km_ulb/12-2KI.usfm

\id 2KI
\ide UTF-8
\h ២ ពង្សាវតាក្សត្រ
\toc1 ២ ពង្សាវតាក្សត្រ
\toc2 ២ ពង្សាវតាក្សត្រ
\toc3 2ki
\mt ២ ពង្សាវតាក្សត្រ
\s5
\c 1
\cl ជំពូក ១
\p
\v 1 ក្រោយពេលដែលព្រះបាទអហាប់បានសោយទិវង្គតទៅ ជនជាតិម៉ូអាប់បានបះបោរប្រឆាំងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។
\v 2 បន្ទាប់មក ព្រះ‌បាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ាបានធ្លាក់ពីលើរានហាលខាងលើនៅស្រុកសាម៉ារី ហើយមានរបួសជាទំងន់។ ដូច្នេះ ស្តេចបានបញ្ជូនអ្នកនាំសារ ហើយនិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «សូមទៅសួរ​​បាល-‌សេប៊ូប ជា​ព្រះ​របស់​ក្រុង​អេក្រូនមើល ថាតើយើងនឹងបានជាពីបួសនេះឬទេ»។​
\s5
\v 3 ប៉ុន្តែ មានទេវតារបស់ព្រះអម្ចាស់មួយរូបបានមានប្រសាសន៍មកលោកអេលីយ៉ាជាអ្នកស្រុក​ធេស‌ប៊ី​ថា៖ «ចូរ​ក្រោកឡើង ចូរឡើងទៅដើម្បីជួបជាមួយអ្នកនាំសាររបស់ស្តេចស្រុកសាម៉ារី ហើយសួរពួកគេថា៖ «តើគ្មានព្រះនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេឬ បានជាអ្នករាល់គ្នាទៅសុំយោបល់ពីព្រះ​បាល-‌សេប៊ូប​ជា​ព្រះ​របស់​ក្រុង​អេក្រូន​ដូច្នេះ?
\v 4 ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា៖ «អ្នកនឹងមិនអាចក្រោកពីគ្រែដែលអ្នកដេកនោះបានទេ អ្នកនឹងស្លាប់មិនខាន»។ បន្ទាប់មក លោកអេលីយ៉ាក៏ចេញទៅ។
\s5
\p
\v 5 នៅពេលដែលអ្នកនាំសារបានត្រឡប់ទៅជួបព្រះ‌បាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ា​វិញ ស្តេចបានរាជឱង្ការសួរថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកត្រឡប់មកវិញដូច្នេះ»?
\v 6 ពួកគេបានទូលស្តេចថា៖ «មានបុរសម្នាក់បានមកជួបពួកយើង លោកបាននិយាយជាមួយយើងថា៖ «ចូរត្រឡប់ទៅស្តេចដែលបានបញ្ជូនអ្នកវិញទៅ ហើយទូលទ្រង់ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់ទូលថា៖ «តើគ្មានព្រះនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេឬ បានជាអ្នកទៅសុំយោបល់ពីព្រះ​បាល-‌សេប៊ូប​ជា​ព្រះ​របស់​ក្រុង​អេក្រូន​ដូច្នេះ? ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា៖ «អ្នកនឹងមិនអាចក្រោកពីគ្រែដែលអ្នកដេកនោះបានទេ អ្នកនឹងស្លាប់មិនខាន»។
\s5
\v 7 ព្រះបាទអស៊ីយ៉ាបានទូលទៅអ្នកនាំសារថា៖ «តើបុរសដែលបានឡើងមកជួបអ្នករាល់គ្នា ហើយបាននិយាយពាក្យទាំងនេះជាមួយអ្នកទាំងអស់គ្នា តើគាត់ជាមនុស្សប្រភេទណា»?
\v 8 ពួកគេបានទូលស្តេចវិញថា៖ «លោកបានពាក់អាវរោមសត្វ ហើយមានខ្សែក្រវ៉ាត់ស្បែកនៅនឹងចង្កេះរបស់លោក»។ ដូច្នេះ ស្តេចមានរាជឱង្ការតបវិញថា៖ «នោះគឺលោកអេលីយ៉ា ជាអ្នក​ស្រុក​ធេស‌ប៊ី»!
\s5
\p
\v 9 បន្ទាប់មក ស្តេចបានបញ្ជូនមេទ័ពជាមួយទាហានហាសិបនាក់ទៅជួបលោកអេលីយ៉ា។ លោកមេទ័ពបានឡើងទៅជួបលោកអេលីយ៉ា នៅកន្លែងដែលលោកបានអង្គុយគឺនៅលើកំពូលភ្នំ។ លោកមេទ័ពបាននិយាយទៅលោកថា៖ «លោកជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់អើយ ស្តេចមានរាជឱង្ការថា៖ «សូមអញ្ជើញចុះមក»។
\v 10 លោកអេលីយ៉ាឆ្លើយតបទៅលោកមេទ័ពថា៖ «បើខ្ញុំជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់មែន សូមឲ្យមានភ្លើងធ្លាក់ពីលើមេឃមក ឆេះបំផ្លាញលោក និងទាហានហាសិបនាក់នេះចុះ»។ បន្ទាប់មក ក៏មានភ្លើងធ្លាក់ចុះពីលើមេឃមក ឆេះបំផ្លាញមេទ័ព និងទាហានហាសិបនាក់នោះមែន។
\s5
\v 11 បន្ទាប់មក ព្រះបាទអហ៊ីយ៉ាបានចាត់មេទ័ពម្នាក់ទៀតទៅជួបលោកអេលីយ៉ា និងទាហានហាសិបនាក់ទៅជាមួយ។ លោកមេទ័ពនោះក៏បាននិយាយទៅកាន់លោកអេលីយ៉ាដែរថា៖ «លោកជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ស្តេចមានរាជឱង្ការថា៖ «សូមចុះមកជាប្រញាប់»។
\v 12 លោកអេលីយ៉ាបានឆ្លើយជាមួយពួកគេថា៖ «បើខ្ញុំជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់មែន សូមឲ្យមានភ្លើងធ្លាក់ពីលើមេឃមក ឆេះបំផ្លាញលោក និងទាហានហាសិបនាក់នេះចុះ»។ បន្ទាប់មក ក៏មានភ្លើងធ្លាក់ចុះពីលើមេឃមក ឆេះបំផ្លាញមេទ័ព និងទាហានហាសិបនាក់នោះម្តងទៀត។
\s5
\v 13 បន្ទាប់មក ស្តេចបានបញ្ជូនក្រុមទីបីដែលមានទាហានហាសិបនាក់ទៅទៀត។ លោកមេទ័ពនេះបានឡើងទៅ គាត់បានលុតជង្គង់នៅចំពោះលោកអេលីយ៉ា ហើយអង្វរលោក ហើយបាននិយាយថា៖ «លោកដែលជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមឲ្យជីវិតរបស់ខ្ញុំ និងជីវិតរបស់អ្នកបម្រើហាសិបនាក់របស់លោកមានតម្លៃចំពោះភ្នែកលោកផង។
\v 14 ពេលមុនមានភ្លើងធ្លាក់ពីលើមេឃមកហើយបានឆេះបំផ្លាញលោកមេទ័ពទាំងពីរដែលមកមុនខ្ញុំ តែឥឡូវនេះសូមឲ្យជីវិតរបស់ខ្ញុំមានតម្លៃចំពោះមុខលោកផង»។​
\s5
\v 15 ទេវតារបស់ព្រះអម្ចាស់បាននិយាយទៅលោកអេលីយ៉ាថា៖ «សូមចុះទៅជាមួយគាត់ទៅ។ កុំឲ្យខ្លាចគាត់ឡើយ»។ ដូច្នេះ លោកអេលីយ៉ាបានក្រោកឡើង ហើយបានចុះទៅជាមួយគាត់ទៅជួបស្តេច។
\v 16 ក្រោយមកលោកអេលីយ៉ាបានទូលទៅព្រះបាទអហ៊ីយ៉ាថា៖​ «នេះជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់៖ «ព្រះករុណាបានបញ្ជូនអ្នកនាំសារទៅសុំយោបល់ពីបាល-សេប៊ូល ជាព្រះរបស់ក្រុងអេក្រុន។ តើនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលមិនមានព្រះដែលព្រះករុណាអាចសុំពត៌មានបានទេឬ? ដូច្នេះ ឥឡូវនេះ ព្រះករុណានឹងមិនអាចចុះពីលើគ្រែរបស់អ្នក ដែលព្រះករុណាបានឡើងទៅនោះបានទេ ព្រះករុណាមុខជាសោយទិវង្គតមិនខាន»។
\s5
\p
\v 17 ដូច្នេះ ស្តេចអហាស៊ីយ៉ាបានសុគតស្របតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលលោកអេលីយ៉ាបានថ្លែងមែន។ ព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមបានឡើងសោយរាជ្យបន្តពីស្តេច នៅក្នុងឆ្នាំទីពីរនៃរាជ្យរបស់ព្រះ‌បាទ​យ៉ូសា‌ផាត ស្ដេច​ស្រុក​យូដា។ ព្រោះព្រះបាទអហា‌ស៊ីយ៉ា​គ្មាន​បុត្រ​ទេ។
\v 18 រឿងរ៉ាវផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងព្រះបាទអហាស៊ីយ៉ា តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចអ៊ីស្រាអែលទេឬ?
\s5
\c 2
\cl ជំពូក ២
\p
\v 1 ដូច្នេះ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់នឹងលើកលោកអេលីយ៉ាទៅស្ថានសួគ៌ដោយខ្យល់​កួច​ គឺលោកអេលីយ៉ាបានចេញទៅក្រៅជាមួយលោកអេលីសេពីគីលកាល។
\v 2 លោកអេលីយ៉ាបានប្រសាសន៍ទៅលោកអេលីសេថា៖ «សូមនៅទីនេះសិនចុះ ព្រោះព្រះអម្ចាស់បានឲ្យខ្ញុំទៅបេតអែល»។ លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «ព្រះអម្ចាស់មានព្រះជន្មរស់ ហើយលោកក៏មានជីវិតនៅរស់ដែរ ខ្ញុំសូមប្រាប់លោកថាខ្ញុំនឹងមិនចាកចេញពីលោកឡើយ»។ ដូច្នេះ ពួកគេបានចុះទៅបេតអែលជាមួយគ្នា។
\s5
\v 3 កូនរបស់ព្យាការីម្នាក់ដែលនៅបេតអែលបានមកជួបលោកអេលីសេ ហើយនិយាយថា៖​ «តើអ្នកដឹងទេថាព្រះអម្ចាស់នឹងដកយកលោកគ្រូរបស់អ្នកនៅថ្ងៃនេះ»? លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «បាទខ្ញុំដឹងហើយ ប៉ុន្តែ កុំនិយាយរឿងនេះអី»។
\v 4 លោកអេលីយ៉ានិយាយទៅគាត់ថា៖​ «អេលីសេអើយ ចូរចាំនៅទីនេះសិន ព្រោះព្រះអម្ចាស់នឹងចាត់ខ្ញុំឲ្យទៅយ៉េរីខូ»។ បន្ទាប់មក លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «ព្រះអម្ចាស់មានព្រះជន្មគង់នៅ ហើយលោកគ្រូក៏មានជីវិតនៅរស់ ខ្ញុំសូមប្រាប់លោកថា ខ្ញុំនឹងមិនចាកចេញពីលោកឡើយ»។ ដូច្នេះ ពួកគេបានចេញទៅក្រុងយ៉េរីខូជាមួយគ្នា។
\s5
\v 5 បន្ទាប់មក កូនរបស់ព្យាការីដែលនៅក្រុងយ៉េរីខូបានមកជួបលោកអេលីសេ ហើយនិយាយទៅគាត់ថា៖ «តើអ្នកដឹងទេថាព្រះអម្ចាស់នឹងដកលោកគ្រូរបស់លោកទៅនៅថ្ងៃនេះ»?​ លោកអេលីសេតបថា៖ «បាទ ខ្ញុំដឹងហើយ ប៉ុន្តែកុំនិយាយពីវាធ្វើអ្វី»។
\v 6 បន្ទាប់មក លោកអេលីយ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅលោកថា៖ «សូមនៅទីនេះសិន ព្រោះព្រះអម្ចាស់ចាត់ខ្ញុំទៅឯទន្លេយ័រដាន់»។ លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «ព្រះអម្ចាស់មានព្រះជន្មគង់នៅ ហើយលោកគ្រូក៏មានជីវិតនៅរស់ ខ្ញុំសូមប្រាប់លោកថា ខ្ញុំនឹងមិនចាកចេញពីលោកឡើយ»។ ដូច្នេះ ពួកគេបានចេញទៅដំណើរទៅមុខទៀត។
\s5
\v 7 ក្រោយមក មានកូនប្រុសៗហាសិបនាក់របស់ព្យាការីជាច្រើនបានឈរពីចម្ងាយនៅទល់មុខពួកគេ នៅពេលដែលពួកគេបានឈរនៅក្បែរទន្លេយ័រដាន់។
\v 8 លោកអេលីយ៉ាបានយកកន្សែងរបស់លោក លោកមូរកន្សែងនោះ ហើយបានយកកន្លែងនោះវាយទឹក។ ទឹកទន្លេក៏ញែកជាពីរ ដូច្នេះ លោកទាំងពីរបានដើរឆ្លងកាត់តាមដីស្ងួត។
\s5
\v 9 នៅពេលដែលពួកគេបានឆ្លងកាត់រួចហើយ លោកអេលីយ៉ាបានមានប្រសាសន៍ទៅលោកអេលីសេថា៖ «តើចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីសម្រាប់អ្នក មុនពេលដែលខ្ញុំចាកចេញពីអ្នកទៅ»។ លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «សូមឲ្យវិញ្ញាណរបស់លោកមកសណ្ឋិតលើខ្ញុំទ្វេដង»។
\v 10 លោកអេលីយ៉ាឆ្លើយថា៖ «អ្នកបានសុំពីខ្ញុំនូវរឿងដ៏លំបាក។​ តែបើអ្នកឃើញខ្ញុំ នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានលើកឡើងចេញពីអ្នក នោះការនេះនឹងសម្រេចដូចដែលអ្នកបានសុំ តែបើមិនដូច្នេះទេ វានឹងមិនសម្រេចឡើយ»។
\s5
\v 11 នៅពេលដែលពួកគេធ្វើដំណើរបន្ត ហើយនិយាយគ្នាផង ពេលនោះមានរទេះភ្លើង និងសេះភ្លើងមួយបានបង្ហាញខ្លួន ញែកបុរសទាំងពីរចេញពីគ្នា ហើយលោកអេលីយ៉ាបានឡើងទៅលើស្ថានសួគ៌ដោយសារខ្យល់ព្យុះ។
\v 12 លោកអេលីសេបានឃើញការនេះ ក៏ស្រែកឡើងថា៖ «លោកឪពុកអើយ លោកឪពុកអើយ នោះគឺរទេះចម្បាំងនិងអ្នកជិះសេះរបស់អ៊ីស្រាអែល»! លោកមិនអាចឃើញលោកអេលីយ៉ាបានទៀតទេ ហើយលោកបានយកអាវរបស់លោកមកហែកជាពីរចំណែក។
\s5
\v 13 លោកបានរើសកន្សែងរបស់លោកអេលីយ៉ា ដែលបានធ្លាក់នៅក្បែរគាត់ឡើង ហើយបានត្រឡប់ទៅឈរនៅក្បែរមាត់ទន្លេយ័រដាន់។
\v 14 លោកបានយកកន្សែងរបស់លោកអេលីយ៉ាមកវាយទឺក ទឹកក៏ញែកជាពីរ ហើយលោកអេលីសេក៏ដើរឆ្លងកាត់។
\s5
\p
\v 15 នៅពេលដែលកូនប្រុសៗរបស់ពួកព្យាការីដែលមកពីក្រុង​យេរីខូបានឃើញគាត់ពីចម្ងាយពួកគេនិយាយថា៖ «វិញ្ញាណរបស់លោកអេលីយ៉ាបានមកសណ្ឋិតនៅលើលោកអេលីសេហើយ!» ដូច្នេះ ពួកគេបានមកជួបលោក ហើយបានក្រាបនៅមុខលោកដល់ដី។
\v 16 ពួកគេបាននិយាយទៅលោកថា៖ «ឃើញទេឥឡូវនេះ នៅក្នុងចំណោមអ្នកបម្រើរបស់លោកមានមនុស្សខ្លាំងពូកែរហាសិបនាក់។ យើងសូមឲ្យពួកគេចេញទៅ ហើយរកលោកគ្រូរបស់លោក ក្នុងករណីដែលព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់បានលើកគាត់ឡើង ហើយបោះលោកទៅលើភ្នំណាមួយ ឬទៅក្នុងជ្រោះណាមួយ»។ លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «ទេ កុំឲ្យពួកគេទៅធ្វើអ្វី»។
\s5
\v 17 ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលអ្នកទាំងនោះទទូចលោកអេលីសេរហូតដល់លោកមានការអៀនខ្មាស លោកបាននិយាយថា៖ «ចូរឲ្យពួកគេទៅចុះ»។ ដូច្នេះ ពួកគេបានបញ្ជូនបុរសទាំងហាសិបអ្នកនោះទៅ ហើយពួកគេបានទៅរកអស់បីថ្ងៃ ប៉ុន្តែ រកមិនឃើញលោកទេ។
\v 18 ពួកគេបានត្រឡប់មកជួបលោកអេលីសេវិញ នៅពេលដែលលោកស្នាក់នៅក្រុង​យេរីខូ ហើយបាននិយាយជាមួយលោកថា៖​ «តើខ្ញុំមិនបាននិយាទៅអ្នករាល់គ្នាទេថា៖ «កុំឲ្យទៅ?»
\s5
\p
\v 19 ពួកប្រុសៗក្នុងក្រុងបាននិយាយទៅលោកអលីសេថា៖ «ឃើញទេ យើងបានសុំលោក ស្ថានភាពនៅក្នុងក្រុងនេះល្អណាស់ ដូចដែលលោកអាចឃើញស្រាប់ ប៉ុន្តែ ទឹកមិនល្អទេ ហើយដីក៏មិនបង្កើតផលដែរ»។
\v 20 លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «សូមយកចានគោមថ្មីមួយមកឲ្យខ្ញុំ ហើយសុំដាក់អំបិលនៅក្នុងនោះផង» ដូច្នេះ ពួកគេបានយកមកជូនលោក។
\s5
\v 21 លោកអេលីសេបានចេញទៅប្រភពទឹកហើយបាចអំបិលក្នុងទឹកនោះ បន្ទាប់មក លោកនិយាយថា៖ «ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «យើងបានប្រោសទឹកនេះ។ ចាប់ពីពេលនេះតទៅ នឹងគ្មានអ្វីស្លាប់ និងមិនមានដីដែលមិនបង្កើតផងទៀតទេ»។
\v 22 ដូច្នេះ ទឹកនោះបានល្អឡើងវិញរហូតដល់ថ្ងៃនេះ ដោយសារតែពាក្យដែលលោកអេលីសេបាននិយាយ។
\s5
\p
\v 23 បន្ទាប់មក លោកអេលីសេបានឡើងពីទីនោះទៅបេតអែល។ នៅពេលដែលលោកឡើងទៅតាមផ្លូវ មានក្មេងប្រុសៗចេញពីក្រុងមក ហើយបានចំអកដាក់លោក ហើយបាននិយាយទៅលោកថា៖ «ឡើងទៅ លោកក្បាលទំពែក ឡើងទៅ លោកក្បាលទំពែក»។
\v 24 លោកអេលីសេបានក្រឡេកមើលក្រោយ ហើយបានឃើញពួកគេ លោកបានប្រកាសហៅព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គដាក់បណ្តាសារពួកគេ។ មានមេខ្លាឃ្មុំពីរចេញពីព្រៃមក​ ហើយធ្វើឲ្យក្មេងសែសិបពីរនាក់មានរបួស។
\v 25 បន្ទាប់មក លោកអេលីសេបានចេញពីទីនោះទៅ​ភ្នំ​កើមែល រួច​ត្រឡប់​ទៅ​ក្រុង​សាម៉ារី​វិញ។
\s5
\c 3
\cl ជំពូក ៣
\p
\v 1 ឥឡូវនេះ នៅក្នុងឆ្នាំទីដប់ប្រាំបីនៃរាជ្យរបស់​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូសា‌ផាត ជា​ស្ដេច​ស្រុក​យូដា ព្រះ‌បាទ​យ៉ូរ៉ាម​ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​អហាប់ ចាប់ផ្តើមសោយ​រាជ្យ​លើ​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល នៅ​ក្រុង​សាម៉ារី បាន​ដប់‌ពីរ​ឆ្នាំ។
\v 2 ស្តេចបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ប៉ុន្តែ មិនដូចមាតា បិតារបស់ស្តេចឡើយ ព្រោះស្តេចបានរំលំសសរថ្មរបស់ព្រះបាល ដែលបិតាទ្រង់បានសង់ឡើង។​
\v 3 ប៉ុន្តែ ស្តេចបានដើរតាមអំពើបាបរបស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោមជាកូននេបាត ដែលនាំឲ្យអ៊ីស្រាអែលមានបាប ព្រះអង្គមិនបានដើរចេញពីអំពើបាបទាំងនោះទេ។
\s5
\p
\v 4 ឥឡូវនេះ ព្រះ‌បាទ​មេសា ជា​ស្ដេច​​ម៉ូអាប់ មាន​​ចៀម​ជា​ច្រើន។ ស្ដេច​ធ្លាប់ឲ្យ​​ចៀម​ ១០០, ០០០​ក្បាល និង​ចៀម​ឈ្មោល​១០០, ០០០​ក្បាល ​ដល់​ស្ដេច​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល។
\v 5 ក្រោយ​ពេល​ ព្រះ‌បាទ​អហាប់​សោយ​ទិវង្គត ស្ដេច​ស្រុក​ម៉ូអាប់​បានបះ‌បោរ​ប្រឆាំង​នឹង​ស្ដេច​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល។
\v 6 ដូច្នេះ ព្រះ‌បាទ​យ៉ូរ៉ាម​យាង​ចេញ​ពី​ក្រុង​សាម៉ារី នៅពេលនោះ ដើម្បីគៀងគរប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ទៅធ្វើសង្គ្រាម។
\s5
\v 7 ស្តេចបានផ្ញើសារប្រាប់ព្រះបាទយ៉ូសាផាតជាស្តេចស្រុកយូដាថា៖ «ស្តេចស្រុកម៉ូអាប់បានបះបោរប្រឆាំងនឹងយើងហើយ។ តើព្រះករុណានឹងទៅជាមួយយើងដើម្បីវាយប្រឆាំងនឹងសាសន៍ម៉ូអាប់នៅក្នុងសមរភូមិឬទេ»? ព្រះបាទយ៉ូសាផាតឆ្លើយតបថា៖ «ទូលបង្គំនឹងទៅ។ ទូលបង្គំក៏ដូចជាព្រះករុណា ព្រះជាជនរបស់ទូលបង្គំក៏ដូចជាប្រជាជនរបស់ព្រះករុណា ហើយសេះទូលបង្គំក៏ដូចសេះរបស់ព្រះករុណាដែរ»។
\v 8 បន្ទាប់មកស្តេចទូលថា៖ «តើយើងគួរតែប្រយុទ្ធតាមផ្លូវណា»? ព្រះបាទយ៉ូសាផាតតបថា៖ «ទៅតាមផ្លូវនៅវាលរហោស្ថានអេដុម»។
\s5
\v 9 ដូច្នេះ ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ស្តេចស្រុកយូដា ស្តេចស្រុកអេដុមបានទៅទល់មុខគ្នាអស់រយៈពេលប្រាំពីរថ្ងៃ។ ពួកទាហានរបស់ពួកគេខ្វះទឹក ទោះបីជាសម្រាប់សេះ និងសត្វរបស់ពួកគេក៏ខ្វះទឹកដែរ។ ដូច្នេះ ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលទូលថា៖ «តើនេះជាអ្វីទៅ?​
\v 10 តើព្រះអម្ចាស់បានហៅស្តេចទាំងបីនេះមក ដើម្បីប្រគល់ទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃស្តេចស្រុកម៉ូអាប់ឬ?»
\s5
\v 11 ប៉ុន្តែ ព្រះបាទយ៉ូសាផាតទូលថា៖ «តើនៅទីនេះមិនមានព្យាការីរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលយើងអាចសុំយោបល់ពីព្រះអង្គបានទេឬ? អ្នកបម្រើម្នាក់របស់ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានទូលថា៖ «លោកអេលីសេជាកូនរបស់លោកសាផាតនៅទីនេះ ដែលជាសិស្សរបល់លោកអេលីយ៉ា»។
\v 12 ព្រះបាទយ៉ូសាផាតទូលថា៖ «ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយគាត់»។ ដូច្នេះ ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ព្រះបាទយ៉ូសាផាត និងស្តេចស្រុកអេដុមបានទៅជួបលោក។
\s5
\p
\v 13 លោកអេលីសេបានទូលទៅស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលថា៖ «តើព្រះករុណាមករកទូលបង្គំធ្វើអ្វី?​ ចូរទៅរកព្យាការីរបស់មាតាបិតារបស់ព្រះអង្គទៅ»។ ដូច្នេះ ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបាននិយាយទៅលោកថា៖ «ទេ ដោយសារព្រះអម្ចាស់បានហៅស្តេចទាំងបីនេះមក ដើម្បីប្រគល់ដល់ស្តេចស្រុកម៉ូអាប់»។
\v 14 លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «នៅក្នុងព្រះនាមព្រះអម្ចាស់មានព្រះជន្មគង់នៅ ជាព្រះដែលទូលបង្គំបម្រើ ទូលបង្គំសូមប្រាប់ថា បើទូលបង្គំមិនយល់ដល់វត្តមានរបស់ព្រះបាទយ៉ូសាផាតជាស្តេចស្រុកយូដាទេនោះ ទូលបង្គំនឹងមិនអើពើជាមួយព្រះករុណា ឬមើលព្រះភក្ដ្រព្រះករុណាឡើយ។
\s5
\v 15 ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះសូមនាំអ្នកតន្រី្តមកជួបទូលបង្គំ»។ នៅពេលដែលអ្នកលេងពិណបានចាប់ផ្តើមលេង នោះព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់បានមកលើលោកអេលីសេ។
\v 16 លោកទូលថា៖​ «ព្រះអម្ចាស់បានបន្ទូលថា៖ «សូមជីកប្រឡាយនៅក្នុងជ្រោះទាំងនេះឲ្យបានច្រើន»។
\v 17 ព្រោះព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «អ្នកនឹងមិនបានឃើញខ្យល់ទេ ហើយអ្នកក៏មិនឃើញឃើញទឹកភ្លៀងដែរ ប៉ុន្តែ ប្រឡាយទាំងឡាយនៅក្នុងជ្រោះនេះនឹងមានទឹកពេញ ហើយអ្នកអាចផឹកបាន គឺអ្នក និងហ្វួងសត្វរបស់អ្នក និងសត្វគ្រប់យ៉ាងផង»។
\s5
\v 18 ការនេះជាការងាយណាស់ក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់។ ព្រះអង្គនឹងឲ្យព្រះករុណាមានជ័យជម្នះលើជនជាតិម៉ូអាប់។
\v 19 ព្រះករុណានឹងវាយរាល់ក្រុងដែលមានកំពែង និងក្រុងល្អៗ ព្រមទាំងកាប់រលំដើមឈើល្អៗ បញ្ឈប់ប្រភពទឹក និងបំផ្លាញដីល្អៗដោយថ្ម»។
\s5
\v 20 ដូច្នេះ នៅពេលព្រឹកគឺប្រហែលជាម៉ោងដែលត្រូវថ្វាយតង្វាយ មានទឹកមកពីស្រុកអេដុម រួចតំបន់នោះក៏មានទឹកពេញ។
\s5
\p
\v 21 នៅពេលដែលស្តេចម៉ូអាប់ឮថាស្តេចទាំងនេះបានមកវាយប្រឆាំងនឹងស្តេច ពួក​គេ​ប្រមូល​ផ្ដុំ​អស់​អ្នក​ដែល​មាន​វ័យ​អាច​បម្រើ​ទ័ព​បាន ហើយ​ពួកគេបានឈរនៅតាម​ព្រំ‌ដែន។
\v 22 ពួកគេបានភ្ញាក់តាំងពីព្រលឹម ហើយព្រះអាទិត្យក៏បានចាំងលើផ្ទៃទឹក។ នៅពេលដែលជនជាតិម៉ូអាប់បានឃើញទឹកនៅទល់មុខពួកគេ ទឹកនោះមានពណ៌ក្រហមដូចជាឈាម។
\v 23 ពួកគេស្រែកឡើងថា៖ «នេះគឺឈាម! ស្តេចទាំងអស់នេះបានវិនាសអស់ហើយ ហើយពួកគេបានសម្លាប់គ្នាទៅវិញទៅមក! ដូច្នេះឥឡូវនេះ បងប្អូនម៉ូអាប់អើយ ចូរយើងទៅរឹបអូសជ័យភណ្ឌពីពួកគេ!»
\s5
\v 24 នៅពេលដែលពួកគេមកដល់ជំរំអ៊ីស្រាអែល ប្រជារាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើឲ្យពួកគេភ្ញាក់ផ្អើល ហើយបានវាយប្រហារពួកម៉ូអាប់ ដែលបានរត់នៅមុខពួកគេ។ ពួកទាហានអ៊ីស្រាអែលបានដេញពួកម៉ូអាប់ឆ្លងកាត់ស្រុកនោះ ហើយបានសម្លាប់ពួកគេ។
\v 25 ពួកគេបានកម្ទេចក្រុងទាំងឡាយ ហើយពួកប្រុសៗបានបោះដុំថ្មនៅលើដីដែលល្អរហូតទាល់តែពេញ។ ពួកគេបានបិតប្រភពទឹកទាំងអស់ ហើយបានកាប់បំផ្លាញដើមឈើល្អៗរបស់ពួកគេ។ មាន​តែ​ក្រុង​គារ-‌ហា‌រ៉ា‌សែតនៅស្ថិតស្ថេរដែលថ្មនៅនឹងកន្លែងរបស់េវា។ ប៉ុន្តែ ពួកទាហានដែលមានដង្ហក់បានព័ទ្ធ​ ហើយវាយប្រហារក្រុងនោះ។
\s5
\v 26 នៅពេលដែលព្រះបាទមេសាជាស្តេចស្រុកម៉ូអាប់់បានឃើញថាចាញ់សង្គ្រាមហើយ ស្តេចបាននាំទ័ព​ដែល​កាន់​ដាវ​ចំនួន​ប្រាំ‌ពីរ​រយ​នាក់ ​សម្រុក​ទៅ​លើ​ស្ដេច​អេដុម ប៉ុន្តែ ពួកគេបរាជ័យ។
\v 27 បន្ទាប់មក ស្តេចបានយកបុត្រច្បងរបស់ទ្រង់ដែលត្រូវសោយរាជ្យបន្តពីព្រះអង្គ ហើយបានដុតបុត្រនោះជាដង្វាយដុកនៅលើជញ្ជាំងក្រុង។ ដូច្នេះ មានកំហឹងខ្លាំងក្លាណាស់ប្រឆាំងនឹងអ៊ីស្រាអែល បន្ទាប់មកប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានចាកចេញពីស្តេចមេសា ហើយត្រឡប់ទៅទឹកដីរបស់ពួកគេវិញ។
\s5
\c 4
\cl ជំពូក ៤
\p
\v 1 ឥឡូវនេះ មានប្រពន្ធរបស់កូនព្យាការីម្នាក់បានមកជួបលោកអេលីសេទាំងយំថា៖ «ប្តីរបស់នាងខ្ញុំដែលជាអ្នកបម្រើរបស់លោកបានស្លាប់ទៅហើយ ហើយលោកក៏ដឹងដែរថាអ្នកបម្រើរបស់លោកកោតខ្លាចព្រះអម្ចាស់ណាស់។ ឥឡូវនេះ ម្ចាស់បំណុលបានមកយកកូនទាំងពីររបសនាងខ្ញុំទៅធ្វើជាទាសករហើយ»។
\v 2 ដូច្នេះលោកអេលីសេបាននិយាយទៅនាងថា៖ «តើខ្ញុំអាចជួយអ្វីនាងបាន»? ប្រាប់ខ្ញុំមក តើនាងមានអ្វីនៅផ្ទះ»? នាងតបថា៖ «អ្នកបម្រើរបស់លោកគ្មានអ្វីនៅផ្ទះក្រៅពីប្រេងមួយដបឡើយ»។
\s5
\v 3 បន្ទាប់មក លោកអេលីសេនិយាយថា៖ «ចូរទៅខ្ចីដបពីអ្នកជិតខាងរបស់នាងមក គឺដបទទេ។ សូមខ្ចីឲ្យច្រើនមក។
\v 4 បន្ទាប់មក អ្នកត្រូវចូលទៅក្នុងផ្ទះ ជាមួយនឹងកូនៗរបស់នាង ហើយបិទទ្វារឲ្យជិត ហើយចាក់ប្រេងដាក់ដបទាំងនោះ ហើយចូរញែកដប់ដែលពេញហើយដាច់ដោយឡែក»។
\s5
\v 5 ដូច្នេះ នាងក៏បានចេញពីលោកអេលីសេទៅ ហើយបានបិទទ្វារដែលនៅខាងក្រោយនាង ហើយនឹងកូនៗរបស់នាង។ ពួកគេបានយកដបឲ្យនាង ហើយនាងក៏បានចាក់ប្រេងដាក់ដប។
\v 6 នៅពេលដែលដបនោះពេញ នាងបាននិយាយទៅកូនរបស់នាងថា៖ «សូមយកដបមួយទៀតមក»។ ប៉ុន្តែ កូនរបស់នាងតបថា៖ «គ្មានដបទៀតទេ»។ បន្ទាប់មក ប្រេងក៏ឈប់ហូរ។
\s5
\v 7 បន្ទាប់មក នាងបានមកប្រាប់ដល់អ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់។​ លោកនិយាយថា៖ «ចូរទៅលក់ប្រេងនោះ ហើយសងបំណុលគេចុះ ហើយចំណែកដែលនៅសល់ទុកចិញ្ចឹមជីវិតនាង និងកូននាងចុះ»។
\s5
\p
\v 8 មានថ្ងៃមួយលោកអេលីសេបានដើរទៅភូមិសូណែម ជាកន្លែងដែលស្រ្តីមានមុខមាត់ម្នាក់រស់នៅ នាងបានទទូចឲ្យលោកទទួលទានអាហារជាមួយនាង។ ដូច្នេះនៅពេលដែលលោកអេលីសេឆ្លងកាត់ទីនោះ លោកតែងតែឈប់នៅទីនោះដើម្បីបរិភោគ។
\v 9 ស្ត្រីនោះបាននិយាយទៅប្តីរបស់នាងថា៖ «ឃើញទេ ឥឡូវនេះខ្ញុំដឹងថាលោកជាមនុស្សបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺលោកតែងតែឆ្លងកាត់ទីនេះ។
\s5
\v 10 សូមយើងរៀបចំបន្ទប់តូចមួយនៅខាងលើសម្រាប់លោកអេលីសេ ហើយយើងដាក់គ្រែមួយ តុមួយ កៅអីមួយ និងចង្កៀងមួយសម្រាប់លោក។ បន្ទាប់មក នៅពេលដែលលោកមកជួបយើង លោកនឹងស្នាក់នៅទីនេះ»។
\v 11 ដូច្នេះ នៅពេលដែលលោកអេលីសេឈប់នៅទីនោះ លោកបានស្នាក់នៅបន្ទប់ក្នុងនោះ ហើយសម្រាកនៅទីនោះ។
\s5
\v 12 លោកអេលីសេបាននិយាយទៅកេហាស៊ីថា៖ «ចូរ​ទៅ​ហៅ​ស្ត្រី​ភូមិ​ស៊ូ‌ណែម​មក»។ នៅពេលដែលកេហាស៊ីទៅហៅនាង នាងបានឈរនៅចំពោះគាត់។
\v 13 លោកអេលីសេបាននិយាយទៅគាត់ថា៖ «ចូរប្រាប់នាងថា៖ «អ្នកបានធ្វើការទាំងនេះដើម្បីយើង។​ តើយើងអាចធ្វើអ្វីសម្រាប់អ្នក? តើយើងត្រូវទូលទៅកាន់ស្តេច ឬនិយាយទៅលោកមេទ័ពសម្រាប់អ្នកឬទេ»? នាងឆ្លើយថា៖ «នាងខ្ញុំរស់នៅក្នុងចំណោមប្រជាជនរបស់នាងខ្ញុំបានហើយ»។
\s5
\v 14 ដូច្នេះ លោកអេលីសេនិយាយថា៖ «ចុះ តើយើងអាចធ្វើអ្វីសម្រាប់នាង»? កេហាស៊ីឆ្លើយថា៖ «មើលនាងគ្មានកូនទេ ហើយប្តីរបស់នាងក៏ចាស់ណាស់ហើយ»។
\v 15 ដូច្នេះ លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «ហៅនាងមក»។ នៅពេលដែលគាត់បានហៅនាងមក នាងបានឈរនៅមាត់ទ្វា។
\v 16 លោកអេលីសេមានប្រសាសន៍ថា៖​ «ឆ្នាំក្រោយនៅពេលនេះ អ្នកនឹងមានកូនប្រុសមួយ»។ នាងនិយាយថា៖​ «ទេលោកម្ចាស់ លោកជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កុំឲ្យកុហកអ្នកបម្រើរបស់លោកឡើយ»។
\s5
\p
\v 17 ប៉ុន្តែ ស្រ្តីនោះមានផ្ទៃពោះ ហើយកើតបានកូនប្រុសមួយនៅឆ្នាំបន្ទាប់ ក្នុងខែនោះ ដូចដែលលោកអេលីសេបានប្រសាសន៍ទៅកាន់នាងមែន។
\v 18 នៅពេលដែលក្មេងនោះធំឡើង មានថ្ងៃមួយក្មេងនោះបានចេញក្រៅជាមួយឪពុក ដែលនៅជាមួយអ្នកចំរូត។
\v 19 កូននោះបាននិយាយទៅឪពុកថា៖ «ក្បាលខ្ញុំ ក្បាលខ្ញុំ»។ ឪពុករបស់ក្មេងនោះបាននិយាយជាមួយអ្នកបម្រើរបស់លោកថា៖ «ចូរយកវាទៅឲ្យម្តាយវាទៅ»។
\v 20 នៅពេលដែលអ្នកបម្រើបានលើកកូននោះឡើង ហើយនាំកូននោះទៅម្តាយរបស់វា កូននោះបានអង្គុយលើជង្គង់របស់នាងរហូតដល់ថ្ងៃត្រង់ ហើយក៏ស្លាប់ទៅ។
\s5
\v 21 ដូច្នេះ ស្ត្រីនោះបានក្រោកឈរឡើង ហើយបានដាក់ក្មេងនោះនៅលើគ្រែរបស់អ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានបិទទ្វារ ហើយចេញទៅក្រៅ។
\v 22 នាងបានហៅប្តីរបស់នាង ហើយនិយាយថា៖ «សូមហៅអ្នកបម្រើម្នាក់មកឲ្យខ្ញុំ និងរៀបលាមួយផង ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងប្រញាប់ទៅជួបអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ និងបន្ទាប់មក ខ្ញុំនឹងត្រឡប់មកវិញ»។
\s5
\v 23 ប្តីរបស់នាងឆ្លើយថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអូនចង់ទៅជួបគាត់នៅថ្ងៃនេះ? ថ្ងៃនេះមិនមែនខែពេញបរមី ឬថ្ងៃសប្ប័ទឡើយ»។ នាងឆ្លើយថា៖ «អ្វីៗនឹងបានល្អឡើងវិញ»។
\v 24 បន្ទាប់មក នាងបានចងលា ហើយបាននិយាយទៅអ្នកបម្រើរបស់នាងថា៖​ «ចូរជិះឲ្យលឿនឡើង កុំបង្អង់ល្បឿនឡើយ រហូតដល់ខ្ញុំប្រាប់អ្នកឲ្យឈប់»។
\s5
\v 25 ដូច្នេះ នាងបានចេញទៅ ហើយបានមកជួបអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅភ្នំកើមែល។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់បានឃើញនាងពីចម្ងាយលោកបាននិយាយទៅកេហាស៊ីជាអ្នកបម្រើរបស់លោកថា៖ «មើល ស្រ្តីអ្នកភូមិសូណែមបានមកហើយ។
\v 26 សូមរត់ទៅជួបនាង ហើយនិយាយជាមួយនាងថា៖ «តើនាងសុខសប្បាយឬទេ ចុះចំណែកស្វាមី និងកូនរបស់នាងវិញ»? នាងក៏ឆ្លើយថា៖ «មិនអីទេ»។
\s5
\v 27 នៅពេលដែលនាងបានមកជួបអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅលើភ្នំ នាងបានមកឱបជើងលោក។ កេហាស៊ីបានមកចាប់នាងចេញ ប៉ុន្តែ អ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់និយាយថា៖ «សូមទុកនាងនៅទីនេះចុះ​ នាងមានទុក្ខជាទម្ងន់ ហើយព្រះអម្ចាស់បានលាក់បញ្ហានេះមិនឲ្យខ្ញុំដឹង ហើយមិនបានប្រាប់ដល់ខ្ញុំសោះ។​
\s5
\v 28 បន្ទាប់មក នាងនិយាយថា៖ «តើខ្ញុំមានសុំកូនប្រុសពីលោកឬទេ លោកម្ចាស់? តើខ្ញុំមិនបាននិយាយទេថា៖ «សូមកុំឲ្យខ្ញុំខកចិត្តឡើយ»?
