km_ulb/41-MAT.usfm

\id MAT
\ide UTF-8
\h កណ្ឌគម្ពីរ​ម៉ាថាយ
\toc1 កណ្ឌគម្ពីរ​ម៉ាថាយ
\toc2 កណ្ឌគម្ពីរ​ម៉ាថាយ
\toc3 mat
\mt កណ្ឌគម្ពីរ​ម៉ាថាយ
\s5
\c 1
\cl ជំពូក ១
\p
\v 1 នេះជាសៀវភៅ​រាយ​នាមអំពី​ព្រះយេស៊ូ​គ្រិស្ដ ជា​ព្រះរាជវង្ស​របស់​ព្រះបាទ​ដាវីឌ ដែល​ត្រូវ​ជា​ពូជពង្ស​របស់​លោក​អប្រាហាំ។
\p
\v 2 លោក​អប្រាហាំ​បង្កើតលោក​អ៊ីសាក លោក​អ៊ីសាក​បង្កើត​លោក​យ៉ាកុប លោក​យ៉ាកុបបង្កើត​លោក​យូដា និង​បង​ប្អូន​របស់​គាត់។
\p
\v 3 លោក​យូដា និង​នាង​តាម៉ារ​បង្កើត​លោក​ពេរេស និង​លោក​សេរ៉ាស លោក​ពេរេស​បង្កើត​លោក​ហេស្រុន លោក​ហេស្រុន​បង្កើត​លោក​អើរ៉ាម
\s5
\p
\v 4 លោក​អើរ៉ាម​បង្កើត​លោក​អមីណាដាប់ លោក​អមីណាដាប់​បង្កើត​លោក​ណាសូន លោក​ណាសូន​បង្កើត​លោក​សាលម៉ូន។
\p
\v 5 លោកសាលម៉ូន និង​នាង​រ៉ាហាប​បង្កើត​លោក​បូអូស លោក​បូអូស និង​នាង​រស់​បង្កើត​លោក​អូបេដ ហើយលោក​អូបេដ​បង្កើត​លោក​អ៊ីសាយ។
\p
\v 6 លោក​អ៊ីសាយ​បង្កើត​ស្ដេច​ដាវីឌ ហើយស្ដេច​ដាវីឌ និង​ភរិយា​របស់​អ៊ូរី​ បង្កើត​ស្ដេច​សាឡូម៉ូន។
\s5
\p
\v 7 ​សាឡូម៉ូន​បង្កើត​​រេហូបោម ​រេហូបោម​បង្កើត​​អប៊ីយ៉ា ​អប៊ីយ៉ា​បង្កើត​​អេសា។
\p
\v 8 ​អេសា​បង្កើត​​យ៉ូសាផាត ​យ៉ូសាផាត​បង្កើត​​យ៉ូរ៉ាម ​យ៉ូរ៉ាម​បង្កើត​​អូសៀស។
\s5
\p
\v 9 អូសៀស​បង្កើត​​យ៉ូថាម ​យ៉ូថាម​បង្កើត​​អេហាស ​អេហាស​បង្កើត​​អេសេគាស។
\p
\v 10 ​អេសេគាស​បង្កើត​ម៉ាណាសេ ​ម៉ាណាសេ​បង្កើត​​អាំម៉ូន ​អាំម៉ូន​បង្កើត​​យ៉ូសៀស។
\p
\v 11 ​យ៉ូសៀស​បង្កើត​​យេកូនាស និង​ប្អូនប្រុសរបស់គាត់ ក្នុង​គ្រា​ដែល​គេ​និរទេស​​ ​ទៅ​​ស្រុក​បាប៊ីឡូន។
\s5
\p
\v 12 ក្រោយ​ពីនិរទេស​ទៅ​​ស្រុក​បាប៊ីឡូន ​លោកយេកូនាស​បង្កើត​លោក​សាលធាល លោក​សាលធាល​បង្កើត​លោក​សូរ៉ូបាបិល។
\p
\v 13 លោក​សូរ៉ូបាបិល​បង្កើត​លោក​អប៊ីយូដ លោក​អប៊ីយូដ​បង្កើត​លោក​អេលាគីម លោក​អេលាគីម​បង្កើត​លោក​អេសូរ។
\p
\v 14 លោក​អេសូរ​បង្កើត​លោក​សាដុក លោក​សាដុក​បង្កើត​លោក​អេគីម លោក​អេគីម​បង្កើត​លោក​អេលីយូដ។
\s5
\p
\v 15 លោក​អេលីយូដ​បង្កើត​លោក​អេឡាសារ លោក​អេឡាសារ​បង្កើត​លោក​ម៉ាថាន លោក​ម៉ាថាន បង្កើត​លោក​យ៉ាកុប។
\p
\v 16 លោក​យ៉ាកុប​បង្កើត​លោក​យ៉ូសែប ជា​ស្វាមី​របស់​នាង​ម៉ារី ដែល​បង្កើត​ព្រះយេស៊ូ ដែលហៅ​ថាព្រះគ្រិស្ដ។
\p
\v 17 ​ពីជំនាន់​លោក​អប្រាហាំ​មក​ដល់​ស្ដេច​ដាវីឌ មាន​ដប់បួន​តំណ ពី​ស្ដេច​ដាវីឌ​មក​ដល់​នឹង​គ្រា ដែល​គេនិរទេសទៅ​ស្រុក​បាប៊ីឡូន មាន​ដប់បួន​តំណ ហើយ​ចាប់​ពី​គ្រាដែល​គេនិរទេសទៅ​ស្រុក​បាប៊ីឡូន​មក​ទល់​ព្រះគ្រិស្ដ ក៏​មាន​ដប់បួន​តំណ​ដែរ។
\s5
\p
\v 18 នេះ​ជា​ដំណើរ​រឿងស្តីអំ​ពី​កំណើត​របស់​ព្រះយេស៊ូ​គ្រិស្ដ។ នាង​ម៉ារីជាមាតា​របស់​ព្រះអង្គ​ ត្រូវ​ជា​គូ​ដណ្ដឹង​របស់​លោក​យ៉ូសែប។ មុន​ពេលពូកគេ​រួម​រស់​ជា​មួយ​គ្នា នាង​ម៉ារី​មាន​ផ្ទៃ​ពោះ ដោយសារ​ព្រះវិញ្ញាណ​ដ៏វិសុទ្ធ​រួច​ទៅ​ហើយ។
\v 19 លោក​យ៉ូសែបដែលជាស្វាមី​របស់​នាង ​ជា​មនុស្ស​សុចរិត ហើយលោក​មិន​ចង់​បំបាក់​មុខ​នាង​ជាសាធារណៈឡើយ។ ដូច្នេះ លោក​បានសម្រេច​ចិត្ត​ផ្ដាច់​ពាក្យជាមួយនាង​ដោយ​ស្ងាត់ៗ​វិញ។
\s5
\v 20 ពេល​ដែលគាត់​កំពុង​គិត​ដូច្នេះ ស្រាប់​តែ​មាន​ទេវតា​របស់​ព្រះអម្ចាស់ លេចមក​ប្រាប់​គាត់​ក្នុង​សុបិន​​ថា៖ «​យ៉ូសែប! ​ជា​ព្រះរាជវង្ស​របស់​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​អើយ! សូម​កុំ​ខ្លាច​នឹង​ទទួល​យកនាង​ម៉ារី​​មកធ្វើ​ជា​ភរិយា​ឡើយ ពីព្រោះបុត្រ​ដែល​នៅ​ក្នុង​ផ្ទៃ​នាង កើត​មក​ពី​ព្រះវិញ្ញាណ​ដ៏វិសុទ្ធទេ។
\v 21 នាង​នឹង​សម្រាល​បាន​បុត្រ​មួយ ហើយ​​ត្រូវ​ថ្វាយ​ព្រះនាម​ថា យេស៊ូ ដ្បិត​បុត្រ​នោះ​នឹង​សង្គ្រោះ​ប្រជារាស្ត្រ​ព្រះអង្គ ឲ្យ​រួច​ពី​បាប​របស់​គេ»។
\s5
\v 22 ហេតុការណ៍​នេះ​កើត​ឡើង ស្រប​តាម​សេចក្ដី​ដែល​ព្រះអម្ចាស់​មាន​ព្រះបន្ទូល តាម​រយៈ​ព្យាការី​ថា៖
\v 23 «មើល! ស្ត្រី​ព្រហ្មចារី​នឹង​មាន​ផ្ទៃ​ពោះ ហើយនាង​នឹង​សម្រាល​បាន​បុត្រ​មួយ​ ​គេ​នឹង​ថ្វាយ​ព្រះនាម​ថា «អេម៉ាញូអែល» មានន័យថា «ព្រះជា​ម្ចាស់​គង់​ជា​មួយ​យើង»។
\s5
\v 24 លុះ​លោក​យ៉ូសែប​ភ្ញាក់ពីដំណេក លោក​ក៏​ធ្វើ​តាម​បង្គាប់​ទេវតា គឺ​លោក​ទទួល​នាង​ម៉ារី​​មកធ្វើ​ជា​ភរិយា។
\v 25 ប៉ុន្តែ លោក​ពុំ​បាន​រួម​បវេណី​ជា​មួយ​នាង រហូត​ដល់​នាង​សម្រាល​បាន​បុត្រ។ រួចលោកថ្វាយ​ព្រះនាម​ថា «យេស៊ូ»។
\s5
\c 2
\cl ជំពូក ២
\p
\v 1 បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូ​ប្រសូត​នៅក្នុង​ភូមិ​បេថ្លេហិម​​ ​ស្រុក​យូដា ក្នុង​រជ្ជកាលព្រះបាទ​ហេរ៉ូដ មាន​ពួក​ហោរាចារ្យ​​ធ្វើ​ដំណើរ​ពី​ទិស​ខាង​កើត​មក​ដល់​​យេរូសាឡឹមដោយសួរ​ថា៖
\v 2 «តើព្រះអង្គដែលប្រសូតមកជាមហាក្សត្រ​របស់​ជន​ជាតិ​យូដាគង់​នៅ​ឯ​ណា? យើង​បាន​ឃើញ​ផ្កាយ​របស់​ព្រះអង្គពី​ទិស​ខាង​កើត ហើយ​យើងមក​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះអង្គ»។
\v 3 កាល​ព្រះបាទ​ហេរ៉ូដ​ឮ​ដំណឹង​នេះ ព្រះអង្គ​មានព្រះហឫទ័យរន្ធត់​​យ៉ាង​ខ្លាំង ហើយ​អ្នក​រស់នៅ​យេរូសាឡឹម​ទាំង​អស់ ក៏​រន្ធត់​ចិត្ត​ជា​មួយ​ព្រះអង្គ​ដែរ។
\s5
\v 4 ព្រះបាទហេរ៉ូដកោះហៅ​ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ និង​ពួក​អាចារ្យ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​របស់​ប្រជាជន​មក ហើយ​សួរ​គេ​ពី​ទី​កន្លែង​ដែល​ព្រះគ្រិស្ដ​បាន​ប្រសូត។
\v 5 ពួកគេ​ទូលប្រាប់ស្ដេច​ថា ព្រះគ្រិស្ដ​​ប្រសូត​នៅ​ភូមិ​បេថ្លេហិម ក្នុង​ស្រុក​យូដា ព្រោះមាន​សេចក្ដី​ចែង​ទុក​មក​តាម​រយៈ​ព្យាការី​ថា៖
\q
\v 6 «បេថ្លេហិម​ជា​ដែន​ដី​យូដា​អើយ!​ អ្នក​មិន​មែន​តូច​ជាង​គេ​ទេ ក្នុង​ក្រុង​សំខាន់ៗ​នៃ​ស្រុក​យូដា ដ្បិត​នឹង​មាន​មេ​ដឹក​នាំ​មួយ​រូប​កើត​ចេញ​ពី​អ្នក លោក​នឹងមើល​ថែ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែលរបស់​យើង»។
\s5
\p
\v 7 ក្រោយមក ព្រះបាទ​ហេរ៉ូដ​ហៅ​ពួក​ហោរាចារ្យ​មក​ជា​សម្ងាត់ សួរ​បញ្ជាក់យ៉ាងហ្មត់ចត់ពី​ពេល​ដែល​ផ្កាយ​រះ​ឡើង។
\v 8 ព្រះអង្គ​ចាត់​ពួកគេ​ទាំង​នោះ​ឲ្យ​ទៅ​​បេថ្លេហិម ដោយ​បង្គាប់​ថា៖ «​នាំ​គ្នា​ទៅ​ចុះ! ហើយ​ស៊ើបសួរ​ដំណឹង​អំពី​ព្រះបុត្រ​នោះ​អោយ​បាន​ច្បាស់​លាស់។ កាល​បើ​បាន​ឃើញ​បុត្រនោះហើយ សូម​មក​ប្រាប់​យើង​វិញ​ផង ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​​ទៅ​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះអង្គ​ដែរ»។
\s5
\v 9 បន្ទាប់​ពីបានឮបញ្ជារបស់ស្តេចហើយ ពួក​គេ​ក៏​នាំ​គ្នា​ចេញ​ទៅ​ ហើយផ្កាយ​ដែល​គេ​បាន​ឃើញ​នៅ​ទិស​ខាង​កើត ក៏នាំ​មុខ​គេ​ជានិច្ចរហូត​ដល់​កន្លែង​ដែល​ព្រះបុត្រ​គង់នៅ​ទើប​ឈប់។
\v 10 កាល​ហោរាចារ្យ​ទាំង​នោះ​ឃើញ​ផ្កាយហើយ គេ​សប្បាយ​ចិត្ត​យ៉ាងខ្លាំង។
\s5
\v 11 ពួកគេ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ផ្ទះ ហើយឃើញ​ព្រះបុត្រ​​នៅ​ជា​មួយនាង​​ម៉ារី​ ជា​មាតារបស់ព្រះអង្គ។ ពួកគេ​ក៏​នាំ​គ្នា​​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះអង្គ រួចក៍​បើក​ហិប​យក​ទ្រព្យ​របស់​ខ្លួនមក គឺមាន ​មាស គ្រឿង​ក្រអូប និង​ជ័រ​ល្វីងទេស​​ថ្វាយដល់​ព្រះអង្គ។
\v 12 ព្រះជាម្ចាស់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ព្រមាន​គេ ក្នុង​សុបិន​​មិន​ឲ្យ​វិល​ទៅ​ជួប​ព្រះបាទ​ហេរ៉ូដ​វិញ​ឡើយ បន្ទាប់​មក ពួកគេ​វិល​ត្រឡប់​ទៅ​ស្រុក​របស់​ខ្លួន​វិញ តាម​ផ្លូវ​មួយ​ផ្សេង​ទៀត​។
\s5
\p
\v 13 បន្ទាប់ពីពួក​ហោរាចារ្យ​ចាក​ចេញ​​ទៅ ទេវតា​របស់​ព្រះអម្ចាស់​លេចមក​ប្រាប់​លោក​យ៉ូសែបក្នុង​សុបិន​​ថា៖ «​ក្រោក​ឡើង! នាំ​ព្រះបុត្រ និង​មាតា​របស់​ព្រះអង្គ ភៀសខ្លួន​ទៅ​​អេស៊ីប​ទៅ។ ត្រូវ​ស្នាក់​នៅ​កន្លែង​នោះ រហូត​ដល់​យើង​ប្រាប់​ឲ្យ​វិល​ត្រឡប់​មក​វិញសឹម​មក ពីព្រោះ​ព្រះបាទ​ហេរ៉ូដ​រក​សម្លាប់​ព្រះបុត្រ»។
\v 14 យប់នោះលោក​យ៉ូសែប​ក្រោក​ឡើង ហើយនាំ​ព្រះបុត្រ និង​មាតា​របស់​ព្រះអង្គ រត់​ភៀស​ខ្លួន​ទៅ​អេស៊ីបទាំងយប់​។
\v 15 គាត់​​នៅ​ទី​នោះ​រហូត​ដល់​ព្រះបាទ​ហេរ៉ូដ​សោយ​ទិវង្គត ការនេះកើតឡើង​ស្រប​នឹង​សេចក្ដី ដែល​ព្រះអម្ចាស់​មាន​ព្រះបន្ទូល​តាម​រយៈ​ព្យាការី​ថា៖ «យើង​​ហៅ​បុត្រ​យើង​ចេញ​ពី​​អេស៊ីប​មក»។
\s5
\p
\v 16 បន្ទាប់ពីព្រះបាទហេរ៉ូដ​យល់​ថា ​ពួក​ហោរាចារ្យ​បាន​បំបាក់​មុខ​ព្រះអង្គ ព្រះអង្គ​ព្រះពិរោធ​យ៉ាងខ្លាំង ហើយ​ក៍ចេញ​បញ្ជា​ឲ្យ​គេ​សម្លាប់​ក្មេង​ប្រុសៗ​ទាំង​អស់​​ក្នុងភូមិ​បេថ្លេហិម និង​ភូមិ​ជិត​ខាង ចាប់ពីអាយុយ​ពីរ​ឆ្នាំ​ចុះក្រោម គឺ​តាម​កំណត់ថ្ងៃដែល​ទ្រង់​បាន​សួរ​បញ្ជាក់​ពួក​ហោរាចារ្យ។
\s5
\v 17 ហេតុការណ៍​នេះ​កើត​ឡើង ស្រប​តាម​សេចក្ដី​ដែល​បាន​ចែង​ទុក​តាម​រយៈ​ព្យាការី​ ​យេរេមា​ថា៖
\q
\v 18 «មាន​ឮសំឡេង​​ពី​​រ៉ាម៉ា​មកជា​ទំនួញយំ​សោក និង​កាន់ទុក្ខ គឺ​នាង​រ៉ាជែល​យំ​សោក​អាណិត​កូននាង​ ហើយនាងមិន​ព្រម​អោយ​នរណា​សម្រាល​ទុក្ខ​នាងឡើយ ព្រោះ​កូន​នាង​បាត់​បង់​ជីវិត​អស់​ទៅ​ហើយ»​។
\s5
\p
\v 19 ក្រោយពីព្រះបាទហេរ៉ូដ​សោយ​ទិវង្គត​ ទេវតារបស់​ព្រះអម្ចាស់​បានលេចមក​ប្រាប់​លោក​យ៉ូសែប នៅ​អេស៊ីប​ក្នុង​សុបិន​​ថា៖
\v 20 «​ក្រោក​ឡើង! នាំ​ព្រះបុត្រ និង​មាតា​របស់​ព្រះអង្គ​ត្រឡប់​ទៅ​​អ៊ីស្រាអែល​វិញ​ទៅ ដ្បិត​ពួក​អ្នក​ដែល​ប៉ុនប៉ង​មកលើ​ព្រះកុមារបាន​ស្លាប់​បាត់​អស់​ទៅ​ហើយ»។​
\v 21 ​យ៉ូសែប​ក្រោក​ឡើង នាំ​ព្រះបុត្រ និង​មាតា​របស់​ព្រះអង្គត្រឡប់ទៅ​អ៊ីស្រាអែល​វិញ។
\s5
\v 22 ប៉ុន្តែ កាល​លោក​ឮ​ថា ព្រះបាទ​អើខេឡោស​ឡើង​គ្រង​រាជ្យ​នៅ​ស្រុក​យូដា ស្នង​ស្តេច​ហេរ៉ូដ​ជា​ព្រះបិតា លោក​ភ័យខ្លាច​មិន​ហ៊ាន​ទៅ​ស្រុក​នោះ​ទេ លោកភៀសខ្លួនទៅ​កាលីឡេ ដោយព្រោះព្រះជាម្ចាស់​ប្រាប់លោកឲ្យដឹងក្នុង​សុបិន។
\v 23 លោក​ទៅរស់​នៅ​ ក្នុង​ភូមិ​មួយ​ឈ្មោះ​ណាសារ៉ែត ការនេះកើតឡើងស្របតាម​សេចក្ដី​ដែល​ពួក​ព្យាការី ​បាន​ថ្លែង​ទុក​ថា៖ គេ​នឹង​ហៅ​ព្រះអង្គ​ថា ជា​អ្នក​ភូមិ​ណាសារ៉ែត។
\s5
\c 3
\cl ជំពូក៣
\p
\v 1 នៅ​គ្រា​នោះ លោក​យ៉ូហានបាទីស្ដ​ប្រកាស​នៅ​វាល​រហោស្ថាន​ ​ស្រុក​យូដា​ថា៖
\v 2 «ចូរ​​ប្រែ​ចិត្ត​ឡើង! ដ្បិត​ព្រះរាជ្យនៃ​ស្ថាន​បរមសុខ ​​ជិតមកដល់​ហើយ!»។
\v 3 លោកនេះហើយដែលព្យាការី​អេសាយ​បាន​ថ្លែង​ទុក​អំពី​លោកថា៖ «មាន​សំឡេង​មួយ​ស្រែក​ឡើងនៅ​វាល​រហោស្ថាន​ថា៖ ចូរ​រៀបចំ​ផ្លូវថ្វាយ​ព្រះអម្ចាស់ ចូរ​តម្រង់​ផ្លូវ​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ!»​។
\s5
\p
\v 4 ​លោកយ៉ូហានស្លៀកសម្លៀកបំពាក់​ធ្វើ​អំពី​រោម​អូដ្ឋ ហើយ​​ខ្សែ​ក្រវាត់គាត់​ធ្វើ​អំពី​ស្បែក។ លោក​បរិភោគ​កណ្ដូប និង​ទឹក​ឃ្មុំធ្វើជាអាហារ។
\v 5 អ្នករស់នៅ​យេរូសាឡឹម ស្រុក​យូដា និង​អ្នក​ស្រុក​នៅ​តំបន់ ទន្លេ​យ័រដាន់​ទាំង​មូល​នាំ​គ្នាមក​រក​លោក។
\v 6 ពួកគេ​សារភាព​អំពើ​បាប​របស់​ខ្លួន ហើយ​លោក​ក៏​ធ្វើ​ពិធី​ជ្រមុជ​ទឹក​ឲ្យ​គេ​ក្នុង​ទន្លេ​យ័រដាន់។
\s5
\v 7 ប៉ុន្តែកាល​លោក​ឃើញ​ពួក​ផារីស៊ី និង​ពួកសាឌូស៊ី​ មក​ទទួល​ពិធី​ជ្រមុជ​ទឹក​ពី​លោក លោក​និយាយ​ទៅ​គេ​ថា៖ «ឲ្យពូជ​ពស់​វែក​អើយ! តើ​នរណា​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឲ្យ​រត់គេច​ពី​ព្រះពិរោធ​ ដែល​នឹងមក​ដល់​ដូច្នេះ?។
\v 8 ចូរ​បង្កើតផលផ្លែ​ល្អ ដើម្បីបញ្ជាក់​ពីការដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​កែ​ប្រែ​ចិត្ត​គំនិត​មែន។
\v 9 កុំគិតថា​ថា​ខ្លួន​មាន​លោក​អប្រាហាំ​ជា​បុព្វបុរស​នោះ​ឡើយ ខ្ញុំ​សូម​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា ព្រះជាម្ចាស់​អាចបង្កើតកូចចៅលោក​អប្រាហាំចេញពីថ្មទាំងនេះក៍បានដែរ។
\s5
\v 10 ពូថៅ​ដាក់នៅ​ជិត​គល់​ឈើស្រេច​ហើយ ដើមឈើ​ណា​មិន​ផ្ដល់​ផ្លែ​ល្អ​ទេ នឹង​ត្រូវ​កាប់​ ហើយ​បោះ​ចោលទៅ​ក្នុង​ភ្លើង។
\v 11 ខ្ញុំ​ធ្វើ​ពិធី​ជ្រមុជឲ្យអ្នក​រាល់​គ្នាដោយទឹក​ ដើម្បី​អ្នក​រាល់​គ្នា​​កែ​ប្រែ​ចិត្ត​គំនិត ប៉ុន្តែលោក​ដែល​មក​ក្រោយ​ខ្ញុំ ​មានអំណាចលើស​​ខ្ញុំទៅទៀត។ ខ្ញុំ​មិនសក្តិសមសូម្បី​តែ​ដោះ​ស្បែក​ជើង​ជូន​លោក។ លោក​នឹង​ធ្វើ​ពិធី​ជ្រមុជ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា ដោយ​ព្រះវិញ្ញាណ​ដ៏វិសុទ្ធនិង​ដោយ​ភ្លើង​វិញ។
\v 12 លោក​កាន់​ចង្អេរ ​សម្អាតលាន​បោក​ស្រូវ អុំ​ស្រូវ​ប្រមូលយកគ្រាប់​ដាក់​ក្នុងជង្រុក រីឯ​សំដី​ លោក​នឹង​ដុត​ក្នុង​ភ្លើង ដែល​ឆេះ​រហូត»។
\s5
\p
\v 13 ពេលនោះ ព្រះយេស៊ូ​យាង​ពី​កាលីឡេ​ទៅទន្លេ​យ័រដាន់ដើម្បី​ឲ្យ​លោកយ៉ូហាន​ធ្វើ​ពិធី​ជ្រមុជ​ទឹកឲ្យ។
\v 14 ប៉ុន្តែ លោក​យ៉ូហានព្យាយាម​ប្រកែកថា៖ «ខ្ញុំ​ទេតើ​ដែល​ត្រូវ​ទទួល​ពិធី​ជ្រមុជ​ទឹក​ពី​លោក ម្ដេច​ក៏​លោក​មក​រក​ខ្ញុំ​វិញ?»។
\v 15 ព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូល​ឆ្លើយតបទៅគាត់ថា៖ «ចូរធើ្វម្តងនេះសិនចុះ ដើម្បីឲ្យសម្រេច​ស្រប​តាម​គ្រប់ទាំង​សេចក្ដីសុចរិត​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​បាន​បង្គាប់​​»។ លោក​យ៉ូហាន​ក៏​យល់​ព្រម។
\s5
\v 16 ក្រោយពេលទទួល​ពិធី​ជ្រមុជ​ទឹក​រួច​ហើយ ព្រះយេស៊ូ​​យាង​ឡើង​ពី​ទឹកភ្លាម ស្រាប់​តែ​ផ្ទៃ​មេឃ​បើក​ចំហ ទ្រង់​ឃើញ​ព្រះវិញ្ញាណ​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​ចុះ​មកដូច​សត្វ​ព្រាប និង​សណ្ឋិត​លើ​ព្រះអង្គ។
\v 17 មើល មាន​សំឡេង​ពី​លើ​មេឃ​មក​ថា៖ «នេះ​ជា​បុត្រ​ដ៏​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​របស់​យើង យើង​គាប់​ព្រះទ័យ​នឹង​ព្រះអង្គខ្លាំង​ណាស់!»។
\s5
\c 4
\cl ជំពូក ៤
\p
\v 1 បន្ទាប់មក ព្រះវិញ្ញាណបាន​នាំ​ព្រះយេស៊ូ​ទៅ​វាល​រហោស្ថានដើម្បីឲ្យ​មារ​សាតាំង​ល្បួង។
\v 2 ពេលទ្រង់​បាន​តម​អាហារ​អស់​​ពេល​សែសិបយប់ ​សែសិប​ថ្ងៃ​មក ព្រះអង្គ​ក៏ចាប់ផ្តើម​ឃ្លាន។​
\v 3 មេ​ល្បួង​បានចូល​មក​រក​ព្រះអង្គ ទាំងនិយាយ​ថា៖ «ប្រសិន​បើ​លោក​ពិត​ជា​បុត្រា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​មែន សូមបញ្ជាឲ្យ​ដុំ​ថ្ម​ទាំង​នេះ​ទៅ​ជា​នំបុ័ង​មើល៍!»។
\p
\v 4 ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូ​ឆ្លើយ​តប​ទៅ​មេ​ល្បួង​វិញ​ថា៖ «ក្នុង​គម្ពីរបាន​ចែង​ថា​ មនុស្ស​មិន​មែន​រស់​ដោយសារ​តែនំបុ័ង​ ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ គឺ​​រស់ដោយសារ​គ្រប់ទាំង​ព្រះបន្ទូល ដែល​ចេញ​ពី​ព្រះឱស្ឋ​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​ដែរ»។
\s5
\p
\v 5 បន្ទាប់មក មារ​បាននាំ​ព្រះអង្គ​ទៅ​​ក្រុង​ដ៏វិសុទ្ធ ដាក់​ព្រះអង្គ​លើ​កំពូល​ព្រះវិហារ
\v 6 ហើយ​និយាយ​ថា៖ «ប្រសិន​បើ​លោក​ពិត​ជា​បុត្រា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​មែន ចូរ​លោត​ទម្លាក់​ខ្លួន​ចុះ​ទៅ​ក្រោម​មើល៍ ដ្បិត​ក្នុង​គម្ពីរ​បាន​ចែង​ថា ព្រះជាម្ចាស់​នឹង​បញ្ជា​ឲ្យ​ទេវតាថែរក្សាលោក​ ចាំ​ទ្រ​លើកលោកឡើង មិន​ឲ្យជើង​លោក​ប៉ះ​ទង្គិច​នឹង​ថ្ម​ឡើយ»។
\s5
\p
\v 7 ព្រះយេស៊ូ​ឆ្លើយតបទៅ​មារវិញ​ថា៖ «ក្នុង​គម្ពីរ​បាន​ចែង​ទៀត​ថា អ្នកមិនត្រូវ​ល្បងល​ព្រះជាម្ចាស់​ជា​ព្រះ​របស់​អ្នក​ឡើយ​»។
\p
\v 8 លើកនេះមារ​ក៏​នាំ​ព្រះអង្គ​ទៅ​​កន្លែងយ៉ាង​ខ្ពស់​មួយ ហើយ​បង្ហាញ​នគរ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ក្នុង​ពិភព​លោក ព្រម​ទាំងបង្ហាញឲ្យ​ឃើញ​ភាពរុងរឿង​របស់​នគរ​ទាំង​នោះ​ផង។
\v 9 មារ​និយាយទៅកាន់ព្រះអង្គ​ថា៖ «ខ្ញុំនឹងប្រគល់សម្បត្តិទាំងនេះឲ្យទៅលោកប្រសិន​បើ​លោក​ក្រាប​ថ្វាយបង្គំ​ខ្ញុំ!»។
\s5
\p
\v 10 ក្រោយមកព្រះយេស៊ូ​និយាយ​ទៅកាន់​មារ​ថា៖ «ថយចេញពីទីនេះទៅសាតាំង​អើយ! ដ្បិត​ក្នុង​គម្ពីរ​បាន​ចែង​ថា អ្នក​ត្រូវ​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះអម្ចាស់​ជា​ព្រះ​របស់​អ្នក និង​បំរើ​តែ​ព្រះអង្គមួយ​ប៉ុណ្ណោះ»។
\p
\v 11 ក្រោយមក មារ​ក៏​ចាក​ចេញ​ពី​ព្រះអង្គ​ទៅ ​រូច​មាន​ពួក​ទេវតា​នាំ​គ្នា​ចូល​មក​ និង​បម្រើព្រះអង្គ។
\s5
\p
\v 12 កាល​ព្រះយេស៊ូ​ឮដំណឹង​ថា គេ​បាន​ចាប់​លោក​យ៉ូហាន​ដាក់​ឃុំឃាំង​ហើយ ព្រះអង្គ​ក៏​ភៀស​ចេញ​ទៅ​ស្រុក​កាលីឡេ។
\v 13 ព្រះអង្គ​ចាក​ចេញ​ពី​ភូមិ​ណាសារ៉ែត ទៅ​រស់​នៅ​ក្រុង​កាពើណិម​ជិត​មាត់​សមុទ្រ ក្នុង​តំបន់​សាប់យូឡូន និង​​ណែបថាលី។
\s5
\v 14 ការនេះកើតឡើងដើម្បីឲ្យ​បាន​ស្រប​នឹង​សេចក្ដី​ដែល​បានចែង​ទុក​តាម​រយៈ​ព្យាការី​អេសាយ​ថា៖​
\q
\v 15 «ដែន​ដី​សាប់យូឡូន និង​​ណែបថាលី ដែល​ជា​ផ្លូវឆ្ពោះ​ទៅ​កាន់​សមុទ្រ​អើយ! ខាង​នាយ​ទន្លេ​យ័រដាន់ ស្រុក​កាលីឡេ​ដែល​ជាកន្លែងសាសន៍​ដទៃ​រស់​នៅ​អើយ!​
\q
\v 16 ប្រជាជន​ដែល​អង្គុយ​នៅ​ក្នុង​ទី​ងងឹត បាន​ឃើញ​ពន្លឺ​មួយ​ដ៏​អស្ចារ្យ ហើយ​​ពួក​អ្នក​រស់​ក្នុង​ស្រុក​ដែលស្ថិត​នៅ​ក្រោម​អំណាច​នៃ​សេចក្ដី​ស្លាប់ នឹងមាន​ពន្លឺ​មួយលេច​ឡើងបំភ្លឺពួកគេ»។
\s5
\p
\v 17 ចាប់តាំង​ពី​គ្រា​នោះ​មក ព្រះយេស៊ូ​ចាប់​ផ្ដើម​ប្រកាស​និងនិយាយថា៖ «ចូរ​កែ​ប្រែ​ចិត្ត​ឡើង! ដ្បិត​ព្រះរាជ្យនៃ​ស្ថាន​បរមសុខមក​ជិត​បង្កើយ​ហើយ»។
\s5
\v 18 កាល​ព្រះអង្គ​យាង​តាម​ឆ្នេរ​សមុទ្រ​កាលីឡេ ទ្រង់​បានឃើញ​បង​ប្អូន​ពីរ​នាក់​គឺ​ស៊ីម៉ូន ហៅ​ពេត្រុស និង​អនទ្រេ ជា​ប្អូន​របស់​គាត់ ដែលកំពុង​តែ​បង់​សំណាញ់ ពួកគេជា​អ្នក​នេសាទ។
\v 19 ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូល​ទៅកាន់​ពួកគេ​ថា៖ «សូម​អញ្ជើញ​មក​តាម​ខ្ញុំចុះ ខ្ញុំ​នឹង​តាំង​អ្នក​ឲ្យ​នេសាទ​មនុស្ស​វិញ»។
\v 20 ភ្លាមនោះអ្នក​ទាំង​ពីរ​ក៏​ទុក​សំណាញ់​ចោល រួច​ដើរ​តាម​ព្រះអង្គ​ទៅ។
\s5
\v 21 កាលព្រះយេស៊ូ​យាង​ទៅ​មុខ​បន្តិច ព្រះអង្គ​​ឃើញ​បង​ប្អូន​ពីរ​នាក់​ទៀត គឺ​យ៉ាកុប និង​​យ៉ូហានប្អូនរបស់គាត់ ពួកគេនៅក្នុងទូកជា​មួយឪពុករបស់ពួកគេគឺ​លោក​សេបេដេជា ដែលកំពុង​តែ​រៀបចំ​អួន។ ព្រះអង្គ​ក៏​​ហៅ​អ្នក​ទាំង​ពីរ។
\v 22 ហើយអ្នក​ទាំង​ពីរក៏​ចាក​ចោល​ទូក និង​ឪពុក​ភ្លាម រួច​ដើរ​តាម​ព្រះអង្គ​ទៅ។
\s5
\p
\v 23 ព្រះយេស៊ូ​យាងកាត់ពេញស្រុក​កាលីឡេ​ទាំង​មូល ទ្រង់​បង្រៀន​​ក្នុងគ្រប់​សាលា​ប្រជុំ​ ​ប្រកាស​ដំណឹងល្អ​អំពី​ព្រះរាជ្យនៃព្រះជាម្ចាស់ ហើយ​ប្រោស​ជំងឺគ្រប់យ៉ាង និងអ្នក​ជំងឺ​គ្រប់​ប្រភេទ ក្នុង​ចំណោម​ប្រជាជនឲ្យ​បាន​ជា​សះស្បើយ។
\v 24 ដំណឹងនេះ​ក៏​ល្បី​ឮ​​ពាសពេញ​ស្រុក​ស៊ីរី​ទាំង​មូល ហើយគេ​បាន​នាំ​អស់​អ្នក​ជំងឺ​គ្រប់​ប្រភេទដែលមានជំងឺផេ្សងគ្នាៗ អ្នក​អារក្ស​ចូល មនុស្ស​ឆ្កួត​ជ្រូក និង​មនុស្ស​ស្លាប់​ដៃ​ស្លាប់​ជើង មក​រក​ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គ​ក៏​ប្រោសបាន​ពួកគេ​ឲ្យ​បាន​ជា​សះស្បើយទាំង​អស់។
\v 25 មាន​មហាជន​ជា​ច្រើននាំគ្នាដើរតាមព្រះអង្គ ចាប់ពី​ស្រុក​កាលីឡេ ស្រុក​ដេកាប៉ូល ក្រុង​យេរូសាឡឹម ស្រុក​យូដា និង​ពី​តំបន់​ខាង​នាយ​ទន្លេ​យ័រដាន់។
\s5
\c 5
\cl ជំពូក ៥
\p
\v 1 ពេលព្រះយេស៊ូ​​ឃើញ​មហាជន​ទាំង​នេះ ព្រះអង្គ​យាង​ឡើង​ទៅ​លើ​ភ្នំ ហើយ​​គង់​នៅ​ទី​នោះ ពូកសិស្ស​នាំ​គ្នា​ចូល​មក​គាល់​ព្រះអង្គ
\v 2 ទ្រង់​​បង្រៀន​ពូកគេ​ដោយមានព្រះបន្ទូលថា៖
\q
\v 3 «មានពរហើយអ្នក​ណា​ក្រខ្សត់ខាងវិញ្ញាញ ដ្បិតអ្នកនោះនឹង​​បាន​ទទួល​ព្រះរាជ្យនៃ​ស្ថាន​បរមសុខ។
\q
\v 4 មានពរហើយអ្នក​ណាដែល​សោកសៅ ដ្បិត​ព្រះជាម្ចាស់​នឹង​សម្រាលទុក្ខ​ពួក​គេ។
\s5
\q
\v 5 មានពរហើយអ្នក​ណា​មាន​ចិត្ត​ស្លូតបូត ដ្បិត​ពួក​គេ​នឹង​ទទួល​ផែនដី​ទុក​ជា​មត៌ក។
\q
\v 6 មានពរហើយអ្នក​ណា​ស្រេក​ឃ្លាន​សេចក្ដី​សុចរិត ដ្បិត​ព្រះជាម្ចាស់​នឹង​ប្រទាន​ឲ្យពួក​គេ​បាន​ឆ្អែត។
\q
\v 7 មានពរហើយអ្នក​ណា​មាន​ចិត្ត​មេត្តាករុណា ដ្បិតគេនឹងទទួលបានក្តីមេត្តាករុណា​ត្រឡប់មកវិញ។
\q
\v 8 មានពរហើយអ្នក​ណា​មាន​ចិត្ត​បរិសុទ្ធ ដ្បិត​​គេ​នឹង​ឃើញ​ព្រះជាម្ចាស់។
\s5
\q
\v 9 មានពរហើយអ្នក​ណា​កសាង​សន្តិភាព ដ្បិត​ពួក​គេ នឹង​មានឈ្មោះ​ជា​បុត្ររបស់​ព្រះជាម្ចាស់។
\q
\v 10 មានពរហើយអ្នក​ណា​ត្រូវ​គេ​បៀតបៀន ព្រោះ​​បាន​ធ្វើ​តាម​សេចក្ដី​សុចរិត ដ្បិតពួក​គេ​នឹង​ទទួល​បាន​ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ។
\s5
\p
\v 11 មានពរហើយអ្នកដែលត្រូវគេ​ត្មះតិះដៀល បៀតបៀន និង​មាន​គេ​និយាយ​អាក្រក់​គ្រប់​យ៉ាង បង្ខូច​ឈ្មោះ​ ព្រោះ​តែ​ខ្ញុំ។
\v 12 ចូរ​មានអំណរ និងចិត្ត​រីករាយ​ឡើង ព្រោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ទទួល​រង្វាន់​យ៉ាង​ធំ​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ សូម្បីតែ​ពួក​ព្យាការី​ដែល​រស់​នៅ​មុន​អ្នក​រាល់​គ្នា ក៏​ត្រូវ​គេ​បៀតបៀន​​ដែរ។
\s5
\p
\v 13 អ្នក​​ជា​អំបិលនៃផែនដី ប៉ុន្តែ បើ​អំបិល​បាត់​ជាតិ​ប្រៃ​ហើយ តើ​គេ​នឹង​យក​អ្វី​មក​ធ្វើ​ឲ្យវា​ប្រៃ​ឡើង​វិញ​បាន? អំបិល​នោះ​គ្មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី​ទៀត​ឡើយ ​មាន​តែ​បោះ​ចោល​ឲ្យ​មនុស្ស​ដើរ​ជាន់​ប៉ុណ្ណោះ។
\v 14 អ្នក​​ជា​ពន្លឺ សម្រាប់បំភ្លឺ​ពិភពលោក។ ទោះក្រុងនៅលើភ្នំក៏មិន​អាច​លាក់​បំបាំង​បាន​ឡើយ។
\s5
\v 15 គ្មានអ្នកណា​អុជ​ចង្កៀងហើយ ​យក​ទៅដាក់ក្រោមល្អី​លើ​នោះ​ទេ គឺ​គេ​យក​ចង្កៀងនោះ​ទៅ​ដាក់​លើ​ជើង​ចង្កៀង​វិញ ហើយ​ចង្កៀង​នោះនឹង​បំភ្លឺ​មនុស្ស​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ។
\v 16 ចូរឲ្យពន្លឺ​របស់អ្នក​ បំភ្លឺ​ដល់មនុស្ស​​ដូច្នោះ​ដែរ គេ​នឹង​ឃើញ​អំពើ​ល្អ ដែល​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត ហើយ​សរសើរតម្កើងដល់​ព្រះបិតា​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ។
\s5
\p
\v 17 កុំគិត​ថា​ខ្ញុំ​មក​ដើម្បីលុប​បំបាត់​គម្ពីរ​វិន័យ ឬ​គម្ពីរ​ព្យាការី​ចោល​ឡើយ។ ខ្ញុំ​មិន​មែន​មក​លុប​បំបាត់​ទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំ​មក​ដើម្បីធ្វើ​ឲ្យ​គម្ពីរ​នោះបានសម្រេច​ពេញ​លក្ខណៈ​ទៅ​វិញទេ​។
\v 18 ខ្ញុំ​​ប្រាប់អ្នករាល់​គ្នាឲ្យ​បាន​ដឹង​ច្បាស់​ថា បើ​ផ្ទៃ​មេឃ និង​ផែនដី​នៅ​តែស្ថិតស្ថេរ​ជាដរាប ​នោះ​គ្មាន​ក្បៀស ឬ​បន្តក់​ណា​មួយ​ក្នុង​គម្ពីរ​វិន័យត្រូវ​រលុបចោល​ឡើយ គឺ​រហូតដល់ការទាំងនេះបានសម្រេចសព្វគ្រប់។
\s5
\v 19 អ្នក​ណា​ល្មើស​បទ​បញ្ជា​តូច​បំផុតណាមួយ​ ហើយ​បង្រៀន​អ្នក​ផ្សេងទៀត​ឲ្យ​ធ្វើ​តាម អ្នក​នោះ​នឹង​មាន​ឋានៈ​តូចបំផុត​ជាង​គេ ក្នុង​ព្រះរាជ្យនៃ​ស្ថាន​បរមសុខ។ ប៉ុន្តែ អ្នក​ណា​ប្រព្រឹត្ត​តាម​បទ​បញ្ជា​ទាំង​នេះ ហើយ​បង្រៀន​អ្នក​ផ្សេង​ទៀតឲ្យធ្វើតាម អ្នក​នោះ​នឹង​មាន​ឋានៈ​ធំ​ក្នុង​ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ។
\v 20 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា បើ​សេចក្ដី​សុចរិតរបស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​លើស​សេចក្ដី​សុចរិត​របស់ពួក​អាចារ្យ និងពួកខាងគណៈ​ផារីស៊ី​ទេនោះ អ្នក​រាល់​គ្នាគ្មានផ្លូវ​អាច​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ​បាន​ឡើយ។
\s5
\p
\v 21 អ្នក​​ធ្លាប់​ឮ​សេចក្ដី​ដែល​បាននិយាយពីជំនាន់ដើមថា៖ «កុំ​សម្លាប់​មនុស្ស»​ ហើយ «អ្នក​ណា​សម្លាប់​មនុស្ស អ្នក​នោះ​នឹង​ត្រូវ​គេ​ផ្ដន្ទាទោសវិញ»។
\v 22 ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​សុំ​​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា អ្នក​ណា​ខឹង​​បង​ប្អូនខ្លួន អ្នក​នោះ​នឹង​ត្រូវ​គេ​ផ្ដន្ទាទោស​ដែរ។ ហើយអ្នក​ណា​ជេរ​បង​ប្អូនថាជាមនុស្សឥតប្រយោជន៍ អ្នក​នោះ​នឹង​ត្រូវ​ក្រុម​ប្រឹក្សា​ជាន់​ខ្ពស់កាត់​ទោស ហើយ​អ្នក​ណា​ជេរគេថាមនុស្សឆ្កួត អ្នក​នោះ​នឹង​ត្រូវ​ផ្ដន្ទាទោស​ធ្លាក់​ក្នុង​ភ្លើង​នរក​អវិចី។
\s5
\v 23 ដូច្នេះ ប្រសិនបើ​អ្នក​យក​តង្វាយ​មកថ្វាយលើអាសនា ហើយ​ស្រាប់តែនឹក​ឃើញ​ថាអ្នកមានទំនាស់ជាមួយ​បង​ប្អូន​ណាមួយ
\v 24 អ្នកត្រូវទុក​តង្វាយ​របស់​អ្នក នៅ​លើ​អាសនាសិន ហើយ​ទៅ​ស្រុះស្រួល​នឹង​បង​ប្អូន​របស់​អ្នក​ជា​មុន​ រួច​សូម​វិល​មក​ថ្វាយ​តង្វាយ​របស់​អ្នក​វិញ។
\s5
\v 25 ត្រូវស្រុះស្រូលជាមួយគួរវិវាទរបស់អ្នកសិន ពេលអ្នកធ្វើដំណើរទៅ​តុលា​ការ​ជា​មួយគ្នា ក្រែង​លោ​គេ​បញ្ជូន​អ្នក​ទៅ​ចៅក្រម ហើយចៅក្រម​បញ្ជូន​អ្នក​ទៅ​នគរបាល ហើយ​អ្នក​ត្រូវ​ជាប់​គុក។
\v 26 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​ដឹង​​ថា បើអ្នកមិន​បង់​ប្រាក់​ពិន័យ​គ្រប់​ចំនួនឥត​ខ្វះ​មួយ​កាក់នោះទេ អ្នក​នឹង​មិនអាច​រួច​ខ្លួនបាន​ឡើយ»។
\s5
\p
\v 27 អ្នក​​ធ្លាប់​ឮ​សេចក្ដី​ថ្លែង​ទុក​មក​ថា «កុំ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ផិត​ក្បត់»។
\v 28 ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​វិញ ខ្ញុំ​សុំ​​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា អ្នក​ណា​មើល​ស្ត្រី​ម្នាក់​ ហើយ​មាន​ចិត្ត​ស្រើបស្រាលជា​មួយ​នាង អ្នក​នោះ​ដូច​ជា​បាន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ផិត​ក្បត់​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​ រួច​ស្រេច​ទៅ​ហើយ។
\s5
\v 29 ប្រសិន​បើ​ភ្នែក​ស្ដាំ​អ្នក នាំ​អ្នក​ឲ្យជំពុបដួល ចូរ​ខ្វេះ​វាចេញ ហើយ​បោះ​ចោល​ឲ្យ​ឆ្ងាយ​ពី​អ្នក​ទៅ ដ្បិតបើ​បាត់​ភ្នែក​​​ម្ខាងនោះនឹងប្រសើរ​ជាង​ឲ្យ​រូប​កាយ​ទាំង​មូល​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​នរក។
\v 30 ប្រសិន​បើ​ដៃ​ស្ដាំ​អ្នក នាំ​អ្នក​ឲ្យ​ជំពុបដួល ចូរ​កាត់​វា ហើយ​បោះ​ចោល​ឲ្យឆ្ងាយ​ពី​អ្នក​ទៅ ដ្បិតបើ​បាត់​អវយវៈ​មួយ​នេះ ប្រសើរ​ជាង​បណ្ដោយ​ឲ្យ​រូប​កាយ​ទាំង​មូល​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​នរក»។
\s5
\v 31 មានសេចក្តី​ចែង​ទុក​មក​ថា «អ្នក​ណា​លែង​ភរិយាខ្លួន ត្រូវ​ធ្វើ​លិខិត​លែងលះ​ឲ្យ​នាង»។
\v 32 រីឯ​ខ្ញុំ​វិញ ខ្ញុំ​សុំ​​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា អ្នក​ណា​លែង​ភរិយា​របស់​ខ្លួន (លើកលែង​តែ​អ្នកទាំងពីររស់​នៅជា​មួយ​គ្នា ដោយ​ឥត​បាន​រៀបការ​) អ្នកនោះ​ធ្វើ​ឲ្យនាង​ទៅ​ជា​ស្ត្រី​ផិត​ក្បត់ ប្រសិន​បើ​នាង​រៀបការ​ម្ដង​ទៀត។ រីឯ​បុរស​ណា​មករៀបការជាមួយ​នឹង​ស្ត្រី​ដែលប្ដី​លែងនោះ អ្នកនោះ​ក៏​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ផិត​ក្បត់​ដែរ»។
\s5
\p
\v 33 អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្លាប់​​ឮ​សេចក្ដី​ដែល​មាន​តែងទុកមកថា «កុំ​ក្បត់ពាក្យសម្បថ​ឡើយ​ ត្រូវ​​ធ្វើ​តាម​គ្រប់​ពាក្យ​ដែល​អ្នក​បាន​ស្បថ​នឹង​ព្រះអម្ចាស់»។
\v 34 រីឯ​ខ្ញុំ​វិញ ខ្ញុំ​សុំ​​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា កុំ​ស្បថ​ឲ្យ​សោះ កុំយកមេឃមក​ស្បថ​ឡើយ ព្រោះ​មេឃ​ជា​បល្ល័ង្ក​របស់​ព្រះជាម្ចាស់
\v 35 ក៏​កុំ​យក​ផែនដីមកស្បថដែរ ព្រោះ​ផែនដី​ជា​កំណល់​កល់ព្រះបាទា​របស់​ព្រះអង្គ។ កុំ​យក​ក្រុងយេរូសាឡឹមមកស្បថ​ឡើយ ព្រោះ​យេរូសាឡឹម​ជា​ក្រុង​របស់​ព្រះមហាក្សត្រ​ដ៏​ឧត្តុង្គឧត្ដម។
\s5
\v 36 ក៏កុំ​ស្បថ​ដោយ​យកក្បាល​អ្នក​មកដាក់ឡើយ ព្រោះ​អ្នក​ពុំ​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​សក់​ទៅ​ជា​ស ឬ​ខ្មៅ​បាន​ឡើយ។
\v 37 ប៉ុន្តែត្រូវ​និយាយ​ឲ្យប្រាកដ បើ «មែន» ត្រូវនិយាយថា «មែន» បើ «ទេ» ត្រូវនិយាយថា «ទេ»។ រីឯ​ពាក្យ​ពន្លើស សុទ្ធ​តែ​មក​ពី​មារ​ទាំង​អស់»។
\s5
\p
\v 38 អ្នក​​ធ្លាប់​បាន​ឮ​សេចក្ដី​ចែង​ទុក​មក​ថា «ភ្នែកទល់និងភ្នែក ធ្មេញទល់នឹងធ្មេញ»​។
\v 39 រីឯ​ខ្ញុំ​វិញ ខ្ញុំ​សុំ​​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា កុំ​តប​ត​នឹង​មនុស្ស​អាក្រក់​សោះឡើយ បើ​​គេ​ទះ​កំផ្លៀង​ស្ដាំ​របស់​អ្នក ត្រូវ​បែរ​ឲ្យ​គេ​ទះ​ម្ខាង​ទៀត​ទៅ។
\s5
\v 40 បើ​មាន​គេប្តឹងចង់​យក​អាវ​ក្នុង​​អ្នក ចូរ​ឲ្យ​គេ​យក​អាវ​ធំ​ថែម​ទៀត​ទៅ។
\v 41 បើ​មាន​គេ​បង្ខំ​អ្នក​ឲ្យ​ធ្វើ​ដំណើរ​មួយគីឡូដី ចូរ​ដើរពីរគីឡួដី​ជា​មួយ​គេ​ចុះ។
\v 42 អ្វីដែលគេ​សុំ​ពីអ្នក ចូរ​ឲ្យ​គេ​ទៅ ហើយ​កុំ​គេច​មុខ​ចេញ​ពី​អ្នក ​ដែលចង់​សុំ​ខ្ចី​ពី​អ្នក​ដែរឡើយ។
\s5
\p
\v 43 អ្នករាល់គ្នា​​ធ្លាប់​បាន​ឮ​សេចក្ដី​ចែង​ទុក​មក​ថា «ត្រូវ​ស្រឡាញ់​បង​ប្អូន​ តែត្រូវស្អប់​ខ្មាំង​សត្រូវ​របស់អ្នក​»។
\v 44 រីឯ​ខ្ញុំ​វិញ ខ្ញុំ​សុំ​​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា ត្រូវ​ស្រឡាញ់​ខ្មាំង​សត្រូវ​របស់​អ្នក​ ព្រម​ទាំង​អធិស្ថានឲ្យអ្នកដែល​បៀតបៀនដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ផង។
\v 45 ដូច​្នោះ ​ទើបអ្នកសម​ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះបិតា ​ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ ដ្បិត​ព្រះអង្គ​ឲ្យ​ព្រះអាទិត្យ​របស់​ព្រះអង្គ​រះ​បំភ្លឺ ទាំង​មនុស្ស​អាក្រក់ ទាំង​មនុស្ស​ល្អ ហើយ​ទ្រង់​ឲ្យ​ទឹក​ភ្លៀងធ្លាក់មកលើ​ទាំង​មនុស្ស​សុចរិត ទាំង​មនុស្ស​ទុច្ចរិត​ផង​ដែរ។
\s5
\v 46 ​ដ្បិត បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ស្រឡាញ់តែ​អស់​អ្នកណា​ដែល​ស្រឡាញ់ដល់​អ្នក​ តើ​​អ្នកនឹង​ទទួល​បានរង្វាន់​អ្វី? តើ​អ្នក​ទារ​ពន្ធពួកគេមិនបានប្រព្រឹត្តដូច្នេះទេឬអី?
