lo_ulb/44-JHN.usfm

1670 lines
284 KiB
Plaintext
Raw Blame History

This file contains ambiguous Unicode characters

This file contains Unicode characters that might be confused with other characters. If you think that this is intentional, you can safely ignore this warning. Use the Escape button to reveal them.

\id JHN
\ide UTF-8
\h ໂຢຮັນ
\toc1 ໂຢຮັນ
\toc2 ໂຢຮັນ
\toc3 jhn
\mt ໂຢຮັນ
\s5
\c 1
\cl ບົດທີ 1
\p
\v 1 ພຣະ­ທັມຊົງດຳຣົງນັບຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນເດີມ, ແລະພຣະທັມຊົງຢູ່ກັບພຣະ­ເຈົ້າ, ພຣະ­ທັມຊົງເປັນພຣະ­ເຈົ້າ.
\v 2 ພຣະທັມນີ້ດຳຣົງມາຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນກັບພຣະ­ເຈົ້າ.
\v 3 ທຸກສິ່ງຖືກສ້າງຂຶ້ນໂດຍພຣະອົງ, ແລະຖ້າບໍ່ມີພຣະອົງ ກໍບໍ່ມີຈັກສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງຂື້ນໄວ້.
\s5
\v 4 ມີຊີ­ວິດທີ່ຢູ່ໃນພຣະ­ອົງ, ຊຶ່ງຊີ­ວິດນັ້ນເປັນ­ຄວາມສະຫວ່າງຂອງມະ­ນຸດ­ທຸກຄົນ.
\v 5 ຄວາມສະ­ຫວ່າງສ່ອງເຂົ້າມາໃນຄວາມມືດ, ແລະຄວາມມືດນັ້ນບໍ່ເອົາຊະ­ນະຄວາມສະ­ຫວ່າງໄດ້.
\s5
\v 6 ຍັງມີຊາຍຄົນຫນຶ່ງທີ່ພຣະ­ເຈົ້າໄດ້ສົ່ງມາ, ຊາຍຄົນນີ້ຊື່­ວ່າໂຢຮັນ.
\v 7 ທ່ານມາເພື່ອຈະເປັນພະ­ຍານເຖິງຄວາມສະ­ຫວ່າງນັ້ນ, ເພື່ອທີ່ທຸກຄົນຈະໄດ້ເຊື່ອຜ່ານທ່ານ.
\v 8 ໂຢຮັນບໍ່ແມ່ນຄວາມສະ­ຫວ່າງນັ້ນ, ແຕ່ທ່ານມາເພື່ອເປັນພະ­ຍານເຖິງຄວາມສະ­ຫວ່າງນັ້ນ.
\s5
\v 9 ຄືຄວາມສະ­ຫວ່າງທີ່ແທ້ຈິງ ທີ່ໃຫ້ຄວາມສະຫວ່າງແກ່ມະນຸດທັງປວງ ເຊິ່ງໄດ້ເຂົ້າມາໃນໂລກນີ້.
\s5
\v 10 ພຣະ­ອົງຊົງຢູ່ໃນໂລກ, ໂລກນີ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນຜ່ານທາງພຣະອົງນັ້ນ, ແຕ່ໂລກນີ້ພັດບໍ່ໄດ້ຮູ້­ຈັກພຣະ­ອົງ.
\v 11 ພຣະ­ອົງເຂົ້າມາເພື່ອຊົນຊາດຂອງພຣະອົງ, ແຕ່ຊົນຊາດຂອງພຣະອົງບໍ່ຍອມຮັບພຣະອົງ.
\s5
\v 12 ແຕ່ຄົນຫລວງຫລາຍທີ່ຕ້ອນ­ຮັບພຣະ­ອົງ, ຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະນາມຂອງພຣະ­ອົງ, ພຣະ­ອົງຈະໃຫ້ຄົນນັ້ນໄດ້ສິດເປັນບຸດຂອງພຣະ­ເຈົ້າ.
\v 13 ບໍ່ແມ່ນໂດຍທາງສາຍເລືອດ, ຫລືໂດຍຄວາມຕ້ອງການຂອງມະນຸດ, ແຕ່ເປັນໂດຍພຣະ­ເຈົ້າ.
\s5
\v 14 ພຣະ­ທັມຊົງ­ເກີດເປັນມະ­ນຸດແລະຢູ່ທ່າມກາງພວກເຮົາ. ເຮົາໄດ້ເຫັນສະ­ຫງ່າຣາ­ສີຂອງພຣະ­ອົງ, ເປັນສະ­ຫງ່າຣາ­ສີແບບດຽວກັນຊຶ່ງມາຈາກພຣະ­ບິດາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນ, ທີ່ເຕັມດ້ວຍພຣະຄຸນແລະຄວາມຈິງ.
\v 15 ໂຢ­ຮັນໄດ້ເປັນພະ­ຍານເຖິງພຣະອົງແລະຮ້ອງສຽງດັງວ່າ, “ທ່ານຜູ້ນີ້ຄືຄົນທີ່ເຮົາໄດ້ບອກແກ່ທ່ານວ່າ ‘ທ່ານຜູ້ທີ່ສະເດັດມາພາຍ­ຫລັງເຮົາ ເປັນໃຫຍ່ກວ່າເຮົາ, ເພາະທ່ານເປັນຢູ່ກ່ອນເຮົາ’.”
\s5
\v 16 ເພາະວ່າໂດຍຄວາມຄົບບໍ­ຣິ­ບູນຂອງພຣະອົງເຮັດໃຫ້ເຮົາທັງຫລາຍໄດ້ຮັບພຣະ­ຄຸນຊ້ອນພຣະ­ຄຸນ.
\v 17 ເພາະ­ບັນຍັດເຫລົ່ານັ້ນທີ່ໄດ້ຊົງປຣະ­ທານຜ່ານທາງໂມ­ເຊ. ສ່ວນພຣະ­ຄຸນແລະຄວາມຈິງມາທາງພຣະ­ເຢຊູ­ຄຣິດ.
\v 18 ບໍ່ເຄີຍມີໃຜເຫັນພຣະເຈົ້າເລີຍ. ພຣະ­ອົງດຽວທີ່ຊົງເປັນພຣະ­ເຈົ້າ, ຜູ້ປຣະທັບໃນເອິກຂອງພຣະ­ບິ­ດາ, ໄດ້ສະ­ແດງໃຫ້ພຣະເຈົ້າເປັນທີ່ຮູ້ຈັກ.
\s5
\v 19 ນີ້ເປັນຄຳພະ­ຍານຂອງໂຢ­ຮັນ ເມື່ອພວກຢິວຈາກນະຄອນເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມໄດ້ສົ່ງພວກປະ­ໂລ­ຫິດແລະພວກຄົນເລ­ວີໄປຖາມທ່ານວ່າ, “ທ່ານເປັນໃຜ?”
\v 20 ທ່ານຍອມຮັບ, ບໍ່ໄດ້ປະ­ຕິເສດແຕ່ຕອບວ່າ, “ຂ້າພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນພຣະ­ຄຣິດ.”
\v 21 ພວກເຂົາຈຶ່ງຖາມທ່ານອີກວ່າ, “ແລ້ວທ່ານເປັນໃຜ? ທ່ານແມ່ນເອ­ລີຢາແມ່ນບໍ?” ທ່ານຕອບວ່າ, “ຂ້າພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນຜູ້ນັ້ນ.” ພວກເຂົາຖາມວ່າ, “ທ່ານຄືຜູ້ປະກາດພຣະ­ທັມແມ່ນບໍ?” ທ່ານຕອບວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນ.”
\s5
\v 22 ແລ້ວພວກເຂົາກໍຖາມທ່ານອີກວ່າ, “ແລ້ວທ່ານເປັນໃຜ, ເພື່ອພວກເຮົາຈະໄດ້ເອົາຄຳຕອບນັ້ນໄປບອກຄົນແກ່ຄົນສົ່ງເຮົາມາ? ແລ້ວທ່ານຈະບອກວ່າທ່ານເປັນໃຜ?”
\v 23 ທ່ານຕອບວ່າ, “ຂ້າພຣະເຈົ້າເປັນສຽງຮ້ອງ ປ່າວປະກາດໃນປ່າວ່າ: ‘ຈົ່ງເຮັດຫົນທາງຂອງອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າໃຫ້ຊື່ໄປ, ເຫມືອນກັບທີ່ຜູ້ປະກາດພຣະທັມ ເອຊາ­ຢາ ໄດ້ບອກໄວ້.
\s5
\v 24 ບັດນີ້ຄົນເຫລົ່ານັ້ນທີ່ພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍສົ່ງໄປ.
\v 25 ພວກເຂົາຖາມທ່ານວ່າ, “ເປັນຫຍັງທ່ານຈຶ່ງໃຫ້ຮັບບັບ­ຕິສະມາ ໃນເມື່ອທ່ານເອງກໍບໍ່ແມ່ນພຣະ­ຄຣິດ ຫລື ເອ­ລີ­ຢາ ຫລືຜູ້ປະກາດພຣະທັມນັ້ນ?”
\s5
\v 26 ໂຢ­ຮັນຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາໃຫ້ຮັບບັບຕິ­ສະ­ມາດ້ວຍນໍ້າ. ແຕ່ໃນທ່າມ­ກາງພວກທ່ານມີຜູ້ໜຶ່ງຊຶ່ງທ່ານບໍ່ຮູ້ຈັກ.
\v 27 ທ່ານທີ່ມາພາຍ­ຫລັງຂ້າພະເຈົ້ານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສົມ­ຄວນແມ້ນແຕ່ຈະແກ້ສາຍ­ຮັດເກີບຂອງຜູ້ນັ້ນ.”
\v 28 ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນເມື່ອໂຢ­ຮັນກຳ­ລັງໃຫ້ຮັບບັບ­ຕິ­ສະ­ມາຢູ່ທີ່ບ້ານເບັດ­ທາ­ນີ, ອີກຟາກຫນຶ່ງຂອງແມ່­ນ້ຳຢໍ­ແດນ.
\s5
\v 29 ວັນຕໍ່ມາ ໂຢ­ຮັນເຫັນພຣະ­ເຢຊູກຳ­ລັງມາຫາທ່ານແລະທ່ານບອກວ່າ, “ເບິ່ງແມ, ພຣະ­ເມ­ສານ້ອຍຂອງພຣະ­ເຈົ້າ ຜູ້ທີ່ຈະມາເອົາຄວາມຜິດບາບຂອງ­ໂລກນີ້ອອກໄປ!
\v 30 ນີ້ຄືທ່ານທີ່ຂ້າພຣະເຈົ້າກ່າວເຖິງວ່າ 'ທ່ານທີ່ຈະມາພາຍຫລັງຂ້າພຣະເຈົ້າຊົງເປັນໃຫຍ່ກວ່າຂ້າພຣະເຈົ້າ, ເພາະພຣະອົງຊົງເປັນຢູ່ກ່ອນຂ້າພຣະເຈົ້າ.'
\v 31 ຂ້າພຣະເຈົ້າບໍ່ຮູ້­ຈັກທ່ານຜູ້ນີ້, ແຕ່ເພື່ອທ່ານຈະໄດ້ຖືກປະກົດແຈ້ງແກ່ຄົນອິ­ສຣາ­ເອນ ທີ່ຂ້າພຣະເຈົ້າໄດ້ມາໃຫ້ຮັບບັບ­ຕິ­ສະ­ມາໃນນ້ຳ.”
\s5
\v 32 ໂຢ­ຮັນເປັນພະ­ຍານວ່າ, “ຂ້າພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນພຣະວິນ­ຍານລັກສະນະເຫມືອນດັ່ງນົກເຂົາ ລົງມາຈາກຟ້າສະ­ຫວັນ, ສະ­ຖິດຢູ່ເທິງທ່ານ.
\v 33 ຂ້າພຣະເຈົ້າບໍ່ຮູ້­ຈັກທ່ານ, ແຕ່ທ່ານທີ່ໄດ້ສົ່ງຂ້າພຣະເຈົ້າມາເພື່ອໃຫ້ບັບ­ຕິ­ສະ­ມາດ້ວຍນ້ຳນັ້ນ ບອກຂ້າພຣະເຈົ້າວ່າ, 'ເຈົ້າຈະເຫັນພຣະວິນ­ຍານເປັນເຫມືອນນົກເຂົາລົງມາ­ສະຖິດຢູ່ເຫນືອທ່ານຜູ້ນັ້ນ, ທ່ານນັ້ນຄືຜູ້ທີ່ຈະໃຫ້ບັບ­ຕິ­ສະ­ມາດ້ວຍພຣະວິນ­ຍານບໍ­ຣິ­ສຸດ.'
\v 34 ຂ້າພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນແລະເປັນພະ­ຍານວ່າ ທ່ານຜູ້ນັ້ນເປັນພຣະ­ບຸດຂອງພຣະ­ເຈົ້າ.”
\s5
\v 35 ອີກຄັ້ງຫນຶ່ງ, ໃນວັນຕໍ່ມາ, ໃນຂະນະທີ່ໂຢ­ຮັນກຳ­ລັງຢືນຢູ່ກັບສາວົກຂອງທ່ານສອງຄົນ.
\v 36 ພວກເຂົາເຫັນພຣະ­ເຢຊູກຳ­ລັງສະເດັດກາຍ­ໄປ ແລະທ່ານຈຶ່ງກ່າວວ່າ, "ເບິ່ງແມ, ພຣະເມສານ້ອຍຂອງພຣະ­ເຈົ້າ!”
\s5
\v 37 ເມື່ອສາວົກສອງຄົນຂອງທ່ານໄດ້ຍິນທ່ານເວົ້າເຊັ່ນ­ນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຕາມພຣະ­ເຢຊູໄປ.
\v 38 ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູຫັນກັບມາແລະເຫັນພວກເຂົາກຳລັງຕິດ­ຕາມພຣະອົງ ຈຶ່ງເວົ້າກັບພວກເຂົາວ່າ, “ພວກທ່ານຕ້ອງການສິ່ງໃດ?” ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ຮັບບີ (ແປຄວາມໝາຍວ່າ ອາ­ຈານ) ທ່ານພັກຢູ່ທີ່ໃດ?”
\v 39 ພຣະ­ອົງຈິ່ງບອກພວກເຂົາວ່າ, “ຈົ່ງມາແລະເບິ່ງເອງເຖີດ” ເມື່ອພວກເຂົາຕາມພຣະອົງໄປແລະໄດ້ເຫັນບ່ອນຊຶ່ງພຣະ­ອົງຊົງພັກຢູ່, ພວກເຂົາຈິ່ງຢູ່ກັບພຣະ­ອົງໃນວັນນັ້ນ, ຕອນນັ້ນເປັນເວລາສີ່ໂມງແລງ.
\s5
\v 40 ຫນຶ່ງໃນສາວົກສອງຄົນທີ່ໄດ້ຍິນໂຢ­ຮັນເວົ້າແລະຕິດ­ຕາມພຣະເຢຊູຄືອັນ­ເດ­ອາ, ອ້າຍຂອງຊີ­ໂມນເປ­ໂຕ.
\v 41 ເຂົາໄດ້ໄປຫາຊີ­ໂມນອ້າຍຂອງຕົນແລະບອກວ່າ, “ເຮົາໄດ້ພົບພຣະເມຊີອາແລ້ວ” (ຫມາຍເຖີງ ພຣະ­ຄຣິດ).
\v 42 ແລ້ວເຂົາກໍພາທ່ານມາຫາພຣະເຢຊູ, ແລະພຣະ­ເຢຊູເບິ່ງເຂົາແລ້ວກ່າວວ່າ, “ທ່ານຄືຊີໂມນລູກຂອງໂຢຮັນ, ທ່ານຈະຖືກເອີ້ນວ່າ ເກ­ຟາ” (ແປວ່າ: ເປໂຕ).
\s5
\v 43 ວັນຕໍ່ມາ, ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູຕ້ອງການຈາກໄປທີ່ແຂວງຄາ­ລີເລ, ພຣະ­ອົງຊົງພົບກັບຟີ­ລິບແລະກ່າວກັບລາວວ່າ, “ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ”.
\v 44 ຟີ­ລິບມາຈາກເບັດ­ຊາ­ອີ­ດາ, ເມືອງຂອງອັນເດ­ອາແລະເປ­ໂຕ.
\v 45 ຟີ­ລິບໄດ້ພົບກັບນະ­ທາ­ນາ­ເອັນແລ້ວບອກກັບເຂົາວ່າ, “ເຮົາໄດ້ພົບພຣະອົງຜູ້ເຊິ່ງໂມ­ເຊໄດ້ກ່າວເຖິງໃນພຣະບັນຍັດ, ແລະທີ່ພວກຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທັມໄດ້ກ່າວເຖິງຄື: ພຣະເຢ­ຊູລູກຂອງໂຢ­ເຊັບ, ຈາກເມືອງນາ­ຊາ­ເຣັດ.”
\s5
\v 46 ນະ­ທາ­ນາ­ເອັນເວົ້າກັບທ່ານວ່າ, “ມີສິ່ງດີອັນໃດທີ່ມາຈາກນາຊາ­ເຣັດດ້ວຍຫລື?” ຟີ­ລິບຕອບກັບເຂົາວ່າ, “ຈົ່ງມາແລະເບິ່ງເອົາເອງເຖີດ.”
\v 47 ພຣະ­ເຢຊູເບິ່ງເຫັນນະ­ທາ­ນາ­ເອັນກຳລັງມາຫາພຣະອົງ ຈິ່ງຊົງກ່າວເຖິງລາວວ່າ, “ເບິ່ງແມ, ຊົນຊາດອິ­ຣາເອນທີ່ແທ້ຈິງ ຜູ້ເຊິ່ງບໍ່ມີອຸ­ບາຍຫລອກຫລວງ.”
\v 48 ນະທານາເອັນເວົ້າກັບພຣະ­ອົງວ່າ, “ທ່ານຮູ້­ຈັກຂ້າ­ນ້ອຍດ້ວຍຫລື?” ພຣະ­ເຢຊູຕອບລາວວ່າ, “ກ່ອນທີ່ຟີ­ລິບຈະເອີ້ນທ່ານ, ເຮົາເຫັນທ່ານ, ຕອນທີ່ທ່ານຢູ່ກ້ອງຕົ້ນໝາກເດື່ອເທດ.”
\s5
\v 49 ນະ­ທາ­ນາ­ເອັນທູນຕອບວ່າ, “ຮັບບີ, ພຣະອົງຊົງເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະ­ເຈົ້າ! ພຣະອົງຊົງເປັນກະ­ສັດຂອງຊາດອິສຣາເອນ!”
\v 50 ພຣະ­ເຢຊູຕອບເພິ່ນວ່າ, “ເພາະເຮົາບອກກັບທ່ານວ່າ 'ເຮົາເຫັນທ່ານຢູ່ກ້ອງຕົ້ນໝາກເດື່ອ' ທ່ານຈຶ່ງເຊື່ອເຮົາຫລື? ທ່ານຈະເຫັນສິ່ງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່ານີ້.”
\v 51 “ແນ່ແທ້, ແນ່ແທ້, ເຮົາບອກກັບທ່ານວ່າ ທ່ານຈະໄດ້ເຫັນທ້ອງຟ້າສະຫວັນເປີດອອກ ແລະເທ­ວະດາຂອງພຣະ­ເຈົ້າ ຂຶ້ນໆ ລົງໆ ຢູ່ເທິງບຸດມະນຸດ.”
\s5
\c 2
\cl ບົດທີ 2
\p
\v 1 ສາມວັນຕໍ່ມາ ມີງານສົມ­ລົດທີ່ບ້ານກາ­ນາໃນແຂວງຄາ­ລີເລ ແລະມານດາຂອງພຣະ­ເຢຊູກໍຢູ່ທີ່ນັ້ນນຳ.
\v 2 ພຣະ­ເຢຊູແລະເຫລົ່າສາ­ວົກກໍໄດ້ຮັບເຊີນໄປໃນງານສົມຣົດດ້ວຍ.
\s5
\v 3 ເມື່ອເຫລົ້າແວງຫມົດ, ມານດາຂອງພຣະ­ເຢຊູມາທູນພຣະອົງວ່າ, “ພວກເຂົາບໍ່ມີເຫລົ້າແວງແລ້ວ.”
\v 4 ພຣະ­ເຢຊູຊົງຕອບນາງວ່າ, “ນາງເອີຍ, ທ່ານມາຫາເຮົາເຮັດຫຍັງ? ຍັງບໍ່ເຖິງເວລາຂອງເຮົາ.”
\v 5 ມານດາຂອງພຣະ­ອົງບອກກັບຄົນໃຊ້ວ່າ, “ບໍ່ວ່າພຣະອົງບອກອັນໃດແກ່ທ່ານ, ຈົ່ງເຮັດຕາມ.”
\s5
\v 6 ຂະນະນັ້ນ ມີອ່າງຫີນຢູ່ທີ່ນັ້ນຫົກໜ່ວຍທີ່ເອົາໄວ້ໃຊ້ສຳລັບເຮັດພິທີຊຳ­ຣະຂອງພວກຢິວ, ອ່າງແຕ່ລະໜ່ວຍສາມາດບັນຈຸນ້ຳໄດ້ແປດສິບເຖິງຮ້ອຍຊາວລິດ.
\v 7 ພຣະ­ເຢຊູຊົງບອກກັບພວກເຂົາວ່າ, “ຈົ່ງຕັກນ້ຳໃສ່ອ່າງແຕ່ລະໜ່ວຍໃຫ້ເຕັມ.” ພວກເຂົາຈິ່ງຕັກນ້ຳໃສ່ອ່າງເຫລົ່າ­ນັ້ນເຕັມພຽງປາກອ່າງ.
\v 8 ແລ້ວພຣະ­ອົງຊົງບອກກັບພວກຄົນໃຊ້ວ່າ, “ຈົ່ງຕັກແລະນຳໄປໃຫ້ພະ­ນັກ­ງານເສີບເນີ” ພວກເຂົາກໍເຮັດຕາມ.
\s5
\v 9 ຫົວໜ້າພະ­ນັກ­ງານເສີບຊີມນ້ຳລ້າທີ່ກາຍ­ເປັນເຫລົ້າແວງນັ້ນ, ແຕ່ເພິ່ນບໍ່ຮູ້ວ່າເຫລົ້າແວງນັ້ນມາຈາກໃສ (ແຕ່ຄົນໃຊ້ທີ່ຕັກນ້ຳໄປໃຫ້ຫົວຫນ້ານັ້ນກໍຮູ້ດີ). ແລ້ວເພິ່ນຈຶ່ງເອີ້ນເຈົ້າບ່າວມາ
\v 10 ແລ້ວເວົ້າກັບເຂົາວ່າ, “ທຸກຄົນເຄີຍເອົາເຫລົ້າແວງອັນດີມາໃຫ້ກ່ອນ, ແລ້ວຈິ່ງເອົາອັນບໍ່ດີມາໃຫ້ເມື່ອແຂກດື່ມ ໃຫ້ເມື່ອຄົນເມົາແລ້ວ. ແຕ່ທ່ານໄດ້ກັກເຫລົ້າແວງອັນດີໆ ໄວ້ຈົນເຖິງຕອນນີ້.”
\s5
\v 11 ນີ້ຄືຫມາຍສຳ­ຄັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ພຣະ­ເຢຊູເຮັດໃນບ້ານກາ­ນາແຂວງຄາ­ລີ­ເລ, ແລະພຣະ­ອົງໄດ້ຊົງສຳ­ແດງ­ຣິດທານຸພາບຂອງພຣະ­ອົງ, ແລະ ພວກສາ­ວົກກໍເຊື່ອໃນພຣະ­ອົງ.
\s5
\v 12 ­ຫລັງຈາກນັ້ນ, ພຣະເຢຊູ, ມານດາ, ແລະນ້ອງຊາຍຂອງພຣະອົງ, ແລະສາ­ວົກຂອງພຣະ­ອົງກໍລົງໄປຍັງເມືອງກາ­ເປ­ນາ­ອູມ ພວກເຂົາຢູ່ທີ່ນັ້ນປະມານສອງສາມມື້.
\s5
\v 13 ເມື່ອເທ­ສະ­ການປັດ­ສະ­ຄາຂອງຄົນຢິວໃກ້ເຂົ້າມາ, ແລະພຣະ­ເຢຊູສະ­ເດັດຂຶ້ນໄປຍັງນະຄອນເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມ.
\v 14 ພຣະອົງໄດ້ພົບຄົນຂາຍ ງົວ, ແກະ, ແລະນົກເຂົາ, ແລະພວກຄົນແລກປ່ຽນເງິນກໍນັ່ງຢູ່ທີ່ນັ້ນດ້ວຍ.
\s5
\v 15 ພຣະ­ອົງຊົງເອົາເຊືອກມາເຮັດເປັນແສ້ ແລະຂັບໄລ່ຄົນເຫລົ່ານັ້ນອອກໄປຈາກບໍ­ຣິ­ເວນພຣະ­ວິ­ຫານ, ລວມທັງແກະແລະງົວດ້ວຍ. ພຣະອົງຊົງຖອກເງິນຂອງພວກແລກປ່ຽນເງິນແລະຂວ້ຳໂຕະຂອງພວກເຂົາ.
\v 16 ແລ້ວພຣະ­ອົງຊົງກ່າວແກ່ບັນ­ດາຄົນທີ່ຂາຍນົກເຂົາວ່າ, “ເອົາຂອງເຫລົ່ານີ້ອອກໄປຈາກທີ່ນີ້ເສັຽ. ເຊົາເຮັດໃຫ້ທີ່ສະ­ຖິດຂອງພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາໃຫ້ເປັນຕະຫລາດເສັຽເທາະ.”
\s5
\v 17 ເຫລົ່າສາ­ວົກຂອງພຣະ­ອົງຣະ­ນຶກເຖິງຄຳທີ່ໄດ້ຖືກຂຽນໄວ້ວ່າ, “ຄວາມຮ້ອນ­ຮົນໃນເລື່ອງທີ່ສະຖິດຂອງພຣະ­ອົງຈະເຜົາຜານພຣະ­ອົງ.”
\v 18 ແລ້ວພວກຢິວທີ່ມີອຳນາດກໍໂຕ້ຕອບກັບພຣະອົງວ່າ, “ທ່ານຈະສຳ­ແດງຫມາຍສຳ­ຄັນອັນໃດໃຫ້ແກ່ເຮົາ ໃນເມື່ອທ່ານເຮັດສິ່ງທັງປວງເຫລົ່ານີ້?”
\v 19 ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ຖ້າມ້າງພຣະວິ­ຫານນີ້ ແລ້ວເຮົາຈະສ້າງຂຶ້ນໃຫມ່ໃນສາມວັນ.”
\s5
\v 20 ແລ້ວຄົນຢິວທີ່ມີອຳນາດກໍເວົ້າວ່າ, “ພຣະວິ­ຫານນີ້ໃຊ້ເວລາສ້າງທັງຫມົດສີ່ສິບຫົກປີຈຶ່ງສຳ­ເລັດ, ແຕ່ທ່ານຈະສ້າງຂຶ້ນໃຫມ່ໃນສາມວັນຫລື?”
\v 21 ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພຣະ­ວິ­ຫານທີ່ພຣະ­ອົງຫມາຍເຖິງນັ້ນຄືພຣະ­ກາຍຂອງພຣະ­ອົງ.
\v 22 ເພາະເມື່ອພຣະ­ອົງຟື້ນຂຶ້ນມາຈາກຄວາມຕາຍແລ້ວ, ພວກສາ­ວົກຂອງພຣະອົງຈຶ່ງຣະ­ນຶກເຖີງສິ່ງທີ່ພຣະອົງກ່າວໄວ້, ແລະພວກເຂົາໄດ້ເຊື່ອໃນພຣະຄັມພີ ແລະໃນຖ້ອຍຄຳນີ້ທີ່ພຣະ­ອົງໄດ້ກ່າວເອົາໄວ້.
\s5
\v 23 ເມື່ອພຣະ­ອົງຍັງຢູ່ໃນນະຄອນເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມໃນຊ່ວງເທສະການປັດສະ­ຄາ, ມີຫລາຍຄົນໄດ້ເຊື່ອໃນພຣະນາມຂອງພຣະ­ອົງ ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ເຫັນຫມາຍສຳຄັນທີ່ພຣະ­ອົງເຮັດ.
\v 24 ແຕ່ພຣະ­ເຢຊູບໍ່ໄວ້ໃຈພວກເຂົາ, ເພາະພຣະອົງຊົງຮູ້ຈັກພວກເຂົາທັງຫມົດ
\v 25 ເພາະພຣະ­ອົງບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ໃຜມາເປັນພະຍານແກ່ພຣະອົງດ້ວຍເລື່ອງຂອງມະ­ນຸດ, ເພາະພຣະ­ອົງຮູ້ວ່າມີອັນໃດຢູ່ໃນພວກເຂົາ.
\s5
\c 3
\cl ບົດທີ 3
\p
\v 1 ຂະນະນັ້ນ ມີຟາຣີຊາຍທີ່ເປັນຜູ້ນຳຊາວຢິວຄົນໜຶ່ງ ຊື່ນີໂກເດມ.
\v 2 ຊາຍຄົນນີ້ມາຫາພຣະເຢຊູໃນເວລາກາງຄືນແລະເວົ້າກັບພຣະ­ອົງວ່າ, “ຮັບບີ, ພວກຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າທ່ານເປັນອາຈານທີ່ມາຈາກພຣະເຈົ້າ, ເພາະບໍ່ມີຜູ້ໃດອາດສາມາດເຮັດການອັດສະຈັນເຫລົ່ານີ້ໄດ້ເຫມືອນທ່ານເຮັດຢູ່, ເວັ້ນແຕ່ຈາກພຣະເຈົ້າຈະຊົງສະຖິດຢູ່ກັບຜູ້ນັ້ນ.”
\s5
\v 3 ພຣະ­ເຢຊູຕອບເຂົາວ່າ, “ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ, ນອກເສັຽຈາກຄົນນັ້ນຈະບັງເກີດໃຫມ່, ເຂົາຈະບໍ່ສາມາດເຫັນຣາ­ຊະອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ.”
\v 4 ນີ­ໂກ­ເດມທູນກັບພຣະ­ອົງວ່າ, “ຄົນເຮົາຈະບັງເກີດໃຫມ່ໄດ້ຢ່າງ­ໃດ ຫາກເຂົາມີອາຍຸຫລາຍແລ້ວ? ເຂົາຈະກັບເຂົ້າໄປຢູ່ໃນທ້ອງມາດາເປັນເທື່ອທີ່ສອງ, ແລະເກີດໃຫມ່ໄດ້ຫລື?”
\s5
\v 5 ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ, ຖ້າຄົນນັ້ນບໍ່ເກີດໃຫມ່ໂດຍນ້ຳແລະພຣະ­ວິນ­ຍານ, ເຂົາບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃນລາ­ຊະອານາຈັກຂອງພຣະ­ເຈົ້າໄດ້.
\v 6 ສິ່ງຊຶ່ງເກີດຈາກເນື້ອກາຍກໍເປັນເນື້ອກາຍ, ສິ່ງຊຶ່ງເກີດຈາກພຣະວິນຍານກໍເປັນພຣະວິນຍານ.
\s5
\v 7 ຢ່າປະ­ຫລາດໃຈໃນສິ່ງທີ່ເຮົາກ່າວແກ່ທ່ານວ່າ 'ທ່ານຈະຕ້ອງບັງເກີດໃໝ່.
\v 8 ລົມພັດໄປຕາມໃຈຂອງມັນ; ທ່ານໄດ້ຍິນສຽງຂອງລົມ, ແຕ່ທ່ານບໍ່ຮູ້ວ່າມັນມາຈາກໃສ ແລ້ວຈະໄປໃສ. ທຸກຄົນທີ່ບັງ­ເກີດໃຫມ່ໂດຍພຣະ­ວິນ­ຍານກໍເປັນເຊັ່ນ­ນັ້ນ.”
\s5
\v 9 ນີ­ໂກ­ເດມຕອບພຣະ­ອົງວ່າ, “ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ຈະເກີດຂຶ້ນໄດ້ຢ່າງໃດ?”
\v 10 ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ທ່ານເປັນອາ­ຈານຂອງຄົນອິສຣາ­ເອນ, ເຫດໃດທ່ານຈິ່ງຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈສິ່ງເຫລົ່ານີ້?
\v 11 ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ, ເຮົາເວົ້າໃນສິ່ງທີ່ເຮົາຮູ້, ແລະເຮົາເປັນພະຍານໃນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນ. ແຕ່ເຖິງຢ່າງນັ້ນທ່ານກໍຍັງບໍ່ຍອມຮັບຄຳພະ­ຍານຂອງເຮົາ.
\s5
\v 12 ຖ້າເຮົາບອກທ່ານເຖິງສິ່ງຝ່າຍໂລກແລະທ່ານຍັງບໍ່ເຊື່ອ, ແລ້ວທ່ານຈະເຊື່ອເຮົາໄດ້ຢ່າງ­ໃດ ຫາກເຮົາບອກທ່ານເຖິງສິ່ງທີ່ກ່ຽວກັບສະ­ຫວັນ?
\v 13 ບໍ່ມີຜູ້ໃດໄດ້ເຄີຍຂຶ້ນໄປສູ່ສະ­ຫວັນ ຍົກເວັ້ນແຕ່ພຽງທ່ານຜູ້ນັ້ນທີ່ມາຈາກສະ­ຫວັນ ຄືບຸດມະ­ນຸດ.”
\s5
\v 14 ເຫມືອນໂມ­ເຊທີ່ໄດ້ຍົກງູຂຶ້ນໃນປ່າ, ບຸດມະ­ນຸດກໍຈະຕ້ອງຖືກຍົກຂຶ້ນເຊັ່ນດຽວກັນ,
\v 15 ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະ­ອົງຈະໄດ້ຮັບມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ.
\s5
\v 16 ເພາະ­ວ່າພຣະ­ເຈົ້າຊົງຮັກໂລກ ຈົນພຣະອົງໄດ້ປຣະ­ທານພຣະບຸດພຽງອົງດຽວຂອງພຣະ­ອົງ, ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະອົງນັ້ນບຈະບໍ່ຕາຍ ແຕ່ມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນນິດ.
\v 17 ເພາະ­ວ່າພຣະ­ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ສົ່ງພຣະບຸດເຂົ້າມາໃນໂລກເພື່ອຈະລົງໂທດໂລກນີ້, ແຕ່ເພື່ອ­ໂລກໃຫ້ລອດໂດຍຜ່ານທາງພຣະອົງ.
\v 18 ຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະອົງຈະບໍ່ຖືກຕັດສິນໂທດ, ແຕ່ຄົນທີ່ບໍ່ເຊື່ອໃນພຣະອົງກໍໄດ້ຖືກຕັດສີນລົງ­ໂທດແລ້ວ, ເພາະວ່າເຂົາບໍ່ເຊື່ອພຣະນາມພຣະ­ບຸດອົງດຽວຂອງພຣະ­ເຈົ້າ.
\s5
\v 19 ນີ້ຄືສາເຫດຂອງການພິພາກສາຄື: ­ຄວາມສະ­ຫວ່າງໄດ້ເຂົ້າມາໃນໂລກນີ້, ແລະມະ­ນຸດນັ້ນຮັກຄວາມມືດແທນທີ່ຈະຮັກຄວາມສະ­ຫວ່າງ ເພາະວ່າ­ການກະທຳຂອງເຂົານັ້ນຊົ່ວຮ້າຍ.
\v 20 ເພາະທຸກຄົນທີ່ເຮັດການຊົ່ວກໍຊັງຄວາມສະ­ຫວ່າງ ແລະບໍ່ມາເຖິງຄວາມສະ­ຫວ່າງ, ເພື່ອຄວາມຊົ່ວຂອງເຂົາຈະບໍ່ຖືກເປີດ­ເຜີຍ.
\v 21 ແຕ່ສຳລັບ­ຄົນເຫລົ່ານັ້ນທີ່ປະພຶດຕາມຄວາມຈິງກໍຈະມາເຖິງຄວາມສະ­ຫວ່າງ ເພື່ອທີ່­ການກະທຳຂອງເຂົາທີ່ຈະໄດ້ສຳເລັດໃນພຣະເຈົ້າຈະໄດ້ປະ­ກົດ."
\s5
\v 22 ຫລັງຈາກນີ້, ພຣະ­ເຢຊູແລະພວກສາ­ວົກໄດ້ໄປຍັງແຂວງຢູດາຍ. ທີ່ນັ້ນພຣະ­ອົງໃຊ້ເວລາກັບພວກສາວົກແລະໃຫ້ຮັບບັບ­ຕິສະ­ມາແກ່ພວກເຂົາ.
\v 23 ໃນຂະນະນັ້ນໂຢ­ຮັນກໍໃຫ້ຮັບບັບ­ຕິສະມາຢູ່ທີ່ບ້ານໄອ­ໂນນ ໃກ້ບ້ານຊາ­ລາ­ອິມ ເພາະທີ່ນັ້ນມີນ້ຳຫລາຍກວ່າ. ຜູ້ຄົນໄດ້ມາຫາເພິ່ນແລະຮັບບັບ­ຕິ­ສະ­ມາ,
\v 24 ເພາະໃນຕອນນັ້ນໂຢ­ຮັນຍັງບໍ່ໄດ້ຖືກຄັງຄຸກ.
\s5
\v 25 ເກີດການໂຕ້ແຍ້ງກັນຂຶ້ນລະ­ຫວ່າງສາວົກບາງຄົນຂອງໂຢຮັນແລະຄົນຢິວດ້ວຍເລື່ອງພິທີຊຳ­ຣະລ້າງ.
\v 26 ພວກເຂົາໄປຫາໂຢຮັນແລະເວົ້າກັບທ່ານວ່າ, “ຮັບບີ, ຄົນນັ້ນທີ່ເຄີຍຢູ່ກັບທ່ານອີກຟາກຂອງແມ່­ນ້ຳຢໍ­ແດນ, ຄົນທີ່ທ່ານມາເພື່ອເປັນພະຍານ, ເຂົາກຳ­ລັງໃຫ້ຮັບບັບ­ຕິ­ສະ­ມາ, ແລະຄົນທັງຫມົດກໍກຳລັງໄປທີ່ນັ້ນ.”
\s5
\v 27 ໂຢ­ຮັນຕອບວ່າ, “ມະ­ນຸດບໍ່ສາມາດຮັບສິ່ງໃດໄດ້ ນອກຈາກສິ່ງນັ້ນຖືກມອບແກ່ເຂົາຈາກສະ­ຫວັນ.
\v 28 ທ່ານເອງກໍສາມາດເປັນພະ­ຍານເຖິງສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ກ່າວວ່າ ‘ຂ້າພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນພຣະ­ຄຣິດ,' ແຕ່ 'ຂ້າພຣະເຈົ້າໄດ້ຖືກສົ່ງມາກ່ອນທ່ານຜູ້ນັ້ນ.
\s5
\v 29 ເຈົ້າສາວເປັນຂອງເຈົ້າບ່າວສັນໃດ. ຂະນະນີ້ສະຫາຍຂອງເຈົ້າບ່າວທີ່ຢືນຢູ່ ແລະໄດ້ຍິນສຽງຂອງເຈົ້າບ່າວ ກໍຊື່ນຊົມຍິນດີຢ່າງຍິ່ງ ເພາະສຽງຂອງເຈົ້າບ່າວ ແລະຄວາມຊື່ນຊົມຍິນ­ດີຂອງຂ້າພຣະເຈົ້າກໍຄົບຖ້ວນແລ້ວ.
\v 30 ພຣະ­ອົງຈະຕ້ອງສຳຄັນຫລາຍຂື້ນ, ແຕ່ຂ້າພຣະເຈົ້າຈະສຳຄັນຫນ້ອຍລົງ.”
\s5
\v 31 ພຣະ­ອົງຜູ້ມາຈາກເບື້ອງເທິງຊົງຢູ່ເຫນືອສິ່ງອື່ນໃດ. ຜູ້ທີ່ມາຈາກໂລກກໍຢູ່ຝ່າຍໂລກ ແລະກ່າວກ່ຽວກັບຝ່າຍໂລກ ພຣະ­ອົງຜູ້ຊົງມາຈາກສະ­ຫວັນ ກໍຢູ່ເຫນືອທຸກສິ່ງອື່ນໃດ.
\v 32 ພຣະ­ອົງຊົງເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ເຫັນ ແລະໄດ້ຍິນ, ແຕ່ບໍ່ມີໃຜຍອມຮັບຄຳພະ­ຍານຂອງພຣະ­ອົງ.
\v 33 ແຕ່ຄົນທີ່ຍອມຮັບຄຳພະຍານຂອງພຣະ­ອົງກໍໄດ້ຢືນຢັນແລ້ວວ່າພຣະ­ເຈົ້າຊົງເປັນຈິງ.
\s5
\v 34 ເພາະຜູ້ທີ່ພຣະ­ເຈົ້າໄດ້ສົ່ງມານັ້ນກໍກ່າວພຣະ­ທັມຂອງພຣະເຈົ້າ. ເພາະພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຮັບພຣະ­ວິນ­ຍານຢ່າງຈຳ­ກັດ.
\v 35 ພຣະ­ບິ­ດາຊົງຮັກພຣະ­ບຸດແລະໄດ້ມອບທຸກຢ່າງໄວ້ໃນພຣະ­ຫັດຂອງພຣະ­ອົງ.
\v 36 ຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະ­ບຸດກໍໄດ້ຮັບຊີ­ວິດອັນຕະຫລອດໄປເປັນ­ນິດ, ແຕ່ສຳລັບຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະ­ບຸດນັ້ນຈະບໍ່ໄດ້ເຫັນຊີ­ວິດ, ແຕ່ພຣະ­ພິ­ໂຣດຂອງພຣະ­ເຈົ້າຈະຕົກຢູ່ກັບເຂົາ."
\s5
\c 4
\cl ບົດທີ 4
\p
\v 1 ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູຮູ້ວ່າພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍໄດ້ຍິນວ່າ ພຣະ­ອົງມີຄົນຕິດຕາມ ແລະຮັບບັບ­ຕິ­ສະ­ມາຫລາຍກວ່າໂຢ­ຮັນ,
\v 2 (ພຣະເຢຊູບໍ່ໄດ້ຊົງໃຫ້ບັບ­ຕິ­ສະ­ມາເອງ ແຕ່ພວກສາ­ວົກຂອງພຣະອົງເປັນຜູ້ໃຫ້),
\v 3 ພຣະ­ອົງຈຶ່ງອອກຈາກແຂວງຢູ­ດາຍແລະກັບໄປຍັງແຂວງຄາ­ລີ­ເລອີກ.