\v 29 បន្ទាប់មក លោកអេលីសេបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់កេហាស៊ីថា៖ «សូមរៀបចំដើម្បីធ្វើដំណើរ ហើយសូមយករបស់របរ របស់ខ្ញុំមក។ យើងទៅផ្ទះរបស់នាង។ បើអ្នកជួបបុរសណាម្នាក់ កុំឲ្យជម្រាបសួរគាត់ឡើយ ហើយបើអ្នកណាជម្រាបសួរអ្នក កុំឲ្យឆ្លើយនឹងគេឡើយ។ សូមយករបស់របរ របស់ខ្ញុំទៅដាក់លើមុខកូននោះចុះ»។
\s5
\v 30 ប៉ុន្តែ ម្តាយរបស់ក្មេងនោះនិយាយថា៖ «ដោយព្រះអម្ចាស់មានព្រះជន្មគង់នៅ ហើយលោកម្ចាស់ក៏មានជីវិតរស់នៅដែរ ខ្ញុំសូមស្បថថានឹងមិនចាកចេញពីលោកដាច់ខាត»។ ដូច្នេះ លោកអេលីសេបានក្រោកឡើងទៅតាមនាង។
\v 31 កេហាស៊ីក៏ប្រញាប់ទៅតាមក្រោយពួកគេ ហើយបានដាក់របស់ទាំងនោះនៅលើមុខរបស់កូននោះ ប៉ុន្តែ កូននោះមិនបាននិយាយ ឬស្តាប់ឮអ្វីឡើយ។ ដូច្នេះបន្ទាប់មក កេហាស៊ីបានត្រឡប់ទៅជួបលោកអេលីសេវិញ ហើយបានប្រាប់គាត់ថា៖ «កូននេះមិនភ្ញាក់ឡើងឡើយ»។
\s5
\p
\v 32 នៅពេលដែលលោកអេលីសេបានមកដល់ផ្ទះ កូននោះបានស្លាប់ទៅហើយ និងនៅលើគ្រែនៅឡើយ។
\v 33 ដូច្នេះ លោកអេលីសេចូលក្នុង ហើយបានបិទទ្វារ មានតែគាត់នឹងក្មេងនោះប៉ុណ្ណោះ ហើយលោកបានអធិស្ឋានទៅព្រះអម្ចាស់។
\v 34 លោកបានឡើងទៅលើ ហើយបានពោបលើក្មេងនោះ លោកបានដាក់មាត់លោកនៅលើមាត់ ហើយភ្នែកនៅលើភ្នែករបស់ក្មេងនោះ ហើយដៃនៅលើដៃរបស់ក្មេងនោះ។ លោកទ្រោពលើក្មេងនោះ រូចខ្លួនរបស់ក្មេងនោះក៏មានកម្តៅឡើង។
\s5
\v 35 បន្ទាប់មក លោកអេលីសេក្រោកឡើង ហើយបានដើរជុំវិញបន្ទប់ ហើយបានឡើងទៅលើម្តងទៀត ហើយបានទ្រោបខ្លួនលោកលើក្មេងនោះ។ ក្មេងនោះកណ្ដាស់ប្រាំពីរដង ហើយបន្ទាប់មក បានបើកភ្នែកឡើង!
\v 36 ដូច្នេះ លោកអេលីសេបានហៅកេហាស៊ីមករួចនិយាយថា៖ «សូមហៅស្ត្រីសូណែមមក»! ដូច្នេះ កេហាស៊ីក៏ហៅនាងមក ហើយនាងបានឡើងទៅបន្ទប់ លោកអេលីសេបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមលើកកូននាងឡើង»។
\v 37 បន្ទាប់មក នាងក៏ឱនមុខដល់ដីនៅទាបជើងលោក ហើយបានក្រាបចុះដល់ដី រួចក៏លើកកូនរបស់នាងឡើង ហើយចេញទៅ។​
\s5
\p
\v 38 បន្ទាប់មក លោកអេលីសេមកគីលកាលម្តងទៀត។ នៅទឹកដីនោះមានទុរិ្ភក្ស ហើយកូនប្រុសៗរបស់ព្យាការីបានអង្គុយនៅមុខលោក។ លោកបានមានប្រសាសន៍ទៅអ្នកបម្រើរបស់លោកថា៖ «ចូរដាក់ឆ្នាំងធំនៅលើភ្លើង ហើយចម្អិនបបរសម្រាប់កូនៗរបស់ព្យាការី»។
\v 39 មានម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេបានចេញទៅវាលស្រែដើម្បីប្រមូលបន្លែ។ លោករកឃើញវល្លិ៍ព្រៃម្យ៉ាង ហើយបានប្រមូលវល្លិ៍ទាំងនោះមួយថ្នក់អាវរបស់គាត់។ ពួកគេបានកាត់វល្លិ៍នោះ ហើយបានដាក់នៅក្នុងបបរ ហើយមិនដឹងថាជារុក្ខជាតិអ្វីទេ។
\s5
\v 40 ដូច្នេះ ពួកគេក៏ដួសបបរសម្រាប់ពួកគេបរិភោគ។ ក្រោយមក នៅពេលពួកគេកំពុងបរិភោគ ពួកគេបានស្រែកឡើង ហើយនិយាយថា៖ «អ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់អើយ មានជាតិពុលនៅក្នុងឆ្នាំង»! ដូច្នេះ ពួកគេមិនអាចបរិភោគបានតទៅទៀតទេ។
\v 41 ប៉ុន្តែ លោកអេលីសេបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមយកម្សៅខ្លះមក»។ លោកបានដាក់វានៅក្នុងឆ្នាំង ហើយប្រាប់ថា៖ «សូមដួសវាឲ្យពួកគេទៅ រួចពួកគេក៏បរិភោគ»។ បន្ទាប់មក គ្មានអ្វីនាំឲ្យមានបញ្ហានៅក្នុងឆ្នាំងនោះទៀតឡើយ។
\s5
\p
\v 42 មានបុរសម្នាក់មកពី​ស្រុក​បាល​សាលី‌សាមកជួបអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយបានយកនំប័ុងម្ភៃដុំនៅក្នងបាវ ពីការច្រូតកាត់ថ្មីៗ ហើយនឹងស្រូវថ្មីមកផង។ លោកប្រាប់ថា៖ «ចូរឲ្យរបស់ទាំងនោះទៅប្រជាជនទៅ នោះពួកគេនឹងបានបរិភោគ»។
\v 43 អ្នកបម្រើរបស់លោកនិយាយថា៖ «តើខ្ញុំអាចចែករបស់បន្តិចនេះជាមួយមនុស្សមួយរយនាក់បានដូចម្តេចទៅ»? ប៉ុន្តែលោកអេលីសេមានប្រសាសន៍ថា៖​ «ចូរឲ្យទៅពួកគេទៅ នោះគេនឹងបានបរិភោគ ព្រោះព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «ពួកគេនឹងបរិភោគ ហើយនឹងនៅសល់ផង»។
\v 44 ដូច្នេះ អ្នកបម្រើរបស់លោកបានចែកដល់ពួកគេ ពួកគេបានបរិភោគ ហើយនៅសល់ខ្លះផង ដូចដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់បានសន្យា។
\s5
\c 5
\cl ជំពូក ៥
\p
\v 1 ឥឡូវនេះ លោកណាម៉ាន់ជា​មេ‌ទ័ព​របស់​ស្ដេច​ស្រុក​អារ៉ាម ជាមនុស្សអស្ចារ្យ និងគួរឲ្យគោរពនៅចំពោះស្តេចរបស់លោក ដោយសារលោក ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានជ័យជម្នះដល់ស្រុកអារ៉ាម។ លោកក៏ជាមនុស្សខ្លាំងពូកែ និងក្លៀវក្លា តែលោកកើតឃ្លង់។
\v 2 នៅពេលដែលជនជាតិអារ៉ាមបានចេញទៅច្បាំង គេបាននាំក្មេងស្រីម្នាក់ពីទឹកដីអ៊ីស្រាអែលមក។ នាងបានបម្រើប្រពន្ធរបស់លោកណាម៉ាន់។
\s5
\v 3 ក្មេងស្រីនោះបាននិយាយទៅចៅហ្វាយស្រីថា៖ «នាងខ្ញុំចង់ឲ្យលោកម្ចាស់ទៅជួបលោកព្យាការីនៅឯស្រុកសាម៉ារី! នោះលោកនឹងប្រោសលោកម្ចាស់ឲ្យបានជាពីរោគឃ្លង់»។
\v 4 ដូច្នេះលោកណាម៉ាន់ទៅទូលស្តេចពីអ្វីដែលក្មេងស្រីមកពីទឹកដីអ៊ីស្រាអែលបាននិយាយ។
\s5
\v 5 ដូច្នេះ ស្តេចស្រុកអារ៉ាមបានទូលថា៖ «ចូរទៅឥឡូវនេះ ហើយយើងនឹងផ្ញើសំបុត្រទៅស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល»។ លោកណាម៉ាន់ចេញទៅ ហើយបានយកប្រាក់ដប់ដួង មាសប្រាំមួយរយដុំ សំលៀកបំពាក់ដប់បន្លាស់ទៅជាមួយលោក។
\v 6 លោកក៏បានយកសំបុត្រទៅជួបស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ហើយទូលថា៖ «នៅពេលដែលសំបុត្រនោះដល់ព្រះករុណា នោះព្រះករុណានឹងឃើញថាទូលបង្គំបានបញ្ជូនណាម៉ាន់ជាអ្នកបម្រើរបស់ទូលបង្គំទៅព្រះករុណា ដូច្នេះ សូមព្រះករុណាព្យាបាលរោគឃ្លង់របស់គាត់ផង»។
\s5
\v 7 នៅពេលដែលស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានអានសំបុត្រនោះរួចហើយ ស្តេចក៏ហែកព្រះភូសាហើយទូលថា៖ «តើយើងជាព្រះឬ តើយើងអាចសម្លាប់ហើយអាចធ្វើឲ្យរស់ឡើងវិញឬ តើមនុស្សអាចព្យាបាលជំងឺឃ្លង់របស់មនុស្សបានឬ? វាហាក់បីដូចជាស្តេចចង់បង្កបញ្ហាជាមួយយើងហើយ»។
\s5
\p
\v 8 ដូច្នេះ នៅពេលដែលលោកអេលីសេបានឮថាស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានហែកព្រះភូសារបស់ព្រះអង្គ​ លោកក៏ផ្ញើពាក្យទៅស្តេចទូលថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាព្រះករុណាហែកព្រះភូសាដូច្នេះ? សូមឲ្យគាត់មកជួបខ្ញុំឥឡូវនេះ ហើយគាត់នឹងដឹងថាមានព្យាការីម្នាក់នៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលមែន»។
\v 9 ដូច្នេះ លោកណាម៉ាន់បានឡើងជិះសេះរបស់លោក និងរទេះចម្បាំងផង ហើយបានឈរនៅមាត់ទ្វារផ្ទះរបស់លោកអេលីសេ។
\v 10 លោកអេលីសេបានឲ្យគេទៅប្រាប់លោកថា៖ «ចូរទៅជ្រមុជទឹកទន្លឹយ័រដាន់ប្រាពីរដងទៅ នោះសាច់ឈាមរបស់លោកនឹងបានជាឡើងវិញ អ្នកនឹងបានជាស្អាតមិនខាន»។
\s5
\v 11 ប៉ុន្តែ លោកណាម៉ាន់ខឹងយ៉ាងខ្លាំង ហើយចេញទៅរួចនិយាយថា៖ «មើល ខ្ញុំគិតថាគាត់ពិតជាមកជួបខ្ញុំ និងឈរនៅមុខខ្ញុំទាំងប្រកាសហៅព្រះនាមរបស់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់គាត់ និងដាក់ដៃនៅលើខ្ញុំ ហើយប្រោសជំងឺឃ្លង់របស់ខ្ញុំមិនខាន។
\v 12 តើទន្លេ​អាបាណា និង​ទន្លេ​ផើ‌ផើរ នៅក្រុងដាម៉ាសមិនល្អជាងទន្លេទាំងប៉ុន្មាននៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលនេះទេឬ?​ ហេតុអ្វីខ្ញុំមុជមិនទៅក្នុងទន្លេទាំងនោះហើយធ្វើឲ្យខ្ញុំបានជាទៅ»?​ ដូច្នេះ លោកបានចេញទៅទាំងក្រេវក្រោធ។
\s5
\v 13 បន្ទាប់មក អ្នកបម្រើរបស់លោកណាម៉ាន់បានមកជិតលោក ហើយបាននិយាយទៅគាត់ថា៖ «លោកឪពុកអើយ តើលោកព្យាការីនេះបានបង្គាប់ឲ្យលោកធ្វើការអ្វីពិបាកមែនទេ ហេតុអ្វីបានជាលោកមិនធ្វើតាមដូច្នេះ?​ លោកព្យាការីគ្រាន់តែនិយាយយ៉ាងសាមញ្ញថា៖ «ចូរទៅងូតទឹកនោះអ្នកនឹងបានជា»?​
\v 14 បន្ទាប់មក លោកក៏ចុះទៅជ្រមុជទឹកប្រាំពីរដងនៅក្នុងទន្លេយ័រដាន់ គឺស្តាប់តាមការណែនាំរបស់អ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់។ រូបកាយរបស់គាត់បានស្តារឡើងវិញដូចសាច់កូនក្មេង ហើយគាត់ក៏បានជា។
\s5
\p
\v 15 លោកណាម៉ាន់បានត្រឡប់ទៅជួបអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់វិញ គឺលោក និងអ្នករួមដំណើរជាមួយលោក បានមកហើយឈរនៅចំពោះមុខអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់។ លោកនិយាយថា៖ «មើល ឥឡូវនេះខ្ញុំដឹងថានៅលើផែនដីទាំងមូលគ្មានព្រះឯណាក្រៅពីព្រះរបស់អ៊ីស្រាអែលឡើយ។ ដូច្នេះ សូមទទួួលអំណោយនេះពីអ្នកបម្រើរបស់លោកផង»។
\v 16 ប៉ុន្តែលោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «ដោយព្រះអម្ចាស់មានព្រះជន្មគង់នៅ ជាព្រះដែលខ្ញុំឈរនៅចំពោះព្រះអង្គ ខ្ញុំសូមស្បថថា ខ្ញុំនឹងមិនយកអ្វីទាំងអស់»។ លោកណាម៉ាន់ទទូចឲ្យលោកអេលីសេទទួលយកអំណោយនោះ ប៉ុន្តែ លោកបដិសេធ។
\s5
\v 17 ដូច្នេះ លោកណាម៉ាន់និយាយថា៖ «បើលោកមិនទទួលទេ ខ្ញុំសូមយកដីដាក់លើលាពីរក្បាល ព្រោះចាប់ពីពេលនេះតទៅ ខ្ញុំបាទជាអ្នកបម្រើរបស់លោកនិងមិនថ្វាយតង្វាយដុត ឬតង្វាយអ្វីទៀតទៅព្រះណាផ្សេងក្រៅពីព្រះអម្ចាស់ឡើយ។
\v 18 គឺនៅពេលដែលស្តេចរបស់ទូលបង្គំចូលទៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះរីម៉ូន ​ដើម្បីថ្វាយបង្គំនៅទីនោះ ស្តេចតែងផ្អែកលើដៃរបស់ទូលបង្គំ ហើយទូលបង្គំឱនក្បាលនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះរីម៉ូន នៅពេលដែលទូលបង្គំឱនក្បាលនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះរីម៉ូន សូមឲ្យព្រះអម្ចាស់អត់ទោសឲ្យអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអង្គក្នុងករណីនេះផង»។
\v 19 លោកអេលីសេក៏បានមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «ចូរទៅដោយសុខសាន្តចុះ»។ ដូច្នេះ លោកណាម៉ាន់ក៏ចេញទៅ។
\s5
\p
\v 20 នៅពេលលោកធ្វើដំណើរបានបន្តិច នៅពេលដែលកេហាស៊ីជាអ្នកបម្រើរបស់លោកអេលីសេជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់បាននិយាយមកកាន់ខ្លួនឯងថា៖ «មើល ចៅហ្វាយរបស់ខ្ញុំប្រកែកនឹងលោកណាម៉ាន់ជាអ្នកស្រុកអារ៉ាម ដោយមិនទទួលអំណោយពីដៃរបស់គាត់ ដែលគាត់បានយកមកសោះ។​​ នៅក្នុងព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ដែលមានព្រះជន្មគង់នៅ ខ្ញុំសូមស្បថថាខ្ញុំនឹងរត់ទៅតាមក្រោយគាត់ ហើយយករបស់ខ្លះពីគាត់»។
\v 21 ដូច្នេះ កេហាស៊ីបានទៅតាមក្រោយលោកណាម៉ាន់។ នៅពេលដែលលោកណាម៉ាន់ឃើញថាមានអ្នករត់តាមពីក្រោយគាត់ លោកក៏លោតចុះពីរទេះមកជួបអ្នកនោះ ហើយនិយាយថា៖ «តើមានរឿងអ្វី»?
\v 22 កេហាស៊ីនិយាយថា៖ «មិនអីទេលោក។ ចៅហ្វាយរបស់ខ្ញុំបានបញ្ជូនខ្ញុំមក ប្រាប់ថា៖ «មើល ឥឡូវនេះមានបុរសពីរនាក់មកពីដំបន់ភ្នំនៃកុលសម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម ជាកូនៗរបស់លោកព្យាការិ។ សូមឲ្យប្រាក់ពួកគេមួយដួង និងសំលៀកបំពាក់ពីរបំលាស់ផង»។
\s5
\v 23 លោកណាម៉ាន់ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំសប្បាយចិត្តនឹងឲ្យអ្នកពីរដួង»។ លោកណាម៉ាន់ទទូចទៅកេហាស៊ី ហើយបានចងប្រាក់ពីរដួង ជាពីរកញ្ចប់ ជាមួយសំលៀកបំពាក់ពីរសម្រាប់ ហើយបានដាក់របស់ទាំងនោះនៅនឹងអ្នកបម្រើពីរនាក់របស់លោក ដែលបានយួរកញ្ចប់ប្រាក់នៅមុខកេហាស៊ី។
\v 24 នៅពេលកេហាស៊ីបានមកដល់ភ្នំ គេក៏បានយកថង់ប្រាក់ទាំងពីរនោះពីដៃរបស់អ្នកទាំងនោះ ហើយបានលាក់របស់ទាំងនោះនៅក្នុងផ្ទះ គាត់បានឲ្យពួកគេត្រឡប់ទៅវិញ ហើយពួកគេក៏ចេញទៅ។
\v 25 នៅពេលដែលកេហាស៊ីចូលទៅក្នុង ហើយឈរនៅមុខចៅហ្វាយរបស់លោក លោកអេលីសេនិយាយទៅគាត់ថា៖ «តើអ្នកទើបមកពីណា កេហាស៊ី»? គាត់ឆ្លើយថា៖ «អ្នកបម្រើរបស់លោកមិនទៅណាទេ»។
\s5
\v 26 លោកអេលីសេបានមានប្រសាសន៍ទៅកេហាស៊ីថា៖ «តើវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំមិនទៅជាមួយអ្នកទេឬ នៅពេលដែលណាម៉ាន់ត្រឡប់រទេះរបស់គាត់ថយក្រោយដើម្បីជួបអ្នក? តើពេលនេះជាពេលគួរទទួលប្រាក់ និងសំលៀកបំពាក់ ឬ​ផ្លែ​អូលីវ ផ្លែ​ទំពាំង‌បាយជូរ ចៀម គោ ឬ​អ្នក​បម្រើ​ប្រុស​ស្រី​ឬ?​
\v 27 ដូច្នេះ ឃ្លង់របស់ណាម៉ាន់នឹងកើតលើអ្នក និងលើកូនចៅរបស់អ្នកជារៀងរហូត»។ ដូច្នេះ កេហាស៊ីក៏ចេញពីលោកទៅ លោកកើតឃ្លង់សដូចជាព្រិល។
\s5
\c 6
\cl ជំពូក ៦
\p
\v 1 កូនប្រុសៗរបស់ព្យាការីបាននិយាយទៅលោកអេលីសេថា៖ «កន្លែងដែលយើងបានរស់នៅជាមួយលោកតូចពេកសម្រាប់ពួកយើងទាំងអស់គ្នា។
\v 2 សូមឲ្យយើងទៅទន្លេយ័រដាន់ ហើយសូមឲ្យគ្រប់គ្នាកាប់ដើមឈើនៅទីនោះ ហើយសូមឲ្យយើងសង់កន្លែងមួយនៅទីនោះជាកន្លែងដែលយើងអាចរស់នៅបាន»។ លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖​ «សូមទៅចុះ»។
\v 3 មានម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេនិយាយថា៖ «សូមលោកទៅជាមួយអ្នកបម្រើរបស់លោកផង»។ លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំនឹងទៅ»។
\s5
\v 4 ដូច្នេះ គាត់ក៏ទៅជាមួយពួកគេ ហើយនៅពេលដែលពួកគេត្រឡប់មកទន្លេយ័រដាន់វិញ ពួកគេក៏ចាប់ផ្តើមកាប់ដើមឈើ។
\v 5 ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលបុរសម្នាក់កំពុងកាប់ ផ្លែពូថៅរបស់គាត់ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទឹក លោកស្រែកឡើងថា៖ «លោកម្ចាស់អើយ ពូថៅនេះខ្ញុំខ្ចីគេមក!»
\s5
\v 6 ដូច្នេះ អ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់និយាយថា៖​ «តើវាធ្លាក់នៅកន្លែងណា»?​ បុរសនោះបានចង្អុលប្រាប់លោកអេលីសេ។ បន្ទាប់មក លោកក៏កាត់ឈើមួយកំណាត់ បោះទៅក្នុងទឹក ហើយបានធ្វើឲ្យពូថៅនោះអណ្តែតឡើង។
\v 7 លោកអេលីសេបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមស្រង់វាឡើង»។ ដូច្នេះ បុរសនោះបានលូកដៃ ហើយចាប់វាយកមក។
\s5
\p
\v 8 ឥឡូវនេះ ស្តេចស្រុកអារ៉ាមបានប្រកាសសង្គ្រាមជាមួយអ៊ីស្រាអែល។ ស្តេចបានព្រឹក្សាយោបល់ជាមួយអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ថា៖ «ជំរំរបស់យើងនឹងនៅកន្លែងនោះ»។
\v 9 ដូច្នេះ អ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់បានផ្ញើសារទៅស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលថា៖ «សូមប្រយ័ត្នកុំឆ្លងកាត់កន្លែងនោះឡើយ ព្រោះជនជាតិអារ៉ាមបានចុះមកទីនេះ»។
\s5
\v 10 ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានផ្ញើសារទៅកន្លែងដែលអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់បាននិយាយ និងបានព្រមានទ្រង់។ មួយលើកជាពីរលើក នៅពេលដែលស្តេចទៅទីនោះ ស្តេចក៏បានរួចពីបញ្ហា។
\v 11 ស្តេចស្រុកអារ៉ាមខ្វល់ខ្វាយពីការព្រមាននេះ ហើយស្តេចបានកោះហៅអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ដោយនិយាយទៅពួកគេថា៖ «ហេតុអ្វីអ្នកទាំងអស់គ្នាមិនប្រាប់យើងថាក្នុងចំណោមយើងមានម្នាក់ចូលដៃជាមួយស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល»?
\s5
\v 12 ដូច្នេះ មានអ្នកបម្រើរបស់ស្តេចម្នាក់និយាយថា៖ «ទេព្រះករុណាជាចៅហ្វាយ ដោយសារលោកអេលីសេជាព្យាការីនៅក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានប្រាប់ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលនូវពាក្យដែលព្រះករុណាបាននិយាយទៅក្នុងក្រឡាបន្ទំរបស់ព្រះអង្គផង!»
\v 13 ស្តេចទូលថា៖ «ចូទៅរកមើលថាតើអេលីសេនៅឯណា ដូច្នេះយើងនឹងបញ្ជូនប្រុសៗទៅចាប់គាត់មក»។ គេបានទូលស្តេចថា៖ «បពិតព្រះករុណា គាត់នៅក្រុង​ដូថាន់»។
\s5
\p
\v 14 ដូច្នេះ ស្តេចបានបញ្ជូនមនុស្សទៅក្រុង​ដូថាន់ មានសេះ រទេះចម្បាំង ហើយពលទាហានជាច្រើន។ ពួកគេបានមកពេលយប់​ ហើយឡោមព័ទ្ធក្រុង។
\v 15 នៅពេលអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់បានក្រោកឡើងពីព្រលឹម ហើយចេញទៅក្រៅ ពេលនោះមានពលទាហានជាច្រើនជាមួយសេះ និងរទេះចម្បាំងនៅជុំវិញទីក្រុង។ អ្នកបម្រើរបស់លោកបាននិយាយទៅលោកថា៖ «លោកម្ចាស់អើយ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច»?
\v 16 លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «កុំខ្លាចឡើយ ព្រោះអ្នកនៅខាងយើងច្រើនជាងអ្នកនៅជាមួយអ្នកទាំងនោះ»។
\s5
\v 17 លោកអេលីសេបានអធិស្ឋាន ហើយនិយាយថា៖ «ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំសុំឲ្យព្រះអង្គបើកភ្នែកអ្នកទាំងនេះឲ្យពួកគេមើលឃើញផង»។ បន្ទាប់មក ព្រះអម្ចាស់បានបើកភ្នែកអ្នកបម្រើ ហើយគាត់ក៏បានឃើញ។ នៅលើភ្នំពេញដោយសេះ និងរទេះភ្នើងជុំវិញលោកអេលីសេ!
\v 18 នៅពេលដែលជនជាតិអារ៉ាមចុះមករកលោក លោកអេលីសេបានអធិស្ឋានទៅព្រះអម្ចាស់ថា៖ «ទូលបង្គំទូលសូមពីព្រះអង្គឲ្យពួកគេខ្វាក់ភ្នែកទៅ»។ ដូច្នេះព្រះអម្ចាស់ធ្វើឲ្យពួកគេខ្វាក់ភ្នែក ដូចដែលលោកអេលីសេបានស្នើរសុំ។
\v 19 បន្ទាប់មក លោកអេលីសេបានប្រាប់ពួកអារ៉ាមថា៖ «មិនមែនផ្លូវនេះទេ ក៏មិនមែនទីក្រុងនេះដែរ។ សូមតាមខ្ញុំមក ខ្ញុំនឹងនាំអ្នកទៅរកមនុស្សដែលអ្នកស្វែងរក»។ ដូច្នេះ លោកបាននាំគេទៅស្រុកសាម៉ារី។
\s5
\p
\v 20 នៅពេលដែលពួកគេបានមកដល់ស្រុកសាម៉ារី លោកអេលីសេបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមបើកភ្នែកឲ្យអ្នកទាំងនេះមើលឃើញផង»។ ព្រះអម្ចាស់បានបើកភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយពួកគេបានមើលឃើញ ហើយពួកគេដឹងថាពួកគេនៅកណ្តាលក្រុងសាម៉ារី។
\v 21 ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានមានរាជឱង្ការទៅលោកអេលីសេនៅពេលដែលព្រះអង្គឃើញពួកគេថា៖ លោកឪពុកអើយ តើខ្ញុំគួរតែសម្លាប់ពួកគេចោលឬ? តើខ្ញុំគួរតែសម្លាប់ពួកគេឬទេ?»
\s5
\v 22 លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «អ្នកមិនត្រូវសម្លាប់ពួកគេឡើយ។ តើព្រះករុណាគួរសម្លាប់ឈ្លើយសឹកដោយដាវ និងព្រួញឬ? សូមដាក់នំប័ុង និងទឹកនៅមុខពួកគេឲ្យពួកគេបរិភោគទៅ ហើយឲ្យពួកគេត្រឡប់ទៅចៅហ្វាយរបស់ពួកគេវិញចុះ»។
\v 23 ដូច្នេះ ស្តេចបានរៀបចំអាហារជាច្រើនដល់ពួកគេ ហើយពួកគេបានរិភោគ និងផឹករួចហើយ ស្តេចបានឲ្យពួកគេចេញទៅ ហើយពួកគេក៏ត្រឡប់ទៅចៅហ្វាយរបស់ពួកគេវិញ។ ក្រុមទាហានទាំងនោះមិនបានត្រឡប់មកទឹកដីអ៊ីស្រាអែលវិញទេអស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ។
\s5
\p
\v 24 ក្រោយពីនោះមក ព្រះបាទបេនហាដាដស្តេចស្រុកអារ៉ាមបានប្រមូលទ័ពទាំងអស់របស់ទ្រង់ មកវាយប្រហារស្រុកសាម៉ារី ហើយឡោមព័ទ្ធក្រុងនោះ។
\v 25 ដូច្នេះ មានគ្រោះទុរ្ភិក្សមួយយ៉ាងធំនៅស្រុកសាម៉ារី។ ពួកគេព័ទ្ធក្រុងរហូតដល់ក្បាលលាមួយថ្លៃជាប្រាក់ប៉ែតសិបដួង ហើយអាចម៌ព្រាបមួយកំប៉ុងថ្លៃជាប្រាក់ប្រាំដួង។
\v 26 នៅពេលដែលស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានឆ្លងកាត់ជញ្ជាំងក្រុង មានស្រីម្នាក់បានស្រែករកទ្រង់ថា៖ «ព្រះករុណាជួយនាងខ្ញុំផង»។
\s5
\v 27 ស្តេចមានរាជឱង្ការថា៖ «បើព្រះអម្ចាស់មិនជួយអ្នកទេ តើឲ្យយើងជួយអ្នកម្តេចបាន? តើមានអ្វីមកពីស្រែ ឬពីកន្លែងគៀបទំពាំងបាយជូរ?»
\v 28 ស្តេចមានរាជឱង្ការបន្តទៀតថា៖ «តើអ្នកមានបញ្ហាអ្វី»? នាងឆ្លើយថា៖ «ស្ត្រីនេះនិយាយមកទូលបង្គំថា៖ «សូមឲ្យកូនរបស់នាងមក យើងនឹងស៊ីវានៅថ្ងៃនេះ ហើយយើងនឹងស៊ីកូនរបស់ខ្ញុំនៅថ្ងៃស្អែក»។
\v 29 ដូច្នេះ យើងបានស្ងោរកូនរបស់ខ្ញុំ ហើយស៊ីវាទៅ ហើយថ្ងៃបន្ទាប់ទូលបង្គំបាននិយាយទៅនាងថា៖ «សូមឲ្យកូនរបស់នាងមកយើងនឹងស៊ីវា ប៉ុន្តែ នាងបានលាក់កូនរបស់នាងទុក»។
\s5
\v 30 ដូច្នេះ នៅពេលដែលស្តេចបានឮពាក្យរបស់ស្ត្រីនេះ ស្តេចបានហែកព្រះភូសា (ឥឡូវនេះ ស្តេចបានដើរឆ្លងកាត់ជញ្ជាំងក្រុង) ហើយមនុស្សម្នារបានឃើញថា ស្តេចបានស្លៀកបាវ។
\v 31 បន្ទាប់មក ស្តេចទូលថា៖ «សូមព្រះអម្ចាស់ប្រព្រឹត្តចំពោះទូលបង្គំ និងលើសពីនេះទៅទៀតចុះ បើក្បាលរបស់លោកអេលីសេជាកូនរបស់សាផាតនៅលើក្បាលរបស់គាត់នៅថ្ងៃនេះ»។
\s5
\p
\v 32 ប៉ុន្តែ លោកអេលីសេបានអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះរបស់លោក ហើយមានពួកចាស់ទុំបានអង្គុយជាមួយគាត់ដែរ។ ស្តេចបានបញ្ជូនមនុស្សទៅជួបគាត់ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលអ្នកនាំសារបានមកជួបលោកអេលីសេ លោកបាននិយាយជាមួយពួកចាស់ទុំថា៖ «ឃើញទេ កូនប្រុសរបស់អូផាជាឃាតករបានឲ្យគេមកយកក្បាលខ្ញុំទៅហើយ?​ មើល នៅពេលអ្នកនាំសារមកដល់ សូមបិតទ្វារ ហើយទប់ទ្វារកុំឲ្យគេចូលបាន។ បើសិន ជាគ្មានសម្លេងជើងរបស់ចៅហ្វាយរបស់គេនៅពីក្រោយគេទេនោះ»?
\v 33 ក្នុងពេលដែលលោកកំពុងតែនិយាយជាមួយពួកគេនៅឡើយ អ្នកនាំសារបានមកជួបលោក។ ស្តេចមានរាជឱង្ការថា៖ «បញ្ហានេះមកពីព្រះអម្ចាស់។ តើហេតុអ្វីយើងត្រូវចាំព្រះអម្ចាស់តទៅទៀត?»
\s5
\c 7
\cl ជំពូក ៧
\p
\v 1 លោកអេលីសេមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមស្តាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់។ នេះជាអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូល៖ «នៅថ្ងៃស្អែកថ្មើរនេះនៅមាត់ទ្វារក្រុងសាម៉ារីម្សៅមួយរង្វាល់ថ្លៃមួយកាក់ ហើយស្រូវសាលីពីរវង្វាល់ក៏ថ្លៃមួយកាក់ដែរ»។
\v 2 បន្ទាប់មក មេឃ្លាំងជាអ្នកជំនិតរបស់ស្តេចបានឆ្លើយទៅអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ថា៖ «ប្រសិនបើ ជាព្រះអម្ចាស់អាចធ្វើបង្អួចនៅស្ថានសួគ៌ នោះរឿងនេះអាចកើតឡើងមែន»? លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «អ្នកនឹងឃើញវាកើតឡើងដោយផ្ទាល់ភ្នែក ប៉ុន្តែ អ្នកនឹងមិនអាចបរិភោគបានទេ»។
\s5
\p
\v 3 មានបុរសបួននាក់កើតឃ្លង់នៅក្រៅរបងក្រុង។ ពួកគេនិយាយគ្នាទៅវិញទៅមកថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវអង្គុយនៅទីនេះរង់ចាំស្លាប់?
