\c 1 \v 1 1Feliz o home que non anda no consello dos malos, nen se para no camiño dos pecadores, \p nen se senta na cadeira dos que fan escanio. \v 2 Porén se comprace na lei do Señor, \p e medita na súa lei día e noite.
\v 4 4Non así os impíos; que son como a palla que o vento \p leva. \v 5 Por tanto, os impíos non subsistirán no xuizo, \p nen os pecadores na congregación dos xustos.
\c 2 \v 1 Por que se rebelan as nazóns, \p e os pobos argallan cousas vanas? \p \v 2 Os reis da terra levántanse, \p e os gobernantes toman consello en contra o Señor
e en contra o seu Mesías, dicindo: \v 3 Rachemos as súas ligaduras, e tiremos de nós a súas cordas!
\v 6 Pero eu consagrei o meu Rei sobre Sion, \p o meu monte santo. \v 7 De certo anunciarei o decreto do Señor, que me dixo: Ti es o meu Fillo; eu hoxe te xerei.
\v 8 Pídeme, e dareiche as nacións por herdanza, \p como posesión túa os confíns da terra. \v 9 Ti o quebras con vara de ferro; os esmagas como vaso de oleiro
\c 107 \v 1 Den grazas ao Señor, porque Él é bo; porque para sempre é a súa misericordia. \p \v 2 Dígano ós redimidos do Señor, a quenes redimiu da man do adversario \v 3 e os reuniu das terras, de oriente e do occidente, do norte e do sur.
\v 4 Vagaron polo deserto, por lugar desolado, non atoparon camiño á cidade habitada; \v 5 famentos e sedentos, a súa alma desfalecía neles. \p \v 6 Daquela na súa angustia clamaron ao SEÑOR, e Él os librou das súa afliccións; \v 7 e os guiou polo camiño recto, para que fosen a unha cidade habitada.
\v 8 Den grazas ao SEÑOR, pola súa misericordia e polas marabillas para cos fillos dos homes. \p \v 9 Porque él saciou á alma sedenta, e encheu de bens a alma famenta. \p \v 10 Habitantes da escuridade e da sombra da morte, prisioneiros na miseria e nas cadeas,
\v 11 porque foron rebeldes ás palabras de Deus e despreciaron o consello do Altísimo; \v 12 humillou pois, os seus corazóns con traballos, tropezaron e non houbo quen os axudara. \p \v 13 Entón na súa angustia clamaron ao SEÑOR e Él os salvou das súas afliccións;
\v 14 sacounos da escuridade e da sombra da morte e rompeu as súas ataduras. \p \v 15 Den grazas ao SEÑOR pola sua misericordia e pola súas marabillas para cos fillos dos homes. \p \v 16 Porque Él rompeu as portas de bronce e fixo anacos as barras de ferro.
\v 17 Por mor dos seus camiños rebeldes, e por mor das súas iniquidades, os insensatos foron aflixidos. \p \v 18 A súa alma aborreceu todo alimento, e achégaronse ata as portas da morte. \p \v 19 Entón na súa angustia clamaron ao SEÑOR e Él os salvou das súas afliccións.
\v 20 Él mandou a súa palabra e os sanou e os librou da morte. \v 21 Den grazas ao SEÑOR pola súa misericordia e polas súas marabillas para cos fillos dos homes. \v 22 Ofrezan tamén sacrificios de acción de grazas e proclamen as súas obras con cantos de xúbilo.
\v 25 Pois Él falou, e levantou un vento tempestuoso que enrolou as ondas do mar. \v 26 Subiron aos ceos, baixaron as profundidades, as súas almas consumíanse polo mal. \v 27 Tremían e cambaleábanse como borrachos, e toda pericia desapareceu.
\v 28 v 28 Entón na súa angustia clamaron ao SEÑOR e Él sacounos das súas afliccións. \v 29 Tornou a tormenta en calma e as ondas do mar calaron. \v 30 Entón alegráronse porque as ondas do mar acougaron , e Él os guiou ao porto anxeado.
\v 31 Den grazas ao SEÑOR pola súa misericordia e polas marabillas para cos seus fillos dos homes. \v 32 Exálteno tamén na congregación do pobo, e alábeno na reunión dos anciáns.
\v 33 Él converte os ríos en desertos e os mananciais en secadales;v 34 \v 34 a terra fértil en salinas, pola maldade dos que moran nela. \v 35 Transforma o deserto en estanque de augas, e a terra seca en mananciais;
\v 36 nela fai morar aos famentos, para que establezan unha cidade onde vivir, \v 37 e sembren os seus campos, pranten viñas, e recollan unha colleita abundante. \p \v 38 Tamén os bendice e os multiplica moito, e non diminúe o seu gando.
\v 39 Cando son diminuidos e abatidos pola opresión, a calamidade e a aflicción, \v 40 verte desprezo sobre os príncipes, e os fai vagar por un deserto sen camiño.