\v 47 បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​រាប់អាន​តែ​បង​ប្អូន​ខ្លួន​ តើ​មាន​អ្វី​ល្អជាងគេ? តើ​សាសន៍​ដទៃ​មិន​ប្រព្រឹត្ត​ដូច្នោះ​ដែរឬ?។
\v 48 ដូច្នេះសុំ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​គ្រប់​លក្ខណ៍​ ដូចព្រះបិតា​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ​ ដែលព្រះអង្គ​គ្រប់​លក្ខណ៍​​យ៉ាង​នោះ​ដែរ»។
\s5
\c 6
\cl ជំពូក ៦
\p
\v 1 ចូរប្រុងប្រយ័ត្្នកំុធ្វើទាននៅ​មុខ​មនុស្សម្នា ដើម្បី​ឲ្យតែមនុស្សឃើញ​នោះ​ឡើយ។ ការធ្វើ​បែប​នេះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹងមិនបាន​រង្វាន់​ពី​ព្រះបិតា​ ​ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខនោះទេ។
\v 2 ដូច្នេះពេល​ណា​អ្នក​ឲ្យ​ទាន​ដល់គេ កុំ​ស្រែក​ប្រកាសឲ្យគេដឹង ​ដូចជា​ពួក​មាន​ពុត​ដែលតែងតែ​ធ្វើ​នៅ​​សាលា​ប្រជុំ ឬ​នៅ​តាម​ដង​ផ្លូវ ដើម្បី​ឲ្យមនុស្សលោកកោតសរសើរ​នោះ​ឡើយ។ ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នាឲ្យដឹង​ប្រាកដ​ថា អ្នក​ទាំង​នោះ​បាន​ទទួល​រង្វាន់​របស់​គេ​ហើយ។
\s5
\v 3 ប៉ុន្តែ កាល​ណា​ដៃ​ស្ដាំ​អ្នក​ធ្វើ​ទាន នោះកំុឲ្យ​ដៃ​ឆ្វេង​ដឹងថាដៃស្តាំធ្វើទាននោះ​ឡើយ
\v 4 ដើម្បី​ឲ្យ​ទាន​របស់​អ្នក​នៅទី​ស្ងាត់​កំបាំង នោះ​ព្រះបិតា​របស់​អ្នក ដែលទត​ឃើញ​ពី​ទី​ស្ងាត់​កំបាំង ទ្រង់​នឹង​ប្រទាន​រង្វាន់​មក​អ្នករាល់គ្នាជា​មិនខាន។
\s5
\p
\v 5 ពេល​ណា​អ្នក​រាល់​គ្នា​អធិស្ឋាន កុំ​ធ្វើ​ដូចមនុស្ស​មាន​ពុត ដែល​ចូល​ចិត្ត​ឈរ​អធិស្ឋាន ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ និង​នៅ​ត្រង់​ថ្នល់​កែង ដើម្បី​ឲ្យមនុស្សឃើញ​នោះ​ឡើយ។ ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យដឹងប្រាកដថា​ពួកអ្នក​ទាំង​នោះ​បាន ទទួល​រង្វាន់​របស់​គេ​ហើយ។
\v 6 ប៉ុន្តែកាល​ណា​អ្នករាល់គ្នា​អធិស្ឋាន ត្រូវ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​បន្ទប់ បិទ​ទ្វារ​ឲ្យ​ជិត ហើយ​អធិស្ឋាន​ទៅ​កាន់​ព្រះបិតា​របស់​អ្នក​ដែល​គង់​នៅ​ក្នុង​ទី​ស្ងាត់​កំបាំង។ ព្រះបិតា​​ដែល​ទត​ឃើញ​ពី​ទី​ស្ងាត់​កំបាំងមក ព្រះអង្គនឹង​ប្រទាន​រង្វាន់​មក​អ្នករាល់គ្នា​ជា​ពុំខាន។
\v 7 ពេលអ្នកអធិស្ឋាន កុំ​ពោល​ពាក្យ​ច្រំដែលៗ​ ដូច​សាសន៍​ដទៃ​នោះ​ឡើយ។ ព្រោះគេ​នឹក​ស្មាន​ថា បើ​ពោល​ពាក្យ​យ៉ាង​ច្រើន​ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងសណ្តាប់ពាក្យអធិស្ឋានរបស់​គេ។
\s5
\v 8 ដូច្នេះ កុំ​ធ្វើ​ដូចពួគ​គេ​ឡើយ ដ្បិត​ព្រះបិតា​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ព្រះអង្គជ្រាបពី​​អ្វីៗ ​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​ការ មុន​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទូល​សូម​ព្រះអង្គ​ទៅ​ទៀត។
\p
\v 9 ដូច្នេះ​ត្រូវ​អធិស្ថាន​បែបដូច្នេះ ឱ​ព្រះបិតា​នៃ​យើង​ខ្ញុំដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ​អើយ!​ សូមឲ្យមនុស្សលោកស្គាល់ព្រះនាម​ដ៏វិសុទ្ធ​របស់​ព្រះអង្គ។
\q
\v 10 សូម​ឲ្យ​ព្រះរាជ្យរបស់​ព្រះអង្គ​បាន​មក​ដល់ សូម​ឲ្យ​ព្រះហឫទ័យ​របស់​ព្រះអង្គ បាន​សម្រេច​នៅ​លើ​ផែនដីដូច​ជានៅ​ស្ថាន​បរមសុខដែរ​។
\s5
\q
\v 11 សូម​ប្រទាន​អាហារដល់យើង​ខ្ញុំ​​នៅថ្ងៃ​នេះ។
\q
\v 12 សូម​អត់ទោស​ឲ្យ​យើង​ខ្ញុំ ដូច​យើង​ខ្ញុំបាន​អត់ទោស​ឲ្យគេដែរ។
\q
\v 13 សូម​កុំ​ឲ្យ​យើង​ខ្ញុំ​ចាញ់​ការ​ល្បួង​ឡើយ តែ​សូម​រំដោះ​យើង​ខ្ញុំ​ឲ្យ​រួច​ពី​មារ​កំណាចវិញ។​
\s5
\m
\v 14 បើ​អ្នក​​អត់ទោសឲ្យគេ ព្រះបិតា​របស់អ្នកដែល​គង់នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ ក៏​អត់ទោស​ឲ្យ​អ្នក​​ដែរ។
\v 15 ប៉ុន្តែ បើ​អ្នក​មិន​អត់ទោសឲ្យគេទេនោះ ព្រះបិតា​របស់​អ្នកក៏​មិន​អត់ទោស​ឲ្យអ្នក​ដែរ»។
\s5
\p
\v 16 ជាងនេះទៅទៀត ពេលណាអ្នក​តម​អាហារ កុំ​ធ្វើ​មុខ​ក្រៀម​ដូច​​អ្នក​មាន​ពុត​នោះ​ឡើយ។ ពីព្រោះពួក​គេ​បង្ហាញ​ទឹក​មុខដើម្បីឲ្យ​អ្នក​ដទៃ​ឃើញ​ថា គេតម​អាហារ។ ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​ដឹង​ប្រាកដ​ថា អ្នក​ទាំង​នោះ​បាន​ទទួល​រង្វាន់​របស់​គេ​ហើយ។
\v 17 ប៉ុន្តែរីឯ​អ្នក​រាល់គ្នាវិញ ពេល​ណា​អ្នក​តម​អាហារ ត្រូវ​លាប​ប្រេងនៅ​លើ​ក្បាល ហើយ​លុប​មុខ​ផង
\v 18 ធ្វើដូចនេះកុំ​ឲ្យ​គេ​ឃើញ​ថា​អ្នក​តមអាហារ​ឡើយ គឺ​ឲ្យ​តែ​ព្រះបិតា​របស់​អ្នក ដែល​គង់​ក្នុង​ទី​ស្ងាត់​ឃើញ​ប៉ុណ្ណោះ ហើយព្រះបិតា​របស់​អ្នក​ដែល​ទត​ឃើញ​នៅ​ក្នុង​ទី​ស្ងាត់​ នឹង​ប្រទាន​រង្វាន់​ឲ្យ​អ្នក​ជា​មិន​ខាន។
\s5
\p
\v 19 កុំ​សន្សំ​ទ្រព្យ​​ទុក​សម្រាប់ខ្លួន នៅ​ផែនដី​ដែលជា​កន្លែង​​មាន​កណ្ដៀរ និង​ច្រេះ​ស៊ី និងជា​កន្លែង ​ដែល​ចោរអាច​ទម្លាយ​ជញ្ជាំង​ចូល​មក​លួច​ប្លន់​នោះ​ឡើយ។
\v 20 ផ្ទុយទៅវិញ ត្រូវ​ប្រមូល​ទ្រព្យ​​ទុក​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខវិញ ជា​កន្លែង​គ្មាន​កណ្ដៀរ និង​ច្រេះ​ស៊ី ​និងជា​កន្លែង​គ្មាន​ចោរ​ចូល​មក​លួច​ប្លន់​ឡើយ
\v 21 បើ​ទ្រព្យរបស់​អ្នក​នៅ​ទី​ណា ចិត្ត​របស់​អ្នក​ក៏​នៅ​ទី​នោះ​ដែរ។
\s5
\v 22 ភ្នែក​ជាចង្កៀង​នៃ​រូប​កាយ ដូច្នេះបើភ្នែករបស់អ្នកនៅ​ភ្លឺ​ល្អ រូប​កាយ​អ្នក​ទាំង​មូល​ក៏​ភ្លឺល្អ​ដែរ
\v 23 ប៉ុន្តែ​ បើ​ភ្នែករបស់​អ្នក​ងងឹត​ នោះរូប​កាយ​អ្នក​ទាំង​មូល​ក៏​ងងឹត​ដែរ។ ​បើ​ពន្លឺ​នៅ​ក្នុង​អ្នក​ត្រឡប់​ទៅ​ជា​ងងឹត​ទៅ​ហើយ តើ​សេចក្ដី​ងងឹតនោះ នឹង​ទៅ​ជា​សូន្យសុង ដល់​កំរិត​ណា​ទៅ!
\v 24 គ្មាន​អ្នក​ណា​​អាច​បម្រើ​ម្ចាស់​ពីរ​បាន​នោះទេ ព្រោះ​អ្នក​នោះ​នឹង​ស្អប់​មួយ ស្រឡាញ់​មួយ ស្មោះ​ត្រង់​នឹង​ម្នាក់ ហើយមើលងាយ​ម្នាក់​ទៀត​ អ្នក​រាល់​គ្នា​ក៏​មិនអាច​បម្រើ​ព្រះជាម្ចាស់​ផង ហើយនិងបម្រើ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ផងបាន​នោះឡើយ។
\s5
\v 25 ដូច្នេះ​ បាន​ជា​ខ្ញុំ​​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នាថា កុំ​​ខ្វល់​ខ្វាយ​នឹងជីវិត ថាត្រូវបរិភោគអាហារអ្វី ឬ​សម្លៀកបំពាក់​សម្រាប់​បិទបាំងរូប​កាយ​ឡើយ។ តើជីវិតមិន​មាន​តម្លៃ​លើស​ម្ហូប​អាហារ ហើយ​រូប​កាយ​ក៏មាន​តម្លៃ​លើស​សម្លៀកបំពាក់ដែរឬអី?
\v 26 ចូរមើល​បក្សាបក្សី​នៅ​លើ​មេឃ។ វា​មិន​​សាប​ព្រោះ មិនច្រូត​កាត់ និង​មិនប្រមូល​ផល​ដាក់​ជង្រុក​ឡើយ ប៉ុន្តែ ព្រះបិតា​របស់​អ្នក​​ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ ទ្រង់​ចិញ្ចឹម​វា។ តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា មិន​មាន​តម្លៃ​លើស​បក្សាបក្សី​ទាំង​នោះទេឬអី?។
\s5
\v 27 ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​រាល់​គ្នា ទោះបី​ខំប្រឹង​ខ្វល់​ខ្វាយ តើអាច​​បង្កើន​អាយុ​របស់​ខ្លួន​អោយ​វែង​បាន​ដែរទេ?
\v 28 ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​​ខ្វល់​ខ្វាយ​អំពី​សម្លៀកបំពាក់ដូច្នេះ? ចូរ​​មើលទៅ​ផ្កា​នៅ​តាម​ទីវាល វា​ដុះ​ឡើង​យ៉ាង​ណា។ វា​មិន​បានធ្វើ​ការ​នឿយហត់ ឬ​ត្បាញ​រវៃ​ឡើយ។
\v 29 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា សូម្បី​តែ​​សាឡូម៉ូនមានគ្រប់ទាំង​សិរីរុងរឿងព្រះអង្គ ក៏​មិនល្អ​ស្មើ​នឹង​ផ្កា​មួយ​ទង​នេះ​ផង។
\s5
\v 30 ប្រសិន​បើ​ព្រះជាម្ចាស់​ផ្ដល់​សម្រស់​ឲ្យស្មៅ​នៅ​តាម​ទីវាល​ រស់នៅថ្ងៃនេះហើយ​ថ្ងៃ​ស្អែក​ត្រូវ​គេ​ដុត​ចោល​យ៉ាង​ហ្នឹង​ទៅ​ហើយ តើ​ព្រះអង្គ​នឹងផ្គត់ផ្គង់​ឲ្យអ្នក​រាល់​គ្នា​លើសពី​នេះ ​យ៉ាង​ណា​ទៅទៀត​?។
\v 31 ដូច្នេះ ចូរកុំ​ខ្វល់​ខ្វាយ​ដោយ​ពោល​ពាក្យថា យើង​នឹង​បាន​អ្វី​បរិភោគ និងមាន​អ្វី​ស្លៀក​ពាក់ឡើយ?
\s5
\v 32 ដ្បិត ​មាន​តែ​សាសន៍​ដទៃ​ទេ ដែល​ខំ​ស្វះស្វែង​រក​របស់​ទាំង​នោះ។ ចំណែកឯ​ព្រះបិតា​របស់អ្នកដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ ព្រះអង្គ​ជ្រាប​នូវ​អ្វីៗ​ដែល​អ្នក​ត្រូវ​ការហើយ។
\v 33 ប៉ុន្តែត្រូវ​ស្វែង​រក​ព្រះរាជ្យ​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ និង​សេចក្ដី​សុចរិត​របស់​ព្រះអង្គ​ជា​មុន​សិន ទើប​ព្រះអង្គ​ប្រទាន​របស់​ទាំង​នោះ​ឲ្យអ្នក​រាល់​គ្នាថែមទៀតផង​។
\v 34 ចូរកុំ​ខ្វល់​ខ្វាយ​អំពី​​ថ្ងៃ​ស្អែក​ឡើយ ចាំ​ស្អែក​សឹម​គិត​ពី​រឿង​ថ្ងៃ​ស្អែក​ទៅ! ការលំបាកនៅថ្ងៃណា គឺល្មមគ្រប់គ្រាន់នៅថ្ងៃនោះ​​ហើយ។
\s5
\c 7
\cl ជំពូក ៧
\p
\v 1 មិនត្រូវថ្កោលទោសគេឡើយ ដើម្បី​កុំ​ឲ្យគេ​ថ្កោល​ទោស​អ្នក​រាល់​គ្នាវិញដែរ។
\v 2 ដ្បិត បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថ្កោល​ទោស​គេ​យ៉ាង​ណា​​ នោះគេក៏​នឹង​ថ្កោល​ទោស​អ្នក​រាល់​គ្នា​យ៉ាង​នោះ​ដែរ។ ហើយគេ​នឹង​វាល់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា តាម​រង្វាល់​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​វាល់​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃដែរ។
\s5
\v 3 ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​មើល​ឃើញ​កំទេចធូលី​នៅ​ក្នុង​ភ្នែក​បង​ប្អូនរបស់អ្នក ប៉ុន្តែមិនមើល​​ធ្នឹមដែល​នៅ​ក្នុង​ភ្នែក​របស់​អ្នក​ដូច្នេះ?
\v 4 ម្តេចក៏អ្នកនិយាយទៅកាន់បងប្អួនអ្នកថា ឲ្យខ្ញុំយកកំទេចធូលីនៅក្នុងភ្នែករបស់ឯងចេញទៅ តែក្នុងភ្នែកខ្លួនឯងនៅមាន​ធ្នឹម​ដូច្នេះ?
\v 5 មនុស្ស​មាន​ពុត​អើយ! ត្រូវយក​ធ្នឹម​ចេញ​ពី​ភ្នែក​ខ្លួន​ជា​មុន​សិន ទើប​អ្នក​មើល​ឃើញ​ច្បាស់ ដើម្បី​នឹង​ផ្ដិត​យក​កំទេច​ធូលី​ចេញ​ពី​ភ្នែក​របស់​បង​ប្អូន​របស់អ្នក​បាន។
\s5
\v 6 កុំ​យក​​របស់​ដែលវិសុទ្ធ ទៅ​ឲ្យសត្វ​ឆ្កែ​ឡើយ ហើយ​ក៏​កុំ​បោះ​ត្បូង​គុជរ​របស់​អ្នក​​នៅ​មុខសត្វ​ជ្រូក​ដែរ ក្រែង​លោ​វា​ជាន់​ឈ្លី ហើយ​បែរ​មក​ហែក​ខាំ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជាដំុៗវិញ។
\s5
\p
\v 7 ចូរ​សុំ នោះ​អ្នកនឹងបានទទួល ចូរ​ស្វែង​រក នោះ​អ្នក​នឹង​បាន​ឃើញ ចូរ​គោះ​ នោះ​ទ្វារនឹងបើកឲ្យអ្នក​ជា​ពុំខាន។
\v 8 ព្រោះអ្នក​ណា​សុំ អ្នក​នោះ​នឹង​បាន​ទទួល អ្នក​ណា​ស្វែង​រក អ្នក​នោះ​នឹង​បាន​ឃើញ ហើយ​អ្នកណាគោះ ទ្វារនឹងបើកឲ្យអ្នកនោះ។
\v 9 ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​រាល់​គ្នា ប្រសិនកូន​សុំ​នំបុ័ង​តេីអ្នកនឹង​ដុំ​ថ្មទៅ​វាឬអី?​
\v 10 ហើយប្រសិន​បើ​កូន​សុំ​ត្រី តេីអ្នកនឹងឲ្យពស់​អសិរពិស​ទៅវាឬអី?
\s5
\v 11 បើអ្នក​រាល់​គ្នាដែល​ជា​មនុស្ស​អាក្រក់ ក៏ចេះ​ឲ្យ​របស់​ល្អ​ទៅ​កូនដូច្នេះ ចុះ​ចំណង់​បើ​ព្រះបិតា​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នាដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ តើ​ព្រះអង្គ​នឹង​ឲ្យរបស់​ល្អៗ​ដល់​អស់​អ្នក​ដែល​ទូល​សូម​ពី​ព្រះអង្គ យ៉ាង​ណា​ទៅ​ទៀត?
\v 12 ដូច្នេះ បើ​អ្នកចង់​ឲ្យគេ​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​ខ្លួន​បែប​ណា អ្នកត្រូវ​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​គេ​បែប​នោះ​ដែរ ដ្បិតនេះជាក្រឹត្យ​វិន័យ និង​គម្ពីរ​ព្យាការី​មាន​ចែង​ទុក​មកស្រាប់​។
\s5
\p
\v 13 ចូរនាំ​គ្នា​ចូល​តាម​ទ្វារ​ចង្អៀតចុះ ដ្បិត​ទ្វារធំទូលាយនាំ​ទៅ​រក​សេចក្ដី​វិនាស​អន្តរាយ ហើយមាន​មនុស្ស​​ច្រើនណាស់​ចូល​តាម​ទ្វារ​នោះ។
\v 14 រីឯ​ទ្វារ​ចង្អៀត និងផ្លូវពិបាកវិញនាំ​ទៅ​រក​ជីវិត មាន​មនុស្ស​តិច​ណាស់​រក​ផ្លូវ​នោះ​ឃើញ។
\s5
\p
\v 15 ចូរ​ប្រយ័ត្ន​នឹង​ពួក​ព្យាការីក្លែងក្លាយ គេ​​មក​រក​អ្នក​រាល់​គ្នា ដោយ​ពាក់​ស្បែក​ចៀម តែ​ចិត្តរបស់គេវិញសាហាវ​ដូច​ឆ្កែចចកអ៊ីចឹង។
\v 16 អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ស្គាល់​គេ តាម​ផលផ្លែដែលគេបានធ្វើ។ តើដែលមានមនុស្សណា​បេះ​ផ្លែ​ទំពាំងបាយជូរ ពីគុម្ភបន្លា ឬ​ផ្លែ​ឧទុម្ពរ ពី​ដើមដំបងយក្សឬទេ?
\v 17 ដូច្នេះ ដើម​ឈើ​ល្អ​តែងតែ​ផ្ដល់​ផ្លែ​ល្អ រីឯ​ដើម​ឈើ​អាក្រក់ តែងតែ​ផ្ដល់​ផ្លែ​អាក្រក់ដែរ។
\s5
\v 18 ដើម​ឈើ​ល្អ​មិន​អាច​ផ្ដល់​ផ្លែ​អាក្រក់នោះ​ទេ រីឯ​ដើម​ឈើ​អាក្រក់វិញ​ក៏​មិន​អាច​ផ្ដល់​ផ្លែ​ល្អ​បាន​ដែរ។
\v 19 ដើម​ឈើ​ណា​មិន​ផ្ដល់​ផ្លែ​ល្អ នឹងត្រូវ​កាប់ចោល ហើយ​យក​ទៅ​ដុតក្នុងភ្លើង។
\v 20 ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់​អ្នកទាំងនោះបានដោយសារ​អំពើ​ដែល​គេ​ប្រព្រឹត្តដែរ។
\s5
\v 21 មិនមែនអ្នកដែល​គ្រាន់​តែ​ហៅ​ខ្ញុំ​ថា «ព្រះអម្ចាស់! ព្រះអម្ចាស់!» នឹងអាចចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រះរាជ្យនៃ​ស្ថាន​បរមសុខបាននោះឡើយ ប៉ុន្តែមានតែអ្នក​ដែល​ធ្វើ​តាម​ព្រះហឫទ័យ​របស់​ព្រះបិតា​ខ្ញុំ ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ​ប៉ុណ្ណោះទើបអាចចូលបាន។
\v 22 មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​នឹងពោល​មក​ខ្ញុំនៅថ្ងៃនោះ​ថា «ព្រះអម្ចាស់ ព្រះអម្ចាស់​អើយ!​ តើយើង​ខ្ញុំមិន​ធ្លាប់បាន​ថ្លែងទំនាយ​ ​ដេញ​អារក្ស​ ហើយនិង​​ធ្វើ​ការ​អស្ចារ្យ​ជា​ច្រើនក្នុង​នាម​ព្រះអង្គ​ដែរទេឬអី?”។
\v 23 នៅពេល​នោះ ខ្ញុំ​នឹង​ប្រកាស​ប្រាប់គេ​ថា យើងមិនដែលស្គាល់អ្នករាល់គ្នាទេ ចូរ​ថយ​ចេញ​ឲ្យឆ្ងាយ​ពី​យើងទៅ «ពួក​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ទុច្ចរិត​អើយ!» ។
\s5
\p
\v 24 ដូច្នេះអ្នក​ណា​ដែលឮ​ពាក្យ​ខ្ញុំ ហើយ​ប្រព្រឹត្ត​តាម ​អ្នក​នោះ​ប្រៀប​បាន​ទៅ​នឹង​មនុស្ស​ឈ្លាស​វៃ​ ដែល​បាន​សង់​ផ្ទះ​របស់​ខ្លួន​នៅ​លើ​​ថ្មដា។
\v 25 ទោះ​បីមាន​ភ្លៀងធ្លាក់​ចុះ​មក ហើយ​មាន​ទឹក​ជន់ មាន​ខ្យល់​បក់​​ប៉ះ​​ផ្ទះ​នោះ​ខ្លាំងយ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ក៏​ផ្ទះ​នោះ​មិន​រលំ​ដែរ​ ព្រោះ​វាបានចាក់​គ្រឹះ​នៅ​លើ​​ថ្មដា។
\s5
\v 26 អស់​អ្នកណា​ដែលឮ​ពាក្យ​ខ្ញុំ​ហើយ តែ​មិន​ប្រព្រឹត្ត​តាម អ្នកនោះប្រៀប​បាន​ទៅ​នឹង​មនុស្ស​​ល្ងង់ ដែល​បាន​សង់​ផ្ទះ​របស់​ខ្លួន​នៅ​លើ​ដី​ខ្សាច់។
\v 27 ពេល​មានភ្លៀងធ្លាក់​ចុះ​មក ហើយ​មាន​ទឹក​ជន់​ មាន​ខ្យល់​បក់​ប៉ះ​​ផ្ទះ​នោះ ផ្ទះ​នោះ​រលំ​បាក់​បែក​ខ្ទេច​អស់​គ្មាន​សល់ទេ។
\s5
\p
\v 28 កាល​ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ពីសេចក្តីទាំង​នេះ ចប់​សព្វ​គ្រប់​ហើយ មហាជនមានការ​ងឿងឆ្ងល់​យ៉ាង​ខ្លាំង​អំពី​សេចក្ដី​ដែល​ព្រះអង្គ​បង្រៀន។
\v 29 ពីព្រោះ​ព្រះអង្គ​បង្រៀនដល់ពួកគេ​ប្រកប​ដោយ​អំណាច ខុស​ប្លែក​ពី​ពួក​អាចារ្យដែលបានបង្រៀន​។
\s5
\c 8
\cl ជំពូក ៨
\p
\v 1 កាល​ព្រះយេស៊ូ​យាង​ចុះ​ពី​លើ​ភ្នំ​មក​ មាន​មហាជន​ជា​ច្រើន​នាំ​គ្នា​ដើរ​តាម​ព្រះអង្គ។
\v 2 ពេលនោះ មាន​មនុស្ស​ឃ្លង់​ម្នាក់​ចូល​មក​ក្រាប​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះអង្គដោយ​ទូល​ថា៖ «ព្រះអ​ម្ចាស់​អើយ! ប្រសិន​បើ​ព្រះអង្គសព្វព្រះហឬទ័យ សូម​ប្រោស​ទូលបង្គំឲ្យ​ជា​ស្អាត​ផង។
\p
\v 3 ព្រះយេស៊ូ​លូក​ព្រះហស្តទៅ​ពាល់​គាត់ ហើយ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «យើងសព្វព្រះហឬទ័យ ចូរ​ឲ្យ​បាន​ជា​ស្អាត​​ចុះ។ ភ្លាមនោះ គាត់​ក៏​បាន​ជា​ស្អាត​ពី​រោគ​ឃ្លង់​។
\s5
\v 4 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​ថា៖ «កុំ​និយាយ​ប្រាប់​ឲ្យ​នរណា​ដឹងពីការនេះ​ឡើយ តែត្រូវ​ទៅ​បង្ហាញ​ខ្លួន​ដល់​ពួក​បូជាចារ្យ ហើយ​ថ្វាយ​តង្វាយ​ដូចដែល​លោក​ម៉ូសេបាន​បង្គាប់ចុះ ដើម្បី​ជា​សក្ខីភាព​បញ្ជាក់​ថា ​អ្នកពិតជា​បាន​ជាប្រាកដ​មែន។
\s5
\p
\v 5 កាល​ ព្រះយេស៊ូ​បានយាង​ចូល​ក្រុង​កាពើណិម នោះមាន​មេទ័ព​ម្នាក់ ចូល​មក​គាល់​ព្រះអង្គទាំងទូលអង្វរ​ថា៖
\v 6 «ព្រះអម្ចាស់​អើយ! អ្នក​បម្រើរបស់​ទូលបង្គំ​ដេក​ស្ដូកស្ដឹង​នៅ​ឯ​ផ្ទះ ទាំង​មានការឈឺ​​ចាប់​យ៉ាង​ខ្លាំង។
\p
\v 7 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​ថា៖ «ខ្ញុំ​នឹង​ទៅ​ប្រោស​គាត់​ឲ្យ​បាន​ជា»។
\s5
\p
\v 8 មេទ័ពនោះ​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់ហើយ ទូលបង្គំ​ មិនសក្តិ​សម​ ឲ្យព្រះអង្គ​អញ្ជើញ​ចូល​ក្នុង​ផ្ទះ​ទូលបង្គំ​ទេ សូម​ទ្រង់គ្រាន់​តែមានព្រះបន្ទូល​ប៉ុណ្ណោះ អ្នក​បម្រើរបស់​ទូលបង្គំ​នឹង​ជា​សះស្បើយ​មិន​ខាន។
\v 9 ទូលបង្គំ​ជា​អ្នក​នៅ​ក្រោម​បញ្ជា​គេ ហើយ​ក៏មាន​កូន​ទាហាន​នៅ​ក្រោម​បញ្ជា​ទូលបង្គំ​ដែរ បើ​ទូលបង្គំ​បញ្ជា​អ្នក​ណា​ម្នាក់​ឲ្យ​ទៅ គេ​នឹង​ទៅ បើ​ប្រាប់​ម្នាក់​ទៀត​ឲ្យ​មក គេ​នឹង​មក។ ពេល​ទូលបង្គំប្រាប់​អ្នក​បម្រើឲ្យធ្វើ​អ្វី​មួយ គេ​នឹង​ធ្វើ​តាម»។
\p
\v 10 ពេល​ព្រះយេស៊ូ​​ព្រះសណ្ដាប់ឮ​ដូច្នេះ​ ទ្រង់​ស្ងើច​សរសើរ​ ហើយក៏​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​កាន់​អស់​អ្នក​ដែល​ដើរ​តាម​ព្រះអង្គ​ថា៖ «ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹងប្រាកដថា ខ្ញុំ​មិន​ដែល​ឃើញ​នរណា​មាន​ជំនឿ​បែប​នេះ នៅ​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែល​ឡើយ។
\s5
\v 11 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា នឹង​មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន មកពី​ទិស​ខាង​កើត និង​ទិស​ខាង​លិច មកអង្គុយជាមួយ​លោក​អប្រាហាំ លោក​អ៊ីសាក និង​លោក​យ៉ាកុបក្នុង​ព្រះរាជ្យនៃ​ស្ថាន​បរមសុខ។
\v 12 ប៉ុន្តែកូនប្រុសៗរបស់​ព្រះរាជ្យនោះ នឹងត្រូវបោះចេញ​ទៅ​ក្នុង​ទីងងឹត ជា​កន្លែង​ដែល​មានការយំ​សោក ខឹង​សង្កៀត​ធ្មេញ។
\v 13 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​មេទ័ពរ៉ូម៉ាំង​ថា៖ «អញ្ជើញ​​ទៅ​វិញ​ទៅចុះ សុំ​ឲ្យ​បាន​សម្រេច​តាមពាក្យដែលលោកជឿចុះ!»។ អ្នក​បម្រើ​ក៏​បាន​ជា​សះស្បើយ​នៅ​ពេល​នោះឯង។
\s5
\p
\v 14 ពេលព្រះយេស៊ូ​យាង​ទៅ​ផ្ទះ​លោក​ពេត្រុស ទ្រង់ទត​ឃើញ​ម្ដាយ​ក្មេក​របស់លោកពេត្រុស​កំពុង​គ្រុនក្តៅ​សម្រាន្ដ​នៅ​លើ​គ្រែ។
\v 15 ព្រះអង្គ​ពាល់​ដៃ​គាត់ ហើយគាត់​ក៏​បាត់​គ្រុន បន្ទាប់មកគាត់ក៏​ក្រោក​ឡើងហើយ​បម្រើ​ព្រះអង្គ។
\s5
\v 16 លុះ​ដល់​ល្ងាច គេ​នាំ​មនុស្ស​ដែលមានអារក្ស​ចូល​ជា​ច្រើន​នាក់​មក​រក​ព្រះអង្គ។ ទ្រង់​ដេញ​វិញ្ញាណ​ទាំង​នោះ​ដោយមាន​ព្រះបន្ទូល ហើយ​ប្រោស​អ្នក​ជំងឺ​ឲ្យ​បាន​ជា​គ្រប់ៗ​គ្នា។
\v 17 ស្រប​នឹង​សេចក្ដី​ដែល​បានចែង​ទុក តាម​រយៈ​ព្យាការី​អេសាយ​ថា៖ «ទ្រង់​បាន​ទទួល​យក​អស់ទាំងរោគា និង​ជំងឺ​របស់​យើងមកផ្ទុកលើព្រះអង្គ»​។
\s5
\p
\v 18 កាល​ព្រះយេស៊ូ​ឃើញ​បណ្ដាជន​ចោមរោម​ព្រះអង្គ ទ្រង់​ក៏​បញ្ជា​ឲ្យ​គេ​ចេញ​ទូក​ទៅ​ត្រើយ​ម្ខាងនៃសមុទ្រកាលីឡេ។
\v 19 បន្ទាប់មក មាន​អាចារ្យ​ម្នាក់​ចូល​មក​ជិត​ព្រះអង្គ​ទូល​ថា៖ «លោក​គ្រូ! ខ្ញុំ​នឹង​ទៅ​តាម​លោក ទោះ​បី​លោក​អញ្ជើញ​ទៅ​ទី​ណា​ក៏​ដោយ»។
\p
\v 20 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​​ទៅ​គាត់​វិញ​ថា៖ «សត្វ​កញ្ជ្រោង​មាន​រូង​របស់​វា បក្សាបក្សី​នៅលើមេឃក៏​មាន​សំបុក​របស់​វា​ដែរ ប៉ុន្តែរីឯ​បុត្រ​មនុស្ស​វិញ គ្មាន​ទី​ជម្រក​សម្រាប់សម្រាក​សោះ​ឡើយ»។
\s5
\p
\v 21 មាន​សិស្ស​ម្នាក់​ទៀត​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់ សូម​លោក​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ខ្ញុំ​​ត្រឡប់​ទៅ​បញ្ចុះ​សព​ឪពុករបស់ខ្ញុំ​សិន»។
\p
\v 22 ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​ថា៖ «សុំ​​មក​តាម​ខ្ញុំចុះ ទុក​ឲ្យមនុស្ស​ស្លាប់​បញ្ចុះ​សព​គ្នា​គេ​ចុះ»។
\s5
\p
\v 23 ពេលព្រះយេស៊ូ​យាង​ចុះ​ទូកហើយ​ ពួក​សិស្ស​នាំ​គ្នា​ទៅ​ជា​មួយ​ព្រះអង្គ​ដែរ។
\v 24 ពេល​នោះ មាន​ខ្យល់​ព្យុះ​បក់​បោក​មក​លើ​សមុទ្រ​យ៉ាង​ខ្លាំង ធ្វើឲ្យ​រលក​ជះ​មក​គ្រប​ពី​លើ​ទូក។ រីឯ​ព្រះយេស៊ូ​វិញក៏​ផ្ទំ​លក់។
\v 25 ពួក​សិស្ស​ចូល​ទៅ​ជិត​ ហើយ​ដាស់​ព្រះអង្គ​៖ «សូម​ជួយ​យើងផងលោក​ម្ចាស់​អើយ យើង​ស្លាប់​ឥឡូវ​ហើយ»។
\s5
\p
\v 26 ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​ពួកគេ​ថា៖ «ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​ភិតភ័យ​ដូច្នេះ មនុស្ស​មាន​ជំនឿ​តិច​អើយ?»។ បន្ទាប់មកព្រះអង្គ​ក្រោក​​ឡើង ហើយមាន​ព្រះបន្ទូល​គំរាម​ខ្យល់​ និង​សមុទ្រ ពេល​នោះសមុទ្រ​ក៏​ស្ងប់ឈឹង។
\p
\v 27 ពួក​គេ​នាំ​គ្នា​ស្ងើច​សរសើរ ហើយ​ពោល​ថា៖ «តើ​លោក​នេះ​មាន​ឋានៈ​អ្វី សូម្បីតែ​ខ្យល់​ និង​សមុទ្រ ក៏ស្ដាប់​បង្គាប់​លោក​ដូច្នេះ?។
\s5
\p
\v 28 កាល​ព្រះយេស៊ូ​បាន​ទៅ​ដល់​ត្រើយ​ម្ខាង ក្នុង​តំបន់​គេរ៉ាស៊ីន មាន​បុរស​អារក្ស​ចូល​ពីរ​នាក់​ជួបព្រះអង្គ ពួកគេចេញ​ពី​ទី​បញ្ចុះ​សពមក ហើយបុរស​ទាំង​ពីរ​នោះ​កាច​ណាស់ គ្មាន​នរណា​ហ៊ាន​ដើរ​កាត់​តាម​នោះ​ទេ។
\v 29 បុរសទាំង​ពីរនោះ​ស្រែក​ឡើង​ថា៖ «តើយើងបានធ្វើអីព្រះអង្គ ព្រះបុត្រា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​អើយ? តើព្រះអង្គ​យាង​មក​ទី​នេះ ដើម្បី​ធ្វើ​ទុក្ខ​ទោស​យើង​ខ្ញុំ មុន​ពេល​កំណត់​ឬ?។
\s5
\p
\v 30 មាន​ជ្រូក​មួយ​ហ្វូង​ធំ​កំពុង​រក​ស៊ី​ ដែលនៅ​ឆ្ងាយ​ពីទីនោះបន្តិច។
\v 31 ពួក​អារក្ស​អង្វរ​ព្រះយេស៊ូ​ថា៖ «បើ​ព្រះអង្គ​ចង់​ដេញ​ពួកយើងចេញ ​សូម​បញ្ជូន​ពួកយើង​ឲ្យ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ជ្រូក​មួយ​ហ្វូង​នេះ​ទៅ»។
\p
\v 32 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​អារក្ស​ថា៖ «ទៅ​ចុះ!»។ ពួក​អារក្ស​ក៏​ចេញ​ពី​បុរស​ទាំង​ពីរ ហើយចូល​ទៅ​ក្នុង​ហ្វូងជ្រូកទៅ។ ពេល​នោះ ហ្វូង​ជ្រូក​បោល​ចុះ​តាម​ជម្រាល​ភ្នំ​តម្រង់​ទៅ​សមុទ្រ ​ហើយ​ងាប់នៅក្នុងទឹកអស់​ទៅ។
\s5
\v 33 ពួកអ្នក​ថែរក្សា​ហ្វូង​ជ្រូក​រត់ទៅប្រាប់​អ្នក​រស់នៅក្នុងក្រុង ពី​រឿង​អស់​ទាំង​នេះ​ ព្រម​ទាំង​ហេតុការណ៍​អំពី​បុរស​អារក្ស​ចូល​ទាំង​ពីរ​នាក់​នោះ​ផង។
\v 34 អ្នក​ក្រុងទាំង​អស់​ក៏​នាំ​គ្នា​ចេញ​មក​ជួប​ព្រះយេស៊ូ លុះ​ពេលគេបាន​ឃើញ​ព្រះអង្គហើយ គេ​អង្វរ​ព្រះអង្គ​ឲ្យចាក​ចេញ​ពី​ស្រុក​ភូមិ​របស់ពួក​គេទៅ។
\s5
\c 9
\cl ជំពូក ៩
\p
\v 1 ព្រះយេស៊ូ​យាង​ចុះ​ទូក​ឆ្លង​សមុទ្រ ទៅ​ក្រុង​របស់​ព្រះអង្គ​វិញ។
\v 2 មាន​គេ​សែង​មនុស្ស​ខ្វិន​ដៃ​ខ្វិន​ជើង​ម្នាក់ ដែលដេកលើកន្ទេល​មក​រក​ព្រះអង្គ។ ដោយយល់ដល់ជំនឿ​របស់​អ្នក​ទាំង​នោះ​ ព្រះយេស៊ូ​ក៏​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​កាន់​អ្នក​ពិការ​ថា៖«កូន​អើយ! ចូរ​ត្រេកអរឡើង។ ខ្ញុំបានអត់ទោសកូនឲ្យរួចបាបហើយ»។
\s5
\p
\v 3 ពេលនោះមានពួក​អាចារ្យ​ខ្លះ ក៏​នឹក​ក្នុង​ចិត្ត​ថា៖ «អ្នក​នេះកំពុង​ប្រមាថ​ព្រះជាម្ចាស់!»។
\v 4 ព្រះយេស៊ូ​ឈ្វេង​យល់​គំនិត​ពួកគេ ហើយ​ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​គំនិត​អាក្រក់​បែប​នេះនៅក្នុងចិត្តដូច្នេះ?
\v 5 តើ​ឃ្លា​មួយ​ណា​ស្រួល​និយាយ​ជាង «ខ្ញុំបានអត់ទោសកូនឲ្យរួចពីបាប» ឬ​ក៏ «ចូរ​ក្រោក​ឡើង​ដើរ​ទៅ​ចុះ?»