\v 4 បើយើងចូលទៅក្នុងក្រុង ហើយនៅទីនោះមានទុរ្ភិក្ស នោះយើងនឹងស្លាប់នៅទីនោះមិនខាន។ ប៉ុន្តែ បើយើងនៅតែអង្គុយនៅទីនេះ យើងក៏នឹងត្រូវស្លាប់ដែរ។ ឥឡូវនេះ ចូរយើងទៅបន្ទាយរបស់ទ័ពអារ៉ាម។ បើពួកគេទុកជីវិតឲ្យយើង យើងនឹងរស់ បើពួកគេសម្លាប់យើង យើងក៏នឹងត្រូវស្លាប់»។
\s5
\v 5 ដូច្នេះ ពួកគេក្រោកឡើង ហើយចូលទៅក្នុងជំរំរបស់ពួកអារ៉ាម នៅពេលដែលពួកគេទៅដល់ផ្នែកខាងក្រៅនៃជំរំ គ្មាននរណាម្នាក់នៅទីនោះសោះ។
\v 6 ព្រោះព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឲ្យទ័ពអារ៉ាមឮសន្ធឹករទេះចំបាំង និងសេះ សម្លេងទ័ពមួយយ៉ាងធំ ហើយពួកគេនិយាយគ្នាថា៖ «ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានជួលស្តេចទាំងឡាយរបស់ជនជាតិហេត និងអេស៊ីបដើម្បីមកវាយយើងហើយ»។
\s5
\v 7 ដូច្នេះ ពួកទាហានក៏ក្រោកឡើង ហើយគេចខ្លួននៅពេលល្ងាច ពួកគេបានបោះបង់ចោលជំរំ សេះ រទេះចម្បាំង លា របស់ខ្លួន និងជំរំនៅទីនោះផង ហើយបានរត់យករួចខ្លួន។
\v 8 នៅពេលដែលបុរសដែលកើតឃ្លង់ទាំងនោះបានមកដល់ជំរំ ពួកគេបានចូលទៅក្នុងតង់មួយ ហើយបរិភោគ និងផឹក ហើយបានយកប្រាក់ មាស និងសំលៀកបំពាក់ចេញទៅ ហើយលាក់របស់ទាំងនោះទុក។ ពួកគេត្រឡប់មកវិញហើយចូលទៅក្នុងតង់មួយទៀត ហើយប្រមូលជ័យភណ្ឌចេញពីនោះទៀត ហើយបានយកទៅលាក់ទុក។
\s5
\p
\v 9 បន្ទាប់មក ពួកគេនិយាយគ្នាថា៖ «យើងធ្វើមិនត្រឹមត្រូវទេ។ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃនៃដំណឹងល្អ ប៉ុន្តែ យើងបាននៅស្ងៀមវិញ។ បើយើងចាំរហូតដល់ភ្លឺ នោះយើងនឹងមានទោសមិនខាន។ ឥឡូវនេះ មកចូរយើងទៅប្រាប់ដល់ដំណាក់របស់ស្តេច»។
\v 10 ដូច្នេះ ពួកគេក៏ទៅប្រាប់ដល់អ្នកយាមទ្វារក្រុង។ ពួកគេបានប្រាប់អ្នកទាំងនោះថា៖ «យើបានទៅជំរំរបស់ពួកអារ៉ាម ប៉ុន្តែ គ្មានមនុស្សនៅទីនោះទេ គឺគ្មានសម្លេងអ្នកណាម្នាក់សោះ ប៉ុន្តែ មានសេះ មានលាចងនៅទីនោះ ហើយតង់នៅទីនោះដដែល»។
\v 11 បន្ទាប់មក អ្នកយាមទ្វារបានស្រែកប្រកាសដំណឹងនោះ ហើយបន្ទាប់មកដំណឹងនោះឮដល់ដំណាក់ស្តេច។
\s5
\v 12 បន្ទាប់មក ស្តេចបានតើនឡើងនៅពេលយប់ ហើយបានទូលទៅអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ថា៖ «យើងនឹងប្រាប់អ្នកឥឡូវនេះនូវអ្វីដែលពួកអារ៉ាមបានធ្វើចំពោះយើង។ ពួកគេដឹងថាយើងឃ្លាន ដូច្នេះពួកគេបានចេញពីជំរំ ហើយបានលាក់ខ្លួននៅវាលស្រែ។ ពួកគេនិយាយថា៖ «នៅពេលដែលពួកគេចេញពីក្រុងមក យើងនឹងចាប់ពួកគេទាំងរស់ ហើយចូលទៅក្នុងក្រុង»។
\v 13 មានអ្នកបម្រើរបស់ស្តេចម្នាក់ឆ្លើយថា៖ «ទូលបង្គំសូមអង្វរព្រះករុណា សូមឲ្យមនុស្សមួយក្រុមយកសេះទាំងប្រាំដែលនៅសល់ ដែលមាននៅក្នុងក្រុងចេញទៅ។ ពួកគេក៏ដូចជាប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលផ្សេងទៀតដែលចេញទៅ​ ពួកគេភាគច្រើនស្លាប់អស់ហើយ សូមឲ្យយើងបញ្ជូនពួកគេទៅមើលចុះ»។
\s5
\v 14 ដូច្នេះ ពួកគេបានយករទេះចម្បាំងពីរ រួចទឹមជាមួយសេះ ហើយស្តេចបានបញ្ចូនពួកគេទៅមើលទាហានរបស់ពួកអារ៉ាមដោយទូលថា៖ «ទៅមើលចុះ»។
\v 15 ពួកគេបានចេញទៅតាមក្រោយអ្នកទាំងនោះដល់ទន្លេយ័រដាន់ ហើយនៅតាមផ្លូវមានពេញដោយសំលៀកបំពាក់ និងរបស់របរដែលពួកអារ៉ាមបានបោះចោលដោយប្រញាប់ពេក។ ដូច្នេះ អ្នកនាំសារបានត្រឡប់មកវិញ ហើយទូលស្តេច។​
\s5
\p
\v 16 ប្រជាជនចេញក្រៅ ហើយបានដណ្តើមយកជ័យភណ្ឌនៅក្នុងជំរំរបស់ពួកអារ៉ាម។ ដូច្នេះ ម្សៅមួយរង្វាល់លក់មួយកាក់ និងស្រូវសាលីពីររង្វាល់ក៏ថ្លៃមួយកាក់ដែរ ស្របតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលមែន។
\v 17 ស្តេចបានបញ្ជាឲ្យមេទ័ព ដែលជាជំនិតរបស់ព្រះអង្គ ទៅពិនិតមើលទ្វារក្រុង ហើយប្រជាជនបានជាន់គាត់ស្លាប់នៅច្រកចូលក្រុង។ គាត់ស្លាប់ដូចដែលអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាននិយាយមែន គឺអ្នកដែលបាននិយាយនៅពេលដែលស្តេចបានមកជួបគាត់។
\s5
\v 18 វាកើតឡើងដូចអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់បាននិយាយទៅកាន់ស្តេចថា៖ «នៅថ្មើរនេះនៅមាត់ទ្វារក្រុងសាម៉ារី ស្រូវសាលីពីររង្វាល់ថ្លៃមួយកាក់ ហើយម្សៅមួយរង្វាល់ថ្លៃមួយកាក់ដែរ»។
\v 19 លោកមេទ័ពដែលបានឆ្លើយទៅអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ថា៖ «បើព្រះអម្ចាស់បង្កើតបង្អួចស្ថានសួគ៌ ទើបការនេះអាចកើតឡើងបាន»? លោកអេលីសេបានឆ្លើយថា៖ «មើលអ្នកនឹងឃើញវាកើតឡើងនឹងភ្នែករបស់លោកផ្ទាល់ ប៉ុន្តែ លោកមិនបានបរិភោគទេ»។
\v 20 នេះជាអ្វីដែលពិតជាបានកើតឡើងចំពោះគាត់មែន ព្រោះមនុស្សម្នាបានជាន់គាត់នៅមាត់ទ្វារក្រុង ហើយគាត់បានស្លាប់ទៅ។
\s5
\c 8
\cl ជំពូក ៨
\p
\v 1 ឥឡូវនេះ លោកអេលីសេបានមានប្រសាសន៍ទៅស្ត្រីដែលកូនប្រុសរបស់នាងរស់ឡើងវិញ។ លោកបានប្រាប់នាងថា៖ «សូមក្រោកឡើង ហើយទៅជាមួយមនុស្សក្នុងគ្រួសារអ្នក ហើយស្នាក់នៅកន្លែងណាដែលអ្នកអាចស្នាក់នៅបានក្នុងទឹកដីមួយផ្សេងទៀត ព្រោះព្រះអម្ចាស់បានធ្វើឲ្យមានទុរ្ភិក្ស ដែលនឹងកើតឡើងក្នុងទឹកដីនេះប្រាំពីរឆ្នាំ»។
\v 2 ដូច្នេះ ស្ត្រីនោះបានក្រោកឡើង ហើយនាងបានស្តាប់បង្គាប់ពាក្យរបស់អ្នកបម្រើព្រះអម្ចាស់។ នាងទៅជាមួយអ្នកនៅក្នុងផ្ទះរបស់នាង ហើយរស់នៅក្នុងទឹកដីភីលីស្ទីនអស់ប្រាំពីរឆ្នាំ។
\s5
\v 3 នៅចុងឆ្នាំពីប្រាំពីរ ទើបស្រី្តនោះត្រឡប់ពីទឹកដីភីលីស្ទីនវិញ ហើយនាងបានទៅគាល់ស្តេចដើម្បីសុំផ្ទះ និងដីរបស់នាងមកវិញ។
\v 4 ឥឡូវនេះ ស្តេចបាននិយាយជាមួយនឹងកេហាស៊ីជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ថា៖ «សូមប្រាប់ពីការអស្ចារ្យដែលលោកអេលីសេបានធ្វើដល់ខ្ញុំផង»។
\s5
\v 5 បន្ទាប់មក គាត់បានទូលស្តេចពីអ្វីដែលលោកអេលីសេបានប្រោសក្មេងឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ស្ត្រីដែលកូនរបស់នាងបានរស់ឡើងវិញមកសុំផ្ទះនឹងដីរបស់នាងពីព្រះករុណា។ លោកកហាស៊ីទូលថា៖ «ព្រះករុណា គឺស្រ្តីនេះ ហើយនេះគឺកូនរបស់នាង ដែលលោកអេលីសេបានប្រោសឲ្យបានរស់»។
\v 6 នៅពេលដែលស្តេចបានសួរនាងអំពីកូនរបស់នាង រួចនាងក៏ពន្យល់រឿងនេះដល់ទ្រង់។ ដូច្នេះ ស្តេចក៏បានបញ្ជាមេបញ្ជាការម្នាក់ថា៖ «សូមប្រគល់អ្វីដែលជារបស់នាង និងផលចម្រូតក្នុងស្រែរបស់នាងតាំងពីថ្ងៃដែលនាងចាកចេញរហូតដល់ឥឡូវនេះដល់នាងវិញផង»។
\s5
\p
\v 7 លោកអេលីសេបានមកក្រុងដាម៉ាស ជាកន្លែងដែលព្រះបាទបេន ហាដាដជាស្តេចស្រុកអារ៉ាមប្រឈួន។ គេបានទូលស្តេចថា៖ «អ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់បានមកទីនេះ»។
\v 8 ស្តេចបានរាជឱង្ការទៅលោក​ហាសែលថា៖ «សូមយកអំណោយទៅជាមួយអ្នក ហើយទៅជួបអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយសុំយោបល់ពីព្រះអម្ចាស់តាមរយៈលោក ដោយសួរថា៖ «តើយើងនឹងជាពីជំងឺនេះឬទេ»?
\v 9 ដូច្នេះ លោក​ហាសែលទៅជួបគាត់ហើយបានយកអំណោយទៅជាមួយគាត់ គឺរបស់ល្អៗគ្រប់យ៉ាងពីក្រុងដាម៉ាស ដែលប្រើអូដសែសិបដឹក។ ដូច្នេះ លោក​ហាសែលបានមក ហើយបានឈរនៅមុខអេលីសេ ហើយនិយាយថា៖ «កូនប្រុសរបស់អ្នកបេនហាដាដ ជាស្តេចស្រុកអារ៉ាម បានបញ្ជូនខ្ញុំឲ្យមកជួបលោក ដោយនិយាយាថា៖ «តើខ្ញុំនឹងជាពីជំងឺឬទេ?»
\s5
\v 10 លោកអេលីសេបានមានប្រាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «សូមទៅប្រាប់បេនហាដាដថា៖ «អ្នកប្រាកដជាបានជា» ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញដល់ខ្ញុំថា ស្តេចពិតជាសុគតមិនខាន»។
\v 11 បន្ទាប់មក លោកអេលីសេបានសម្លឹងមើលលោក​ហាសែលរហូតដល់លោកខ្មាស់អៀន ហើយអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់បានបានយំ។
\v 12 លោក​ហាសែលបានសួរលោកថា៖ «លោកម្ចាស់ ហេតុអ្វីបានជាលោកយំ»? លោកឆ្លើយថា៖ «ព្រោះខ្ញុំបានដឹងពីការអាក្រក់ដែលអ្នកនឹងធ្វើជាមួយប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ អ្នកនឹងដុតទីមាំមួនរបស់ពួកគេ ហើយអ្នកនឹងសម្លាប់ក្មេងប្រុសៗរបស់ពួកគេដោយដាវ​ បោកសម្លាប់ក្មេងតូចៗ ហើយវះពោះស្រ្តីដែលមានផ្ទៃពោះផង»។
\s5
\v 13 លោក​ហាសែលឆ្លើយថា៖ «តើអ្នកបម្រើរបស់លោកជាអ្នកណា ដែលអាចធ្វើរឿងដ៏ធំនេះបាន? ខ្ញុំគ្រាន់តែជាឆ្កែមួយក្បាលប៉ុណ្ណោះ»។ លោកអេលីសេឆ្លើយថា៖ «ព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញដល់ខ្ញុំថាអ្នកនឹងក្លាយជាស្តេចលើស្រុកអារ៉ាម»។
\v 14 បន្ទាប់មក លោក​ហាសែលបានចាកចេញពីលោកអេលីសេ ហើយបានទៅជួបចៅហ្វាយរបស់លោក ដែលបាននិយាយទៅគាត់ថា៖ «តើលោកអេលីសេបាននិយាយអ្វីខ្លះជាមួយអ្នក»? លោកឆ្លើយថា៖ «លោកបានប្រាប់ខ្ញុំថាព្រះករុណានឹងបានជាមិនខាន»។
\v 15 បន្ទាប់មក នៅថ្ងៃបន្ទាប់លោក​ហាសែលបានយកភួយមួយជ្រលក់ទឹក ហើយបានគ្របលើមុខរបស់ព្រះបាទបេនហាដាដ ដូច្នេះស្តេចក៏សុគតទៅ។ បន្ទាប់មក លោក​ហាសែលក្លាយជាស្តេចជំនួសទ្រង់។
\s5
\p
\v 16 នៅក្នុងឆ្នាំទីហាសិបស្តេចយ៉ូរ៉ាមកូនរបស់អហាប់ជាស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល គឺព្រះបាទយេហូរ៉ាមបានចាប់ផ្តើមសោយរាជ្យ។ ព្រះអង្គជាបុត្ររបស់ព្រះ‌បាទ​យ៉ូសា‌ផាត បាន​ឡើង​សោយ​រាជ្យ​នៅ​ស្រុក​យូដា។​
\v 17 ព្រះបាទយេហូរ៉ាមមានព្រះជន្មសាមសិបពីរវស្សានៅពេលដែលស្តេចឡើងសោយរាជ្យ ស្តេចសោយរាជ្យបានប្រាំបីឆ្នាំនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។
\s5
\v 18 ព្រះបាទយេហូរ៉ាមបានដើរតាមមាគា៌របស់ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ដូចជាគ្រួសាររបស់អហាប់បានធ្វើដែរ ព្រោះស្តេចយកកូនស្រីរបស់អហាប់ធ្វើជាមហេសី ហើយស្តេចបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់។
\v 19 ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារដាវីឌជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអង្គ ព្រះអម្ចាស់មិនចង់បំផ្លាញស្រុកយូដាទេ តាំងពីពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថាព្រះអង្គតែងតែឲ្យមានម្នាក់ស្នងរាជ្យបន្ត។
\s5
\p
\v 20 នៅក្នុងរាជ្យរបស់ព្រះបាទយេហូរ៉ាមជន‌ជាតិ​អេដុម​បាន​បះ‌បោរ​ប្រឆាំង​នឹង​ការ​ត្រួត‌ត្រា​របស់​ជន‌ជាតិ​យូដា ហើយពួកគេបានលើកស្តេចមួយអង្គគ្រប់គ្រងលើពួកគេ។
\v 21 បន្ទាប់មក ព្រះបាទយេហូរ៉ាមបានឆ្លងកាត់ទីនោះដោយមានមេទ័ព និងរទេះចម្បាំងទាំងអស់ផង។ ស្តេចបានតើនឡើងនៅពេលយប់ ហើយវាយប្រហារជនជាតិអេដុម ប៉ុន្តែ ពួកអេដុមបានឡោមព័ទ្ធព្រះអង្គ និងពួកមេទ័ពរទេះចម្បាំងផង។ បន្ទាប់មក ពួកទាហានរបស់ព្រះបាទយេហូរ៉ាមបានភាសខ្លួនទៅផ្ទះរបស់ពួកគេវិញ។
\s5
\v 22 ដូច្នេះ ស្រុកអេដុមបានបះបោរប្រឆាំងនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ស្រុកយូដារហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ ក្រុង​លីប‌ណា​ក៏​បះ‌បោរ​ដែរនៅក្នុងពេលនោះ។
\v 23 រឿងរា៉វផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងព្រះបាទយេហូរ៉ាម អ្វីដែលស្តេចបានធ្វើ តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកយូដាទេឬ?
\v 24 ព្រះបាទយេហូរ៉ាមបានសុគត ហើយសម្រាកជាមួយបុព្វបុរសរបស់ព្រះអង្គ ហើយគេបានបញ្ចុះសពទ្រង់នៅក្នុងក្រុងដាវីឌ។​ បន្ទាប់មក ព្រះបាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ា ជា​បុត្រ បាន​ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\p
\v 25 នៅក្នុងឆ្នាំទីម្ភៃនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមបុត្ររបស់ព្រះបាទអហាប់ជាស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ព្រះបាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ា ជា​បុត្ររបស់ព្រះបាទយេហូរ៉ាមបានឡើងសោយរាជ្យជាស្តេចស្រុកយូដា។
\v 26 ព្រះបាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ា មានព្រះជន្មម្ភៃពីរវស្សាកាលស្តេចឡើងសោយរាជ្យ ស្តេចសោយរាជ្យបានមួយឆ្នាំនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ មាតា​របស់​ស្ដេច​មាន​នាម​ថា អថា‌លា ជា​កូនស្រីរបស់​ព្រះ‌បាទ​អូមរី ស្ដេច​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល។
\v 27 ព្រះបាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ាបានដើរតាមមាគា៌របស់គ្រួសារអហាប់ ស្តេចបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់ចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ដូចដែលគ្រួសាររបស់អហាប់បានធ្វើដែរ ព្រោះព្រះបាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ាជាបុត្រសន្និសារបស់គ្រួសារស្តេចអហាប់។
\s5
\v 28 ព្រះបាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ាបានទៅជាមួយព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមជាបុត្រារបស់ព្រះបាទអហាប់ដើម្បីវាយប្រឆាំងនឹងព្រះ‌បាទ​ហាសែល ជា​ស្ដេច​ស្រុកអារ៉ាម នៅ​ក្រុង​រ៉ាម៉ូត ក្នុង​ស្រុក​កាឡាដ។ ពួកជនជាតិអារ៉ាមបានធ្វើឲ្យព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមមានរបួស។
\v 29 ព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមបានត្រឡប់មកយេសរាលវិញដើម្បីព្យាបាលរបួសដែលជនជាតិអារ៉ាមបានធ្វើឲ្យទ្រង់មានរបួសនៅក្រុងរ៉ាម៉ូត នៅពេលដែលព្រះអង្គវាយប្រឆាំងនឹងព្រះបាទហាសែលជាស្តេចស្រុកអារ៉ាម។ ដូច្នេះ ព្រះបាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ាជាបុត្ររបស់ព្រះបាទយេហូរ៉ាមស្តេចស្រុកយូដា ចេញដំណើរទៅក្រុងយេសរាល ដើម្បីសួរសុខទុក្ខព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមជាបុត្ររបស់ព្រះបាទអហាប់ ដោយសារព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមបានត្រូវរបួស។
\s5
\c 9
\cl ជំពួក ៩
\p
\v 1 លោកអេលីសេបានហៅកូនប្រុសម្នាក់របស់លោកព្យាការីហើយនិយាយនឹងគាត់ថា៖ «សូមស្លៀកពាក់ដើម្បីធ្វើដំណើរ ហើយសូមយកដបតូចមួយទៅជាមួយផង ហើយចេញទៅរ៉ាម៉ូតគីឡាដ។​
\v 2 នៅពេលដែលអ្នកទៅដល់ ចូររក​លោក​យេហ៊ូវ ជា​កូន​របស់​លោក​យេហូ‌សា‌ផាត និង​ជា​ចៅ​របស់​លោក​នឹម​ស៊ី ហើយចូលផ្ទះគាត់ និងហៅគាត់ចេញពីចំណោមអ្នកនៅជាមួយគាត់ ហើយនាំគាត់ទៅបន្ទប់ខាងក្នុង។
\v 3 បន្ទាប់មក យកដបប្រេង ហើយលាបក្បាលគាត់ដោយនិយាយទៅគាត់ថា៖ «ខ្ញុំបានតាំងលោកឲ្យធ្វើជាស្តេចលើស្រុកអ៊ីស្រាអែល»។ បន្ទាប់មក បើកទ្វារ ហើយរត់ចេញក្រៅ កុំបង្អង់ឡើយ»។
\s5
\v 4 ដូច្នេះ បុរសវ័យក្មេងនោះ គឺលោកព្យាការីក្មេងនោះចេញដំណើរទៅរ៉ាម៉ូត គីឡាដ។
\v 5 នៅពេលដែលគាត់មកដល់ មានមេទ័ពម្នាក់កំពុងតែអង្គុយ។ ដូច្នេះលោកព្យាការីក្មេងនោះនិយាយថា៖ «លោកមេទ័ពអើយ ខ្ញុំមានរឿងមួយចង់ប្រាប់លោក»។ លោកយេហ៊ូវឆ្លើយថា៖ «តើលោកចង់ជួបអ្នកណាក្នុងចំណោមយើង»។ លោកព្យាការីវ័យក្មេងនោះតបថា៖ «គឺលោកមេទ័ពផ្ទាល់»។
\v 6 ដូច្នេះ លោកយេហ៊ូវបានក្រោកឡើង ហើយបានចូលទៅក្នុងផ្ទះ ហើយលោកព្យាការីបានចាក់ប្រេងនៅលើក្បាលរបស់គាត់ ហើយបាននិយាយទៅលោកយេហ៊ូវថា៖ «ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ៊ីស្រាអែលមានបន្ទូលថា៖ «យើងបានតាំងអ្នកឲ្យធ្វើជាស្តេចលើប្រជាជនរបស់ព្រះអម្ចាស់ គឺលើប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។
\s5
\v 7 អ្នកត្រូវតែសម្លាប់គ្រួសាររបស់អហាប់ជាចៅហ្វាយរបស់អ្នក ដូច្នេះ យើងអាចសងបំណុលឈាមរបស់ព្យាការីជាអ្នកបម្រើរបស់យើង និងឈាមរបស់អ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ទាំងអស់ ដែលត្រូវបានសម្លាប់ដោយដៃព្រះនាងយេសិបិល។
\v 8 ព្រោះគ្រួសារទាំងមូលរបស់ស្តេចអហាប់ត្រូវ​វិនាស ហើយយើងនឹងកាត់កូនប្រុសៗទាំងអស់ចេញពីអហាប់ ទោះបីជាអ្នកនោះជាអ្នកងារ ឬអ្នកជាក្តី។
\s5
\v 9 យើងនឹងប្រព្រឹត្តចំពោះគ្រួសាររបស់អហាប់ដូចជាគ្រួសាររបស់ស្តេចយេរ៉ូបោមជាកូនរបស់នេបាត និងដូចជាគ្រួសាររបស់បាសាជាបុត្ររបស់ស្តេចអហ៊ីយ៉ាដែរ។
\v 10 ឆ្កែនឹងស៊ីព្រះនាងយេសេបិលនៅក្រុងយេសរាល ហើយគ្មាននរណាម្នាក់កប់សពនាងឡើយ»។ បន្ទាប់មកលោកព្យាការីនោះបានបើកទ្វាហើយបានរត់ចេញទៅ។
\s5
\p
\v 11 បន្ទាប់មក លោកយេហ៊ូវបានចេញមកជួបអ្នកបម្រើរបស់ចៅហ្វាយលោក ហើយមានម្នាក់និយាយជាមួយគាត់ថា៖ «តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង? ហេតុអ្វីបានជាបុរសនេះមករកលោក?» លោកយេហ៊ូវបានឆ្លើយទៅពួកគេថា៖ «អ្នកស្គាល់បុរសនោះហើយ ហើយក៏ដឹងពីអ្វីដែលគាត់និយាយដែរ»។
\v 12 ពួកគេនិយាយថា៖ «លោកកុហក។ សូមប្រាប់យើងមក»។ លោកយេហ៊ូវឆ្លើយថា៖ «លោកនិយាយនេះ និយាយនោះមកខ្ញុំ ហើយក៏បាននិយាយថា៖ «នេះជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់៖ «យើងតាំងអ្នកឲ្យធ្វើជាស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល!»
\v 13 បន្ទាប់មក ពួកគេបានដោះអាវធំរបស់ពួកគេភ្លាម ហើយបានដាក់ឲ្យលោកយេហ៊ូវអង្គុយនៅលើជណ្តើរកាំខ្ពស់បំផុត។ ពួកគេបានផ្លុំត្រែហើយនិយាយថា៖ «លោកយេហ៊ូគឺជាស្តេច»។
\s5
\p
\v 14 លោក​យេហ៊ូវ ជា​កូន​របស់​លោក​យេហូ‌សា‌ផាត និង​ជា​ចៅ​របស់​លោក​នឹម​ស៊ី មាន​គំនិត​ក្បត់​នឹង​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូរ៉ាមដោយរបៀបនេះឯង។ ឥឡូវនេះ ព្រះ‌បាទ​យ៉ូរ៉ាមកំពុង​តែ​ការ‌ពារ​ក្រុង​រ៉ាម៉ូត គឺទាំងស្តេច និង​ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទាំងអស់ដោយសារតែ​ព្រះ‌បាទ​ហាសែល ជា​ស្ដេច​ស្រុក​អារ៉ាម
\v 15 ប៉ុន្តែ ព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមបានត្រឡប់ទៅក្រុងយេសរាល ដើម្បីព្យាបាលរបួសរបស់ព្រះអង្គដែលជនជាតិអារ៉ាមធ្វើឲ្យទ្រង់មានរបួស។ លោកយេហ៊ូវបានមានប្រសាសន៍ទៅអ្នកបម្រើរបស់ព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមថា៖ «បើនេះជាគំនិតរបស់អ្នកមែន នោះកុំឲ្យនរណាម្នាក់រត់រួចឡើយ ហើយចូរចេញក្រៅក្រុង ដើម្បីទៅប្រាប់ដំណឹងនេះនៅក្រុងយេសរាល»។
\v 16 ដូច្នេះលោកយេហ៊ូវបានឡើងរទេះចម្បាំងទៅក្រុងយេសរាល ព្រោះព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមបានគង់នៅទីនោះ។ ឥឡូវនេះ​ ព្រះ‌បាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ា ជា​ស្ដេច​ស្រុក​យូដា ក៏​យាង​មក​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូរ៉ាម​ដែរ។
\s5
\p
\v 17 អ្នកយាមបានឈរនៅលើប៉មនៅក្រុងយេសរាល​ ហើយបានឃើញក្រុមរបស់លោកយេហ៊ូវដែលលោកមកពីចម្ងាយ ហើយនិយាយថា៖ «ខ្ញុំឃើញមនុស្សមួយក្រុមមកហើយ»។ ព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមទូលថា៖ «សូមចាត់អ្នកជិះសេះម្នាក់ឲ្យចេញទៅដើម្បីជួបពួកគេ ប្រាប់អ្នកនោះឲ្យនិយាយថា៖ «តើអ្នកមកដោយសន្តិភាពឬ»?
\v 18 ដូច្នេះ គេក៏បញ្ជួនអ្នកជិះសេះម្នាក់ទៅជួបអ្នកទាំងនោះ ហើយនិយាយថា៖ «ស្តេចទូលថា៖ «តើអ្នកមកដោយសន្តិភាពឬ»? ដូច្នេះ លោកយេហ៊ូវនិយាយថា៖ «តើសន្តិភាពមានអ្វីទាក់ទងនឹងអ្នក? សូមត្រឡប់ក្រោយ ហើយឡើងជិះក្រោយខ្ញុំមក»។ បន្ទាប់មកអ្នកយាមបានទូលស្តេចថា៖ «អ្នកនាំសារបានជួបពួកគេហើយ ប៉ុន្តែ អ្នកនោះមិនបានត្រឡប់មកវិញទេ»។
\s5
\v 19 ដូច្នេះ លោកក៏បានបញ្ជូនអ្នកទីពីរឲ្យជិះសេះទៅទៀត ដែលបានមកជួបពួកគេហើយនិយាយថា៖ «ស្តេចទូលថា៖ «តើអ្នកមកដោយសន្តិភាពឬ»? លោកយេហ៊ូវឆ្លើយថា៖ «តើសន្តិភាពមានអ្វីទាក់ទងនឹងអ្នក? ចូរមកជិះក្រោយខ្ញុំមក»។​
\v 20 អ្នកយាមបានរាយការណ៍ម្តងទៀតថា៖ «អ្នកដែលទៅនោះបានជួបពួកគេហើយ តែមិនត្រឡប់មកវិញទេ។ រីឯ​អ្នក​ដែល​បរ​រទេះ​នោះគឺ​លោក​យេហ៊ូវ ជាកូនរបស់​លោក​នឹម​ស៊ីជាអ្នក​បរ​រទេះ​ លឿនដូច​មនុស្ស​កំរោល​ចូល»។
\s5
\p
\v 21 ដូច្នេះ ព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមបានទូលថា៖ «សូមរៀបចំរាជរថឲ្យយើង»។ ពួកគេបានរៀបចំរាជរថរបស់ស្តេច ហើយព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមជាស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល និងព្រះបាទអហាស៊ីយ៉ាជាស្តេចស្រុកយូដាបានចេញទៅ ហើយស្តេចបានគង់លើរាជរថរៀងៗខ្លួន ដើម្បីទៅជួបជាមួយលោកយេហ៊ូវ។ ស្តេចទាំងពីរអង្គបានជួបគាត់ត្រង់ចម្ការររបស់លោកណាបោតជាអ្នកស្រុកយេសរាល។
\v 22 នៅពេលព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមបានឃើញលោកយេហ៊ូវ ស្តេចទូលថា៖ «យេហ៊ូវអើយ តើអ្នកមកដោយសុខសាន្តឬ»?​ លោកឆ្លើយថា៖ «តើអ្វីទៅជាក្តីសុខសាន្ត នៅពេលដែល បើអំពើពេស្យាចារ និងអំពើមន្តអាបធ្មប់របស់នាងយេសិបិលជាមាតារបស់ព្រះអង្គមានច្រើនយ៉ាងនេះ?»
\s5
\v 23 ដូច្នេះ ព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមបានបត់រាជរថដើម្បីគេចខ្លួន ហើយបានទូលទៅព្រះបាទអហាស៊ីយ៉ាថា៖ «ព្រះករុណាអើយ នេះជាអំពើក្បត់ទេ»។
\v 24 បន្ទាប់មកលោកយេហ៊ូវបានយឹតព្រួញរបស់លោកមួយទំហឹង ហើយផ្លែព្រួញបានចាក់ទំលុះបេដូងរបស់ស្តេច ហើយស្តេចក៏ដួលនៅលើរាជរថនោះ។
\s5
\v 25 បន្ទាប់មក លោក​យេហ៊ូវ​ប្រាប់​លោក​ប៊ីឌ‌ការជាមេបញ្ជាការថា៖ «ចូរលើកគាត់ឡើង ហើយបោះគាត់ទៅក្នុងចម្ការរបស់ណាបោតអ្នកស្រុកយេសរាលទៅ។ សូមគិតពីពេលដែលលោក និងខ្ញុំជិះរទេះជាមួយគ្នាតាមពីក្រោយព្រះបាទអហាប់ជាបិតាទ្រង់ នោះព្រះអម្ចាស់បានថ្លែងទំនាយប្រឆាំងនឹងទ្រង់
\v 26 «ម្សិលមិញយើងបានឃើញឈាមរបស់ណាបោត និងឈាមកូនរបស់គាត់ នោះជាការប្រកាសរបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយយើងនឹងឲ្យអ្នកបង់ថ្លៃឈាមនៅក្នុងចំការនេះ នេះជាការប្រកាសរបស់ព្រះអម្ចាស់។ បន្ទាប់មក គេក៏លើកគាត់បោះចូលទៅក្នុងចម្ការនោះ ស្របតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់»។
\s5
\p
\v 27 នៅពេល ​ព្រះ‌បាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ា ជា​ស្ដេច​ស្រុក​យូដា ឃើញ​ដូច្នេះ ស្ដេច​ភាសខ្លួន​​ទៅ​បេត‌ហាកាន។ ប៉ុន្តែ​ លោក​យេហ៊ូវ​ដេញ​តាមក្រោយស្តេច ហើយលោកនិយាយថា៖ «ធ្វើឃាតស្តេចនេះនៅក្នុងរទេះនេះទៅ» ហើយពួកគេបានបាញ់ចំស្តេចតាម​ផ្លូវ​ទៅ​ភូមិ​គើរ ជិត​ក្រុង​យីប‌ឡាម។ ព្រះ‌បាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ាគេចខ្លួនទៅក្រុង​មេគី‌ដោ ហើយក៏សុគតនៅទីនោះទៅ។
\v 28 អ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ក៏ដឹកសពទ្រង់នៅក្នុងរទេះទៅក្រុងយេរូសាឡឹម ហើយបានបញ្ចុះសពទ្រង់នៅក្នុងផ្នូរជាមួយបិតាទ្រង់នៅក្នុងក្រុងរបស់ព្រះបាទដាវីឌ។
\s5
\p
\v 29 ពេលនោះគឺឆ្នាំទីដប់មួយក្នុងរាជ្យរបស់ព្រះបាទយ៉ូរ៉ាមបុត្ររបស់ស្តេចអហាប់ដែលព្រះបាទអហាស៊ីយ៉ាបានសោយរាជ្យលើស្រុកយូដា។​
\s5
\p
\v 30 នៅពេលដែលលោកយេហ៊ូវបានមកដល់យេសរាល ព្រះនាងយេសិបិលក៏បានដឹងរឿងនេះ ហើយនាងក៏បានលាបភ្នែករបស់នាង ធ្វើសក់របស់នាង ហើយបានមើលតាមបង្អួច។
\v 31 នៅពេលដែលលោកយេហ៊ូវបានឆ្លងកាត់ទ្វារក្រុង នាងបាននិយាយទៅគាត់ថា៖​ «តើអ្នកមកដោយសន្តិភាពឬ ស៊ីមរី ជា​ឃាតក​ម្ចាស់​របស់​ខ្លួន​អើយ»?
\v 32 លោកយេហ៊ូវបានក្រឡេកមើលលើតាមបង្អួចហើយនិយាយថា៖ «តើនរណានៅខាងខ្ញុំ? មានអ្នកណាទេ»? បន្ទាប់មក ពេល​នោះ មាន​មហា‌តលិក​ពីរ​បី​នាក់​អើត​មើល​មក​លោក។
\s5
\v 33 ដូច្នេះ លោកយេហ៊ូវបាននិយាយថា៖ «ចូរបោះនាងមកក្រោមមក»។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏បានបោះព្រះនាងយេសិបិលមកក្រោម ហើយឈាម​របស់​នាង​ខ្ទាត​ប្រឡាក់​ជញ្ជាំង និង​សេះផង ហើយ​លោក​យេហ៊ូវបានជាន់សាក‌សពរបស់នាង។
\v 34 នៅពេលដែលលោកយេហ៊ូវចូលទៅខាងក្នុង លោកបានបរិភោគ និងផឹកនៅទីនោះ។ បន្ទាប់មកលោកនិយាយថា៖ «ឥឡូវនេះអ្នកឃើញស្ត្រីដែលត្រូវបណ្តាសារនេះទេ ហើយយកសពនាងទៅកប់ផង នាងជាបុត្រីរបស់ស្តេច»។
\s5
\v 35 នៅពេលដែលគេចេញទៅបញ្ចុះនាង គេបានឃើញថាសពនាងសល់តែលលាក្បាល ជើង និងប្រអប់ដៃប៉ុណ្ណោះ។
\v 36 ដូច្នេះ ពួកគេបានត្រឡប់មកប្រាប់លោកយេហ៊ូវវិញ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «នេះជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលតាមរយៈលោកអេលីយ៉ា​អ្នក​ស្រុក​ធេស‌ប៊ី‌ថា ជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអង្គថា៖ «នៅក្នុងទឹកដីរបស់ស្រុកយេសរាលឆ្កែនឹងស៊ីសាច់នាងយេសិបិល
\v 37 ហើយសពព្រះនាងយេសិបិលនឹងដូចជាសំរាមនៅលើចម្ការនៅស្រុកយេសរាល ដូច្នេះគ្មាននរណាម្នាក់អាចនិយាយថា៖ «នេះគឺស្រុកយេសរាលតទៅទៀតឡើយ»។
\s5
\c 10
\cl ជំពូក ១០
\p
\v 1 ឥឡូវនេះ ព្រះបាទអហាប់មានកូនចៅចិតសិបនាក់នៅស្រុកសាម៉ារី។ លោកយេហ៊ូវបានសរសេរសំបុត្រ ហើយបានផ្ញើទៅស្រុកសាម៉ារី ទៅកាន់អ្នកដឹកនាំនៅយេសរាល រួមទាំងពួកចាស់ទុំ និងទៅកាន់អ្នកថែរក្សាកូនចៅរបស់ព្រះបាទអហាប់ថា៖
\v 2 «កូនចៅរបស់ចៅហ្វាយអ្នកនៅជាមួយអ្នក ហើយអ្នកក៏មានរទេះចំបាំង មានសេះ នឹងក្រុងដែលមានកំពែងរឹងមាំ និងមានគ្រឿងសស្ត្រា‌វុធផង។ ដូច្នេះនៅពេលដែលសំបុត្រនេះទៅដល់អ្នកភ្លាម
\v 3 សូមជ្រើសរើសបុត្រមួយដែលប្រសើរ និងសាកសមជាងគេពីកូនចៅរបស់ចៅហ្វាយអ្នក ហើយឲ្យគាត់ឡើងសោយរាជ្យជំនួសបិតារបស់ពួកគេ ហើយសូមតយុទ្ធដើម្បីខ្សែរាជ្យរង្សរបស់ចៅហ្វាយអ្នកចុះ»។
\s5
\v 4 ប៉ុន្តែ ពួកគេភ័យខ្លាច ហើយបាននិយាយគ្នាទៅវិញទៅមកថា៖ «ឃើញទេ ស្តេចពីរអង្គមិនអាចទប់ទល់នឹងលោកយេហ៊ូវបានឡើយ។ ដូច្នេះ តើយើងអាចទប់ទល់ដូចម្តេចបាន»?
\v 5 បន្ទាប់មក អ្នកគ្រប់គ្រងនៅក្នុងវាំងទាំងអស់នោះ និងអ្នកដឹកនាំក្រុង ហើយក៏មានពួកចាស់ទុំផង ហើយនឹងពួកអ្នកដែលចិញ្ចឹមក្មេង បានផ្ញើពាក្យត្រឡប់ទៅលោកយេហ៊ូវវិញថា៖ «យើងជាអ្នកបម្រើរបស់លោក។ យើងនឹងធ្វើតាមអ្វីដែលលោកបានបង្គាប់ដល់យើង។ យើងនឹងមិនលើកអ្នកណាធ្វើជាស្តេចឡើយ។ សូមលោកធ្វើតាមការយល់ឃើញថាល្អចុះ»។
\s5
\v 6 បន្ទប់មក លោកយេហ៊ូវបានសរសេរសំបុត្រទីពីរទៅកាន់ពួកគេថា៖ «បើអ្នកនៅខាងខ្ញុំ ហើយបើអ្នកនឹងស្តាប់តាមពាក្យខ្ញុំមែន អ្នកត្រូវតែកាត់ក្បាលប្រុសៗជាកូនចៅរបស់ចៅហ្វាយអ្នក រួចហើយមកជួបខ្ញុំនៅក្រុងយេសរាលនៅថ្ងៃស្អែកថ្មើរនេះ»។ នៅពេលនោះ កូនចៅរបស់ស្តេចមានចិតសិបអ្នក សុទ្ធតែជាមនុស្សសំខាន់ៗនៅក្នុងក្រុង ដែលជាអ្នកនាំអ្នកទាំងនោះមក។
\v 7 ដូច្នេះ នៅពេលដែលសំបុត្រនោះបានមកដល់ពួកគេ ពួកគេបាននាំបុត្ររបស់ស្តេចមក ហើយបានសម្លាប់ពួកគេអស់ចិតសិបនាក់ ដាក់ក្បាលរបស់ពួកគេនៅក្នុងកន្ត្រក ហើយបានផ្ញើឲ្យលោកយេហ៊ូវនៅក្រុងយេសរាល។
\s5
\v 8 មានអ្នកនាំពាក្យម្នាក់បានមកជួបលោកយេហ៊ូវដោយនិយាយថា៖ «ពួកគេបាននាំយកក្បាលបុត្ររបស់ស្តេចមកហើយ»។ ដូច្នេះ លោកបាននិយាយថា៖ «សូមដាក់ក្បាលទាំងនោះជាគំនរនៅច្រកចូលក្រុងរហូតដល់ពេលព្រឹកទៅ»។
\v 9 នៅពេលព្រឹកលោកយេហ៊ូវបានចេញក្រៅ ហើយបានឈរ និងនិយាយទៅមនុស្សទាំងអស់ថា៖ «អ្នកគ្មានទោសឡើយ។ ខ្ញុំបានបះបោរប្រឆាំងនឹងចៅហ្វាយរបស់ខ្ញុំ ហើយបានសម្លាប់ស្តេច ប៉ុន្តែ តើអ្នកណាសម្លាប់អ្នកទាំងនេះ?
