຊາຍທັງສອງຈຶ່ງນັ່ງລົງກິນ ແລະ ດື່ມນາໍກັນ. ແລ້ວຜູ້ເປັນພໍ່ຂອງຍິງນັ້ນ ກໍເວົ້າກັບລາວອີກ ວ່າ, “ນອນຄ້າງຄືນຢູ່ທີ່ນີ້ອີກສາ ເຮັດໃຫ້ສະບາຍໃຈກ່ອນ ຈຶ່ງກັບເມືອ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 7 ຊາຍເລວີ ຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນວ່າຈະອອກໄປ ແຕ່ຜູ້ເປັນພໍ່ເຖົ້າຍັງຊັກຊວນໃຫ້ລາວຢູ່ອີກ ລາວຈຶ່ງຄ້າງຄືນຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
|
||
\v 8 ໃນຕອນເຊົ້າ ແຕ່ເດິກ ໆ ຂອງມື້ທີຫ້າ ລາວກໍາລັງຈະອອກໄປ ແຕ່ຜູ້ເປັນພໍ່ເຖົ້າເວົ້າອີກ ວ່າ, “ກິນຫຍັງ ກ່ອນສາ ແລະຖ້າໃຫ້ມັນສວຍສາກ່ອນ ຈຶ່ງຄ່ອຍໄປ. ” ດັ່ງນັ້ນ ທັງສອງຈຶ່ງນັ່ງລົງກິນເຂົ້ານາໍກັນອີກ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 9 ເທື່ອໜຶ່ງອີກ ເມື່ອຊາຍເລວີ ກັບເມຍນ້ອຍ ແລະ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງຕົນກາໍລັງຈະອອກໄປນັ້ນ ຜູ້ເປັນພໍ່ເຖົ້າຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ເບິ່ງດູ ດຽວນີ້ມັນກໍໃກ້ຈະຄ່ຳຢູ່ແລ້ວ ເຈົ້າພັກຢູ່ນີ້ອີກຈັກຄືນ ຄົງຈະເປັນການດີກວ່າ ເພາະມັນໃກ້ຈະມືດແລ້ວ. ຈົ່ງຢູ່ທີ່ນີ້ ແລະເຮັດໃຫ້ໃຈສະບາຍກ່ອນ ແລະມື້ອື່ນຈຶ່ງກັບເມືອແຕ່ເດິກ ໆ ກໍໄດ້.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10-11 ແຕ່ຊາຍຄົນນີ້ ບໍ່ຢາກຄ້າງຄືນ ອີກຕໍ່ໄປ. ສະນັ້ນລາວ ແລະເມຍນ້ອຍຂອງຕົນ ຈຶ່ງອອກເດີນທາງພ້ອມກັບຄົນຮັບໃຊ້ ແລະ ລໍສອງໂຕ ທີ່ມີອານພາດເທິງຫລັງ. ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ເດີນທາງມາໃກ້ຈະຮອດເມືອງ ເຢບູ (ເຢຣູຊາເລັມ) ກໍຂ້ອນຄໍ່າແລ້ວ. ຄົນຮັບໃຊ້ຈຶ່ງເວົ້າກັບນາຍຂອງຕົນ ວ່າ, “ພວກເຮົາ ຄ້າງຄືນຢູ່ທີ່ເມືອງ ເຢບູ ນີ້ສາກ່ອນບໍ່ດີບໍ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12-13 ແຕ່ນາຍຂອງລາວຕອບ ວ່າ, “ພວກເຮົາຈະບໍ່ຢຸດພັກຢູ່ໃນເມືອງ ທີ່ບໍ່ເປັນຂອງຄົນອິດສະຣາເອນ. ໃຫ້ພວກເຮົາຜ່ານເມືອງນີ້ ໄປໄກຈັກໜ້ອຍ ແລະ ຄ້າງຄືນຢູ່ທີ່ກີເບອາ ຫລືທີ່ ຣາມາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 14 ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງກາຍເມືອງ ເຢບູ ແລະ ເດີນທາງຕໍ່ໄປ. ເມື່ອພວກເຂົາມາເຖິງເມືອງກີເບອາ ໃນເຂດແດນຂອງເຜົ່າເບັນຢາມິນ ກໍເປັນເວລາຕາເວັນຕົກດິນແລ້ວ.
|
||
\v 15 ພວກເຂົາຈຶ່ງແວ່ເຂົ້າໄປຄ້າງຄືນໃນເມືອງນີ້. ພວກເຂົາໄດ້ເຂົ້າໄປໃນເມືອງ ແລະ ນັ່ງຢູ່ທີ່ສີ່ແຍກກາງເມືອງ; ແຕ່ບໍ່ມີໃຜເຊີນພວກເຂົາ ໃຫ້ເຂົ້າໄປພັກຄ້າງຄືນຢູ່ໃນເຮືອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ໃນຂະນະນນັ້ ຍັງມີຊາຍແກ່ຜູ້ໜຶ່ງ ທີ່ຫາກໍເລີກຈາກວຽກໄຮ່ການນາຂອງຕົນ ກໍາລັງຍ່າງຜ່ານມາທາງນັ້ນ. ລາວເປັນຄົນມາຈາກແຖບພູດອຍ ເອຟຣາອິມ ແຕ່ດຽວນີ້ ອາໄສຢູ່ໃນເມືອງກີເບອາ (ສ່ວນຄົນອື່ນທີ່ຢູ່ໃນເມືອງນີ້ ເປັນຊາວເຜົ່າເບັນຢາມິນ).