\s5
\v 4 ພຣະ­ອົງຈຳເປັນຕ້ອງເດີນທາງຜ່ານແຂວງຊາ­ມາ­ເຣັຽ.
\v 5 ເມື່ອພຣະ­ອົງໄດ້ສະ­ເດັດໄປເຖິງເມືອງຫນຶ່ງຂອງແຂວງຊາ­ມາ­ເຣັຽຊື່ເມືອງ ຊີ­ຂາ, ຢູ່ໃກ້ກັບທີ່ດິນຊຶ່ງຢາ­ໂຄບມອບໃຫ້ໂຢ­ເຊັບລູກຊາຍຂອງຕົນ.
\s5
\v 6 ທີ່ນັ້ນມີນ້ຳ­ສ້າງຂອງຢາ­ໂຄບ. ພຣະ­ເຢຊູເມື່ອຍກັບການເດີນ­ທາງ ຈຶ່ງນັ່ງພັກທີ່ຂ້າງນ້ຳ­ສ້າງນັ້ນ. ຕອນນັ້ນເປັນເວ­ລາທ່ຽງ.
\v 7 ຍິງຊາວຊາ­ມາ­ເຣັຽຄົນຫນຶ່ງໄດ້ມາຕັກນ້ຳ, ແລະພຣະເຢຊູກ່າວກັບນາງວ່າ, “ເຮົາຂໍນໍ້າໃຫ້ເຮົາດື່ມແດ່ໄດ້ບໍ.”
\v 8 ຂະນະນັ້ນພວກສາ­ວົກຂອງພຣະ­ອົງເຂົ້າໄປໃນເມືອງເພື່ອຊື້ອາຫານ.
\s5
\v 9 ຍິງຊາວຊາ­ມາ­ເຣັຽທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ດ້ວຍເຫດໃດທ່ານຜູ້ເປັນຄົນຢິວ, ມາຂໍດື່ມ­ນ້ຳນຳຂ້າ­ນ້ອຍຜູ້ເປັນຊາວຊາ­ມາເຣັຽ?” ເພາະຄົນຢິວມັກບໍ່ຍຸ່ງກ່ຽວໃດໆກັບຄົນຊາ­ມາ­ເຣັຽ.
\v 10 ພຣະເຢຊູຊົງຕອບນາງນັ້ນວ່າ, “ຖ້າເຈົ້າໄດ້ຮູ້­ຈັກຂອງປຣະ­ທານຂອງພຣະ­ເຈົ້າແລະຜູ້ທີ່ກຳ­ລັງເວົ້າກັບເຈົ້າວ່າ ‘ຂໍນ້ຳໃຫ້ເຮົາດື່ມ’ ເຈົ້າຄົງຈະຂໍຈາກທ່ານຜູ້ນັ້ນ, ແລະທ່ານຄົງຈະມອບນ້ຳແຫ່ງຊີ­ວິດນັ້ນແກ່ເຈົ້າ.”
\s5
\v 11 ຍິງນັ້ນຕອບພຣະ­ອົງວ່າ, “ນາຍເອີຍ, ນາຍບໍ່ມີຄຸທີ່ຈະຕັກນໍ້າແລະນ້ຳ­ສ້າງນີ້ກໍເລິກ. ແລ້ວນາຍຈະຫານ້ຳແຫ່ງຊີ­ວິດນັ້ນມາແຕ່ໃສ?
\v 12 ນາຍບໍ່ໄດ້ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າຢາ­ໂຄບບັນ­ພະ­ບຸ­ຣຸດຂອງເຮົາ, ຜູ້ໄດ້ໃຫ້ນ້ຳ­ສ້າງນີ້ແກ່ເຮົາແລະດື່ມ, ທັງຕົວທ່ານເອງ ທັງບັນດາລູກແລະຝູງສັດ.”
\s5
\v 13 ພຣະ­ເຢຊູຕອບຍິງນັ້ນວ່າ, “ທຸກຄົນທີ່ດື່ມນ້ຳຈາກບໍ່ນີ້ກໍຍັງຈະກະຫາຍນ້ຳອີກຄັ້ງ.
\v 14 ແຕ່ໃຜກໍຕາມທີ່ດື່ມນ້ຳທີ່ເຮົາມອບໃຫ້, ເຂົາຈະບໍ່ກະຫາຍຫີວອີກເລີຍ, ເພາະນ້ຳຊຶ່ງເຮົາຈະໃຫ້ແກ່ເຂົານັ້ນຈະກາຍເປັນນ້ຳ­ພຸໃນຕົວເຂົາ, ພຸ່ງຂຶ້ນເຖິງຊີ­ວິດອັນຕະຫລອດໄປເປັນ­ນິດ.”
\s5
\v 15 ຍິງນັ້ນທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ນາຍເອີຍ, ຂໍນ້ຳນັ້ນໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເພື່ອຂ້າ­ນ້ອຍຈະບໍ່ກະຫາຍແລະບໍ່ຕ້ອງມາຕັກທີ່ບໍ່ນີ້ອີກ.”
\v 16 ພຣະເຢຊູບອກກັບຍິງນັ້ນວ່າ, “ຈົ່ງໄປເອີ້ນຜົວຂອງເຈົ້າແລະກັບມາທີ່ນີ້ອີກ.”
\s5
\v 17 ຍິງນັ້ນຕອບວ່າ, “ຂ້າ­ນ້ອຍບໍ່ມີຜົວ” ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ຖືກແລ້ວທີ່ເຈົ້າບອກວ່າ 'ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີຜົວ'.
\v 18 ເພາະເຈົ້າໄດ້ມີຜົວມາຫ້າຄົນແລ້ວ, ແລະຄົນທີ່ເຈົ້າມີຕອນ­ນີ້ກໍບໍ່ແມ່ນຜົວຂອງເຈົ້າ. ທີ່ເຈົ້າເວົ້ານັ້ນເປັນ­ຄວາມຈິງ.”
\s5
\v 19 ຍິງນັ້ນທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ນາຍເອີຍ, ຂ້າ­ນ້ອຍເຫັນແລ້ວວ່າ ທ່ານເປັນຜູ້ທຳ­ນວາຍ.
\v 20 ບັນ­ພະ­ບຸ­ຣຸດຂອງພວກຂ້ານ້ອຍເຄີຍນະ­ມັດ­ສະ­ການເທິງພູນີ້, ແຕ່ພວກທ່ານບອກວ່າເຢ­ຣູຊາເລັມ ຄືສະຖານ­ທີ່ທີ່ຄົນຈະໄປນະ­ມັດ­ສະ­ການ.”
\s5
\v 21 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວກັບນາງວ່າ, “ຈົ່ງເຊື່ອເຮົາເທາະ, ຍິງເອີຍ, ເວລານັ້ນມາເຖິງ ເມື່ອເຈົ້າຈະນະ­ມັດ­ສະ­ການພຣະບິດາບໍ່ໄດ້ໃນທີ່ພູນີ້ ຫລື ທີ່ກຸງເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມ.
\v 22 ເຈົ້ານະ­ມັດ­ສະ­ການໃນສິ່ງທີ່ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈັກ. ເຮົານະ­ມັດ­ສະ­ການສິ່ງທີ່ເຮົາຮູ້­ຈັກ, ເພາະຄວາມລອດພົ້ນນັ້ນມາຈາກຄົນຢິວ.
\s5
\v 23 ແຕ່ຊົ່ວໂມງນັ້ນໃກ້ເຂົ້າມາແລ້ວ, ແລະຕອນນີ້ກໍມາເຖິງແລ້ວ, ເມື່ອຜູ້ທີ່ນະ­ມັດ­ສະ­ການທີ່ແທ້ຈິງຈະນະ­ມັດ­ສະ­ການພຣະບິດາໃນວິນຍານແລະໃນຄວາມຈິງ, ເພາະພຣະ­ບິ­ດາຊົງສະແຫວງຫາຄົນແບບນັ້ນທີ່ຈະນະ­ມັດ­ສະ­ການພຣະ­ອົງ.
\v 24 ພຣະເຈົ້າເປັນພຣະ­ວິນ­ຍານແລະຜູ້ທີ່ນະ­ມັດ­ສະ­ການພຣະ­ອົງຕ້ອງນະມັດ­ສະ­ການໃນວິນຍານແລະໃນຄວາມຈິງ.”
\s5
\v 25 ຍິງນັ້ນທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ຂ້າ­ນ້ອຍຮູ້ວ່າພຣະ­ເມ­ຊີ­ອາ ກຳລັງສະເດັດມາ (ຜູ້ທີ່ເອີ້ນວ່າພຣະ­ຄຣິດ). ເມື່ອພຣະ­ອົງສ­ເດັດມາ, ພຣະ­ອົງຈະອະທິບາຍທຸກສິ່ງແກ່ພວກເຮົາ.”
\v 26 ພຣະເຢຊູກ່າວກັບນາງວ່າ, “ເຮົາຜູ້ທີ່ເວົ້າກັບເຈົ້າຢູ່ຕອນນີ້, ຄືຜູ້ນັ້ນ.”
\s5
\v 27 ເມື່ອພວກສາ­ວົກຂອງພຣະ­ອົງໄດ້ກັບມາ, ພວກເຂົາຕ່າງປະຫລາດໃຈວ່າເປັນຫຍັງພຣະ­ອົງຈຶ່ງສົນ­ທະ­ນາກັບຜູ້­ຍິງ, ແຕ່ບໍ່ມີໃຜຖາມວ່າ, “ພຣະອົງຕ້ອງການອັນໃດ?” ຫລື “ເຫດໃດພຣະອົງຈຶ່ງສົນ­ທະ­ນາກັບນາງ?”
\s5
\v 28 ແລ້ວຍິງນັ້ນກໍປະຫມໍ້ນ້ຳ­ຂອງນາງໄວ້ ແລ້ວກັບໄປໃນເມືອງ, ແລະ ບອກຄົນທັງປວງວ່າ,
\v 29 “ຈົ່ງມາ, ມາເບິ່ງຊາຍຜູ້ຫນຶ່ງທີ່ບອກຂ້ອຍທຸກຢ່າງທີ່ຂ້ອຍເຄີຍເຮັດ. ພຣະອົງເປັນພຣະຄຣິດຫລືບໍ?”
\v 30 ພວກເຂົາກໍອອກຈາກເມືອງໄປຫາພຣະ­ອົງ.
\s5
\v 31 ໃນລະ­ຫວ່າງນັ້ນ, ພວກສາ­ວົກກໍຊວນພຣະອົງ ເວົ້າວ່າ, “ຣັບບີ, ເຊີນຮັບປະ­ທານອາ­ຫານ.”
\v 32 ແຕ່ພຣະ­ອົງຕອບກັບພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາມີອາ­ຫານທີ່ເຮົາກິນທີ່ພວກທ່ານບໍ່ຮູ້ຈັກ.”
\v 33 ແລ້ວພວກສາວົກ­ກໍເວົ້າກັນວ່າ, “ຍັງບໍ່ມີໃຜເອົາອາຫານມາໃຫ້ພຣະອົງແມ່ນບໍ?”
\s5
\v 34 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວກັບພວກເຂົາວ່າ, “ອາ­ຫານຂອງເຮົາຄືເຮົາຈະເຮັດຕາມພຣະ­ທັຍຂອງຜູ້ທີ່ສົ່ງເຮົາມາ ແລະ ເຮັດງານຂອງພຣະ­ອົງຜູ້ນັ້ນສຳ­ເລັດ.
\v 35 ທ່ານເວົ້າວ່າ 'ອີກຕັ້ງສີ່ເດືອນ ກວ່າຈະຮອດເວລາເກັບກ່ຽວ? ເຮົາບອກສິ່ງນີ້ກັບທ່ານວ່າ, ຈົ່ງເງີຍໜ້າເບິ່ງທົ່ງນາເຫລົ່ານັ້ນ, ພວກມັນພ້ອມທີ່ຈະຖືກເກັບກ່ຽວແລ້ວ!
\v 36 ຜູ້ທີ່ກຳ­ລັງເກັບ­ກ່ຽວກໍໄດ້ຮັບຄ່າຈ້າງ ແລະຮີບໂຮມຜົນສຳລັບຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ, ເພື່ອຜູ້ທີ່ຫວ່ານແລະຜູ້ເກັບກ່ຽວຈະໄດ້ຊົມ­ຊື່ນຍິນ­ດີຮ່ວມກັນ.
\s5
\v 37 ເພາະມີຄຳກ່າວໄວ້ໃນນີ້ວ່າ ‘ຄົນຫນຶ່ງຫວ່ານແລະອີກຄົນຫນຶ່ງກ່ຽວ’ ກໍເປັນຈິງ.
\v 38 ເຮົາສົ່ງທ່ານໄປເກັບກ່ຽວສິ່ງທີ່ທ່ານບໍ່ໄດ້ຫວ່ານ. ຄົນອື່ນໄດ້ເຮັດງານນັ້ນ, ແລະທ່ານກໍໄດ້ເຂົ້າມາຮ່ວມແຮງກັບຂອງພວກເຂົາ.”
\s5
\v 39 ມີຊາວຊາ­ມາ­ເຣັຽຫລາຍຄົນໃນເມືອງນັ້ນເຊື່ອໃນພຣະອົງ ເພາະວ່າສິ່ງທີ່ຍິງຜູ້ນັ້ນໄດ້ເປັນພະ­ຍານຢືນຢັນນວ່າ, “ທ່ານບອກຂ້ອຍເຖິງທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດ.”
\v 40 ເມື່ອຊາວຊາ­ມາເຣັຽ ມາຫາພຣະ­ອົງ, ພວກເຂົາຂໍໃຫ້ພຣະ­ອົງພັກຢູ່ກັບພວກເຂົາ, ແລະພຣະອົງຈິ່ງພັກຢູ່ທີ່ນັ້ນສອງວັນ.
\s5
\v 41 ມີຄົນອື່ນອີກຫລວງ­ຫລາຍມາເຊື່ອດ້ວຍພຣະທັມຂອງພຣະ­ອົງ.
\v 42 ພວກເຂົາກ່າວກັບຍິງນັ້ນວ່າ, “ເຮົາບໍ່ໄດ້ເຊື່ອເພາະສິ່ງທີ່ເຈົ້າເວົ້າອີກຕໍ່ໄປ, ເພາະພວກເຮົາໄດ້ຍິນ, ແລະພວກເຮົາຮູ້ວ່າແທ້ຈິງແລ້ວທ່ານຜູ້ນີ້ຄືພຣະ­ຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງ­ໂລກນີ້.”
\s5
\v 43 ຫລັງຈາກນັ້ນສອງສາມມື້, ພຣະອົງສະ­ເດັດອອກຈາກທີ່ນັ້ນໄປຍັງແຂວງຄາ­ລີ­ເລ.
\v 44 ເພາະພຣະ­ເຢຊູໄດ້ປະກາດເອງວ່າຜູ້ປະກາດພຣະ­ທັມບໍ່ໄດ້ຮັບກຽດໃນບ້ານເກີດຂອງຕົນເອງ.
\v 45 ເມື່ອພຣະ­ອົງມາເຖິງແຂວງຄາ­ລີ­ເລ, ຊາວຄາ­ລີ­ເລໄດ້ຕ້ອນ­ຮັບພຣະ­ອົງ. ພວກເຂົາໄດ້ເຫັນສິ່ງສາ­ຣະ­ພັດທີ່ພຣະ­ອົງຊົງກະ­ທຳໃນເທ­ສະ­ການໃນເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມ, ເພາະພວກເຂົາກໍໄປໃນເທສະການເໝືອນກັນ.
\s5
\v 46 ແລ້ວພຣະ­ອົງໄດ້ສະ­ເດັດກັບມາທີ່ບ້ານກາ­ນາ ແຂວງຄາລີເລອີກຄັ້ງ, ບ່ອນທີ່ພຣະ­ອົງໄດ້ປ່ຽນນ້ຳໃຫ້ກາຍ­ເປັນເຫລົ້າແວງນັ້ນ. ທີ່ນັ້ນມີເສ­ນາບໍ­ດີຄົນຫນຶ່ງ ຊຶ່ງລູກຊາຍຂອງທ່ານກໍາລັງປ່ວຍຢູ່ທີ່ເມືອງກາ­ເປ­ນາ­ອູມ.
\v 47 ເມື່ອທ່ານໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າພຣະ­ເຢຊູໄດ້ສະເດັດຈາກແຂວງຢູ­ດາຍມາເຖິງແຂວງຄາ­ລີເລ, ທ່ານໄດ້ໄປຫາພຣະ­ເຢຊູແລະຂໍໃຫ້ພຣະອົງໄປໂຜດຮັກສາລູກຂອງຕົນທີ່ກຳລັງຈະຕາຍ.
\s5
\v 48 ແລ້ວພຣະ­ເຢຊູຈິ່ງບອກກັບເພິ່ນວ່າ, “ຈົນກວ່າທ່ານຈະໄດ້ເຫັນຫມາຍສຳ­ຄັນແລະການອັດ­ສະ­ຈັນ ທ່ານຈະບໍ່ເຊື່ອ.”
\v 49 “ນາຍເອີຍ, ຂໍເຊີນໄປກ່ອນທີ່ລູກຂ້າ­ນ້ອຍຈະຕາຍ.”
\v 50 ພຣະເຢຊູບອກກັບທ່ານວ່າ, “ຈົ່ງໄປເຖີດ ລູກຂອງທ່ານຈະເຊົາດີ” ຊາຍຄົນນັ້ນເຊື່ອພຣະ­ທັມທີ່ພຣະ­ເຢຊູຊົງກ່າວແກ່ເພິ່ນ, ເພິ່ນຈິ່ງກັບໄປ.
\s5
\v 51 ໃນຂະ­ນະທີ່ທ່ານກຳ­ລັງໄປ, ຄົນໃຊ້ຂອງເພິ່ນກໍມາຕ້ອນຮັບ, ແລ້ວບອກວ່າລູກຂອງທ່ານມີຊີ­ວິດຢູ່.
\v 52 ເພິ່ນຈຶ່ງຖາມຄົນໃຊ້ວ່າ ເປັນເວ­ລາໃດທີ່ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນເຊົາປ່ວຍ. ພວກເຂົາຕອບວ່າ, “ມື້ວານນີ້ເວ­ລາປະມານບ່າຍໂມງທີ່ລາວເຊົາໄຂ້.”
\s5
\v 53 ແລ້ວບິ­ດາຂອງເດັກຄົນນັ້ນກໍ່ນຶກໄດ້ວ່າເປັນຊ່ວງເວລາທີ່ພຣະ­ເຢຊູກ່າວກັບຕົນວ່າ, “ລູກຂອງທ່ານຈະມີຊີວິດຢູ່.” ທ່ານເອງແລະຄົນໃນຄອບຄົວຂອງທ່ານຕ່າງກໍຮັບເຊື່ອ.
\v 54 ນີ້ເປັນຫມາຍສຳ­ຄັນທີສອງທີ່ພຣະ­ເຢຊູໄດ້ເຮັດ ຂະນະທີ່ພຣະ­ອົງສະເດັດອອກຈາກແຂວງຢູ­ດາຍໄປຍັງແຂວງຄາ­ລີ­ເລ.
\s5
\c 5
\cl ບົດທີ 5
\p
\v 1 ຫລັງຈາກນັ້ນກໍມີງານເທ­ສະ­ການຂອງຄົນຢິວ, ພຣະ­ເຢຊູຈິ່ງສະ­ເດັດໄປຍັງນະຄອນເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມ.
\v 2 ຂະນະນັ້ນໃກ້ໆ ກັບປະ­ຕູແກະມີສະນ້ຳແຫ່ງຫນຶ່ງ ໃນພາ­ສາເຮັບ­ເຣີເອີ້ນວ່າ ເບັດ­ສາທາ, ມີສາ­ລາອ້ອມຢູ່ຫ້າຫລັງ.
\v 3 ໃນສາ­ລາເຫລົ່າ­ນັ້ນມີຄົນປ່ວຍເປັນຈຳ­ນວນຫລາຍຄືຄົນຕາ­ບອດ, ຄົນຂາເສັ້ງ, ແລະຄົນອົງ­ຄະລີບນອນຢູ່ [ຄອຍຖ້ານ້ຳເຟືອນ.
\v 4 ດ້ວຍວ່າມີເທ­ວະ­ດາຄົນຫນຶ່ງຂອງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າລົງມາກວນນ້ຳສະ­ນັ້ນເປັນຍາມ ແລະເມື່ອນ້ຳເຟືອນຜູ້ໃດລົງໄປໃນນ້ຳກ່ອນກໍຫາຍຈາກພະ­ຍາດທີ່ຕົນເປັນຢູ່ນັ້ນ].
\s5
\v 5 ມີຊາຍຄົນຫນຶ່ງທີ່ຢູ່ນັ້ນ ລາວນອນປ່ວຍໄດ້ສາມສິບແປດປີມາແລ້ວ.
\v 6 ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູເຫັນຄົນນັ້ນນອນຢູ່ ແລະຫລັງຈາກທີ່ພຣະອົງຮູ້ວ່າລາວເປັນຢູ່ຢ່າງນັ້ນເຫິງແລ້ວ ພຣະ­ອົງກ່າວກັບລາວວ່າ, “ທ່ານຢາກຫາຍດີບໍ?”
\s5
\v 7 ຊາຍປ່ວຍຄົນນັ້ນຕອບວ່າ, “ນາຍເຈົ້າເອີຍ, ບໍ່ມີໃຜຈະເອົາຂ້ານ້ອຍວາງລົງໄປໃນສະເມື່ອນ້ຳນັ້ນເຟືອນຂຶ້ນ. ເມື່ອຂ້າ­ນ້ອຍຈະລົງໄປ ກໍມີຄົນອື່ນລົງໄປກ່ອນຂ້ານ້ອຍ.”
\v 8 ພຣະ­ເຢຊູບອກລາວວ່າ, “ຈົ່ງລຸກ­ຂຶ້ນ, ຍົກເອົາບ່ອນນອນ, ແລະຍ່າງໄປເຖີດ.”
\s5
\v 9 ໃນທັນ­ໃດນັ້ນຊາຍຄົນນັ້ນກໍເຊົາປ່ວຍ, ລາວລຸກຂື້ນແລະຍົກເອົາບ່ອນນອນຂອງຕົນແລະຍ່າງໄປ. ວັນນັ້ນເປັນສະບາໂຕ.
\s5
\v 10 ພວກຢິວຈຶ່ງເວົ້າກັບຄົນທີ່ເຊົາປ່ວຍນັ້ນວ່າ, “ວັນນີ້ເປັນວັນສະ­ບາ­ໂຕ ຫ້າມບໍ່ໃຫ້ເຈົ້າແບກບ່ອນນອນຂອງເຈົ້າ.”
\v 11 ລາວຕອບວ່າ, “ແຕ່ຊາຍຄົນທີ່ຮັກສາຂ້າ­ນ້ອຍບອກຂ້າ­ນ້ອຍ, ‘ລຸກຂື້ນແລະແບກບ່ອນນອນແລະຍ່າງໄປ’.”
\s5
\v 12 ພວກເຂົາຖາມຊາຍຄົນນັ້ນວ່າ, “ຊາຍຄົນນັ້ນທີ່ບອກເຈົ້າວ່າ, ‘ຈົ່ງແບກບ່ອນນອນແລະຍ່າງໄປແມ່ໃຜ?”
\v 13 ຢ່າງໃດກໍຕາມ ຄົນທີ່ໄດ້ດີພະ­ຍາດນັ້ນ ບໍ່ຮູ້ວ່າແມ່ນໃຜທີ່ຮັກສາເຂົາ ເພາະວ່າພຣະ­ເຢຊູໄດ້ຫລົບໄປແລ້ວ, ເພາະ­ທີ່ນັ້ນມີຄົນຊຸມນຸມຢູ່ຫລາຍ.
\s5
\v 14 ­ຫລັງຈາກນັ້ນ, ພຣະ­ເຢຊູໄດ້ພົບຄົນນັ້ນທີ່ພຣະວິຫານແລະເວົ້າກັບລາວວ່າ, “ເບິ່ງແມ, ເຈົ້າເຊົາປ່ວຍແລ້ວ! ຢ່າເຮັດບາບອີກ, ເພື່ອວ່າສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຈະໄດ້ບໍ່ເກີດແກ່ທ່ານ.”
\v 15 ຊາຍຜູ້ນັ້ນຈາກທີ່ນັ້ນໄປແລະໄປລາຍງານແກ່ພວກຢິວວ່າ ຜູ້ທີ່ຮັກສາຕົວເຂົາຄືພຣະ­ເຢຊູ.
\s5
\v 16 ດ້ວຍເຫດນີ້ ພວກຢິວຈຶ່ງຂົ່ມ­ເຫັງພຣະ­ເຢຊູ, ເພາະວ່າພຣະອົງຊົງເຮັດການນີ້ໃນວັນສະ­ບາ­ໂຕ.
\v 17 ພຣະເຢຊູຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ໃນຂະນະນີ້ ພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາກຳລັງ­ເຮັດພາຣະກິດຢູ່, ແລະເຮົາເອງກໍເຮັດຢູ່ເຫມືອນກັນ.”
\v 18 ເຫດສັນ­ນັ້ນ, ພວກຢິວຈິ່ງຫາທາງທີ່ຈະຂ້າພຣະ­ອົງ ເພາະນອກຈາກພຣະ­ອົງຈະທຳລາຍກົດວັນສະ­ບາ­ໂຕແລ້ວ, ພຣະອົງຍັງເອີ້ນພຣະເຈົ້າວ່າເປັນພຣະບິດາຂອງຕົນເອງ, ຊຶ່ງເປັນການເຮັດຕົນສະ­ເໝີພຣະ­ເຈົ້າ.
\s5
\v 19 ພຣະ­ເຢຊູຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ, ພຣະ­ບຸດຈະບໍ່­ເຮັດສິ່ງໃດດ້ວຍຕົນເອງ ນອກ­ຈາກສິ່ງທີ່ໄດ້ເຫັນພຣະ­ບິ­ດາ­ເຮັດ, ບໍ່ວ່າພຣະ­ບິ­ດາກຳລັງເຮັດສິ່ງໃດ, ພຣະບຸດກໍເຮັດສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນດ້ວຍ.
\v 20 ເພາະ­ວ່າພຣະບິດາຊົງຮັກພຣະ­ບຸດແລະສຳ­ແດງທຸກສິ່ງທີ່ພຣະ­ອົງເຮັດໃຫ້ພຣະ­ບຸດເຫັນ, ແລະພຣະບິດາຈະຊົງສຳ­ແດງສິ່ງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່ານີ້ແກ່ພຣະບຸດ ເພື່ອທີ່ທ່ານທັງ­ຫລາຍຈະໄດ້ອັດ­ສະ­ຈັນໃຈ.
\s5
\v 21 ເພາະພຣະ­ບິ­ດາຊົງບັນ­ດານໃຫ້ຄົນຕາຍເປັນຄືນແລະໃຫ້ຊີວິດແກ່ພວກເຂົາສັນ­ໃດ, ພຣະ­ບຸດກໍໃຫ້ຊີວິດແກ່ຜູ້ທີ່ພຣະອົງປາຖນາສັນ­ນັ້ນ.
\v 22 ດ້ວຍ­ວ່າພຣະ­ບິ­ດາບໍ່ໄດ້ພິ­ພາກ­ສາຜູ້ໃດ, ແຕ່ໄດ້ມອບການພິ­ພາກ­ສາທັງໝົດນັ້ນໄວ້ແກ່ພຣະ­ບຸດ,
\v 23 ເພື່ອທຸກຄົນຈະໄດ້ໃຫ້ກຽດແດ່ພຣະ­ບຸດນັ້ນ ເໝືອນຢ່າງທີ່ພວກເຂົາໃຫ້ກຽດພຣະ­ບິ­ດາ. ແຕ່ຜູ້ໃດບໍ່ຖວາຍກຽດແດ່ພຣະ­ບຸດ ກໍບໍ່ຖວາຍກຽດພຣະ­ບິ­ດາຜູ້ສົ່ງພຣະ­ບຸດມາດ້ວຍ.
\s5
\v 24 ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ, ຜູ້ໃດທີ່ຍິນຄຳຂອງເຮົາແລະເຊື່ອທ່ານຜູ້ນັ້ນທີ່ສົ່ງເຮົາມາມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ ແລະບໍ່ເຂົ້າໃນການລົງໂທດ, ແຕ່ໄດ້ຜ່ານພົ້ນຈາກຄວາມຕາຍໄປສູ່ຊີ­ວິດແລ້ວ.
\s5
\v 25 ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ, ເວ­ລານັ້ນໃກ້ຈະເຖິງ ແລະບັດນີ້ກໍມາເຖິງແລ້ວ ເມື່ອຄົນຕາຍໄດ້ຍິນສຽງແຫ່ງພຣະ­ບຸດຂອງພຣະ­ເຈົ້າ ແລະຄົນເຫລົ່ານັ້ນທີ່ໄດ້ຍິນຈະມີຊີວິດ.
\s5
\v 26 ເພາະ­ວ່າໃນພຣະ­ບິ­ດານັ້ນຊົງມີຊີວິດໃນພຣະ­ຊົນພຣະ­ອົງຢ່າງໃດ, ພຣະ­ອົງໄດ້ປຣະ­ທານຊີວິດນັ້ນແກ່ພຣະ­ບຸດ ເພື່ອໃຫ້ຊີວິດນັ້ນຢູ່ໃນພຣະບຸດຢ່າງນັ້ນ,
\v 27 ແລະພຣະບິດາໄດ້ໃຫ້ສິດອຳນາດແກ່ພຣະບຸດເພື່ອເຮັດການພິ­ພາກ­ສານັ້ນ ເພາະພຣະ­ອົງຊົງເປັນບຸດມະ­ນຸດ.
\s5
\v 28 ຢ່າປະ­ຫລາດໃຈໃນເລື່ອງນີ້, ເພາະເວ­ລານັ້ນຈະມາເຖິງ ເມື່ອທຸກຄົນທີ່­ຢູ່ໃນຂຸມຝັງສົບຈະໄດ້ຍິນ­ສຽງຂອງພຣະ­ອົງ,
\v 29 ແລະຈະອອກມາ: ສຳລັບຄົນເຫລົ່ານັ້ນທີ່ໄດ້ເຮັດການດີກໍຈະໄດ້ຟື້ນຄືນສູ່ຊີ­ວິດ, ແຕ່ຄົນທີ່ໄດ້ເຮັດຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຈະຄືນສູ່ການພິພາກ­ສາລົງໂທດ.
\s5
\v 30 ເຮົາບໍ່ໄດ້ເຮັດດ້ວຍຕົວເຮົາເອງ. ເຮົາໄດ້ຍິນຢ່າງ­ໃດ, ເຮົາພິພາກ­ສາຕາມນັ້ນ ແລະການພິ­ພາກ­ສາຂອງເຮົາກໍຊອບທັມ ເພາະວ່າເຮົາບໍ່ໄດ້ເຮັດຕາມນ້ຳ­ໃຈຂອງເຮົາ ແຕ່ເຮົາເຮັດຕາມນ້ຳພຣະ­ທັຍຂອງຜູ້ຊົງໃຊ້ເຮົາມາ.
\v 31 ຫາກເຮົາເປັນພະ­ຍານໃຫ້ຕົວເຮົາເອງ, ຄຳພະ­ຍານຂອງເຮົານັ້ນກໍບໍ່ຈິງ.
\v 32 ຈະມີອີກຜູ້ໜຶ່ງທີ່ມາເພື່ອເປັນພະ­ຍານແກ່ເຮົາ, ແລະເຮົາຮູ້ວ່າຄຳພະ­ຍານທີ່ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າເຖິງເຮົາກໍເປັນ­ຄວາມຈິງ.
\s5
\v 33 ພວກທ່ານໄດ້ສົ່ງຄົນໄປຫາໂຢ­ຮັນ, ແລະເພິ່ນໄດ້ຢືນຢັນຄວາມຈິງນີ້ແລ້ວ.
\v 34 ແຕ່ຄຳພະຍານທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບນັ້ນບໍ່ໄດ້ມາຈາກມະນຸດ, ເຮົາກ່າວຢ່າງນີ້ເພື່ອທີ່ທ່ານຈະໄດ້ລອດ.
\v 35 ໂຢຮັນເປັນໂຄມທີ່ໄຕ້ໄວ້ແລະສ່ອງສະ­ຫວ່າງຢູ່, ແລະທ່ານເອງກໍໄດ້ຊື່ນຊົມຍິນດີໃນຄວາມສະ­ຫວ່າງນັ້ນຊົ່ວຂະ­ນະຫນຶ່ງ.
\s5
\v 36 ແຕ່ຄຳພະ­ຍານທີ່ເຮົາມີນັ້ນກໍຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າຄຳພະ­ຍານຂອງໂຢ­ຮັນ, ເພາະ­ການງານທີ່ພຣະ­ບິ­ດາໄດ້ມອບຫມາຍໃຫ້ເຮົາເຮັດໃຫ້ສຳ­ເລັດທຸກຢ່າງ, ທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດກໍໄດ້ເປັນພະຍານເຖິງເຮົາ, ແລະເປັນພະ­ຍານວ່າພຣະ­ບິ­ດາໄດ້ສົ່ງເຮົາມາ.
\v 37 ພຣະບິດາຜູ້ສົ່ງເຮົາມາໄດ້ເປັນພະ­ຍານໃຫ້ແກ່ເຮົາ, ພວກທ່ານເອງບໍ່ໄດ້ຍິນສຽງຫລືເຫັນພຣະອົງເລີຍ.
\v 38 ພວກທ່ານບໍ່ມີຄຳຂອງພຣະ­ອົງຢູ່ໃນຕົວຂອງພວກທ່ານ, ເພາະ­ພວກທ່ານບໍ່ໄດ້ເຊື່ອໃນທ່ານຜູ້ນັ້ນທີ່ຖືກສົ່ງມາ.
\s5
\v 39 ທ່ານຄົ້ນຫາໃນຂໍ້ພຣະ­ທັມຄຳພີ ເພາະທ່ານຄຶດວ່າໃນຂໍ້ພຣະ­ທັມຄຳພີນັ້ນມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ, ແລະຂໍ້ພຣະຄັມພີນີ້ກໍໄດ້ເປັນພະ­ຍານໃຫ້ແກ່ເຮົາ.
\v 40 ແລະທ່ານກໍບໍ່ຢາກມາຫາເຮົາເພື່ອທ່ານຈະໄດ້ມີຊີ­ວິດ.
\s5
\v 41 ເຮົາບໍ່ໄດ້ຮັບການສັນຣະເສີນຈາກມະ­ນຸດ.
\v 42 ແຕ່ເຮົາຮູ້ວ່າທ່ານບໍ່ມີຄວາມຮັກຂອງພຣະ­ເຈົ້າໃນຕົວທ່ານເອງ.
\s5
\v 43 ເຮົາໄດ້ມາໃນພຣະ­ນາມພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາ, ແຕ່ພວກທ່ານກໍບໍ່ໄດ້ຮັບເຮົາ. ຫາກມີອີກຄົນມາໃນນາມຂອງພວກເຂົາເອງ, ທ່ານຈະຮັບຜູ້ນັ້ນໄວ້.
\v 44 ທ່ານຈະເຊື່ອໄດ້ຢ່າງໃດ, ເພາະພວກທ່ານສັນຣະເສີນກັນເອງ, ແຕ່ບໍ່ໄດ້ສະ­ແຫວງ­ຫາການສັນຣະເສີນ ທີ່ມາຈາກພຣະ­­ເຈົ້າແຕ່ພຽງອົງດຽວ?
\s5
\v 45 ຢ່າຫາວ່າເຮົາໄດ້ກ່າວໂທດພວກທ່ານຕໍ່ພຣະ­ບິ­ດາ. ຄົນທີ່ກ່າວໂທດພວກທ່ານຄືໂມ­ເຊ, ຄົນທີ່ທ່ານມອບຄວາມຫວັງໄວ້ກັບເຂົາ.
\v 46 ຫາກທ່ານເຊື່ອໂມ­ເຊ, ພວກທ່ານກໍຈະເຊື່ອເຮົາດ້ວຍ, ເພາະໂມ­ເຊໄດ້ຂຽນກ່ຽວກັບເຮົາ.
\v 47 ຫາກທ່ານບໍ່ເຊື່ອສິ່ງທີ່ໂມ­ເຊຂຽນໄວ້, ແລ້ວພວກທ່ານຈະເຊື່ອຖ້ອຍຄຳຂອງເຮົາໄດ້ຢ່າງໃດ?”
\s5
\c 6
\cl ບົດທີ 6
\p
\v 1 ຫລັງຈາກນັ້ນສິ່ງເຫລົ່ານີ້, ພຣະ­ເຢຊູໄດ້ສະ­ເດັດຂ້ວາມໄປອີກຟາກຂອງທະ­ເລ­ສາບຄາ­ລີ­ເລ ຫລືທີ່ເອີ້ນອີກຊື່ໜຶ່ງວ່າທະ­ເລສາບຕີ­ເບ­ເຣັຽ.
\v 2 ມີຝູງປະ­ຊາ­ຊົນເປັນຈຳ­ນວນຫລວງ­ຫລາຍຕິດຕາມພຣະ­ອົງ, ເພາະເຂົາໄດ້ເຫັນໝາຍສຳ­ຄັນທີ່ພຣະ­ອົງຊົງເຮັດໃຫ້ແກ່ຄົນເຈັບປ່ວຍເຫລົ່ານັ້ນ.
\v 3 ພຣະ­ເຢຊູໄດ້ສະ­ເດັດຂຶ້ນໄປຍັງພູແລະນັ່ງລົງກັບພວກສາ­ວົກຂອງພຣະ­ອົງ.
\s5
\v 4 (ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນເປັນເທ­ສະ­ການປັດ­ສະ­ຄາ, ແລະເທສະການຂອງຄົນຢິວແລ້ວ).
\v 5 ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູຊົງເງີຍຫນ້າຂຶ້ນເບິ່ງເຫັນຄົນເປັນຈຳ­ນວນຫລວງ­ຫລາຍກຳລັງມາຫາພຣະ­ອົງ, ພຣະ­ອົງຊົງກ່າວກັບຟີ­ລິບວ່າ, “ເຮົາຈະຊື້ອາ­ຫານທີ່ໃດໃຫ້ຄົນເຫລົ່ານີ້ກິນ?”
\v 6 (ພຣະ­ອົງກ່າວຢ່າງນີ້ເພື່ອລອງໃຈຟີ­ລິບ, ແຕ່ພຣະ­ອົງຊົງຮູ້ຢູ່ແລ້ວວ່າພຣະອົງຈະເຮັດອັນໃດ).
\s5
\v 7 ຟີ­ລິບຕອບພຣະ­ອົງວ່າ, “ສອງຮ້ອຍເດ­ນາ­ຣິ­ອົນກໍບໍ່ພໍຊື້ອາຫານໃພວກເຂົາກິນແມ້ນແຕ່ຜູ້ລະເລັກລະຫນ້ອຍ.”
\v 8 ສາວົກຄົນຫນຶ່ງຊື່ອັນ­ເດ­ອາ ນ້ອງຊາຍຂອງຊິໂມນເປ­ໂຕ, ໄດ້ທູນພຣະ­ອົງວ່າ,
\v 9 “ມີເດັກ­ນ້ອຍຄົນຫນຶ່ງມີເຂົ້າ­ຈີ່ເຮັດດ້ວຍເຂົ້າຝ້າງຫ້າກ້ອນກັບປາສອງໂຕ, ແຕ່ຈະພໍກັບຄົນຫລວງ­ຫລາຍປານນີ້­ໄດ້ຢ່າງ­ໃດ?”
\s5
\v 10 ພຣະ­ເຢຊູສັ່ງວ່າ, “ໃຫ້ຄົນເຫລົ່ານັ້ນນັ່ງລົງ” (ທີ່ນັ້ນມີຫຍ້າຫລາຍ) ພວກຜູ້ຊາຍຈຶ່ງນັ່ງລົງ, ມີປະ­ມານຫ້າພັນຄົນ.
\v 11 ແລ້ວພຣະ­ເຢຊູກໍຈັບເຂົ້າ­ຈີ່ແລະເມື່ອໂມ­ທະ­ນາຂອບພຣະ­ຄຸນແລ້ວກໍແຈກແກ່ພວກຄົນທີ່ນັ່ງຢູ່ນັ້ນ ແລະກໍເຮັດຢ່າງດຽວກັນກັບປາດ້ວຍ, ແຈກໃຫ້ພວກເຂົາຫລາຍຕາມທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການ.
\v 12 ເມື່ອຄົນໄດ້ຮັບປະທານຈົນອີ່ມ ພຣະອົງບອກພວກສາ­ວົກຂອງພຣະອົງວ່າ, “ຈົ່ງເກັບເອົາເສດຕ່ອນເຂົ້າຈີ່ທີ່ເຫລືອ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ອັນໃດເສັຽເລີຍ.”
\s5
\v 13 ພວກເຂົາຈິ່ງໄດ້ຮວບຮວມເສດເຂົ້າຈີ່ແລະລວມໄດ້ສິບສອງບຸງເຕັມຈາກເຂົ້າ­ຈີ່ເຂົ້າຝ້າງຫ້າກ້ອນ ຊຶ່ງເປັນຕ່ອນເສດເຫລືອທີ່ທຸກຄົນໄດ້ກິນແລ້ວ.
\v 14 ຫລັງຈາກນັ້ນ ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ເຫັນຫມາຍສຳ­ຄັນທີ່ພຣະ­ອົງໄດ້ເຮັດ, ພວກເຂົາເວົ້າວ່າ, “ແທ້ຈິງແລ້ວ, ນີ້ຄືຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທັມທີ່ຈະມາໃນໂລກນີ້.”