\s5
\v 10 ឥឡូវនេះ អ្នកគួរតែដឹងឲ្យបានច្បាស់ថាគ្មានផ្នែកណាមួយនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ គឺព្រះបន្ទូលទាក់ទងនឹងគ្រួសាររបស់ព្រះបាទអហាប់នឹងសម្រេចជារូបរាង ព្រោះព្រះអម្ចាស់បានសម្រេចតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គតាមរយៈលោកអេលីយ៉ាជាអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់»។
\v 11 ដូច្នេះ លោកយេហ៊ូវបានសម្លាប់គ្រួសាររបស់ព្រះបាទអហាប់ដែលនៅសេសសល់នៅស្រុកយេសរាល និងមនុស្សសំខាន់ៗរបស់ស្តេច មិត្តជិតស្និតរបស់ស្តេច និងព្យាការីរបស់ស្តេច រហូតដល់គ្មាននរណាម្នាក់នៅសល់ឡើយ។
\s5
\p
\v 12 បន្ទាប់មក លោកយេហ៊ូវបានក្រោកឡើង ហើយចេញទៅ លោកចេញទៅក្រុងសាម៉ារី។
\v 13 នៅពេលដែលលោកបានមកដល់ ប៉េត អេកេដ ជាកន្លែងនៃអ្នកគង្វាលចៀម លោកបានជួបបងប្អូនរបស់ព្រះបាទអហាស៊ីយ៉ាជាស្តេចស្រុកយូដា។ លោកយេហ៊ូវបានមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «តើអ្នកជាអ្នកណា»? ពួកគេឆ្លើយថា៖ «យើងជាបងប្អូនរបស់ព្រះបាទអហាស៊ីយ៉ា យើងចុះទៅសួរសុខទុក្ខបុត្ររបស់ស្តេច ជាមួយបុត្រីរបស់ម្ចាស់ក្សត្រីយេសិបិល»។
\v 14 លោកយេហ៊ូវបានមានប្រសាសន៍ជាមួយមនុស្សរបស់លោកថា៖ «ចូរចាប់ពួកគេទាំងរស់»។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ចាប់អ្នកទាំងនោះទាំងរស់ ហើយបានសម្លាប់ពួកគេនៅប៉េត អេកេដ សរុបទាំងអស់សែសិបពីរនាក់។ លោកមិនទុកឲ្យនរណាម្នាក់នៅរស់ឡើយ។
\s5
\p
\v 15 នៅពេលដែលលោកយេហ៊ូវបានចេញពីទីនោះ លោកបានជួបលោក​យ៉ូ‌ណា‌ដាប់ ជា​កូន​របស់​លោក​រេកាបដែលបានមកជួបលោក។ លោកយេហ៊ូវបានទទួលលោក ហើយនិយាយថា៖ «តើចិត្តរបស់លោកនៅជាមួយខ្ញុំឬទេ ព្រោះចិត្តរបស់ខ្ញុំនៅជាមួយលោក»? លោកយ៉ូណាដាប់ឆ្លើយថា៖ «បាទលោក»។
\v 16 លោកយេហ៊ូវនិយាយថា៖ «បើដូច្នេះមែន ចូរហុចដៃមក»។ ដូច្នេះ លោកយ៉ូណាដាប់បានហុចដៃរបស់លោកឲ្យលោកយេហ៊ូវ ហើយលោកយេហ៊ូវបានទាញលោកយ៉ូណាដាប់ដាក់លើរទេះជាមួយលោក។
\v 17 នៅពេលលោកបានមកដល់សាម៉ារី លោកយេហ៊ូវបានសម្លាប់់ពូជពង្សរបស់ព្រះបាទអហាប់ដែលនៅសេសសល់ក្នុងស្រុកសាម៉ារី រហូតដល់លោកបានបំផ្លាញខ្សែរាជរង្សរបស់ព្រះបាទអហាប់ទាំងស្រុង ស្របតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលតាមរយៈលោកអេលីយ៉ា។
\s5
\p
\v 18 បន្ទាប់មក លោកយេហ៊ូវបានប្រមូលមនុស្សទាំងអស់ ហើយបាននិយាយទៅពួកគេថា៖ «អហាប់បានបម្រើព្រះបាលតិចទេ តែយេហ៊ូវវិញនឹងបម្រើព្រះបាលច្រើនជាងនេះទៅទៀត។
\v 19 ដូច្នេះឥឡូវ នេះចូរហៅព្យាការីរបស់ព្រះបាល អ្នកថ្វាយបង្គំទ្រង់ទាំងអស់ និងបូជាចារ្យរបស់ព្រះបាលទាំងអស់មក។ ចូរកុំឲ្យនរណាម្នាក់នៅសល់ឡើយ ព្រោះខ្ញុំមានយញ្ញបូជាដ៏ច្រើនដើម្បីថ្វាយព្រះបាល។ អ្នកណាដែលមិនមកនឹងត្រូវស្លាប់»។ ប៉ុន្តែ លោក​យេហ៊ូវ​ប្រើ​ឧបាយ‌កល​ដូច្នេះ គឺប៉ុនប៉ង​សម្លាប់អ្នកថ្វាយបង្គំព្រះបាល។
\v 20 លោកយេហ៊ូវមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមកំណត់ពេលដើម្បីប្រជុំគ្នាសម្រាប់ព្រះបាល»។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ប្រកាសរឿងនេះ។
\s5
\v 21 បន្ទាប់មក លោកយេហ៊ូវបានបញ្ជូនពាក្យទៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលទាំងមូល ហើយអ្នកដែលថ្វាយបង្គំព្រះបាលទាំងប៉ុន្មានក៏មកជួបជុំគ្នា ដូច្នេះ គ្មាននរណាម្នាក់អវត្តមានឡើយ។ ពួកគេបានចូលមកក្នុងព្រះវិហារបស់ព្រះបាល ហើយព្រះវិហារនោះក៏ពេញពីជ្រុងម្ខាងដល់ជ្រុងម្ខាងទៀត។
\v 22 លោកយេហ៊ូវក៏បានមានប្រសាសន៍ទៅបុរសម្នាក់ដែលរក្សាសំលៀកបំពាក់របស់បូជាចារ្យថា៖ «សូមយកសំលៀកបំពាក់សម្រាប់អ្នកថ្វាយបង្គំព្រះបាលទាំងអស់»។ ដូច្នេះ បុរសនោះក៏បានយកសំលៀកបំពាក់សម្រាប់ពួកគេ។
\s5
\v 23 លោក​យេហ៊ូវ​អញ្ជើញ​មក​ដល់​វិហារ​របស់​ព្រះ​បាល​ជា​មួយ​នឹង​លោក​យ៉ូ‌ណា‌ដាប់ ជា​កូន​របស់​លោក​រេកាប ហើយលោកបាននិយាយជាមួយអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះបាលទាំងអស់ថា៖ «សូមរកមើលឲ្យប្រាកដថានៅទីនេះក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាគ្មានអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់មែន គឺតែអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះបាលប៉ុណ្ណោះ»។
\v 24 បន្ទាប់មក ពួកគេចូលទៅក្នុងដើម្បីថ្វាយតង្វាយម្សៅ និងតង្វាយដុត។ ពេលនោះ លោកយេហ៊ូវបានជ្រើសរើសមនុស្សប្រាំបីនាក់ដែលឈរនៅខាងក្រៅ ហើយលោកបានប្រាប់ពួកគេថា៖ «បើមាននរណាម្នាក់ដែលខ្ញុំបាននាំមកក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់អ្នករត់រួច បើមាននរណាម្នាក់ឲ្យអ្នកទាំងនោះរត់រួច អ្នកនោះត្រូវសងជីវិតជំនួសអ្នករត់រួចនោះមិនខាន»។
\s5
\p
\v 25 ក្រោយមក ពេលដែលលោកយេហ៊ូវបានបញ្ចប់ការថ្វាយយញ្ញបូជា លោកបាននិយាយទៅអ្នកយាមទ្វារ និងមេបញ្ជាការថា៖ «ចូរចូលទៅក្នុង ហើយសម្លាប់ពួកគេទៅ។ សូមកុំឲ្យនរណាម្នាក់ចេញមកក្រៅឡើយ»។ ដូច្នេះ ពួកគេបានសម្លាប់អ្នកទាំងនោះដោយដាវ ហើយពួកអ្នកយាម និងមេបញ្ជាការបានគ្រវែងអ្នកទាំងនោះចេញក្រៅ ហើយបានចូលទៅក្នុងបន្ទប់ក្នុងបំផុតនៃវិហារបស់ព្រះបាល។
\v 26 ពួកគេបានអូសសសរថ្ម ដែលធ្លាប់មាននៅក្នុងវិហារបស់ព្រះបាលចេញក្រៅ ហើយបានដុតសសរទាំងនោះ។
\v 27 បន្ទាប់មក ពួកគេបានបំផ្លាញសសររបស់ព្រះបាល ហើយបានបំផ្លាញវិហាររបស់ព្រះបាល ហើយធ្វើជាកន្លែងបន្ទោរបង់រហូតដល់សព្វថ្ងៃ។
\v 28 នេះជារបៀបដែលលោកយេហ៊ូវបំផ្លាញអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះបាលចេញពីទឹកដីអ៊ីស្រាអែល។
\s5
\p
\v 29 ប៉ុន្តែ លោកយេហ៊ូវមិនបានចាកចេញពីអំពើបាបរបស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោមជាកូនរបស់នេបាតឡើយ ដែលធ្វើឲ្យអ៊ីស្រាអែលធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប គឺការថ្វាយបង្គំរូបគោមាសនៅបេតអែល និងដាន់។​
\v 30 ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលមកលោកយេហ៊ូវថា៖ «ដោយសារអ្នកបានធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់យើង ហើយបានប្រព្រឹត្តចំពោះគ្រួសាររបស់អហាប់តាមអ្វីដែលមាននៅក្នុងចិត្តយើង នោះកូនចៅរបស់អ្នកនឹងអង្គុយលើបល្ល័ងស្រុកអ៊ីស្រាអែលរហូតដល់បួនតំណរ»។
\v 31 ប៉ុន្តែ ព្រះបាទយេហ៊ូវមិនខ្វល់ខ្វាយជាមួយនឹងបញ្ញត្តិរបស់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ៊ីស្រាអែលអស់ពីចិត្តឡើយ។ ស្តេចមិនបានចាកចេញពីអំពើបាបរបស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោមឡើយ ដែលនាំអ៊ីស្រាអែលឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើបាប។
\s5
\p
\v 32 នៅថ្ងៃនោះព្រះអម្ចាស់ចាប់ផ្តើមកាត់តំបន់មួយចំនួនចេញពីអ៊ីស្រាអែល ហើយព្រះ‌បាទ​ហាសែល​ វាយ​តាម​ព្រំ‌ប្រទល់​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​ជាប់​នឹង​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល
\v 33 គឺ​ចាប់​តាំង​ពី​ត្រើយ​ខាង​កើត​ទន្លេ​យ័រដាន់ ទឹកដីស្រុក​កាឡាដ​ ស្រុក​កាដ រូបេន និង​ម៉ាណា‌សេ ហើយ​ចាប់​តាំង​ពី​អារ៉ូ‌អ៊ើរ​ដែលនៅក្បែរជ្រោះអើ‌ណូន ព្រម​ទាំង​ស្រុក​កាឡាដ រហូតដល់​បាសាន។
\s5
\v 34 រឿងរ៉ាវផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងព្រះបាទយេហ៊ូវ និងអ្វីដែលស្តេចបានធ្វើ និងអំណាចរបស់ទ្រង់ តើមិនបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍បស់ស្តេចទេឬ?
\v 35 ព្រះបាទយេហ៊ូវបានផ្ទុំលក់ជាមួយបុព្វបុរសរបស់ស្តេច ហើយគេបានបញ្ចុះទ្រង់នៅស្រុកសាម៉ារី ហើយ​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអា‌ហាស ជា​បុត្រ ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\v 36 ព្រះ‌បាទ​យេហ៊ូវ​សោយ‌រាជ្យ​នៅ​ក្រុង​សាម៉ារីបាន​ម្ភៃ​ប្រាំ​បី​ឆ្នាំ។
\s5
\c 11
\cl ជំពូក ១១
\p
\v 1 កាល​ព្រះ‌នាង​អថា‌លា ជា​មាតា​របស់​ព្រះ‌បាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ា ជ្រាប​ថា បុត្រ​របស់នាងស្លាប់​ហើយ នាងក៏ក្រោកឡើង ហើយសម្លាប់ក្មេងៗរាជ្យរង្សទាំងអស់។
\v 2 ប៉ុន្តែព្រះ‌នាង​យ៉ូសេ‌បា ជា​បុត្រី​របស់ស្តេច​យ៉ូរ៉ាម និង​ជាប្អូនស្រី​របស់​ព្រះ‌បាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ា បាន​យក​​យ៉ូអាស ជា​បុត្រា​របស់​ព្រះ‌បាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ា ពី​ក្នុង​ចំណោម​បុត្រា​របស់​ស្ដេច​ដែល​ត្រូវ​គេ​សម្លាប់​នោះទៅជាមួយអ្នកមើលថែរបស់បុត្រនោះ នាងបានទុកពួកគេនៅក្នុងបន្ទប់របស់នាង។ ពួកគេបានលាក់បុត្រនោះពីព្រះ‌នាង​អថា‌លា ដូច្នេះ បុត្រនោះមិនត្រូវបានគេសម្លាប់ឡើយ។
\v 3 បុត្រនោះនៅជាមួយព្រះនាងយ៉ូសេបា គេបានលាក់បុត្រនោះនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់អស់ប្រាំមួយឆ្នាំ នៅពេលដែលព្រះ‌នាង​អថា‌លាសោយរាជ្យលើទឹកដីនោះ។
\s5
\p
\v 4 នៅក្នុងឆ្នាំទីប្រាំពីរលោក​យេ‌ហូ‌យ៉ា‌ដាបានផ្ញើពាក្យ ដើម្បីនាំមេកងរយ​ជន‌ជាតិ​ការី និងអ្នកយាមល្បាត ហើយបាននាំពួកគេមកជួបគាត់ នៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់។ លោកបានចងសម្ពន្ធមេត្រីជាមួយពួកគេ ហើយលោកឲ្យពួកគេស្បថនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់។ បន្ទាប់មកលោកក៏បានបង្ហាញបុត្រារបស់ស្តេចដល់ពួកគេ។
\v 5 លោកបានបញ្ជាពួកគេថា៖ «នេះជាអ្វីដែលអ្នកត្រូវធ្វើ។ មួយភាគបីក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាដែលមកនៅថ្ងៃសប្ប័ទនឹងយាមដំណាក់ស្តេច
\v 6 ហើយមួយភាគបីទៀតត្រូវនៅឯត្រង់​មាត់​ទ្វារ​ស៊ើរ និង​មួយ​ភាគ​បី​ទៀត​ត្រូវ​យាម​នៅ​ទ្វារ​ខាង​ក្រោយ​កន្លែង​យាម»។
\s5
\v 7 ក្រុមពីរផ្សេងទៀតដែលមិនបម្រើនៅថ្ងៃសប្ប័ទ អ្នកត្រូវតែយាមដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ដើម្បីការពារស្តេច។
\v 8 អ្នកត្រូវតែនៅជុំវិញស្តេច គ្រប់គ្នាត្រូវមានអាវុធក្នុងដៃ។ អ្នកណាដែលចូលមកក្នុងជួររបស់អ្នកត្រូវសម្លាប់ចោល។ អ្នកត្រូវនៅជាមួយស្តេចនៅពេលដែលស្តេចយាងចេញក្រៅ ហើយនៅពេលដែលទ្រង់យាងចូលក្នុងផង។
\s5
\p
\v 9 ដូច្នេះ មេកងរយនាក់បានស្តាប់តាមអ្វីៗដែលលោកបូជាចារ្យយ៉េហូយាដាបានបង្គាប់។ គ្រប់គ្នាបាននាំមនុស្សរបស់ខ្លួន គឺអស់អ្នកដែលត្រូវមកបម្រើនៅថ្ងៃសប្ប័ទ ហើយនឹងអ្នកដែលត្រូវឈប់បម្រើនៅថ្ងៃសប្ប័ទ ហើយពួកគេបានមកជួបលោកបូជាចារ្យយ៉េហូយាដា។
\v 10 បន្ទាប់មកលោកបូជាចារ្យយ៉េហូយាដាបានឲ្យលំពែង ព្រម​ទាំង​ខែលដែលជារបស់ព្រះបាទដាវីឌ ដែលមាននៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់​ដល់មេកងរយនាក់នោះ។
\s5
\v 11 ដូច្នេះ អ្នកយាមបានឈរ គឺគ្រប់គ្នាមានអាវុធនៅក្នុងដៃ ចាប់ពីខាងឆ្វេងព្រះវិហារដល់ខាងស្តាំ នៅជិតអាសនា និងព្រះវិហារនៅជុំវិញស្តេច។
\v 12 បន្ទាប់មកលោកយ៉េហូយាដាបាននាំយូអាសជាបុត្រារបស់ស្តេចចេញមក បានដាក់ម្កុដលើក្បាលគាត់ ហើយថ្វាយ​ឯក‌សារ​នៃ​សម្ពន្ធ‌មេត្រី​ផង។ បន្ទាប់មក ពួកគេបានប្រកាសថាទ្រង់គឺជាស្តេច ហើយបានចាក់ប្រេងតាំងលើទ្រង់។ ពួកគេបានទះដៃរបស់ពួកគេ ហើយនិយាយថា៖ «សូមស្តេចមានអាយុយឺនយូរ»!
\s5
\p
\v 13 នៅពេលដែលព្រះនាងអថាលាបានឮសម្លេងរបស់អ្នកយាម​ និងសម្លេងរបស់ប្រជាជន នាងបានមកជួបប្រជាជននៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់។ នាងបានមើល
\v 14 ហើយបានឃើញស្តេចគង់នៅក្បែរសសរ តាមទំនៀមទំលាប់ ហើយពួកមេកង និងអ្នកផ្លុំត្រែនៅក្បែរស្តេច។ ប្រជាជនទាំងអស់មានអំណរយ៉ាងខ្លាំង​ ហើយបានផ្លុំត្រែ។ បន្ទាប់មក ព្រះនាងអថាលា បានហែកសំលៀកបំពាក់ ហើយស្រែកថា៖ «នេះ​ជា​អំពើ​ក្បត់! នេះ​ជា​អំពើ​ក្បត់!»
\s5
\v 15 បន្ទាប់មក លោកបូជាចារ្យយ៉េហូយាដាបានបញ្ជាឲ្យលោកមេកងរយនាក់ ដែលជាមេទាហានថា៖ «ចូរនាំនាងចេញក្រៅទៅ។ អ្នកណាទៅតាមនាង សូមសម្លាប់ដោយដាវទៅ»។ លោកបូជាចារ្យនិយាយថា៖ «កុំឲ្យសម្លាប់នាងនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ»។
\v 16 ដូច្នេះ ពួកគេក៏អូសនាងរហូតដល់ច្រកដែលសេះចូលមកក្នុងវាំង ហើយពួកគេបានសម្លាប់នាងនៅទីនោះទៅ។
\s5
\p
\v 17 បន្ទាប់មក លោកយ៉េហូយាដាបានចងសម្ពន្ធមេត្រីរវាងព្រះអម្ចាស់ ស្តេច និងប្រជាជន ដែលពួកគេនឹងធ្វើជាប្រជាជនរបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយក៏រវាងស្តេច និងប្រជាជនដែរ។
\v 18 ដូច្នេះ ប្រជាជនបានទៅដំណាក់របស់ព្រះបាល ហើយបានកម្ទេចចោល។ ពួកគេកម្ទេចអាសនារបស់ព្រះបាល និងរូបព្រះទៅជាបំណែក ហើយពួកគេបានសម្លាប់លោកម៉ាត់‌ថានជាបូជាចារ្យរបស់ព្រះបាលនៅមុខអាសនា។ បន្ទាប់មក លោកបូជាចារ្យយ៉េហូយាដាបានចាត់អ្នកយាមឲ្យមើលថែព្រះវិហាររបស់ព្រះអម្ចាស់។
\s5
\v 19 លោក​យេហូ‌យ៉ាដា​បាននាំលោកមេបញ្ជាការកងរយនាក់ជា​ជន‌ជាតិ​ការី ពួកអ្នកយាម និងប្រជាជនទាំងអស់ ហើយពួកគេបាននាំស្តេចពីដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយបានចេញដំណើរទៅក្នុងដំណាក់របស់ស្តេច ចូលតាមទ្វារអ្នកយាម។ ព្រះបាទយ៉ូអាស​ឡើង​គង់​លើ​រាជ្យបល្ល័ង្គ។
\v 20 ដូច្នេះ ប្រជាជនទាំងអស់ពេញដោយអំណរ ហើយក្រុងទាំងមូលស្ងប់ស្ងាត់ក្រោយពីព្រះនាងអថាលាត្រូវបានគេសម្លាប់ដោយដាវនៅក្នុងដំណាក់ស្តេចរួចមក។
\s5
\p
\v 21 ព្រះបាទយ៉ូអាស​អាយុប្រាំពីរឆ្នាំនៅពេលទ្រង់ឡើងគ្រងរាជ្យ។
\s5
\c 12
\cl ជំពូក ១២
\p
\v 1 នៅក្នុងឆ្នាំទីប្រាំពីរនៃព្រះបាទយេហ៊ូវ រាជ្យរបស់ព្រះបាទយ៉ូអាសបានចាប់ផ្តើម ស្តេចសោយរាជ្យបានសែសិបឆ្នាំនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ ​មាតា​របស់​ទ្រង់គឺស៊ីប‌យ៉ា ជា​អ្នក​ស្រុក​បៀរ‌សេ‌បា។
\v 2 ព្រះបាទយ៉ូអាសបានប្រព្រឹត្តត្រឹមត្រូវនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់គ្រប់ពេល ដោយសារលោកបូជាចារ្យយេហូយ៉ាដាបានណែនាំស្តេច។
\v 3 ប៉ុន្តែ តាមទីទួលខ្ពស់ៗស្តេចមិនបានបំផ្លាញចោលឡើយ។ ប្រជាជននៅតែថ្វាយតង្វាយ និងដុតគ្រឿងក្រអូបនៅតាមទីខ្ពស់ទាំងនោះដដែរ។
\s5
\p
\v 4 ព្រះបាទយ៉ូអាសនិយាយទៅលោកបូជាចារ្យថា៖ «ប្រាក់ទាំងអស់ដែលបាននាំមកជាដង្វាយនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ ប្រាក់ដែលម្នាក់ៗយកមកថ្វាយ ទោះបីជាប្រាក់ដែលគេយកមកបង់ពន្ធព្រះវិហារ ឬប្រាក់ដែលទទួលបានពីបុគ្គល ឬប្រាក់ដែលគេបាននាំមកថ្វាយដោយការជំរុញចិត្តពីព្រះអម្ចាស់ក៏ដោយ
\v 5 ក៏ពួកបូជាចារ្យគួរតែទទួលប្រាក់ទាំងនោះទៅដាក់ក្នុងឃ្លាំង ហើយជួសជុលអ្វីៗដែលខូចខាតនៅក្នុងព្រះវិហារ»។
\s5
\v 6 ប៉ុន្តែ នៅឆ្នាំទីម្ភៃបីនៃស្តេចយ៉ូអាស ពួកបូជាចារ្យមិនបានជួសជុលអ្វីនៅក្នុងព្រះវិហារឡើយ។
\v 7 បន្ទាប់មក ព្រះបាទយ៉ូអាសបានកោះហៅលោកបូជាចារ្យយេហូយ៉ាដា និងបូជាចារ្យផ្សេងទៀតមក ស្តេចបាននិយាយទៅពួកគេថា៖ «តើហេតុអ្វីអ្នកទាំងអស់គ្នាមិនជួសជុលអ្វីៗនៅក្នុងព្រះវិហារ? ឥឡូវនេះ ចូរឈប់យកប្រាក់ពីអ្នកបង់ពន្ធតទៅទៀត ប៉ុន្តែ ចូរយកប្រាក់ដែលប្រមូលបានដើម្បីជួសជុលព្រះវិហារ ហើយប្រគល់ដល់អ្នកដែលអាចជួសជុលបាន»។
\v 8 ដូច្នេះ ពួកបូជាចារ្យក៏យល់ព្រមឈប់ប្រមូលប្រាក់់ពីប្រជាជន ហើយមិនជួសជុលព្រះវិហារដោយខ្លួនឯងឡើយ។
\s5
\p
\v 9 ផ្ទុយទៅវិញ លោកបូជាចារ្យយេហូយ៉ាដាមកយកហឹបមួយមក ចុះរន្ធនៅលើមាត់ហឹបនោះ ហើយដាក់វានៅខាងក្រោយអាសនា នៅខាងស្តាំច្រកចូលព្រះដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់។ ពួកបូជាចារ្យដែលយាមនៅទ្វារព្រះវិហារបានដាក់ប្រាក់ទាំងអស់ដែលគេបាននាំមកដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងហឹបនោះ។
\v 10 នៅពេលដែលគេឃើញថាមានប្រាក់ច្រើននៅក្នុងហឹប អ្នករាប់លុយរបស់ស្តេច និងលោកមហាបូជាចារ្យនឹងមក ហើយដាក់ប្រាក់នៅក្នុងបាវ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេរាប់ប្រាក់នោះ គឺប្រាក់ដែលមាននៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់។
\s5
\v 11 ពួកគេបានប្រគល់ប្រាក់ដែលបានថ្លឹងរួចទៅអ្នកដែលមើលថែព្រះវិហារបស់ព្រះអម្ចាស់។ ពួកគេថាចំណាយទៅលើជាងឈើ និងជាងសាងសង់ដែលធ្វើការនៅក្នុងវិហារបស់ព្រះអម្ចាស់
\v 12 និងជាងកំបោរ និងអ្នកកាត់ថ្ម សម្រាប់ទិញឈើ និងថ្មដាប់ ដើម្បីជួសជុលព្រះវិហាររបស់ព្រះអម្ចាស់ និងសម្រាប់ចំណាយលើអ្វីៗដែលត្រូវជួសជុលព្រះវិហារ។
\s5
\v 13 ប៉ុន្តែ ប្រាក់​ដែល​ប្រជា‌ជន​យក​មក​ថ្វាយ​ក្នុង​ព្រះ‌ដំណាក់​របស់​ព្រះ‌អម្ចាស់មិនបានចំណាយ ទៅ​ធ្វើ​ពាន​ប្រាក់ កាំបិត ថូ ត្រែ ឬ​ប្រដាប់‌ប្រដា​អ្វី​ផ្សេង​ទៀត​អំពី​មាសឬ ប្រាក់​ឡើយ។
\v 14 គេ​ប្រគល់​ប្រាក់​នេះ​ឲ្យ​អស់​អ្នក​ដែល​ធ្វើការ​ជួស‌ជុល​ព្រះ‌ដំណាក់​របស់​ព្រះ‌អម្ចាស់។
\s5
\v 15 លើសពីនេះទៅទៀត ពួកគេមិនចាំបាច់រាប់លុយដែលត្រូវចំណាយលើការជួសជុលឡើយ ព្រោះអ្នកដែលទទួលប្រាក់ ដើម្បីបើកឲ្យអ្នកធ្វើការសុទ្ធតែជាមនុស្សស្មោះត្រង់។
\v 16 ប៉ុន្តែ ប្រាក់សម្រាប់តង្វាយសុំការលើកលែងទោស និងតង្វាយលោះបាបមិនបាននាំមកក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ ព្រោះប្រាក់នេះជាកម្មសិទ្ធិរបស់ពួកបូជាចារ្យ។
\s5
\p
\v 17 បន្ទាប់មក ព្រះបាទ​ហាសែល ជា​ស្ដេច​ស្រុក​ស៊ីរី ឡើង​មក​វាយក្រុងកាដ និង​ដណ្ដើម​យក​បាន​ក្រុងនោះ។ ព្រះបាទហាសែលក៏ត្រឡប់ទៅវាយក្រុងយេរូសាឡឹមទៀត។
\v 18 ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអាស​ស្ដេច​ស្រុក​យូដា ប្រមូល​វត្ថុ​មាន​តម្លៃ​ទាំង​ប៉ុន្មាន ដែល​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូសា‌ផាត ព្រះ‌បាទ​យ៉ូរ៉ាម និង​ព្រះ‌បាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ា បាន​ញែកទុកនិង​វត្ថុ​ដែល​ស្ដេច​ផ្ទាល់​បានញែកទុក និងមាសដែលបានរកឃើញនៅក្នុងឃ្លាំងនៃព្រះដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ និងក្នុងដំណាក់របស់ស្តេច ហើយបញ្ជូនរបស់ទាំងនោះទៅ​ថ្វាយ​ព្រះ‌បាទ​ហាសែល ជា​ស្ដេច​ស្រុក​ស៊ីរី។ បន្ទាប់មកព្រះបាទហាសែលបានចេញពី​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម​ទៅ។
\s5
\p
\v 19 រឿងរ៉ាវផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងព្រះបាទយ៉ូអាស និងអ្វីៗដែលស្តេចបានធ្វើ តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកយូដាទេឬ?
\v 20 អ្នកបម្រើទាំងឡាយរបស់ស្តេចបានងើបឡើងរួមគំនិតគ្នា ហើយពួកគេបានវាយប្រហារព្រះបាទយ៉ូអាសនៅ​ប៉ម​មីឡូ តាម​ផ្លូវ​ចុះ​ទៅ​ស៊ីឡា។
\v 21 ​លោក​យ៉ូសា​ការ ជា​កូន​របស់​លោក​ស៊ីមាត និង​លោក​យ៉ូសា‌បាឌ ជា​កូន​របស់​លោក​សូមើរ ជាអ្នកបម្រើរបស់ស្តេចបានវាយប្រហារទ្រង់ ហើយស្តេចក៏សុគតទៅ។ គេ​បាន​បញ្ចុះ​សព​ព្រះបាទយ៉ូអាសជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់នៅក្នុងក្រុងព្រះ‌បាទ​ដាវីឌ ហើយ​ព្រះ‌បាទ​អម៉ា‌ស៊ីយ៉ា ជា​បុត្ររបស់ទ្រង់ បាន​ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\c 13
\cl ជំពូក ១៣
\p
\v 1 នៅក្នុងឆ្នាំទីម្ភៃបីនៃព្រះបាទយ៉ូអាសជាបុត្ររបស់ព្រះបាទអហាស៊ីយ៉ាស្តេចស្រុកយូដា ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអា‌ហាស ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​យេហ៊ូវ បាន​ឡើង​សោយ‌រាជ្យ​លើ​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល នៅ​ក្រុង​សាម៉ារី ស្តេច​សោយ‌រាជ្យ​បាន​ដប់​ប្រាំ‌ពីរ​ឆ្នាំ។
\v 2 ស្តេចបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ និងដើរតាមមាគា៌នៃអំពើបាបរបស់ព្រះបាទយ៉េរូបោម កូននេបាត ដែលធ្វើឲ្យអ៊ីស្រាអែលធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប ហើយព្រះ‌បាទ​យ៉ូអា‌ហាសមិនបានចាកចេញពីអំពើបាបទាំងអស់នេះឡើយ។
\s5
\v 3 កំហឹងរបស់ព្រះអម្ចាស់បានបញ្ឆេះប្រឆាំងនឹងអ៊ីស្រាអែល ហើយព្រះអង្គប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់ព្រះបាទហាសែលស្តេចស្រុកស៊ីរី និងទីក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់ព្រះបាទបេនហាដាដជាបុត្ររបស់ព្រះបាទហាសែលជាបន្តបន្ទាប់។
\v 4 ដូច្នេះ ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអា‌ហាសក៏ទូលអង្វរទៅព្រះអម្ចាស់ ហើយព្រះអម្ចាស់បានស្តាប់ការទូលអង្្វររបស់ស្តេច ដោយសារព្រះអង្គឃើញស្តេចស្រុក​ស៊ីរី​ជិះ‌ជាន់​សង្កត់‌សង្កិន​ពួកគេ។
\v 5 ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានអ្នកសង្គ្រោះដល់អ៊ីស្រាអែល ហើយពួកគេក៏បានរួចខ្លួនពីពួកអារ៉ាម ហើយប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលចាប់ផ្តើមរស់នៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេផ្ទាល់ដូចដែលពួកគេធ្លាប់រស់នៅពីមុន។
\s5
\v 6 ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនបានបោះបង់ចោលអំពើបាបរបស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោម ដែលធ្វើឲ្យអ៊ីស្រាអែលធ្លាក់ក្នុងអំពើបាបដែរ ហើយពួកគេនៅតែប្រព្រឹត្តអំពើបាបនោះ ហើយសសររបស់ព្រះអាសេរានៅតែបន្តមាននៅស្រុកសាម៉ារី។
\v 7 ពួកអារ៉ាមបានធ្វើឲ្យព្រះបាទយ៉ូអាសសល់តែទ័ពសេះហាសិបនាក់ រទេះចម្បាំងដប់ និងទាហានមួយម៉ឺននាក់ប៉ុណ្ណោះ ព្រោះស្តេចអារ៉ាមបានបំផ្លាញពួកគេ ហើយធ្វើឲ្យពួកគេទៅដូចជាធូលីដី។
\s5
\v 8 រឿងរ៉ាវផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងព្រះបាទយ៉ូអាហាស អ្វីដែលស្តេចបានធ្វើ និងអំណាចរបស់ស្តេច តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេឬអី?
\v 9 ដូច្នេះ ព្រះបាទយ៉ូអាហាសផ្ទុំលក់ជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ ហើយគេបញ្ចុះសពទ្រង់នៅស្រុកសាម៉ារី។ ​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអាស ជា​បុត្រ ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\p
\v 10 នៅក្នុងឆ្នាំទីសាបសិបប្រាំពីរនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទយ៉ូអាសស្តេចស្រុកយូដា ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអាស ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអា‌ហាស បាន​ឡើង​សោយ‌រាជ្យ​លើ​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល នៅ​ក្រុង​សាម៉ារី ទ្រង់​សោយ‌រាជ្យ​បាន​ដប់​ប្រាំ​មួយ​ឆ្នាំ។
\v 11 ស្ដេចបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់ចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់។ ស្តេចមិនបានងាកចេញពីអំពើបាបរបស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោមជាកូនរបស់នេបាតឡើយ ដែលធ្វើឲ្យអ៊ីស្រាអែលធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប ប៉ុន្តែ ស្តេចបានដើរតាមមាគា៌នោះ។
\s5
\v 12 រឿងវ៉ាវផ្សេងទៀតទាក់ទឹងនឹងព្រះបាទយ៉ូអាស និងអី្វៗដែលស្តេចបានធ្វើ និងភាពល្បីល្បាញរបស់ទ្រង់ ដែលទ្រង់បានធ្វើប្រឆាំងនឹងព្រះ‌បាទ​អម៉ា‌ស៊ីយ៉ា ជា​ស្ដេច​ស្រុក​យូដា តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេឬអី?
\v 13 ព្រះបាទយ៉ូអាសបានផ្ទុំលក់ជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ ហើយព្រះ‌បាទ​យេរ៉ូ‌បោមសោយរាជ្យបន្តពីទ្រង់។ ព្រះបាទយ៉ូអាសត្រូវបានបញ្ចុះនៅក្នុងស្រុកសាម៉ារីជាមួយស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល។
\s5
\p
\v 14 ពេលនោះ លោកអេលីសេមានជំងឺជាទម្ងន់ហៀបនឹងស្លាប់ ដូច្នេះ ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអាស ជា​ស្ដេច​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល យាង​មករកលោក ហើយបានយំស្រណោះលោក។ ស្តេចមានរាជឱង្ការថា៖ «លោកឪពុកអើយ លោកឪពុកអើយ រទេះចម្បាំង និងទ័ពសេះរបស់អ៊ីស្រាអែលបានកំពុងយកលោកទៅឆ្ងាយហើយ!»