\v 6 ប៉ុន្តែ អ្នកគួរដឺងថា បុត្រ​មនុស្ស​មាន​អំណាច​អត់ទោស​អំពើបាបឲ្យ​មនុស្ស​នៅ​ក្នុង​លោក​នេះ​បាន​។ ព្រះអង្គ​ក៏​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​អ្នក​ខ្វិន​ថា៖ «​ក្រោក​ឡើង! ចូរយក​គ្រែ​ស្នែង​របស់​អ្នក ហើយដើរ​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ​ទៅ»។
\s5
\v 7 បន្ទាប់អ្នក​ខ្វិន​ក៏​ក្រោក​ឡើង​ហើយដើរ​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះរបស់គាត់​វិញ។
\v 8 កាលមហាជន​បាន​ឃើញ​ដូច្នេះ គេ​ស្ញែង​ខ្លាច​ ទាំង​នាំ​គ្នា​លើក​តម្កើង​​ព្រះជាម្ចាស់ ដែល​បាន​ប្រទាន​អំណាច​ដ៏​អស្ចារ្យ​យ៉ាង​នេះ​ដល់​មនុស្ស​លោក។
\v 9 កាល​ព្រះយេស៊ូ​យាង​ពី​ទី​នោះ​ទៅ ព្រះអង្គ​ទត​ឃើញ​បុរស​ម្នាក់​ឈ្មោះ​ម៉ាថាយ ដែលកំពុងអង្គុយ​នៅ​កន្លែង​យក​ពន្ធ។ ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​ថា៖ «ចូរ​មក​តាម​ខ្ញុំចុះ»។ លោកម៉ាថាយក៏​ក្រោក​ឡើង ហើយដើរ​តាម​ព្រះអង្គ​ទៅ។
\s5
\p
\v 10 ពេល ព្រះអង្គអង្គុយ​សោយ​ព្រះស្ងោយ​នៅក្នុង​ផ្ទះ​ នោះមាន​អ្នក​យក​ពន្ធជាច្រើន ព្រម​ទាំង​មនុស្ស​បាប​មក​អង្គុយ​រួម​តុអាហារ​ជា​មួយ​ព្រះយេស៊ូ និង​ពួក​សិស្ស​របស់ព្រះអង្គដែរ។
\v 11 ពេលពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី​ឃើញ​ដូច្នេះ គេក៏​និយាយ​ទៅ​កាន់​សិស្ស​របស់​ព្រះអង្គ​ថា៖ «ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​គ្រូ​របស់​អ្នក​​បរិភោគ​ជា​មួយ​អ្នក​យកពន្ធ និង​មនុស្សមាន​បាបដូច្នេះ?»។
\s5
\p
\v 12 ពេលព្រះយេស៊ូ​ឮ​ដូច្នេះ ព្រះអង្គក៏​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «មនុស្ស​មានសុខភាព​ល្អ​មិន​ត្រូវ​ការ​គ្រូ​ពេទ្យ​ទេ មាន​តែ​អ្នក​ជំងឺ​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​ត្រូវ​ការគ្រួពេទ្យ។
\v 13 ​អ្នក​រាល់​គ្នា​គួររិះគិត​មើលទៅ ពីសេចក្ដីទាំងនេះមានន័យយ៉ាងម៉េច​ «យើង​​ចង់​បាន​តែ​សេចក្ដី​មេត្តាករុណា​ប៉ុណ្ណោះ មិនមែនយញ្ញបូជា​ទេ»​ ព្រោះខ្ញុំ​មិន​មែន​មក​រក​មនុស្ស​សុចរិត​ទេ គឺ​មក​រក​មនុស្ស​បាបវិញ»។
\s5
\p
\v 14 បន្ទាប់មក ពួក​សិស្ស​របស់​លោក​យ៉ូហាន​ចូល​មក​គាល់​ព្រះអង្គ ហើយ​ទូល​ថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាពួកយើង និង​ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ីតែងតែតម​អាហារ តែ​សិស្ស​របស់​លោក​មិន​តម​ដូច្នេះ?»។
\p
\v 15 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ឆ្លើយ​ទៅ​វិញ​ថា៖ «តើភ្ញៀវក្នុងពិធីមង្គលការអាចកាន់​ទុក្ខ​កើត​ឬ​ទេ ពេល​ដែលកូន​កំលោះ​នៅ​ជា​មួយពួកគេដូច្នេះ? ប៉ុន្តែថ្ងៃមួយនឹងមកដល់ ពេល​គេ​ចាប់​កូនកំលោះ​យក​ទៅ ទើប​ភ្ញៀវ​ទាំង​នោះ​នឹងតម​អាហារវិញ​។
\s5
\v 16 មិន​ដែល​មាន​នរណា​យក​ក្រណាត់​ថ្មី មក​ប៉ះ​សម្លៀកបំពាក់​ចាស់​ឡើយ ព្រោះនឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​សម្លៀកបំពាក់​នោះ​រហែក​លើស​ដើម​ទៅ​ទៀត។
\s5
\v 17 ក៏មិន​ដែល​មាន​នរណា​ច្រក​ស្រា​ទំពាំងបាយជូរ​ថ្មី​ ចូល​ក្នុង​ថង់​ស្បែក​ចាស់​ដែរ។ ប្រសិនបើ​ធ្វើ​ដូច្នេះ​ថង់​ស្បែក​មុខ​ជា​ធ្លាយ ស្រា​នឹង​ហូរ​ចេញ ហើយ​ថង់​ស្បែក​ត្រូវ​ខូច​ខាត​មិន​ខាន។ ផ្ទុយទៅវិញ គេ​តែងតែ​ច្រក​ស្រា​ថ្មី​ទៅ​ក្នុង​ថង់​ស្បែក​ថ្មី ទើប​ទាំង​ស្រា​ទាំង​ថង់​ស្បែក​នៅ​គង់​បាន»។
\s5
\p
\v 18 កាល​ព្រះយេស៊ូ​កំពុង​តែ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ការទាំង​នេះ​ទៅកាន់​គេ ហើយមាន​នាម៉ឺន​ម្នាក់​ចូល​មក​ក្រាប​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះអង្គទាំង​ទូល​ថា៖ «កូន​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ​ទើប​នឹងស្លាប់ថ្មីៗ​នេះ សូម​លោក​មេត្តា​អញ្ជើញ​ទៅ​ដាក់​ដៃលើ​នាង នោះនាង​នឹង​មាន​ជីវិត​រស់​វិញពុំខាន»។
\v 19 បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូ​ក្រោក​ឡើង​ ហើយ​យាង​ទៅ​ជា​មួយ​គាត់ ពួក​សិស្ស​ក៏​ទៅ​ជា​មួយព្រះអង្គ​ដែរ។
\s5
\p
\v 20 មាន​ស្ត្រី​ម្នាក់ដែលមាន​ជំងឺ​ធ្លាក់​ឈាម អស់រយះពេលដប់ពីរ​ឆ្នាំ​មក​ហើយ មក​ពី​ក្រោយ​ព្រះយេស៊ូ ហើយ​ពាល់​ជាយ​ព្រះពស្ដ្រ​របស់ព្រះអង្គ
\v 21 ដ្បិត​នាង​បានគិត​ក្នុង​ចិត្ត​ថា៖ «បើ​ខ្ញុំ​គ្រាន់​តែ​ពាល់​អាវ​លោក ខ្ញុំនឹងជាពីជំងឺ​មិន​ខាន»។
\p
\v 22 ព្រះយេស៊ូ​បែរ​ទៅ​ក្រោយ ហើយ​ឃើញ​នាង ក៏​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «កូន​ស្រី​អើយ! ចូរ​មានចិត្តក្លាហាន​ឡើង ជំនឿ​របស់​កូន​បាន​ប្រោសកូនឲ្យជា​ហើយ»។ ស្ត្រី​ធ្លាក់​ឈាមក៏​បាន​ជា​សះស្បើយ​នៅ​ពេល​នោះទៅ។
\s5
\v 23 កាល​ព្រះយេស៊ូ​យាង​ចូលក្នុង​ផ្ទះ​នាម៉ឺន​នោះ ព្រះអង្គ​ទត​ឃើញ​អ្នក​លេង​ខ្លុយ និង​ឃើញ​មនុស្សម្នា​ជ្រួលច្របល់។
\v 24 ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «នាំ​គ្នា​ចេញ​ទៅ! ដ្បិតក្មេង​ស្រី​នេះ​មិន​ស្លាប់​ទេ នាង​គ្រាន់​តែ​ដេក​លក់ប៉ុណ្ណោះ»។ ប៉ុន្តែពួកគេសើច​ចំអក​ដាក់​ព្រះអង្គ។
\s5
\v 25 ពេល​ព្រះអង្គ​ដេញពួក​គេ​ចេញ​ទៅ​ក្រៅ​អស់​ហើយ ព្រះអង្គ​យាង​ចូល​ទៅ​ក្នុង​បន្ទប់ ហើយចាប់​ដៃ​ក្មេង​ស្រី​នោះ បន្ទាប់មកនាង​ក៏​ក្រោក​ឡើង។
\v 26 ដំណឹង​នេះ​លេច​ឮ​ពាសពេញ​ក្នុងតំបន់​នោះ​ទាំង​មូល។
\s5
\p
\v 27 កាល​ព្រះយេស៊ូ​​យាង​ចេញ​ពី​ទីនោះ​ទៅ មាន​មនុស្ស​ខ្វាក់​ពីរ​នាក់​ដើរ​តាម​ព្រះអង្គ ពួកគេស្រែក​ថា៖ «សូម​អាណិត​មេត្តាដល់​យើង​ខ្ញុំ​ផង ព្រះរាជវង្ស​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​អើយ!»។
\p
\v 28 ពេល​ព្រះអង្គ​យាង​ចូលទៅក្នុង​ផ្ទះ មនុស្ស​ខ្វាក់​ទាំង​ពីរនោះ​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​អ្នក​ទាំង​ពីរនោះ​ថា៖ «តើ​អ្នក​ជឿ​ថា​ខ្ញុំ​អាច​ធ្វើការនេះ​បាន​ឬទេ?»។ ពួកគេ​ទូល​ព្រះអង្គ​វិញថា៖ «យើង​ខ្ញុំ​ជឿ​ហើយ ព្រះអម្ចាស់​អើយ»។
\s5
\p
\v 29 បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូ​ក៏​ពាល់​ភ្នែក​អ្នក​ទាំង​ពីរនោះ ទាំង​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «សុំ​ឲ្យ​បាន​សម្រេច​តាម​ជំនឿ​របស់​អ្នក​ចុះ»។
\v 30 ពេល​នោះ ភ្នែក​របស់​ពួកគេ​ក៏​បានមើលឃើញ។ ក្រោយមកព្រះយេស៊ូ​ហាមពួកគេ​យ៉ាង​តឹងតែង​ថា៖ «កុំ​ឲ្យ​នរណា​ដឹងសោះ​ឡើយ»។
\v 31 ប៉ុន្តែ បុរស​ទាំង​ពីរនោះ​ចេញ​ទៅ​ផ្សព្វផ្សាយ​រឿង​នោះ​ឲ្យគេ​ដឹង​ពាសពេញ​ស្រុក។
\s5
\p
\v 32 លុះ​ដល់អ្នក​ទាំង​ពីរ​ចេញ​ផុត​ទៅហើយ មាន​គេ​នាំ​មនុស្ស​គ​ម្នាក់​ដែល​មាន​អារក្ស​ចូល មក​គាល់​ព្រះយេស៊ូ។
\v 33 ពេល​ព្រះអង្គ​ដេញ​អារក្ស​ចេញ​ហើយ មនុស្ស​គ​នោះក៏​អាចនិយាយ​បាន។ មហាជន​នាំ​គ្នា​ស្ងើច​សរសើរ​យ៉ាង​ខ្លាំង​ទាំង​និយាយ​ថា៖ «​មិន​ដែល​ឃើញ​ការ​អស្ចារ្យ​បែប​នេះ នៅ​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែល​ពីមុនឡើយ»។
\p
\v 34 ប៉ុន្តែ ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី​ពោល​ថា៖ «គាត់​ដេញ​អារក្ស​បាន​ ​មក​ពី​អារក្ស​​ប្រគល់​អំណាច​ឲ្យគាត់ទេ»។
\s5
\p
\v 35 ព្រះយេស៊ូ​យាង​ទៅ​តា​មក្រុង និង​តាម​ភូមិ​នា​នា ព្រះអង្គ​បន្តបង្រៀន​អ្នក​ស្រុក​នៅ​ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ ព្រម​ទាំង​ប្រកាស​ដំណឹងល្អ​អំពី​ព្រះរាជ្យ និង​ប្រោស​អ្នកជំងឺ ​គ្រប់​ប្រភេទ​ឲ្យ​បាន​ជា​ផង។
\v 36 កាល​ព្រះអង្គ​ទត​ឃើញ​មហាជន ទ្រង់​មាន​ព្រះហឫទ័យ​អាណិត​ពួកគេណាស់ ព្រោះ​អ្នក​ទាំង​នោះ​ល្វើយ និងធ្លាក់​ទឹក​ចិត្តពួកគេ ប្រៀប​បី​ដូច​ជា​ចៀម​ដែល​គ្មាន​គង្វាល​ថែទាំ។
\s5
\v 37 ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​កាន់​ពួក​សិស្សរបស់ព្រះអង្គ​ថា៖ «ស្រូវ​ដែល​ត្រូវ​ច្រូត​មាន​ច្រើន​ណាស់ ប៉ុន្តមាន​អ្នក​ច្រូត​តិច​ពេក។
\v 38 ហេតុ​នេះ ចូរអធិស្ឋានទៅព្រះអម្ចាស់ដែលជាម្ចាស់ស្រែ សូមទ្រង់​ចាត់​អ្នក​ច្រូត​មក​ក្នុង​ស្រែ​របស់​ព្រះអង្គ»។
\s5
\c 10
\cl ជំពូក ១០
\p
\v 1 ព្រះយេស៊ូ​ត្រាស់​ហៅ​សិស្ស​ទាំង​ដប់ពីរ​រូបរបស់ព្រះអង្គ​មក ហើយទ្រង់​ប្រទាន​ឲ្យ​គេ​មាន​អំណាច​លើ​វិញ្ញាណ​អាក្រក់ អាចដេញវិញ្ញាណអាក្រក់ចេញ ​មាន​អំណាច​ប្រោស​ជំងឺរោគា​ និង​អ្នក​ជំងឺគ្រប់​ប្រភេទ​ឲ្យ​បាន​ជា​សះស្បើយ។
\s5
\v 2 ឈ្មោះសាវក​ទាំង​ដប់ពីរ​មាន​​ដូច​ត​ទៅ អ្នក​ទី​មួយ គឺ​ស៊ីម៉ូន​ហៅ​ពេត្រុស និង​អនទ្រេ ជា​ប្អូន​របស់​គាត់ យ៉ាកុបជាកូនរបស់លោកសេបេដេ និង​យ៉ូហាន​ជា​ប្អូន​របស់​គាត់ ​
\v 3 ភីលីព និង​បារថូឡូមេ ថូម៉ាស់ និង​ម៉ាថាយ​ជា​អ្នក​ទារ​ពន្ធ យ៉ាកុប​ជា​កូន​របស់​លោក​អាល់ផាយ និង​ថាដេ
\v 4 ស៊ីម៉ូន​ជា​អ្នក​ជាតិ​និយម និង​យូដាស​អ៊ីស្ការីយ៉ុត ជា​អ្នក​ដែលក្បត់​ព្រះអង្គ។
\s5
\p
\v 5 ព្រះយេស៊ូ​ចាត់​បញ្ជូនសិស្សទាំង​ដប់ពីរ​រូប​​ឲ្យចេញទៅ​ទាំងមានការ​ផ្ដែផ្ដាំ​ថា៖ «កុំ​ទៅ​កន្លែងដែល​សាសន៍​ដទៃ​រស់នៅឡើយ ហើយ​ក៏​កុំ​ចូល​ទៅ​ក្នុងក្រុង​របស់​ជន​ជាតិ​សាម៉ារី​ដែរ
\v 6 តែ​ត្រូវ​ទៅ​ស្វែង​រក​ចៀម​ដែល​វង្វេង​ ក្នុង​ចំណោម​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​នោះ​វិញ។
\v 7 ពេល​អ្នកធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ ចូរ​ប្រកាស​ប្រាប់គេថា ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ ​មក​ជិត​បង្កើយ​ហើយ។
\s5
\v 8 ចូរ​មើលអ្នក​ជំងឺ​ឲ្យ​ជា ប្រោស​មនុស្ស​ស្លាប់​ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ ប្រោស​មនុស្ស​ឃ្លង់​បាន​ជា​ស្អាត និងដេញ​អារក្ស​។ អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ទទួល​ដោយ​ឥត​គិត​ថ្លៃ ត្រូវ​ជួយ​គេ​វិញ​ដោយ​ឥត​គិត​ថ្លៃ​ដែរ។
\v 9 កុំ​យកមាស​ប្រាក់ ឬ​លុយ​កាក់​ដាក់​ក្នុង​ថង់​ឡើយ
\v 10 កុំ​យក​កាបូបស្ពាយ កុំ​យក​អាវ​ពីរ​បន្លាស់ កុំ​យក​ស្បែក​ជើង ឬ​ដំបង​ទៅ​តាមខ្លួន ដ្បិត​អ្នក​ធ្វើ​ការ​ត្រូវ​​ទទួល​ម្ហូប​អាហារបរិភោគ។
\s5
\v 11 នៅ​ក្នុង​ក្រុង​​ ឬ​ភូមិណា​មួយ​ដែលអ្្នកចូរ អ្នកត្រូវ​រក​អ្នក​ដែល​សក្តិសមហើយទទួល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឲ្យ​ស្នាក់​នៅ ត្រូវ​ស្នាក់​នៅ​ផ្ទះ​អ្នក​នោះ រហូត​ដល់​ពេល​ដែលអ្នក​ចាកចេញ​ពី​ទី​នោះ។
\v 12 ពេល​អ្នកចូល​ទៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​ណា​ត្រូវ​ជម្រាបសួរ​អ្នក​ផ្ទះ​នោះ
\v 13 ប្រសិន​បើ​អ្នក​ផ្ទះ​នោះមានការគួរ​សម នោះ​សូមឲ្យសេចក្ដី​សុខសាន្តរបស់អ្នក​កើត​មាន​ដល់​គេ ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ បើ​គេ​មិនទទួលអ្នក​ទេ សូមឲ្យក្តី​សុខសាន្ត​របស់អ្នកមកវិញ​ចុះ។
\s5
\v 14 បើសិន​​អ្នកណាមិន​ព្រម​ទទួល​អ្នក​ ឬ​មិន​ព្រម​ស្ដាប់​ពាក្យ​របស់​អ្នកទេនោះ ពេលអ្នកចាកចេញ​ពី​ផ្ទះ​ ឬ​ពី​ក្រុង​នោះ ត្រូវ​រលាស់​ធូលី​ដី​ចេញ​ពី​ជើង​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​​។
\v 15 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់អ្នក​រាល់​គ្នា​ឲ្យ​​ដឹង​ប្រាកដថា ការ​វិនិច្ឆ័យ​ទោស​មនុស្្សក្នុង​ក្រុង​សូដុម និង​​ក្រុង​កូម៉ូរ៉ា នោះ​ទទួល​ទោស​ស្រាល​ជាង​អ្នក​នៅក្នុងក្រុង​នេះទៅទៀត។
\s5
\p
\v 16 ខ្ញុំ​ដឹងថា ខ្ញុំចាត់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឲ្យ​ទៅ ដូច​ឲ្យ​ចៀម​ទៅ​ក្នុងកណ្ដាល​ហ្វូង​ចចកអ៊ីចឹងដែរ។ ហេតុ​នេះ ត្រូវ​មានប្រាជ្ញា​ដូចជា​សត្វ​ពស់ ហើយ​មាន​ចិត្ត​ស្លូត​ត្រង់​ដូច​សត្វ​ព្រាប។
\v 17 ចូរ​ប្រយ័ត្ននឹង​មនុស្ស​លោក​! ដ្បិត​គេ​នឹង​ចាប់​បញ្ជូន​អ្នក​​ទៅ​តុលា​ការ គេ​នឹងវាយអ្នកនឹង​​រំពាត់​ខ្សែតី​ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ​របស់ពួក​គេ។
\v 18 បន្ទាប់មកគេ​នឹង​បញ្ជូន​អ្នក​រាល់​គ្នាទៅ​ឲ្យ​លោក​ទេសាភិបាល និង​ឲ្យស្ដេច​នានា​កាត់​ទោស ដោយព្រោះ​តែ​​ខ្ញុំ។ អ្នក​រាល់​គ្នាត្រូ​វធ្វើបន្ទាល់​ដល់​ពួក​គេ និងឲ្យ​សាសន៍​ដទៃបាន​ឮ​ផង។
\s5
\v 19 ពេល​គេ​ចាប់​បញ្ជូន​អ្នក​រាល់​គ្នាទៅ​ ចូរ​កុំ​ព្រួយបារម្ភ​នឹងរក​ពាក្យណា ​ដែល​អ្នក​គួរ​និយាយ​​នោះ​ឡើយ ដ្បិត​ព្រះជាម្ចាស់​នឹង​ប្រទានពាក្យឲ្យអ្នកត្រូវនិយាយ នៅពេលនោះ។
\v 20 ដ្បិត មិន​មែន​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទេ​ដែល​នឹងនិយាយ គឺ​ព្រះវិញ្ញាណ​នៃ​ព្រះបិតា​ដែល​នឹង​មាន​ព្រះបន្ទូល​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​អ្នក​រាល់​គ្នា។
\s5
\v 21 បង​ប្អូន​នឹង​ចាប់​បញ្ជូន​បងប្អូនខ្លួនឯង ទៅ​ឲ្យ​គេ​សម្លាប់​ ហើយឪពុក​នឹង​ចាប់​បញ្ជូន​កូនខ្លួនឯង​ទៅ​ឲ្យ​គេ​សម្លាប់ដែរ។ ​កូនៗ​នឹងនាំ​គ្នា​ប្រឆាំង​នឹង​ឪពុក​ម្ដាយរបស់ខ្លួន ព្រម​ទាំង​បញ្ជូន​ទៅ​ឲ្យគេ​សម្លាប់​ទៀត​ផង។
\v 22 មនុស្ស​​នឹង​ស្អប់​អ្នក ព្រោះ​តែ​នាម​ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ អ្នក​ណា​ស៊ូ​ទ្រាំ​រហូត​ដល់​ចុង​បញ្ចប់ អ្នកនោះនឹងបាន​ទទួលការសង្គ្រោះ​។
\v 23 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អោយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ប្រាកដថា ប្រសិន​បើ​គេ​បៀតបៀន​អ្នក​​នៅ​ក្រុងនេះ ចូរ​រត់​ទៅ​ក្រុង​មួយ​ទៀត​ទៅ នោះអ្នក​រាល់​គ្នានឹងមិន​ទៅ​ដល់​ក្រុង​ទាំង​ប៉ុន្មានក្នុង​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែលទេ​ មុនពេលបុត្រ​មនុស្សមក​ដល់។
\s5
\p
\v 24 ​​សិស្សមិនដែល​ចេះ​ជាង​គ្រូ​ឡើយ ហើយ​អ្នកបម្រើក៏​ពុំ​ដែល​​ធំ​ជាង​ម្ចាស់​ដែរ។
\v 25 បើ​សិស្ស​ចេះ​បាន​ដូច​គ្រូ និងអ្នក​បម្រើបាន​ដូច​ម្ចាស់ នោះ​វាល្មម​គ្រប់​គ្រាន់​ហើយ។ ប្រសិន​បើ​គេ​ហៅ​ឈ្មោះ​ម្ចាស់​ផ្ទះនោះ​ថា បេលសេប៊ូល​ គេ​មុខ​ជា​ហៅ​ឈ្មោះ​អ្នក​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​នោះ រឹត​តែ​អាក្រក់​ជាង​នេះ​ទៅ​ទៀតជា​មិន​ខាន។
\s5
\v 26 ចូរកុំ​ខ្លាច​និងពួក​អ្នក​ទាំង​នោះ​ឡើយ ពីព្រោះគ្មានការ​លាក់​កំបាំង​ណាដែល មិន​បើក​ឲ្យ​គេ​ឃើញ ហើយក៏គ្មាន​អាថ៌កំបាំង​ណាដែល ​មិនបង្ហាញឲ្យគេដឹងដែរ។
\v 27 ការអ្វីដែល​ខ្ញុំ​និយាយ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ក្នុង​ទី​ងងឹត ចូរ​និយាយ​នៅ​ក្នុង​ពន្លឺ​ថ្ងៃ ហើយ​អ្វីៗ​ដែល​គេ​ឮក្នុង​ត្រចៀក ចូរ​យក​ទៅ​ប្រកាស​នៅ​ពី​លើដំបូល​ផ្ទះ។
\s5
\v 28 កុំ​ខ្លាច​អស់​អ្នក​ដែល​សម្លាប់​បាន​ត្រឹម​តែ​រូប​កាយ តែ​មិន​អាច​សម្លាប់​ព្រលឹងអ្នក​បាន​នោះ​ឲ្យសោះ គឺ​ត្រូវ​ខ្លាច​ព្រះជាម្ចាស់ដែលអាច​ធ្វើ​ឲ្យ​ទាំង​ព្រលឹង និង​រូប​កាយ ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង​នរក​បានវិញ។
\v 29 តើមិនមែន​ចាប​ពីរ ​គេ​លក់​ថ្លៃ​មួយ​សេនឬអី? តែគ្មាន​ចាប​ណា​មួយ​ធ្លាក់​ចុះ​ដល់​ដី ហើយ​ព្រះបិតា​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ដឹងនោះឡើយ។
\v 30 សូម្បី​តែ​សក់​នៅ​លើ​ក្បាល​អ្នក​រាល់​គ្នា ក៏​ព្រះអង្គ​រាប់​អស់​ដែរ។
\v 31 ចូរ​​កុំភ័យ​ខ្លាច​អ្វី​ឡើយ ព្រោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​តម្លៃ​លើស​ចាប​ទាំង​អស់​ទៅ​ទៀត។
\s5
\v 32 ដូច្នេះអ្នក​ណា​ទទួល​ស្គាល់​ខ្ញុំ នៅ​ចំពោះ​មុខ​មនុស្ស​ ខ្ញុំ​នឹង​ទទួល​ស្គាល់​អ្នក​នោះ​វិញ នៅ​ចំពោះ​​ព្រះបិតា​របស់​ខ្ញុំ ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ។
\v 33 ប៉ុន្តែ​អ្នក​ណា​ដែលបដិសេធ​មិន​ទទួល​ស្គាល់​ខ្ញុំ​នៅ​ចំពោះ​មុខ​មនុស្ស​ ខ្ញុំ​ក៏​បដិសេធ​មិន​ទទួល​ស្គាល់​អ្នក​នោះ​នៅ​ចំពោះ​​ព្រះបិតា​របស់​ខ្ញុំ ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ​ដែរ។
\s5
\p
\v 34 កុំ​នឹក​ថា ខ្ញុំ​មក​នេះដើម្បី​នាំ​យក​សន្តិភាព​មក​ផែនដី​ឡើយ។ ខ្ញុំ​មិនបាន​​នាំ​សន្តិភាព​មក​ទេ តែ​ខ្ញុំ​នាំដាវមកវិញ​។
\v 35 ដ្បិតខ្ញុំ​មកដើម្បីធ្វើ​ឲ្យ​កូនប្រុស​ប្រឆាំងជាមួយ​ឪពុកខ្លួន កូន​ស្រី​ប្រឆាំងជាមួយ​ម្ដាយខ្លួន និងកូន​ប្រសា​ស្រី​ប្រឆាំងជាមួយ​ម្ដាយ​ក្មេក។
\b
\v 36 សត្រូវរបស់មនុស្សគឺជាអ្នក​ដែលរស់​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​ជា​មួយ​គ្នា។
\s5
\v 37 អ្នក​ណា​ដែលស្រឡាញ់​ឪពុក​ម្ដាយ ខ្លាំង​ជាង​ស្រឡាញ់​ខ្ញុំ អ្នក​នោះ​មិន​សក្តិសម​​ជា​សិស្ស​ខ្ញុំ​ឡើយ។ អ្នក​ដែល​ស្រឡាញ់​កូន​ប្រុស​កូន​ស្រី​របស់​ខ្លួន ខ្លាំង​ជាង​ស្រឡាញ់​ខ្ញុំ ក៏​មិនសក្តិ​សម​​ធ្វើ​ជា​សិស្ស​​ខ្ញុំ​ដែរ។
\v 38 អ្នក​ណា​មិន​លីឈើ​ឆ្កាង​របស់​ខ្លួន ដើរ​តាម​ខ្ញុំ​ទេ អ្នក​នោះ​មិនសក្តិ​សម​ធ្វើ​ជា​សិស្ស​ខ្ញុំ​ឡើយ។
\v 39 អ្នក​ណា​ចង់​ស្វែងរក​ជីវិត​របស់​ខ្លួន អ្នក​នោះ​នឹង​បាត់​បង់​ជីវិតវិញ រីឯ​អ្នក​ដែល​បាត់​បង់​ជីវិត​ព្រោះ​តែ​ខ្ញុំ នឹង​បាន​ជីវិត​នោះ​មក​វិញ។
\s5
\p
\v 40 អ្នក​ណា​ដែលទទួល​អ្នក​រាល់​គ្នា ក៏​ដូច​ជា​ទទួល​ខ្ញុំដែរ ហើយ​អ្នក​ណា​ទទួល​ខ្ញុំ ក៏​ដូច​ជា​ទទួល​ព្រះអង្គ​ដែល​ចាត់​ខ្ញុំ​អោយ​មក​នោះ​ដែរ។
\v 41 អ្នក​ណា​ទទួល​ព្យាការី​ម្នាក់ព្រោះគាត់​ជា​ព្យាការី អ្នក​នោះ​នឹង​ទទួល​រង្វាន់​ដូច​ព្យាការី។ អ្នក​ណា​ទទួល​មនុស្ស​សុចរិត​ម្នាក់ ​ព្រោះគាត់​ជា​មនុស្ស​សុចរិត អ្នក​នោះ​នឹង​ទទួល​រង្វាន់​ដូច​មនុស្ស​សុចរិតដែរ។
\s5
\v 42 អ្នក​ណា​ឲ្យ​ទឹក​ត្រជាក់មួយកែវ ​ដល់​អ្នក​តូចតាច​ម្នាក់​ផឹក ព្រោះគាត់​ជា​សិស្ស​របស់​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ច្បាស់​ថា អ្នក​នោះ​នឹង​មិនបាត់​រង្វាន់គាត់ឡើយ។
\s5
\c 11
\cl ជំពូក ១១
\p
\v 1 ក្រោយពេលព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ផ្ដែផ្ដាំ​សិស្សទាំង​ដប់ពីរ​រូបចប់​សព្វ​គ្រប់​ហើយ ព្រះអង្គក៏​យាង​ចាក​ចេញ​ពី​ទី​នោះ​ទៅ​បង្រៀន និង​ប្រកាស​ដំណឹងល្អ​នៅ​តាម​ក្រុងនានារបស់ពួកគេ។
\v 2 ពេល​លោក​យ៉ូហាន​ដែលជាប់​ក្នុង​មន្ទីរ​ឃុំឃាំង បាន​ឮ​ពី​កិច្ចការ​ទាំង​ប៉ុន្មានដែល​ព្រះគ្រិស្ដ​បាន​ធ្វើ គាត់​ក៏​ចាត់​សិស្ស​ឲ្យ​ទៅ​
\v 3 ហើយទូល​សួរ​​ថា៖ «តើ​លោក​គឺជាព្រះអង្គ​ដែល​ត្រូវ​យាង​មក ឬ​មួយ​យើង​ខ្ញុំ​ត្រូវ​រង់ចាំ​មួយ​ផ្សេង​ទៀត?»
\s5
\p
\v 4 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​ពួកគេ​ថា៖ «ចូរ​ត្រឡប់​ទៅ​ប្រាប់​លោក​យ៉ូហាន នូវ​អ្វី​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ឮ និង​បាន​ឃើញ​នេះ​ទៅ។
\v 5 ​មនុស្ស​ខ្វាក់​មើល​ឃើញ មនុស្ស​ខ្វិន​ដើរ​បាន មនុស្ស​ឃ្លង់បាន​ជា​ស្អាត​ មនុស្ស​ថ្លង់​ស្ដាប់​ឮ មនុស្ស​ស្លាប់​បាន​រស់​ឡើង​វិញ ហើយ​មនុស្សក្រីក្របានឮដំណឹងល្អ។
\v 6 មានពរហើយអ្នក​ណា​មិន​រវាត​ចិត្ត​ដោយព្រោះនាម​ខ្ញុំ»។
\s5
\p
\v 7 ពេល​ពួក​សិស្ស​របស់​លោក​យ៉ូហាន​ចេញ​ផុត​ទៅ ព្រះយេស៊ូចាប់ផ្តើមមាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​មហាជន​អំពី​លោក​យ៉ូហាន​ថា៖ «តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទៅ​វាល​រហោស្ថាន​មើល​អ្វី មើល​ដើម​ត្រែង​ដែល​ត្រូវ​ខ្យល់​បក់​​ឬ?
\v 8 តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទៅ​ក្រៅ​មើល​អ្វី? ​មើល​មនុស្ស​ស្លៀក​ពាក់​ខោអាវទន់ភ្លន់​ឬ? តាម​ពិត! អ្នក​ដែល​ស្លៀក​ពាក់​ខោអាវទន់ភ្លន់ គេ​រស់​នៅ​ក្នុង​ដំណាក់​ស្ដេច​ឯណោះ»។
\s5
\v 9 ដូច្នេះ តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទៅក្រៅ​ រក​មើល​ព្យាការី​ម្នាក់​ឬ?។ ត្រូវ​ហើយ! ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា លោក​នោះ​ប្រសើរ​ជាង​ព្យាការី​ទៅ​ទៀត។
\v 10 ដ្បិតគឺអ្នកនោះហើយ មាន​ចែង​មក​ថា៖ «មើល! យើង​ចាត់​ទូត​យើង​ឲ្យ​ទៅ​មុន​ព្រះអង្គ គឺជាអ្នកដែលនឹង​រៀបចំ​ផ្លូវ​មុខ​ព្រះអង្គ»។
\s5
\m
\v 11 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យអ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ប្រាកដថា ក្នុងចំណោម​មនុស្ស​ដែល​កើត​ចេញពីផ្ទៃម្តាយមក គ្មាន​នរណា​មាន​ឋានៈ​ធំ​ជាង​លោក​យ៉ូហានបាទីស្ដនោះ​ឡើយ។ តែអ្នក​ណា​មានឋានៈតូច​ជាង​គេ​នៅ​ក្នុង​ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ អ្នក​នោះ​ប្រសើរ​លើស​លោក​យ៉ូហាន​ទៅ​ទៀត។
\v 12 ចាប់តាំង​ពី​ជំនាន់​លោក​យ៉ូហានបាទីស្ដ មក​ទល់​សព្វ​ថ្ងៃនេះ ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ​បាន​រង​នូវ​អំពើ​ឃោរឃៅ ហើយ​មនុស្សដែលប្រព្រឹត្តអំពើ​ឃោរឃៅនោះ ​បាន​នាំ​គ្នា​ប្រើ​កម្លាំង​​យក​ព្រះរាជ្យ​នេះ​ផង។
\s5
\v 13 ព្យាការី​ទាំងអស់​ និង​ក្រឹត្យវិន័យ បានថ្លែងទុករហូត​មក​ដល់​ជំនាន់​លោក​យ៉ូហាន។
\v 14 ប្រសិនបើអ្នកព្រមទទួលការនេះ គឺលោក​​ហ្នឹង​ហើយ​ជា​ព្យាការី​អេលីយ៉ា​ដែល​ត្រូវ​មក។
\v 15 អ្នកដែលមានត្រចៀកចូរស្តាប់ ហើយ​យក​ទៅ​ពិចារណា​ទៅ!។
\s5
\v 16 តើ​ខ្ញុំ​អាច​ប្រៀបរធៀប​មនុស្ស​ជំនាន់​នេះ​ទៅ​នឹងអ្វី? គឺដូច​ទៅ​នឹង​កូន​ក្មេង​ដែល​កំពុងលេង​នៅ​តាមទី​ផ្សារ ដែលហៅគ្នាទៅវិញទៅមក
\v 17 ព្រមទាំងនិយាយថា៖ «យើង​បាន​ផ្លុំ​ខ្លុយឲ្យអ្នក តែ​អ្នក​ពុំ​ព្រម​រាំ​ទេ។ យើង​បាន​កាន់ទុក្ខ តែអ្នក​ពុំ​ព្រម​យំ​ដែរ»។
\s5
\b
\v 18 ដ្បិតលោក​យ៉ូហាន​​កើតមកមិនបានបរិភោគនំបុ័ង និងសុរាទេ​ តែ​គេ​ថា «​លោក​មាន​អារក្ស​ចូល»។
\v 19 រីឯ​បុត្រ​មនុស្ស​មក​ លោក​បរិភោគ​អាហារ និង​ពិសា​សុរា តែ​គេ​ថា «មើល៍! អ្នក​នេះ​ល្មោភសីុ និងជាមនុស្សប្រមឹក ហើយ​សេពគប់​ជា​មួយ​ពួក​ទារ​ពន្ធ និង​មនុស្សមាន​បាប»។ ប៉ុន្តែ ប្រាជ្ញា​ដែល​ល្អ​ត្រឹម​ត្រូវវិនិច្ឆ័យទង្វើ ដែលគេបានប្រព្រឹត្តវិញ»។
\s5
\p
\v 20 បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូ​ចាប់​ផ្ដើម​ស្ដី​បន្ទោស​​ដល់ក្រុង​នានា​ ដែលបាន​ឃើញ​ព្រះអង្គ​សម្តែង​ការ​អស្ចារ្យ​ផ្សេងៗ​ក្នុង​ក្រុងនោះ ប៉ុន្តែ ពួក​គេ​ពុំ​ព្រម​កែ​ប្រែ​ចិត្ត​គំនិត​សោះ។
\v 21 «អ្នក​ត្រូវ​វេទនា​ជា​ពុំខាន ​ក្រុង​ខូរ៉ាស៊ីន​អើយ! ។ អ្នក​ក៏​ត្រូវ​វេទនា​ដែរ ​ក្រុង​បេតសៃដា​អើយ! ។ ប្រសិន​បើ​មានការ​អស្ចារ្យនៅ​ក្រុង​ទីរ៉ូស និង​ក្រុង​ស៊ីដូន ដូច​ដែលអ្នក​រាល់​គ្នា​ឃើញ​នៅ​ទី​នេះ ម៉្លេះ​​ក្រុង​ទាំង​នោះ​កែ​ប្រែ​ចិត្ត​គំនិត ហើយ​ស្លៀក​បាវ​អង្គុយ​ក្នុង​ផេះ​ជា​មិន​ខាន។
\v 22 ប៉ុន្តែ នៅ​ថ្ងៃ​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​វិនិច្ឆ័យ​ទោស​ ក្រុង​ទីរ៉ូស និង​អ្នក​ក្រុង​ស៊ីដូន​ទទួល​ទោស​ស្រាល​ជាង​អ្នក​រាល់​គ្នា។
\s5
\v 23 អ្នក​ក្រុង​កាពើណិម​អើយ! តើអ្នកគិតថាខ្លួនអ្នក​នឹង​បានតម្កើងឡើង​ដល់​ស្ថាន​សួគ៌ឬ? ពុំមែនដូច្នោះឡើយ! អ្នក​នឹង​ធ្លាក់​ទៅ​ស្ថាន​នរក​វិញ។ ប្រសិន​បើ​អ្នក​ក្រុង​សូដុម​បាន​ឃើញ​ការ​អស្ចារ្យ ដូចដែល​អ្នកបានឃើញ ម៉្លេះ​សម​ក្រុង​សូដុម​នឹងនៅ​ស្ថិតស្ថេរ​ មក​ទល់​សព្វ​ថ្ងៃ​ជា​មិន​ខាន។
\v 24 ប៉ុន្តែខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា នៅ​ថ្ងៃ​​ព្រះជាម្ចាស់​វិនិច្ឆ័យ​ទោស អ្នក​ក្រុង​សូដុម​នឹង​ទទួល​ទោស​ស្រាល​ជាង​អ្នក​រាល់​គ្នា។
\s5
\p
\v 25 នៅ​គ្រា​នោះ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​​ថា៖ «ទូលបង្គំ​សូម​សរសើរ​តម្កើង​ព្រះបិតា ជា​ព្រះអម្ចាស់​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ និង​​ផែនដី ព្រោះ​​ព្រះអង្គបាន​លាក់​មិន​ឲ្យ​អ្នក​ប្រាជ្ញ និង​អ្នក​ចេះ​ដឹង​យល់​ទេ តែ​បង្ហាញការ​ទាំង​នេះ​ឲ្យ​មនុស្ស​តូចតាច​យល់វិញ។
\v 26 មែន​ហើយ! ព្រះបិតាអើយ ដ្បិតព្រះអង្គ​សព្វ​ព្រះហឫទ័យ​ធ្វើដូច្នេះ។
\v 27 អ្វីៗទាំងអស់ព្រះបិតា​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ប្រគល់មក​ខ្ញុំហើយ គ្មាន​អ្នក​ណា​ស្គាល់ព្រះ​បុត្រា ក្រៅ​ពី​ព្រះបិតាឡើយ ហើយ​ក៏​គ្មាន​នរណា​ស្គាល់​ព្រះបិតា ក្រៅ​ពី​ព្រះបុត្រាដែរ ហើយនិង​អ្នកណា​ដែល​ព្រះបុត្រា​សព្វ​ព្រះហឫទ័យ សម្តែង​ឲ្យ​ស្គាល់​នោះ​ដែរ។
\s5
\v 28 អស់​អ្នក​ដែល​នឿយហត់ និង​​បន្ទុក​ធ្ងន់​អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ! ខ្ញុំ​នឹង​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នាបាន​​សម្រាក។
\v 29 ចូរ​យក​នឹម​​របស់​ខ្ញុំ​ដាក់​លើ​អ្នក​រាល់​គ្នា ហើយ​រៀន​ពី​ខ្ញុំ​ទៅ ដ្បិត ខ្ញុំ​ស្លូត និង​មាន​ចិត្ត​សុភាពនោះព្រលឹងរបស់អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ជា​បាន​សម្រាកមិន​ខាន​។
\v 30 ព្រោះនឹម​របស់​ខ្ញុំ​ស្រួល ហើយ​បន្ទុករបស់ខ្ញុំ​​​ក៏ស្រាលដែរ»​។
\s5
\c 12
\cl ជំពូក ១២
\p
\v 1 នៅ​គ្រា​នោះ ព្រះយេស៊ូ​យាង​កាត់​តាមវាល​ស្រែ នៅ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទ សិស្ស​របស់​ព្រះអង្គ​ឃ្លាន​ពេក ក៏​នាំ​គ្នា​បូត​កួរ​ស្រូវ​មក​បរិភោគ។
\v 2 ពេលពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី​ឃើញ​ដូចនេះ គេក៏ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ ​​«មើល​! ​សិស្ស​របស់​លោក​នាំ​គ្នា​ធ្វើ​ការនៅ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទ ដែល​បញ្ញត្តិ​ហាម​»។
\s5
\p
\v 3 ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូ​តប​​វិញ​ថា៖ «តើអ្នកមិនធ្លាប់បានអានអត្ថបទ​មួយ​ពី​ការ​ដែល​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​ និងពួកអ្នកដែលនៅជាមួយព្រះអង្គបានប្រព្រឹត្ត​នៅ​ពេល​ឃ្លានទេឬ? ​
\v 4 ព្រះអង្គបាន​យាង​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ដំណាក់​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបរិភោគ​នំបុ័ង​ដែល​គេ​តាំង​ថ្វាយ​ព្រះជាម្ចាស់ គឺ​ផ្ទុយនឹងបញ្ញត្តិហាមឃាត់​ គឺមានតែ​ពួក​បូជាចារ្យ​ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាច​បរិភោគ​នំបុ័ង​នេះ​បាន។
\s5
\v 5 តើ​អ្នក​រាល់​គ្នាមិន​ដែល​អាន​គម្ពីរ​វិន័យ​ដែលថា នៅ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទពួក​បូជាចារ្យបំពេញ​មុខងារ​នៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារ សុទ្ធ​តែ​រំលោភ​លើ​ក្រឹត្យវិន័យ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទទាំងអស់ ឬឥត​មាន​ទោស​ឡើយ?
\v 6 ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា ម្នាក់ដែលប្រសើរ​ជាង​ព្រះវិហារ​ទៅ​ទៀតនោះ គឺនៅ​ទី​នេះ​ហើយ។
\s5
\v 7 ប្រសិន​បើ​អ្នករាល់គ្នា​យល់​ពីអត្ថន័យនេះ «ខ្ញុំ​មិន​ចង់​បាន​យញ្ញបូជា​នោះទេ គឺ​ចង់​បាន​តែ​ចិត្ត​មេត្តាករុណា​ប៉ុណ្ណោះ” អ្នក​រាល់​គ្នា​មុខ​ជា​មិន​ប្រកាន់​ទោស​ដល់ជន​ដែល​គ្មាន​ទោស​ទាំង​នេះ​ឡើយ
\v 8 ដ្បិត​បុត្រ​មនុស្សជា​ម្ចាស់​របស់ថ្ងៃ​សប្ប័ទ»។
\s5
\p
\v 9 បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូ​ចាក​ចេញ​ពី​ទី​នោះ ហើយយាង​ចូល​ទៅ​ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ​របស់ពួក​គេ។
\v 10 មើល! នៅទីនោះមាន​បុរស​ស្វិត​ដៃ​ម្នាក់​នៅ​ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ​នោះ​ដែរ។ ពួកផារីស៊ីគេ​នាំ​គ្នា​ទូល​សួរ​ព្រះអង្គ​ថា៖ «តើយើង​មាន​សិទ្ធិ​ប្រោស​អ្នក​ជំងឺ​ឲ្យ​ជានៅ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទបាន​ដែរឬ​ទេ?» គេ​សួរដូច្នេះ​ ក្នុង​​បំណង​រក​លេស​ដើម្បី​ចោទ​ប្រកាន់​ព្រះអង្គថាបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប។
\s5
\p
\v 11 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​រាល់​គ្នា បើ​នរណា​ម្នាក់​មាន​ចៀម​តែ​មួយ ហើយ​ចៀម​នោះ​ធ្លាក់​រណ្តៅដ៏ជ្រៅ​នៅ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទ តើ​អ្នក​នោះ​មិន​ទៅ​ស្រង់​យក​ចៀម​ឡើង​មក​វិញ​ទេ​ឬ?។
\v 12 ​រីឯមនុស្សវិញ គឺមានតម្លៃ​ថ្លៃ​លើស​ចៀម​ឆ្ងាយ​ណាស់! ដូច្នេះយើង​មាន​សិទ្ធិ​ធ្វើ​អំពើ​ល្អ​នៅ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទ​បាន»។
\s5
\v 13 បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​កាន់​បុរសស្វិតដៃ​នោះ​ថា៖ «ចូរ​លាត​ដៃរបស់អ្នក​មើល៍!។ បុរស​នោះ​លាត​ដៃ ហើយ​ដៃ​គាត់​ក៏​បាន​ជា​ដូច​ដៃ​ម្ខាង​ទៀត។
\v 14 ប៉ុន្តែពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី​ចេញ​ពី​សាលា​ប្រជុំ ហើយ​ពិគ្រោះ​គ្នាប្រឆាំងព្រះអង្គ។ ពួកគេថែមទាំងរក​មធ្យោបាយ​ធ្វើ​គុត​ព្រះអង្គទៀតផង។
\s5
\p
\v 15 កាល​ព្រះយេស៊ូ​ជ្រាបពីការនេះហើយ ទ្រង់យាង​ចាក​ចេញ​ពី​ទី​នោះទៅ មាន​មហាជន​ជា​ច្រើន​ដើរ​តាម​ព្រះអង្គ​​ ហើយព្រះអង្គ​បាន​ប្រោស​ពួក​គេ​ឲ្យ​ជា​ពី​ជំងឺ​ទាំង​អស់​គ្នា
\v 16 ព្រះអង្គហាម​គេ​យ៉ាង​ម៉ឺង​ម៉ាត់ មិន​ឲ្យ​និយាយ​អំពីព្រះអង្គប្រាប់អ្នកដទៃឡើយ
\v 17 ដើម្បី​ឲ្យ​ស្រប​នឹង​សេចក្ដី​ដែល​បាន​ចែង​ទុកមក តាម​រយៈ​ព្យាការី​អេសាយ​ថា៖
\s5
\q
\v 18 «មើល! នេះហើយយ​ជា​អ្នក​បម្រើ​ដែល​យើង​បានជ្រើស​រើស ជា​អ្នក​ដែល​យើង​ស្រឡាញ់ ហើយ​ជាអ្នកដែលធ្វើ​ឲ្យ​ចិត្ត​យើង​រីករាយ។ យើង​នឹង​ដាក់​វិញ្ញាណ​របស់​យើងឲ្យ​សណ្ឋិត​លើ​លោក ហើយ​លោក​នឹងប្រកាស​ប្រាប់​ឲ្យ​សាសន៍ដទៃដឹងពីការវិនិច្ច័យទោសរបស់ព្រះអង្គ។
\s5
\q
\v 19 លោក​នឹង​មិន​ឈ្លោះ​ប្រកែក​ ឬ​ក៏​​ស្រែក​ដាក់​នរណា​ឡើយ ហើយក៏គ្មាន​នរណា​ឮ​សំឡេង​របស់​លោក​នៅ​តាម​ផ្លូវដែរ។
\q
\v 20 លោក​នឹង​មិន​កាច់​ដើម​ត្រែង​ណា​ដែលទក់​ហើយ​នោះ​ឡើយ ហើយ​លោកក៏​មិន​ផ្លុំ​ពន្លត់​ភ្លើង​ណា​ ដែល​ហៀប​នឹង​រលត់ហើយ​នោះ​ដែរ រហូត​ដល់លោក​នាំសេចក្ដី​សុចរិត​ឲ្យ​មាន​ជ័យជម្នះ។
\q
\v 21 ​សាសន៍​ដទៃ​នឹងមាន​សង្ឃឹមដោយសារ​លោក»​។
\s5
\p
\v 22 បន្ទាប់មក មាន​គេ​នាំ​បុរស​ខ្វាក់ភ្នែក និងថ្លង់​ផង ដែលត្រូវបាន​អារក្ស​ចូល មក​គាល់​ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គ​ប្រោស​គាត់​ឲ្យ​ជា​ បុរសនោះ​ក៏អាច​និយាយ​បាន និង​មើល​ឃើញ​ទៀត​ផង។
\v 23 មហាជន​ទាំងអស់ស្ញប់ស្ញែងហើយ​ពោល​ថា៖ «តើលោក​នេះ​ពិត​ជា​ព្រះរាជវង្ស​របស់​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​មែនឬ?»
\s5
\p
\v 24 ប៉ុន្តែ ពេលពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ីបានឮពីការអស្ចារ្យនោះដ៏​ពោល​ថា៖ អ្នក​នេះ​ដេញ​អារក្ស​បាន​ គឺដោយ​បេលសេប៊ូល​ ជា​ស្ដេច​អារក្ស​ទេ»។
\p
\v 25 ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូ​ឈ្វេង​យល់​គំនិត​របស់​គេ ព្រះអង្គក៏មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «នគរ​ណាមានការ​បាក់​បែក​ទាស់ទែង​គ្នា​ឯង នគរ​នោះ​មុខ​ជា​ត្រូវ​វិនាស​មិន​ខាន រីឯ​ក្រុង ឬ​ផ្ទះ​ណា​មានការបាក់​បែក​ទាស់ទែង​គ្នា​ឯង ​ក៏​មិន​អាច​នៅ​ស្ថិតស្ថេរ​បាន​ដែរ។
\s5
\v 26 ប្រសិនបើ​មារ​សាតាំង​បណ្ដេញ​មារ​សាតាំង ​វាគឺមានការ​បាក់​បែក​ទាស់ទែង​នឹង​ខ្លួន​វា។ តើធ្វើ​ម្ដេច​ឲ្យរាជ្យ​របស់​វា​នៅ​ស្ថិតស្ថេរ​បាន?
\v 27 ហើយប្រសិន​បើ​ខ្ញុំ​ដេញ​អារក្ស ដោយ​សារបេលសេប៊ូល​មែននោះ តើ​កូន​ចៅ​របស់​អ្នក​​ដេញ​អារក្ស ដោយ​អាង​លើ​នរណា​វិញ? ដោយហេតុផលនេះ គេនឹងដាក់​ទោស​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជាពុំខាន។
\s5
\v 28 ប៉ុន្តែ បើ​ខ្ញុំ​ដេញ​អារក្ស​ដោយ​ព្រះវិញ្ញាណ​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ នោះបាន​សេចក្ដី​ថា ព្រះរាជ្យ​របស់​ព្រះអង្គ​បានមក​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ហើយ។
\v 29 តើមាន​នរណា​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​មនុស្ស​ខ្លាំង​ពូកែ ហើយ​រឹប​អូស​យក​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​របស់​គាត់ ដោយមិនចង​មនុស្ស​ខ្លាំង​ពូកែ​នោះ​ជា​មុន​សិន?
\v 30 អ្នក​ណា​មិន​នៅខាង​ខ្ញុំ អ្នក​នោះ​ប្រឆាំង​នឹង​ខ្ញុំ ហើយ​អ្នក​ណា​មិន​ជួយ​ប្រមូល​ផ្ដុំ​ជា​មួយ​ខ្ញុំ​ទេ អ្នក​នោះ​ជា​អ្នក​កំចាត់កំចាយហើយ។
\s5
\v 31 ហេតុដូច្នេះហើយបាន​ជា​ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា រាល់អំពើបាបនិង ​​ពាក្យ​ប្រមាថ​ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះអង្គ​នឹង​លើកលែង​ទោស​ឲ្យ​បាន ប៉ុន្តែការ​ប្រមាថ​ព្រះវិញ្ញាណ​វិញ ​ព្រះអង្គ​នឹង​មិន​លើកលែង​ទោស​ឲ្យសោះឡើយ។
\v 32 បើ​អ្នក​ណា​និយាយ​ទាស់​នឹង​បុត្រ​មនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់​នឹង​លើកលែង​ទោស​ឲ្យគេបាន ប៉ុន្តែ​អ្នក​ដែលនិយាយ​ទាស់​នឹង​ព្រះវិញ្ញាណ​ដ៏វិសុទ្ធវិញ ព្រះអង្គ​មិន​លើកលែង​ទោស​ឲ្យទេ ទោះ​បី​នៅ​ក្នុង​លោក​នេះ ឬ​នៅ​បរ​លោក​ក្ដី ។
\s5
\v 33 ដាំដើមឈើ​ល្អ ផ្លែ​ក៏​ល្អដែរ តែ​បើដាំ​ដើមឈើ​អាក្រក់​វិញ ផ្លែ​វា​ក៏​អាក្រក់​ដែរ ដ្បិត​គេ​ស្គាល់​ដើម​ឈើ​តាម​ផ្លែ​របស់​វា។
\v 34 ពួកពូជ​ពស់​វែក​អើយ! អ្នក​រាល់​គ្នាជាសុទ្ធតែមនុស្សអាក្រក់​ តើអាចឲ្យអ្នកនិយាយ​សេចក្ដី​ល្អៗបានយ៉ាង​ដូច​ម្ដេច​ទៅ? ដ្បិត​មាត់​របស់​មនុស្ស​តែង​និយាយ​នូវ​សេចក្ដី​ណា ដែល​មាន​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​របស់​ខ្លួន។
\v 35 មនុស្ស​ល្អ​តែង​ប្រព្រឹត្ត​ល្អ ចេញពីចិត្តរបស់​ខ្លួន រីឯ​មនុស្ស​អាក្រក់​វិញ តែង​ប្រព្រឹត្ត​អាក្រក់ ព្រោះ​ចិត្តគេមាន​សុទ្ធ​តែ​គំនិត​អាក្រក់​។
\s5
\v 36 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា នៅ​ថ្ងៃ​ព្រះជាម្ចាស់​វិនិច្ឆ័យ​ទោស​ ព្រះអង្គ​នឹង​វិនិច្ឆ័យមនុស្ស​តាម​ពាក្យ​សម្តី​​ដែល​គេ​បាន​និយាយ។
\v 37 ដ្បិតគេនឹងរាប់អ្នកថា​សុចរិត​ដោយសារ​ពាក្យ​សម្តី​របស់អ្នក ហើយគេនឹងថ្កោលទោសអ្នករាល់គ្នា ដោយសារពាក្យសម្តីដែរ។
\s5
\p
\v 38 បន្ទាប់មក ​ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី ឆ្លើយតបទៅព្រះយេស៊ូ និងទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «លោក​គ្រូ! យើងចង់ឃើញ​ទី​សម្គាល់​អស្ចារ្យ​មួយ​ពីលោកគ្រូ»។
\p
\v 39 ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ទៅ​គេ​ថា៖ «មនុស្ស​ជំនាន់​នេះ​អាក្រក់​ណាស់ ហើយ​មានចិត្តក្បត់ទៀត គេ​ចង់​តែ​ឃើញ​ទី​សម្គាល់​អស្ចារ្យ។ ប៉ុន្ត ព្រះជាម្ចាស់​នឹងមិន​ប្រទាន​ទី​សម្គាល់​ណា​ផ្សេងទៀត ក្រៅ​ពី​ទី​សម្គាល់​របស់​ព្យាការី​យ៉ូណាស​ឡើយ។
\v 40 លោក​យ៉ូណាស​​នៅ​ក្នុង​ពោះ​ត្រី​ធំ​រយះពេលបី​ថ្ងៃ​បី​យប់​យ៉ាង​ណា នោះបុត្រ​មនុស្ស​ក៏​នឹង​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ដី​រយៈបី​ថ្ងៃ​បី​យប់​យ៉ាង​នោះ​ដែរ។
\s5
\v 41 អ្នក​ក្រុង​នីនីវេ​នឹង​ក្រោក​ឡើង​ជា​មួយ​មនុស្ស​ជំនាន់​នេះ នៅ​ថ្ងៃ​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​វិនិច្ឆ័យ​ទោស​មនុស្ស​លោក ព្រម​ទាំង​ចោទ​ប្រកាន់​គេ​ផង។ ដ្បិតពួកគេបាន​កែ​ប្រែ​ចិត្ត​គំនិត ពេលបានឮ​សេចក្ដី​ដែលលោក​យ៉ូណាស​ប្រកាសប្រាប់​។ រីឯ​នៅ​ទី​នេះ មាន​ម្នាក់ដែល​ប្រសើរ​ជាង​លោក​យ៉ូណាស​ទៅ​ទៀត។
\s5
\v 42 មហា​ក្សត្រី​ស្រុក​ខាង​ត្បូង នឹង​ក្រោក​ឡើង​នៅ​ថ្ងៃ​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​វិនិច្ឆ័យ​ទោស​មនុស្ស​លោក ជា​មួយ​មនុស្ស​ជំនាន់​នេះ ព្រម​ទាំង​ចោទ​ប្រកាន់​គេ​ផង។ ព្រះនាង​បាន​យាង​មក​ពី​ទីដាច់ស្រយាលនៃផែនដី ដើម្បី​ស្ដាប់​ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន ប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា​ឈ្លាស​វៃ។ រីឯ​នៅ​ទី​នេះ​ មាន​ម្នាក់​ប្រសើរ​ជាង​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​ទៅ​ទៀត។
\s5
\v 43 ពេល​វិញ្ញាណ​អាក្រក់​ចេញ​ពី​មនុស្ស​ណា​ម្នាក់​ហើយ វា​តែងតែទៅចុះឡើង​នៅកន្លែង​ហួតហែង រកមើលកន្លែងសម្រាក តែ​វា​រក​ពុំ​ឃើញ​ទេ។
\v 44 បន្ទាប់មក វា​មុខ​ជា​និយាយ​ថា អញនឹង​វិល​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ ដែល​អញ​ទើប​ចេញ​មក លុះ​ទៅ​ដល់ហើយ វាឃើញ​ផ្ទះ​នោះ​នៅ​ទំនេរ បោស​ស្អាត ហើយ​តុបតែង​យ៉ាងល្អនោះ។
\v 45 វា​នឹង​​ទៅ​បបួល​វិញ្ញាណ​អាក្រក់​ប្រាំពីរផ្សេង​ទៀត ដែល​សុទ្ធ​តែ​អាក្រក់​ជាង​វា​ មក​ចូល​នៅ​ក្នុងផ្ទះ​នោះ ក្រោយមកមនុស្សនោះរឹត​តែ​អាក្រក់​លើស​ដើម​ទៅ​ទៀត។ មនុស្សនៅ​ជំនាន់​នេះ​អាក្រក់ណាស់»។
\s5
\p
\v 46 ខណៈពេលព្រះយេស៊ូ​កំពុង​តែ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​កាន់​មហាជន​នៅ​ឡើយ ​មាតា និង​បង​ប្អូន​របស់​ព្រះអង្គ មក​ឈរ​ចាំ​នៅ​ខាង​ក្រៅ ចង់​រកនិយាយ​ជា​មួយ​ព្រះអង្គ។
\v 47 មាន​ម្នាក់​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «មើល៍! ម្ដាយ​លោក និង​បង​ប្អូន​លោក​នៅ​ខាង​ក្រៅ ចង់​និយាយ​ជា​មួយ​លោក»។
\s5
\p
\v 48 ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ទៅ​គាត់​វិញ​ថា៖ «តើ​នរណា​ជា​ម្ដាយ​ខ្ញុំ ហើយនរណា​ជា​បង​ប្អូន​ខ្ញុំ?»។
\v 49 ព្រះអង្គ​លើក​ព្រះហស្ថ​​ចង្អុលទៅ​ពួក​សិស្ស ហើយ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «មើល! អ្នក​ទាំង​នេះ​ហើយ​ជា​មាតា និង​ជា​បង​ប្អូន​របស់​ខ្ញុំ
\v 50 ដ្បិត​អ្នក​ណា​ធ្វើ​តាម​ព្រះហឫទ័យ​របស់​ព្រះបិតា​ខ្ញុំ​ ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ អ្នក​នោះ​ហើយគឺ​ជា​បង​ប្អូន​ប្រុស​ស្រី និង​ជា​ម្ដាយ​របស់​ខ្ញុំ»។
\s5
\c 13
\cl ជំពូក ១៣
\p
\v 1 នៅ​ថ្ងៃ​នោះ ព្រះយេស៊ូ​បានចាក​ចេញ​ពី​ផ្ទះ ហើយយាង​ទៅ​គង់​នៅ​មាត់​សមុទ្រ។
\v 2 មាន​មហាជន​ជាច្រើន​កុះករ មក​ចោមរោម​ព្រះអង្គ ដូច្នេះ ព្រះអង្គ​ក៏​យាង​ចុះ​ទៅ​គង់​ក្នុង​ទូក​មួយ រីឯ​បណ្ដាជន​ឈរ​នៅ​មាត់​ច្រាំង។
\s5
\v 3 បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​យ៉ាង​ច្រើន ដោយ​ប្រើប្រស្នា​។ ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលថា៖ «មើល! មានកសិករ​ម្នាក់​ចេញ​ទៅ​ព្រោះ​គ្រាប់​ពូជ។
\v 4 ពេល​គាត់​ព្រោះគ្រាប់ពូជ នោះមាន​គ្រាប់​ពូជ​ខ្លះ​ធ្លាក់​ទៅ​លើ​ផ្លូវ ហើយ​សត្វស្លាប​មក​ចឹក​ស៊ី​អស់​ទៅ។
\v 5 ​គ្រាប់​ពូជ​ខ្លះ​ទៀត​ធ្លាក់​ទៅ​លើ​កន្លែង​មាន​ថ្ម ពុំ​សូវ​មាន​ដី ភ្លាមនោះគ្រាប់​ពូជ​ក៏​ដុះ​ឡើងលើ​ដី​មិន​ជ្រៅ។
\v 6 ប៉ុន្តែ លុះ​ដល់​ថ្ងៃរះ​ឡើង វាក៏ក្រៀម​ស្វិត​អស់​ទៅ ព្រោះ​វាមិនមានឫស​។
\s5
\v 7 គ្រាប់​ពូជ​ខ្លះ​ទៀត​ធ្លាក់​ទៅ​លើ​ដី​មាន​បន្លា ពេលបន្លានោះ​​ដុះ​ឡើង ក៏បាំង​គ្រប់ពូជនោះ​មិន​ឲ្យ​ដុះ​បាន​ឡើយ។
\v 8 មានគ្រាប់​ពូជ​ខ្លះ​ទៀត ធ្លាក់​ទៅ​លើ​ដី​មាន​ជីជាតិ​ល្អ ហើយ​គ្រាប់ពូជមួយគ្រាប់ ឲ្យ​ផល​ជា​មួយ​រយ​គ្រាប់ មួយ​ជា​ហុកសិប និង​មួយ​ទៀត​ជា​សាមសិប។
\v 9 អ្នក​ដែល​មានត្រចៀក សូម​ស្តាប់យក​ទៅ​ពិចារណា​ចុះ»។
\s5
\p
\v 10 ពួក​សិស្ស​នាំ​គ្នា​ចូល​មក​ជិត​ព្រះយេស៊ូ ហើយ​ទូល​សួរ​ថា៖ «ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​កាន់​បណ្ដាជន ដោយ​ប្រើ​ពាក្យ​ប្រស្នា​ដូច្នេះ?»