|
||
\v 17 ເມື່ອຊາຍແກ່ຜູ້ນີ້ສັງເກດເຫັນຄົນແປກໜ້າ ທີ່ສີ່ແຍກກາງເມືອງ ລາວຈຶ່ງຖາມວ່າ, “ພວກເຈົ້າມາແຕ່ໃສ? ແລະ ພວກເຈົ້າຈະໄປໃສ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ຄົນເລວີ ຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ພວກຂ້ອຍມາຈາກເມືອງເບັດເລເຮັມ ແຂວງຢູດາຍ; ດຽວນີ້ ພວກຂ້ອຍກາໍລັງກັບເມືອເຮືອນ [ພ] ທີ່ຢູ່ໄກອອກໄປທາງແຖບພູດອຍ ເອຟຣາອິມ ພຸ້ນ ແຕ່ບໍ່ມີໃຜເຊີນພວກຂ້ອຍໃຫ້ເຂົ້າໄປຄ້າງຄືນໃນເຮືອນ.
|
||
\v 19 ເຖິງແມ່ນວ່າ ພວກຂ້ອຍມີອາຫານ, ມີເຟືອງໃຫ້ລໍ, ມີເຂົ້າຈີ່ ແລະ ນາໍ້ອະງຸ່ນສໍາລັບຂ້ອຍກັບເມຍ ແລະ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງຂ້ອຍກໍດີ. ພວກຂ້ອຍມີທຸກສິ່ງມາພ້ອມ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ຊາຍແກ່ຄົນນັ້ນ ຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍເອງ ຍິນດີຕ້ອນຮັບພວກເຈົ້າ ໃຫ້ເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຈະເບິ່ງແຍງພວກເຈົ້າ ພວກເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງຄ້າງຄືນຢູ່ທີ່ສີ່ແຍກກາງເມືອງນີ້ດອກ. ”
|
||
\v 21 ແລ້ວລາວກໍພາພວກເຂົາເມືອເຮືອນຂອງຕົນ ແລະ ເອົາເຟືອງໃຫ້ລໍກິນ. ແຂກຂອງຊາຍແກ່ໄດ້ພາກັນລ້າງຕີນ ແລະ ກິນເຂົ້າແລງ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາກາໍລັງລົມກັນຢ່າງມ່ວນຊື່ນຢູ່ນັ້ນ ໄດ້ມີພວກນັກເລງມາລ້ອມເຮືອນໄວ້ ແລະໃຊ້ກາໍປັ້ນຕີປະຕູເຮືອນ. ພວກເຂົາຮ້ອງບອກຊາຍແກ່ຜູ້ນັ້ນ ວ່າ, “ຈົ່ງນາໍເອົາຊາຍທີ່ມາຄ້າງຢູ່ໃນເຮືອນຂອງເຈົ້າ ອອກມາ ເພາະພວກຂ້ອຍຢາກຮ່ວມເພດກັບລາວ. ”
|
||
\v 23 ແຕ່ຊາຍແກ່ຄົນນີ້ໄດ້ອອກໄປຂ້າງນອກ ແລະ ເວົ້າຕໍ່ພວກເຂົາວ່າ, “ພີ່ນ້ອງເອີຍ ຢ່າເຮັດເທາະ ຂ້ອຍຮ້ອງຂໍນາໍ. ຢ່າເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຜິດສິນທາໍ ອັນຊົ່ວຊ້ານີ້ເລີຍ ຊາຍຄົນນີ້ເປັນແຂກຂອງຂ້ອຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ຫັ້ນເດ ລູກສາວຂອງຂ້ອຍ ທີ່ຍັງບໍຣິສຸດຢູ່ ແລະເມຍຂອງລາວ. ຂ້ອຍຈະພາພວກເຂົາອອກມາໃຫ້ພວກເຈົ້າດຽວນີ້ ແລະໃຫ້ພວກເຈົ້າເຮັດຢ່າງໃດກັບພວກເຂົາ ກໍຈຶ່ງເຮັດຕາມຊອບໃຈເຖີດ ແຕ່ຢ່າເຮັດແບບຮ້າຍກາດຕໍ່ຊາຍຄົນນີ້ເລີຍ."
|
||
\v 25 ພວກນັກເລງນັ້ນບໍ່ຍອມຟັງຊາຍແກ່ຄົນນັ້ນເລີຍ. ສະນັ້ນ ຄົນເລວີ ຈຶ່ງເອົາເມຍນ້ອຍຂອງຕົນອອກໄປປະໄວ້ຢູ່ຂ້າງນອກ ກັບພວກເຂົາ. ພວກເຂົາພາກັນກຸມ ແລະ ຂົ່ມຂືນນາງຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ ຈົນເຖິງມື້ເຊົ້າ.
|
||
\v 26 ພໍຮຸ່ງເຊົ້າມາ ຍິງຄົນນີ້ ກໍມາລົ້ມຢູ່ທີ່ປະຕູເຮືອນຂອງຊາຍແກ່ຜູ້ນີ້ ຄືບ່ອນທີ່ຜົວຂອງຕົນພັກຢູ່ນັ້ນ. ເມື່ອເວລາເຊົ້າມາ ນາງກໍຍັງຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27 ເມື່ອຜົວຂອງນາງລຸກຂຶ້ນມາໃນຕອນເຊົ້າ ແລະ ເປີດປະຕູ ວ່າຈະອອກເດີນທາງໄປ ລາວກໍພົບເມຍນ້ອຍຂອງຕົນຢູ່ຕໍ່ໜ້າເຮືອນ ໂດຍນອນຢຽດມືຈຸກັບປະຕູເຮືອນ.