\v 15 លោកអេលីសេទូលវិញថា៖ «សូម​ព្រះ‌ករុណា​យក​ធ្នូ និង​ព្រួញ​មក» ដូច្នេះព្រះបាទយ៉ូអាសបានយក​ធ្នូ និង​ព្រួញ​មក។
\v 16 លោកអេលីសេបានទូលទៅស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលថា៖ «សូមដាក់ដៃរបស់ព្រះករុណានៅលើធ្នូទៅ» ដូច្នេះ ស្តេចក៏ដាក់ដៃរបស់ទ្រង់នៅលើធ្នូ។ បន្ទាប់មក លោកអេលីសេបានដាក់ដៃរបស់លោកនៅលើដៃរបស់ស្តេច។
\s5
\v 17 លោកអេលីសេទូលថា៖ «សូមបើកបង្អួចនៅទិសខាងលិច» ដូច្នេះ ស្តេចក៏បើកបង្អួចនោះ។ បន្ទាប់មក លោកអេលីសេទូលថា៖​ «សូមព្រះករុណាបាញ់ព្រួញទៅ»!​ បន្ទាប់មក ស្តេចក៏បាញ់។ លោកអេលីសេទូលថា៖ «នេះជាព្រួញជ័យជម្នះរបស់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រួញជ័យជម្នះលើជនជាតិអារ៉ាម ព្រោះព្រះអង្គនឹងវាយជនជាតិអារ៉ាមនៅក្រុង​អាផែក រហូត​ដល់​ពួក​គេ​វិនាស​សូន្យ»។
\v 18 បន្ទាប់មកលោកអេលីសេទូលថា៖ «សូមព្រះករុណាយកគ្រាប់ព្រួញមក» ដូច្នេះ ព្រះបាទយ៉ូអាសក៏បានយកព្រួយមក។ លោកបានទូលស្តេចថា៖ «ចូរយកព្រួញនោះវាយដីទៅ» ហើយស្តេចក៏វាដីបីដងរួចក៏ឈប់។
\v 19 ប៉ុន្តែ អ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ខឹងនឹងស្តេចយ៉ាងខ្លាំងហើយនិយាយថា៖ «ព្រះករុណាគួរវាយប្រាំ ឬប្រាំមួយដង។ នោះ​ព្រះ‌ករុណា​ពិត​ជា​ច្បាំង​ឈ្នះ​ជន‌ជាតិ​អារ៉ាម រហូត​ដល់​បំផ្លាញ​ពួក​គេ​ឲ្យ​វិនាស​សូន្យ។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវ​នេះ ព្រះ‌ករុណា​វាយ​ពួក​គេ​​ត្រឹម​តែ​បី​ដង​ប៉ុណ្ណោះ»។
\s5
\p
\v 20 បន្ទាប់មក លោកអេលីសេក៏ស្លាប់ទៅ ហើយគេបានបញ្ចុះសពលោក។ ពេលនោះជនជាតិម៉ូអាប់មួយក្រុមបានចាប់ផ្តេីមទន្ទ្រានទឹកដីនៅដើមឆ្នាំ។
\v 21 នៅពេលដែលគេបញ្ចុះសពបុរសម្នាក់ ហើយពួកគេបានឃើញពួកម៉ូអាប់មួយក្រុម ដូច្នេះ ពួកគេក៏បោះសពនោះទៅក្នុងផ្នូររបស់លោកអេលីសេ។ នៅពេលដែលសពរបស់បុរសនោះបានប៉ះជាមួយឆ្នឺងរបស់លោកអេលីសេ លោកក៏រស់ឡើងវិញ ហើយក្រោកឈរឡើង។
\s5
\p
\v 22 ព្រះបាទហាសែលជាស្តេចស្រុកអារ៉ាមតែងតែ​ជិះ‌ជាន់​សង្កត់‌សង្កិន​ជន‌ជាតិ​អ៊ីស្រា‌អែល​នៅថ្ងៃអាយុរបស់ព្រះបាទ​យ៉ូអាហាស។
\v 23 ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានផ្តល់ព្រះគុណដល់អ៊ីស្រាអែល ហើយផ្តល់ព្រះទ័យមេត្តាដល់ពួកគេ ហើយព្រួយបារម្មណ៍ពីពួកគេ ដោយសារតែសម្ពន្ធមេត្រីជាមួយលោកអាប្រាហាំ ជាមួយលោកអ៊ីសាក់ ហើយជាមួយលោកយ៉ាកុប។ ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់មិនបានបំផ្លាញពួកគេ ហើយព្រះអង្គនៅតែមិនបណ្តេញពួកគេចេញពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអង្គឡើយ។
\v 24 ព្រះបាទហាសែលជាស្តេចស្រុកអារ៉ាមសុគត ហើយព្រះបាទបេនហាដាដជាបុត្ររបស់ព្រះអង្គក្លាយជាស្តេចជំនួសទ្រង់។
\v 25 ព្រះបាទយ៉ូអាស ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអា‌ហាសបានយកក្រុងពីព្រះបាទបេនហាដាដមកវិញ គឺក្រុងដែលគេបានយកពីព្រះបាទយ៉ូអាហាសជាបិតារបស់ទ្រង់ដោយសង្រ្គាម។ ព្រះបាទយ៉ូអាសបានវាយប្រហារបីដង ហើយស្តេចគ្រប់គ្រងក្រុងទាំងអស់របស់អ៊ីស្រាអែល។
\s5
\c 14
\cl ជំពូក ១៤
\p
\v 1 នៅក្នុងឆ្នាំទីពីរនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទយ៉ូអាសបុត្រព្រះបាទយ៉ូអាហាស ជាស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ព្រះ‌បាទ​អម៉ា‌ស៊ីយ៉ា ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអាស ឡើង​សោយ​រាជ្យ​លើ​ស្រុក​យូដា។
\v 2 ស្តេចមានព្រះជន្មម្ភៃប្រាំឆ្នាំនៅពេលទ្រង់ចាប់ផ្តើមសោយរាជ្យ ស្តេចសោយរាជ្យបានម្ភៃប្រាំបួនឆ្នាំនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ មាតា​មាន​នាម​ថា យ៉ូអា‌ដាន ជា​អ្នក​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម។
\v 3 ស្តេចបានប្រព្រឹត្តត្រឹមត្រូវនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ប៉ុន្តែមិនដូចព្រះបាទដាវីឌ ជាបិតារបស់ទ្រង់ឡើយ។ ស្តេចបានប្រព្រឹត្តអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះបាទយ៉ូអាស ជាបិតាបានធ្វើ។
\s5
\v 4 ប៉ុន្តែ នៅតាមទីខ្ពស់ៗស្តេចមិនបានបំផ្លាញចោលឡើយ។ ប្រជាជននៅតែថ្វាយតង្វាយ និងដុតគ្រឿងក្រអូបនៅតាមទីខ្ពស់ៗទាំងនោះ។
\v 5 ក្រោយ​ពី​ឡើង​គ្រង​រាជ្យ និង​ពង្រឹង​អំណាច​ហើយ ទ្រង់​ប្រហារ​ជីវិត​ពួក​មេ‌ទ័ព​ដែល​បាន​ធ្វើ​គុត​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអាសជាបិតារបស់ទ្រង់។
\s5
\v 6 ប៉ុន្តែ ស្តេចមិនបានសម្លាប់កូនប្រុសៗរបស់ឃាតករឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ស្តេចបានប្រព្រឹត្តស្របតាមអ្វីដែលមានសរសេរនៅក្នុងគម្ពីរវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ ដូចដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់ថា៖ «ឪពុកមិនត្រូវស្លាប់ដោយសារកំហុសរបស់កូនពួកគេឡើយ ហើយកូនក៏មិនត្រូវស្លាប់ដោយសារកំហុសរបស់ឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គ្រប់គ្នាត្រូវស្លាប់ដោយសារអំពើបាបរស់ខ្លួនផ្ទាល់»។
\v 7 ស្តេចបានសម្លាប់ទាហានអេដុមមួយម៉ឺននាក់នៅក្នុងជ្រោះអំបិល ហើយ​នៅ​ពេល​ច្បាំង​គ្នា​នោះ ស្ដេច​ដណ្ដើម​យក​បាន​ក្រុង​សេឡា ដែលដាក់​ឈ្មោះ​ថា​ក្រុង​យុគ‌ធាលវិញ ហើយត្រូវបានហៅឈ្មោះ​នេះរហូត​ដល់​សព្វ​ថ្ងៃ។
\s5
\p
\v 8 បន្ទាប់មក ព្រះ‌បាទ​អម៉ា‌ស៊ីយ៉ាបានផ្ញើសារទៅព្រះបាទយ៉ូអាសជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអា‌ហាស និង​ជា​ចៅ​របស់​ព្រះ‌បាទ​យេហ៊ូវ​ថា៖ «ចូរ​ចេញ​មក យើង​ប្រយុទ្ធ​តទល់​គ្នានៅក្នុងសមរភូមិ»។
\v 9 ប៉ុន្តែ ព្រះបាទយ៉ូអាសជាស្តេចអ៊ីស្រាអែលបាផ្ញើសារត្រឡប់មកព្រះបាទអម៉ាស៊ីយ៉ា ជាស្តេចស្រុកយ៉ូដាវិញថា៖ «គុម្ព​បន្លា​ដែល​ដុះ​នៅ​ភ្នំ​លីបង់ ចាត់​គេ​ឲ្យ​ទៅ​ប្រាប់​ដើម​តាត្រៅ​នៅ​ភ្នំ​លីបង់​ថា៖ «ចូរ​លើក​កូន​ស្រី​របស់​អ្នក ឲ្យ​មក​ធ្វើ​ជា​ប្រពន្ធ​របស់​កូន​ប្រុស​យើង ប៉ុន្តែ មាន​សត្វ​ព្រៃ​ដើរ​កាត់​តាម​នោះ ហើយ​ជាន់​គុម្ព​បន្លា​នោះទៅ។
\v 10 អ្នកបានវាយប្រហារអេដុម ហើយចិត្តរបស់អ្នកលើកអ្្នកឡើង។ សូមឲ្យមានមោទនភាពចំពោះជ័យជម្នះរបស់អ្នក ប៉ុន្តែ ចូរស្នាក់នៅផ្ទះរបស់អ្នក តើហេតុអ្វីបានជាអ្នកធ្វើឲ្យខ្លួនឯងមានបញ្ហា ហើយបរាជ័យដូច្នេះ ទាំងអ្នក និងយូដានៅជាមួយអ្នក?»
\s5
\p
\v 11 ប៉ុន្តែ ព្រះបាទអម៉ាស៊ីយ៉ាមិនព្រមស្តាប់ឡើយ។ ដូច្នេះ ព្រះបាទយ៉ូអាសជាស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានមកវាយប្រហារ ហើយស្តេច និងព្រះបាទអម៉ាស៊ីយ៉ាស្តេចស្រុកយូដាតទល់គ្នានៅ​ក្រុង​បេត‌សេ‌មែស ជា​ក្រុង​របស់​យូដា។
\v 12 អ៊ីស្រាអែលបានវាយយូដា ហើយគ្រប់គ្នារត់គេចទៅផ្ទះរាងខ្លួន។
\s5
\v 13 ព្រះបាទយ៉ូអាសស្តេចអ៊ីស្រាអែល ចាប់​ព្រះ‌បាទ​អម៉ា‌ស៊ីយ៉ា ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអាស និង​ជា​ចៅ​របស់​ព្រះ‌បាទ​អហា‌ស៊ីយ៉ា ធ្វើ​ជា​ឈ្លើយ នៅ​បេត‌សេ‌មែស។ ស្តេចបានមកក្រុងយេរូសាឡឹម ហើយបានទំលាយជញ្ជាំងក្រុងយេរូសាឡឹមចាប់​តាំង​ពី​ទ្វារ​អេប្រាអ៊ីម​រហូត​ដល់​ទ្វារ​នៅកាច់​ជ្រុង​ ដែល​មាន​ប្រវែង​បួន​រយ​ហត្ថ។
\v 14 ស្តេចបានយកមាស និងប្រាក់ និងរបស់របរទាំងអស់ដែលមាននៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ និងរបស់មានតម្លៃក្នុងវាំងស្តេច ជាមួយនឹងឈ្លើយសឹកផងដែរ ហើយត្រឡប់ទៅក្រុងសាម៉ារីវិញ។
\s5
\p
\v 15 រឿងរ៉ាវផ្សេងៗទៀតទាក់ទងនឹងព្រះបាទយ៉ូអាស អ្វីៗដែលស្តេចបានធ្វើ អំណាចរបស់ទ្រង់ និងពីការប្រយុទ្ធរបស់ទ្រង់ជាមួយព្រះបាទអម៉ាស៊ីយ៉ាជាស្តេចស្រុកយូដា តើមិនមានកត់ត្រាទុកក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេឬ?
\v 16 បន្ទាប់មក ព្រះបាទយ៉ូអាសបានផ្ទុំលក់ជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ ហើយគេបញ្ចុះសព្វទ្រង់នៅក្រុងសាម៉ារីជាមួយស្តេចអ៊ីស្រាអែល ហើយព្រះ‌បាទ​យេរ៉ូ‌បោម ជា​បុត្ររបស់ព្រះអង្គឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\p
\v 17 ព្រះបាទអម៉ាស៊ីយ៉ាជាបុត្រារបស់ព្រះបាទយ៉ូអាសស្តេចស្រុកយូដា រស់បានដប់ប្រាំឆ្នាំទៀតក្រោយព្រះបាទយ៉ូអាសបុត្ររបស់ព្រះបាទយ៉ូអាហាសស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលសុគត។
\v 18 រឿងរ៉ាវផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងព្រះបាទអម៉ាស៊ីយ៉ា តើមិនមានកត់ត្រាទុកក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកយ៉ូដាទេឬ?
\v 19 មានគេឃុបឃិតគ្នាប្រឆាំងនឹងព្រះបាទអម៉ាស៊ីយ៉ានៅក្រុងយេរូសាឡឹម ហើយទ្រង់ក៏គេចខ្លួនទៅក្រុងឡាគីស។ ស្តេចគេចខ្លួនទៅក្រុងឡាគីស ប៉ុន្តែគេក៏បញ្ជូនមនុស្សតាមទ្រង់ទៅក្រុងឡាគីស ហើយសម្លាប់ទ្រង់នៅទីនោះ។
\s5
\v 20 ពួកគេបាននាំទ្រង់ត្រឡប់មកវិញដោយដាក់លើសេះ ហើយគេបានបញ្ចុះសពទ្រង់នៅក្នុងក្រុងព្រះបាទដាវីឌ។
\v 21 ប្រជា‌ជន​នៅ​ស្រុក​យូដា​ទាំង​អស់​លើក​ព្រះ‌បាទ​អសា‌រា ដែល​មាន​ព្រះ‌ជន្ម​ដប់​ប្រាំ​មួយ​ឆ្នាំ ឲ្យ​ឡើង​គ្រង​រាជ្យ​ត​ពី​ព្រះ‌បាទ​អម៉ា‌ស៊ីយ៉ាជា​បិតាទ្រង់។
\v 22 ព្រះបាទអសារានេះឯងដែលបានសង់ក្រុង​អេឡាតឡើងវិញ ហើយស្តារក្រុងយូដា ក្រោយពីព្រះបាទអម៉ាស៊ីយ៉ាបានសុគតជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់។
\s5
\p
\v 23 នៅក្នុងឆ្នាំទីដប់ប្រាំនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទអម៉ាស៊ីយ៉ាជាបុត្ររបស់ព្រះបាទយ៉ូអាសស្តេចស្រុកយូដា ព្រះ‌បាទ​យេរ៉ូ‌បោម ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអាស​ស្ដេច​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល ឡើង​សោយ​រាជ្យ នៅ​ក្រុង​សាម៉ារី ទ្រង់​សោយ​រាជ្យ​បាន​សែ‌សិប​មួយ​ឆ្នាំ។
\v 24 ស្តេចប្រព្រឹត្តអាក្រក់នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់។ ស្តេចមិនបានងាកចេញពីអំពើបាបរបស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោមជាកូនរបស់នេបាតឡើយ ដែលធ្វើឲ្យអ៊ីស្រាអែលធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប។
\v 25 ស្តេចបានកំណត់ព្រំប្រទល់របស់អ៊ីស្រាអែលឡើងវិញចាប់ពី​​លេបូ​ហា‌ម៉ាត់ រហូត​ដល់​សមុទ្រ​អារ៉ា‌បា ស្របតាមការបង្គាប់របស់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់អ៊ីស្រាអែល ដែលទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតាមរយៈព្យាការីយ៉ូណាសជា​កូន​របស់​លោក​អមី‌ថាយ ជា​អ្នក​ស្រុក​កាថ-‌ហេភើរជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអង្គ។
\s5
\v 26 ដោយសារព្រះអម្ចាស់បានឃើញពីទុក្ខវេទនារបស់អ៊ីស្រាអែល ដែលល្វីងជូរចត់សម្រាប់គ្រប់គ្នា ទាំងអ្នកងារ​ និងអ្នកជា ហើយគ្មានអ្នកណាជួយសង្គ្រោះអ៊ីស្រាអែលសោះ។
\v 27 ដូច្នេះព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលថាព្រះអង្គ​ពុំ​សព្វ​ព្រះ‌ហឫទ័យ​លុប​ឈ្មោះ​អ៊ីស្រា‌អែល​ឲ្យ​បាត់​ពី​ស្ថានសួគ៌ទេ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គនឹងសង្គ្រោះពួកគេដោយដៃរបស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោមបុត្ររបស់ព្រះបាទយ៉ូអាស។
\s5
\p
\v 28 រឿងរ៉ាវផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងព្រះបាទយេរ៉ូបោម អ្វីដែលស្តេចបានធ្វើ អំណាចរបស់ទ្រង់ របៀបដែលព្រះអង្គធ្វើសង្គ្រាមដណ្តើមបាន​ក្រុង​ដាម៉ាស និង​ក្រុង​ហា‌ម៉ាត់​ពី​កណ្ដាប់​ដៃ​របស់​ជន‌ជាតិ​យូដាសម្រាប់អ៊ីស្រាអែល តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៌របស់ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេឬ?​
\v 29 ព្រះបាទយេរ៉ូបោមផ្ទុំលក់ជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ ជាមួយស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ហើយព្រះ‌បាទ​សាការី ជា​បុត្រ ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\c 15
\cl ជំពូក ១៥
\p
\v 1 នៅក្នុងឆ្នាំទីម្ភៃប្រាំពីរនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោមស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលព្រះ‌បាទ​អសា‌រា ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​អម៉ា‌ស៊ីយ៉ា ចាប់ផ្តើមឡើង​សោយ‌រាជ្យ​លើ​ស្រុក​យូដា។
\v 2 ព្រះបាទអសា‌រាអាយុ​ប្រាំ​មួយ​វស្សានៅពេលទ្រង់ឡើងសោយរាជ្យ ទ្រង់​សោយ​រាជ្យ​បាន​ហា‌សិប​ពីរ​ឆ្នាំ នៅ​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម។ មាតា​របស់​ស្ដេច​មាន​នាម​ថា យេកូ‌លា ជា​អ្នក​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម។
\v 3 ស្តេចបានប្រព្រឹត្តត្រឹមត្រូវនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ដូចដែលព្រះបាទអម៉ាស៊ីយ៉ាជាបិតាបានធ្វើដែរ។
\s5
\v 4 ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅទីទួលខ្ពស់ៗស្តេចមិនបានបំផ្លាញចោលឡើយ។ ប្រជាជននៅតែបន្តថ្វាយយញ្ញបូជា និងដុតគ្រឿងក្រអូបនៅទីនោះដដែរ។
\v 5 ព្រះអម្ចាស់ធ្វើឲ្យស្តេចកើតឃ្លង់រហូតដល់ថ្ងៃស្តេចសុគត ហើយរស់នៅក្នុងដំណាក់មួយដាច់ពីគេ។ សម្ដេច​យ៉ូថាម ជា​បុត្ររបស់ទ្រង់ ​មើល​ខុស​ត្រូវ​កិច្ចការ​ក្នុង​វាំង និង​គ្រប់‌គ្រង​ប្រជា‌ជន​នៅ​ក្នុង​ស្រុកទាំងមូល។
\s5
\v 6 រឿងរ៉ាវទាក់ទងនឹងព្រះបាទអសារ៉ា និងអ្វីដែលស្តេចបានធ្វើ តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេឬ?
\v 7 ដូច្នេះ ព្រះបាទអសារ៉ាបានផ្ទុំលក់ជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ គេបានបញ្ចុះសពទ្រង់ជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់នៅក្នុងក្រុងព្រះបាទដាវីឌ។ ​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូថាម ជា​បុត្ររបស់ព្រះអង្គ ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\p
\v 8 នៅក្នុងឆ្នាំទីសាបសិបប្រាំបីនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទអសារ៉ាស្តេចស្រុកយូដា ព្រះបាទសាការីជាបុត្ររបស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោមឡើងគ្រងរាជ្យលើអ៊ីស្រាអែលនៅក្រុងសាម៉ារីអស់ប្រាំមួយខែ។
\v 9 ស្តេចបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ដូចបិតាទ្រង់ដែរ។ ស្តេចមិនបានងាកចេញពីអំពើបាបរបស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោមជាកូនរបស់នេបាតឡើយ ធ្វើឲ្យអ៊ីស្រាអែលធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប។
\s5
\v 10 លោក​សាលូម ជា​កូន​របស់​លោក​យ៉ាបេស បាន​ក្បត់ប្រឆាំងនឹង​ស្ដេច ហើយវាយប្រហារស្តេចនៅអ៊ីបលែម ហើយ​ធ្វើ​គុត​ស្ដេច។ បន្ទាប់មក លោកឡើង​សោយ​រាជ្យ​ជំនួសទ្រង់ទៅ។
\v 11 រឿងរ៉ាវទាក់ទងនឹងព្រះបាទសាការី​ តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេឬ។
\v 12 នេះជាព្រះបន្ទូលដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលមកព្រះបាទយេហ៊ូវថា៖ «ពូជពង្សរបស់អ្នកនឹងសោយរាជ្យលើអ៊ីស្រាអែលបានបួនដំណរ»។ នេះជាអ្វីដែលបានកើតឡើង។
\s5
\p
\v 13 ព្រះ‌បាទ​សាលូម ជា​កូន​របស់​លោក​យ៉ាបេស ចាប់ផ្តើមឡើង​សោយ​រាជ្យ​លើ​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល នៅ​ឆ្នាំ​ទី​សាម‌សិប​ប្រាំ‌បួន នៃ​រជ្យរបស់​ព្រះ‌បាទ​អូស្យ៉ាស ជា​ស្ដេច​ស្រុក​យូដា ទ្រង់​សោយ​រាជ្យ​បាន​មួយ​ខែ នៅ​ក្រុង​សាម៉ារី។
\v 14 លោក​មណា‌ហិម ជា​កូន​របស់​លោក​កាឌី បាន​ឡើង​ពី​ក្រុង​ធើសា​មក​ក្រុង​សាម៉ារី។ នៅទីនោះ លោកបានវាយប្រហារ​ព្រះ‌បាទ​សាលូម ជាកូនរបស់លោកយ៉ាបេសនៅក្រុងសាម៉ារី។ លោកក៏សម្លាប់ស្តេច ហើយឡើង​សោយ​រាជ្យ​ជំនួស។​
\s5
\v 15 រឿងរ៉ាវទាក់ទងនឹងព្រះបាទសាលូម និងអំពើក្បត់ដែលទ្រង់បានបង្កើតឡើង មានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចអ៊ីស្រាអែល។
\v 16 បន្ទាប់មកព្រះ‌បាទ​មណា‌ហិម​បាន​វាយ​យក​ក្រុង​ធីបសា និង​វាយប្រហារ​អ្នក​ក្រុង​នោះ ព្រម​ទាំង​អ្នក​ស្រុក​ដែល​រស់​នៅ​តំបន់​ជុំ‌វិញ ចាប់​តាំង​ពី​ក្រុង​ធើសា​រ ដោយសារ​គេ​មិន​បើក​ទ្វារ​ក្រុង​ទទួល​ឲ្យទ្រង់។ ដូច្នេះ ស្តេចបានវាយប្រហារក្រុងទាំងនោះ ហើយ​បាន​វះ​ពោះ​ស្ត្រី​ទាំង​អស់​ដែល​មាន​គភ៌នៅ​ក្នុង​ភូមិទាំងនោះផង។
\s5
\v 17 នៅក្នុងឆ្នាំទីសាមសិបប្រាំបួននៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទអសារ៉ាស្តេចស្រុកយូដា ព្រះ‌បាទ​មណា‌ហិម ជា​កូន​របស់​លោក​កាឌី ឡើង​សោយ​រាជ្យ​លើ​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល ទ្រង់​សោយ​រាជ្យ​បាន​ដប់​ឆ្នាំ នៅ​ក្រុង​សាម៉ារី។​
\v 18 ស្តេចបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់។ នៅក្នុងមួយជីវិតរបស់ស្តេច ទ្រង់មិនបានងាកចេញពីមាគា៌របស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោមកូនរបស់នេបាតឡើង ធ្វើឲ្យអ៊ីស្រាអែលធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប។
\s5
\v 19 ព្រះ‌ចៅ​ពូល ជា​ស្ដេច​ស្រុក​អាស្ស៊ីរី បានមក​វាយ​លុក​ចូល​ស្រុក​ ហើយ​ព្រះ‌បាទ​មណា‌ហិម ថ្វាយ​ប្រាក់​មួយ​ពាន់​ហាបទៅ​ព្រះ‌ចៅ​ពូល ដូច្នេះ ការគាំទ្ររបស់ព្រះបាទពូលអាចជួយពង្រឹងអាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងដៃរបស់ព្រះ‌បាទ​មណា‌ហិម។
\v 20 ព្រះ‌បាទ​មណា‌ហិមបានប្រមូលប្រាក់ទាំងនេះពីប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ដែលតម្រូវឲ្យពួកអ្នកមានបង់ប្រាក់ហាសិបណែនដល់ទ្រង់ដើម្បីថ្វាយស្តេចស្រុកអាសសេុីរ។ ដូច្នេះ ស្តេចស្រុកអាសសេុីរក៏ត្រឡប់ទៅវិញ ហើយមិននៅក្នុងទឹកដីនោះទៀតឡើយ។
\s5
\v 21 រឿងរ៉ាវទាក់ទងនឹងព្រះ‌បាទ​មណា‌ហិម និងអ្វីដែលស្តេចបានធ្វើ តើមិនមានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេឬ?
\v 22 ដូច្នេះ ព្រះ‌បាទ​មណា‌ហិមបានផ្ទុំលក់ជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ ហើយព្រះ‌បាទ​ពេកា‌ហ៊ា ជា​បុត្ររបស់ព្រះអង្គបាន​ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\p
\v 23 នៅក្នុងឆ្នាំទីដប់ប្រាំនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទអសារ៉ាស្តេចស្រុកយូដា ព្រះបាទពេកាហ៊ា ជាបុត្ររបស់​ព្រះ‌បាទ​មណា‌ហិមចាប់ផ្តើមសោយរាជ្យលើអ៊ីស្រាអែលនៅក្រុងសាម៉ារី ស្តេចសោយរាជ្យបានពីរឆ្នាំ។
\v 24 ស្តេចបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់។ ស្តេចមិនបានងាកចេញពីមាគា៌របស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោមជាកូនរបស់នេបាតឡើយ ដែលធ្វើឲ្យអ៊ីស្រាអែលធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប។
\s5
\v 25 ព្រះ‌បាទ​ពេកា‌ហ៊ាមានមេបញ្ជាការម្នាក់ឈ្មោះលោក​ពេកា​ជា​កូន​របស់​លោក​រេម៉ា‌លា ហើយ​ជា​អង្គ​រក្ស​របស់​ស្ដេច បាន​ឃុប‌ឃិត​ជា​មួយ​លោក​អើកុប និង​លោក​អើរី‌យេ​ធ្វើ​គុត​ស្ដេច ក្នុង​ដំណាក់​​នៃ​រាជ‌វាំងនៅ​ក្រុង​សាម៉ារី។ ពេល​នោះ លោក​មាន​ពល​ទាហាន​ហា‌សិប​នាក់ ជា​អ្នក​ស្រុក​កាឡាដ ចូល​រួម​ជា​មួយ​ដែរ។ លោក​បាន​ធ្វើ​គុត​ព្រះ‌បាទ​ពេកា‌ហ៊ា ហើយ​ឡើង​សោយ​រាជ្យ​ជំនួស។
\v 26 រឿងរ៉ាវផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងព្រះ‌បាទ​ពេកា‌ហ៊ា អ្វីៗដែលស្តេចបានធ្វើ មានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល។
\s5
\p
\v 27 នៅក្នុងឆ្នាំទីហាសិបពីរនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទអសារ៉ាជាស្តេចស្រុកយូដា ព្រះបាទពេកាជាកូនរបស់លោក​រេម៉ា‌លា​បាន​ឡើង​សោយ​រាជ្យ នៅ​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែលនៅ​ក្រុង​សាម៉ារី ទ្រង់​សោយ​រាជ្យ​បាន​ម្ភៃ​ឆ្នាំ។
\v 28 ស្តេចបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់។ ស្តេចមិនបានលះបង់ចោលអំពើបាបរបស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោមកូនរបស់នេបាត ដែលនាំឲ្យអ៊ីស្រាអែលប្រព្រឹត្តអំពើបាប។
\s5
\p
\v 29 នៅក្នុងរាជ្យរបស់ព្រះបាទពេកាស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ស្តេច​ទីក‌ឡាត-‌ពីលេ‌ស៊ើរ ជា​ស្ដេច​ស្រុក​អាស្ស៊ីរី បាន​វាយ​ដណ្ដើម​យក​ទីក្រុង​អ៊ីយ៉ូន ក្រុង​អេបិល-‌បេត-‌មាកា ក្រុង​យ៉ា‌ណូ‌ហា ក្រុង​កេដេស ក្រុង​ហា‌សោរ ស្រុក​កាឡាដ ស្រុក​កាលី‌ឡេ និង​ស្រុក​ណែប‌ថាលី​ទាំង​អស់។ ស្តេច​កៀរ​អ្នក​ស្រុក​នោះ​យក​ទៅ​ស្រុក​អាសសេុីរ។
\v 30 ដូច្នេះ លោក​ហូស៊ា ជា​កូន​របស់​លោក​អេឡា បាន​ក្បត់ប្រឆាំង​នឹង​ព្រះ‌បាទ​ពេកា ជា​កូន​របស់​លោក​រេម៉ា‌លា។ លោក​វាយប្រហារ​ និងសម្លាប់​ស្ដេច។ បន្ទាប់មក លោក​សោយ‌រាជ្យ​ជំនួស នៅ​ឆ្នាំ​ទី​ម្ភៃ​នៃ​រជ្ជកាល​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូថាម ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​អសា‌រា។
\v 31 រឿងរ៉ាវផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងព្រះបាទពេកា អ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើ មានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចអ៊ីស្រាអែល។
\s5
\p
\v 32 នៅក្នុងឆ្នាំទីពីរនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទពេកាជាកូនរបស់លោកជា​កូន​របស់​លោក​រេម៉ា‌លា ជា​ស្ដេច​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល ព្រះ‌បាទ​យ៉ូថាម ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​អសា‌រា ឡើង​សោយ​រាជ្យ​លើ​ស្រុក​យូដា។
\v 33 កាល​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូថាម​ឡើង​សោយ​រាជ្យ ទ្រង់​មាន​ព្រះ‌ជន្មាយុ​ម្ភៃ​ប្រាំ​ឆ្នាំ ទ្រង់​សោយ​រាជ្យ​បាន​ដប់​ប្រាំ​មួយ​ឆ្នាំ​នៅ​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម។ មាតា​របស់​ស្ដេច​មាន​នាម​ថា យេរូ‌សា ជា​កូន​របស់​លោក​សាដុក។
\s5
\v 34 ព្រះបាទយ៉ូថាមបានប្រព្រឹត្តត្រឹមត្រូវចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់។ ស្តេចបានដើរតាមគំរូរបស់បិតាទ្រង់គឺព្រះបាទអសារ៉ា។
\v 35 ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយទ្រង់មិនបានបំផ្លាញទីខ្ពស់ៗចោលឡើយ។ ប្រជាជននៅតែថ្វាយយញ្ញបូជា និងដុតគ្រឿងក្រអូបនៅតាមទីខ្ពស់ៗដដែរ។ ព្រះបាទយ៉ូថាបានសង់ទ្វារខាងលើនៃព្រះវិហាររបស់ព្រះអម្ចាស់។
\v 36 រឿងរ៉ាវផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងព្រះបាទយ៉ូថាម និងអ្វីដែលស្តេចបានធ្វើ តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកយូដាទេឬ?
\v 37 នៅក្នុងពេលនោះព្រះអម្ចាស់ចាប់ផ្តើមបញ្ជូនព្រះបាទរ៉ាស៊ីនជាស្តេចស្រុកអារ៉ាម និងព្រះបាទពេកាជាកូនរបស់លោក​រេម៉ា‌លា ដើម្បីប្រឆាំងនឹងស្រុកយូដា។
\v 38 ព្រះបាទយ៉ូថាមផ្ទុំលក់ជាមួយនឹងបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ ហើយគេបញ្ចុះសពទ្រង់ជាមួយបុព្វបុរសទាំងនោះនៅក្រុងព្រះបាទដាវីឌជាបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់។ បន្ទាប់មក ព្រះ‌បាទ​អហាស ជា​បុត្រ ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\c 16
\cl ជំពូក ១៦
\p
\v 1 នៅក្នុងឆ្នាំទីដប់ប្រាំនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទពេកាជា​កូន​របស់​លោក​រេម៉ា‌លា ស្ដេច​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល ព្រះ‌បាទ​អហាស ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូថាម ឡើង​សោយ​រាជ្យ​លើ​ស្រុក​យូដា។
\v 2 ព្រះបាទអហាសមានអាយុម្ភៃឆ្នាំនៅពេលដែលស្តេចចាប់ផ្តើមឡើងគ្រងរាជ្យ ហើយស្តេចសោយរាជ្យបានដប់ប្រាំមួយឆ្នាំនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ ស្តេចមិនបានធ្វើរឿងត្រឹមត្រូវចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់ព្រះអង្គ ដូចព្រះបាទដាវីឌជាបុព្វបុរសរបស់ព្រះអង្គធ្លាប់ធ្វើឡើយ។
\s5
\v 3 ផ្ទុយទៅវិញ ស្តេចបានដើរតាមមាគា៌របស់ស្តេចអ៊ីស្រាអែល ស្តេចបានដុតបុត្ររបស់ព្រះអង្គជាតង្វាយដុត តាម​ទំនៀម‌ទម្លាប់​គួរ​ស្អប់​ខ្ពើម​របស់​ប្រជា‌ជាតិ​ទាំង‌ឡាយ​ ដែលព្រះអម្ចាស់បានបណ្តេញចេញពីមុខជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។​
\v 4 ស្តេចបានថ្វាយយញ្ញបូជា និងដុតគ្រឿងក្រអូបនៅតាមទីខ្ពស់ៗ នៅលើកំពូលភ្នំ និងនៅក្រោមដើមឈើពណ៌បៃតង។
\s5
\p
\v 5 បន្ទាប់មក ព្រះ‌បាទ​រេស៊ីន ជា​ស្ដេច​ស្រុក​អារ៉ាម និង​ព្រះ‌បាទ​ពេកា ជា​កូន​របស់​លោក​រេម៉ា‌លា ស្ដេច​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល នាំ​គ្នា​ឡើង​មក​វាយ​លុក​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម។ ពួកគេឡោមព័ទព្រះបាទអហាស ប៉ុន្តែពួកគេមិនអាចយកឈ្នះបានឡើយ។
\v 6 នៅពេលនោះព្រះ‌បាទ​រេស៊ីន ជា​ស្ដេច​ស្រុកអារ៉ាមដណ្ដើម​យក​ក្រុង​អេឡាត​បាន​វិញ ហើយបានបណ្តេញជនជាតិយូដាចេញពីក្រុងនោះ។ បន្ទាប់មក ជនជាតិអារ៉ាមបានមករស់នៅក្រុងអេឡាតរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។
\s5
\p
\v 7 ដូច្នេះ ព្រះបាទអហាសបានផ្ញើសារទៅព្រះ‌ចៅ​ទីក‌ឡាត-‌ពីលេ‌ស៊ើរ ជា​ស្ដេច​ស្រុក​អាសសេុីរ​ថា៖ «ទូលបង្គំជាអ្នកបម្រើ និងជាកូនរបស់ព្រះករុណា។ សូមឡើងមក និងសង្រ្គោះទូលបង្គំពីកណ្តាប់ដៃរបស់ស្តេចអារ៉ាម និងពីកណ្តាប់ដៃរបស់ស្តេចអ៊ីស្រាអែល ដែលបានវាយប្រហារទូលបង្គំផង»។
\v 8 ដូច្នេះ ព្រះបាទអហាសបានយកប្រាក់​ និងមាសដែលមាននៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ និងពីក្នុងចំណោមទ្រព្យក្នុងវាំងស្តេច ហើយស្តេចបានបញ្ជូនរបស់ទាំងនោះជាអំណោយទៅស្តេចស្រុកអាសសេុីរ។​
\v 9 បន្ទាប់មកស្តេចស្រុកអាសសេុីរបានស្តាប់តាម ហើយបានឡើងទៅវាក្រុងដាម៉ាស ដណ្តើមយកបាន ហើយបានគៀរមនុស្សយកទៅធ្វើជាឈ្លើយទៅស្រុក​គៀរ ព្រម​ទាំងសម្លាប់​ព្រះ‌បាទ​រេស៊ីន​ជាស្តេចអារ៉ាម​ផងដែរ។
\s5
\p
\v 10 ព្រះបាទអហាសបានយាងទៅក្រុងដាម៉ាស ដើម្បីជួបជាមួយព្រះបាទស្តេច​ទីក‌ឡាត-‌ពីលេ‌ស៊ើរ ជា​ស្ដេច​ស្រុក​អាសសេុីរ។ នៅឯក្រុងដាម៉ាសស្តេចបានឃើញអាសនាមួយ។ ស្ដេច​ក៏​ផ្ញើ​គំរូ និង​គម្រោង​សង់​អាសនៈ​នោះ ជូន​លោក​បូជា‌ចារ្យ​អ៊ូរី‌យ៉ា ដើម្បីធ្វើកន្លែងថ្វាយបង្គំ។
\v 11 ដូច្នេះ លោកបូជា‌ចារ្យ​អ៊ូរី‌យ៉ាបានសង់អាសនាមួយតាមគំរូដែលព្រះបាទអហាសបានផ្ញើរឲ្យលោកពីក្រុងដាម៉ាស។ លោកបានធ្វើរួចរាល់មុនពេលដែលព្រះបាទអហាសត្រឡប់ពីក្រុងដាម៉ាសមកវិញ។
\v 12 នៅពេលដែលស្តេចយាងមកពីក្រុងដាម៉ាសវិញស្តេចបានឃើញអាសនានោះ ស្តេចក៏ទៅឯអាសនានោះដើម្បីថ្វាយតង្វាយ។
\s5
\v 13 ស្តេចបានថ្វាយតង្វាយដុត និងតង្វាយម្សៅ ច្រូចស្រា​ និងថ្វាយឈាមជាតង្វាយមេត្រីភាពនៅលើអាសនានោះ។
\v 14 អាសនាលង្ហិនដែលនៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ ស្តេចបានយកពីមុខព្រះវិហារ ពីចន្លោះអាសនារបស់ស្តេច និងព្រះវិហាររបស់ព្រះអម្ចាស់ និងដាក់នៅខាងជើងអាសនា។
\s5
\v 15 បន្ទាប់មក ព្រះបាទអហាសបានបង្គាប់លោក​បូជា‌ចារ្យ​អ៊ូរី‌យ៉ា​ថា៖ «នៅលើអាសនាធំត្រូវដុតតង្វាយដុតនៅពេលព្រឹក និងដុតតង្វាយម្សៅនៅពេលល្ងាច និងតង្វាយដុតរបស់ស្តេច និងតង្វាយម្សៅរបស់ទ្រង់ ជាមួយនឹងតង្វាយដុតរបស់ប្រជាជនទាំងអស់ និងតង្វាយម្សៅរបស់ពួកគេ និងតង្វាយស្រារបស់ពួកគេដែរ។ ត្រូវប្រោសឈាមទាំងអស់របស់ស្តេចដែលជាតង្វាយដុត និងឈាមទាំងអស់របស់តង្វាយដុត។ ប៉ុន្តែ អាសនាលង្ហិនជារបស់យើងដើម្បីសុំការណែនាំ»។​
\v 16 លោក​បូជា‌ចារ្យ​អ៊ូរី‌យ៉ា​បានធ្វើដូចដែលព្រះបាទអហាសបានបង្គាប់។
\s5
\p
\v 17 បន្ទាប់មក ព្រះបាទអហាសបានដកបន្ទះក្តារ និងអាងចេញពីជើងបញ្ឈរ ស្តេចក៏បានយកអាងធំចេញពីលើគោលង្ហិនដែលនៅក្រោមអាងនោះដែរ ហើយដាក់វាលើ​ឥដ្ឋ​វិញ។
\v 18 ស្តេចបានដកដំបូលផ្លូវដើរសម្រាប់ថ្ងៃសប្ប័ទដែលគេបានសងនៅឯព្រះវិហារ ជាមួយនឹងច្រកចូលរបស់ស្តេចនៅក្រៅព្រះវិហាររបស់ព្រះអម្ចាស់ ដោយសារស្តេចអាសសេុីរ។
\s5
\v 19 រឿងរ៉ាវទាក់ទងនឹងព្រះបាទអហាស និងអ្វីដែលស្តេចបានធ្វើ តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកយូដាទេឬ?