\p
\v 11 ព្រះយេស៊ូ​តប​ទៅ​គេ​វិញ​ថា៖ «មក​ពី​ព្រះជាម្ចាស់​បាន​ប្រទាន​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​យល់ ពីគម្រោងការដ៏លាក់កំបាំង​នៃ​ព្រះរាជ្យ​របស់​ស្ថាន​បរមសុខ ប៉ុន្តែ រីឯ​ពួកគេ​វិញ ព្រះអង្គ​ពុំបាន​ប្រទាន​ឲ្យគេ​យល់​ឡើយ។
\v 12 ដ្បិតអ្នក​ណា​ដែលមាន​ហើយ ​អ្នក​នោះ​នឹងបាន​បរិបូរណ៌​ថែម​ទៀត រីឯ​អ្នក​ដែល​គ្មានវិញ សូម្បីអ្វីដែលគេមាននឹងត្រូវដក​ហូត​ពីអ្នក​នោះ​ទៀត​ផង។
\s5
\v 13 នេះជាមូលហេតុ​ ដែល​ខ្ញុំ​និយាយ​ទៅពួក​គេ ដោយ​ប្រើ​ពាក្យ​ប្រស្នា ​ទោះ​បី​គេប្រឹង​មើល​ក៏មើល​ពុំ​ឃើញ ហើយទោះ​បី​គេ​ស្ដាប់​ក៏ស្តាប់​ពុំ​ឮ ហើយ​ក៏​មិន​យល់​ដែរ។
\p
\v 14 ដើម្បី​ឲ្យ​បានសម្រេច​ស្រប​នឹង​សេចក្ដី​ដែល​ព្យាការី ​អេសាយ​ថ្លែង​ទុក​ពីគេ​ថា៖ «អ្នក​រាល់​គ្នា​ស្ដាប់​មែនតែ​មិនយល់​ទេ ហើយ​អ្នករាល់គ្នាមើលមែន តែ​មើលមិន​ឃើញ​ដែរ។
\s5
\q
\v 15 ដ្បិត​ ចិត្តរបស់មនុស្សទាំងនេះ​រឹង​ណាស់ ហើយពួក​​គេ​ក៏​ពិបាកស្តាប់ដែរ គេ​ខំ​បិទ​ភ្នែក មិន​ឲ្យ​មើល​ឃើញ មិន​ឲ្យ​ត្រចៀក​ស្ដាប់​ឮ​មិន​ឲ្យ​ចិត្តយល់ ដូច្នេះ គេ​នឹង​វិល​ត្រឡប់​​មក​វិញ​ម្តងទៀត ហើយ​យើងនឹង​ប្រោស​គេ​ឲ្យបាន​ជា​»។
\s5
\v 16 ប៉ុន្តែ ភ្នែករបស់អ្នកមានពរហើយ​ ដ្បិត​ភ្នែក​អ្នក​រាល់​គ្នា​មើល​ឃើញ ត្រចៀក​​ស្ដាប់​ឮ។
\v 17 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នាឲ្យ​ដឹង​ប្រាកដ​ថា មាន​ព្យាការី និង​មនុស្ស​សុចរិតជា​ច្រើន​មាន​បំណង​ចង់​ឃើញ​ការណ៍ ​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឃើញ​នេះ​ណាស់ តែគេ​មិន​បាន​ឃើញ​ទេ គេមានបំណង​ចង់​ឮ​សេចក្ដី​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឮណាស់ តែ​មិន​បាន​ឮ​ឡើយ។
\s5
\v 18 សុំ​ស្ដាប់​​ពីការបកស្រាយប្រស្នា​អំពី​អ្នក​ព្រោះ​គ្រាប់ពូជ។
\v 19 ពេលអ្នកណា​ដែល​បាន​ឮ​ព្រះបន្ទូល​អំពី​ព្រះរាជ្យ តែ​មិន​យល់នោះ ព្រោះមារ​កំណាច​មក​ឆក់​យក​ព្រះបន្ទូល​ដែល​បាន​ធ្លាក់​ក្នុង​ចិត្ត​គេ​នោះចេញ​ទៅ នេះគឺជា​គ្រាប់​ពូជ​ធ្លាក់នៅ​តាម​ផ្លូវ ។
\s5
\v 20 រីឯ​គ្រាប់​ពូជដែលធ្លាក់​លើ​ដី​មាន​ថ្ម គឺ​​អ្នក​ដែល​បាន​ឮ​ព្រះបន្ទូល​ហើយ ក៏​ទទួល​យក​ភ្លាម​ដោយ​អំណរ
\v 21 តែគេ​ពុំ​បានឲ្យ​ព្រះបន្ទូល​ចាក់​ឫស​នៅ​ក្នុង​ខ្លួន​គេ​ឡើយ ហើយគេ​ជាប់​ចិត្ត​តែ​មួយភ្លែត​ប៉ុណ្ណោះ ដល់​ពេលមាន​ទុក្ខ​លំបាកកើតឡើង ឬ​មាន​គេ​បៀតបៀនដោយសារតែ​ព្រះបន្ទូល គេក៏​​បោះ​បង់អ្វីដែលគេ​ជឿនោះភ្លាម។
\s5
\v 22 ​គ្រាប់​ពូជ​ដែលធ្លាក់លើ​ដី​មាន​បន្លា គឺ​អ្នក​ដែល​​ឮ​ព្រះបន្ទូលហើយ ប៉ុន្តែមានការ​ខ្វល់​ខ្វាយ​អំពី​ជីវិត​ក្នុង​លោកីយ៍ និងការបោកបញ្ជោតនៃទ្រព្យ​សម្បត្តិ គឺនាំឲ្យព្រះបន្ទូល​មិនបង្កើត​ផលក្នុងគេ​ឡើយ។
\v 23 រីឯ​​គ្រាប់​ពូជដែលធ្លាក់លើ​ដី​មាន​ជីជាតិ​ល្អ គឺ​អស់​អ្នក​ដែល​បាន​ឮ​ព្រះបន្ទូល​ហើយ​យល់ គេ​​បង្កើត​ផល ខ្លះ​បាន​មួយ​ជា​មួយ​រយ មួយ​ជា​ហុកសិប និង​ខ្លះ​ទៀត​បាន​មួយ​ជា​សាមសិប។
\s5
\p
\v 24 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ជា​ពាក្យ​ប្រស្នា​​ទៅ​គេទៀត​ថា៖ «ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខប្រៀបដូច​នឹង​បុរស​ម្នាក់ ដែល​បាន​ព្រោះ​គ្រាប់​ពូជ​ល្អ​ទៅ​ក្នុង​ស្រែ​របស់​គាត់។
\v 25 ប៉ុន្តែ ពេល​មនុស្ស​ដេក​លក់​អស់ទៅ ហើយសត្រូវ​របស់​គាត់បាន​មក​ ថែមទាំង​ព្រោះ​ស្រងែ​នៅ​ក្នុង​ស្រែ​នោះ​ដែរ រួច​ក៏ចេញ​បាត់​ទៅ។
\v 26 ពេល​ស្រូវ​ដុះ​ឡើងហើយ​ដាក់​គ្រាប់ ស្រងែ​ក៏​ដុះ​ឡើងមកជាមួយ​ដែរ។
\s5
\v 27 ពួក​អ្នក​បម្រើបានចូល​មក​ជម្រាប​ម្ចាស់​ស្រែ​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់! តើលោកមិន​បាន​ព្រោះ​តែ​គ្រាប់​ពូជ​ល្អ​ក្នុង​ស្រែរបស់លោកទេឬអី?​ ចុះ​ស្រងែ​នេះ​មកបានដោយរបៀបណាទៅ?»
\p
\v 28 ម្ចាស់​តប​វិញ​ថា៖​ «​មានមារ​សត្រូវ​មក​ព្រោះ​ស្រងែ»។ ពួក​អ្នក​បម្រើ​សួរ​លោក​ទៀត​ថា៖ «តើ​លោក​ចង់​ឲ្យ​យើង​​ទៅ​ដក​ស្រងែ​នោះ​ចេញ​ឬទេ?»
\s5
\p
\v 29 ម្ចាស់​ស្រែតបថា៖ «កុំ​អី! ពីព្រោះបើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដកស្រងែ ក្រែង​លោ​ដោយ​ស្រូវ​ទៅ​ជា​មួយ​ដែរ
\v 30 ទុក​ឲ្យ​វា​ដុះ​ជា​មួយ​គ្នា​រហូត​ដល់​ស្រូវ​ទុំ​ចុះ លុះដល់ពេល​ចម្រូត ខ្ញុំ​នឹង​ប្រាប់​ពួក​អ្នក​ច្រូត​​មុនដំបូងត្រូវ​ប្រមូល​ស្រងែ​ចង​ជា​បាច់ យក​ទៅ​ដុត​ចោល​ជា​មុន​សិន រួច​សឹម​ប្រមូល​ស្រូវ​មកដាក់ក្នុង​ជង្រុក​របស់ខ្ញុំ»។
\s5
\p
\v 31 បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល ជា​ពាក្យ​ប្រស្នា​មួយ​ទៀត​ទៅពួក​គេ​ថា៖ «ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ​ប្រៀប​​ដូច​ជា​គ្រាប់​ពូជ​តូច​ល្អិតម្យ៉ាង ដែល​បុរស​ម្នាក់​យក​ទៅ​ដាំ​នៅក្នុងស្រែ​របស់​ខ្លួន។
\v 32 គ្រាប់​ពូជ​នោះ​គឺពិតជា​គ្រាប់​ពូជដែលតូច​ជាង​គេទាំងអស់​ ប៉ុន្តែពេល​វាដុះ​ឡើង វា​ធំ​ជាង​ដំណាំ​ឯ​ទៀតៗ គឺវា​ទៅ​ជា​ដើម​ឈើ​មួយ​យ៉ាង​ធំ ហើយ​បក្សាបក្សីដែលហោះនៅលើើអាកាស​ មក​ធ្វើ​សំបុក​ស្នាក់​អាស្រ័យ​នៅ​តាម​មែក​របស់​វា»។
\s5
\v 33 ព្រះយេស៊ូមាន​ព្រះបន្ទូល​ជា​ពាក្យ​ប្រស្នា​មួយ​ទៀត​ទៅគេថា៖ «ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ​ប្រៀប​បី​ដូច​ជា​មេ​នំបុ័ង ដែល​ស្ត្រី​ម្នាក់​យក​ទៅ​លាយ​នឹង​ម្សៅ​បី​រង្វាល់ រហូតដល់ធ្វើ​ឲ្យ​ម្សៅ​នោះ​ដោរ​ឡើងទាំងអស់»។
\s5
\p
\v 34 គ្រប់សេចក្តីដែលព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​កាន់​មហាជន​គឺជា​ពាក្យ​ប្រស្នា​ទាំង​អស់ ​ព្រះអង្គ​មិន​ដែល​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ ដោយ​ឥត​ប្រើ​ពាក្យ​ប្រស្នានោះ​ឡើយ។
\v 35 ដើម្បី​ឲ្យ​ស្រប​នឹង​សេចក្ដី​ដែល​បានចែង​ទុក​តាម​រយៈ​ពួក​ព្យាការី​មកថា៖ យើង​នឹង​និយាយ​​ជា​ពាក្យ​ប្រស្នាទៅ​គេ យើង​នឹង​និយាយ​ការ​លាក់​កំបាំង តាំង​ពី​ដើម​កំណើត​ពិភព​លោក​មក ឲ្យ​គេ​ដឹង»​។
\s5
\p
\v 36 បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូ​យាង​ចេញ​ពី​មហាជន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ផ្ទះ។ ពួក​សិស្សរបស់ព្រះអង្គ​នាំ​គ្នា​ចូល​មក​គាល់​ព្រះអង្គទាំង​ទូល​ថា៖ «សូម​លោកគ្រូ​បក​ស្រាយ​ប្រស្នា​អំពី​ស្រងែ​ក្នុង​ស្រែ ឲ្យយើង​ខ្ញុំ​បាន​យល់​ផង»។
\p
\v 37 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ទៅ​គេ​វិញ​ថា៖ «អ្នក​ព្រោះ​គ្រាប់​ពូជ​ល្អ គឺ​បុត្រ​មនុស្ស។
\v 38 ស្រែគឺ​ពិភព​លោកនេះ ហើយគ្រាប់​ពូជ​ល្អ គឺ​កូន​នៃ​ព្រះរាជ្យរបស់ព្រះអង្គ ​ស្រងែ​គឺ​កូន​ចៅ​របស់​មារ​កំណាច
\v 39 ហើយសត្រូវ​ដែល​ព្រោះ​ស្រងែគឺ​មារ។ រដូវ​ចម្រូត គឺជា​អវសានកាល​នៃ​ពិភព​លោក ហើយ​អ្នក​ច្រូត គឺជា​ទេវតា។
\s5
\v 40 ដូច្នេះកាល​ស្រងែត្រូវគេ​យក​ទៅ​ដុត​ក្នុង​ភ្លើង​យ៉ាង​ណា នៅ​អវសាន​កាល​នៃ​ពិភព​លោក ក៏​នឹង​កើត​មាន​យ៉ាង​នោះ​ដែរ។
\v 41 បុត្រ​មនុស្ស​នឹង​ចាត់​បញ្ជូនទេវតា​របស់​លោក​ឲ្យ​មក ហើយទេវតា​ទាំង​នោះ​នឹង​ប្រមូល​អ្នក​ដែល​នាំ​គេ​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប និង​​អ្នក​ដែល​​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ទុច្ចរិត​យក​ចេញ​ពី​ព្រះរាជ្យរបស់ព្រះអង្គ។
\v 42 ទេវតានឹងបោះ​អ្នកទាំងនោះទៅ​ក្នុង​ភ្លើង​ដែល​ឆេះ​សន្ធោសន្ធៅ ជាកន្លែងមាន​តែ​សំរែក​យំ​សោក ខឹង​សង្កៀត​ធ្មេញ។
\v 43 រីឯ​មនុស្ស​សុចរិត​វិញ គេ​នឹង​មានរស្មី​ភ្លឺឡើង​ដូច​ព្រះអាទិត្យ ​នៅ​ក្នុង​ព្រះរាជ្យ​នៃ​ព្រះបិតា​របស់​គេ។ អ្នក​ណា​មានត្រចៀក សូមស្តាប់ហើយ​យក​ទៅ​ពិចារណា​ចុះ!
\s5
\p
\v 44 ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ ​ប្រៀប​​ដូច​ជា​កំណប់​ដែល​គេ​កប់​ទុក​នៅ​ក្នុងរវាល​ស្រែ។ មាន​បុរស​ម្នាក់​រក​កំណប់​នោះ​ឃើញ ហើយក៏​កប់​ទុក​វិញ។ គាត់​មាន​ចិត្ត​ត្រេក​អរ​ជា​ខ្លាំង ហើយក៏​ចេញ​ទៅ​លក់​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​គាត់​មាន យក​ប្រាក់​មកទិញ​ដី​ស្រែ​នោះ។
\v 45 ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្្នកម្តងទៀតថា ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ​ប្រៀប​​ដូច​ជា​អ្នក​ជំនួញ​ម្នាក់ ដែល​ស្វែង​រក​ទិញ​ត្បូងគុជដ៏មានតម្លៃ។
\v 46 កាល​គាត់បាន​ឃើញ​ត្បូងគុជមួយដ៏មានតម្លៃហើយ គាត់​ក៏​ទៅ​លក់​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​ដែល​គាត់​មាន​ ហើយ​យក​ប្រាក់​មក​ទិញ​ត្បូងគុជ​នោះ។
\s5
\p
\v 47 ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកម្តងទៀតថា ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ​ប្រៀប​បី​ដូច​ជា​អួន​​ដែល​គេ​បោះទម្លាក់នៅ​ក្នុង​សមុទ្រ ហើយ​ជាប់​បាន​ត្រី​គ្រប់​ប្រភេទ។
\v 48 ពេលបាន​ជាប់​​ត្រី​ពេញ​ហើយ អ្នកនេសាទ​អូស​អួន​នោះ​ឡើង​មក​លើ​ឆ្នេរ រួច​ហើយអង្គុយ​រើស​ត្រី​ល្អៗ​ដាក់​ក្នុង​កព្ឆោ ប៉ុន្តែចំណែក​ត្រី​មិន​ល្អ​វិញ គេ​បោះ​ចោល។
\s5
\v 49 នៅ​គ្រាអវសានកាល​នៃ​ពិភព​លោក ក៏​នឹង​កើត​មាន​ដូច្នេះ​ដែរ។ ពួក​ទេវតានឹងមក​ញែក​មនុស្ស​ទុច្ចរិត ចេញ​ពី​ចំណោម​មនុស្ស​សុចរិត។
\v 50 មនុស្ស​ទុច្ចរិតនឹងត្រូវបោះទៅ​ក្នុង​ភ្លើង​ដែល​ឆេះ​សន្ធោសន្ធៅ ជាកន្លែងដែលមាន​តែ​សម្រែក​យំ​សោក​ខឹង​សង្កៀត​ធ្មេញ។
\s5
\p
\v 51 តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​យល់​សេចក្ដី​ទាំង​នេះ​ឬ​ទេ? ពួក​សិស្ស​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «យល់ហើយ!»
\p
\v 52 បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូមាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅពួក​គេ​ទៀត​ថា៖ «ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ពួក​អាចារ្យ​ដែល​​ទទួល​ការ​បង្រៀនពី​ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ ប្រៀប​បាន​ទៅ​នឹង​ម្ចាស់​ផ្ទះ​ដែល​យក​ទ្រព្យចាស់​ និងទ្រព្យ​ថ្មីទាំងអស់​ចេញ​ពី​ឃ្លាំង​របស់​គាត់​ដូច្នោះ​ដែរ»។
\v 53 បន្ទាប់ពី​ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូលពីរឿង​ប្រស្នា​ទាំង​នេះ​ចប់​សព្វ​គ្រប់​ហើយ ព្រះអង្គ​ក៏​យាង​ចេញ​ពី​ទី​នោះទៅ។
\s5
\p
\v 54 បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូត្រឡប់​ទៅ​ស្រុក​របស់​ព្រះអង្គ​វិញ ហើយព្រះអង្គ​បង្រៀន​អ្នក​ស្រុក​ទាំងនោះនៅ​ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ​របស់​គេ ដោយធ្វើ​ឲ្យ​គេ​ងឿងឆ្ងល់​ ហើយគេបាន​ពោល​ថា៖ «តើ​គាត់​បាន​ទទួល​ប្រាជ្ញា និង​ឫទ្ធានុភាព​ធ្វើ​ការ​អស្ចារ្យ​ទាំង​នេះ​មក​ពី​ណាមក?
\v 55 តើអ្នក​នេះ​មិនមែនជា​កូន​របស់​ជាង​ឈើទេឬ? តើ​ម្ដាយ​របស់​គាត់​ពុំមែនមានឈ្នោះថានាង​ម៉ារីទេឬ? ហើយតើយបង​ប្អូន​គាត់ពុំមែនមាន​ឈ្មោះ​យ៉ាកុប យ៉ូសែប ស៊ីម៉ូន និងយូដាសទេ​ឬ?
\v 56 តើប្អូន​ស្រី​របស់​គាត់​ទាំង​ប៉ុន្មានមិនមែន​រស់​នៅ​ក្នុង​ភូមិ​ជា​មួយ​យើង​ដែរទេឬ? តើគាត់​ដឹង​សេចក្ដីទាំង​នេះ​ពី​ណា​មក?»
\s5
\v 57 ពួកគេបែចិត្តចេញពីព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «ជាធម្មតា ​ព្យាការីមនុស្ស​តែងតែ​មិនទទួលស្គាល់នៅក្នុង​ស្រុក​កំណើត និង​ក្នុង​ផ្ទះខ្លួន»។
\v 58 ទ្រង់មិនអាច​ធ្វើ​ការ​អស្ចារ្យ​នៅ​ទី​នោះ​ឡើយ ព្រោះ​គេ​មិនមាន​ជំនឿ។
\s5
\c 14
\cl ជំពូក ១៤
\p
\v 1 នៅ​គ្រា​នោះ ​ហេរ៉ូដ ជា​ស្តេច​អនុរាជ​បាន​ជ្រាប​អំពី​ព្រះនាម​របស់​ព្រះយេស៊ូ។
\v 2 ទ្រង់​មាន​រាជឱង្ការ​ទៅ​ពួក​អ្នកបម្រើ​ថា៖ «នេះជាលោកយ៉ូហានបាទីស្ត ដែល​បាន​រស់​ឡើង​វិញ។​ ដូច្នេះ ​គាត់​មាន​ឫទ្ធានុភាពសម្តែង​ការ​អស្ចារ្យ​នៅក្នុងគាត់»។
\s5
\p
\v 3 ដ្បិត ព្រះបាទ​ហេរ៉ូដ​បាន​ចាប់​លោក​យ៉ូហានយកទៅ​ដាក់​ច្រវាក់ ហើយ​ឃុំឃាំងគាត់នៅក្នុងគុកហើយ ពីព្រោះដោយ​សារតែទ្រង់​ជឿ​តាម​ពាក្យ​ព្រះនាង​ហេរ៉ូឌាស ដែល​ត្រូវ​ជា​មហេសី​របស់​ស្ដេច​ភីលីព​ជា​អនុជ។
\v 4 ដ្បិត​លោក​យ៉ូហាន​បាន​បន្ទោស​ស្ដេច​ថា៖ «ខុសនឹងច្បាប់ហើយ បើព្រះករុណា​​យក​ព្រះនាង​មក​ធ្វើ​ជា​មហេសី​»។
\v 5 ស្ដេច​ហេរ៉ូដ​ចង់​សម្លាប់​លោក​យ៉ូហាន តែ​ទ្រង់​ខ្លាច​បណ្ដាជន ព្រោះ​ពួក​គេ​​ទុក​លោក​ជា​ព្យាការីមួយ​រូប។
\s5
\p
\v 6 ប៉ុន្តែ នៅ​ថ្ងៃ​បុណ្យ​ចម្រើន​ព្រះជន្ម​របស់​ព្រះបាទ​ហេរ៉ូដ បុត្រី​របស់​ព្រះនាង​ហេរ៉ូឌាស​ចូល​មក​រាំ​នៅ​មុខ​ភ្ញៀវ ហើយធ្វើ​ឲ្យ​ស្ដេច​ហេរ៉ូដពេញ​ចិត្ត​​ខ្លាំងណាស់។
\v 7 រហូត​ធ្វើឲ្យស្តេចស្បថស្បែ​ទាំងសន្យា​ឲ្យ​នាង នូវអ្វីៗដែលនាង​ចង់​បាន។
\s5
\v 8 ក្រោយពីបានទទួល​ពាក្យ​បង្គាប់​របស់​មាតា​របស់ព្រះនាង នាង​ទូល​ទៅ​ស្ដេច​ថា៖ «សូម​ទ្រង់​ប្រទាន​ក្បាល​របស់លោកយ៉ូហានបាទីស្ដ ដាក់​លើ​ថាស​មកឲ្យ​ខ្ញុំ​ម្ចាស់មក»។
\v 9 ព្រះរាជាទ្រង់​ព្រួយ​ព្រះហឫទ័យ​យ៉ាងខ្លាំង ដោយព្រោះសំណើរនេះ ប៉ុន្តែដោយព្រោះ​ទ្រង់​បាន​ស្បថ​នៅ​មុខ​ភ្ញៀវ​ទាំង​អស់ ​ជ្រុល​ហួស​ទៅ​ហើយ ទ្រង់​ក៏​បញ្ជា​ឲ្យ​គេ​ធ្វើ​តាម​ពាក្យ​សុំ​របស់​នាងទៅ។
\s5
\v 10 ទ្រង់​ចាត់​គេឲ្យ​ទៅ​កាត់​ក​លោក​យ៉ូហាននៅក្នុងគុក។
\v 11 ហើយយក​ក្បាល​មកដាក់​លើ​ថាស​រួច​ប្រគល់​ឲ្យ​នាង ហើយ​នាងក៏​យក​ទៅ​ថ្វាយ​មាតារបស់ខ្លួន។
\v 12 ក្រោយមកពួក​សិស្ស​របស់​លោក​យ៉ូហាន បានមក​យក​សព​លោក​ទៅ​បញ្ចុះ។ បន្ទាប់មកពួកគេ​នាំ​គ្នា​យក​ដំណឹង​ទៅ​ទូល​ព្រះយេស៊ូ។
\s5
\p
\v 13 ពេល​ព្រះយេស៊ូ​បាន​ជ្រាប​ដំណឹង​នេះហើយ ទ្រង់​ក៏​យាង​ចុះ​ទូក ចាក​ចេញពីទីនោះ ឆ្ពោះ​ទៅ​កាន់​កន្លែង​មួយ​ស្ងាត់​ដាច់​ឡែក​ពី​គេ។ ពេលមហាជន​បាន​ដឹងថា ព្រះអង្គចាកចេញ គេ​នាំ​គ្នា​ចេញ​ពី​ក្រុង​នានា​ដើរ​ទៅ​តាម​ព្រះអង្គ។
\v 14 លុះ​ព្រះយេស៊ូ​យាង​ឡើង​ពី​ទូកមក ព្រះអង្គ​ឃើញ​មហាជន​ដ៏​ច្រើន​យ៉ាង​នេះ ព្រះអង្កក៏​មាន​ព្រះហឫទ័យ​អាណិតអាសូរ​ដល់គេ ហើយ​ទ្រង់​ក៏​ប្រោស​អ្នក​ជំងឺ​ឲ្យ​បាន​ជាសះស្បើយ។
\s5
\v 15 លុះដល់ពេលល្ងាច សិស្ស​នាំ​គ្នា​ចូល​មក​ជិត​ព្រះអង្គហើយ​ទូល​ថា៖ «ទី​នេះ​ស្ងាត់​ណាស់ ហើយ​ក៏​ជិត​យប់​ផង សូម​ប្រាប់ឲ្យ​បណ្ដាជន​ទាំង​នេះ​​ត្រឡប់​ទៅ​វិញចុះ ហើយរក​ទិញ​ម្ហូប​អាហារ​នៅ​តាម​ភូមិនានារៀងៗខ្លួនទៅ»។
\s5
\p
\v 16 ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេថា៖ «មិន​បាច់ឲ្យពួក​គេ​វិលត្រឡប់​ទៅ​វិញ​ទេ ​អ្នក​រាល់​គ្នា​យក​ម្ហូប​អាហារ​ឲ្យគេ​បរិភោគ​ទៅ»។
\p
\v 17 ពួកសិស្ស​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «យើង​មានតែនំបុ័ង​​ប្រាំ​ដុំ និង​ត្រីងៀត​ពីរ​កន្ទុយ​ប៉ុណ្ណោះ»។
\p
\v 18 ព្រះយេស៊ូមាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ចូរ​យក​នំបុ័ង និង​ត្រី​នោះ​មក​ឲ្យខ្ញុំ»។
\s5
\v 19 បន្ទាប់​មក ព្រះយេស៊ូ​ប្រាប់​បណ្ដាជន​អោយ​អង្គុយ​លើ​ស្មៅ ទ្រង់​យក​នំបុ័ង​ទាំង​ប្រាំ​ដុំ និង​ត្រី​ពីរ​កន្ទុយ​នោះ​មក ទ្រង់​ងើប​ព្រះភក្ត្រ​មើលទៅឋានសួគ៌ ទាំងសរសើរ​តម្កើង​ព្រះជាម្ចាស់​ហើយ​កាច់​នំបុ័ង​ប្រទាន​ឲ្យពួក​សិស្ស ពួក​សិស្ស​ក៏​ចែក​ឲ្យ​បណ្ដាជន​បរិភោគ។
\v 20 អ្នក​ទាំង​នោះ​បាន​បរិភោគ​ឆ្អែត​គ្រប់គ្នា ហើយ​ពួក​សិស្ស​ក៏ប្រមូល​នំបុ័ង​ដែល​នៅ​សល់ ដាក់​បាន​ពេញ​ដប់ពីរ​ល្អី។
\v 21 ​អ្នក​ដែល​បាន​បរិភោគ​នំបុ័ងនោះ មាន​ប្រុសៗ​ទាំង​អស់​ប្រមាណ​ប្រាំពាន់​នាក់ ឥត​គិត​ស្រីៗ និង​ក្មេងៗ​​ទេ។
\s5
\p
\v 22 រំពេច​នោះ ព្រះយេស៊ូ​បញ្ជា​ឲ្យពួក​សិស្សចុះ​ទូក​ឆ្លង​ទៅ​ត្រើយ​ម្ខាង​មុន​ព្រះអង្គ ខណៈពេលដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ប្រាប់​មហាជន​ឲ្យ​វិល​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះវិញ​ដែរ។
\v 23 បន្ទាប់ពីទ្រង់​បានឲ្យ​មហាជន​ចេញ​ផុត​អស់​ហើយ ព្រះអង្គ​ឡើង​ទៅ​លើ​ភ្នំ ​ដើម្បី​អធិស្ឋាន។ លុះ​ដល់​ពេលយប់ ទ្រង់​គង់​នៅ​ទី​នោះ​តែ​មួយ​ព្រះអង្គ​ឯង។
\v 24 ពេល​នោះ ទូក​បានចេញ​ឆ្ងាយ​ពី​ច្រាំងទៅ​ហើយ ក៏​ត្រូវ​រលក​បក់​បោក ព្រោះ​តែទៅបញ្ច្រាស​ខ្យល់។
\s5
\v 25 ដល់​ម៉ោងបួន​ទាបភ្លឺ ព្រះយេស៊ូ​យាង​លើ​ទឹក​ឆ្ពោះ​ទៅ​រក​ពួក​គេ។
\v 26 ពេល​ពួកសិស្សបាន​ឃើញ​ព្រះអង្គ​យាង​លើ​ទឹក​សមុទ្រ​ដូច្នេះ ពួកគេ​ភ័យ​រន្ធត់ ហើយ​ស្រែក​ឡើង​ថា៖ «ខ្មោច​លង!» ព្រោះ​គេ​ភ័យ​ពេក។
\p
\v 27 ប៉ុន្តែ​រំពេច​នោះ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «ចូរ​តាំង​ចិត្ត​ក្លាហាន​ឡើង នេះគឺខ្ញុំ​ទេ​តើ! កុំ​ខ្លាច​អី!»
\s5
\p
\v 28 លោក​ពេត្រុស​ទូល​តបថា៖ «លោក​ម្ចាស់ ប្រសិន​បើ​ពិត​ជា​លោក​មែន សូម​បញ្ជា​ឲ្យ​ខ្ញុំ​អាច​ដើរ​លើ​ទឹក​ទៅ​រក​លោក​ផង»។
\p
\v 29 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​​ថា៖ «អញ្ជើញ​មក!» លោក​ពេត្រុស​ក៏​ចុះ​ពី​ទូក ហើយដើរ​លើ​ទឹក​ឆ្ពោះ​ទៅ​រក​ព្រះយេស៊ូ។
\v 30 ប៉ុន្តែ ពេល​ពេត្រុស​ឃើញ​ខ្យល់​បក់បោក ​លោកក៏​ភ័យ​ណាស់ ហើយ​ចាប់​ផ្ដើម​លិច​ទៅ​ក្នុង​ទឹក លោក​ស្រែក​ឡើង​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់​អើយ សូម​ជួយ​ខ្ញុំ​ផង!»។
\s5
\p
\v 31 ព្រះយេស៊ូ​ក៏​លូក​ព្រះហស្ថ​របស់ព្រះអង្គទាញ​លោកពេត្រុសឡើង​ភ្លាម ទាំង​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «មនុស្ស​មាន​ជំនឿ​តិច​អើយ! ហេតុ​អ្វីបានជាអ្នកមានចិត្តសង្ស័យដូច្នេះ?។
\p
\v 32 បន្ទាប់​មក ព្រះយេស៊ូ និង​លោក​ពេត្រុស​ចូល​មក​ក្នុង​ទូក ហើយ​ខ្យល់​ក៏​ស្ងប់ទៅ។
\v 33 សិស្សនៅ​ក្នុង​ទូក​នាំ​គ្នា​ក្រាប​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះយេស៊ូ ទាំង​ពោល​ថា៖ «ព្រះអង្គពិត​ជា​ព្រះបុត្រា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​មែន»។
\s5
\p
\v 34 ពេលពួកគេ​បាន​ឆ្លង​ទៅ​ដល់​ត្រើយ​ម្ខាង ពួកគេទៅ​ស្រុក​គេនេសារ៉ែត។
\v 35 នៅពេលអ្នក​ស្រុក​នោះ​ស្គាល់​ព្រះអង្គ​ភ្លាម គេ​យក​ដំណឹង​ទៅ​ផ្សព្វផ្សាយ​ពាសពេញ​តំបន់ជិតនោះ​ទាំង​មូល ហើយគេ​នាំ​អ្នក​ជំងឺ​មក​រក​ព្រះអង្គ
\v 36 ពួកគេអង្វរ​សូម​គ្រាន់​តែ​ពាល់​ជាយ​ព្រះពស្ដ្រ​របស់​ព្រះអង្គ​ប៉ុណ្ណោះ ហើយអស់​អ្នក​ដែល​បាន​ពាល់ បាន​ជា​សះស្បើយ​គ្រប់ៗ​គ្នា។
\s5
\c 15
\cl ជំពូក ១៥
\p
\v 1 មាន​ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី និង​ពួកអាចារ្យមក​ពី​ក្រុង​យេរូសាឡឹម ចូល​មក​គាល់​ព្រះយេស៊ូ​ ពួកគេ​ទូល​ថា៖
\v 2 «ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​សិស្ស​របស់​លោកមិន​គោរព​តាម​ទំនៀមទម្លាប់​របស់​ចាស់​បុរាណដូច្នេះ? ដ្បិតពួកគេ​មិនបាន​លាង​ដៃ​មុន​ ពេលគេ​បរិភោគ​អាហារ»។
\p
\v 3 ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូលឆ្លើយ​តប​ទៅ​គេ​វិញ​ថា៖ «ចុះហេតុ​ដូច​ម្តេចបាន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រព្រឹត្ត​ល្មើស​នឹង​បទ​បញ្ជា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ ដោយទៅ​កាន់​តាម​ទំនៀមទម្លាប់​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​វិញ​ដូច្នេះ»?
\s5
\v 4 ព្រោះព្រះជាម្ចាស់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ ចូរ​គោរព​មាតាបិតា​របស់​អ្នក ហើយអ្នក​ណា​ជេរ​ប្រទេច​ផ្ដាសា​មាតាបិតា​របស់​ខ្លួន នឹង​ត្រូវស្លាប់ជាមិនខាន។
\v 5 ប៉ុន្តែ​អ្នក​រាល់​គ្នា​វិញ បែរ​ជា​ពោល​ថា៖ បើ​អ្នក​ណា​និយាយ​ទៅ​ឪពុក​ម្ដាយ​ថា អ្វីៗ​ដែល​ឪពុក​អ្នក​ម្ដាយ​ត្រូវ​ទទួលពីខ្ញុំនោះ ខ្ញុំ​បាន​ទុកសម្រាប់​ថ្វាយ​ព្រះជាម្ចាស់​ទេ
\v 6 អ្នក​នោះ​មិន​បាច់​គោរព​ឪពុក​​ទេ។ ត្រង់នេះ​ហើយ ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិនគោរព​ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ បែរទៅ​ប្រព្រឹត្ត​តាម​ទំនៀមទម្លាប់​របស់​ខ្លួន​វិញ។
\s5
\v 7 មនុស្ស​មាន​ពុត​អើយ! ពាក្យ​ដែល​ព្យាការី​អេសាយ​បានថ្លែង​ទុក​អំពី​អ្នក​រាល់​គ្នាត្រូវ​ណាស់
\q
\v 8 គឺថា៖ «ប្រជា​រាស្ត្រ​នេះ​គោរព​យើង​តែ​បបូរ​មាត់ប៉ុណ្ណោះ តែ​ចិត្ត​គេ​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​យើងណាស់។
\q
\v 9 គេ​ថ្វាយបង្គំ​យើង​ដោយឥត​​ការ​អ្វី​សោះ ពីព្រោះ​គេ​បង្រៀន​តែ​ក្បួន​ច្បាប់​របស់​មនុស្ស​តែប៉ុណ្ណោះ»។
\s5
\p
\v 10 បន្ទាប់​មក ព្រះអង្គ​​ហៅ​បណ្ដាជនឲ្យមក ហើយព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ប្រាប់​គេ​ថា៖ «ចូរ​ស្ដាប់ ហើយឲ្យយល់​ផង។
\v 11 គ្មានអ្វីមួយ​ដែល​ចូល​តាម​មាត់​មនុស្ស ហើយ​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​ទៅ​ជា​មិន​បរិសុទ្ធ​ឡើយ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ​ មាន​តែ​អ្វី​ដែល​ចេញ​ពី​មាត់​មនុស្ស​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​ត្រឡប់​ទៅ​ជា​មិន​បរិសុទ្ធវិញ»។
\s5
\p
\v 12 បន្ទាប់មក ពួកសិស្សនាំ​គ្នា​ចូល​មក ហើយទូលព្រះអង្គ​​ថា៖ «តើ​លោកគ្រូ​ជ្រាបទេថា ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី​ទាស់​ចិត្តខ្លាំង​ណាស់ ពេលគេឮ​លោកគ្រូ​មាន​ប្រសាសន៍​ដូច្នេះ»។
\p
\v 13 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ទៅ​គេ​វិញ​ថា៖ «គ្រប់​រុក្ខជាតិទាំងឡាយ​​ណា ដែលព្រះបិតា​របស់​ខ្ញុំ​ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ​មិន​បាន​ដាំទេ ទ្រង់នឹង​ដកវាចោល។
\v 14 កុំ​ខ្វល់ពីគេឡើយ ​ អ្នក​ទាំង​នោះ​សុទ្ធ​តែ​ជា​មនុស្ស​ខ្វាក់ទេ។ បើ​មនុស្ស​ខ្វាក់ដឹកដៃមនុស្សខ្វាក់ គេទាំងពីរ​មុខ​ជា​ធ្លាក់​រណ្ដៅ​​មិន​ខាន»។
\s5
\p
\v 15 លោក​ពេត្រុស​ទូល​ព្រះយេស៊ូ​ថា៖ «សូម​លោកគ្រូជួយបកស្រាយ​ពាក្យ​ប្រស្នា​នេះ​ឲ្យ​យើង​​យល់​ផង»។
\p
\v 16 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «តើអ្នក​រាល់​គ្នា​នៅ​តែ​គ្មានការយល់ដឺង​ដូច​គេ​ដែរ​ឬ?
\v 17 តើអ្នក​រាល់​គ្នាមិនយល់ទេឬអី ថាអ្វីៗ​ដែល​ចូល​តាម​មាត់​មនុស្ស ត្រូវ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ពោះ រួច​ធ្លាក់​ទៅ​កន្លែង​បន្ទោរ​បង់?
\s5
\v 18 ប៉ុន្តែ អ្វីៗ​ដែល​ចេញ​ពី​មាត់​មនុស្ស សុទ្ធ​តែ​កើត​ចេញ​ពី​ចិត្ត​មក។ សេចក្ដីទាំង​នោះ​ហើយ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​ទៅ​ជា​មិន​បរិសុទ្ធ។
\v 19 ដ្បិត​សេចក្តីដែលចេញពីចិត្តមក គឺជាគំនិត​អាក្រក់ ការ​កាប់​សម្លាប់ អំពើ​ផិត​ក្បត់ កាម​គុណ​ថោក​ទាប ការ​លួច​ប្លន់ សាក្សីក្លែងក្លាយ និងពាក្យ​ត្មះតិះដៀល។
\v 20 សេចក្តី​ទាំង​នេះ​ហើយ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យមនុស្ស​ក្លាយ​ទៅ​ជា​មិន​បរិសុទ្ធនោះ។ ចំណែកឯ​ការ​បរិភោគ​ដោយ​មិន​បាន​​លាង​ដៃ​នោះ មិន​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​ក្លាយ​ទៅ​ជា​មិន​បរិសុទ្ធនោះ​ឡើយ»។
\s5
\p
\v 21 បន្ទាប់​មក ព្រះយេស៊ូ​យាង​​ចេញ​ពី​ទី​នោះ ឆ្ពោះ​ទៅ​កាន់​តំបន់​ជិត​ក្រុង​ទីរ៉ូស និង​ក្រុង​ស៊ីដូន។
\v 22 មើល! មាន​ស្ត្រី​សាសន៍​កាណាន​ម្នាក់នៅ​ស្រុក​នោះ។ នាង​ចូល​មក​គាល់​ព្រះអង្គ ហើយទូលព្រះអង្គ​ថា៖ «សូម​អាណិត​មេត្តា​ដល់នាងខ្ញុំ​ផង ឱ​ព្រះអម្ចាស់​ ជា​រាជវង្ស​របស់​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​អើយ! កូន​ស្រី​របស់នាងខ្ញុំ​ត្រូវ​អារក្ស​ចូល​បណ្ដាល​ឲ្យ​វេទនា​ខ្លាំង​ណាស់»។
\p
\v 23 ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូ​ពុំ​បាន​ឆ្លើយ​តបទៅ​នាងសោះ​ឡើយ។ ពួក​សិស្សរបស់ព្រះអង្គ​នាំ​គ្នា​ចូល​មក​ជិត​ព្រះអង្គ ហើយអង្វរ​ទូល​ថា៖ «សូម​លោកគ្រូ​ដេញនាងចេញទៅ! ដ្បិត​នាង​ចេះ​តែ​ស្រែក​អង្វរតាម​ពី​ក្រោយ​យើងដូច្នេះ»។
\s5
\p
\v 24 ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់​មិនបាន​ចាត់ឲ្យ​ខ្ញុំ​មក​រកអ្នកផ្សេង ក្រៅពី​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ដែល​វង្វេង​នោះទេ»។
\p
\v 25 ប៉ុន្តែ ស្ត្រី​នោះ​បានចូល​មក​ចំពោះ​ព្រះអង្គ​ហើយ​ទូល​ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់​អើយ សូម​ជួយ​នាងខ្ញុំ​​ផង!»
\p
\v 26 ព្រះអង្គមាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ថា៖ «មិន​គួរ​យកនំប័ុង​កូន​របស់ខ្លួន ​បោះ​ទៅ​ឲ្យកូន​ឆ្កែ​ស៊ី​ឡើយ»។
\s5
\p
\v 27 នាង​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «ពិត​មែន​ហើយ​ព្រះអម្ចាស់អើយ! ប៉ុន្តែ កូន​ឆ្កែ​វាគ្រាន់តែស៊ី​កំទេច​អាហារ​ ដែល​ជ្រុះ​ពី​តុ​របស់​ម្ចាស់​វា»។
\p
\v 28 រួចព្រះយេស៊ូ​ក៏​មាន​ព្រះបន្ទូលតប​ទៅ​នាង​ថា៖ «នាង​អើយ នាង​មាន​ជំនឿ​មាំមួន​ណាស់ សូម​ឲ្យបាន​សម្រេច​ដូចដែល​ចិត្ត​នាង​ប្រាថ្នា​ចុះ!» ពេលនោះ កូន​ស្រី​របស់​នាង​ក៏បានជាសះស្បើយ។
\s5
\p
\v 29 ព្រះយេស៊ូ​ចាក​ចេញ​ពី​ទី​នោះ ឆ្ពោះ​ទៅ​កាន់​ជិតឆ្នេរ​សមុទ្រ​កាលីឡេ។ បន្ទាប់​មក ទ្រង់ក៏យាង​ឡើង​ទៅ​លើ​ភ្នំ ហើយ​ព្រះអង្គ​គង់​ចុះនៅទីនោះ។
\v 30 មាន​មហាជន​ច្រើន​កុះករ​នាំ​គ្នា​ចូល​មក​រក​ព្រះអង្គ ពួកគេ​នាំ​មនុស្ស​ខ្វិន មនុស្ស​ខ្វាក់ មនុស្ស​គ​ថ្លង់​ មនុស្ស​ពិការ​ជើង និង​អ្នក​មាន​ជំងឺ​​ផ្សេងទៀតមក​ជា​មួយដែរ។ គេ​ដាក់​អ្នក​ទាំង​នោះ​នៅ​ទៀប​ព្រះបាទារបស់​ព្រះយេស៊ូ ហើយ​ព្រះអង្គក៏​ប្រោស​ពួគេ​ឲ្យ​បាន​ជា​គ្រប់គ្នា។
\v 31 មហាជន​នាំ​គ្នា​កោត​ស្ញប់ស្ញែង​ក្រៃលែង ពេលឃើញ​មនុស្ស​គ​និយាយ​បាន មនុស្ស​ពិការ​ជើង​ជា​ដូច​ធម្មតា មនុស្ស​ខ្វិន​ដើរ​បាន និង​មនុស្ស​ខ្វាក់​មើល​ឃើញ ពួកគេ​លើក​តម្កើង​​ព្រះជាម្ចាស់នៃ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល។
\s5
\p
\v 32 ព្រះយេស៊ូ​​ហៅ​ពួក​សិស្ស​មកឯ​ទ្រង់ ហើយ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ខ្ញុំ​អាណិត​​បណ្ដាជន​នេះ​ខ្លាំង​ណាស់ ព្រោះពួកគេ​នៅ​ជា​មួយ​ខ្ញុំ​អស់​រយៈ​ពេល​បី​ថ្ងៃ​មក​ហើយ ហើយ​គ្មាន​អ្វី​បរិភោគ​សោះ។ ខ្ញុំ​មិន​ចង់​ឲ្យគេ​ត្រឡប់​ទៅ​វិញ​ ទាំងអត់មានអីបរិភោគនោះ​ឡើយ ក្រែងលោក​គេ​អស់​កម្លាំង​ដួល​នៅតាម​ផ្លូវ»។
\p
\v 33 ពួក​សិស្ស​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «តើ​យើង​ទៅរកម្ហូប​អាហារ​ឯ​ណាមក ​ឲ្យ​បណ្ដាជន​ច្រើន​យ៉ាង​នេះ​បរិភោគ​គ្រាន់ទៅ ព្រោះ​ទី​នេះ​ស្ងាត់​ណាស់?»
\p
\v 34 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​នំបុ័ង​ប៉ុន្មាន​ដុំ?» ពួក​គេ​ទូល​ថា៖ «មាន​ប្រាំពីរ​ដុំ និង​មាន​ត្រី​តូចៗ​ខ្លះ​ទៀតដែរ»។
\v 35 បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូ​ក៏​ប្រាប់​បណ្ដាជន​ឲ្យ​អង្គុយ​ផ្ទាល់​នៅលើដី។
\s5
\v 36 ទ្រង់​យក​នំបុ័ង​ទាំង​ប្រាំពីរ​ដុំ និង​ត្រី​មក​កាន់ ហើយបន្ទាប់ពីអរ​ព្រះគុណ​ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ទ្រង់ក៏​កាច់​ហើយប្រទាន​ឲ្យ​ពួក​សិស្ស ពួក​សិស្ស​ក៏​យក​ទៅ​ចែកឲ្យ​បណ្ដាជន។
\v 37 បណ្តាលជនទាំងនោះគេ​បរិភោគ​ឆ្អែត​គ្រប់ៗ​គ្នា ហើយពួកសិស្ស​ប្រមូល​នំបុ័ង និង​ត្រី​ដែល​នៅ​សល់ បាន​ប្រាំពីរ​ល្អី។
\v 38 មនុស្ស​ដែល​បាន​បរិភោគនោះ​មាន​ចំនួន​បួនពាន់​នាក់ មិន​គិត​ស្រីៗ និង​ក្មេងៗ​​ទេ។
\v 39 បន្ទាប់​មក ព្រះយេស៊ូ​ប្រាប់​មហាជន​ឲ្យវិល​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ រួចហើយ​ទ្រង់​យាង​ចុះ​ទូក ឆ្ពោះ​ទៅ​តំបន់​ម៉ាកាដាន។
\s5
\c 16
\cl ជំពូក ១៦
\p
\v 1 ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី និង​ពួក​ខាង​គណៈ​សាឌូស៊ី នាំ​គ្នា​ចូល​មក​គាល់ព្រះអង្គ ក្នុង​គោល​បំណង​ចាប់​កំហុស​ព្រះអង្គ ដោយសុំឲ្យ​ព្រះអង្គ​សម្តែង​ទី​សម្គាល់ពីលើមេឃមក។
\v 2 ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ទៅ​គេ​ថា៖ «នៅ​ពេល​ថ្ងៃល្ងាច«​អ្នក​រាល់​គ្នានិយាយថា «​អាកាសធាតុល្អ ព្រោះ​ផ្ទៃ​មេឃ​ពណ៌​ក្រហម​»។
\s5
\v 3 នៅ​ពេល​ព្រឹក​ ​អ្នក​រាល់​គ្នានិយាយថា៖ «​ថ្ងៃ​នេះនឹងមាន​ភ្លៀង​ហើយ ព្រោះផ្ទៃ​មេឃក្រហមស្រទំ»។ អ្នក​រាល់​គ្នា​យល់​ហេតុការណ៍​ផ្សេងៗ​នៅ​លើ​មេឃ​បាន តែ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​យល់​ទី​សម្គាល់នា​សម័យ​នេះ​សោះ!
\v 4 មនុស្ស​ជំនាន់​នេះ​អាក្រក់​ ហើយ​ផិតក្បត់ទៀត គេ​ចង់​តែ​ឃើញ​ទី​សម្គាល់​ដ៏​អស្ចារ្យ ប៉ុន្តែនឹងមិន​​ទី​សម្គាល់​ណា​ផ្សេង​ក្រៅ​ពី​ទី​សម្គាល់​របស់​លោក​យ៉ូណាស​ឡើយ។ បន្ទាប់​មក ព្រះយេស៊ូ​យាង​ចាក​ចេញ​ពី​គេ​ទៅ។
\s5
\p
\v 5 ពេល​ពួក​សិស្សឆ្លង​ទៅដល់​ត្រើយ​ម្ខាងហើយ ​ពួកគេភ្លេច​យក​នំបុ័ង​ទៅ​ជា​មួយ។
\v 6 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «ចូរ​អ្នក​រាល់​គ្នាត្រូវ​ប្រយ័ត្ន​នឹង​ដំបែររបស់​ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី និង​ពួក​ខាង​គណៈ​សាឌូស៊ី»។
\p
\v 7 ពួក​សិស្ស​ជជែក​គ្នា​គេ​ថា៖ «មកពីយើង​មិន​បាន​យក​នំបុ័ង​មក​ជាមួយ»។
\p
\v 8 ព្រះយេស៊ូ​ជ្រាបពី​គំនិត​របស់​គេ ក៏​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «មនុស្ស​មាន​ជំនឿ​តិច​អើយ! ម្ដេច​ក៏​ជជែក​គ្នា​អំពី​រឿង​គ្មាន​នំបុ័ង​ដូច្នេះ?