|
||
\v 28 ລາວເວົ້າວ່າ, “ລຸກຂຶ້ນໄປກັນເທາະ. ” ແຕ່ບໍ່ມີສຽງຕອບໃດ ໆ ໝົດ. ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເອົາສົບຂອງນາງພາດໃສ່ຫລັງລໍ ແລະອອກເດີນທາງກັບເມືອເຮືອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 29 ເມື່ອມາເຖິງເຮືອນແລ້ວ ລາວກໍໃຊ້ພ້າຕັດຮ່າງກາຍຂອງເມຍນ້ອຍນັ້ນ ອອກເປັນສິບສອງຕ່ອນ ແລະ ຈັດສົ່ງໃຫ້ແຕ່ລະເຜົ່າໃນ ສິບສອງເຜົ່າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ.
|
||
\v 30 ທຸກຄົນທີ່ໄດ້ເຫັນເຫດການນີ້ ຈຶ່ງພາກັນເວົ້າວ່າ, “ພວກເຮົາບໍ່ເຄີຍເຫັນຢ່າງນີ້ມາກ່ອນ. ຕັ້ງແຕ່ຊາວອິດສະຣາເອນ ອອກມາຈາກປະເທດເອຢິບ ບໍ່ເຄີຍມີເຫດການຢ່າງນີ້ ເກີດຂຶ້ນເລີຍ. ພວກເຮົາຄວນເຮັດຢ່າງໃດ ກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 20
|
||
\p
|
||
\v 1 ດັ່ງນັ້ນ ຊາວອິດສະຣາເອນ ທຸກຄົນຈາກເມືອງດານ ທາງພາກເໜືອ ຈົນເຖິງເບເອນເຊບາ ທາງພາກໃຕ້ ຕະຫລອດທັງພວກທີ່ມາຈາກດິນແດນ ກີເລອາດ ທາງພາກຕາເວັນອອກ ຈຶ່ງໄດ້ຕອບສະໜອງຄໍາຮຽກຮ້ອງ. ພວກເຂົາໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນ ເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວ ຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ເມືອງມີຊະປາ.
|
||
\v 2 ບັນດາຜູ້ນາໍຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ທຸກເຜົ່າໄດ້ມີໜ້າໃນທີ່ປະຊຸມ ປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າ ໂດຍມີທະຫານຍ່າງ ສີ່ແສນຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 3 ໃນເວລາດຽວກັນນັ້ນ ຊາວເບັນຢາມິນ ກໍໄດ້ຍິນວ່າ ຊາວອິດສະຣາເອນເຜົ່າອື່ນ ໆ ໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ທີ່ເມືອງມີຊະປາ. ຊາວອິດສະຣາເອນ ຖາມວ່າ, “ຈົ່ງບອກໃຫ້ພວກເຮົາຮູ້ດູວ່າ ເຫດຮ້າຍນີ້ເກີດຂຶ້ນມາໄດ້ຢ່າງໃດ? ”
|
||
\v 4 ຝ່າຍຊາຍເລວີ ຜູ້ທີ່ເມຍນ້ອຍຂອງຕົນໄດ້ຖືກຂ້ານັ້ນ ຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍກັບເມຍນ້ອຍຂອງຂ້ອຍ ພວມພັກຄ້າງຄືນຢູ່ທີ່ເມືອງກີເບອາ ໃນເຂດແດນເບັນຢາມິນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 5 ພວກຜູ້ຊາຍຊາວເມືອງກີເບອາ ໄດ້ມາອ້ອມເຮືອນໃນຕອນກາງຄືນ ເພື່ອຈະຈັບເອົາຂ້ອຍໄປ. ພວກເຂົາຕັ້ງໃຈຈະຂ້າຂ້ອຍ ແຕ່ພວກເຂົາຊໍ້າຂົ່ມຂືນເມຍນ້ອຍຂອງຂ້ອຍ ຈົນຕາຍ.
|
||
\v 6 ຂ້ອຍຈຶ່ງເອົາສົບຂອງນາງ ຕັດເປັນຕ່ອນ ແລະ ສົ່ງໄປໃຫ້ແຕ່ລະເຜົ່າໃນສິບສອງເຜົ່າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ. ຊາວເມືອງນີ້ ໄດ້ສ້າງຄວາມຊົ່ວຊ້າ ແລະ ປະພຶດຜິດສິນທາໍຢູ່ໃນທ່າມກາງພວກເຮົາ.
|
||
\v 7 ພວກທ່ານທັງໝົດຢູ່ໃນທີ່ນີ້ ເປັນຄົນອິດສະຣາເອນ ແລະ ພວກທ່ານຈະເຮັດຢ່າງ ໃດ ກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ໂດຍຄວາມເຫັນພ້ອມພຽງກັນ ທຸກຄົນຈຶ່ງຢືນຂຶ້ນປະຕິຍານ ວ່າ, “ໃນຈາໍນວນພວກເຮົາທັງໝົດ ບໍ່ວ່າຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນຜ້າເຕັນ ຫລື ຢູ່ໃນເຮືອນຂອງຕົນກໍດີ ຈະບໍ່ໄດ້ກັບເມືອເຮືອນຂອງຕົນທັງນັ້ນ.
|
||
\v 9 ພວກເຮົາຈະເຮັດດັ່ງນີ້: ຈົ່ງໃຊ້ສະຫລາກ ແລະ ເລືອກເອົາຄົນອອກໄປໂຈມຕີເມືອງກີເບອາ. [ຟ]
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 10 ໜຶ່ງສ່ວນສິບໃນຈາໍນວນພົນຂອງຊາດ ອິດສະຣາເອນ ຈະເປັນຜູ້ລໍາລຽງສະບຽງອາຫານໃຫ້ແກ່ທະຫານ ແລະ ສ່ວນທີ່ເຫລືອນັ້ນ ຈະໄປລົງໂທດພວກກີເບອາ [ມ] ທີ່ປະພຶດຜິດສິນທໍາ ໃນທ່າມກາງຊາດອິດສະຣາເອນ. ”
|
||
\v 11 ດັ່ງນັ້ນ ຊາວອິດສະຣາເອນ ທຸກຄົນຈຶ່ງແນເປົ້າໝາຍໃສ່ແນວດຽວກັນ ຄື ໂຈມຕີ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 12 ແລ້ວພວກອິດສະຣາເອນ ກໍໃຊ້ຜູ້ນາໍຂ່າວ ໄປບອກທົ່ວເຂດແດນຂອງເຜົ່າເບັນຢາມິນ ວ່າ, “ເຫດໃດ ທ່ານຈຶ່ງກໍ່ຄວາມຜິດອັນຮ້າຍແຮງນີ້?