\v 20 ព្រះបាទអហាសបានផ្ទុំលក់ជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ ហើយគេបានបញ្ចុះសពទ្រង់ជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់នៅក្នុងក្រុងព្រះបាទដាវីឌ។ ព្រះ‌បាទ​ហេ‌សេគា ជា​បុត្រ ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\c 17
\cl ជំពូក ១៧
\p
\v 1 នៅក្នុងឆ្នាំទីដប់ពីរនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទអហាសជាស្តេចស្រុកយូដា រាជ្យរបស់ព្រះបាទ​ហូស៊ា ជា​កូន​របស់​លោក​អេឡា ឡើង​សោយ​រាជ្យ​។
\v 2 ស្តេចសោយ​រាជ្យ​បាន​ប្រាំ​បួន​ឆ្នាំនៅ​ក្រុង​សាម៉ារីលើ​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល។ ស្តេចបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ប៉ុន្តែ មិនអាក្រក់ដូចស្តេចអ៊ីស្រាអែលដែលនៅពីមុនព្រះអង្គឡើយ។
\v 3 ព្រះ‌ចៅ​សាលម៉ា‌នេស៊ើរ ជា​ស្ដេច​ស្រុក​អាសសេុីរ បាន​លើក​ទ័ព​មក​ច្បាំង​នឹង​ស្តេច ហើយ​ព្រះ‌បាទ​ហូស៊ាក្លាយជាអ្នកបម្រើរបស់ស្តេចអាសសេុីរ ហើយនាំសួយសាអាករដល់ស្តេចនោះផង។
\s5
\v 4 បន្ទាប់មក ស្តេចស្រុកអាសសេុីរដឹងថាព្រះ‌បាទ​ហូស៊ា​មាន​គំនិត​ក្បត់ប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ ព្រោះព្រះបាទហូស៊ាបានផ្ញើសារទៅស្តេចស្រុកអេស៊ីបដែរ ស្តេចមិនបានបញ្ជូនសួយសាអាករដល់ស្តេចអាសសេុីរទៀតឡើយ គឺស្តេចធ្វើបែបនេះពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ។ ដូច្នេះ ស្តេចស្រុកអាសសេុីរបានចាប់ទ្រង់ ហើយបានដាក់ទ្រង់នៅក្នុងគុក។
\v 5 បន្ទាប់មក ស្តេចស្រុកអាសសេុីរបានវាយប្រហារទឹកដីទាំងមូល និងវាយប្រហារក្រុងសាម៉ារី ហើយឡោមព័ទ្ធក្រុងនោះអស់បីឆ្នាំ។
\v 6 នៅក្នុងឆ្នាំទីប្រាំបួនក្នុងរាជរបស់ព្រះបាទហូស៊ា ស្តេចស្រុកអាសសេុីរបានកាន់កាប់ក្រុងសាម៉ារី ហើយកៀរជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទៅស្រុកអាសសេុីរ។ ស្តេចបានដាក់ពួកគេនៅក្រុង​ហាឡា នៅ​ទន្លេ​ហាបោ ជា​ទន្លេ​នៃ​ស្រុក​កូសាន ព្រម​ទាំង​នៅ​តាម​ក្រុង​នានា​របស់​ជន‌ជាតិ​មេឌី​។
\s5
\p
\v 7 ការកៀរជាឈ្លើយនេះកើតឡើងដោយសារប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបប្រឆាំងនឹងព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់ពួកគេ ដែលបាននាំពួកគេចេញពីស្រុកអេស៊ីបមក ចេញពីការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះចៅផារ៉ោនស្តេចស្រុកអេស៊ីប។ ប្រជាជនបានថ្វាយបង្គំព្រះដ៏ទៃ
\v 8 ហើយដើរតាមការអនុវត្តរបស់សាសន៍ដ៏ទៃ ដែលព្រះអម្ចាស់បានបណ្តេញពួកគេចេញពីមុខជនជាតិអ៊ីស្រាអែល និងធ្វើតាមការអនុវត្តរបស់ស្តេចអ៊ីស្រាអែលដែលធ្លាប់ធ្វើពីមុន។
\s5
\v 9 ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្តដោយសម្ងាត់ប្រឆាំងនឹងព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់ពួកគេ គឺធ្វើរឿងមិនត្រឹមត្រូវ។​ ពួកគេបានសង់កន្លែងខ្ពស់ៗនៅក្នុងក្រុងរបស់ពួកគេ ពីក្រុងមាន​ប៉ម​ចាំ​យាម រហូតដល់ក្រុងដែលមានកំពែងរឹងមាំ។
\v 10 ពួកគេក៏បានតំឡើងសសរ និងសសររបស់ព្រះអាសេរ៉ា នៅលើភ្នំខ្ពស់ៗ និងនៅក្រោមដើមឈើពណ៌បៃតង។
\s5
\v 11 នៅទីនេះ ពួកគេបានដុតគ្រឿងក្រអូបនៅលើទីខ្ពស់ៗ ដូចដែលសាសន៍ដ៏ទៃបានធ្វើ គឺអស់អ្នកដែលព្រះអម្ចាស់បានបណ្តេញចេញពីមុខពួកគេ។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់ ដែលនាំឲ្យព្រះអម្ចាស់ព្រះពិរោធ
\v 12 ព្រោះពួកគេបានថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ដែលព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលមកពួកគេថា៖ «អ្នកមិនត្រូវធ្វើការនេះទេ»។
\s5
\v 13 ព្រះអម្ចាស់បានព្រមានជនជាតិអ៊ីស្រាអែល និងជនជាតិយូដាតាមរយៈពួកព្យាការី និងអ្នកទាយថា៖ «ចូរបែរចេញពីអំពើអាក្រក់របស់អ្នក ហើយចូររក្សាបញ្ញត្តិរបស់យើង និងច្បាប់របស់យើង និងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងការរក្សាក្រឹតវិន័យទាំងមូលដែលយើងបានបង្គាប់បុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នា និងអ្វីដែលយើងបានផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នាតាមរយៈព្យាការីជាអ្នកបម្រើរបស់យើង»។
\s5
\v 14 ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនស្តាប់តាមឡើយ ផ្ទុយទៅវិញពួកគេរឹងរូសដូចជាបុព្វបុរសរបស់ពួកគេ ដែលមិនទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់ពួកគេឡើយ។
\v 15 ពួកគេបដិសេធច្បាប់របស់ព្រះអង្គ និងសម្ពន្ធមេត្រីដែលព្រះអង្គចងជាមួយបុព្វបុរសរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងសម្ពន្ធមេត្រីដែលព្រះអង្គផ្តល់ដល់ពួកគេ។ ពួកគេធ្វើតាមការអនុវត្តឥតបានការ ហើយពួកគេក្លាយជាមនុស្សឥតប្រយេោជន៍។ ពួកគេបានធ្វើតាមប្រជាជាតិនៅជុំវិញពួកគេ គឺអស់អ្នកដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់ពួកគេមិនឲ្យទាក់ទងជាមួយ។
\s5
\v 16 ពួកគេមើលរំលងគ្រប់ទាំងបទបញ្ញត្តិរបស់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់ពួកគេ។ ពួកគេបានសិតធ្វើរូបគោពីរចេញពីលោហៈដើម្បីថ្វាយបង្គំ។ ពួកគេបានធ្វើបង្គោលព្រះអាសេរ៉ា ហើយពួកគេថ្វាយបង្គំផ្កាយនៅលើមេឃ និងថ្វាយបង្គំព្រះបាល។
\v 17 ពួកគេបានដុតកូនប្រុសកូនស្រីរបស់ពួកគេ​ ពួក​គេ​តែងតែ​បញ្ជាន់​រូប និង​ប្រើ​មន្ត‌អាគម។ ពួក​គេ​បណ្ដោយ​ខ្លួន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ដ៏​អាក្រក់ មិន​គាប់​ព្រះ‌ហឫទ័យ​ព្រះ‌អម្ចាស់ ជា​ហេតុ​បណ្ដាល​ឲ្យ​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ព្រះ‌ពិរោធ។
\v 18 ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់ព្រះពិរោធយ៉ាងខ្លាំងជាមួយអ៊ីស្រាអែល ហើយបានដកពួកគេចេញពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះអង្គ។ គ្មាននរណាផ្សេងសេសសល់ក្រៅពីកុលសម្ព័ន្ធយូដាឡើយ។
\s5
\p
\v 19 ទោះបីជាជនជាតិយូដាមិនបានរក្សាបញ្ញត្តិរបស់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅវិញពួកគេបានធ្វើតាមការអនុវត្តរបស់សាសន៍ដ៏ទៃ​ គឺអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើតាមពួកគេ។
\v 20 ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់បានបោះ‌បង់​ចោលកូនចៅអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ ព្រះអង្គធ្វើឲ្យពួកគេអាម៉ាស ហើយប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់ខ្មាំងសត្រូវ រហូតដល់ព្រះអង្គដេញពួកគេចេញពីព្រះភក្រ្តរបស់ព្រះអង្គ។
\s5
\v 21 ព្រះអង្គហែកអ៊ីស្រាអែលចេញពីខ្សែរាជ្យរង្សរបស់ព្រះបាទដាវីឌ ហើយពួកគេបានលើកលោកយេរ៉ូបោមកូនរបស់នេបាតធ្វើជាស្តេច។ ព្រះបាទយេរ៉ូបោមបាននាំជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចេញឆ្ងាយពីការដើរតាមព្រះអម្ចាស់ ហើយធ្វើឲ្យពួកគេប្រព្រឹត្តអំពើបាបយ៉ាងធ្ងន់ធ្ង។
\v 22 ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានដើរតាមអំពើបាបរបស់ព្រះបាទយេរ៉ូបោម ហើយមិនងាកឆ្ងាយពីអំពើបាបទាំងនោះទេ។
\v 23 ដូច្នេះព្រះអម្ចាស់បាន​បណ្ដេញ​ជន‌ជាតិ​អ៊ីស្រា‌អែល​ចេញ​ឆ្ងាយ​ពី​ព្រះ‌ភក្ត្រ​របស់​ព្រះអង្គ ស្របតាមព្រះបន្ទូលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលតាមរយៈព្យាការីជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអង្គថាព្រះអង្គនឹងធ្វើបែបនេះ។ ដូច្នេះ អ៊ីស្រាអែលបានបណ្តេញចេញ​ឆ្ងាយ​ពីទឹកដីរបស់ពួកគេទៅកាន់ទឹកដីអាសសីេុររហូតដល់សព្វថ្ងៃ។
\s5
\p
\v 24 ស្ដេច​ស្រុក​អាសសេុីរបាននាំ​ប្រជា‌ជនមក​ពី​ក្រុង​បាប៊ី‌ឡូន ក្រុង​គូថា ក្រុង​អាវ៉ា ក្រុង​ហា‌ម៉ាត់ និង​ក្រុង​សេផា‌វែម ហើយដាក់ពួកគេ​តាម​ក្រុង​នានា​ក្នុង​ស្រុក​សាម៉ារី ជំនួស​ជន‌ជាតិ​អ៊ីស្រា‌អែល។ អ្នក​ទាំង​នោះ​ចាប់​យក​ស្រុក​សា‌ម៉ារី​ ហើយរស់នៅតាមក្រុងទាំងនោះ។
\v 25 នៅពេលដែលពួកគេចាប់ផ្តើមមករស់នៅទីនោះ ពួកគេមិនគោរពព្រះអម្ចាស់ឡើយ។ ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់បានឲ្យសត្វតោមករកពួកគេ ហើយសម្លាប់ពួកគេខ្លះ។
\v 26 ដូច្នេះ ពួកគេទូលទៅកាន់ស្តេចស្រុកអាសសេុីរថា៖ «ជាតិសាសន៍ដែលព្រះករុណាបាននាំមកពីឆ្ងាយ ហើយបានដាក់នៅតាមក្រុងនានា នៅស្រុកសាម៉ារីមិនដឹងពីការថ្វាយបង្គំព្រះនៅក្នុងទឹកដីនោះទេ។ ដូច្នេះ ព្រះអង្គបានឲ្យសត្វតោមករកពួកគេ ហើយសត្វតោទាំងនោះបានសម្លាប់ប្រជាជននៅទីនោះ ព្រោះពួកគេមិនដឹងពីការថ្វាយបង្គំព្រះនៅក្នុងទឹកដីនោះទេ»។
\s5
\p
\v 27 បន្ទាប់មក ស្តេចស្រុកអាសសេុីរបានបង្គាប់ថា៖ «សូមរកព្យាការីម្នាក់ដែលអ្នកបាននាំពីទីនោះមក ហើយឲ្យគាត់ទៅនៅទីនោះ ហើយឲ្យគាត់បង្រៀនពីរបៀបថ្វាយបង្គំព្រះរបស់ទឹកដីនោះ»។
\v 28 ដូច្នេះ មានព្យាការីម្នាក់ដែលគេនាំកៀរពីសាម៉ារីមកបានមករស់នៅបេតអែល គាត់បានបង្រៀនពួកគេពីរបៀបគោរពថ្វាយបង្គំព្រះអម្ចាស់។
\s5
\v 29 ជាតិសាសន៍នីមួយៗបានធ្វើរូបព្រះរបស់ពួកគេរៀងៗខ្លួន ហើយបានដាក់រូបព្រះទាំងនោះនៅតាមទីខ្ពស់ៗនៅស្រុកសាម៉ារី គឺជាតិសាសន៍ដែលរស់នៅក្នុងក្រុងទាំងនោះ។
\v 30 ប្រជាជនមកពីបាប៊ីឡូនធ្វើ​រូប​ព្រះ​សិកូត‌បេណូត អ្នក​ក្រុង​គូថា​ធ្វើ​រូប​ព្រះ​នើ‌កាល អ្នក​ក្រុង​ហា‌ម៉ាត់​ធ្វើ​រូប​ព្រះ​អស៊ី‌ម៉ា
\v 31 អ្នក​ក្រុង​អាវ៉ា​ធ្វើ​រូប​ព្រះ​នីប-‌ហាស និង​ព្រះ​ថើ‌ថាក អ្នក​ក្រុង​សេផា‌វែម​យក​កូន​ប្រុស​របស់​ខ្លួន ទៅ​ធ្វើ​បូជា‌យញ្ញ ថ្វាយ​ព្រះ​អ័ឌរ៉ា‌ម៉ាឡេក និង​ព្រះ​អណា‌ម៉ាឡេក ជា​ព្រះ​នៃ​ក្រុង​សេផា‌វែម។
\s5
\v 32 ពួកគេក៏គោរពថ្វាយបង្គំព្រះអម្ចាស់ដែរ ហើយបានតែងតាំងបូជាចារ្យនៅតាមទីខ្ពស់ៗពីក្នុងចំណោមពួកគេ ជាអ្នកថ្វាយតង្វាយសម្រាប់ពួកគេនៅក្នុងព្រះវិហារនៅតាមទីខ្ពស់ៗ។
\v 33 ពួកគេគោរពថ្វាយបង្គំព្រះអម្ចាស់ ហើយក៏ថ្វាយបង្គំព្រះរបស់ពួកគេ គឺតាមប្រពៃណីនៃជាតិសាសន៍ដែលពួកគេបានបណ្តេញចេញ។
\s5
\p
\v 34 រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ពួកគេនៅតែប្រព្រឹត្តតាមទម្លាប់ចាស់របស់ពួកគេដដែល។ ពួកគេមិនគោរពព្រះអម្ចាស់ ហើយក៏មិនធ្វើតាមច្បាប់ វិន័យ និងបទបញ្ជារបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលបានប្រទានដល់ប្រជាជនរបស់លោកយ៉ាកុប ដែលព្រះអង្គដាក់ឈ្មោះថាអ៊ីស្រាអែលឡើយ
\v 35 គឺជាអ្នកដែលព្រះអង្គបានចងសម្ពន្ធមេត្រីជាមួយថា៖ «អ្នកនឹងមិនត្រូវភ័យខ្លាចព្រះណាផ្សេង ឬក៏ឱនក្បាលចំពោះព្រះទាំងនោះ ឬថ្វាយបង្គំពួកគេ ហើយក៏មិនត្រូវថ្វាយយញ្ញបូជាទៅព្រះទាំងនោះដែរ។
\s5
\v 36 ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់ ដែលបាននាំអ្នកពីទឹកដីអេស៊ីបមកដោយអំណាចយ៉ាងអស្ចារ្យ និង​ដោយព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គ គឺព្រះអង្គដែលអ្នកត្រូវគោរព​ គឺព្រះអង្គហើយដែលអ្នកត្រូវក្រាបថ្វាយបង្គំ ហើយគឺព្រះអង្គហើយដែលអ្នកត្រូវថ្វាយយញ្ញបូជា។
\v 37 ច្បាប់ និងបញ្ញត្តិ វិន័យ និងក្រឹតវិន័យដែលព្រះអង្គបានសសេរសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា អ្នកត្រូវតែរក្សាជារៀងរហូត។ ដូច្នេះ អ្នកមិនត្រូវភ័យខ្លាចព្រះណាផ្សេងទៀតឡើយ
\v 38 ហើយកុំភ្លេចសម្ពន្ធមេត្រីដែលយើងបានចងជាមួយអ្នករាល់គ្នា ក៏កុំថ្វាយបង្គំព្រះណាផ្សេងទៀតឡើយ។
\s5
\v 39 ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់អ្នកជាព្រះដែលអ្នកត្រូវគោរព។ ព្រះអង្គនឹងសង្គ្រោះអ្នកពីអំណាចសត្រូវរបស់អ្នក»។
\v 40 ពួកគេមិនបានស្តាប់ឡើយ ព្រោះពួកគេនៅតែធ្វើអ្វីដែលពួកគេធ្លាប់ធ្វើពីមុន។
\v 41 ដូច្នេះ ប្រជាជាតិទាំងនេះកោតខ្លាចព្រះអម្ចាស់ ហើយពួកគេក៏ថ្វាយបង្គំរូបព្រះរបស់គេដែរ ហើយកូនរបស់ពួកគេក៏ធ្វើដូចគ្នា ហើយចៅរបស់ពួកគេក៏ធ្វើដូចគ្នា។ ពួកគេបានបន្តធ្វើអ្វីដែលបុព្វបុរសរបស់ពួកគេបានធ្វើរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។
\s5
\c 18
\cl ជំពូក ១៨
\p
\v 1 នៅក្នុងឆ្នាំទីបីនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទហូស៊ា ជា​កូន​របស់​លោក​អេឡា និង​ជា​ស្ដេច​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល ព្រះ‌បាទ​ហេ‌សេគា ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​អហាស ចាបផ្តើម​សោយ​រាជ្យ​លើ​ស្រុក​យូដា។
\v 2 ស្តេចមានអាយុម្ភៃប្រាំឆ្នាំនៅពេលដែលស្តេចចាប់ផ្តើមឡើងគ្រងរាជ្យ ស្តេចសោយរាជ្យបានម្ភៃប្រាំបួនឆ្នាំនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ មាតា​របស់​ស្ដេច​មាន​នាម​ថា អប៊ី‌យ៉ា ជា​កូន​របស់​លោក​សាការី។
\v 3 ស្តេចបានប្រព្រឹត្តត្រឹមត្រូវនៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ គឺធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះបាទដាវីឌជាបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ ដែលស្តេចបានធ្វើ។
\s5
\v 4 ស្តេចបានកម្ទេចទីទួលខ្ពស់ៗ បំផ្លាញសសរ ហើយបានបំផ្លាញបង្គោលរបស់ព្រះអាសេរ៉ា។ ស្តេចក៏បានកម្ទេចសត្វពស់លង្ហិន ដែលលោកម៉ូសេបានធ្វើដែរ ព្រោះនៅពេលនោះប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានដុតគ្រឿងក្រអូបទៅពស់នោះ ​ហៅ​រូប​នោះ​ថា ​«នេហ៊ូស‌ថាន់»។
\v 5 ព្រះ‌បាទ​ហេ‌សេគា​បានទុកចិត្ត​លើ​ព្រះ‌អម្ចាស់ជាព្រះរបស់អ៊ីស្រាអែល ដូច្នេះក្រោយពីទ្រង់មកគ្មានអ្នកណាដូចព្រះអង្គឡើយនៅក្នុងចំណោមស្តេចស្រុកយូដា ហើយស្តេចដែលនៅមុនព្រះអង្គក៏មិនមានអ្នកណាដូចទ្រង់ដែរ។
\s5
\v 6 ព្រោះព្រះអង្គជំពាក់ចិត្តនឹងព្រះអម្ចាស់។ ស្តេចមិនឈប់ដើរតាមព្រះអង្គទេ ប៉ុន្តែ ស្តេចនៅតែបន្តរក្សាបទបញ្ជារបស់ព្រះអង្គជានិច្ច គឺបទបញ្ជាដែលលោកម៉ូសេបានបង្គាប់ដល់លោកម៉ូសេ។
\v 7 ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយព្រះ‌បាទ​ហេ‌សេគា ហើយកន្លែងណាដែលស្តេចយាងទៅគឺមានភាពចម្រុងចម្រើន។ ស្តេចបានបះបោរប្រឆាំងនឹងស្តេចស្រុកអាសសេុីរ ហើយមិនបានបម្រើស្តេចនោះឡើយ។
\v 8 ស្តេចបានវាយប្រហារពួកភីលីស្ទីនទៅដល់កាសា និងព្រំប្រទល់ជុំវិញ ចាប់ពីក្រុងមានកំពែង ទៅដល់ក្រុងដែលមានកំពែងរឹងមាំ។
\s5
\p
\v 9 នៅក្នុងឆ្នាំទីបួននៃរាជ្យរបស់ព្រះ‌បាទ​ហេ‌សេគា ដែលជាឆ្នាំទីប្រាំពីរនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទហូស៊ាជា​បុត្រ​របស់​លោក​អេឡា ស្ដេច​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល ព្រះ‌ចៅ​សាល‌ម៉ា‌នេស៊ើរ ជា​ស្ដេច​ស្រុក​អាសសេុីរ បាន​ឡើង​មក​ច្បាំង និង​ឡោម‌ព័ទ្ធ​ក្រុង​សាម៉ារី។
\v 10 នៅចុងឆ្នាំទីបីពួកគេយកបានក្រុងនោះ នៅក្នុងឆ្នាំទីប្រាំមួយនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទហេសេគា ដែលជាឆ្នាំទីប្រាំបួននៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទហូស៊ាស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល គេបានដណ្តើមយកក្រុងសាម៉ារីបានដោយរបៀបនេះឯង។
\s5
\v 11 ដូច្នេះ ស្តេចស្រុកអាសសេុីរបានកៀរប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលទៅស្រុកអាសសេុីរ ហើយបានដាក់ពួកគេនៅ​ក្រុង​ហាឡា នៅទន្លេ​ហាបោរ ជា​ទន្លេ​នៃ​ស្រុក​កូសាន ព្រម​ទាំង​នៅ​តាម​ក្រុង​នានា​របស់​ជន‌ជាតិ​មេឌី។
\v 12 ស្តេចបានធ្វើដូច្នេះ ព្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនបានស្តាប់តាមព្រះសូសៀងរបស់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែពួកគេបានបោះបង់ចោលសម្ពន្ធមេត្រីរបស់ព្រះអង្គ គឺគ្រប់អ្វីៗដែលលោកម៉ូសេជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់។ ពួកគេបដិសេធមិនព្រមស្តាប់ ឬធ្វើតាមឡើយ។
\s5
\p
\v 13 បន្ទាប់មក នៅក្នុងឆ្នាំទីដប់បួននៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទហេសេគា ព្រះ‌ចៅ​សាន‌ហេរីប ជា​ស្ដេច​ស្រុក​អាសសេុីរ ​វាយប្រហារក្រុង​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​មាន​កំពែង​រឹង‌មាំ​របស់​ស្រុក​យូដា ហើយដណ្តើមបានក្រុងទាំងនោះ។
\v 14 ដូច្នេះ ព្រះបាទហេសេគាស្តេចស្រុកយូដាបានផ្ញើពាក្យទៅស្តេចស្រុកអាសសេុីរ គឺព្រះបាទឡាគីសថា៖ «ទូលបង្គំបានប្រឆាំងជាមួយព្រះករុណា។ សូមដកទ័ពពីទូលបង្គំទៅ។ អ្វីៗដែលព្រះករុណាដាក់លើទូលបង្គំ ទូលបង្គំទទួលទាំងអស់»។ ស្តេចស្រុកអាសសេុីរតម្រូវស្តេចហេសេគាជាស្តេចស្រុកយូដាបង់ប្រាក់បីរយដួង និងមាសសាមសិបដួង។
\v 15 ដូច្នេះ ព្រះបាទហេសេគាថ្វាយស្តេចនូវប្រាក់ទាំងអស់ដែលមាននៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ និងនៅក្នុងឃ្លាំងរបស់រាជវាំង។
\s5
\v 16 បន្ទាប់មក ព្រះបាទហេសេគាគាស់មាសពីទ្វារព្រះវិហារបស់ព្រះអម្ចាស់ និងមាសដែលបានពាសលើសសរ ស្តេចបានប្រគល់មាសទាំងនោះដល់ស្តេចស្រុកអាសសេុីរ។
\v 17 ប៉ុន្តែ ស្តេចស្រុកអាសសេុីរបានចាត់​មេ‌ទ័ព មេ​បញ្ជា‌ការ និង​រាជ‌បម្រើ​ផ្ទាល់​របស់​ស្ដេច ពី​កន្លែង​បោះ​ទ័ព​នៅ​ឡាគីស ដើម្បីទៅជួបស្តេចហេសេគានៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ ពួកគេធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ ហើយមកដល់ខាងក្រៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ ពួកគេបានមកដល់ព្រែកជីកនៃអាងខាងលើ នៅលើផ្លូវធំក្បែរចំការរបស់អ្នកជ្រលក់ពណ៌ ហើយឈរនៅក្បែរនោះ។
\v 18 នៅពេលដែលពួកគេស្រែកហៅព្រះបាទហេសេគាលោក​អេលា‌គីម ជា​កូន​របស់​លោក​ហ៊ីល‌គីយ៉ា ដែល​ជា​អ្នក​មើល​ខុស​ត្រូវ​លើ​ព្រះ‌បរម​រាជ​វាំង បាន​ចេញ​ទៅ​ជួប​ពួក​គេ ដោយ​មាន​លោក​សេបណា ជា​ស្មៀន​ហ្លួង និង​លោក​យ៉ូអា កូន​របស់​លោក​អេសាភ ជា​អ្នក​នាំ​ពាក្យ​របស់​ស្ដេច​ទៅ​ជា​មួយ​ផង។
\s5
\p
\v 19 ដូច្នេះ មេបញ្ជាការបាននិយាយទៅពួកគេឲ្យទៅប្រាប់ព្រះបាទហេសេគាពីអ្វីដែលស្តេចស្រុកអាសសេុីរថា៖ «តើអ្វីទៅជាប្រភពនៃទំនុកចិត្តរបស់អ្នក?
\v 20 អ្នកនិយាយតែពាក្យឥតបានការ និយាយថាមានជំនួយ និងកម្លាំងសម្រាប់សង្គ្រាម។ ឥឡូវនេះ តើអ្នកទុកចិត្តអ្នកណា?​ តើអ្នកណាលើកទឹកចិត្តឲ្យអ្នកបះបោរប្រឆាំងនឹងយើង?
\v 21 មើលអ្នកទុកចិត្តលើឈើច្រត់ធ្វើពីដើមត្រែងក្រហមនៅស្រុកអេស៊ីប ប៉ុន្តែ បើមនុស្សច្រត់លើវា វានឹងមុតដៃ ហើយវានឹងទម្លុះដៃ។ អ្នកណាដែលទុកចិត្តលើស្តេចស្រុកអេស៊ីបគឺរបៀបនេះឯង។
\s5
\v 22 ប៉ុន្តែ បើអ្នកនិយាយមកយើងថា៖ «យើងទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់យើង បើមិនមែនព្រះអង្គទេដែលព្រះបាទហេសេគាបានបំផ្លាញទីទួលខ្ពស់ៗ និងអាសនារបស់ព្រះអង្គ ហើយបាននិយាយទៅកាន់យូដា និងយេរូសាឡឹមថា៖​ «អ្នកត្រូវតែថ្វាយបង្គំនៅមុខអាសនានៅក្រុងយេរូសាឡឹមនេះ»?
\v 23 ដូច្នេះ យើងចង់ឲ្យសំណើមួយដល់អ្នកពីស្តេចអាសសេុីរជាចៅហ្វាយរបស់យើង។ យើងនឹងផ្តល់សេះពីរពាន់ក្បាល់ដល់អ្នក បើអ្នកអាចរកអ្នកជិះលើសេះទាំងនោះបាន។
\s5
\v 24 តើអ្នកអាចយកឈ្នះមេបញ្ជាការដ៏ខ្សោយបំផុតរបស់ចៅហ្វាយយើងបានទេ? អ្នកបានទុកចិត្តលើរទេះចំបាំង និងទ័ពសេះរបស់ស្រុកអេស៊ីបឬ!
\v 25 តើយើងមិនបានធ្វើដំណើរឡើងមកទីនេះដោយគ្មានព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីវាយប្រឆាំងនឹងកន្លែងនេះ ហើយបំផ្លាញចោលទេឬ? ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលមកខ្ញុំថា៖​ «ចូរវាយប្រហារទឹកដីនេះ ហើយបំផ្លាញចោលទៅ»។
\s5
\p
\v 26 បន្ទាប់មក លោក​អេលា‌គីម ជា​កូន​របស់​លោក​ហ៊ីល‌គីយ៉ា លោក​សេបណា និង​លោក​យ៉ូអា ពោល​ទៅ​កាន់​មេ‌ទ័ព​អាសសេុីរថា៖ «សូមនិយាយមកកាន់អ្នកបម្រើរបស់លោកជាភាសាអារ៉ាមវិញ ព្រោះយើងយល់ភាសានេះ។ សូមកុំនិយាយមកយើងជាភាសាយូដាឲ្យប្រជាជនដែលនៅខាងក្នុងជញ្ជាំងក្រុងឮធ្វើអ្វី»។
\v 27 ប៉ុន្តែលោកមេទ័ពបានមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «តើចៅហ្វាយរបស់ខ្ញុំមិនបានបញ្ជូនខ្ញុំមកជួបចៅហ្វាយរបស់អ្នក ដើម្បីនិយាយពាក្យទាំងនេះទេឬអី? តើទ្រង់មិនបានបញ្ជូនខ្ញុំមកកាន់អ្នកដែលអង្គុយលើជញ្ជាំង គឺអស់អ្នកដែលស៊ីលាមករបស់ពួកគេ និងផឹកទឹកនោមរបស់គេជាមួយអ្នកទេឬអី?»។​
\s5
\v 28 បន្ទាប់មក លោកមេទ័ពបានឈរ ហើយបានស្រែកយ៉ាងឮៗជាភាសាហេព្រើរថា៖ «សូមស្តាប់ពាក្យរបស់ស្តេចដ៏អស្ចារ្យ គឺស្តេចស្រុកអាសសេុីរ។
\v 29 ស្តេចមានរាជឱង្ការថា៖ «កុំឲ្យព្រះបាទហេសេគាលបោកប្រាស់អ្នករាល់គ្នាឡើយ ព្រោះស្តេចនេះមិនអាចសង្គ្រោះអ្នកពីអំណាចរបស់យើងឡើយ។
\v 30 កុំបណ្តាលឲ្យព្រះបាទហេសេគាលធ្វើឲ្យអ្នកទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់ពិតជាសង្គ្រោះយើង ហើយក្រុងនេះនឹងមិនធ្លាក់ក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់ស្តេចអាសសេុីរនោះឡើយ»។
\s5
\v 31 កុំឲ្យស្តាប់ហេសេគា ព្រោះស្តេចស្រុកអាសសេុីរទូលថា៖ «ចូរធ្វើកិច្ចសន្យាសន្តិភាពជាមួយយើង ហើយចេញមករកយើង។ បន្ទាប់មក អ្នករាល់គ្នាបរិភោគពីដើមទំពាំងបាយជូររបស់ខ្លួន និងពីដើមឧទុម្ពរបស់ខ្លួន និងផឹកទឹកពីអណ្តូងរបស់ខ្លួនដែរ។
\v 32 អ្នកនឹងធ្វើការនេះរហូតដល់ពេលដែលយើងមកយកអ្នកទៅទឹកដីដូចទឹកដីរបស់អ្នករាល់គ្នា គឺទឹកដីសម្បូរគ្រាប់ធញ្ញជាតិ និងស្រាថ្មី ជាទឹកដីនៃនំប័ុង និងចំការទំពាំងបាយជូរ ជាទឹកដីនៃដើមអូលីវ និងទឹកឃ្មុំ ដូច្នេះ អ្នកនឹងមានជីវិត មិនស្លាប់ឡើយ»។ កុំឲ្យស្តាប់ហេសេគានៅពេលដែលគេព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលអ្នកថា៖ «ព្រះអម្ចាស់នឹងសង្គ្រោះយើង»។
\s5
\v 33 តើមានព្រះរបស់អ្នកណាម្នាក់សង្គ្រោះពួកគេចេញពីកណ្តាប់ដៃរបស់ស្តេចស្រុកអាសសេុីរទេ?
\v 34 តើ​ព្រះ​របស់​ក្រុង​ហា‌ម៉ាត និង​ក្រុង​អើផាឌ នៅឯណា? តើ​ព្រះ​របស់​ក្រុង​សេផា‌វែម ក្រុង​ហេណា និង​ក្រុង​អ៊ីវ៉ា នៅឯណា? តើព្រះទាំងនោះបានសង្គ្រោះស្រុកសាម៉ារីចេញពីដៃរបស់យើងឬទេ?
\v 35 ក្នុងចំណោមព្រះទាំងអស់នៃទឹកដីនេះ តើមានព្រះណាមួយ ដែលបានសង្គ្រោះទឹកដីរបស់ខ្លួនពីអំណាចរបស់យើង? តើព្រះអម្ចាស់អាចសង្គ្រោះយេរូសាឡឹមពីអំណាចរបស់យើងដូចម្តេច?»។
\s5
\p
\v 36 ប៉ុន្តែ ប្រជាជននៅតែបន្តស្ងៀមស្ងាត់ ហើយមិនឆ្លើយតបអ្វីទាំងអស់ ព្រោះស្តេចបានបង្គាប់ថា៖ «កុំឲ្យឆ្លើយទៅគេឡើយ»។
\v 37 បន្ទាប់មក លោក​អេលា‌គីម​ជា​កូន​របស់​លោក​ហ៊ីលគី‌យ៉ា ហើយ​ជា​អ្នក​មើល​ខុស​ត្រូវ​លើ​ព្រះ‌បរម​រាជ​វាំង លោក​សិប‌ណា​ជា​ស្មៀន​ហ្លួង និង​លោក​យ៉ូអា កូន​របស់​លោក​អេសាភ ជា​អ្នក​នាំ​ពាក្យ​របស់​ស្ដេច នាំ​គ្នា​វិល​មក​ព្រះ‌បាទ​ហេ‌សេគា​វិញទាំងហែកសំលៀកបំពាក់របស់ខ្លួន ហើយរាយការណ៍ទៅស្តេចគ្រប់ពាក្យរបស់មេទ័ពនោះ។
\s5
\c 19
\cl ជំពូក ១៩
\p
\v 1 នៅពេលដែលព្រះបាទហេសេគាបានឮការរាយការណ៍របស់ពួកគេហើយ ស្តេចបានហែកសំលៀកបំពាក់ ស្លៀកបាវ ហើយបានចូលទៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់។
\v 2 ស្តេចចាត់​លោក​អេលា‌គីម ដែល​ជា​អ្នក​មើល​ខុស​ត្រូវ​លើ​ព្រះ‌បរម‌រាជ​វាំង និង​លោក​សិប‌ណា ជា​ស្មៀន​ហ្លួង ព្រម​ទាំង​លោក​បូជា‌ចារ្យ​ចាស់ៗ ដែល​ស្លៀក​បាវ​ទាំង​អស់​គ្នា ឲ្យ​ទៅ​ជួប​ព្យាការី​អេសាយ ជា​កូន​របស់​លោក​អេម៉ូស។
\s5
\v 3 ពួកគេបាននិយាយទៅគាត់ថា៖​ «ព្រះបាទហេសេគាទូលថា៖ «ថ្ងៃ​នេះ​ជា​ថ្ងៃ​មាន​ទុក្ខ ជា​ថ្ងៃ​ដែល​យើង​ទទួល​ទណ្ឌ‌កម្ម និង​គ្មានព្រះគុណ ព្រោះ​ទារក​ត្រូវ​កើត តែ​​គ្មាន​កម្លាំង​បង្កើត​ទេ។
\v 4 ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់លោកប្រហែលជាបានឮគ្រប់ពាក្យដែលមេទ័ពនោះបាននិយាយមិនខាន គឺអ្នកដែលស្តេចស្រុកអាសសេុីរបានបញ្ជូនមកប្រឆាំងនឹងព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ និងធ្វើឲ្យព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់លោកដាក់ទោសពួកគេដោយសារពាក្យដែលព្រះអម្ចាស់បានឮ។ ឥឡូវនេះ សូមលោកអធិស្ឋានសម្រាប់អ្នកដែលនៅសេសសល់នៅទីនេះផង»។
\s5
\v 5 ដូច្នេះ អ្នកបម្រើរបស់ព្រះបាទអេសេគាបានមកជួបលោកអេសាយ
\v 6 ហើយលោកបាននិយាយទៅពួកគេថា៖ «ចូរប្រាប់ចៅហ្វាយរបស់អ្នកថា៖ «ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «កុំឲ្យភ័យខ្លាចពាក្យដែលអ្នកបានឮឡើយ គឺពាក្យដែលអ្នកបម្រើរបស់ស្តេចស្រុកអាសសេុីរបានមើលងាយយើងនោះឡើយ។
\v 7 មើល យើងនឹងដាក់វិញ្ញាណក្នុងអ្នកនោះ ហើយអ្នកនោះនឹងឮការរាយការណ៍មួយ ហើយនឹងត្រឡប់ទៅទឹកដីរបស់គេវិញ។ យើងនឹងធ្វើឲ្យស្តេចនោះស្លាប់ដោយមុខដាវនៅក្នុងទឹកដីរបស់គេតែម្តង»។
\s5
\v 8 បន្ទាប់មក លោកមេទ័ពត្រឡប់ទៅវិញ ហើយឃើញថាស្តេចស្រុកអាសសេុីរវាយក្រុងលីបណា ព្រោះលោកបានឮថាស្តេចបានចេញពីក្រុង​ឡាគីសទៅ។
\v 9 បន្ទាប់មក ព្រះចៅសានហេរីបបានឮថា​ព្រះ‌ចៅ​ទីរ៉ា‌កា ជា​ជន‌ជាតិ​អេត្យូ‌ពី និងអេស៊ីប​បានប្រមូលគ្នាប្រឆាំងនឹងទ្រង់ ដូច្នេះស្តេចក៏បានផ្ញើសារម្តងទៀតទៅព្រះបាទហេសេគា៖
\s5
\v 10 និយាយទៅកាន់ព្រះបាទហេសេគាជាស្តេចស្រុកយូដាថា៖ «កុំឲ្យព្រះរបស់ព្រះកុរណាជាព្រះដែលព្រះករុណាទុកចិត្តបញ្ឆោតព្រះករុណាឡើយដោយថា៖ «ក្រុងយេរូសាឡឹមនឹងមិនត្រូវធ្លាក់ក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់ស្តេចស្រុកអាសសេុីរទេ»។
\v 11 ឃើញទេ អ្នកបានឮពីអ្វីដែលស្តេចស្រុកអាសសេុីរបានធ្វើចំពោះទឹកដីទាំងអស់ដោយបំផ្លាញពួកគេទាំងស្រុង។ ដូច្នេះ តើព្រះករុណាអាចរួចខ្លួនឬ?
\s5
\v 12 តើព្រះរបស់ជាតិសាសន៍នីមួួយៗអាចសង្រ្គោះពួកគេបាន គឺជាតិសាសន៍ដែលបិតាយើងបំផ្លាញមាន៖ នគរ​កូសាន ខារ៉ាន រេសែប និង​ក្រុង​របស់​ពួក​អេដែន នៅ​ស្រុក​ធេឡា‌ស៊ើរ?
\v 13 តើស្តេចរបស់​ក្រុង​ហា‌ម៉ាត់ ក្រុង​អើផាឌ ក្រុង​សេផា‌វែម ក្រុង​ហេណា និង​ក្រុង​អ៊ីវ៉ានៅឯណា?