\v 15 ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູຊາບວ່າ ພວກເຂົາກຳລັງຈະມາຫາແລະເພື່ອບັງຄັບໃຫ້ພຣະ­ອົງເປັນກະສັດຂອງພວກເຂົາ, ພຣະ­ອົງຈຶ່ງແຍກຕົວອອກໄປຍັງພູເຂົາແຕ່ພຽງຜູ້ດຽວ.
\s5
\v 16 ເມື່ອເຖິງເວລາແລງ, ພວກສາ­ວົກຂອງພຣະອົງໄດ້ລົງໄປທີ່ທະເລ.
\v 17 ພວກເຂົາຂື້ນເຮືອໄປ ເພື່ອຂ້ວາມຟາກໄປຍັງເມືອງກາເປນາ­ອູມ. ຕອນນັ້ນກໍມືດຫລາຍແລ້ວ, ແລະພຣະເຢຊູກໍຍັງບໍ່ໄດ້ມາຫາພວກເຂົາ.
\v 18 ແລ້ວລົມກໍເລີ້ມພັດແຮງ, ແລະທະເລກໍມີຄື້ນແຮງຂຶ້ນ.
\s5
\v 19 ເມື່ອພວກເຂົາກຳລັງພາຍເຮືອໄປໄດ້ປະ­ມານຫ້າກິໂລ, ພວກເຂົາເຫັນພຣະ­ເຢຊູກຳລັງຍ່າງມາເທິງທະເລແລະມາໃກ້ເຮືອຫລາຍຂຶ້ນ, ແລະພວກເຂົາກໍເລີ້ມຢ້ານ.
\v 20 ແຕ່ພຣະອົງກ່າວບອກກັບເຂົາວ່າ, “ແມ່ນເຮົາເອງ! ຢ່າຢ້ານເລີຍ.”
\v 21 ແລ້ວພວກເຂົາກໍຍິນດີຮັບພຣະ­ອົງຂຶ້ນເທິງເຮືອ, ແລະທັນ­ໃດນັ້ນເຮືອຂອງພວກເຂົາກໍມາເຖິງເມືອງທີ່ພວກເຂົາກຳລັງຈະໄປ.
\s5
\v 22 ວັນຕໍ່ມາ, ປະ­ຊາ­ຊົນທີ່ໄດ້ຢືນຄອຍຖ້າຢູ່ຟາກຂອງອີກທະເລເຫັນວ່າບໍ່ມີເຮືອລຳອື່ນ, ນອກຈາກລຳທີ່ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ແຕ່ພຣະເຢຊູບໍ່ໄດ້ສະ­ເດັດລົງເຮືອລຳນັ້ນໄປກັບພວກສາ­ວົກ ມີແຕ່ພວກສາ­ວົກຂອງພຣະ­ອົງໄປເທົ່ານັ້ນ.
\v 23 ແຕ່ກໍມີເຮືອລຳອື່ນຈາກເມືອງຕີເບ­ເຣັຽມາຈອດໃກ້ບ່ອນທີ່ເຂົາໄດ້ກິນເຂົ້າ­ຈີ່ ຫລັງຈາກທີ່ອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າໄດ້ຊົງຂອບພຣະ­ຄຸນ.
\s5
\v 24 ເມື່ອຝູງປະ­ຊາ­ຊົນເຫັນວ່າພຣະ­ເຢຊູແລະພວກສາວົກຂອງພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ພວກເຂົາຈຶ່ງຂຶ້ນເຮືອແລະໄປຍັງເມືອງ ກາເປນາ­ອູມ ເພື່ອຊອກຫາພຣະ­ເຢຊູ.
\v 25 ເມື່ອພວກເຂົາພົບພຣະອົງອີກຟາກຂອງທະ­ເລສາບ, ພວກເຂົາທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ຣັບບີ, ທ່ານມາທີ່ນີ້ເມື່ອໃດ?”
\s5
\v 26 ພຣະ­ເຢຊູຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ, ທ່ານຊອກຫາເຮົາ ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນພວກທ່ານໄດ້ເຫັນຫມາຍສຳຄັນ ແຕ່ເພາະພວກທ່ານໄດ້ກິນເຂົ້າ­ຈີ່ຈົນອີ່ມ.
\v 27 ຢ່າເຮັດວຽກເພື່ອອາຫານທີ່ເສື່ອມສູນໄດ້, ແຕ່ຈົ່ງເຮັດວຽກເພື່ອທີ່ຈະໄດ້ອາຫານ ທີ່ຕັ້ງຫມັ້ນຈົນເຖິງຊີວິດນິຣັນດອນ ທີ່ບຸດມະ­ນຸດຈະໃຫ້ແກ່ທ່ານ, ເພາະວ່າພຣະ­ເຈົ້າພຣະ­ບິ­ດາ ໄດ້ປຣະ­ທັບຕາຫມາຍພຣະບຸດແລ້ວ.”
\s5
\v 28 ພວກເຂົາຈຶ່ງທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ພວກຂ້າ­ນ້ອຍຈະຕ້ອງເຮັດປະ­ການໃດ ຈຶ່ງຈະໄດ້ເຮັດວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າ?”
\v 29 ພຣະອົງຕອບແກ່ພວກເຂົາວ່າ, “ງານຂອງພຣະ­ເຈົ້າຄື: ການທີ່ທ່ານເຊື່ອວາງ­ໃຈໃນຜູ້ນັ້ນທີ່ພຣະ­ອົງໄດ້ສົ່ງມາ.”
\s5
\v 30 ພວກເຂົາຈຶ່ງຖາມພຣະ­ອົງວ່າ, “ແລ້ວພຣະອົງຈະເຮັດໝາຍສຳ­ຄັນອັນໃດ ເພື່ອພວກຂ້າ­ນ້ອຍຈະໄດ້ເຫັນແລະເຊື່ອໃນພຣະອົງ? ທ່ານຈະເຮັດສິ່ງໃດແດ່?
\v 31 ບັນ­ພະ­ບຸ­ຣຸດຂອງພວກຂ້າ­ນ້ອຍໄດ້ກິນມາ­ນາໃນປ່າ ດັ່ງຄຳທີ່ຂຽນໄວ້ວ່າ, ‘ທ່ານໄດ້ໃຫ້ພວກເຂົາກິນອາຫານຈາກສະ­ຫວັນ.’”
\s5
\v 32 ແລ້ວພຣະ­ເຢຊູຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ, ບໍ່ແມ່ນໂມ­ເຊທີ່ໃຫ້ອາ­ຫານນັ້ນຈາກສະ­ຫວັນ, ແຕ່ເປັນພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາທີ່ໃຫ້ອາ­ຫານທີ່ແທ້ຈິງຈາກສະ­ຫວັນແກ່ພວກທ່ານ.
\v 33 ເພາະ­ວ່າອາ­ຫານຂອງພຣະ­ເຈົ້ານັ້ນ ຄືຜູ້ທີ່ລົງມາຈາກສະ­ຫວັນແລະໃຫ້ຊີ­ວິດແກ່ໂລກນີ້.”
\v 34 ເຂົາເວົ້າກັບພຣະ­ອົງວ່າ, “ນາຍເຈົ້າເອີຍ, ໄດ້ໂຜດໃຫ້ອາ­ຫານນີ້ແກ່ພວກຂ້າຕະລອດໄປ.”
\s5
\v 35 ພຣະ­ເຢຊູບອກພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາເປັນອາຫານທິບແຫ່ງຊີ­ວິດ, ຜູ້ທີ່ມາຫາເຮົາຈະບໍ່ຫິວ ແລະຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃນເຮົາຈະບໍ່ກະຫາຍນ້ຳອີກເລີຍ.
\v 36 ແຕ່ເຮົາບອກທ່ານວ່າ, ທ່ານໄດ້ເຫັນເຮົາແລ້ວ­ ແລະທ່ານບໍ່ເຊື່ອເຮົາ.
\v 37 ທຸກຄົນທີ່ພຣະ­ບິ­ດາໄດ້ມອບໃຫ້ກັບເຮົາຈະມາຫາເຮົາ ແລະຜູ້ທີ່ມາຫາເຮົາ, ເຮົາຈະບໍ່ໂຍນເຂົາຖິ້ມອອກໄປ.
\s5
\v 38 ເພາະ­ເຮົາໄດ້ລົງມາຈາກສະ­ຫວັນ ບໍ່ໄດ້ມາເຮັດຕາມ­ຄວາມປະສົງຂອງເຮົາເອງ, ແຕ່ເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງຜູ້ຊົງໃຊ້ເຮົາມາ.
\v 39 ແລະນີ້ຄືພຣະປະສົງຂອງຜູ້ຊົງໃຊ້ເຮົາມາ ເພື່ອຈະບໍ່ໃຫ້ຄົນທັງປວງທີ່ມອບໄວ້ກັບເຮົາສູນ­ຫາຍແມ້ແຕ່ຄົນດຽວ ແລ້ວພວກເຂົາຈະເປັນຄືນມາໃນວັນສຸດທ້າຍ.
\v 40 ແລະນີ້ຄືພຣະປະສົງຂອງພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາ, ແລະທຸກຄົນທີ່ເຫັນພຣະ­ບຸດ ແລະເຊື່ອໃນພຣະ­ບຸດນັ້ນ ຈະໄດ້ມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ ແລະເຮົາຈະໃຫ້ຜູ້ນັ້ນເປັນຄືນມາໃນວັນສຸດທ້າຍ.”
\s5
\v 41 ແລ້ວພວກຄົນຢິວກໍເລີ່ມຈົ່ມພຣະ­ອົງທີ່ພຣະອົງໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ເຮົາເປັນອາ­ຫານທິບທີ່ໄດ້ລົງມາຈາກສະ­ຫວັນ.”
\v 42 ພວກເຂົາກ່າວວ່າ, “ນີ້ບໍ່ແມ່ນເຢຊູ ລູກຂອງໂຢ­ເຊັບຫລື, ພໍ່ແມ່ຂອງລາວເຮົາກໍຮູ້­ຈັກ? ເຫດ­ໃດຄົນນີ້ຈຶ່ງເວົ້າວ່າ 'ເຮົາໄດ້ລົງມາຈາກສະຫວັນ'?"
\s5
\v 43 ພຣະ­ເຢຊູຊົງຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ເຊົາຈົ່ມຖ່າມກາງພວກທ່ານເທາະ.
\v 44 ບໍ່ມີຜູ້ໃດມາຫາເຮົາໄດ້, ຫາກພຣະບິ­ດາຜູ້ຊົງໃຊ້ເຮົາມາບໍ່ໄດ້ນຳຄົນນັ້ນມາ ແລະເຮົາຈະໃຫ້ຜູ້ນັ້ນເປັນຄືນມາໃນວັນສຸດທ້າຍ.
\v 45 ມີຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທັມຂຽນໄວ້ວ່າ ‘ພຣະເຈົ້າຈະສັ່ງສອນພວກເຂົາທຸກຄົນ’ ທຸກຄົນທີ່ໄດ້ຍິນແລະຮຽນຈາກພຣະເຈົ້າກໍມາເຖິງເຮົາ.
\s5
\v 46 ບໍ່ມີຜູ້ໃຜໄດ້ເຫັນພຣະ­ບິ­ດາ ນອກ­ຈາກຜູ້ທີ່ມາຈາກພຣະເຈົ້າ ຄືຜູ້ນັ້ນແຫລະທີ່ເຄີຍເຫັນພຣະ­ບິ­ດາ.
\v 47 ເຮົາບອກຄວາມຈິງກັບທ່ານວ່າ, ຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃນເຮົາກໍມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ.
\s5
\v 48 ເຮົາເປັນອາ­ຫານທິບແຫ່ງຊີ­ວິດ.
\v 49 ບັນ­ພະ­ບຸ­ຣຸດຂອງທ່ານໄດ້ກິນມາ­ນາໃນປ່າ ແລະພວກເຂົາກໍຕາຍ.
\s5
\v 50 ນີ້ຄືອາ­ຫານທີ່ລົງມາຈາກສະ­ຫວັນ ເພື່ອຜູ້ນັ້ນທີ່ໄດ້ກິນແລ້ວຈະບໍ່ຕາຍ.
\v 51 ເຮົາເປັນອາ­ຫານແຫ່ງຊີ­ວິດທີ່ລົງມາຈາກສະຫວັນ, ຫາກໃຜໄດ້ກິນອາ­ຫານນີ້, ຜູ້ນັ້ນຈະຢູ່ຕະລອດໄປເປັນນິດ. ອາ­ຫານທີ່ເຮົາໃຫ້ແກ່ທ່ານນັ້ນຄືເນື້ອໜັງຂອງເຮົາເພື່ອຊີ­ວິດຂອງໂລກນີ້.”
\s5
\v 52 ຄົນຢິວທ່າມກາງພວກເຈົາກໍເລີ່ມໃຈຮ້າຍແລະໂຕ້ຖຽງວ່າ, “ຊາຍຄົນນີ້ຈະເອົາເນື້ອໜັງຂອງຕົນໃຫ້ເຮົາກິນໄດ້ຢ່າງ­ໃດ?”
\v 53 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວແກ່່ພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາບອກຄວາມຈິງກັບທ່ານວ່າ, ນອກເສັຽຈາກທ່ານຈະກິນເນື້ອໜັງຂອງບຸດມະນຸດແລະດື່ມຈາກເລືອດຂອງພຣະອົງ, ທ່ານຈະບໍ່ມີຊີ­ວິດໃນຕົວທ່ານເລີຍ.
\s5
\v 54 ຜູ້ທີ່ກິນເນື້ອໜັງຂອງເຮົາແລະດື່ມເລືອດຂອງເຮົາ ຈະມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ, ແລະເຮົາຈະໃຫ້ເຂົາເປັນຄືນມາໃນວັນສຸດທ້າຍ.
\v 55 ເພາະ­ເນື້ອໜັງຂອງເຮົາຄືອາຫານທີ່ແທ້ຈິງ, ແລະເລືອດຂອງເຮົາກໍເປັນຂອງດື່ມທີ່ແທ້ຈິງ.
\v 56 ຜູ້ທີ່ກິນເນື້ອໜັງຂອງເຮົາແລະດື່ມເລືອດຂອງເຮົາ ກໍຈະຍັງຄົງໃນເຮົາແລະເຮົາຢູ່ໃນຜູ້ນັ້ນ.
\s5
\v 57 ພຣະ­ບິ­ດາຜູ້ຊົງພຣະ­ຊົນຢູ່ໄດ້ໃຊ້ເຮົາມາ ແລະເຮົາມີຊີ­ວິດຢູ່ເພາະພຣະ­ບິ­ດາສັນ­ໃດ, ຜູ້ນັ້ນທີ່ກິນເຮົາ ຜູ້ນັ້ນຈະມີຊີ­ວິດຢູ່ໃນເຮົາສັນນັ້ນດ້ວຍ.
\v 58 ນີ້ເປັນອາ­ຫານຊຶ່ງລົງມາຈາກສະ­ຫວັນ, ບໍ່ເໝືອນກັບອາ­ຫານທີ່ພວກບັນ­ພະ­ບຸ­ຣຸດຂອງທ່ານທັງ­ຫລາຍໄດ້ກິນແລ້ວຕາຍໄປ ຜູ້ທີ່ກິນອາ­ຫານນີ້ຈະມີຊີ­ວິດສືບໄປ.
\v 59 ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວຂໍ້­ຄວາມເຫລົ່ານີ້ໃນໂຮງທັມມະເທ­ສະ­ໜາ ໃນຂະນະທີ່ພຣະ­ອົງຊົງສັ່ງ­ສອນຢູ່ເມືອງກາ­ເປ­ນາ­ອູມ.
\s5
\v 60 ເມື່ອພວກສາ­ວົກຂອງພຣະ­ອົງຫລາຍຄົນໄດ້ຍິນດັ່ງ­ນັ້ນຈຶ່ງຖາມວ່າ, “ຄຳສອນນີ້ຍາກເຫລືອເກີນ ໃຜຈະຮັບຟັງໄດ້?”
\v 61 ພຣະອົງຈຶ່ງກ່າວແກ່ພວກເຂົາວ່າ, “ເລື່ອງນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກທ່ານສະ­ດຸດໃຈຫລື?
\s5
\v 62 ແລ້ວຖ້າຫາກທ່ານໄດ້ເຫັນບຸດມະ­ນຸດສະເດັດຂຶ້ນເມືອໄປຍັງບ່ອນທີ່ທ່ານຢູ່ແຕ່ກ່ອນໜ້ານີ້ລະ?
\v 63 ຄືພຣະວິນ­ຍານທີ່ໃຫ້ຊີວິດ; ເນື້ອກາຍນັ້ນບໍ່ມີປະ­ໂຫຍດອັນໃດ. ຄຳທີ່ເຮົາໄດ້ກ່າວແກ່ທ່ານນັ້ນຄືພຣະ­ວິນຍານ ແລະຄຳເຫລົ່ານັ້ນເປັນຊີ­ວິດ.
\s5
\v 64 ຍັງມີບາງຄົນໃນພວກເຈົ້າທີ່ບໍ່ເຊື່ອ.” ເພາະພຣະເຢຊູຊົງຮູ້ແຕ່ເດີມແລ້ວວ່າໃຜຜູ້ໃດທີ່ບໍ່ເຊື່ອ ແລະຄົນໃດທີ່ຈະທໍ­ຣະຍົດຕໍ່ພຣະອົງດ້ວຍ.
\v 65 ພຣະ­ອົງກ່າວວ່າ, “ເປັນເພາະເຫດນີ້, ເຮົາຈຶ່ງບອກທ່ານວ່າບໍ່ມີຜູ້ໃດຈະມາຫາເຮົາໄດ້ ນອກ­ຈາກພຣະ­ບິ­ດາຈະປຣະທານຜູ້ນັ້ນມາ.”
\s5
\v 66 ດ້ວຍເຫດນີ້, ມີລູກ­ສິດຫລາຍຄົນໄດ້ລະຖິ້ມພຣະ­ອົງແລະບໍ່ຕິດ­ຕາມພຣະ­ອົງອີກ.
\v 67 ພຣະ­ເຢຊູຈຶ່ງກ່າວກັບສາວົກສິບສອງຄົນວ່າ, “ພວກທ່ານບໍ່ຄິດຢາກຖອຍຈາກເຮົາໄປດ້ວຍຫລື?”
\v 68 ຊີ­ໂມນເປໂຕຕອບພຣະ­ອົງວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ມີໃຜທີ່ພວກຂ້າ­ນ້ອຍຄວນຈະຕິດຕາມອີກຫລື? ພຣະອົງຊົງມີຖ້ອຍຄຳແຫ່ງຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ.
\v 69 ແລະພວກຂ້າ­ນ້ອຍໄດ້ເຊື່ອແລະມາຮູ້ວ່າພຣະອົງຊົງເປັນອົງບໍ­ຣິ­ສຸດຂອງພຣະ­ເຈົ້າແຕ່ພຽງຜູ້ດຽວ.”
\s5
\v 70 ພຣະ­ເຢຊູຊົງຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາໄດ້ເລືອກພວກທ່ານທັງສິບສອງຄົນໄວ້ບໍ່ແມ່ນຫລື, ແຕ່ໜຶ່ງໃນພວກທ່ານນັ້ນຄືມານຮ້າຍ?”
\v 71 ທີ່ພຣະ­ອົງກ່າວໝາຍເຖິງຢູ­ດາລູກຊາຍຂອງຊີໂມນອິ­ສະ­ກາ­ຣີ­ອົດ, ເພາະເຂົາຄືຄົນທີ່ເປັນໜຶ່ງໃນສິບສອງຄົນ ທີ່ຈະທໍ­ຣະຍົດຕໍ່ພຣະ­ເຢຊູ.
\s5
\c 7
\cl ບົດທີ 7
\p
\v 1 ຫລັງຈາກເຫດການເຫລົ່ານີ້ ພຣະ­ເຢຊູໄດ້ສະ­ເດັດໄປຍັງບ່ອນຕ່າງໆໃນແຂວງຄາ­ລີ­ເລ, ເພາະພຣະອົງບໍ່ປະ­ສົງຈະໄປຍັງແຂວງຢູດາຍ, ເພາະພວກຢິວຫາໂອ­ກາດທີ່ຈະຂ້າພຣະ­ອົງ.
\v 2 ເທສະການຕັ້ງທັບອາສັຍຂອງຊາດຢິວແລ້ວກໍໃກ້ຈະເຖິງ.
\s5
\v 3 ພວກນ້ອງຊາຍຂອງພຣະ­ອົງບອກກັບພຣະ­ອົງວ່າ, “ທ່ານຈົ່ງອອກຈາກທີ່ນີ້ແລະໄປຍັງແຂວງຢູ­ດາຍ ເພື່ອທີ່ພວກສາວົກຂອງທ່ານຈະໄດ້ເຫັນກິ­ຈະ­ການທີ່ທ່ານເຮັດ.
\v 4 ບໍ່­ຫ່ອນມີຜູ້ໃດເຮັດອັນໃດໃນທີ່ລັບຫາກຕົວຂອງເຂົາຢາກເປັນທີ່ປະ­ກົດ, ຫາກທ່ານເຮັດການເຫລົ່ານີ້ ຈົ່ງສະ­ແດງຕົວທ່ານຕໍ່ໂລກນີ້.”
\s5
\v 5 ແມ້ແຕ່ພວກນ້ອງຊາຍຂອງພຣະ­ອົງກໍບໍ່ເຊື່ອໃນພຣະ­ອົງ.
\v 6 ພຣະ­ເຢຊູຈິ່ງເວົ້າກັບພວກເຂົາວ່າ, “ເວ­ລາຂອງເຮົາຍັງບໍ່ເຖິງ ແຕ່ເວ­ລາຂອງພວກເຈົ້ານັ້ນພ້ອມຢູ່ສະ­ເໝີ.
\v 7 ໂລກນີ້ຈະກຽດຊັງທ່ານບໍ່ໄດ້, ແຕ່ໂລກນີ້ຊັງເຮົາ ເພາະເຮົາໄດ້ເປັນພະ­ຍານວ່າການງານຂອງໂລກນັ້ນຊົ່ວຮ້າຍ.
\s5
\v 8 ທ່ານຈົ່ງຂຶ້ນໄປງານເທ­ສະ­ການນັ້ນ ແຕ່ເຮົາຈະຍັງບໍ່ຂຶ້ນໄປງານເທ­ສະ­ການ ເພາະ­ວ່າຍັງບໍ່ເຖິງກຳ­ນົດເວ­ລາຂອງເຮົາ.”
\v 9 ເມື່ອພຣະ­ອົງຊົງກ່າວດັ່ງ­ນັ້ນແກ່ພວກເຂົາແລ້ວ ພຣະອົງກໍປະ­ທັບຢູ່ທີ່ແຂວງຄາ­ລີ­ເລ.
\s5
\v 10 ເມື່ອພວກນ້ອງຊາຍຂອງພຣະ­ອົງໄດ້ຂຶ້ນໄປຍັງງານເທສະການ, ພຣະ­ອົງກໍສະ­ເດັດໄປທີ່ງານເທສະການພາຍຫລັງຢ່າງລັບໆບໍ່ເປີດ­ເຜີຍ.
\v 11 ພວກຢິວນັ້ນກຳລັງຊອກຫາພຣະອົງແລະວ່າ, “ຄົນຜູ້ນັ້ນຢູ່ໃສ?”
\s5
\v 12 ມີຫລາຍຄົນທ່າມກາງປະ­ຊາ­ຊົນກໍຊິ່ມກັນເຖິງເລື່ອງພຣະອົງ. ລາງຄົນເວົ້າວ່າ, “ຊາຍຄົນນີ້ເປັນຄົນດີ” ຄົນອື່ນວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນ, ເພິ່ນກຳລັງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຫລົງຜິດໄປ.”
\v 13 ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ມີໃຜກ້າເວົ້າເຖິງພຣະ­ອົງຢ່າງເປີດ­ເຜີຍ ເພາະພວກເຂົາຢ້ານພວກຢິວ.
\s5
\v 14 ເມື່ອງານເທ­ສະ­ການຜ່ານ­ແລ້ວເຄິ່ງໜຶ່ງ, ພຣະ­ເຢຊູໄດ້ຂຶ້ນໄປຍັງພຣະ­ວິ­ຫານແລະເລີ້ມເທສະນາສັ່ງ­ສອນ.
\v 15 ແລ້ວພວກຢິວກໍເລີ້ມປະ­ຫລາດໃຈເວົ້າກັນວ່າ, “ເປັນຫຍັງຊາຍຄົນນີ້ມີຄວາມຮູ້ຫລວງຫລາຍ? ລາວບໍ່ເຄີຍໄດ້­ຮຽນມາກ່ອນແມ່ນບໍ?”
\v 16 ພຣະ­ເຢຊູຊົງຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ຄຳສອນນີ້ບໍ່ແມ່ນຂອງເຮົາ, ແຕ່ເປັນຂອງຜູ້ຊົງໃຊ້ເຮົາມາ.
\s5
\v 17 ຖ້າຫາກຜູ້ໃດຕ້ອງການທີ່ຈະເຮັດຕາມພຣະ­ທັຍຂອງພຣະອົງ, ຜູ້ນັ້ນຈະຮູ້ຈັກຄຳສອນນີ້, ບໍ່ວ່າຄຳສອນນັ້ນມາຈາກພຣະເຈົ້າ ຫລືມາຈາກສິ່ງທີ່ເຮົາເວົ້າໂດຍຕົວຂອງເຮົາເອງ.
\v 18 ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ເວົ້າສິ່ງທີ່ອອກມາຈາກຕົວຂອງຕົນເອງ, ຜູ້ນັ້ນກໍເວົ້າເພື່ອສະແຫວງກຽດສຳ­ລັບຕົນເອງ, ແຕ່ຜູ້ທີ່ສະ­ແຫວງກຽດໃຫ້ພຣະອົງຜູ້ຊົງໃຊ້ຕົນມາ ຜູ້ນັ້ນແຫລະຄືຄົນຈິງ, ແລະບໍ່ມີຄວາມອະ­ທັມໃນຕົວເລີຍ.
\s5
\v 19 ໂມ­ເຊບໍ່ໄດ້ໃຫ້ພຣະ­ບັນ­ຍັດແກ່ທ່ານຫລື? ແຕ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນພວກທ່ານເຮັດຕາມພຣະ­ບັນ­ຍັດນັ້ນໄດ້ເລີຍ. ພວກທ່ານຊອກຫາເພື່ອຂ້າເຮົາເຮັດຫຍັງ?”
\v 20 ປະ­ຊາ­ຊົນຕອບວ່າ, “ເຈົ້າມີຜິຮ້າຍສິງຢູ່. ແມ່ນໃຜຊອກຫາຈະຂ້າເຈົ້າ?”
\s5
\v 21 ພຣະ­ເຢຊູຊົງຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາໄດ້ເຮັດກິຈະ­ການອັນໜຶ່ງ ແລະພວກທ່ານກໍປະ­ຫລາດໃຈເພາະເຫດ­ການນັ້ນ.
\v 22 ໂມ­ເຊໄດ້ໃຫ້ພວກທ່ານເຂົ້າພິ­ທີຕັດ (ບໍ່ແມ່ນວ່າສິ່ງນັ້ນມາຈາກໂມ­ເຊ ແຕ່ມາຈາກບັນ­ພະ­ບຸ­ຣຸດ) ແລະທ່ານກໍໃຫ້ຜູ້ຊາຍຮັບພິ­ທີຕັດໃນວັນສະ­ບາ­ໂຕ.
\s5
\v 23 ຖ້າຊາຍຄົນໃດຮັບພິ­ທີຕັດໃນວັນສະ­ບາ­ໂຕ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ພຣະບັນ­ຍັດຂອງໂມ­ເຊເສັຽໄປ, ເປັນຫຍັງພວກທ່ານຈຶ່ງໃຈຮ້າຍທີ່ເຮົາໄດ້ຮັກສາຊາຍຄົນໜຶ່ງດີເປັນປົກ­ກະ­ຕິໃນວັນສະ­ບາໂຕ?
\v 24 ຢ່າຕັດສິນຕາມທີ່ເຫັນພາຍນອກ, ແຕ່ຈົ່ງຕັດສິນຢ່າງຍຸດ­ຕິທັມ.”
\s5
\v 25 ບາງຄົນໃນພວກເຂົາທີ່ມາຈາກນະຄອນເຢຣູ­ຊາ­ເລັມເລີ້ມເວົ້າວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນຜູ້ນີ້ບໍທີ່ພວກເຂົາຊອກຫາເພື່ອຂ້າ?
\v 26 ເບິ່ງແມ, ເພິ່ນກຳລັງກ່າວຢ່າງເປີດ­ເຜີຍ ແຕ່ບໍ່ມີໃຜເວົ້າຫຍັງກ່ຽວກັບທ່ານເລີຍ. ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ພວກຈົ້ານາຍທີ່ຮູ້ວ່າຊາຍຄົນນີ້ແມ່ນພຣະຄຣິດ, ເປັນໄປໄດ້ຫລື?
\v 27 ແຕ່ເຮົາຮູ້ວ່າທ່ານຄົນນີ້ມາແຕ່ໃສ, ແຕ່ເມື່ອພຣະ­ຄຣິດສະ­ເດັດມາ ຈະບໍ່ມີໃຜຮູ້ວ່າພຣະອົງມາແຕ່ໃສ?”
\s5
\v 28 ແລະພຣະ­ເຢຊູປະກາດອອກມາຂະນະທີ່ກຳລັງສັ່ງສອນໃນພຣະ­ວິ­ຫານແລະເວົ້າວ່າ, “ທ່ານທັງສອງຮູ້­ຈັກເຮົາ ແລະຮູ້ວ່າເຮົາມາແຕ່ໃສ, ເຮົາບໍ່ໄດ້ມາໂດຍລຳ­ພັງຂອງເຮົາເອງ ແຕ່ຜູ້ຊົງໃຊ້ເຮົາມານັ້ນສັດຈິງ, ແລະພວກທ່ານບໍ່ຮູ້­ຈັກພຣະອົງ.
\v 29 ເຮົາຮູ້­ຈັກທ່ານຜູ້ນັ້ນ ເພາະວ່າເຮົາມາຈາກທ່ານຜູ້ນັ້ນຊົງໃຊ້ເຮົາມາ.”
\s5
\v 30 ພວກເຂົາພະຍາຍາມທີ່ຈະຈັບພຣະ­ອົງ, ແຕ່ວ່າບໍ່ມີຜູ້ໃດກ້າຍື່ນມືແຕະຕ້ອງພຣະອົງ ເພາະວ່າເວລາຂອງພຣະ­ອົງຍັງບໍ່ມາເຖິງ.
\v 31 ແຕ່ມີປະ­ຊາ­ຊົນຫລາຍຄົນເຊື່ອໃນພຣະອົງ ພວກເຂົາເວົ້າວ່າ, “ເມື່ອພຣະ­ຄຣິດ ສະ­ເດັດມາ, ທ່ານຈະເຮັດໝາຍສຳຄັນຫລາຍກວ່າຜູ້ນີ້ຫລື?”
\v 32 ພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍໄດ້ຍິນປະ­ຊາຊົນກຳລັງຊິ່ມກັນເວົ້າເຖິງເລື່ອງພຣະ­ເຢຊູ, ແລະພວກປະໂລ­ຫິດຕົນໃຫຍ່ແລະພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍໄດ້ໃຊ້ເຈົ້າໜ້າ­ທີ່ໄປຈັບພຣະ­ອົງ.
\s5
\v 33 ແລ້ວພຣະ­ເຢຊູຈຶ່ງກ່າວວ່າ, “ເຮົາຈະຢູ່ກັບທ່ານອີກໜ້ອຍໜຶ່ງ ແລ້ວເຮົາຈະກັບໄປຫາຜູ້ຊົງໃຊ້ເຮົາມາ.
\v 34 ທ່ານຈະຊອກຫາເຮົາແຕ່ທ່ານຈະບໍ່ພົບເຮົາ; ບ່ອນທີ່ເຮົາໄປນັ້ນ ພວກທ່ານໄປບໍ່ໄດ້.”
\s5
\v 35 ແລ້ວພວກຢິວຈຶ່ງເວົ້າກັນໃນກຸ່ມພວກເຂົາວ່າ, “ເພິ່ນຈະໄປໃສ ທີ່ເຮົາບໍ່ສາມາດໄປຫາລາວໄດ້? ເພິ່ນຈະເດີນທາງໄປຫາພວກຄົນທີ່ແຕກກະ­ຈັດ­ກະ­ຈາຍໄປຢູ່ໃນຄົນຕ່າງຊາດເພື່ອສອນຄົນຕ່າງຊາດຫລື?
\v 36 ຄຳນີ້ເປັນຢ່າງ­ໃດໜໍທີ່ເພິ່ນກ່າວວ່າ ‘ທ່ານຈະຊອກຫາເຮົາແຕ່ຈະບໍ່ພົບເຮົາ, ບ່ອນເຮົາຢູ່ນັ້ນທ່ານຈະເຂົ້າໄປບໍ່ໄດ້’?”
\s5
\v 37 ເມື່ອມາເຖິງວັນສຸດທ້າຍ ຄືວັນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງເທສະການ, ພຣະ­ເຢຊູຊົງຢືນຂື້ນແລະປະກາດວ່າ, “ຖ້າຜູ້ໃດກະຫາຍ ຈົ່ງໃຫ້ຜູ້ນັ້ນຈົ່ງມາຫາເຮົາແລະດື່ມ.
\v 38 ຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃນເຮົາເໝືອນທີ່ມີຄຳຂຽນໄວ້ວ່າ "ນໍ້າຂອງແມ່­ນ້ຳອັນແຫ່ງຊີ­ວິດຈະໄຫລອອກຈາກພາຍໃນຂອງເຂົາ.”
\s5
\v 39 ແຕ່ພຣະ­ເຢຊູຊົງກ່າວຢ່າງນີ້ໝາຍເຖິງພຣະ­ວິນ­ຍານ, ຄົນເຫລົ່ານັ້ນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະ­ອົງຈະໄດ້ຮັບ; ແຕ່ພຣະວິຍານຍັງບໍ່ໄດ້ມອບໄວ້, ເພາະວ່າພຣະ­ເຢຊູຍັງບໍ່ໄດ້ຊົງຮັບສະ­ຫງ່າຣາ­ສີ.
\s5
\v 40 ປະ­ຊາ­ຊົນບາງຄົນ ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ຍິນສິ່ງເຫລົ່ານີ້ກໍເວົ້າວ່າ, “ນີ້ເປັນຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທັມ.”
\v 41 ຄົນອື່ນເວົ້າວ່າ, “ນີ້ແມ່ນພຣະຄຣິດ” ແຕ່ບາງຄົນເວົ້າວ່າ, “ພຣະ­ຄຣິດມາຈາກຄາລີ­ເລບໍ່ແມ່ນຫລື?
\v 42 ພຣະ­ຄັມພີບໍ່ໄດ້ກ່າວເອົາໄວ້ຫລືວ່າພຣະ­ຄຣິດນັ້ນຈະມາຈາກເຊື້ອວົງຂອງດາ­ວິດແລະມາຈາກບ້ານເບັດ­ເລ­ເຮັມ ຄືບ້ານທີ່ດາ­ວິດເຄີຍຢູ່?
\s5
\v 43 ກໍເກີດການແບ່ງແຍກໃນບັນດາປະ­ຊາ­ຊົນເພາະພຣະ­ອົງ.
\v 44 ບາງຄົນຢາກຈະຈັບພຣະ­ອົງ, ແຕ່ບໍ່ມີໃຜກ້າຍື່ນມືຈັບພຣະອົງ.
\s5
\v 45 ແລ້ວພວກເຈົ້າໜ້າ­ທີ່ຈຶ່ງກັບໄປຫາພວກປະ­ໂລ­ຫິດຕົນໃຫຍ່ແລະພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍ ແລະພວກນັ້ນໄດ້ຖາມເຈົ້າໜ້າ­ທີ່ວ່າ, “ເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ຈັບມັນມາ?”
\v 46 ເຈົ້າໜ້າ­ທີ່ຕອບວ່າ, “ບໍ່ເຄີຍມີຜູ້ໃດເວົ້າຢ່າງນີ້ມາກ່ອນເລີຍ.”
\s5
\v 47 ແລ້ວພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ພວກເຈົ້າເອງກໍຖືກຊັກຫລອກເໝືອນກັນຫລື?
\v 48 ມີພວກເຈົ້ານາຍຫລືພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍຄົນໃດທີ່ເຊື່ອຄົນນັ້ນແດ່?
\v 49 ແຕ່ປະ­ຊາຊົນໝູ່ນີ້ບໍ່ຮູ້ຈັກພຣະ­ບັນ­ຍັດ ພວກເຂົາຖືກສາບແຊ່ງ.”
\s5
\v 50 ນີ­ໂກ­ເດມ (ໜຶ່ງໃນພວກຟາຣີຊາຍຕົນໃຫຍ່, ຜູ້ທີ່ໄດ້ມາຫາພຣະ­ອົງຄາວກ່ອນນີ້) ບອກພວກເຂົາວ່າ,
\v 51 “ກົດໝາຍຂອງເຮົານັ້ນຈະຕັດສີນຄົນໃດກ່ອນທີ່ຈະໄດ້ຍິນຈາກເຂົາແລະຮູ້ວ່າເຂົາໄດ້ເຮັດອັນໃດຫລື?”
\v 52 ພວກເຂົາກໍຕອບທ່ານວ່າ, “ທ່ານມາຈາກຄາ­ລີ­ເລດ້ວຍຫລື? ລອງໄປຫາເບິ່ງແລະທ່ານຈະຮູ້ວ່າບໍ່ມີຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທັມຈັກຄົນມາຈາກຄາ­ລີ­ເລເລີຍ.”
\s5
\v 53 [ແລ້ວພວກເຂົາກໍກັບໄປຍັງເຮືອນຂອງຕົນເອງ].
\s5
\c 8
\cl ບົດທີ 8
\p
\v 1 ພຣະ­ເຢຊູໄດ້ສະ­ເດັດໄປຍັງພູໝາກ­ກອກ­ເທດ.
\v 2 ໃນເວລາຮຸ່ງເຊົ້າ ພຣະ­ອົງໄດ້ສະ­ເດັດມາສັ່ງສອນທີ່ພຣະ­ວິ­ຫານອີກຄັ້ງ, ແລະຄົນທັງປວງກໍມາຫາພຣະ­ອົງ; ພຣະ­ອົງນັ່ງລົງ ແລະ ສັ່ງ­ສອນພວກເຂົາ.
\v 3 ພວກນັກ­ທັມແລະພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍ ໄດ້ພາຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ເຮັດຜິດຂໍ້ຫາຫລິ້ນຊູ້. ພວກເຂົາໄດ້ໃຫ້ຍິງນັ້ນຢືນຢູ່ຖ້າມ­ກາງຝູງຊົນ.
\s5
\v 4 ພວກເຂົາທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ອາ­ຈານເຈົ້າເອີຍ, ຍິງຄົນນີ້ຖືກຈັບເມື່ອກຳ­ລັງຫລິ້ນຊູ້ຢູ່.
\v 5 ໃນພຣະ­ບັນ­ຍັດໂມ­ເຊສັ່ງໃຫ້ເອົາຫີນຄວ່າງໃສ່ຄົນຢ່າງນີ້; ທ່ານເດຈະວ່າຢ່າງ­ໃດກັບຍິງຄົນນີ້?”
\v 6 ພວກເຂົາເວົ້າຢ່າງນີ້ເພື່ອທົດລອງໃຫ້ພຣະອົງເຮັດຜິດເພື່ອຈະໄດ້ຫາເຫດຟ້ອງພຣະ­ອົງ, ແຕ່ພຣະ­ເຢຊູຊົງນ້ອມພຣະ­ກາຍລົງແລະໃຊ້ນິ້ວພຣະ­ຫັດຂຽນທີ່ດິນ.
\s5
\v 7 ເມື່ອພວກເຂົາຍັງຄົງຖາມພຣະອົງອີກ, ພຣະ­ອົງຊົງຢືນຂຶ້ນແລະກ່າວແກ່ເຂົາວ່າ, “ຜູ້ໃດໃນພວກເຈົ້າທີ່ບໍ່ມີຜິດບາບ ກໍໃຫ້ຜູ້ນັ້ນເອົາຫີນຄວ່າງໃສ່ຍິງນີ້ກ່ອນ­ໝູ່.”
\v 8 ແລ້ວພຣະ­ອົງກໍຊົງນ້ອມພຣະ­ກາຍລົງອີກຄັ້ງ ແລະ ເອົານີ້ວຂອງພຣະອົງຂຽນທີ່ດິນ.
\s5
\v 9 ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ຍິນດັ່ງ­ນັ້ນກໍເລີ່ມອອກໄປເທື່ອລະຄົນ, ເລີ້ມຕັ້ງ­ແຕ່ຄົນແກ່ໄປ ຈົນໃນທີ່ສຸດກໍເຫລືອພຽງພຣະ­ເຢຊູກັບຍິງຄົນນັ້ນທີ່ຖືກນຳມາໄວ້ຢູ່ເຄິ່ງ­ກາງ.
\v 10 ພຣະເຢຊູຊົງເງີຍຂຶ້ນແລະຖາມຍິງນັ້ນວ່າ, “ນາງເອີຍ, ຄົນທີ່ກ່າວຫາເຈົ້າໄປໃສໝົດແລ້ວ? ບໍ່ມີໃຜລົງ­ໂທດເຈົ້າຫລື?”
\v 11 ນາງທູນຕອບວ່າ, “ບໍ່ມີໃຜເລີຍ, ພຣະອົງເຈົ້າ” ພຣະ­ເຢຊູຊົງກ່າວວ່າ, “ເຮົາກໍບໍ່ລົງໂທດເຈົ້າເໝືອນກັນ, ຈົ່ງໄປເສັຽເຖີດແລະຢ່າເຮັດຜິດອີກ.”]
\s5
\v 12 ແລ້ວພຣະ­ເຢຊູກ່າວກັບພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາເປັນຄວາມສະ­ຫວ່າງຂອງໂລກ; ຜູ້ທີ່ຕາມເຮົາມາຈະບໍ່ທຽວໄປໃນທີ່ມືດ ແຕ່ຈະມີຄວາມສະ­ຫວ່າງແຫ່ງຊີ­ວິດ.”