\s5
\v 9 តើអ្នក​រាល់​គ្នា​នៅ​តែ​ពុំ​ទាន់​យល់ និងមិនចាំទេ​ឬអី ​នំបុ័ង​ត្រឹមតែ​ប្រាំដុំអាចចម្អែត​​មនុស្ស​ប្រាំពាន់​នាក់ ហើយអ្នករាល់គ្នា​ប្រមូលនៅសល់​បាន​ប៉ុន្មាន​ល្អី?
\v 10 ឬ​​នំបុ័ង​ប្រាំពីរ​ដុំ ចម្អែត​មនុស្ស​បួនពាន់​នាក់ ហើយអ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រមូលនៅសល់​បាន​ប៉ុន្មាន​ល្អី?
\s5
\v 11 ហេតុ​ដូច​ម្ដេច​បាន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នានៅតែ​មិន​យល់ថា ខ្ញុំ​មិនបាននិយាយទៅអ្នករាល់គ្នាអំពី​នំបុ័ង​ទេនោះទេ? គឺ​ចង់ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រយ័ត្ន​នឹងដំបែរ​របស់​ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី និង​ពួក​ខាង​គណៈ​សាឌូស៊ី​ឯណោះទេ។
\v 12 ពេល​នោះ ពួក​សិស្ស​យល់​ថា ព្រះអង្គ​ចង់​ឲ្យ​គេ​ប្រយ័ត្ន​នឹង​សេចក្ដី​ ដែល​ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី និង​ពួក​ខាង​គណៈ​សាឌូស៊ី​បង្រៀន មិន​មែន​ប្រយ័ត្ន​អំពី​មេ​ម្សៅ​នោះ​ឡើយ។
\s5
\p
\v 13 កាល​ព្រះយេស៊ូ​យាង​មក​ដល់ជិត​ស្រុក​សេសារាភីលីព ព្រះអង្គមាន​ព្រះបន្ទូល​សួរ​ពួក​សិស្សរបស់ព្រះអង្គ​ថា៖ «តើមនុស្ស​​ថា​បុត្រ​មនុស្ស​ជា​នរណា?»
\p
\v 14 ពួកគេ​ទូល​ថា៖ «អ្នក​ខ្លះ​ថា​លោក​ជា​លោក​យ៉ូហានបាទីស្ដ អ្នក​ខ្លះ​ថា​លោក​ជា​ព្យាការី​អេលីយ៉ា ហើយអ្នក​ខ្លះ​ទៀត​ថា លោក​ជា​ព្យាការី​យេរេមា ឬ​ជា​ព្យាការី​ណា​មួយ​រូប»។
\p
\v 15 ព្រះអង្គ​និយាយទៅគេ​ថា៖ «ប៉ុន្តែ ចុះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​វិញ តើ​​ថាខ្ញុំ​ជា​នរណា​ដែរ?»
\p
\v 16 លោក​ស៊ីម៉ូន​ពេត្រុស​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «លោក​ជា​ព្រះគ្រិស្ដ ជា​ព្រះបុត្រា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​ដ៏​មាន​ព្រះជន្ម​គង់​នៅ»។
\s5
\p
\v 17 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ទៅ​គាត់​វិញ​ថា៖ «មានពរ ហើយ ស៊ីម៉ូនកូន​លោក​យ៉ូណាស​អើយ! មិន​មែន​ដោយ​គំនិត​ប្រាជ្ញា​ខាង​លោកីយ៍​ទេ ប៉ុន្តែ​ព្រះបិតា​របស់​ខ្ញុំ​ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ​ បានសម្តែង​ឲ្យ​អ្នក​ដឹង។
\v 18 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​ថា​អ្នក​ឈ្មោះ​ពេត្រុស ហើយ​នៅ​លើ​ផ្ទាំង​សិលា​នេះ ខ្ញុំ​នឹង​សង់​ក្រុមជំនុំ​របស់​ខ្ញុំ ទ្វារមច្ចុរាជ​ពុំ​មាន​អំណាច​លើ​ក្រុមជំនុំ​នេះ​បាន​ឡើយ។
\s5
\v 19 ខ្ញុំ​នឹង​ប្រគល់​កូន​សោ​ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ​ឲ្យ​អ្នក។ អ្វីៗ​ដែល​អ្នក​ចង​នៅ​លើ​ផែនដី​ ព្រះជាម្ចាស់​នឹង​ចង​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខដែរ ហើយ​អ្វីៗ​ដែល​អ្នក​ស្រាយនៅ​លើ​ផែនដីនេះ ព្រះជាម្ចាស់​ក៏​នឹង​ស្រាយ​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ​ដែរ»។
\v 20 បន្ទាប់​មក ព្រះយេស៊ូ​ហាម​ពួក​សិស្ស ​មិន​ឲ្យ​ប្រាប់​នរណា​ថា ព្រះអង្គ​ជា​ព្រះគ្រិស្ដឡើយ។
\s5
\p
\v 21 តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក ព្រះយេស៊ូ​​ចាប់​ផ្ដើម​ប្រាប់ឲ្យ​ពួក​សិស្សរបស់ព្រះអង្គ​ដឹង​ថា ព្រះអង្គ​ត្រូវ​តែ​យាង​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម។ ពួក​ព្រឹទ្ធាចារ្យ ពួក​នាយក​បូជាចារ្យនឹង​នាំ​គ្នា​ធ្វើ​បាប​ព្រះអង្គ​ឲ្យ​រង​ទុក្ខ​លំបាក​យ៉ាង​ខ្លាំង ថែម​ទាំង​ធ្វើ​គុត​ព្រះអង្គ​ទៀត​ផង ​តែ​បី​ថ្ងៃ​ក្រោយ​មក ព្រះអង្គ​នឹង​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ។
\p
\v 22 បន្ទាប់មកលោក​ពេត្រុស ​នាំ​ព្រះអង្គទៅ​ដាច់​ឡែក​ពី​គេ ហើយ​ទូល​ជំទាស់​ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់​អើយ! សូមកុំ​ឲ្យហេតុ​ការណ៍​នេះ កើត​មាន​ដល់​ព្រះអង្គ​ឡើយ»។
\p
\v 23 ព្រះយេស៊ូ ​បែរ​មក​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​លោក​ពេត្រុស​ថា៖ «នែ៎ មារ​សាតាំង​អើយ! ថយ​ទៅ​ខាង​ក្រោយ​ខ្ញុំ ដ្បិត​អ្នក​កំពុង​រារាំង​ផ្លូវ​ខ្ញុំ ព្រោះគំនិត​របស់អ្នក​មិន​មែន​មកពី​ព្រះជាម្ចាស់​ទេ គឺ​ជា​គំនិត​របស់​មនុស្ស​លោក​សុទ្ធសាធ»។
\s5
\v 24 បន្ទាប់​មក ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​កាន់​ពួក​សិស្ស​របស់ព្រះអង្គថា៖ «បើ​អ្នក​ណា​ចង់​មក​តាម​ក្រោយ​ខ្ញុំ អ្នកនោះត្រូវ​លះបង់​ខ្លួន​ឯង​ចោល ត្រូវ​លី​ឈើ​ឆ្កាង​របស់​ខ្លួន ហើយ​មក​តាម​ខ្ញុំ​ចុះ
\v 25 បើ​អ្នក​ណា​ចង់​បាន​រួច​ជីវិត អ្នក​នោះ​នឹង​បាត់​បង់​ជីវិត ប៉ុន្តែ អ្នក​ណា​បាត់​បង់​ជីវិតព្រោះ​តែ​ខ្ញុំ ​អ្នក​នោះ​នឹង​បាន​ជីវិត​វិញ។
\v 26 តើនឹង​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី បើ​មនុស្ស​ម្នាក់​បាន​ពិភព​លោក​ទាំង​មូល តែ​បាត់​បង់​ជីវិតវិញនោះ​? តើ​មនុស្ស​អាច​យក​អ្វី​មក​ប្ដូរ​នឹង​ជីវិត​របស់​ខ្លួន​បាន?
\s5
\v 27 ​ដ្បិតបុត្រ​មនុស្សយាងមក ​ប្រកប​ដោយ​សិរីរុងរឿង​ព្រះបិតា​របស់​ព្រះអង្គ ​ហើយមកជា​មួយ​ពួក​ទេវតា​របស់​ព្រះអង្គដែរ។ ព្រះអង្គ​នឹង​ប្រទាន​រង្វាន់តាម​អំពើ​ដែល​ខ្លួន​បាន​ប្រព្រឹត្ត។
\v 28 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ប្រាកដ​ថា អ្នក​ខ្លះ​ដែលឈរ​នៅ​ទី​នេះ​នឹង​មិន​ស្លាប់​ទេ រហូតទាល់តែ​បាន​ឃើញ​បុត្រ​មនុស្ស​យាង​មក​គ្រង​ព្រះរាជ្យ»។
\s5
\c 17
\cl ជំពូក ១៧
\p
\v 1 ប្រាំ​មួយ​ថ្ងៃ​ក្រោយ​មក ព្រះយេស៊ូ​នាំ​ពេត្រុស យ៉ាកុប និង​​យ៉ូហាន​ជា​ប្អូនទៅជាមួយ ហើយទ្រង់នាំគេឡើង​ទៅ​លើ​ភ្នំ​ដាច់​ឡែក​ពី​គេ។
\v 2 ព្រះអង្គ​ប្រែ​ជា​មាន​ទ្រង់​ទ្រាយ​ប្លែក​​នៅ​មុខ​ពួកសិស្ស គឺ​ព្រះភក្ត្រ​របស់​ព្រះអង្គ​បញ្ចេញ​រស្មី​ចែង​ចាំង​ដូច​ពន្លឺព្រះអាទិត្យ ហើយ​ព្រះពស្ដ្រ​របស់​ព្រះអង្គ​ត្រឡប់​ជា​មាន​ពណ៌​ស​ដូច​ពន្លឺ។
\s5
\v 3 ​លោក​ម៉ូសេ និង​ព្យាការីអេលីយ៉ា​បានលេចមកសន្ទនា​ជា​មួយ​ព្រះអង្គ។
\v 4 ​ពេត្រុស​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់! ជាការ​ប្រសើរ​ណាស់ដែលយើង​ខ្ញុំ​បាន​នៅ​ទី​នេះ។ បើ​សិនព្រះអង្គ​សព្វ​ព្រះហឫទ័យ ទូលបង្គំ​នឹង​សង់​ជម្រក​បី គឺ​មួយ​សម្រាប់​ព្រះអង្គ មួយ​សម្រាប់លោក​​ម៉ូសេ និង​មួយ​ទៀត​សម្រាប់លោក​អេលីយ៉ា។
\s5
\p
\v 5 កាល​ពេត្រុស​កំពុង​តែ​មាន​ប្រសាសន៍​នៅ​ឡើយ ស្រាប់​តែ​មាន​ពពក​ដ៏​ភ្លឺ​មក​គ្រប​បាំង​គេ​ទាំង​អស់​គ្នា ហើយ​មាន​ព្រះសូរសៀង​បន្លឺ​ពី​ក្នុង​ពពក​មក​ថា៖ «នេះ​ជា​បុត្រ​ដ៏​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​របស់​យើង យើង​គាប់​ព្រះហឫទ័យ​នឹង​ព្រះអង្គ​ណាស់ ចូរ​ស្ដាប់​ព្រះអង្គ​ចុះ!»
\p
\v 6 ពេលដែលពួក​សិស្ស​ឮ​ដូច្នោះ ពួកគេ​នាំ​គ្នា​ក្រាប​ចុះ អោន​មុខ​ដល់​ដី ព្រោះ​គេ​ភ័យ​ខ្លាច​ខ្លាំងណាស់។
\v 7 បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូ​យាង​មក ហើយដាក់​ព្រះហស្ដ​លើ​គេ ទាំង​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ចូរ​នាំ​គ្នា​ក្រោក​ឡើង កុំ​ខ្លាច​អី!»
\v 8 កាល​ពួក​សិស្ស​ងើប​មុខ​ឡើង ឃើញ​តែ​ព្រះយេស៊ូ​មួយ​ព្រះអង្គ​ប៉ុណ្ណោះ។
\s5
\p
\v 9 ពេល​ទ្រង់យាង​ចុះ​ពី​លើ​ភ្នំ​ជា​មួយពូក​សិស្សវិញ ព្រះយេស៊ូ​ហាមប្រាម​គេ​ថា៖ «កុំ​និយាយ​ប្រាប់​នរណា អំពី​ហេតុការណ៍​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ឃើញ​នេះ​ឡើយ ត្រូវ​ចាំ​រហូត​ដល់​បុត្រ​មនុស្ស មាន​ជីវិត​រស់​ឡើង​វិញ»។
\p
\v 10 ពួក​សិស្សរបស់ព្រះអង្គ​ទូល​សួរ​ព្រះអង្គ​ថា៖ «ហេតុ​ដូច​ម្ដេច​បាន​ជា​ពួក​អាចារ្យ​តែងតែ​និយាយ​ថា ព្យាការី​អេលីយ៉ា​ត្រូវ​អញ្ជើញ​មក​មុនដូច្នោះ?»
\s5
\p
\v 11 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ថា៖ «លោកអេលីយ៉ា​អញ្ជើញ​មក​មែន ដើម្បី​រៀបចំ​សព្វ​គ្រប់​ទាំង​អស់​ឡើង​វិញ។
\v 12 ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា ​លោកអេលីយ៉ា​បាន​អញ្ជើញ​មក​រួច​ហើយ តែ​ពួក​គេ​មិន​ស្គាល់​លោក​ទេ។ មិន​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​ គេ​ថែម​ទាំង​បាន​ធ្វើ​បាប​លោក​សព្វ​បែប​យ៉ាង​តាម​អំពើ​ចិត្ត​របស់​គេ​ទៀត។ បុត្រ​មនុស្ស​ក៏​នឹង​ត្រូវ​គេ​ធ្វើ​បាប​ដូច្នោះ​ដែរ»។
\v 13 ពេល​នោះ ពួក​សិស្ស​យល់​ថា ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​មកកាន់ពូកគេអំពី​លោក​យ៉ូហានបាទីស្ដ។
\s5
\p
\v 14 កាល​ទ្រង់ និងពូក​សិស្ស មក​ដល់​កន្លែង​ដែល​បណ្ដាជន​នៅ​ជុំ​គ្នា មាន​បុរស​ម្នាក់​ចូល​មក​គាល់​ព្រះអង្គ គាត់​លុត​ជង្គង់​ចុះ ទូល​ថា៖
\v 15 «លោក​ម្ចាស់​អើយ! សូម​​អាណិត​មេត្តា​ដល់កូន​ប្រុស​របស់​ខ្ញុំ​ប្របាទ​ផង គ្នាមានជំងឺ​ឆ្កួត​ជ្រូក បណ្ដាលឲ្យ​​ឈឺ​ចុក​ចាប់​ខ្លាំង​ណាស់ ពេលខ្លះ​ដួល​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង និង​ធ្លាក់​ទឹក​ជា​ញឹក​ញាប់។
\v 16 ខ្ញុំ​ប្របាទ​បាន​នាំ​កូនប្រុសខ្ញុំ​មក​ជួប​សិស្ស​របស់​លោក​ដែរ តែ​គេ​ពុំ​អាច​មើល​កូនប្រុសខ្ញុំឲ្យ​ជា​បាន​ទេ»។
\s5
\p
\v 17 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ថា៖ «នែ៎​ ពួក​មនុស្សដែល​មិន​ព្រម​ជឿ​ ហើយមានចិត្តវៀចវេរអើយ! តើ​ត្រូវ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ទ្រាំ​នៅ​ជា​មួយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដល់​ពេល​ណា​ទៀត? តើត្រូវឲ្យខ្ញុំទ្រាំងនឹងអ្នករាល់គ្នាដល់កាលណា? ​ចូរ​នាំ​ក្មេង​នោះ​មក​ឲ្យ​ខ្ញុំ»។
\v 18 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​គំរាម​អារក្ស រួចអារក្ស​ក៏​ចេញ ហើយ​ក្មេង​នោះ​បាន​ជា​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក។
\s5
\p
\v 19 បន្ទាប់មក ពួក​សិស្សនាំគ្នា​ចូល​មក​គាល់​ព្រះយេស៊ូ​ដាច់​ឡែក​ពី​គេ ​ហើយទូល​សួរថា៖ «ហេតុ​អ្វី​បាន​ជាពួក​យើង​​ពុំ​អាច​ដេញ​អារក្ស​នោះ​បាន?»
\p
\v 20 ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ទៅ​គេ​ថា៖ «មក​ពី​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ជំនឿ​តិច​ពេក។ ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នាឲ្យ​ដឹង​ប្រាកដ​ថា បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ជំនឿ​ប៉ុន​គ្រាប់​ពូជ​​ដ៏​ល្អិត អ្នក​រាល់​គ្នា​អាចបញ្ជា​ទៅ​ភ្នំ​នោះ​ថា៖ «ចូរ​ចេញ​ពី​នេះ ទៅ​នៅ​កន្លែង​ផ្សេង​ទៅ!«ភ្នំ​មុខ​ជា​ធ្វើ​តាម​ពាក្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជាមិន​ខាន ដ្បិត​គ្មាន​ការ​អ្វី​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្វើ​មិន​កើត​ឡើយ។
\v 21 គេ​អាច​ដេញ​អារក្ស​ប្រភេទ​នេះ​ឲ្យ​ចេញ​បាន លុះ​ត្រា​តែ​អធិស្ឋាន និង​តម​អាហារ។
\s5
\p
\v 22 កាល​ពួក​គេនៅ​ជុំ​គ្នា​ក្នុង​ស្រុក​កាលីឡេ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គ​ថា៖ «បុត្រ​មនុស្ស​នឹង​ត្រូវ​គេ​បញ្ជូន​ទៅ​ក្នុង​កណ្ដាប់​ដៃ​របស់​មនុស្ស​លោក​
\v 23 ហើយគេ​នឹង​សម្លាប់​ព្រះអង្គ តែនៅ​ថ្ងៃ​ទី​បី​ព្រះអង្គនឹង​មាន​ជីវិត​រស់​ឡើង​វិញ»។ ឮ​ដូច្នោះ ពួក​សិស្ស​ព្រួយ​ចិត្ត​ជា​ខ្លាំង។
\s5
\p
\v 24 ពេល​ព្រះអង្គ និងពូកសិស្សយាង​មក​ដល់​ក្រុង​កាពើណិម មានបុរសម្នាក់ជាអ្នក​យក​ពន្ធ​សម្រាប់​ព្រះវិហារ​ នាំ​គ្នា​ចូល​មក​រក​លោក​ពេត្រុស​ហើយ​សួរ​ថា៖ «តើលោក​គ្រូ​របស់​អ្នក​បង់​ពន្ធ​សំរាប់​ព្រះវិហារ​ឬ​ទេ?»
\p
\v 25 លោក​តប​វិញ​ថា៖ «បាទ! លោក​បង!» កាល​​ពេត្រុស​ទៅ​ដល់​ផ្ទះ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​មុន​ថា៖ «​ស៊ីម៉ូន! តាម​យោបល់​អ្នក ស្ដេច​នៅ​ផែនដី​នេះ​យកពន្ធ​អាករ​ពី​នរណា? ពី​បុត្រ​របស់​ស្ដេច ឬ​ពី​អ្នក​ផ្សេង?»
\s5
\p
\v 26 ពេលលោកពេត្រុស​ទូល​ថា៖ «ពី​អ្នក​ផ្សេង»។ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​ថា៖ «បើ​ដូច្នេះ បុត្រ​របស់​ស្ដេច​មិន​ត្រូវ​បង់​ពន្ធ​ឡើយ
\v 27 ប៉ុន្តែ ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​អ្នក​ហូតពន្ធទាំង​នោះ​ទាស់​ចិត្ត ចូរ​ទៅ​ស្ទូច​ត្រី​សមុទ្រ ហើយ​យក​ត្រី​ដែល​ស្ទូច​បាន​មុន​គេ​មក​បើក​មាត់ អ្នក​នឹង​ឃើញ​កាក់​មួយ ចូរ​យក​កាក់​នោះ​ទៅ​បង់​ពន្ធ​ឲ្យ​ខ្ញុំ និង​ឲ្យអ្នក​ចុះ‍‍‍‍»។
\s5
\c 18
\cl ជំពូក ១៨
\p
\v 1 ពេល​នោះ ពួកសិស្សបាន​នាំ​គ្នា​ចូល​មក​គាល់​ព្រះយេស៊ូ​ហើយ​ទូល​ថា៖ «តើ​អ្នក​ណា​មាន​ឋានៈ​ធំ​ជាង​គេ​នៅ​ក្នុង​ព្រះរាជ្យនៃ​ស្ថាន​បរមសុខ?»
\p
\v 2 ព្រះយេស៊ូ​ហៅ​ក្មេង​តូច​ម្នាក់​ឲ្យ​មក​ឈរ​នៅ​កណ្ដាល​ចំណោម​ពួក​សិស្ស
\v 3 ហើយ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ប្រាកដ​ថា បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ដូរ​ចិត្ត​គំនិត ឲ្យ​​ដូចជា​ក្មេង​តូចៗ​ទេ អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​អាច​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រះរាជ្យ នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ​បាន​ឡើយ។
\s5
\v 4 ដូច្នេះបើអ្នក​ណា​ដាក់​ខ្លួន​ដូច​ក្មេង​តូច​នេះ អ្នក​នោះ​គឺមាន​ឋានៈ​ធំ​ជាង​គេ ក្នុង​ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ។
\v 5 អ្នក​ណា​ទទួល​ក្មេង​តូច​ណា​ម្នាក់​ដូច​ក្មេង​នេះ ក្នុង​នាម​ខ្ញុំ ក៏​ដូច​ជា​​ទទួល​ខ្ញុំ​ដែរ។
\v 6 ប៉ុន្តែអ្នក​ណា​ធ្វើឲ្យ​អ្នក​តូចតាច​ម្នាក់​ក្នុង​បណ្ដា​អ្នក​ដែល​ជឿ​លើ​ខ្ញុំ​នេះឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប អ្នកនោះគួរតែយក​ត្បាល់​ថ្ម​យ៉ាង​ធំ​មក​ចង​កខ្លួនឯង ហើយ​ទម្លាក់ខ្លួន​ទៅ​ក្នុង​បាត​សមុទ្រឲ្យ​លង់​ទឹកស្លាប់ទៅនោះប្រសើរ​ជាង​!
\s5
\p
\v 7 មនុស្ស​លោក​មុខ​ជា​ត្រូវ​វេទនា​មិន​ខាន ដ្បិត​មាន​ហេតុ​ផ្សេងៗ​ជា​ច្រើននាំឲ្យ​គេ​ភ្លាត់ដូល។ ការ​ផ្សេងៗ ដែល​នាំ​ឲ្យគេ​​ភ្លាត់ដូល​នោះ ត្រូវ​តែ​មាន​ចៀស​មិន​ផុតឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវ​វេទនា​ហើយអ្នក​ណាដែល​ភ្លាត់ដូល​នោះ​!
\v 8 ប្រសិន​បើ​ដៃ ឬ​ជើង​របស់​អ្នក នាំ​អ្នក​ឲ្យ​ភ្លាត់ដួលនោះ ចូរ​កាត់​វា​បោះ​ចោល ឲ្យឆ្ងាយពីអ្នក​ទៅ បើ​អ្នក​​មាន​តែ​ដៃ​ម្ខាង ឬ​ជើង​ម្ខាងតែរូច​ជីវិត នោះ​ប្រសើរ​ជាង​មាន​ដៃ​ពីរ ឬ​មាន​ជើង​ពីរ ហើយ​ត្រូវ​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង​ដែល​ឆេះ​អស់កល្ប​ជានិច្ច។
\s5
\v 9 ប្រសិន​បើ​ភ្នែក​របស់​អ្នក នាំ​អ្នក​ឲ្យ​ភ្លាត់ដួល ចូរ​ខ្វេះ​វា​ចេញ ហើយ​បោះ​ចោល​ឲ្យ​ឆ្ងាយ​ពីអ្នកទៅ បើ​អ្នក​​មាន​តែ​ភ្នែក​ម្ខាងតែរួច​ជីវិត នោះ​ប្រសើរ​ជាង​មាន​ភ្នែក​ពីរ ហើយ​ត្រូវ​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង​នរក។
\s5
\v 10 កុំ​មើលងាយ​នរណា​ម្នាក់​ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​តូចតាច​នេះ​ឡើយ ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា​ទេវតារបស់​ពួក​គេ​ស្ថិត​នៅ​ឯ​ស្ថាន​បរមសុខ តែងតែ​ឃើញ​ព្រះភក្ត្រ​របស់​ព្រះបិតា ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ​គ្រប់​ពេល​វេលា​ផង
\v 11 ដ្បិត​បុត្រ​មនុស្ស​បាន​មក​សង្គ្រោះ​មនុស្ស​ដែល​វិនាស​បាត់​បង់។
\s5
\v 12 តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​យល់​យ៉ាង​ណាដែរ? ប្រសិន​បើ​បុរស​ម្នាក់​មាន​ចៀម​មួយរយ​ក្បាល ហើយ​ចៀម​មួយ​វង្វេង​បាត់ តើគាត់​មិន​ទុក​ចៀម​កៅសិប​ប្រាំ​បួន​នៅ​លើ​ភ្នំ ហើយ​ទៅ​តាម​រក​ចៀម ដែល​វង្វេងបាត់​នោះ​ទេឬអី?
\v 13 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អោយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ប្រាកដថា បើ​គាត់​រក​ចៀម​នោះ​ឃើញ​វិញហើយ គាត់​មុខ​តែ​ត្រេកអរ​សប្បាយ​ គឺ​សប្បាយ​លើស​ពី​ឃើញ​ចៀម​កៅសិប​ប្រាំ​បួន​ដែល​មិន​វង្វេង​បាត់​ទៅ​ទៀត។
\v 14 ដូច្នោះ រីឯ​ព្រះបិតា​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ​​ ទ្រង់​មិន​សព្វ​ព្រះហឫទ័យ​ឲ្យ​អ្នក​ណា​ម្នាក់ ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​តូចតាច​ទាំង​នេះ វិនាស​បាត់​បង់​ឡើយ។
\s5
\p
\v 15 ប្រសិន​បើ​មាន​បង​ប្អូន​ណា​​បាន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប​ទាស់នឹងអ្នក ចូរ​ទៅ​ជួប​អ្នក​នោះ ស្ងាត់ៗ​តែ​ពីរ​នាក់ ហើយ​ស្ដី​ប្រដៅ​គាត់​ទៅ បើ​គាត់​ស្ដាប់​អ្នក អ្នក​នឹង​រក្សា​បង​ប្អូន​នោះ
\v 16 តែ​បើ​គាត់​មិន​ព្រម​ស្ដាប់​អ្នក​នោះទេ ចូរ​នាំ​ម្នាក់ ឬ​ពីរ​នាក់​ទៀត​ទៅ​ជា​មួយ ដើម្បីបញ្ជាក់​រឿង​ទាំង​អស់​ដោយ​មាន​សាក្សី​ពីរ ឬ​បី​នាក់។
\s5
\v 17 ហើយប្រសិន​បើ​គាត់ នៅតែ​មិន​ព្រម​ស្ដាប់​ពាក្យ​អ្នក​ទាំង​នោះ ត្រូវ​នាំ​រឿង​នេះ​ទៅ​ប្រាប់​ក្រុមជំនុំឲ្យដឹង ​បើ​គាត់​នៅ​តែ​មិន​ព្រម​ស្ដាប់​ក្រុមជំនុំ​ទៀត​នោះ ត្រូវ​ចាត់​ទុក​គាត់​ដូច​ជា​សាសន៍​ដទៃ ឬ​ដូច​ជា​អ្នក​ទារ​ពន្ធ​ចុះ។
\s5
\v 18 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យអ្នក​រាល់​គ្នាឲ្យ​ដឹង​ប្រាកដថា អ្វីៗ​ទាំង​អស់​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចង​នៅ​លើ​ផែនដី​នេះ ​នឹងត្រូវ​ចង​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខដែរ ហើយ​អ្វីៗ​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ស្រាយ​នៅ​លើ​ផែនដី ​ក៏​នឹងត្រូវ​ស្រាយ​​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ​ដែរ។
\v 19 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នាម្តងទៀតថា ប្រសិន​បើ​មាន​ពីរ​នាក់​នៅ​លើ​ផែនដី​នេះ រួម​ចិត្ត​គំនិត​គ្នា ទូល​សូម​អ្វី​ក៏​ដោយ ព្រះបិតា​របស់​ខ្ញុំ ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ​នឹង​ប្រទាន​ឲ្យជា​មិន​ខាន
\v 20 ដ្បិត​នៅ​ទី​ណា​មាន​ពីរ ឬ​បី​នាក់​ជួបជុំ​គ្នា​ក្នុង​នាម​ខ្ញុំ នោះខ្ញុំ​ក៏​ស្ថិត​នៅ​កណ្តាលចំណោម​គេ​ដែរ»។
\s5
\p
\v 21 បន្ទាប់មក លោក​ពេត្រុស​ចូល​មក​ជិត​ព្រះយេស៊ូ ហើយ​ទូល​ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់ តើ​ទូលបង្គំ​ត្រូវ​អត់ទោសឲ្យបងប្អូន ដែល​តែ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប​មក​លើ​ទូលបង្គំ​ប៉ុន្មាន​ដង? រហូត​ដល់​ប្រាំពីរ​ដង​ឬ?»។
\p
\v 22 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​ថា៖ «ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​ថា អ្នក​មិនត្រូវ​អត់ទោស​ឲ្យ​គេ​ត្រឹម​តែ​ប្រាំពីរ​ដង​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ គឺ​ត្រូវ​អត់ទោស​ឲ្យ​គេ​ចិតសិប​ដង​ប្រាំពីរ​ដង​។
\s5
\v 23 ហេតុ​នេះ ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខប្រៀប​បានទៅ​នឹង​ស្ដេច​មួយ​អង្គ ដែល​ចង់​គិត​បញ្ជី​ជា​មួយ​អ្នក​បម្រើ។
\v 24 ពេលដែល​ព្រះរាជា​ចាប់​ផ្ដើម​គិត​បញ្ជី មាន​គេ​នាំ​កូន​បំណុល​ម្នាក់​ដែល​ជំពាក់​ប្រាក់​មួយមឺុនណែន​មក។
\v 25 ប៉ុន្តែដោយ​អ្នក​នោះ​គ្មាន​ប្រាក់បង់​សង ស្ដេច​ក៏​ចេញ​បញ្ជា​ឲ្យ​លក់​ទាំង​គាត់ ទាំង​ប្រពន្ធ ទាំង​កូន ទាំង​របស់​របរ​ដែល​គាត់​មាន ដើម្បី​យក​ប្រាក់​មក​សង​បំណុល។
\s5
\v 26 អ្នក​បម្រើនោះ​ក៏លុត​ជង្គង់​ក្រាប​ទៀប​ព្រះបាទា​ស្ដេច ទាំងទូលអង្វរ​ថា៖ «សូម​ទ្រង់​មេត្តា​អត់​ឱន ​ឲ្យ​ទូលបង្គំ​ផង ទូលបង្គំ​នឹង​សង​ព្រះអង្គ​វិញ​គ្រប់​ចំនួន»។
\v 27 ព្រះរាជា​មាន​ព្រះហឫទ័យ​អាណិត​អាសូរ​អ្នក​បម្រើនោះ​ពន់​ពេក​ណាស់ ព្រះអង្គ​ក៏​ឲ្យគាត់​ទៅ​វិញ ទាំង​លុប​បំណុលទាំងអស់​ចោល​ថែម​ទៀត​ផង។
\s5
\v 28 ប៉ុន្តែពេល​អ្នក​បម្រើនោះ​ចេញ​ទៅ គាត់​បាន​ជួប​នឹង​អ្នកបម្រើ​ម្នាក់ ដែល​ជំពាក់​ប្រាក់​គាត់​មួយរយ​ដួង គាត់​ចាប់​អ្នក​នោះ​ដាក់ច្របាច់​ក​ទាំង​ពោល​ថា៖ «សង​ប្រាក់​អញ​ទាំង​អស់​មក!»។
\p
\v 29 ប៉ុន្តែអ្នកបម្រើ​របស់​អ្នក​នោះ​ក៏​លុត​ជង្គង់​ចុះ​អង្វរ​ថា សុំ​អត់​ឱន​ឲ្យខ្ញុំផង​ ខ្ញុំនឹង​វិញ​គ្រប់​ចំនួន។
\s5
\v 30 ប៉ុន្តែ អ្នក​បម្រើរូប​នោះ​ពុំ​ព្រម​ទេ មិន​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​ គាត់​ចាប់​អ្នក​ជំពាក់​ប្រាក់នោះ​យក​ទៅ​ឃុំឃាំង រហូត​ទាល់​តែ​បាន​សង​បំណុល​គ្រប់​ចំនួន។
\v 31 ពេលអ្នក​បម្រើ​ឯ​ទៀតៗ​ឃើញ​ដូច្នោះ ទាស់​ចិត្ត​ជា​ខ្លាំង គេ​យក​រឿង​នេះ​ទៅ​ទូល​ស្ដេច។
\s5
\p
\v 32 ស្ដេច​ក៏​ហៅ​អ្នក​បម្រើនោះ​មក​សួរ​ថា៖ «​អ្នក​បម្រើ​អាក្រក់អើយ! យើង​បាន​លុប​បំណុល​ឯង​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ចោល​អស់ហើយ ព្រោះ​ឯង​បាន​ទទូច​អង្វរ​យើង។
\v 33 ហេតុ​ដូច​ម្ដេច​បាន​ជា​ឯង​ពុំ​ព្រម​អាណិត​មេត្តាដល់អ្នកបម្រើ​របស់​ឯង ​ដូចជាយើង​បាន​អាណិត​មេត្តា​ដល់ឯងដែរ?»។
\s5
\v 34 ស្ដេច​ទ្រង់​ខ្ញាល់​ក្រៃលែង ហើយក៏​បញ្ជា​ឲ្យ​គេ​យក​អ្នក​នោះ​ទៅ​ធ្វើ​ទារុណកម្ម រហូត​ទាល់​តែ​សង​បំណុល​គ្រប់​ចំនួន។
\v 35 ព្រះបិតា​របស់​ខ្ញុំដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ ក៏​នឹង​ធ្វើ​ទារុណកម្ម​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដូច្នោះ​ដែរ ចំពោះ​អ្នក​ណាដែល​មិន​ព្រម​លើកលែង​ទោស​ឲ្យ​បង​ប្អូន​ដោយ​ស្មោះ​អស់​ពី​ចិត្ត​នោះ។
\s5
\c 19
\cl ជំពូក ១៩
\p
\v 1 ក្រោយព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទាំង​នេះ​ចប់​សព្វ​គ្រប់​ហើយ ព្រះអង្គក៏​យាងចាក​ចេញ​ពី​ស្រុក​កាលីឡេ ​ឆ្ពោះ​ទៅ​ត្រើយ​ខាង​នាយ​ទន្លេ​យ័រដាន់ ក្នុង​ស្រុក​យូដា។
\v 2 មហាជនយ៉ាង​ច្រើន​កុះករ​នាំ​គ្នា​មក​តាម​ព្រះអង្គ ហើយព្រះអង្គ​ក៏​ប្រោស​អ្នក​ជំងឺ​ឲ្យបាន​ជា​នៅ​ទី​នោះដែរ។
\s5
\p
\v 3 ​ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ីបានចូល​មក​ជិត ហើយ​ទូល​សួរ​ក្នុង​គោល​បំណង​ល្បងល​មើល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «តើ​ស្វាមី​មាន​សិទ្ធិ​នឹង​លែង​ភរិយា ដោយ​សំអាង​លើ​មូល​ហេតុ​អ្វីមួយ​បាន​ឬ​ទេ?»។
\p
\v 4 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ថា៖ «តើអ្នក​រាល់​គ្នាមិនដែល​ធ្លាប់​អាន​គម្ពីរ​ទេឬអី កាល​ដើម​ដំបូង​ព្រះជាម្ចាស់ បាន​បង្កើត​មនុស្ស​មក ជា​បុរស ជា​ស្ត្រី?
\s5
\v 5 ​ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​បុរស​ត្រូវ​ចាក​ចេញ​ពី​ឪពុក​ម្ដាយ ទៅ​រួម​រស់​ជា​មួយ​ភរិយា​របស់​ខ្លួន ហើយ​អ្នក​ទាំង​ពីរនឹង​ត្រឡប់​ទៅ​ជា​រូប​កាយ​តែ​មួយ។
\v 6 គេ​មិន​មែន​​មនុស្ស​ពីរ​នាក់​ទៀត​ទេ គឺ​ជា​រូប​កាយ​តែ​មួយ​វិញ។ ដូច្នេះ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់​បាន​ផ្សំផ្គុំ​​ឡើយ មនុស្ស​មិន​ត្រូវ​បំបាក់​បំបែក​គេឡើយ។
\s5
\p
\v 7 ពួក​គេ​ទូល​សួរ​ព្រះអង្គ​ថា៖ «ចុះតើ​ហេតុ​ដូច​ម្ដេច​បាន​ជា​​ម៉ូសេ​បញ្ជា​ឲ្យ​ស្វាមី​ធ្វើ​លិខិត​លែងលះ​ភរិយា ហើយឲ្យនាងចាកចេញទៅ?»
\p
\v 8 ព្រះអង្គមាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ ​«ម៉ូសេ​អនុញ្ញាត​ឲ្យអ្នក​រាល់​គ្នា​លែង​ភរិយា​បាន ព្រោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ចិត្ត​រឹងរូសពេក​ តែ​កាល​ដើម​ឡើយ​មិន​មែន​ដូច្នោះ​ទេ។
\v 9 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា បុរស​ណា​លែង​ភរិយា (លើកលែង​តែ​រួម​រស់​ជា​មួយ​គ្នា ដោយ​ឥត​បាន​រៀបការ)​ ហើយ​ទៅ​រៀបការ​នឹង​ស្ត្រី​ម្នាក់​ទៀត បុរស​នោះ​ឯង​ជា​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ផិត​ក្បត់។
\s5
\p
\v 10 ពួកសិស្ស​នាំ​គ្នា​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «បើ​មាន​លក្ខខណ្ឌ​រវាង​ប្ដី​ប្រពន្ធ​បែប​នេះ គួរ​កុំ​រៀបការ​ប្រសើរ​ជាង»។
\p
\v 11 ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​វិញ​ថា៖ «មិនមែនមនុស្ស​គ្រប់​រូប​អាច​យល់​សេចក្ដី​នេះ​បាន​ឡើយ ប៉ុន្តែ​មាន​តែ​អ្នក​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​ប្រោស​ប្រទាន​ឲ្យ​យល់​ប៉ុណ្ណោះទេ ទើប​អាច​យល់​បាន។
\v 12 គឺមានអ្នក​ខ្លះ​មិន​អាច​រៀបការ​បាន​តាំង​ពី​កំណើត​មក​ ហើយអ្នក​ខ្លះ​ទៀត​មិន​អាច​រៀបការ​បាន​មក​ពី​ត្រូវ​គេ​ក្រៀវ រីឯ​អ្នក​ខ្លះ​ទៀត​មិន​រៀបការ​មក​ពី​យល់​ដល់​ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ អ្នក​ណា​ដែលអាចទទួលយកការបង្រៀននេះបាន ចូរ​យក​​ទៅ​រិះគិត​​ចុះ»។
\s5
\p
\v 13 មាន​​ក្មេង​តូចៗមកឯព្រះអង្គ ដើម្បី​ទ្រង់ដាក់​ព្រះហស្ត​លើ​ និង​អធិស្ឋានឲ្យ។ ប៉ុន្តែពួកសិស្ស ​ស្ដី​បន្ទោស​អ្នក​ទាំង​នោះ
\v 14 តែ​ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ទុក​ឲ្យក្មេង​តូចៗទាំងនេះ​មក​រក​ខ្ញុំ​ចុះ កុំ​ឃាត់​ពួកគេ​ឡើយ ដ្បិត​មាន​តែ​អ្នក​មាន​ចិត្ត​ដូច​ក្មេងៗ​ទាំង​នេះ​ប៉ុណ្ណោះ គឺ​អាចចូលទៅ​ក្នុង​ព្រះរាជ្យនៃ​ស្ថាន​បរមសុខ​បាន»។
\v 15 ព្រះអង្គ​ដាក់​ព្រះហស្ដ​លើ​ក្មេង​ទាំង​នោះ រួច​ទ្រង់​យាង​ចាក​ចេញ​ពី​ទី​នោះ​ទៅ។
\s5
\p
\v 16 មាន​បុរស​ម្នាក់​ចូល​មក​គាល់​ព្រះយេស៊ូ ហើយ​ទូល​ថា៖ «លោក​គ្រូ! តើ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ល្អ​អ្វី​ខ្លះទៅ ដើម្បី​ឲ្យ​មាន​ជីវិត​អស់កល្ប​ជានិច្ច?»
\p
\v 17 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​ថា៖ «តើហេតុ​ដូច​ម្ដេច​បាន​ជា​អ្នក​សួរ​ខ្ញុំ​អំពី​អ្វី​ដែលជាការល្អ​ដូច្នេះ? មាន​តែ​ព្រះជាម្ចាស់​មួយ​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​ល្អ​សប្បុរស បើ​អ្នក​ចង់​មានជីវិតអស់កល្ប ត្រូវ​ប្រតិបត្តិ​តាម​បទ​បញ្ជា​ទៅ»។
\s5
\p
\v 18 បុរសនោះក៏ទូល​សួរ​ព្រះអង្គ​ថា៖ «តើបទ​បញ្ជាមួយណា? ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ឆ្លើយ​ថា៖ កុំ​សម្លាប់​មនុស្ស កុំ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ផិត​ក្បត់ កុំ​លួច​ កុំ​​ធ្វើជាសាក្សីក្លែងក្លាយ
\v 19 ចូរ​គោរព​មាតាបិតា​ ហើយត្រូវ​ស្រឡាញ់​បង​ប្អូន​ឯ​ទៀតៗ​ឲ្យ​បាន​ដូច​ស្រឡាញ់​ខ្លួន​ឯង​ដែរ»។
\s5
\p
\v 20 បុរសវ័យក្មេង​នោះ​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «ខ្ញុំ​បាន​ប្រតិបត្តិ​តាម​បទ​បញ្ជា​ទាំង​នេះ​ហើយ តើ​នៅ​មានអ្វី​ទៀតដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើ?។
\p
\v 21 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​ថា៖ បើ​អ្នក​ចង់​បាន​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះនោះ ចូរ​ទៅលក់​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​របស់​អ្នក​ទាំង​ប៉ុន្មានដែលមាន ហើយ​ចែក​ឲ្យអ្នក​ក្រីក្រ​ទៅ នោះទើប​អ្នក​បាន​សម្បត្តិ​សួគ៌ រួច​សឹម​​មក​តាម​ខ្ញុំចុះ»។
\v 22 កាល​បុរស​វ័យក្មេងនោះ​ឮព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូល​ដូច្នេះ គាត់​ត្រឡប់​ទៅ​វិញ​ទាំង​ព្រួយ​ចិត្ត ដ្បិត​គាត់​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ច្រើន​ណាស់។
\s5
\p
\v 23 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​ពួក​សិស្សថា៖ «ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ប្រាកដថា ពួកអ្នក​មានពិបាក​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខណាស់។
\v 24 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នាម្តង​ទៀត​ថា ដែលឲ្យសត្វ​អូដ្ឋ​ចូល​តាម​ប្រហោង​ម្ជុល គឺងាយ​ជាង​ឲ្យអ្នក​មាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ​ទៀត»។
\s5
\p
\v 25 កាល​ពួក​សិស្ស​ឮ​ដូច្នោះ គេ​ងឿងឆ្ងល់​យ៉ាង​ខ្លាំង ហើយ​ពោល​ថា៖ «បើ​ដូច្នេះ តើ​អ្នក​ណា​នឹង​អាច​ទទួល​ការ​សង្គ្រោះទៅ?»
\p
\v 26 ព្រះយេស៊ូ​ទត​មើលទៅពួក​គេ រួច​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ការ​នេះ​មនុស្ស​ធ្វើ​ពុំ​បាន​ទេ តែង​ព្រះជាម្ចាស់​វិញ អ្វី​ក៏​ដោយ​ព្រះអង្គ​ធ្វើ​បាន​ទាំង​អស់»។
\p
\v 27 បន្ទាប់មក ​ពេត្រុស​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «យើង​ខ្ញុំ​បាន​លះបង់​អ្វីៗ​ទាំង​អស់ ដើម្បី​មក​តាម​ព្រះអង្គ តើ​យើង​ខ្ញុំ​នឹង​ទទួលបានអ្វីទៅ?»
\s5
\p
\v 28 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​ពួក​សិស្ស​ថា៖ «ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ប្រាកដ​ថា នៅ​ក្នុង​ជីវិត​ថ្មីនេះ ពេល​បុត្រ​មនុស្ស​គង់​លើ​បល្ល័ង្កប្រកប​ដោយ​សិរីរុងរឿង ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែល​មក​តាម​ខ្ញុំ​នោះ ក៏​នឹង​អង្គុយ​លើ​បល្ល័ង្ក​ទាំង​ដប់ពីរ ដែលនឹងវិនិច្ឆ័យ​កុលសម្ព័ន្ធ​ទាំង​ដប់ពីរ​នៃ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​​ផងដែរ។
\s5
\v 29 អ្នក​ណា​លះបង់​ផ្ទះ​សំបែង បង​ប្អូន​ប្រុស​ស្រី ឪពុក​ម្ដាយ កូន ឬ​ស្រែ​ចម្ការ ដោយព្រោះ​តែ​ខ្ញុំ អ្នក​នោះ​នឹង​បាន​ទទួល​វិញ​មួយ​ជា​មួយ​រយ​ ព្រម​ទាំង​មាន​ជីវិត​អស់កល្ប​ជានិច្ច។
\v 30 មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ដែល​នៅ​ខាង​មុខ នឹង​ត្រឡប់​ទៅ​នៅខាង​ក្រោយវិញ រីឯ​អ្នក​ដែល​នៅ​​ក្រោយ នឹង​ត្រឡប់​ទៅ​នៅ​​មុខ​វិញ។
\s5
\c 20
\cl ជំពូក ២០
\p
\v 1 ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ ប្រៀប​បាន​ទៅនិង​ម្ចាស់​ចម្ការ​ម្នាក់ ដែល​ចាក​ចេញ​ពី​ផ្ទះ​តាំង​ពី​ព្រលឹម ទៅរក​ជួល​កម្មករ​មក​ធ្វើ​ការ​នៅ​ក្នុង​ចម្ការ​ទំពាំងបាយជូរ​របស់​ខ្លួន។
\v 2 ក្រោយគាត់​ព្រម​ព្រៀង​ជា​មួយ​និង​កម្មករ​​ថា នឹង​ឲ្យប្រាក់​មួយ​ដួង​ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃហើយ ​​ក៏ចាត់ពួកគេ​ឲ្យ​ទៅ​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ចម្ការរបស់គាត់ទៅ។
\s5
\v 3 ប្រមាណ​ជា​ម៉ោង​ប្រាំបួន​ព្រឹក គាត់​ចេញ​ទៅ​ម្តងទៀតហើយក៏ឃើញ​អ្នក​ផ្សេង​ទៀត​កំពុង​តែ​ឈរ​នៅ​តាម​ទី​ផ្សារ​។
\v 4 គាត់​ក៏​និយាយ​ទៅ​កាន់​ពួកគេ​ថា៖ «ចូរ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទៅ​ធ្វើ​ការ​នៅ​ឯចម្ការខ្ញុំ​ដែរ​ទៅ ខ្ញុំ​នឹង​ឲ្យ​ប្រាក់​ឈ្នួល​ត្រឹម​ត្រូវដល់អ្នក អ្នក​ទាំង​នោះ​ក៏​នាំ​គ្នា​ទៅ​ធ្វើ​ការ​នៅ​ចម្ការរបស់គាត់។
\s5
\v 5 ម្ចាស់​ចំការ​ក៏ចេញ​ទៅ​សារ​ជា​ថ្មី​ទៀត​នៅ​ម៉ោង​ដប់ពីរ និង​ម៉ោង​បី​រសៀល ហើយ​ជួល​អ្នក​ផ្សេង​តាម​របៀប​ដដែល។
\v 6 ប្រហែលជា​ម៉ោង​ប្រាំ​ល្ងាច​គាត់​ក៏ចេញ​ទៅ​សា​ជា​ថ្មីម្តងទៀត ហើយឃើញ​អ្នក​ខ្លះ​ទៀត​ឈរ​នៅ​តាម​ទី​ផ្សារ គាត់​ក៏សួរ​ពួកគេ​ថា ហេតុអ្វី​បាន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឈរ​នៅ​ទី​នេះ មួយ​ថ្ងៃ​វាល់​ល្ងាច ឥត​ធ្វើ​អ្វី​សោះ​ដូច្នេះ
\p
\v 7 ពួក​គេ​ឆ្លើយ​ថា មក​ពី​គ្មាន​នរណា​ជួល​យើង​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​នោះទេ! គាត់​ក៏​ពោល​ទៅ​ពួកអ្នក​ទាំង​នោះ​ថា ចូរ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទៅ​ធ្វើ​ការ​នៅ​ចម្ការ​ខ្ញុំ​ដែរ​ទៅ។
\s5
\v 8 លុះ​ដល់​ពេលល្ងាច ម្ចាស់​ចម្ការបានប្រាប់​ទៅ​អ្នក​កាន់​ប្រាក់​ថា ចូរ​ហៅ​ពួក​កម្មករ​មក ហើយ​បើក​ប្រាក់​ឲ្យពួក​គេទៅ គឺ​ចាប់​ផ្ដើម​ពី​អ្នក​ដែល​​ធ្វើ​ការ​ក្រោយ​គេ​បង្អស់ រហូត​ដល់​អ្នក​មក​មុន​គេ​បង្អស់។
\p
\v 9 ពេលពួក​អ្នក​ដែល​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ធ្វើ​ការ​ម៉ោង​ប្រាំ​ល្ងាច​មក​ដល់ ទទួល​ប្រាក់​ម្នាក់​មួយ​ដួងៗ។
\v 10 ហើយពួក​អ្នក​ដែល​ចាប់​ផ្ដើម​ធ្វើ​ការ​មុន​គេ ​ក៏​មក​ដល់​ដែរពួក​គេ​គិត​ថា នឹង​បាន​ប្រាក់​ច្រើន​ជាងអ្នកផ្សេង ប៉ុន្តែ ពួកគេ​ទទួល​ម្នាក់​ត្រឹមតែមួយ​ដួង​ដូចៗ​គ្នា។
\s5
\v 11 ពេលគេ​ទទួល​យក​ប្រាក់ឈ្នួល ហើយពួកគេ​រក៏អ៊ូរទាំ​ដាក់​ម្ចាស់​ចំការ​
\v 12 ដោយនិយាយថា ពួកអ្នកដែលមកក្រោយនេះ បាន​ធ្វើ​ការ​តែ​មួយ​ម៉ោង​ប៉ុណ្ណោះ តែលោក​បែរ​ជា​បើក​ប្រាក់​ឲ្យគេ​ស្មើ​នឹង​យើង​ខ្ញុំ ​ដែល​ធ្វើ​ការ​ហាល​ថ្ងៃហាល​ក្ដៅ​។
\s5
\p
\v 13 ប៉ុន្តែ ម្ចាស់​ចម្ការ​និយាយ​ទៅ​កាន់​ម្នាក់​ក្នុង​ចំណោម​កម្មករ​ទាំង​នោះ​ថា៖ «សម្លាញ់​អើយ! ខ្ញុំ​មិន​បាន​បោក​បញ្ឆោត​អ្នក​ទេ។ តើអ្នកមិន​បាន​យល់​ព្រម​ធ្វើ​ការ​ឲ្យ​ខ្ញុំក្នុង​តម្លៃមួយ​ដួង​ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃ មែន​ទេ?»