\s5
\p
\v 14 ព្រះបាទហេសេគាបានទទួលសំបុត្រនេះពីអ្នកនាំសារហើយទ្រង់បានអាន។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គឡើងទៅដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយបានលើករឿងនេះទូលទៅព្រះអង្គ។
\v 15 បន្ទាប់់មក ព្រះបាទហេសេគាបានអធិស្ឋានចំពោះព្រះអម្ចាស់ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់នៃជាព្រះនៃជាតិសាសន៍ ជាព្រះរបស់អ៊ីស្រាអែល គឺទ្រង់គង់នៅលើចេរូប៊ីម ព្រះអង្គជាព្រះតែមួយលើអាណាចក្រទាំងអស់នៅលើផែនដី។ ព្រះអង្គបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី។​
\s5
\v 16 សូមព្រះអង្គផ្ទៀងព្រះកាណ៌ស្តាប់ ព្រះអម្ចាស់អើយ។ សូមបើកព្រះនេត្ររបស់ព្រះអង្គមើលព្រះអម្ចាស់អើយ ហើយស្តាប់នូវពាក្យរបស់សេនហារីប ដែលបានផ្ញើពាក្យមកប្រមាថព្រះជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះជន្មរស់។
\v 17 ពិតមែនហើយ ព្រះអម្ចាស់អើយ ស្តេចអាសសេុីរបានបានបំផ្លាញជាតិសាសន៍នានា និងទឹកដីរបស់ពួកគេ។
\v 18 ពួកគេបានដុតព្រះរបស់អ្នកទាំងនោះ ដោយសារព្រះទាំងនោះមិនមែនជាព្រះទេ ប៉ុន្តែ គ្រាន់តែជាស្នារដៃរបស់មនុស្សប៉ុណ្ណោះ គឺគ្រាន់តែជាឈើ និងថ្ម។ ដូច្នេះ ពួកអាសសេុីរបានបំផ្លាញ។
\s5
\v 19 ឥឡូវ ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់យើង សូមជួយយើងខ្ញុំដោយចេស្តាររបស់ព្រះអង្គផង ទូលបង្គំសូមអង្វរ ដូច្នេះអាណាចក្រទាំងអស់នៅលើផែនដីនឹងដឹងថាព្រះអម្ចាស់ជាព្រះតែមួយគត់»។
\s5
\p
\v 20 បន្ទាប់មក លោកអេសាយជាកូនរបស់លោកអេម៉ូសផ្ញើសារទៅព្រះបាទហេសាគាថា៖ «ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់អ៊ីស្រាអែលមានបន្ទូលថា៖ «ដោយសារតែអ្នកអធិស្ឋានទៅយើងទាក់ទងនឹងសានហេរីបជាស្តេចអាសសេុីរ យើងបានឮហើយ។
\v 21 នេះជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែល​មានបន្ទូលអំពីស្តេចនោះ៖ «ស្រីព្រហ្មចារីយ៍ក្រុងស៊ីយ៉ូននឹងមើលងាយអ្នក ហើយសើចចំអកដាក់អ្នក។ កូនស្រីក្រុងយេរូសាឡឹមនឹងគ្រវីក្បាលដាក់អ្នក។
\q
\v 22 តើអ្នកមើលងាយ និងប្រមាថអ្នកណា?​ តើអ្នកស្រែកប្រឆាំងនឹងអ្នកណា ហើយអ្នកបានលើកភ្នែកអ្នកឡើងដោយអំនួត? គឺប្រឆាំងនឹងព្រះដ៏វិសុទ្ធរបស់អ៊ីស្រាអែល!
\s5
\q
\v 23 តាមរយៈអ្នកនាំពាក្យរបស់អ្នក អ្នកបានមើលងាយព្រះជាម្ចាស់ ហើយបាននិយាយថា៖ «ជាមួយនឹងរទេះចម្បាំងដ៏ច្រើនរបស់យើង យើងនឹងឡើងទៅលើភ្នំយ៉ាងខ្ពស់ យើងនឹងចូល​ទៅ​ដល់​ព្រៃ​ជ្រៅ​នៅ​ស្រុក​លីបង់។ យើងនឹងកាប់​ដើម​តាត្រៅ និងជ្រើសរើសដើមកកោះនៅទីនោះ។ យើងនឹងចូលទៅទីជ្រៅបំផុត គឺព្រៃដែលមានផលច្រើនបំផុត។
\q
\v 24 យើងបានជីកអណ្តូង ហើយបានផឹកទឹករបស់សាសន៍ដ៏ទៃ។ យើងបានធ្វើឲ្យទន្លេនៅស្រុកអេស៊ីបរីងនៅក្រោមបាតជើងរបស់យើង»។
\s5
\q
\v 25 តើអ្នកមិនបានឮពីរបៀបដែលយើងកំណត់របស់ទាំងនេះតាំងពីយូយាណាស់មកហើយ នឹងបានធ្វើឲ្យវាសម្រេចតាំងពីបុរាណកាលមកទេឬ? ឥឡូវនេះយើងបានធ្វើឲ្យវាមានរូបរាងឡើង។ អ្នកមានវត្តមាននៅទីនេះដើម្បីកំទេចក្រុងទាំងឡាយឲ្យទៅជាគំនរឥដ្ឋ។
\q
\v 26 អ្នកស្រុករបស់ពួកគេខ្សោយកំលាំង​ ភ័យខ្លាច ហើយអាម៉ាសមុខ។ ពួកគេបានដាំស្មៅនៅក្នុងវាលស្រែរបស់គេ គឺស្មៅនៅលើដំបូលផ្ទះ គឺងាប់មុនពេលដែលវាលូតលាស់ឡើង។
\s5
\q
\v 27 ប៉ុន្តែ យើងដឹងថាអ្នកកំពុងអង្គុយចុះ អ្នកចេញក្រៅ អ្នកមក ហើយអ្នកកំពុងតែ​ច្រឡោត​ខឹងនឹងយើង។
\q
\v 28 ដោយសារតែអ្នក​ច្រឡោត​ខឹងនឹងយើង ហើយដោយសារតែពាក្យ​សំដីព្រហើនៗ​បានមកដល់ត្រចៀករបស់យើង យើងនឹងដាក់ក្រឡុសនៅច្រមុះរបស់អ្នក នឹងយក​បង្ហៀរ​មក​ដាក់​មាត់​អ្នក ហើងនឹងឲ្យអ្នកទៅតាមផ្លូវដែលអ្នកមកនោះវិញ»។
\s5
\p
\v 29 នេះជាសញ្ញាសម្រាប់អ្នក៖ នៅឆ្នាំនេះអ្នកនឹងបរិភោគអ្វីៗដែលដុះដោយឯងៗ ហើយនៅឆ្នាំទីពីរអ្នកនឹងបរិភោគផលដែលកើតពីនោះទៀត។ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំទីបីអ្នកត្រូវតែដាំដុះ និងច្រូតកាត់ ដាំដើមទំពាំងបាយជូ​​រ និងបរិភោគផលរបស់វា។
\q
\v 30 អ្នកដែលនៅក្នុងស្រុកយូដាដែលនៅសេសសល់ និងចាក់ឫសម្តងទៀត ហើយនឹងបង្កើតផល។ ព្រោះពីយេរូសាឡឹមនឹងមានអ្នកដែលនៅសេសសល់ចេញមក
\q
\v 31 ចេញពីភ្នំស៊ីយ៉ូនអ្នកដែលនៅរស់នឹងចេញមក។ អំណាចព្រះចេស្តារបស់ព្រះអម្ចាស់នៃពួកពលបរិវានឹងធ្វើការនេះ។
\s5
\p
\v 32 ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលបែបនេះអំពីស្តេចអាសសេុីរថា៖ «ស្តេចនោះនឹងមិនមកក្នុងក្រុងនេះទៀតឡើយ ហើយគេក៏មិនបាញ់ព្រួញនៅទីនេះដែរ។ ហើយគេក៏មិនប្រើខែល ឬក៏ជីកស្នាមភ្លោះប្រឆាំងនឹងក្រុងនេះដែរ។
\q
\v 33 ការដែលស្តេចនោះនឹងមក នឹងដូចជាការដែលគេចេញទៅដែរ ស្តេចនោះនឹងមិនចូលក្នុងក្រុងឡើយ នេះជាសេចក្តីប្រកាសរបស់ព្រះអម្ចាស់»។
\q
\v 34 ព្រោះយើងនឹងការពារក្រុងនេះ ហើយសង្រ្គោះក្រុងនេះ ដោយយល់ដល់ព្រះនាមយើង និងយល់ដល់ព្រះបាទដាវីឌជាអ្នកបម្រើរបស់យើង។
\s5
\p
\v 35 នៅយប់នោះ ទេវាតារបស់ព្រះអម្ចាស់បានចេញទៅវាយប្រហារជំរំរបស់ពួកអាសសេុីរ បានសម្លាប់ទាហាន ១៨៥, ០០០នាក់។ នៅពេលដែលគេក្រោកនៅពេលព្រឹក នោះមានសាកសពនៅគ្រប់ទីកន្លែង។
\v 36 ដូច្នេះ ព្រះបាទសេនហារីបជាស្តេចអាសសេុីរបានចាកចេញពីអ៊ីស្រាអែល ហើយបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយបានស្នាក់នៅក្រុងនីនីវេ។
\v 37 ក្រោយមកទៀតនៅពេលដែលស្តេចកំពុងថ្វាយ‌បង្គំ​ព្រះ​នីស‌រ៉ុកជាព្រះរបស់ទ្រង់ អ័ឌរ៉ា‌ម៉ាឡេក និង​សារេ‌ស៊ើរបានសម្លាប់ទ្រង់ដោយដាវ។ បន្ទាប់មក ពួកគេបានរត់ទៅទឹកដីអារ៉ា‌រ៉ាត។ បន្ទាប់មក ព្រះបាទអេសារ-‌ហាដោនជាបុត្ររបស់ទ្រង់ ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\c 20
\cl ជំពូក ២០
\p
\v 1 នៅពេលនោះព្រះបាទហេសេគាមានជំងឺហៀបនឹងស្លាប់។ ដូច្នេះ លោកព្យាការីអេសាយជាកូនរបស់លោកអេម៉ុសបានមកជួបស្តេច ហើយទូលទ្រង់ថា៖ «សូមរៀបចំគ្រួសាររបស់ព្រះអង្គចុះ ព្រោះព្រះអង្គនឹងត្រូវសុគត ព្រះអង្គនឹងមិនរស់ឡើយ»។
\v 2 បន្ទាប់មក ព្រះបាទហេសេគាបានបែរមុខទៅកាន់ជញ្ជាំង ហើយអធិស្ឋានទៅព្រះអម្ចាស់ថា៖
\v 3 «ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមរំឭកពីអ្វីដែលទូលបង្គំបានដើរនៅមុខព្រះអង្គដោយស្មោះត្រង់ ដោយអស់ពីចិត្ត និងពីរបៀបដែលទូលបង្គំបានធ្វើល្អនៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះអង្គផង»។ បន្ទាប់មក ព្រះបាទហេសេគាបានព្រះកន្សែងយ៉ាងឮៗ។
\s5
\v 4 មុនពេលដែលលោកអេសាយបានចេញទៅដល់ទីធ្លារកណ្តាល ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់បានមកឯលោកថា៖
\v 5 «ចូរត្រឡប់ទៅវិញ ហើយប្រាប់ព្រះបាទហេសេគា ជាអ្នកដឹកនាំប្រជាជនរបស់យើងថា៖ «នេះជាអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ព្រះបាទដាវីឌជាបុព្វបុរសរបស់អ្នកថា៖ «យើងបានឮពាក្យអធិស្ឋានរបស់អ្នកហើយ ហើយយើងក៏បានឃើញទឹកភ្នែករបស់អ្នកដែរ។ យើងនឹងប្រោសអ្នកឲ្្យបានជានៅថ្ងៃទីបី ហើយអ្នកនឹងឡើងទៅដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់។
\s5
\v 6 យើងនឹងបន្ថែមជីវិតរបស់អ្នកដប់ប្រាំឆ្នាំទៀត ហើយយើងនឹងសង្រ្គោះអ្នក នឹងទីក្រុងនេះពីកណ្តាប់ដៃរបស់ស្តេចស្រុកអាសសីេុរ ហើយយើងនឹងការពារក្រុងនេះដោយយល់ដល់នាមយើង និងយល់ដល់ព្រះបាទដាវីឌជាអ្នកបម្រើរបស់យើង»។
\v 7 ដូច្នេះ លោកអេសាយមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមយកផ្លែឧទុម្ពរមួយដុំមក»។ ហើយពួកគេក៏ធ្វើដូច្នោះ ហើយបានដាក់នៅលើដំបៅរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់ក៏បានជា។
\s5
\p
\v 8 ព្រះបាទបានហេសេគាបានមានរាជឱង្ការទៅលោកអេសាយថា៖ «តើអ្វីទៅជាសញ្ញាថាព្រះអម្ចាស់នឹងប្រោសខ្ញុំ ហើយថាខ្ញុំនឹងឡើងទៅព្រះវិហារបស់ព្រះអម្ចាស់នៅថ្ងៃទីបី»?​
\v 9 លោកអេសាយឆ្លើយតបថា៖ «នេះជាសញ្ញាសម្រាប់ព្រះករុណាពីព្រះអម្ចាស់ គឺព្រះអម្ចាស់នឹងធ្វើអ្វីៗដែលព្រះអង្គមានបន្ទូល។ តើស្រមោលអាចដើរទៅមុខដប់ជំហាន ឬដើរថយក្រោយដប់ជំហានបានទេ»?
\s5
\v 10 ព្រះបាទហេសេគាឆ្លើយថា៖ «វាជាការងាយស្រួលណាស់ក្នុងការឲ្យស្រមោលដើរទៅមុខដប់ជំហាន។ ទេ ចូរឲ្យស្រមោលដើរទៅក្រោយដប់ជំហានវិញ»។
\v 11 ដូច្នេះ លោកហោរាអេសាយបានប្រកាសរកព្រះអម្ចាស់ ហើយព្រះអង្គក៏បានឲ្យស្រមោលដើរថយក្រោយដប់ជំហានចាប់ពីកន្លែងដែលវាបានដើររួចហើយទៅលើជណ្តើរបស់ព្រះបាទអហាស់។
\s5
\p
\v 12 នៅពេលនោះ​ព្រះ‌ចៅ​ម្រដាក់-‌បាឡា‌ដាន ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌ចៅ​បាឡា‌ដានជាស្ដេច​ស្រុក​បាប៊ី‌ឡូន បាន​ផ្ញើ​រាជ‌សារ និង​អំណោយថ្វាយ​ព្រះ‌បាទ​ហេ‌សេគា ដ្បិត​ស្ដេច​ជ្រាប​ដំណឹង​ថា ព្រះ‌បាទ​ហេ‌សេគា​ទ្រង់​ប្រឈួន។
\v 13 ព្រះបាទហេសេគាបានស្តាប់សំបុត្រនោះរួចហើយ បន្ទាប់មកស្តេចក៏បានបង្ហាញរាជវាំងទាំងមូល និងរបស់របរមានតម្លៃរបស់ព្រះអង្គ មានមាស ប្រាក់ គ្រឿងក្រអូប ប្រេងមានតម្លៃ និងឃ្លាំងអាវុធ និងអ្វីៗដែលមាននៅក្នុងឃ្លាំងរបស់ទ្រង់ដល់អ្នកនាំសារនោះ។ គ្មានអ្វីដែលនៅក្នុងដំណាក់ និងនៅក្នុងអាណាច្រករបស់ទ្រង់ ដែលព្រះបាទហេសេគាមិនបានបង្ហាញដល់ពួកគេឡើយ។​
\s5
\v 14 បន្ទាប់មក លោកអេសាយបានមកជួបព្រះបាទហេសេគា ហើយសួរទ្រង់ថា៖ «តើបុរសទាំងនេះបានទូលអ្វីទៅព្រះករុណា? តើពួកគេមកពីណា»? ព្រះបាទហេសេគាឆ្លើយថា៖ «ពួកគេមកពីប្រទេសឆ្ងាយណាស់គឺមកពីបាប៊ីឡូន»។
\v 15 លោកអេសាយទូលថា៖ «តើពួកគេបានឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអង្គ។ គ្មានអ្វីដែលជារបស់មានតម្លៃរបស់យើងដែលយើងមិនបង្ហាញពួកគេឡើយ»។
\s5
\p
\v 16 ដូច្នេះ លោកអេសាយបានទូលទៅស្តេចហេសេគាថា៖ «សូមស្តាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់៖
\v 17 «មើល មានថ្ងៃមួយនឹងមកដល់នៅពេលដែលអ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងវាំងរបស់ព្រះករុណា គឺរបស់ទាំងអស់ដែលពួកបុព្វបុរសរបស់ព្រះករុណាបានរក្សាទុករហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ នឹងត្រូវគេយកទៅបាប៊ីឡូន។ នឹងគ្មានអ្វីនៅសេសសល់ឡើយ នេះជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់។
\v 18 កូនដែលកើតចេញពីព្រះករុណា គឺព្រះករុណាផ្ទាល់ជាឪពុក ពួកគេនឹងយកបុត្រទាំងនោះទៅឆ្ងាយ ហើយពួកគេនឹងក្លាយជាអ្នកកម្រៀវនៅក្នុងវាំងរបស់ស្តេចបាប៊ីឡូន»។
\s5
\v 19 បន្ទាប់មក ព្រះបាទហេសេគាឆ្លើយទៅលោកអេសាយវិញថា៖ «ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលទើបតែនឹងថ្លែងនេះល្អ»។ ព្រោះស្តេចគិតថា៖ «តើនឹងមានសន្តិភាព និងភាពនឹងនរនៅក្នុងរាជ្យរបស់ខ្ញុំឬទេ»?
\v 20 រឿងរាវផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងព្រះបាទហេសេគា និងអំណាចទាំងអស់របស់ទ្រង់ និងរបៀបដែលស្តេចសង់ស្រះ និងប្រឡាយទឹក និងរបៀបដែលស្តេចបានយកទឹកមកក្នុងក្រុង តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកយូដាទេឬអី?
\v 21 ព្រះបាទហេសេគាបានផ្ទុំលក់ជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ ហើយព្រះ‌បាទ​ម៉ាណា‌សេ ជា​បុត្រ បាន​ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\c 21
\cl ជំពូក ២១
\p
\v 1 ព្រះបាទម៉ាណាសេបានព្រះជន្មដប់ពីរឆ្នាំនៅពេលដែលស្តេចឡើងគ្រងរាជ្យ ស្តេចគ្រងរាជ្យបានហាសិបប្រាំឆ្នាំនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ មាតា​របស់​ស្ដេច​មាន​នាម​ថា ព្រះ‌នាង​ហែប‌ស៊ី‌បា។
\v 2 ស្តេចបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ដូចគ្នានឹងរឿងដ៏គួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមរបស់ជាតិសាសន៍ដែលព្រះអម្ចាស់បានបណ្តេញចេញពីមុខប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដែរ។
\v 3 ព្រោះស្តេចបានសង់កន្លែងខ្ពស់ៗឡើងវិញ គឺកន្លែងដែលព្រះបាទហេសេគាជាបិតាបានបំផ្លាញចោល ហើយស្តេចក៏បានសង់អាសនាសម្រាប់ព្រះបាល ហើយបានធ្វើបង្គោលព្រះអាសេរ៉ា ដូចព្រះបាទអហាប់ស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើ ហើយស្តេចបានថ្វាយបង្គំផ្កាយគ្រប់ប្រភេទនៅលើមេឃ ហើយថ្វាយបង្គំផ្កាយទាំងនោះ។
\s5
\v 4 ព្រះបាទម៉ាណាសេបានសង់អាសនាព្រះដ៏ទៃនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ ទោះបីជាព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់ថា៖ «គឺក្នុងក្រុងយេរូសាឡឹមនេះឯងដែលនាមយើងនៅអស់កល្បជានិច្ច»។
\v 5 ស្តេចបានសង់អាសនាសម្រាប់ផ្កាយទាំងឡាយនៅលើមេឃនៅក្នុងទីលានទាំងពីរនៅខាងក្រៅនៃដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់។
\v 6 ស្តេចបានដុតបុត្ររបស់ខ្លួននៅក្នុងភ្លើង ស្ដេច​បាន​រក​គ្រូ​មើល​ជោគ‌រាសី ប្រព្រឹត្ត​មន្ត‌អាគម គឺអ្នកដែលនិយាយជាមួយវិញ្ញាណដែលស្លាប់ និងអ្នកដែលអន្ទងវិញ្ញាណ។ ស្តេចបានប្រព្រឹត្តកាន់តែអាក្រក់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយធ្វើឲ្យព្រះអង្គព្រះពិរោធ។
\s5
\v 7 រូបចម្លាក់របស់ព្រះអាសារ៉ាដែលស្តេចបានធ្វើ ទ្រង់ដាក់នៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់។ ទាក់ទងនឹងដំណាក់នេះព្រះអម្ចាស់ធ្លាប់មានបន្ទូលទៅកាន់ព្រះបាទដាវីឌ និងព្រះបាទសាឡូម៉ូនជាបុត្រថា៖ «នៅក្នុងដំណាក់នេះ និងនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡឹម ដែលយើងជ្រើសរើស​ពី​កុលសម្ពន្ធ​ទាំងអស់នៃស្រុកអ៊ីស្រាអែល ដែលយើងនឹងដាក់នាមរបស់យើងជារៀងរហូត។
\v 8 យើងនឹងមិនឲ្យជើងរបស់អ៊ីស្រាអែលត្រូវវង្វេងចេញពីទឹកដីដែលយើងបានប្រគល់ដល់បុព្វបុរសរបស់ពួកគេឡើយ បើពួកគេនឹងស្តាប់បង្គាប់គ្រប់ទាំងអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើបានបង្គាប់ដល់ពួកគេ ហើយដើរតាមច្បាប់ដែលលោកម៉ូសេជាអ្នកបម្រើរបស់យើងបានបង្គាប់ដល់ពួកគេ»។
\v 9 ប៉ុន្តែ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលមិនស្តាប់ឡើយ ហើយព្រះបាទម៉ាណាសេបាននាំគេឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើបាបលើសជាងជាតិសាសន៍ដែលព្រះអម្ចាស់បានបំផ្លាញនៅមុខប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលទៅទៀត។
\s5
\p
\v 10 ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលតាមរយៈព្យាការីជាអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ថា៖
\v 11 «ដោយសារតែព្រះបាទម៉ាណាសេជាស្តេចស្រុកយូដាបានធ្វើអំពើគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម ហើយបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់ជាងជនជាតិអាម៉ូរីដែលធ្លាប់ធ្វើពីមុន ហើយបានធ្វើឲ្យយូដាធ្លាក់ក្នុងអំពើបាបជាមួយរូបព្រះ។
\v 12 ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ៊ីស្រាអែលមានបន្ទូលថា៖ «មើល យើងនឹងនាំការអាក្រក់មកក្រុងយេរូសាឡឹម និងស្រុកយូដា នៅពេលដែលនរណាម្នាក់ឮរឿងនេះ ត្រចៀកទាំងពីររបស់គេនឹងឈឺចុកចាប់។
\s5
\v 13 យើងនឹងបំផ្លាញក្រុងយេរូសាឡឹម ដូចដែលយើងបានធ្វើប្រឆាំងនឹងក្រុងសាម៉ារីដែរ និងរបៀបដែលយើងបានបំផ្លាញគ្រួសាររបស់ព្រះបាទអហាប់ យើងនឹងបោសសម្អាតក្រុងយេរូសាឡឹម ដូចជាមនុស្សម្នាក់លាងចាន គឺដុសសម្អាតផ្កាប់ចុះឡើង។
\v 14 យើងនឹងបោះបង់ចោលអ្នកដែលនៅសេសសល់ ហើយប្រគល់គេទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់សត្រូវរបស់ពួកគេ។ ពួកគេនឹងក្លាយទៅជាជនរងគ្រោះ និងក្លាយជារបឹបសម្រាប់សត្រូវរបស់ពួកគេ
\v 15 ព្រោះពួកគេបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់យើង ហើយធ្វើឲ្យយើងខឹង តាំងពីថ្ងៃដែលយើងនាំបុព្វបុរសរបស់យើងចេញពីអេស៊ីបរហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ»។
\s5
\p
\v 16 លើសពីនេះទៅទៀតព្រះបាទម៉ាណេបានបង្ហូរឈាមមនុស្សឥតទោសជាច្រើន រហូតធ្វើឲ្យមានសាកសពនៅពេញក្រុងយេរូសាឡឹមពីជ្រុងម្ខាង ដល់ជ្រុងម្ខាង។ នេះជាអ្វីបន្ថែមដែលស្តេចនាំឲ្យយូដាធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប នៅពេលដែលគេបានប្រព្រឹត្តអ្វីដែលអាក្រក់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់។
\v 17 រឿងរ៉ាវផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងព្រះបាទម៉ាណាសេ អ្វីដែលស្តេចបានធ្វើ និងអំពើបាបដែលស្តេចបានប្រព្រឹត្ត តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍ស្តេចយូដាទេឬ?​
\v 18 ព្រះបាទម៉ាណាេបានផ្ទុំលក់ជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ ហើយគេបានបញ្ចុះសពទ្រង់នៅក្នុងសួននៃដំណាក់របស់ទ្រង់ផ្ទាល់ នៅក្នុងសួន​របស់​លោក​អ៊ូសា ហើយ​ព្រះ‌បាទ​អាំម៉ូន ជា​បុត្រ បាន​ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\p
\v 19 ព្រះ‌បាទ​អាំម៉ូន​​មាន​ព្រះ‌ជន្មាយុ​ម្ភៃ​ពីរឆ្នាំនៅពេលដែលស្តេចឡើងសោយរាជ្យ ស្តេចសោយរាជ្យបានពីរឆ្នាំនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ មាតា​របស់​ស្ដេច​មាន​នាម​ថា មស៊ូ‌លេ‌ម៉េត ជា​កូន​របស់​លោក​ហារូស ជា​អ្នក​ស្រុក​យ៉ុត‌បា។
\v 20 ស្ដេច​បាន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អាក្រក់ នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់​ព្រះ‌អម្ចាស់ ដូច​ព្រះ‌បាទ​ម៉ាណា‌សេ ជា​បិតាធ្លាប់ធ្វើដែរ។
\s5
\v 21 ព្រះបាទអាំម៉ូនបានដើរតាមមាគា៌គ្រប់យ៉ាងដែលបិតារបស់ស្តេចធ្លាប់ធ្វើ ហើយថ្វាយបង្គំរូបព្រះដែលបិតារបស់ស្តេចធ្លាប់ថ្វាយបង្គំ ហើយក្រាបនៅចំពោះព្រះទាំងនោះ។
\v 22 ស្តេចបានបោះបង់ចោលព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់បុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ ហើយមិនដើរតាមមាគា៌របស់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ។
\v 23 អ្នកបម្រើរបស់ព្រះបាទអាំម៉ូនបានបះបោរប្រឆាំងនឹងទ្រង់ ហើយបានសម្លាប់ស្តេចនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអង្គផ្ទាល់។
\s5
\v 24 ប៉ុន្តែ ប្រជាជននៅក្នុងទឹកដីបានសម្លាប់អស់អ្នកដែលបានបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះបាទអាំម៉ូន ហើយគេបានលើកព្រះ‌បាទ​យ៉ូសៀស ជា​បុត្រ ឲ្យ​ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\v 25 រឿងរ៉ាវផ្សេងទៀតទាក់ទងនឹងព្រះបាទអាំម៉ូន និងអ្វីដែលស្តេចបានធ្វើ តើមិនមានកត់ត្រានៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តចស្រុកយ៉ូដាទេឬ?
\v 26 ប្រជាជនបានបញ្ចុះសពទ្រង់នៅក្នុងផ្នូរនៅក្នុងសួនរបស់លោក​អ៊ូសា ហើយ​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូសៀស ជា​បុត្រ ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\c 22
\cl ជំពូក ២២
\p
\v 1 ​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូសៀសមានព្រះជន្មប្រាំបីឆ្នាំនៅពេលដែលស្តេចចាប់ផ្តើមឡើងសោយរាជ្យ ស្តេចសោយរាជ្យបានសាបសិបមួយឆ្នាំនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។​ មាតា​របស់​ស្ដេច​មាន​នាម​ថា យេឌី‌ដា (កូន​របស់​លោក​អដា‌យ៉ា ជា​អ្នក​ស្រុក​បូស‌កាថ)។
\v 2 ស្តេចបានប្រេព្រឹត្តត្រឹមត្រូវនៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់។ ស្តេចបានដើរតាមមាគា៌របស់ព្រះបាទដាវីឌជាបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់់ ហើយស្តេចមិនបានងាកឆ្វេង ឬងាកស្តាំឡើយ។
\s5
\p
\v 3 នៅក្នុងឆ្នាំទីដប់ប្រាំបីនៃរាជ្យរបស់ព្រះ‌បាទ​យ៉ូសៀស ទ្រង់​ចាត់​លោក​សាផាន ដែល​ត្រូវ​ជា​កូន​របស់​លោក​អសា‌លា និង​ជា​ចៅ​របស់​លោក​មស៊ូ‌ឡាម​ជា​ស្មៀន​ហ្លួង ឲ្យ​ទៅ​​ព្រះ‌ដំណាក់​របស់​ព្រះ‌អម្ចាស់ដោយទូលថា៖
\v 4 «សូមទៅជួបលោក​មហា​បូជា‌ចារ្យ​ហ៊ីល‌គី‌យ៉ា ហើយប្រាប់លោកឲ្យរាប់ប្រាក់ដែលគេនាំមកក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ គឺប្រាក់ដែលអ្នកយាមបានប្រមូលពីប្រជាជន។
\v 5 សូមឲ្យប្រាក់ទាំងនោះដល់ដៃរបស់ជាងដែលមានបន្ទុកជួសជុលព្រះវិហារបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយប្រគល់ឲ្យជាងទាំងនោះ គឺអ្នកដែលនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យពួកគេជួសជុលកន្លែងខូចខាតនៅក្នុងព្រះវិហារ។
\s5
\v 6 សូមឲ្យគេប្រគល់ប្រាក់ដល់ជាងឈើ អ្នកសាងសង់ និងជាងកំបោរ និងត្រូវទិញឈើ និងថ្មកាត់ដើម្បីជួសជុលព្រះវិហារ»។
\v 7 ប៉ុន្តែ គេមិនត្រូវការអ្នករាប់សម្រាប់លុយដែលផ្តល់ទៅពួកគេទេ ព្រោះពួកគេចាត់ចែងប្រាក់ទាំងនោះដោយស្មោះត្រង់។​
\s5
\p
\v 8 លោក​មហា​បូជា‌ចារ្យ​ហ៊ីល‌គីយ៉ា​បាននិយាយទៅលោកលោក​សាផាន ជា​ស្មៀន​ហ្លួង​ថា៖ «ខ្ញុំបានរកឃើញសៀវភៅក្រិតវិន័យនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់»។ ដូច្នេះ លោក​មហា​បូជា‌ចារ្យ​ហ៊ីល‌គីយ៉ាបានឲ្យសៀវភៅនោះទៅលោកសាផាន ហើយលោកបានអានវា។
\v 9 លោកសាផានបានចេញទៅ ហើយយកសៀវភៅនោះទៅថ្វាយស្តេច ដោយរាយការណ៍ទៅស្តេចថា៖ «អ្នកបម្រើរបស់ព្រះអង្គបានចំណាយប្រាក់ទាំងអស់ដែលមាននៅក្នុងព្រះដំណាក់ ហើយពួកគេបានប្រគល់ទៅដល់ដៃរបស់អ្នកធ្វើការដែលចាត់ចែងការមើលថែព្រះដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់»។
\v 10 បន្ទាប់មក លោកសាផានជាស្មៀនហ្លួងបានទូលស្តេចថា៖ «លោក​មហា​បូជា‌ចារ្យ​ហ៊ីល‌គីយ៉ា​បានប្រគល់សៀវភៅនេះមកទូលបង្គំ»។ បន្ទាប់មក លោកសាផានបានអានថ្វាយស្តេច។
\s5
\v 11 នៅពេលដែលស្តេចបានឮព្រះបន្ទូលនៃក្រឹត្យវិន័យ ស្តេចបានហែកព្រះភូសារបស់ទ្រង់។
\v 12 ស្តេចបានបង្គាប់ទៅលោក​មហា​បូជា‌ចារ្យ​ហ៊ីល‌គីយ៉ា​ លោក​អហ៊ី‌កាម ជា​កូន​របស់​លោក​សាផាន លោក​អ័ក‌បោរ ជា​កូន​របស់​លោក​មីកា‌យ៉ា លោក​សាផាន ជា​ស្មៀន​ហ្លួង និង​លោក​អសា‌យ៉ាជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់ថា៖
\v 13 «ចូទៅទូលសួរព្រះអម្ចាស់សម្រាប់យើង និងសម្រាប់ប្រជាជនយូដាទាំងមូល ព្រោះយើងបានរកឃើញព្រះបន្ទូលនៅក្នុងសៀវភៅនេះ។ ព្រោះកំហឹងដ៏ខ្លាំងរបស់ព្រះអម្ចាស់បានប្រឆាំងនឹងយើង ដោយសារតែបុព្វបុរសរបស់យើងមិនបានស្តាប់បង្គាប់ព្រះបន្ទូលនៅក្នុងសៀវភៅនេះ ដូចអ្វីដែលត្រូវតែធ្វើដែលបានសរសេរទាក់ទងនឹងយើងរាល់គ្នា»។
\s5
\p
\v 14 ដូច្នេះ លោក​បូជា‌ចារ្យ​ហ៊ីល‌គី‌យ៉ា លោក​អហ៊ី‌កាម លោក​អ័ក‌បោរ លោក​សាផាន និង​លោក​អសា‌យ៉ា នាំ​គ្នា​ទៅ​ជួប​ព្យាកា‌រីនី​ហ៊ូល‌ដា ជា​ភរិយា​របស់​លោក​សាលូម ជា​កូន​របស់​លោក​ទីក‌វ៉ា ជា​ចៅ​របស់​លោក​ហារ‌ហាស ជាអ្នកថែរក្សាសំលៀកបំពាក់របស់បូជាចារ្យ (នាងរស់នៅក្រុងយេរូសាឡឹមនៅតំបន់ទីពីរ) ហើយពួកគេបាននិយាយជាមួយនាង។
\v 15 នាងបានឆ្លើយទៅពួកគេថា៖ «នេះជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់អ៊ីស្រាអែលមានបន្ទូលថា៖ «ប្រាប់អ្នកដែលបានបញ្ជូនអ្នកទាំងនេះដើម្បីមកជួបយើងថា៖​
\v 16 «នេះជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់៖ «ឃើញទេ យើងបាននាំមហន្តរាយមកកន្លែងនេះ និងប្រជាជននេះ ស្របតាមអ្វីដែលបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅដែលស្តេចទើបតែបានអាន។
\s5
\v 17 ដោយសារពួកគេបានបោះបង់ចោលយើង ហើយបានដុតគ្រឿងក្រអូបទៅព្រះដ៏ទៃ ដូច្នេះ គេនឹងធ្វើឲ្យយើងខឹងជាមួយនឹងអំពើទាំងអស់ដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្ត ដូច្នេះ កំហឹងរបស់យើងនឹងមកប្រឆាំងនឹងកន្លែងនេះ ហើយយើងមិនអត់ឱនឲ្យឡើយ»។
\v 18 ប៉ុន្តែ ស្តេចស្រុកយូដា ដែលបានបញ្ជូនអ្នកមកស្វែងរកព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ នេះជាអ្វីដែលអ្នកត្រូវនិយាយទៅកាន់ស្តេច៖ «ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់អ៊ីស្រាអែលមានបន្ទូលថា៖ «អំពីព្រះបន្ទូលដែលអ្នកបានឮ
\v 19 ដោយសារតែដួងចិត្តរបស់អ្នកបើកចំហ ហើយដោយសារតែអ្នកបានបន្ទាបខ្លួននៅមុខព្រះអម្ចាស់ នៅពេលដែលអ្នកបានឮអ្វីដែលយើងនិយាយប្រឆាំងនឹងកន្លែងនេះ និងប្រជាជននេះ ថាពួកគេនឹងត្រូវអន្តរាយ និងត្រូវបណ្តាសារ ហើយដោយសារតែអ្នកបានហែកសំលៀកបំពាក់របស់អ្នក និងយំនៅចំពោះយើង នោះយើងក៏ស្តាប់អ្នកដែរ នេះជាការប្រកាសរបស់ព្រះអម្ចាស់។
\s5
\v 20 ឃើញទេ យើងនឹងប្រមូលអ្នកឲ្យទៅជួបជុំបុព្វបុរសរបស់អ្នក ហើយអ្នក និងទៅក្នុងផ្នូរដោយសុខសាន្ត។ ភ្នែករបស់អ្នកនឹងមិនបានឃើញមហន្តរាយដែលយើងនឹងនាំមកកន្លែងនេះទេ»។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏បាននាំសារនេះទៅទូលស្តេច។