\v 13 ພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍກ່າວຕໍ່ພຣະ­ອົງວ່າ, “ທ່ານເປັນພະ­ຍານໃຫ້ແກ່ຕົວທ່ານເອງ; ຄຳພະ­ຍານຂອງທ່ານກໍບໍ່ຈິງ.”
\s5
\v 14 ພຣະ­ເຢຊູຊົງຕອບເຂົາວ່າ, “ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາເປັນພະຍານດ້ວຍຕົວຂອງເຮົາເອງ, ຄຳພະ­ຍານຂອງເຮົານັ້ນຈິງ, ເຮົາຮູ້ວ່າເຮົາມາແຕ່ໃສແລະກຳລັງຈະໄປທີ່ໃດ, ແຕ່ພວກທ່ານບໍ່ຮູ້ວ່າເຮົາມາແຕ່ໃສແລະຈະໄປທີ່ໃດ.
\v 15 ພວກທ່ານຕັດສີນຕາມເນື້ອໜັງ; ແຕ່ເຮົາກໍບໍ່ຕັດສິນຜູ້ໃດເລີຍ.
\v 16 ຖ້າຫາກເຮົາຕັດສິນ, ການຕັດສິນຂອງເຮົານັ້ນຈິງ, ເພາະວ່າບໍ່ໄດ້ມີເຮົາແຕ່ຜູ້ດຽວ, ແຕ່ເຮົາມີພຣະ­ບິ­ດາທີ່ຊົງໃຊ້ເຮົາມາດ້ວຍ.
\s5
\v 17 ແມ່ນແລ້ວ ໃນກົດໝາຍຂອງທ່ານຂຽນໄວ້ວ່າ ຄຳພະ­ຍານຂອງຄົນສອງຄົນກໍເປັນ­ຄວາມຈິງ.
\v 18 ເຮົາຄືຄົນນັ້ນທີ່ໄດ້ເປັນພະ­ຍານເຖີງຕົວເຮົາເອງ, ແລະພຣະ­ບິ­ດາທີ່ຊົງໃຊ້ເຮົາມາກໍເປັນພະ­ຍານເຖິງເຮົາ.”
\s5
\v 19 ພວກເຂົາຈຶ່ງທູນກັບພຣະ­ອົງວ່າ, “ພຣະ­ບິ­ດາຂອງທ່ານຢູ່ໃສ?” ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ທ່ານບໍ່ຮູ້ຈັກເຮົາຫລືພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາ, ຖ້າທ່ານຮູ້­ຈັກເຮົາ ທ່ານກໍຮູ້­ຈັກພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາເໝືອນກັນ.
\v 20 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວຄຳເຫລົ່ານີ້ເປັນຄຳອຸປະມາໃນຂະນະທີ່ພຣະເຢຊູຊົງສັ່ງ­ສອນໃນພຣະ­ວິ­ຫານແລະບໍ່ມີຜູ້ໃດຈັບພຣະ­ອົງ ເພາະເວ­ລາຂອງພຣະ­ອົງຍັງບໍ່ເຖິງ.
\s5
\v 21 ອີກຄັ້ງໜຶ່ງ ພຣະ­ອົງກ່າວກັບພວກເຂົາອີກວ່າ, “ເຮົາຈະຈາກໄປ ພວກທ່ານຈະຊອກຫາເຮົາ ແລະຈະຕາຍໃນຄວາມຜິດບາບຂອງທ່ານ. ບ່ອນທີ່ເຮົາຈະໄປນັ້ນພວກທ່ານຈະໄປບໍ່ໄດ້.”
\v 22 ພວກຢິວເວົ້າກັນວ່າ, “ລາວຈະຂ້າຕົວເອງຫລື? ລາວກ່າວວ່າ 'ບ່ອນທີ່ເຮົາຈະໄປນັ້ນພວກທ່ານໄປບໍ່ໄດ້'?”
\s5
\v 23 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວກັບພວກເຂົາວ່າ, “ທ່ານມາຈາກເບື້ອງລຸ່ມ, ຝ່າຍເຮົາມາຈາກເບື້ອງເທິງ. ພວກທ່ານເປັນຂອງໂລກນີ້, ເຮົາບໍ່ເປັນຂອງໂລກນີ້.
\v 24 ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ເຮົາບອກທ່ານວ່າ ທ່ານຈະຕາຍໃນຄວາມຜິດບາບຂອງທ່ານ, ນອກເສັຽຈາກທ່ານໄດ້ເຊື່ອເຮົາວ່າເປັນຜູ້ນັ້ນ, ທ່ານຈະຕາຍໃນບາບຂອງທ່ານ.”
\s5
\v 25 ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາທູນຖາມພຣະ­ອົງວ່າ, “ແລ້ວທ່ານເປັນໃຜ?” ພຣະ­ເຢຊູຊົງຕອບກັບພວກເຂົາວ່າ, “ສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ບອກທ່ານຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນນັ້ນ.
\v 26 ເຮົາມີຫລາຍປະ­ການທີ່ຈະກ່າວກ່ຽວກັບພວກທ່ານ ແລະຕັດສິນພວກທ່ານ, ຢ່າງໃດກໍຕາມຜູ້ຊົງໃຊ້ເຮົາມານັ້ນຈິງ, ແລະສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຍິນຈາກທ່ານຜູ້ນັ້ນ ຄືສິ່ງເຫລົ່ານີ້ທີ່ເຮົາໄດ້ກ່າວແກ່ໂລກ.”
\v 27 ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຂົ້າ­ໃຈວ່າພຣະ­ອົງກຳລັງກ່າວກັບເຂົາເຖິງເລື່ອງພຣະ­ບິ­ດາ.
\s5
\v 28 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວວ່າ, “ເມື່ອທ່ານໄດ້ຍົກບຸດມະ­ນຸດຂຶ້ນແລ້ວ, ທ່ານຈະຮູ້ວ່າເຮົາເປັນຜູ້ນັ້ນ, ແລະເຮົາບໍ່ໄດ້ເຮັດສິ່ງໃດດ້ວຍຕົວຂອງເຮົາ ທີ່ພຣະ­ບິ­ດາໄດ້ຊົງສອນເຮົາ, ເຮົາຈຶ່ງກ່າວສິ່ງເຫລົ່ານີ້.
\v 29 ພຣະ­ອົງຜູ້ຊົງໃຊ້ເຮົາມາກໍຊົງສະ­ຖິດຢູ່ກັບເຮົາ, ແລະພຣະ­ອົງບໍ່ໄດ້ຊົງປະເຮົາໄວ້ໃຫ້ຢູ່ຜູ້ດຽວ, ເພາະ­ວ່າເຮົາເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ພຣະບິດາຊອບພຣະ­ທັຍຢູ່ສະ­ເໝີ.”
\v 30 ໃນຂະນະທີ່ພຣະ­ອົງຊົງກ່າວຄຳເຫລົ່າ­ນັ້ນ ຫລາຍຄົນໄດ້ເຊື່ອໃນພຣະ­ອົງ.
\s5
\v 31 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວແກ່ພວກຢິວທີ່ເຊື່ອໃນພຣະອົງວ່າ, “ຖ້າພວກທ່ານຕັ້ງໝັ້ນ­ຄົງຢູ່ໃນຖ້ອຍຄຳຂອງເຮົາ, ພວກທ່ານກໍເປັນສາ­ວົກຂອງເຮົາຢ່າງແທ້ຈິງ.
\v 32 ແລະທ່ານຈະຮູ້ຈັກຄວາມຈິງ, ແລະຄວາມຈິງນັ້ນຈະປົດປ່ອຍໃຫ້ພວກທ່ານເປັນອິສຣະ.”
\v 33 ພວກເຂົາຕອບພຣະ­ອົງວ່າ, “ເຮົາເປັນເຊື້ອສາຍຂອງອັບຣາ­ຮາມ, ແລະເຮົາບໍ່ເຄີຍເປັນຂ້ອຍຂ້າຂອງຜູ້ໃດຈັກເທື່ອ, ເປັນຫຍັງທ່ານຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, ‘ທ່ານຈະເປັນອິສຣະ?’”
\s5
\v 34 ພຣະ­ເຢຊູຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ພວກທ່ານວ່າ, ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ເຄີຍເຮັດການຜິດບາບກໍເປັນຂ້ອຍຂ້າຂອງຄວາມບາບ.
\v 35 ຂ້ອຍຂ້າບໍ່ຕັ້ງຢູ່ໃນຄົວເຮືອນຕະຫລອດໄປ, ແຕ່ບຸດກໍຕັ້ງຢູ່ຕະ­ຫລອດໄປ.
\v 36 ເຫດສັນນັ້ນ, ຖ້າພຣະ­ບຸດຈະປົດປ່ອຍໃຫ້ທ່ານເປັນອິສຣະ, ພວກທ່ານກໍຈະເປັນອິສຣະຢ່າງແທ້ຈິງ.
\s5
\v 37 ເຮົາຮູ້ຢູ່ວ່າທ່ານເປັນເຊື້ອ­ສາຍຂອງອັບ­ຣາ­ຮາມ; ແຕ່ທ່ານຊອກຫາຈະຂ້າເຮົາ, ເພາະຖ້ອຍຄຳຂອງເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນທ່ານ.
\v 38 ເຮົາເວົ້າໃນສິ່ງທີ່ເຮົາເຫັນໃນພຣະ­ບິ­ດາ ແລະທ່ານກໍເຮັດໃນສິ່ງທີ່ທ່ານເຫັນຈາກພຣະບິດາດ້ວຍ.”
\s5
\v 39 ພວກເຂົາຕອບພຣະ­ອົງວ່າ, “ພໍ່ຂອງພວກເຮົາຄືອັບຣາຮາມ” ພຣະ­ເຢຊູກ່າວແກ່ພວກເຂົາວ່າ, “ຫາກທ່ານເປັນລູກຫລານຂອງອັບ­ຣາ­ຮາມແລ້ວ, ທ່ານກໍຈະເຮັດງານຂອງອັບຣາຮາມ.
\v 40 ແຕ່ຕອນນີ້ທ່ານຫາທີ່ຈະຂ້າເຮົາ, ຄືຊາຍຄົນນັ້ນຜູ້ໄດ້ບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານ ຕາມທີ່ເຮົາໄດ້ຍິນມາຈາກພຣະບິດາ. ອັບ­ຣາ­ຮາມບໍ່ໄດ້ເຮັດເຊັ່ນນີ້.
\v 41 ທ່ານຈົ່ງເຮັດງານຂອງບິດາ” ພວກເຂົາຈຶ່ງທູນຕອບວ່າ, “ເຮົາບໍ່ໄດ້ເກີດມາຈາກການຫລິ້ນຊູ້, ເຮົາມີບິ­ດາອົງດຽວຄືພຣະ­ເຈົ້າ.”
\s5
\v 42 ພຣະ­ເຢຊູບອກພວກເຂົາວ່າ, “ຖ້າພຣະ­ເຈົ້າຊົງເປັນພຣະບິດາຂອງທ່ານ, ທ່ານຈະຮັກເຮົາ ເພາະເຮົາມາຈາກພຣະ­ເຈົ້າແລະເຮົາຢູ່ທີ່ນີ້ ເພາະເຮົາບໍ່ໄດ້ມາດ້ວຍຕົວຂອງເຮົາເອງ ແຕ່ພຣະບິດາສົ່ງເຮົາມາ.
\v 43 ເປັນຫຍັງທ່ານບໍ່ເຂົ້າ­ໃຈຄຳເວົ້າຂອງເຮົາ? ນັ້ນເປັນເພາະທ່ານບໍ່ໄດ້ຍິນຄຳຂອງເຮົາ.
\v 44 ທ່ານມາຈາກພໍ່ຂອງທ່ານຄືມານ, ແລະພວກທ່ານມີ­ໃຈຢາກເຮັດຕາມຄວາມປາຖນາຂອງພໍ່ທ່ານ. ພໍ່ຂອງທ່ານເປັນຜູ້ຂ້າຄົນຕັ້ງ­ແຕ່ເດີມມາແລ້ວ ແລະມັນບໍ່ໄດ້ຕັ້ງຢູ່ໃນຄວາມຈິງ, ເພາະວ່າໃນຕົວມັນບໍ່ມີຄວາມຈິງເລີຍ. ເມື່ອມັນເວົ້າຕົວະ ມັນກໍເວົ້າຕາມທັມະຊາດຂອງມັນ, ເພາະມັນເປັນຜູ້ເວົ້າຕົວະແລະເປັນພໍ່ຂອງການຕົວະ.
\s5
\v 45 ແຕ່ເຮົາໄດ້ບອກຄວາມຈິງແກ່ພວກທ່ານ ແຕ່ພວກທ່ານບໍ່ໄດ້ເຊື່ອເຮົາ.
\v 46 ຜູ້ໃດໃນພວກທ່ານທີ່ພົບຄວາມຜິດບາບໃນເຮົາ? ຖ້າເຮົາເວົ້າຄວາມຈິງ ເປັນຫຍັງທ່ານຈຶ່ງບໍ່ເຊື່ອເຮົາ?
\v 47 ຄົນທີ່ເປັນຂອງພຣະ­ເຈົ້າກໍຈະຟັງຄຳຂອງພຣະ­ເຈົ້າ, ທ່ານບໍ່ຟັງຄຳເຫລົ່ານັ້ນ ເພາະທ່ານບໍ່ໄດ້ເປັນຂອງພຣະເຈົ້າ.”
\s5
\v 48 ພວກຢິວຕອບພຣະ­ອົງວ່າ, “ເຮົາບໍ່ໄດ້ບອກກັບທ່ານແທ້ໆບໍວ່າ, ທ່ານເປັນໄທຊາ­ມາ­ເຣຍແລະມີຜິຮ້າຍ?”
\v 49 ພຣະ­ເຢຊູຕອບເຂົາວ່າ, “ເຮົາບໍ່ມີມານຮ້າຍ ເຮົາຖວາຍ­ກຽດແດ່ພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາ, ແຕ່ທ່ານບໍ່ໄດ້ໃຫ້ກຽດເຮົາ.
\s5
\v 50 ເຮົາບໍ່ໄດ້ຊອກຫາກຽດສຳ­ລັບເຮົາເອງ, ແຕ່ມີຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຊອກຫາກຽດແລະການພິ­ພາກ­ສາ.
\v 51 ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ພວກທ່ານ ຖ້າຫາກໃຜປະຕິບັດຕາມຄຳສອນຂອງເຮົາ, ຜູ້ນັ້ນຈະບໍ່ເຫັນຄວາມຕາຍ.”
\s5
\v 52 ພວກຢິວບອກພຣະ­ອົງວ່າ, “ຕອນ­ນີ້ເຮົາຮູ້ແລ້ວວ່າທ່ານມີມານຮ້າຍສິງຢູ່, ອັບ­ຣາ­ຮາມແລະພວກປະ­ກາດພຣະ­ທັມກໍຕາຍໄປໝົດແລ້ວ; ແຕ່ທ່ານເວົ້າວ່າ ‘ຖ້າຜູ້ໃດປະຕິບັດຕາມຄຳສອນຂອງເຮົາຈະບໍ່ຕາຍ.
\v 53 ທ່ານບໍ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າອັບ­ຣາ­ຮາມບິດາຂອງພວກເຮົາ ທີ່ຕາຍໄປແລ້ວນັ້ນຫລື? ພວກຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທັມກໍຕາຍແລ້ວເໝືອນກັນ. ແລ້ວທ່ານຈະອວດອ້າງວ່າທ່ານເປັນຜູ້ໃດນອກເໜືອຈາກຄົນເຫລົ່ານີ້?”
\s5
\v 54 ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ຖ້າເຮົາໃຫ້ກຽດແກ່ຕົວເຮົາເອງ, ກຽດຂອງເຮົາກໍບໍ່ມີຄ່າຫຍັງ; ຄືພຣະບິດາທີ່ໄດ້ໃຫ້ກຽດແກ່ເຮົາ ແລະຄົນທີ່ທ່ານເວົ້ານັ້ນກໍຄືພຣະ­ເຈົ້າຂອງພວກທ່ານ.
\v 55 ພວກທ່ານບໍ່ຮູ້­ຈັກພຣະ­ອົງ ແຕ່ເຮົາຮູ້­ຈັກທ່ານຜູ້ນັ້ນ, ຖ້າຫາກເຮົາຈະເວົ້າວ່າ 'ເຮົາບໍ່ຮູ້­ຈັກທ່ານຜູ້ນັນ' ເຮົາກໍເປັນຄົນທີ່ເວົ້າຕົວະ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຮົາຮູ້­ຈັກພຣະ­ອົງແລະປະພຶດຕາມພຣະ­ທັມຂອງພຣະ­ອົງ.
\v 56 ອັບ­ຣາ­ຮາມບິດາຂອງທ່ານຈະຊົມ­ຊຶ່ນຍິນ­ດີທີ່ໄດ້ເຫັນເຮົາ ໃນວັນນີ້ທ່ານໄດ້ເຫັນແລະ­ຍິນ­ດີ.”
\s5
\v 57 ພວກຢິວບອກກັບພຣະ­ອົງວ່າ, “ທ່ານອາ­ຍຸຍັງບໍ່ເຖິງຫ້າສິບປີ, ແຕ່ທ່ານໄດ້ເຫັນອັບ­ຣາ­ຮາມຫລື?”
\v 58 ພຣະເຢຊູບອກກັບເຂົາວ່າ, “ເຮົາບອກຄວາມຈິງກັບທ່ານວ່າ, ກ່ອນອັບຣາຮາມເກີດ ເຮົາຢູ່ທີ່ນັ້ນ.”
\v 59 ພວກເຂົາເລີ່ມຈັບກ້ອນຫີນເພື່ອຈະຄວ່າງໃສ່ພຣະອົງ, ແຕ່ພຣະອົງຫລົບໜີແລະອອກໄປຈາກພຣະ­ວິ­ຫານຢ່າງລັບໆ.
\s5
\c 9
\cl ບົດທີ 9
\p
\v 1 ບັດນີ້ ຂະນະທີ່ພຣະ­ເຢຊູກຳ­ລັງສະ­ເດັດຜ່ານໄປ ພຣະອົງເຫັນຊາຍຄົນໜຶ່ງຕາ­ບອດຕັ້ງແຕ່ເກີດ.
\v 2 ພວກສາ­ວົກຂອງພຣະອົງຖາມພຣະ­ອົງວ່າ, “ອາ­ຈານເຈົ້າເອີຍ, ຜູ້ໃດໄດ້ເຮັດບາບ ຊາຍຄົນນີ້ຫລືພໍ່ແມ່ຂອງລາວ ທີ່ເຮັດໃຫ້ລາວເກີດມາຕາບອດ?”
\s5
\v 3 ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນຊາຍຄົນນີ້ຫລືພໍ່ແມ່ຂອງລາວໄດ້ເຮັດບາບ, ແຕ່ເພື່ອໃຫ້ພຣະ­ຣາ­ຊະ­ກິດທັງສິ້ນຂອງພຣະ­ເຈົ້າຈະໄດ້ເປີດເຜີຍໃນຕົວລາວ.
\v 4 ພວກເຮົາຕ້ອງເຮັດພຣະຣາ­ຊະ­ກິດຂອງພຣະ­ອົງຜູ້ຊົງໃຊ້ເຮົາມາ ໃນຂະນະທີ່ເປັນກາງເວັນຢູ່, ເມື່ອເຖິງເວລາກາງ­ຄືນກໍຈະບໍ່ມີຜູ້ໃດອາດເຮັດວຽກໄດ້.
\v 5 ຂະນະທີ່ເຮົາຍັງຢູ່ໃນໂລກນີ້, ເຮົາເປັນ­ຄວາມສະ­ຫວ່າງຂອງໂລກ.”
\s5
\v 6 ຫລັງຈາກທີ່ພຣະເຢຊູກ່າວສິ່ງເຫລົ່ານີ້, ພຣະ­ອົງຖົ່ມນ້ຳ­ລາຍລົງດິນ ໃຊ້ນ້ຳ­ລາຍປະສົມດິນເປັນຕົມແລ້ວທາໃສ່ຕາຂອງຄົນຕາບອດ.
\v 7 ພຣະອົງກ່າວຕໍ່ຄົນນັ້ນວ່າ, “ຈົ່ງໄປລ້າງອອກທີ່ສະຊີ­ໂລ­ອາມ (ຊຶ່ງແປວ່າສົ່ງໄປ)” ຊາຍຄົນນັ້ນຈຶ່ງໄປລ້າງ ແລະກັບມາກໍເຫັນ­ຮຸ່ງໄດ້.
\s5
\v 8 ຈາກ­ນັ້ນເພື່ອນບ້ານຂອງຊາຍຄົນນັ້ນແລະບັນດາຄົນທີ່ເຄີຍເຫັນຊາຍຄົນນີ້ກ່ອນໜ້ານີ້ຕອນທີ່ລາວເປັນຄົນຂໍ­ທານເວົ້າວ່າ, “ຜູ້ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ເຄີຍນັ່ງຂໍ­ທານນັ້ນຫລື?”
\v 9 ບາງຄົນເວົ້າວ່າ, “ລາວແມ່ນຄົນນັ້ນ” ແຕ່ຄົນອື່ນກໍວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນ ແຕ່ລາວເປັນຄືກັບຄົນນັ້ນ,” ແຕ່ຊາຍຄົນນັ້ນເວົ້າວ່າ,”ແມ່ນຂ້າພຣະເຈົ້າເອງ.”
\s5
\v 10 ພວກເຂົາເວົ້າກັບຄົນນັ້ນວ່າ, “ແລ້ວຕາຂອງເຈົ້າເຊົາບອດໄດ້ຈັ່ງໃດ?”
\v 11 ລາວຕອບວ່າ, “ຊາຍຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າເຢ­ຊູ ເຮັດຂີ້­ຕົມຂຶ້ນມາແລະທາໃສ່ຕາຂອງເຮົາ, ແລະບອກກັບຂ້າພຣະເຈົ້າວ່າ ‘ໄປທີ່ສະຊີ­ໂລ­ອາມແລະລ້າງອອກ' ຂ້າພຣະເຈົ້າຈິ່ງໄປທີ່ນັ້ນແລະລ້າງອອກ ແລະຂ້າພຣະເຈົ້າກໍເບິ່ງເຫັນ­ຮຸ່ງໄດ້.”
\v 12 ເຂົາເວົ້າກັບຊາຍຄົນນັ້ນວ່າ, “ທ່ານຜູ້ນັ້ນຢູ່ໃສ” ລາວຕອບວ່າ, “ເຮົາບໍ່ຮູ້.”
\s5
\v 13 ພວກເຂົາຈຶ່ງພາຄົນນັ້ນທີ່ເຄີຍຕາ­ບອດໄປຫາພວກຟາ­ຣີຊາຍ.
\v 14 ວັນທີ່ພຣະ­ເຢຊູຊົງເຮັດຕົມທາຕາຊາຍຕາບອດແລະເຮັດໃຫ້ລາວເຊົາຕາບອດນັ້ນແມ່ນວັນສະ­ບາ­ໂຕ.
\v 15 ແລ້ວພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍຈຶ່ງຖາມຊາຍຄົນນັ້ນອີກວ່າ ລາວເບິ່ງເຫັນໄດ້ຈັ່ງໃດ. ລາວບອກກັບພວກເຂົາວ່າ, “ເພິ່ນໄດ້ເອົາຂີ້­ຕົມທາຕາຂອງຂ້ານ້ອຍ, ແລ້ວຂ້າ­ນ້ອຍໄດ້ໄປລ້າງອອກ ແລະດຽວນີ້ຂ້ານ້ອຍກໍເຫັນຮຸ່ງ.”
\s5
\v 16 ບາງຄົນໃນພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍເວົ້າວ່າ, “ຊາຍຄົນນີ້ບໍ່ໄດ້ມາຈາກພຣະ­ເຈົ້າ ເພາະວ່າເພິ່ນບໍ່ຖືຮັກ­ສາວັນສະ­ບາໂຕ” ຄົນອື່ນໆ ເວົ້າວ່າ, “ເປັນຫຍັງຊາຍຜູ້ເປັນຄົນບາບຄືເຮັດໝາຍສຳ­ຄັນແນວນີ້ໄດ້?” ຈິ່ງມີການແບ່ງແຍກໃນພວກເຂົາ.
\v 17 ພວກເຂົາຈຶ່ງຖາມຊາຍຄົນຕາ­ບອດອີກເທື່ອໜຶ່ງວ່າ, “ເຈົ້າເດເວົ້າຢ່າງ­ໃດໃນເມື່ອເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເຊົາຕາບອດ?” ຊາຍຄົນຕາບອດຕອບວ່າ, “ທ່ານເປັນຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທັມ.”
\v 18 ຄົນຢິວຍັງຄົງບໍ່ເຊື່ອວ່າຊາຍຄົນນັ້ນເຄີຍ­ຕາບອດແລະເຊົາຕາບອດແລ້ວ, ຈົນກະທັ້ງເຂົາໄດ້ເອີ້ນພໍ່ແມ່ຂອງຊາຍຕາບອດທີ່ໄດ້ຮັບໂຜດໃຫ້ເບີ່ງເຫັນມາ.
\s5
\v 19 ພວກເຂົາຖາມພໍ່ແມ່ວ່າ, “ນີ້ເປັນລູກຊາຍຂອງໝູ່ເຈົ້າທີ່ໝູ່ເຈົ້າບອກວ່າເປັນ­ຕາບອດແຕ່ເກີດແມ່ນບໍ? ແລ້ວຕອນນີ້ລາວເບິ່ງເຫັນໄດ້ຢ່າງໃດ?”
\v 20 ພໍ່ແມ່ຂອງຜູ້ນັ້ນຕອບວ່າ, “ພວກຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າຜູ້ນີ້ເປັນລູກຂອງຂ້າ­ນ້ອຍແລະລາວເກີດມາຕາບອດ.
\v 21 ຕອນນີ້ລາວເຫັນ­ຮຸ່ງໄດ້ຢ່າງໃດ ເຮົາບໍ່ຮູ້, ຊາຍຄົນທີ່ເປີດຕາລາວ ພວກຂ້າ­ນ້ອຍກໍບໍ່ຮູ້ຈັກ. ຖາມລາວເອງ, ລາວເປັນຜູ້ໃຫຍ່ແລ້ວ, ລາວຄົງເວົ້າເລື່ອງຕົນເອງໄດ້.”
\s5
\v 22 ພໍ່ແມ່ຂອງລາວທີ່ເວົ້າດັ່ງ­ນີ້ກໍເພາະພວກເຂົາຢ້ານພວກຢິວ, ເນື່ອງຈາກພວກຢິວໄດ້ຕົກ­ລົງກັນແລ້ວວ່າ, ຖ້າຜູ້ໃດຍອມຮັບວ່າຄົນນັ້ນເປັນພຣະ­ຄຣິດ, ເຂົາຈະຕ້ອງຖືກໄລ່ອອກຈາກໂຮງທັມມະເທສະ­ໜາ.
\v 23 ດ້ວຍເຫດນີ້ ພໍ່ແມ່ຂອງລາວຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ລາວເປັນຜູ້ໃຫຍ່ແລ້ວ ຖາມລາວເອງ.”
\s5
\v 24 ພວກເຂົາຈຶ່ງເອີ້ນຊາຍຄົນທີ່ເຄີຍ­ຕາບອດເຂົ້າມາເປັນເທື່ອທີ່ສອງ ແລະບອກລາວວ່າ, “ຂໍກຽດນັ້ນຈົ່ງມີແດ່ພຣະເຈົ້າ, ເຮົາຮູ້ວ່າຊາຍຄົນນີ້ເປັນຄົນບາບ.”
\v 25 ຊາຍຄົນນັ້ນຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຊາຍຄົນນັ້ນເປັນຄົນບາບ ແຕ່ສິ່ງໜຶ່ງທີ່ຂ້າ­ນ້ອຍຮູ້ຕອນນີ້ຄື ຂ້າ­ນ້ອຍຕາບອດແຕ່ດຽວ­ນີ້ຂ້າ­ນ້ອຍເຫັນແລ້ວ.”
\s5
\v 26 ພວກເຂົາເວົ້າກັບຄົນນັ້ນວ່າ, “ເພິ່ນເຮັດຫຍັງໃຫ້ເຈົ້າ? ເພິ່ນເຮັດໃຫ້ຕາຂອງເຈົ້າເຊົາບອດໄດ້ຢ່າງໃດ?”
\v 27 ລາວຕອບວ່າ, “ຂ້າ­ນ້ອຍໄດ້ບອກພວກທ່ານແລ້ວແຕ່ທ່ານບໍ່ຟັງ! ເປັນຫຍັງພວກທ່ານຈຶ່ງຢາກຟັງອີກ? ທ່ານຢາກຈະເປັນລູກສິດຂອງເພິ່ນເໝືອນກັນຫລື?”
\v 28 ເຂົາຈຶ່ງເຍີ້ຍຄົນນັ້ນວ່າ, “ມຶງນັ້ນແຫລະ, ເປັນສິດຂອງມັນ ແຕ່ພວກເຮົານີ້ເປັນສິດຂອງໂມ­ເຊ.
\v 29 ຝ່າຍພວກເຮົາຮູ້ຢູ່ວ່າພຣະ­ເຈົ້າໄດ້ຊົງກ່າວຕໍ່ໂມ­ເຊ ແຕ່ຄົນນັ້ນພວກເຮົາບໍ່ຮູ້ວ່າມັນມາແຕ່ໃສ.”
\s5
\v 30 ຊາຍຄົນນີ້ຈິ່ງຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ເລື່ອງນີ້ບໍ່ທຳມະດາເລີຍ, ທີ່ພວກທ່ານບໍ່ຮູ້ວ່າທ່ານຜູ້ນັ້ນມາແຕ່ໃສ, ແຕ່ເພິ່ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຕາຂອງຂ້າ­ນ້ອຍເຊົາບອດ.
\v 31 ເຮົາຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຟັງຄົນບາບ, ແຕ່ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ອຸທິດຕົນແລະເຮັດຕາມນ້ຳພຣະທັຍຂອງພຣະອົງ, ພຣະ­ອົງຈະຟັງຜູ້ນັ້ນ.
\s5
\v 32 ຕັ້ງ­ແຕ່ໂລກນີ້ເລີ່ມມາ ກໍບໍ່­ເຄີຍໄດ້ຍິນວ່າມີຜູ້ໃດທີ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຄົນຕາບອດຕັ້ງແຕ່ເກີດເຊົາບອດໄດ້.
\v 33 ຖ້າຫາກຊາຍຄົນນີ້ບໍ່ໄດ້ມາຈາກພຣະ­ເຈົ້າແລ້ວ, ເພີ່ນກໍຄົງເຮັດຫຍັງບໍ່ໄດ້ເລີຍ.”
\v 34 ພວກເຂົາຕອບຊາຍຄົນນັ້ນວ່າ, “ເຈົ້າເກີດມາໃນຄວາມບາບທັງນັ້ນ ແລະເຈົ້າກຳລັງສອນເຮົາຫລື?” ແລ້ວເຂົາໂຍນຊາຍຄົນນັ້ນອອກໄປ.
\s5
\v 35 ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູຊົງໄດ້ຍິນວ່າເຂົາໄດ້ໄລ່ຄົນນັ້ນອອກແລ້ວຈາກທັມະເທສະໜາ, ພຣະ­ອົງຊົງພົບລາວແລະເວົ້າວ່າ, “ເຈົ້າເຊື່ອໃນບຸດມະ­ນຸດຫລື?”
\v 36 ລາວຕອບວ່າ, “ຜູ້ນັ້ນແມ່ນໃຜ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເພື່ອທີ່ຂ້າ­ນ້ອຍຈະເຊື່ອໃນທ່ານຜູ້ນັ້ນ?”
\v 37 ພຣະເຢຊູກ່າວກັບລາວວ່າ, “ເຈົ້າໄດ້ເຫັນທ່ານຜູ້ນັ້ນແລ້ວ, ແລະຄືຜູ້ນັ້ນຄືຜູ້ກຳ­ລັງເວົ້າກັບເຈົ້າຢູ່.”
\v 38 ຊາຍຄົນນັ້ນທູນວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ, ຂ້າ­ນ້ອຍເຊື່ອ” ແລະລາວຈຶ່ງຂາບລົງໄຫວ້ພຣະ­ອົງ.
\s5
\v 39 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວວ່າ, “ສຳ­ລັບການພິ­ພາກ­ສານັ້ນເຮົາໄດ້ມາໃນໂລກນີ້ ເພື່ອຄົນທີ່ບໍ່ເຫັນຈະໄດ້ເຫັນ ແລະຄົນທີ່ເຫັນແລ້ວຈະຕາບອດ.”
\v 40 ພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍບາງຄົນທີ່­ຢູ່ກັບພຣະອົງໄດ້ຍິນສິ່ງເຫລົ່ານີ້ກໍເວົ້າວ່າ, “ເຮົາ­ຕາບອດເໝືອນກັນຫລື?”
\v 41 “ຖ້າພວກທ່ານຕາ­ບອດ, ທ່ານຈະບໍ່ມີຄວາມຜິດບາບ, ແຕ່ບັດນີ້ພວກທ່ານເວົ້າວ່າ ‘ເຮົາເຫັນ’ ບາບຂອງພວກທ່ານກໍຍັງມີຢູ່.”
\s5
\c 10
\cl ບົດທີ 10
\p
\v 1 “ເຮົາບອກຄວາມຈິງກັບທ່ານວ່າ, ຖ້າຜູ້ໃດບໍ່ໄດ້ເຂົ້າມາທາງປະຕູຂອງຄອກແກະ, ແຕ່ປີນເຂົ້າໄປທາງອື່ນ, ຜູ້ນັ້ນກໍເປັນຂະໂມຍແລະໂຈນ.
\v 2 ແຕ່ຜູ້ໃດທີ່ເຂົ້າມາທາງປະ­ຕູ ຜູ່້ນັ້ນກໍເປັນຜູ້ລ້ຽງແກະ.
\s5
\v 3 ນາຍປະ­ຕູຈະໄຂປະ­ຕູໃຫ້ແກ່ເຂົາ. ແກະໄດ້ຍິນ­ສຽງຂອງເຂົາ ແລະເຂົາເອີ້ນແກະແຕ່ລະໂຕຕາມຊື່ແລະພາອອກໄປ.
\v 4 ເມື່ອເຂົາພາແກະທັງໝົດອອກໄປຂ້າງນອກເອງ, ເຂົາກໍຍ່າງນຳໜ້າຝູງແກະ ແລະຝູງແກະກໍຕິດຕາມເຂົາ ເພາະແກະຮູ້­ຈັກສຽງຂອງເຂົາ.
\s5
\v 5 ພວກມັນຈະບໍ່ຕາມຄົນແປກໜ້າ ແຕ່ຈະພະຍາຍາມຫລີກລ່ຽງດ້ວຍ, ເພາະວ່າພວກແກະບໍ່ຮູ້­ຈັກສຽງຂອງຄົນແປກໜ້າ.”
\v 6 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວຄຳອຸປະມາແກ່ພວກເຂົາ, ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຂົ້າ­ໃຈວ່າ ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ທີ່ພຣະ­ອົງກ່າວນັ້ນມີຄວາມໝາຍຢ່າງໃດ.
\s5
\v 7 ພຣະ­ເຢຊູຊົງກ່າວກັບພວກເຂົາອີກວ່າ, “ເຮົາບອກຄວາມຈິງກັບທ່ານວ່າ, ເຮົາເປັນປະ­ຕູຂອງແກະທັງ­ຫລາຍ.
\v 8 ບັນດາຜູ້ທີ່ມາກ່ອນເຮົານັ້ນກໍເປັນຂະ­ໂມຍແລະໂຈນ, ແຕ່ແກະຈະບໍ່ຟັງພວກເຂົາ.
\s5
\v 9 ເຮົາເປັນປະ­ຕູ. ຖ້າຜູ້ໃດເຂົ້າມາທາງເຮົາ, ຜູ້ນັ້ນຈະລອດ; ເຂົາຈະເຂົ້າອອກແລະພົບທົ່ງຫຍ້າ.
\v 10 ຂະ­ໂມຍນັ້ນມາເພື່ອຕ້ອງການຈະລັກ ຫລືຂ້າ ແລະທຳ­ລາຍ, ແຕ່ເຮົາມາເພື່ອໃຫ້ຄົນເຫລົ່ານັ້ນໄດ້ມີຊີ­ວິດ ແລະມີຊີວິດຢ່າງຄົບບໍ­ຣິ­ບູນ.
\s5
\v 11 ເຮົາເປັນຜູ້ລ້ຽງແກະທີ່ດີ. ຜູ້ລ້ຽງທີ່ດີຈະສະ­ຫລະຊີ­ວິດເພື່ອແກະຂອງຕົນ.
\v 12 ຄົນຮັບໃຊ້ທີ່ຖືກ­ຈ້າງມາບໍ່ແມ່ນຜູ້ລ້ຽງແກະ, ເມື່ອເຫັນໝາ­ໄນມາຜູ້ນັ້ນກໍປະຖິ້ມຝູງແກະນັ້ນໄວ້ແລະປົບໜີໄປ, ແລ້ວໝາ­ໄນກໍມາຂ້າ ແລະເຮັດໃຫ້ມັນແຕກຊະກັນໄປ.
\v 13 ຄົນນັ້ນໜີໄປ ເພາະເປັນຄົນຮັບໃຊ້ທີ່ຖືກຈ້າງມາ, ເຂົາຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຫ່ວງໃຍແກະເຫລົ່ານັ້ນ.
\s5
\v 14 ເຮົາເປັນຜູ້ລ້ຽງທີ່ດີ ເຮົາຮູ້­ຈັກແກະຂອງເຮົາ ແລະແກະຂອງເຮົາກໍຮູ້­ຈັກເຮົາ.
\v 15 ພຣະ­ບິ­ດາຊົງຮູ້­ຈັກເຮົາ ແລະເຮົາຮູ້ຈັກພຣະບິ­ດາ, ແລະເຮົາກໍສະ­ຫລະຊີ­ວິດຂອງເຮົາເພື່ອແກະເຫລົ່ານັ້ນ.
\v 16 ເຮົາຍັງມີແກະອີກຫລວງຫລາຍທີ່ບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນຄອກນີ້, ເຮົາຕ້ອງພາພວກເຂົາກັບມາ, ພວກເຂົາຈະໄດ້ຍິນ­ສຽງຂອງເຮົາແລະຈະຮ່ວມເປັນຝູງດຽວ ແລະມີຜູ້ລ້ຽງແກະແຕ່ຜູ້ດຽວ.
\s5
\v 17 ນີ້ເປັນເຫດທີ່ພຣະ­ບິ­ດາຊົງຮັກເຮົາ ເພາະເຮົາສະ­ຫລະຊີ­ວິດຂອງເຮົາ ເພື່ອທີ່ເຮົາຈະໄດ້ຊີ­ວິດອີກຄັ້ງ.
\v 18 ບໍ່ມີຜູ້ໃດທີ່ຈະຍາດເອົາຊີ­ວິດຂອງເຮົາໄປໄດ້, ແຕ່ເຮົາຍອມສະ­ຫລະຊີ­ວິດຂອງເຮົາດ້ວຍສະໝັກໃຈເອງ, ເຮົາມີສິດທີ່ຈະສະ­ຫລະແລະເຮົາກໍມີສິດທີ່ຈະມີຊີວິດອີກຄັ້ງ, ເຮົາໄດ້ຮັບຄຳສັ່ງນີ້ຈາກພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາ.”
\s5
\v 19 ດ້ວຍຂໍ້­ຄວາມນີ້ເອງກໍເຮັດໃຫ້ເກີດການແຕກແຍກອີກຄັ້ງທ່າມກາງພວກຄົນຢິວ.
\v 20 ພວກເຂົາຫລາຍຄົນເວົ້າວ່າ, “ມັນມີຜິຮ້າຍສິງຢູ່ແລະມັນເປັນຄົນບ້າ, ພວກເຈົ້າເຂົ້າໄປຟັງມັນເຮັດຫຍັງ?”
\v 21 ພວກອື່ນກໍເວົ້າວ່າ, “ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄຳເວົ້າທີ່ມາຈາກຄົນທີ່ມີຜີຮ້າຍສິງຢູ່, ຜີຮ້າຍນັ້ນຈະເຮັດໃຫ້ຄົນຕາບອດເບິ່ງເຫັນໄດ້ຫລື?”
\s5
\v 22 ໃນຂະນະນັ້ນກໍເຖິງເທ­ສະ­ການສະ­ຫລອງພຣະ­ວິ­ຫານທີ່ນະຄອນເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມ.
\v 23 ຊ່ວງນັ້ນເປັນຊ່ວງຣະ­ດູໜາວ, ພຣະເຢຊູກຳ­ລັງຍ່າງໄປມາທີ່ລະ­ບຽງຂອງໂຊ­ໂລ­ໂມນໃນພຣະວິຫານ.
\v 24 ແລ້ວພວກຄົນຢິວກໍພາ­ກັນມາລ້ອມພຣະ­ອົງເວົ້າວ່າ, “ທ່ານຈະໃຫ້ພວກເຮົາສົງສັຍຢູ່ເຫິງປານ­ໃດ? ຖ້າຫາກທ່ານເປັນພຣະ­ຄຣິດ ຈົ່ງບອກພວກເຮົາຢ່າງເປີດເຜີຍເຖີດ.”
\s5
\v 25 ພຣະ­ເຢຊູຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາໄດ້ບອກພວກທ່ານແລ້ວແຕ່ທ່ານບໍ່ເຊື່ອ, ກິ­ຈະ­ການທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດໂດຍພຣະນາມຂອງພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາ ໄດ້ເປັນພະ­ຍານກ່ຽວກັບຕົວເຮົາ.
\v 26 ທີ່ພວກທ່ານຍັງບໍ່ເຊື່ອເພາະທ່ານບໍ່ແມ່ນແກະຂອງເຮົາ.
\s5
\v 27 ແກະຂອງເຮົາໄດ້ຍິນ­ສຽງຂອງເຮົາ, ເຮົາຮູ້­ຈັກແກະຂອງເຮົາ, ແລະແກະກໍຕິດຕາມເຮົາ.
\v 28 ເຮົາຈະໃຫ້ພວກເຂົາມີຊີວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ; ເພາະພວກເຂົາຈະບໍ່ຕາຍ ແລະຈະບໍ່ມີຜູ້ໃດຍາດພວກເຂົາອອກຈາກມືຂອງເຮົາໄດ້.
