«پاتِشوهِی خُدا لِفِ گَنجی یَه کِ کَسی اُوانَ مِی صحرایِی وِرداشتَه. کَسِی دِگَه اُوانَ جُس و اَندو زِیرِ خاکا وِرداشتِش، و اَ ذوقِش هَر چِی داشت فُرُخت تا پیلِ مِناسُبِی گیرِش آیَه و او صحرایِی کِ گنج مینِشَنه، خِرَه.»
See in Reader