\v 14 ចូរ​យក​ប្រាក់​ឈ្នួល​របស់​អ្នក​ហើយ​ចេញ​ទៅ​ចុះ! ខ្ញុំ​ចង់​ឲ្យ​អ្នក​ដែល​មក​ដល់​ក្រោយ ទទួល​ប្រាក់​ស្មើ​នឹង​អ្នក​ដែរ។
\s5
\v 15 តើ​ខ្ញុំ​គ្មាន​សិទ្ធិ​នឹង​យក​ប្រាក់​របស់​ខ្លួន ទៅ​ធ្វើ​អ្វី​តាម​បំណង​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ទេ​ឬអី? ឬក៏​អ្នកមានចិត្ត​ច្រណែន ព្រោះ​តែខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​សប្បុរស?
\v 16 ហេតុ​នេះ អ្នក​ដែល​នៅ​​ក្រោយ​នឹង​ត្រឡប់​ទៅ​ជា​​មុន រីឯ​អ្នក​ដែល​មុន​នោះ នឹង​ត្រឡប់​ទៅ​ខាង​​ក្រោយ​វិញ។
\s5
\p
\v 17 កាល​ព្រះយេស៊ូ​កំពុង​យាង​ឡើង​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម ទ្រង់ក៏នាំ​សិស្សទាំង​ដប់ពីរ​រូប ​ចេញ​ដាច់​ឡែក​ពី​គេ ហើយព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេនៅ​តាម​ផ្លូវថា៖
\v 18 «មើល! យើងកំពុង​ឡើង​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម ហើយបុត្រ​មនុស្ស​នឹង​ត្រូវ​គេ​បញ្ជូន​ទៅ​ក្នុង​កណ្ដាប់ដៃ​របស់​ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ និង​ពួក​អាចារ្យ។ ពួក​គេ​នឹង​កាត់​ទោស​ប្រហារ​ជីវិត​លោក។
\v 19 ហើយគេ​នឹង​បញ្ជូន​លោក​ទៅ​ក្នុង​កណ្ដាប់​ដៃ​របស់​សាសន៍​ដទៃ ឲ្យ​ពួក​នោះ​ចំអក​ដាក់​លោក យក​រំពាត់​វាយ​លោក ព្រម​ទាំង​ឆ្កាង​សម្លាប់​លោកថែម​ទៀត​ផង ប៉ុន្តែ បី​ថ្ងៃ​ក្រោយ​មកលោក​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ»។
\s5
\p
\v 20 ពេល​នោះ ភរិយា​របស់លោក​​សេបេដេ​ បាន​នាំ​កូន​ទាំង​ពីរ​ចូល​មករកព្រះយេស៊ូ គាត់​ក្រាប​ទៀប​ព្រះបាទារបស់​ព្រះអង្គចង់​ទូល​សុំ​អ្វី​មួយ។
\p
\v 21 ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​សួរ​គាត់​ថា៖ «តើអ្នក​ចង់​បាន​អ្វី?» គាត់​ទូល​ព្រះអង្គ​វិញ​ថា៖ «សូម​ឲ្យ​កូន​របស់​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​បាន​អង្គុយ​អមនិង​ព្រះអង្គ​ផង គឺ​ម្នាក់​នៅ​ខាង​ស្ដាំ និង​ម្នាក់ទៀត​នៅ​ខាង​ឆ្វេងដៃរបស់ព្រះអង្គផង ​នៅពេល​ព្រះអង្គ​គ្រង​រាជ្យ» ។
\s5
\p
\v 22 ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ថា៖ «អ្នក​មិន​ដឹង​ថា​ខ្លួនកំពុង​សុំ​អ្វីនោះ​ឡើយ តើ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​អាច​ទទួល​ពែង​ ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ទទួល​នោះ​បាន​ឬ​ទេ?» ​យ៉ាកុប និង​យ៉ូហាន​ទូល​ថា៖ «យើង​ខ្ញុំ​អាច​ទទួល​បាន»។
\p
\v 23 ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ថា៖ «អ្នក​នឹង​ទទួល​ពែង​របស់​ខ្ញុំ​បាន​មែន តែការ​អង្គុយ​នៅ​ខាង​ស្ដាំ ឬនៅ​ខាង​ឆ្វេងដៃរបស់​ខ្ញុំ​នោះ ខ្ញុំ​មិន​អាច​សម្រេច​អោយ​បានឡើយ ព្រោះ​កន្លែង​នោះ​បម្រុង​ទុក​សម្រាប់​តែ​អស់​អ្នក​ដែល​ព្រះបិតា​របស់​ខ្ញុំ បាន​សំរេច​អោយតែ​ប៉ុណ្ណោះ»។
\v 24 កាល​សិស្ស​ដប់​រូប​ទៀត​បាន​ឮ​ដូច្នោះ គេក៏​ខឹង​និង​បង​ប្អូន​ទាំង​ពីរ​នាក់​នេះខ្លាំង​ណាស់។
\s5
\v 25 ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូ​ត្រាស់​ហៅ​សិស្ស​ទាំង​អស់​មក ហើយ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ស្រាប់​ហើយថា ពួក​អ្នក​គ្រប់គ្រង​សាសន៍ដ៏ទៃតែងតែ​ជិះជាន់​ប្រជារាស្ត្រ​របស់​ខ្លួន រីឯ​អ្នក​ធំ​ក៏​តែងតែ​ប្រើ​អំណាច​លើ​ប្រជា​រាស្ត្រ​របស់​ខ្លួន​ដែរ។
\v 26 ប៉ុន្តែ ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​រាល់​គ្នា មិន​មែន​ដូច្នោះ​ទេផ្ទុយ​ទៅ​វិញ បើ​មាន​អ្នក​ណា​​ចង់​ធ្វើ​ធំ​ជាង​គេ​ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​រាល់​គ្នា ត្រូវឲ្យ​អ្នក​នោះ​បម្រើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​វិញ។
\v 27 ហើយបើ​មាន​អ្នក​ណា​​ចង់​ធ្វើ​មេ​គេ​ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​រាល់​គ្នា អ្នក​នោះ​ត្រូវ​ធ្វើ​ជា​អ្នក​បម្រើ​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា​សិន។
\v 28 ដូចគ្នាដែលបុត្រ​មនុស្ស​មក​ក្នុង​ពិភព​លោក​នេះ មិន​មែន​ដើម្បី​ឲ្យ​មនុស្ស​បម្រើលោក​នោះទេ ប៉ុន្តែ​លោក​មក​បម្រើ​គ្រប់គ្នា​វិញ ហើយព្រម​ទាំង​បូជា​ជីវិត ដើម្បី​លោះ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​ផង»។
\s5
\p
\v 29 ពេល​ព្រះយេស៊ូ​ និងពួកសិស្សយាង​ចេញ​ពី​ក្រុង​យេរីខូ មាន​បណ្ដាជន​ច្រើន​កុះករ​នាំ​គ្នា​ដើរ​តាម​ព្រះអង្គ
\v 30 មាន​មនុស្ស​ខ្វាក់​ពីរ​នាក់​អង្គុយ​នៅ​ក្បែរ​ផ្លូវ ក្រោយអ្នក​ទាំង​ពីរ​ឮ​ថា ព្រះយេស៊ូ​យាង​មក ក៏​ស្រែក​ឡើង​ថា៖ «ឱ​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះរាជវង្ស​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​អើយ! សូម​អាណិត​មេត្តា​យើង​ខ្ញុំ​ផង»។
\v 31 បណ្ដាជន​ស្តីបន្ទោសដល់អ្នក​ទាំង​ពីរ​ឲ្យនៅ​ស្ងៀម ប៉ុន្តែគេ​ស្រែក​រឹត​តែ​ខ្លាំង​ឡើង​ថា៖ «ឱ​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះរាជវង្ស​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​អើយ! សូម​អាណិត​មេត្តាដល់​យើង​ខ្ញុំ​ផង»។
\s5
\p
\v 32 បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូ​ក៏​ឈប់ហើយនៅស្ងៀម ដោយ​ហៅ​ពួកគេ​មក​សួរ​ថា៖ «តើ​អ្នក​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ធ្វើ​អ្វីសម្រាប់អ្នក?»
\p
\v 33 គេ​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «បពិត្រ​ព្រះអម្ចាស់! សូម​ប្រោស​ឲ្យ​ភ្នែក​យើង​ខ្ញុំ​បាន​ភ្លឺ​ផង»។
\v 34 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះហឫទ័យ​អាណិត​អាសូរ​ដល់អ្នក​ទាំង​ពីរ​នោះយ៉ាងពន់​ពេក​ ព្រះអង្គ​ក៏​ពាល់​ភ្នែក​គេភ្លាមនោះពួកគេ​ក៏មើល​ឃើញ ហើយ​នាំ​គ្នា​ដើរ​តាម​ព្រះយេស៊ូ​ទៅ។
\s5
\c 21
\cl ជំពូក ២១
\p
\v 1 កាលព្រះយេស៊ូ​ និងពួក​សិស្សរបស់ព្រះអង្គយាង​មកជិត​ដល់​ក្រុង​យេរូសាឡឹម​ ហើយកាល​មក​ដល់​ភូមិ​បេតផាសេ ដែល​នៅ​ភ្នំ​ដើម​អូលីវ ព្រះអង្គ​ចាត់​សិស្ស​ពីរ​នាក់​ឲ្យទៅ​
\v 2 ទាំង​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ចូរ​ទៅ​ភូមិ​ដែល​នៅ​មុខ​អ្នក​រាល់​គ្នា ពេល​ទៅ​ដល់​ភ្លាម អ្នក​នឹង​ឃើញ​មេ​លា​មួយ​ដែល​គេ​ចង​នៅ​ទី​នោះ ហើយ​មាន​កូន​វា​នៅ​ជា​មួយ​ដែរ។ ចូរ​ស្រាយ​វា​ហើយដឹក​មករក​ខ្ញុំ។
\v 3 ប្រសិន​បើ​មាន​នរណា​សួរអ្នក ចូរ​ប្រាប់​គេ​ថា ព្រះអម្ចាស់​ត្រូវ​ការ​វា ហើយ​គេ​ដឹក​វាមក​វិញ​ភ្លាម​ជា​មិន​ខាន»។
\s5
\p
\v 4 ការណ៍​នេះ​កើត​ឡើង ឲ្យស្រប​នឹង​សេចក្ដី​ដែល​បាន​ចែង​ទុក​តាម​រយៈ​ព្យាការី​ថា៖
\q
\v 5 ចូរ​ប្រាប់កូនស្រី​ក្រុង​ស៊ីយ៉ូន​ថា៖ «មើល​ហ្ន៎ ព្រះមហាក្សត្រ​របស់​អ្នក​យាង​មក​រក​អ្នក​ហើយ ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះហឫទ័យ​ស្លូត​បូត ទ្រង់​សុភាព គង់​លើ​ខ្នង​លា ហើយ​គង់​លើ​ខ្នង​កូន​លា​ផង​ដែរ​»។
\s5
\p
\v 6 បន្ទាប់មកសិស្ស​ទាំង​ពីរ​នាំ​គ្នា​ចេញ​ទៅ ធ្វើ​តាម​បញ្ជា​របស់​ព្រះយេស៊ូុ។
\v 7 គេដឹក​មេ​លា និង​កូន​វា​មក​ ហើយគេ​យក​អាវ​ក្រាល​ពី​លើ​ខ្នង​លា និង​លើ​ខ្នង​កូន​លា​ផង ហើយ​ព្រះយេស៊ូ​ឡើង​គង់​លើ​ខ្នង​វានោះ។
\v 8 មាន​បណ្ដាជន​ជា​ច្រើន​នាំ​គ្នា​យក​អាវ​របស់​ខ្លួន​ក្រាល​តាម​ផ្លូវ ហើយ​អ្នក​ខ្លះ ទៀត​កាច់​មែកឈើ​យក​មក​ក្រាល​លើ​ផ្លូវ​ដែរ។
\s5
\v 9 បន្ទាប់មក មហាជន​ដែល​ដើរ​ហែហម​ព្រះយេស៊ូ ពី​មុខ​ពី​ក្រោយ​នាំ​គ្នា​ស្រែក​ឡើង​ថា៖ «ហូសាណាថ្វាយព្រះរាជវង្ស​របស់​ព្រះបាទ​ដាវីឌ! សូម​ព្រះជាម្ចាស់​ប្រទាន​ពរ​ដល់​ព្រះអង្គ ដែល​យាង​មក​ក្នុង​ព្រះនាម​ព្រះអម្ចាស់! ហូសាណាថ្វាយព្រះជាម្ចាស់​នៅ​ស្ថាន​ដ៏​ខ្ពង់ខ្ពស់​បំផុត»។
\p
\v 10 កាល​ព្រះយេស៊ូ​យាង​ទៅ​ដល់​ក្រុង​យេរូសាឡឹម​ហើយ ​នៅ​ក្នុង​ទីក្រុង​ទាំង​មូល នាំ​គ្នា​ជ្រួលច្របល់​សួរ​ថា៖ «តើ​លោក​នោះ​ជា​នរណា?»
\p
\v 11 មហាជន​ឆ្លើយ​ថា៖ «លោក​ជា​យេស៊ូ ដែលជា​ព្យាការី មក​ពី​ភូមិ​ណាសារ៉ែត​ក្នុង​ស្រុក​កាលីឡេ»។
\s5
\p
\v 12 បន្ទាប់​មក ព្រះយេស៊ូ​យាងចូលក្នុង​ព្រះវិហារ ហើយ​ព្រះអង្គ​ដេញ​អ្នក​លក់​ដូរ​ចេញ​ពី​ទី​នោះ ហើយទ្រង់​ផ្ដួល​តុ​អ្នក​ដូរ​ប្រាក់ ផ្ដួល​កៅអី​របស់​អ្នក​លក់​ព្រាប។
\v 13 ព្រះអង្គមាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​ពួកគេ​ថា៖ «ក្នុង​គម្ពីរ​បាន​ចែង​ថា ដំណាក់​របស់​យើង​ត្រូវ​ធ្វើ​ជា​កន្លែង​សម្រាប់​អធិស្ឋាន តែ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បែរ​ជា​យក​ធ្វើ​ជា​សំបុក​ចោរ​ទៅ​វិញ»។
\p
\v 14 បន្ទាប់មកមាន​មនុស្ស​ខ្វាក់ និង​មនុស្ស​ខ្វិន នាំ​គ្នា​មក​រក​ព្រះអង្គ​នៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារ ហើយព្រះអង្គ​ក៏​ប្រោសពួក​គេ​ឲ្យបាន​ជា។
\s5
\v 15 ប៉ុន្តែ កាល​ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ និងពួក​អាចារ្យ​ឃើញ​ការ​អស្ចារ្យ​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ធ្វើ ហើយ​ឮ​ក្មេងៗ​ស្រែក​នៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារ​ថា៖ «ហូសាណាថ្វាយព្រះរាជវង្ស​ព្រះបាទ​ដាវីឌ! ពួកគេ​បានខឹងយ៉ាងខ្លាំង»
\p
\v 16 ពួកគេ​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «តើ​លោក​ឮ​មនុស្សទាំងនោះ​ស្រែក​ថា​ដូច​ម្ដេច​ទេ?» ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​ពួកគេ​វិញ​ថា៖ «ខ្ញុំ​ឮ​ហើយ! តើអ្នកមិនដែលដឹងទេថា គឺព្រះអង្គ​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យពាក្យ​សរសើរ​តម្កើង ហូរ​ចេញ​ពី​បបូរ​មាត់​ក្មេង​តូចៗ និង​ទារក​ដែល​នៅ​បៅ?»
\p
\v 17 បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូយាងចេញពីគេ ហើយទ្រង់​យាង​ចេញ​ពី​ទីក្រុង​ឆ្ពោះ​ទៅ​ភូមិ​បេថានី ហើយក៏​ស្នាក់​នៅ​ទី​នោះ។
\s5
\p
\v 18 ព្រលឹម​ឡើង ទ្រង់យាង​ត្រឡប់​ទៅ​ទីក្រុង​វិញ ពេល​នោះ ព្រះអង្គ​ឃ្លាន។
\v 19 ព្រះអង្គ​ទត​ឃើញ​ឧទុម្ពរ​មួយ​ដើម​នៅ​តាម​ផ្លូវ ទ្រង់​យាង​ចូល​ទៅ​ជិត ហើយមិន​ឃើញ​មាន​ផ្លែ​សោះ មាន​សុទ្ធ​តែ​ស្លឹក ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​កាន់​ដើម​ឧទុម្ពរ​នោះ​ថា៖ «ឯងនឹងមិនដែល​បង្កើត​ផ្លែ​ទៀត​ឡើយ»។ ពេល​នោះ ស្រាប់​តែ​ដើម​ឧទុម្ពរ​ក្រៀម​ស្វិតជា​មួយ​រំពេច។
\s5
\p
\v 20 ពេលពួក​សិស្សឃើញ​ដូច្នោះ គេ​ងឿងឆ្ងល់​ជា​ខ្លាំង​ពួកគេ​ពោល​ថា៖ «ហេតុ​ដូច​ម្ដេច​បាន​ជា​ដើម​ឧទុម្ពរ​ក្រៀម​ស្វិត​មួយ​រំពេច​ដូច្នេះ?»
\p
\v 21 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ឆ្លើយ​ទៅ​គេ​ថា៖ «ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នាឲ្យ​ដឹង​ប្រាកដ​ថា ប្រសិន​បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ជំនឿ​ដោយឥត​សង្ស័យ​នោះ អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ត្រឹម​តែ​អាច​ធ្វើ​ឲ្យដើម​ឧទុម្ពរ​នេះ​ក្រៀម​ស្វិត​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ គឺ​អ្នក​រាល់​គ្នាអាច​និយាយ​ទៅ​កាន់​ភ្នំ​នេះ​ថា៖ ចូរ​ចេញ​ពី​ទី​នេះ ធ្លាក់​ក្នុង​សមុទ្រ​ទៅ! នោះ​នឹង​សំរេច​ដូច្នោះ​ជា​មិន​ខាន។
\v 22 អ្វី​ក៏​ដោយ​អោយ​តែ​អ្នក​រាល់​គ្នា​អធិស្ឋានសុំ​ដោយ​មាន​ជំនឿ អ្នក​រាល់​គ្នា​មុខ​ជា​បាន​ទទួល​បានជាមិនខាន»។
\s5
\p
\v 23 ពេលព្រះយេស៊ូ​យាង​ចូល​ក្នុង​ព្រះវិហារ ហើយ​នៅ​ពេល​ព្រះអង្គ​កំពុង​តែ​បង្រៀន​ ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ និង​ពួក​ព្រឹទ្ធាចារ្យ​របស់​ប្រជាជន​នាំ​គ្នា​ចូល​មក​សួរ​ព្រះអង្គ​ថា៖ «តើ​លោក​ធ្វើ​ការ​ទាំង​នេះ​ដោយ​អាង​អំណាច​អ្វី? អ្នក​ណា​ប្រគល់​អំណាច​នេះឲ្យ​លោក?»
\p
\v 24 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ថា៖ ខ្ញុំ​ក៏​សុំ​សួរ​សំណួរ​មួយ​ដល់​អ្នកដែល បើ​អស់​លោក​ប្រាប់​ខ្ញុំបាន នោះខ្ញុំ​នឹង​ប្រាប់​អស់​លោក​វិញ​នូវ អំណាចអ្វីដែលខ្ញុំ​ធ្វើ​ការ​ទាំង​នេះបាន។
\s5
\v 25 អំពីពិធី​ជ្រមុជ​ទឹករបស់លោក​យ៉ូហាន តើ​កើតឡើងពីណាមក? មកពីស្ថានសួគ៌ ឬពី​មនុស្ស? ពួកគេ​ពិគ្រោះ​គ្នា​ពីការនេះ៖ «បើ​យើងនិយាយ​ថា មកពីស្ថានសួគ៌ ​គាត់​មុខ​ជា​សួរ​យើង​ថា ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ជឿ​លោក​យ៉ូហាន»។
\v 26 ប៉ុន្តែ បើ​យើង​ឆ្លើយ​ថា មកពីមនុស្ស​នោះ​យើង​ខ្លាច​ប្រជាជន​រក​រឿង ដ្បិត​មនុស្ស​គ្រប់ៗ​គ្នា​ចាត់​ទុក​លោក​យ៉ូហាន​ជា​ព្យាការីមួយរូបដែរ»។
\v 27 ដូច្នេះ ពួកគេ​ឆ្លើយទៅ​ព្រះយេស៊ូ​ថា៖ «យើង​មិន​ដឹង​ទេ»។ ព្រះអង្គក៏​មាន​ព្រះបន្ទូល​គេទៅ​វិញ​ថា៖ «រីឯ​ខ្ញុំ​វិញ ខ្ញុំ​ក៏​មិន​ប្រាប់​អស់​លោក​ថា ខ្ញុំ​ធ្វើ​ការ​ទាំង​នេះដោយ​អាង​លើ​អំណាច​អ្វី​ដែរ។
\s5
\v 28 តើអ្នក​រាល់​គ្នា​យល់​យ៉ាង​ណា​ដែរ? ​បុរស​ម្នាក់​មាន​កូន​ប្រុស​ពីរ ​គាត់​និយាយ​ទៅ​កាន់​កូន​ច្បង​ថា៖ «កូន​អើយ! ថ្ងៃ​នេះ ចូរ​កូន​ទៅ​ធ្វើ​ការ នៅ​ចំការ​ទំពាំងបាយជូរ​​ទៅ»។
\p
\v 29 កូន​តប​មក​វិញ​ថា៖ «ខ្ញុំ​មិន​ចង់​ទៅ​ទេ! ប៉ុន្តែ ក្រោយ​មក កូន​នោះ​ក៏ដូរ​គំនិត ហើយ​ក៏​ទៅ​ចំការវិញ។
\p
\v 30 បន្ទាប់​មក ឪពុក​និយាយ​ពាក្យ​ដដែល​ទៅ​កាន់​កូន​ពៅ តែកូន​ពៅឆ្លើយ​ថា៖ «បាទ! កូន​នឹងទៅ»។ តែ​កូនពៅអត់​ទៅ​ទេ។
\s5
\v 31 តើក្នុង​ចំណោម​កូន​ទាំង​ពីរ​នាក់នេះ មួយ​ណា​បាន​ធ្វើ​តាម​បំណង​ឪពុក? ពួកគេ​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «កូន​ច្បង»។ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ប្រាកដ​ថា ពួក​អ្នក​ទារ​ពន្ធ និង​ពួក​ស្ត្រី​ពេស្យា នឹង​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រះរាជ្យ​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ មុន​អ្នក​រាល់​គ្នា។
\v 32 ដ្បិត​លោក​យ៉ូហាន​បាន​មក​ណែនាំ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឲ្យដើរ​តាម​ផ្លូវ​សុចរិត តែ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ព្រម​ជឿ​លោក​ទេ តែពួក​អ្នក​ទារ​ពន្ធ និង​ស្ត្រី​ពេស្យា​បាន​ជឿ​លោក រីឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា​វិញ ទោះ​បី​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ឃើញ​ហេតុការណ៍​ទាំង​នោះ​ក្តី ក៏​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​បាន​ដូរ​ចិត្ត​គំនិត ហើយ​ជឿ​លោក​ដែរ។
\s5
\p
\v 33 សុំ​ស្ដាប់​ប្រស្នា​មួយ​ទៀត គឺមាន​បុរស​ម្នាក់​ជា​ម្ចាស់​ចម្ការ គាត់​បាន​ដាំ​ទំពាំងបាយជូរ រួច​ធ្វើ​របង​ព័ទ្ធ​ជុំវិញ គាត់​រៀបចំ​កន្លែង​មួយ ដើម្បី​បញ្ជាន់​ផ្លែ​ទំពាំងបាយជូរ ព្រម​ទាំង​សង់​ខ្ទម​មួយ​ផងហើយគាត់ក៏​ប្រវាស់​ឲ្យទៅ​ពួក​កសិករ​មើល​ថែ​ទាំ រួច​ចេញ​ដំណើរ​ទៅ​ស្រុកផ្សេងបាត់ទៅ។
\v 34 លុះ​ដល់ពេល​រដូវ​ទំពាំងបាយជូរ​ទុំ គាត់​ក៏​ចាត់​ពួក​អ្នក​បម្រើឲ្យ​មក​ជួប​អ្នក​ថែ​ចម្ការទាំង​នោះ ដើម្បី​ទទួល​យក​ផល​របស់​គាត់។
\s5
\v 35 ប៉ុន្តែ ពួក​កសិករ​នាំ​គ្នា​ចាប់​ពួក​អ្នក​បម្រើ​មក​វាយដំ​ម្នាក់ ប្រហារ​ជីវិត​ម្នាក់ និង​យក​ដុំ​ថ្ម​គប់​សម្លាប់​ម្នាក់​ទៀត។
\v 36 ម្ចាស់​ចំការ​ក៏​ចាត់​អ្នក​បម្រើផ្សេង​ទៀត ដែល​មាន​គ្នា​ច្រើន​ជាង​មុន​ឲ្យ​មកម្តងទៀត ប៉ុន្តែ ពួក​អ្នក​ថែ​ចម្ការ​បាន​ធ្វើ​បាប​អ្នក​បម្រើ​ទាំង​នោះ​ដូច​ពួក​មុនៗ​ដែរ។
\v 37 ក្រោយមក ម្ចាស់​ចម្ការ​ចាត់​កូន​ប្រុស​របស់​គាត់ ឲ្យ​មក​ជួប​គេ​ដោយ​គិត​ថា៖ «គេ​មុខ​ជា​គោរព​កោត​ខ្លាច​កូន​ប្រុស​គាត់ជា​មិន​ខាន»។
\s5
\p
\v 38 ប៉ុន្តែ ពេល​ពួក​កសិករ​ឃើញ​កូន​ប្រុសរបស់​ម្ចាស់​ចម្ការ​មក​ដល់ គេ​ពិគ្រោះ​គ្នា​ថា៖ «អ្នក​នេះ​ជា​អ្នក​ទទួល​កេរមត៌ក​ពី​ម្ចាស់​ចម្ការ​បើ​យើង​នាំ​គ្នា​សម្លាប់​វា មត៌ក​នេះ​នឹង​ត្រូវ​បាន​មក​យើងជា​មិន​ខាន។
\v 39 គេ​ក៏​ចាប់​កូន​ប្រុស​ម្ចាស់​ចម្ការ​បោះ​ទៅ​ខាង​ក្រៅ ហើយ​សម្លាប់​គាត់ចោល​ទៅ។
\s5
\v 40 លុះដល់​ពេល​ម្ចាស់​ចម្ការ​មក តើ​គាត់​នឹង​ធ្វើ​យ៉ាង​ណា​ចំពោះ​កសិករ​ទាំង​នោះ?
\p
\v 41 ពួកគេ​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «គាត់​មុខ​ជា​សម្លាប់​ជន​ពាល​ទាំង​នោះ​ឥត​ត្រា​ប្រណី​ឡើយ រួចហើយ​ប្រវាស់​ចម្ការឲ្យ​អ្នក​ផ្សេង​ទៀត ដែល​ជាអ្នកនឹង​ប្រគល់​ផល​ជា​ចំណែក​របស់​គាត់​ជូនដល់​គាត់ នៅ​រដូវ​ទំពាំងបាយជូរ​ទុំ»។
\s5
\p
\v 42 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅពួក​គេ​ថា៖ «តើអ្នកធ្លាប់បានអាន​គម្ពីរទេ​ថា ថ្ម​ដែល​ពួក​ជាង​សង់​​បោះ​ចោល បាន​ត្រឡប់​មក​ជា​ថ្ម​គ្រឹះ​ដ៏​សំខាន់​បំផុត។​ ព្រះអម្ចាស់​បាន​សម្រេច​ការទាំង​នេះឲ្យយើង​​ឃើញ ហើយឲ្យយើង​ស្ងើច​សរសើរ​ផង»?
\s5
\m
\v 43 ដូចនេះ​ហើយ បាន​ជា​ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា ព្រះជាម្ចាស់​នឹង​ដក​ព្រះរាជ្យ​ចេញ​ពី​អ្នក​រាល់​គ្នា ហើយប្រគល់​ទៅ​ឲ្យ​សាសន៍​មួយ​ទៀត ដែល​ចេះ​បង្កើត​ផល​របស់​ព្រះរាជ្យ។
\v 44 អ្នក​ណា​ដួល​លើ​ថ្ម​នេះ អ្នក​នោះ​មុខ​ជា​ត្រូវ​បាក់​បែក​ខ្ទេចខ្ទាំ​មិន​ខាន ប៉ុន្តែ​បើ​ថ្ម​នេះ​សង្កត់​លើ​អ្នក​ណា មុខ​ជា​កិន​កំទេច​អ្នក​នោះ​​ជា​ប្រាកដ​ដែរ។
\s5
\v 45 ពេលពួក​នាយក​បូជាចារ្យ និង​ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ីបានឮពីប្រស្នានេះ​ក៏​ដឹង​ថា ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​សំដៅ​ទៅ​លើ​ពួក​គេ។
\v 46 ពួកគេ​នាំ​គ្នា​រក​មធ្យោបាយ​ចាប់​ព្រះអង្គ ប៉ុន្តែគេ​ខ្លាច​មហាជន ពីព្រោះ​មហាជន​ចាត់​ទុក​ព្រះយេស៊ូ​ជា​ព្យាការី​មួយ​រូប។
\s5
\c 22
\cl ជំពូក ២២
\p
\v 1 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ជា​ប្រស្នា​ទៅ​ពួក​គេ​ម្ដង​ទៀត​ថា៖
\v 2 «ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ ​ប្រៀប​បាន​នឹង​ស្ដេច​មួយ​អង្គ​ដែល​រៀប​ចំវិវាហមង្គល​ការ​សម្រាប់ព្រះរាជ​បុត្រ។
\v 3 ព្រះអង្គបាន​ចាត់​រាជ​បម្រើឲ្យ​ទៅ​អញ្ជើញ​ភ្ញៀវ​មក​ជប់លៀង ក្នុង​ឱកាស​មង្គល​ការ​នោះ ប៉ុន្តែ​គ្មាន​នរណា​មក​សោះ។
\s5
\v 4 ព្រះអង្គ​ចាត់​រាជ​បម្រើ​ផ្សេង​ ឲ្យ​ទៅ​ជម្រាប​ភ្ញៀវម្តងទៀត​ថា៖ «សូម​អញ្ជើញ​មក​ពិសា​ការ។ មើល! យើង​បាន​រៀបចំ​ភោជនាហារ​សម្រាប់ជប់លៀង។ ខ្ញុំ​បាន​សម្លាប់​គោ និង​សម្លាប់​សត្វ​ដែល​បាន​បំប៉ន​នោះ​រួច​រាល់​អស់​ហើយ»។
\s5
\v 5 ប៉ុន្តែ ភ្ញៀវ​មិន​រវីរវល់​អើពើ​ឡើយ ហើយដើរចេញ អ្នក​ខ្លះ​ទៅ​ចម្ការ អ្នក​ខ្លះ​ទៅ​ធ្វើ​ជំនួញ។
\v 6 អ្នក​ខ្លះ​ទៀត​ចាប់​ពួក​រាជ​បម្រើរបស់ស្តេច​វាយ​ធ្វើ​បាប ព្រម​ទាំង​សម្លាប់​ចោល​ថែម​ទៀត។
\v 7 ព្រះរាជា​ទ្រង់​ពិរោធ​យ៉ាង​ខ្លាំង ក៏​ចាត់​ទាហាន​ឲ្យ​ទៅ​ប្រហារ​ជីវិត​ឃាតក​ទាំង​នោះ ហើយ​ដុត​ស្រុក​ភូមិ​របស់​គេ​ផង។
\s5
\v 8 បន្ទាប់​មក ទ្រង់​មាន​រាជឱង្ការ​ទៅ​ពួក​រាជ​បំរើ​ថា៖ «​ពិធី​មង្គលការត្រូវបាន​រៀបចំរួច​ស្រេច​ហើយ ប៉ុន្តែ ភ្ញៀវ​ទាំង​នោះ​មិន​សម​នឹង​មក​ចូល​រួម​ទេ។
\v 9 ហេតុ​នេះ ចូរ​នាំ​គ្នា​ចេញ​ទៅ​តាម​ផ្លូវ​កែង ហើយ​អញ្ជើញ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជួប ឲ្យ​មក​ជប់លៀង»។
\v 10 ពួក​រាជ​បម្រើ​ក៏​ចេញ​ទៅ​តាម​ផ្លូវ ប្រមូល​មនុស្សម្នា ដែល​គេ​បាន​ជួប​ទាំង​ប៉ុន្មាន​មក ទាំងមនុស្ស​អាក្រក់​ហើយនិងមនុស្ស​​ល្អផង។ ពេល​នោះ មាន​ភ្ញៀវ​ពេញ​រោង​ការ។
\s5
\v 11 ប៉ុន្តែ ពេលព្រះរាជា​យាង​ចូល​មក​មើល​ភ្ញៀវ​នៅ​ក្នុង​រោង​ការ ទត​ឃើញ​បុរស​ម្នាក់​ស្លៀក​ពាក់​មិន​ត្រូវ​នឹង​របៀប​ពិធី​ការ
\v 12 ស្តេចក៏​មាន​រាជឱង្ការ​ទៅ​អ្នក​នោះ​ថា៖ «សម្លាញ់​អើយ! ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​ចូល​មក​ទី​នេះ ដោយ​មិន​ស្លៀក​សម្លៀកបំពាក់​សម្រាប់មង្គលការ​ដូច្នេះ?» ប៉ុន្តែបុរស​នោះ​រក​និយាយ​អ្វី​មិន​ចេញ​ឡើយ។
\s5
\v 13 បន្ទាប់មកព្រះរាជា​បង្គាប់​ទៅ​ពួក​រាជ​បម្រើ​ថា៖ «ចូរ​ចង​ដៃ​ចង​ជើង​អ្នក​នេះ ហើយ​យក​ទៅ​ចោល​នៅ​ទីងងឹត​ខាង​ក្រៅ ជា​កន្លែង​យំ​សោក​ខឹង​សង្កៀត​ធ្មេញ​នោះ​ទៅ»។
\v 14 មានមនុស្សជាច្រើនដែលព្រះត្រាស់ហៅ តែ​ព្រះអង្គ​ជ្រើស​រើស​យក​បាន​ចំនួន​តិច​ទេ។
\s5
\p
\v 15 បន្ទាប់មកពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី ចេញ​ទៅ​ពិគ្រោះ​គ្នា រិះ​រក​មធ្យោបាយ​ចាប់​កំហុស​ព្រះយេស៊ូ
\v 16 ក្រោយមកគេ​ក៏​ចាត់​សិស្ស​របស់ពួក​គេ និង​ពួក​ខាង​ស្ដេច​ហេរ៉ូដ ​ទៅ​ទូល​ព្រះអង្គថា៖ «លោក​គ្រូ! យើង​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា សេចក្តីពិតហើយពាក្យ​ដែល​លោក​មាន​ប្រសាសន៍​សុទ្ធ​តែ​ពិត​ទាំង​អស់។ គឺ​លោក​គ្រូ​ពុំ​យោគយល់ ហើយ​ក៏​ពុំ​រើស​មុខ​នរណា​ឡើយ។
\v 17 ហេតុ​នេះ សូម​លោក​គ្រូ​ប្រាប់​យើង​ខ្ញុំ​មើល៍ថា បើតាម​ក្រឹត្យវិន័យ​ តើយើង​ត្រូវ​បង់​ពន្ធ​ ថ្វាយ​សេសារ​ឬ​ទេ?»
\s5
\p
\v 18 ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូ​ឈ្វេង​យល់​គំនិត​អាក្រក់​របស់​ពួក​គេ ហើយព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចង់​ចាប់​កំហុស​ខ្ញុំ​ដូច្នេះ មនុស្ស​មាន​ពុត​អើយ?
\v 19 ចូរ​បង្ហាញ​ប្រាក់​សម្រាប់​បង់​ពន្ធ​នោះ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មើល​មើល៍»។ គេ​ក៏​យក​ប្រាក់​មួយ​កាក់​មក​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ។
\s5
\v 20 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​សួរ​គេ​ថា៖ «តើ​លើ​កាក់​នេះ មាន​រូប​នរណា ឈ្មោះ​នរណា?»
\p
\v 21 គេ​ទូល​ថា៖ «រូប និង​ឈ្មោះ​ព្រះចៅ​អធិរាជ ព្រះយេស៊ូក៏​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «អ្វីៗ​ដែល​ជា​របស់​​សេសារ ចូរ​ថ្វាយ​ទៅ​សេសារ​វិញ​ទៅ ហើយ​អ្វីៗ​ដែល​ជា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ ចូរ​ថ្វាយ​ទៅ​ព្រះជាម្ចាស់​វិញ​ដែរ»។
\v 22 ពួក​គេ​ងឿងឆ្ងល់​នឹង​ចម្លើយ​របស់​ព្រះអង្គ ហើយ​នាំ​គ្នា​ចាក​ចេញ​ពី​ព្រះអង្គ​ទៅ។
\s5
\p
\v 23 នៅ​ថ្ងៃ​នោះ មាន​ពួក​ខាង​គណៈ​សាឌូស៊ី​ដែល​មិន​ជឿ​ថា មនុស្ស​ស្លាប់​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ​ ចូលមកគាល់ព្រះអង្គ។ ពួកគេ​ទូល​សួរ​ព្រះអង្គថា៖
\v 24 «លោក​គ្រូ! លោក​ម៉ូសេមាន​ប្រសាសន៍​ថា បើ​បុរស​ណា​ស្លាប់​ទៅ តែ​គ្មាន​កូន​សោះ នោះ​ប្អូន​ប្រុស​របស់​បុរស​នោះ​ត្រូវរៀបការ​នឹង​បង់​ថ្លៃ ដើម្បី​បន្ត​ពូជ​ឲ្យ​បង​ប្រុស​របស់​ខ្លួន។
\s5
\v 25 ឧបមា​ថា មាន​បង​ប្អូន​ប្រុស​ប្រាំពីរ​នាក់ បង​បង្អស់​រៀបការ ហើយ​ស្លាប់​ទៅ តែ​គ្មាន​កូន​សោះ ទុក​ប្រពន្ធ​ឲ្យ​ប្អូន។
\v 26 បន្ទាប់មកប្អូន​ទី​ពីរ ប្អូន​ទី​បី រហូត​ដល់​ប្អូន​ទី​ប្រាំពីរ សុទ្ធ​តែ​បាន​រៀបការ​ជា​មួយ​នាង ហើយ​ស្លាប់​ទៅ​គ្មាន​កូន​ដូច​គ្នា។
\v 27 ហើយនៅ​ទី​បំផុត ស្ត្រី​នោះ​ក៏​ស្លាប់​ទៅ​ដែរ។
\v 28 ដល់​ពេល​មនុស្ស​ស្លាប់​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ តើ​នាង​បាន​ទៅ​ជា​ប្រពន្ធ​នរណា បើ​បង​ប្អូន​ទាំង​ប្រាំពីរ​នាក់ សុទ្ធ​តែ​បាន​រៀបការ​ជា​មួយ​នាង​គ្រប់​គ្នា​ដូច្នេះ?
\s5
\p
\v 29 ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ទៅ​គេ​ថា៖ «អ្នក​រាល់​គ្នា​យល់​ខុស​ហើយ! ព្រោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​យល់​គម្ពីរ ទាំង​មិន​ស្គាល់​ឫទ្ធានុភាព​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​។
\v 30 ដ្បិត ពេល​មនុស្ស​ស្លាប់​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ គេ​មិន​រៀបការ​ប្ដី​ប្រពន្ធ​ទៀត​ឡើយ គឺ​គេ​នឹង​បាន​ដូច​ទេវតានៅ​ស្ថាន​បរមសុខ។
\s5
\v 31 ​អំពី​មនុស្ស​ស្លាប់​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ តើអ្នកមិនដែលអានដែលថាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖
\v 32 «យើង​ជា​ព្រះ​របស់អប្រាហាំ ជា​ព្រះ​របស់​អ៊ីសាក និង​ជា​ព្រះ​របស់​យ៉ាកុប? ព្រះជាម្ចាស់​មិន​មែន​ជា​ព្រះ​បស់​មនុស្ស​ស្លាប់​ទេ គឺ​ជា​ព្រះអង្គ​របស់​មនុស្ស​ដែល​មាន​ជីវិត»
\v 33 កាល​មហាជន​បាន​ឮ​សេចក្ដី ដែល​ព្រះអង្គ​បង្រៀន ពួកគេ​ងឿងឆ្ងល់​ជា​ខ្លាំង។
\s5
\p
\v 34 ពេល​នោះ ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី​ប្រជុំ​គ្នា ព្រោះ​ពួកគេ​ឮ​ថា ព្រះយេស៊ូ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ពួកខាង​គណៈ​សាឌូស៊ីទ័ល​ប្រាជ្ញ។
\v 35 ក្នុង​ចំណោម​ពួក​គេ​មាន​ម្នាក់​ជា​បណ្ឌិត​ខាង​វិន័យ ទូល​សួរ​ព្រះអង្គក្នុង​គោល​បំណង​ល្បងល​មើល​ព្រះអង្គ​ថា៖
\v 36 «លោក​គ្រូ! ក្នុង​ក្រឹត្យវិន័យ តើ​មាន​បទ​បញ្ជា​ណា​សំខាន់​ជាង​គេ?»។
\s5
\p
\v 37 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ត្រូវ​ស្រឡាញ់​ព្រះអម្ចាស់​ជា​ព្រះ​របស់​អ្នកឲ្យ​អស់​ពី​ចិត្ត​គំនិត អស់​ពី​ស្មារតី និង​អស់​ពី​ប្រាជ្ញា»។
\v 38 នេះហើយ​ជា​បទ​បញ្ជា​ទី​មួយ ដែល​សំខាន់​ជាង​គេ​បំផុត។
\s5
\v 39 រីឯ​បទ​បញ្ជា​ទី​ពីរ​គឺដូ​ច្នេះ ​ គឺ​ត្រូវ​ស្រឡាញ់​បង​ប្អូន​ឯ​ទៀតៗ ឲ្យ​បាន​ដូច​ស្រឡាញ់​ខ្លួន​ឯងដែរ។
\v 40 បទ​បញ្ជា​ទាំង​ពីរ​នេះ ជា​ឫស​គល់​របស់​គម្ពីរ​វិន័យ និង​គម្ពីរ​ព្យាការី​ទាំង​អស់»។
\s5
\p
\v 41 ពេល​នោះ ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី​នៅ​តែជុំ​គ្នា ព្រះយេស៊ូ​ក៏​សួរទៅពួកគេ។
\v 42 ដោយព្រះបន្ទូលថា៖ «តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​យល់​ថា ព្រះគ្រិស្ដ​ជា​ព្រះរាជវង្ស​របស់​អ្នក​ណាដែរ?» ពួកគេ​ឆ្លើយ​ថា៖ «ព្រះអង្គ​ជា​ព្រះរាជវង្ស​របស់​ព្រះបាទ​ដាវីឌ»។
\s5
\p
\v 43 ព្រះយេស៊ូមាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «ចុះ​ហេតុ​ដូច​ម្ដេច​បាន​ជា​ព្រះបាទ​ដាវីឌ ដែល​មាន​ព្រះវិញ្ញាណ​បំភ្លឺ​ហៅ​ព្រះគ្រិស្ដ​ថា ព្រះអម្ចាស់ ទៅ​វិញ​ដូច្នេះ គឺ​ព្រះអង្គ​មាន​រាជឱង្ការ​ថា
\q
\v 44 ព្រះអម្ចាស់​មាន​បន្ទូល​មក​កាន់​ព្រះអម្ចាស់​របស់​ខ្ញុំ​ថា​ ចូរ​អង្គុយ​នៅ​ខាង​ស្ដាំ​យើង​ រហូត​ដល់​យើង​ដាក់​ខ្មាំង​សត្រូវ​របស់​អ្នក​នៅ​ក្រោម​ជើង​របស់​អ្នក​?
\s5
\m
\v 45 បើ​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​ហៅ​ព្រះគ្រិស្ដ​ថា ជាព្រះអម្ចាស់ ដូច្នេះ តើ​ឲ្យព្រះគ្រិស្ដ​ត្រូវ​ជា​ព្រះរាជវង្ស​របស់​ព្រះអង្គ​ដូច​ម្ដេច​?»
\v 46 គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​អាច​ឆ្លើយ​ទៅ​ព្រះអង្គ​វិញ សូម្បី​តែ​មួយ​ម៉ាត់​ក៏​មិន​បាន​ផង ហើយ​ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក គ្មាន​នរណា​ហ៊ាន​សួរ​​ព្រះអង្គ​ទៀត​ឡើយ។
\s5
\c 23
\cl ជំពូក ២៣
\p
\v 1 បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល ទៅ​កាន់​មហាជន និង​ពួក​សិស្សរបស់ព្រះអង្គ​។ ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលថា៖
\v 2 ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​ផារីស៊ី មាន​ភារកិច្ច​បង្រៀន​គម្ពីរ​វិន័យ​របស់​លោក​ម៉ូសេ។
\v 3 អ្វីៗ​ដែល​គេ​បង្រៀន​អ្នក​រាល់​គ្នា ចូរ​ស្ដាប់ ហើយ​យក​ទៅ​ប្រតិបត្តិ​តាម​ទៅ ​តែ​កុំ​យក​តម្រាប់​តាម​អំពើ​ដែល​គេ​ប្រព្រឹត្ត​ឡើយ ពីព្រោះគេ​មិន​ប្រតិបត្តិ​តាម​សេចក្ដី​ដែល​គេ​បង្រៀន​នោះ​ឡើយ។
\s5
\v 4 ពិតមែន អ្នក​ទាំង​នោះ​បាន​បង្កើត​វិន័យ​យ៉ាង​តឹងរ៉ឹង យក​មក​ផ្ទុក​លើ​ស្មារបស់មនុស្ស ប៉ុន្តែគេ​មិន​ជួយ​សម្រាលបន្ទុក​នោះ​ទេ សូម្បី​តែ​បន្តិចបន្តួច​ក៏​មិន​ជួយ​ផង។
\v 5 ពួកគេ​ធ្វើ​កិច្ចការទាំងនេះ គឺដើម្បី​ឲ្យ​មនុស្សម្នា​កោត​សរសើរ គឺ​គេ​ធ្វើ​ក្លាក់​ កាន់​តែ​ធំ​ឡើងៗ និង​ធ្វើ​ខ្សែ​រំយោល​ នៅ​ជាយ​អាវ​កាន់​តែ​វែង​ទៅៗ។
\s5
\v 6 ពួក​គេ​ចូល​ចិត្ត​កន្លែង​កិត្តិយស​ក្នុង​ពិធី​ជប់លៀង ហើយ​រើស​កន្លែង​អង្គុយ​នៅ​មុខ​គេ​ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ។
\v 7 ហើយពួក​នេះ​ជាពិសេសចូល​ចិត្ត​ឲ្យគេ​អោន​កាយ​គោរព នៅ​តាម​ផ្សារ និង​ឲ្យ​គេ​ហៅ​ខ្លួន​ថា «លោកគ្រូ»។
\s5
\v 8 ប៉ុន្តែរីឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា​វិញ កុំ​បង្គាប់​គេ​ឲ្យ​ហៅ​ខ្លួន​ថា «លោកគ្រូ» សោះ​ឡើយ ដ្បិត​អ្នក​រាល់​គ្នា​មានលោកគ្រូតែ​មួយ​គត់ ហើយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​សុទ្ធ​តែ​ជា​បង​ប្អូន​នឹង​គ្នា។
\v 9 កុំ​ហៅ​នរណា​ម្នាក់​នៅ​លើ​ផែនដី​នេះ​ថា «ព្រះបិតា» ឲ្យ​សោះ ដ្បិត​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន ព្រះបិតា តែ​មួយ​គត់ប៉ុណ្ណោះ គឺទ្រង់​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ។
\v 10 កុំ​ឲ្យ​គេ​ហៅ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា​ គ្រួ​ឡើយ ដ្បិត​មាន​តែ​ព្រះគ្រិស្ដ​មួយ​ព្រះអង្គ​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​ជាគ្រូ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា។
\s5
\v 11 ប៉ុន្តែបើអ្នក​ណា​មាន​ឋានៈ​ធំ​ជាង​គេក្នុង​ចំណោម​អ្នក​រាល់​គ្នា ត្រូវ​ឲ្យ​អ្នក​នោះ​បម្រើ​អ្នក​រាល់​គ្នាវិញ។
\v 12 អ្នក​ណា​លើក​តម្កើង​ខ្លួន អ្នក​នោះ​នឹង​ត្រូវ​គេ​បន្ទាប​ចុះ រីឯ​អ្នក​ដែល​បន្ទាប​ខ្លួន នឹង​ត្រូវ​គេ​លើក​តម្កើង​វិញ។
\s5
\p
\v 13 ប៉ុន្តែ ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​ផារីស៊ី​ដ៏​មាន​ពុត​អើយ! អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​វេទនា​ជា​ពុំខាន ​ដ្បិតអ្នក​រាល់​គ្នា​បិទ​ទ្វារ​ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ មិន​ឲ្យ​មនុស្ស​ចូល​ទៅ​ក្នុង អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ត្រឹម​តែ​មិន​បាន​ចូល​ខ្លួន​ឯង​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ គឺ​ថែម​ទាំង​រារាំង​អ្នក​ដែល​ចង់​ចូល​មិន​ឲ្យគេ​ចូល​ទៀត​ផង។
\v 14 ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​ផារីស៊ី​ដ៏​មាន​ពុត​អើយ! អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​វេទនា​ជា​ពុំខាន ព្រោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឆបោក​យក​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​របស់​ស្ត្រី​មេម៉ាយ ដោយ​ធ្វើ​ឫក​ជា​សូត្រ​ធម៌​យ៉ាង​យូរ។ ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​ទទួល​ទោស​យ៉ាង​ធ្ងន់ជា​មិន​ខាន។
\v 15 ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​ផារីស៊ី​ដ៏​មាន​ពុត​អើយ! អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​វេទនា​ជា​ពុំខាន ព្រោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​ផ្លូវ​ទឹក និង​តាម​ផ្លូវ​គោក ស្វែង​រក​បញ្ចុះបញ្ចូល​គេ ឲ្យ​ចូល​សាសនា​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា ។ លុះពួក​គេ​ចូល​សាសនា​ហើយ អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្វើ​ឲ្យ​គេ​រឹត​តែ​អាក្រក់​ជួជាតិ​ជាង​អ្នក​រាល់​គ្នា​មួយ​ទ្វេ​ជា​ពីរ។
\s5
\p
\v 16 ឱពួក​អ្នក​ដឹក​នាំ​កង្វាក់​អើយ! អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​វេទនា​ជា​ពុំខាន អ្នក​រាល់​គ្នា​និយាយ​ថា បើ​អ្នក​ណា​ស្បថ​ដោយ​យក​ព្រះវិហារមក​ធ្វើ​ជា​សាក្សី ពាក្យ​សម្បថ​នោះ​យក​ជា​ការ​ពុំ​បាន​ទេ។ ប៉ុន្តែ បើ​ស្បថ​ដោយ​យក​មាស​របស់​ព្រះវិហារ​ធ្វើ​ជា​សាក្សី ទើប​យក​ជា​ការ​បាន។
\v 17 មនុស្សកង្វាក់​​លេលាអើយ! មាស និង​ព្រះវិហារ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​មាស​ទៅ​ជា​វត្ថុ​ពិសិដ្ឋ តើ​មួយ​ណា​សំខាន់​ជាង?
\s5
\v 18 ហើយអ្នក​ណា​ស្បថ​ដោយ​យក​អាសនា​ធ្វើ​ជា​សាក្សី ពាក្យ​សម្បថ​នោះ​យក​ជា​ការ​ពុំ​បាន​ទេ ប៉ុន្តែបើ​ស្បថ​ដោយ​យក​តង្វាយ​លើ​អាសនា​ធ្វើ​ជា​សាក្សី ទើប​យក​ជា​ការ​បាន។
\v 19 ឱមនុស្ស​កង្វាក់​អើយ! តង្វាយ​ដែល​គេ​ថ្វាយ​លើ​អាសនា និង​អាសនាដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​តង្វាយ​ទៅ​ជា​តង្វាយ​ពិសិដ្ឋ តើ​មួយ​ណា​សំខាន់​ជាង?