\s5
\v 29 ພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາ ຜູ້ທີ່ມອບພວກເຂົາໄວ້ແກ່ເຮົາ ນັ້ນຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າທຸກຄົນ ແລະກໍບໍ່ມີໃຜທີ່ຈະອາດຍາດເອົາພວກເຂົາອອກຈາກພຣະ­ຫັດຂອງພຣະ­ບິ­ດາໄດ້.
\v 30 ເຮົາແລະພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາເປັນໜຶ່ງດຽວ.”
\v 31 ແລ້ວພວກຄົນຢິວກໍຢິບເອົາກ້ອນຫີນຂື້ນມາເພື່ອຈະຄວ່າງໃສ່ພຣະ­ອົງ.
\s5
\v 32 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາໄດ້ໃຫ້ທ່ານເຫັນການງານອັນດີຫລາຍປະ­ການຈາກພຣະ­ບິ­ດາ ແລະດ້ວຍເຫດເພາະການງານເຫລົ່ານີ້ທ່ານຈະເອົາກ້ອນຫີນຄວ່າງໃສ່ເຮົາຫລື?”
\v 33 ພວກຢິວຕອບຄືນພຣະ­ອົງວ່າ, “ເຮົາບໍ່ໄດ້ຄວ່າງກ້ອນຫີນເຫດເພາະການງານທີ່ດີເຫລົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເພາະການໝິ່ນ­ປະ­ໝາດ ເພາະເຈົ້າ, ເປັນພຽງມະ­ນຸດ ແຕ່ຕັ້ງຕົວເປັນພຣະ­ເຈົ້າ.”
\s5
\v 34 ພຣະ­ເຢຊູຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ ບໍ່ໄດ້ຂຽນໄວ້ໃນພຣະບັນຍັດຂອງທ່ານຫລື ‘ເຮົາກ່າວວ່າ "ທ່ານເປັນເທບພຣະເຈົ້າ’?"
\v 35 ຖ້າຫາກເຂົາເອີ້ນພວກນັ້ນວ່າເປັນເທບພຣະເຈົ້າ ຄົນເຫລົ່ານັ້ນເອົາຄຳວ່າ"ພຣະເຈົ້າ"ມາຈາກໃສ (ຂໍ້ພຣະ­ຄັມພີມີອາດປ່ຽນແປງໄດ້).
\v 36 ‘ທ່ານໝິ່ນ­ປະ­ໝາດ’ ເພາະເຮົາໄດ້ກ່າວວ່າ ‘ເຮົາເປັນບຸດຂອງພຣະ­ເຈົ້າ?
\s5
\v 37 ຖ້າເຮົາບໍ່ເຮັດພຣະ­ຣາ­ຊະ­ກິດພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາ, ຢ່າໄດ້ເຊື່ອເຮົາ.
\v 38 ແຕ່ຖ້າເຮົາເຮັດພຣະ­ຣາ­ຊະ­ກິດເຫລົ່ານັ້ນ ເຖິງວ່າທ່ານຈະບໍ່ເຊື່ອໃນຄຳເຮົາ, ຂໍໃຫ້ພວກທ່ານຈົ່ງເຊື່ອໃນພຣະຣາຊະ­ກິດນັ້ນ, ເພື່ອທີ່ທ່ານຈະຮູ້ແລະສາມາດເຂົ້າ­ໃຈວ່າ ພຣະບິ­ດາຊົງຢູ່ໃນເຮົາແລະເຮົາຢູ່ໃນພຣະ­ບິ­ດາ.”
\v 39 ພວກເຂົາຈຶ່ງພະ­ຍາ­ຍາມຈັບກຸມພຣະ­ອົງອີກຄັ້ງ, ແຕ່ພຣະ­ອົງກໍໜີພົ້ນຈາກເງື້ອມມືຂອງພວກເຂົາ.
\s5
\v 40 ພຣະ­ອົງອອກໄປຈາກທີ່ນັ້ນອີກຄັ້ງ ແລະຂ້ວາມໄປອີກຟາກແມ່­ນ້ຳຢໍ­ແດນ ໄປເຖິງບ່ອນໂຢ­ຮັນໃຫ້ຮັບບັບ­ຕິສະ­ມາຄັ້ງທຳອິດ, ແລ້ວພຣະ­ອົງກໍປຣະ­ທັບຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
\v 41 ມີຫລາຍຄົນມາຫາພຣະອົງແລ້ວກ່າວວ່າ, “ໂຢ­ຮັນບໍ່ໄດ້ເຮັດໝາຍສຳ­ຄັນອັນໃດ, ແຕ່ທຸກສິ່ງທີ່ໂຢ­ຮັນໄດ້ກ່າວກ່ຽວກັບທ່ານຜູ້ນີ້ກໍເປັນຄວາມຈິງ.”
\v 42 ຜູ້ຄົນຫລວງຫລາຍໄດ້ເຊື່ອພຣະ­ອົງທີ່ນັ້ນ.
\s5
\c 11
\cl ບົດທີ 11
\p
\v 1 ເບິ່ງແມ ມີຊາຍຄົນໜຶ່ງຊື່ລາ­ຊະ­ໂຣປ່ວຍຢູ່ ທີ່ບ້ານເບັດ­ທາ­ນີ ຄືບ້ານຂອງນາງມາ­ຣິ­ອາ ແລະມາ­ທາສອງເອື້ອຍນ້ອງ.
\v 2 ມາ­ຣິອາ ຜູ້ນີ້ທີ່ໄດ້ເອົານ້ຳ­ມັນຫອມສົງອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ແລະໃຊ້ຜົມຂອງຕົນເຊັດພຣະ­ບາດຂອງພຣະ­ອົງ, ລາ­ຊະ­ໂຣນ້ອງຊາຍຂອງນາງກຳລັງນອນປ່ວຍຢູ່.
\s5
\v 3 ເອື້ອຍທັງສອງນີ້ໄດ້ໃຊ້ຄົນໄປຫາພຣະ­ເຢຊູທູນວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເບິ່ງແມ ຜູ້ທີ່ພຣະອົງຊົງຮັກ­ກຳ­ລັງປ່ວຍ”
\v 4 ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູຊົງໄດ້ຍິນດັ່ງ­ນັ້ນ ພຣະອົງກ່າວວ່າ, “ການປ່ວຍໄຂ້ນີ້ຈະບໍ່ຕາຍດອກ, ແຕ່ເພື່ອຊູກຽດ­ຕິ­ຍົດຂອງພຣະ­ເຈົ້າ ເພື່ອທີ່ພຣະ­ບຸດຂອງພຣະ­ເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບກຽດ­ຕິ­ຍົດເພາະການປ່ວຍໄຂ້ນັ້ນ.”
\s5
\v 5 ເພາະພຣະ­ເຢຊູຊົງຮັກມາ­ທາແລະນ້ອງສາວຂອງນາງແລະລາ­ຊະ­ໂຣ.
\v 6 ເມື່ອພຣະ­ອົງໄດ້ຍິນວ່າລາ­ຊະ­ໂຣປ່ວຍ, ພຣະເຢຊູຍັງຄົງພັກຢູ່ບ່ອນເດີມຕໍ່ອີກສອງວັນ.
\v 7 ຫລັງຈາກນັ້ນ, ພຣະອົງກ່າວກັບພວກສາ­ວົກຂອງພຣະອົງວ່າ, “ໃຫ້ເຮົາພາ­ກັນໄປຍັງແຂວງຢູ­ດາຍອີກຄັ້ງໜຶ່ງເທາະ.”
\s5
\v 8 ພວກສາ­ວົກທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ອາ­ຈານ, ເວລານີ້ພວກຢິວກຳລັງຫາທາງເອົາຫີນຄວ່າງໃສ່ພຣະອົງ ແລະພຣະອົງຍັງຈະກັບໄປທີ່ນັ້ນອີກຫລື?”
\v 9 ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ໃນໜຶ່ງວັນມີສິບສອງຊົ່ວ­ໂມງທີ່ສະຫວ່າງບໍ່ແມ່ນຫລື? ຖ້າຄົນໃດຍ່າງໄປໃນຕອນກາງເວັນກໍຈະບໍ່ສະ­ດຸດ, ເພາະ­ວ່າເພິ່ນສາມາດເບິ່ງເຫັນໂດຍອາສັຍຄວາມສະ­ຫວ່າງຂອງໂລກນີ້.
\s5
\v 10 ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຖ້າຜູ້ນັ້ນຍ່າງໄປໃນເວ­ລາກາງ­ຄືນ ເຂົາຈະສະດຸດ, ເພາະ­ວ່າຄວາມສະ­ຫວ່າງບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນເພິ່ນ.”
\v 11 ຫລັງຈາກທີ່ພຣະ­ອົງກ່າວສິ່ງເຫລົ່າ­ນີ້ແລ້ວ ພຣະອົງບອກກັບພວກສາ­ວົກວ່າ, “ລາ­ຊະ­ໂຣເພື່ອນຂອງເຮົາກຳລັງນອນຫລັບຢູ່, ແຕ່ເຮົາຈະໄປປຸກລາວໃຫ້ຕື່ນ.”
\s5
\v 12 ດັ່ງນັ້ນພວກສາ­ວົກຈຶ່ງທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຖ້າຫາກລາວນອນຫລັບຢູ່ ລາວກໍຄົງຈະດີປ່ວຍ.”
\v 13 ແຕ່ທີ່ພຣະ­ເຢຊູກ່າວນັ້ນໝາຍເຖິງຄວາມຕາຍຂອງລາ­ຊະ­ໂຣ, ແຕ່ພວກສາ­ວົກຄຶດວ່າທີ່ພຣະ­ອົງກ່າວນັ້ນໝາຍເຖິງການນອນຫລັບພັກຜ່ອນ.
\v 14 ແລ້ວພຣະ­ເຢຊູຈຶ່ງຊົງບອກພວກເຂົາຢ່າງກົງໆ­ ວ່າ, “ລາ­ຊະ­ໂຣຕາຍແລ້ວ.
\s5
\v 15 ເຮົາຍິນ­ດີເພາະເຫັນ­ແກ່ທ່ານທັງ­ຫລາຍ, ທີ່ເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນກໍເພື່ອທີ່ທ່ານຈະໄດ້ເຊື່ອ. ໃຫ້ພວກເຮົາພາ­ກັນໄປຫາລາວເທາະ.”
\v 16 ໂທ­ມາທີ່ເອີ້ນອີກວ່າຝາແຝດ, ເວົ້າກັບບັນດາສາວົກຂອງລາວວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຮົາພາ­ກັນໄປກັບພຣະອົງ ເພື່ອທີ່ເຮົາຈະໄດ້ຕາຍກັບພຣະເຢຊູ.”
\s5
\v 17 ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູມາເຖິງ ພຣະອົງຊົງຮຸ້ວ່າລາ­ຊະ­ໂຣຢູ່ຖືກນຳໄປຝັງໄວ້ໃນອຸບໂມງໄດ້ສີ່ວັນແລ້ວ.
\v 18 ບ້ານເບັດ­ທາ­ນີນັ້ນຢູ່ໃກຈາກນະຄອນເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມປະ­ມານສິບຫ້າກິໂລແມັດ.
\v 19 ພວກຢິວຫລາຍຄົນມາຫານາງມາ­ທາແລະມາ­ຣິ­ອາ ເພື່ອເລົ້າໂລມໃຈເຂົາເນື່ອງດ້ວຍນ້ອງຊາຍຂອງພວກເຂົາ.
\v 20 ເມື່ອມາ­ທາໄດ້ຍິນວ່າພຣະ­ເຢຊູກຳ­ລັງສະ­ເດັດມາ, ນາງຈິ່ງອອກໄປພົບພຣະ­ອົງ, ແຕ່ມາ­ຣິ­ອາຍັງນັ່ງຢູ່ໃນເຮືອນ.
\s5
\v 21 ແລ້ວມາ­ທາທູນພຣະອົງວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຖ້າພຽງແຕ່ພຣະອົງຢູ່ທີ່ນີ້ ນ້ອງຊາຍຂອງຂ້າ­ນ້ອຍກໍຄົງບໍ່ຕາຍ.
\v 22 ແຕ່ຂ້າ­ນ້ອຍຊາບວ່າ ບໍ່ວ່າສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ພຣະອົງຈະທູນຂໍເວລານີ້ຈາກພຣະ­ເຈົ້າ, ພຣະ­ເຈົ້າຈະຊົງໂຜດປຣະ­ທານໃຫ້ກັບພຣະອົງ.”
\v 23 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວກັບນາງວ່າ, “ນ້ອງຊາຍຂອງເຈົ້າຈະຟື້ນຄືນມາອີກຄັ້ງ.”
\s5
\v 24 ມາ­ທາທູນພຣະອົງວ່າ, “ຂ້າ­ນ້ອຍຮູ້ວ່າລາວຈະຟື້ນຄືນມາອີກຄັ້ງໃນການຟື້ນຄືນໃນວັນສຸດທ້າຍ.”
\v 25 ພຣະເຢຊູກ່າວກັບນາງວ່າ, “ເຮົາເປັນເຫດໃຫ້ເປັນຄືນຈາກຄວາມຕາຍແລະເປັນຊີ­ວິດ, ຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃນເຮົາ ເຖິງແມ່ນວ່າເຂົາຕາຍ ເຂົາຈະມີຊີ­ວິດຢູ່.
\v 26 ແລະໃຜກໍຕາມທີ່ຍັງມີຊີ­ວິດຢູ່ແລະເຊື່ອໃນເຮົາຈະບໍ່ມີມື້ຕາຍ. ເຈົ້າເຊື່ອຂໍ້ນີ້ຫລື?”
\s5
\v 27 ນາງທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ແມ່ນແລ້ວອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍເຊື່ອວ່າທ່ານເປັນພຣະ­ຄຣິດ, ພຣະ­ບຸດຂອງພຣະ­ເຈົ້າ ທີ່ສະເດັດມາໃນໂລກນີ້.”
\v 28 ເມື່ອນາງກ່າວເຊັ່ນນີ້ແລ້ວນາງກໍອອກໄປແລະເອີ້ນມາ­ຣິ­ອາ ນ້ອງສາວເປັນການສ່ວນຕົວແລະເວົ້າວ່າ, “ທ່ານອາ­ຈານຢູ່ທີ່ນີ້ແລະກຳລັງເອີ້ນຫາເຈົ້າ.”
\v 29 ເມື່ອນາງໄດ້ຍິນເຊັ່ນນັ້ນ ຈິ່ງລຸກ­ຂຶ້ນຢ່າງໄວແລະໄປຫາພຣະ­ອົງ.
\s5
\v 30 ເວລານັ້ນພຣະ­ເຢຊູຍັງບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນໝູ່ບ້ານ ແຕ່ຍັງຢູ່ບ່ອນທີ່ມາ­ທາໄດ້ພົບພຣະ­ອົງ.
\v 31 ເມື່ອພວກຢິວ, ທີ່ຢູ່ໃນເຮືອນກັບນາງແລະກຳ­ລັງເລົ້າໂລມລາວຢູ່ນັ້ນ, ໄດ້ເຫັນມາ­ຣິ­ອາຟ້າວລຸກ­ຂຶ້ນອອກໄປຢ່າງໄວວາ, ພວກເຂົາຈຶ່ງຕາມນາງໄປ ເພາະນຶກວ່ານາງກຳລັງຈະໄປຮ້ອງ­ໄຫ້ທີ່ອຸບໂມງ.
\v 32 ເມື່ອນາງມາຣີອາມາເຖິງບ່ອນທີ່ພຣະ­ເຢຊູປຣະ­ທັບຢູ່ແລະເຫັນພຣະ­ອົງ, ນາງຈຶ່ງຂາບລົງທີ່ພຣະ­ບາດຂອງພຣະ­ອົງແລະທູນວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຖ້າພຽງແຕ່ພຣະອົງຢູ່ທີ່ນີ້, ນ້ອງຊາຍຂອງຂ້າ­ນ້ອຍກໍຄົງບໍ່ຕາຍ.”
\s5
\v 33 ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູເຫັນນາງຮ້ອງ­ໄຫ້, ແລະພວກຢິວທີ່ມາກັບນາງກຳ­ລັງຮ້ອງ­ໄຫ້ເໝືອນກັນ, ພຣະ­ອົງກໍ່ຮູ້ສຶກສະເທືອນພະທັຍແລະເປັນທຸກຫລາຍ.
\v 34 ພຣະ­ອົງກ່າວວ່າ, “ເຈົ້າໄດ້ເອົາສົບໄປໄວ້ທີ່ໃດ” ພວກເຂົາທູນຕອບວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເຊີນສະເດັດມາເບິ່ງແມ.”
\v 35 ພຣະ­ເຢຊູຊົງພຣະ­ກັນແສງ.
\s5
\v 36 ແລ້ວພວກຢິວກໍເວົ້າວ່າ, “ເບິ່ງ­ດູ ເພິ່ນຮັກລາຊະໂຣຫລາຍຊ່ຳໃດໜໍ!”
\v 37 ແຕ່ບາງຄົນໃນພວກເຂົາເວົ້າວ່າ, “ຄົນຜູ້ນີ້ບໍ່ແມ່ນບໍທີ່ສາມາດຮັກສາຄົນຕາບອດໄດ້, ຈະຊ່ວຍໃຫ້ຊາຍຄົນນີ້ບໍ່ຕາຍບໍ່ໄດ້ຫລື?”
\s5
\v 38 ຈາກນັ້ນ, ພຣະ­ເຢຊູສະເດັດໄປເຖິງອຸໂມງພ້ອມກັບຊົງສະ­ເທືອນພຣະ­ທັຍ, ເມື່ອໄປເຖີງທີ່ອຸໂມງ. ທີ່ປາກຖ້ຳມີຫີນອັດປາກໄວ້.
\v 39 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງເອົາຫີນອອກເສັຽ” ມາ­ທາເອື້ອຍຂອງລາຊະໂຣທີ່ເສັຽຊີວິດທູນພຣະອົງວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຈົນເຖິງເວລານີ້ ຮ່າງກາຍກໍຄົງຈະເນົ່າເປື່ອຍ, ເພາະລາວຕາຍມາໄດ້ສີ່ວັນແລ້ວ.”
\v 40 ພຣະ­ເຢຊູຕອບກັບນາງວ່າ, “ເຮົາບໍ່ໄດ້ບອກເຈົ້າຫລືວ່າ, ຖ້າເຈົ້າເຊື່ອ ເຈົ້າຈະໄດ້ເຫັນສະ­ຫງ່າຣາ­ສີຂອງພຣະ­ເຈົ້າ?”
\s5
\v 41 ພວກເຂົາຈຶ່ງຍົກຫີນອອກ. ພຣະ­ເຢຊູເງີຍພຣະ­ພັກຂຶ້ນແລ້ວກ່າວວ່າ, “ພຣະ­ບິ­ດາເອີຍ, ຂ້າ­ນ້ອຍຂອບພຣະ­ຄຸນພຣະອົງ ທີ່ພຣະອົງຊົງຟັງຂ້າ­ນ້ອຍ.
\v 42 ຂ້າ­ນ້ອຍຮູ້ວ່າພຣະ­ອົງຊົງຟັງສຽງຂອງຂ້າ­ນ້ອຍຢູ່ສະ­ເໝີ, ແຕ່ເພາະຟູງຄົນທັງ­ຫລາຍທີ່ຢືນອ້ອມຮອບຂ້ານ້ອຍ ທີ່ຂ້າ­ນ້ອຍເວົ້າຢ່າງນີ້ກໍ, ເພື່ອທີ່ພວກເຂົາຈະໄດ້ເຊື່ອວ່າພຣະ­ອົງໄດ້ຊົງໃຊ້ຂ້າ­ນ້ອຍມາ.”
\s5
\v 43 ຫລັງຈາກທີ່ພຣະ­ອົງກ່າວເຊັ່ນັ້ນແລ້ວ, ພຣະອົງເປັ່ງສຽງອັນດັງວ່າ, “ລາ­ຊະ­ໂຣເອີຍ, ຈົ່ງອອກມາສາ.”
\v 44 ຜູ້ຕາຍນັ້ນກໍໄດ້ອອກມາ; ທັງມື ແລະ ຕີນຂອງເຂົາຍັງມີຜ້າພັນຢູ່, ແລະໃບໜ້າຂອງເຂົາກໍຍັງມີຜ້າພັນຢູ່ນຳ. ພຣະ­ເຢຊູບອກກັບພວກເຂົາວ່າ, “ຈົ່ງແກ້ຜ້າທີ່ພັນເຂົາແລະປ່ອຍເຂົາເຖີດ.”
\s5
\v 45 ພວກຢິວຫລາຍຄົນທີ່ໄດ້ມາຫາມາ­ຣິ­ອາ ແລະໄດ້ເຫັນສິ່ງທີ່ພຣະ­ເຢຊູເຮັດກໍເຊື່ອໃນພຣະ­ອົງ.
\v 46 ແຕ່ບາງຄົນນັ້ນໄດ້ໄປຫາພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍ ເພື່ອບອກສິ່ງທີ່ພຣະ­ເຢຊູໄດ້ຊົງເຮັດ.
\s5
\v 47 ແລ້ວພວກຫົວໜ້າປະ­ໂລ­ຫິດແລະພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍ ເອີ້ນປະຊຸມສະ­ມາ­ຊິກສະ­ພາກ່າວວ່າ, “ພວກເຮົາຈະເຮັດແນວ­ໃດ? ຊາຍຜູ້ນີ້ໄດ້ເຮັດໝາຍສຳ­ຄັນຫລາຍປະ­ການ.
\v 48 ຖ້າເຮົາຈະປ່ອຍລາວໄປແບບນີ້, ທຸກຄົນຈະຫລົງເຊື່ອລາວແລ້ວ; ພວກໂຣມຈະມາທຳແລະເອົາພຣະວິຫານ ແລະຊົນຊາດຂອງເຮົາໄປ.”
\s5
\v 49 ແຕ່ຊາຍຄົນໜຶ່ງໃນພວກເຂົາ, ຊື່ກາ­ຢະ­ຟາ, ທີ່ເປັນມະ­ຫາປະໂລ­ຫິດໃນປີນັ້ນ, ໄດ້ກ່າວກັບພວກເຂົາວ່າ, “ພວກທ່ານບໍ່ຮູ້­ຈັກຫຍັງເລີຍ,
\v 50 ທ່ານບໍ່ພິຈາຣະນາເບິ່ງເລີຍບໍວ່າໃຫ້ຊາຍຄົນນີ້ຄົນດຽວຕາຍເພື່ອທຸກຄົນກໍດີກວ່າໃຫ້ທັງປະ­ເທດຊາດຈິບຫາຍ.”
\s5
\v 51 ສິ່ງທີ່ທ່ານໄດ້ກ່າວຄຳນັ້ນກໍບໍ່ມາຈາກຕົວລາວເອງ. ແຕ່ເພາະໃນປີນັ້ນທ່ານເປັນມະ­ຫາປະ­ໂລ­ຫິດ, ທ່ານຈິ່ງໄດ້ທວາຍໄວ້ກ່ອນວ່າພຣະ­ເຢຊູຈະສິ້ນພຣະ­ຊົນຕາງຊົນຊາດນັ້ນ,
\v 52 ແລະບໍ່ແມ່ນແທນຊົນຊາດດຽວເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເພື່ອຮວບ­ຮວມບັນດາບຸດຂອງພຣະ­ເຈົ້າທັງຫລາຍທີ່ແຕກກະຈັດກະຈາຍໃຫ້ເຂົ້າເປັນໜຶ່ງດຽວ.
\v 53 ຫລັງຈາກວັນນັ້ນມາພວກເຂົາກໍເລີ່ມວາງແຜນເພື່ອຫາທາງຂ້າພຣະ­ອົງໃຫ້ເຖິງແກ່ຄວາມຕາຍ.
\s5
\v 54 ພຣະ­ເຢຊູບໍ່ໄດ້ສະ­ເດັດຢ່າງເປີດ­ເຜີຍຖ້າມ­ກາງພວກຄົນຢິວອີກ, ແຕ່ໄດ້ສະ­ເດັດອອກຈາກທີ່ນັ້ນໄປຍັງຊົນນະບົດທີ່ຢູ່ໃກ້ປ່າ ເຂົ້າໄປເຖິງເມືອງໜຶ່ງທີ່ເອີ້ນວ່າ ເອ­ຟຣາ­ອິມ. ພຣະອົງປຣະ­ທັບກັບພວກສາ­ວົກທີ່ນັ້ນ.
\v 55 ຂະນະນັ້ນເທ­ສະການປັດ­ສະຄາຂອງຊາດຢິວກໍໃກ້ເຂົ້າມາ, ແລະຜູ້ຄົນຫລວງຫລາຍຈາກຊົນນະບົດກໍໄດ້ຂຶ້ນໄປຍັງນະຄອນເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມກ່ອນເທສະການປັດສະ­ຄາ ເພື່ອຊຳ­ຣະຕົວຂອງພວກເຂົາໃຫ້ບໍຣິສຸດ.
\s5
\v 56 ພວກເຂົາກຳ­ລັງຊອກຫາພຣະ­ເຢຊູ ແລະເວົ້າກັນໃນຂະນະທີ່ຢືນຢູ່ໃນບໍ­ຣິ­ເວນພຣະ­ວິ­ຫານວ່າ, “ທ່ານຄຶດເຫັນຢ່າງ­ໃດ? ເພິ່ນຈະບໍ່ມາໃນງານເທ­ສະ­ການນີ້ຫລື?
\v 57 ແລ້ວພວກຫົວໜ້າປະໂລຫິດແລະພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍ ໄດ້ອອກຄຳສັ່ງໄວ້ວ່າ ຖ້າຜູ້ໃດກໍຕາມຮູ້ວ່າພຣະເຢຊູຢູ່ໃສ, ຜູ້ນັ້ນຈະຕ້ອງມາລາຍງານແກ່ພວກເຂົາ ເພື່ອທີ່ພວກເຂົາຈະໄປຈັບພຣະ­ອົງ.
\s5
\c 12
\cl ບົດທີ 12
\p
\v 1 ກ່ອນເຖິງເທ­ສະ­ການປັດ­ສະ­ຄາຫົກວັນ, ພຣະ­ເຢຊູໄດ້ສະເດັດມາຮອດບ້ານເບັດ­ທາ­ນີ, ທີ່ລາ­ຊະ­ໂຣຜູ້ທີ່ພຣະອົງຊົງບັນດານໃຫ້ຟື້ນຄືນຈາກຄວາມຕາຍອາສັຍຢູ່.
\v 2 ພວກເຂົາໄດ້ຈັດຕຽມອາຫານແລງໃຫ້ພຣະ­ອົງທີ່ນັ້ນ, ແລະມາ­ທາກຳລັງຮັບໃຊ້ພຣະອົງ, ລາ­ຊະ­ໂຣເປັນຜູ້ໜຶ່ງທ່າມກາງຄົນເຫລົ່ານັ້ນ ທີ່ກຳລັງຮ່ວມຮັບປະ­ທານຢູ່ກັບພຣະເຢຊູ.
\v 3 ແລ້ວມາ­ຣິ­ອາກໍເອົານ້ຳມັນຫອມຈຳນວນໜຶ່ງລິ­ດ ຊຶ່ງເຮັດຜະລິດມາຈາກນ້ຳມັນນາດາບໍຣິສຸດແລະລາ­ຄາແພງ, ເທລົງທີ່ພຣະ­ບາດຂອງພຣະ­ເຢຊູ, ແລະເອົາຜົມຂອງນາງເຊັດພຣະບາດພຣະ­ອົງ. ໃນເຮືອນກໍຫອມກຸ້ມເຕັມໄປດ້ວຍກິ່ນຫອມຈາກນ້ຳ­ມັນຫອມນັ້ນ.
\s5
\v 4 ຢູ­ດາອິ­ສະ­ກາ­ຣີ­ອົດ, ໜຶ່ງໃນສາ­ວົກຂອງພຣະ­ອົງ, ຄົນທີ່ຈະທໍຣະຍົດພຣະ­ອົງກ່າວວ່າ,
\v 5 “ເປັນຫຍັງບໍ່ເອົານ້ຳ­ມັນນີ້ໄປຂາຍເພື່ອໄດ້ເງິນສາມຮ້ອຍເດ­ນາ­ຣິ­ອົນ ແລ້ວເອົາໄປແຈກຢາຍໃຫ້ຄົນຍາກ­ຈົນ?”
\v 6 ລາວເວົ້າຢ່າງນີ້ ບໍ່ແມ່ນເພາະລາວເອົາ­ໃຈ­ໃສ່ຕໍ່ຄົນຍາກ­ຈົນ, ແຕ່ເພາະລາວເປັນຂະ­ໂມຍ: ລາວດູແລຖົງເງິນ ແລະລາວລັກເງິນທີ່­ໃສ່ໄວ້ໃນນັ້ນ.
\s5
\v 7 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວວ່າ, “ປ່ອຍໃຫ້ນາງເກັບສິ່ງທີ່ນາງມີໄວ້ ເພື່ອມື້ທີ່ຝັງສົບຂອງເຮົາເຖີດ.
\v 8 ຄົນຍາກຈົນ­ຈະຢູ່ກັບພວກເຈົ້າສະເໝີ. ແຕ່ເຮົາຈະບໍ່ໄດ້ຢູ່ກັບພວກທ່ານສະ­ເໝີໄປ.”
\s5
\v 9 ແລ້ວພວກຄົນຢິວກຸ່ມໃຫຍ່ກໍຮູ້ວ່າພຣະ­ເຢຊູປະ­ທັບຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ແລະພວກເຂົາກໍມາ, ບໍ່ໄດ້ມາເພື່ອພຣະ­ເຢຊູເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເພື່ອມາເບິ່ງລາ­ຊະ­ໂຣ, ຜູ້ທີ່ພຣະ­ເຢຊູຊົງບັນ­ດານໃຫ້ເປັນຄືນມາຈາກຄວາມຕາຍ.
\v 10 ພວກຫົວໜ້າປະ­ໂລ­ຫິດຮ່ວມວາງແຜນເພື່ອທີ່ພວກເຂົາຈະຂ້າລາ­ຊະ­ໂຣດ້ວຍ.
\v 11 ເພາະວ່າລາວເປັນເຫດໃຫ້ຄົນຢິວຫລາຍໆ ຄົນອອກໄປຈາກຄຳສອນຂອງພວກເຂົາ ແລະມາເຊື່ອໃນພຣະ­ເຢຊູ.
\s5
\v 12 ໃນວັນຕໍ່ມາ ມີຝູງປະ­ຊາ­ຊົນຂະນາດໃຫຍ່ມາທີ່ງານເທສະການ. ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ຍິນວ່າພຣະ­ເຢຊູກຳລັງສະ­ເດັດມາທີ່ນະຄອນເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມ.
\v 13 ພວກເຂົາກໍພາ­ກັນນຳເອົາໃບຕົ້ນຕານແລະອອກໄປພົບພຣະ­ອົງ ແລະ ຮ້ອງສຽງດັງວ່າ, “ໂຮ­ຊັນ­ນາ! ຂໍໃຫ້ພຣະອົງຜູ້ສະ­ເດັດມາໃນພຣະ­ນາມຂອງອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນເຈົ້າ, ກະສັດຂອງຊົນຊາດອິ­ສຣາ­ເອນ ຈົ່ງ­ຈະ­ເຣີນ.”
\s5
\v 14 ພຣະອົງຊົງພົບລໍໜຸ່ມໂຕໜຶ່ງແລະຂຶ້ນຂີ່ລໍນັ້ນ; ຕາມມີຄຳຂຽນໄວ້ວ່າ,
\v 15 “ຢ່າຢ້ານເລີຍ, ບຸດຍິງຂອງຊີ­ໂອນ; ເບິ່ງແມ, ກະສັດຂອງທ່ານມາເຖິງແລ້ວ, ຄືຜູ້ປຣະ­ທັບເທິງລໍໝຸ່ມນັ້ນ.”
\s5
\v 16 ຕອນທຳອິດພວກສາ­ວົກຂອງພຣະ­ອົງຍັງບໍ່ໄດ້ເຂົ້າ­ໃຈເຫດການເຫລົ່າ­ນີ້; ແຕ່ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູຊົງຮັບກຽດ­ຕິ­ຍົດແລ້ວ, ພວກເຂົາຈຶ່ງຣະ­ນຶກເຖິງສິ່ງຕ່າງໆ ທີ່ມີຂຽນບັນທຶກໄວ້ກ່ຽວກັບພຣະ­ອົງໄດ້ ແລະທີ່ຄົນທັງຫລາຍໄດ້ເຮັດສິ່ງເຫລົ່ານີ້ເພື່ອພຣະ­ອົງ.
\s5
\v 17 ຝູງຄົນທີ່­ຢູ່ກັບພຣະ­ອົງຕອນທີ່ພຣະ­ອົງຊົງເອີ້ນລາ­ຊະ­ໂຣໃຫ້ອອກມາຈາກອຸໂມງ ແລະຟື້ນຄືນມາຈາກຄວາມຕາຍກໍໄດ້ເປັນພະ­ຍານ.
\v 18 ແລະເພາະເຫດນີ້ປະ­ຊາ­ຊົນຈຶ່ງໄປຫາພຣະ­ອົງ, ເພາະວ່າພວກເຂົາໄດ້ຍິນພຣະ­ອົງຊົງເຮັດໝາຍສຳຄັນຫລາຍຢ່າງ.
\v 19 ພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍຈຶ່ງເວົ້າທ່າມກາງພວກເຂົາວ່າ, “ເຫັນບໍ ທ່ານເຮັດອັນໃດບໍ່ໄດ້ເລີຍ; ເບິ່ງແມ, ໂລກນີ້ໄດ້ຕິດຕາມມັນໄປແລ້ວ.”
\s5
\v 20 ໃນບັນດາຄົນທີ່ຂຶ້ນໄປນະ­ມັດ­ສະ­ການທີ່ງານເທສະ­ການ ກໍມີພວກຊາວກຣີກພວກໜຶ່ງ.
\v 21 ຄົນເຫລົ່ານີ້ໄປຫາຟີ­ລິບ ຊຶ່ງມາຈາກບ້ານເບັດ­ຊາ­ອີ­ດາແຂວງຄາ­ລີ­ເລ ໂດຍຖາມທ່ານວ່າ, “ທ່ານເຈົ້າເອີຍ, ພວກເຮົາຕ້ອງການພົບພຣເຢ­ຊູ.”
\v 22 ຟີ­ລິບຈຶ່ງໄປບອກອັນ­ເດ­ອາ; ແລ້ວອັນ­ເດ­ອາຈຶ່ງໄປກັບຟີ­ລິບເພື່ອໄປທູນພຣະ­ເຢຊູ.
\s5
\v 23 ພຣະ­ເຢຊູຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ເວ­ລາທີ່ບຸດມະ­ນຸດຈະຮັບກຽດກໍມາເຖິງແລ້ວ.
\v 24 ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ, ຖ້າເມັດເຂົ້າບໍ່ຕົກເຂົ້າມາໃນໂລກນີ້ແລະບໍ່ຕາຍໄປ ຈະຍັງຄົງຢູ່ເຫລືອເມັດດຽວ; ແຕ່ຖ້າມັນຕາຍລົງໃນດິນ ກໍຈະເກີດຜົນຫລາຍ.
\s5
\v 25 ຜູ້ທີ່ຮັກຊີ­ວິດຂອງຕົນກໍຈະສູນເສັຽຊີ­ວິດ; ແຕ່ຖ້າຜູ້ກຽດຊັງຊີ­ວິດໃນໂລກນີ້ ເຂົາຈະໄດ້ຮັບຊີ­ວິດນິຣັນ.
\v 26 ຖ້າຜູ້ໃດປະ­ຕິ­ບັດເຮົາ ໃຫ້ຜູ້ນັ້ນຕິດ­ຕາມເຮົາມາ ແລະບໍ່ວ່າເຮົາຢູ່ທີ່ໃດ ຜູ້ຮັບໃຊ້ເຮົາຈະຢູ່ທີ່ນັ້ນເໝືອນກັນ. ຖ້າຜູ້ໃດປະ­ຕິ­ບັດເຮົາ ພຣະບິ­ດາກໍຈະໃຫ້ກຽດຜູ້ນັ້ນ.
\s5
\v 27 “ຕອນນີ້­ໃຈເຮົາເປັນທຸກຫລາຍ ເຮົາຈະວ່າຢ່າງ­ໃດດີ? 'ພຣະບິດາ, ຂໍຊົງຊ່ວຍກູ້ຂ້າພຣະອົງຈາກຍາມນີ້ຖ້ອນ?' ແຕ່ນີ້ຄືເຫດຜົນທີ່ຂ້າພຣະອົງໄດ້ເຂົ້າມາໃນໂລກໃນເວລານີ້.
\v 28 ພຣະບິດາ, ຂໍໃຫ້ພຣະ­ນາມຂອງພຣະ­ອົງຊົງໄດ້ຮັບກຽດ.” ແລ້ວມີສຽງມາຈາກສະຫວັນກ່າວວ່າ, “ເຮົາໄດ້ໃຫ້ຮັບກຽດນັ້ນ ແລະເຮົາຈະໃຫ້ຮັບກຽດອີກ.”
\v 29 ແລ້ວຝູງຄົນທີ່ຢືນຢູ່ໃກ້ໆກໍເວົ້າວ່າເປັນສຽງຟ້າ­ຮ້ອງ. ບາງຄົນກໍເວົ້າວ່າ, “ເທ­ວະ­ດາໄດ້ສົນ­ທະ­ນາກັບທ່ານ.”
\s5
\v 30 ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ສຽງບໍ່ໄດ້ມາສຳ­ລັບເຮົາ, ແຕ່ສຳ­ລັບທ່ານທັງ­ຫລາຍ.
\v 31 ເວລານີ້ເປັນການພິ­ພາກ­ສາຂອງໂລກນີ້: ເປັນເວລາທີ່ຜູ້ປົກ­ຄອງໂລກນີ້ຈະຖືກໂຍນອອກໄປ.
\s5
\v 32 ແລະເມື່ອເຮົາຖືກຍົກຂຶ້ນຈາກໂລກນີ້ແລ້ວ, ເຮົາກໍຈະນຳທຸກຄົນເຂົ້າມາຫາເຮົາ.”
\v 33 ພຣະ­ອົງກ່າວດັ່ງ­ນີ້ເພື່ອສະ­ແດງວ່າພຣະອົງຈະສິ້ນພຣະ­ຊົນຢ່າງ­ໃດ.
\s5
\v 34 ຝູງຄົນຕອບພຣະ­ອົງວ່າ, “ພວກເຮົາໄດ້ຍິນຈາກພຣະບັນຍັດແລ້ວວ່າ ພຣະ­ຄຣິດຈະຢູ່ຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ. ແລ້ວທ່ານກ່າວໄດ້ຢ່າງໃດວ່າ 'ພຣບຸດຈະຕ້ອງຖືກຍົກຂຶ້ນ?' ບຸດມະ­ນຸດນັ້ນຄືຜູ້ໃດກັນແທ້?"
\v 35 ພຣະ­ເຢຊູຕອບເຂົາວ່າ, “ຄວາມສະ­ຫວ່າງຈະຍັງຢູ່ກັບພວກທ່ານອີກໜ້ອຍໜຶ່ງ. ຈົ່ງຍ່າງໃນຂະນະທີ່ທ່ານຍັງມີຄວາມສະ­ຫວ່າງຢູ່, ເພື່ອທີ່­ຄວາມມືດຈະໄລ່ຕາມທ່ານບໍ່ທັນ. ເພາະຜູ້ທີ່ຢ່າງໃນຄວາມມືດນັ້ນບໍ່ຮູ້ວ່າຕົນກຳລັງໄປທາງໃດ.
\v 36 ໃນຂະນະທີ່ທ່ານຍັງມີຄວາມສະຫວ່າງຢູ່ນັ້ນ, ຈົ່ງເຊື່ອໃນຄວາມສະຫວ່າງເພື່ອທີ່ທ່ານຈະໄດ້ເປັນລູກຂອງຄວາມສະຫວ່າງດ້ວຍ.” ເມື່ອພຣະເຢຊູກ່າວສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແລ້ວ ພຣະອົງກໍສະເດັດອອກໄປແລະຫລີ້ຕົວເອງຈາກພວກເຂົາ.
\s5
\v 37 ເຖິງແມ່ນວ່າພຣະ­ອົງໄດ້ເຮັດໝາຍສຳ­ຄັນຫລາຍປະ­ການແກ່ພວກເຂົາ, ແຕ່ພວກເຂົາກໍຍັງບໍ່ເຊື່ອພຣະ­ອົງ.
\v 38 ເພື່ອໃຫ້ເປັນໄປຕາມທີ່ຜູ້ປະກາດພຣະທັມ ເອ­ຊາ­ຢາໄດ້ກ່າວໄວ້ວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຈະມີຜູ້ໃດເຊື່ອໃນສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍບອກ? ແລະພຣະ­ກອນຂອງພຣະ­ອົງໄດ້ສະ­ແດງແກ່ຜູ້ໃດ?”
\s5
\v 39 ເພາະເຫດນີ້ພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ເຊື່ອ, ດ້ວຍເອ­ຊາ­ຢາກ່າວໄວ້ອີກວ່າ,
\v 40 “ພຣະອົງເຮັດໃຫ້ເຂົາຕາບອດ, ແລະໃຫ້ຈິດໃຈຂອງເຂົາແຂງກະດ້າງໄປ; ບໍ່ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈະເຫັນດ້ວຍຕາແລະເຂົ້າໃຈດ້ວຍຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ, ແລ້ວຫັນກັບມາເພື່ອໃຫ້ເຮົາຮັກສາພວກເຂົາໃຫ້ເຊົາດີ.”
\s5
\v 41 ເອ­ຊາ­ຢາໄດ້ກ່າວດັ່ງ­ນີ້ເພາະວ່າທ່ານໄດ້ເຫັນພຣະສະ­ຫງ່າຣາ­ສີຂອງພຣະເຢຊູ ແລະກ່າວເຖິງພຣະ­ອົງ.