\s5
\c 23
\cl ជំពូក ២៣
\p
\v 1 ដូច្នេះ ស្តេចបានផ្ញើសារប្រមូលពួកចាស់ទុំរបស់សាសន៍យូដា និងយេរូសាឡឹមមកជួបទ្រង់។
\v 2 បន្ទាប់មក ស្តេចបានឡើងទៅដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយប្រុសៗយូដាទាំងអស់ និងប្រជាជនក្រុងយេរូសាឡឹមទាំងអស់ក៏មកជាមួយទ្រង់ដែរ ទាំងពួកបូជាចារ្យ ពួកព្យាការីព្រមទាំងប្រជាជនទាំងអស់ ចាប់ពីតូចរហូតដល់ធំ។ បន្ទាប់មក ស្តេចបានអានគ្រប់ពាក្យដែលមាននៅក្នុងសៀវភៅសម្ពន្ធមេត្រីដែលបានរកឃើញនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់។
\s5
\v 3 ស្តេចបានឈរក្បែរសសរ ហើយបានចងសម្ពន្ធមេត្រីនៅមុខព្រះអម្ចាស់ ថានឹងដើរតាមព្រះអម្ចាស់ និងរក្សាបញ្ញត្តរបស់ព្រះអង្គ បទបញ្ជារបស់ព្រះអង្គ និងច្បាប់របស់ព្រះអង្ក ដោយអស់ពីចិត្ត ពីព្រលឹង ដើម្បីគោរពតាមព្រះបន្ទូលនៃសម្ពន្ធមេត្រីដែលមានសសេរនៅក្នុងសៀវភៅនោះ។ ដូច្នេះ ប្រជាជនទាំងអស់យល់ព្រមក្នុងការធ្វើតាមសម្ពន្ធមេត្រីនេះ។
\s5
\p
\v 4 ស្តេចបានបង្គាប់ដល់លោកមហា​បូជា‌ចារ្យ​ហ៊ីល‌គី‌យ៉ា ពួកបូជាចារ្យនៅក្រោមលោក និងអ្នកយាមទ្វារទាំងអស់ឲ្យយកភាជន៍ដែលធ្វើសម្រាប់ព្រះបាល និងព្រះអាសេរ៉ា​ និងសម្រាប់ផ្កាយទាំងប៉ុន្មាននៅលើមេឃចេញពីព្រះវិហារបស់ព្រះអម្ចាស់។ ស្តេចបានដុតរបស់ទាំងអស់នោះនៅវាលឯជ្រោះ​កេ្រដុន ហើយបានយកផះរបស់វាទៅបេតអែល។
\v 5 ស្តេចបានកំចាត់ពួកបូជាចារ្យរបស់ព្រះក្លែងក្លាយ ដែលស្តេចស្រុកយូដាមុនៗបានជ្រើសរើសសម្រាប់ដុតគ្រឿងក្រអូបនៅតាមទីទួលខ្ពស់ៗនៅក្នុងក្រុងទាំងឡាយនៃស្រុកយូដា និងនៅកន្លែងជុំវិញក្រុងយេរូសាឡឹម គឺអស់អ្នកដែលដុតគ្រឿងក្រអូបទៅព្រះបាល ទៅព្រះអាទិត្រ និងទៅព្រះច័ន្ទ ទៅភពទាំងឡាយ និងទៅកាន់ផ្កាយទាំងឡាយនៅលើមេឃ។
\s5
\v 6 ស្តេចបានយកបង្គោលរបស់ព្រះអាសេរ៉ាចេញពីវិហារបស់ព្រះអម្ចាស់ ចេញក្រៅយេរូសាឡឹម ទៅជ្រោះកេ្រដុន ហើយដុតវានៅទីនោះ។ ស្តេចបានកម្ទេចវាក្លាយជាធូលី​ ហើយបាចធូលីនោះទីក្នុងផ្នូររបស់មនុស្សធម្មតា។
\v 7 ស្តេចបានបំផ្លាញបន្ទប់របស់ពួកពេស្យាចារ្យបែបសាសនាដែលមាននៅក្នុងព្រះវិហារបស់ព្រះអម្ចាស់ នៅកន្លែងដែលស្រីៗធ្វើសំលៀកបំពាក់សម្រាប់ព្រះអាសេរ៉ា។​
\s5
\v 8 ព្រះ‌បាទ​យ៉ូសៀសបាននាំពួកបូជាចារ្យទាំងអស់ចេញពីក្រុងនៃស្រុកយូដា ហើយបានបំផ្លាញទីខ្ពស់ៗដែលជាកន្លែងដែលពួកបូជាចារ្យបានដុតគ្រឿងក្រអូប ចាប់ពីក្រុង​កេបា​រហូត​ដល់​បៀរ‌សេ‌បា។ ស្តេចបានបំផ្លាញទីទួលនៅមាត់ទ្វារចូលទៅ​ទ្វារ​លោក​យ៉ូស្វេ (ជា​អភិ‌បាល​ក្រុង) នៅខាងឆ្វេងនៃទ្វារក្រុង។
\v 9 ទោះបីជាពួកបូជាចារ្យទាំងអស់នោះមិនត្រូវបានអនុញ្ញាត្តឲ្យបម្រើនៅអាសនារបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្រុងយេរូសាឡឹមក៏ដោយ ក៏ពួកគេបរិភោគនំប័ុងពីក្នុងចំណោមបងប្អូនរបស់ពួកគេដែរ។
\s5
\v 10 ព្រះ‌បាទ​យ៉ូសៀស​បាន​បំផ្លាញ​កន្លែង​ធ្វើ​បូជា​យញ្ញ​នៅ​តូផេត ក្នុង​ជ្រោះបេនហ៊ិន‌ណម ដូច្នេះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចដុតកូនប្រុស កូនស្រីរបស់ខ្លួនដើម្បីធ្វើយញ្ញបូជាថ្វាយព្រះម៉ូឡុកបានឡើយ។
\v 11 ស្តេចបានយករូបសេះដែលស្តេចស្រុកយូដាបានថ្វាយទៅព្រះអាទិត្យចេញ។ សេះទាំងនោះនៅត្រង់ច្រកចូលទៅព្រះវិហារបស់ព្រះអម្ចាស់ នៅជិតបន្ទប់ របស់លោកនេថាន-‌មេឡេក គឺ​នៅ​ក្នុង​ក្រឡាបន្ទំ។ ស្ដេច​ក៏​បាន​ដុត​រទេះ​របស់​ព្រះ‌អាទិត្យ​ចោល​ដែរ។
\s5
\v 12 ព្រះបាទយ៉ូសៀសជាស្តេចបានបំផ្លាញអាសនាដែលនៅលើដំបូល​បន្ទប់​ខាង​លើរបស់ព្រះបាទអហាស់ ដែលស្តេចស្រុកយូដាបានធ្វើ ហើយនឹងអាសនាដែលស្តេចម៉ាណាសេបានសង់នៅក្នុងទីលានទាំងពីរនៃព្រះវិហារបស់ព្រះអម្ចាស់។ ព្រះបាទយ៉ូសៀសបានកម្ទេចរបស់ទាំងនោះជាបំណែក ហើយបានបោះចោលទៅក្នុងជ្រោះកេ្រដុន។
\v 13 ស្តេចបានបំផ្លាញទីខ្ពស់នៅខាងកើតក្រុងយេរូសាឡឹម ខាងត្បូងភ្នំពុករលួយដែលស្តេចសាឡូម៉ូនជាស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបាន​សង់​កន្លែង​សក្ការៈ​ទាំង​នោះ​ថ្វាយ​ព្រះ‌អាសថា‌រ៉ូត ជា​ព្រះ​គួរ​ស្អប់​ខ្ពើម​នៃ​ជន‌ជាតិ​ស៊ីដូន ព្រះ‌កេម៉ូស ជា​ព្រះ​គួរ​ស្អប់​ខ្ពើម​នៃ​ជន‌ជាតិ​ម៉ូអាប់ ព្រះ​មីល‌កូម ជា​ព្រះ​គួរ​ស្អប់​ខ្ពើម​នៃ​ជន‌ជាតិ​អាំម៉ូន។
\v 14 ស្តេចបានកម្ទេចសសរថ្មទៅជាបំណែក ហើយបានកាត់បង្គោលរបស់ព្រះអាសេរ៉ា ហើយស្តេចបានដាក់ឆ្នឹងរបស់មនុស្សជំនួសវិញ។
\s5
\p
\v 15 ព្រះបាទយ៉ូសៀសក៏បានបំផ្លាញអាសនាដែលនៅបេតអែល និងទីទួលខ្ពស់ដែលព្រះបាទយេរ៉ូបោមកូនរបស់នេបាតបានសង់ទៅជាបំណែកដែរ (គឺម្នាក់ដែលនាំអ៊ីស្រាអែលឲ្យធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប)។ ស្តេចក៏បានដុតកម្ទេចអាសនា និងទីទួលខ្ពស់ ហើយកំទេចវាឲ្យទៅជាធូលី។ ស្តេចក៏បានដុតបង្គោលរបស់ព្រះអាសេរ៉ាដែរ។
\v 16 នៅពេលដែលស្តេចយូសៀសមើលទៅតំបន់នោះ ស្តេចបានកត់សម្គាល់ផ្នូរដែលនៅផ្នែកខាងភ្នំ។​ ស្តេចបានបញ្ជូនគេទៅយកឆ្អឹងពីផ្នូរនោះមក បន្ទាប់មក ស្តេចបានដុតវានៅលើអាសនា។ នេះស្របតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអង្គបានថ្លែង គឺគេបានថ្លែងការទាំងនេះតាំងពីមុនមក។
\s5
\v 17 បន្ទាប់មក ស្តេចបានមានរាជឱង្ការថា៖ «តើផ្នូរដែលយើងបានឃើញនោះជាអ្វី»? អ្នកក្រុងនោះបានទូលទ្រង់ថា៖ «នេះជាផ្នូររបស់អ្នកមប្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលមកពីស្រុកយូដា ហើយបាននិយាយពាក្យទាំងនេះ គឺដូចអ្វីដែលព្រះករុណាទើបតែធ្វើប្រឆាំងនឹងអាសនានៅបេតអែល»។
\v 18 ដូច្នេះ ព្រះបាទយូសៀសនិយាយថា៖ «ចូរទុកទីនោះចុះ។ កុំឲ្យនរណាម្នាក់យកឆ្អឹងរបស់គាត់ចេញឡើយ»។ ដូច្នេះ គេក៏ទុកឆ្អឹងរបស់គាត់នៅទីនោះ ជាមួយឆ្អឹងរបស់លោកហោរាដែលមកពីស្រុកសាម៉ារី។
\s5
\v 19 បន្ទាប់មក ព្រះបាទយ៉ូសៀសបានបំផ្លាញផ្ទះដែលនៅទីខ្ពស់ៗនៅក្នុងក្រុងសាម៉ារី ដែលស្តេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានសង់ ដែលបានធ្វើឲ្យព្រះអម្ចាស់ព្រះពិរោធ។ ព្រះអង្គបានធ្វើដូចដែលទ្រង់បានធ្វើនៅបេតអែលដែរ។
\v 20 ស្ដេច​បាន​ប្រហារ​បូជា‌ចារ្យ​ទាំង​អស់​នៅ​កន្លែង​​ទួល​ខ្ពស់ៗនៅលើអាសនា ហើយស្តេចបានដុតឆ្អឹងរបស់មនុស្សនៅទីនោះ។ បន្ទាប់មក ស្តេចត្រឡប់មកក្រុងយេរូសាឡឹមវិញ។
\s5
\p
\v 21 បន្ទាប់មក ស្តេចបានបង្គាប់ដល់ប្រជាជនទាំងអស់ថា៖ «ចូររក្សាបុណ្យ​ចម្លង​របស់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់អ្នក ដូចដែលបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅនៃសម្ពន្ធមេត្រី»។
\v 22 ដូច្នេះ ការប្រារព្ធពិធីបុណ្យ​ចម្លង​មិនដែលធ្វើធំដូច្នេះទេ ចាប់ពីថ្ងៃនៃពួកហៅហ្វាយដែលគ្រប់គ្រងលើអ៊ីស្រាអែល រហូតដល់សម័យស្តេចស្រុកយូដា និងស្រុកអ៊ីស្រាអែល។
\v 23 ប៉ុន្តែ នៅក្នុងឆ្នាំទីដប់ប្រាំបីនៃរាជ្យរបស់ព្រះបាទយ៉ូសៀសគេបានប្រារព្ធបុណ្យ​ចម្លង​នេះនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។
\s5
\p
\v 24 ព្រះ‌បាទ​យ៉ូសៀសកីបាន​លុប​បំបាត់អ្នកដែលនិយាយជាមួយមនុស្សស្លាប់ ឬក៏ជាមួយវិញ្ញាណដែរ។ ស្តេចក៏បានលុបបំបាត់រូបចម្លាក់ រូបព្រះក្លែងក្លាយ និងគ្រប់ទាំងរបស់គួរស្អប់ខ្ពើមដែលមាននៅក្នុងទឹកដីស្រុកយូដា និងក្រុងយេរូសាឡឹម ដើម្បីឲ្យស្របតាមព្រះបន្ទូលនៃក្រឹត្យវិន័យដែលបានកត់ត្រានៅក្នុងសៀវភៅដែលលោកបូជា‌ចារ្យ​ហ៊ីល‌គី‌យ៉ា​បាន​រក​ឃើញ​នៅ​ក្នុង​ព្រះ‌ដំណាក់​របស់​ព្រះ‌អម្ចាស់។
\v 25 នៅមុនព្រះបាទយ៉ូសៀសគ្មានស្តេចណាដូចទ្រង់ឡើយ ដែលត្រឡប់ទៅឯព្រះអម្ចាស់វិញដោយអស់ពីចិត្ត ពីព្រលឹង និងអស់ពីកម្លាំងដែលបានធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ។ ហើយនៅក្រោយទ្រង់ ក៏គ្មានស្តេចណាដូចព្រះបាទយ៉ូសៀសទេ។
\s5
\p
\v 26 ទោះជាយ៉ាណាក៏ដោយ ព្រះអម្ចាស់មិនបានបោះបង់កំហឹងដ៏ខ្លាំងរបស់ព្រះអង្គប្រឆាំងនឹងអ្នកស្រុកយូដាឡើយ គឺអំពើបាបដែលស្តេចម៉ាណាសេបានថ្វាយបង្គំព្រះរបស់សាសន៍ដទៃ ដែលធ្វើឲ្យព្រះអម្ចាស់ព្រះពិរោធ។
\v 27 ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «យើងនឹងដេញយូដាចេញពីភ្នែករបស់យើង ដូចដែលយើងបានដេញអ៊ីស្រាអែលដែរ ហើយយើងនឹងបោះបង់ចោលក្រុងដែលយើងបានជ្រើសរើស គឺយេរូសាឡឹម និងដំណាក់ដែលយើងបាននិយាយថា៖ «នាមរបស់យើងនឹងនៅទីនោះ»។
\s5
\p
\v 28 រឿងរ៉ាវទាក់ទងនឹងព្រះបាទយ៉ូសៀស និងអ្វីៗដែលស្តេចបានធ្វើ តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកយូដាទេឬអី? នៅពេលនោះ
\v 29 ស្តេចផារោននេកោ ជាស្តេចស្រុកអេស៊ីប បានចេញទៅវាយប្រឆាំងនឹងស្តេចស្រុកអាសសីេុរត្រង់ទន្លេអ៊ីប្រាត។ ព្រះបាទយ៉ូសៀសបានចេញទៅជួបស្តេចនេកោនៅក្នុងសមរភូមិ ហើយស្តេចនេកោសម្លាប់ទ្រង់នៅមេគីដោ។
\v 30 អ្នកបម្រើរបស់ព្រះបាទយ៉ូសៀសបានដឹកសពរបស់ទ្រង់នៅលើរទេះពីមេគឺដោ ទៅយេរូសាឡឹម ហើយបានបញ្ចុះសពទ្រង់នៅក្នុងផ្នូររបស់លោកផ្ទាល់។ បន្ទាប់មក ប្រជាជននៅក្នុងទឹកដីនោះនាំព្រះ‌បាទ​យ៉ូអា‌ហាស ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូសៀស ដើម្បីចាក់ប្រេងអភិសេកធ្វើជាស្តេចបន្តពីបិតាទ្រង់។
\s5
\p
\v 31 ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអា‌ហាសមានព្រះជន្មម្ភៃបីឆ្នាំនៅពេលទ្រង់ចាប់ផ្តើមសោយរាជ្យ ហើយស្តេចសោយរាជ្យបានបីខែនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ មាតា​របស់​ស្ដេច​មាន​នាម​ថា ហា‌មូថាល ជា​កូន​របស់​លោក​យេ‌រេមី ជា​អ្នក​ស្រុក​លិប‌ណា។
\v 32 ព្រះ‌បាទ​យ៉ូអា‌ហាសបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់ចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ដូចអ្វីដែលបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់បានធ្វើដែរ។
\v 33 ស្តេចផារោន នេកោបានដាក់ច្រវ៉ាក់ទ្រង់នៅឯនៅ​ក្រុង​រីបឡា ក្នុង​ស្រុក​ហា‌ម៉ាត់ ដូច្នេះ ស្តេចមិនអាចសោយរាជ្យនៅក្រុងយេរូសាឡឹមបានទៀតទេ។ បន្ទាប់មក ព្រះបាទនេកោបានរកឃើញប្រាក់មួយរយដួង និងមាសមួយដួងនៅស្រុកយូដា។
\s5
\v 34 ស្តេចផារោននេកោបានលើកព្រះ‌បាទ​អេលា‌គីម ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូសៀស ឲ្យ​ស្នង​រាជ្យ​របស់បិតាទ្រង់ ហើយ​ដូរ​នាម​ថា យេហូ‌យ៉ាគីម​វិញ។ ប៉ុន្តែ​ ព្រះចៅ​ផារ៉ោននាំ​យកព្រះ‌បាទ​យ៉ូអា‌ហាស់ទៅ​ជា​ឈ្លើយនៅ​ស្រុក​អេស៊ីប ហើយព្រះបាទយ៉ូអាហាស់បានសុគតនៅទីនោះ។
\v 35 ព្រះបាទយេហូយ៉ាគីមបានថ្វាយប្រាក់ និងមាសដល់ស្តេចផារោន ដើម្បីបំពេញតម្រូវការរបស់ស្តេចផារោន ព្រះបាទយេហូយ៉ាគីមបានប្រមូលពន្ធដី ហើយបង្ខំឲ្យមនុស្សដែលរស់នៅលើទឹកដីនោះបង់ប្រាក់ និងមាសតាមទ្រព្យរបស់ពួកគេ។
\s5
\p
\v 36 ព្រះបាទយេហូយ៉ាគីមមានព្រះជន្មម្ភៃប្រាំឆ្នាំនៅពេលដែលទ្រង់ឡើងគ្រងរាជ្យ ហើយស្តេចសោយរាជ្យបានដប់មួយឆ្នាំនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ មាតា​របស់​ស្ដេច​មាន​នាម​ថា សេប៊ូ‌ដា ជា​កូន​របស់​លោក​ពេដា‌យ៉ា ជា​អ្នក​ស្រុក​រូម៉ាល។
\v 37 ព្រះ‌បាទ​យេហូ‌យ៉ាគីម​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អាក្រក់នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់​ព្រះ‌អម្ចាស់ ដូចបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់បានធ្វើដែរ។
\s5
\c 24
\cl ជំពូក ២៤
\p
\v 1 ក្នុង​រជ្ជកាល​ព្រះ‌បាទ​យេហូ‌យ៉ាគីម ព្រះ‌ចៅ​នេប៊ូ‌ក្នេសា ជា​ស្ដេច​ស្រុក​បាប៊ី‌ឡូនបានវាយប្រហារស្រុកយូដា ព្រះ‌បាទ​យេហូ‌យ៉ាគីមបានក្លាយជាអ្នកបម្រើរបស់ស្តេចនោះអស់រយៈពេលបីឆ្នាំ។ ព្រះ‌បាទ​យេហូ‌យ៉ាគីមបានត្រឡប់មកបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះ‌ចៅ​នេប៊ូ‌ក្នេសា។
\v 2 ព្រះអម្ចាស់បានចាត់​ពួក​ជា​ជន‌ជាតិ​ខាល់ដេ ជន‌ជាតិ​អារ៉ាម ជន‌ជាតិ​ម៉ូអាប់ និង​ជន‌ជាតិ​អាំម៉ូន ឲ្យ​ប្រឆាំង​នឹង​ព្រះ‌បាទ​យេហូ‌យ៉ាគីម ព្រះអង្គបានបញ្ជូនពួកគេមកប្រឆាំងនឹងយូដា ដើម្បីបំផ្លាញស្រុកនេះ។ ការនោះកើតឡើងស្របតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលបានថ្លែងដោយពួកព្យាការីជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអង្គ។
\s5
\v 3 ការនេះកើតឡើងចំពោះយូដាស្រមតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលព្រះអង្គនឹងបណ្តេញពួកគេចេញពីព្រះភក្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ដោយសារតែអំពើបាបរបស់ស្តេចម៉ាណាសេ និងអ្វីដែលស្តេចបានប្រព្រឹត្ត
\v 4 និងដោយសារតែការដែលស្តេចបង្ហូរឈាមជនស្លូតត្រង់ ព្រោះស្តេចបានធ្វើឲ្យឈាមរបស់អ្នកទាំងនោះបានហូរពេញយេរូសាឡឹម។ ព្រះអម្ចាស់នឹងមិនអត់ទោសចំពោះការនេះឡើយ។
\s5
\v 5 រឿងរ៉ាវទាក់ទងនឹងព្រះបាទយេហូយ៉ាគីម និងអ្វីដែលស្តេចបានធ្វើ តើមិនមានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវភៅព្រឹត្តិការណ៍របស់ស្តេចស្រុកយូដាទេឬអី?
\v 6 ព្រះបាទយេហូយ៉ាគីមបានផ្ទុំលក់ជាមួយបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ ហើយព្រះ‌បាទ​យ៉ូ‌យ៉ា‌គីន​ជា​បុត្រ​បាន​ឡើង​ស្នង​រាជ្យបន្ត។
\s5
\v 7 ស្តេចស្រុកអេស៊ីបមិនបានវាយប្រហារចេញពីទឹកដីរបស់ខ្លួនទៀតទេ ព្រោះស្តេចស្រុកបាប៊ីឡូនបានកាន់កាប់ទឹកដីទាំងអស់ដែលស្តេចស្រុកអេស៊ីបធ្លាប់គ្រប់គ្រង ចាប់ពីជ្រោះ​អេស៊ីប រហូត​ដល់​ទន្លេ​អឺប្រាត។
\s5
\p
\v 8 កាល​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូ‌យ៉ា‌គីន​​មាន​អាយុដប់‌ប្រាំ‌បី​ឆ្នាំកាលពីស្តេចឡើងគ្រងរាជ្យ ស្តេច​សោយ​រាជ្យ​បាន​បី​ខែ​នៅ​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម។ មាតា​របស់​ស្ដេច​មាន​នាម​ថា នេ‌ហ៊ូស‌ថា ជា​កូន​របស់​លោក​អែល‌ណា‌ថាន អ្នក​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម។
\v 9 ស្តេចបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ស្តេចបានប្រព្រឹត្តអ្វីគ្រប់យ៉ាងដូចបុព្វបុរសរបស់ទ្រង់ដែរ។
\s5
\p
\v 10 នៅពេលនោះកង‌ទ័ព​របស់​ព្រះ‌ចៅ​នេប៊ូ‌ក្នេសា ជា​ស្ដេច​ស្រុក​បាប៊ី‌ឡូន ឡើង​មក​ច្បាំង​នឹង​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម ហើយ​ឡោម‌ព័ទ្ធ​ក្រុង​នោះ។
\v 11 ព្រះ‌ចៅ​នេប៊ូ‌ក្នេសាស្តេចស្រុកបាប៊ីឡូនបានឡើងមកក្រុងនោះ នៅពេលដែលពួកទាហានរបស់ស្តេចបានឡោមព័ទ្ធក្រុងនោះ
\v 12 ហើយព្រះបាទព្រះ‌បាទ​យ៉ូ‌យ៉ា‌គីនជាស្តេចស្រុកយូដាបានចេញមកជួបស្តេចស្រុកបាប៊ីឡូន ទាំងស្តេច ទាំង​មាតា ទាំងពួក​មន្ត្រី ពួក​នាយ​ទាហាន និង​ពួក​មហា‌តលិក។ ស្តេចស្រុកបាប៊ីឡូនបានចាប់ស្តេចនៅក្នុងឆ្នាំទីប្រាំបីក្នុងរាជ្យរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។
\s5
\v 13 ព្រះចៅ​នេប៊ូ‌ក្នេសា​បានរឹបអូសរបស់មានតម្លៃពីទីនោះ គឺពីដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ និងពីដំណាក់របស់ស្តេច។ ស្តេចបានកាត់របស់ធ្វើពីមាសដែលព្រះបាទសាឡូម៉ូនធ្វើនៅក្នុងព្រះវិហាររបស់ព្រះអម្ចាស់ ដូចអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថានឹងកើតឡើង។
\v 14 ព្រះចៅ​នេប៊ូ‌ក្នេសា​កៀរ​អ្នក​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម ទាំងអ្នកដឹកនាំ និងពួកអ្នកប្រយុទ្ធ បានកៀរមនុស្សមួយម៉ឺននាក់ ព្រម​ទាំង​ពួក​សិប្បករ និង​ជាង​ដែក​ផង លើកលែងតែអ្នកក្រីក្របំផុតនៅក្នុងទឺកដីនោះប៉ុណ្ណោះ។
\s5
\v 15 ព្រះចៅ​នេប៊ូ‌ក្នេសា​ក៏​បាន​កៀរ​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូ‌យ៉ា‌គីន​ទៅ​ស្រុក​បាប៊ី‌ឡូន ព្រម​ទាំង​មាតា មហេសី ស្រី​ស្នំ ពួក​មេ​ដឹក​នាំ និង​ពួក​មេ‌ទ័ព​ពី​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹមនៅក្នុងទឹកដីនោះ។ ស្តេចបានកៀរពួកគេទៅជាឈ្លើយពីក្រុងយេរូសាឡឹមទៅបាប៊ីឡូន។
\v 16 អ្នកប្រយុទ្ធទាំងអស់​មានចំនួនប្រាំពីរពាន់នាក់ ព្រមទាំង​ពួក​សិប្ប‌ករ និង​ជាង​ដែក អ្នកទាំងអស់នោះសុទ្ធតែពេញកម្លាំងប្រយុទ្ធ ដូច្នេះស្តេចបាប៊ីឡូនបានកៀរពួកគេទៅជាឈ្លើយនៅឯស្រុកបាប៊ីឡូន។
\v 17 ស្តេចស្រុកបាប៊ីឡូនតែងតាំងម៉ាថា‌នា ជាប្តូរប្រុសរបស់បិតា​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូ‌យ៉ា‌គីន ឲ្យ​ឡើង​គ្រង​រាជ្យ​ជំនួស ហើយ​ដូរ​នាម​ថា ព្រះ‌បាទ​សេដេ‌គា។
\s5
\p
\v 18 ស្តេចសេដេគាមានព្រះជន្មម្ភៃមួយឆ្នាំនៅពេលទ្រង់ឡើងសោយរាជ្យ ស្តេចសោយរាជ្យបានដប់មួយឆ្នាំនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ មាតា​របស់​ស្ដេច​មាន​នាម​ថា ​ហាមូ‌ថាល់ ជា​កូន​របស់​លោក​យេ‌រេមី ជា​អ្នក​ស្រុក​លីប‌ណា។
\v 19 ស្តេចបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ស្តេចបានប្រព្រឹត្តដូចដែលព្រះបាទយេហូយ៉ាគីមបានប្រព្រឹត្តដែរ។
\v 20 តាមរយៈព្រះពិរោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គ្រប់ទាំងហេតុការទាំងនេះកើតឡើងនៅក្រុងយេរូសាឡឹម និងយូដា រហូតដល់ទ្រង់ដេញពួកគេចេញពីវត្តមានរបស់ព្រះអង្គអស់។ បន្ទាប់មក ស្តេចសេដេគាបានបះបោរប្រឆាំងនឹងស្តេចស្រុកបាប៊ីឡូន។
\s5
\c 25
\cl ជំពូក ២៥
\p
\v 1 នៅក្នុងថ្ងៃទីដប់ ខែទីដប់ ឆ្នាំទីប្រាំបួននៃរាជ្យរបស់ស្តេចសេដេគា នេប៊ូក្នេសាជាស្តេចស្រុកបាប៊ីឡូនបានឡើងមកជាមួយទាហានទាំងអស់របស់ទ្រង់ដើម្បីប្រឆាំងនឹងក្រុងយេរូសាឡឹម។ ស្តេចបានបោះត្រសាលនៅទល់មុខក្រុង និងលើកទួលជុំវិញក្រុង។
\v 2 ដូច្នេះ ក្រុងត្រូវបានឡោមព័ទ្ធរហូតដល់ឆ្នាំទីដប់មួយនៃរាជ្យរបស់់ព្រះបាទសេដេគា។
\v 3 នៅក្នុងថ្ងៃទីប្រាំបួន ខែទីបួន នៅក្នុងឆ្នាំនោះទុរ្ភិក្ស​កើត​មាន​យ៉ាង​ខ្លាំង​នៅ​ក្នុង​ទីក្រុង ហើយ​ប្រជា‌ជន​នៅ​ក្នុងទឹកដីទាំងមូល​លែង​មាន​អាហារ​បរិភោគ​ទៀត។
\s5
\v 4 បន្ទាប់មក កំពែងក្រុងក៏ត្រូវទម្លាយហើយពួកអ្នកប្រយុទ្ធបានគេចខ្លួននៅពេលយប់តាទ្វារវាងជញ្ជាំងទាំងពីរ ក្បែរសួនច្បារបស់ស្តេច ទោះបីជាពួកខាល់ដេនៅជុំវិញក្រុងក៏ដោយ។ ស្តេចបានរត់ឆ្ពោះទៅវាលរហោស្ថានអារ៉ាបា។
\v 5 ប៉ុន្តែ ទាហានរបស់ពួកខាល់ដេបានដេញតាមស្តេចសេដេគា ហើយតាមទាន់ស្តេចនៅវាលទំនាបទន្លេយ័រដាន់ជិតក្រុងយេរីខូ។ ទាហានទាំងអស់របស់ទ្រង់បានបែកខ្ញែកចេញឆ្ងាយពីទ្រង់ទាំងអស់។
\s5
\v 6 ពួកគេចាប់បានស្តេច ហើយនាំទ្រង់ទៅជួបស្តេចស្រុកបាប៊ីឡូននៅក្រុង​រីបឡា ជាកន្លែងដែលពួកគេកាត់ទោសទ្រង់។
\v 7 ពួកគេបានសំលាប់បុត្រទាំងអស់របស់ទ្រង់នៅចំពោះព្រះភក្រ្តទ្រង់ផ្ទាល់។ បន្ទាប់មកពួកគេក៏ខ្វេះភ្នែករបស់ទ្រង់ ចងទ្រង់ជាមួយច្រវ៉ាក់លង្ហិន ហើយនាំទ្រង់ទៅបាប៊ីឡូន។
\s5
\p
\v 8 នៅក្នុងខែទីប្រាំ ក្នុងថ្ងៃទីប្រាំពីរនៅក្នុងខែនោះ ដែលស្ថិតក្នុងឆ្នាំទីដប់ប្រាំបួននៃរាជ្យរបស់ស្តេចនេប៊ូក្នេសាជាស្តេចស្រុកបាប៊ីឡូន លោក​នេប៊ូ‌សារ៉ា‌ដានជាអ្នក​បម្រើ​ស្ដេច​ស្រុក​បាប៊ី‌ឡូន និងមេពួកអង្គរក្សរបស់លោក បាន​មក​ដល់​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម។
\v 9 លោកបានដុតកម្ទេចដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ វាំងរបស់ស្តេច និងផ្ទះទាំងអស់នៅក្រុងយេរូសាឡឹម ហើយលោកក៏បានដុតកម្ទេចអគារសំខាន់ៗទាំងអស់នៅក្នុងក្រុងដែរ។​
\v 10 ចំណែកឯ ជញ្ជាំងជុំវិញក្រុងយេរូសាឡឹមវិញ ពួកទាហានបាប៊ីឡូនដែលស្ថិតនៅក្រោមបញ្ជារបស់មេអង្គរក្សជាអ្នកបំផ្លាញចោល។
\s5
\v 11 ចំណែក មនុស្សដែលនៅសេសសល់ក្នុងក្រុងយេរូសាឡឹម គឺអស់អ្នកដែលបានចុះចូលជាមួយស្តចស្រុកបាប៊ីឡូន និងអ្នកដែលផ្សេងទៀត លោកនេប៊ូសារាដានបានកៀរយកទៅជាឈ្លើយសឹក។
\v 12 ប៉ុន្តែ លោកមេលើអង្គរក្សបានទុកអ្នកដែលក្រីក្របំផុតឲ្យនៅធ្វើការក្នុងចម្ការទំពាំងបាយជូរ និងនៅតាមវាលស្រែ។
\s5
\p
\v 13 ចំណែកឯ សសរលង្ហិនដែលនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ និងជើងបញ្ឈរ ផើងលង្ហិនធំដែលនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ ពួកខាល់ដេបានកម្ទេចជាបំណែក ហើយនាំយកលង្ហិនទៅស្រុកបាប៊ីឡូន។
\v 14 ឆ្នាំង ឆ្នូក ដង្កៀប ស្លាបព្រា និង​របស់​ឯ​ទៀតៗ​ធ្វើ​ពី​លង្ហិន សម្រាប់​ប្រើ‌ប្រាស់​ក្នុង​ព្រះ‌វិហារ​ ក៏ពួកខាល់ដេយកទៅអស់ដែរ។
\v 15 ​ភាជន៍សម្រាប់ចូកផះ និងចានគោម​ដែល​ធ្វើ​ពី​មាស ពី​ប្រាក់ ក៏លោកមេលើពួកអ្នកយាមយកទៅ​ជា​មួយ​ដែរ។
\s5
\v 16 សសរទាំងពីរ អាងធំ និងជើងបញ្ឈរដែលព្រះបាទសាឡូម៉ូនបានធ្វើសម្រាប់ដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ដែលមានលង្ហិនដ៏ច្រើនដែលមិនបានថ្លឹងបាន។
\v 17 កម្ពស់នៃសសរទីមួយគឺ១៨ហត្ថ ហើយមានក្បាលសសរលង្ហិននៅពីលើសសរនោះ។ ក្បាលសសរនោះមានកម្ពស់បីហត្ថ ជាមួយនឹងក្បាច់ក្រឡាអួន និងក្បាច់ផ្លែទទឹមនៅជុំវិញក្បាលសសរនោះ អ្វីៗទាំងអស់ធ្វើពីលង្ហិន។ សសរមួយទៀត និងក្បាច់របស់វាគឺដូចសសរទីមួយដែរ។
\s5
\p
\v 18 លោកមេបញ្ជាការលើពួកអង្គរក្សចាប់​លោក​មហា​បូជា‌ចារ្យ​សេរ៉ាយ៉ា និង​លោក​សេ‌ផា‌នា​ជា​បូជា‌ចារ្យ​ទីពីរ ព្រម​ទាំងចាប់​អ្នក​យាម​ទ្វារ​ព្រះ‌វិហារ​បី​រូបយក​ទៅ​ជា​មួយផង។
\v 19 នៅក្នុងក្រុងលោកក៏ចាប់មេបញ្ជាការដាក់គុក លោកជាអ្នកមើលខុសត្រូវលើពួកទាហាន និងបុរសប្រាំនាក់ដែលជាទីព្រឹក្សារបស់ស្តេច ដែលស្ថិតនៅក្នុងក្រុងនោះ។ លោកក៏ដាក់គុកមេទ័ពរបស់ស្តេចដែលទទួលខុសត្រូវលើកការកែនប្រុសៗធ្វើទាហាន ជាមួយមនុស្សសំខាន់ហុកសិបនាក់ទៀតពីទឹកដីនោះ គឺអស់អ្នកដែលរស់នៅក្នុងក្រុង។
\s5
\v 20 បន្ទាប់មក លោកនេប៊ូសារ៉ាដានជាមេបញ្ជាការលើសពួកអង្គរក្ស បានចាប់ពួកគេ ហើយនាំពួកគេទៅដល់ស្តេចបាប៊ីឡូននៅក្រុង​រីបឡា។
\v 21 ស្តេចស្រុកបាប៊ីឡូនបានសម្លាប់ពួកគេនៅក្រុង​រីបឡានោះនៅក្នុងទឹកដីហាម៉ាត់។ អ្នកស្រុកយូដាត្រូវកៀរយកទៅជាឈ្លើយ ដោយរបៀបនេះឯង។
\s5
\p
\v 22 អ្នកដែលនៅសេសសល់នៅក្នុងស្រុកយូដា គឺអស់អ្នកដែលលោកនេប៊ីសារ៉ាដានបានទុកឲ្យនៅទីនោះ លោកបានទុកលោក​កេដា‌លា ជា​កូន​របស់​លោក​អហ៊ី‌កាម និង​ជា​ចៅ​របស់​លោក​សាផាន បានមើលខុសត្រូវ​លើ​ពួក​គេ។
\v 23 ពេលនោះនៅពេលដែលមេបញ្ជាការកងទ័ពទាំងអស់ ទាំងអ្នកទាំងនោះ និងអ្នកនៅក្រោមបង្គាប់បានឮថាស្តេចស្រុកបាប៊ីឡូនបានតែង‌តាំង​លោក​កេដា‌លា​ឲ្យ​គ្រប់‌គ្រង​លើ​ស្រុក ពួក​គេ​ក៏​នាំ​គ្នា​មក​ជួប​នឹង​លោក​កេដា‌លា នៅ​មីស‌ប៉ា។ អ្នក​ទាំង​នោះ មាន​លោក​អ៊ីស្មា‌អែល ជា​កូន​របស់​លោក​នេថា‌នា លោក​យ៉ូហាណាន ជា​កូន​របស់​លោក​ការ៉ា លោក​សេរ៉ាយ៉ា ជា​កូន​របស់​លោក​ថាន់‌ហ៊ូ‌ម៉េក ជា​អ្នក​ស្រុក​នេថូ‌ផា និង​លោក​យា‌សា‌នា ជា​កូន​របស់​ពួក​ម៉ាកា‌ធី ទាំងពួកគេ និង​ពល​ទាហាន​របស់​ពួក​គេផង។
\v 24 លោកកាដាលាបាន​ប្រកាសដល់មេ​ទាហាន និង​ពល​ទាហាន​ទាំង​នោះ​ថា៖​ «កុំឲ្យខ្លាចពួកខាល់ដេឡើយ។ ចូរបន្តរស់នៅលើទឹកដីនេះ ហើយបម្រើស្តេចស្រុកបាប៊ីឡូនទៅ ហើយអ្នកនឹងរស់នៅយ៉ាងសុខសប្បាយ»។
\s5
\v 25 នៅក្នុងខែទីប្រាំពីរ លោក​អ៊ីស្មា‌អែល ជា​កូន​របស់​លោក​នេថា‌នា ជា​ចៅ​របស់​លោក​អេលី‌សាម៉ា ដែល​ជាសាច់សារលោហិតរបស់​ស្ដេច បាន​មក​ជា​មួយ​ទាហាន​ដប់​នាក់ ហើយបាន​វាយប្រហារ​លោក​កេដា‌លា។ លោកកេដាលាបានស្លាប់ ជាមួយ​ជន‌ជាតិ​យូដា និង​ជន‌ជាតិ​ខាល់ដេ ដែល​នៅ​ជា​មួយ​លោក​កេដា‌លា នៅ​មីស‌ប៉ា។
\v 26 បន្ទាប់មក ប្រជាជនទាំងអស់ ពីអ្នកក្របំផុតដល់អ្នកធំ និងពួកមេទ័ពបានចេញដំណើរទៅអេស៊ីប ព្រោះពួកគេខ្លាចពួកបាប៊ីឡូន។
\s5
\p
\v 27 នៅក្នុងឆ្នាំទីសាមសិបប្រាំពីរនៃការកៀរព្រះបាទ​យ៉ូយ៉ា‌គីន ជា​ស្ដេច​ស្រុក​យូដា ត្រូវ​គេ​ចាប់​យក​ទៅ​ជា​ឈ្លើយ​សឹក នៅក្នុងខែទីដប់ពីរ គឺនៅក្នុងថ្ងៃទីម្ភៃប្រាំពី ​ព្រះ‌ចៅ​អេវីល-‌មេរ៉ូ‌ដាក ជា​ស្ដេច​ស្រុក​បាប៊ី‌ឡូនបានដោះ​លែង​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូយ៉ា‌គីនចេញពីគុក។ ការនេះកើតឡើងនៅក្នុងឆ្នាំដែលព្រះ‌ចៅ​អេវីល-‌មេរ៉ូ‌ដាកចាប់ផ្តើមឡើងសោយរាជ្យ។
\s5
\v 28 ស្តេចបានមាករាជឱង្ការដោយសុភាពទៅកាន់ទ្រង់ ហើយប្រទានកន្លែង​កិត្តិយស​ជាង​ស្ដេច​ឯ​ទៀតៗ ដែលនៅជាមួយទ្រង់នៅក្នុងស្រុកបាប៊ីឡូន។
\v 29 ព្រះ‌ចៅ​អេវីល-‌មេរ៉ូ‌ដាកបានដោះ​សម្លៀក‌បំពាក់​ឈ្លើយ​សឹករបស់ព្រះ‌បាទ​យ៉ូយ៉ា‌គីនចេញ ហើយ​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូយ៉ា‌គីន​សោយ​ព្រះ​ស្ងោរ​រួម​តុ​ជា​មួយ​ស្ដេច​គ្រប់​ពេល រហូត​ដល់ទ្រង់សុគត។
\v 30 ស្ដេច​ស្រុក​បាប៊ី‌ឡូន​តែងតែ​ទំនុក​បម្រុងដល់​ព្រះ‌បាទ​យ៉ូយ៉ា‌គីននូវអាហារដ៏សមរម្យជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃអស់​មួយ​ជីវិតរបស់ទ្រង់។