\s5
\v 20 ដូច្នេះ អ្នក​ណា​ស្បថ​ដោយ​យក​អាសនាជា​សាក្សី អ្នក​នោះ​មាន​ទាំង​អាសនា និងមាន​ទាំង​អ្វីៗ​នៅ​លើ​អាសនាជា​សាក្សី​។
\v 21 អ្នក​ណា​ស្បថ​ដោយ​យក​ព្រះវិហារ​ជា​សាក្សី អ្នក​នោះ​មាន​ទាំង​ព្រះវិហារ និងមាន​ទាំង​ព្រះជាម្ចាស់​ដែល​គង់​នៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារ​ជា​សាក្សី​ដែរ។
\v 22 ហើយអ្នក​ណា​ស្បថ​ដោយ​យក​ស្ថាន​បរមសុខ​ជា​សាក្សី អ្នក​នោះ​មាន​ទាំង​បល្ល័ង្ក​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ មាន​ទាំង​ព្រះជាម្ចាស់​ដែល​គង់​នៅ​លើ​បល្ល័ង្ក​ជា​សាក្សី។
\s5
\p
\v 23 ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​ផារីស៊ី​ដ៏​មាន​ពុត​អើយ! អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​វេទនា​ជា​ពុំខាន ពីព្រោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​យក​ជីរអង្កាម ជីរនាងវង និង​ម្អម​មួយ​ភាគ​ដប់​មក​ថ្វាយ​ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែអ្នក​រាល់​គ្នា​លះបង់​ក្រឹត្យវិន័យ​សំខាន់ៗ​ចោល គឺមាន​សេចក្ដី​សុចរិត មេត្តាករុណា​ធម៌ និង​ជំនឿ​ស្មោះ​ត្រង់​ជា​ដើម។ ប៉ុន្តែវិន័យ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​​នេះ​ហើយ ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​ប្រតិបត្តិ​តាម​ដោយ​ឥត​លះបង់​ចោល​ណាមួយឡើយ។
\v 24 អ្នក​ដឹក​នាំ​កង្វាក់​អើយ! អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រង​យក​មូស​ចេញ​ពី​ទឹក​ផឹក តែ​អ្នក​រាល់​គ្នា​លេប​អូដ្ដវិញ។
\s5
\p
\v 25 ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​ផារីស៊ី​ដ៏​មាន​ពុត​អើយ! អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​វេទនា​ជា​ពុំខាន ព្រោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​សំអាត​ពែង និង​ចាន តែ​ខាង​ក្រៅ​ប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ ផ្នែក​ខាង​ក្នុង​ពោរពេញ​ទៅ​ដោយ​ផល​ដែល​កើត​មក​ពី​ការ​កេងប្រវ័ញ្ច និង​ការ​លោភលន់។
\v 26 ពួក​ផារី​ស៊ី​ដ៏​កង្វាក់​អើយ! ចូរ​សម្អាតផ្នែក​ខាង​ក្នុង​ពែង​ជា​មុន​សិន ទើប​អ្វីៗ​នៅ​ខាង​ក្រៅ​បាន​ស្អាត​ដែរ។
\s5
\p
\v 27 ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​ផារីស៊ី​ដ៏​មាន​ពុត​អើយ! អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​វេទនា​ជា​ពុំខាន ព្រោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រៀប​បាន​នឹង​ផ្នូរ ដែលលាបពណ៍​ស មើល​ពី​ក្រៅ​ឃើញ​ហាក់​ដូច​ជា​ស្អាត តែ​ខាង​ក្នុង​ពោរពេញ​ទៅ​ដោយ​ឆ្អឹង​សាកសព និង​អ្វីដែលមិនស្អាត់។
\v 28 ដូចគ្នានោះ​ដែរ អ្នក​រាល់​គ្នា​សំដែង​ឫកពារ​ខាង​ក្រៅ​ឲ្យ​មនុស្សម្នា​ឃើញ​ថា ជា​អ្នកសុចរិត តែ​ចិត្ត​អ្នក​រាល់​គ្នា​ពោរពេញ​ដោយ​គំនិត​លាក់​ពុត និង​គំនិត​ទុច្ចរិត​ទៅ​វិញ។
\s5
\p
\v 29 ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​ផារីស៊ី​ដ៏​មាន​ពុត​អើយ! អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​វេទនា​ជា​ពុំខាន ព្រោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​សង់​ផ្នូរ​ឲ្យ​ពួក​ព្យាការី ព្រម​ទាំង​តុបតែង​ផ្នូរ​របស់​មនុស្ស​សុចរិត
\v 30 ដោយ​ខ្លួនពោល​ថា៖ «ប្រសិន​បើ​យើង​បាន​រស់​នៅ​ជំនាន់​បុព្វ​បុរសរបស់យើង នោះ​យើង​មុខ​ជា​មិន​សម​គំនិត​ជា​មួយ​គេ ក្នុង​ការ​សម្លាប់​ពួក​ព្យាការី​ឡើយ»។
\v 31 ពោល​ដូច្នេះ​បាន​សេចក្ដី​ថា អ្នក​រាល់​គ្នា​ចោទ​ខ្លួន​ឯង​ថា​ជា​ពូជពង្ស​របស់​ពួក​អ្នក​ដែល​បាន​សម្លាប់​ព្យាការី។
\s5
\v 32 អ្នករាល់គ្នានៅតែ​បន្ត​កិច្ចការ​របស់​បុព្វបុរស​អ្នក​រាល់​គ្នា​!
\v 33 ឱ​ពូជ​ពស់​វែក​អើយ! តើធ្វើ​ម្ដេច​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​គេច​ផុត​ពី​ទោស​ធ្លាក់​នរក​បានទៅ?
\s5
\v 34 ហេតុ​នេះហើយ ខ្ញុំ​ចាត់​ព្យាការី អ្នក​ប្រាជ្ញ និង​អាចារ្យឲ្យ​មក​រក​អ្នក​រាល់​គ្នា តែ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​សម្លាប់​ពួក​គេ​ខ្លះ ឆ្កាង​ខ្លះ និងវាយ​ធ្វើ​បាប​ខ្លះ​ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ ព្រម​ទាំង​ដេញ​ពួកគេ​ពី​ក្រុង​មួយ​ទៅ​ក្រុង​មួយ​ផង។
\v 35 ដូច្នេះ អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​ទទួល​ទោស ព្រោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​បង្ហូរ​ឈាម​ជន​សុចរិត ចាប់​ពី​លោក​អេបិល​ជា​មនុស្ស​សុចរិត​រហូត​ដល់​លោក​សាការី ជា​កូនរបស់​លោក​បារ៉ាគា​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​សម្លាប់ នៅ​ត្រង់​ចន្លោះ​ទីសក្ការៈ និង​អាសនា។
\v 36 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ដឹង​ថា ទោស​ទាំង​នោះ​នឹង​ត្រូវ​ធ្លាក់​មក​លើ​មនុស្ស​ជំនាន់​នេះ​ជា​មិន​ខាន។
\s5
\p
\v 37 ​​យេរូសាឡឹម ​យេរូសាឡឹម​អើយ! អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​សម្លាប់​ពួក​ព្យាការី និង​យក​ដុំ​ថ្ម​គប់​សម្លាប់​អស់​អ្នក​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​បាន​ចាត់​ឲ្យ​មក​រក​អ្នក​រាល់​គ្នា។ ច្រើន​លើក​ច្រើន​សារ​មក​ហើយ​ដែល​ខ្ញុំ​​ប្រមូល​ផ្ដុំ​អ្នក​រាល់​គ្នា ដូច​មេ​មាន់​ក្រុង​កូន​វា​នៅ​ក្រោម​ស្លាប តែ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ពុំ​ព្រម​សោះ។
\v 38 ហេតុ​នេះ ផ្ទះ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា នឹង​ត្រូវ​បោះ​បង់​ចោល​អោយ​នៅ​ស្ងាត់​ជ្រងំ។
\v 39 ដ្បិតខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​លែង​ឃើញ​ខ្ញុំ​ទៀត​ហើយ រហូត​ដល់​ពេល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ពោល​ថា៖ «សូម​ព្រះជាម្ចាស់​ប្រទាន​ពរ​ដល់​ព្រះអង្គដែល​យាង​មក​ក្នុង​នាម​ព្រះអម្ចាស់»។
\s5
\c 24
\cl ជំពូក ២៤
\p
\v 1 ព្រះយេស៊ូ​កំពុង​យាង​ចេញ​ពី​ព្រះវិហារ ពួក​សិស្ស​ចូល​មក​ជិត ចង្អុល​បង្ហាញ​វិមាន​ផ្សេងៗ​ក្នុង​ព្រះវិហារ ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​ទត។
\v 2 ប៉ុន្តែទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «អ្នក​រាល់​គ្នា​មិនឃើញ​អ្វីៗនៅទី​នេះទេឬ? ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ច្បាស់​ថា លែងមាន​ថ្ម​ត្រួត​ពី​លើ​ថ្ម​ទៀត​ហើយ វានឹង​ត្រូវ​រលំ​បាក់​បែក​អស់»​។
\s5
\p
\v 3 កាលទ្រង់​គង់​នៅ​លើ​ភ្នំ​ដើម​អូលីវ ពួក​សិស្ស​នាំ​គ្នា​ចូល​ទៅ​គាល់​ព្រះអង្គ​ដាច់​ឡែក​ពី​គេ ហើយ​ទូល​ថា៖ «សូម​ប្រាប់​ឲ្យ​យើង​ខ្ញុំ​ដឹង​ផង ហេតុការណ៍​ទាំង​នេះ​នឹង​កើត​ឡើង​នៅ​ពេល​ណា? តើ​មាន​ទី​សំគាល់​អ្វី​ឲ្យ​យើង​ខ្ញុំ​ដឹង​ថាដល់​ពេល​ព្រះអង្គ​យាង​មក និង​ដល់​អវសាន​កាល​នៃ​ពិភព​លោក?»
\p
\v 4 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ទៅ​គេ​ថា៖ «ចូរ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន កុំឲ្យ​នរណា​មក​បញ្ឆោត​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឲ្យ​វង្វេង​បាន​ឡើយ។
\v 5 ដ្បិត​នឹង​មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន យក​ឈ្មោះ​ខ្ញុំ​ទៅ​ប្រើ​ដោយ​ពោល​ថា៖ «ខ្ញុំ​នេះ​ហើយ​ជា​ព្រះគ្រិស្ដ ហើយគេ​នឹង​នាំ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ឲ្យ​វង្វេង។
\s5
\v 6 អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ឮ​គេ​និយាយ​អំពី​សង្គ្រាម និង​ឮ​ដំណឹង​ថា មាន​សង្គ្រាម​ផ្ទុះ​ឡើង​។ កុំ​ជ្រួលច្របល់​ឡើយ ដ្បិត​ហេតុការណ៍​ទាំង​នេះ​ត្រូវ​តែ​កើត​ឡើង តែ​មិន​ទាន់​ដល់​អវសានកាល​នៃ​ពិភព​លោក​នៅ​ឡើយ​ទេ។
\v 7 ប្រជាជាតិ​មួយ​នឹងតតាំងទល់​នឹង​ប្រជាជាតិ​មួយ​ទៀត ប្រទេស​មួយ​តទល់​នឹង​ប្រទេស​មួយ​ទៀត​។ នៅ​តាម​តំបន់​ផ្សេងៗ​នឹង​មាន​កើត​ទុរ្ភិក្ស និង​រញ្ជួយ​ផែនដី។
\v 8 ប៉ុន្តែ ហេតុការណ៍​ទាំង​នេះ​ប្រៀប​បាន​ទៅ​នឹង​ការ​ឈឺ​ចាប់ ដើម​ដំបូង​របស់​ស្ត្រី​ដែល​ហៀប​នឹង​សម្រាល​កូនប៉ុណ្ណោះ។
\s5
\v 9 គេ​នឹង​បញ្ជូន​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទៅ​ធ្វើ​ទុក្ខ​ទោស ព្រម​ទាំង​ឲ្យ​គេ​សម្លាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថែម​ទៀត​ផង។ ជាតិ​សាសន៍​ទាំង​អស់​នឹង​ស្អប់​អ្នក​រាល់​គ្នា ព្រោះ​តែ​នាម​ខ្ញុំ។
\v 10 ​មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើននឹង​បែក​ចិត្ត​ឃ្លាត​ចេញ​ពី​ជំនឿ ក្បត់​គ្នា និង​ស្អប់​គ្នា​ផង។
\v 11 នឹងមានព្យាការី​ក្លែងក្លាយ​ជា​ច្រើន​មក​ដល់ ហើយ​បញ្ឆោត​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ឲ្យវង្វេង។
\s5
\v 12 ដោយអំពើ​ទុច្ចរិត​នឹង​រីក​ចម្រើន​ឡើង​ជា​ខ្លាំង បណ្ដាល​ឲ្យ​ការស្រឡាញ់​របស់​មនុស្ស​ជាច្រើន ត្រូវ​ធ្លាក់​ចុះ​អន់ថយ។
\v 13 ប៉ុន្តែ អ្នក​ណា​ស៊ូ​ទ្រាំ​រហូត​ដល់​ទី​បញ្ចប់ ព្រះជាម្ចាស់​នឹង​សង្គ្រោះ​អ្នក​នោះ។
\v 14 គេ​នឹង​ប្រកាស​ដំណឹងល្អ​អំពី​ព្រះរាជ្យ​នេះ ពាសពេញ​សកល​លោក​ទាំង​មូល ទុក​ជា​សក្ខីភាព​ដល់​ជាតិ​សាសន៍​ទាំង​អស់។ ពេល​នោះ ទើប​ដល់​អវសាន​កាល​នៃ​ពិភព​លោក។
\s5
\p
\v 15 កាលណា​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឃើញ វត្ថុ​ចង្រៃ​ដ៏​គួរ​ស្អប់​ខ្ពើម​ តាំង​នៅ​ក្នុង​ទីសក្ការៈ ដូច​ព្យាការី​ដានីយ៉ែល​បាន​ថ្លែង​ទុក» (សូម​ឲ្យ​អ្នក​អាន​យល់​ពាក្យ​នេះ​ចុះ)
\v 16 ពេល​នោះ អ្នក​ដែល​រស់​ក្នុង​ស្រុក​យូដា ត្រូវ​នាំ​គ្នា​រត់​ទៅ​ជ្រក​នៅ​តាម​ភ្នំ។
\v 17 រីឯ​អ្នក​នៅ​លើ​ដំបូល​ផ្ទះ មិន​ត្រូវ​ចុះ​មក​យក​អ្វីៗ​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​ឡើយ
\v 18 ហើយ​អ្នក​ដែល​នៅ​ឯ​ចម្ការ ក៏​មិន​ត្រូវ​វិល​ទៅ​ផ្ទះ​យក​អាវ​ធំ​របស់​ខ្លួន​ដែរ។
\s5
\v 19 ប៉ុន្តែគ្រា​នោះ ស្ត្រីដែល​មាន​ផ្ទៃ​ពោះ និង​ស្ត្រី​បំបៅ​កូន​មុខ​ជា​ត្រូវ​វេទនាជា​ពុំខាន។
\v 20 ចូរ​ទូលអង្វរ​ព្រះជាម្ចាស់ សូម​កុំ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​រត់​ភៀស​ខ្លួន​នៅ​រដូវ​ត្រជាក់ ឬ​នៅ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទ​ឡើយ
\v 21 ដ្បិត​នៅគ្រា​នោះ ជា​គ្រាដែល​មាន​ទុក្ខ​លំបាក​យ៉ាង​ខ្លាំង តាំង​ពី​ដើម​កំណើត​ពិភព​លោក មក​ទល់​សព្វ​ថ្ងៃ ហើយ​ទោះ​ជា​ទៅ​ថ្ងៃ​មុខ​ទៀត ក៏​ពុំ​ដែល​មាន​ទុក្ខ​លំបាក​ខ្លាំង​យ៉ាង​នេះ​ដែរ។
\v 22 ប្រសិន​បើ​ព្រះជាម្ចាស់​មិន​បន្ថយ​ចំនួន​ថ្ងៃ​ទាំង​នោះ​ទេ មុខ​ជា​គ្មាន​មនុស្ស​ណាមួយ​បាន​រួច​ជីវិត​ឡើយ ប៉ុន្តែដោយ​យោគយល់​ដល់​ពួក​អ្នក​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ជ្រើស​រើស ​ចំនួន​ថ្ងៃនឹង​កាត់បន្ថយ​។
\s5
\v 23 ប្រសិន​បើ​មាន​គេ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា៖ «មើល៍! ព្រះគ្រិស្ដ​គង់​នៅ​ទី​នេះ» «ឬ​នៅ​ទី​នោះ» កុំ​ជឿ​គេ​ឡើយ។
\v 24 ដ្បិត​នឹង​មាន​មនុស្ស​ក្លែង​ខ្លួន​ធ្វើ​ជា​ព្រះគ្រិស្ដ ព្រម​ទាំងជា​ព្យាការី នាំ​គ្នា​សម្តែង​ទី​សម្គាល់​ធំ​អស្ចារ្យ និង​ឫទ្ធិ​បាដិហារិយ៍​ផ្សេងៗ ដើម្បី​បញ្ឆោត​មនុស្ស​រហូត​ដល់​ទៅ​នាំ​ពួក​អ្នក ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​បាន​ជ្រើស​រើស​ឲ្យ​វង្វេង​ថែម​ទៀត​ផង ប្រសិន​បើ​គេ​អាច​ធ្វើទៅ​បាន។
\v 25 ខ្ញុំបាន​និយាយ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ជា​មុន​ឲ្យ​ហើយ។
\s5
\v 26 បើ​មាន​គេ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា៖ «មើល៍! ព្រះអង្គ​នៅ​វាល​រហោស្ថាន​ឯណោះ» កុំ​ចេញ​ទៅ​តាម​គេ​ឡើយ ឬ​មួយ​បើ​គេ​ថា៖ «ព្រះអង្គ​នៅ​ក្នុង​បន្ទប់​ឯណេះ» ក៏​កុំ​ជឿ​ពាក្យ​គេ​ដែរ។
\v 27 ដ្បិត​បុត្រ​មនុស្ស​នឹង​យាង​មក ប្រៀប​បី​ដូច​ជា​ផ្លេក​បន្ទោរ​ដ៏ភ្លឺ ឆូត​កាត់​ពី​ទិស​ខាង​កើត​ទៅ​ទិស​ខាង​លិច។
\v 28 សាកសព​នៅ​ទី​ណា ត្មាត​ក៏​មក​ប្រមូល​ផ្ដុំ​គ្នា​នៅ​ទី​នោះ​ដែរ​។
\s5
\p
\v 29 ប៉ុន្តែលុះ​គ្រា​ដែល​មាន​ទុក្ខ​វេទនា​នេះ កន្លង​ផុត​ទៅ​ភ្លាម​នោះ ព្រះអាទិត្យ​នឹង​បាត់​រស្មី ព្រះច័ន្ទ​លែង​មាន​ពន្លឺ​ទៀត​ហើយ រីឯ​ផ្កាយ​ទាំងឡាយ​នឹង​ធ្លាក់​ចុះ​ពី​លើ​មេឃ ហើយអំណាច​នានា​នៅ​លើ​មេឃ នឹង​ត្រូវ​កក្រើក​រំពើក។
\s5
\v 30 បន្ទាប់ ទី​សម្គាល់​របស់​បុត្រ​មនុស្ស​នឹង​លេច​ចេញ​ពី​ផ្ទៃ​មេឃ​មក ហើយកុលសម្ព័ន្ធ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នៅ​លើ​ផែនដី នឹង​នាំ​គ្នា​យំ​គក់​ទ្រូង ។ គេ​នឹង​ឃើញបុត្រ​មនុស្ស​យាង​មក​លើ​ពពក​ក្នុង​ផ្ទៃ​មេឃ​ ប្រកប​ដោយ​ឫទ្ធានុភាព និង​សិរីរុងរឿង​ដ៏​អស្ចារ្យ។
\v 31 លោក​ក៏​ចាត់​ពួក​ទេវតារបស់​លោក ជាមួយ​សំឡេង​ត្រែ​លាន់​ឮ​រំពង​ឡើង ​ឲ្យ​ទៅ​ទិស​ទាំង​បួន ដើម្បី​ប្រមូល​ពួក​អ្នក​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​បាន​ជ្រើស​រើស ចាប់​ពី​ជើង​មេឃ​ម្ខាង ទៅ​ជើង​មេឃ​ម្ខាង។
\s5
\p
\v 32 ចូរ​អ្នក​រាល់​គ្នា​យក​​ដើម​ឧទុម្ពរ​ទៅ​រិះគិត​ចុះ។ កាល​ណា​មែក​របស់​វា​មាន​ស្លឹក​លាស់​ខៀវ​ខ្ចី អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ថា រដូវ​ប្រាំង​ជិត​មក​ដល់​ហើយ។
\v 33 ដូច្នេះ កាល​ណា​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឃើញ​ព្រឹត្តិការណ៍​ទាំង​អស់​នោះ​កើត​ឡើង​ត្រូវ​ដឹង​ថា បុត្រ​មនុស្ស​ក៏​ជិត​មក​ដល់​ហើយ​ដែរ គឺ​លោក​មក​ជិត​បង្កើយ​ហើយ។
\s5
\v 34 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អោយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ប្រាកដ​ថា ក្នុង​ពេល​ដែល​មនុស្ស​ជំនាន់​នេះ នៅមាន​ជីវិត​នៅ​ឡើយ ហេតុការណ៍​ទាំង​នោះ​នឹង​កើត​ឡើង ។
\v 35 ផ្ទៃ​មេឃ និង​ផែនដី​នឹង​រលាយ​បាត់​ទៅ តែ​ពាក្យ​ដែល​ខ្ញុំ​និយាយ​មិន​រលាយ​បាត់​ទេ។
\s5
\v 36 ប៉ុន្តែរីឯ​ថ្ងៃ​កំណត់ និង​ពេល​វេលា គ្មាន​នរណា​ដឹង​ឡើយ ទោះ​បី​ទេវតា​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ ឬ​ព្រះបុត្រា​ក៏​ពុំ​ជ្រាប​ដែរ មាន​តែ​ព្រះបិតា​មួយ​ព្រះអង្គ​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​ជ្រាប។
\s5
\v 37 នៅ​គ្រា​បុត្រ​មនុស្ស​យាង​មក ក៏​ដូច​កាល​នៅ​សម័យ​លោក​ណូអេ​ដែរ។
\v 38 ដ្បិតនៅ​មុន​ពេល​ទឹក​ជំនន់​ធំ មនុស្សម្នា​តែងតែ​នាំ​គ្នា​ស៊ី​ផឹក រៀបការ​ប្ដី​ប្រពន្ធ​រហូត​ដល់​ថ្ងៃ​ដែល​លោក​ណូអេ​ចូល​ក្នុង​ទូក​ធំ។
\v 39 ហើយគេ​មិន​បាន​ចាប់​អារម្មណ៍​អ្វី​សោះ ទាល់​តែ​ទឹក​ជំនន់​ឡើង​មក​ដល់​បំផ្លាញ​គេ​អស់​ទៅ ដូចគ្នានេះដែរនៅ​គ្រា​ដែល​បុត្រ​មនុស្ស​យាង​មក ក៏​កើត​មាន​ដូច្នោះ​ដែរ។
\s5
\v 40 បើ​មាន​មនុស្ស​ពីរ​នាក់​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ចំការ​ជា​មួយ​គ្នា ព្រះជាម្ចាស់​នឹង​យក​ម្នាក់​ទៅ ទុក​ម្នាក់​ទៀត​ឲ្យ​នៅ។
\v 41 បើ​មាន​ស្ត្រី​ពីរ​នាក់​កិន​ស្រូវ​ជា​មួយ​គ្នា ព្រះជាម្ចាស់​នឹង​យក​ម្នាក់​ទៅ​ទុក​ម្នាក់​ទៀត​ឲ្យ​នៅ។
\v 42 ដូច្នេះ ចូរ​ប្រុង​ស្មារតី​ឲ្យ​មែន​ទែន ព្រោះអ្នក​រាល់​គ្នា​ពុំ​ដឹង​ថា ព្រះអម្ចាស់​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​មក​ដល់​នៅ​ពេល​ណា​ឡើយ។
\s5
\v 43 ប៉ុន្តែអ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ហើយ​ថា បើ​ម្ចាស់​ផ្ទះ​ដឹង​ចោរ​ចូល​មក​ប្លន់​ថ្មើរ​ណា គាត់​មុខ​ជា​ប្រុង​ស្មារតី​ពុំខាន មិន​បណ្ដោយ​ឲ្យចោរ​ចូល​មក​ប្លន់​ផ្ទះ​គាត់​បាន​ឡើយ។
\v 44 ដូច្នេះ អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​ត្រៀម​ខ្លួន​ជានិច្ច ដ្បិត​បុត្រ​មនុស្ស​នឹង​មក​ដល់ នៅ​វេលា​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ពុំ​បាន​គិត។
\s5
\p
\v 45 បើ​អ្នក​បម្រើណា​មាន​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់ ហើយ​ឈ្លាស​វៃ ម្ចាស់​មុខ​ជា​ផ្ទុកផ្ដាក់​ឲ្យ​អ្នក​បម្រើ​នោះ​មើល​ខុស​ត្រូវ​លើ​អ្នក​បំរើ​ឯ​ទៀតៗ ក្នុង​ការ​ចែក​ម្ហូប​អាហារ​ឲ្យ​គេ តាម​ពេល​ដែលកំណត់​ជាពុំខាន?
\v 46 អ្នកបំរើនោះពិតជាមានពរហើយ ពេល​ម្ចាស់​ត្រឡប់​មក​ដល់​ផ្ទះ​វិញ ឃើញ​អ្នក​បម្រើកំពុង​បំពេញ​កិច្ចការ​របស់​ខ្លួន​ដូច្នេះ។
\v 47 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ប្រាកដ​ថា ម្ចាស់​មុខ​ជា​ផ្ទុកផ្ដាក់​ឲ្យ​គាត់​មើល​ខុស​ត្រូវ លើ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​របស់​លោក​ថែម​ទៀត​ផង។
\s5
\v 48 ប៉ុន្តែ បើ​អ្នក​បម្រើ​​អាក្រក់​គិត​ក្នុងចិត្តថា៖ «ម្ចាស់​អញ​ក្រ​មក​ដល់​ណាស់»
\v 49 ហើយគាត់​វាយ​អ្នក​បម្រើ​ឯ​ទៀតៗ​ព្រម​ទាំង​ទៅ​ស៊ី​ផឹក​ជា​មួយ​អ្នក​ប្រមឹកផងនោះ
\v 50 ពេល​ម្ចាស់​វិល​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ នៅ​ថ្ងៃ​ដែល​អ្នក​បម្រើនោះ​មិន​នឹកគិត ឬ​នៅ​ពេល​ដែល​គាត់​មិន​ដឹងនោះ
\v 51 លោក​នឹង​ធ្វើ​ទោស​គាត់​ជា​ទម្ងន់ ដោយឲ្យ​គាត់​ទទួល​ទោស​រួម​ជា​មួយ​ពួក​មាន​ពុតត្បុត​ដែរ គឺ​ឲ្យ​ទៅ​នៅ​កន្លែង​យំ​សោក​ខឹង​សង្កៀត​ធ្មេញ។
\s5
\c 25
\cl ជំពូក ២៥
\p
\v 1 ព្រះរាជ្យ​នៃ​ស្ថាន​បរមសុខ​ប្រៀប​បាន​ទៅ​នឹង​ស្ត្រី​ក្រមុំ​ដប់​នាក់ ដែល​យក​ចង្កៀង​ហើយចេញ​ទៅ​ទទួល​ស្វាមី។
\v 2 ពួក​នាង​ប្រាំ​នាក់​ជា​ស្ត្រី​ឥត​គំនិត ហើយប្រាំ​នាក់​ទៀត​ជា​ស្ត្រី​ឈ្លាស​វៃ។
\v 3 ស្ត្រី​ឥត​គំនិត​យក​ចង្កៀង​ទៅ តែ​មិន​យក​ប្រេង​ទៅ​បង្ការ​ជា​មួយ​ទេ។
\v 4 រីឯ​ស្ត្រី​ឈ្លាស​វៃ​វិញ នាង​បាន​យក​ចង្កៀង​ទៅ ទាំងមាន​ប្រេង​បង្ការ​ផង។
\s5
\v 5 ដោយ​ស្វាមី​ក្រ​មក​ដល់ នាង​ទាំង​ដប់​នាក់​ងោកងុយ​ពេក ក៏​ដេក​លក់​ទាំង​អស់​គ្នា​ទៅ។
\v 6 ប៉ុន្តែលុះ​ដល់​ពាក់​កណ្ដាល​អធ្រាត្រ​មាន​គេ​ស្រែក​ឡើង​ថា៖ «មើល៍! ស្វាមី​មក​ដល់​ហើយ! ចូរ​នាំ​គ្នា​រត់​ទៅ​ទទួល​លោក!»។
\s5
\p
\v 7 ស្ត្រី​ក្រមុំ​ទាំង​នោះ​ក៏​ក្រោក​ឡើង​ ហើយរៀបចំ​អុជ​ចង្កៀង។
\v 8 ស្ត្រី​ឥត​គំនិត​និយាយ​ទៅ​កាន់​ស្ត្រី​ឈ្លាស​វៃ​ថា សុំ​ចែក​ប្រេង​ឲ្យ​យើង​ខ្លះ​ផង ព្រោះ​ចង្កៀង​យើង​ចង់​រលត់​អស់​ហើយ។
\p
\v 9 ប៉ុន្តែស្ត្រី​ឈ្លាស​វៃ​ឆ្លើយ​ទៅ​វិញ​ថា៖ «ទេ​មិន​បាន​ទេ! បើ​យើង​ចែក​ឲ្យ​ពួក​នាងក្រែង​មិន​គ្រាន់​សម្រាប់​យើង​ផង និងសម្រាប់ពួក​នាង​ផង។ ចូរ​នាំ​គ្នា​ទៅ​ទិញ​នៅ​ផ្ទះ​លក់​ប្រេង​ទៅ»។
\s5
\v 10 នៅ​ពេល​ដែល​ស្ត្រី​ឥត​គំនិត​ទាំង​ប្រាំ​ចេញ​ទៅ​រក​ទិញ​ប្រេង​ ស្រាប់​តែ​ស្វាមី​មក​ដល់ ឯ​ស្ត្រី​ប្រាំ​នាក់​ដែល​ត្រៀម​ខ្លួន​ជា​ស្រេច នាំ​គ្នា​ចូល​ទៅ​ក្នុង​រោង​ការ​ជា​មួយ​លោក ហើយ​គេ​បិទ​ទ្វារ​ជិត។
\p
\v 11 ក្រោយ​មក ស្ត្រី​ប្រាំ​នាក់​ទៀត​មក​ដល់​ស្រែក​ហៅ​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់! លោក​ម្ចាស់! សូម​បើក​ទ្វារ​ឲ្យ​យើង​ខ្ញុំ​ចូល​ផង»។
\p
\v 12 ស្វាមី​ឆ្លើយ​ទៅ​វិញ​ថា៖ «ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យនាង​ទាំង​អស់​គ្នា​ដឹង​ច្បាស់​ថា ខ្ញុំ​មិន​ស្គាល់​ពួក​នាង​ទេ!»។
\v 13 ចូរ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រុង​ស្មារតី ដ្បិត​អ្នក​រាល់​គ្នា​ពុំ​ដឹង​ថា ​ថ្ងៃណា​ ឬពេល​ណា​ដែលបុត្រមនុស្សមកនោះឡើយ។
\s5
\p
\v 14 ប្រៀប​បាន​នឹង​បុរស​ម្នាក់ ដែល​ហៀប​ចេញ​ដំណើរ​ទៅ​ស្រុក​ឆ្ងាយ គាត់​ហៅ​ពួក​អ្នក​បម្រើ​មក​ប្រគល់​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ឲ្យ។
\v 15 គឺ​ឲ្យប្រាំ​ណែន​ទៅ​អ្នក​ទី​មួយ ​ពីរ​ណែន​ទៅ​អ្នក​ទី​ពីរ និង​មួយ​ណែន​ទៅ​អ្នក​ទី​បី តាម​សមត្ថភាព​រៀងៗ​ខ្លួន រួច​គាត់​ចេញ​ដំណើរ​ទៅ។
\v 16 អ្នក​បម្រើដែល​បាន​ទទួល​ប្រាក់​ប្រាំ​ណែន យក​ប្រាក់​ចេញ​ទៅ​រក​ស៊ី​ភ្លាម ហើយ​ចំណេញ​បាន​ប្រាំ​ណែន​ទៀត។
\s5
\v 17 ​ដូច្នោះ​ដែរ អ្នក​ទី​ពីរដែលទទូលបាន​ប្រាក់​ពីរ​ណែន​នោះ​ក៍យកទៅ​រក​ស៊ី ចំណេញ​បាន​ពីរ​ណែន​ទៀត។
\v 18 រីឯ​អ្នក​ដែល​ទទួល​ប្រាក់​មួយ​ណែន បាន​ចេញ​ទៅ ជីក​ដី​កប់​ប្រាក់​ម្ចាស់​របស់​ខ្លួន​ទុក។
\s5
\v 19 លុះ​ពេលយូរ​ក្រោយ​មក ម្ចាស់​វិល​ត្រឡប់​មក​វិញ ហើយ​គិត​បញ្ជី​ជា​មួយ​អ្នក​ទាំង​បី​នោះ។
\v 20 អ្នក​ទទួល​ប្រាក់​ប្រាំ​ណែន យក​ប្រាក់​ដែល​ចំណេញ​បាន​ប្រាំ​ណែន ​មក​ជូន​ម្ចាស់​ដោយ​ពោល​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់អើយ! លោក​បាន​ប្រគល់​ប្រាក់​ប្រាំ​ណែន​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ប្របាទ ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ​ប្របាទ​ចំណេញ​បាន​ប្រាំ​ណែន​ទៀត»។
\p
\v 21 ម្ចាស់​ក៏​ពោល​ទៅ​គាត់​ថា៖ «ល្អ​ហើយ! អ្នក​បម្រើដ៏​ល្អ និងមាន​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់​អើយ! អ្នក​បាន​ស្មោះ​ត្រង់​នឹង​កិច្ចការ​មួយ​ដ៏​តូច​នេះ ខ្ញុំ​នឹង​តាំង​អ្នក​ឲ្យ​មើល​ខុស​ត្រូវ​លើ​កិច្ចការ​ធំៗ។ ចូរ​អ្នក​ចូល​មក​សប្បាយ​រួម​ជា​មួយ​នឹង​ខ្ញុំ​ចុះ»។
\s5
\p
\v 22 អ្នក​ទទួល​ប្រាក់​ពីរ​ណែន ក៏​យក​ប្រាក់​ដែល​ចំណេញ​បាន​ពីរ​ណែន​ទៀត​នោះ​ចូល​មក​ដែរ ហើយ​ជំរាប​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់អើយ! លោក​បាន​ប្រគល់​ប្រាក់​ពីរ​ណែន​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ប្របាទ ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ​ប្របាទ​ចំណេញ​បាន​ពីរ​ណែន​ទៀត»។
\p
\v 23 ម្ចាស់​ក៏​ពោល​ទៅ​គាត់​ថា៖ «ល្អ​ហើយ! អ្នក​បម្រើដ៏ល្អ និង​មាន​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់​អើយ! អ្នក​បាន​ស្មោះ​ត្រង់​នឹង​កិច្ចការ​មួយ​ដ៏​តូច​នេះ ខ្ញុំ​នឹង​តាំង​អ្នក​ឲ្យមើល​ខុស​ត្រូវ​លើ​កិច្ចការ​ធំៗ ចូរ​អ្នក​ចូល​មក​សប្បាយ​រួម​ជា​មួយ​នឹង​ខ្ញុំ​ចុះ»។
\s5
\p
\v 24 បន្ទាប់​មក អ្នក​ដែល​បាន​ទទួល​ប្រាក់​មួយ​ណែន​ក៏​ចូល​មក ហើយ​ជម្រាបថា៖ «លោក​ម្ចាស់អើយ! ខ្ញុំ​ប្របាទ​ដឹង​ថា​លោក​ជា​មនុស្ស​តឹងតែង​ណាស់ លោក​តែង​ច្រូត​យក​ផល​ពី​ស្រែ​ដែល​លោក​មិន​បាន​សាប​ព្រោះ ហើយ​ប្រមូល​យក​ផល​ពី​ដំណាំ​ដែល​លោក​មិន​បាន​ដាំ។
\v 25 ខ្ញុំ​ប្របាទ​បាន​យក​ប្រាក់​ដែល​លោក​ប្រគល់​ឲ្យទៅ​ជីក​ដី​កប់ ព្រោះ​ខ្ញុំ​ប្របាទ​ភ័យ​ខ្លាច​ពេក ឥឡូវ​នេះ សូម​លោក​ម្ចាស់​យក​ប្រាក់​របស់​លោក​វិញ​ចុះ»។
\s5
\p
\v 26 ប៉ុន្តែម្ចាស់​ក៏​ពោល​ទៅ​អ្នក​នោះ​ថា៖ «នែ៎ អ្នក​បម្រើ​អាក្រក់ និង ខ្ជិល​ច្រអូស​អើយ! អ្នក​ដឹង​ស្រាប់​ហើយ​ថា ខ្ញុំ​តែង​ច្រូត​យក​ផល​ពី​ស្រែ​ដែល​ខ្ញុំ​មិន​បាន​សាប​ព្រោះ និង​ប្រមូល​ផល​ពី​ដំណាំ​ដែល​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ដាំ។
\v 27 អ្នកគួរ​តែ​យក​ប្រាក់​របស់ខ្ញុំ​ទៅ​ចង​ការ កាល​ណា​ខ្ញុំ​ត្រឡប់​មក​វិញ ខ្ញុំ​នឹង​ទទួល​ប្រាក់ទាំង​ដើមទាំង​ការ។
\s5
\v 28 ចូរ​យក​ប្រាក់​ពី​អ្នក​នេះ ហើយប្រគល់​ឲ្យ​អ្នក​ដែល​មាន​ដប់​ណែន​នោះ​ទៅ
\v 29 ដ្បិត​អ្នក​ណា​មាន​ហើយ អ្នក​នោះ​នឹង​ទទួល​បរិបូណ៌​ហូរហៀរ​ថែម​ទៀត រីឯ​អ្នក​ដែល​គ្មាន​វិញ គេ​នឹង​ដក​ហូត​នូវ​អ្វីៗ​ដែល​អ្នក​នោះ​មាន​ទៀតផង។
\v 30 ចំណែក​ឯ​អ្នក​បម្រើ​ឥត​បាន​ការ​នេះ ចូរ​យក​អ្នកបម្រើនេះ​ទៅ​ចោល​នៅ​ទី​ងងឹត​ខាង​ក្រៅ ជា​កន្លែង​យំ​សោក ខឹង​សង្កៀត​ធ្មេញ​នោះ​ទៅ»។
\s5
\p
\v 31 ពេល​បុត្រ​មនុស្ស​យាង​មក ​ប្រកប​ដោយ​សិរីរុងរឿង ជា​មួយ​ពួក​ទេវតា លោក​នឹង​គង់​នៅ​លើ​បល្ល័ង្ក​ដ៏​រុងរឿង។
\v 32 ពេល​នោះមនុស្ស​គ្រប់​ជាតិ​សាសន៍​នឹង​មក​ផ្ដុំ​គ្នា​នៅ​មុខ​លោក ទ្រង់​នឹង​ញែក​គេ​ចេញ​ពី​គ្នា ដូច​អ្នក​គង្វាល​ញែក​ចៀម​ចេញ​ពី​ពពែ
\v 33 គឺ​ឲ្យ​ចៀម​នៅ​ខាង​ស្ដាំ ពពែ​នៅ​ខាង​ឆ្វេង។
\s5
\v 34 បន្ទាប់មក ព្រះមហាក្សត្រ​នឹង​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​កាន់​អស់​អ្នក​នៅ​ខាង​ស្ដាំ​ព្រះអង្គ​ថា៖ «អស់​អ្នក​ដែល​ព្រះបិតា​ខ្ញុំ​បាន​ប្រទាន​ពរ​អើយ! ចូរ​​មក​ទទួល​ព្រះរាជ្យ​ដែល​ទ្រង់​បាន​រៀប​ទុក​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា តាំង​ពី​កំណើត​ពិភព​លោក​មក។
\v 35 ដ្បិត​កាល​យើង​ឃ្លាន អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ឲ្យ​អាហារ​ដល់យើង​បរិភោគ កាល​យើង​ស្រេក អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ឲ្យ​ទឹកដល់​យើង​ពិសា កាល​យើង​ជា​ជន​បរទេស អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ទទួល យើង​ឲ្យ​ស្នាក់​នៅ
\v 36 កាល​យើង​គ្មាន​សម្លៀកបំពាក់ អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​យក​សម្លៀកបំពាក់​មក​ឲ្យ​យើង កាល​យើង​មាន​ជំងឺ អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​យកចិត្តទុកដាក់ដល់​យើង កាល​យើង​ជាប់​ឃុំឃាំង អ្នក​រាល់​គ្នា​ក៏​បាន​មក​សួរសុខទុក្ឌ​យើង​ដែរ»។
\s5
\p
\v 37 ក្រោយមកពួក​អ្នក​សុចរិត​ទូល​ព្រះអង្គ​វិញ​ថា៖ «​ព្រះអម្ចាស់អើយ! តើ​យើង​ខ្ញុំ​ដែល​បាន​ឃើញ​ព្រះអង្គ​ឃ្លាន ហើយ​យក​ម្ហូប​អាហារ​មក​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​សោយកាលណា? ឬ​ឃើញ​ព្រះអង្គ​ស្រេក ហើយ​យក​ទឹក​មក​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​សោយ​ពី​អង្កាល់ណាដែរ?
\v 38 តើ​យើង​ខ្ញុំ​ដែល​បាន​ឃើញ​ព្រះអង្គ​ជា​ជន​បរទេស ហើយ​ទទួល​ព្រះអង្គ​ឲ្យ​ស្នាក់​នៅកាលណាដែរ? ឬ​ឃើញ​ព្រះអង្គ​គ្មាន​សម្លៀកបំពាក់ ហើយ​យក​សម្លៀកបំពាក់​មក​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​ពី​អង្កាល់?
\v 39 តើ​យើង​ខ្ញុំ​ដែល​បាន​ឃើញ​ព្រះអង្គ​ប្រឈួន ឬ​ជាប់​ឃុំឃាំង ហើយ​មក​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ព្រះអង្គ​ពី​អង្កាល់ណាដែរ?»។
\p
\v 40 ព្រះមហាក្សត្រ​នឹង​មាន​ព្រះបន្ទូល​តប​ទៅ​គេ​ថា យើង​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ប្រាកដ​ថា គ្រប់​ពេល​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ទាំង​នោះ ចំពោះ​អ្នក​តូចតាច​ជាង​គេ​បំផុត​ម្នាក់ ដែល​ជា​បង​ប្អូន​របស់​យើង​នេះ អ្នក​រាល់​គ្នា​ក៏​ដូច​ជា​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​យើង​ដែរ។
\s5
\v 41 បន្ទាប់​មក ព្រះអង្គ​នឹង​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​ពួក​អ្នក​នៅ​ខាង​ឆ្វេង​ដៃព្រះអង្គថា៖ «ពួក​ត្រូវ​បណ្ដាសា​អើយ! ថយ​ចេញ​ឲ្យ​ឆ្ងាយ​ពី​យើង ហើយ​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង​ដែល​ឆេះ​អស់កល្ប​ជានិច្ច ជា​ភ្លើង​បម្រុង​ទុក​សំរាប់​ផ្ដន្ទាទោស​មារសាតាំង និង​បរិវារ​របស់​វា​នោះ​ទៅ!
\v 42 ព្រោះពេល​យើង​ឃ្លាន អ្នក​រាល់​គ្នា​ពុំ​បាន​ឲ្យ​ម្ហូប​អាហារ​យើង​បរិភោគ​ទេ កាល​យើង​ស្រេក អ្នក​រាល់​គ្នា​ក៏​ពុំ​បាន​ឲ្យ​ទឹក​យើង​ពិសា​ដែរ
\v 43 កាល​យើង​ជា​ជន​បរទេស​អ្នក​រាល់​គ្នា​ពុំ​បាន​ទទួល​យើង​ឲ្យ​ស្នាក់​អាស្រ័យ​ឡើយ កាល​យើង​គ្មាន​សម្លៀកបំពាក់ អ្នក​រាល់​គ្នា​ក៏​ពុំ​បាន​យក​សម្លៀកបំពាក់​មកឲ្យ​យើង​ដែរ កាល​យើង​មាន​ជំងឺ និង​ជាប់​ឃុំឃាំង អ្នក​រាល់​គ្នា​ពុំ​បាន​មក​មើលយើង​ទាល់​តែ​សោះ»។
\s5
\p
\v 44 បន្ទាប់​មកពួក​នោះ​នាំ​គ្នា​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «​ព្រះអម្ចាស់អើយ! តើ​យើង​ខ្ញុំ​មាន​ដែល​បាន​ឃើញ​ព្រះអង្គ​ឃ្លាន ឃើញ​ព្រះអង្គ​ស្រេក ឃើញ​ព្រះអង្គ​ជា​ជន​បរទេស ឃើញ​ព្រះអង្គ​គ្មាន​សម្លៀកបំពាក់ ឃើញ​ព្រះអង្គ​ប្រឈួន ឬ​ជាប់​ឃុំឃាំង ហើយ​យើង​ខ្ញុំ​មិន​ដែល​ជួយ​ព្រះអង្គ​សោះ​ពី​អង្កាល់ណា?»។
\p
\v 45 ព្រះអង្គនឹង​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «យើង​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ប្រាកដ​ថា គ្រប់​ពេល​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​បាន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ទាំង​នោះ ចំពោះ​អ្នក​តូចតាច​ជាង​គេ​បំផុត​ម្នាក់ អ្នក​រាល់​គ្នា​ក៏​ដូច​ជា​មិន​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​យើង​ដែរ។
\v 46 អ្នក​ទាំង​នេះ​នឹង​ត្រូវ​ទទួល​ទោស​អស់កល្ប​ជានិច្ច រីឯ​អ្នក​សុចរិត​វិញ នឹង​ទទួល​ជីវិត​អស់កល្ប​ជានិច្ច»។
\s5
\c 26
\cl ជំពូក ២៦
\p
\v 1 កាល​ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទាំង​នេះរួច​ហើយ ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​កាន់​ពួក​សិស្ស​របស់ព្រះអង្គថា៖
\v 2 «អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ហើយ​ថា ពីរ​ថ្ងៃ​ទៀតដល់​បុណ្យ​ចម្លងហើយ បុត្រ​មនុស្សនឹងត្រូវគេបញ្ជូន​ទៅ​ឆ្កាង»។
\s5
\p
\v 3 ក្រោយមក ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ និង​ពួក​ព្រឹទ្ធាចារ្យ​របស់​ប្រជាជន ជួបជុំ​គ្នា​នៅ​ក្នុង​ដំណាក់​របស់​លោក​មហា​បូជាចារ្យ ឈ្មោះ​កៃផាស
\v 4 គេបាន​សម្រេច​ចិត្ត​ជា​មួយ​គ្នា រក​កលល្បិច​ចាប់​ព្រះយេស៊ូ​យក​ទៅ​ធ្វើ​គុត។
\v 5 ដ្បិតគេ​និយាយ​គ្នា​ថា៖ «កុំ​ចាប់​ក្នុង​ពេល​បុណ្យ​ឡើយ ក្រែងលោ​កើត​ចលាចល​ក្នុង​ចំណោម​ប្រជាជន»។
\s5
\p
\v 6 កាលព្រះយេស៊ូ​គង់​នៅ​ភូមិ​បេថានី ក្នុង​ផ្ទះ​របស់​ស៊ីម៉ូន ជា​មនុស្ស​ឃ្លង់។
\v 7 ពេល​ព្រះយេស៊ូ​កំពុង​សោយ​ព្រះស្ងោយ មាន​ស្ត្រី​ម្នាក់​ចូល​មក​រក​ព្រះអង្គ ទាំង​កាន់​ដប​ថ្ម​កែវមានប្រេងក្រអូបដ៏​​មាន​តម្លៃ​ថ្លៃ នាង​យក​ប្រេង​ក្រអូប​នោះ​ចាក់​លើ​ព្រះសិរសា​ព្រះអង្គ។
\v 8 ប៉ុន្តែពេលពួក​សិស្ស​ឃើញ​ដូច្នេះ​ទាស់​ចិត្ត​ជា​ខ្លាំង ហើយ​ពោល​ថា៖ «ម្ដេច​ក៏​ខ្ជះខ្ជាយ​អ៊ីចឹង!
\v 9 បើ​យកនាង​ប្រេង​ក្រអូប​នេ​ទៅ​លក់​មុខ​ជា​បាន​ប្រាក់​ច្រើនណាស់ សម្រាប់​ចែក​ទាន​ដល់​ជន​ក្រីក្រ»​។
\s5
\p
\v 10 ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូ​ជ្រាប​គំនិត​របស់​គេ ក៏មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ហេតុ​អ្វី​បាន​ជាអ្នករាល់គ្នា​រក​រឿង​នាង​ដូច្នេះ? ព្រោះនាង​បាន​ធ្វើ​ការដ៏​ល្អ​ចំពោះ​ខ្ញុំ។
\v 11 អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ជន​ក្រីក្រ​នៅ​ជា​មួយអ្នក​រហូត រីឯ​ខ្ញុំ​វិញ ខ្ញុំ​មិន​នៅ​ជា​មួយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​រហូត​នោះទេ។
\s5
\v 12 ដ្បិតកាលនាង​បាន​ចាក់​ប្រេង​លាប​រូប​កាយ​ខ្ញុំ​ដូច្នេះ ដើម្បី​ធ្វើ​ពិធី​បញ្ចុះ​សព​របស់ខ្ញុំ​។
\v 13 ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ប្រាកដ​ថា គ្រប់​ទី​កន្លែង​ក្នុង​ពិភព​លោក​ទាំង​មូល ពេល​ណា​គេ​ប្រកាស​ដំណឹងល្អ គេ​នឹងនិយាយ​អំពី​កិច្ចការ​ដែល​នាង​បាន​ធ្វើ​នេះ​ដែរ ដើម្បី​រំលឹក​អំពី​នាង»។
\s5
\p
\v 14 ពេល​នោះ សិស្ស​ម្នាក់​ក្នុង​ក្រុម​សិស្ស​ទាំង​ដប់ពីរ​ឈ្មោះ យូដាស​អ៊ីស្ការីយ៉ុត បាន​ទៅ​ជួប​ក្រុម​នាយក​បូជាចារ្យ
\v 15 ហើយជម្រាបថា៖ «បើ​ខ្ញុំ​ប្រគល់​លោក​យេស៊ូ​ជូន​អស់​លោក តើ​អស់​លោក​ឲ្យ​អ្វីដល់​ខ្ញុំ»? ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ​ក៏​រាប់​ប្រាក់​ឲ្យគាត់​សាមសិប​ស្លឹង​។
\v 16 ចាប់​ពី​ពេល​នោះ​មក យូដាស​រក​ឱកាស​ ដើម្បី​នាំ​គេ​ទៅ​ចាប់​ព្រះយេស៊ូ។
\s5
\p
\v 17 នៅ​ថ្ងៃ​ដំបូង​នៃ​ពិធី​បុណ្យ​នំបុ័ង​ឥត​មេ ពួកសិស្ស​នាំ​គ្នា​មក​គាល់​ព្រះយេស៊ូ​ទូល​ថា៖ «តើ​ព្រះគ្រូ​ចង់​ឲ្យ​យើង​ខ្ញុំ​រៀបចំ​ជប់លៀង ជូន​ក្នុង​ឱកាស​បុណ្យ​ចម្លង​នៅ​កន្លែង​ណា?»
\p
\v 18 ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ចូរ​នាំ​គ្នា​ទៅ​​ក្នុងទីក្រុង ប្រាប់​បុរស​ម្នាក់ថា លោក​គ្រូ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ពេល​កំណត់​របស់​ខ្ញុំ​ជិត​មក​ដល់​ហើយ ខ្ញុំ​នឹង​ធ្វើ​ពិធី​បុណ្យ​ចម្លង​ជា​មួយ​សិស្សរបស់​ខ្ញុំ​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​អ្នក»។
\v 19 ពួកសិស្ស​នាំ​គ្នា​ធ្វើ​តាម​ដូច​ព្រះយេស៊ូ​បង្គាប់ ហើយ​រៀបចំ​ម្ហូប​អាហារ សម្រាប់​បុណ្យ​ចម្លង។
\s5
\p
\v 20 លុះ​ដល់​ល្ងាចចូលមកដល់ ព្រះអង្គ​បរិភោគរួម​តុ​ជា​មួយ​សិស្ស​ទាំង​ដប់ពីរ​រូប
\v 21 នៅ​ពេលពួកគេកំពុង​បរិភោគ ទ្រង់មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ច្បាស់​ថា ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​រាល់​គ្នា មាន​ម្នាក់​នឹងក្បត់​ខ្ញុំ»។
\p
\v 22 ពួក​សិស្ស​ព្រួយ​ចិត្ត​ក្រៃលែង ម្នាក់ៗ​ទូល​សួរ​ព្រះអង្គ​ថា៖ «បពិត្រ​ព្រះអម្ចាស់! តើ​ទូលបង្គំ​ឬព្រះអង្គ?»