\v 42 ຢ່າງໃດກໍດີ ມີເຈົ້ານາຍຫລວງຫລາຍໄດ້ເຊື່ອໃນພຣະເຢຊູ; ແຕ່ເປັນເພາະພວກຟາຣີ­ຊາຍ, ພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ເປີດເຜີຍຕົວເພື່ອທີ່ພວກເຂົາຈະບໍ່ຖືກໄລ່ອອກຈາກໂຮງທັມະເທສະ­ໜາ.
\v 43 ພວກເຂົາມັກການຍົກຍ້ອງຈາກມະ­ນຸດ ຫລາຍກວ່າການຍົກຍ້ອງທີ່ມາຈາກພຣະເຈົ້າ.
\s5
\v 44 ພຣະ­ເຢຊູຊົງເປັ່ງ­ສຽງດັງແລະກ່າວວ່າ, “ຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃນເຮົາ, ເຂົາບໍ່ໄດ້ເຊື່ອໃນເຮົາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ເຊື່ອໃນຜູ້ທີ່ສົ່ງເຮົາມາດ້ວຍ.
\v 45 ແລະຜູ້ທີ່ເຫັນເຮົາກໍຈະໄດ້ເຫັນພຣະ­ອົງຜູ້ທີ່ສົ່ງເຮົາມາດ້ວຍ.
\s5
\v 46 ເຮົາໄດ້ເຂົ້າມາເປັນຄວາມສະ­ຫວ່າງໃນໂລກນີ້, ເພື່ອຄົນທີ່ເຊື່ອໃນເຮົາຈະບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນຄວາມມືດອີກ.
\v 47 ຖ້າຜູ້ໃດໄດ້ຍິນຖ້ອຍຄຳຂອງເຮົາແຕ່ບໍ່ປະຕິບັດຕາມ, ເຮົາຈະບໍ່ພິ­ພາກ­ສາຜູ້ນັ້ນ; ເພາະ­ເຮົາບໍ່ໄດ້ມາເພື່ອພິ­ພາກ­ສາໂລກນີ້, ແຕ່ມາເພື່ອຊ່ວຍໂລກນີ້ໃຫ້ລອດ.
\s5
\v 48 ຜູ້ທີ່ປະຕິເສດເຮົາແລະຜູ້ທີ່ບໍ່ຮັບເອົາຖ້ອຍຄຳຂອງເຮົາ, ຈະມີຜູ້ໜຶ່ງມາພິ­ພາກ­ສາເຂົາ. ຄືຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານັ້ນທີ່ເຮົາໄດ້ກ່າວໄວ້ ຈະພິ­ພາກ­ສາເຂົາໃນວັນສຸດທ້າຍ.
\v 49 ເພາະເຮົາບໍ່ໄດ້ກ່າວຕາມໃຈຂອງເຮົາເອງ, ແຕ່ເປັນພຣະບິດາຜູ້ສົ່ງເຮົາມາ, ເປັນຜູ້ທີ່ບັນຊາວ່າອັນໃດຄວນເວົ້າແລະອັນໃດທີ່ເຮົາຄວນກ່າວ.
\v 50 ເຮົາຮູ້ວ່າພຣະ­ບັນ­ຊາຂອງພຣະ­ອົງນັ້ນຄືຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ, ດັ່ງ­ນັ້ນເຮົາຈຶ່ງເວົ້າວ່າ ພຣະ­ບິ­ດາທີ່ໄດ້ເວົ້າກັບເຮົາຢ່າງໃດ, ເຮົາກໍເວົ້າຢ່າງນັ້ນ.”
\s5
\c 13
\cl ບົດທີ 13
\p
\v 1 ກ່ອນເຖິງເທ­ສະ­ການປັດ­ສະ­ຄາ. ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູຊົງຊາບວ່າໃກ້ເຖິງເວລາທີ່ພຣະອົງຈະສະ­ເດັດຈາກໂລກນີ້ເພື່ອໄປຫາພຣະບິດາ. ພຣະ­ອົງຊົງຮັກຄົນຂອງພຣະ­ອົງທີ່­ຢູ່ໃນໂລກນີ້ມາຢ່າງໃດ, ແລະພຣະ­ອົງກໍຊົງຮັກຈົນເຖິງທີ່ສຸດ.
\v 2 ບັດນີ້ ມານໄດ້ດົນໃຈຢູ­ດາ ອິ­ສະ­ກາ­ຣີ­ອົດ ລູກຂອງຊີ­ໂມນໃຫ້ທໍ­ຣະຍົດຕໍ່ພຣະ­ເຢຊູ.
\s5
\v 3 ພຣະ­ອົງຊົງຮູ້ວ່າພຣະ­ບິ­ດາໄດ້ມອບທຸກສິ່ງໄວ້ໃນພຣະ­ຫັດຂອງພຣະ­ອົງ ແລະທີ່ພຣະ­ອົງຊົງມາຈາກພຣະ­ເຈົ້າ ແລະກຳລັງຈະສະ­ເດັດກັບໄປຫາພຣະ­ເຈົ້າ.
\v 4 ພຣະ­ອົງຊົງລຸກ­ຂຶ້ນຈາກໂຕະອາຫານຂອງພຣະອົງ, ແລະຖອດເຄື່ອງທົງຊັ້ນນອກຂອງພຣະອົງອອກ. ພຣະອົງຊົງຈັບເອົາຜ້າເຊັດຕົວແລະຮັດແອວພຣະ­ອົງໄວ້.
\v 5 ແລ້ວພຣະ­ອົງຊົງຖອກນ້ຳໃສ່ອ່າງນໍ້າແລະເລີ່ມລ້າງຕີນຂອງພວກສາ­ວົກຂອງພຣະອົງ ແລະເຊັດດ້ວຍຜ້າທີ່ພຣະອົງຊົງຮັດແອວໄວ້ນັ້ນ.
\s5
\v 6 ເມື່ອພຣະ­ອົງມາເຖິງຊີ­ໂມນເປ­ໂຕ ແລະເປໂຕທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ພຣະອົງຈະລ້າງຕີນຂອງຂ້າ­ນ້ອຍດ້ວຍຫລື?”
\v 7 ພຣະ­ເຢຊູຕອບລາວວ່າ, “ສິ່ງທີ່ເຮົາກຳລັງເຮັດຢູ່ນີ້ທ່ານຍັງບໍ່ເຂົ້າໃນຕອນນີ້, ແຕ່ທ່ານຈະເຂົ້າ­ໃຈພາຍ­ຫລັງ.”
\v 8 ເປ­ໂຕຕອບພຣະອົງວ່າ, “ພຣະອົງຈະບໍ່ໄດ້ລ້າງຕີນຂອງຂ້າ­ນ້ອຍ” ພຣະ­ເຢຊູຕອບລາວວ່າ, “ຖ້າເຮົາບໍ່ໄດ້ລ້າງຕີນໃຫ້ທ່ານ, ທ່ານຈະບໍ່ໄດ້ມີສ່ວນໃນເຮົາ.”
\v 9 ຊີ­ໂມນເປ­ໂຕຕອບພຣະອົງວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ບໍ່ແມ່ນແຕ່ຕີນຂອງຂ້ານ້ອຍເລີຍ, ແຕ່ຂໍລ້າງມືແລະຫົວຂອງຂ້າ­ນ້ອຍດ້ວຍ.”
\s5
\v 10 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວແກ່ລາວວ່າ, “ຜູ້ໃດທີ່ອາບ­ນ້ຳແລ້ວບໍ່ຈຳເປັນລ້າງຕົວອີກ, ຍົກເວັ້ນແຕ່ຕີນຂອງເຂົາທີ່ຕ້ອງລ້າງ; ເຂົາກໍສະອາດພຽງພໍແລ້ວ, ທ່ານກໍສະ­ອາດແລ້ວ ­ແຕ່ບໍ່ແມ່ນທຸກຄົນ.”
\v 11 (ພຣະ­ອົງຊົງຮູ້ວ່າໃຜຈະທໍ­ຣະຍົດພຣະ­ອົງ; ນັ້ນຈິ່ງເປັນເຫດທີ່ພຣະ­ອົງກ່າວວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນທຸກຄົນທີ່ສະ­ອາດ.”)
\s5
\v 12 ເມື່ອພຣະ­ອົງໄດ້ລ້າງຕີນໃຫ້ພວກສາວົກຂອງພຣະອົງສຳເລັດ ແລະ ເອົາເສື້ອທົງຊັ້ນນອກຂອງພຣະອົງມາໃສ່ແລະນັ່ງລົງອີກຄັ້ງ, ພຣະອົງກ່າວແກ່ພວກເຂົາວ່າ, “ທ່ານຮູ້ບໍວ່າເຮັດໄດ້ເຮັດອັນໃດໃຫ້ກັບພວກທ່ານ?
\v 13 ທ່ານເອີ້ນເຮົາວ່າ 'ອາ­ຈານ' ແລະ 'ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ,' ທ່ານເອີ້ນຖືກແລ້ວ, ເພາະເຮົາຄືຜູ້ນັ້ນແຫລະ.
\v 14 ຖ້າເຊັ່ນນັ້ນ ຫາກເຮົາຊຶ່ງເປັນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແລະອາ­ຈານຂອງທ່ານ ໄດ້ລ້າງຕີນຂອງທ່ານ, ທ່ານກໍຄວນຈະລ້າງຕີນຂອງກັນແລະກັນດ້ວຍ.
\v 15 ເພາະເຮົາໄດ້ວາງແບບຢ່າງໃຫ້ພວກທ່ານເພື່ອທ່ານຈະໄດ້ປະຕິບັດເຊັ່ນດຽວກັນ ກັບທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ກັບທ່ານ.
\s5
\v 16 ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ, ຂ້າໃຊ້ຈະບໍ່ເປັນໃຫຍ່ກວ່ານາຍ; ແລະຜູ້ສົ່ງຂ່າວກໍບໍ່ເປັນໃຫຍ່ໄປກວ່າຜູ້ທີ່ສົ່ງເຂົາໄປ.
\v 17 ຫາກທ່ານເຂົ້າໃຈສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ຖ້າທ່ານເຮັດຕາມທ່ານຈະໄດ້ຮັບພອນ.
\v 18 ເຮົາບໍ່ເວົ້າເຖິງທ່ານທັງໝົດ ເຮົາຮູ້­ຈັກຜູ້ທີ່ເຮົາໄດ້ເລືອກ ແຕ່ທີ່ເປັນເປັນເຊັ່ນນີ້ກໍເພື່ອໃຫ້ພຣະ­ຄັມສົມບູນ: ‘ຜູ້ທີ່ຮັບປະ­ທານອາ­ຫານຂອງເຮົາຄືຜູ້ທີ່ຈະຍົກສົ້ນຕີນຕໍ່ຕ້ານເຮົາ.
\s5
\v 19 ເຮົາບອກເລື່ອງນີ້ແກ່ທ່ານກ່ອນທີ່ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ຈະເກີດຂຶ້ນ, ເພື່ອວ່າທ່ານຈະເຊື່ອວ່າ ເຮົາເປັນ.
\v 20 ເຮົາບອກຄວາມຈິງກັບທ່ານວ່າ, ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ຮັບຜູ້ທີ່ເຮົາສົ່ງໄປ, ກໍຈະຮັບເຮົາດ້ວຍ, ແລະຜູ້ໃດທີ່ຮັບເຮົາ, ເຂົາກໍຈະຮັບພຣະ­ອົງຜູ້ທີ່ສົ່ງເຮົາມາ.”
\s5
\v 21 ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູຊົງກ່າວສິ່ງເຫລົ່ານີ້, ພຣະ­ອົງກໍເປັນທຸກຫລາຍໃນວິນຍານຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງໄດ້ເປັນພະ­ຍານແລະກ່າວວ່າ, “ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ ຄົນໜຶ່ງໃນພວກທ່ານຈະທໍ­ຣະຍົດເຮົາ.”
\v 22 ພວກສາ­ວົກກໍເລີ່ມເບິ່ງໜ້າກັນແລະສົງ­ສັຍວ່າພຣະ­ອົງກ່າວເຖິງຜູ້ໃດ.
\s5
\v 23 ໜຶ່ງໃນສາ­ວົກຂອງພຣະອົງ, ຜູ້ທີ່ພຣະອົງຊົງຮັກທີ່ສຸດ, ກຳລັງເນີ້ງກາຍຢູ່ຂ້າງໆ ໂຕະອາຫານເຖິງພຣະ­ຊວງຂອງພຣະ­ອົງ.
\v 24 ຊີ­ໂມນເປ­ໂຕຈຶ່ງຍິກໜ້າໃສ່ສາ­ວົກຜູ້ນັ້ນກ່າວວ່າ, “ບອກເຮົາເຖີ້ນວ່າທີ່ພຣະອົງກ່າວນັ້ນແມ່ນຜູ້ໃດ.”
\v 25 ລາວກໍເອນຢູ່ໃກ້ກັບພຣະເຢຊູແລະເວົ້າວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຜູ້ນັ້ນແມ່ນຜູ້ໃດ?”
\s5
\v 26 ແລ້ວພຣະ­ເຢຊູຊົງຕອບລາວວ່າ, “ຄືຄົນທີ່ເຮົາຈະເອົາເຂົ້າຈ້ຳແລ້ວຍື່ນໃຫ້ແກ່ລາວ” ເມື່ອພຣະອົງເອົາເຂົ້າຈີ່ຈ້ຳແລ້ວ, ພຣະອົງຊົງຍື່ນໃຫ້ແກ່ຢູ­ດາລູກຊີ­ໂມນອິ­ສະ­ກາ­ຣີ­ອົດ.
\v 27 ຫລັງຈາກນັ້ນ ເມື່ອລາວໄດ້ກິນເຂົ້າຈີ່ຄຳນັ້ນ­ແລ້ວ, ຊາ­ຕານກໍເຂົ້າສິງລາວ, ແລ້ວພຣະ­ເຢຊູບອກວ່າ, “ທ່ານຈະເຮັດອັນໃດ ກໍຈົ່ງເຮັດໄວ ແມ.”
\s5
\v 28 ໃນຂະນະທີ່ທຸກຄົນກຳລັງນັ່ງຮ່ວມໂຕະຢູ່ ບໍ່ມີຜູ້ໃດຮູ້ວ່າເປັນຫຍັງພຣະເຢຊູຈຶ່ງກ່າວກັບລາວຢ່າງນັ້ນ.
\v 29 ບາງຄົນຄິດວ່າ, ເພາະຢູ­ດາຖືຖົງເງິນ, ພຣະ­ເຢຊູຈຶ່ງກ່າວກັບລາວວ່າ, “ຈົ່ງຊື້ສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງ­ການສຳ­ລັບງານເທ­ສະ­ການ” ຫລືທ່ານຈົ່ງໃຫ້ບາງສິ່ງແກ່ຄົນຍາກ­ຈົນ.
\v 30 ­ຫລັງຈາກທີ່ຢູ­ດາໄດ້ຮັບເຂົ້າຈີ່ແລ້ວ, ລາວກໍອອກໄປທັນ­ທີ. ຕອນນັ້ນເປັນເວ­ລາກາງ­ຄືນ.
\s5
\v 31 ເມື່ອຢູ­ດາອອກໄປແລ້ວ, ພຣະ­ເຢຊູກໍກ່າວວ່າ, “ເຖິງເວລາແລ້ວທີ່ບຸດມະ­ນຸດຈະໄດ້ຮັບກຽດ­ຕິ­ຍົດ, ແລະພຣະເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບກຽດ­ຕິ­ຍົດໃນບຸດມະ­ນຸດ.
\v 32 ພຣະ­ເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບກຽດ­ຕິ­ຍົດໃນຕົວຂອງທ່ານຜູ້ນັ້ນ, ແລະພຣະອົງຈະໃຫ້ບຸດມະ­ນຸດໄດ້ຮັບກຽດ­ຕິຍົດໃນທັນທີ.
\v 33 ລູກ­ນ້ອຍທັງ­ຫລາຍ, ເຮົາຈະຢູ່ກັບທ່ານອີກໜ້ອຍໜຶ່ງ. ພວກເຈົ້າຈະຊອກຫາເຮົາ, ແລະເໝືອນກັບເຮົາໄດ້ບອກກັບພວກຢິວ, ‘ບ່ອນເຮົາຈະໄປນັ້ນ ພວກເຈົ້າໄປບໍ່ໄດ້’, ຕອນນີ້ເຮົາກໍບອກພວກເຈົ້າເຊັ່ນນີ້ດ້ວຍ.
\s5
\v 34 ເຮົາໃຫ້ບັນ­ຍັດໃໝ່ໄວ້ແກ່ທ່ານ, ທ່ານຈົ່ງຮັກເຊິ່ງກັນແລະກັນ; ຢ່າງທີ່ເຮົາໄດ້ຮັກທ່ານ, ດັ່ງນັ້ນທ່ານກໍຈົ່ງຮັກກັນແລະກັນດ້ວຍ.
\v 35 ດ້ວຍເຫດນີ້ທຸກຄົນຈະຮູ້ວ່າທ່ານເປັນສາ­ວົກຂອງເຮົາ, ຖ້າທ່ານຮັກເຊິ່ງກັນແລະກັນ.”
\s5
\v 36 ຊີ­ໂມນເປ­ໂຕໄດ້ທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ທ່ານຈະສະເດັດໄປໃສ?” ພຣະ­ເຢຊູຊົງຕອບວ່າ, “ບ່ອນທີ່ເຮົາຈະໄປນັ້ນ, ທ່ານຕາມເຮົາໄປບໍ່ໄດ້, ແຕ່ທ່ານຈະຕາມເຮົາໄປໃນພາຍ­ຫລັງ.”
\v 37 ເປ­ໂຕທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຕາມພຣະອົງໄປຕອນ­ນີ້ບໍ່ໄດ້? ຂ້າ­ນ້ອຍຈະສະ­ຫລະຊີວິດນີ້ຖວາຍແດ່ພຣະອົງ.”
\v 38 ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ທ່ານຈະສະ­ຫລະຊີ­ວິດຂອງທ່ານໃຫ້ເຮົາຫລື? ເຮົາບອກແກ່ທ່ານວ່າ, ກ່ອນໄກ່ຂັນທ່ານຈະປະຕິ­ເສດເຮົາສາມເທື່ອ.”
\s5
\c 14
\cl ບົດທີ 14
\p
\v 1 “ຢ່າໃຫ້ໃຈຂອງທ່ານເປັກທຸກເລີຍ. ຖ້າທ່ານເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ທ່ານກໍເຊື່ອໃນເຮົາດ້ວຍ.
\v 2 ໃນຜາ­ສາດຂອງພຣະບິດາຂອງເຮົານັ້ນມີທີ່­ຢູ່ຫລວງຫລາຍ. ຖ້າບໍ່ມີ, ເຮົາຄົງບອກພວກທ່ານ, ເຮົາຈະໄປຈັດແຈ່ງບ່ອນໄວ້ສຳ­ລັບທ່ານ.
\v 3 ຖ້າເຮົາໄປຈັດແຈ່ງບ່ອນໄວ້ສຳ­ລັບພວກທ່ານ, ເຮົາຈະກັບມາອີກແລະຮັບທ່ານໄປຢູ່ກັບເຮົາ, ເພື່ອວ່າເຮົາຢູ່ທີ່ໃດພວກທ່ານຈະຢູ່ທີ່ນັ້ນດ້ວຍ.
\s5
\v 4 ທ່ານຮູ້­ຈັກທາງທີ່ເຮົາກຳລັງຈະໄປ.”
\v 5 ໂທມາທູນພຣະເຢຊູວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ພວກຂ້າ­ນ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າທ່ານກຳລັງຈະໄປໃສ, ຂ້າ­ນ້ອຍຈະຮູ້­ຈັກທາງນັ້ນໄດ້ຢ່າງ­ໃດ?”
\v 6 ພຣະ­ເຢຊູຕອບລາວວ່າ, “ເຮົາເປັນທາງນັ້ນ, ເປັນ­ຄວາມຈິງ, ແລະເປັນຊີ­ວິດ; ບໍ່ມີຜູ້ໃດມາເຖິງພຣະ­ບິ­ດາໄດ້ນອກ­ຈາກຈະຜ່ານທາງເຮົາ.
\v 7 ຖ້າທ່ານຮູ້­ຈັກເຮົາ, ທ່ານກໍຈະຮູ້­ຈັກພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາດ້ວຍ. ຈາກນີ້ເປັນຕົ້ນໄປ ທ່ານຮູ້­ຈັກພຣະບິດາແລະໄດ້ເຫັນພຣະອົງແລ້ວ.”
\s5
\v 8 ຟີ­ລິບທູນພຣະ­ອົງວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຂໍຊົງສະແດງພຣະ­ບິ­ດາແກ່ພວກຂ້າ­ນ້ອຍແດ່ທ້ອນ, ນັ້ນກໍເປັນທີເພິງພໍໃຈແກ່ພວກຂ້າ­ນ້ອຍແລ້ວ.”
\v 9 ພຣະ­ເຢຊູຕອບລາວວ່າ, “ຟີ­ລິບເອີຍ, ເຮົາໄດ້ຢູ່ກັບພວກທ່ານມາດົນນານຫລາຍແລະທ່ານກໍຍັງບໍ່ຮູ້­ຈັກເຮົາ? ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ໄດ້ເຫັນເຮົາກໍໄດ້ເຫັນພຣະ­ບິ­ດາ, ທ່ານເວົ້າໄດ້ຢ່າງໃດວ່າ, ‘ຂໍຊົງສຳ­ແດງພຣະ­ບິ­ດາ?
\s5
\v 10 ທ່ານບໍ່ເຊື່ອວ່າເຮົາຢູ່ໃນພຣະ­ບິ­ດາ ແລະພຣະ­ບິ­ດາຊົງຢູ່ໃນເຮົາຫລື? ຖ້ອຍຄຳທີ່ເຮົາກ່າວແກ່ທ່ານ ເຮົາບໍ່ໄດ້ກ່າວໂດຍສິດອຳນາດຂອງເຮົາເອງ, ແຕ່ເປັນພຣະ­ບິ­ດາຜູ້ຊົງສະ­ຖິດຢູ່ໃນເຮົາແລະກຳລັງທຳງານຂອງພຣະ­ອົງ.
\v 11 ຈົ່ງເຊື່ອເຮົາເຖີດວ່າເຮົາຢູ່ໃນພຣະ­ບິ­ດາ, ແລະພຣະ­ບິ­ດາຊົງຢູ່ໃນເຮົາ, ຫລືບໍ່ດັ່ງ­ນັ້ນ ກໍຈົ່ງເຊື່ອເພາະການງານທັງຫລາຍເຫລົ່າ­ນັ້ນ.
\s5
\v 12 ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ, ຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃນເຮົາຈະເຮັດງານທີ່ເຮົາເຮັດ, ແລະຜູ້ນັ້ນຈະເຮັດງານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່ານີ້ ເພາະ­ວ່າເຮົາກຳລັງຈະໄປຫາພຣະ­ບິ­ດາ.
\v 13 ສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ທ່ານຂໍໃນນາມຂອງເຮົາ, ເຮົາຈະເຮັດສິ່ງນັ້ນເພື່ອທີ່ພຣະ­ບິ­ດາຈະຊົງຮັບກຽດ­ໃນພຣະ­ບຸດ.
\v 14 ຖ້າທ່ານຂໍສິ່ງໃດໃນນາມຂອງເຮົາ, ເຮົາຈະເຮັດສິ່ງນັ້ນໃຫ້.
\s5
\v 15 “ຖ້າທ່ານຮັກເຮົາ, ທ່ານຈະຮັກ­ສາບັນ­ຍັດຂອງເຮົາ.
\v 16 ເຮົາຈະອະທິຖານຂໍຈາກພຣະ­ບິ­ດາ, ແລະພຣະ­ອົງຈະຊົງປຣະ­ທານອົງຜູ້ຊ່ອຍອີກທ່ານໜຶ່ງ, ເພື່ອທີ່ພຣະອົງນັ້ນຈະໄດ້ຢູ່ກັບພວກທ່ານສະເໝີໄປ,
\v 17 ຄືພຣະ­ວິນ­ຍານແຫ່ງຄວາມຈິງ. ຜູ້ຊຶ່ງໂລກບໍ່ສາມາດຮັບໄວ້ໄດ້ ເພາະບໍ່ເຫັນແລະບໍ່ຮູ້­ຈັກພຣະ­ອົງ. ແຕ່ທ່ານຮູ້ຈັກພຣະ­ອົງ, ເພາະພຣະ­ອົງຊົງສະ­ຖິດຢູ່ກັບທ່ານແລະຢູ່ໃນທ່ານ.
\s5
\v 18 “ເຮົາຈະບໍ່ປະຖິ້ມທ່ານໄວ້ພຽງລຳພັງ; ເຮົາຈະກັບມາຫາທ່ານ.
\v 19 ອີກໜ້ອຍໜຶ່ງໂລກນີ້ຈະບໍ່ເຫັນເຮົາ, ແຕ່ທ່ານຍັງຈະເຫັນເຮົາ. ເພາະເຮົາຊົງເປັນຢູ່, ແລະທ່ານກໍຈະມີຊີວິດຢູ່ກັບເຮົາດ້ວຍ.
\v 20 ໃນວັນນັ້ນທ່ານຈະຮູ້ວ່າເຮົາຢູ່ໃນພຣະ­ບິ­ດາ, ແລະທ່ານກໍຢູ່ໃນເຮົາ, ແລະເຮົາກໍຢູ່ໃນທ່ານ.
\s5
\v 21 ຜູ້ທີ່ມີບັນ­ຍັດຂອງເຮົາແລະຖືຮັກສາບັນ­ຍັດເຫລົ່ານັ້ນໄວ້ ຜູ້ນັ້ນກໍຄືຜູ້ທີ່ຮັກເຮົາ, ແລະຜູ້ທີ່ຮັກເຮົານັ້ນ ພຣະບິດາຂອງເຮົາຈະຊົງຮັກເຂົາດ້ວຍ, ເຮົາຈະຮັກເຂົາ ແລະເຮົາຈະສຳແດງຕົວຂອງເຮົາໃຫ້ແກ່ເຂົາ.”
\v 22 ຢູ­ດາ (ຊຶ່ງບໍ່ແມ່ນອິ­ສະກາ­ຣີ­ອົດ) ທູນພຣະອົງວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງສຳ­ແດງຕົວພຣະອົງເອງແກ່ພວກຂ້າ­ນ້ອຍ ແຕ່ບໍ່ສຳແດງຕໍ່ໂລກ?”
\s5
\v 23 ພຣະ­ເຢຊູຕອບລາວວ່າ, “ຖ້າຜູ້ໃດຮັກເຮົາ, ເຂົາຈະຮັກ­ສາຖ້ອຍຄຳຂອງເຮົາ. ພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາຈະຮັກເຂົາ ແລະເຮົາກັບພຣະບິດາຈະມາຫາເຂົາ ແລະເຮົາທັງສອງຈະຕັ້ງຢູ່ກັບເຂົາ.
\v 24 ຜູ້ທີ່ບໍ່ຮັກເຮົາ ກໍຈະບໍ່ຮັກ­ສາຖ້ອຍຄຳຂອງເຮົາ, ຖ້ອຍຄຳທີ່ທ່ານໄດ້ຍິນ ບໍ່ໄດ້ມາຈາກເຮົາ ແຕ່ມາຈາກພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາຜູ້ທີ່ສົ່ງເຮົາມາ.
\s5
\v 25 ເຮົາໄດ້ກ່າວສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແກ່ທ່ານ, ໃນຂະນະທີ່ເຮົາຍັງຢູ່ກັບທ່ານ.
\v 26 ແຕ່ພຣະ­ຜູ້­ຊ່ອຍຄືພຣະ­ວິນ­ຍານ­ບໍ­ຣິສຸດຜູ້ທີ່ພຣະບິ­ດາຈະສົ່ງມາໃນນາມຂອງເຮົາ ພຣະອົງຈະຊົງສອນທ່ານທັງຫລາຍໃນທຸກສິ່ງ ແລະຈະເຮັດໃຫ້ທ່ານຣະ­ນຶກເຖິງທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເວົ້າໄວ້ແກ່ທ່ານ.
\v 27 ເຮົາມອບສັນຕິສຸກໄວ້ກັບທ່ານ; ຄືສັນຕິສຸກຂອງເຮົາ. ບໍ່ແມ່ນສັນຕິສຸກເໝືອນຢ່າງທີ່ໂລກໃຫ້. ຢ່າໃຫ້ໃຈຂອງທ່ານຕ້ອງທຸກແລະຢ່າຢ້ານເລີຍ.
\s5
\v 28 ທ່ານໄດ້ຍິນໃນສິ່ງທີ່ເຮົາກ່າວແກ່ທ່ານວ່າ, ‘ເຮົາຈະຈາກໄປແລະເຮົາຈະກັບມາຫາພວກທ່ານອີກ’ ຖ້າທ່ານຮັກເຮົາ, ທ່ານຈະຊົມ­ຊື່ນຍິນ­ດີເພາະເຮົາຈະໄປຫາພຣະບິດາ, ເພາະພຣະ­ບິ­ດາຊົງຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າເຮົາ.
\v 29 ດຽວນີ້ເຮົາໄດ້ບອກສິ່ງນີ້ແກ່ທ່ານກ່ອນທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນ, ເພາະວ່າເມື່ອເຫດ­ການເຫລົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນ, ທ່ານຈະເຊື່ອ.
\v 30 ຕັ້ງ­ແຕ່ນີ້ໄປເຮົາຈະບໍ່ສົນ­ທະນາຫລາຍກັບພວກທ່ານ, ເພາະວ່າຜູ້ປົກ­ຄອງໂລກຈະມາ. ຜູ້ນັ້ນບໍ່ມີສິດອັນໃດກ່ຽວກັບເຮົາ,
\v 31 ແຕ່ເຮົາໄດ້ເຮັດຕາມທີ່ພຣະ­ບິ­ດາໄດ້ຊົງບັນ­ຊາ, ເພື່ອໂລກຈະໄດ້ຮູ້ວ່າເຮົາຮັກພຣະ­ບິ­ດາ. ໃຫ້ພວກເຮົາພາ­ກັນຈາກທີ່ນີ້ໄປເທາະ.”
\s5
\c 15
\cl ບົດທີ 15
\p
\v 1 “ເຮົາເປັນເຄືອອະ­ງຸ່ນອັນແທ້, ແລະພຣະ­ບິ­ດາເປັນຜູ້ບົວ­ລະບັດສວນ.
\v 2 ພຣະອົງຊົງຊົງຕັດກິ່ງທຸກກິ່ງໃນເຮົາທີ່ບໍ່­ເກີດຜົນ, ແລະພຣະ­ອົງຊົງຕອນກິ່ງທຸກກິ່ງທີ່ເກີດຜົນ ເພື່ອທີ່ກິ່ງນັ້ນຈະເກີດຜົນຫລາຍຍິ່ງຂຶ້ນ.
\s5
\v 3 ທ່ານສະອາດບໍຣິສຸດແລ້ວເພາະພຣະ­ທັມທີ່ເຮົາໄດ້ກ່າວກັບທ່ານ.
\v 4 ຈົ່ງຢູ່ໃນເຮົາ, ແລະເຮົາຢູ່ໃນທ່ານ. ກໍເໝືອນກັບກິ່ງຈະເກີດຜົນເອງບໍ່ໄດ້ ນອກ­ຈາກຈະຕິດຢູ່ກັບເຄືອ, ທ່ານເອງກໍຈະເກີດຜົນບໍ່ໄດ້, ນອກ­ຈາກທ່ານຈະຢູ່ໃນເຮົາ.
\s5
\v 5 ເຮົາເປັນເຄືອອະ­ງຸ່ນ, ທ່ານເປັນກິ່ງ. ຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນເຮົາ ແລະເຮົາຢູ່ໃນເຂົາ, ຜູ້ນັ້ນຈະເກີດຜົນຫລາຍ, ເພາະຖ້າບໍ່ມີເຮົາເຂົາກໍເຮັດສິ່ງໃດບໍ່ໄດ້ເລີຍ.
\v 6 ຖ້າຜູ້ໃດບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນເຮົາ, ເຂົາຈະຖືກໂຍນຖິ້ມໄປເໝືອນກິ່ງທີ່ຫ່ຽວ­ແຫ້ງ, ພວກເຂົາຈະເກັບຮວບຮວມກິ່ງເຫລົ່ານັ້ນແລະໂຍນເຂົ້າໄປໃນກອງໄຟ, ແລະເຜົາໄຟເສັຽ.
\v 7 ຖ້າທ່ານຢູ່ໃນເຮົາ, ແລະຖ້ອຍຄຳຂອງເຮົາຝັງຢູ່ໃນທ່ານ, ຈົ່ງທູນຂໍສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ທ່ານຈະປາ­ຖນາ, ແລະທ່ານກໍຈະໄດ້ສິ່ງນັ້ນ.
\s5
\v 8 ພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາໄດ້ຊົງຮັບກຽດ­ໃນສິ່ງນີ້, ເພາະເມື່ອທ່ານເກີດຜົນຫລາຍ ທ່ານກໍເປັນສາ­ວົກຂອງເຮົາ.
\v 9 ພຣະ­ບິ­ດາໄດ້ຊົງຮັກເຮົາຢ່າງ­ໃດ, ເຮົາກໍຮັກທ່ານຢ່າງນັ້ນ. ຈົ່ງຢູ່ໃນຄວາມຮັກຂອງເຮົາ.
\s5
\v 10 ຖ້າທ່ານເຮັດຕາມບັນ­ຍັດຂອງເຮົາ, ທ່ານກໍຈະຢູ່ໃນຄວາມຮັກຂອງເຮົາ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບເຮົາໄດ້ເຮັດຕາມບັນ­ຍັດພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາ ແລະຢູ່ໃນຄວາມຮັກຂອງພຣະ­ອົງ.
\v 11 ເຮົາໄດ້ບອກສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແກ່ທ່ານທັງ­ຫລາຍ ເພື່ອຄວາມຍິນ­ດີຂອງເຮົາຈະຢູ່ໃນທ່ານ ແລະຄວາມຍິນ­ດີຂອງທ່ານຈະຄົບບໍ­ຣິ­ບູນ.
\s5
\v 12 ນີ້ຄືຄຳບັນຊາຂອງເຮົາ, ໃຫ້ທ່ານຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ ເໝືອນຢ່າງທີ່ເຮົາໄດ້ຮັກທ່ານ.
\v 13 ບໍ່ມີຜູ້ໃດມີຄວາມຮັກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່ານີ້, ທີ່ເຂົາຈະໄດ້ສະ­ຫລະຊີ­ວິດຂອງເຂົາແກ່ສະ­ຫາຍຂອງຕົນ.
\s5
\v 14 ທ່ານເປັນສະ­ຫາຍຂອງເຮົາ ຖ້າທ່ານເຮັດຕາມສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ບັນຊາໄວ້ແກ່ທ່ານ.
\v 15 ເຮົາບໍ່ເອີ້ນທ່ານວ່າຂ້ອຍໃຊ້ອີກຕໍ່ໄປ, ເພາະຂ້ອຍໃຊ້ບໍ່ຮູ້ວ່າເຈົ້ານາຍຂອງຕົນກຳ­ລັງເຮັດອັນໃດຢູ່. ເຮົາໄດ້ເອີ້ນທ່ານວ່າເປັນສະ­ຫາຍຂອງເຮົາ, ເພາະທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຍິນຈາກພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາ, ເຮົາກໍໄດ້ສຳ­ແດງແກ່ທ່ານດ້ວຍ.
\s5
\v 16 ທ່ານບໍ່ໄດ້ເລືອກເອົາເຮົາ, ແຕ່ເຮົາໄດ້ເລືອກເອົາທ່ານແລະໄດ້ແຕ່ງ­ຕັ້ງທ່ານໄວ້ ເພື່ອທີ່ທ່ານຈະອອກໄປແລະເກີດຜົນ, ແລະເພື່ອທີ່ຜົນຂອງທ່ານຈະຕັ້ງຢູ່. ເພື່ອວ່າເມື່ອທ່ານທູນຂໍສິ່ງໃດຈາກພຣະ­ບິ­ດາໃນນາມຂອງເຮົາ, ພຣະ­ອົງຈະມອບສິ່ງນັ້ນໃຫ້ແກ່ທ່ານ.
\v 17 ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ທີ່ເຮົາໄດ້ບັນຊາແກ່ທ່ານນັ້ນ, ຄືໃຫ້ທ່ານຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ.
\s5
\v 18 ຖ້າໂລກກຽດຊັງທ່ານ, ຈົ່ງຮູ້ເຖີ້ນວ່າໂລກໄດ້ກຽດຊັງເຮົາກ່ອນທີ່ຈະກຽດຊັງທ່ານ.
\v 19 ຖ້າທ່ານເປັນຂອງໂລກ, ໂລກກໍຈະຮັກທ່ານເໝືອນທ່ານເປັນຂອງໂລກ. ແຕ່ເພາະວ່າທ່ານບໍ່ໄດ້ເປັນຂອງໂລກແລະເພາະເຮົາໄດ້ເລືອກເອົາທ່ານອອກມາຈາກໂລກ, ດັ່ງນັ້ນໂລກຈຶ່ງກຽດຊັງທ່ານ.
\s5
\v 20 ຈົ່ງຣະ­ນຶກເຖິງຄຳທີ່ເຮົາໄດ້ກ່າວກັບທ່ານວ່າ, 'ຂ້ອຍໃຊ້ບໍ່ເປັນໃຫຍ່ກວ່ານາຍຂອງຕົນ' ຖ້າເຂົາຂົ່ມ­ເຫັງເຮົາ, ເຂົາກໍຈະຂົ່ມເຫັງທ່ານດ້ວຍ; ຖ້າເຂົາເຮັດຕາມຂໍ້­ຄວາມຂອງເຮົາ, ເຂົາກໍຈະເຮັດຕາມຂໍ້­ຄວາມຂອງທ່ານດ້ວຍ.
\v 21 ເຂົາຈະເຮັດສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນແກ່ທ່ານ ເພາະນາມຂອງເຮົາ, ເພາະ­ວ່າພວກເຂົາບໍ່ຮູ້­ຈັກພຣະອົງຜູ້ສົ່ງເຮົາມາ.
\v 22 ຖ້າເຮົາບໍ່ໄດ້ມາເພື່ອທີ່ຈະກ່າວສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແກ່ພວກເຂົາ, ພວກເຂົາກໍຄົງບໍ່ມີບາບ, ແຕ່ຕອນນີ້ພວກເຂົາບໍ່ມີຂໍ້ແກ້ຕົວອັນໃດໃນເລື່ອງຄວາມບາບຂອງພວກເຂົາ.
\s5
\v 23 ຜູ້ໃດທີ່ກຽດຊັງເຮົາກໍຈະກຽດຊັງພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາດ້ວຍ.
\v 24 ຖ້າເຮົາບໍ່ໄດ້ເຮັດກິ­ຈະ­ການທີ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດໄດ້ເຮັດຖ້າມ­ກາງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາກໍຄົງບໍ່ມີບາບ, ແຕ່ຕອນນີ້ພວກເຂົາໄດ້ເຫັນແລະຍັງໄດ້ກຽດຊັງແລະພຣະ­ບິ­ດາດ້ວຍ.
\v 25 ແຕ່ເພື່ອພຣະທັມທີ່ໄດ້ບອກເອົາໄວ້ໃນພຣະ­ບັນ­ຍັດຂອງພວກເຂົາວ່າ ‘ພວກເຂົາກຽດຊັງເຮົາໂດຍບໍ່ມີສາເຫດ’ ຈະເປັນຈິງ.
\s5
\v 26 ເມື່ອອົງພຣະ­ຜູ້­ຊ່ອຍ ຄືຜູ້ທີ່ເຮົາຈະສົ່ງມາຍັງທ່ານ ຊຶ່ງມາຈາກພຣະ­ບິ­ດາ, ນັ້ນຄື, ພຣະ­ວິນ­ຍານແຫ່ງຄວາມຈິງ, ຜູ້ທີ່ອອກຈາກພຣະ­ບິ­ດານັ້ນ, ພຣະ­ອົງຈະເປັນພະຍານກ່ຽວກັບເຮົາ.
\v 27 ທ່ານເອງກໍເປັນພະ­ຍານເໝືອນກັນ ເພາະ­ວ່າທ່ານໄດ້ຢູ່ກັບເຮົາຕັ້ງ­ແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນ.
\s5
\c 16
\cl ບົດທີ 16
\p
\v 1 "ເຮົາໄດ້ບອກສິ່ງເຫລົ່ານີ້ກັບທ່ານເພື່ອທີ່ທ່ານຈະບໍ່ສະດຸດລົ້ມ.
\v 2 ພວກເຂົາຈະໄລ່ທ່ານອອກຈາກໂຮງທັມະເທສະໜາ ແຕ່ເວ­ລານັ້ນຈະມາເຖິງເມື່ອບຸກ­ຄົນທີ່ຂ້າທ່ານຈະຄຶດວ່າ ຕົນກຳລັງເຮັດການນີ້ເພື່ອບູ­ຊາຕໍ່ພຣະ­ເຈົ້າ.
\s5
\v 3 ພວກເຂົາຈະເຮັດສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ເພາະວ່າພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ຈັກພຣະບິ­ດາ ແລະບໍ່ຮູ້­ຈັກເຮົາດ້ວຍ.
\v 4 ເຮົາໄດ້ບອກສິ່ງເຫລົ່ານີ້ກັບທ່ານ ເມື່ອເວ­ລານັ້ນມາເຖິງ, ທ່ານຈະຣະ­ນຶກວ່າເຮົາໄດ້ບອກກັບທ່ານກ່ຽວກັບພວກເຂົາ. ເຮົາບໍ່ໄດ້ບອກສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແກ່ທ່ານຕັ້ງ­ແຕ່ທຳອິດ, ເພາະ­ວ່າເຮົາຍັງຢູ່ກັບທ່ານ.
\s5
\v 5 ແຕ່ຕອນນີ້ເຮົາຈະໄປຫາຜູ້ຊົງໃຊ້ເຮົາມາ, ແຕ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນພວກທ່ານຖາມເຮົາວ່າ, ‘ພຣະອົງກຳລັງສະເດັດໄປທີ່ໃດ’.