|
||
\v 13 ພວກທ່ານຈົ່ງມອບພວກຜູ້ຊາຍນັກເລງ ໃນເມືອງກີເບອາ ໃຫ້ພວກເຮົາປະຫານຊີວິດເສຍ ເພື່ອວ່າ ພວກເຮົາຈະໄດ້ກາໍຈັດສິ່ງຊົ່ວຊ້ານີ້ອອກໄປ ຈາກຊາດອິດສະຣາເອນ. ” ຊາວເບັນຢາມິນ ບໍ່ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ນາໍຄໍາເວົ້າຂອງພວກອິດສະຣາເອນ ພີ່ນ້ອງຂອງຕົນເລີຍ.
|
||
\v 14 ແຕ່ພວກເບັນຢາມິນ ຈາກເມືອງຕ່າງ ໆ ຊໍ້າພາກັນມາທີ່ກີເບອາ ເພື່ອສູ້ຮົບກັບພວກອິດສະຣາເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 15-16 ໃນມື້ນັ້ນ ພວກເຂົາລະດົມ ເອົາທະຫານໄດ້ຊາວຫົກພັນຄົນ ຈາກເມືອງຂອງພວກເຂົາ. ນອກຈາກນີ້ ປະຊາຊົນກີເບອາ ຍັງໄດ້ຮວບຮວມເອົາຄົນ [ຢ] ທີ່ຄັດເລືອກ ເປັນພິເສດ ເຈັດຮ້ອຍຄົນຊຶ່ງລ້ວນແລ້ວ ແຕ່ຜູ້ທີ່ແຮງມືຊ້າຍ. ແຕ່ລະຄົນໃນພວກນີ້ ສາມາດ ຍິງກ້ອນຫິນໃສ່ຜົມເສັ້ນໜຶ່ງໄດ້ ຢ່າງບໍ່ມີຜິດເປົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 17 ຝ່າຍພວກອິດສະຣາເອນ ກໍຮວບຮວມ ເອົາທະຫານ ທີ່ຝຶກແອບແລ້ວ ສີ່ຮ້ອຍພັນຄົນ ໂດຍບໍ່ໄດ້ນັບເອົາພວກເບັນຢາມິນ ເຂົ້ານາໍ.
|
||
\v 18 ສ່ວນພວກອິດສະຣາເອນ ໄດ້ໄປຍັງບ່ອນນະມັດສະການ ທີ່ເບັດເອນ ແລະ ໃນທີ່ນັ້ນ ພວກເຂົາຖາມພຣະເຈົ້າ ວ່າ, “ພຣະອົງຈະໃຫ້ເຜົ່າໃດອອກໄປໂຈມຕີ ພວກເບັນຢາມິນ ກ່ອນ? ” ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕອບວ່າ, “ເຜົ່າຢູດາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 19 ດັ່ງນັ້ນ ມື້ເຊົ້າມາ ພວກອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງເລີ່ມອອກເດີນທາງໄປຕັ້ງທີ່ໝັ້ນຢູ່ໃກ້ກັບເມືອງກີເບອາ.
|
||
\v 20 ພວກເຂົາອອກໄປໂຈມຕີກອງທັບເບັນຢາມິນ ແລະ ວາງທະຫານໄວ້ປະຈາໍທີ່ ໂດຍຫັນໜ້າໃສ່ຕົວເມືອງ.
|
||
\v 21 ຝ່າຍພວກເບັນຢາມິນ ນັ້ນກໍໄດ້ ຍົກທັບເຄື່ອນອອກມາຈາກຕົວເມືອງ. ກ່ອນ ຄໍ່າ ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າທະຫານ ອິດສະຣາເອນ ຕາຍຊາວສອງພັນຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22-23 ແລ້ວພວກອິດສະຣາເອນ ກໍໄດ້ໄປຍັງບ່ອນນະມັດສະການ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ຢູ່ຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈົນຮອດຄໍ່າ. ພວກເຂົາໄດ້ຖາມພຣະອົງ ວ່າ, “ພວກຂ້ານ້ອຍຄວນຈະອອກໄປສູ້ຮົບກັບພວກເບັນຢາມິນ ພີ່ນ້ອງຂອງພວກຂ້ານ້ອຍ ອີກຫລືບໍ່? ” ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕອບ ວ່າ, “ຄວນໄປ. ” ດັ່ງນັ້ນ ພວກອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງມີກໍາລັງໃຈຂຶ້ນ ແລະ ວາງທະຫານໄວ້ແບບເກົ່າໃນບ່ອນທີ່ພວກເຂົາ ຕັ້ງທັບໃນມື້ກ່ອນນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 24 ພວກເຂົາຍົກທັບອອກໄປຕໍ່ສູ້ກອງທັບ ເບັນຢາມິນ ເປັນຄັ້ງທີສອງ.
