\v 9 خدایی کی می صخره ایسه یَ گویم: مرَه فراموشَ کوده ای؟ چره می دوشمنانِ ظلمِ وَسی وَأستی  پریشان حال بوبوم؟ \v 10 اوشَأنِ بدوبیراه مرَه خوردَه کوده دَأره، چون هر روز می جَه وَأورسد: پس تی خدا کَ یَ ایسَه؟