\v 6 ແຕ່ເພາະເຮົາໄດ້ບອກສິ່ງເຫລົ່ານີ້ກັບທ່ານ, ຈິດໃຈຂອງທ່ານຈຶ່ງເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າ.
\v 7 ແຕ່ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ, ເປັນການດີກວ່າທີ່ເຮົາຈະຈາກທ່ານໄປ. ເພາະຖ້າເຮົາບໍ່ຈາກທ່ານໄປ, ອົງ­ຜູ້­ຊ່ອຍນັ້ນຈະບໍ່ໄດ້ມາຫາທ່ານ, ແຕ່ຖ້າເຮົາຈາກໄປ, ເຮົາກໍຈະສົ່ງພຣະ­ອົງມາຫາທ່ານ.
\s5
\v 8 ເມື່ອພຣະ­ອົງສະ­ເດັດມາ, ­ອົງຜູ້ຊ່ອຍຈະພິສູດໃຫ້ໂລກຮູ້ແຈ້ງຄວາມຜິດບາບ, ຄວາມຊອບທັມ, ແລະການພິ­ພາກ­ສາ.
\v 9 ໃນເລື່ອງບາບນັ້ນ, ເພາະພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຊື່ອໃນເຮົາ.
\v 10 ໃນເລື່ອງຄວາມຊອບທັມນັ້ນ, ເພາະເຮົາກຳລັງຈະໄປຫາພຣະບິດາ, ແລະທ່ານຈະບໍ່ເຫັນເຮົາອີກ.
\v 11 ແລະໃນເລື່ອງການພິພາກ­ສານັ້ນ, ເພາະຜູ້ປົກ­ຄອງໂລກນີ້ໄດ້ຖືກພິ­ພາກ­ສາແລ້ວ.
\s5
\v 12 ເຮົາຍັງມີອີກຫລາຍສິ່ງທີ່ຈະບອກກັບພວກທ່ານ, ແຕ່ພວກທ່ານຈະຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນໃນຕອນ­ນີ້.
\v 13 ແຕ່ເມື່ອຜູ້ນັ້ນ, ຄືພຣະ­ວິນ­ຍານແຫ່ງຄວາມຈິງສະ­ເດັດມາ, ພຣະ­ອົງຈະນຳທ່ານໄປສູ່ຄວາມຈິງ, ເພາະພຣະ­ອົງຈະບໍ່ກ່າວຕາມໃຈຂອງພຣະອົງເອງ. ແຕ່ພຣະ­ອົງຈະກ່າວໃນສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ຍິນ, ແລະພຣະອົງຈະເວົ້າກັບທ່ານສິ່ງໃດຈະມາເຖິງ.
\v 14 ພຣະ­ອົງຈະຊົງໃຫ້ເຮົາໄດ້ຮັບກຽດ, ເພາະ­ວ່າພຣະ­ອົງຈະຊົງເອົາສິ່ງທີ່ເປັນຂອງເຮົາແລະພຣະອົງຈະບອກສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນແກ່ທ່ານ.
\s5
\v 15 ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະ­ບິ­ດາຊົງມີນັ້ນເປັນຂອງເຮົາ. ເຫດສັນ­ນັ້ນ, ເຮົາຈຶ່ງບອກວ່າພຣະ­ວິນ­ຍານຊົງເອົາສິ່ງຊຶ່ງເປັນຂອງເຮົາແລະພຣະອົງຈະບອກສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນແກ່ທ່ານ.
\v 16 ໃນອີກບໍ່ດົນທ່ານຈະບໍ່ເຫັນເຮົາ, ແລະພາຍຫລັງອີກບໍ່ດົນທ່ານກໍຈະເຫັນເຮົາ.”
\s5
\v 17 ແລ້ວບາງຄົນໃນພວກສາ­ວົກຂອງພຣະ­ອົງກໍ່ເວົ້າຕໍ່ກັນວ່າ, “ພຣະອົງນັ້ນກຳລັງກ່າວສິ່ງໃດແກ່ເຮົາທີ່ວ່າ, ‘ໃນອີກບໍ່ດົນທ່ານຈະບໍ່ເຫັນເຮົາ ແລະພາຍຫລັງອີກບໍ່ດົນທ່ານກໍຈະເຫັນເຮົາ,' ແລະ ‘ເພາະວ່າເຮົາຈະໄປຫາພຣະ­ບິ­ດາ’?"
\v 18 ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ທີ່ພຣະອົງກ່າວວ່າ 'ອີກບໍ່ດົນ' ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າຢ່າງໃດ? ພວກເຮົາບໍ່ເຂົ້າ­ໃຈວ່າພຣະອົງກຳ­ລັງເວົ້າເຖິງສິ່ງໃດ?”
\s5
\v 19 ພຣະ­ເຢຊູຊົງຊາບວ່າພວກເຂົາຕ້ອງການທີ່ຈະຖາມພຣະອົງ, ພຣະ­ອົງຈຶ່ງຊົງກ່າວແກ່ພວກເຂົາວ່າ, “ນີ້ຄືສິ່ງທີ່ທ່ານກຳລັງຖາມກັນໃນໝູ່ພວກທ່ານເອງຫລືທີ່ວ່າ, ‘ອີກບໍ່ດົນ ທ່ານຈະບໍ່ເຫັນເຮົາ, ແລະພາຍຫລັງອີກບໍ່ດົນທ່ານກໍຈະເຫັນເຮົາ?'
\v 20 ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ພວກທ່ານວ່າ, ທ່ານຈະຮ້ອງ­ໄຫ້ແລະຮ່ຳໄຮ, ແຕ່ໂລກນັ້ນຈະ­ຍິນ­ດີ. ທ່ານຈະເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມ­ທຸກໂສກເສົ້າ, ແຕ່ຄວາມ­ເສັຽໃຈຂອງທ່ານຈະປ່ຽນເປັນ­ຄວາມຊື່ນຊົມຍິນດີ.
\v 21 ເມື່ອຜູ້­ຍິງນັ້ນໃຫ້ເກີດລູກ ນາງກໍມີຄວາມ­ທຸກໂສກເພາະວ່າກຳ­ນົດຂອງນາງມາເຖິງແລ້ວ, ແຕ່ເມື່ອນາງໄດ້ເກີດລູກຂອງນາງອອກມາແລ້ວ ນາງກໍຈະບໍ່ຣະນຶກເຖິງຄວາມ­ເຈັບປວດຂອງນາງອີກ ເພາະມີຄວາມຊົມ­ຊື່ນຍິນ­ດີທີ່ລູກຂອງນາງໄດ້ເກີດມາໃນໂລກນີ້.
\s5
\v 22 ໃນຂະນະທີ່ທ່ານ­ເສົ້າໂສກ, ແຕ່ເຮົາຈະມາຫາທ່ານອີກ, ແລະຈິດໃຈຂອງທ່ານຈະຍິນ­ດີ, ແລະຈະບໍ່ມີຜູ້ໃດເອົາຄວາມຊື່ນຊົມຍິນດີນັ້ນໄປຈາກທ່ານໄດ້.
\v 23 ໃນວັນນັ້ນທ່ານຈະບໍ່ຖາມເຮົາເຖິງສິ່ງໃດອີກ. ເຮົາບອກຄວາມຈິງແກ່ທ່່ານວ່າ, ຖ້າທ່ານທູນຂໍສິ່ງໃດຈາກພຣະ­ບິ­ດາໃນນາມຂອງເຮົາ, ພຣະ­ອົງຈະໃຫ້ແກ່ທ່ານ.
\v 24 ເຖິງບັດນີ້ຖ້າທ່ານຍັງບໍ່ໄດ້ຂໍສິ່ງໃດນຳນາມຂອງເຮົາ. ຈົ່ງຂໍເຖີດ, ແລ້ວທ່ານຈະໄດ້ຮັບເພື່ອທີ່ຄວາມຍິນ­ດີຂອງທ່ານຈະເຕັມບໍ­ຣິ­ບູນ.
\s5
\v 25 ເຮົາໄດ້ກ່າວສິ່ງເຫລົ່ານີ້ກັບທ່ານເປັນຄຳອຸປະມາ, ເມື່ອເວລານັ້ນມາເຖິງຄືເມື່ອເຮົາຈະບໍ່ກ່າວກັບທ່ານເປັນຄຳອຸປະມາອີກ, ແຕ່ເຮົາຈະບອກກັບທ່ານເຖິງເລື່ອງຂອງພຣະ­ບິ­ດາຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ.
\s5
\v 26 ໃນວັນນັ້ນທ່ານຈະຂໍໃນນາມຂອງເຮົາ ແລະເຮົາຈະບໍ່ບອກກັບທ່ານວ່າເຮົາຈະອ້ອນ­ວອນຂໍພຣະ­ບິ­ດາເພື່ອທ່ານ,
\v 27 ເພາະພຣະບິ­ດາເອງຊົງຮັກພວກທ່ານ ເພາະ­ວ່າພວກທ່ານໄດ້ຮັກເຮົາແລະເພາະວ່າທ່ານໄດ້ເຊື່ອວ່າເຮົາມາຈາກພຣະບິດາ.
\v 28 ເຮົາມາຈາກພຣະ­ບິ­ດາ, ແລະໄດ້ເຂົ້າມາໃນໂລກນີ້. ອີກຄັ້ງໜຶ່ງ, ເຮົາກຳລັງຈະຈາກໂລກນີ້ໄປແລະເຮົາຈະໄປຫາພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາ.”
\s5
\v 29 ພວກສາ­ວົກຂອງພຣະ­ອົງທູນວ່າ, “ນີ້ແຫລະ, ຕອນນີ້ພຣະອົງກຳລັງກ່າວຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງແລະພຣະອົງບໍ່ໄດ້ກ່າວແກ່ພວກເຮົາເປັນຄຳອຸປະມາ.
\v 30 ຕອນນີ້ ພວກຂ້າ­ນ້ອຍຮູ້ແລ້ວວ່າພຣະອົງຊົງຮູ້ທຸກສິ່ງ, ແລະພຣະອົງບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ໃຜຖາມພຣະອົງອີກ. ດ້ວຍເຫດນີ້, ພວກຂ້າ­ນ້ອຍຈຶ່ງເຊື່ອແລ້ວວ່າພຣະອົງຊົງມາຈາກພຣະ­ເຈົ້າ.”
\v 31 ພຣະ­ເຢຊູຊົງຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ຕອນ­ນີ້ທ່ານເຊື່ອເຮົາແລ້ວຫລື?
\s5
\v 32 ເບິ່ງແມ, ເວ­ລານັ້ນກຳລັງຈະມາ, ແລະເວ­ລານັ້ນກໍໄດ້ມາເຖິງແລ້ວ, ເມື່ອພວກທ່ານຈະຖືກເຮັດໃຫ້ແຕກຊະກັນໄປ, ທຸກຄົນຈະແຍກກັບໄປບ້ານຂອງຕົນແລະທ່ານຈະປະເຮົາໄວ້. ແຕ່ວ່າເຮົາບໍ່ໄດ້ໂດດດຽວ ດ້ວຍວ່າພຣະ­ບິ­ດາຊົງສະ­ຖິດກັບເຮົາ.
\v 33 ເຮົາໄດ້ບອກສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແກ່ທ່ານເພື່ອທີ່ທ່ານຈະໄດ້ມີສັນຕິສຸກໃນເຮົາ. ທ່ານຈະພົບກັບຄວາມ­ທຸກລຳ­ບາກໃນໂລກນີ້, ແຕ່ຈົ່ງກ້າຫານເຖີດ: ເພາະວ່າເຮົາໄດ້ຊະ­ນະໂລກແລ້ວ.”
\s5
\c 17
\cl ບົດທີ 17
\p
\v 1 ພຣະ­ອົງກໍຊົງເງີຍພຣະ­ພັກຂຶ້ນເບິ່ງຟ້າແລະກ່າວວ່າ, “ຂ້າແດ່ພຣະ­ບິ­ດາ, ບັດນີ້ເຖິງເວ­ລາແລ້ວ ຂໍຊົງໂຜດໃຫ້ພຣະ­ບຸດຂອງພຣະ­ອົງໄດ້ຮັບກຽດ­ຕິຍົດ ເພື່ອພຣະ­ບຸດຈະໄດ້ຖວາຍກຽດ­ຕິ­ຍົດແດ່ພຣະ­ອົງ.
\v 2 ດັ່ງທີ່ພຣະ­ອົງໄດ້ໂຜດໃຫ້ພຣະ­ບຸດມີສິດອຳນາດເໜືອມະ­ນຸດທັງປວງ ເພື່ອໃຫ້ພຣະ­ບຸດປຣະ­ທານຊີ­ວິດອັນຕະຫລອດໄປເປັນ­ນິດ ແກ່ຄົນທີ່ພຣະອົງໄດ້ຊົງມອບແກ່ພຣະ­ບຸດນັ້ນ.
\s5
\v 3 ແລະນີ້ແຫລະແມ່ນຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນນິດ: ຄືການທີ່ພວກເຂົາຮູ້­ຈັກພຣະ­ອົງຜູ້ຊົງເປັນພຣະ­ເຈົ້າທ່ຽງແທ້ອົງດຽວ, ແລະຮູ້­ຈັກພຣະ­ເຢຊູ­ຄຣິດ, ທີ່ພຣະ­ອົງຊົງໃຊ້ມາ.
\v 4 ຂ້າ­ນ້ອຍຖວາຍກຽດ­ຕິ­ຍົດແດ່ພຣະ­ອົງໃນໂລກ ເພາະຂ້າ­ນ້ອຍເຮັດກິ­ຈະການທີ່ພຣະ­ອົງຊົງໃຊ້ຂ້າ­ນ້ອຍເຮັດນັ້ນສຳ­ເລັດແລ້ວ.
\v 5 ບັດນີ້, ຂ້າແດ່ພຣະ­ບິ­ດາ, ຂໍໂຜດໃຫ້ຂ້າ­ນ້ອຍໄດ້ຮັບກຽດ­ຕິ­ຍົດຕໍ່ພຣະ­ພັກຂອງພຣະ­ອົງ ຄືກຽດ­ຕິ­ຍົດທີ່ຂ້າ­ນ້ອຍມີຮ່ວມກັບພຣະ­ອົງກ່ອນທີ່ໂລກນີ້ມີມາ.
\s5
\v 6 ຂ້າ­ນ້ອຍສຳ­ແດງພຣະ­ນາມຂອງພຣະ­ອົງ ແກ່ບັນດາຄົນທີ່ພຣະ­ອົງຊົງປຣະ­ທານແກ່ຂ້າ­ນ້ອຍຈາກ­ໂລກ. ຄົນເຫລົ່ານັ້ນເປັນຂອງພຣະ­ອົງແລ້ວ, ແລະພຣະ­ອົງປຣະ­ທານພວກເຂົາແກ່ຂ້າ­ນ້ອຍ, ແລະເຂົາໄດ້ປະຕິບັດຕາມພຣະ­ທັມຂອງພຣະ­ອົງແລ້ວ.
\v 7 ບັດນີ້ພວກເຂົາຮູ້ວ່າທຸກສິ່ງທີ່ພຣະ­ອົງປຣະ­ທານແກ່ຂ້າ­ນ້ອຍນັ້ນມາຈາກພຣະ­ອົງ,
\v 8 ເພາະ­ວ່າຖ້ອຍຄຳທີ່ພຣະ­ອົງກ່າວແກ່ຂ້ານ້ອຍນັ້ນ. ຂ້າ­ນ້ອຍໃຫ້ພວກເຂົາແລ້ວແລະພວກເຂົາຮັບໄວ້ ແລະຮູ້ແນ່ວ່າຂ້າ­ນ້ອຍມາຈາກພຣະ­ອົງ, ແລະເຊື່ອວ່າພຣະ­ອົງຊົງໃຊ້ຂ້ານ້ອຍມາ.
\s5
\v 9 ຂ້າ­ນ້ອຍອ້ອນ­ວອນເພື່ອພວກເຂົາ. ຂ້າ­ນ້ອຍບໍ່ໄດ້ອ້ອນວອນເພື່ອໂລກ, ແຕ່ເພື່ອຄົນເຫລົ່າ­ນັ້ນທີ່ພຣະ­ອົງປຣະທານແກ່ຂ້ານ້ອຍ, ເພາະ­ວ່າເຂົາເປັນຂອງພຣະ­ອົງ.
\v 10 ທຸກສິ່ງທີ່ເປັນຂອງຂ້າ­ນ້ອຍກໍເປັນຂອງພຣະ­ອົງ ແລະທຸກສິ່ງທີ່ເປັນຂອງພຣະ­ອົງກໍເປັນຂອງຂ້າ­ນ້ອຍ ແລະຂ້າ­ນ້ອຍໄດ້ຮັບກຽດ­ຕິ­ຍົດໃນສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນ.
\v 11 ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ຢູ່ໃນໂລກນີ້ອີກ ແຕ່ພວກເຂົາຍັງຢູ່ໃນໂລກນີ້ ແລະຂ້ານ້ອຍກຳ­ລັງຈະໄປຫາພຣະ­ອົງ ແຕ່ພຣະ­ບິ­ດາຜູ້ບໍ­ຣິສຸດ, ຂໍພຣະ­ອົງຊົງພິທັກ­ຮັກ­ສາເຂົາໄວ້ໂດຍຣິດອຳນາດແຫ່ງພຣະນາມຂອງພຣະອົງຄືພຣະນາມທີ່ພຣະອົງໄດ້ປຣະທານໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍນັ້ນ ເພື່ອເຂົາຈະເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ ເໝືອນດັ່ງຂ້ານ້ອຍກັບພຣະອົງ.
\s5
\v 12 ເມື່ອຂ້າ­ນ້ອຍຍັງຢູ່ກັບພວກເຂົາ, ຂ້າ­ນ້ອຍກໍພິ­ທັກ­ຮັກ­ສາເຂົາ, ຜູ້ທີ່ພຣະ­ອົງປຣະ­ທານແກ່ຂ້າ­ນ້ອຍໄວ້ໂດຍພຣະນາມຂອງພຣະ­ອົງ. ຂ້າ­ນ້ອຍປົກປັກພວກເຂົາໄວ້, ແລະບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນພວກເຂົາຈິບຫາຍ, ນອກຈາກລູກທີ່ໝາຍໄວ້ສຳລັບຄວາມຈິບຫາຍ, ເພື່ອໃຫ້ເປັນຈິງຕາມຂໍ້ພຣະ­ຄັມພີ.
\v 13 ແຕ່ບັດນີ້ຂ້າ­ນ້ອຍກຳ­ລັງຈະໄປຫາພຣະອົງ, ຂ້າ­ນ້ອຍກ່າວເຖິງສິ່ງນີ້ໃນໂລກ ເພື່ອໃຫ້ເຂົາໄດ້ຮັບຄວາມຊົມ­ຊື່ນຍິນ­ດີ ໃນຂ້າ­ນ້ອຍຢ່າງເຕັມລົ້ນ.
\v 14 ຂ້າ­ນ້ອຍມອບພຣະ­ທັມຂອງພຣະ­ອົງໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາແລ້ວ, ແລະໂລກນີ້ກຽດຊັງເຂົາ ເພາະເຂົາບໍ່ແມ່ນຝ່າຍໂລກ, ເໝືອນຢ່າງທີ່ຂ້າ­ນ້ອຍບໍ່ແມ່ນຝ່າຍໂລກ.
\s5
\v 15 ຂ້າ­ນ້ອຍບໍ່ໄດ້ຂໍໃຫ້ພຣະ­ອົງເອົາພວກເຂົາອອກໄປຈາກໂລກ, ແຕ່ຂໍໃຫ້ປົກປ້ອງເຂົາໄວ້ໃຫ້ພົ້ນຈາກມານຮ້າຍ.
\v 16 ເຂົາບໍ່ແມ່ນຝ່າຍໂລກ, ເໝືອນດັ່ງຂ້າ­ນ້ອຍບໍ່ແມ່ນຝ່າຍໂລກ.
\v 17 ຂໍຊົງແຍກພວກເຂົາໃຫ້ບໍ­ຣິ­ສຸດດ້ວຍຄວາມຈິງ. ພຣະ­ທັມຂອງພຣະອົງເປັນຄວາມຈິງ.
\s5
\v 18 ພຣະ­ອົງຊົງໃຊ້ຂ້າ­ນ້ອຍມາໃນໂລກສັນ­ໃດ, ຂ້າ­ນ້ອຍກໍໃຊ້ພວກເຂົາໄປໃນໂລກສັນ­ນັ້ນ.
\v 19 ຂ້າ­ນ້ອຍແຍກຕົວໃຫ້ບໍຣິສຸດເພາະເຫັນ­ແກ່ເຂົາທັງຫລາຍ, ເພື່ອໃຫ້ເຂົາຮັບການແຍກໃຫ້ບໍຣິສຸດດ້ວຍຄວາມຈິງ.
\s5
\v 20 ຂ້າ­ນ້ອຍບໍ່ໄດ້ອ້ອນ­ວອນເພື່ອຄົນເຫລົ່ານີ້ພວກດຽວ, ແຕ່ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ວາງ­ໃຈໃນຂ້າ­ນ້ອຍ ເພາະຖ້ອຍຄຳຂອງພວກເຂົາ
\v 21 ເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ, ດັ່ງທີ່ພຣະອົງຜູ້ເປັນພຣະ­ບິ­ດາ, ສະ­ຖິດໃນຂ້າ­ນ້ອຍ, ແລະຂ້າ­ນ້ອຍໃນພຣະ­ອົງ. ຂ້ານ້ອຍອ້ອນວອນເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ຢູ່ໃນເຮົາພຣະອົງແລະໃນຂ້ານ້ອຍດ້ວຍ ເພື່ອໂລກຈະໄດ້ເຊື່ອວ່າພຣະ­ອົງຊົງໃຊ້ຂ້າ­ນ້ອຍມາ.
\s5
\v 22 ກຽດ­ຕິ­ຍົດຊຶ່ງພຣະ­ອົງປຣະ­ທານແກ່ຂ້າ­ນ້ອຍນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍມອບໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ, ເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ, ເໝືອນດັ່ງພຣະອົງກັບຂ້ານ້ອຍ:
\v 23 ຂ້າ­ນ້ອຍຢູ່ໃນພວກເຂົາ, ແລະພຣະ­ອົງຊົງຢູ່ໃນຂ້າ­ນ້ອຍ ເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນຢ່າງສົມ­ບູນ, ເພື່ອໂລກຈະໄດ້ຮູ້ວ່າແມ່ນພຣະອົງຊົງໃຊ້ຂ້າ­ນ້ອຍມາ, ແລະພຣະ­ອົງຊົງຮັກເຂົາເໝືອນດັ່ງທີ່ພຣະ­ອົງຊົງຮັກຂ້າ­ນ້ອຍ.
\s5
\v 24 ຂ້າແດ່ພຣະ­ບິ­ດາ, ຂ້າ­ນ້ອຍປາຖນາຢາກໃຫ້ຄົນເຫລົ່ານັ້ນ ທີ່ພຣະ­ອົງປຣະ­ທານໃຫ້ແກ່ຂ້າ­ນ້ອຍນັ້ນ, ຢູ່ກັບຂ້າ­ນ້ອຍໃນບ່ອນທີ່ຂ້າ­ນ້ອຍຢູ່ນັ້ນ, ເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ເຫັນສະ­ຫງ່າຣາ­ສີຂອງຂ້ານ້ອຍ ຊຶ່ງພຣະ­ອົງຊົງປຣະ­ທານໃຫ້ແກ່ຂ້າ­ນ້ອຍ ເພາະພຣະ­ອົງຊົງຮັກຂ້າ­ນ້ອຍກ່ອນທີ່ພຣະອົງຊົງສ້າງໂລກ.
\s5
\v 25 ຂ້າແດ່ພຣະ­ບິ­ດາຜູ້ຊົງຍຸຕິທັມ, ໂລກນີ້ບໍ່ຮູ້­ຈັກພຣະ­ອົງ, ແຕ່ຂ້າ­ນ້ອຍຮູ້­ຈັກພຣະ­ອົງ; ແລະຄົນເຫລົ່ານີ້ຮູ້ວ່າແມ່ນພຣະ­ອົງຊົງໃຊ້ຂ້າ­ນ້ອຍມາ.
\v 26 ຂ້າ­ນ້ອຍເຮັດໃຫ້ເຂົາຮູ້­ຈັກພຣະນາມຂອງພຣະອົງ, ແລະຈະເຮັດໃຫ້ເຂົາຮູ້ອີກ ເພື່ອຄວາມຮັກທີ່ພຣະອົງໄດ້ຊົງຮັກຂ້າ­ນ້ອຍຈະຢູ່ໃນເຂົາ, ແລະຂ້າ­ນ້ອຍກໍຢູ່ໃນເຂົາ.”
\s5
\c 18
\cl ບົດທີ 18
\p
\v 1 ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູກ່າວຢ່າງນີ້ແລ້ວ, ພຣະ­ອົງສະ­ເດັດອອກໄປກັບພວກສາ­ວົກຂອງພຣະ­ອົງຂ້ວາມຫ້ວຍກິດ­ໂຣນ, ໄປເຖິງສວນແຫ່ງໜຶ່ງ ພຣະ­ອົງສະ­ເດັດເຂົ້າໄປໃນສວນນັ້ນກັບພວກສາວົກ.
\v 2 ຢູດາ, ຜູ້ທີ່ຈະທໍ­ຣະຍົດພຣະ­ອົງກໍຮູ້­ຈັກບ່ອນນັ້ນເໝືອນກັນ, ເພາະ­ວ່າພຣະ­ເຢຊູກັບພວກສາ­ວົກເຄີຍມາພົບກັນທີ່ນັ້ນ ຫລາຍເທື່ອແລ້ວ.
\v 3 ຢູ­ດາພາພວກທະ­ຫານ­ທີ່ມາຈາກພວກຫົວໜ້າປະໂລຫິດ ແລະພວກຟາ­ຣີ­ຊາຍແລະພວກເຈົ້າໜ້າທີ່ ພວກເຂົາຖືໂຄມ, ຖືກະ­ບອງ, ແລະອາ­ວຸດໄປທີ່ນັ້ນ.
\s5
\v 4 ພຣະ­ເຢຊູຊົງຊາບທຸກສິ່ງທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນກັບພຣະ­ອົງ, ພຣະອົງຈຶ່ງສະ­ເດັດອອກໄປຖາມເຂົາວ່າ, “ພວກທ່ານມາຫາໃຜ?”
\v 5 ເຂົາທູນຕອບພຣະ­ອົງວ່າ, “ມາຫາເຢ­ຊູໄທນາ­ຊາ­ເຣັດ” ພຣະ­ເຢຊູກ່າວກັບພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາເປັນຜູ້ນັ້ນ” ຢູ­ດາ, ຄົນທີ່ທໍ­ຣະຍົດພຣະ­ອົງ, ກໍຢືນຢູ່ກັບພວກທະຫານເຫລົ່າ­ນັ້ນ.
\s5
\v 6 ເມື່ອພຣະ­ອົງກ່າວກັບພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາເປັນຜູ້ນັ້ນ” ເຂົາກໍຖອຍ­ຫລັງແລະລົ້ມລົງເທິງດິນ.
\v 7 ພຣະ­ອົງຖາມເຂົາອີກວ່າ, “ພວກທ່ານມາຫາໃຜ?” ເຂົາທູນຕອບວ່າ, “ມາຫາເຢ­ຊູໄທນາ­ຊາເຣັດ.”
\s5
\v 8 ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ເຮົາບອກທ່ານແລ້ວວ່າເຮົາເປັນຜູ້ນັ້ນ. ຖ້າທ່ານຊອກຫາເຮົາ, ກໍຈົ່ງປະຄົນເຫລົ່ານີ້ໄປເສັຽ.”
\v 9 ທັງນີ້ເພື່ອໃຫ້ເປັນຈິງຕາມພຣະທັມ­ອົງຊົງກ່າວວ່າ, “ຄົນເຫລົ່ານັ້ນທີ່ພຣະ­ອົງປຣະ­ທານແກ່ຂ້າ­ນ້ອຍ ບໍ່ໄດ້ສູນເສັຽໄປແມ່ນແຕ່ຄົນດຽວ.”
\s5
\v 10 ຊີ­ໂມນເປ­ໂຕມີດາບຈຶ່ງຖອດອອກມາຟັນຂ້ອຍໃຊ້ຄົນໜຶ່ງຂອງມະ­ຫາປະ­ໂລ­ຫິດ ຖືກຫູເບື້ອງຂວາຂາດ ຂ້າໃຊ້ຄົນນັ້ນຊື່­ວ່າ ມາ­ລະ­ໂຂ.
\v 11 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວກັບເປ­ໂຕວ່າ, “ຈົ່ງເອົາດາບໃສ່ຝັກເສັຽ. ເຮົາຈະບໍ່ດື່ມຈອກທີ່ພຣະ­ບິ­ດາປຣະ­ທານແກ່ເຮົາຫລື?”
\s5
\v 12 ພວກທະ­ຫານກັບນາຍທະຫານ, ແລະເຈົ້າໜ້າ­ທີ່ຂອງພວກຢິວ, ຈຶ່ງຈັບພຣະ­ເຢຊູມັດໄວ້.
\v 13 ແລ້ວພາພຣະອົງໄປຫາອັນ­ນາກ່ອນ, ເພາະອັນ­ນາເປັນພໍ່ເຖົ້າຂອງກາ­ຢະຟາ, ຊຶ່ງເປັນມະຫາປະໂລ­ຫິດໃນປີນັ້ນ.
\v 14 ກາ­ຢະ­ຟາຄົນນີ້ແຫລະທີ່ແນະ­ນຳພວກຢິວວ່າ ຄວນໃຫ້ຄົນໜຶ່ງຕາຍແທນປະຊາຊົນທັງໝົດ.
\s5
\v 15 ຊີ­ໂມນເປ­ໂຕກັບສາ­ວົກອີກຄົນໜຶ່ງຕິດຕາມພຣະເຢຊູໄປ, ແຕ່ເພາະສາ­ວົກຄົນນັ້ນຮູ້­ຈັກກັນກັບມະ­ຫາປະໂລຫິດ, ແລະເຂົາຈຶ່ງເຂົ້າໄປກັບພຣະ­ເຢຊູຈົນເຖິງເດີ່ນບ້ານຂອງມະ­ຫາປະ­ໂລ­ຫິດ;
\v 16 ແຕ່ເປ­ໂຕຢືນຢູ່ນອກຮີມປະ­ຕູ. ສາ­ວົກອີກຄົນໜຶ່ງນັ້ນ, ຮູ້­ຈັກກັບມະ­ຫາປະ­ໂລ­ຫິດຈຶ່ງອອກໄປເວົ້າກັບຜູ້ຍິງທີ່ເຝົ້າປະ­ຕູ ແລ້ວກໍພາເປ­ໂຕເຂົ້າໄປ.
\s5
\v 17 ຍິງໃຊ້ຄົນທີ່ເຝົ້າປະ­ຕູຖາມເປ­ໂຕວ່າ, “ທ່ານກໍເປັນຄົນຫນຶ່ງໃນພວກສາ­ວົກຂອງຄົນນັ້ນເໝືອນກັນແມ່ນຫລືບໍ?” ເປໂຕຕອບວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນ.”
\v 18 ພວກຂ້ອຍໃຊ້ກັບເຈົ້າຫນ້າທີ່ກໍຢືນຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ເອົາຖ່ານມາດັ່ງໄຟເພາະ­ອາ­ກາດຫນາວ, ຈຶ່ງພາ­ກັນຢືນຝີງໄຟຢູ່. ເປ­ໂຕກໍຢືນຝີງໄຟນຳເຂົາເໝືອນກັນ.
\s5
\v 19 ມະ­ຫາປະ­ໂລ­ຫິດກໍຖາມພຣະ­ເຢຊູເຖິງພວກສາ­ວົກຂອງພຣະອົງແລະຄຳສອນຂອງພຣະ­ອົງ.
\v 20 ພຣະ­ເຢຊູຕອບທ່ານວ່າ, “ເຮົາກ່າວໃຫ້ໂລກຟັງຢ່າງເປີດ­ເຜີຍ ເຮົາສັ່ງ­ສອນສະ­ເຫມີໃນໂຮງທັມະເທດສະ­ຫນາ ແລະໃນບໍ­ຣິ­ເວນພຣະ­ວິ­ຫານທີ່ພວກຢິວເຄີຍຊຸມ­ນຸມກັນ. ເຮົາບໍ່ໄດ້ສອນສິ່ງໄດ້ຢ່າງລັບ­ລີ້ເລີຍ.
\v 21 ທ່ານຖາມເຮົາເຮັດຫຍັງ? ຈົ່ງຖາມຄົນທີ່ຟັງເຮົາວ່າ ເຮົາເວົ້າອັນໃດກັບພວກເຂົາ ເຂົາຮູ້ວ່າເຮົາສອນອັນໃດ.”
\s5
\v 22 ເມື່ອພຣະ­ອົງຊົງກ່າວຢ່າງນັ້ນແລ້ວ, ເຈົ້າໜ້າ­ທີ່ຄົນຫນຶ່ງທີ່ຢືນຢູ່ທີ່ນັ້ນໄດ້ຕົບພຣະ­ພັກພຣະ­ເຢຊູແລ້ວກ່າວວ່າ, “ເຈົ້າຕອບມະ­ຫາປະ­ໂລ­ຫິດຢ່າງນັ້ນຫລື?”
\v 23 ພຣະ­ເຢຊູຕອບລາວວ່າ, “ຖ້າເຮົາເວົ້າຜິດ, ກໍຈົ່ງເປັນພະ­ຍານໃນສິ່ງທີ່ຜິດນັ້ນ, ແຕ່ຖ້າເຮົາເວົ້າຖືກ, ທ່ານຕົບເຮົາເຮັດຫຍັງ?”
\v 24 ອັນ­ນາຈຶ່ງໃຫ້ພາພຣະເຢຊູເຊິ່ງຖືກມັດຢູ່ນັ້ນໄປຫາກາ­ຢະ­ຟາມະ­ຫາປະ­ໂລ­ຫິດ.
\s5
\v 25 ຂະ­ນະນັ້ນຊີ­ໂມນເປ­ໂຕກຳ­ລັງຢືນຝີງໄຟຢູ່. ຄົນເຫລົ່າ­ນັ້ນຖາມເປ­ໂຕວ່າ, “ເຈົ້າເປັນສາ­ວົກຂອງຄົນນັ້ນເຫມືອນກັນບໍ່ແມ່ນຫລື” ເປ­ໂຕປະ­ຕິ­ເສດວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນ.”
\v 26 ຂ້ອຍໃຊ້ຄົນຫນຶ່ງຂອງມະ­ຫາປະ­ໂລ­ຫິດ, ຊຶ່ງເປັນພີ່­ນ້ອງກັບຄົນທີ່ເປ­ໂຕຟັນຫູຂາດກໍຖາມວ່າ, “ຂ້ອຍເຫັນເຈົ້າກັບຄົນນັ້ນໃນສວນບໍ່ແມ່ນຫລື?”
\v 27 ເປ­ໂຕປະຕິ­ເສດອີກເທື່ອຫນຶ່ງ, ແລະທັນ­ໃດນັ້ນໄກ່ກໍຂັນ
\s5
\v 28 ແລ້ວພວກເຂົາກໍພາພຣະ­ເຢຊູອອກຈາກເຮືອນຂອງກາຢະຟາໄປຍັງສານປົກຄອງ ຂະນະນັ້ນຍັງເປັນເວ­ລາເຊົ້າມືດ, ແລະພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນສານນັ້ນ ເພາະຢ້ານວ່າຈະບໍ່ສະ­ອາດແລະຈະໄດ້ກິນປັດ­ສະ­ຄາໄດ້.
\v 29 ປີ­ລາດຈຶ່ງອອກມາຫາພວກເຂົາແລະຖາມວ່າ, “ພວກທ່ານມີເລື່ອງອັນໄດ້ມາຟ້ອງຄົນນີ້?”
\v 30 ພວກເຂົາຕອບທ່ານວ່າ, “ຖ້າເຂົາບໍ່ເປັນຜູ້ຮ້າຍ, ພວກເຮົາກໍຄົງຈະບໍ່ມອບຕົວລາວໄວ້ໃຫ້ທ່ານ.”
\s5
\v 31 ປີ­ລາດກ່າວກັບພວກເຂົາວ່າ, “ພວກທ່ານຈົ່ງເອົາຄົນນີ້ໄປພິພາກສາຕາມກົດ­ຫມາຍຂອງພວກທ່ານເອງເຖີດ” ພວກຢິວຈຶ່ງຮຽນວ່າ, “ກົດ­ຫມາຍຫ້າມພວກເຮົາປະ­ຫານຊີ­ວິດຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງ.”
\v 32 ທັງນີ້ເພື່ອໃຫ້ເປັນຈິງຕາມຖ້ອຍຄຳຂອງພຣະເຢຊູຊຶ່ງກ່າວໄວ້ວ່າ ພຣະ­ອົງຈະສິ້ນພຣະ­ຊົນແບບໃດ.
\s5
\v 33 ປີ­ລາດຈຶ່ງເຂົ້າໄປໃນສານປົກຄອງອີກ ແລະເອີ້ນພຣະ­ເຢຊູມາແລ້ວຖາມວ່າ, “ເຈົ້າເປັນກະ­ສັດຂອງພວກຢິວຫລື?”
\v 34 ພຣະເຢຊູຕອບວ່າ, “ທ່ານຖາມຢ່າງນັ້ນຕາມຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງທ່ານເອງ ຫລືວ່າຄົນອື່ນບອກທ່ານເຖິງເລື່ອງຂອງເຮົາ?”
\v 35 ປີລາດທູນຕອບວ່າ, “ເຮົາເປັນຢິວຫລື? ຊົນຊາດຂອງເຈົ້າເອງແລະພວກຫົວຫນ້າປະ­ໂລ­ຫິດໄດ້ມອບເຈົ້າໄວ້ໃຫ້ເຮົາ. ເຈົ້າເຮັດອັນໃດ?”
\s5
\v 36 ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ຣາ­ຊະອຳ­ນາດຂອງເຮົາບໍ່ໄດ້ເປັນຂອງໂລກນີ້ ຖ້າຣາ­ຊະອຳ­ນາດຂອງເຮົາມາຈາກໂລກນີ້ ຄົນຂອງເຮົາກໍຄົງຈະຕໍ່­ສູ້ບໍ່ໃຫ້ເຮົາຖືກມອບໄວ້ແກ່ພວກຢິວ ແຕ່ຣາຊະອຳນາດຂອງເຮົາບໍ່ໄດ້ມາຈາກໂລກນີ້.”
\v 37 ປີ­ລາດຈຶ່ງທູນພຣະອົງວ່າ, “ຖ້າຢ່າງ­ນັ້ນເຈົ້າເປັນກະ­ສັດຕີ້?” ພຣະ­ເຢຊູຊົງຕອບວ່າ, “ທ່ານເວົ້າວ່າເຮົາເປັນກະ­ສັດ. ເພາະເຫດນີ້ເຮົາຈຶ່ງເກີດມາ, ແລະເຂົ້າມາໃນໂລກ ເພື່ອເປັນພະ­ຍານໃຫ້ກັບຄວາມຈິງ. ທຸກຄົນທີ່­ເປັນຝ່າຍຄວາມຈິງຍ່ອມຟັງ­ສຽງຂອງເຮົາ.”
\s5
\v 38 ປີ­ລາດທູນຖາມພຣະອົງວ່າ, “ຄວາມຈິງຄືອັນໃດ?” ເມື່ອຖາມຢ່າງ­ນັ້ນແລ້ວ ປິລາດກໍອອກໄປຫາພວກຢິວອີກ ແລະບອກພວກເຂົາວ່າ, “ເຮົາບໍ່ເຫັນວ່າຄົນນີ້ມີຄວາມຜິດ."
\v 39 ແຕ່ພວກທ່ານມີທຳ­ນຽມໃຫ້ເຮົາປ່ອຍຄົນໜຶ່ງໃຫ້ພວກທ່ານໃນເທສະ­ການປັດສະ­ຄາ ທ່ານຢາກໃຫ້ເຮົາປ່ອຍກະ­ສັດຂອງພວກຢິວຫລື?”
\v 40 ພວກເຂົາຮ້ອງຕອບວ່າ, “ຢ່າປ່ອຍຄົນນີ້ ແຕ່ໃຫ້ປ່ອຍບາ­ຣາ­ບາ.” ສ່ວນບາ­ຣາ­ບານັ້ນເປັນໂຈນ.
\s5
\c 19
\cl ບົດທີ 19
\p
\v 1 ແລ້ວປີ­ລາດຈຶ່ງໃຫ້ເອົາພຣະ­ເຢຊູໄປ ແລະຂ້ຽນຕີພຣະອົງ.
\v 2 ພວກທະຫານໄດ້ເອົາມົງກຸດຫນາມ ສຸບໃສ່ພຣະສຽນຂອງພຣະ­ເຢຊູ ແລະ ໃຫ້ພຣະອົງຄຸມເສື້ອສີ­ມ່ວງ.
\v 3 ແລ້ວພວກເຂົາກໍມາຫາພຣະ­ອົງທູນວ່າ, “ຂ້າແດ່ກະ­ສັດຂອງພວກຢິວ! ຂໍຊົງພຣະ­ຈະ­ເຣີນ” ແລ້ວພວກເຂົາກໍຕົບພຣະ­ພັກພຣະ­ອົງ.
\s5
\v 4 ແລ້ວປີ­ລາດກໍອອກໄປດ້ານນອກອີກ ແລະ ໄດ້ກ່າວກັບພວກເຂົາວ່າ, “ເບິ່ງແມ, ເຮົາພາຄົນນີ້ອອກມອບໃຫ້ພວກທ່ານ ເພາະຮູ້ວ່າເຮົາບໍ່ເຫັນຄວາມຜິດຈັກປະ­ການໃນຕົວເພິ່ນເລີຍ.”
\v 5 ພຣະເຢຊູເຈົ້າຈຶ່ງສະເດັດອອກມາ, ສວມພວງ­ມະລັຍທີ່ເຮັດດ້ວຍເຄືອຫນາມນັ້ນ ແລະ ຊົງຄຸມດ້ວຍເສື້ອສີ­ມ່ວງ. ປີ­ລາດກ່າວກັບພວກເຂົາວ່າ, “ເບິ່ງຊາຍຄົນນີ້ແມ!”
