Fri Apr 19 2024 10:26:55 GMT+0200 (hora de verano de Europa central)

16/17.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\v 17 Entón descubriulle todo o seu corazón, e díxolle: -Nunca se me chegou a cabeza unha espada, porque son nazareo de Deus dende o seo da miña nai. Se me rapan, a miña forza partirá de min, quedarei feble e serei coma calquera home.

16/18.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\v 18 Cando Dalila viu que el lle descubriu todo o seu corazón, mandou chamar aos príncipes dos filisteos, dicindo: -Vinde esta vez, porque el me descubriu todo o seu corazón. E os príncipes dos filisteos viñeron a ela coa prata na súa man. \v 19 Ela fíxoo deitarse nos seus xeonllos e chamou por un home que lle rapou as sete guedellas da súa cabeza. E ela mesmo comezou a aflixilo, pois a súa forza afastábase del.

16/20.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\v 20 E díxolle: -Sansón, os filisteos están sobre ti! E cando el espertou do seu soño, dixo: esta vez sairei coma as outras veces, e fuxirei. Pero non sabía que Iahveh se afastara del. \v 21 Entón os filisteos botáronlle man e sacáronlle os ollos, e levárono a Gaza e atárono con cadeas, e tivo que moer no cárcere. \v 22 Pero o cabelo da súa cabeza comezou a medrar despois de ser rapado.

16/23.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\v 23 Entón os príncipes dos filisteos reuníronse para ofrecer un sacrificio especial a Dagón, o seu deus, e para festexar, porque dicían: o noso deus entregou nas nosas mans a Sansón, o noso inimigo. \v 24 E cando o pobo o viu, louvou o seu deus, pois dicían: o noso deus entregou nas nosas mans ao noso inimigo e destrutor da nosa terra, aquel que dera morte a moitos de nós.

16/25.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\v 25 E aconteceu que cando se alegraron no seu corazón, dixeron: -Chamade a Sansón para nos divertirmos. Entón chamaron a Sansón da cadea, e fixérono brincar diante deles, e puxérono entre as columnas. \v 26 Entón Sansón dixo ao rapaz que o levaba da man: -Achégate a min, e déixame apalpar as columnas sobre as que se apoia a casa, para que me apoie nelas.

16/27.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\v 27 E a casa estaba chea de homes e mulleres; e todos os príncipes dos filisteos estaban alí; e no piso superior había uns tres mil homes e mulleres que estaban a mirar a burla de Sansón.

16/28.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\v 28 Entón Sansón invocou a Iahveh, e dixo: -Ai Señor Deus, lémbrame agora mesmo, e fortaléceme, rógoche, só esta vez, o Deus! Para que me vengue dos filisteos polos meus dous ollos. \v 29 Entón Sansón suxeitou as dúas columnas medianas sobre as que se apoiaba a casa, e botou todo o seu peso sobre elas, apoiando coa súa man dereita sobre unha e coa súa man esquerda sobre a outra.

16/30.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\v 30 E Sansón dixo: -Que morra eu cos filisteos! E inclinouse con toda a súa forza, e a casa caeu sobre os príncipes e sobre todo o pobo que estaba nela. E os que matou ao morrer foron moitos máis que os que matara durante a súa vida. \v 31 Entón os seus irmáns e toda a casa do seu pai baixaron, e collérono e levárono fóra e sepultárono entre Zora e Estaol, no sepulcro do seu pai Manoa. E el xulgou a Israel vinte anos.

17/01.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\c 17 \v 1 Había un home da rexión montañosa de Efraín que se chamaba Micaías. \v 2 E el dixo á súa nai: -Os mil cen siclos de prata que che roubaron, sobre os que maldixeches, e dos que me falaches, velaquí, o diñeiro está comigo; eu tomeino. Entón a súa nai dixo: -Bendito sexas de Iahveh, meu fillo.

17/03.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\v 3 E el devolveu a súa nai os mil e cen siclos de prata. E a súa nai dixo: -Certamente santifiquei os cartos a Iahveh por mor do meu fillo para facer unha imaxe esculpida e unha imaxe fundida; agora pois, devólvocha. \v 4 E el devolveu o diñeiro a súa nai; e a súa nai colleu douscentos siclos de prata e deullos ao ourive, e el fixo con eles unha imaxe cortada e unha imaxe fundida, e puxérona na casa de Micaías.

17/05.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\v 5 Este home, Micaías, tiña un santuario, e fixo un efod e terafins, e consagrou a un dos seus fillos para que lle fose sacerdote. \v 6 Naqueles días non había rei en Israel; cada un facía o que ben lle parecía.

17/07.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\v 7 E había un mozo de Belén de Xudá, da tribo de Xudá, que era levita, e vivía alí por un tempo. \v 8 O home saíu da cidade de Belén de Xudá para ir a vivir onde puidese atopar lugar. Ao chegar á rexión montañosa de Efraín, chegou á casa de Micaías. \v 9 E Micaías díxolle: -De onde vés? E o levita respondeulle: -Son de Belén de Xudá, e vou vivir onde poida atopar lugar.

17/10.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\v 10 Entón Micaías díxolle: -Queda na miña casa e serás para min pai e sacerdote; e eu dareiche dez siclos de prata ao ano, roupa e comida. E o levita quedou. \v 11 O levita aceptou vivir co home e chegou a ser coma un dos seus fillos.

17/12.txt

@@ -0,0 +1 @@
+\v 12 E Micaías consagrou o levita, e o mozo serviulle como sacerdote, e quedou na casa de Micaías. \v 13 Entón Micaías dixo: -Agora sei que Iahveh me fará ben, porque teño un levita por sacerdote.

17/title.txt

@@ -0,0 +1 @@
+Capítulo 17

18/title.txt

@@ -0,0 +1 @@
+Capítulo 18