|
||
\v 25 ຊາວເບັນ ຢາມິນ ກໍອອກມາຈາກເມືອງກີເບອາ ເປັນເທື່ອທີສອງ ແລະ ໃນຄັ້ງນີ້ອີກພວກເຂົາໄດ້ຂ້າທະຫານອິດສະຣາເອນ ຕາຍສິບແປດພັນຄົນ ຊຶ່ງລ້ວນແຕ່ເປັນພວກທີ່ໄດ້ຮັບການຝຶກແອບແລ້ວທັງນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 26 ແລ້ວປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ທັງໝົດກໍໄດ້ພາກັນໄປໄວ້ທຸກ ທີ່ເບັດເອນ. ພວກເຂົານັ່ງຢູ່ຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໂດຍບໍ່ຍອມ ກິນອາຫານ ຈົນຮອດຄໍ່າ. ພວກເຂົາຖວາຍ ເຄື່ອງບູຊາເພື່ອຄວາມສາມັກຄີທາໍ ແລະ ເຜົາສັດທັງໂຕຖວາຍ ຢູ່ຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 27-28 ໃນຄາວນັ້ນຫີບ ພັນທະສັນຍາຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢູ່ທີ່ ເບັດເອນ ຊຶ່ງຟິເນຮາ ລູກຊາຍຂອງເອເລອາຊາ ແລະ ຫລານຊາຍຂອງອາໂຣນ ເປັນຜູ້ກາໍກັບ. ປະຊາຊົນຖາມອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ, “ພວກຂ້ານ້ອຍ ຄວນຈະອອກໄປສູ້ຮົບພວກເບັນຢາມິນ ພີ່ນ້ອງຂອງພວກຂ້ານ້ອຍ ອີກຫລືບໍ່? ຫລື ໃຫ້ຍອມແພ້? ” ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕອບ ວ່າ, “ຈົ່ງອອກໄປສູ້ຮົບ ມື້ອື່ນເຮົາຈະໃຫ້ເຈົ້າມີໄຊຊະນະ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 29 ດັ່ງນັ້ນ ພວກອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງວາງທະຫານບາງສ່ວນລີ້ ຢູ່ອ້ອມແອ້ມຕົວເມືອງ ກີເບອາ.
|
||
\v 30 ແລ້ວໃນມື້ທີສາມ ຕະຫລອດທັງມື້ ພວກເຂົາກໍຍົກທັບເຂົ້າໄປໂຈມຕີກອງທັບຂອງເບັນຢາມິນ ແລະ ວາງທະຫານ ຂອງຕົນໄວ້ປະຈາໍທີ່ ໂດຍໃຫ້ຫັນໜ້າໃສ່ເມືອງກີເບອາ ຕາມທີ່ໄດ້ປະຕິບັດ ມາກ່ອນນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 31 ຝ່າຍພວກເບັນຢາມິນ ກໍອອກມາຕໍ່ສູ້ຕາມເຄີຍ ແລະຖືກລໍ້ໃຫ້ອອກໄປໄກ ຈາກຕົວເມືອງ. ດັ່ງຄັ້ງກ່ອນ ພວກເຂົາເລີ່ມຂ້າພວກ ອິດສະຣາເອນ ແດ່ແລ້ວຕາມນອກເມືອງ ແລະ ຕາມເສັ້ນທາງໄປສູ່ເບັດເອນ ແລະ ກີເບອາ. ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າຊາວອິດສະຣາເອນ ປະມານສາມສິບຄົນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 32 ຊາວເບັນຢາມິນ ເວົ້າກັນວ່າ, “ພວກເຮົາປາບພວກເຂົາໄດ້ຕາມເຄີຍ. ” ແຕ່ພວກ ອິດສະຣາເອນ ວາງແຜນຖອຍຫລັງ ແລະ ລໍ້ພວກເບັນຢາມິນ ອອກມາຕາມຖະໜົນໃຫ້ໄປໄກຈາກຕົວເມືອງ.
|
||
\v 33 ເມື່ອກອງທັບໃຫຍ່ ຂອງພວກອິດສະຣາເອນ ຖອຍຫລັງຄືນມາ ທ້ອນໂຮມກັນທີ່ ບາອານຕາມາ ແລ້ວ; ໃນທັນໃດພວກທະຫານ ທີ່ລີ້ຢູ່ຕາມຖໍ້າຫິນອ້ອມ ເມືອງ [ຣ] ກໍຟ້າວອອກມາ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 34 ທະຫານທີ່ຄັດເລືອກໄວ້ເປັນພິເສດ ຈາກທົ່ວທັງຊາດອິດສະຣາເອນ ສິບພັນຄົນ ໄດ້ລົງມືສູ້ຮົບທີ່ເມືອງກີເບອາ ແລະ ການສູ້ຮົບກໍດຸເດືອດທີ່ສຸດ. ຝ່າຍພວກເບັນຢາມິນ ບໍ່ຮູ້ເລີຍວ່າ ພວກຕົນຈະຖືກທໍາລາຍ.
|
||
\v 35 ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໃຫ້ຊາວອິດສະຣາເອນ ຊະນະກອງທັບຂອງເບັນຢາມິນ. ໃນມື້ນັ້ນ ພວກອິດສະຣາເອນໄດ້ຂ້າສັດຕູຕາຍເປັນຈາໍນວນ ຊາວຫ້າພັນໜຶ່ງຮ້ອຍຄົນ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 36 ແລະ ພວກເບັນຢາມິນ ຈຶ່ງຮູ້ຕົວວ່າ ພວກຕົນພ່າຍແພ້ ເສຍແລ້ວ. ກອງທັບໃຫຍ່ຂອງພວກອິດສະຣາເອນ ໄດ້ຖອຍຫລັງໄປ ຈາກພວກເບັນຢາມິນ ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາອາໄສຕໍ່ພວກທະຫານ ທີ່ໄດ້ວາງລີ້ໄວ້ອ້ອມເມືອງກີເບອາ ນັ້ນ.