\v 41 Pero ao pobre levántao da miseria e o pon seguro no alto, e multiplica as súas familias como un rebaño. \p \v 42 Os rectos veno e alégranse, pero toda iniquidade cerra a súa boca. \p \v 43 ¿ Quén é sabio? Que preste atención a éstas cousas, e considere as bondades do SEÑOR.
\v 3 Loareite entre os pobos, SEÑOR; cantareiche loanzas entre as nacións. \p \v 4 Porque grande, por enriba dos ceos, é a túa misericordia; e ata o firmamento a túa verdade.
\v 5 Exaltado sexas sobre os ceos, oh Deus, sobre toda a terra sexa a túa gloria. \p \v 6 Para que sexan liberados os teus amados, salva coa túa destra, e respóndeme.
\v 7 Deus falou no seu santuario: Alegrareime, repartirei a Siquem e medirei o val de Sucot. \p \v 8 Meu é Galaad, meu é Manasés, Efraín é o deserto da miña cabeza, Xudá é o meu cetro.
\v 9 Moab é a palangana onde me lavo; sobre Edom botarei o meu calzado; sobre Filistea lanzarei berros. \p \v 10 ¿Quén me levará á cidade fortificada? \p ¿Quén me guiará ata Edom?
\c 109 \v 1 Oh Deus, da miña alabanza, non cales. \p \v 2 Porque contra min abriron a súa boca impía e enganosa; con enganos falaron en contra miña. \p \v 3 Rodeáronme tamén con palabras de odio, e sen causa loitaron en contra miña.
\v 8 Sexan poucos os seus días, e que outro tome o seu cargo; \v 9 sexan orfos os seus fillos e viúva a súa muller; \v 10 vagabunden os seus fillos, e mendiguen, e busquen o sustento lonxe dos fogares en ruínas.
\v 11 Que o acredor se apodere de todo o que ten, e estraños saqueen o froito do seu traballo. \p \v 12 Que non haxa quen lle dé misericordia, nin haxa que sen apiade dos seus orfos; \v 13 sexa exterminada a súa posterioridade, o seu nome sexa borrado na seguinte xeneración.
\v 14 Recórdese ante o SEÑOR a iniquidade dos seus pais, e non sexa borrado o pecado da súa nai. \p \v 15 Estean continuamente diante do SEÑOR, para que Él corte da terra a súa memoria; \v 16 porque él non amosou misericordia, senon que perseguiu o aflixido, o necesitado e ao corazón decaído para matalos.
\v 17 Tamén amaba a maldición, e ista caeu sobre del; non se deleitou na bendición, e ela alonxouse del. \p \v 18 Vestíuse de maldición coma si fose o seu manto, e entrou como auga no seu corpo, e como o aceite nos seus ósos.
\v 19 Sexa como vestidura coa que se cubra, e por cinto co que se cingua sempre. \p \v 20 Sexa ista a paga do SEÑOR para os meus acusadores, e para os que falen mal contra a miña alma.
\v 21 Mais ti, oh DEUS, Señor, por amor do teu nome faime ben; líbrame, pois é boa a túa misericordia; \v 22 porque aflixido e necesitado estou, e o meu corazón está ferido dentro de min. \p \v 23 Vou pasando como sombra que se alonga; son sacudido como a lagosta.
\v 24 Os meus xeonllos están débiles polo ayuno, e a miña carne sin gordura adelgazouse. \p \v 25 Convertinme tamén en obxecto de reproche pra eles; cando me ven, sacuden a cabeza.
\v 28 Maldigan eles, pero ti bendice, cando se levanten serán avergoñados, mais o teu servo alegrarase. \p \v 29 Sexan vestidos de reproche os meus acusadores, e cúbranse coa súa propia vergoña como un manto.
\v 30 Coa miña boca agradecerei abundantemente ao SEÑOR, e en medio da multitude o eloxiarei. \p \v 31 Porque Él está a destra do pobre, para salvalo dos que xulgan a súa alma.
\v 2 O SEÑOR extenderá dende Sión o teu poderoso cetro, dicindo: Domina no medio dos teus inimigos. \p \v 3 O teu pobo ofreceráse voluntariamente no día do teu poder; no esplendor da santidade, dende o seo do mencer; a túa xuventude é para ti coma o orballo.
\v 5 O Señor está a túa destra; romperá reis no día da súa ira. \p \v 6 Xulgará entre as nacións, encheráas de cadáveres, romperá cabezas sobre a ancha terra.
\c 72 \v 1 \v 2 \v 3 1Ó Deus!, dá os teus xuizos ao rei, e a túa xustiza ao fillo do rei. 2Xulgue El ao teu pobo con xustiza, e aos teus aflixidos con equidade. 3Traian os montes ao pobo paz