\s5
\p
\v 23 ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​វិញ​ថា៖ «អ្នក​ជ្រលក់​នំបុ័ង​ក្នុង​ចាន​ជា​មួយ​ខ្ញុំ គឺ​អ្នក​នោះ​ហើយ​ដែល​ក្បត់​ខ្ញុំ​។
\v 24 បុត្រ​មនុស្ស​ត្រូវ​ទៅ ដូច​មាន​ចែង​ទុក​ក្នុង​គម្ពីរ​អំពី​លោក​ស្រាប់។ ប៉ុន្តែ អ្នក​ដែល​ក្បត់បុត្រ​មនុស្ស នឹង​ត្រូវ​វេទនា​ជា​មិន​ខាន។ ចំពោះ​អ្នក​នោះ បើ​មិន​បាន​កើត​មក​ទេ នោះ​ប្រសើរ​ជាង!
\p
\v 25 យូដាស​ជា​អ្នក​ក្បត់​ព្រះអង្គ ទូល​សួរ​ថា៖ «តើ​ខ្ញុំ​ឬ លោកគ្រូ? ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​ថា៖ «អ្នក​និយាយ​នឹងត្រូវ​ហើយ»។
\s5
\p
\v 26 នៅ​ពេលពួកគេ​កំពុង​បរិភោគ ព្រះយេស៊ូ​យក​នំបុ័ង​មក​កាន់ ហើយអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ រួចក៏​កាច់​ប្រទាន​ឲ្យ​ពួក​សិស្ស ដោយ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «នេះ​ជា​រូប​កាយ​ខ្ញុំ សូមពិសា​ចុះ»។
\s5
\v 27 ព្រះអង្គ​យក​ពែង​មក​កាន់ ហើយអរ​ព្រះគុណ​ព្រះជាម្ចាស់ រួច​ប្រទាន​ឲ្យ​ពួក​សិស្ស ទាំង​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «សុំ​​ពិសា​ទាំង​អស់​គ្នា​ចុះ
\v 28 ដ្បិតនេះ​ជា​លោហិត​របស់​ខ្ញុំ ជាលោហិត​នៃ​សម្ពន្ធមេត្រី​ដែល​ត្រូវ​បង្ហូរ ដើម្បី​លើកលែង​ទោសដល់​មនុស្ស​ទាំង​អស់​ឲ្យរួច​ពី​បាប។
\v 29 ប៉ុន្តែខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា ខ្ញុំ​នឹង​មិន​ពិសា​ស្រា​ទំពាំងបាយជូរនេះ​ទៀត​ឡើយ រហូត​ដល់​ថ្ងៃ​ដែល​ខ្ញុំ​នឹង​ពិសា​ស្រា​ទំពាំងបាយជូរ​ថ្មី ជា​មួយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នៅ​ក្នុង​ព្រះរាជ្យ​នៃ​ព្រះបិតា​របស់ខ្ញុំ»។
\s5
\p
\v 30 ក្រោយ​ពី​ពួកគេបាន​ច្រៀងបទ​ទំនុកតម្កើង​រួច​ហើយ ព្រះយេស៊ូ​យាង​ឆ្ពោះ​ទៅ​ភ្នំ​ដើម​អូលីវ ជា​មួយ​ពួក​សិស្ស។
\v 31 ព្រះយេស៊ូ​ក៏មាន​ព្រះបន្ទូលទៅពួកសិស្ស​ថា៖ យប់​នេះ អ្នក​ទាំង​អស់​គ្នា​នឹង​បោះបង់​ខ្ញុំ​ចោល​ ដ្បិត​មាន​ចែង​ទុក​មក​ថា៖ «យើង​នឹង​វាយ​សម្លាប់​អ្នក​គង្វាល ហើយ​ហ្វូង​ចៀម​​នឹង​ត្រូវ​ខ្ចាត់ខ្ចាយ។
\m
\v 32 ប៉ុន្តែ ក្រោយ​ពេល​ខ្ញុំ​មាន​ជីវិត​រស់​ឡើង​វិញ ខ្ញុំ​នឹង​ទៅ​ស្រុក​កាលីឡេ​មុន​អ្នក​រាល់​គ្នា»។
\s5
\p
\v 33 ប៉ុន្តែ ​ពេត្រុស​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «ទោះ​បី​អ្នក​ឯ​ទៀត​បោះបង់​ចោល​ព្រះអង្គ​​ក៏​ដោយ ​ទូលបង្គំនឹង​មិន​​បោះបង់​ចោល​ព្រះអង្គ​ជា​ដាច់​ខាត»។
\p
\v 34 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​ថា៖ «ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​ដឹង​ច្បាស់​ថា នៅ​យប់​នេះ​ឯង មុន​មាន់​រងាវ អ្នក​នឹង​បដិសេធ​មិន​ស្គាល់​ខ្ញុំបី​ដង​»។
\p
\v 35 ​ពេត្រុស​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «ទោះ​បី​ទូលបង្គំ​ត្រូវ​ស្លាប់​ជា​មួយ​ព្រះអង្គ​ក៏​ដោយ ក៏​ទូលបង្គំ​មិន​បដិសេធថា មិន​ស្គាល់​ព្រះអង្គ​ឡើយ»។ សិស្ស​ឯ​ទៀតៗ​ក៏​ទូល​ព្រះអង្គ ដូច​​ពេត្រុស​ដែរ។
\s5
\p
\v 36 ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូ​យាង​ទៅ​ជា​មួយ​ពួក​សិស្សដល់​កន្លែង​មួយ ឈ្មោះ​កេតសេម៉ានី ហើយព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ ពួកអ្នកទាំងអ្ស់គ្នា​អង្គុយ​នៅ​ទី​នេះ​សិនចុះ ខ្ញុំ​ទៅ​អធិស្ឋាន​នៅ​ត្រង់​កន្លែង​នោះ។
\v 37 ព្រះអង្គ​នាំ​ពេត្រុស និង​កូន​របស់​លោក​សេបេដេ​ទាំង​ពីរ​នាក់​ទៅ​ជា​មួយ ពេល​នោះព្រះអង្គ​ចាប់​ផ្ដើម​ព្រួយ​ព្រះហឫទ័យ ហើយ​​អន្ទះសា​ពន់ប្រមាណ
\v 38 ក្រោយមកទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​កាន់​អ្នក​ទាំង​បី​ថា៖ «ខ្ញុំ​ព្រួយ​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង​ស្ទើរ​តែ​ស្លាប់ អ្នក​រាល់​គ្នា​នៅ​ទី​នេះ​សិន​ហើយ ចូរ​ប្រុង​ស្មារតី​​ជា​មួយ​ខ្ញុំ»។
\s5
\v 39 ព្រះអង្គ​យាង​ទៅ​មុខ​បន្តិច ក្រាប​ព្រះភក្ត្រ​ដល់​ដី​ហើយអធិស្ថាន​ថា៖ «ឱ​ព្រះបិតា​អើយ! ប្រសិន​បើ​បាន សូម​ឲ្យ​ពែង​នេះរំលង​ឆ្ងាយ​ពី​ទូលបង្គំ​ទៅ។ ប៉ុន្តែ សូម​កុំ​ធ្វើ​តាម​បំណង​ទូលបង្គំ​ឡើយ សូម​ឲ្យ​បាន​សម្រេច​តាម​ព្រះហឫទ័យ​របស់​ព្រះអង្គ​វិញ»។
\v 40 ព្រះអង្គ​យាង​មក​រក​ពួក​សិស្ស ឃើញ​គេ​កំពុង​តែ​ដេក​លក់ ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​​ពេត្រុស​ថា៖ «តើអ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ស៊ូ​ទ្រាំ​ប្រុង​ស្មារតី​ជា​មួយ​ខ្ញុំ សូម្បី​តែ​មួយ​ម៉ោង​ក៏​មិន​បាន​ដែរ​ឬអី?
\v 41 ចូរ​ប្រុង​ស្មារតី ហើយ​អធិស្ឋាន កុំ​ឲ្យ​ចាញ់​ការ​ល្បួង​ឡើយ។ វិញ្ញាណ​របស់​មនុស្ស​ប្រុង​ប្រៀប​បាន​មែន តែ​សាច់ឈាមរបស់គេ​នៅ​ទន់​ខ្សោយ»។
\s5
\v 42 ព្រះអង្គ​យាង​ចេញ​ទៅអធិស្ថាន​លើក​ទី​ពីរ​ ទ្រង់មានព្រះបន្ទួលថា៖ «ឱ​ព្រះបិតា​អើយ! ប្រសិន​បើ​ទូលបង្គំ​ត្រូវ​តែ​ទទួល​ពែង​នៃ​ទុក្ខ​លំបាក​នេះ​ចៀស​ពុំ​បាន​ទេ​នោះ សូម​ឲ្យ​បាន​សម្រេច​តាម​ព្រះហឫទ័យ​របស់​ព្រះអង្គ​ចុះ»។
\v 43 ព្រះអង្គវិល​ត្រឡប់​ទៅ​រក​ពួក​សិស្ស​ម្ដង​ទៀត ឃើញ​គេ​ដេក​លក់ ដ្បិត​គេ​ងងុយ​ពេក បើក​ភ្នែក​ពុំ​រួច​សោះ។
\v 44 ព្រះអង្គ​ក៏​យាង​ចាក​ចេញ​ពី​គេ​ទៅ​អធិស្ឋាន​ជា​លើក​ទី​បី ហើយ​ទូលអង្វរ​ដោយ​ពាក្យ​ដដែល។
\s5
\v 45 បន្ទាប់​មក ព្រះអង្គ​វិល​មក​រក​សិស្ស​វិញ មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «តើអ្នក​រាល់​គ្នា​នៅ​តែ​ដេក​លក់ ហើយនាំគ្នា​សម្រាក​ដល់​អង្កាល់​ទៀត? ដ្បិត​ពេល​កំណត់​ដែល​បុត្រ​មនុស្ស​ត្រូវ​គេ​បញ្ជូន​ទៅ​ក្នុង​កណ្ដាប់​ដៃ ​របស់​មនុស្ស​បាបជិតមកដល់​ហើយ។
\v 46 ចូរ​ក្រោក​ឡើង! យើង​នាំ​គ្នា​ទៅ មើល៍ ​អ្នក​ដែល​ក្បត់​ខ្ញុំ​មក​ជិត​ដល់​ហើយ»។
\s5
\p
\v 47 កាលព្រះអង្គ​កំពុង​តែ​មាន​ព្រះបន្ទូល​នៅ​ឡើយ ស្រាប់​តែ​យូដាស​ជា​សិស្ស​ម្នាក់ ក្នុង​ចំណោម​សិស្ស​ទាំង​ដប់ពីរបាន​មក​ដល់ ដោយនាំ​បណ្ដាជន​ជា​ច្រើន​ដែលពួក​នាយក​បូជាចារ្យ និង​ពួក​ព្រឹទ្ធាចារ្យ​របស់​ប្រជាជន​បាន​ចាត់​អ្នក​ទាំង​នោះ ឲ្យ​មក ទាំងកាន់​ដាវ កាន់​ដំបង​មក​ជា​មួយ​ផង។ ។
\v 48 ម្នាក់​ដែលក្បត់​ព្រះយេស៊ូ បានប្រាប់​សញ្ញា​មួយ​ថា៖ «បើខ្ញុំ​ថើប​អ្នក​ណា គឺ​អ្នក​នោះ​ហើយ សុំ​ចាប់​គាត់​ទៅ»។
\s5
\v 49 ភ្លាមនោះ​យូដាស​មក​ដល់​ គាត់​ដើរ​តម្រង់​មក​រក​ព្រះយេស៊ូ​ទូល​ថា៖ «ជម្រាប​សួរ​លោកគ្រូ! រួច​ក៏ថើប​ព្រះអង្គ។
\p
\v 50 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​ថា៖ «សម្លាញ់​អើយ! ធ្វើអ្វីដែលអ្នកចង់​ធ្វើ​ទៅ​ចុះ»។ ពេល​នោះ បណ្ដាជន​ក៏​នាំ​គ្នា​ចូល​មក​ចាប់​ព្រះអង្គ។
\s5
\v 51 មាន​ម្នាក់​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​អ្នក​ដែល​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះយេស៊ូ បាន​ហូត​ដាវចេញមក​កាប់​អ្នក​បម្រើរបស់​លោក​មហា​បូជាចារ្យ ដាច់​ស្លឹក​ត្រចៀក។
\v 52 បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​អ្នក​នោះ​ថា៖ «ទុក​ដាវ​អ្នក​ទៅ​ក្នុង​ស្រោម​វិញ​ទៅ ដ្បិត​អស់​អ្នក​ដែល​ប្រើ​ដាវ​នឹង​ត្រូវ​ស្លាប់​ដោយ​មុខ​ដាវ​។
\v 53 តើអ្នក​ស្មាន​ថា ខ្ញុំ​មិន​អាច​អង្វរករ​ព្រះបិតា​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ចាត់​ទេវតា​ជាង​ដប់ពីរ​កងពល មក​ជួយ​ខ្ញុំ​បាន​ភ្លាមៗ​ទេ​ឬអី?
\v 54 បើ​ធ្វើ​ដូច្នោះ តើធ្វើ​ម្ដេច​នឹង​បាន​ស្រប​តាម​សេចក្ដី​ដែល​មាន​ចែង​ទុក​ក្នុង​គម្ពីរ អំពី​ហេតុការណ៍​ដែល​ត្រូវ​តែ​កើត​ឡើង​នេះទៅ»?
\s5
\v 55 ពេល​នោះ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​កាន់​មហាជន​ថា៖ «អស់​លោក​កាន់​ដាវ​កាន់​ដំបង​មក​ចាប់​ខ្ញុំ​ ដូចជាមកចាប់ចោរអញ្ចឹង? ខ្ញុំ​​អង្គុយ​បង្រៀន​នៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារ​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ តែ​អស់​លោក​ពុំ​បាន​ចាប់​ខ្ញុំ​ទេ។
\v 56 ប៉ុន្តែហេតុការណ៍​ទាំង​នេះ​កើត​ឡើង ដើម្បី​ឲ្យបាន​ស្រប​តាម​សេចក្ដី ដែល​មាន​ចែង​ទុក​ក្នុង​គម្ពីរ​ព្យាការី»។ ពេល​នោះ ពួក​សិស្ស​នាំ​គ្នា​រត់ចោល​ព្រះអង្គ​អស់​ទៅ។
\s5
\p
\v 57 ពួកអ្នកដែលចាប់​ព្រះយេស៊ូ​ នាំគ្នា​បណ្ដើរ​ព្រះអង្គ​ទៅ​ដល់​ដំណាក់​របស់​លោក​កៃផាសជា​មហា​បូជាចារ្យ។ ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​ព្រឹទ្ធា​ចារ្យ ជួបជុំ​គ្នា​នៅ​ទី​នោះ។
\v 58 ប៉ុន្តែ​ពេត្រុស​ដើរ​តាម​ព្រះអង្គ​ពី​ចម្ងាយ គាត់​តាម​រហូត​ដល់​ទីធ្លា​ខាង​ក្នុង​ដំណាក់​របស់​មហា​បូជាចារ្យ ហើយ​អង្គុយ​ជា​មួយ​កង​រក្សា​ព្រះវិហារ រងចង់មើល​ហេតុការណ៍​នឹង​ទៅ​ជា​យ៉ាង​ណា។
\s5
\v 59 ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ និង​ក្រុម​ប្រឹក្សា​ជាន់​ខ្ពស់ នាំ​គ្នា​រក​ពាក្យ​ចោទ​ប្រកាន់ មួល​បង្កាច់​ព្រះយេស៊ូ ដើម្បី​កាត់​ទោស​ប្រហារ​ជីវិត​ព្រះអង្គ
\v 60 ទោះ​បី​មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ធ្វើ​សាក្សី​ក្លែងក្លាយ​ក៏​ដោយ ក៏​គេ​រក​មិនឃើញកំហុសព្រះអង្គដែរ។ តែមាន​បុរស​ពីរ​នាក់​នាំ​គ្នា​ចូល​មក
\v 61 ពោល​ថា៖ «អ្នក​នេះ​បាន​អះអាង​ថា ខ្ញុំ​អាច​រុះ​ព្រះវិហារ​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​ចោល ហើយ​សង់​ឡើង​វិញ​បាន​ក្នុង​រវាង​បី​ថ្ងៃ»។
\s5
\p
\v 62 លោក​មហា​បូជាចារ្យ​ក្រោក​ឈរ​ឡើង សួរ​ព្រះអង្គ​ថា៖ តើអ្នកឆ្លើយយ៉ាងម៉េចចំពោះ​អ្នក​ចោទ​ប្រកាន់​អ្នក​ទាំង​នេះ?
\v 63 ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូ​នៅ​ស្ងៀម លោក​មហា​បូជាចារ្យ​សួរ​ព្រះអង្គ​ទៀត​ថា៖ ចូរបញ្ជាអ្នក​នាមព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះជន្ម​គង់​នៅ តើ​អ្នក​ពិត​ជា​ព្រះគ្រិស្ដ ជា​ព្រះបុត្រា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​មែន​ឬ?
\p
\v 64 ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​លោក​ថា៖ «ត្រូវ​ដូច​លោក​និយាយអ៊ីចឹង ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​សុំ​បញ្ជាក់​ប្រាប់​អស់​លោក​ថា អំណើះ​ត​ទៅ អស់​លោក​នឹង​ឃើញ បុត្រ​មនុស្ស​គង់​នៅ​ខាង​ស្ដាំ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ឫទ្ធានុភាព ហើយ​នឹង​យាង​មក​លើ​ពពក​ក្នុង​ផ្ទៃ​មេឃ»។
\s5
\p
\v 65 ពេល​នោះ លោក​មហា​បូជាចារ្យ​ហែក​អាវ​របស់​លោក​ ហើយ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «ជន​នេះ​បាន​ពោល​ពាក្យ​ប្រមាថ​ព្រះជាម្ចាស់​! តើយើង​នៅរក​សាក្សីទៀត​ធ្វើអី? មើល៍ អស់​លោក​បានឮ​អ្នក​នេះ​ពោល​ពាក្យ​ប្រមាថ​ព្រះជាម្ចាស់​អំបាញ់​មិញ​ស្រាប់។
\v 66 តើ​អស់​លោក​គិត​យ៉ាង​ណាដែរ?» ពួក​គេ​ឆ្លើយ​ឡើង​ថា៖ «អ្នក​នេះ​ត្រូវ​មាន​ទោស​ដល់​ជីវិត!»
\s5
\v 67 ក្រោយមកគេ​ក៏​នាំ​គ្នា​ស្ដោះ​ទឹក​មាត់​ដាក់​ព្រះភក្ត្រ​ព្រះអង្គ ហើយគេ​វាយ​តប់​ព្រះអង្គ ហើយ​អ្នក​ខ្លះ​ទះ​កំផ្លៀង​ព្រះអង្គ
\v 68 ទាំង​ពោល​ថា៖ «ទាយ​មើល៍ ព្រះគ្រិស្ដ​អើយ អ្នក​ណា​វាយ​ព្រះអង្គ?»
\s5
\p
\v 69 ពេល​នោះ ​ពេត្រុស​អង្គុយ​នៅ​ខាង​ក្រៅ​ក្នុង​ទីធ្លា ហើយមាន​ស្ត្រី​បម្រើ​របស់​មហា​បូជាចារ្យ​ម្នាក់​ចូល​មក​ជិត​គាត់ និយាយថា៖ «អ្នក​ឯង​ជា​បក្ស​ពួក​របស់​យេស៊ូ ជា​អ្នក​ស្រុក​កាលីឡេ​ដែរ»។
\p
\v 70 ប៉ុន្តែ គាត់​ប្រកែក​ថានៅមុខពួកគេថា៖ «ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ថា នាង​ចង់​និយាយ​អំពី​រឿង​អ្វី​ឡើយ»។
\s5
\p
\v 71 ពេល​ពេត្រុស​ដើរ​ចេញ​ពី​ទី​នោះ ឆ្ពោះ​ទៅ​រក​ខ្លោង​ទ្វារ មាន​ស្ត្រី​បម្រើ​ម្នាក់​ទៀត​ឃើញ​គាត់​ហើយ​និយាយ​ថា៖ «អ្នក​នេះ​ជា​បក្ស​ពួក​របស់​យេស៊ូ​ជា​អ្នក​ភូមិ​ណាសារ៉ែត​ដែរ»។
\p
\v 72 លោក​ពេត្រុស​ក៏​ប្រកែក​សា​ជា​ថ្មី​ទាំង​ស្បថ​ថា៖ «ខ្ញុំ​មិន​ស្គាល់​អ្នក​នោះ​ទេ!»
\s5
\p
\v 73 បន្តិច​ក្រោយ​មក អស់​អ្នក​ដែល​នៅ​ទី​នោះ នាំ​គ្នា​ចូល​ទៅ​ជិត​ពេត្រុស​ហើយ​ពោល​ថា៖ «អ្នក​ឯង​ពិត​ជា​បក្ស​ពួក​របស់​អ្នក​ទាំង​នោះ ព្រោះ​សម្តី​អ្នក​ឯង​បញ្ជាក់​ច្បាស់​ថា អ្នក​ឯង​មក​ពី​ស្រុក​កាលីឡេ​មែន»។
\p
\v 74 ​ពេត្រុស​ក៏​ពោល​ឡើង​ថា៖ «គាត់ចាប់ផ្តើមស្បថថា ខ្ញុំ​មិន​ដែល​ស្គាល់​អ្នក​នោះ​ទាល់​តែ​សោះ» ភ្លាម​នោះ ស្រាប់​តែ​មាន់​រងាវ​ឡើង
\p
\v 75 ​ពេត្រុស​ក៏​នឹក​ឃើញ​ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះយេស៊ូ​​ថា៖ «មុន​មាន់​រងាវ អ្នក​នឹង​បដិសេធ​មិន​ស្គាល់​ខ្ញុំបី​ដង»។ បន្ទាប់មក​​ ​ពេត្រុស​ចាក​ចេញ​ពី​ទី​នោះ ហើយ​យំ​សោក​យ៉ាង​ខ្លោចផ្សា។
\s5
\c 27
\cl ជំពូក ២៧
\p
\v 1 លុះពេលព្រឹក​បានមកដល់ ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ និង​ព្រឹទ្ធា​ចារ្យរបស់​ប្រជាជន​ប្រជុំ​គ្នា ហើយ​សម្រេចចិត្ត​ធ្វើ​គុត​ព្រះយេស៊ូ។
\v 2 ពួកគេ​​ចង​ព្រះអង្គ ហើយបញ្ជូន​ទៅ​លោក​ពីឡាត​ជា​ទេសាភិបាល។
\s5
\p
\v 3 កាល​យូដាស ជា​អ្នក​ដែល​ក្បត់​ព្រះយេស៊ូ ឃើញ​គេ​កាត់​ទោស​ព្រះអង្គ​ដូច្នេះ គាត់​សោកស្ដាយ​ជា​ខ្លាំង ក៏​យក​ប្រាក់​សាមសិប​ស្លឹង​ទៅ​ប្រគល់​ឲ្យ​ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ និង​ពួក​ព្រឹទ្ធាចារ្យ​វិញ
\v 4 ហើយ​ពោល​ថា៖ «ខ្ញុំ​បាន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប ព្រោះ​ខ្ញុំ​បានក្បត់មនុស្ស​ឥត​ទោស​ទៅឲ្យ​គេ​បង្ហូរ​ឈាម»។ ប៉ុន្តែពួក​គេ​ឆ្លើយ​ថា៖«តើរឿង​នេះ​មាន​ទាក់ទង​អ្វី​នឹង​យើង​ទៅ? ជា​រឿង​របស់​អ្នក​ទេ​តើ»។
\v 5 បន្តាប់មកយូដាស​បាច​ប្រាក់​នោះ​នៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារហើយ​ចេញ​ទៅ​ចង​ក​សម្លាប់​ខ្លួនទៅ។
\s5
\v 6 ពួក​នាយក​បូជាចារ្យបាន​រើស​ប្រាក់​នោះ ហើយ​ពោល​ថា៖ «គ្មាន​ច្បាប់​នឹង​បញ្ចូល​ប្រាក់​នេះ​ទៅ​ក្នុង​ហិប​តង្វាយ​ឡើយ ព្រោះ​វាជា​ប្រាក់​បង់​ថ្លៃ​ឈាម»​។
\v 7 ពួកគេបាន​ពិភាក្សា​គ្នា​ហើយ គេ​ក៏​យក​ប្រាក់​នោះ​ទៅ​ទិញ​ដី​ចម្ការរបស់​ជាង​ស្មូន ទុក​ធ្វើ​ជា​កន្លែង​បញ្ចុះ​សព​ជន​បរទេស។
\v 8 ព្រោះហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​គេ​ហៅ​ចម្ការ​នោះ​ថា «ចម្ការ​បង្ហូរឈាម» រហូត​មក​ទល់​សព្វ​ថ្ងៃនេះ។
\s5
\v 9 ហេតុការណ៍​នេះ​កើត​ឡើង ស្រប​នឹង​សេចក្ដី​ដែល​មាន​ចែង​ទុក តាម​រយៈ​ព្យាការី​យេរេមាមក​ថា៖ «គេ​បាន​យក​ប្រាក់​សាមសិប​ស្លឹង ជា​ប្រាក់​ដែល​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​សន្មត​ថា​ជា​ថ្លៃ​ទិញ​លោក​នោះ
\v 10 ហើយ​គេ​បាន​យក​ប្រាក់​នោះ​ទៅ​ទិញ​ចំការ​របស់​ជាង​ស្មូន ដូច​ព្រះអម្ចាស់​បង្គាប់​មក​ខ្ញុំ​»។
\s5
\p
\v 11 ឥឡួវនេះព្រះយេស៊ូ ឈរ​នៅ​ចំពោះ​មុខ​លោក​ទេសា​ភិបាល​ ​លោក​សួរ​ព្រះអង្គ​ថា៖ «តើ​អ្នក​ជា​ស្ដេចរបស់​យូដា​មែន​ឬ?» ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ត្រូវដូចលោក​​មាន​ប្រសាសន៍​ហើយ»។
\p
\v 12 ប៉ុន្តែពួក​នាយក​បូជាចារ្យ និង​ពួក​ព្រឹទ្ធាចារ្យ​នាំ​គ្នា​ចោទ​ប្រកាន់​ព្រះអង្គ តែ​ព្រះអង្គ​ពុំ​ឆ្លើយ​អ្វី​ទាល់​តែ​សោះ។
\v 13 បន្ទាប់មកលោក​ពីឡាត​សួរ​ព្រះអង្គ​ថា៖ «តើអ្នក​មិន​ឮការ​ទាំង​ប៉ុន្មាន ដែល​គេ​ចោទ​ប្រកាន់​អ្នក​ទេ​ឬ»?
\v 14 ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គ​ពុំ​បាន​ឆ្លើយ​តប​មួយ​ម៉ាត់ណា​សោះ​ឡើយ ជា​ហេតុ​នាំ​ឲ្យ​លោក​ទេសា​ភិបាល​ងឿងឆ្ងល់​ជា​ខ្លាំង។
\s5
\v 15 ពេលនោះជា​រៀង​រាល់​ឆ្នាំ ក្នុង​ឱកាស​បុណ្យ​ចម្លង លោក​ទេសា​ភិបាល​តែងតែ​ដោះលែង​អ្នក​ទោស​ម្នាក់ តាម​សំណូម​ពរ​របស់​បណ្ដាជន។
\v 16 នៅ​ពេល​នោះ មាន​អ្នក​ទោស​ដ៏​ល្បី​ម្នាក់ ឈ្មោះ​​បារ៉ាបាស។
\s5
\v 17 កាល​បណ្ដាជន​មក​ជុំ​គ្នា​ហើយ លោក​ពីឡាត​សួរ​គេ​ថា៖ «តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ដោះ​លែង​អ្នក​ណា? ដោះ​លែង​​បារ៉ាបាស ឬ​យេស៊ូ​ហៅ​ព្រះគ្រិស្ដ?»
\v 18 លោក​ពីឡាត​មាន​ប្រសាសន៍​ដូច្នេះ មក​ពី​លោក​ជ្រាប​ថា ពួក​គេ​បញ្ជូន​ព្រះយេស៊ូ​មក​លោក ព្រោះ​គេ​មាន​ចិត្ត​ច្រណែន។
\p
\v 19 នៅ​ពេល​ដែល​លោក​ពីឡាត អង្គុយ​នៅ​លើ​វេទិកា​កាត់​ក្ដី ភរិយា​របស់​លោក​បាន​ចាត់​គេ​ឲ្យ​មក​ជម្រាបថា៖ «កុំ​ឡូកឡំ​នឹង​រឿង​មនុស្ស​ឥត​ទោស​នេះ​ធ្វើ​អ្វី។ ដ្បិតតែ​រឿង​បុរស​នេះ ខ្ញុំ​យល់សប្ដិ​អាក្រក់​ណាស់»។
\s5
\p
\v 20 ពេលនោះពួក​នាយក​បូជាចារ្យ និង​ពួក​ព្រឹទ្ធា​ចារ្យ​នាំ​គ្នា​ញុះញង់​បណ្ដាជន ឲ្យសុំ​ដោះ​លែង​បារ៉ាបាស និង​សុំឲ្យ​ប្រហារ​ជីវិត​ព្រះយេស៊ូ។
\v 21 លោក​ទេសា​ភិបាល​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​គេ​ថា៖ «​ចំណោម​អ្នក​ទាំង​ពីរ​នេះ តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ដោះ​លែង​អ្នក​ណា?» ពួក​គេ​ឆ្លើយ​ថា៖ «បារ៉ាបាស»។
\p
\v 22 លោក​ពីឡាត​សួរ​ទៅ​គេ​ថា៖ «បើ​ដូច្នេះ តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ធ្វើ​អ្វី​ដល់​ឈ្មោះ យេស៊ូ ហៅ​ព្រះគ្រិស្ដ​នេះ?» ពួកគេ​ស្រែក​ឡើង​ទាំង​អស់​គ្នា​ថា៖ «យក​គាត់ទៅ​ឆ្កាង​ទៅ!»
\s5
\p
\v 23 បន្ទាប់មកលោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «តើ​អ្នក​នេះ​បាន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អាក្រក់​អ្វី?» គេ​នាំ​គ្នា​ស្រែក​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ឡើង​ថា៖ «យក​គាត់ទៅ​ឆ្កាង​ទៅ»។
\p
\v 24 ដោយ​លោក​ពីឡាត​ឃើញ​ថា មិនអាចធ្វើអ្វីលើសពីនេះទៀត ហើយ​ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ឃើញ​គេ​កើត​ចលាចល​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ឡើងៗ​ដូច្នេះ លោក​ក៏​យក​ទឹក​មក​លាង​ដៃ​នៅ​មុខ​បណ្ដាជន ហើយ​ពោល​ថា៖ «ខ្ញុំ​ឥត​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ក្នុង​ការ​បង្ហូរ​ឈាម​បុរស​នេះ​ឡើយ នេះ​ជា​បញ្ហា​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទេ»។
\s5
\p
\v 25 ប្រជាជន​ឆ្លើយ​ឡើង​ទាំង​អស់​គ្នា​ថា៖ «យើង​ខ្ញុំ និង​កូន​ចៅ​របស់​យើង​ខ្ញុំ នឹងទទួល​ខុស​ត្រូវ​ក្នុង​ការ​ប្រហារ​ជីវិត​ជន​នេះ»។
\v 26 បន្ទាប់មក លោក​ពីឡាត​ក៏​ដោះ​លែង​បារ៉ាបាស រីឯ​ព្រះយេស៊ូ​វិញ លោក​ឲ្យ​គេ​វាយ​នឹង​រំពាត់ រួច​បញ្ជូន​ព្រះអង្គ​ទៅ​ឲ្យគេ​ឆ្កាង។
\s5
\p
\v 27 បន្ទាប់​មក ពួកទាហានរបស់លោកទេសាភិបាលនាំព្រះយេស៊ូទៅទីធ្លាបន្ទាយ ហើយប្រមូលទាហានមកចោមរោមព្រះអង្គ។
\v 28 ពួកគេដោះព្រះពស្រ្តរបស់ព្រះអង្គចេញ ហើយពាក់អាវធំពណ៌ក្រហមទុំឲ្យព្រះអង្គវិញ
\v 29 ពួកគេធ្វើមកុដពីបន្លាមកពាក់លើព្រះសិរសាព្រះអង្គ ហើយយកដើមត្រែងមកដាក់ក្នុងព្រះហស្តស្តាំព្រះអង្គ ហើយពួកគេលុតជង្គុងចុះ ទាំងពោលពាក្យចំអកព្រះអង្គថា៖ «សូមថ្វាយបង្គំស្តេចសាសន៍យូដាអើយ!»
\s5
\v 30 ពួកបានគេស្តោះទឹកមាត់ និងយកដើមត្រែងនោះវាយព្រះសិរសាព្រះអង្គទៀតផង។
\v 31 ក្រោយ​ពី​បាន​ប្រមាថ​មើលងាយ​ព្រះអង្គ​រួច​ហើយ ពួក​គេ​ដោះ​អាវ​ធំ​ចេញ យក​ព្រះពស្ដ្រ​របស់​ព្រះអង្គ​មក​បំពាក់​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​វិញ រួច​បណ្ដើរ​ព្រះអង្គនាំ​យក​ទៅ​ឆ្កាង។
\s5
\p
\v 32 ពេល​ចេញ​ពី​ទីក្រុង​ទៅ គេ​ជួប​បុរស​ម្នាក់​ឈ្មោះ​ស៊ីម៉ូន ជា​អ្នក​ស្រុក​គីរេន គេ​បង្ខំ​គាត់​ឲ្យ​លី​ឈើ​ឆ្កាង​របស់​ព្រះអង្គ។
\v 33 លុះ​ពួកគេមក​ដល់​កន្លែង​មួយ​ឈ្មោះ គាល់កូថា ដែល​ប្រែ​ថា «ភ្នំ​លលាដ៍​ក្បាល»។
\v 34 គេ​យក​ស្រា​ទំពាំងបាយជូរ​លាយ​ជា​មួយ​ប្រមាត់ មក​ឲ្យ​ព្រះអង្គ​សោយ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូ​ក្រេប​បន្តិច ព្រះអង្គ​ពុំ​ព្រម​សោយ​ទេ។
\s5
\v 35 ក្រោយ​ពី​ឆ្កាង​ព្រះអង្គ​រួច​ហើយ ពួក​គេ​យក​សម្លៀកបំពាក់​របស់​ព្រះអង្គ​មក​ចាប់​ឆ្នោត​ចែក​គ្នា
\v 36 រួចហើយពួកគេ​អង្គុយ​យាម​ព្រះអង្គ​នៅ​ទី​នោះ។
\v 37 គេ​បាន​សរសេរ​ប្រកាសដាក់ខាងលើព្រះសិរសារបស់ព្រះអង្គ អំពី​ហេតុ​ដែល​គេ​ធ្វើ​ទោស​ព្រះអង្គ​ថា៖ «អ្នក​នេះគឺយេស៊ូ ជា​ស្ដេច​ជន​ជាតិ​យូដា»។
\s5
\v 38 ពួកគេ​បាន​ឆ្កាង​ចោរ​​ពីរ​នាក់​ជា​មួយ​និងព្រះយេស៊ូ​ដែរ ម្នាក់​នៅ​ខាង​ស្ដាំ ម្នាក់​ទៀត​នៅ​ខាង​ឆ្វេង។
\v 39 មនុស្សម្នា​ដែលដើរ​កាត់​តាម​នោះ នាំគ្នាប្រមាថ​មើលងាយ​ព្រះអង្គ គ្រវី​ក្បាល​ដាក់​ព្រះអង្គ
\v 40 ទាំង​ពោល​ថា៖ «អ្នក​រុះ​ព្រះវិហារ ហើយ​សង់​ឡើង​វិញ​តែ​បី​ថ្ងៃ​អើយ! ចូរ​សង្គ្រោះ​ខ្លួន​ឯង​មើល! បើ​អ្នក​ពិត​ជា​ព្រះបុត្រា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​មែន អញ្ជើញ​ចុះ​ពី​ឈើ​ឆ្កាង​មកមើល៍!»
\s5
\p
\v 41 ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​ព្រឹទ្ធាចារ្យ​ក៏​នាំ​គ្នា​ចំអក​ដាក់​ព្រះអង្គ​ដូច​គេ​ដែរ ដោយ​និយាយ​ថា៖
\v 42 «គាត់​បាន​សង្គ្រោះ​អ្នក​ឯ​ទៀតៗ តែ​មិន​អាច​សង្គ្រោះ​ខ្លួន​ឯង​បាន​ទេ។ គាត់​ជា​ស្ដេច​អ៊ីស្រាអែល ឲ្យ​គាត់​ចុះ​ពី​ឈើ​ឆ្កាង​ឥឡូវ​នេះ​មក ដើម្បី​ឲ្យយើង​ជឿ​ផង។
\s5
\v 43 គាត់​បាន​ទុក​ចិត្ត​លើ​ព្រះជាម្ចាស់ ទុក​ឲ្យ​ព្រះអង្គ​ដោះ​លែង​គាត់​ឥឡូវ​នេះ​ទៅ បើ​ព្រះជាម្ចាស់​គាប់​ព្រះហឫទ័យ​នឹង​គាត់​មែន។ ដ្បិត​គាត់​ពោល​ថា៖ «ខ្ញុំ​ជា​ព្រះបុត្រា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់»។
\v 44 សូម្បី​តែ​ចោរ​​ដែល​ជាប់​ឆ្កាង​ជា​មួយ​ព្រះយេស៊ូ​ ក៏​ជេរ​ប្រមាថ​ព្រះអង្គ​ដូច្នោះ​ដែរ។
\s5
\p
\v 45 ផែនដី​ទាំង​មូល​ងងឹត​សូន្យចាប់​ពី​ម៉ោងប្រាំមួយ រហូត​ដល់​ម៉ោង​ប្រាំបួន។
\v 46 ប្រមាណ​ជា​ម៉ោង​បី​រសៀល ព្រះយេស៊ូ​ស្រែក​​ខ្លាំងៗ​ថា៖ «អេលី» អេលី​ឡាម៉ាសាបាច់ថានី? ដែល​មាន​ន័យ​ថា «ឱ​ព្រះជាម្ចាស់ ជាព្រះនៃ​ទូលបង្គំ​អើយ! ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ព្រះអង្គ​បោះ​បង់​ទូលបង្គំ​ចោល​ដូច្នេះ?»
\p
\v 47 ពេលអ្នក​ខ្លះ​ឈរ​នៅ​ទី​នោះ​បាន​ឮ​ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះអង្គ ក៏​និយាយ​ថា៖ «គាត់​កំពុងហៅ​លោក​អេលីយ៉ា»។
\s5
\p
\v 48 ភ្លាម​នោះ មាន​គ្នា​គេ​ម្នាក់​រត់​ទៅ​យក​សារ៉ាយ​ស្ងួត ជ្រលក់​នឹង​ទឹក​ខ្មេះ រុំ​ជាប់​នៅ​ចុង​ត្រែង​មួយ​ដើម ហើយហុច​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​សោយ។
\v 49 អ្នក​ឯ​ទៀតៗ​ពោល​ថា៖ «ចាំ​មើល​មើល៍! តើ​លោក​អេលីយ៉ា​មក​សង្គ្រោះ​គាត់​ឬ​ទេ?»
\v 50 បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូ​ស្រែក​យ៉ាង​ខ្លាំង​ម្ដង​ទៀត រួច​ផុត​វិញ្ញាណ​ទៅ។
\s5
\p
\v 51 ពេល​នោះ វាំងនន​នៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារ ក៏​រហែក​ជា​ពីរ តាំង​ពី​លើ​ចុះ​ដល់​ក្រោម ផែនដី​ក៏​រញ្ជួយ​ផ្ទាំង​ថ្ម​ក៏​ប្រេះ​ចេញ​ពី​គ្នា។
\v 52 ផ្នូរ​ក៏​របើក​ចំហ​ឡើង ហើយ​សាកសព​ប្រជាជន​ដ៏វិសុទ្ធ​ជា​ច្រើន​បាន​រស់​ឡើង​វិញ។
\v 53 ពួកគេក៏​ចេញ​ពី​ផ្នូរ ក្រោយ​ពេល​ទ្រង់​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ គេបាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ក្រុង​ដ៏វិសុទ្ធ ព្រម​ទាំង​បង្ហាញ​ខ្លួន​ឲ្យ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាន​ឃើញ​ផង។
\s5
\v 54 កាល​នាយ​ទាហាន​រ៉ូម៉ាំង និង​ពួក​ទាហាន​ដែល​នៅ​យាម​ព្រះយេស៊ូ បាន​ឃើញ​ផែនដី​រញ្ជួយ និង​បាន​ឃើញ​ហេតុការណ៍​ដែលបាន​កើត​ឡើង​ដូច្នេះ គេ​មានការភ័យជា​ខ្លាំង ហើយ​ពោល​ថា៖ លោក​នេះ ពិត​ជា​ព្រះបុត្រា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​មែន!
\v 55 មាន​ស្ត្រី​ជា​ច្រើន​មើល​ពី​ចម្ងាយ គឺ​ស្ត្រីៗ​ដែល​តាម​បំរើ​ព្រះយេស៊ូ តាំង​ពី​ស្រុក​កាលីឡេ​មក។
\v 56 ក្នុង​ចំណោម​ស្ត្រីៗ​ទាំង​នោះ មាន​នាង​ម៉ារី​​ម៉ាដាឡា នាង​ម៉ារី ជា​ម្ដាយ​របស់​យ៉ាកុប និង​យ៉ូសែប ព្រម​ទាំង​ភរិយា​របស់​លោក​សេបេដេ​។
\s5
\p
\v 57 លុះ​ដល់​ល្ងាចចូលមកដល់ មានអ្នកមាន​ម្នាក់ ឈ្មោះ​យ៉ូសែប ជា​អ្នក​ក្រុង​អើរីម៉ាថេ មក​ដល់ គាត់​ក៏​ជា​សិស្ស​របស់​ព្រះយេស៊ូ​ដែរ។
\v 58 គាត់​បាន​​ទៅ​ជួប​លោក​ពីឡាត​សុំ​យក​ព្រះសព​ព្រះយេស៊ូ ក្រោយមកលោក​ពីឡាត​ក៏​បញ្ជា​ឲ្យ​គេ​ប្រគល់​ព្រះសព​មក​គាត់។
\s5
\v 59 លោក​យ៉ូសែប​យក​ព្រះសព​មក​រុំ​នឹង​ក្រណាត់​ផាឌិប​ថ្មី
\v 60 រួច​ដាក់​ក្នុង​ផ្នូរ​ថ្មី​របស់​គាត់ ជា​រូង​ថ្ម​ដែល​គេ​ដាប់​ធ្វើ​ផ្នូរ។ បន្ទាប់​មក គាត់​ប្រមៀល​ថ្ម​មួយ​ដុំ​ធំ​បិទ​មាត់​ផ្នូរ ហើយ​ចាក​ចេញ​ទៅ។
\v 61 នាង​ម៉ារី​ម៉ាដាឡា និង​នាង​ម៉ារី​ម្នាក់​ទៀត ក៏​នៅ​ទី​នោះ​ដែរ នាង​អង្គុយ​នៅ​មុខ​ផ្នូរ។
\s5
\p
\v 62 នៅ​ថ្ងៃ​បន្ទាប់ ជា​ថ្ងៃ​រៀបចំ​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ និង​ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី នាំ​គ្នា​ទៅ​ជួប​លោក​ពីឡាត
\v 63 គេជម្រាប​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់! យើង​ខ្ញុំ​នៅ​ចាំ​ពាក្យ​របស់​ជន​បោក​ប្រាស់​នោះ កាល​ពី​គាត់​នៅ​រស់​ថា បី​ថ្ងៃ​ក្រោយ​ពីបានខ្ញុំ​ស្លាប់ នោះខ្ញុំ​នឹង​មាន​ជីវិត​រស់​ឡើង​វិញ។
\v 64 ហេតុ​នេះ សូម​លោក​បញ្ជា​ឲ្យ​គេ​យាម​ផ្នូរ​នោះ រហូត​ដល់​ថ្ងៃ​ទី​បី​ទៅ ក្រែង​លោ​សិស្ស​របស់​គាត់​មក​លួច​យក​សព ហើយ​ប្រាប់​ប្រជាជន​ថា​គាត់​រស់​ឡើង​វិញ។ ការ​បោក​ប្រាស់​លើក​នេះ មុខ​ជា​អាក្រក់​ជាង​មុន​ទៅ​ទៀត»។
\s5
\p
\v 65 លោក​ពីឡាត​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​គេ​ថា៖ «អស់​លោក​មាន​ទាហាន​ស្រាប់​ហើយ សុំ​អញ្ជើញ​ទៅ​ចាត់​ចែង​ឲ្យ​គេ​យាម​ផ្នូរ តាម​អស់​លោក​យល់​ឃើញ​ទៅ​ចុះ»។
\v 66 ពួក​គេ​ក៏​នាំ​គ្នា​ចេញ​ទៅ​ចាត់​ចែង​ឲ្យ​យាម​ផ្នូរ គឺ​ភ្ជិត​ផ្នូរ បោះ​ត្រា​ពី​លើ និង​ដាក់​ទាហាន​ឲ្យនៅ​យាម​ផង។
\s5
\c 28
\cl ជំពូក ២៨
\p
\v 1 ក្រោយ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទ គឺ​នៅ​ព្រឹក​ថ្ងៃ​អាទិត្យ​ នាង​ម៉ារី​ម៉ាដាឡា និង​នាង​ម៉ារី​ម្នាក់​ទៀត​នាំ​គ្នា​ទៅ​មើល​ផ្នូរ។
\v 2 ពេល​នោះ ស្រាប់​តែ​ផែនដី​រញ្ជួយ​យ៉ាង​ខ្លាំង ដ្បិត​មាន​ទេវតារបស់​ព្រះអម្ចាស់ ចុះ​ពី​ស្ថាន​បរមសុខ​មក​ប្រមៀល​ថ្ម​ចេញ​ពី​មាត់​ផ្នូរ ហើយ​អង្គុយ​លើ​ថ្ម​នោះ​ថែម​ទៀត​ផង។
\s5
\v 3 ទេវតា​នោះ​មាន​ទ្រង់ទ្រាយ​ភ្លឺ​ដូច​ផ្លេក​បន្ទោរ ហើយ​មាន​សម្លៀកបំពាក់​ស​ដូច​សំឡី។
\v 4 ទាហាន​ភ័យ​ញ័រ​ជា​ខ្លាំង ភាំង​ស្មារតី​ដូច​មនុស្ស​ស្លាប់។
\s5
\v 5 ទេវតា​និយាយ​ទៅ​កាន់​ស្ត្រីៗ​ថា៖ «កុំ​ភ័យ​ខ្លាច​អ្វី! ខ្ញុំ​ដឹង​ថា​នាងៗ មក​រក​ព្រះយេស៊ូ ​ដែល​គេ​បាន​ឆ្កាង។
\v 6 ព្រះអង្គ​មិន​នៅ​ទី​នេះ​ទេ ព្រះអង្គ​រស់​ឡើង​វិញហើយ ដូច​ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​រួច​មក​ហើយ។ សុំ​មក​មើល​កន្លែង​ដែល​គេ​ដាក់​ព្រះសព​ព្រះអង្គ​ឯណេះ​សិន។
\v 7 ​សឹម​អញ្ជើញ​ទៅ​ប្រាប់​ពួក​សិស្ស​របស់​ព្រះអង្គ​ជា​ប្រញាប់ ថា​ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​ហើយ ឥឡូវ​នេះ​ព្រះអង្គ​យាង ទៅ​ស្រុក​កាលីឡេ​មុន​អ្នក​រាល់​គ្នា។ នៅ​ទី​នោះ អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ឃើញ​ព្រះអង្គ»។
\s5
\p
\v 8 ស្ត្រី​ទាំង​នោះ​ប្រញាប់ប្រញាល់​ចេញ​ពី​ផ្នូរ ទាំង​ភ័យផង​ទាំង​អរផង ហើយរត់យកដំណឹង​នេះ​រត់​ទៅ​ជម្រាបប្រាប់​ពួក​សិស្ស។
\v 9 ពេល​នោះ ព្រះយេស៊ូ​យាង​មក​ជួប​ពួក​នាង ដោយ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ជម្រាបសួរ​នាង!» នាង​ទាំង​នោះ​ក៏​ចូល​មក​ឱប​ព្រះបាទា ហើយ​ក្រាប​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះអង្គ។
\v 10 បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «កុំ​ភ័យ​ខ្លាច​អ្វី​ឡើយ! សុំ​ទៅ​ប្រាប់​បង​ប្អូន​ខ្ញុំឲ្យ​ទៅ​ស្រុក​កាលីឡេ​ទៅ គេ​នឹង​ឃើញ​ខ្ញុំ​នៅ​ទី​នោះ»។
\s5
\p
\v 11 កាល​ស្ត្រី​ទាំង​នោះ​កំពុង​តែ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ ទាហាន​ខ្លះ​ក៏នាំ​គ្នា​ចូល​ទៅ​ទីក្រុង ជម្រាប​ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ អំពី​ហេតុការណ៍​ទាំង​ប៉ុន្មាន ដែល​កើត​ឡើង។
\v 12 ពេលនោះពួក​នាយក​បូជាចារ្យ​ក៏​ប្រជុំ​ពិភាក្សា​គ្នា ជា​មួយ​ពួក​ព្រឹទ្ធាចារ្យ ហើយ​សម្រេច​ចិត្ត​ឲ្យ​ប្រាក់​យ៉ាង​ច្រើន​ដល់​ពួក​ទាហាន
\v 13 ទាំង​ប្រាប់​ថាត្រូវ​និយាយ​ថាពេល​យើង​ខ្ញុំ​កំពុង​ដេក​លក់ មាន​សិស្ស​របស់​អ្នក​នោះ​មក​លួច​យក​សព​ទៅ​ទាំង​យប់»។
\s5
\v 14 ប្រសិន​បើ​រឿង​នេះ​លេច​ឮ​ដល់​លោក​ទេសាភិបាល ចាំ​យើង​ជួយ​ដោះ​ស្រាយ ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ទោស។
\v 15 ពួក​ទាហាន​ទទួល​យក​ប្រាក់ ហើយ​ធ្វើ​តាម​សេចក្ដី​ដែល​គេ​បង្គាប់ រឿង​នេះ​ក៏​លេច​ឮ​សុសសាយ​ក្នុង​ចំណោម​ជន​ជាតិ​យូដា រហូត​មក​ទល់​សព្វ​ថ្ងៃ។
\s5
\p
\v 16 សិស្សទាំង​ដប់​មួយ​រូប នាំ​គ្នា​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ស្រុក​កាលីឡេ ហើយ​ឡើង​ទៅ​លើ​ភ្នំ​ដែល​ព្រះយេស៊ូ​បាន​ប្រាប់​ឲ្យ​គេ​ទៅ។
\v 17 កាល​គេ​បាន​ឃើញ​ព្រះអង្គ គេ​ក្រាប​ថ្វាយបង្គំ ប៉ុន្តែមាន​អ្នក​ខ្លះ​នៅមានការ​សង្ស័យនៅឡើយ។
\s5
\v 18 ព្រះយេស៊ូ​យាង​ចូល​មក​ជិតពួក​គេ ហើយ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «គ្រប់ទាំងអំណាច ទាំង​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ ទាំង​នៅ​លើ​ផែនដីបានប្រគល់មកខ្ញុំហើយ។
\v 19 ដូច្នេះ ចូរ​ចេញ​ទៅ​នាំ​មនុស្ស​គ្រប់​ជាតិ​សាសន៍​ឲ្យធ្វើ​ជា​សិស្ស ហើយ​ធ្វើ​ពិធី​ជ្រមុជ​ទឹកឲ្យគេ ក្នុង​ព្រះនាម​ព្រះបិតា ព្រះបុត្រា និង​ព្រះវិញ្ញាណ​ដ៏វិសុទ្ធ។
\s5
\v 20 ចូរ​បង្រៀន​គេ​ឲ្យ​ប្រតិបត្តិ​តាម​សេចក្ដី​ទាំង​ប៉ុន្មាន ដែល​ខ្ញុំ​បាន​បង្គាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា។ ចូរ​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​នៅ​ជា​មួយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ រហូត​ដល់​អវសាន​កាល​នៃ​ពិភព​លោក»។