|
||
\v 37 ພວກທະຫານເຫລົ່ານີ້ ແລ່ນເຂົ້າໄປສູ່ເມືອງກີເບອາ ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພວກເຂົາຢາຍກັນອອກໄປທົ່ວເມືອງ ແລະ ຂ້າປະຊາຊົນທຸກຄົນຖິ້ມ.
|
||
\v 38 ກອງທັບໃຫຍ່ຂອງພວກອິດສະຣາເອນ ແລະ ທະຫານທີ່ລີ້ຢູ່ນັ້ນຕ່າງກໍລໍເບິ່ງສັນຍານ ເມື່ອໃດທີ່ພວກເຂົາຫລຽວເຫັນຄວັນໄຟ ກ້ອນໃຫຍ່ພຸ່ງຂຶ້ນຈາກຕົວເມືອງແລ້ວ
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 39 ໃຫ້ພວກອິດສະຣາເອນ ທີ່ຢູ່ໃນສະໜາມຮົບຫັນມາຕໍ່ສູ້ຄືນ. ມາເຖິງຕອນນີ້ ພວກເບັນຢາມິນ ໄດ້ຂ້າພວກອິດສະຣາເອນ ແລ້ວສາມສິບຄົນ. ພວກເຂົາເວົ້າໃນໃຈ ວ່າ, “ພວກເຮົາປາບພວກເຂົາໄດ້ຕາມເຄີຍ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 40 ແຕ່ແລ້ວ ສັນຍານ ກໍປາກົດຂຶ້ນ ຄື ຄວັນໄຟກ້ອນໃຫຍ່ ເລີ່ມພຸ່ງຂຶ້ນຈາກຕົວເມືອງ. ເມື່ອພວກເບັນຢາມິນ ຫລຽວກັບຄືນຫລັງ ກໍຕົກຕະລຶງ ທີ່ເຫັນວ່າທັງເມືອງໄດ້ຖືກຈູດສາແລ້ວ.
|
||
\v 41 ແລ້ວພວກອິດສະຣາເອນ ກໍໄດ້ຫັນມາຕໍ່ສູ້ຄືນ. ພວກເບັນຢາມິນ ຈຶ່ງຕື່ນຕົກໃຈ ແລະ ແຕກໜີໄປ ເພາະຮູ້ຕົວວ່າພວກຕົນຈວນຈະຖືກທາໍລາຍແລ້ວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 42 ພວກເຂົາຖອຍຫລັງໜີ ຈາກພວກອິດສະຣາເອນ ແລະ ແລ່ນໄປທາງນອກເມືອງ, ແຕ່ພວກເຂົາປົບໜີໄປບໍ່ໄດ້ ເພາະ ຖືກທະຫານທີ່ອອກມາຈາກເມືອງນັ້ນ [ລ] ໄລ່ຕາມທັນ ແລະ ທຸກຄົນຈຶ່ງຖືກຂ້າຖິ້ມ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 43 ພວກອິດສະຣາເອນ ໄດ້ອ້ອມພວກ ເບັນຢາມິນໄວ້ ແລະພວກເຂົາໄດ້ໄລ່ຕາມຂ້າພວກເບັນຢາມິນ ຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງຕາມທາງ [ວ] ຈົນໄປເຖິງທາງທິດຕາເວັນອອກຂອງກີເບອາ.
|
||
\v 44 ທະຫານເບັນຢາມິນ ຜູ້ທີ່ເກັ່ງກ້າສິບແປດພັນຄົນໄດ້ຖືກຂ້າ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 45 ຍັງມີບາງສ່ວນກັບຄືນໄປຍັງໂງ່ນຫິນ ຣິມໂມນ ທີ່ນອກເມືອງ. ໃນຕອນນັ້ນ ມີທະຫານຫ້າພັນຄົນຖືກຂ້າ. ສ່ວນພວກອິດສະຣາເອນ ກໍສືບຕໍ່ຕາມກວາດລ້າງພວກ ທີ່ຍັງເຫລືອນັ້ນໄປຍັງ ກີໂດມ ແລະ ຂ້າສອງພັນຄົນໃນທີ່ນັ້ນ.
|
||
\v 46 ໃນມື້ນັ້ນ ພວກເບັນຢາມິນ ໄດ້ຖືກຂ້າລວມທັງໝົດ ຊາວຫ້າພັນຄົນ ຊຶ່ງລ້ວນແຕ່ເປັນທະຫານທີ່ເກັ່ງກ້າທັງສິ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 47 ແຕ່ຍັງມີທະຫານຫົກຮ້ອຍຄົນ ທີ່ແລ່ນ ປົບໜີໄປຍັງຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ສູ່ໂງ່ນຫິນ ຣິມໂມນ ແລະ ຢູ່ທີ່ນັ້ນເປັນເວລາສີ່ເດືອນ.
|
||
\v 48 ແລ້ວພວກອິດສະຣາເອນ ກໍໄດ້ກັບຄືນມາ ສັງຫານພວກເບັນຢາມິນ ທີ່ຍັງເຫລືອຢູ່ຕາມ ເມືອງຕ່າງ ໆ ນັ້ນໃຫ້ໝົດເຊັ່ນ: ຊາຍ, ຍິງ, ເດັກນ້ອຍ, ຕະຫລອດທັງຝູງສັດດ້ວຍ. ພວກເຂົາຍັງໄດ້ຈູດທຸກ ໆ ເມືອງໃນຂົງເຂດນັ້ນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\c 21
|
||
\p
|
||
\v 1 ເມື່ອພວກອິດສະຣາເອນ ປະຊຸມກັນທີ່ເມືອງມີຊະປານັ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ຕັ້ງຄຳສັນຍາອັນໜັກແໜ້ນວ່າ, "ໃນພວກເຮົາຈະບໍ່ມີໃຜ ໃຫ້ລູກສາວຂອງຕົນແຕ່ງງານກັບຊາວເບັນຢາມິນ."