\v 6 ເມື່ອພວກຫົວຫນ້າປະ­ໂລ­ຫິດ ແລະ ພວກເຈົ້າຫນ້າ­ທີ່ໄດ້ເຫັນພຣະ­ອົງເຂົາກໍໂຮ່ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ຄຶງມັນ, ຄຶງມັນເສັຽ!” ປີ­ລາດກ່າວກັບເຂົາວ່າ, “ພວກເຈົ້າຈົ່ງພາເຂົາໄປຄຶງເອົາເອງ, ເພາະຝ່າຍເຮົາບໍ່ເຫັນວ່າເຂົາມີຄວາມຜິດເລີຍ.”
\s5
\v 7 ພວກຢິວໄດ້ຕອບທ່ານວ່າ, “ພວກເຮົາມີກົດ­ຫມາຍ, ແລະ ຕາມກົດ­ຫມາຍນັ້ນ ຄົນນີ້ຄວນຕາຍ ເພາະມັນຕັ້ງຕົວເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະ­ເຈົ້າ.”
\v 8 ເມື່ອປິລາດໄດ້ຍິນດັ່ງ­ນັ້ນ, ທ່ານກໍຕົກໃຈຢ້ານຫລາຍຂຶ້ນ.
\v 9 ທ່ານຈຶ່ງເຂົ້າໄປໃນສານປົກຄອງອີກ ແລະ ໄດ້ທູນຖາມພຣະ­ເຢຊູວ່າ, “ເຈົ້າມາຈາກໃສ?” ແຕ່ພຣະ­ເຢຊູບໍ່ໄດ້ຕອບປະ­ການໃດ.
\s5
\v 10 ປີ­ລາດຈຶ່ງທູນຕໍ່ພຣະ­ອົງວ່າ, “ເຈົ້າຈະບໍ່ເວົ້າກັບເຮົາບໍ? ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຫລືວ່າ ເຮົາມີສິດອຳ­ນາດຈະປ່ອຍເຈົ້າໄດ້, ແລະ ມີສິດອຳນາດຄຶງເຈົ້າໄວ້ທີ່ໄມ້ກາງແຂນໄດ້?”
\v 11 ພຣະ­ເຢຊູຕອບເຂົາວ່າ, “ທ່ານບໍ່ມີສິດອຳ­ນາດເຫນືອເຮົາ ເວັ້ນແຕ່ອຳ­ນາດທີ່ປຣະ­ທານແກ່ທ່ານມາຈາກເບື້ອງເທິງ. ເພາະເຫດ­ນີ້, ຄົນທີ່ມອບເຮົາໄວ້ກັບທ່ານຈຶ່ງມີຄວາມຜິດບາບຫລາຍກວ່າທ່ານ.”
\s5
\v 12 ດ້ວຍຄຳຕອບນີ້, ປີ­ລາດກໍໄດ້ຊອກຫາໂອ­ກາດທີ່ຈະປ່ອຍພຣະ­ອົງ, ແຕ່ພວກຢິວໄດ້ໂຮ່ຮ້ອງສຽງດັງຂຶ້ນວ່າ, “ຖ້າທ່ານປ່ອຍຄົນນີ້, ທ່ານກໍບໍ່ເປັນມິດຂອງກາຍ­ຊາ. ທຸກຄົນທີ່ຕັ້ງຕົວເປັນກະ­ສັດກໍຕໍ່­ຕ້ານກາຍ­ຊາ.”
\v 13 ເມື່ອປີລາດໄດ້ຍິນດັ່ງ­ນັ້ນ, ທ່ານຈຶ່ງພາພຣະເຢຊູອອກມາ ແລ້ວນັ່ງບັນ­ລັງພິ­ພາກ­ສາໃນບ່ອນທີ່ເອີ້ນວ່າ "ເດີ່ນປູຫີນ" ພາ­ສາເຮັບ­ເຣີເອີ້ນວ່າ "ຄັບ­ບາ­ທາ."
\s5
\v 14 ບັດນີ້ວັນນັ້ນເປັນວັນຈັດແຈ່ງປັດ­ສະ­ຄາ ເວ­ລາປະ­ມານທ່ຽງວັນ, ປີລາດກ່າວກັບພວກຢິວວ່າ “ນີ້ຄືກະ­ສັດຂອງພວກທ່ານ!”
\v 15 ພວກເຂົາໂຮ່ຮ້ອງສຽງດັງຂຶ້ນວ່າ, “ເອົາມັນໄປ, ເອົາມັນໄປ, ເອົາໄປຄຶງທີ່ໄມ້ກາງແຂນ!” ປີ­ລາດຖາມພວກເຂົາວ່າ, “ຈະໃຫ້ເຮົາຄຶງກະສັດຂອງພວກທ່ານຫລື?” ພວກຫົວຫນ້າປະໂລຫິດຕອບວ່າ, “ພວກເຮົາບໍ່ມີກະ­ສັດອື່ນເວັ້ນແຕ່ກາຍ­ຊາ.”
\v 16 ແລ້ວປີລາດກໍມອບພຣະເຢຊູໃຫ້ເຂົາໄປຄຶງໄວ້ທີ່ໄມ້ກາງແຂນ.
\s5
\v 17 ແລ້ວພວກເຂົາຈຶ່ງພາພຣະ­ເຢຊູເຈົ້າອອກໄປ ແລະ ໃຫ້ພຣະ­ອົງຊົງແບກເອົາໄມ້ກາງແຂນຂອງພຣະ­ອົງ, ເພື່ອສະ­ເດັດໄປເຖິງບ່ອນທີ່ເອີ້ນວ່າ "ກະໂຫລກ­ຫົວ" ພາ­ສາເຮັບ­ເຣີເອີ້ນວ່າໂຄລະ­ໂຄ­ທາ.
\v 18 ທີ່ນັ້ນພວກເຂົາໄດ້ຄຶງພຣະ­ອົງໄວ້ທີ່ໄມ້ກາງແຂນກັບອີກສອງຄົນ ຄົນລະຂ້າງ, ໂດຍມີພຣະ­ເຢຊູຊົງຢູ່ທາງກາງ.
\s5
\v 19 ປີ­ລາດໃຫ້ຂຽນປ້າຍຕິດໄວ້ເທິງໄມ້ກາງແຂນອ່ານວ່າ: “ເຢຊູໄທນາ­ຊາ­ເຣັດ, ກະ­ສັດຂອງຊາດຢິວ.”
\v 20 ຄົນຢິວຫລາຍຄົນໄດ້ອ່ານປ້າຍນີ້ ເພາະບ່ອນທີ່ເຂົາຄຶງພຣະ­ເຢຊູນັ້ນຢູ່ໃກ້ກັບເມືອງ. ປ້າຍນັ້ນຂຽນເປັນພາ­ສາເຮັບ­ເຣີ, ພາ­ສາໂຣມ, ແລະ ພາສາກຣີກ.
\s5
\v 21 ພວກຫົວຫນ້າປະ­ໂລ­ຫິດຂອງຊາດຢິວຈຶ່ງຮຽນປີລາດວ່າ, “ຢ່າຂຽນວ່າ, ‘ກະ­ສັດຂອງຊາດຢິວ’ ແຕ່ຂຽນວ່າ ‘ຄົນນີ້ບອກວ່າ "ເຮົາເປັນກະ­ສັດຂອງຊາດຢິວ".”
\v 22 ປີ­ລາດຕອບວ່າ, “ສິ່ງໃດທີ່ເຮົາຂຽນແລ້ວກໍແລ້ວ­ໄປ.”
\s5
\v 23 ເມື່ອພວກທະ­ຫານຄຶງພຣະ­ເຢຊູໄວ້ທີ່ໄມ້ກາງແຂນແລ້ວ, ພວກເຂົາກໍເອົາເຄື່ອງຊົງຂອງພຣະ­ອົງມາແບ່ງເປັນສີ່ພູດ, ໃຫ້ປັນກັນຜູ້ລະພູດ, ແຕ່ເອົາເສື້ອຊັ້ນໃນພຣະ­ອົງຊຶ່ງບໍ່ມີດູກ ຕໍ່າເປັນຜືນດຽວທັງຜືນ.
\v 24 ສະນັ້ນພວກເຂົາຈຶ່ງປຶກສາກັນວ່າ, “ເຮົາຢ່າຈີກແບ່ງກັນເທາະ ແຕ່ໃຫ້ຈົກສະ­ຫລາກກັນ ຈະຮູ້ວ່າໃຜຈະໄດ້.” ທັງນີ້ເພື່ອໃຫ້ເປັນໄປຕາມຂໍ້ພຣະ­ຄັມພີທີ່ຂຽນໄວ້ວ່າ, “ເສື້ອຜ້າຂອງຂ້າພຣະ­ອົງເຂົາແບ່ງກັນ ແລະ ເສື້ອຂອງຂ້າພຣະ­ອົງເຂົາຈົກສະ­ຫລາກກັນ.”
\s5
\v 25 ພວກທະ­ຫານເຮັດດັ່ງ­ນັ້ນ ຄົນທີ່ຢືນຢູ່ຂ້າງຢືນຢູ່ຂ້າງໄມ້ກາງແຂນຂອງພຣະ­ເຢຊູແມ່ນມີມານດາ, ກັບນ້າ­ສາວຂອງພຣະ­ອົງ, ກັບ ນາງມາ­ຣີ ­ອາເມັຽຂອງກະ­ໂລ­ປາ, ແລະນາງມາ­ຣິ­ອາໄທມັກດາລາ.
\v 26 ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູເຫັນມານດາຂອງພຣະ­ອົງ ແລະສາວົກທີ່ພຣະອົງຊົງຮັກຢືນຢູ່ໃກ້ໆ, ພຣະ­ອົງຈຶ່ງຊົງກ່າວກັບມານດາວ່າ, “ນາງເອີຍ, ນີ້ຄືລູກຂອງທ່ານ!”
\v 27 ແລ້ວພຣະ­ອົງກ່າວກັບສາວົກຄົນນັ້ນວ່າ, “ນີ້ຄືມານດາຂອງທ່ານ!” ແລ້ວສາວົກຄົນນັ້ນກໍຮັບມານດາມາຢູ່ໃນເຮືອນຂອງຕົນຕັ້ງ­ແຕ່ເວ­ລານັ້ນ.
\s5
\v 28 ຫລັງຈາກນັ້ນ, ການຊົງຊາບວ່າບັດນີ້ທຸກສິ່ງສຳ­ເລັດແລ້ວ ແລະ ເພື່ອໃຫ້ເປັນຈິງຕາມພຣະ­ຄັມພີ ພຣະ­ເຢຊູເຈົ້າຈຶ່ງກ່າວວ່າ, “ເຮົາຫິວນ້ຳ.”
\v 29 ທີ່ນັ້ນມີອ່າງໃສ່ເຫລົ້າແວງສົ້ມວາງຢູ່, ພວກທະຫານຈຶ່ງເອົາຟອງ­ນ້ຳຈຸ່ມເອົາເຫລົ້າແວງສົ້ມ ສຽບໃສ່ປາຍໄມ້ ແລະ ຍົກໄມ້ໃສ່ທີ່ພຣະ­ໂອດຂອງພຣະ­ອົງ.
\v 30 ເມື່ອພຣະ­ເຢຊູຊົງຮັບເຫລົ້າແວງສົ້ມແລ້ວ ພຣະ­ອົງກໍກ່າວວ່າ, “ສຳ­ເລັດແລ້ວ” ແລະເມື່ອຊົງກົ້ມພຣະສຽນລົງສິ້ນພະຊົນ.
\s5
\v 31 ວັນນັ້ນເປັນມື້ຈັດແຈ່ງ ພວກຢິວຈຶ່ງຂໍໃຫ້ປິລາດທຸບຂາຂອງຜູ້ທີ່ຖືກຄຶງໃຫ້ຫັກ, ແລະ ເພື່ອບໍ່ຢາກໃຫ້ສົບນັ້ນຄ້າງຢູ່ທີ່ໄມ້ກາງແຂນໃນວັນສະ­ບາ­ໂຕ (ເພາະວັນສະ­ບາ­ໂຕນັ້ນເປັນວັນສຳຄັນ).
\v 32 ດັ່ງ­ນັ້ນ ພວກທະ­ຫານຈຶ່ງທຸບຂາຂອງຜູ້ທີ່ຫນຶ່ງ ແລະ ຂາຂອງອີກຄົນຜູ້ທີຖືກຄຶງຢູ່ກັບພຣະເຢຊູ.
\v 33 ແຕ່ເມື່ອເຂົາມາເຖິງພຣະ­ເຢຊູ, ແລະ ເຫັນວ່າພຣະ­ອົງສິ້ນພຣະ­ຊົນແລ້ວ, ພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ທຸບຂາຂອງພຣະ­ອົງ.
\s5
\v 34 ແຕ່ແນວໃດກໍດີ, ທະ­ຫານຄົນຫນຶ່ງໄດ້ເອົາຫອກແທງທີ່ຂ້າງຂອງພຣະອົງ, ແລະ ໂລ­ຫິດກັບນ້ຳກໍໄຫລອອກມາທັນ­ທີ.
\v 35 ຄົນນັ້ນທີ່ເຫັນກໍເປັນພະ­ຍານ ແລະ ຄຳພະ­ຍານຂອງລາວກໍເປັນຈິງ, ແລະ ລາວກໍຮູ້ວ່າພຣະ­ອົງເວົ້ານັ້ນເປັນຄວາມຈິງ ເພື່ອພວກທ່ານຈະໄດ້ເຊື່ອ.
\s5
\v 36 ເພາະສິ່ງເຫລົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນເພື່ອໃຫ້ເປັນຈິງ ຕາມຂໍ້ພຣະຄັມພີທີ່ວ່າ “ກະ­ດູກຂອງພຣະອົງຈະບໍ່ຖືກຫັກເສັຽຈັກເຫລັ້ມ.”
\v 37 ແລະ ມີຂໍ້ພຣະ­ຄັມພີອີກຂໍ້ຫນຶ່ງວ່າ, “ພວກເຂົາຈະແນມເບິ່ງພຣະອົງຜູ້ທີ່ເຂົາແທງ.”
\s5
\v 38 ຫລັງຈາກນັ້ນ ໂຢ­ເຊັບໄທ­ບ້ານອາ­ຣີ­ມາ­ທາຍ ຊຶ່ງເປັນສາວົກຂອງພຣະ­ເຢຊູ (ແຕ່ຢ່າງລັບໆ ເພາະຢ້ານພວກຢິວ) ກໍຂໍພຣະ­ສົບພຣະ­ເຢຊູຈາກປີ­ລາດ ແລະປິລາດກໍອະນຸຍາດໃຫ້ ໂຢເຊັບຈຶ່ງມາອັນເຊີນພຣະ­ສົບຂອງພຣະ­ອົງໄປ.
\v 39 ນີ­ໂກ­ເດມ ຄົນທີ່ທຳອິດໄດ້ມາຫາພຣະ­ເຢຊູເວ­ລາກາງ­ຄືນກໍມາ ທ່ານນຳເອົາເຄື່ອງຫອມປະສົມ ຄືຢາງໄມ້ກັບຫາງແຂ້ ຫນັກປະ­ມານສາມສິບກີ­ໂລ.
\s5
\v 40 ພວກເຂົາອັນເຊີນພຣະ­ສົບຂອງພຣະ­ເຢຊູລົງມາ ແລ້ວເອົາຜ້າປ່ານກັບເຄື່ອງຫອມພັນພຣະ­ສົບນັ້ນ, ຕາມທຳ­ນຽມມ້ຽນສົບຂອງພວກຢິວ.
\v 41 ອັນຫນຶ່ງໃນບ່ອນພຣະ­ອົງຊົງຖືກຄຶງໄວ້ນັ້ນມີສວນໜຶ່ງ; ໃນສວນນັ້ນມີອຸບໂມງໃຫມ່ທີ່ຍັງບໍ່ໄດ້ວາງສົບຜູ້ໃດຈັກເທື່ອ.
\v 42 ເນື່ອງຈາກວັນນັ້ນເປັນວັນຈັດແຈງຂອງພວກຢິວ ແລະ ເນື່ອງຈາກວ່າອຸໂມງນັ້ນຢູ່ໃກ້, ເຂົາຈຶ່ງບັນ­ຈຸພຣະ­ສົບຂອງພຣະ­ເຢຊູໄວ້ທີ່ນັ້ນ.
\s5
\c 20
\cl ບົດທີ 20
\p
\v 1 ບັດນີ້ໃນຕອນເຊົ້າວັນທຳອິດຂອງອາທິດ, ໃນຂະນະທີ່ຍັງມືດຢູ່, ມາ­ຣິອາໄທມັກດາລາ ໄດ້ມາເຖິງອຸໂມງຝັງສົບ ແລະ ນາງໄດ້ເຫັນກ້ອນຫີນທີ່ປິດປາກອຸບໂມງນັ້ນຖືກຍ້າຍອອກແລ້ວ.
\v 2 ນາງຈຶ່ງແລ່ນໄປຫາຊີໂມນເປ­ໂຕກັບສາ­ວົກຄົນອື່ນທີ່ພຣະ­ເຢຊູຊົງຮັກ­ແພງນັ້ນ, ແລະ ເວົ້າກັບເຂົາວ່າ, “ເຂົາເອົາອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອອກຈາກອຸໂມງແລ້ວ, ແລະ ເຮົາບໍ່ຮູ້­ວ່າເຂົາເອົາພຣະອົງໄປໄວ້ທີ່ໃດ.”
\s5
\v 3 ເປ­ໂຕຈຶ່ງອອກໄປທີ່ອຸບໂມງກັບສາ­ວົກຄົນອື່ນນັ້ນ.
\v 4 ເຂົາທັງສອງພ້ອມກັນແລ່ນ, ແຕ່ສາ­ວົກຄົນນັ້ນແລ່ນໄວກວ່າເປໂຕຈຶ່ງມາຮອດອຸບໂມງກ່ອນ.
\v 5 ລາວກົ້ມລົງແນມເບິ່ງເຫັນຜ້າປ່ານກອງຢູ່ ແຕ່ລາວບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໄປຂ້າງໃນ.
\s5
\v 6 ຊີ­ໂມນເປ­ໂຕຕາມຫລັງມານັ້ນກໍມາຮອດ ແລ້ວເຂົ້າໄປໃນອຸໂມງເຫັນຜ້າປ່ານກອງຢູ່.
\v 7 ສ່ວນຜ້າປົກພຣະ­ສຽນຂອງພຣະອົງ ບໍ່ໄດ້ກອງຢູ່ກັບຜ້າອື່ນ ແຕ່ພັບໄວ້ຕ່າງ­ຫາກ.
\s5
\v 8 ສ່ວນສາ­ວົກຄົນນັ້ນທີ່ມາເຖິງກ່ອນ, ກໍໄດ້ເຂົາໄປເຫມືອນກັນ ກໍເຫັນແລະເຊື່ອ.
\v 9 ແຕ່ໃນຂະ­ນະນັ້ນເຂົາຍັງບໍ່ເຂົ້າ­ໃຈຂໍ້ພຣະຄັມພີທີ່ຂຽນໄວ້ວ່າ ພຣະ­ອົງຈະຕ້ອງເປັນຄືນມາຈາກຕາຍ.
\v 10 ແລ້ວສາ­ວົກທັງສອງນັ້ນກໍກັບໄປຍັງບ້ານຂອງຕົນ.
\s5
\v 11 ສ່ວນມາ­ຣິ­ອາຢືນຮ້ອງ­ໄຫ້ຢູ່ນອກອຸໂມງ. ຂະ­ນະທີ່ຍັງຮ້ອງ­ໄຫ້ຢູ່, ນາງກົ້ມຫລຽວໄປທາງອຸໂມງ.
\v 12 ແລະ ແລເຫັນເທວະດາສອງຕົນນັ່ງຢູ່ບ່ອນທີ່ເຂົາວາງພຣະ­ສົບຂອງພຣະ­ເຢຊູ ຕົນຫນຶ່ງຢູ່ເບື້ອງຫົວ, ອີກຕົນຫນຶ່ງຢູ່ເບື້ອງພຣະ­ບາດ.
\v 13 ເທ­ວະດາທັງສອງເວົ້າກັບມາຣີອາວ່າ, “ນາງເອີຍ, ເຈົ້າຮ້ອງ­ໄຫ້ເຮັດຫຍັງ?” ນາງຕອບວ່າ, “ເພາະເຂົາເອົາພຣະ­ສົບອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງຂ້ານ້ອຍໄປ, ແລະຂ້າ­ນ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າເຂົາເອົາໄປວາງໄວ້ບ່ອນໃດ.”
\s5
\v 14 ເມື່ອມາຣີອາເວົ້າດັ່ງ­ນັ້ນແລ້ວ, ນາງຫລຽວຫລັງກັບມາ ແລະ ໄດ້ເຫັນພຣະ­ເຢຊູ: ເຈົ້າຢືນຢູ່, ແຕ່ນາງບໍ່ຮູ້ວ່າແມ່ນພຣະ­ອົງ.
\v 15 ພຣະເຢຊູເຈົ້າຖາມວ່າ, “ນາງເອີຍ, ເຈົ້າຮ້ອງ­ໄຫ້ເຮັດຫຍັງ?" ເຈົ້າຊອກຫາຜູ້ໃດ?” ນາງຄິດວ່າພຣະອົງແມ່ນຄົນເຝົ້າສວນຈຶ່ງຕອບວ່າ, “ທ່ານເອີຍ, ຖ້າທ່ານເອົາສົບພຣະອົງໄປ, ຂໍບອກໃຫ້ຂ້າ­ນ້ອຍຮູ້ວ່າເອົາພຣະອົງໄປວາງໄວ້ທີ່ໃດ, ຂ້າ­ນ້ອຍຈະໄປເອົາພຣະອົງໄປ”
\s5
\v 16 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວກັບນາງວ່າ, “ມາ­ຣິ­ອາເອີຍ” ມາ­ຣິ­ອາກໍຫັນຫນ້າມາ, ແລະ ທູນພຣະ­ອົງເປັນພາ­ສາເຮັບ­ເຣີວ່າ, “ຣັບໂບ­ນີ” (ທີ່ແປວ່າ “ພຣະ­ອາ­ຈານ").
\v 17 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວກັບນາງວ່າ, “ຢ່າແຕະຕ້ອງເຮົາ, ເພາະເຮົາຍັງບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນໄປຫາພຣະ­ບິ­ດາ, ແຕ່ເຈົ້າຈົ່ງໄປຫາພວກພີ່­ນ້ອງຂອງເຮົາ ແລະບອກເຂົາວ່າ ເຮົາກຳລັງຈະຂຶ້ນໄປຫາພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາ, ແລະ ພຣະ­ບິ­ດາຂອງພວກທ່ານ ໄປຫາພຣະເຈົ້າຂອງເຮົາ ແລະພຣະ­ເຈົ້າຂອງພວກທ່ານ.”
\v 18 ມາ­ຣິ­ອາຊາວມັກດາລາຈຶ່ງໄປບອກພວກສາ­ວົກວ່າ, “ຂ້າ­ນ້ອຍເຫັນອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າແລ້ວ,” ແລະ ນາງກໍເລົ່າໃຫ້ພວກເຂົາວ່າ ພຣະ­ອົງໄດ້ກ່າວຄຳເຫລົ່ານີ້ແກ່ຕົນ.
\s5
\v 19 ຄ່ຳວັນນັ້ນເປັນວັນອາທິດ, ເມື່ອສາ­ວົກອັດປະ­ຕູຫ້ອງທີ່ເຂົາຢູ່ເພາະຢ້ານພວກຢິວ, ພຣະ­ເຢຊູເຈົ້າກໍສະ­ເດັດເຂົ້າມາ ແລະ ຊົງຢືນຢູ່ທ່າມ­ກາງພວກເຂົາ ແລະ ກ່າວວ່າ, “ສັນ­ຕິສຸກຈົ່ງດຳລົງຢູ່ກັບທ່ານທັງຫລາຍ.”
\v 20 ເມື່ອພຣະ­ອົງກ່າວດັ່ງ­ນັ້ນແລ້ວ, ພຣະ­ອົງຊົງໃຫ້ເຂົາເບິ່ງພຣະ­ຫັດ ແລະ ຂ້າງຂອງພຣະ­ອົງ. ເມື່ອພວກສາ­ວົກເຫັນອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າແລ້ວກໍມີຄວາມຍິນ­ດີ.
\s5
\v 21 ພຣະ­ເຢຊູກ່າວກັບເຂົາອີກວ່າ, “ສັນ­ຕິສຸກຈົ່ງດຳຣົງຢູ່ກັບທ່ານທັງ­ຫລາຍ. ພຣະ­ບິ­ດາຊົງໃຊ້ເຮົາມາຢ່າງ­ໃດ, ເຮົາກໍໃຊ້ພວກທ່ານໄປຢ່າງນັ້ນ.”
\v 22 ເມື່ອພຣະ­ອົງກ່າວຢ່າງນັ້ນແລ້ວ, ຈຶ່ງຊົງເປົ່າລົມຫາຍໃຈເຫນືອພວກເຂົາ ແລະບອກວ່າ, “ຈົ່ງຮັບພຣະວິນຍານ­ບໍ­ຣິສຸດເຖີດ.
\v 23 ຖ້າພວກທ່ານຈະຍົກຜິດບາບຂອງຜູ້ໃດ, ຄວາມຜິດບາບຂອງຜູ້ນັ້ນກໍຈະໄດ້ຮັບການຍົກເສັຽ; ຖ້າພວກທ່ານບໍ່ຍົກຄວາມຜິດບາບໃຫ້ຢູ່ກັບຜູ້ໃດ, ບາບຂອງພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ໄດ້ຮັບການອະພັຍ.”
\s5
\v 24 ໂທ­ມາ, ທີ່ເອີ້ນກັນວ່າ ດິດຸມັດຊຶ່ງເປັນສາ­ວົກຜູ້ຫນຶ່ງໃນສິບສອງຄົນນັ້ນ, ບໍ່ໄດ້ຢູ່ກັບເຂົາເມື່ອພຣະ­ເຢຊູສະ­ເດັດມາ.
\v 25 ສາວົກອື່ນໆຈຶ່ງບອກໂທ­ມາວ່າ, “ເຮົາເຫັນອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າແລ້ວ.” ແຕ່ໂທ­ມາຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ເຫັນຮອຍຕະ­ປູທີ່ຝ່າພຣະ­ຫັດ, ແລະ ບໍ່ໄດ້ເອົານິ້ວມືຂອງຂ້ອຍແປະໃສ່ຮອຍຕະ­ປູນັ້ນ, ແລະ ບໍ່ໄດ້ເອົາມືຂອງຂ້ອຍແປະໃສ່ຂ້າງເພິ່ນແລ້ວ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ເຊື່ອ.”
\s5
\v 26 ຄັນລ່ວງໄປແປດວັນແລ້ວ ພວກສາ­ວົກຂອງພຣະອົງກໍຢູ່ຮ່ວມກັນທີ່ເຮືອນນັ້ນອີກ ແລະໂທ­ມາກໍຢູ່ກັບພວກເຂົາດ້ວຍ. ປະຕູກໍອັດໄວ້ແລ້ວ, ແຕ່ພຣະ­ເຢຊູສະ­ເດັດເຂົ້າມາແລະຊົງຢືນຢູ່ທ່າມກາງເຂົາກ່າວວ່າ, “ສັນ­ຕິສຸກຈົ່ງດຳລົງຢູ່ກັບທ່ານທັງ­ຫລາຍ.”
\v 27 ແລ້ວພຣະ­ອົງກ່າວກັບໂທ­ມາວ່າ, “ຈົ່ງເດ່ນິ້ວມືຂອງທ່ານມາລູບທີ່ນີ້ ແລະ ເບິ່ງທີ່ຝາມືຂອງເຮົາ ເດ່ມືຂອງທ່ານມາຄຳໃສ່ຂ້າງຂອງເຮົາ ຢ່າສົງສັຍເລີຍ ແຕ່ຈົ່ງເຊື່ອ.”
\s5
\v 28 ໂທ­ມາທູນຕອບວ່າ, “ອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະພຣະ­ເຈົ້າຂອງຂ້ານ້ອຍ.”
\v 29 ພຣະ­ເຢຊູໄດ້ກ່າວຕໍ່ລາວວ່າ, “ເພາະທ່ານເຫັນເຮົາທ່ານຈຶ່ງເຊື່ອຫລື? ຄົນທີ່ບໍ່ເຫັນເຮົາແຕ່ເຊື່ອກໍເປັນສຸກ.”
\s5
\v 30 ພຣະ­ເຢຊູຊົງເຮັດຫມາຍສຳ­ຄັນອື່ນໆ ອີກຫລາຍປະການຕໍ່ຫນ້າພວກສາ­ວົກ ຊຶ່ງບໍ່ໄດ້ຈົດໄວ້ໃນຫນັງ­ສືເຫລັ້ມນີ້.
\v 31 ແຕ່ການທີ່ຈົດບັນທຶກເຫດ­ການເຫລົ່ານີ້ໄວ້ ກໍເພື່ອພວກທ່ານຈະໄດ້ເຊື່ອວ່າພຣະ­ເຢຊູເປັນພຣະ­ຄຣິດພຣະ­ບຸດຂອງພຣະ­ເຈົ້າ ແລະ ເມື່ອມີຄວາມເຊື່ອ ແລ້ວທ່ານກໍມີຊີ­ວິດໂດຍພຣະ­ນາມຂອງພຣະອົງ.
\s5
\c 21
\cl ບົດທີ 21
\p
\v 1 ພາຍຫລັງສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ພຣະ­ເຢຊູເຈົ້າຊົງສະ­ແດງພຣະ­ອົງແກ່ພວກສາວົກອີກຄັ້ງຫນຶ່ງທີ່ທະ­ເລຕີ­ເບ­ເຣັຽ. ພຣະ­ອົງຊົງສະ­ແດງພຣະ­ອົງຢ່າງນີ້ຄື:
\v 2 ຊີ­ໂມນເປ­ໂຕ ພ້ອມກັບໂທ­ມາທີ່ເອີ້ນວ່າດິດຸມັດ, ນະ­ທາ­ນາ­ເອັນໄທ­ບ້ານການາ ໃນແຂວງຄາ­ລີ­ເລ, ແລະ ລູກຊາຍທັງສອງຂອງເຊ­ເບ­ດາຍ, ແລະສາວົກຂອງພຣະເຢຊູອີກສອງຄົນ ກຳລັງຢູ່ດ້ວຍກັນ.
\v 3 ຊີໂມນເປ­ໂຕໄດ້ບອກພວກເຂົາວ່າ, “ຂ້ອຍຈະໄປຫາປາ” ພວກເຂົາຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ເຮົາຈະໄປນຳ” ແລ້ວພວກເຂົາກໍອອກໄປລົງເຮືອ, ແຕ່ຄືນນັ້ນເຂົາຈັບປາບໍ່ໄດ້ເລີຍ.
\s5
\v 4 ບັດນີ້, ເມື່ອເຖິງຮຸ່ງເຊົ້າ ພຣະ­ເຢຊູຊົງຢືນຢູ່ທີ່ຝັ່ງ, ແຕ່ພວກສາ­ວົກບໍ່ຮູ້ວ່າແມ່ນພຣະ­ເຢຊູ.
\v 5 ເພາະພຣະເຢຊູຊົງຖາມພວກເຂົາວ່າ, “ລູກເອີຍ, ພວກເຈົ້າມີຫຍັງຈະກິນບໍ່?” ເຂົາຕອບວ່າ, “ບໍ່ມີ”
\v 6 ພຣະ­ອົງກ່າວກັບພວກເຂົາວ່າ “ຈົ່ງໂຍນມອງລົງເບື້ອງຂວາເຮືອແລ້ວຈະໄດ້ປາ” ເຂົາຈຶ່ງໂຍນມອງລົງ ແລະ ກໍໄດ້ປາຈຳນວນຫລວງຫລາຍ ຈົນດຶງມອງຂຶ້ນບໍ່ໄດ້.
\s5
\v 7 ແລ້ວພວກສາ­ວົກ ຜູ້ທີ່ພຣະ­ເຢຊູຊົງຮັກ ບອກເປ­ໂຕວ່າ, “ແມ່ນອົງພຣະຜູ້ເປັນ­ເຈົ້າ.” ເມື່ອຊີ­ໂມນເປ­ໂຕໄດ້ຍິນວ່າ ເປັນອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ, ເພິ່ນໄດ້ຈັບເອົາເສື້ອມານຸ່ງ (ເພາະເພິ່ນບໍ່ໄດ້ນຸ່ງເຄື່ອງ), ແລ້ວກໍໂຕນລົງນ້ຳທະເລ.
\v 8 ແຕ່ພວກສາ­ວົກຄົນອື່ນໆນັ້ນໄດ້ນັ່ງເຮືອມາ, (ເພາະພວກເຂົາບໍ່ຢູ່ໄກຈາກຝັ່ງຫລາຍ, ໄກປະ­ມານຫນຶ່ງຮ້ອຍແມັດເທົ່ານັ້ນ),
\v 9 ເມື່ອພວກເຂົາຂຶ້ນເຖິງຝັ່ງກໍເຫັນຖ່ານຕິດໄຟຢູ່, ມີປາວາງຢູ່ຂ້າງເທິງ, ແລະ ມີເຂົ້າ­ຈີ່ດ້ວຍ.
\s5
\v 10 ພຣະ­ເຢຊູເຈົ້າຊົງບອກກັບພວກເຂົາວ່າ, “ເອົາປາທີ່ຫາກໍໄດ້ມື້ກີ້ນີ້ມາບາງໂຕ.”
\v 11 ຊີ­ໂມນເປ­ໂຕຈຶ່ງລົງໄປໃນເຮືອ ແລ້ວດຶງມອງຂຶ້ນຝັ່ງ, ມອງນັ້ນເຕັມໄປດ້ວຍປາໂຕໃຫຍ່ໆ; ມີຫນຶ່ງຮ້ອຍຫ້າສິບສາມໂຕ, ເຖິງວ່າຈະມີປາຫລາຍປານນັ້ນມອງກໍບໍ່ຂາດ.
\s5
\v 12 ພຣະ­ເຢຊູເຈົ້າບອກກັບພວກເຂົາວ່າ, “ມາຮັບປະທານອາຫານເຊົ້ານຳກັນເທາະ.” ພວກສາ­ວົກບໍ່ມີໃຜກ້າຖາມພຣະ­ອົງວ່າ, “ທ່ານເປັນໃຜ?” ເພາະພວກເຂົາຊົງຮູ້ຢູ່ແລ້ວວ່າເປັນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
\v 13 ພຣະເຢຊູເຈົ້າຊົງເຂົ້າມາ, ໄດ້ຈັບເອົາເຂົ້າ­ຈີ່, ແລະ ເອົາໃຫ້ພວກເຂົາ, ແລະ ຈັບເອົາປາ ແລະ ຢາຍປາໃຫ້ເຫມືອນກັນ.
\v 14 ນີ້ເປັນເທື່ອທີສາມທີ່ພຣະເຢຊູຊົງສະແດງພຣະອົງແກ່ພວກສາ­ວົກ ຫລັງຈາກທີ່ພຣະອົງຖືກຊົງເປັນຄືນມາຈາກຕາຍ.
\s5
\v 15 ເມື່ອຮັບປະທານອາຫານເຊົ້າແລ້ວ, ພຣະ­ເຢຊູເຈົ້າໄດ້ກ່າວກັບຊີ­ໂມນເປໂຕວ່າ, “ຊີ­ໂມນລູກໂຢ­ຮັນເອີຍ, ທ່ານຮັກເຮົາຫລາຍກວ່າສິ່ງເຫລົ່ານີ້ບໍ?” ເປ­ໂຕທູນຕໍ່ພຣະອົງວ່າ “ໂດຍພຣະ­ອົງເຈົ້າ, ພຣະ­ອົງຊົງຊາບວ່າຂ້ານ້ອຍຮັກພຣະ­ອົງ.” ພຣະ­ອົງກ່າວສັ່ງເຂົາວ່າ, “ຈົ່ງລ້ຽງດູລູກແກະຂອງເຮົາເຖີດ.”
\v 16 ພຣະ­ອົງກ່າວກັບເຂົາເທື່ອທີສອງວ່າ, “ຊີ­ໂມນລູກໂຢ­ຮັນເອີຍ, ເຈົ້າຮັກເຮົາບໍ?” ເປ­ໂຕທູນຕອບພຣະອົງວ່າ, “ໂດຍພຣະ­ອົງເຈົ້າ, ພຣະ­ອົງຊົງຊາບວ່າຂ້ານ້ອຍຮັກພຣະ­ອົງ.” ພຣະ­ອົງກ່າວສັ່ງກັບເຂົາວ່າ, “ຈົ່ງລ້ຽງດູແກະຂອງເຮົາເຖີດ.”
\s5
\v 17 ພຣະ­ອົງໄດ້ກ່າວກັບເປ­ໂຕເທື່ອທີສາມວ່າ, “ຊີ­ໂມນລູກໂຢ­ຮັນເອີຍ, ເຈົ້າຮັກ­ເຮົາບໍ?” ເປ­ໂຕເສັຽໃຈຫລາຍທີ່ພຣະ­ເຢຊູເຈົ້າຊົງຖາມທ່ານເທື່ອທີສາມວ່າ, “ເຈົ້າຮັກ­ເຮົາບໍ?” ເປ­ໂຕຈິ່ງທູນຕອບພຣະອົງວ່າ, “ອົງພຣະ­ຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ພຣະ­ອົງຊົງຊາບທຸກສິ່ງ ພຣະອົງຊົງຮູ້ດີວ່າຂ້ານ້ອຍຮັກ­ພຣະ­ອົງ” ພຣະ­ເຢຊູເຈົ້າໄດ້ກ່າວສັ່ງກັບເຂົາວ່າ, “ຈົ່ງລ້ຽງດູແກະຂອງເຮົາເຖີດ.
\v 18 ເຮົາບອກໃນຄວາມຈິງ, ຕາມຈິງແກ່ທ່ານວ່າ, ເມື່ອທ່ານຍັງຫນຸ່ມ, ທ່ານກໍຄາດແອວຂອງທ່ານ ແລະ ຍ່າງທຽວໄປມາໃສຕາມ­ໃຈເຈົ້າມັກ, ແຕ່ເມື່ອເຖົ້າແລ້ວ, ທ່ານຈະຢຽດມືອອກ, ແລະ ຈະມີຄົນອື່ນມາຄາດແອວທ່ານ ແລະ ຈູງພາໄປບ່ອນເຈົ້າບໍ່ປາຖນາຈະໄປ.”
\s5
\v 19 ບັດນີ້ພຣະເຢຊູເຈົ້າໄດ້ກ່າວດັ່ງ­ນີ້ ກໍເພື່ອຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າເປ­ໂຕຈະຖວາຍພຣະກຽດ­ແດ່ພຣະ­ເຈົ້າດ້ວຍການຕາຍຢ່າງ­ໃດ. ເມື່ອພຣະ­ອົງໄດ້ຊົງກ່າວດັ່ງ­ນີ້ແລ້ວ, ພຣະອົງຈຶ່ງກ່າວກັບເປ­ໂຕວ່າ, “ຈົ່ງຕາມເຮົາມາເຖີດ.”
\s5
\v 20 ເປ­ໂຕໄດ້ຫລຽວຄືນຫລັງ ແລະ ໄດ້ເຫັນສາ­ວົກຜູ້ທີ່ພຣະ­ເຢຊູຊົງຮັກກຳ­ລັງຕາມພວກເຂົາມາ, ຄືຜູ້ທີ່ເນີ້ງກາຍລົງອີງຂ້າງຂອງພຣະ­ອົງເມື່ອຮັບປະ­ທານອາ­ຫານຄໍ່າ ແລະ ໄດ້ທູນຖາມວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ, ຄົນທີ່ທໍຣະຍົດພຣະອົງເປັນຜູ້ໃດ?”
\v 21 ເມື່ອເປ­ໂຕໄດ້ເຫັນສາ­ວົກຄົນນັ້ນຈຶ່ງໄດ້ທູນຖາມພຣະ­ເຢຊູວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຄົນນີ້ຈະເປັນຢ່າງ­ໃດ?”
\s5
\v 22 ພຣະ­ເຢຊູໄດ້ຕອບກັບເຂົາວ່າ, “ຖ້າເຮົາຢາກໃຫ້ເຂົາຢູ່ຈົນກວ່າເຮົາຈະມາ, ມັນກ່ຽວຫຍັງກັບທ່ານ? ຈົ່ງຕາມເຮົາມາເຖີດ.”
\v 23 ເພາະສັນ­ນັ້ນ, ຂໍ້ຄວາມນີ້ ທີ່ວ່າສາ­ວົກຜູ້ນັ້ນຈະບໍ່ຕາຍຈຶ່ງຊ່າ­ລືກັນໄປທ່າມກາງພວກພີ່­ນ້ອງ. ພຣະ­ເຢຊູກໍບໍ່ໄດ້ກ່າວກັບເປໂຕວ່າ ສາ­ວົກຜູ້ນັ້ນຈະບໍ່ຕາຍ, ແຕ່ກ່າວວ່າ, “ຖ້າເຮົາຢາກໃຫ້ເຂົາຢູ່ຈົນກວ່າເຮົາຈະມາ ມັນກ່ຽວຫຍັງກັບທ່ານຫນໍ?”
\s5
\v 24 ສາ­ວົກຜູ້ນີ້ແຫລະທີ່ເປັນພະ­ຍານເຖິງເຫດ­ການເຫລົ່ານີ້, ແລະ ເປັນຄົນທີ່ບັນ­ທຶກສິ່ງເຫລົ່ານີ້ໄວ້, ແລະ ພວກເຮົາຊາບວ່າຄຳພະຍານຂອງເຂົາເປັນ­ຄວາມຈິງ.
\v 25 ພຣະ­ເຢຊູເຈົ້າຊົງເຮັດສິ່ງອື່ນໆອີກຫລາຍຢ່າງ. ຖ້າຈະຂຽນໃຫ້ຫມົດທຸກສິ່ງ, ຂ້າ­ພຣະ­ເຈົ້າຄາດວ່າຫມົດທັງໂລກກໍບໍ່ພໍໄວ້ ໃນຫນັງ­ສືທີ່ຈະຂຽນນັ້ນ.