|
||
\v 2 ສະນັ້ນ ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງໄປຍັງເບັດເອນ ແລະ ນັ່ງຢູ່ ທີ່ນັ້ນຊ້ອງໜ້າພຣະເຈົ້າ ຈົນຮອດຄໍ່າ. ພວກເຂົາໄວ້ທຸກ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ຢ່າງຂົມຂື່ນ ວ່າ,
|
||
\v 3 “ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ເປັນຫຍັງເຫດການຢ່າງນີ້ ຈຶ່ງໄດ້ເກີດຂຶ້ນ? ເຫດໃດ ເຜົ່າເບັນຢາມິນ ຈຶ່ງຈະຕ້ອງດັບສູນໄປຈາກຊາດອິດສະຣາເອນ?”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 4 ແລ້ວເຊົ້າມື້ໃໝ່ມາ ປະຊາຊົນກໍລຸກແຕ່ ເດິກ ໆ ແລະ ສ້າງແທ່ນບູຊາຂຶ້ນໃນທີ່ນັ້ນ. ພວກເຂົາໄດ້ຖວາຍເຄື່ອງບູຊາ ເພື່ອຄວາມ ສາມັກຄີທາໍ ແລະ ເຜົາສັດທັງໂຕເປັນເຄື່ອງບູຊາ.
|
||
\v 5 ພວກເຂົາຖາມວ່າ, “ຍັງມີໝວດໃດແດ່ ໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ທີ່ບໍ່ໄດ້ໄປປະຊຸມຢູ່ຊ້ອງໜ້າອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ເມືອງມີຊະປາ? ” (ພວກເຂົາໄດ້ສາບານໄວ້ຢ່າງເດັດຂາດ ວ່າຖ້າຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງບໍ່ມາຮ່ວມປະຊຸມທີ່ ມີ ຊະປາ ຈະຖືກຂ້າຖິ້ມ.)
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 6 ປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ມີຄວາມເສຍໃຈໃຫ້ພວກເບັນຢາມິນ ພີ່ນ້ອງຂອງຕົນ ຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ໃນມື້ນີ້ ເຜົ່າໜຶ່ງໃນຊາດອິດສະຣາເອນ ພວມດັບສູນໄປ.
|
||
\v 7 ພວກເຮົາຄວນຈະເຮັດຢ່າງໃດ ເພື່ອຫາເມຍໃຫ້ພວກເບັນຢາມິນ ທີ່ຍັງເຫລືອນີ້ ເພາະພວກເຮົາໄດ້ສັນຍາຕໍ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລ້ວວ່າ ພວກເຮົາຈະບໍ່ຍອມເອົາລູກສາວຂອງພວກເຮົາໃຫ້ພວກເຂົາ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 8 ເມື່ອພວກເຂົາຖາມກັນວ່າ ມີໝວດໃດແດ່ ໃນເຜົ່າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ ທີ່ບໍ່ໄດ້ໄປຮ່ວມປະຊຸມທີ່ມີຊະປາ ນັ້ນ. ພວກເຂົາຈຶ່ງພົບວ່າ ບໍ່ມີຜູ້ໃດຈາກ ຢາເບັດ ໃນກີເລອາດ ມາຮ່ວມໃນທີ່ປະຊຸມນັ້ນ.
|
||
\v 9 ເມື່ອມີການເອີ້ນຊື່ເກນເອົາທະຫານ ກໍບໍ່ມີຄໍາຂານຕອບຈາກ ຢາເບັດ ເລີຍ.
|
||
\v 10 ດັ່ງນັ້ນ ກອງປະຊຸມຈຶ່ງສົ່ງພວກທະຫານຜູ້ເກັ່ງກ້າ ສິບສອງພັນຄົນອອກໄປ ໂດຍສັ່ງວ່າ, “ໃຫ້ຂ້າທຸກ ໆ ຄົນໃນເມືອງຢາເບັດ ຖິ້ມຕະຫລອດທັງແມ່ຍິງ ແລະ ເດັກນ້ອຍດ້ວຍ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 11 ໃຫ້ຂ້າຜູ້ຊາຍທຸກ ໆ ຄົນ ແລະ ແມ່ຍິງທຸກ ໆ ຄົນທີ່ເຄີຍຜ່ານການຮ່ວມເພດແລ້ວ. ”
|
||
\v 12 ພວກເຂົາພົບວ່າ ມີຍິງສາວບໍຣິສຸດ ສີ່ຮ້ອຍຄົນ ໃນທ່າມກາງປະຊາຊົນຊາວຢາເບັດ. ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງນາໍຍິງເຫລົ່ານີ້ ໄປຍັງຄ້າຍພັກທີ່ ຊີໂລ ຊຶ່ງຢູ່ໃນດິນແດນການາອານ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 13 ແລ້ວກອງປະຊຸມທັງໝົດ ກໍສັ່ງຄວາມໄປບອກພວກເບັນຢາມິນ ທີ່ຢູ່ໃນເຂດໂງ່ນຫິນ ຣິມໂມນ ແລະ ສະເໜີເຊົາເຮັດເສິກ.
|
||
\v 14 ພວກເບັນຢາມິນ ໄດ້ກັບຄືນມາ ແລະ ພວກອິດສະຣາເອນ ຈຶ່ງມອບຍິງສາວຈາກ ຢາເບັດ ທີ່ບໍ່ໄດ້ຖືກຂ້ານັ້ນໃຫ້ພວກເຂົາ. ແຕ່ ຍັງບໍ່ພຽງພໍສໍາລັບທຸກຄົນ.
|
||
\v 15 ປະຊາຊົນເສຍໃຈໃຫ້ພວກເບັນຢາມິນ ເພາະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຄວາມເປັນນາໍ້ໜຶ່ງໃຈ ດຽວກັນ ຖືກແຕກແຍກໃນບັນດາເຜົ່າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 16 ດ້ວຍເຫດນີ້ ພວກຜູ້ນາໍໃນທີ່ປະຊຸມຈຶ່ງສະເໜີ ວ່າ, “ໃນເຜົ່າເບັນຢາມິນ ບໍ່ມີແມ່ຍິງເຫລືອຢູ່ຈັກຄົນ. ພວກເຮົາຄວນເຮັດຢ່າງໃດ ເພື່ອຈະຫາເມຍໃຫ້ພວກຜູ້ຊາຍ ທີ່ຍັງເຫລືອ ຢູ່ນີ້?
|
||
\v 17 ຊາວອິດສະຣາເອນ ຈະບໍ່ຍອມເສຍເຜົ່າໜຶ່ງເຜົ່າໃດ ໃນສິບສອງເຜົ່າ. ພວກເຮົາຄວນຫາຊ່ອງທາງເຮັດໃຫ້ເຜົ່າເບັນຢາມິນ ຢູ່ລອດ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 18 ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ອາດໃຫ້ພວກເຂົາແຕ່ງງານກັບລູກສາວຂອງພວກເຮົາໄດ້ ເພາະຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ໃຫ້ພວກເບັນຢາມິນ ແຕ່ງງານກັບລູກສາວຂອງຕົນ ຈະຖືກສາບແຊ່ງຕາມທີ່ຕົນໄດ້ສາບານໄວ້. ”
|
||
\v 19 ແລ້ວພວກເຂົາກໍຄິດໄດ້ວ່າ, “ເທດສະການທີ່ມີຈັດຂຶ້ນປະຈໍາປີ ສໍາລັບອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ເມືອງຊີໂລ ນັ້ນໃກ້ເຂົ້າມາແລ້ວ. ” (ເມືອງຊີໂລ ຢູ່ທາງທິດເໜືອຂອງເມືອງເບັດເອນ ຢູ່ທາງໃຕ້ຂອງເລໂບນາ ແລະ ຢູ່ທາງທິດຕາເວັນອອກຂອງຖະໜົນລະຫວ່າງ ເບັດເອນ ກັບ ຊີເຄມ.)
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 20 ພວກເຂົາຈຶ່ງບອກພວກເບັນຢາມິນ ວ່າ, “ຈົ່ງໄປລີ້ຢູ່ໃນສວນອະງຸ່ນ
|
||
\v 21 ແລະ ຈອບເບິ່ງ. ເມື່ອຍິງສາວຊາວເມືອງຊີໂລ ອອກມາຟ້ອນໃນເທດສະການ ທີ່ມີຈັດຂຶ້ນປະຈາໍປີນັ້ນ ໃຫ້ພວກເຈົ້າອອກມາຈາກສວນ. ໃຫ້ແຕ່ລະຄົນໃນພວກເຈົ້າ ຢຶດເອົາຍິງຜູ້ໜຶ່ງ ຈາກພວກແມ່ຍິງເຫລົ່ານັ້ນໄປເປັນເມຍ. ແລ້ວໃຫ້ນາໍເອົາເມືອຍັງເຂດແດນເບັນຢາມິນ ນາໍພວກເຈົ້າ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 22 ຖ້າພໍ່ ຫລື ອ້າຍຂອງພວກເຂົາມາທວງເອົາຄືນ ນໍາພວກເຈົ້າ [ຫ] ກໍໃຫ້ພວກເຈົ້າ [ອ] ບອກພວກເຂົາ ວ່າ, “ກະລຸນາໃຫ້ພວກເຮົາ ເອົາຍິງເຫລົ່ານີ້ໄວ້ສາ ເພາະພວກເຮົາໄດ້ນາງມາເປັນເມຍ ບໍ່ແມ່ນໂດຍການເຮັດເສິກ. ແຕ່ໃນເມື່ອພວກເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຍົກພວກເຂົາໃຫ້ພວກເຮົາ ພວກເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ຜິດຕໍ່ຄໍາສັນຍາ ແຕ່ຢ່າງໃດ.”
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 23 ພວກເບັນຢາມິນ ໄດ້ປະຕິບັດຕາມຄໍາ ສະເໜີຂໍ້ນີ້. ພວກເຂົາແຕ່ລະຄົນໄດ້ເລືອກເອົາເມຍຈາກພວກຍິງສາວ ທີ່ອອກມາຟ້ອນລໍາໃນເມືອງຊີໂລ ແລະ ພາພວກເຂົາໜີໄປ. ແລ້ວພວກເຂົາກໍກັບຄືນໄປຍັງເຂດແດນຂອງພວກຕົນ ແລະ ສ້າງບ້ານເມືອງຂຶ້ນໃໝ່ ເພື່ອອາໄສຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ.
|
||
\v 24 ໃນຂະນະດຽວກັນນັ້ນ ພວກອິດສະຣາເອນອື່ນ ໆ ກໍຈາກໄປ ແລະ ທຸກ ໆ ຄົນກໍກັບຄືນສູ່ເຜົ່າ ແລະ ຄອບຄົວຂອງຕົນເອງ ແລະສູ່ຊັບສິນບ່ອນທໍາມາຫາກິນຂອງໃຜລາວ.
|
||
|
||
\s5
|
||
\v 25 ໃນຄາວນັ້ນ ຊາດອິດສະຣາເອນ ຍັງບໍ່ທັນມີກະສັດເທື່ອ. ສະນັ້ນ ທຸກຄົນຈຶ່ງເຮັດຕາມໃຈມັກຂອງຕົນເອງ.
|